Προτιμῶ χίλιες φορὲς νὰ ἔρχομαι ἐγὼ στὸ σπίτι τοῦ Ἀρσενίου, γιὰ νὰ μὲ βοηθήσει στὸ διάβασμα γιὰ τὴν ἑπόμενη ἡμέρα, παρὰ νὰ καθόμαστε στὸ δικό μου, τὸ “ἐρημόσπιτο”. Ὁ Ἀρσένιος σπουδάζει δάσκαλος, καὶ οἱ γονεῖς μου τὸν πληρώνουν γιὰ νὰ γεμίσει τὰ μαθησιακὰ κενά μου, τώρα στὴν τελευταία χρονιὰ τοῦ γυμνασίου. Σὲ αὐτὸ τὸ σπίτι ἐδῶ βρῆκα μία… “θερμοκρασία”, ποὺ δὲν ἤξερα ὅτι ὑπάρχει! Ὁ Ἀρσένιος ζεῖ μὲ τοὺς γονεῖς του καὶ τὴν ἀδερφή του, καὶ φαίνεται σὰν ὁ ἕνας νὰ “εἶναι τοῦ ἄλλου”, σὰν νὰ “συνδέονται” μεταξύ τους μὲ κάτι, καὶ μὲ αὐτὸ “γνωρίζουν πολλά”! Εἶναι σὰν νὰ εἶναι “ἐλεύθεροι”, ἤ σὰν νὰ μὴν ἔχουν “ἐμπόδια”, χωρὶς ὅμως ἐγὼ νὰ μπορῶ νὰ διακρίνω αὐτὰ τὰ “ἐμπόδια”, ἤ ἀπὸ τί εἶναι “ἐλεύθεροι” ὅσοι ζοῦν σὲ αὐτὸ τὸ γειτονικὸ σπίτι. Ἐπειδὴ ἦρθα λίγο νωρίτερα σήμερα, καὶ περιμένω τὸν Ἀρσένιο νὰ τελειώσει πρῶτα τὸ φαγητό του, γιὰ νὰ ἀρχίσουμε τὸ διάβασμα, ῥίχνοντας μιὰ ματιὰ τριγύρω εἶδα κάποιες σελίδες μὲ χειρόγραφες σημειώσεις, ποὺ κρατοῦσε ἀπὸ τὰ δικά του διαβάσματα. Περίεργος ἀπὸ τὸν τίτλο “Κοινωνιολογία τῆς παιδικῆς ἡλικίας”, πῆρα μία σελίδα καὶ ἄρχισα νὰ διαβάζω ·”Τὸ παιδὶ ὁρίζεται συνήθως ἀρνητικὰ μέσῳ τῶν ἐλλείψεων ποὺ τοῦ ἀποδίδονται. Ἡ ἔμφαση στὴν προστασία τῶν παιδιῶν, συνθέτει μία κοινωνικὴ πραγματικότητα ὅπου τὰ παιδιὰ γίνονται ἀντιληπτὰ ὡς παθητικά, ἀμέτοχα, εὐάλωτα καὶ πλήρως ἐξαρτημένα. Τὸ παιδὶ ὑποτίθεται ὅτι προστατεύεται ἀπὸ τὸν ἐπικίνδυνο κόσμο τῶν ἐνηλίκων, καὶ ταυτόχρονα, ὁ κόσμος τῶν ἐνηλίκων προστατεύεται ἀπὸ τὰ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ τοῦ παιδιοῦ. Σταδιακὰ ἡ κοινωνία ἐξαλείφει τὰ γνωρίσματα ἐκεῖνα ποὺ τὸ καθιστοῦν ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ καὶ τὰ ἀντικαθιστᾶ μὲ ἄλλα, κοινωνικὰ ἀποδεκτά, δηλαδὴ μὲ τὰ γνωρίσματα τῶν ἐνηλίκων(σελ. 64). Ὅταν τὰ παιδιὰ ἐμφανίζονται ἀποκλειστικὰ ἀπὸ τὴν ὀπτικὴ τῶν ἐνηλίκων καὶ τῶν συμφερόντων τους, παραγνωρίζεται ὁ ἐνεργητικὸς ῥόλος τῶν παιδιῶν νὰ διαμορφώνουν ὥς ἕναν βαθμὸ τὴν πραγματικότητα, τὴν ἱκανότητά τους νὰ διαπραγματευτοῦν συλλογικά, καὶ νὰ ἐπαναπροσδιορίσουν μὲ βάση τὴν ζωντανὴ ἐμπειρία τους ἔννοιες ὅπως τοῦ πολίτη, τῆς παιδικῆς ἡλικίας, τοῦ μαθητῆ κ.τ.λ. Τὰ παιδιὰ συχνὰ βρίσκουν τρόπους νὰ δημιουργοῦν ζωτικοὺς χώρους, καὶ νὰ διατηροῦν ἀποστάσεις ἀπὸ τοὺς ἐλέγχους τῶν πειθαρχικῶν χώρων. Μὲ τὶς παρεκκλίσεις τους ἀπὸ τὸ “φυσιολογικὸ” ἀποδεικνύουν, ὅτι σὲ κάθε εἴδους πρακτικὴ ὑπάρχει περιθώριο γιὰ τὴν ἀνάπτυξη ἀντιστάσεων ἀπέναντι στὶς πειθαρχικὲς κοινωνικὲς δεσμεύσεις καὶ ἀπαιτήσεις. Τὰ παιδιὰ ἔχουν “φωνή”, καὶ μάλιστα δυνατή. Ἀποτελοῦν ὀντότητες ποὺ συμμετέχουν ἐνεργὰ στὸ κοινωνικὸ γίγνεσθαι, παρόλο ποὺ συνειδητοποιοῦν τὴν ΥΠΟΤΕΛΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ καὶ τὴν ἀδυναμία τους νὰ νικήσουν ὁλοκληρωτικά(68). Ἡ παιδικὴ ἡλικία ἀποτελεῖ μία σύγχρονη κοινωνικὴ κατασκευή. Τὰ παιδιὰ ἔχουν τὴν δική τους προσέγγιση γιὰ τὴν πραγματικότητα, ἡ ὁποία ἄλλοτε σχετίζεται μὲ αὐτὴ τῶν ἐνηλίκων, καὶ ἄλλοτε ὄχι. Μάλιστα ἐμπλέκονται μὲ ἀνθρώπους, ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ καὶ θεσμούς, καὶ μέσῳ αὐτῆς τῆς ἐμπλοκῆς σφυρηλατοῦν ἕναν τόπο γιὰ τὸν ἑαυτό τους, στοὺς δικούς τους κοινωνικοὺς κόσμους(70)! Ὁ ὑποχρεωτικὸς ἐγκλεισμὸς τῶν μαθητῶν καὶ ἡ ἄσκηση πειθαρχικῶν καὶ ἐπιτηρητικῶν πρακτικῶν πάνω τους, προκειμένου νὰ συγκροτηθοῦν ὡς πειθήνια καὶ παραγωγικὰ ὄντα, σημαίνουν ὅτι τὰ παιδιὰ μοιράζονται τὴν ἀνάγκη νὰ ἐπινοήσουν ἕνα διαφορετικὸ νοηματικὸ πεδίο, ὅπου θὰ ἐπαναπροσδιορίζουν τὴν ταυτότητά τους μὲ τοὺς δικούς τους ὅρους. Ἡ καθυστερημένη ἐμφάνιση ἤ ἀπουσία (δικαιολογημένη ἤ ἀδικαιολόγητη) ἀπὸ τὸ μάθημα, ἡ σιωπὴ ἀντὶ τῆς ἀπάντησης στὶς ἐρωτήσεις τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ, ἡ παρατεταμένη καὶ ἐπιδεικτικὴ ἀδιαφορία γιὰ τὴν ἐκπαιδευτικὴ δραστηριότητα, ὁ θόρυβος καὶ ἡ διατάραξη τοῦ ῥυθμοῦ-βηματισμοῦ τοῦ μαθήματος, ἡ εἰρωνία, ἡ ἀνυπακοὴ καὶ ἡ ἀμφισβήτηση τῆς ἐξουσίας τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ, ἡ παραμόρφωση τῆς τυπικῆς εἰκόνας τοῦ “κανονικοῦ” μαθητῆ, εἶναι μερικὲς ἀπὸ τὶς πρακτικὲς καὶ τὰ μέσα, γιὰ νὰ οἰκοδομηθεῖ μιὰ διαφορετικὴ ζωὴ στὸ σχολικὸ περιβάλλον”(150). Ἀφήνοντας τὴν σελίδα πῆρα μιὰ βαθιὰ ἀνάσα, βλέποντας τὸν ἑαυτό μου ὡς ἕναν δεινὸ ἐξερευνητή, ποὺ τράβηξε ἀπὸ τὴν κρυψώνα τους μερικὰ ἀπὸ “μεγάλα μυστικὰ” τῆς ἐκπαίδευσης! Μόλις ξεπέρασα τὸν πρῶτο αἰφνιδιασμὸ ἀπὸ τὶς ἀπροσδόκητες “ὁδηγίες” ποὺ διδασκόταν ὁ Ἀρσένιος, ξαναθυμήθηκα ὅτι οἱ μεγάλοι ἔβλεπαν τὰ πράγματα ἀποκλειστικὰ ἀπὸ τὴν δική τους ὀπτική, γιὰ νὰ ἐξυπηρετοῦν τὰ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ συμφέροντα, καὶ ἄρχισα νὰ νοιώθω μέσα μου τὸ κάψιμο τοῦ θυμοῦ. Τότε καλὰ κάνω καὶ ἐγὼ τώρα ποὺ οἱ δικοί μου δουλεύουν ὅλη τὴν ἡμέρα, καὶ φροντίζω γιὰ τὰ δικά μου “συμφέροντα”. Κυρίως βλέπω ταινίες γιὰ μεγάλους, ἀλλὰ καὶ τὶς τηλεκολαστικὲς σειρὲς ποὺ δείχνουν πῶς εἶναι ἡ ζωὴ τῶν ὁμοφυλόφιλων, ποὺ ὅμως τὰ ἐπεισόδια ἔχουν πολλὴ πλάκα!
«Εἶμαι ἕτοιμος Ἰωάννη», εἶπε ὁ Ἀρσένιος καὶ ἄρχισε νὰ ἀδειάζει τὸ γραφεῖο ἀπὸ τὰ πράγματά του.
