«Ἐδῶ καράβια χάνονται, βαρκούλες ἀρμενίζουν…», εἶπε ἡ Φωτεινὴ χωρὶς νὰ καταλαβαίνω τὸν λόγο. «Παιδιὰ ἀκούσατε τί εἶπε ὁ Ἀλέξανδρος;», εἶπε καὶ ὅσοι περίμεναν μαζί μας στὴν αὐλὴ νὰ τελειώσει τὸ κενό, γύρισαν πρὸς τὸ παγκάκι ποὺ καθόμασταν καὶ μὲ κοίταξαν.
«Θὰ τὸ πῶ πάλι, νὰ τὸ ἀκούσετε ὅλοι: πιστεύω ὅτι ὀφείλουμε στὸν ἑαυτό μας, πρὶν πᾶμε νὰ δώσουμε πανελλήνιες νὰ ἔχουμε ἀναρωτηθεῖ τί εἶναι αὐτὸ ποῦ μᾶς συγκινεῖ περισσότερο, καὶ προκαλεῖ στὴν καρδιά μας λαχτάρα γιὰ δουλειά! Καὶ βέβαια, νὰ κινηθοῦμε πρὸς αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖο πλαστήκαμε! Ἀπὸ ἐκεῖ θὰ εἶναι ἐξασφαλισμένη ἡ ἐπιτυχία μας, ὄχι ἀπὸ τὸ “καλύτερο” φροντιστήριο. Γιὰ μένα, ὅποιος δὲν τὸ δουλεύει αὐτὸ ἐντατικὰ μέσα του, γιὰ νὰ ἀρχίζει ἔστω νὰ παίρνει “σάρκα καὶ ὀστά”, ἔχει τὸν ἑαυτό του γιὰ “πέταμα”…». Ἡ Φωτεινὴ ἐξακολουθοῦσε νὰ κρατάει τὸ χαμόγελο ποὺ ἔδειχνε ὅτι ἀπέρριπτε τὴν ἄποψή μου, καὶ βιάστηκε νὰ πάρει θέση:
«Αὐτὸ ποὺ λὲς εἶναι πολυτέλεια! Κανένας μας δὲν ἔχει τὰ χρονικὰ περιθώρια νὰ σκεφτεῖ κάτι ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ τὴν σχολικὴ ὕλη. Κοντεύουμε νὰ τρελαθοῦμε ἀπὸ τὸ διάβασμα γιὰ νὰ μὴν χάσουμε τὴν εὐκαιρία τῆς ζωῆς μας! Πρέπει νὰ μποῦμε σὲ μία σχολή, ΤΩΡΑ!».
«Ὅταν μιλᾶμε γιὰ τὴν ζωή μας, ἐννοοῦμε ὅτι ὁ χρόνος εἶναι κάποιο ἀπὸ τὰ κεφάλαιά μας καὶ δὲν εἶναι λογικὸ νὰ τὸν σπαταλᾶμε», συνέχισα. «Κάνοντας μία δουλειὰ ποὺ μαγνητίζει τὴν ψυχή μας, θὰ ἀποδεικνύεται ὅτι ταιριάζει μὲ τὰ ἰδιαίτερα χαρίσματά μας. Οἱ μοναχοὶ καὶ οἱ μοναχὲς στὴν διακονία τους καλλιεργοῦν τὰ τάλαντά τους, πρὸς δόξαν Θεοῦ! Ἔτσι πρέπει νὰ γίνεται καὶ μὲ ἐμᾶς, γιὰ νὰ ζοῦμε μὲ ἰσορροπία». Γιὰ νὰ δείξει ὅτι συμφωνοῦσε μαζί μου, ὁ Πέτρος μοῦ ἔκλεισε τὸ μάτι, ἀλλὰ ἡ Φωτεινὴ διαμαρτυρήθηκε:
«Ἀλέξανδρε μιλᾶς γιὰ ὡραῖες θεωρίες ποὺ ὅμως δὲν ἐφαρμόζονται ἀπὸ κανένα. Θέλουμε ἕνα πτυχίο, γιὰ νὰ βροῦμε ἐκεῖ ἔξω μία ὁποιαδήποτε δουλειά! Ὅλοι ξέρουμε ὅτι αὐτὸ εἶναι ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΣΕΝΑΡΙΟ…».
