«Δὲν ξέρω πῶς νὰ σᾶς εὐχαριστήσω…», εἶπε μὲ ἀμηχανία ὁ πατέρας μου, κοιτώντας μία τὴν φίλη μου, τὴν Τατιανή, μία τὴν μαμά της, τὴν κυρία Μεταξία, καὶ μία ἐμένα. «Εἶναι μεγάλη ἡ βοήθεια σας, ποὺ φιλοξενεῖτε τὴν Μελιτινή! Ὅπως θὰ γνωρίζετε, τὰ πράγματα στὴν οἰκογένειά μας ἐξελίχθηκαν “ἄσχημα”… Νομίζω ὅτι ἐσεῖς ἐδῶ μπορεῖτε νὰ τῆς πεῖτε δύο λόγια, ἐπειδὴ ἐγὼ… δυσκολεύομαι νὰ συνειδητοποιήσω αὐτὸ ποὺ ἔγινε…».
Ὁ πατέρας σηκώθηκε, μὲ ἀγκάλιασε, ἄνοιξε τὴν πόρτα χωρὶς νὰ κοιτάξει πίσω, καὶ ἔφυγε. Τὰ ἀνάμεικτα συναισθήματα μέσα στὸ στέρνο, ἄρχισαν ξανὰ νὰ παλεύουν. Ἀπὸ προχθὲς ποὺ μᾶς εἶχε ἐγκαταλείψει ἡ μαμά μου, σχεδὸν δὲν εἶδα καθόλου τὸν πατέρα, λὲς καὶ ἄνοιξε ἡ γῆ καὶ τὸν κατάπιε κι αὐτόν. Τὴν ἑπόμενη ἡμέρα στὸ σχολεῖο, ἡ Τατιανὴ μοῦ εἶχε πεῖ κάτι ἀπρόσμενο· ὅτι ἄν ἔδειχνα ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸν Χριστό, καὶ ἀνέθετα μὲ ταπείνωση τὸν ἑαυτό μου στὰ πατρικὰ χέρια Του, ὅλα θὰ συνεργοῦσαν γιὰ τὸ καλό μου! Θυμόμουν καὶ ἀπὸ τὴν γιαγιά μου, παλιότερα, ποὺ ἔλεγε πὼς ἡ πίστη εἶναι μοχλὸς ποὺ μᾶς ἀνυψώνει πάνω ἀπὸ κάθε κακοπάθεια τῆς ζωῆς. Ἔτσι κατέληξα στὴν θαρραλέα παραδοχή, πὼς τὸ συναίσθημα τῆς ὀδύνης, τὸ ἔνοιωθα ἀρκετὰ πρὶν συμβεῖ αὐτὸ μὲ τὴν μαμά, μόνο ποὺ τώρα βγῆκε ἐκτὸς ἐλέγχου. Τὰ συναισθήματα τῆς λύπης, τοῦ ἄγχους, τοῦ φόβου, τῶν ἐνοχῶν, τῆς ἀνίας, τῆς κούρασης καὶ τῆς ἀπογοήτευσης, μὲ ταλάνιζαν, ἀλλὰ ἡ μαμά μου δὲν μποροῦσε νὰ μὲ βοηθήσει. Στὴν σκέψη πὼς ἴσως ἡ ψυχικὴ ὀδύνη τὴν βασάνιζε κι ἐκείνη, ὠθώντας την ὥς τὴν παρεκτροπή, μὲ ἔκανε νὰ μουδιάσω. Ἄν δὲν κατόρθωνα νὰ ἀνακουφιστῶ ἐγκαίρως ἀπὸ τὴν ὀδύνη, καὶ ζοῦσα μὲ τὴν ψυχὴ “ἀνήμπορη”, θὰ εἶχα παρόμοια κατάληξη μὲ τὴν μαμά μου… Βάζοντάς με μέσα στὴν ἀγκαλιά της, ἡ κυρία Μεταξία —ποὺ γιόρταζε μαζὶ μὲ τοὺς ἀγγέλους—, ἀπὸ προχθὲς ἔγινε ὁ δικός μου φύλακας ἄγγελος. Ἡ τρυφερότητα στὴν ματιά της τὰ ἔβαλε μὲ τὸ συναίσθημα ἀναξιότητας, ποὺ μυστικὰ στεροῦσε κομμάτια ἀπὸ τὴν καρδιά μου, καὶ τουλάχιστον ἡσύχασα, ὅτι ἡ ταπείνωση ὄντως, ἦταν δρόμος θεραπευτικός. Τὸ πρῶτο βράδυ, ποὺ εἶδα τὴν Τατιανὴ νὰ γονατίζει κάτω ἀπὸ τὰ εἰκονίσματα τοῦ δωματίου της, και ἄκουσα τὴν προσευχή της, ἕνα φῶς “ἄνοιξε” τὴν ψυχή μου, καὶ εἶδα πὼς στὰ δεκατέσσερά μου, ΗΜΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΠΑΙΔΙ! Μετὰ σκέφτηκα, ὅτι κι ἐγὼ παλιότερα προσευχόμουν μαζὶ μὲ τὴν γιαγιά μου! Χθὲς ποὺ παρακάλεσα τὴν Τατιανὴ νὰ προσευχηθῶ μαζί της, ἱκέτευσα τὸν Χριστὸ νὰ μοῦ πάρει τὴν ὀδύνη. Γιὰ νὰ γνώριζε καὶ ἡ καινούργια “ἀδερφή μου” τὴν κατάβαθη ἀνάγκη μου, τῆς μίλησα μετὰ γιὰ τὴν δυσφορία ποὺ καταπίεζε τὴν ψυχή μου. Τώρα ποὺ μπήκαμε στὸ δωμάτιό της, ἀποφάσισα νὰ ἀρχίσω τὴν ἀναζήτησή μου. «Γιατὶ εἶχες ἀναφέρει κάποια στιγμὴ στὴν τάξη, πὼς πρέπει νὰ πιστέψουμε στὸν Χριστὸ ὄχι ἀπὸ τὴν αὔξηση τῶν ἐπιχειρημάτων, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν μείωση τῶν παθῶν; Τί σημαίνει αὐτό;».
«Χθὲς τὸ βράδυ ποὺ μοῦ μίλησες γιὰ τὴν ὀδύνη, σκέφτηκα νὰ συγκεντρώσω στὸ μυαλό μου ὅλα αὐτὰ ποὺ ἔχω διαβάσει καὶ ἔχω καταλάβει γιὰ τὸ ἄλγος τῆς ψυχῆς, γιὰ νὰ τὰ συζητούσαμε τώρα ποὺ ἔχουμε χρόνο. Γιὰ νὰ τὰ πάρουμε ἀπὸ τὴν ἀρχή, θὰ ξεκινήσουμε ἀπὸ τὸν Παράδεισο. Ἐκεῖ οἱ Πρωτόπλαστοι ζοῦσαν μὲ ἁγία καὶ τρισμακάρια ζωή, καὶ ὅπως ἡ καρδιά τους ἄκουγε καθαρὰ τὴν φωνὴ τοῦ Θεοῦ, Τὸν ἐμπιστεύονταν μὲ παιδικότητα. Ὁ Θεὸς τοὺς εἶπε νὰ μὴν φᾶνε ἀπὸ τὸν ἀπαγορευμένο καρπό, γιὰ νὰ μὴν ἀποκτήσουν πείρα τοῦ κακοῦ, καὶ ζητοῦσε ἀπὸ αὐτοὺς ζωὴ καρδιακή, ὄχι ἐγκεφαλική. Μόλις ὁ διάβολος παραπλάνησε τὴν Εὔα, παρουσιάζοντάς της τὸν Θεὸ ὡς “πονηρό”, “ἐγωιστὴ” καὶ “ψεύτη”, ἐκείνη δοκίμασε τὸν ἀπαγορευμένο καρπό, θέλοντας νὰ γίνει θεός, παρασύροντας μετὰ καὶ τὸν Ἀδάμ. Μὲ τὴν κακὴ χρήση τῆς ἐλεύθερης βούλησής του ὁ ἄνθρωπος, προτίμησε τὸ κακό. Ὁ ἀρχέκακος διάβολος τὸν παρέσυρε στὴν πτώση, κάτι ποὺ στέρησε ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο τὸν Παράδεισο, δηλαδὴ τὴν ἀέναη καὶ ζωοποιὸ παρουσία τοῦ Θεοῦ, καὶ τὴν κοινωνία τῶν ἀκένωτων εὐλογιῶν Του. Ἀνάμεσα στὸν Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο, ἀνοίχτηκε μέγα χάσμα. Οἱ Πρωτόπλαστοι ἐκδιώχθηκαν ἀπὸ τὸν κῆπο τῆς Ἐδέμ, καὶ τὸ ΑΤΕΛΕΙΩΤΟ ΔΡΑΜΑ τοῦ ἀνθρώπινου γένους ἄρχισε! Ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα κάθισαν ἀπὲναντι ἀπὸ τὸν κῆπο τῆς τρυφῆς, καὶ θρηνοῦσαν γιὰ τὸ κακὸ ποὺ τοὺς βρῆκε. Συγκρίνοντας τὴν πρότερη εὐδαιμονία μὲ τὴν μετέπειτα δυστυχία, καὶ προβλέποντας τὸ μέλλον ζοφερό, ἔκλαιγαν μὲ δάκρυα καυτὰ καὶ κραυγὲς σπαρακτικές. Ὅμως δυστυχῶς, ὁ θρῆνος τους δὲν ἦταν ἀπὸ μεταμέλεια γιὰ τὴν ἀνυπακοὴ καὶ τὴν ἀνταρσία τους κατὰ τοῦ Θεοῦ. Δὲν ἦταν πράξη μετανοίας καὶ αἴτημα συγγνώμης πρὸς τὸν Θεό, ἀλλὰ ὠφελιμιστικὸς σπαραγμός. Δὲν θρηνοῦσαν γιὰ τὴν χαμένη ἀθωότητα καὶ ἁγιότητα, ἀλλὰ γιὰ τὴν χαμένη ὑλικὴ εὐμάρεια τοῦ Παραδείσου. Οὔτε ἕνας λόγος μετανοίας δὲν ἀκούστηκε ἀπὸ τὰ χείλη τους! Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μᾶς λένε, πὼς ἄν ἐκείνη τὴν τραγικὴ στιγμὴ ζητοῦσαν ταπεινὰ συγγνώμη ἀπὸ τὸν Φιλάνθρωπο Θεό, Ἐκεῖνος θὰ τοὺς συγχωροῦσε. Ἡ Ἐδὲμ βρίσκεται δίπλα μας κλεισμένη. Ὁ Πατέρας Θεὸς μᾶς ἔδωσε τὸ κλειδὶ γιὰ νὰ ἀνοίξουμε καὶ νὰ εἰσέλθουμε, τὸ ὁποῖο κλειδὶ εἶναι ἡ εἰλικρινὴς μετάνοιά μας. Ὁ πρῶτος ποὺ τὴν ἄνοιξε, ἦταν ὁ ληστὴς πάνω στὸν σταυρό! Μετὰ ἀπὸ τὸν ἀδαμιαῖο θρῆνο, ὁ θρῆνος ὁ δικός μας δὲν θὰ πρέπει νὰ εἶναι ὠφελιμιστικός, ἀλλὰ συντριβὴ καὶ μετάνοια γιὰ τὴν ἁμαρτωλότητά μας. Εἶναι ὁ μόνος τρόπος τῆς σωτηρίας μας, ἐπειδὴ εἶναι καὶ τὸ μόνο ἀντίδοτο γιὰ τὴν ὕβρη μας ἀπέναντι στὸν Θεό, ἡ πληγὴ τῆς ὁποίας κατατρώει τὴν καρδιά μας σὰν ἕνα σκουλήκι… Μελιτινή, ἠ ἀρρώστια τῆς ψυχῆς μας, ἠ ἁμαρτία, μᾶς προκαλεῖ πόνο. Κάνοντας ὅμως ἐμεῖς κακὴ χρήση τῆς ἐλεύθερης βούλησής μας, συντηροῦμε πολλὲς αἰτίες ποὺ μεγαλώνουν ἐπικίνδυνα τὴν ἤδη ὑπάρχουσα θλίψη, καὶ τὴν φτάνουν σὲ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ! Δηλαδὴ σὲ ΟΔΥΝΗ!».
Ἀκούγοντας γιὰ “κλειδὶ” καὶ “ἐπιστροφή”, ἀναθάρρησα. «Δηλαδὴ θὰ γίνει κάποιος καλός, ὅταν διατηρεῖ τὴν ἐπίγνωση γιὰ τὴν ἄθλια κατάστασή του, ἀλλὰ ἀποφασίζει νὰ ἀγωνίζεται;».
«Ναί, ὁ ἀγώνας γιὰ εἰλικρινὴ μετάνοια, μᾶς “ἐπαναφέρει” στὸν κῆπο τῆς τρυφῆς».
«Δὲν ἤξερα πὼς ἡ ὀδύνη ἔχει κάποιες αἰτίες· πῶς ῥιζώνουν μέσα μας, Τατιανή;».
«Οἱ γιατροὶ διαγνώσκουν τὰ σωματικὰ συμπτώματα τῆς κρυμμένης πανδημίας, ἀλλὰ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ νὰ δώσουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ στὴν κατάθλιψη. Μόνο οἱ Πατέρες τῆς Ὀρθοδοξίας εἶχαν τὴν φώτιση γιὰ νὰ περιγράφουν τὸν πόνο τῆς μελαγχολίας, πρὶν ἀπὸ χίλια πεντακόσια μὲ δύο χιλιάδες χρόνια, καὶ νὰ θεραπεύουν τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὸν δαίμονα τῆς κατάθλιψης. Μία ἔκφραση τῆς ὀδύνης κάποιου, μπορεῖ νὰ εἶναι ὅτι ἀποκτᾶ κάθε τι ποὺ λαχταροῦν τὰ μάτια του, καὶ τρέχει μὲ τολμηρία σὲ κάθε εἴδους τέρψη· ἀλλὰ σὲ τίποτα δὲν βρίσκει ἱκανοποίηση, καὶ πουθενὰ δὲν ἀναπαύεται ἡ καρδιά του. Ὁπότε στὴν κατάσταση τοῦ ἀνικανοποίητου, προστίθεται καὶ ἡ κατάσταση τῆς πλήξης. Ἄλλη ἔκφραση, εἶναι ἡ κατάσταση τῆς ἀνεξήγητης λύπης ποὺ σοῦ εἶπα, τὸ σκουλήκι ποὺ συνταράσσει τὴν καρδιὰ ποὺ κατατρώει. Μετὰ εἶναι ἡ αἴσθηση τῆς μοναξιᾶς, ποὺ γιὰ τὸν ἄνθρωπο παίρνει τὸ βάρος τοῦ μεγαλύτερου κακοῦ. Ἐπίσης εἶναι ὁ φόβος, γιὰ τὰ κακὰ ποὺ “θὰ ἔρθουν”, σὺν τὴν δειλία μπροστὰ στὸν θάνατο. Ὅλα αὐτά βέβαια, ἔχουν ὡς ἀποτέλεσμα τὴν ἀποδυναμωτικὴ κατάσταση τῆς ἀϋπνίας. Μετὰ εἶναι ἑπόμενο κάποιος νὰ βλέπει στὸν ἑαυτό του ἐλάττωση τῆς ἐνεργητικότητάς του, καὶ τῆς ἱκανότητάς του νὰ παίρνει ἀποφάσεις, μὲ συνέπεια τὴν φτώχεια τῶν ἰδεῶν καὶ τὴν ἀπέραντη ἀδιαφορία… Τὸ ἑπόμενο πρωὶ ἐπειδὴ αἰσθάνεται περισσότερο ἐξαντλημένος, δυσκολεύεται νὰ συγκεντρωθεῖ, ξεχνάει περισσότερο, αἰσθάνεται ἰδιαίτερα καταπιεσμένος καὶ συχνὰ νοιώθει νευρικός, γεμάτος ψυχικὴ ἔνταση καὶ ἄγχος, ἐνίοτε μὲ ἐπιθυμία νὰ κλάψει. Μὲ αἰσθήματα κατωτερότητας ἤ ἐνοχῆς, τρώει λιγότερο ἤ περισσότερο ἀπὸ τὸ κανονικό, ὑποφέροντας ἀπὸ δυσκοιλιότητα ἤ διάρροια. Ὅταν πλησιάσει γιὰ τὰ καλὰ τὴν ἀπογοήτευση, τὸ πονηρὸ πνεῦμα βάζει στὴν ψυχὴ καὶ τὴν ἀπόγνωση, καὶ ἀρχίζουν νὰ κατατρύχουν τὸν ἀμετανόητο ἄνθρωπο… σκέψεις μαῦρες, ὅτι δὲν ἀξίζει νὰ ζεῖ κανείς… Ὁ Ἰούδας γιὰ παράδειγμα, ἄφησε νὰ κυριαρχήσουν μέσα του τὰ αἰσθήματα ἐνοχῆς, καὶ ὁδηγήθηκε στὴν αὐτοκτονία ἐπειδὴ ἡ ψυχή του δὲν θέλησε νὰ τὰ ἀποβάλλει, μὴν μετανοώντας γιὰ τὴν προδοσία του!».
«Μὰ ὅταν γινόμαστε ταπεινοὶ καὶ δείχνουμε ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸν Χριστό, ἀνακαλύπτουμε πὼς μὲ τὴν προσευχὴ ἡ καρδιά μας ΙΚΑΝΟΠΟΙΕΙΤΑΙ! Νομίζω πὼς μία τέτοια ἀνάπαυση, εἶναι ἡ θεραπεία!».