Μαζεύοντας τὰ χαρτιὰ μὲ τὶς σημειώσεις του μέσα σὲ ἕναν πράσινο πλαστικὸ φάκελο, ἅπλωσα στὸ γραφεῖο τὰ βιβλία μου, καὶ παράλληλα σκεφτόμουν πόσο γρήγορα ἀλλάζουν “πρόσωπο” οἱ κοινωνίες, ἀφοῦ οἱ καινούργιες “ἐντολὲς” γιὰ τὴν ἐκπαίδευση προσαρμόζονται στὴν πραγματικότητα ποὺ ζοῦμε. Μετὰ ἀπὸ ἀρκετὴ ὥρα μελέτης τελειώσαμε, καὶ θέλοντας νὰ δώσω λίγο “χρῶμα” στὴν διάθεση, ῥώτησα τὸν Ἀρσένιο. «Μήπως εἶδες χθὲς στὴν τηλεκόλαση τὴν τελευταία ταινία τοῦ Τρισάθλιου; Ἦταν φανταστική, τὴν εἶδα ὥς τὸ τέλος!». Ἤξερα ὅτι ἐπρόκειτο γιὰ ταινία ποὺ πραγματικὰ ἦταν γιὰ μεγάλους, ἀλλὰ μήπως καὶ ἐγὼ δὲν μεγάλωνα γρήγορα;
Ὁ Ἀρσένιος ἔβαλε τὶς φωτοτυπίες μὲ τὶς ἀσκήσεις ποὺ μοῦ ἔβαλε γιὰ τὸ σπίτι, μέσα σὲ ἕναν πράσινο πλαστικὸ φάκελο, καὶ εἶπε μετὰ ἀπὸ σκέψη: «Ἀπὸ τὰ σχόλια πολλῶν γνωστῶν σήμερα, συμπέρανα πὼς ἡ ταινία ἔδειχνε ἄσχημα πράγματα. Αὐτὸ Ἰωάννη σημαίνει πὼς μιὰ ἄπρεπη ταινία χρησιμοποιεῖ τὴν “λογικὴ” τῶν κολοκυθιῶν, ποὺ τοὺς ῥίχνουν ὁρμόνες γιὰ νὰ τὰ μεγαλώσουν μέσα σὲ μία νύχτα! Οἱ ἀνήλικοι πρέπει νὰ προλάβουν νὰ μάθουν ὅτι ἡ ψυχή τους ἔχει ῥύπους, ποὺ ὅπωσδήποτε πρέπει νὰ καθαρίσουν, ἀλλιῶς θὰ καταντήσουν νὰ ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὰ δηλητήρια τῆς φιληδονίας! Λέγοντας φιληδονία ἐννοοῦμε κάθε εἶδος παράνομης καὶ ἀχόρταγης ἡδονῆς καὶ ἀπόλαυσης, ἀκόμα καὶ σὲ ῥαδιουργία καὶ ἐκφυλισμό, ὥστε ὁ ἄνθρωπος νὰ αἰσθάνεται ἡδονὴ καὶ εὐχαρίστηση μὲσα στὴν ἀποχαλίνωση!».
«Ἔλα τώρα Ἀρσένιε, γιὰ τὴν ψυχὴ μᾶς ἔλεγαν σὲ κάποιους ὅταν ἤμασταν μικροί, ἀλλὰ τώρα τὸ ξέχασαν ὅλοι, ἐπειδὴ σημασία ἔχει νὰ ξεχωρίζουμε ἀπὸ τοὺς ἄλλους! Ἀπὸ τοὺς φίλους μου κανεὶς δὲν ἀσχολεῖται μὲ τὴν ψυχή του! Εἶναι ταπεινωτικό!».
Ὁ Ἀρσένιος μὲ κοίταξε μὲ ἀνεπαίσθητη λύπη, ἀκαθόριστη. «Ξέρεις πόσοι ἄνθρωποι ἔτρεχαν ἀπὸ μόνοι τους κοντὰ στὸν Ἅγιό σου, τὸν Τίμιο Πρόδρομο, γιὰ νὰ ὑποβληθοῦν στὴν ταπεινωτικὴ διαδικασία τοῦ βαπτίσματος στὸν Ἰορδάνη; Τότε οἱ Ἰουδαῖοι πίστευαν ὅτι ἡ ἁμαρτία μολύνει τὸν ἄνθρωπο μόνο ἐξωτερικά, καὶ ἐπιστρέφοντας ἀπὸ τὴν ἀγορὰ ἔπλεναν σχολαστικὰ τὰ χέρια καὶ τὸ σῶμα τους, γιὰ νὰ φύγει ἡ “ἡθικὴ μόλυνση” ποὺ κόλλησαν ἀπὸ ὅσους “ἁμαρτωλούς” συνάντησαν. Τὸ βάπτισμα ὅμως τοῦ Προδρόμου ἦταν συνδυασμένο μὲ τὴν ἐξομολόγηση, καὶ ὑπενθύμιζε στοὺς ἀνθρώπους πὼς ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἦταν μολυσμένο ὁλόκληρο τὸ εἶναι τους. Τὸ βάπτισμα τῆς μετανοίας τοὺς ἔκανε νὰ ἀναγνωρίζουν ὅτι εἶναι ἀκάθαρτοι, ἔνοχοι, ἁμαρτωλοί, καὶ μάλιστα τὸ βάπτισμα γινόταν μπροστὰ στοὺς ἄλλους! Τοὺς θύμιζε πὼς ὁ μολυσμὸς τῆς ἁμαρτίας δὲν προέρχεται ἀπὸ ἔξω, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ ἐσωτερικὸ τοῦ καθενός, ποὺ σχεδιάζει τὸ κακὸ καὶ μολύνει τὸν ἑαυτό του. Ἡ μετάνοια ἐπαναφέρει τὴν ψυχικὴ καθαρότητα ποὺ ἔχει χάσει ὁ ἄνθρωπος, μὲ τὴν παρεκτροπή του. Ὅποιος πήγαινε νὰ ἀκούσει τὸν Πρόδρομο, πήγαινε μὲ τὴν συνείδηση ὅτι θὰ πάρει κάτι γιὰ τὴν ζωή του. Θυμίζοντάς τους πὼς ψυχικὰ καὶ σωματικὰ ἦταν ἔνοχοι καὶ εἶχαν ἀνάγκη ἀπὸ μετάνοια, ποὺ εἶναι τὸ λουτρὸ τῆς ψυχῆς, τοὺς συγκλόνιζε, καὶ ἔτρεχαν νὰ καθαριστοῦν καὶ νὰ ἐφαρμόσουν ὅ,τι τοὺς ἔλεγε. Καὶ μόνο ποὺ τὸν ἔβλεπαν οἱ ἄνθρωποι, μετανοοῦσαν καὶ ἐπέστρεφαν στὸν Θεό! Τόση ἐπίδραση ἐξασκοῦσε ἡ ἀσκητικὴ μορφὴ μὲ τὴν ἐξωτερικὴ πτωχεία καὶ ἁπλότητα, καὶ τὴν ἀπαστράπτουσα ἁγιότητα τοῦ Ἰωάννη! Οἱ βαριὰ ἁμαρτωλοὶ τὸν ἄκουγαν νὰ κηρύττει μὲ γλῶσσα μελιστάλακτη καὶ μὲ κάθε πραότητα, ἐπιείκεια, καλοσύνη καὶ εὐγένεια. Νουθετοῦσε μὲ ἀγάπη σὰν φιλόστοργος πατέρας τοὺς θεωρούμενους ἄδικους καὶ ἁμαρτωλούς, χωρὶς καμιὰ αὐστηρότητα, κανέναν ἔλεγχο, κανένα πλῆγμα, καμία ἀπειλὴ ἤ φοβέρα ἐναντίον τους. Ὁ Ἰωάννης εἶχε ἱερὸ ἐνδιαφέρον γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, μορφωμένους καὶ ἀγράμματους, πλούσιους καὶ φτωχούς. Βλέποντας οἱ ἄνθρωποι τὴν ἁγία ζωή του, τὸ αὐστηρὸ ἀλλὰ καὶ τόσο γλυκὺ παρουσιαστικό του, τὴν ἐπιβολή του, τὴν ἀσκητικότητά του, μεταβάλλονταν ἀπὸ τὴν διδασκαλία του καὶ ὁδηγοῦνταν στὴν μετάνοια. Λυποῦνταν γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους καὶ ἐπειδὴ δὲν ἤθελαν νὰ βασανίζονται ἄλλο ἀπὸ τὰ “φίδια” τῆς συνείδησης, τὶς ἐνοχές, ἐπιθυμοῦσαν νὰ ξεριζώσουν τὰ ἀγκάθια ποὺ εἶχαν γεμίσει τὴν ψυχή τους: τὶς ὑποκρισίες, τοὺς θυμούς, τὶς φιλαργυρίες, τὰ ψεύδη, τὶς ἀπάτες, τὶς ἀνηθικότητες, τὶς ἐχθρότητες, τὰ μίση καὶ τὶς ἐκδικήσεις. Ὁ Χριστιανισμὸς δὲν εἶναι λόγια, ἀλλὰ ἔργα ἀγάπης! Ἄν εἶναι μόνο λόγια, τότε στολίζουν ἔργα ὑποκριτικὰ…».
Τὰ τελευταῖα λόγια, μοῦ ἔσκισαν τὴν καρδιά. Πέρασαν τρεῖς ἡμέρες ἀπὸ ὅταν πρόσεξα τὸ ἀγόρι στὴν αὐλὴ τοῦ σχολείου, μὲ τὰ σκισμένα παπούτσια. Ἡ πρώτη σκέψη μου ἦταν πὼς ἀφοῦ ἀγόρασα καινούργια παρόλο ποὺ εἶχα ἤδη τρία ζευγάρια, νὰ τοῦ ἔδινα τὸ ἕνα, ἀλλὰ καθημερινὰ τὸ ἄφηνα γιὰ ἀργότερα. Χθὲς ποὺ ἔβρεχε, ἀπαγόρευσα στὸν ἑαυτό μου νὰ σκέφτεται αὐτὸ τὸ ἀγόρι… Ἡ ἀγάπη ποτὲ δὲν ἀδικεῖ τὸν ἄλλον, ἔλεγε ὁ κατηχητὴς κάποτε. «Δηλαδή; Τί τοὺς ἔλεγε ὁ Πρόδρομος νὰ κάνουν;», ῥώτησα θέλοντας νὰ μάθω ἄν μποροῦσα νὰ σταματήσω τὰ ἀόρατα “φίδια” ποὺ ἕρπουν μέσα μου.
«Στὸν λαό, στοὺς ἁπλοὺς ἀνθρωπους ποὺ δὲν εἶχαν φθαρεῖ ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια καὶ τὸν φαρισαϊσμό, καὶ πλησίαζαν μὲ καλὴ προαίρεση καὶ ἐπίγνωση πὼς δὲν γνώριζαν καὶ χρειαζόταν νὰ μάθουν, ὁ Ἰωάννης τοὺς ἔλεγε, ὅταν εἶχαν ἕναν χιτώνα παραπάνω ἀπὸ τὸ κανονικό, νὰ τὸν ἔδιναν σὲ αὐτὸν ποὺ δὲν εἶχε, καὶ τὸ ἴδιο νὰ ἔκαναν καὶ μὲ τὸ φαγητό. Στοὺς τελῶνες, ποὺ ἔγδερναν τὸν λαὸ μὲ τοὺς φόρους ὑπὸ τὴν ἀπειλὴ τῆς ῥωμαϊκῆς ἐξουσίας, ὁ Πρόδρομος εἶπε νὰ μὴν εἰσπράττουν τίποτα περισσότερο ἀπὸ τὸ νόμιμο. Μὲ μόνο μία ἐντολὴ βάθους καὶ οὐσίας, λύτρωσε τόσους ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν φοβερὴ ἀδικία καὶ τὴν φυλακή, καὶ ἐπανέφερε στὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ ἀνθρώπους ποὺ ἦταν ὁλότελα βουτηγμένοι στὴν ἀδικία! Οἱ στρατιωτικοὶ τότε —μᾶλλον ἦταν Ἰουδαῖοι ποὺ διατηροῦσαν τὴν τάξη— ἦταν ἀπὸ τοὺς πλέον ἀγροίκους, βίαιους καὶ ἄδικους. Ἐν ὀνόματι τῆς ἐξουσίας ἅρπαζαν ὅσα μποροῦσαν μὲ διάφορες ἄδικες κατηγορίες, συκοφαντίες καὶ ἀπειλές, καὶ οἱ πολίτες γιὰ νὰ γλιτώσουν πλήρωναν, ἀλλὰ ἐξαρθρώνονταν οἰκονομικά. Ὅταν ῥωτοῦσαν τὸν Πρόδρομο οἱ στρατιωτικοί, ἐντυπωσιασμένοι ἀπὸ τὴν προσωπικότητά του, ἐκεῖνος τοὺς ἔλεγε νὰ μὴν συκοφαντοῦν κανέναν, οὔτε νὰ ἐκφοβίζουν μὲ ἀπειλὲς γιὰ νὰ ἀποσπάσουν χρήματα, ἀλλὰ νὰ ἀρκοῦνται μόνο στὸν μισθό τους. Ὅταν ὅμως τὸν πλησίαζαν οἱ Φαρισαῖοι, ὑποτίθεται γιὰ νὰ βαπτιστοῦν, ψάχνοντας ὅμως ἀφορμὴ γιὰ νὰ τὸν κατηγορήσουν, καὶ ὁ Πρόδρομος ἔβλεπε μέσα στὴν ψυχή τους τὴν ὑπερηφάνεια καὶ τὴν ὑποκρισία, τοὺς ἀποκαλοῦσε ΓΕΝΝΗΜΑΤΑ ΕΧΙΔΝΩΝ! Γενικὰ οἱ φαρισαῖοι, οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ γραμματεῖς, δηλαδὴ οἱ θεολόγοι, οἱ ἱερωμένοι καὶ οἱ νομοδιδάσκαλοι τῆς ἐποχῆς, ὑποκρίνονταν τοὺς εὐσεβεῖς γιὰ νὰ παίρνουν δόξα, καὶ νὰ πλουτίζουν ἐμπορευόμενοι τὴν προσευχή καὶ τὴν εὐσέβεια. Εἶχαν καταντήσει ΜΕΤΑΠΡΑΤΕΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ καὶ φοβεροὶ ἐκμεταλλευτές της, καὶ ὁ Πρόδρομος τοὺς καυτηρίαζε, καλώντας τους νὰ βγάλουν τὸ δηλητήριο τῆς ὀχιᾶς ποὺ ἔκρυβαν καὶ νὰ γίνουν ἄνθρωποι!».