«Διαφωνῶ!», εἶπα γρήγορα, βλέποντάς την νὰ ξεφυσάει. «Ἡ ζωή μας δὲν ἔχει ψηλὰ τὸν πήχη ἐπειδὴ ΔΕΝ ἜΧΟΥΜΕ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΜΕ ΠΗΧΗ, ἀλλὰ “ΧΥΜΑ”! Μᾶς πονάει ποὺ ὅλα βρίσκονται στὴν τύχη τους· μᾶς πονάει ποὺ δὲν ὑπάρχει ἐμφανῶς “ΚΟΥΤΙ ΠΑΡΑΠΟΝΩΝ” γιὰ τὴν ζωή! ἈΚΟΜΑ ὍΜΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ἝΝΑΣ “ΠΉΧΗΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΟΤΗΤΑ”, προκειμένου αὐτὸ νὰ εὐσταθεῖ! Ὁ “πήχης” ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸ πόσο ξέρω τὴν ἀξία μου, γιὰ νὰ ἀναλάβω τὶς εὐθύνες της καὶ νὰ δουλέψω γιὰ αὐτές. Τὸ κάνω; Ἄν δὲν “ἀνακρίνω” τὸν ἑαυτό μου γιὰ νὰ δῶ ποιὲς ἀρετὲς εἶναι “φυτεμένες” μέσα μου, ἤ ἀπὸ ποιά πάθη ἔχω τὸν μεγαλύτερο πόλεμο, πῶς γίνεται νὰ λέω ὅτι μαθαίνω τὸν ἑαυτό μου; Θὰ εἶμαι σὲ θέση νὰ περιγράψω αὐτὸ ποὺ ποθῶ; Ἄν δὲν μπορῶ νὰ ἀποτυπώσω αὐτὸ ποὺ συγκινεῖ τὴν καρδιά μου, πῶς θὰ χαίρομαι νὰ μὴν ὑπολογίζω τὴν κούραση, στὸν δρόμο πρὸς τὴν κατάκτησή του; Ποιός θὰ εἶναι ὑπεύθυνος ἄν ἔχω αὔριο μία δουλειὰ ποὺ τὴν σιχαίνομαι; Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ δὲν ὐπάρχει “κουτὶ παραπόνων” γιὰ τὴν ζωή! Ἁρμόδιος εἶναι ὁ ἑαυτός μου, ποὺ ἔχει “κρύψει τὸ κουτὶ”, ἐπειδὴ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙ ΤΟΝ ΠΗΧΗ! Θὰ μιλάει γιὰ παράπονα —γιὰ νὰ μὴν ἐνοχοποιηθεῖ ποὺ τὸ ἀπέσυρε— ἀλλὰ δὲν θὰ βγεῖ μπροστὰ νὰ πεῖ ὅτι εἶναι ὁ ὑπεύθυνος ποὺ δὲν ξέρει τὶ δονεῖ τὴν καρδιά του!».
«Ἀλέξανδρε, αὐτὰ ποὺ λὲς μποροῦμε νὰ τὰ καταλάβουμε ἐμεῖς ποὺ προερχόμαστε ἀπὸ πολύτεκνες οἰκογένειες, ἀλλὰ τὰ ὑπόλοιπα παιδιὰ δὲν ἔχουν τὰ βιώματά μας!», εἶπε ἡ Χριστίνα, ποὺ εἶχε πλησιάσει. «Ὁ τρόπος ἐπικοινωνίας μέσα στὴν οἰκογένεια εἶναι πολὺ διαφορετικὸς στὶς δύο περιπτώσεις. Ἕνας ἁπλουστευμένος τρόπος γιὰ νὰ ἀρχίσει κάποιος νὰ μελετάει τὸν τρόπο ποὺ λειτουργεῖ ὁ ἑαυτός του, εἶναι νὰ παρατηρεῖ πότε νιώθει ταραχή. Τὸ πρόβλημα εἶναι ὅτι ἡ ταραχὴ ἔχει εἰσχωρήσει βαθιὰ μέσα στὸν ἄνθρωπο, ποὺ τὴν “συνήθισε” καὶ ἐνῶ τὸν “ἐλέγχει” καὶ τὸν ἀναγκάζει νὰ λειτουργεῖ “παρὰ φύση”, ὁ ἴδιος δὲν γνωρίζει γιὰ τὴν “ὐποτίμησή του”, οὔτε πῶς νὰ “ξεσκεπάσει” τὴν ταραχὴ… Ἄν δὲν κάνει αὐτὴ τὴν ἔρευνα, θὰ συνεχίσει νὰ “κουτρουβαλάει” στὴν ἀταξία καὶ τὸ χάος. Διαπιστώνοντας ὅμως ὅτι ἡ ταραχὴ ἀκολουθεῖ κάποιους “κανόνες”, τὸ πιθανότερο εἶναι νὰ θελήσει νὰ τοὺς “ἀποκωδικοποιήσει” καὶ νὰ λάβει τὰ μέτρα του. Μόνο ὅταν ἔρθει ἡ εἰρήνη στὴν ψυχή του θὰ εὶναι σὲ θέση νὰ καταλάβει τὶ δονεῖ τὴν καρδιά του, ἐπειδὴ μέσα του θὰ ἔχει περάσει ἡ ἐσωτερικὴ τάξη!».
