«Τί εἶναι οἱ δημόσιες σχέσεις, θεῖε; Τί ὑπηρεσίες προσφέρεις στὶς ἑταιρείες ποὺ συνεργάζεστε;». Τὸν ἀδερφὸ τῆς μάνας δὲν τὸν πολυγνώριζα, ἐπειδὴ ἡ μόνιμη κατοικία του ἦταν στὴν Ἀμερική. Δέχτηκε ὅμως μία σημαντικὴ πρόταση ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα, ἀπὸ ὑψηλὰ ἱστάμενους, καὶ τώρα πηγαίνει γιὰ νὰ κάνουν τὴν πρώτη κοινὴ ἐμφάνιση· ἔτσι εἶπε στοὺς γονεῖς μου, καὶ μάλιστα πρότεινε νὰ μὲ πάρει κι ἐμένα μαζί του, στην περιοχὴ ὅπου μαζὶ μὲ ὅλα, θὰ γινόταν καὶ ἡ ἐπίσκεψη σὲ μεγάλη Μονή. Ὁ θεῖος μᾶς ἔδειξε τὴν εἰκόνα ποὺ εἶχε ἀγοράσει ὡς δῶρο πρὸς τὸν ἡγούμενο, καὶ οἱ γονεῖς μου δὲν εἶχαν ἀντίρρηση νὰ τὸν συνόδευα στὸ σύντομο ταξίδι του. Βέβαια μὲ χρειαζόταν γιὰ τὴν ταξινόμιση κάποιου ὄγκου χαρτούρας, ποὺ ἔπρεπε νὰ διεκπεραιωθεῖ, ἀλλὰ ἀφοῦ δὲν εἶχα σχολεῖο, ἡ ἰδέα φάνηκε καλὴ καὶ σὲ ἐμένα. Ταξιδεύαμε ὁδικῶς καὶ συζητώντας μὲ τὸν θεῖο, σκεφτόμουν ὄτι θὰ γνώριζα πολλὰ καινούργια πράγματα.
«Ἡ δουλειά μου εἶναι ἡ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΦΗΜΗ μιᾶς ἑταιρείας, δηλαδὴ ἡ ἐφαρμογὴ ἀνεξάντλητων μεθόδων γιὰ τὴν ἀπόκτηση θετικῆς εἰκόνας γιὰ ἐκείνη, ἀπὸ τὸ κοινό. Αὐτὸ βέβαια οἰκοδομεῖται, ἀλλὰ κατάντησε κοινότυπο. Ἐμένα, Ἀρτέμιε, μὲ ἐνθουσιάζει ἡ περίπτωση τῆς μεταστροφῆς κάποιας γενικῆς “ἀρνητικῆς ἐντύπωσης”, ποὺ —δικαίως ἤ ἀδίκως— σχημάτισε ἡ κοινωνία γιὰ μία ἑταιρεία, σὲ “ἄριστη φήμη”, ὥστε ἀπὸ τὴν μεγάλη ἐμπιστοσύνη ποὺ θὰ ἀπολαμβάνουν οἱ συνεργάτες μου, ἡ δημοσιότητά τους νὰ κρατήσει γιὰ καιρό!».
«Συνήθως ὅμως ὅπου ὑπάρχει καπνὸς ὑπάρχει καὶ φωτιά! Ἄν μία ἑταιρεία εὐθύνεται γιὰ κάτι, τὴν “καλὴ φήμη” ποὺ θὰ τῆς “ἐξασφαλίσεις” ἐσύ, θὰ τὴν ἔχεις ἐπινοήσει! Μετὰ τὸ κοινό, θὰ λειτουργεῖ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ λειτουργεῖ καὶ μπροστὰ στὴν τηλεκόλαση· ἡ ὁποία τὸ φανταστικὸ τὸ παρουσιάζει μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, ποὺ παρουσιάζει τὸ “τμῆμα” τῆς πραγματικότητας ποὺ ἐπιλέγει νὰ προβάλλει, ἀντὶ γιὰ “ὁλόκληρη” τὴν πραγματικότητα!».
«Μὲ τὴν ὁμοιότητα τῆς λειτουργίας στὶς δύο περιπτώσεις, θὰ συμφωνήσω μαζί σου. Τώρα λάβε ὑπόψιν πὼς στὴν τηλεκόλαση κάποιος, θὰ βρεῖ ἐκεῖνο ποὺ ἀπὸ μόνος του δὲν θὰ σκεφτόταν ΠΟΤΕ νὰ ἐρευνήσει, ἤ θὰ βρεῖ ἐκεῖνο ποὺ δὲν ἤλπιζε ὅτι θὰ βρεῖ! Ὅσο γιὰ αὐτὸ ποὺ εἶπες, οἱ τηλεθεατὲς γνωρίζουν πὼς οἱ εἰκόνες ποὺ βλέπουν ἀποτελοῦν θέαμα κατασκευασμένο. Ὡστόσο ἀφήνονται εὐχαρίστως σὲ αὐτὸ τὸ παιχνίδι, ἐπειδὴ τοὺς ἀρέσει νὰ πιστεύουν ὅτι ὁ φακὸς ΔΕΝ τοὺς ἐξαπατᾶ, καὶ ὅτι ἡ ἐπιλογὴ ποὺ κάνει ΔΕΝ κρύβει ἕνα μέρος ἀπὸ τὴν πραγματικότητα! Τότε μόνο μποροῦν νὰ ἀφεθοῦν μὲ εὐχαρίστηση νὰ μεταφερθοῦν σὲ ΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ! Δηλαδὴ δὲν συγχέουν γιὰ παράδειγμα, τὴν σκιὰ μὲ τὴν πραγματικότητα, ἀλλὰ ἀγαπᾶνε τὸ θέατρο σκιῶν, ἐπειδὴ ΔΑΜΑΖΕΙ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, μετατρέποντάς την σὲ ΘΕΑΜΑ!».
«Προσωπικὰ προτιμῶ τὸ βιβλίο. Ὅταν γυρίζω τὶς σελίδες κατὰ τὴν θέλησή μου, ἀποσαφηνίζοντας γρήγορα ἤ ἀργά, σταματάω, καὶ ξαναγυρίζω πίσω ἄν θέλω. Δηλαδὴ κυριαρχῶ στὸ βιβλίο. Δὲν καταλαβαίνω, οἱ ἄνθρωποι δὲν θέλουν νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὶς προσωπικὲς ἐντυπώσεις, γιὰ νὰ βλέπουν τὴν πραγματικότητα καθαρὰ καὶ ξάστερα;».
«Ἡ τηλεκόλαση προσφέρει στοὺς ἀνθρώπους κάτι ἰδιαίτερο· τὴν φυγὴ σὲ μία “ὑπερπραγματικότητα”! Ὅ,τι μᾶς δείχνει ἡ μικρὴ ὀθόνη στὶς εἰδήσεις καὶ τὶς ἐνημερωτικὲς ἐκπομπὲς εἶναι ἐκεῖνο, ποὺ οἱ ὑπεύθυνοι τῆς ἐκπομπῆς διάλεξαν νὰ καταγράψουν· ἐπειδὴ μᾶς δίνουν ΣΑΝ ΠΙΣΤΟ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ, αὐτὸ ποὺ εἶναι μιὰ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ, τελικὰ εἶναι ἕνα “ἄλλο πράγμα”. Ἴσως αὐτὸ νὰ εἶναι ποὺ μᾶς ἑλκύει καὶ μᾶς καθηλώνει μπροστὰ στὴν ὀθόνη, ἐπειδὴ ΑΥΤΗ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΑΝΑΠΛΑΘΕΤΑΙ ΓΙΑ ΕΜΑΣ! Ἀνιψιέ, στὶς ἐκπομπὲς πραγματικότητας καὶ φαντασίας ὑπάρχει ἕνα κοινὸ στοιχεῖο, ποὺ ἀποτελεῖ τὴν οὐσία τοῦ θεάματος· βάσῃ τοῦ ὁποίου ἀναπλάθεται ἠ πραγματικότητα ἔτσι ὅπως… “θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι”, γιὰ νὰ ἑλκύσει τὴν προσοχή μας. Εἶναι ΤΟ ΠΑΛΙΟ, ΠΟΥ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΗΝ ΜΟΡΦΗ ΚΑΠΟΙΑΣ ΑΝΑΝΕΩΣΗΣ. Παλιὸ εἶναι αὐτὸ ποὺ καταλαβαίνουμε, ἐπειδὴ τὸ ζοῦμε καὶ τὸ γνωρίζουμε πολὺ καλά. Καινούργιο εἶναι ὅ,τι μᾶς ξεφεύγει, ὅ,τι εἶναι ΠΑΡΑΔΟΞΟ. Βλέπεις, ἐδῶ ἔχουμε τὴν ἀντίθεση “κανόνας καὶ παράβαση”, ποὺ βασίζεται στὴν ἀντίθεση “ἀσφάλεια καὶ ἀνασφάλεια”. Αὐτὲς οἱ ἀντιθέσεις τελικά, ἐκπληρώνουν τὴν ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΕΝΤΑΣΗ γιὰ νὰ “ἀναπτυχθεῖ” ἡ φύση μας! Μὲ αὐτὲς “ἐξελίσσεται” ὁ πολιτισμός μας!».
«Ἄλλη εἰκόνα ἔχω ἐγώ. Κάποιος ποὺ παρακολουθεῖ τοὺς ἠθοποιούς, ταυτίζεται μαζί τους. Μπαίνει στὴν θέση τους καὶ αἰσθάνεται σὰν νὰ εἶναι ὁ ἴδιος ποὺ παίζει στὴν ταινία, ἤ ὅτι εἶναι ἕνα μαζί τους. Στὴν οὐσία εὐθυγραμμίζεται μὲ τὶς ΑΠΟΨΕΙΣ καὶ τὶς ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΟΥΣ. Ἡ ταύτιση δείχνει ἀνωριμότητα! Ἄν παρακαιρίζει ἐμποδίζει τὴν ὁλοκλήρωση τῆς προσωπικότητας καὶ τὴν ἐσωτερικὴ ἀνάπτυξη, ἐπειδὴ ὁ τηλεθεατὴς ΔΕΝ ΜΑΘΑΙΝΕΙ νέους τρόπους γιὰ νὰ λύνει τὰ προβλήματά του. Δηλαδή, ΜΕΝΕΙ ΣΤΑΣΙΜΟΣ! Καὶ ἄν κάτι εἶναι “παράδοξο”, δηλαδὴ ἀφύσικο καὶ τρελό, ποιός ὁ λόγος νὰ ἀναμειχθεῖ μὲ τὸ παλιό; Ποῦ τὸ χρειαζόμαστε;».
«Ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὶς διάφορες χῶρες, τὸ παιχνίδι ποὺ θὰ σοῦ περιγράψω εἶναι σχεδὸν ἐλεύθερο· σὲ πρώτη φάση τὰ προγράμματα ΞΕΧΕΙΛΙΖΟΥΝ ΑΠΟ ΣΥΜΒΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ, καὶ μόλις φτάσουν σὲ σημεῖο ποὺ νὰ κρούεται ὁ κώδωνας τῆς συνήθειας καὶ τῆς πλήξης, τότε προσφεύγουν στὴν ΤΡΟΦΟΔΟΤΗΣΗ ΤΟΥΣ ΜΕ ΣΚΑΝΔΑΛΑ, μὲ περιθωριακὰ γεγονότα, μὲ ἀπρόβλεπτα μὲχρι τὴν ὑπερβολή· τόσο ποὺ νὰ καθιστοῦν εὐκταία, ἐπιθυμητή τὴν ἐπιστροφὴ στὴν γαλήνη, στὸν σεβασμὸ τῶν —νέων πιὰ—κανόνων καὶ σὲ λιγότερες συγκρούσεις. Στὴν πρόσμιξη τοῦ παλιοῦ μὲ τὸ καινούργιο θὰ πρέπει νὰ περιμένουμε ΕΝΑΛΛΑΓΕΣ, μὲ ἑκάστοτη ἐπικράτηση τοῦ παλιοῦ καὶ τοῦ καινούργιου. Ὅμως τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται εἶναι, ὁ τηλεθεατὴς ἐπιθυμεῖ νὰ ΤΟΝ ΚΑΤΑΣΤΗΣΟΥΝ ΕΥΤΥΧΗ ἀποκοιμίζοντάς τον, ἤ ΝΑ ΤΟΝ ΞΥΠΝΗΣΟΥΝ γιὰ νὰ τοῦ δείξουν ὅτι εἶναι δυστυχής; Ἡ τηλεκόλαση γεμίζει μὲ εὐφορία, ἀλλὰ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ καὶ τὴν ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ. ΕΜΠΟΡΟΣ ΑΥΤΑΠΑΤΗΣ ἤ κατακλυσμὸς καταστροφῶν, τελικὰ ἡ μικρὴ ὀθόνη γίνεται παράγοντας φυγῆς καὶ βοηθάει τὸν ἄνθρωπο ΝΑ ΞΕΦΕΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ. Τὸ θέατρο σκιῶν μπορεῖ νὰ ἀντικατοπτρίζει τὸ “ὑπερπραγματικὸ” ἤ τὸ μὴ πραγματικό, καὶ νὰ προσφέρει τὸ θεαματικὸ μέσα στὴν ῥουτίνα καὶ μέσα στὴν καινοτομία. Μπορεῖ νὰ καθησυχάζει καὶ νὰ διαταράσσει. Ἔτσι κι ἀλλιῶς ἀνοίγει ἕνα ἄλλο “παράθυρο”, ἀπὸ τὸ μοναδικὸ τῆς καθημερινότητας. Γενικὰ χρειάζεται ἐλάχιστη δεξιοτεχνία γιὰ νὰ ἔχεις μία ἐπιτυχία μὲ ὅ,τι ξεφεύγει ἀπὸ τὰ συνηθισμένα. Τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι πρόβλημα ῥεαλισμοῦ, ἀλλὰ ΦΥΓΗΣ! Γιατὶ τόσο τὸ πραγματικό, ὅσο καὶ τὸ φανταστικό, μποροῦν νὰ εἶναι ΠΗΓΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΟΞΟΥ, τοῦ μέσου ἐκείνου ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΟΣΘΕΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ στὸ παλιό!».
«Δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχει μία ὑγιὴς ὁδός, ἀντὶ γιὰ τὴν ψευδὴ εὐφορία καὶ τὴν ἀπελπισία; Θεῖε, πιστεύω ὅτι οἱ παραπανήσιες ἀνέσεις μας, ὅταν ἔχουμε καλύψει τὶς ἀνάγκες μας καὶ συνεχίζουμε νὰ ζητᾶμε περισσότερα, εἶναι τὰ ψέματα ποὺ δείχνουμε στὸν ἑαυτό μας γιὰ νὰ τὸν πείσουμε ὅτι τὸν “φροντίζουμε” καὶ τὸν “ἐξασφαλίζουμε”, καὶ πὼς ὅλα τὰ ἔχουμε “τακτοποιημένα”. Γιὰ νὰ μὴν βγοῦν στὸν ἀέρα τὰ ψέματά μας, χρειάζεται ἡ φυγή σὲ κάποια “ὑπερπραγματικότητα”! Προσπαθώντας νὰ κρύβουμε τὴν ἀθλιότητά μας ἐκεῖ, τὴν πτώση μας δὲν τὴν παραδεχόμαστε, ἀλλὰ παραδεχόμαστε τὰ “γεγονότα” ὅπως μᾶς τὰ παρουσιάζουν».
«Κι ὅμως, αὐτὸ εἶναι κάτι “χρήσιμο”! Πολλὲς φορὲς κάποιος ἐνῶ παρακολουθεῖ μία ἐκπομπὴ ποὺ τὴν θεωρεῖ μέτρια, λὲς καὶ χρειάζεται νὰ καταβάλλει δύσκολη προσπάθεια, γιὰ νὰ ἀπαγκιστρωθεῖ ἀπὸ αὐτὴν τὴν παθητικὴ ἔκσταση μπροστὰ σὲ εἰκόνες καὶ ἤχους μὲ ἐλάχιστο ἐνδιαφέρον. Αὐτὸ συμβαίνει γιατὶ μὲ τὴν ΠΑΘΗΤΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ οἱ ἄνθρωποι ξεφεύγουν ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους καὶ τὸ περιβάλλον τους, καὶ μετασταθμεύουν σὲ ἕναν ἄλλο κόσμο, ὅπου ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΘΑΝΑ, καὶ ΟΛΑ ΕΞΕΛΙΣΣΟΝΤΑΙ… ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥΣ! Ἕνα ἀπόφθεγμα τοῦ Φρόυντ, Ἀρτέμιε, λέει πὼς οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ἐπειδὴ ἡ ἐλευθερία προϋποθέτει ΑΝΑΛΗΨΗ ΕΥΘΥΝΗΣ, καὶ οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι τρέμουν τὴν ἀνάληψη εὐθύνης! Αὐτὸ προφανῶς ἐξηγεῖ τὴν αἰτία ποὺ λόγῳ τῆς φυσικῆς ἐξοικείωσης μέσα στὸν χῶρο τοῦ σπιτιοῦ τους, οἱ τηλεθεατὲς ἀπογειώνονται ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ στὸν πλανήτη τοῦ θεαματικοῦ, ὁ ὁποῖος δίνει τὴν ψευδαίσθηση τῆς “συνέχειας” τῆς ζωῆς τους! Τὸ γεγονὸς πὼς τὰ προγράμματα τῆς τηλεκόλασης ἐκπέμπουν ἕνα συνεχὲς κύμα μηνυμάτων τῶν ὁποίων ἡ τάξη ἔρχεται ἀπὸ “ἀλλοῦ”, αἰχμαλωτίζει τοὺς τηλεθεατὲς στὸν κόσμο τὸν “εἰδικευμένο”, ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΟΥΝ, προκειμένου νὰ τοὺς κάνει ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΤΙΣ ΥΠΑΡΞΙΑΚΕΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΣ ΤΟΥΣ! Πολλὲς φορές, προκειμένου νὰ ΣΥΜΦΙΛΙΩΘΟΥΝ τὸ παλιὸ μὲ τὸ “ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ”, τὰ προγράμματα ἐκφεύγουν στὸ χονδροειδὲς ἤ τὴν ἀσημαντότητα…».
«Ἡ “εὐθύνη” ποὺ εἶπες, εἶναι τὸ βάρος ἀπὸ τὸ ΑΥΤΕΞΟΥΣΙΟ τῶν ἀνθρώπων! Δηλαδὴ ἡ ἐλευθερία ποὺ μᾶς καθιστᾶ ΑΝΩΤΕΡΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ! Χωρὶς τὸ ΑΥΤΕΞΟΥΣΙΟ ὅμως, ἡ “ὑπερπραγματικότητα” ποὺ εἶπες θὰ ἐπεκταθεῖ καὶ στὴν ἀληθινὴ ζωή, γιὰ νὰ τὰ θεωρεῖ ὅλα πιθανά, περιμένοντας ὅλα νὰ “ἐξελίσσονται” ΧΩΡΙΣ νὰ μποροῦν οἱ ἄνθρωποι νὰ ΕΠΕΜΒΟΥΝ στὴν ἴδια τὴν ζωή τους!». Μιλώντας ὁ θεῖος γιὰ μηνύματα ποὺ ἡ τάξη τους ἔρχεται ἀπὸ “ἀλλοῦ”, ἔδειχνε πὼς γνώριζε καλὰ αὐτὲς τὶς καταστάσεις. «Τελικὰ δὲν μᾶς εἶπες, ποιά ἑταιρεία σὲ προσέλαβε γιὰ τὶς δημόσιες σχέσεις της;».
«Ἴσως νὰ μὴν τὸ διευκρίνησα, ἀλλὰ δὲν θὰ συνεργαστῶ μὲ ἑταιρεία. Ἀρτέμιε, στὴν Ἑλλάδα ἦρθα γιὰ νὰ πολιτευτῶ!».
