«Παιδί μου, γιὰ νὰ ἔχεις ἀνδρεία πρέπει νὰ ὑπάρχει λόγος! Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος εἶπε πὼς ὁ ἄνθρωπος κάνει κάτι πολὺ περισσότερο ὅταν εἶναι ἐλεύθερος, παρὰ ὅταν ἐξαναγκάζεται· καὶ πὼς ὁ Θεὸς δὲν ἐξαναγκάζει τοὺς ἀνθρώπους ὅταν δὲν θέλουν, ἀλλὰ τοὺς ἕλκει ὅταν θέλουν! Αὐτὸ συμβαίνει καὶ στὴν δική μου περίπτωση· ἡ θλίψη τῆς ἀνεργίας μοῦ θύμισε ὅτι εἶμαι ἔξω ἀπὸ τὸν Παράδεισο, καὶ τὸν νοστάλγησα! Ἤρθαμε νὰ ζήσουμε κοντὰ στὴν φύση καὶ νὰ δουλέψουμε στὴν γῆ, ἀκριβῶς γιὰ νὰ σηκώσουμε τὰ μάτια ἀπὸ τὴν γῆ καὶ νὰ πιαστοῦμε ἀπὸ τὸν οὐρανό! Ὁ λόγος ποὺ ἐγκαταλείψαμε τὴν μεγαλούπολη ἦταν ἐπειδὴ “φτάνοντας ὁ κόμπος στὸ χτένι”, ἀποφάσισα πὼς ὁ ἀγώνας τῆς οἰκογένειάς μας πλέον δὲν θὰ εἶναι γιὰ τὴν ἐξασφάλιση ἄλλου συμφέροντος, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας! Ὁ Κύριος ἔχει ὑποσχεθεῖ ὅτι ἄν καταβάλλουμε κάθε φροντίδα μας γιὰ τὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν, δὲν θὰ μᾶς στερήσει αὐτὰ ποὺ χρειάζεται τὸ σῶμα μας. Ὅσο περισσότερο ἐγκρατευόμαστε καὶ προσευχόμαστε, τόσο περισσότερο νοιώθουμε τὴν ἀξία τῆς ψυχῆς μας, καὶ τῆς ψυχῆς τῶν μελῶν τῆς οἰκογένειάς μας! Μετάνοια ἔχουμε ὅταν παραδεχτοῦμε ὅτι ἀπὸ μόνοι μας δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε τίποτα, ἀλλὰ καὶ ὅτι εἴμαστε ὑποψήφιοι νὰ μᾶς βροῦν ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ὅλες οἱ θλίψεις ποὺ ὑπάρχουν! Ὅμως μὲ πανοπλία τὴν ἀκλόνητη πίστη πὼς ἡ Πρόνοια τοῦ Χριστοῦ θὰ εἶναι πάντα παροῦσα, καὶ πάντα πιὸ δυνατὴ ἀπὸ τὶς θλίψεις, ἑτοιμαζόμαστε γιὰ ὅλα, δηλαδὴ ἀποκτᾶμε τὴν ἀνδρεία νὰ παραδινόμαστε στὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ! Γι’ αὐτὸ σοῦ ξαναλέω Θεογνωσία μου, σταμάτα νὰ μοῦ θυμώνεις. Ἐδῶ ἤρθαμε γιὰ νὰ μάθουμε νὰ ξεχωρίζουμε τὸ ἀληθινὸ ἀπὸ τὸ ψεύτικο! Αὐτὴ εἶναι ἡ μεγάλη μάχη ποὺ θὰ δώσουμε, ὄχι τὰ μέσα ποὺ θὰ ἔχουμε γιὰ νὰ ζήσουμε!».