«Πῶς “ξεσκεπάζονται” οἱ “κανόνες” τῆς ταραχῆς;», ρώτησε ἀπορημένη ἡ Φωτεινή.
«Μόνο ἡ πίστη στὸν Χριστὸ μπορεῖ νὰ φανερώσει τὸν τρόπο», συνέχισε ἡ Χριστίνα. «Ἐκ τῶν πραγμάτων ὁ ἄνθρωπος ποὺ εἶναι μακριὰ ἀπὸ τὴν πίστη “μαθαίνει” νὰ συμβιβάζεται μὲ τὴν ταραχή, ὡς κάτι “φυσιολογικό”! Δηλαδὴ “τοῦ ἐπιβάλλεται” νὰ εἶναι μονίμως ταραγμένος… Ὁ Ἀλέξανδρος εἶπε ὅτι πρέπει νὰ ἀναρωτηθοῦμε τί εἶναι αὐτὸ ποὺ μᾶς συγκινεῖ περισσότερο, προκειμένου νὰ δουλεύουμε μὲ προθυμία, ἀλλὰ ἡ ζωὴ τῆς ταραχῆς μᾶς θέλει μόνο σκλάβους! Ἄλλο παράδειγμα, ὁ ἄνθρωπος μέσα στὴν πίστη μαθαίνει νὰ διαθέτει τὸν ἑαυτό του σὲ ἕνα σημαντικὸ ἔργο, ἐνῶ μακριὰ ἀπὸ τὴν πίστη σημαντικὸ ἔργο θεωρεῖται ἡ ἀπορρόφηση ἀπὸ τὸ κινητὸ… Ἄν δὲν γνωρίσουμε ἐμεῖς τὴν ἀξία μας, ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΟ ὅτι θὰ μᾶς ἀμφισβητηθεῖ!».
«Χριστίνα, ὅλο τὸ θέμα εἶναι ἄν θὰ βροῦμε δουλειά, ὄχι ἄν θὰ μᾶς ἀρέσει ἡ δουλειὰ ποὺ θὰ κάνουμε!», διαμαρτυρήθηκε ἡ Φωτεινή. «Τὰ περισσότερα παιδιὰ εἶναι ἄνεργα, καὶ γενικὰ πρέπει νὰ κάνουν πολλὲς ὑποχωρήσεις· πρέπει νὰ περιμένουν πολλὰ χρόνια γιὰ πληρωμὴ τῆς προκοπῆς… Καὶ ἐννοεῖται, ἄν τοῦς ποῦν νὰ “στέκονται στὸ ἕνα πόδι” θὰ τὸ κάνουν, ξέροντας ὅτι περιμένουν τόσοι ἄνεργοι γιὰ τὴν συγκεκριμένη θέση…».