«Ὑπῆρχαν καὶ κάποιοι ἀπὸ τὸν λαὸ ποὺ εἶχαν φθαρεῖ ἀπὸ τὸν φαρισαϊσμό;», εἶπα καὶ ἄρχισαν νὰ μὲ “τρῶνε τὰ φίδια” ὅτι οἱ ταινίες ποὺ βλέπω, ὅπως ἡ χθεσινή, εἶναι “ΟΡΜΟΝΕΣ” ποὺ… μεγαλώνουν ἀστραπιαία τὰ “φίδια” ποὺ ἕρπουν μέσα μου! Αὐτὸ τί σήμαινε; Ὅτι κατάντησα κι ἐγὼ νὰ ἐξαρτῶμαι ἀπὸ τὰ δηλητήρια τῆς φιληδονίας; Δὲν μοῦ εἶχε περάσει ποτὲ ἀπὸ τὸ μυαλὸ ὅτι σὲ τέτοιες ταινίες, αὐτὸ ποὺ παρακολουθῶ εἶναι ΟΝΤΩΣ “ἀποχαλίνωση”, ἐπειδὴ ΤΙΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΟΛΟΙ! Τότε ὅλοι βασανίζονται ἀπὸ τὰ “φίδια” τῆς συνείδησης; «Εἶναι φαρισαϊσμὸς νὰ ὀνομάζουμε “διασκέδαση” τὴν “ἀπόλαυση” τῆς ἀποχαλίνωσης, ἐπειδὴ ἀπαγορεύουμε στὸν ἑαυτό μας νὰ λυπηθεῖ γιὰ τὴν ὑποκρισία μας;», ῥώτησα τὸν Ἀρσένιο, καὶ ἡ ψυχή μου “γονάτισε”· κάτω ἀπὸ τὸν πόνο ποὺ μοῦ προξενοῦσαν τὰ ἀγκάθια τῆς ἀνηθικότητας ποὺ τὴν διαπερνοῦσαν, ἀπαίτησα νὰ παραδεχτῶ ὅτι οἱ ἄπρεπες ταινίες μοῦ προκαλοῦσαν ἀηδία!
«Ἰωάννη, ἀνέκαθεν οἱ φαρισαῖοι μαζὶ μὲ τοὺς γραμματεῖς διαστρέβλωναν τὴν πραγματικότητα, καὶ ναι, τὸ νὰ ὀνομάζουμε τὴν παρεκτροπή, διασκέδαση, εἶναι διαστρέβλωση τῆς πραγματικότητας! Πάντως εἶναι στὸ χέρι μας νὰ ἀποκαλύψουμε τὸν τρόπο ποὺ ξεκίνησε αὐτὴ ἡ διαστρέβλωση, καὶ νὰ βάλουμε τὰ πράγματα στὴν θέση τους!». Μόλις εἶδε πὼς γιὰ λίγο σταμάτησα νὰ ἀναπνέω, δὲν μὲ κράτησε σὲ ἀγωνία. «Ἡ δουλειὰ τῶν γραμματέων ἦταν νὰ διατηροῦν καὶ νὰ ἑρμηνεύουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ· ἀλλὰ σὲ αὐτὰ ποὺ εἶχε πεῖ ὁ Θεός, ἐκεῖνοι προσέθεταν καὶ μία ἀτελείωτη ἁλυσίδα μὲ δικές τους ἐμπνεύσεις καὶ “διδασκαλίες”, οἱ ὁποῖες κατέληξαν νὰ ἐπισκιάσουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, καὶ νὰ θεωροῦνται πιὸ σημαντικὲς ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Νόμο! Παρόλο ποὺ οἱ νομοδιδάσκαλοι ἦταν ἑρμηνευτὲς τοῦ Νόμου, υἱοθετοῦσαν καὶ τὶς πεποιθήσεις τῶν φαρισαίων μὲ τὴν ἐπιφανειακὴ ἀρετὴ καὶ τὴν μεγάλη ἐπιρροὴ στὴν κοινωνία, οἱ ὁποῖοι μελετοῦσαν ἐντατικὰ τὸν Νόμο ἀλλὰ ἀνέπτυσσαν δικές τους ἑρμηνεῖες, μὲ τρόπο ὥστε ἡ προσποίηση τῆς ἁγιότητας νὰ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ τὴν ζωὴ τῆς ἀληθινῆς εὐσέβειας! Αὐτὴ ἦταν ἡ διαστρέβλωση τῆς πραγματικότητας ἀπὸ τοὺς γραμματεῖς καὶ τοὺς φαρισαίους, τὴν ἄρχουσα τάξη ποὺ λειτουργοῦσε μόνο γιὰ τὰ δικά της συμφέροντα, καὶ παρόλο ποὺ ἦταν διεφθαρμένοι, φιλάργυροι, ἐγωιστὲς καὶ ἄπληστοι, ἦταν ἐκεῖνοι ποὺ ὅριζαν ποιός εἶχε “δίκιο” καὶ ποιὸς “ἄδικο”, στὴν τότε κοινωνία τους! Ὅμως ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι ἄν ἡ δικαιοσύνη μας δὲν ξεπεράσει κατὰ πολὺ τὴν ἐπιφανειακὴ ἀρετὴ τῶν γραμματέων καὶ φαρισαίων, ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΣΕΛΘΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ!*».
Στὰ λίγα βήματα ποὺ ἔκανα γιὰ νὰ ἐπιστρέψω στὸ σπίτι μου, εἶχα ξεκαθαρίσει ὅτι ἐπιτόπου θὰ πήγαινα ἕνα ζευγάρι παπούτσια μπροστὰ στὴν πόρτα τοῦ ἀγοριοῦ ποὺ τὰ χρειαζόταν, καὶ γιατὶ ὄχι, θὰ κρεμοῦσα κάπου καὶ φαγητό. Ἡ αἴσθηση τῆς ἀδιήγητης συγκίνησης ἀπὸ τὴν “ἀπελευθέρωση” ποὺ ἔνοιωθα, ἤ μᾶλλον ἀπὸ τὴν ἐπούλωση ἀπὸ τὸ ἀγκάθι τῆς σκληροκαρδίας ποὺ ἔφυγε, ἦταν τόσο καθοριστική, ποὺ ἄφησε στὸν ἑαυτό μου κάτι σὰν μικρὸ παράθυρο, γιὰ νὰ τὸν ἐρευνήσω λίγο καλύτερα. “Εἶναι νὰ μὴν κάνουμε τὴν ἀρχὴ στὸ κακό, μετὰ δὲν ξέρουμε ὥς ποῦ μποροῦμε νὰ φτάσουμε”, διάβασα αὐτὸ ποὺ εἶχα γράψει στὴν καρδιά μου, ἀκούγοντάς το ἀπὸ τὸν κατηχητή. Τελευταῖα μὲ τὸν Δημοκλὴ μιλᾶμε χωρὶς σεβασμὸ στὶς κοπέλες ποὺ βλέπουμε στὴν βόλτα, καὶ ὅταν μένουμε οἱ δυό μας μιλᾶμε γι’ αὐτὲς ἄκρως προσβλητικά, παραδέχτηκα. Ἔπρεπε νὰ προλάβω νὰ μάθω γιὰ τοὺς ῥύπους τῆς ψυχῆς καὶ νὰ βγάλω τὸ δηλητήριο τῆς ἀνηθικότητας ἀπὸ μέσα μου, δὲν ἤθελα νὰ εἶμαι γέννημα ἔχιδνας!