«Πολὺ σωστά! Ἡ κατάθλιψη προέρχεται ἀπὸ τὸ βάρος τῆς συνείδησης! Ἐξ αἰτίας πλήθους ψυχικῶν τραυμάτων, ποὺ προκλήθηκαν ἀπὸ πλῆθος ἁμαρτημάτων, ὁ ἄνθρωπος ζεῖ σὲ ἀφόρητη λύπη! Ἀφοῦ λοιπὸν ὁ δαίμονας τῆς κατάθλιψης θέσει ὑπὸ τὸν ἔλεγχό του τὴν ψυχή, καὶ παραλύσει ὅλη τὴν ζωντάνια καὶ τὴν ὑπομονή της, τὴν σκοτεινιάζει, γεμίζοντάς την μὲ πίκρα καὶ ἀδιαφορία· ὑποβάλλει ὅμως στὴν ψυχὴ νὰ ἀπομονώνεται, ἀποφεύγοντας τοὺς ἄλλους, μὲ τὴν “κατηγορία” ὅτι αὐτοὶ εἶναι οἱ αἴτιοι τῆς ταραχῆς της! Τὰ ἀποτελέσματα τῆς κατάθλιψης εἶναι ὁ θυμός, ἡ ἀνυπομονησία, τὸ μίσος, ἡ ἀντιλογία καὶ ἡ ἀδιαθεσία γιὰ τὴν προσευχή! Μεταξὺ αὐτῶν τῶν ἀποτελεσμάτων βρίσκεται καὶ ἡ ἀκηδία, ποὺ σὰν πάθος εἶναι συζευγμένο μὲ τὴν κατάθλιψη, καὶ συνεργάζεται μαζί της στενά. Τὸ δαιμόνιο τῆς ἀκηδίας δημιουργεῖ στὸν ἄνθρωπο ἀτονία καὶ φρίκη, καὶ τὸν γεμίζει μὲ μίσος πρὸς τὸν τόπο κατοικίας του, πρὸς τοὺς ἄλλους γύρω του, καὶ πρὸς κάθε ἐργασία, καθιστώντας τον ἄστατο, ῥεμβαστή, τεμπέλη καὶ ἄεργο. Τοῦ βάζει μέσα του μεγάλη πείνα, καὶ τέλος, τοῦ ὑποβάλλει λογισμοὺς φυγῆς καὶ ἐγκατάστασης σὲ ἄλλον τόπο. Ὁ Ἀπ. Παῦλος μᾶς λέει, πὼς ἡ βλάβη ἀπὸ τὴν ἀκηδία εἶναι ἡ γέννηση τῆς περιέργειας, ἡ ὁποία γεννάει τὴν ἀταξία, ἀπὸ ὅπου προκαλεῖται κάθε κακία… Μελιτινή, τὸ μεγαλύτερο καὶ φοβερότερο ἀποτέλεσμα τῆς κατάθλιψης, ἤ ἀλλιῶς τῆς κατὰ κόσμον λύπης, εἶναι ὅτι ἀπεργάζεται τὸν ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ!».
«Τί εἶναι ὁ ῥεμβαστής;».
«Εἶναι αὐτὸς ποὺ πλάθει ὄνειρα, καὶ ἐπηρεάζεται τόσο ἀπὸ αὐτά, ὥστε νὰ ζεῖ μακριὰ ἀπὸ τὴν πραγματικότητα».
«Ἡ μαμά μου δὲν μποροῦσε νὰ μὲ βοηθήσει στὴν δική μου ὀδύνη, μὴν ξέροντας νὰ ὀχυρωθεῖ ἀπὸ τὴν κατὰ κόσμον λύπη, καὶ πράγματι, ἡ ἴδια κατέληξε σὲ φυγή! Ποιός ξέρει, Τατιανή, ἴσως νὰ κατηγοροῦσε ἐμένα καὶ τὸν πατέρα μου, γιὰ τὸ βάρος στὴν συνείδησή της, καὶ νὰ ἔφυγε γιὰ νὰ ζήσει μέσα στὰ ὄνειρα ποὺ ἔπλασε… Μήπως καὶ ὁ πατέρας μου μὲ τὸν τρόπο του, δὲν διάλεξε τὴν φυγή; Νομίζω πὼς κατάλαβα τί σημαίνει ὅτι πρέπει νὰ πιστέψουμε στὸν Χριστό, ἀπὸ τὴν μείωση τῶν παθῶν· ὅταν προσευχόμαστε μὲ παιδικότητα, καὶ ἡ καρδιά μας ἱκανοποιεῖται τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ θεραπεύεται ἀπὸ τὰ πάθη, τότε ἀκούει μέσα της τὴν φωνὴ τοῦ Χριστοῦ! Αὐτὸ ἰσοδυναμεῖ μὲ ἐπιστροφὴ στὸν “Παράδεισο”! Ἔ;».
«Καὶ βέβαια! Θὰ συμπληρώσω, ὅτι ἡ θεραπεία τῆς καρδιᾶς μας, ἡ λεύκανση, γίνεται μόνο ὅταν ἐξομολογηθοῦμε τὶς ἁμαρτίες στὸν πνευματικό μας. Μόνο τότε θεραπεύονται οἱ πληγὲς τῆς ψυχῆς! Ὁ Κύριος ἔδειξε τὸν σεβασμό Του στὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, μέσα στὸν Παράδεισο, μὲ τὴν ἀπαγόρευση τῆς βρώσης ἑνὸς συγκεκριμένου καρποῦ· στὴν οὐσία ἀπαγόρευσε στὸν ἄνθρωπο τὴν ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΗ ΔΟΜΗΣΗ τοῦ κόσμου του, τῶν σχέσεών του μὲ τὸν Ἴδιο τὸν Κύριο, καὶ τῶν σχέσεων μὲ τὸν πλησίον. Δηλαδὴ ἀπαγόρευσε τὸ ΨΕΥΔΟΣ! Θέλοντας ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἀρνεῖται νὰ ἀναγνωρίσει τὸν Χριστὸ ὡς ἀπόλυτο ῥυθμιστὴ τῆς ζωῆς του, νὰ κουκουλώσει τὴν ὀδύνη ποὺ προκαλεῖ τὸ ψεῦδος στὴν ψυχή του, καταφεύγει σὲ τρία καταπραΰντικά· τοὺς ΔΥΝΑΤΟΥΣ ΑΝΤΙΠΕΡΙΣΠΑΣΜΟΥΣ, ποὺ κρύβουν ἀπὸ τὰ μάτια του τὴν ἀθλιότητά του, ὅπως κάτι ποὺ χρησιμοποιεῖ μὲ σκοπὸ νὰ τοῦ ὑποδουλωθεῖ· τὶς ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΕΣ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΕΙΣ, δηλαδὴ τὶς αὐταπάτες γιὰ τὸ ποιὸς εἶναι ὁ ἴδιος, ποιὸς εἶναι ὁ κόσμος ὅλος, καὶ Ποιὸς εἶναι ὁ Χριστός· καὶ τὰ ΔΙΑΦΟΡΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ, ποὺ προκαλώντας του ἀναισθησία, γιὰ λίγο τὸν κάνουν ἀνίκανο γιὰ κάθε δυσάρεστο συναίσθημα…».
«Κατάλαβα! Ἔχεις δίκιο σὲ ὅλα! Στὰ διάφορα ναρκωτικά, θὰ ἔβαζα καὶ τὸ συναίσθημα… Γι αὐτὸ ὁ θρῆνος ὁ δικός μας δὲν θὰ πρέπει νὰ εἶναι ὠφελιμιστικός, ἀλλὰ νὰ γίνεται μὲ συντριβὴ καὶ μετάνοια γιὰ τὴν ἁμαρτωλότητά μας! Τατιανή, οἱ φτωχοί, ποὺ ἐλπίζουν στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, δὲν μπορεῖ νὰ παθαίνουν κατάθλιψη, σωστά;». Γνέφοντας ὅτι συμφωνοῦσε, ἔνοιωσα μέσα μου χαρά! «Πῶς μπορῶ νὰ μάθω κι ἄλλα γιὰ τὴν κατάθλιψη; Ἔχει μεγάλο ἐνδιαφέρον!».
Ἡ Τατιανή σηκώθηκε, καὶ στὰθηκε μπροστὰ στὴν βιβλιοθήκη της. Διάλεξε ἕνα βιβλίο, καὶ μοῦ τὸ ἔδειξε. «Ἐδῶ θὰ βρεῖς τὰ φάρμακα ποὺ μᾶς ὑποδεικνύουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὸ ἄλγος τῆς ψυχῆς, ἀλλὰ καὶ τὴν προληπτικὴ Ἰατρικὴ τῆς πίστης μας· ποὺ μᾶς διδάσκει πῶς νὰ χειριζόμαστε τὴν λύπη, ποὺ φύτεψε μέσα μας ὁ Χριστός, ὥστε ἀπὸ αὐτὴ νὰ κερδίζουμε τεράστια ὠφέλη! Ὁ Χριστιανὸς εἶναι ἄνθρωπος μὲ θέληση ἰσχυρή, καὶ μελετώντας, φροντίζει νὰ ἰσχυροποιεῖ περισσότερο τὴν θέλησή του, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ ἀγωνίζεται νικηφόρα! Ἔχοντας σύμμαχο τὴν θεία Βοήθεια, νικάει πάντα!».