«Λέμε καὶ οἱ τρεῖς τὸ ἴδιο πράγμα!», εἶπα ἐγώ. «Ἀλλὰ ἀπὸ διαφορετικὴ ὀπτικὴ γωνία! Λοιπὸν Φωτεινή, πρόσεξέ με. Ἐσὺ ἔχεις ἕνα ἀδερφό μικρότερο, ἐνῶ ἐγὼ ἔχω τέσσερα ἀδέφια. Εἶμαι ὁ δεύτερος, καὶ ἡ μικρότερη πηγαίνει στὴν πέμπτη δημοτικοῦ. Στὴν οἰκογένειά μου ἔχουμε δύο προτερήματα: τὸ πρῶτο εἶναι ὅτι ἀγαπᾶμε τὸν Χριστό, καὶ τὸ δεύτερο εἶναι ὅτι εἴμαστε φτωχοί! Αὐτὸ πρακτικὰ σημαίνει ὅτι ἔχουμε ξεμπερδέψει μὲ ὑποτιθέμενα διλήμματα, ποὺ ἄλλες οἱκογένειες τὶς κάνουν νὰ φρίττουν! Νὰ σοῦ φέρω παράδειγμα, τὰ ροῦχα. Ἐμεῖς τὰ παιδιὰ ξέρουμε ὅτι θὰ φορᾶμε τὰ ροῦχα ἀπὸ τὰ ἀδέρφια μας, ἀλλὰ ἔχουμε ἐμπεδώσει ὅτι ἔτσι βοηθᾶμε τοὺς γονεῖς μας, ποὺ τὰ φέρνουν βόλτα δύσκολα. Ἠ ζωὴ αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἡρωική, γι’ αὐτὸ ἔχουν κερδίσει τὸν σεβασμό μας καὶ ἔγιναν τὸ πρότυπό μας! Ἀπὸ φαγητό, τρῶμε αὐτὸ ποὺ ὐπάρχει. Δὲν μᾶς περνάει ἀπὸ τὸ μυαλὸ ὅτι θὰ ζήσουμε μὲ ξένα λεφτά, δηλαδὴ παρασιτικά. Ξέρουμε τί μᾶς γίνεται· ξέρουμε τί μποροῦμε νὰ ἔχουμε καὶ τί εἶναι πάνω ἀπὸ τὶς δυνατότητές μας. Τὸ μυαλό μας εἶναι “καθαρό”, ἔχουμε ξεκόψει ἀπὸ τὶς “παραισθήσεις”, δηλαδὴ δὲν ὀνειρευόμαστε “μία ξένη ζωή”· δὲν ἀκολουθοῦμε τὸ πρότυπο τῶν ἄλλων, ἜΧΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ! Τὸ σπίτι μας εἶναι γεμάτο ἀπὸ Χριστό, καὶ ἄδειο ἀπὸ “μειονεξίες”! Ἔχουμε ἀφήσει τὴν ζωή μας στὰ χέρια Του, καὶ νιώθουμε τὴν “ζέστη τους”! Ἐκεῖνος θὰ μᾶς βοηθήσει καὶ στὸ ἐπάγγελμα ποὺ μᾶς ταιριάζει, καὶ ἀφοῦ θὰ ΣΥΝΤΑΣΣΕΤΑΙ μὲ τὸ σχέδιό Του, εἶναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ὅτι θὰ ἔχουμε τὴν εὐλογία Του!». Ὁ Πέτρος κούνησε τὸ κεφάλι συμφωνώντας μαζί μου, ἀλλὰ ἡ Φωτεινὴ εἶχε κι ἄλλα ἐρωτήματα:
«Μᾶλλον ἔχεις δίκιο σὲ ὅλα αὐτά, ἀλλὰ ἐγὼ χρειάζομαι περισσότερες εὐκαιρίες γιὰ τὴν ἐπαγγελματικὴ ἀποκατάστασή μου. Καταλαβαίνεις πῶς τὸ λέω; Νὰ μὴν εἶναι κάπως στὴν τύχη τὰ πράγματα ἐπειδὴ ὑπάρχουν πολλὰ παιδιά…».
«Ἐντάξει, θὰ σοῦ τὰ πῶ μὲ ἄλλο τρόπο, γιὰ νὰ δεῖς τί λέω. Κάθε φορὰ ποὺ βγαίνουμε οἰκογενεικῶς καὶ βρισκόμαστε μαζὶ μὲ ἄλλες οἰκογένειες σὲ κάποιο μαγαζὶ γιὰ φαγητό, παράδειγμα μετὰ απὸ βαφτίσια ἤ γάμο, τὰ περισσότερα παιδιὰ ἔχουν ἀπὸ ἕνα τηλέφωνο στὸ χέρι καὶ παίζουν μὲ τὶς ὥρες, ἤ παρακολουθοῦν ἄλλα ποὺ παίζουν. Οὔτε ἀσχολοῦνται μὲ παιχνίδια τῆς ἡλικίας τους σὲ κάποιο διπλανὸ τραπέζι —δὲν ἔχουν τὴν ἹΚΑΝΟΤΗΤΑ(!)— οὔτε συζητᾶνε —δὲν ξέρουν καὶ αἰσθάνονται ἄβολα(!). Μόνο τὰ παιδιὰ τῆς οἰκογένειάς μου ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ νὰ παραμείνουν στὸ τραπέζι μὲ τοὺς γονεῖς τους, καὶ ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΤΗΝ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ! Καὶ δὲν ἀκοῦν μόνο ὑπομονετικὰ γιὰ νὰ μαθαίνουν, ἀλλὰ συμμετέχουν, ρωτᾶνε γιὰ νὰ διευκρινίσουν κάτι! Τὸ σπάνιο γιὰ τὰ σημερινὰ δεδομένα, εἶναι ὅτι τὰ πρόσωπά τους ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ! Ὅπως εἶναι χαρούμενα κάθε μέρα μέσα στὸ σπίτι! Ἔλα μαζί μου ὅταν σχολάσουμε νὰ τὰ δεῖς καὶ μόνη σου, μὴν νομίζεις ὅτι ὑπερβάλλω. Καὶ τώρα, θὰ γίνει ἡ “ἀποκάλυψη”! Εἶσαι ἕτοιμη;», ρώτησα τὴν Φωτεινή, βλέποντας τὴν Χριστίνα νὰ χαμογελάει ἀκόμα, ἐπιδοκιμάζοντας τὶς περιγραφὲς τῆς πολύτεκνης οἰκογένειάς μου.