Κοιτοῦσα τὶς σημειώσεις τοῦ Ἀρσενίου ποὺ εἶχα πάρει στὸ σπίτι μου, καὶ δὲν μποροῦσα νὰ καταλάβω πῶς μπέρδεψα τοὺς φακέλους! Ἀλλὰ δὲν σκέφτηκα καὶ νὰ τὸν ῥωτήσω, πῶς γινόταν νὰ τοὺς λένε στὴν σχολὴ πὼς τὰ παιδιά, μὲ τὶς παρεκκλίσεις ἀπὸ τὸ “φυσιολογικὸ” ἀποδεικνύουν ὅτι μποροῦν νὰ “ἀντισταθοῦν” στὶς κοινωνικὲς δεσμεύσεις. Πρὶν ξεκινήσουμε νὰ διαβάζουμε μαζὶ “χαιρόμουν” ποὺ εἶδα χθὲς τὴν ἄπρεπη ταινία, ἀλλὰ φεύγοντας δέσμευσα σθεναρὰ τὸν ἑαυτό μου ὅτι θὰ ἐπιστρέψω στὸ κατηχητικό, γιὰ νὰ μάθω καλύτερα ὅσα δίδασκε ὁ Ἅγιός μου. Καὶ ἐνῶ βρῆκα τὴν ἄκρη μὲ τοὺς ῥύπους τῆς ψυχῆς ποὺ πρέπει νὰ καθαρίσω, δὲν κατάφερνα ἀκόμα νὰ βγάλω λογικὸ συμπέρασμα γιὰ τὶς ἐπαναστατικὲς ὁδηγίες τῆς σχολῆς γιὰ δασκάλους, ἐναντίον τῶν δασκάλων… Καλύτερα νὰ διάβαζα κι ἄλλα ἀπὸ τὶς σημειώσεις, μήπως κατέληγα κάπου. “Ἀπὸ τὴν μία, κοινωνία εἶναι τὸ ὄνομα τῶν δημιουργημάτων τῶν ἀνθρώπων, ὅπως εἶναι ἡ γλῶσσα, ΟΙ ΑΞΙΕΣ, οἱ θεσμοί, ἀπὸ τὴν ἄλλη αὐτὰ τὰ δημιουργήματα θέτουν περιορισμοὺς στοὺς ἀνθρώπους, καὶ τοὺς ἀσκοῦν καταναγκασμό. Ἔτσι ἡ κοινωνία εἶναι προϊὸν τῶν ἀνθρώπων, καὶ οἱ ἄνθρωποι εἶναι προϊόντα τῆς κοινωνίας”(71)». Ἀλλοῦ ἔγραφε: “Συχνὰ τὰ παιδιὰ καὶ κυρίως οἱ ἔφηβοι σχετίζονται γιὰ νὰ δραστηριοποιοῦνται στὴν ἱκανοποίηση τῆς γενετήσιας ὁρμῆς, καὶ αὐτὸ δὲν ἀποδοκιμάζεται πάντα κοινωνικά. Ἄν αὐτὸ θεωρηθεῖ πρόβλημα, ὀφείλεται ἀποκλειστικὰ στὸ ἠθικὸ πλαίσιο τῆς ἑκάστοτε κοινωνίας. Εἶναι οἱ κοινωνικοὶ περιορισμοὶ ποὺ περιβάλλουν αὐτὴ τὴν δραστηριοποίηση, παρὰ ἡ δραστηριοποίηση αὐτὴ καθαυτή, ποὺ προκαλεῖ προβλήματα. Τὰ παιδιὰ εἶναι ἐνημερωμένα γύρω ἀπὸ αὐτή, ἐνῶ σὲ κάποιες κοινωνίες εἶναι μέρος τῆς καθημερινότητάς τους. Ἐπειδὴ ὅμως ἀμφισβητεῖ τὶς δυτικὲς ῥομαντικὲς ἐννοιολογήσεις περὶ ἀθωότητας τῆς παιδικῆς ἡλικίας, εἶναι ἐνοχλητικὴ γιὰ τοὺς ἐνήλικες(41). Πλέον ἀναδύεται ἕνα νέο καθεστὼς γύρω ἀπὸ αὐτὴ τὴν δραστηριοποίηση τῶν παιδιῶν, καὶ ΟΧΙ Η ΑΠΟΣΙΩΠΗΣΗ ΤΗΣ(223). Ὡστόσο τὸ πρόβλημα εἶναι ὅτι συχνὰ ἐκφράζεται μία νοσταλγία, γιὰ μιὰ παιδικὴ ἡλικία ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΠΟΤΕ(230)! Πληθώρα νέων ἀπεικονίσεων γιὰ τὴν παιδικὴ ἡλικία ἀμφισβητοῦν τοὺς κυρίαρχους δυτικοὺς μύθους, ὅτι “τὰ παιδιὰ εἶναι ἀπὸ τὴν φύση τους εἴτε ἀθώα καὶ ἁγνὰ εἴτε ἄγρια καὶ ἐπικίνδυνα”, “ἡ παιδικὴ ἡλικία εἶναι ἡ ἀνέμελη ἐποχὴ τοῦ ἀνθρώπου”, ἤ ὅτι “οἱ ἐνήλικες σέβονται τὰ δικαιώματα τῶν παιδιῶν”. Συνεπῶς, ἀφενὸς ἀποδυναμώνονται καὶ κατακερματίζονται οἱ ἄλλοτε σταθερὲς ἰδέες γιὰ τὸ τί εἶναι ἡ παιδικὴ ἡλικία, ἀφετέρου ΑΠΟΔΥΝΑΜΩΝΕΤΑΙ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΕΝΗΛΙΚΩΝ(108). Ὁ στόχος ἑνὸς ἐναλλακτικοῦ σχολείου θὰ εἶναι νὰ διδάξει στὰ παιδιά, πὼς ἡ πορεία πρὸς τὴν μάθηση εἶναι καὶ πορεία πρὸς τὴν ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ, ὅπου ἡ Η ΔΙΑΝΟΙΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΝΑ ΥΠΑΚΟΥΕΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ(164)! Ἐπειδὴ ἡ ΙΣΟΤΗΤΑ γίνεται ἀντιληπτὴ ὡς ἕνα ἀξίωμα ποὺ πρέπει νὰ ἐπαληθευτεῖ πρακτικά, ὁ στόχος δὲν θὰ εἶναι ἁπλῶς μία καλύτερη παιδαγωγική, ἀλλὰ ἡ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ καὶ ἡ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ(166)!”. Ἰησοῦς Χριστὸς νικάει! Ἐλευθερία ποιός θὰ ἔχει; Τὰ “φίδια” ποὺ θὰ ἕρπουν στὶς ψυχές; Καὶ οἱ ἔφηβοι πιστέψαμε ὅτι μὲ τὶς παρεκκλίσεις θὰ ἀντιστεκόμασταν στὶς κοινωνικὲς δεσμεύσεις, καὶ πὼς ἔτσι θὰ κερδίζαμε τὴν “ἰσότητα” μὲ τοὺς μεγάλους, ἀλλὰ μέσα στὴν ψυχή μου ἀποδείχτηκε πὼς οἱ δεσμεύσεις εἶναι ἠθικές! Αὐτὸ τὸ ξέρω, ἐπειδὴ ὡς μικρότερο παιδὶ ΖΟΥΣΑ τὴν ἀθωότητα τῆς ἡλικίας μου, ποὺ ἡ “ἐκπαίδευση” λέει ὅτι δὲν ὑπῆρξε ποτέ! Τὰ παιδιὰ ἔχουν ἁγνὴ ψυχή, ἀλλὰ γύρω ἀπὸ τὰ σαρικὰ ΤΑ “ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΥΝ” ΜΕ ΤΟ ΣΤΑΝΙΟ! Ἁπλῶς αὐτὸ λέγεται “πολιτισμός”, μὲ τὸν ὁποῖο οἱ γονεῖς ἔχουν ὑπογράψει… “συνθηκολόγηση”! Μὰ τότε αὐτὴ θὰ εἶναι ἡ ἀποδυνάμωση τῆς ἐξουσίας τῶν ἐνηλίκων ποὺ διάβασα, ποὺ γίνεται μὲ τὸν κατακερματισμὸ τῶν ἄλλοτε σταθερῶν ἰδεῶν! Ναὶ ἀλλα ἄν οἱ γονεῖς δὲν γνωρίζουν νὰ ποῦν στὰ παιδάκια τους ὅτι ἡ ψυχὴ πρέπει ὅπωσδήποτε νὰ κριατιέται καθαρή, πῶς θὰ ἐμποδίσουν τὸ σύστημα τῆς “ἐνημέρωσης μὲ τὸ στανιό”, νὰ “ἀναδύσει” στὴν παιδικὴ ἡλικία τὸ νέο… “καθεστώς”, ποὺ προωθεῖ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΣ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΕΚΤΡΟΠΗ; Γεμίζει φρίκη, καὶ μόνο ποὺ τὸ σκέφτεται κανείς! Ἀλλὰ τί λέω; Τώρα “ἐνημερώνει” καὶ συμφιλιώνει μὲ τὸ στανιὸ τὰ παιδάκια καὶ μὲ τὴν ζωὴ τῶν ὁμοφυλόφιλων, στὴν τηλεκόλαση! Οὔτε λίγο οὔτε πολύ, τὸ σύστημα τῆς παρεκτροπῆς ὁρίζει στὴν κοινωνία μας ποιός ἔχει “δίκιο”, καὶ ποιὸς “ἄδικο”, παρόλο ποὺ τὸ ἴδιο εἶναι διεφθαρμένο, καὶ προφανῶς λειτουργεῖ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ! Ἀπὸ ὅσα εἶπε ὁ Θεός, τὸ διεφθαρμένο σύστημα βάζει πιὸ πάνω τὶς δικές του ἀνθρώπινες “διδασκαλίες”, γιὰ νὰ διαστρεβλώνει τὴν πραγματικότητα καὶ οἱ γονεῖς νὰ “ξεχνᾶνε” νὰ μιλᾶνε γιὰ τὴν καθαρὴ ψυχή, ὅπως οἱ δικοί μου… Μήπως ἔχουμε κι ἐμεῖς γιὰ ἄρχουσα τάξη τοὺς γραμματεῖς καὶ τοὺς φαρισαίους καὶ δὲν τὸ ξέρουμε; Ἥ εἶναι τυχαῖο, ποὺ τὸ διεφθαρμένο σύστημα κατακερματίζει τὶς ἄλλοτε σταθερὲς ἰδέες, μὲ τὴν ἀτελείωτη ἁλυσίδα τῶν φαρισαϊκῶν διατάξεών του; Πῶς τὶς εἶχε πεῖ ὁ Ἀρσένιος; Θεωρίες! Μὲ τὶς κοινωνικὲς θεωρίες λοιπὸν οἱ φαρισαϊκὲς διατάξεις διαστρεβλώνουν ΤΩΡΑ τὴν πραγματικότητα, βάζοντάς τες πιὸ πάνω ἀπὸ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ! Ὁ Ἀρσένιος εἶπε κάποτε πὼς οἱ ἄνθρωποι “πληρώνουμε φόρο” στὴν ἁμαρτία, τῆς ὁποίας εἴμαστε ὑποτελεῖς, καὶ πρέπει νὰ ἐλευθερωθοῦμε! Προφανῶς δὲν εἶναι τυχαῖο, ποὺ στὴν ἴδια “παρέα” μὲ τοὺς γραμματεῖς καὶ τοὺς φαρισαίους εἶναι καὶ οἱ τελῶνες τῆς ψυχῆς, οἱ δαίμονες, δηλαδὴ οἱ ἀσώματοι ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ. Τώρα γίνεται εὐκρινές, ποιοί εἶναι οἱ τελευταῖοι τῆς “διαβολικῆς παρέας”, οἱ στρατιωτικοί, οἱ πλέον ἀγροίκοι, βίαιοι καὶ ἄδικοι· εἶναι ἡ τηλεκόλαση, ποὺ ἐν ὀνόματι τῆς “ἐξουσίας” τοῦ Ἅδη, πολεμάει νὰ ἁρπάξει ἀπὸ τὴν ψυχὴ ΤΑ ΠΑΝΤΑ!
«Καλά, καὶ θὰ μείνεις μόνος σου τὸ βράδυ, Δημοκλῆ; Δὲν πᾶς σὲ καμία θεία σου νὰ κοιμηθεῖς;».
«Δὲν χρειάζομαι κανέναν γιὰ νὰ μὲ ἐλέγχει, Ἰωάννη. Ὁ ἔλεγχος μετονομάζεται σὲ “προστασία” καὶ “ἐνδιαφέρον” γιὰ τὴν προσωπικὴ ἀσφάλειά μας(149), καὶ γιὰ νὰ μὴν μᾶς δώσουν τὴν εὐκαιρία νὰ ἀποκλίνουμε ἀπὸ τὴν πορεία ποὺ χάραξε ὁ πολιτισμός, πρέπει νὰ πειθαρχήσουμε, ἤ καλύτερα νὰ ὑποταχτοῦμε στὶς ἀπαιτήσεις τῆς κοινωνίας! Δηλαδὴ τὸ παιδὶ πρέπει ΝΑ ΘΥΣΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΟ ΚΟΙΝΟ ΕΝΗΛΙΚΟ ΚΑΛΟ(111);».
Ἦταν Σάββατο μεσημέρι, καὶ ὁλόκληρο τὸ διήμερο ὁ κολλητός μου εἶχε ἑλεύθερο τὸ πεδίο νὰ δράσει μὲ αὐτοὺς ποὺ γνώρισε πρόσφατα, ποὺ ἄν κατάλαβα καλὰ ἀπὸ τὶς περιγραφές, δείχνουν γιὰ νεανικὴ συμμορία. Οἱ γονεῖς του ἔφυγαν ἀπὸ τὸ πρωὶ γιὰ τὸ καζίνο, καὶ θὰ ἐπιστρέψουν αὔριο βράδυ, ἀλλὰ ὅπως γίνεται συνήθως ξεχνᾶνε νὰ πάρουν τηλέφωνο τὸ παιδί τους, ἐπειδὴ ἐκεῖ ποὺ παίζουν δὲν ἔχει σῆμα καὶ πρέπει νὰ βγοῦν ἔξω· ἀλλὰ χάνουν τὴν αἴσθηση τοῦ τόπου καὶ τοῦ χρόνου, ὅπως καὶ τὴν ἐπαφὴ μὲ τὴν πραγματικότητα… «Αὐτὰ ποὺ λὲς εἶναι ὑποκριτικὲς θεωρίες ποὺ σὲ θυσιάζουν στὴν κακία! Αὐτὸ θέλεις; Δὲν καταλαβαίνεις ὅτι αὐτοὶ οἱ τύποι ποὺ σὲ δασκαλεύουν, στὴν οὐσία σὲ φέρνουν νὰ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΙΣ κατὰ τῆς ψυχῆς σου;».