Ἔχοντας υἱοθετήσει ἡ ψυχή μου τὴν θέση τῆς πίστης, ὅτι ἔχουμε τὴν ὑποχρέωση νὰ ἐμπιστευόμαστε ὁλόκληρη τὴν ζωή μας στὴν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ, πῆρα μιὰ βαθιὰ ἀνάσα, ἔκανα τὸν σταυρό μου, καὶ πλησίασα τὴν κυρία Μεταξία, ποὺ καθάριζε φασολάκια στὸ τραπέζι. Στὸ σπίτι ἤμασταν οἱ δυό μας· ἡ Τατιανὴ μὲ τὸν πατέρα της καὶ τὰ ἀδέρφια της, εἶχαν ἐπισκεφτεῖ τὴν γιαγιά τους. Μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ ἔβρισκα τὴν δύναμη νὰ ξεστομίσω τὴν αἰτία, γιὰ τὴν ὁποία τὸν προηγούμενο καιρὸ κατακλυζόμουν ἀπὸ ἐνοχές, φόβο, ἄγχος καὶ ἀφανέρωτη ὀδύνη, κάθισα δίπλα της μὴν ξέροντας ἀπὸ ποῦ νὰ ἀρχίσω. «Κυρία Μεταξία, στὸ βιβλίο ποὺ διαβάζω βρῆκα κάτι ποὺ μοῦ ἔκανε ἐντύπωση· ἔλεγε, “Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπόλυτα δεμένος μὲ τὴν ἀγάπη, καὶ δημιουργεῖ μέσα στὴν ψυχὴ εὐλάβεια. Αὐτὴ ἡ εὐλάβεια δὲν ἀφήνει τὸν ἄνθρωπο νὰ παρασυρθεῖ ἀπὸ τὸ θάρρος, ποὺ δίνει ἡ ἀγάπη, καὶ τελικὰ δὲν ἀφήνει τὸν ἄνθρωπο νὰ περιφρονήσει ἀπὸ θράσος τὸν Θεό”».
«Τί ὡραῖα λόγια, Μελιτινή! Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀποκτᾶ θράσος ἀπέναντι στὸν Κύριο, ἀπὸ οἴηση ψάχνει γιὰ ψευτο-θεούς, ἤ αὐτο-εἰδωλοποιεῖται. Ὁ φόβος Θεοῦ, θυμίζει τὴν παροιμία ποὺ λέει, ἡ καλὴ ἀρχὴ εἶναι τὸ ἥμισυ τοῦ παντός».
«Ἔτσι τὸ βλέπω καὶ ἐγώ· διαφωνῶ μὲ τὴν Ἴρμα, ἕνα κορίτσι ποὺ πηγαίνουμε μαζὶ στὰ ἀγγλικά, ποὺ λέει ὅτι ἡ ζωὴ εἶναι ἕνας ῥόλος ποὺ τὸν ἐπιλέγουμε ΕΜΕΙΣ. Καὶ πὼς ὅποτε θέλουμε, μποροῦμε νὰ ἀλλάξουμε ῥόλο καὶ νὰ δρομολογήσουμε τὰ πράγματα διαφορετικά. Λέει πὼς ἄν ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στὸ ἔνστικτό μας, τότε βρίσκουμε τὶς δυνάμεις γιὰ νὰ “ἀνακαλύψουμε” ξανὰ τὸν ἑαυτό μας, καὶ νὰ “ἐξελιχθοῦμε” ὅπως ὅλοι οἱ ψυχικὰ “ἀνθεκτικοί”». Ἔνοιωθα ὅτι τὸ βάρος ποὺ μὲ πίεζε, ὅλο καὶ μεγάλωνε. «Ἡ Ἴρμα ἐπιμένει πὼς γιὰ νὰ μὴν ἐγκλωβιστοῦμε στὸ “ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΑΥΤΟ”, πρέπει νὰ ἀλλάξουμε τὶς σκέψεις μας μὲ ἐναλλακτικές. Στὸ διαδίκτυο μοῦ ἔδειχνε πολλὲς ἱστοσελίδες ποὺ ἔγραφαν περίπου τὰ ἴδια, πὼς οἱ ἐκπαιδευτικοὶ ὀφείλουν νὰ μᾶς δίνουν τὴν δυνατότητα νὰ… ἀμφισβητήσουμε τὰ “ἀφηγήματα” γιὰ τὰ ἔμφυλα στερεότυπα, ὥστε νὰ τὰ ξεπεράσουμε, καὶ νὰ ἀναδιαμορφώσουμε τοὺς κοινωνικοὺς κανόνες! Ὅτι γιὰ νὰ ἀποδομήσουμε τὰ ἔμφυλα στερεότυπα καὶ νὰ ἀναπτύξουμε… “κριτικὴ σκέψη”, πρέπει νὰ μᾶς ἐνθαρρύνουν στὰ κοινωνικὰ πρότυπα ποὺ ἐνῶ ξεφεύγουν ἀπὸ τὰ παραδοσιακὰ πρότυπα φύλου, πετυχαίνουν σὲ “μὴ παραδοσιακὲς” καριέρες, ἀντιθέτως ἀπὸ τὶς κοινωνικὲς προσδοκίες. Δηλαδὴ ὅτι μὲ τὴν “διαπολιτισμικὴ συμπερίληψη”, προστατεύονται οἱ ὁμάδες ποὺ ΑΠΕΙΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕ “ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ”. Καὶ ὅτι στὴν… “ἔμφυλη δημοκρατία” εἶναι κοινὴ λογικὴ πὼς ἡ σεξουαλικὴ ταυτότητα, καὶ ἡ σεξουαλικὴ προτίμηση τοῦ φύλου, εἶναι… “ΠΥΡΗΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ”, ἑπομένως ΔΕΝ ἀλλοιώνονται, ΔΕΝ ἀλλάζουν, καὶ ΔΕΝ ἐπιδροῦν πάνω σὲ αὐτὰ οἱ ὁποιεσδήποτε συζητήσεις τῶν ἄλλων…». Δὲν μοῦ ἦταν καθόλου εὔκολο, ἀλλὰ ἤμουν ἀποφασισμένη νὰ φέρω στὸ φῶς τὸ πρόβλημα ποὺ διαπερνοῦσε τὴν ψυχή μου, καὶ νὰ ἀφήσω τὴν κυρία Μεταξία νὰ ἀποφασίσει, τί ὄφειλα νὰ κάνω.
«Ἐπίσης λένε καὶ ἄλλα φαιδρά, παιδί μου, ὅπως ὅτι ἡ “κοινωνικὴ ταυτότητα” τοῦ φύλου διαμορφώνεται στὸ παιδὶ ἀπὸ τὰ τρία του χρόνια, καὶ πὼς οἱ προσπάθειες “ἐπαναπροσδιορισμοῦ” μετά, μπορεῖ νὰ τοῦ προκαλέσουν… “Δυσφορία φύλου(!)”. Αὐτά, μαζὶ μὲ ὅσα εἶπες κι ἐσύ, δὲν ὑφίστανται, εἶναι πράγματα ἀξιογέλαστα! Ἀπολύτως γελοιωδέστατα καὶ ἐξ ὁλοκλήρου περιφρονητέα! Ἐσὺ ἀπὸ ἀξιοπρέπεια, νὰ μὴν ἀσχολεῖσαι μὲ τὰ μηδαμινά!».