«Εἶμαι ἕτοιμη», ἀπάντησε ἀποστασιοποιημένη ἡ Φωτεινή.
«Τὰ παιδιὰ ποὺ ἐκτὸς ἀπὸ ἠλεκτρονικὰ παιχνίδια, δὲν ξέρουν νὰ παίξουν τίποτα ἄλλο, καὶ δὲν ἔχουν ἄλλα θέματα νὰ συζητήσουν ἔξω ἀπὸ τὴν τηλεόραση, θὰ πᾶνε στὸ γυμνάσιο ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΞΕΡΟΥΝ ΝΑ ΓΡΑΦΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ! Μετὰ θὰ φτάσουν στὸ λύκειο ἔχοντας μάθει τὰ πάντα γιὰ τὴν διασκέδαση καὶ γενικὰ τὴν ζωὴ τῶν ἐνηλίκων, ἀλλὰ ἐπειδὴ δὲν θὰ ἔχουν βάσεις, ΔΕΝ ΘΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ἌΛΛΟ σχετικὰ μὲ τὰ μαθήματά τους! ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ἈΠΑΙΤΗΣΕΙ ἈΠΟ ΑΥΤΑ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ… Ὅταν φτάσουν στὴν τρίτη τάξη ὅπως ἐμεῖς, θὰ ἀγχώνονται γιὰ τὸ ἄν θὰ βροῦν δουλειά! Καὶ σᾶς ρωτάω τώρα ὅλους, ποιός λογικὸς ἐργοδότης θὰ πάρει στὴν δουλειά του ἀνθρώπους, ποὺ δὲν ἔχουν ἀναρωτηθεῖ τὶ εἶναι αὐτὸ ποῦ τοῦς συγκινεῖ; Γιατὶ νὰ τοὺς πληρώνει ἄν δὲν ἔχουν μάθει νὰ “λειτουργοῦν”; Τί συνεργασία νὰ κάνει μὲ ἀνθρώπους ποὺ τοὺς “λείπει τὸ πρόσωπο”; Ὁ μεγάλος αδερφός μου, ὁ Στράτος, αὐτὸ τὸ λέει “ἈΝΑΠΗΡΙΑ ΚΥΡΟΥΣ”…».
«Μὲ τί ἀσχολεῖται ὁ ἀδερφός σου;», ρώτησε ὁ Πέτρος.