«Μιλᾶς σοβαρά; Ἔχω ἀνάγκη ἐγὼ στὴν ἡλικία μου; Ἐδῶ στὴν “ὁμάδα” λέμε γιὰ τὰ μικρότερα παιδιὰ ποὺ πρέπει κι αὐτὰ νὰ “ἐλευθερωθοῦν” ἀπὸ τὴν… “προστασία” τῶν μεγάλων! Οἱ παραδοσιακὲς ἀναπαραστάσεις γιὰ τὴν παιδικὴ ἡλικία ἀμφισβητοῦνται, καὶ δημιουργοῦνται ΝΕΕΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ και ΝΕΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ! Πρέπει νὰ δοῦμε ΤΑ ΝΕΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ, ἤ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ καὶ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ! Πρέπει νὰ σταματήσει ὁ ΣΧΟΛΑΣΤΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥΣ, ποὺ μεταφέρονται ἀπὸ τὸν ἕναν περιφραγμένο ὀργανωμένο πειθαρχικὸ χῶρο στὸν ἄλλον (π.χ. παιδικὸ σταθμό, νηπιαγωγεῖο, σχολεῖο, ἐξωσχολικὰ μαθήματα κ.τ.λ.), μὲ ἀποτέλεσμα νὰ περιορίζονται οἱ ἄσκοπες μετακινήσεις σὲ μὴ ἐλεγχόμενους χώρους, ὅπως εἶναι ὁ δρόμος(109)! Οἱ σχέσεις μὲταξὺ παιδιῶν καὶ ἐνηλίκων ΜΕΤΑΤΟΠΙΖΟΝΤΑΙ λόγῳ τῶν ἀλλαγῶν τόσο στοὺς ἐνήλικες, ὅσο καὶ στὰ παιδιά. Ζοῦμε σὲ ἐποχὴ ῥευστότητας, ὅπου οὔτε τὰ παιδιὰ θεωροῦνται ἀτελεῖς ἐνήλικες, οὔτε οἱ ἐνήλικες μία ὁλοκληρωμένη περίοδος(115)…».
«Δημοκλῆ, ἔχεις πάρει κακὸ δρόμο! Ὅλοι στὴν “ὁμάδα” εἶναι βίαιοι, δὲν ἔχεις δουλειὰ νὰ μπλέκεσαι στὸν θυμὸ καὶ τὶς ἐκδικήσεις τους! Ἡ πορεία αὔριο θὰ εἶναι εἰρηνική, τί λόγο ἔχεις ἐσὺ νὰ βανδαλίζεις μαζί τους; Ὅταν ἀνοίγουμε τὴν πόρτα τῆς ψυχῆς μας καὶ μπεῖ ὁ πρῶτος διάβολος, πρέπει νὰ μείνει ἀνοιχτή, γιὰ νὰ μπεῖ ὅλη ἡ “λεγεώνα”! Δὲν καταλαβαίνεις ὅτι κινδυνεύεις;».
«Τὰ λὲς αὐτὰ ἐπειδὴ δὲν γνωρίζεις. Οἱ δύο ὄψεις τῆς ὕστερης νεωτερικότητας εἶναι ἡ ἀναστοχαστικότητα, δηλαδὴ Η ΣΥΝΕΧΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ, καὶ ἡ ἐξατομίκευση, δηλαδὴ ὁ ὁρισμὸς καὶ ἡ συγκρότηση τῆς ταυτότητας μέσῳ τῆς δραστηριότητάς μας(226). Θὰ πάω μαζί τους Ἰωάννη. Οἱ δικοί μου θὰ κάνουν τὸ δικό τους “παιχνίδι”, καὶ ἐγὼ τὸ δικό μου!».
«Ἀρσένιε, ἡ ὑπερηφάνεια καὶ ἡ ὑποκρισία μὲ κάνουν νὰ συμμορφώνομαι μὲ πράγματα ποὺ ἀπεχθάνομαι, ἐπειδὴ δὲν ἔχω τὸ σθένος νὰ ἀντισταθῶ. Ἀποφάσισα ὅμως νὰ ἐπιστρέψω στὸν Χριστό, καὶ ξέρω πὼς μὲ τὴν τρυφερότητα ποὺ μὲ κοιτάζει, δὲν ἔχω νὰ φοβᾶμαι τίποτα!». Ἡ ἐπιστροφὴ τῶν σημειώσεών του ἦταν πρόφαση γιὰ νὰ τὸν δῶ, ἐπειδὴ πραγματικὰ ἀνησυχοῦσα γιὰ τὸν Δημοκλῆ. «Ἔχω ὅμως ἕναν κολλητὸ ποὺ πῆρε λάθος δρόμο. Δὲν θέλει νὰ φανεῖ ἀσυγχρόνιστος ἤ “καθυστερημένος” σὲ κάποια παραβατικὰ ἄτομα, καὶ προσπαθώντας νὰ συμμορφώνεται μὲ τὶς βάνδαλες κατευθύνσεις τους, νομίζω ὅτι ἐκτελεῖ ἐντολές τους! Δυστυχῶς, οἱ γονεῖς του τὸν ἔχουν παρατημένο γιὰ δύο ἡμέρες, γιὰ νὰ παίζουν στὸ καζίνο…».
«Θυμᾶσαι τὴν εἰκόνα τῆς Βάπτισης τοῦ Κυρίου, ποὺ σοῦ ἔδωσα χθές; Δίπλα στὸν Τίμιο Πρόδρομο ὑπῆρχε ἕνα δέντρο, ποὺ στὴν ῥίζα του εἶχε ἕνα τσεκούρι. Ὁ συμβολισμὸς εἶναι ὅτι τὸ δέντρο εἶναι ὑποχρεωμένο νὰ κάνει καρποὺς μετανοίας, ἀναλόγως τῶν δυνατοτήτων καθενός, ἀλλιῶς ἄν κάνει μόνο φυλλωσιά, τὸ τσεκούρι ξεριζώνει τὸ δέντρο καὶ τὸ παραδίνει στὴν φωτιά! Αὐτὸ σημαίνει πὼς ὅποιος περιφρονεῖ τὰ λόγια τοῦ Προδρόμου, μετὰ θὰ προδώσει καὶ τὸν Κύριο, ὅπως οἱ γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι, οἱ ὁποῖοι σταυρώνοντας τον Κύριο, ἔσυραν τὸν λαό τους στὴν αἰχμαλωσία! Σὰν ἄκαρπη καὶ ἀσεβὴς ποὺ ἦταν ἡ Ἱερουσαλήμ, ξεριζώθηκε ἀπὸ τοὺς Ῥωμαίους καὶ ῥιχτηκε στὴν φωτιά! Μὲ τὴν ὁλοκληρωτικὴ καταστροφὴ τῶν Ἰουδαίων, δὲν ἔμεινε λίθος ἐπὶ λίθου! Ἀλλὰ καὶ ἐμεῖς τοὺς μιμηθήκαμε, μετατρέποντας τὴν πίστη σὲ τυπολατρεία! Οἱ Χριστιανοὶ ἔπαψαν νὰ ἀσκοῦν τὰ καθήκοντά τους στὴν πίστη καὶ τὴν ἀγάπη, καὶ ἡ Ῥωμανία μετατράπηκε σὲ ΕΣΤΙΑ ΠΑΣΗΣ ΑΚΟΛΑΣΙΑΣ και ΑΔΙΚΙΑΣ! Γιὰ τὴν ἀκαρπία μας, ὁ Χριστὸς ἔστειλε τὸ τσεκούρι τοῦ μωαμεθανισμοῦ καὶ μᾶς ξερίζωσε! Μείναμε τετρακόσια χρόνια δοῦλοι, ὅσα καὶ οἱ Ἑβραῖοι στοὺς Αἰγυπτίους. Οἱ ἴδιες αἰτίες, ἔχουν πάντα τὰ ἴδια ἀποτελέσματα. Τώρα δὲν βρισκόμαστε σὲ καλύτερη πνευματικὴ κατάσταση ἀπὸ τὴν Ἅλωση τῆς Πόλης, καὶ τὸ τσεκούρι μᾶς παρακολουθεῖ, ἄν θὰ ἀγωνιστοῦμε γιὰ νὰ γλυτώσουμε μία νέα αἰχμαλωσία…».
«Λίγο ποὺ ἔψαξα, βρῆκα κάποιο ξεχασμένο βιβλίο μου. Διάβασα πὼς ἄν δὲν προσπαθοῦμε νὰ ξεριζώσουμε ἐγκαίρως τὰ ἀγκάθια, τὰ ζιζάνια τῆς ψυχῆς, θὰ πνίξουν κάθε καλὴ προαίρεση ποὺ ἔχουμε, καὶ ἀπὸ τὸ κακὸ θὰ προχωρᾶμε στὸ χειρότερο! Τὶς σημειώσεις σου τὶς κοίταξα, καὶ ἀπελπίστηκα! Γιατὶ ἡ κοινωνία θέλει νὰ γεμίσει τὶς ψυχὲς τῶν παιδιῶν μὲ ζιζάνια καὶ “φίδια”; Εἶναι ἐπιστήμονες αὐτοὶ ποὺ θέλουν νὰ βανδαλίσουν τὰ παιδιά, καὶ διαστρεβλώνουν τὴν ἀλήθεια γιὰ νὰ τὰ ἀφήσουν οἱ γονεῖς τους ἀφύλαχτα; Ὄσα διάβασα, ἦταν ἀποκαρδιωτικά! Ἡ διαβολικὴ “παρέα” ποὺ ἔσυρε τοὺς Ἑβραίους στὴν ὁλοσχερὴ καταστροφή, σύρει τώρα καὶ τὴν δική μας πατρίδα στὴν συντριβή! Τί θὰ κάνουμε;».
«Ὁ λόγος ποὺ σημειώνω τὰ σημαντικότερα σημεῖα τοῦ ἄθλιου “μαθήματος” ποὺ διάβασες, Ἰωάννη, εἶναι ἐπειδὴ μὲ ἀξιοσημείωτη δύναμη φοιτητῶν, θὰ περάσουμε στὴν ὀργανωμένη ἀντεπίθεση, γιὰ νὰ ὑπερασπιστοῦμε τὰ Ἱερὰ καὶ τὰ Ὅσιά μας! Μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ θὰ ἀγωνιστοῦμε ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΑ, γιὰ νὰ ὑποχρεώσουμε τὴν παιδεία νὰ διδάσκει στοὺς μαθητὲς ΠΡΩΤΑ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΟ, καὶ μετὰ τὴν ΜΕΤΑΝΟΙΑ!
«Δηλαδὴ τώρα σὲ ἔχουν στὴν ἀστυνομία;», ῥώτησα πανικόβλητος τὸν Δημοκλῆ, στὸ τηλέφωνο. Τὸ πρωὶ ἔγινε μεγάλη συμπλοκὴ στὴν πορεία, καὶ μαζὶ μὲ ἄλλους ταραξίες μάζεψαν στὸ τμῆμα καὶ τὸν φίλο μου.