Φανερώνοντας στὰ μάτια μου τὴν “παιδικὴ ἡλικία” τῆς ψυχῆς μου, ὁ Χριστὸς μοῦ ἔκανε τὸ μεγαλύτερο δῶρο. Παρόλο ποὺ γιὰ νὰ ἀποδείξω στὴν μαμά μου ὅτι δὲν ἤμουν πιὰ μικρή, ἀντιδροῦσα μὲ τὴν ἀνυποταξία, τὴν ἀντιλογία, καὶ τὴν ἀκατάσχετη πολυλογία, οἱ ἐξωτερικοὶ παράγοντες, ποὺ ἐκτόξευαν τὴν ἰδέα ὅτι “μεγάλωσα”, μὲ γέμιζαν φόβο. Ἡ Ἴρμα μοῦ ἐκμυστηρεύτηκε πὼς μέσα της ἀνίχνευσε κάποιες τάσεις ΟΜΟΦΥΛΟΦΥΛΙΑΣ! Εἶπε ὅτι ὅποιος τὸ ἔχει μέσα του αὐτὸ τὸ πράγμα, γνωρίζει ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ τὸ πολεμήσει ἐπειδὴ εἶναι γερὰ ῥιζωμένο στὸ σῶμα του· καὶ δήλωσε πὼς ἀπὸ “σεβασμὸ” στὴν προσωπικότητά της, “ἔπρεπε” μὲ τὴν συμπεριφορά της νὰ μάθει νὰ τὸ “ἐκφράζει”, ἀλλὰ καὶ νὰ τὸ δημοσιοποιήσει σὲ ὅλους τὸ γρηγορότερο! Ἀλλιῶς… θὰ παγιδευόταν στὴν δυστυχία! Στὴν ἀρχὴ ἔφριξα· ὅταν ὅμως μοῦ συνέβη κι ἐμένα ἕνα τέτοιο πράγμα, κόντεψα νὰ σβήσω! Κάποιες ἀνεπαίσθητες σκέψεις ἀπὸ τὸ πουθενά, ποὺ συνοδεύτηκαν ἀπὸ ἀκούσια ντροπή, κάποιες στιγμὲς ποὺ —χωρὶς λόγο— ἦρθα σὲ δύσκολη θέση, σὲ ἀμηχανία, ποὺ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΕΡΜΗΝΕΥΣΩ, ἔφταναν γιὰ νὰ μὲ στοιχειώσουν! Τὸ ἄγχος, ὁ φόβος καὶ οἱ ἐνοχὲς γιὰ κάτι ποὺ ΔΕΝ ΕΦΤΑΙΞΑ, μὲ κρατοῦσαν ξύπνια τὰ βράδια, κάνοντάς με νὰ λιώνω ἀπὸ σκέψεις γιὰ “σεβασμὸ” στὴν προσωπικότητά μου! Κλήθηκα νὰ ἀπαντήσω σὲ ἕνα δίλημμα ποὺ δὲν ἀναγνώριζα γιὰ δικό μου, ἐπειδὴ αὐτὸ ποὺ μὲ δίχαζε στὴν πραγματικότητα, ἦταν πὼς ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΟΥ, ΓΕΝΙΚΑ, ΕΓΩ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ “ΜΕΓΑΛΩΣΩ”! Ὁ βαθὺς πόθος μου ἦταν νὰ μείνω παιδί! Δὲν ἤθελα νὰ χάσω αὐτὸ ποὺ εἶδα ὅτι ΙΚΑΝΟΠΟΙΟΥΣΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ! Ἐγὼ ἀπὸ μόνη μου δὲν εἶχα σκεφτεῖ νὰ “ζήσω” σὰν μεγάλη! Ἡ βαθύτερη ἀνάγκη μου ἦταν νὰ μὴν χάσω τὴν αἴσθηση τῆς ἐσωτερικῆς ἀσφάλειας ποὺ εἶχα ὥς τώρα, καὶ ἡ παροῦσα μυστικὴ κατάσταση μοῦ προκαλοῦσε ὀδύνη στὴν ψυχή! Εἶχα μεγάλη ἀνάγκη τὴν προστασία ἀπὸ τοὺς μεγάλους! Εἰδικὰ τώρα ποὺ βρῆκα καὶ τὴν προστασία ἀπὸ τὸν Χριστό, δὲν ἤθελα σὲ κάποια φάση τῆς ζωῆς μου, νὰ Τὸν προδώσω γιὰ κάτι… ἀνώμαλο! «Κυρία Μεταξία, ἡ ἁμαρτία, ὡς ἀρρώστια τῆς ψυχῆς, μᾶς προκαλεῖ πόνο. Γνωρίζω κάποια συνομήλική μου ποὺ ἀνακάλυψε ὅτι ἔχει τάσεις ὁμοφυλοφιλίας, καὶ ψάχνοντας τὰ δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου περὶ “ἐλευθερίας”, προσπαθεῖ νὰ ἀνακαλύψει πῶς θὰ εἶναι τώρα ἡ ζωή της… Ἀπὸ τὴν ὀδύνη ὅμως, πῶς θὰ ξεφύγει;».
«Αὐτὰ καλό μου, εἶναι “παραμύθια” γιὰ τὰ παιδιὰ τῶν δυτικῶν! Ποὺ τοὺς κρύβουν πὼς λίγο πρὶν τὴν ἔναρξη τῆς σύγκρουσης τῆς ἐφηβείας, παρατηρεῖται ἡ παρουσία ἰσχυρῆς τάσης πρὸς τὰ ψυχολογικὰ χαρακτηριστικὰ τῶν δύο φύλων, ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ! Σὲ αὐτὴ τὴν περίοδο τῆς ζωῆς τους τὰ κορίτσια εἶναι πολὺ πρόθυμα νὰ τονίσουν τὴν “ἀνδρικότητά τους”, καὶ ἡ λέξη “ἀγοροκόριτσο” εἶναι συνήθως δεκτὴ ὡς μία εὐχάριστη διαπίστωση. Ἀντίστοιχα, τὰ ἀγόρια συστέλλονται γιὰ τὴν “θηλυκότητα” ποὺ παρουσιάζουν. Ἡ ἀνεπίγνωστη αὐτὴ τάση πρὸς τὰ ψυχολογικὰ χαρακτηριστικὰ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΦΥΛΩΝ ΜΑΖΙ, δίνει τὴν εὐκαιρία νὰ παρατηρηθοῦν ἀπὸ πιὸ κοντὰ τὰ δύο αὐτὰ συνθετικὰ μέρη. Ἡ ΒΑΘΜΙΑΙΑ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ ΤΟΥ ΟΜΟΦΥΛΟΥ ΣΥΣΤΑΤΙΚΟΥ, εἶναι ἡ εὐνοϊκότερη πορεία στὴν διαδικασία τῆς ψυχολογικῆς ὡρίμανσης τοῦ κοριτσιοῦ».
«Θέλετε νὰ πεῖτε ὅτι πρόκειται γιὰ κάτι… φυσιολογικό; Ὅτι συμβαίνει σὲ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΟΠΕΛΕΣ;».
«Ἀκριβῶς! Μόλις συμπληρωθεῖ ὁ κύκλος τῶν ὁρμονικῶν καὶ ψυχικῶν ἐπεξεργασιῶν, καὶ ἡ γενετήσια ὡρίμανση, ἐμφανίζεται ἐπὶ σκηνῆς ΜΙΑ ΠΛΗΘΩΡΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ, ποὺ ἡ ἔφηβη πρέπει νὰ τακτοποιήσει· ἀπὸ αὐτὴν τὴν διαδικασία ἐπέρχεται ἡ τελείωση τοῦ κοριτσιοῦ καὶ ἡ ἀνεξαρτητοποίησή του, γιὰ νὰ ἐκλέξει μὲ ἐλευθερία τὸν δρόμο του πρὸς τὴν ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ».
Ἡ ἔκπληξη ἦταν μεγάλη! Ἡ ἀνακούφιση, ἀκόμα μεγαλύτερη! «Μὰ γιατὶ ἀφήνουν τοὺς νέους ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΣ, σὲ ἕνα τόσο εὐαίσθητο ζήτημα; Μὲ τὴν ἔλλειψη καθοδήγησης οἱ νέοι ΣΠΡΩΧΝΟΝΤΑΙ πρὸς τὸν “ἀπαγορευμένο καρπό”, γιὰ νὰ ἀποκτήσουν… πείρα τοῦ κακοῦ! Ξέρετε μὲ τὶ ῥυθμοὺς καλπάζει στὴν κοινωνία μας ἡ διαστροφή;».
«Μελιτινή, ἐδῶ συντελεῖται ἐγκληματικὴ παραπλάνηση τοῦ λαοῦ μας! Τόνισα πὼς μόνο ἡ βαθμιαία ἀποσύνθεση τοῦ ὁμόφυλου συστατικοῦ, ὁδηγεῖ τὴν κοπέλα πρὸς τὴν ἐσωτερικὴ συγκρότηση. Ἄν οἱ ΟΜΟΦΥΛΕΣ ΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ στὴν ἐφηβεία ΔΙΑΚΟΠΟΥΝ ΑΠΟΤΟΜΑ, ἤ ΜΕΤΑΣΤΡΑΦΟΥΝ ΑΠΟΤΟΜΑ ΣΕ ΕΤΕΡΟΦΥΛΕΣ, τότε ἡ ἀνάπτυξη τοῦ φύλου τῆς νέας μπορεῖ νὰ πάρει μία δυσμενῆ τροπή! Ὑπάρχει ὁ κίνδυνος, προερχόμενος παράδειγμα ἀπὸ κάποιο φόβο, ἤ μία ἀπογοήτευση, ἤ ἀπὸ ἐξωτερικοὺς ἄκαμπτους παράγοντες, νὰ βρεθεῖ ἡ νέα σὲ ἀδυναμία νὰ δώσει συγκεκριμένη μορφὴ στὰ αἰσθήματά της γιὰ τὰ δύο φύλα. Τότε οἱ ΠΡΟΣ ΤΑ ΔΥΟ ΦΥΛΑ ΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ θὰ μείνουν θαμμένες μέσα στὴν ψυχή της, ΧΩΡΙΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑ! Τὰ αἰσθήματα ἐνοχῆς καὶ τύψεων θὰ καταλάβουν τὸν ἐσωτερικὸ χῶρο, καὶ θὰ προξενοῦν μία ὀδυνηρὴ ψυχολογικὴ ἀναποφασιστικότητα, ποὺ μπορεῖ νὰ φτάσει ὥς καὶ τὴν νεύρωση!».