«Ἐδῶ καὶ τρία χρόνια ποὺ τελείωσε τὸ λύκειο δουλεύει σὲ κατάστημα μὲ ὀρθοπαιδικὰ εἴδη. Ὅμως τὸ ζήτημα εἶναι ὅτι ὁ ἐργοδότης του τὸν ἀγαπάει, καὶ τὸν θέλει κοντά του ἐπειδὴ εἶναι ἔντιμος, ἐργατικός, φιλομαθὴς καὶ φιλότιμος! Ἡ πολύτεκνη οἰκογένεια προετοιμάζει ἀπὸ ὅλες τὶς πλευρὲς τὰ παιδιά της, γιὰ νὰ βγοῦν ἔξω στὴν κοινωνία καὶ νὰ εἶναι “προστατευμένα” καὶ παραγωγικά· τὰ μαθαίνει νὰ ἐκτιμᾶνε αὐτὸ ποὺ ἔχουν καὶ νὰ τὸ προσέχουν· τὰ μαθαίνει νὰ εἶναι ὀργανωτικὰ καὶ νὰ συντονίζονται μέσα στὴν ὁμάδα· τὰ μαθαίνει ἀπὸ μωρὰ νὰ συνδέονται μὲ τοὺς ὑπόλοιπους, νὰ ὑπακοῦν, νὰ ἐκτελοῦν ὁδηγίες ἄλλων σὲ ὅ,τι δὲν ξέρουν, νὰ κάνουν ὑπομονὴ ὅταν θέλουν κάτι, καὶ ὅταν πρέπει νὰ δέχονται τὸ “ὌΧΙ”… Ἡ ζωὴ χρειάζεται ψυχικὴ καὶ σωματικὴ ἀνδρεία! Βέβαια ὅλα ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὰ πιστεύω τῶν γονιῶν, ἀλλὰ οἱ δικοί μας προάγουν τὸν πολιτισμὸ τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἀπὸ τὸν ὁποῖο, ὅλα τὰ μέλη παίρνουν τὶς ἀπαντήσεις ποὺ χρειάζονται. Δὲν μπορῶ νὰ σοῦ τὸ ἐξηγήσω περισσότερο αὐτό, ἀλλὰ ἡ ζωὴ μέσα στὴν ἐκκλησία δὲν ἔχει ἀπορίες, κενά, ἤ ψευτοδιλήμματα! Ἀπὸ μωρὰ γονατίζουμε κάτω ἀπὸ τὸ πετραχήλι καὶ ὅσο μεγαλώνουμε, συνειδητοποιοῦμε ὅτι Ἡ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΑΣ εἶναι νὰ γινόμαστε ΧΡΗΣΙΜΟΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ! Ὅταν εἶναι πραγματικὰ χρήσιμος κάποιος, γίνεται “Ἀ Ν Α Ρ Π Α Σ Τ Ο Σ”, ἐπειδὴ συνδέει τὴν ἐργασία του μὲ τὴν προσφορά!».
«Κοίτα, δὲν ξέρω πώς μπορεῖ νὰ εἶναι κάποιος χρήσιμος στὴν κοινωνία», ἀπάντησε ἡ Φωτεινή, «ἀλλὰ πιστεύω ὅτι ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ δίνει τὴν καρδιά του στὴν προσωπικὴ ζωή του, ἐνῶ τὴν ἐργασία τὴν ἔχει μόνο γιὰ νὰ βγάζει χρήματα. Δηλαδὴ πηγαίνεις, κάνεις τὸ ὀχτάωρό σου καὶ μετὰ κάνεις τὴν ζωή σου ὅπως λαχταρᾶς! Δὲν μπορεῖς νὰ δώσεις τὴν καρδιά σου στὴν δουλειά, ἴσα- ἴσα ποὺ ἐκεῖ ὑπάρχει ὁ ἀνταγωνισμός, καὶ πρέπει νὰ φυλάγεσαι ἀπὸ τὶς “μαχαιριές”!».
«Νὰ σᾶς πῶ ἐγὼ πώς τὸ σκέφτομαι», εἶπε καὶ ἡ Χριστίνα. «Ὁ στόχος τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι νὰ προγραμματίσει ποιὰ δουλειὰ θὰ κάνει, ἤ νὰ ἀποκτήσει πολλὰ ἐφόδια προκειμένου νὰ ἔχει ἀποδοτικότερη δουλειά, ἤ νὰ κάνει μία ἐκπληκτικὴ σταδιοδρομία, ἀλλὰ νὰ κάνει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ! Δηλαδὴ τὸ θέμα δὲν εἶναι πώς θὰ βγάζεις λεφτὰ ἤ πώς θὰ τὰ ξοδέψεις, ἀλλὰ πώς θὰ καλλιεργήσεις τὰ χαρίσματά σου —τὴν ψυχικὴ περιουσία σου— καὶ ἄν τὰ χρησιμοποιεῖς γιὰ νὰ ὑπηρετήσεις τὸ Ἔθνος σου! Οἱ Ἕλληνες εἴμαστε μία μεγαλύτερη “πολύτεκνη” οἰκογένεια, ὅπου ὅλοι θὰ πρέπει νὰ ἔχουμε στὸ μυαλὸ τοὺς “ὑπόλοιπους τῆς οἰκογένειάς μας”! Ὅ,τι καλὸ κάνουμε, ἔχει ἐπίδραση καὶ στοὺς ἄλλους! Ὅ,τι παραλείπουμε δημιουργεῖ κενό, ὐπάρχει κάπου ἡ ἔλλειψη ἐπειδὴ ὡς ἀτομιστὲς στερήσαμε κάτι ἀπὸ τὰ ὑπόλοιπα παιδιὰ τῆς “οἰκογένειας”… Τὸ γνώρισμα ποὺ χαρακτηρίζει τὴν πολύτεκνη οἰκογένεια —ἡ μεγάλη εὐλογία ποὺ συμπυκνώνεται σὲ “ἀνθρώπινη πυρηνικὴ ἐνέργεια”— εἶναι τὸ καρδιακὸ “δέσιμο” μεταξὺ τῶν μελῶν της! Τὰ παιδιὰ βλέπουν τοὺς γονεῖς ποὺ γίνονται θυσία γιὰ ὅλους, καὶ τοὺς μιμοῦνται! Καθένας μπαίνει στὴν ὑπηρεσία τῶν ἄλλων γιὰ νὰ τοὺς δώσει ὅ,τι περνάει ἀπὸ τὸ χέρι του, ἘΞ ΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ἈΓΑΠΗΣ ΠΟΥ ΝΙΩΘΕΙ ΓΙ’ ΑΥΤΟΝ! Καθένας ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΛΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ τοῦ ἄλλου καὶ σκίζεται ἡ καρδιά του γι’ αὐτὸν! Ἐπειδὴ κανεὶς δὲν ὑπηρετεῖ τὸν ἑαυτό του, αὐτομάτως ὅλοι γίνονται εὐεργετημένοι καὶ εὐεργέτες! Οἱ γονεῖς ὁρίζουν ἀπὸ ποιὸν θὰ γίνει ἡ κάθε δουλειά, ἀνάλογα μὲ τὶς κλίσεις καὶ τὶς δυνατότητες τῆς ἡλικίας, καὶ ἀνάλογα μὲ ποιὰ νέα δουλειὰ πρέπει νὰ μάθει τὸ κάθε παιδί —τὸ ὁποῖο ξέρει μέσα του πότε ἔχει κάνει “καλὴ δουλειά”. Οἱ γονεῖς προσδιορίζουν τὶς ἀνάγκες κάθε παιδιοῦ, καὶ φροντίζουν ἀνάλογα τί θὰ τοῦ δώσουν. Ἄν οἱ γονεῖς εἶναι τέτοιοι, ποὺ δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν σωτηρία τῆς δικῆς τους ψυχῆς, τότε ἡ ζωὴ τῶν παιδιῶν στὴν οἰκογένειά τους θὰ εἶναι μαρτυρική, ἐπειδὴ θὰ εἶναι σκέτος ΠΟΛΕΜΟΣ! Ἄν ὅμως ἡ πολύτεκνη οἰκογένεια εἶναι ἀφιερωμένη στὸν Χριστό, τότε Ἡ ΖΩΗ ΤΗΣ ΘΑ ΜΥΡΙΖΕΙ ΛΙΒΑΝΙ! Ἔχοντας ἐπίγνωση ὅτι εἶναι εἰκόνες Θεοῦ, τὰ παιδιὰ θὰ ἔχουν στὴν καρδιά τους τὶς σωτήριες ἐντολὲς τοῦ πατέρα τους, καὶ τὸ συνετὸ παράδειγμα τῆς μητέρας τους. Ὁ λόγος ποὺ ἡ πολύτεκνη οἱκογένεια ἀνηφορίζει μόνη καθημερινὰ στὸν Γολγοθά, εἶναι ἐπειδὴ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ἜΧΕΙ ΜΑΤΙΑ γιὰ νὰ δεῖ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ! Ὁ λόγος ποὺ ΒΑΛΛΕΤΑΙ ΜΕ ΜΑΝΙΑ ἈΠΟ ΠΑΝΤΟΥ —προφανῶς γιὰ νὰ… ἐγκαταλείψει τὸ φυλάκιό της(!)— ἐξυπηρετεῖται ἀπὸ τὸ ὅτι ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ἜΧΕΙ ΜΑΤΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙ… Ἐκείνη ὅμως ἔχει ἐπίγνωση τῆς ἱερῆς ἀποστολῆς της καὶ προχωράει στὸν μαρτυρικὸ δρόμο της, τὸν στενό μὲ τὶς θλίψεις, ποὺ τὴν ὀδηγεῖ στὸν Κύριο! “Ἡ ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον”! Ὅ,τι σᾶς εἶπα γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη πολύτεκνη οἰκογένεια ἰσχύει καὶ γιὰ τὸ Ἔθνος μας ἕνα πρὸς ἕνα, βάζοντας στὴν θέση τοῦ πατέρα τὸν Χριστό, καὶ στὴν θέση τῆς μητέρας, τὴν Παναγία μας! Ποῦ θέλω νὰ καταλήξω; Ἡ ἐργασία ποὺ θὰ κάνουμε δὲν εἶναι ὑπόθεση τῶν ἐξετάσεων, εἶναι ὑπόθεση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ! Ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ ἐξομολογηθοῦμε ὅσα μᾶς γεμίζουν ταραχή, νὰ Τὸν δεχτοῦμε μέσα μας ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ποτήριο, καὶ νὰ Τοῦ ἀναθέσουμε τὴν ζωή μας!».