«Ναί, καὶ δὲν μὲ ἀφήνουν νὰ φύγω! Δηλαδὴ ἐντάξει, μοῦ εἶπαν ὅτι μὲ πιστεύουν, ὅτι δὲν θὰ ξαναβρεθῶ μαζὶ μὲ τοὺς ἐπικίνδυνους τύπους, ποὺ ἔχουν κάνει σοβαρὲς καταστροφές. Ἀλλὰ ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ζήτησαν τοὺς γονεῖς μου ἔχουν περάσει πολλὲς ὧρες, καὶ ἐπειδὴ ἀκόμα δὲν παρουσιάστηκε κανείς, οἱ ἀστυνομικοὶ ἔχουν ἀγριέψει. Κάποια στιγμὴ τοὺς εἶπα ὅλη τὴν ἀλήθεια, ὅτι ἔχω νὰ μιλήσω μὲ τοὺς γονεῖς μου ἀπὸ χθές, ἐπειδὴ ἐκεῖ ποὺ παίζουν δὲν ἔχει σῆμα, καὶ ὅλοι τους ἐξοργίστηκαν. Κουράστηκα Ἰωάννη, θέλω νὰ πάω στὸ σπίτι μου! Πότε θὰ μὲ πάρουν οἱ δικοί μου ἕνα τηλέφωνο, μοῦ λές;
Δὲν ἦρθε στὸ σχολεῖο σήμερα ὁ Δημοκλῆς, ἀλλὰ τώρα τὸ ἀπόγευμα μοῦ ἔστειλε τὸν ὑπερσύνδεσμο στὸ διαδίκτυο, γιὰ νὰ δῶ αὐτὰ ποὺ ἔλεγαν στὶς εἰδήσεις γιὰ τοὺς γονεῖς του. Ἡ ἐκφωνήτρια μίλησε γιὰ ἀσυνείδητους γονεῖς ποὺ παρουσιάστηκαν στὸ τμῆμα πολὺ ἀργὰ τὸ βράδυ, γιὰ νὰ παραλάβουν τὸ παιδί τους —μετὰ ἀπὸ τὰ συγκεκριμένα μπλεξίματα ποὺ εἶχε, καὶ πὼς ὁλόκληρο τὸ διήμερο δὲν ἐνδιαφέρθηκαν νὰ μάθουν μήπως τὸ παιδί τους, χρειάζεται κάτι. Εἶπε ἀκόμα ὅτι δυστυχῶς, οἱ ἀπαράδεκτες οἰκογενειακὲς καταστάσεις ἔχουν γίνει πλέον“καθημερινότητα”, ἀλλὰ καὶ πολλὲς περιπτώσεις πλημμελοῦς φύλαξης ἤ ἀκόμα καὶ παραμέλησης παιδιῶν, δὲν βγαίνουν στὴν δημοσιότητα. Μετὰ οἱ δημοσιογράφοι εἶχαν ἑτοιμάσει κάτι σὰν “θεατρικό”, ὥστε νὰ παρακολουθοῦμε “ζωντανὰ” τὶς συνομιλίες τῶν γονιῶν τοῦ Δημοκλῆ, μέσα στὸ καζίνο. Ξεκίνησε μία ἀντρικὴ φωνή, καὶ μετὰ μία γυναικεία, καὶ μιλοῦσαν ἐναλλάξ: “Εὐτυχῶς ποὺ τόσα λεφτὰ ποὺ χάναμε, τὰ ξαναπήραμε τριπλάσια! Ὅμως εἴμαστε μακριὰ ἀκόμα ἀπὸ τὸν μεγάλο στόχο!”· «Δὲν θέλω νὰ φύγω ποτὲ ἀπὸ ἐδῶ! Νοιώθω ὅτι γίνομαι ἔξυπνη! Εἶναι ὁ κόσμος ποὺ μοῦ ταιριάζει! ”· “Τὰ πράγματα δὲν θὰ εἶναι εὔκολα, ἑτοιμάσου γιὰ μαραθώνιο ἀγῶνα!”· “Εἶμαι ἕτοιμη νὰ δώσω καὶ τὴν τελευταία σταγόνα τοῦ αἵματός μου! Ἐδῶ θὰ ἀφήσουμε τὰ κόκκαλά μας!”. Ἀκούγοντας τοὺς ἐξωφρενικοὺς διαλόγους ποὺ συνεχίζονταν, συγχύστηκα σὲ ὑπερθετικὸ βαθμό. Τώρα ποὺ ἔμαθα “τί ἔλεγαν” μεταξύ τους οἱ δράστες, καὶ κατανόησα σὲ μεγαλύτερο “βάθος” τὴν παράνοια τῆς ὑπόθεσης, μέσα μου ἀπαίτησα τὴν παραδειγματικὴ ἱκανοποίηση γιὰ τὴν ἀδικία ποὺ ὑπέστη ὁ φίλος μου, ΟΠΟΙΑ ΚΙ ΑΝ ΗΤΑΝ ΑΥΤΗ!
Τὰ γεγονότα ἐξελίχθηκαν μὲ ῥαγδαῖο ῥυθμό. Τὸ συμβὰν μὲ τὴν ἐξ ἀνάγκης “κράτηση” τοῦ Δημοκλῆ, ἐξ αἰτίας τοῦ βαρύτατου “ἐσωτερικοῦ ἀποπροσανατολισμοῦ” τῶν γονιῶν του, ἔκανε τὴν τηλεκόλαση νὰ βουΐζει. Ἡ προκλητικὴ ἀδιαφορία τους γιὰ τοὺς κινδύνους ποὺ διέτρεχε τὸ παιδί τους, λόγῳ τῆς εἰσχώρησής του στὴν ἐπικίνδυνη συμμορία, σὲ κάθε ἐκπομπὴ ὑποδαύλιζε συζητήσεις ἐπὶ συζητήσεων! Στὴν μέση ὅμως πάντα ἔβγαινε κάτι ἀνίδωτο ὥς τώρα, ἀφύσικο καὶ ἀπόκοσμο, ποὺ περιέργως οἱ συζητητὲς εἰδικοὶ τὸ παρουσίαζαν ὡς τὸ πιὸ φυσικὸ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟ. Δυνάμωσα λίγο τὴν ἔνταση στὴν τηλεκόλαση, καὶ ἄρχισα νὰ παρακολουθῶ τὸν εἰδικό. “Στὴν τρέχουσα συζήτηση γιὰ τὰ δικαιώματα τῶν παιδιῶν, ἡ ἐπιστήμη ἀποφάνθηκε πὼς τὰ παιδιὰ συνιστοῦν μία ΜΕΙΟΝΟΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ. Σύμφωνα μὲ τὴν κοινωνιολογία, μία κοινωνικὴ ὁμάδα ποὺ δὲν ἔχει πολιτικὴ ἐξουσία καὶ δὲν ἔχει πρόσβαση στοὺς πόρους τῆς κοινωνίας, θεωρεῖται μειονοτική. Τὰ μέλη αὐτῶν τῶν ὁμάδων περιορίζονται σὲ ὑποδεέστερες κοινωνικὲς θέσεις, στὴν βάση ἑνὸς κοινωνικοῦ καὶ πολιτικοῦ ἀποκλεισμοῦ, καὶ ὄχι τῆς ἱκανότητας καὶ τοῦ ταλέντου τους. Τὰ βασικὰ χαρακτηριστικὰ μιᾶς μειονοτικῆς ὁμάδας, εἶναι: στερεῖται τὴν ἐξουσία καὶ τὴν δύναμη, ὅπως καὶ τὴν πρόσβαση στὰ κέντρα λήψης ἀποφάσεων, καὶ τὰ μέλη της ὑποφέρουν ἀπὸ τὴν καταπίεση τῆς κυρίαρχης ὁμάδας, ἀφοῦ γίνονται ἀντικείμενα ἐκμετάλλευσης καὶ διακρίσεων· τὰ μέλη τῆς μειονότητας φέρουν ἰδιαίτερα φυσιογνωμικὰ καὶ πολιτισμικὰ χαρακτηριστικά, ποὺ τὰ διακρίνουν ἀπὸ τὰ μέλη τῆς κυρίαρχης ὁμάδας· τὰ μέλη τῆς μειονοτικῆς ὁμάδας ἔχουν κοινὴ αἴσθηση μοναδικότητας καὶ συνδέονται μεταξύ τους μὲ ἰσχυροὺς δεσμούς, καὶ μέσῳ τῶν δοκιμασιῶν ποὺ ἀντιμετωπίζουν ἀπὸ κοινοῦ, σφυρηλατοῦν μία κοινὴ ταυτότητα καὶ αὐτοσυνείδηση(184). Τὸ μειονοτικὸ στάτους ποὺ ἀποδίδεται στὰ παιδιά, ἀποδίδεται καὶ σὲ ἄλλες ὁμάδες ποὺ καταπιέζονται στὸ περιθώριο ὅπου βρίσκονται, μέσα ἀπὸ τὴν ἄνιση μεταχείρισή τους γιὰ τὴν βιολογικὴ ἤ πολιτισμικὴ διαφορετικότητά τους(185). Τὸ κρίσιμο χαρακτηριστικὸ ποὺ διακρίνει τὰ παιδιὰ ἀπὸ τὴν ὁμάδα τῶν ἐνηλίκων, εἶναι ὅτι ΣΤΕΡΟΥΝΤΑΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ καὶ δὲν συμμετέχουν στὸ κοινωνικὸ καὶ πολιτικὸ γίγνεσθαι. Τὰ παιδιὰ ἀνήκουν στὶς λεγόμενες ΟΜΑΔΕΣ ΧΩΡΙΣ “ΦΩΝΗ”, ἤ τὶς “φιμωμένες” ὁμάδες. Ἐνῶ κάποιες ἄλλες μειονότητες ἀγωνίστηκαν καὶ κατάφεραν νὰ ἀποκτήσουν δικαιώματα καὶ ἐξουσία, τὰ παιδιὰ βρίσκονται σὲ χειρότερη θέση ἀπὸ τὶς ἄλλες μειονότητες. Ἀπὸ τὰ παραπάνω, ἀποκαλύπτεται ὁ ῥόλος καὶ ἡ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ τῆς κατασκευῆς τῆς ὑποδεέστερης θέσης τῶν παιδιῶν στὴν κοινωνία, καθὼς καὶ ἡ καταπίεσή τους ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ κατέχουν ἐξουσία, δηλαδὴ τοὺς ἐνηλίκους(186)!”. Τώρα καταλάβαινα τὸν λόγο ποὺ ὁ Δημοκλῆς ἔγινε τὸ παιδὶ-σύμβολο αὐτῆς τῆς “ὑποδεέστερης θέσης”, ποὺ κατέρριπτε τὸν δυτικὸ “μύθο” ὅτι “οἱ γονεῖς σέβονται τὰ δικαιώματα τῶν παιδιῶν”, ἤ ὅτι “τὰ κατάλληλα ἄτομα γιὰ νὰ βρίσκονται δίπλα στὰ παιδιά, εἶναι οἱ γονεῖς τους”! Οἱ εἰδικοὶ ἦταν κάθετοι, ὅτι ἡ συμμετοχὴ τοῦ Δημοκλῆ στὴν βίαιη συμμορία ἦταν ἀγώνας γιὰ νὰ ξεφύγει ἀπὸ τὴν ΥΠΟΤΕΛΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ στὴν κοινωνία, ὅμως οἱ φιλελεύθεροι ἔπρεπε νὰ ὑποχρεώσουν τὸν νόμο νὰ δώσει στὸν Δημοκλῆ “ΦΩΝΗ”! Ὅφειλαν ὄλοι νὰ τοῦ “ἀνοίξουν τὸν δρόμο” ὥστε νὰ παίρνει ΥΠΕΥΘΥΝΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ γιὰ τὸν ἑαυτό του, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ!