Τὰ εἶχα χαμένα! Ἀκούγοντας οἱ νέοι πὼς ἡ ἀνωμαλία ἦταν… “φυσιολογική”, ἡ ζωή τους βάδιζε πρὸς τὴν παράνοια! Οἱ ἀβοήθητοι ποὺ ἐγκλωβίζονταν στὴν ἀνωμαλία, οὔτε μάθαιναν ποτὲ πὼς ἐκείνη ἦταν ὁ λόγος γιὰ τὴν ὀδυνηρὴ ζωή τους, οὔτε μάθαιναν πῶς θὰ ἔβρισκαν τὴν ἴαση ἀπὸ τὴν ὀδύνη! «Μὰ ὅταν ἡ προσοχὴ τῶν νέων εἶναι ὅλη στὴν τεχνοκρατούμενη ζωή, καὶ στὸ “παρασκήνιο” συμβαίνει ἡ ΗΘΙΚΗ ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΣΗ ΤΟΥΣ, αὐτὸ εἶναι κάτι σὰν ταχυδακτυλουργικὸ τέχνασμα! Μᾶλλον αὐτὸς εἶναι ὁ ΔΥΝΑΤΟΣ ΑΝΤΙΠΕΡΙΣΠΑΣΜΟΣ, ποὺ εἶπε ἡ Τατιανή. Οἱ νέοι ΥΠΟΔΟΥΛΩΝΟΝΤΑΙ στὴν τεχνολογία ὡς “ἀντάλλαγμα”, ποὺ τοὺς βοηθάει νὰ κρύβουν τὴν “ἀθλιότητα”, στὴν ὁποία ΤΟΥΣ ΠΑΓΙΔΕΥΟΥΝ οἱ “λύκοι ποὺ φυλᾶνε τὰ πρόβατα”! Τότε ὅλο αὐτὸ τὸ “ψεύτικο” εἶναι… ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΗ ΔΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ!».
«Ὁτιδήποτε σχετίζεται μὲ τοὺς γελοίους ἐπιστημονικοφανεῖς ὅρους, ὅπως κοινωνικὰ φύλα, ἔμφυλες ταυτότητες κ.τ.λ, ἀνήκει στοὺς ΠΡΩΤΟΓΟΝΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ τῶν αἱματόχαρων, βαρβαρικῶν γερμανικῶν φύλων, ποὺ μπόλιασαν τοὺς εὐρωπαίους καὶ τοὺς ἔκαναν κι αὐτοὺς αἰσχροὺς ἀγροίκους!».
«Αὐτοὶ οἱ πρωτόγονοι ὅμως, μᾶς ἔχουν γεμίσει τὰ παιδικὰ προγράμματα καὶ τὰ παιχνίδια μὲ τὸ σύμβολο τῆς ἀνωμαλίας, τὴν πολύχρωμη σημαία, γιὰ νὰ τὴν ἐπιβάλλουν στὰ παιδικὰ μάτια ὡς “αὐτονόητη”! ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ! Τὸ σύμβολο τῆς ἀνωμαλίας ἔχει ξεκάθαρα σεξουαλικὸ προσανατολισμό! Τί δουλειὰ ἔχει μὲ τὰ παιδικά; Δηλαδὴ τὰ παιδιὰ θὰ στεροῦνται τὴν ἐλευθερία νὰ μείνουν ΑΝΕΓΓΙΧΤΑ ἀπὸ τὴν ὀδύνη τῆς ἀνηθικότητας, ἀκριβῶς ἐπειδὴ τὸ ἀποφάσισαν κάποιοι; Ἀλλὰ καὶ τὰ παιδάκια, θὰ μένουν μόνο στὴν θεωρία τοῦ συμβόλου; Πολλοὶ γονεῖς καμαρώνουν ὅταν λένε τὰ παιδιά τους ἀπὸ τὸ δημοτικό, ὅτι ἔχουν… “σχέση”! Οἱ ἡμέρες μας εἶναι πονηρές! Ὅλες οἱ ἡλικίες κινδυνεύουν νὰ χάσουν τὴν αἴσθηση τῆς ἐσωτερικῆς ἀσφάλειας, ποὺ πρέπει νὰ ἀπολαμβάνει ἡ παιδικὴ ψυχὴ…».
«Ἕνας ἄνθρωπος τῆς Δύσης, ποὺ τὸ σῶμα του ἦταν ἐθισμένο σὲ ἀπαγορευμένες οὐσίες, καὶ ἡ ψυχή του ἐθισμένη σὲ διεστραμμένες σκέψεις καὶ σχέσεις, ὁ Φρόιντ, παίρνοντας πολλὴ κακία καὶ ἔπλασε τὸν ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΟ ΜΥΘΟ πὼς τὰ παιδιὰ ἔχουν… “σεξουαλικότητα”! Πολλοὶ ποὺ στὴν Δύση θεωροῦνταν “ἐπιστήμονες”, καὶ ὀνόμασαν “ἐπιστήμη” τὸ σκότος καὶ τὴν ἀσέλγειά τους, μὲ τὴν ἀποστασία τους καθόρισαν τὴν σύγχρονη ζωή. Ὁ Κύριος εἶπε, “ἄφετε αὐτούς· ὁδηγοὶ εἰσὶ τυφλοὶ τυφλῶν· τυφλὸς δὲ τυφλὸν ἐὰν ὁδηγῇ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται”. Βόθυνος εἶναι ὁ βόθρος. Ὁ βόθυνος στὸν ὁποῖο ἔπεσε καὶ ὁ λαός μας, Μελιτινή, εἶναι ἡ διαφθορὰ τῶν γονιῶν, νὰ… “ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ” νὰ διαφθείρουν ἄλλοι τὰ παιδιά τους! Ἡ κατάσταση ὀνομάζεται πρὸς τὸ παρόν, “κηδεμονία τῶν παιδιῶν ἀπὸ τρίτους, ἐξ ἀποστάσεως”. Βόθυνος σημαίνει νὰ μὴν δίνουν σημασία οἱ γονεῖς, ποὺ μόλις τὸ κακὸ περάσει τὶς θυρίδες τῶν ματιῶν μας, αὐτομάτως ἐπιδρᾶ μέσα μας καὶ μᾶς ζημιώνει! Μᾶς διαφθείρει! Ὅπως πάει τὸ πράγμα, σὲ λίγο κι ἄλλοι “λύκοι ποὺ φυλᾶνε τὰ πρόβατα” θὰ ῥίξουν ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ τὶς μάσκες, καὶ θὰ μιλήσουν ἀνοιχτὰ γιὰ “ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ” τῶν παιδιῶν στὴν… “σεξουαλικότητα”(;)! Ἡ Κοινωνίολογία τῶν παιδιῶν θὰ κατηγορήσει μὲ στόμφο τοὺς γονεῖς ὡς… ΠΑΡΑΝΟΜΟΥΣ “ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ” τῶν παιδιῶν ποὺ γέννησαν! Θὰ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙ νὰ τῆς τὰ ΠΑΡΑΔΩΣΟΥΝ μὲ ἁπλὲς διαδικασίες, γιὰ νὰ τὰ ῥίξει στὰ χέρια τῶν συνεργατῶν της, τῶν ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΩΝ, γιὰ τὴν σατανικὴ “γιορτὴ” ποὺ “διοργανώνουν” ὅλοι μαζί, τὴν αἵρεση τοῦ ΠΑΝΗΔΟΝΙΣΜΟΥ! Τὸ ἐρώτημα δὲν εἶναι πότε θὰ γίνει αὐτό, ἀλλὰ ἄν θὰ ἐπιτρέψουμε στοὺς ΣΑΡΚΟΛΑΤΡΕΣ ΛΥΚΟΥΣ νὰ κάνουν τὰ παιδιά μας “ἀνθρωπόχοιρους”!».
«Ἔχοντας ζήσει ἀρκετὰ μὲ τὴν γιαγιά μου, καταλαβαίνω πὼς τὸ νὰ μιλᾶνε κάποιοι γιὰ… “παιδικὴ σεξουαλικότητα”, εἶναι ἀπὸ ΠΑΡΑΝΟΪΚΟ ὥς ΜΙΑΡΟ! Τὸ ὅτι δὲν ἀντιδράσαμε ὥς τώρα οἱ Ἕλληνες, δὲν δείχνει κάποιον βαθμὸ ὑποδούλωσής μας, στὴν σιχαμερὴ “διοργάνωση” τοῦ ΠΑΝΗΔΟΝΙΣΜΟΥ;».
«Ὥς τὰ δέκα του ἔτη, ὁ ἄνθρωπος εἶναι ΠΑΙΔΙ! Ζεῖ χωρὶς ἀπόχρωση φύλου, εἶτε εἶναι ἀγόρι, εἶτε εἶναι κορίτσι, καὶ μὲ τὸ ἄλλο φύλο ἔχει κοινὴ προσωπικότητα, δηλαδὴ ΠΑΙΔΙΚΗ! Μετὰ ἀπὸ τὴν ἰσορροπία τῶν παιδικῶν λειτουργιῶν, ἀρχίζουν τὰ πρῶτα σημεῖα τῆς προεφηβείας, καὶ μετὰ τῆς ἐφηβείας, γιὰ νὰ ἔρθει ἡ ὤρα τῆς ἀνδρικῆς ἤ τῆς γυναικείας λειτουργίας τοῦ σώματος. Ὅσο γιὰ τὴν ὑποδούλωση ποὺ λές, Μελιτινή μου, νὰ ξέρεις πὼς πιάνει στὸ σχοινί της ὅσους πειθαρχοῦν στοὺς νόμους τοῦ ἐμπορίου, ἐπειδὴ αὐτοὶ ἐμπορεύονται κυρίως ἀνθρώπους, ποὺ τρέφουν αὐταπάτες γιὰ τὸ Ποιὸς εἶναι ὁ Χριστός, ποιοὶ εἶναι οἱ ἴδιοι καὶ ποιὸς εἶναι ὁ κόσμος ὅλος. Πρέπει δηλαδὴ νὰ ἀναζητήσουμε αὐτὸ τὸ σχοινί, γιὰ νὰ δοῦμε τί μᾶς κάνει. Ἡ ἐλευθερία ἀνήκει σὲ ὅσους πειθαρχοῦν στοὺς Πνευματικοὺς Νόμους τοῦ Ἐλευθερωτὴ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοὺς ὁποίους φυλάει ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ ἡ ἀθάνατη Ἑλληνορθόδοξη Παράδοσής μας!».