«Ὅση ὥρα σᾶς ἀκούω ἤθελα νὰ σᾶς πῶ καὶ ἐγὼ τὴν γνώμη μου», μπῆκε καὶ ὁ Πέτρος στὴν συζήτηση. «Οἱ ἐκπαιδευτικοὶ ποὺ λειτουργοῦν κατὰ συνείδηση στὴν ἄλλη “πολύτεκνη οἰκογένεια”, τὸ σχολεῖο, καὶ νιώθουν τὸ χρέος τους στὸν Θεὸ εἶναι λίγοι ἀλλὰ ὑπάρχουν! Τὸ ξέρω ἐπειδὴ ἔχω θεῖο θεολόγο ποὺ πασχίζει νὰ δώσει στοὺς μαθητές του ἕνα φωτεινὸ ὑπόδειγμα. Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα, ἐνῶ φτιάχτηκε ἐξ ἀρχῆς γιὰ νὰ ὑπηρετήσει τὸν πολιτισμὸ τῆς χριστιανικῆς πίστης μας, τὸ σχολεῖο ἔχει φτάσει νὰ εἶναι ἀπογυμνωμένο ἀπὸ τὸν πολιτισμό μας, καὶ τοῦ ἔχει μείνει μόνο ΤΟ ΤΣΟΦΛΙ! Δηλαδὴ ὁ πτυχιοῦχος στοχεύει ἀποκλειστικὰ στὴν χρηματικὴ ἀμοιβή, ὅπως τὰ ζώα παλιότερα ποὺ δούλευαν γιὰ νὰ τοὺς ρίχνουν λίγο φαΐ ὅσο ζοῦν… Ὁ νέος ἄνθρωπος ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὸ σχολεῖο στὴν ἐποχή μας εἶναι σὰν αὐτὸν ποὺ ἔχει ἀμνησία: τὰ ἔχει χαμένα καὶ δὲν ξέρει πού νὰ πάει! Ὅμως ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε νὰ εἶναι ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ τῆς Δημιουργίας, καὶ αὐτὸ ὈΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΤΟ ΜΑΘΕΙ! Τέλος πάντων εἶναι στὸ χέρι του νὰ διαλέξει ἄν θὰ ζήσει μὲ τὸν ἑαυτό του νὰ εἶναι μόνο ΤΟ ΤΣΟΦΛΙ, ἤ ἄν ΘΑ ΒΑΛΕΙ ΠΕΙΣΜΑ ΝΑ ἈΠΟΚΤΗΣΕΙ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ! Ἡ δίψα γιὰ μάθηση εἶναι ἡ ἈΝΩΤΕΡΗ ὉΡΜΗ ΜΑΣ καὶ γιὰ νὰ ἱκανοποιηθεῖ, θέλει ανώτερο περιεχόμενο, δηλαδὴ τὴν Πατερικὴ Διδασκαλία! Μόνο οἱ Ἅγιοι μποροῦν νὰ μᾶς διδάξουν τὸν τρόπο νὰ ἔχουμε ἀνώτερη ζωή, δηλαδὴ εὐλογημένη πορεία πρὸς τὸν οὐρανό, ἐκεῖ ποὺ βρίσκεται ἡ ἀκόμα ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ “ΠΟΛΥΤΕΚΝΗ” ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΑΣ, ποὺ εἶναι
Ἡ ΘΡΙΑΜΒΕΥΟΥΣΑ ἘΚΚΛΗΣΙΑ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