Ὁ Δημοκλῆς ἔμοιαζε σὰν νὰ εἶχε ἀνοίξει τὸ χάος κάτω ἀπὸ τὰ πόδια του, καὶ στὴν ὄψη του φαινόταν ὁ φόβος ὅτι ἔχανε κάθε ἔλεγχο. Ἕνα σωρὸ ξένοι ἄνθρωποι εἶχαν εἰσβάλλει στὴν ζωή του, ἔχοντας ἀπόλυτο σκοπό τους νὰ ἀποδείξουν ὅτι οἱ γονεῖς του ἦταν ἀνεπαρκεῖς, ὄχι ὅμως ἐπειδὴ ἐνδιαφέρονταν καὶ ἤθελαν νὰ τὸν προστατεύσουν, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀναλάβουν μὲ τὸ στανιὸ τὴν κηδεμονία του, καὶ νὰ ἀποφασίζουν ἐκεῖνοι γιὰ τὴν πορεία του. «Ἰωάννη, ἡ κατάσταση ἔχει ξεφύγει! Αὐτοὶ ποὺ θέλουν νὰ μὲ “προστατεύσουν”, ΕΙΝΑΙ “ΣΥΜΜΟΡΙΑ”! Μὲ διάφορους τρόπους λένε ὅτι ὁ φιλελεύθερος νόμος θὰ σώσει τὰ παιδιὰ ἀπὸ τὴν μειονότητα καὶ θὰ τὰ κάνει κυρίαρχη ὁμάδα, ὥστε νὰ μποροῦν κι αὐτὰ ἐπιτέλους μὲ τὶς “ΕΥΕΛΙΚΤΕΣ ΨΥΧΕΣ”, νὰ ἀπολαύσουν τὴν ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥΣ καὶ τὴν ἐπιτυχία τους! Καταλαβαίνεις ὅτι ἑτοιμάζουν τὶς βάσεις γιὰ νὰ ὑποτάξουν τὰ παιδιὰ στὸν ΠΑΝΗΔΟΝΙΣΜΟ; Ὅσο τὸ σκέφτομαι μοῦ προκαλεῖ ἀηδία! Πῶς θὰ κρατηθῶ μακριά τους;».
«Ἔτσι ὅπως τὸ εἶπες, περιέγραψες τὴν διαστρέβλωση τῆς πραγματικότητας ποὺ γίνεται μπροστὰ στὰ μάτια μας! Μπορεῖς νὰ φανταστεῖς ὅτι ὁ πανηδονισμὸς εἶναι ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ; Δηλαδὴ μία ΚΑΚΙΑ ποὺ ἐπινόησαν κάποιοι —γεννήματα ἐχιδνῶν— γιὰ νὰ διαστρεβλώσουν τὴν πραγματικότητα; Τὶς διατάξεις ποὺ φτιάχνουν οἱ ἄνθρωποι τοῦ διεφθαρμένου συστήματος, ποὺ εἶναι οἱ ἐντολὲς τοῦ διαβόλου, τὶς βάζουν πάνω ἀπὸ τὶς Ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ ὑποτασσόμαστε στὴν διαφθορά, ἀφοῦ μὲ τὴν θέλησή μας γινόμαστε ὑποκριτές! Δηλαδὴ γεννήματα ἐχιδνῶν! Σοῦ προκαλεῖ φρίκη ἡ λύσσα τους νὰ ὑποτάξουν τὰ μικρὰ παιδιὰ στὴν ἀκολασία, ἐπειδὴ ἐκεῖ νοιώθεις τὴν πραγματικότητα. Σὲ ἄλλες μεριὲς ὅμως ποὺ ἔχει περάσει μέσα σου τὸ δηλητήριο τῆς φιληδονίας, ὅπως ἔγινε καὶ μὲ ἐμένα, ΔΕΝ ΝΟΙΩΘΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ἐπειδὴ ὑποτάχθηκες στὶς ἀντίστοιχες θεωρίες τοῦ διεφθαρμένου συστήματος! Ἕνα πράγμα εἶναι βέβαιο, Δημοκλῆ, μόλις παύουμε νὰ νοιώθουμε τὴν πραγματικότητα, ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ! Ἡ ὑποταγὴ τῶν παιδῶν στὸν πανηδονισμό, εἶναι μία αἰχμαλωσία ποὺ μποροῦμε νὰ δοῦμε, ἀλλὰ ἐνδέχεται νὰ ὑπάρχει κι ἄλλη, ποὺ δὲν τὴν βλέπουμε…».
Ὁ Δημοκλῆς ἔσκυψε τὸ κεφάλι, ἀφήνοντας τὴν λύπη νὰ ἐκφραστεῖ ἐλεύθερα μέσα στὴν ψυχή του. Ἤξερα πῶς εἶναι ἡ στιγμὴ ποὺ πέφτει τὸ προσωπεῖο τῆς ὑποκρισίας, καὶ ἡ ψυχὴ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΤΑΙ. «Ἰωάννη, κάποια λόγια ποὺ μοῦ εἶπες τὸ Σάββατο, μὲ κράτησαν “ζωντανὸ” τὶς ἀτελείωτες ὧρες ποὺ περίμενα νὰ μὲ θυμηθοῦν οἱ δικοί μου, οἱ ὁποῖοι μᾶλλον ἄφησαν ὅλη τὴν… “λεγεώνα” νὰ μπεῖ στὴν ψυχή τους! Δὲν θέλω νὰ μοῦ συμβεῖ τὸ ἴδιο, καὶ νὰ χάσω κι ἐγὼ τὴν ἐπαφὴ μὲ τὴν πραγματικότητα! Θέλω νὰ εἶμαι συνέχεια… “ζωντανός”!».
«Πρὶν ἔρθω ἐδῶ, πέρασα πρῶτα ἀπὸ τὸν Ἀρσένιο γιὰ νὰ μοῦ λύσει κάποιες ἀπορίες γιὰ τὴν… “μειονότητα” τῶν παιδιῶν. Τὸ διεφθαρμένο σύστημα ὕψωσε ἕνα φράγμα ἀνάμεσα σὲ αὐτὸ καὶ τοὺς γονεῖς, ὥστε νὰ εἶναι “ἠθικὰ τυφλοὶ” μπροστὰ στὸ ἀδιανόητο ΣΚΛΑΒΟΠΑΖΑΡΟ τοῦ ΠΑΝΗΔΟΝΙΣΜΟΥ, στὸ ὁποῖο γίνονται οἱ “ἀγοροπωλησίες” τῶν μεγαλύτερων παιδιῶν τους! Ἡ “δουλειὰ” τῆς τηλεκόλασης εἶναι Η ΚΤΗΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, δηλαδὴ ἡ πνευματικὴ ἐξαχρείωση! Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ προβάλλει τόση ἀπάνθρωπη ΑΙΣΧΡΟΤΗΤΑ καὶ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ! Ἡ ἀποστασία ἀπὸ τὸν Θεὸ τόσο ἔχει ἐξευτελίσει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν ζωή του, καὶ τόσο ἔχει ὑποτιμήσει τὴν ἀξία του, ὥστε νὰ μὴν ὑπάρχει καμιὰ διαφορὰ ἀνάμεσα στὴν ζωὴ ἑνὸς ἀνθρώπου, ἀπὸ ἐκείνη τῶν ζώων. Μὲ τὸν ὑποχρεωτικὸ ἐγκλεισμὸ στὰ σπίτια, ἡ ἤδη ἐκτεταμένη ζωώδης ἐνδοοικογενειακὴ βία ἐκτινάχθηκε στὰ ὕψη, καὶ πλέον ἀντικρίζουμε καὶ στὴν χώρα μας γονεῖς ποὺ συμπεριφέρονται στὰ παιδιά τους μὲ τρόπο κτηνώδη!».
«Κάθε φορὰ ποὺ βλέπω στὶς εἰδήσεις γονεῖς ποὺ δὲν εἶναι σωστοὶ μὲ τὰ παιδιά τους, ΚΛΟΝΙΖΟΜΑΙ! Ἄσε πόσους “κανιβαλισμοὺς” γονιῶν μᾶς δείχνουν ὅλη τὴν ὥρα ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸ… Γιατὶ πρέπει νὰ γνωρίζουμε γιὰ ὅλες τὶς βαναυσότητες ποὺ δὲν ἔχουν ὅρια;».
«Στὴν παροῦσα φάση —εἶπε ὁ Ἀρσένιος— ἡ τηλεκόλαση “πριονίζει” τὴν ἐμπιστοσύνη ὅλων στὸ γονεϊκὸ κύρος, τὸ ὑποσκάπτει μέχρι τελικῆς πτώσεως! Μαζὶ μὲ τὴν ἐνδοοικογενειακὴ βία, καταλογίζουν καὶ τὴν ἀνεξέλεγκτη νεανικὴ ἐγκληματικότητα, σὰν ἀπόδειξη ὅτι οἱ γονεῖς πιὰ εἶναι “ἀκατάλληλοι”, “ἀνάξιοι” καὶ “ἀνίκανοι” νὰ μεγαλώνουν παιδιά, ὥστε οἱ “ἐχέφρονες-ὑποκριτὲς” φιλελεύθεροι νὰ ἐπέμβουν γιὰ νὰ τὰ ΓΛΥΤΩΣΟΥΝ…. Τὰ αἱμοδιψῆ δελτία εἰδήσεων φροντίζουν νὰ ΠΑΡΑΓΟΥΝ τὸ “ἀδειάσειστο” ἀποδεικτικὸ ὑλικό, ὅτι οἱ γονεῖς ἔγιναν… “ἐπικίνδυνοι” γιὰ τὰ παιδιά τους!».
«Ναὶ ἄλλὰ ἄν οἱ γονεῖς ἔχουν ὑποταχθεῖ στὸ διεφθαρμένο σύστημα, πῶς θὰ τοὺς σέβονται τὰ παιδιά τους; Δὲν εἶχες πεῖ ὅτι ὁ σεβασμὸς μᾶς ξεχωρίζει ἀπὸ τὰ ζῶα;». Πρὸς στιγμὴν τὸ βλέμμα του “αἱμορράγησε”, ἀλλὰ ἀναθάρρεψε καὶ εἶπε μὲ φωνὴ ἰσχυρή: «Ἐπειδὴ εἶναι “ἠθικὰ τυφλοὶ” οἱ γονεῖς, δὲν ἀπαιτοῦν ἀπὸ τοὺς “σπουδαγμένους” ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ γιὰ τὴν “σοφία”, ποὺ θέλουν νὰ μᾶς πείσουν ὅτι ἔχουν; Ἐπειδὴ οἱ “σοφοὶ-ὑποκριτὲς” ἀπευθύνονται στοὺς γονεῖς σὰν νὰ εἶναι “ἀγράμματοι”, ἀποδεικνύει αὐτὸ καὶ ὅτι οἱ ὑποκριτὲς εἶναι οἱ μόνοι “κατάλληλοι” γιὰ νὰ τοὺς δείξουν ἐμπιστοσύνη τὰ παιδιά;». Σκέφτηκε λίγο, καὶ διατύπωσε τὸ πιὸ δύσκολο ἐρώτημα: «Πιστεύεις ὅτι μπορεῖ τὸ διεφθαρμένο σύστημα νὰ κλέψει τὰ μικρὰ παιδιὰ ἀπὸ τοὺς γονεῖς τους;».