«Ὅσο περισσότερη μπύρα πίνει κανείς, τόσο περισσότερο μειώνεται ἡ δίψα του! Καὶ τέλος πάντων, ΧΩΡΙΣ ΠΟΤΟ ΔΕΝ ΝΟΕΙΤΑΙ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ! Ξέχασέ το! Γενικὰ Ἀρτέμιε, ὅσο περισσότερο πίνει κάποιος, τόσο περισσότερο “ἄντρας” εἶναι!».
«Τὸ ἀλκοὸλ δὲν εἶναι εἶδος πρώτης ἀνάγκης, “ἀρχηγέ”!». Τὸ παλικάρι ποὺ εἶχα ἀπέναντί μου ἦταν ἀρκετὰ μεγαλύτερό μου, καὶ ἐπειδὴ δὲν ἐπέτρεπε στὴν παρέα του νὰ τὸ ἀποκαλεῖ μὲ τὸ ὄνομά του, τὸ εἶπα καὶ ἐγὼ “ἀρχηγό”. Μεταξύ τους τὰ ἀγόρια ἦταν ὅλα γνώριμα, παιδιὰ παλιῶν συνεργατῶν οἱ ὁποῖοι —μαζί μὲ τὸν θεῖο μου— ἔτρωγαν πολὺ μακριά μας, σὲ δικό τους τραπέζι. Ὅλα τὰ παιδιὰ κατὰ βάσῃ ἐκφράζονταν μὲ χυδαιότητες, πιστεύοντας πὼς τοὺς προσέδιδαν ΔΥΝΑΜΗ καὶ ΕΠΙΒΟΛΗ. Δὲν ἤξερα ὅτι θὰ συναναστρεφόμουν ἄγνωστη παρέα· οἱ γονεῖς μου πάντα μὲ συμβούλευαν, μὲ τοὺς φίλους νὰ προσέχω ποῦ πηγαίνουμε, τί συζητᾶμε καὶ πῶς περνᾶμε τὸν καιρό μας. Ἡ ἔννοια τους ἦταν πάντα νὰ μὴν ἀνακατεύω τὸ κακὸ μὲ τὴν σκέψη μου, ἐπειδὴ τὰ δολώματα τῶν διαφθορέων ἦταν ἑλκυστικά, χρυσωμένα, ποὺ ὅμως στὸ βάθος ἔκρυβαν τὸν θάνατο. Δὲν ἦταν λίγοι οἱ εὐσεβεῖς νέοι ποὺ πιάνονταν ἀπὸ αὐτὰ λίγο- λίγο, γιὰ νὰ καταντήσουν στὸ τέλος δοῦλοι τους, ἀνίκανοι νὰ ἐλευθερωθοῦν ἀπὸ τὴν καταστροφὴ… Ὅμως ἐμένα δὲν ἔπρεπε νὰ μὲ φοβοῦνται, ἤξερα νὰ προσέχω! Πίστευα ὅτι ἤμουν ἰσχυρότερος ἀπὸ τοὺς ἄλλους, καὶ ὅτι δὲν θὰ μοῦ ἐπιβάλλονταν. Ἀγαποῦσα τόσο τὸν Χριστό, ὥστε δὲν φοβόμουν ὅτι κάποιοι θὰ ἔσβηναν τὴν ἀγάπη μου!
«Θὰ σοῦ πῶ κάποια πράγματα, ποὺ ὀφείλεις νὰ ξέρεις», εἶπε ὁ “ἀρχηγός”, καὶ γεμίζοντας μὲ μπύρα ἕνα καθαρὸ ποτήρι, τὸ ἔβαλε μπροστά μου. «Ἠ δυστυχία μᾶς ἀπειλεῖ ἀπὸ τρεῖς μεριές· ἀπὸ τὸ σῶμα μας, ποὺ ἔχει μέσα του τὴν ὀδύνη καὶ τὸ ἄγχος, ἀπὸ τὸν ἐξωτερικὸ κόσμο, ποὺ θέλει νὰ ὁρμήσει λυσσαλέα πάνω μας γιὰ νὰ μᾶς ἐκμηδενίσει, καὶ ἀπὸ τὶς σχέσεις μας μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. Τὸ ΑΠΟΣΤΕΡΗΜΕΝΟ σῶμα μας, ΔΕΝ μπορεῖ νὰ ζήσει χωρὶς τὴν “γλυκοπαρηγοριὰ” τῶν ΔΙΕΓΕΡΤΙΚΩΝ! Ἡ ἀπόλαυση τοῦ ὡραίου εἶναι κάτι σὰν ἀποζημίωση ἀπὸ τὶς ὀδύνες! Σταμᾶτα λοιπὸν νὰ εἶσαι παράλογος καὶ ἀπόκοσμος, καὶ πᾶρε τὸ ποτήρι στὸ χέρι γιὰ νὰ πιεῖς μαζί μας!».
Τονίζοντας τό “ἀπόκοσμος” φορτικά, ἔδειξε ὅτι θὰ ἔκανε λίγη ἀκόμα ὑπομονὴ μαζί μου… Τὰ ἄλλα ἀγόρια ἔκαναν μεταξύ τους ἐπίδειξη τῶν “δυνάμεών τους”, ὅτι δὲν τρόμαζαν ἀπὸ μερικὰ ποτήρια μπύρα. Ἕνα ποὺ ἔδειχνε ἄτονο καὶ ἐξασθενημένο, καὶ εἶχε τὸ πρόσωπο ὠχρὸ καὶ τὰ μάτια του βαθουλωτά, ἄδειαζε τὰ ποτήρια σὰν νὰ ἔπινε νερό! «Ἅν οἱ ἄλλοι δίνουν προβάδισμα στὰ ὑλικὰ πράγματα, ἐμεῖς δὲν πρέπει νὰ τὰ ἀφήσουμε νὰ μᾶς κυβερνᾶνε, γιατὶ τότε πᾶμε χαμένοι!». Λέγοντας αὐτό, ὁ “ἀρχηγὸς” μὲ κοίταξε μὲ ὕφος δασκαλίστικο, καὶ εἶπε:
«Τὸ ἀλκοὸλ μᾶς δίνει πολλὴ ἐνέργεια, ποὺ ἐμεῖς θὰ ξοδεύουμε γιὰ νὰ κυβερνᾶμε τὸν ἑαυτό μας ὅπως θέλουμε ἐμεῖς! Δὲν θὰ κανονίζει τὴν ζωή μας ὁ ἕνας καὶ ὁ ἄλλος, ἐπειδὴ δὲν μᾶς χρειάζεται ἡ κηδεμονία κανενός! Πρέπει νὰ ἀπολαύσουμε τὴν ζωή μας! Ἄν δὲν πιοῦμε καὶ δὲν γλεντήσουμε τώρα, καὶ δὲν ξενυχτήσουμε γιὰ νὰ κάνουμε τρέλες, πότε θὰ χαροῦμε τὰ νιάτα μας; Ζωὴ ἴσον “ἐλευθερία”! Γιὰ νὰ σὲ δῶ τώρα νὰ πίνεις…».
Τὰ μάτια ὅλων ἔστελναν πάνω μου τὴν ἴδια καυστικὴ εἰρωνεία, σὰν νὰ ἤμουν ἄνθρωπος… “δεύτερης ποιότητας”! Βάζοντας τὸ ποτήρι στὰ χείλη μου, ἀηδίασα! Ἀπὸ ἐκείνη τὴν στιγμὴ μία ξαφνικὴ τρελὴ χαρὰ τύλιξε τὴν παρέα, ποὺ κάθε τόσο ἔσπευδε νὰ τσουγκρίζει τὰ ποτήρια της περνώντας με ἀπὸ αὐστηρὴ ἐξέταση, μήπως ἄρχιζα πάλι νὰ ἀντιστέκομαι στὸ ὑποτιθέμενο δέλεαρ…
Συνειδητοποιώντας πὼς στὸ βραδινὸ φαγητὸ θὰ ἐπαναλαμβάνονταν τὰ μεσημεριανὰ χάλια, μὲ τὴν παρέα ποὺ δὲν ἔκανε γιὰ ἐμένα, τὸ στομάχι μου ἀνακατεύτηκε. Στὴν ἀπογοητευτικὴ θύμηση τῆς ζάλης, καὶ τῆς ἀπώλειας τῆς ἐγρήγορσής μου, καταντράπηκα τὸν ἑαυτό μου ἀκόμα μία φορά. Πλέον εἶχα καταλάβει γιατὶ ἔλεγαν οἱ γονεῖς μου, πὼς ἀπὸ μόνες τους οἱ διασκεδάσεις εἶναι φτηνές, καὶ ταπεινώνουν τὸν ἄνθρωπο! Ἔκανα στὴν ἄκρη γιὰ μπεῖ στὸ δωμάτιο ὁ Κίμων, ποὺ εἶχε ἔρθει γιὰ νὰ μὲ πάρει, καὶ ἔκλεισα τὴν πόρτα. Θέλοντας νὰ ἀργοπορήσω ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερο, πρότεινα νὰ κάτσουμε λίγο στὴν βεράντα γιὰ νὰ μιλήσουμε. «Κίμων, ἦταν ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ἦπια, καὶ μοῦ στοίχισε ποὺ δὲν μποροῦσα μετὰ νὰ συγκεντρωθῶ! Μπορεῖ νὰ μὴν μὲ εἶδε κανεὶς ἀπὸ τοὺς δικούς μου, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν συνείδησή μου δὲν μπορῶ νὰ κρυφτῶ! Μὲ τὴν νηφαλιότητα ὁ ἄνθρωπος πετυχαίνει τὰ μεγάλα ἔργα του! Τελικὰ ἡ παραμικρὴ δόση ἀλκοὸλ διώχνει τὶς μεγάλες ἰδέες. Ἄν σταματοῦσαν νὰ τὸ πουλᾶνε θὰ ὑπῆρχε ΑΛΗΘΙΝΗ ΧΑΡΑ, καὶ ἀσφαλῶς περισσότερη ΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑ και ΕΥΠΡΕΠΕΙΑ!».