«Ἔχεις κάτι; Σὲ στενοχώρησε κάποιος;».
Ἡ Τατιανὴ μὲ παρατηροῦσε καὶ στὸ τραπέζι, ποὺ ἤμουν ἀνόρεκτη. Ἀρχίζοντας νὰ μαζεύω τὰ βιβλία καὶ τὰ τετράδιά μου στὴν σάκα, γιὰ νὰ ἑτοιμαζόμαστε σιγὰ σιγὰ γιὰ ὕπνο, μοῦ ἦρθε μία εἰκόνα στὸ μυαλό. «Φαντάζεσαι νὰ πηγαίνουν κάποιοι διεφθαρμένοι ἄντρες στὸ σπίτι μιᾶς εὐλαβοῦς γυναίκας, ποὺ εἶναι πιστὴ στὸν ἄντρα της, καὶ νὰ τὴν “συμβουλεύουν” νὰ ἀφήσει τὰ αὐστηρὰ ἤθη της καὶ νὰ φύγει ἀπὸ τὸ σπίτι της; Καὶ νὰ συναναστρέφεται ἀδιάντροπα μὲ ὅλους τοὺς ἄντρες, καὶ τοὺς πλέον αἰσχρούς; Αὐτὸ κινδυνεύει νὰ πάθει ἡ Ὀρθοδοξία, ἄν διαπράξει τὴν ἀφροσύνη νὰ ἀνοίξει τὶς θύρες χωρὶς φόβο, καὶ νὰ συγχρωτίζεται μὲ αἱρετικοὺς καὶ ἄπιστους. Ἀπὸ ὡραία Νύμφη τοῦ Χριστοῦ ποὺ εἶναι, θὰ καταντήσει μοιχαλίδα!».
«Μελιτινή, ἔγινε κάτι;».
«Θυμᾶσαι τὴν Ἴρμα, ποὺ σοῦ εἶπα πὼς τῆς μίλησα γιὰ τὴν παροδικὴ ὁμόφυλη τάση στοὺς ἐφήβους; Εἶπα καὶ τὴν γνώμη μου, ὅτι ἄν ἐμπιστευτεῖ τὸν Χριστό, σὲ λίγο ὅλα θὰ λήξουν ὁμαλά. Κάποιοι ἀπὸ τοὺς ΕΚΠΕΣΟΝΤΕΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ —ποὺ μέχρι προσφάτως οἱ Ἕλληνες ἐμπιστεύονταν τὸ πρόσωπό τους— ἔκαναν μία σύναξη νέων στὴν πόλη μας, καὶ ἡ Ἴρμα ἔτρεξε γιὰ νὰ τοὺς ἀκούσει. Εἶχε παρακολουθήσει σὲ ταινιάκια στὸ διαδίκτυο, τοὺς ΕΚΠΕΣΟΝΤΕΣ νὰ ἀγκαλιάζονται μὲ τοὺς ΠΡΩΤΟΓΟΝΟΥΣ ΑΡΧΗΓΟΥΣ, σὰν νὰ ἦταν καρδιακοὶ φίλοι, καὶ θεώρησε ἡ Ἴρμα, πὼς ἡ Ἐκκλησία… “συμφωνεῖ” μὲ τὴν ἐκφυλότητα, γιὰ τὴν ὁποία οἱ ΠΡΩΤΟΓΟΝΟΙ ΑΡΧΗΓΟΙ λένε τὰ “καλύτερα λόγια”! Τὸ συμπέρασμα ποὺ ἔβγαλε βγαίνοντας ἀπὸ τὴν σύναξη ἦταν, πὼς ἀφοῦ ἡ ἀνωμαλία δὲν ἦταν καὶ τόσο “τρομερὴ” ὅπως λένε “μερικοί”, δὲν εἶχε κανένα ἐμπόδιο νὰ… “σεβαστεῖ” τὴν προσωπικότητά της, ὅπως γίνεται στὶς ταινίες καὶ σὲ ὅλον τὸν… “πολιτισμένο” κόσμο! Δηλαδὴ τὸ γενικὸ συμπέρασμά της ἦταν, πὼς τὸ κακὸ εἶχε… “ἀμελητέα” ἀπόσταση ἀπὸ τὸ καλὸ…».
«Πρότυπο γιὰ τοὺς μοναχοὺς καὶ φῶς, εἶναι οἱ ἄγγελοι. Πρότυπο γιὰ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους καὶ φῶς, εἶναι ἡ μοναχικὴ ζωή. Ὅταν ὅμως κάποιοι ῥασοφόροι ντροπιάζουν τὸ ἅγιο ἔνδυμά τους, καὶ παίρνουν γιὰ “δασκάλους” τοὺς ἐκπεσόντες ἀγγέλους, τὸ μόνο ποὺ ἔχουν νὰ δείξουν στοὺς λαϊκούς, εἶναι τὸ νεοαποκτηθὲν σκότος τους, ποὺ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΑΓΑΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΙΣΤΗ! Οἱ ἐναγκαλισμοὶ τῶν ΕΚΠΕΣΟΝΤΩΝ μὲ τοὺς ΕΚΦΥΛΟΥΣ ΔΙΟΙΚΗΤΕΣ, ἐγκαινίασε στὴν πατρίδα μας τὴν “ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΝΟΜΙΑΣ”, κάτι σὰν τὸν ΠΑΠΟΚΑΙΣΑΡΙΣΜΟ, καὶ ἐμεῖς οἱ πιστοὶ πρέπει νὰ λάβουμε μέτρα. Ὁ στόχος τῆς “ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΗΣ” εἶναι ἡ ἐκπόρνευση τῶν πάντων! Οἱ ἀσελγεῖς “νόμοι” τῶν κοινωνικῶν ταυτοτήτων καὶ τῆς ἀρσενοκοιτίας, ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝ ΤΗΝ ΑΓΝΟΤΗΤΑ ὡς “παραλογισμό”! Ἀφοῦ οἱ ΕΚΠΕΣΟΝΤΕΣ δηλώνουν φίλοι τῶν φίλων τῆς ἀσέλγειας, αὐτὸ σημαίνει κάτι ἀπὸ τὰ ἀκόλουθα: ἤ οἱ ἴδιοι οἱ ΕΚΠΕΣΟΝΤΕΣ εἶναι ἤδη πόρνοι, ἤ εἶναι ἤδη ἀρσενοκοῖτες, ἤ εἶναι ἤδη παιδεραστές· ἤ πρόκειται νὰ γίνουν ἐπειδὴ θὰ τοὺς τὸ ἐπιβάλλει ὁ σατανᾶς· ἤ ἄν δὲν γίνουν, ἐπειδὴ ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΥΝ τὸν ἑαυτό τους περὶ “ἁγνότητας”, θὰ… “εὐλογοῦν” ὅλους τοὺς ἄλλους νὰ ἐκπορνεύονται, νὰ μοιχεύουν, νὰ γίνονται ἀρσενοκοῖτες, καὶ ΝΑ ΑΦΗΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΕΚΘΕΤΑ στὰ σχέδια τοῦ ΠΑΝΗΔΟΝΙΣΜΟΥ, γιὰ νὰ ἀποθρασύνονται οἱ παιδεραστὲς μὲ τὰ μιαρὰ “δικαιώματα” τῶν παιδιῶν, πάνω στὸ σῶμα τους! ΟΙ ΕΚΠΕΣΟΝΤΕΣ ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΜΑΣ! Μὲ τὴν θέλησή τους βγῆκαν ἀπὸ τὴν γραμμὴ συγγένειας ποὺ ἔχουμε μὲ τὸν Ἅγιο Τριαδικὸ Θεό! Ἐφόσον γκρεμίστηκαν ἀπὸ ἐπίγειοι ἄγγελοι ποὺ ἦταν, μὲ τὴν ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΟΡΝΕΙΑ ΤΟΥΣ διάλεξαν γιὰ πατέρα τους τὸν ΨΕΥΤΗ! Δὲν ἔχουμε καμία δουλειὰ δίπλα τους! Ἔχουν χάσει ΤΑ ΠΑΝΤΑ, καὶ ὁ μόνος λόγος ποὺ θὰ θελήσουν νὰ τοὺς πλησιάσουμε, εἶναι γιὰ ΝΑ ΣΥΛΗΣΟΥΝ τοὺς αἰώνιους θησαυρούς μας! Ἀκριβῶς τὰ ἴδια ἰσχύουν γιὰ ὅλους τοὺς ὑπόλοιπους αἱρετίζοντες κληρικούς. Ὅλοι μαζὶ θὰ ξεκινήσουν κάτι σὰν “προεκλογικὸ ἀγῶνα”, γιὰ νὰ ζητήσουν ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ἀπὸ τοὺς πιστούς, τώρα ποὺ βάζουν πλάτη γιὰ νὰ μᾶς φέρουν τὸν ἀντίχριστο! Ὅμως ὅποιους βλέπουν ὅτι ὀρθοπρακτοῦν, θὰ τοὺς θεωροῦν… “ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥΣ”! Μὲ τόσα δικαιώματα ποὺ ἔδωσαν στὸν διάβολο οἱ “φίλοι του”, θὰ γίνουν τρεῖς φορὲς χειρότεροι ἀπὸ τοὺς κοσμικούς! Ὁ διάβολος ἀνυπομονεῖ γιὰ τὴν “ἁπόδοση” τῶν “ἐπενδύσεών του”· θὰ ὠθεῖ τοὺς ΕΚΠΕΣΟΝΤΕΣ καὶ τοὺς ΑΙΡΕΤΙΖΟΝΤΕΣ νὰ ἐκτίθενται ἀνοιχτὰ ΓΙΑ ΝΑ ΓΕΛΟΙΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ, προκαλώντας στὸν λαό μας ΕΡΙΔΕΣ καὶ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΔΙΧΑΣΟΥΝ. Ἄν δὲν ὑπακούσουν τὸν διάβολο, θὰ σημαίνει πὼς ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΜΕΡΙΑ, καὶ ὁ διάβολος ΘΑ ΤΟΥΣ ΛΥΣΣΑΞΕΙ! Παράλληλα, Μελιτινή, συμμετέχουν καὶ σὲ ἄλλο “διαγωνισμό”· ἀνταγωνίζονται τοὺς διεφθαρμένους διοικητὲς σὲ ΔΟΛΙΟΤΗΤΑ, ΑΙΣΧΡΟΤΗΤΑ καὶ ΠΟΝΗΡΙΑ, στὸ ποιὸς θὰ σκαρφίζεται τὶς πιὸ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΕΣ ΣΑΪΤΙΕΣ, ποὺ θὰ σπέρνουν τὸν ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟ σὲ ὅσους δὲν τοὺς ἔχουν πάρει ἀκόμα εἴδηση…».