Ἕνας κόμπος ἔφραξε τὸν λαιμό μου, καὶ χαμήλωσα τὸ κεφάλι. Σχεδὸν ὅλα τὰ παιδιὰ εἴμαστε “κλεμμένα” ἀπὸ τὸ σπίτι μας, τὸν οὐρανό, ἀλλὰ εὐτυχῶς ὁ Χριστὸς μὲ φώτισε νὰ ἐπιστρέψω. «Ὁ Ἀρσένιος εἶπε ὅτι ἐδῶ καὶ λίγα χρόνια γίνεται φανερὰ ἡ ΠΡΟ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ, τὰ παιδιὰ νὰ ἀνήκουν στὸ κράτος, καὶ οἱ Ἕλληνες φανέρωσαν τὴν πρόθεσή τους νὰ… “μὴν φέρουν ἀντίρρηση”!». Ἀπὸ τὴν λύπη, ὁ λαιμὸς ἄρχισε νὰ πονάει. «Ἄν ὑπάρχει κιβωτός, μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ τὰ παιδιὰ σώζονται. Ἄν ὅμως τὸ σύστημα τῆς διαφθορᾶς τὴν βουλιάξει, μετὰ θὰ μπορεῖ νὰ δηλητηριάζει τὰ παιδιὰ ὅτι δὲν ὑπάρχει σωτηρία… Ἡ ἱστορία μὲ τὸν εὐσεβὴ ἱερέα ποὺ θυσιαζόταν γιὰ νὰ γλυτώσει ἀπὸ τὴν τυραννία τοῦ δρόμου ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ, εἶναι ἡ προ-συζήτηση ποὺ εἶπα. Πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ ἐνηλικιώθηκαν καὶ πῆραν γιὰ πάντα τὸν καλὸ δρόμο. Ὁ ποιμένας τοῦ Κυρίου ὑπηρετοῦσε τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, τὴν περιφρονημένη ἀπὸ ὅλους τοὺς ἄλλους, καὶ τὴν κρατοῦσε ἁγνὴ νὰ δοξάζει τὸν Κύριο! Αὐτὸ ὅμως “ἔπρεπε νὰ λήξει”, σύμφωνα μὲ τὰ ΕΠΕΚΤΑΤΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ τοῦ διεφθαρμένου συστήματος, ὥστε μὲ τὴν διαστρέβλωση τῆς πραγματικότητας, κάποτε ἡ ἁγνότητα καὶ ἡ ἀθωότητα τῶν παιδιῶν νὰ…. ξεχνιοῦνταν! Ἡ “τέχνη” τῆς διαφθορᾶς λέει, πὼς ὅπου δὲν ὑπάρχουν ἐπιχειρήματα, ἡ συκοφαντία καὶ ἡ ψευδομαρτυρία ἀναλαμβάνουν νὰ κατασκευάσουν μία νέα πραγματικότητα. Ὅλοι ἤμασταν “ἠθικὰ τυφλοί”, ἐπειδὴ δὲν καταλάβαμε ὅτι στὴν θέση τοῦ συγκεκριμένου θεοσεβοῦς πατέρα, καθόταν ἡ ἴδια Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ! Ἔτσι, ὑπογράψαμε τὴν δήλωση ΑΝΑΞΙΟΤΗΤΑΣ ποὺ μᾶς ἔδωσε ἡ τηλεκόλαση… Ἡ ὑπόθεση μὲ τὰ παιδιὰ ποὺ μεγάλωνε ὁ ἀφοσιωμένος ἱερέας, ἦταν ἡ ΓΕΝΙΚΗ ΠΡΟΒΑ ΤΗΣ ΔΙΑΒΟΛΙΚΗΣ ΚΛΟΠΗΣ ΤΩΝ ΜΙΚΡΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ, ποὺ σχεδιάζεται ἀπὸ τοὺς ἔκφυλους! Μάλιστα ἔγινε σὲ πολὺ δυσκολότερες συνθῆκες, ἀφοῦ ὁ ἡρωικὸς ῥασοφόρος ἦταν ἄμεμπτος, καὶ εἶχε ἤδη ΑΦΘΟΝΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ ΗΘΟΥΣ, νὰ ἐπιδείξει ἀπὸ τὸ ἔργο του. Μόνο ἅν οἱ Ἕλληνες ξαναθυμηθοῦμε νὰ ὑπερασπιζόμαστε τὴν προσωρινὴ πατρίδα μας, ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀγάπη, θὰ μάθουμε νὰ ἀγαπᾶμε καὶ τὴν αἰώνια Πατρίδα μας!».
«Θέλεις νὰ πεῖς ὅτι μὲ τοὺς γονεῖς ποὺ γενικὰ δὲν τοὺς “ἐνοχλεῖ” τὸ σκλαβοπάζαρο τοῦ πανηδονισμοῦ, τὰ πράγματα θὰ εἶναι πολὺ εὐκολότερα;». Ὁ Δημοκλῆς σχεδὸν ἄσπρισε.
«Ὁ διάβολος θέλει νὰ ἀποκτήσει ΤΟΝ ΠΛΗΡΗ ΕΛΕΓΧΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ, ἁρπάζοντάς τα κυριολεκτικὰ μέσα ἀπὸ τὰ χέρια τῶν γονιῶν τους! Ἔχει “ἐπενδύσει” πολλοὺς αἰῶνες στὴν ὑλιστικὴ ἐκπαίδευση τῶν ἀνθρώπων, τὴν ὑποταγὴ τῆς ψυχῆς στὸ σῶμα δηλαδή, καὶ μᾶλλον ἔκρινε ὅτι πλησιάζει ἡ ὥρα τὰ μωρὰ νὰ γίνουν… “διαβολόπαιδα”! Ὅμως ὁ Χριστὸς ποτὲ δὲν ἀφήνει τὸ Ποίμνιό Του! Τὸ πρῶτο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΟΧΥΡΟ εἶναι σχεδὸν ἕτοιμο ἀπὸ φοιτητὲς δασκάλους ποὺ σπλαχνίζονται τὸν εὐλογημένο τόπο τους, καὶ θὰ ἀφιερώσουν τὴν ζωή τους γιὰ τὴν φύλαξή του! Δημοκλῆ, κάνοντας τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ Ο ΦΟΒΟΣ ΔΙΑΛΥΕΤΑΙ!».
«Ἰωάννη… τὶς ἀτελείωτες ὧρες ποὺ περίμενα χθὲς τοὺς δικούς μου, ὁ παλιὸς Δημοκλῆς “πέθανε”! Συγκεκριμένα πέθανε ἡ “αὐτοπεποίθηση”, καὶ γεννήθηκε ὁ σεβασμὸς γιὰ τὸν ἑαυτό μου! Νομίζω ὅτι ἄν κλείσω τὴν πόρτα στὸν πρῶτο διάβολο, τότε ἴσως γίνω καὶ ἐγὼ πνευματικὸ ὀχυρό! Δὲν νοιώθω καλά, ἔχω ἕνα βάρος μέσα μου! Νοιώθω ὅτι εἶμαι ἄρρωστος, ἀλλὰ ὄχι στὸ σῶμα, καὶ ἀπὸ τὴν ἀρρώστια ἔχω γεμίσει! Θέλω πάρα πολὺ νὰ δῶ ὥς ποῦ φταίω ἐγώ, καὶ ἀπὸ ποῦ ξεκινάει τὸ φταίξιμο τῶν δικῶν μου. Ὅσο αὐτὰ εἶναι μπερδεμένα, μοῦ ἔρχεται τρέλα!».
«Ἡ ἐπικράτηση τοῦ κακοῦ, εἶναι ἡ ἔλλειψη τῆς ἀρετῆς. Τὸ ξαναθυμήθηκα κι ἐγὼ μετὰ ἀπὸ καιρό, γι’ αὐτὸ ἄρχισα νὰ διαβάζω γιὰ τὸν Ἅγιό μου, τὸν Τίμιο Πρόδρομο, ποὺ ἦταν ὁ πιὸ ἐνάρετος ἄνθρωπος ποὺ γεννήθηκε! Ὅταν προετοιμάστηκε ὅπως ἔπρεπε στὸν ἀγῶνα του στὴν ἔρημο, ὁ Θεὸς τοῦ εἶπε νὰ ἀρχίσει νὰ βαπτίζει καὶ νὰ κηρύττει· καὶ ὁ Πρόδρομος ἔλεγε, “μετανοεῖται, ἤγγικεν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν”. Γιὰ νὰ ὑπάρχει ὅμως βασιλεία, ὑπάρχει καὶ Βασιλιᾶς, δηλαδὴ ὁ Χριστός, ποὺ εἶναι Βασιλιᾶς τῶν οὐρανῶν, καὶ Τὸν προσκυνᾶνε οἱ Ἅγγελοι καὶ ὅλες οἱ δυνάμεις τῶν οὐρανῶν! Ἀφοῦ ὁ Χριστὸς κατέβηκε ἀπὸ τὸν οὐρανό, αὐτὸ ποὺ ἦρθε νὰ ἱδρύσει στὴν γῆ εἶναι βασιλεία οὐράνια! Δημοκλῆ, ὅταν βαφτιστήκαμε πήραμε τὴν ὑπηκοότητα τοῦ οὐρανοῦ, γιὰ νὰ ζοῦμε στὸν οὐρανό! Ὅσοι ἀπαρνιοῦνται τὴν ὑπηκοότητα τοῦ οὐρανοῦ, ποὺ πῆραν μὲ τὴν βάφτιση, ἀνήκουν στὸ βασίλειο τοῦ Ἅδη, ἐκτὸς κι ἄν ἀνανεώσουν τὴν ζωή τους, καὶ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΝ στὴν βασιλεία τοῦ οὐρανοῦ! Ἡ μετάνοια ἐπαναφέρει τὴν ψυχικὴ καθαρότητα ποὺ ἔχει χάσει ὁ ἄνθρωπος, μὲ τὴν παρεκτροπή του! Ἐκ πρώτης ὄψεως ἡ μετάνοια φαίνεται ταπεινωτική, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα ἡ μετάνοια δίνει τὴν ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΔΥΝΑΜΗ ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχει ὁ ἄνθρωπος, ἐπειδὴ τὸ Ἴδιο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κατακαίει τὶς ἁμαρτίες καὶ ΑΝΑΓΕΝΝΑΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ!».
Νήψατε, γρηγορήσατε· ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ·
ᾧ ἀντίστητε στερεοὶ τῇ πίστει, εἰδότες τὰ αὐτὰ τῶν παθημάτων τῇ ἐν κόσμῳ ὑμῶν ἀδελφότητι ἐπιτελεῖσθαι.
Ὁ δὲ Θεὸς πάσης χάριτος, ὁ καλέσας ὑμᾶς εἰς τὴν αἰώνιον αὐτοῦ δόξαν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ὀλίγον παθόντας, αὐτὸς καταρτίσει ὑμᾶς, στηρίξει, σθενώσει, θεμελιώσει·
αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν.
Ἐναντίον αὐτοῦ τοῦ ἀντιπάλου ἀντισταθεῖτε στηριγμένοι στὴν πίστη, γνωρίζοντες ὅτι οἱ ἴδιοι πειρασμοὶ καὶ τὰ ἴδια παθήματα γίνονται σὲ ὅλους τοὺς ἀδελφούς σας, ποὺ εἶναι διασκορπισμένοι στὸν κόσμο. Ὁ δὲ Θεὸς ποὺ εἶναι ἡ πηγὴ καὶ ὁ χορηγὸς κάθε δωρεᾶς καὶ σᾶς κάλεσε διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στὴν αἰώνια δόξα στοὺς οὐρανούς, ἀφοῦ γιὰ λίγο διάστημα ὑποστεῖτε παροδικὲς θλίψεις, Αὐτὸς θὰ σᾶς καταρτίσει, θὰ σᾶς στηρίξει, θὰ σᾶς ἐνδυναμώσει, θὰ σᾶς θεμελιώσει ἀκλόνητους. Εἰς Αὐτὸν ἀνήκει ἡ δόξα καὶ ἡ ἐξουσία καὶ ἡ κυριαρχία στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων· ἀμήν (Α΄ Πέτρου 5,8)
*Ματθ 5,20
Τὸ κείμενο στηρίζεται στὸ φοιτητικὸ βιβλίο ποὺ βρίσκεται ἐδῶ, καὶ ποὺ δημιουργήθηκε τὸ 2015. Τὸ συγκεκριμένο ἴσως καὶ νὰ μὴν διδάσκεται πλέον, ἀλλὰ οἱ “ἀνήκουστες” πληροφορίες του μᾶς βοηθᾶνε νὰ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ αὐτὰ ποὺ ἀρρωσταίνουν τὴν ζωή μας, καὶ τῆς “μεταγγίζουν” τὸν θάνατο!
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει
τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