«Ἡ παρέα τὸ λέει ἀλλιῶς, ὅτι μὲ τὸ ποτὸ ἔρχονται οἱ καλύτερες ἰδέες, ἒπειδὴ δίνει φτερὰ στὴν φαντασία. Ἐγὼ ὅμως ξέρω ὅτι παραλύει τὴν φαντασία καὶ δυσκολεύει τὸν συνειρμὸ τῶν ἰδεῶν! Γιὰ τὴν ἀκρίβεια ἐξασθενεῖ καὶ ΠΑΡΑΠΛΑΝΑ ΤΗΝ ΜΝΗΜΗ, καὶ ΔΙΑΤΑΡΑΣΣΕΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ!». Μετὰ ἀπὸ μερικὲς στιγμὲς βαθιᾶς σιωπῆς, συμπλήρωσε: «Βλέποντας στὴν ἀρχὴ ὅτι τὸ ἀλκοὸλ μὲ βοηθοῦσε νὰ καταπραΰνω τὴν ὀδύνη ποὺ ἔτρωγε τὴν ψυχή μου, εἶχα πεῖ ὅτι θὰ κάνω συνετὴ χρήση. Κάθε ἑπόμενη φορὰ ὅμως, ἡ ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΤΟΥ ἐμφανιζόταν ΘΡΑΣΥΤΕΡΗ καὶ ΑΝΑΙΔΕΣΤΕΡΗ! Ὅσο συχνότερα ἱκανοποιοῦσα αὐτὴν τὴν πιεστικὴ ἀπαίτηση, τόσο περισσότερο ΕΝΤΟΝΟΤΕΡΗ καὶ ΖΩΗΡΟΤΕΡΗ γινόταν ἐκείνη! Μόλις τὸ ἀλκοὸλ —ἀκόμα καὶ σὲ μέτρια δόση— ἀρχίζει νὰ ἐπιδρᾶ στὸν ἐγκέφαλο, ἡ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ἀρχίζει νὰ λιγοστεύει, ἀφήνοντας τὴν γλῶσσα νὰ φλυαρεῖ καὶ νὰ κινεῖται στὴν τύχη… Ὅλοι σὲ κάνουν νὰ τὰ θέλεις ὅλα, νὰ τὰ γευθεῖς ὅλα, καὶ νὰ τραυματίζεσαι ἀπὸ ὅλα! Ἐσύ, νὰ μὴν ξαναβάλεις οἰνόπνευμα στὰ χείλη σου!».
«Μεγάλος εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ πρὶν νικήσει τοὺς ἄλλους, νικάει πρῶτα τὸν ἑαυτό του. Στὸν κόσμο ὑπάρχουν εὐγενέστεροι σκοποί, ποὺ δίνουν μεγαλύτερη εὐχαρίστηση ἀπὸ τὶς ἀπολαύσεις τῶν ποτῶν! Ἀρκεῖ νὰ ἐπιθυμήσει κανεὶς αὐτοὺς τοὺς σκοπούς, ὥστε νὰ βρεῖ τὴν δύναμη γιὰ νὰ ΑΝΑΜΟΡΦΩΣΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ!».
«Ἀρτέμιε, οἱ ἄνθρωποι δὲν ἔχουν πολυ-συνειδητοποιήσει ὅτι ΤΟ ΑΛΚΟΟΛ ΑΦΑΙΡΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ! Δὲν ἔχουν πάρει στὰ σοβαρὰ ὅτι ἀμβλύνει τὴν ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΟΥΣ, καὶ ὅτι ἐξάπτει τὰ ΚΑΤΩΤΕΡΑ ΕΝΣΤΙΚΤΑ ΤΟΥΣ! Δὲν ἔχουν πολυ-καταλάβει ὅτι ἐξασθενεῖ τὸ μεγαλύτερο μέρος ἀπὸ τὴν ΦΡΟΝΗΣΗ ἀλλὰ —πρόσεξε— καὶ ἀπὸ τὴν ΒΟΥΛΗΣΗ ΤΟΥΣ! Ἡ μέθη κυλάει τὸν ἄνθρωπο σὲ ἐπίπεδο ΚΤΗΝΟΥΣ! Οἱ νέοι ποὺ παρεκτρέπονται στὴν ἀκολασία, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον βρίσκονται ὑπὸ τὴν ἐπίδραση τῶν ποτῶν! Τὸ ἀκλοὸλ ἀπομονώνει τὰ κατώτερα ἔνστικτα ἀπὸ τὸν ἔλεγχο τοῦ λογικοῦ καὶ ἀπὸ τὸν χαλινὸ τῆς θέλησης, καὶ σὰν ἀφηνιασμένα ἄλογα, οἱ νέοι παρασύρουν τὸ θύμα τους στὰ φρικωδέστερα ἁμαρτήματα… Συχνὰ οἱ ἔξοδοι, ὅπου συμμετέχει κανεὶς μὲ τὴν ἀνυστερόβουλη σκέψη τῆς ἔντιμης διασκέδασης, καταλήγουν κάποτε σὲ ἐπισκέψεις στὰ κατατόπια τῆς ἀκολασίας, σὰν οἱ ἄνθρωποι νὰ εἶναι πρωτόγονοι ! Ὅλες οἱ γενναῖες δυνάμεις ποὺ ἔχεις ἀποκτήσει χάρη στὴν καλὴ ἀνατροφὴ καὶ τὴν μακροχρόνια ἐξάσκηση τῆς αὐτοκυριαρχίας, εἶναι δυνατὸν ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΟΥΝ σὲ μία μόνο στιγμὴ μέθης! Ποὺ σοῦ ἀφαιρεῖ τὴν διαύγεια τῆς κρίσης καὶ ἐλαττώνει τὴν ἀντίστασή σου ἀπέναντι στὰ κατώτερα ἔνστικτα, ποὺ ὥς τότε ἡ συγκροτημένη ψυχή σου κατόρθωνε νὰ δαμάζει! Ἀλίμονο σὲ ἐκεῖνον, ποὺ ἔστω καὶ γιὰ μία φορὰ ἔχει γίνει δοῦλος τοῦ ποτοῦ! Ὅταν θὰ εἶναι νηφάλιος, θὰ εἶναι σὲ θέση νὰ βλέπει μὲ φρίκη τὰ ὅσα κακὰ προξένησε ἐξ αἰτίας τοῦ πάθους του! Ὁρκίζεται τότε ὅτι δὲν θὰ ξαναπιεῖ, ἀλλὰ στὴν πρώτη εὐκαιρία ποὺ τοῦ παρουσιάζεται, κρέμεται καὶ πάλι ἀπὸ τὸ ποτήρι, ποὺ ΔΕΝ ΔΙΑΝΟΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ Ο ΔΟΥΛΟΣ ΤΟΥ, ΘΕΛΗΣΗ…».
Κατάπληκτος, τὸν κοιτοῦσα νὰ σκουπίζει τὰ νωτισμένα μάτια του, καὶ εἶπα τὸ μόνο ποὺ βρῆκα. «Ὁ Κύριος εἶπε νὰ προσέχουμε ἀπὸ τὴν ὑπερβολὴ τοῦ φαγητοῦ καὶ τοῦ ποτοῦ, μήπως οἱ καρδιές μας βαρύνουν, καὶ γίνουν ἀνίκανες νὰ προσέχουν καὶ νὰ ἀγρυπνοῦν*. Γνώριζα ἀπὸ τοὺς γονεῖς μου πὼς ὁ πονηρὸς ξέρει νὰ συνδυάζει τὰ δολώματά του μὲ τὴν κατ’ ἐξοχὴν εὐαίσθητη πλευρὰ τῆς νεανικῆς ψυχῆς, τὴν αὐτοπεποίθηση. Στὶς νεανικὲς ψυχὲς ποὺ ἔστω καὶ λίγο καταλαβαίνουν τὸ δόλωμα καὶ τὸν κίνδυνο ποὺ κρύβει, ἐμπνέει πεποίθηση στὶς δυνάμεις τους· ποὺ ἔρχεται νὰ κρύψει ἀπὸ τὰ μάτια τῶν νέων τὴν ἠθικὴ ἀδυναμία τους, ἀλλὰ καὶ τὸ μέγεθος τοῦ κινδύνου, ὅπως καὶ τὸ ΕΥΚΟΛΟ ΤΗΣ ΠΤΩΣΗΣ… Μεγάλο τὸ λάθος μου νὰ ὑποκύψω στὶς εἰρωνίες! Πραγματικὰ ντρέπομαι! Ὁ ἀνδρισμὸς καὶ ἡ δύναμη τοῦ χαρακτήρα βρίσκονται στὴν ἀποχὴ τοῦ ποτοῦ· ἡ ὁποία ὀφείλεται στὴν ἰσχυρὴ θέληση ποὺ δὲν θυσιάζει καμία ἀπὸ τὶς ἀρχές της, καὶ ἀψηφᾶ τὶς εἰρωνείες τῶν κακοαναθρεμμένων! Ὁ πνευματικός μου λέει πὼς στὴν ζωὴ χρειαζόμαστε ἀκλόνητο θάρρος, ποὺ ἔχει ἴση ἀξία μὲ τὴν πολεμικὴ ἀνδρεία! Ξέρεις πῶς τὴν περιγράφει, Κίμων; Ἀνδρεία ὀνομάζει τὴν εὐγενῆ στέρηση, τὴν αὐταπάρνηση, ποὺ μᾶς κάνει κυρίαρχους ἐπὶ τῶν κατώτερων ἐνστίκτων μας. Ἡ ἀποχὴ ἀπὸ τὸ ποτὸ ἀπαιτεῖ θέληση σταθερή, δηλαδὴ ἀπαιτεῖ νὰ εἶναι κανεὶς “ἄντρας”, καὶ νὰ μὴν ἐπιτρέπει στὴν εἰρωνεία νὰ τὸν ἀπομακρύνει ἀπὸ τὰ πιστεύω του. Ἐκεῖ δείχνει, ἄν ἔχει τὴν δύναμη νὰ κολυμπήσει ἀντίθετα πρὸς τὸ ῥεῦμα!». Στὴν προσπάθειά μου νὰ ἐντοπίσω τὸν λόγο ποὺ πάτησα στὴν ἐπικίνδυνη κατωφέρεια, συνειδητοποίησα τὴν… “ἡρωοποίηση” τῆς μέθης, ὡς πράξης… ἐπιφανοῦς! Ὅταν ὁ διεφθαρμένος φοράει στὸν ἑαυτό του “φωτοστέφανο”, παρουσιάζει τὴν ἀνηθικότητά του, τὴν ἐπιβουλή του καὶ τὴν κακεντρέχειά του ὡς… ἔνδειξη “δύναμης”! Ὁλόκληρο τὸ βάθος τῆς κακίας του, τὸ ἐπιδεικνύει ὡς “ἀρετὴ” μὲ τρόπο θεατρινίστικο, πομπῶδη καὶ στομφῶδη! Ὅλο αὐτὸ μοῦ θύμιζε τὸν μύθο τῆς πονηρῆς ἀλεποῦς μὲ τὴν κομμένη οὐρά, ποὺ παρουσίαζε ΤΗΝ ΚΟΛΟΒΩΣΗ ΤΗΣ ὡς τὸ καλύτερο πράγμα ποὺ μποροῦσε νὰ τῆς συμβεῖ! Ἡ πανουργία της ὅμως, νὰ παροτρύνει καὶ τὶς ἄλλες νὰ ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΤΟΥΝ καὶ ΝΑ ΥΠΟΧΡΕΩΘΟΥΝ ΝΑ ΖΟΥΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ, ὥστε ἡ ἴδια ἀπὸ καραβοτσακισμένη ποὺ ἦταν, νὰ τὴν ἀναγνωρίζουν κι ἀπὸ πάνω ὡς… “πρωτοπόρο πνεῦμα”, ἔ παραπήγαινε!