«Ἀπίστευτα πράγματα! Δηλαδὴ Τατιανή, τώρα γιὰ νὰ ῥίξουν στὴν πλάνη τοὺς Ἕλληνες, οἱ ΕΚΠΕΣΟΝΤΕΣ καὶ οἱ ΑΙΡΕΤΙΖΟΝΤΕΣ, θὰ παρουσιάζουν τὸν Θεὸ ὡς “πονηρό”, “ἐγωιστὴ” καὶ “ψεύτη”, ὅπως ἔκανε ὁ ΨΕΥΤΗΣ, ὁ πατέρας τῶν ΠΡΟΔΟΤΩΝ! Χρειάζεται μεγάλη προσοχή! Ὅποιος ἀκολουθεῖ τοὺς τυφλοὺς-προδότες, τὸν περιμένει ὁ αἰώνιος βόθυνος! Δὲν τὸ χωράει τὸ μυαλό, ὅτι κάποιοι ποὺ εἶχαν ἀφιερώσει τὴν ζωή τους στὴν κατὰ Θεὸν λύπη, τὴν ἀντάλλαξαν μὲ τὴν κατὰ κόσμον λύπη, ποὺ κατεργάζεται τὸν θάνατο! Ὅμως ἡ κατὰ Θεὸν λύπη εἶναι πηγὴ χαρᾶς! Στὸ βιβλίο ποὺ διαβάζω, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς λέει, “Γι’ αὐτὸ καὶ ἐκεῖνοι ποὺ πενθοῦν ἀπὸ τὸν δριμὺ πόθο ποὺ αἰσθάνονται πρὸς τὸν καθαρότατο Νυμφίο Χριστό, ἐκφράζονται μὲ τρόπο ποὺ ἁρμόζει στὴν ψυχὴ ποὺ ἐπιζητᾶ τὴν ἕνωση μὲ τὸν Ἀγαπημένο της”. Ἡ ἀπόσταση λοιπὸν, μεταξὺ λύπης καὶ χαρᾶς, σὲ ἐκεῖνον ποὺ πενθεῖ κατὰ Θεόν, εἶναι πολὺ μικρή. Γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση, αὐτὸ εἶναι ἕνα πράγμα, καὶ λέγεται ΧΑΡΜΟΛΥΠΗ! Μόλις κλάψουμε μὲ δάκρυα πένθους, γιατὶ ἁμαρτήσαμε, καὶ ἀπομακρυνθήκαμε ἀπὸ τὸν Ἀγαπημένο μας Χριστό, ἀμέσως ἔρχεται ἡ ἐλπίδα τῆς βεβαιότητας, ὅτι ὁ Κύριος μᾶς συγχωρεῖ καὶ μᾶς ξαναφέρνει κοντά Του. Ἀμέσως τὰ δάκρυα στεγνώνουν, καὶ στὴν ψυχὴ βασιλεύει ἡ χαρά! Αὐτὸς ὁ δεσμὸς τοῦ πένθους καὶ τῆς χαρᾶς, φαίνεται καὶ στοὺς μακαρισμούς· ὅπου ὁ Κύριος μακαρίζει ἐκείνους ποὺ λυποῦνται σὲ αὐτὴ τὴν ζωή, ποὺ πενθοῦν, ποὺ διώκονται, καὶ τοὺς ὑπόσχεται ὅτι αὐτοὶ θὰ κληρονομήσουν τὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν! Εἶπε σὲ ὅλους ἐμᾶς, τὰ παιδιά Του, “χαίρετε καὶ ἀγαλλιᾶσθε ὅτι ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς”».
9 νῦν χαίρω, οὐχ ὅτι ἐλυπήθητε, ἀλλ’ ὅτι ἐλυπήθητε εἰς μετάνοιαν· ἐλυπήθητε γὰρ κατὰ Θεόν, ἵνα ἐν μηδενὶ ζημιωθῆτε ἐξ ἡμῶν.
10 ἡ γὰρ κατὰ Θεὸν λύπη μετάνοιαν εἰς σωτηρίαν ἀμεταμέλητον κατεργάζεται· ἡ δὲ τοῦ κόσμου λύπη θάνατον κατεργάζεται.
11 ἰδοὺ γὰρ αὐτὸ τοῦτο, τὸ κατὰ Θεὸν λυπηθῆναι ὑμᾶς, πόσην κατειργάσατο ὑμῖν σπουδήν, ἀλλὰ ἀπολογίαν, ἀλλὰ ἀγανάκτησιν, ἀλλὰ φόβον, ἀλλὰ ἐπιπόθησιν, ἀλλὰ ζῆλον, ἀλλὰ ἐκδίκησιν! ἐν παντὶ συνεστήσατε ἑαυτοὺς ἁγνοὺς εἶναι τῷ πράγματι.
9 Τώρα χαίρομαι, ὅτι ἐπειδὴ ἁπλῶς λυπηθήκατε, ἀλλὰ διότι λυπηθήκατε πρὸς μετάνοια καὶ διόρθωση. Δοκιμάσατε τὴν κατὰ Θεὸν λύπη, μὲ τρόπο ὥστε νὰ μὴν ὑποστεῖτε καμιὰ ζημιὰ ἐκ μέρους μας. 10 Ὠφέλεια πνευματικὴ σᾶς ἔφερε ἡ λύπη αὐτή. Διότι ἡ κατὰ Θεὸν λύπη κατεργάζεται τὴν εἰλικρινῆ μετάνοια, γιὰ τὴν ὁποία ποτὲ δὲν θὰ μεταμεληθεῖ ὁ λυπούμενος, καὶ ἡ ὁποία φέρνει ὡς καρπὸ τὴν σωτηρία. Ἡ λύπη ὅμως, τὴν ὁποία διὰ τῆς ἁμαρτίας του προκαλεῖ ὁ κόσμος, ἔχει ὡς καρπὸ καὶ ἀποτέλεσμά της τὸν πνευματικὸ θάνατο. 11 Ἄλλωστε δεῖτε καὶ μόνοι σας· ὅτι δηλαδὴ ἀπὸ τοῦτο, τὸ ὅτι λυπηθήκατε κατὰ Θεόν, πόσο δραστήριους πρὸς διόρθωση σᾶς ἔκανε, ἀλλὰ καὶ ποιὰ ἀπολογία σᾶς χάρισε ἀπέναντί μου, ἀλλὰ καὶ ἀγανάκτηση ἐναντίον τοῦ ἐκτραπέντος ἀδερφοῦ, ἀλλὰ καὶ φόβο μήπως ὁ Θεὸς τιμωρήσει μαζὶ μὲ ἐκεῖνον καὶ ἐσᾶς, ἀλλὰ καὶ σφοδρὴ ἐπιθυμία νὰ μὲ δεῖτε, ἀλλὰ καὶ ἱερὸ ζῆλο καὶ ἐνθουσιασμό, ἀλλὰ καὶ ἐκδίκηση κατὰ τοῦ κακοῦ. Μὲ ὅλους αὐτοὺς τοὺς τρόπους ἀποδείξατε, ὅτι εἶστε καθαροὶ καὶ ἀνεύθυνοι στὴν ὑπόθεση αὐτὴ τοῦ παρεκτραπέντος. (Β΄ Κορ. 7,9-11)
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει
τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