«Γιατὶ δὲν κατέβηκες χθὲς γιὰ τὸ βραδινό; Πραγματικὰ δὲν πεινοῦσες;».
«Θεῖε, βολεύτηκα μὲ κάτι φροῦτα ποὺ εἶχα. Ἤθελα νὰ πέσω νωρὶς γιὰ ὔπνο γιὰ νὰ εἶμαι ξεκούραστος σήμερα, στὴν Μονή». Εἶχα μεγάλη χαρὰ ποὺ πήγαινα νὰ προσκυνήσω τὴν Παναγία, στὸ σπίτι Της. «Σκέφτηκα αὐτὰ ποὺ μοῦ ἔλεγες, καὶ βρῆκα ἕνα λάθος· τὸ “καινούργιο-παράδοξο”, ποὺ εἶναι ἀφύσικο καὶ τρελό, εἶναι φύσῃ ἀδύνατον νὰ ἀναμειχθεῖ μὲ τὸ παλιό, τὸ φυσικό, ποὺ οἰκοδομήθηκε ἄφθαρτο! Αὐτὰ τὰ δύο δὲν μποροῦν νὰ συναντηθοῦν, καὶ ὅποιος ἐπιχειρεῖ νὰ τὰ “ἀναμείξει”, μὲ τὸ ψεῦδος προκαλεῖ στοὺς ἀνθρώπους ΟΔΥΝΗ! Ὁ Μὰρξ εἶπε πὼς ἡ “ἐξέλιξη” τῆς κοινωνίας γίνεται μέσα ἀπὸ τὶς συγκρούσεις· τὶς ὁποῖες ὅμως προκαλοῦν οἱ διαμορφωτὲς τῆς “ὑπερπραγματικότητας”, δηλαδὴ οἱ αἱρετικοί, προσπαθώντας νὰ μᾶς βλάψουν. Ὅταν ὁ ὀρθόδοξος ἀρνηθεῖ τὸ ψεῦδος καὶ μετανοήσει, ἡ ὀδύνη δὲν θὰ τὸν ἀγγίζει, ὁπότε δὲν θὰ τοῦ περνάει ἀπὸ τὸ μυαλὸ καμία φυγὴ ἀπὸ τὴν πραγματικότητα, ἐπειδὴ θὰ τὴν ἀπολαμβάνει!».
«Δὲν σκέφτομαι ἔτσι ἐγώ, ἔχω ἀνατραφεῖ μὲ τὶς ἰδέες τοῦ Νίτσε. Θὰ σοῦ δώσω ἕνα δεῖγμα: “Δὲν περιπλανιόμαστε σὰν ἕνα ἀπέραντο μηδενικό; Δὲν αἰσθανόμαστε τὸ φύσημα τοῦ κενοῦ πάνω ἀπὸ τὸ πρόσωπό μας; Ἡ εὐθύνη τοῦ “φόνου” τοῦ Θεοῦ εἶναι πάρα πολὺ μεγάλη γιὰ ἐμᾶς. Πρέπει νὰ γίνουμε ἐμεῖς θεοὶ, γιὰ νὰ φανοῦμε ἀντάξιοί της…”».
«Ἡ ταπείνωση ἀνοίγει τὸν Παράδεισο, καὶ ἡ ὑπερηφάνεια ἀνοίγει τὴν Κόλαση, θεῖε! Τέλος πάντων, ἕνας ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ παραδεχτεῖ ὅτι φταίει, μονάχα ἄν ἐμπιστεύεται τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ». Ἡ σκέψη μου γέμισε ἀπορία· ἀφοῦ ἦταν ἄθεος, γιατί πήγαινε νὰ προσκυνήσει; «Ἐφόσον ἡ δουλειά σου εἶναι νὰ μεταστρέφεις μιὰ ἀρνητικὴ ἐντύπωση ποὺ —δικαίως ἤ ἀδίκως— σχημάτισαν οἱ ἄνθρωποι, κάνεις κάτι ἀνάλογο μὲ τὴν τηλεκόλαση, ποὺ κατασκευάζει μία ψηφιακὴ “ὑπερπραγματικότητα”· ἐσὺ κατασκευάζεις μία “ζωντανὴ ὑπερπραγματικότητα”, σωστά;». Μᾶλλον ἡ παρατήρησή μου λειτούργησε ὡς “συγκινητικὴ” φιλοφρόνηση. Τὸ αὐτάρεσκο χαμόγελό του πλάταινε ἀπὸ ἱκανοποίηση, καὶ παράλληλα μὲ τὴν ὁδήγηση μὲ κοιτοῦσε, γιὰ νὰ καταλάβει ἄν θὰ καταλάβαινα.
«Ἡ συνεργασία μὲ πολιτικούς, ἔχει πραγματικὸ ἐνδιαφέρον! Εἶναι ὁ τομέας μὲ τὶς μεγαλύτερες προκλήσεις! Σκέψου πὼς μπορεῖ κάποιος πολιτικὸς νὰ βρίσκεται —δικαίως— στὸν πάτο τῆς δημοτικότητάς του, καὶ μὲ τὰ “δαιμονικὰ” κείμενα ποὺ θὰ τοῦ γράψω ἐγώ, μετὰ νὰ τοῦ ζητᾶνε καὶ “συγγνώμη”! Πολλὲς φορὲς τὰ μαθαίνουν αὐτολεξεί, κάτι ποὺ εἶναι καλύτερο γιὰ ὅλους! Εἶναι “ὑπέροχο”! Ἡ… “ἐντύπωση” ποὺ ἔχει παραγγελθεῖ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΣΤΡΕΨΕΙ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ!».
Γνέφοντας ὅτι κατάλαβα πόσο “σπουδαία” ἦταν ἡ δουλειά του, κράτησα τὴν σκέψη μου γιὰ τὸν ἑαυτό μου, πὼς οἱ ΕΥΚΟΛΕΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ, φτουρᾶνε μόνο σὲ ὅσους τρέφουν ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ… «Τώρα ὅμως ποὺ θὰ γίνεις κι ἐσὺ πολιτικός, πιστεύεις θὰ εἶσαι τὸ ἴδιο “καλὸς” στὴν δουλειά σου;».
«Ὁ πολιτικός, Ἀρτέμιε, κυρίως ὁ ὑποψήφιος γιὰ ὑψηλὸ θῶκο, θὰ κερδίσει τοὺς ἀναποφάσιστους ἄν στὴν τηλεκόλαση παρουσιαστεῖ σὰν νὰ εἶναι ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΙΔΙΟΣ μὲ τὸν μέσο πολίτη, ΑΝΩΤΕΡΟΣ ἀπὸ αὐτόν, καὶ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ ἀπὸ αὐτὸν. Ὁ ὑποψήφιος πρέπει νὰ ἀποδείξει πὼς εἶναι ἱκανὸς περισσότερο ἀπὸ ἕναν ἄλλο, σὲ ἀντοχή, σὲ ἐπιμονή, σὲ προσπάθεια. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο θὰ ἐπιβάλλει τὴν εἰκόνα του, ποὺ θὰ πρέπει νὰ εἶναι “πιασάρικη”, δηλαδὴ “νὰ φτάνει κάτω”. Νὰ μὴν βγάλει καθόλου εἰκόνα ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ ἤ ΑΛΛΑΓΗΣ ΤΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ, ἀλλὰ νὰ ἐμφανίζει ΣΥΝΟΧΗ καὶ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ!».
«Κάτι ἀνάλογο δηλαδὴ μὲ τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς πρωτόγονης κοινωνίας, ποὺ χρησιμοποιοῦν κατὰ κόρον ὅσοι ἀσχολοῦνται μὲ τὴν τηλεκόλαση, γιὰ νὰ κατασκευάσουν τὸν ΕΞΩΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ· κατοικημένο ἀπὸ ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΑ ἀλλὰ καὶ σχεδὸν ἀνθρώπινα ὄντα —γιὰ νὰ μποροῦν νὰ ταυτιστοῦν μαζί τους οἱ τηλεθεατὲς—, ἀλλὰ καὶ ταυτόχρονα ΜΗ ΦΥΣΙΚΑ, δηλαδὴ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ὥστε νὰ νοιώθουν ἀκούγοντας τοὺς ΠΡΩΤΟΓΟΝΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ, ὅτι μεταφέρονται σὲ κόσμο ἀπαλλαγμένο ἀπὸ τὶς μιζέριες καὶ τὶς μικρότητες…».
Παρκάροντας ὁ θεῖος, μοῦ ἐξήγησε πὼς ἦρθε ἡ στιγμὴ νὰ γνωρίσω τοὺς καινούργιους συνεργάτες του, τοὺς πολιτικούς, μὲ τοὺς ὁποίους θὰ ἔκανε τὴν πρώτη δημόσια ἐμφάνισή του, ταυτόχρονα μὲ τὴν ἐπίσκεψή τους στὴν Ἱερὰ Μονή. Πηγαίνοντας κοντά, τὰ ἔχασα! Οἱ φίλοι τοῦ θείου ἦταν… ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΡΩΤΟΓΟΝΟΙ ΑΡΧΗΓΟΙ, ποὺ βάρυναν τοὺς ὤμους τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ μὲ τὸν ΕΠΟΝΕΙΔΙΣΤΟ “ΝΟΜΟ” ποὺ “ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΟΥΣΕ” στὴν πατρίδα μας τὴν… ΑΣΕΛΓΕΙΑ! Τί γύρευαν ὅλοι αὐτοὶ σὲ ἕναν ἱερὸ τόπο ὅπως αὐτὸς ποὺ πατούσαμε; Αὐτοὶ σκοπεύουν νὰ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΔΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ὅλο τὸ ὑπόλοιπο… “δειγματολόγιο” τῆς σαρκολατρείας, στὸν λαό μας! Ἀφοῦ ἦταν ΟΡΚΙΣΜΕΝΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, τί ἦρθαν νὰ κάνουν ἐδῶ; Τὸ ἑπόμενο λεπτὸ ἀποτύπωσε τὴν ἀπόλυτη παράνοια· ὁ ἡγούμενος τῆς Μονῆς μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς μοναχούς, βγῆκε χαμογελαστὸς στὴν πύλη, καὶ μὲ ἀνοιχτὴ τὴν ἀγκαλιὰ πλησίασε.. τοὺς προδότες τοῦ Χριστοῦ! Ὁ ἡγούμενος, ἐνῶ εἶχε ΗΓΟΥΜΕΝΙΣΣΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ, ἀγκάλιασε ὅλους τοὺς ΠΡΩΤΟΓΟΝΟΥΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, λέγοντας ὅτι… “σέβεται τοὺς θεσμούς(;)”! Τὴν ὥρα ποὺ χωρίστηκαν ἀπὸ τὸ ἐγκαρδιότατο ἀγκάλιασμα, νοερὰ εἶδα ἔντρομος πὼς τὰ αἵματα ἀπὸ τὰ ῥοῦχα τῶν σφαγέων τῶν μυριάδων ἐμβρύων, εἶχαν καταματώσει τὴν ἁγία φορεσιὰ τοῦ ἡγουμένου! Ἀκόμα, λερώθηκε στὰ ῥοῦχα του καὶ ἀπὸ ὅλους τοὺς λυγμοὺς ἀπὸ τὰ διαζύγια, τὰ ἐγκαταλελειμμένα παιδιά, τὰ ἐκπορνευμένα, τὰ κακοποιημένα, τὰ ἐθισμένα, τὰ πουλημένα, καὶ ὅσα δὲν πρόλαβα νὰ διακρίνω. Μὲ τὰ μάτια του νὰ λάμπουν ἀπὸ “αἰσιοδοξία(;)”, καὶ μέσα στὰ χαμόγελα, ὁ ἡγούμενος πῆρε τοὺς “ΕΚΛΕΚΤΟΥΣ” ἐπισκέπτες του μέσα, γιὰ νὰ… προσκυνήσουν! Σὰν ἀπολιθωμένος ἄκουσα καθαρὰ τοὺς ΠΡΩΤΟΓΟΝΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ νὰ λένε ὅτι ἦταν… “συγκινημένοι” ποὺ βρίσκονταν στὸν ἱερὸ αὐτὸ χῶρο, καὶ πὼς ἡ… Παράδοση ἀνέκαθεν ἦταν τὰ γερὰ θεμέλια τοῦ λαοῦ μας! Ἧταν ξεκάθαρο, πὼς ἡ ΠΡΩΤΑΚΟΥΣΤΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ εἶχε τὴν ὑφὴ τῆς ΑΝΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΡΕΛΑΣ, τὴν ὁποία ὁ ὑποκριτὴς πίστευε πὼς εἶχε… ὑπὸ ἔλεγχο! Ὅλα αὐτὰ τὰ τέρατα καταγράφονταν ἀπὸ τοὺς δημοσιογράφους, γιὰ νὰ τὰ… ἔβλεπε ὁ ἑλληνικὸς λαός! Βγαίνοντας γιὰ νὰ μπορῶ νὰ ἀνασάνω, ἄκουσα κάποιους νὰ λένε πὼς ὁ Γέροντας ΠΟΥΛΗΘΗΚΕ στὸν μαμμωνᾶ, καὶ ὅτι εἶχε μεγάλα σχέδια γιὰ τὰ ἑκατομμύρια ποὺ “τσέπωσε” ἡ ψυχή του! Οἱ Χριστέμποροι ξέχασαν τὸ “ζητεῖται πρῶτον τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν”, καὶ ἄρχισαν τὸ “ψυχή μου μάζεψες πολλά, τώρα ἀναπαύσου, φάε, πιὲς”… Πῶς γύρισαν τὴν πλάτη στὴν εὔνοια τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἦταν καὶ οἱ ὑπηρέτες Του, γιὰ νὰ βασιστοῦν στὴν εὔνοια τῶν ἀνθρώπων; Ἤξερα πὼς πώρωση εἶναι ἡ νέκρωση τῆς συνείδησης, ἡ ἠθικὴ ἀναισθησία τῆς καρδιᾶς, ὅπου ὁ ἄνθρωπος πράττει τὸ κακὸ χωρὶς νὰ ντρέπεται, καὶ μάλιστα καυχιέται γιὰ τὶς ἁμαρτίες του. Ἐπειδὴ ἡ καρδιὰ τοῦ πωρωμένου γίνεται ἀναίσθητη, ἡ συνείδηση κρατάει σιγή. Σὲ αὐτὴν τὴν κατάσταση ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΩΤΗΡΙΑ! Τὴν πωρωμένη καρδιὰ δὲν τὴν συγκινεῖ καμιὰ φωνή, καμιὰ παράκληση, προτροπὴ ἤ νουθεσία**! Ὥς τώρα ξέραμε ὅτι κατ’ ἐξοχὴν πωρωμένοι ἦταν οἱ πρωτόγονοι ἄνθρωποι, ποὺ καταπατοῦσαν πεισματικὰ ὅλες τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου. Τώρα θὰ πράττουν τὸ κακὸ χωρὶς νὰ ντρέπονται, καὶ μάλιστα θὰ καυχιοῦνται γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους, καὶ ἄνθρωποι ποὺ ζοῦν ΜΕΣΑ στοὺς ἱεροῦς χώρους; Δηλαδὴ αὐτοὶ τώρα θὰ… “διδάσκουν” τοὺς ἀνθρώπους νὰ κάνουν προγαμιαῖες σχέσεις, και ὅταν συλλαμβάνουν, νὰ… “ἐνηλικιώνονται” σκοτώνοντας τὸ ἔμβρυό τους; Θὰ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ὅσα λένε οἱ μιαροί; Οἱ συγκεκριμένοι κληρικοί, ὡς ΕΧΘΡΟΙ τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΕΧΑΣΑΝ ΤΑ “ΦΤΕΡΑ ΤΟΥΣ”, ἀπὸ ἐπίγειοι ἄγγελοι ποὺ ἦταν! Δηλαδὴ τώρα συγκαταλέγονταν στὸ τάγμα τῶν… ΕΚΠΕΣΟΝΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ! Ἦταν τρομερὸ καὶ νὰ τὸ σκεφτεῖ κανείς! Καὶ τί, θὰ προσπαθοῦν ΜΕ ΤΗΝ ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΕΠΙΡΡΟΗ ΤΟΥΣ νὰ σπᾶνε καὶ τὰ φτερὰ ποὺ ἔχουμε στὴν ψυχή μας, οἱ ὑπολοιποι; Πῶς μποροῦσα νὰ φανταστῶ ὅτι θὰ ἔβρισκα κι ἐδῶ “κολοβωμένες ἀλεποῦδες”, ποὺ θὰ ἔχουν ὡς σκοπό τους νὰ πείθουν, ὅτι ἡ δαιμονικὴ πτώση εἶναι… “προτέρημα”; Τώρα ποὺ οἱ συγκεκριμένοι, οἱ ΕΚΠΕΣΟΝΤΕΣ, συσχηματίστηκαν μὲ τὸν κόσμο, θὰ γίνουν Η ΠΗΓΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΟΞΟΥ, τοῦ μέσου ἐκείνου μὲ τὸ ὁποῖο οἱ ΠΡΩΤΟΓΟΝΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΑΡΧΗΓΟΙ, θὰ μαγαρίζουν τὸ παλιὸ ἄλλὰ ΑΦΘΑΡΤΟ; Οἱ ΕΚΠΕΣΟΝΤΕΣ θὰ γίνουνται αἰτία γιὰ πολεμικὲς συρράξεις μέσα στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία, τὶς συγκρούσεις ποὺ ἀπαιτεῖ ἡ αἱρετικὴ “ὑπερπραγματικότητα”; Ποὺ ΣΤΟΧΕΥΟΥΝ ΝΑ ΕΞΟΥΘΕΝΩΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ, ὥστε μετὰ νὰ ἐπιζητᾶνε τὴν… “ἠρεμία”, καὶ τὴν… ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ “ὑπακοὴ” σὲ ΝΕΟΥΣ ΕΠΟΝΕΙΔΙΣΤΟΥΣ “ΝΟΜΟΥΣ”; Μὰ βέβαια, σήμερα τὰ πράγματα ξεκαθάρισαν! Τελικά, οἱ πολιτικοὶ πάντα ἦταν… Η ΑΘΕΑΤΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗ ΠΑΠΑ!
Μόλις ὁ π. Ὀλιβιανὸς μοῦ διάβασε τὴν συγχωρητικὴ εὐχή, ἡ ψυχή μου λουλούδιασε καὶ πάλι. Ἡ ὑγεία τῆς ψυχῆς ποὺ ἔφερνε ἡ μετάνοια, εἶχε μέσα καὶ τὸ χάδι τοῦ Χριστοῦ! Δοξασμένο τὸ ὄνομά Του! Ὅμως καὶ τὸ ἀγιασμένο βλέμμα τοῦ πνευματικοῦ μου, τὸ θυμίαμα ποὺ ἀνέδιδε ἡ ψυχή του, νουθετώντας με κατὰ τὴν ἐξομολόγηση, ξανάδωσαν στὴν καρδιά μου τὴν αἴσθηση τῆς ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ, ποὺ εἶχα τόσο μεγάλη ἀνάγκη!
«Ἀρτέμιε, ἤθελα νὰ σοῦ πῶ μερικὰ πράγματα γιὰ τὸ ἀλκοόλ. Ἄς καθίσουμε λιγάκι. Λέγονται πολλὰ ψέματα, ὅπως ὅτι ξεδιψάει, ἤ ὅτι δίνει ἐνέργεια, ἤ ὅτι ζεσταίνει τὸν ὀργανισμό· σὲ ὅλα ἰσχύει τὸ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΟ, ἀλλὰ τὰ συμφέροντα τῶν ἑταιρειῶν τὸ παρουσιάζουν στὰ πλήθη σὰν τὴν μεγάλη “εὐκαιρία”! Ἡ κοινωνία δὲν κοιτάζει τὸ θέμα ΚΑΤΑΜΑΤΑ. Πρέπει νὰ ξέρεις πῶς τὸ ἀλκοὸλ εἶναι ἕνα ΙΣΧΥΡΟΤΑΤΟ ΟΞΥ, ποὺ προσβάλει τὸ πρωτόπλασμα τῶν κυττάρων! Στερώντας τους τὸ νερό, τὰ σκληραίνει, καὶ αὐτὰ μετὰ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΝΑΠΤΥΧΘΟΥΝ! Αὐτομάτως ὅλα τὰ ὄργανα, δυσλειτουργοῦν! Δὴλαδὴ δὲν μποροῦν νὰ φέρουν εἰς πέρας τὶς λειτουργίες τους! Τὸ ὀξὺ ἐνεργεῖ κατὰ τρόπο βίαιο καὶ καταστρεπτικὸ πρῶτα γιὰ τὸν ἐγκέφαλο, τὰ νεῦρα, καὶ τὶς διανοητικὲς ἱκανότητες, καὶ ἐπιφέρει βραδύνοια. Δηλαδή, τὸ ὄργανο τῆς ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἕδρα τῆς ΓΝΩΣΗΣ, πλήττεται ἐξ ἀρχῆς! Σκέψου ὅμως πὼς ἡ καταστροφὴ εἶναι διπλάσια ἄν ὁ ἄνθρωπος εἶναι μικρότερος ἀπὸ τὰ εἴκοσί του, ποὺ τὸ λεπτεπίλεπτο νευρικὸ σύστημα ἀκόμα δὲν ἔχει τελειοποιηθεῖ! Ἡ φυσικὴ ὀμορφιὰ καὶ ἡ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ σταματᾶνε τὴν ἀνάπτυξή τους! Αὐτὸ ὁδηγεῖ τὸν ὀργανισμὸ σὲ βαθμιαία σωματικὴ καὶ ψυχικὴ ΚΑΤΑΡΡΑΚΩΣΗ! Κάθε σταγόνα του εἶναι μεγάλο χτύπημα γιὰ τὰ νεῦρα, τὰ ὁποῖα διεγείρει καὶ φθείρει πρόωρα, φέρνοντας ΦΥΣΙΚΗ καὶ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΕΞΑΝΤΛΗΣΗ. Γιὰ τὴν ἀκρίβεια, ΜΑΣΤΙΓΩΝΕΙ ΤΑ ΝΕΥΡΑ! Ὅταν τὸ σῶμα συνηθίζει νὰ διεγείρεται ἀπὸ τὸ ΜΑΣΤΙΓΩΜΑ αὐτό, χρειάζονται περισσότερα ποτηράκια, καὶ αὐτὸ ὁδηγεῖ τὸν ὀργανισμὸ στὸν ΕΚΦΥΛΙΣΜΟ! Πρόκειται γιὰ τὸν μεγαλύτερο καὶ πιὸ ἐπικίνδυνο ΑΠΑΤΕΩΝΑ στὸν κόσμο! Ὅταν ὅλα τὰ ὄργανα ἐξασθενοῦν καὶ βαθμηδὸν καταστρέφονται, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΚΟΠΩΣΗ, ΤΗΝ ΑΫΠΝΙΑ, ΤΗΝ ΑΜΝΗΣΙΑ καὶ ΤΟ ΤΡΕΜΟΥΛΙΑΣΜΑ ΤΩΝ ΧΕΡΙΩΝ, τὰ τελευταῖα στάδια τοῦ ἀλκοολισμοῦ εἶναι ἡ ἐγκεφαλικὴ μαλάκυνση καὶ ἡ φρενοβλάβεια. Γιὰ νὰ ξαναβρίσκουν τὰ νεῦρα τὴν ΔΥΝΑΜΗ καὶ τὴν ΕΥΕΞΙΑ ΤΟΥΣ, ἀπαιτοὺν καὶ πάλι ἀπὸ τὸ ΙΔΙΟ ΝΑΡΚΩΤΙΚΟ! Τότε ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀνίκανος νὰ ζήσει χωρὶς ἀλκοόλ! Ἐπειδὴ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΑΜΥΝΑ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ, ὁ πότης εἶναι ἐκτεθειμένος ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ! Πρόκειται δηλαδὴ γιὰ ΦΟΒΕΡΟ ΤΥΡΑΝΝΟ!».
«Ὅμως πάτερ, γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ἡ διασκέδαση νοεῖται μόνο μὲ ἀλκοόλ! Κανεὶς δὲν λέει αὐτὰ ποὺ εἶπατε ἐσεῖς, καὶ οἱ νέοι μαθαίνουν ἀπὸ νωρὶς νὰ συμβιβάζονται μαζί του! Δεν ξέρουν ὅμως ὅτι συμβαίνουν σὲ ὅλους, τὰ προβλήματα ὑγείας ποὺ συμβαίνουν στὰ ἴδια…».
«Θὰ ἐπιμείνω στὶς ἐπιπτώσεις πάνω στὰ νεῦρα, σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ἡ ταραχὴ ἤδη τὰ ταλαιπωρεῖ βάναυσα. Ξέρεις τί εἶναι τὸ νευρόσπαστο; Ὅχι. Εἶναι ἡ μαριονέτα. Εἶναι ἡ κούκλα ποὺ τῆς κουνάει κάποιος τὶς κλωστές, καὶ ποὺ ἀπὸ μόνη της δεν ἔχει συνοχὴ στὴν κίνηση. Ἔτσι ἀκριβῶς γίνεται ὁ ἄνθρωπος ἄν πίνει ἔστω καὶ λίγο. Πόσο μᾶλλον, ὅταν μπαίνει στὴν βιοπάλη, καὶ ὁ κίνδυνος νὰ ἐκτροχιαστεῖ μεγαλώνει περισσότερο! Ο ΣΤΟΧΟΣ τῆς πρωτόγονης κοινωνίας, ποὺ ἔχουμε πεῖ, εἶναι νὰ κατεβάσει τοὺς νέους στὸν τύπο τοῦ ΝΕΥΡΟΣΠΑΣΤΟΥ! Ἀρτέμιε, τὸ ἀλκοὸλ ἐπιδρᾶ στὴν διαμόρφωση τοῦ χαρακτήρα, ἐπειδὴ προσβάλλει τὴν ΥΛΙΚΗ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗΣ ΜΑΣ ΔΡΑΣΗΣ, τὸν ἐγκέφαλο. Εἶναι ἀπὸ ΤΟΥΣ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, επειδὴ ΠΑΡΑΛΥΕΙ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, καὶ ἐμποδίζει τὴν πραγματοποίηση τῶν εὐγενέστερων πόθων της! Ἀπογυμνώνει τὸν χαρακτήρα ἀπὸ τὶς καλύτερες ἰδιότητές του, ἀποχαυνώνει τὸν νοῦ, καὶ μὲ ἐπιμονὴ σιγὰ σιγὰ ἀπωθεῖ πρὸς τὰ πίσω ὅσους πόθους θὰ ἔπρεπε νὰ πάρουν θέση στὶς πρῶτες γραμμές! Τὰ ἀποτελέσματά του φαίνονται στὴν ΔΙΑΓΩΓΗ τοῦ πότη. Τὸ ἀλκοὸλ ΑΦΑΙΡΕΙ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ καὶ ἐξανεμίζει τὶς καλύτερες σκέψεις του. Τὸ νεανικὸ αἷμα κοχλάζει, καὶ τότε ΤΑ ΠΑΘΗ ἀποκτοῦν ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ! ΠΑΡΑΛΥΕΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ! Δίνει στὸν χαρακτήρα μᾶλλον ἀγοραῖο προσανατολισμό. Συσκοτίζει τὴν κρίση καὶ ΕΞΑΣΘΕΝΕΙ ΤΗΝ ΒΟΥΛΗΣΗ. Κάνει νὰ χάνεται ἀμέσως ἡ ΦΡΟΝΗΣΗ, τὸ συναίσθημα τῆς εὐθύνης, τῆς τιμῆς, τῆς εὐπρέπειας καὶ τοῦ καθήκοντος! Εἶναι τόσα πολλὰ τὰ δεινά, ποὺ χρειάζονται ὧρες γιὰ νὰ τὰ ἀναφέρω…».
«Πάτερ, πρέπει νἀ κοιτάξουμε νὰ ἀνασυνταχθοῦμε σὰν κοινωνία… Οἱ ἄνθρωποι δὲν ξέρουν γιὰ τὸ φίδι ποὺ ζεσταίνουν στὸν κόρφο τους! Οὔτε φαντάζονται πὼς ἡ πρωτόγονη κοινωνία ὀνειρεύεται ΜΙΑ ΝΕΟΛΑΙΑ ΝΕΥΡΟΣΠΑΣΤΩΝ! Γιατὶ γίνεται αὐτό; Τί θὰ κερδίσουν οἱ ΠΡΩΤΟΓΟΝΟΙ ΑΡΧΗΓΟΙ γεμίζοντας τὴν κοινωνία μὲ “νόμιμες” παγίδες θανάτου;».
«Παιδί μου, ὅταν ἕνας ἐχθρὸς μᾶς προσβάλλει ἔξωθεν, τότε ἡ νεολαία ἀντιτάσσεται ἐναντίον του, ἐπειδὴ αὐτὴ κυρίως ἀποτελεῖ τὸν πυρήνα τοῦ στρατοῦ. Ὅμως καὶ ὁ ἐνθουσιασμός, τὸ σθένος καὶ τὸ καλὸ παράδειγμά της, δίνουν στοὺς μεγαλύτερους θάρρος καὶ δύναμη. Λάβε ὑπ ὄψιν, πὼς κατὰ τὴν ἄτιμη Κατοχὴ τῶν Ἄγγλων στὴν μαρτυρικὴ Κύπρο, ἡ θρησκεύουσα νεολαία ἦταν ἐκείνη ποὺ ἀντιτάχθηκε στὴν σιδερένια ἐχθρικὴ δύναμη! Ἔχοντας τὴν ψυχὴ γεμάτη μὲ τὸν Χριστό, οἱ νεαροὶ Κύπριοι θαυματούργησαν, καὶ ΥΠΟΧΡΕΩΣΑΝ τοὺς ἀπάνθρωπους Ἄγγλους νὰ φύγουν! Καὶ ἡ δική σου γενιά, Ἀρτέμιε, πρέπει νὰ βάλει τὰ δυνατά της γιὰ νὰ κατορθώσει αὐτὸν τὸν ἀπελευθερωτικὸ ἄθλο· πρῶτα νὰ ἐξοστρακίσετε τὸ οἰνόπνευμα ἀπὸ ΚΑΘΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΑΣ, ὥστε τὰ μάτια σας νὰ μὴν τὸ βλέπουν πουθενά, γιὰ νὰ διαφυλάξετε τὸ σφρίγος τῆς νεότητάς σας, ποὺ εἶναι ὁ πολύτιμος θησαυρός σας! Μετὰ νὰ ἐργαστεῖτε μὲ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΣΑΣ, γιὰ τὴν εὐλογημένη οἰκοδομὴ τοῦ ὡραιότερου μέλλοντος, ποὺ φυσικὰ τὸ ἀξίζετε! Ὀχυρώνοντας τὸ σῶμα καὶ τὸ πνεῦμα σας, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, θὰ εἶστε σὲ θέση νὰ ἐκτελεῖτε τὶς σκληρότερες ἐργασίες, ὥστε νὰ ὑπερνικήσετε τὶς μεγαλύτερες δυσκολίες! Ὅλοι ξέρουμε πὼς μπήκαμε σὲ ἄσχημες περιόδους… Εἶναι χρέος ὅλων μας, νὰ ἀγρυπνοῦμε!».
«Ναὶ… Πρέπει νὰ δουλέψουμε ὅλοι μὲ εὐθύνη, γιὰ νὰ μὴν μετασταθμεύσουμε σὲ ἕναν ἄλλο κόσμο, ὅπου ΟΛΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΘΑΝΑ, καὶ ΟΛΑ ΝΑ ΕΞΕΛΙΣΣΟΝΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΜΑΣ! Σὲ τέτοια κοινωνία ὅλοι θὰ ἔχουν καταντήσει πραγματικὰ νευρόσπαστα! Ντραπήκατε νὰ πεῖτε ὅτι τώρα ἡ Πατρίδα μας προσβάλλεται ΕΣΩΘΕΝ, καὶ μάλιστα ἀκόμα καὶ ἀπὸ ὁρισμένους ἀρχιερεῖς τοῦ Κυρίου… Σὰν ἡ Ἱστορία νὰ ἐπαναλαμβάνεται, ἀλλὰ ὅμως οἱ Ἕλληνες δὲν ἔχουμε καμία σχέση μὲ τὴν προδοσία! Ἤμασταν καὶ θὰ εἴμαστε στὸ πλευρὸ τοῦ Χριστοῦ, τὸν Ὁποῖο ἔχουμε νὰ κυλάει μέσα στὸ αἷμα μας! Οἱ Ελληνες εἴμαστε δικοί Του, αἰωνίως! Τώρα λοιπὸν εἶναι ὥρα γιὰ ἔργα! Ὡς λαὸς δὲν ἔχουμε πολλὰ περιθώρια, γιὰ νὰ ὀργανώσουμε τὴν ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΜΥΝΑ ΜΑΣ μπροστὰ στὸν ἀρχέκακο δράκοντα. Θὰ μείνουμε ψύχραιμοι. Τὰ παιδιὰ τοῦ Θεοῦ δὲν φοβοῦνται. Θὰ ἀγωνιστοῦμε! Θὰ ποῦμε ΟΧΙ στὸν κάθε πειρασμό, ὅσο κι ἄν εἶναι δυνατός, ὅσο κι ἄν φαίνεται ἀνίκητος! Ὁ Χριστιανὸς ποὺ κρατάει τὸν ἑαυτό του σὲ ἐπικοινωνία μὲ τὸν Χριστό, μπορεῖ νὰ παλεύει νικηφόρα ἐναντίον τῶν πόθων τοῦ κακοῦ. Μπορεῖ νὰ ἀποστρέφεται τὸν νοητὸ ἐχθρό. Μπορεῖ νὰ μένει ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ καὶ ΑΓΝΟΣ! Τὸν βοηθάει ὁ Δυνατός, ὁ Παντοδύναμος, ὁ Χριστός!».
33 Εἰσῆλθεν οὖν εἰς τὸ πραιτώριον πάλιν ὁ Πιλᾶτος καὶ ἐφώνησε τὸν Ἰησοῦν καὶ εἶπεν αὐτῷ· Σὺ εἶ ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων; .
34 ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἀφ’ ἑαυτοῦ σὺ τοῦτο λέγεις ἢ ἄλλοι σοι εἶπον περὶ ἐμοῦ; 35 ἀπεκρίθη ὁ Πιλᾶτος· Μήτι ἐγὼ Ἰουδαῖός εἰμι; τὸ ἔθνος τὸ σὸν καὶ οἱ ἀρχιερεῖς παρέδωκάν σε ἐμοί· τί ἐποίησας;
36 ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· Ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου· εἰ ἐκ τοῦ κόσμου τούτου ἦν ἡ βασιλεία ἡ ἐμή, οἱ ὑπηρέται ἄν οἱ ἐμοὶ ἠγωνίζοντο, ἵνα μὴ παραδοθῶ τοῖς Ἰουδαίοις· νῦν δὲ ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐντεῦθεν.
37 εἶπεν οὖν αὐτῷ ὁ Πιλᾶτος· Οὐκοῦν βασιλεὺς εἶ σύ;
ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· Σὺ λέγεις ὅτι βασιλεύς εἰμι ἐγὼ. ἐγὼ εἰς τοῦτο γεγέννημαι καὶ εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ· πᾶς ὁ ὢν ἐκ τῆς ἀληθείας ἀκούει μου τῆς φωνῆς.
33 Εἰσῆλθε πάλι στὸ πραιτώριο ὁ Πιλᾶτος καὶ κάλεσε ἰδιαιτέρως τὸν Ἰησοῦ καὶ Τοῦ εἶπε· “Ἐσὺ εἶσαι ὁ βασιλιᾶς τῶν Ἰουδαίων;”. 34 Τοῦ ἀπάντησε ὁ Ἰησοῦς· “Ἀπὸ τὸν ἑαυτό σου, ἀπὸ δική σου διαπίστωση τὸ λὲς αὐτό, ἤ ἄλλοι σοῦ τὸ εἶπαν, ὡς κατηγορία ἐναντίον Μου;”. 35 Ἀπάντησε ὁ Πιλᾶτος· “μήπως ἐγὼ εἶμαι Ἰουδαῖος, γιὰ νὰ ἀνακατεύομαι στὰ ζητήματα τῶν Ἰουδαίων; Τὸ ἔθνος Σου καὶ οἱ ἀρχιερεῖς Σὲ παρέδωκαν εἰς ἐμὲ ὡς ἔνοχο. Τί ἔκανες;”. 36 Ἀπάντησε ὁ Ἰησοῦς· “ἡ βασιλεία Μου δὲν προέρχεται ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτόν. Ἔαν ἦταν ἀπὸ τὸν κόσμο τοῦτο ἡ βασιλεία Μου, οἱ στρατιῶτες Μου θὰ ἀναλάμβαναν ἀγῶνα γιὰ νὰ μὴν παραδοθῶ στοὺς Ἰουδαίους. Αλλὰ ἡ δική Μου βασιλικὴ ἐξουσία δὲν προέρχεται ἀπὸ τοῦτον ἐδῶ τὸν κόσμο, οὔτε στηρίζεται στὴν δύναμη τῶν ὅπλων”. 37 Εἶπε τότε σὲ Αὐτόν, ὁ Πιλᾶτος· “λοιπὸν εἶσαι βασιλιᾶς;”. Ἀπάντησε ὁ Ἰησοῦς· “ὅπως καὶ ἐσὺ τὸ λές, εἶμαι βασιλιᾶς. Ἐγὼ γι’ αὐτὸ γεννήθηκα καὶ γι’ αὐτὸ ἔχω ἔρθει στὸν κόσμο, νὰ κηρύξω τὴν ἀλήθεια. Καὶ κάθε ἕνας ὁ ὁποῖος αἰσθάνεται μέσα του τὴν διάθεση καὶ τὸν πόθο γιὰ τὴν ἀλήθεια, ἀκούει, δέχεται καὶ ἐφαρμόζει τὴν διδασκαλία Μου, καὶ ἔτσι γίνεται πολίτης τῆς οὐράνιας βασιλείας Μου”. (Ἰωαν. 18,33-37)
* Λουκ 21,34
** ἀπὸ τὸ βιβλίο ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, κεφάλαιο ΠΕΡΙ ΠΩΡΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ
Τὸ κείμενο βασίζεται στὸ βιβλίο ΟΙ ΝΕΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΚΟΟΛ, τοῦ TIHAMER TOTH
ΖΑΝ ΚΑΖΝΕΒ, Ο ἄνθρωπος τηλεθεατής, ἤ ἡ TV σὰν ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ (Γαλλία 1974 καὶ Ἑλλάδα 1979)
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει
τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