«Μπαμπά, τὸ νὰ φύγουμε ἀπὸ τὴν πόλη ποὺ γεννηθήκαμε ἐγὼ καὶ ὁ Πανάρετος, ὅπως καὶ ἐσὺ μὲ τὴν μαμά, ἦταν ὅ,τι χειρότερο μποροῦσε νὰ μᾶς συμβεῖ! Ἀλήθεια σοῦ λέω! Ἡ κίνηση νὰ φύγουμε ἀπὸ τὸν πολιτισμὸ ἦταν ἑκατὸ τοῖς ἑκατὸ λάθος! Ἐκεῖ εἶχα διαθέσιμες ὅλες τὶς εὐκαιρίες γιὰ τὸ μέλλον μου, καὶ σὲ λίγο στὸ λύκειο θὰ μποροῦσα νὰ κάνω τόσα πράγματα! Μπορεῖ ὁ Πανάρετος, ποὺ εἶναι μικρότερος, νὰ εἶναι τρισευτυχισμένος ποὺ παίζει μπάλα στὸν δρόμο μὲ τὰ ἄλλα παιδιά, ἀλλὰ ὅσο σκέφτομαι ὅτι ἄφησα τὶς γνώσεις τοῦ μέλλοντος, μὲ πιάνει ἀπελπισία… Ἀντίθετα ἀπὸ ἐσένα καὶ τὴν μαμά, ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ δῶ τὴν θέση μου στὴν καινούργια δουλειὰ ποὺ βρῆκες! Δὲν εἶχα φανταστεῖ ποτὲ τὸν ἑαυτό μου νὰ πηγαίνει τὰ ἀποφάγια στὶς κότες, νὰ φροντίζει τὰ κουνέλια, ἤ νὰ παίρνει δύο κατσίκες ἀπὸ τὸ σχοινὶ καὶ νὰ τὶς πηγαίνει πιὸ πέρα, γιὰ νὰ βοσκήσουν! Οὔτε νὰ φυτεύω ὀνειρευόμουν, οὔτε νὰ σκαλίζω! Ἄν τὰ μάθαιναν οἱ προηγούμενοι συμμαθητές μου, θὰ γελοῦσαν μαζί μου γιὰ μῆνες… Δὲν ξέρω ἄν θὰ ἀγαπήσω ποτὲ τὸ χωριό, ἤ τὸ σπίτι μας, ἤ τὰ χωράφια μας! Μπορεῖ ὁ παππούς σου νὰ ἔζησε τὴν ζωή του ἐδῶ, ἀλλὰ ὅμως ὁ πατέρας σου τὸν ἄφησε τὸν τόπο του, ἐπειδὴ ἤθελε μιὰ καλύτερη ζωή! Ἐγὼ νὰ μὴν ἀποκαρδιώνομαι, ποὺ ἐγκατέλειψα τὴν καλύτερη ζωή;». Ἔνοιωθα τὸ στέρνο μου σὰν νὰ ἔχει ῥαγίσει, ἀπὸ τὸ βαρὺ παράπονο. Πῶς βρέθηκα ἐγὼ νὰ κάνω δουλειὲς σὰν… “κι αὐτές”; Ἐμένα μὲ ἐνδιέφεραν τὰ μαθήματα στὸν ὑπολογιστή, ποὺ εἶχα ἀρχίσει, καὶ ἤμουν τόσο καλή! Εἶχα ἀποφασίσει ὅτι θὰ περνοῦσα τὴν ζωή μου δουλεύοντας μέσα σὲ ἕνα ὡραῖο γραφεῖο, καὶ ὅτι δὲν θὰ ἔμενα στὸ σπίτι νὰ φροντίζω τὰ παιδιά μου, ὅπως διάλεξε ἡ μαμά μου. «Εἰδικὰ τώρα ποὺ εἶδες ὅτι δὲν εἶναι καθόλου εὔκολο νὰ βρεῖ κάποιος δουλειά, τὸ σωστὸ ἦταν νὰ μείνουμε γιὰ νὰ ἀποκτοῦσαμε μὲ τὸν Πανάρετο πάρα πολλὰ ἐφόδια! Ἀλλὰ ἐμεῖς ἀφεθήκαμε στὴν μοίρα μας, νὰ βλέπουμε τὴν καταστροφὴ νὰ ἔρχεται…». Ἤξερα ὅτι τὸν στενοχωροῦσα, ἀλλὰ σὲ ποιὸν ἄλλον θὰ τὰ ἔλεγα; Ἀπὸ ὅταν ἔμεινε ἄνεργος, ὁ μπαμπὰς μετροῦσε διαφορετικὰ τὰ λόγια του καὶ κάθε φορὰ ποὺ κοιταζόμασταν, ὁ πόνος ἀπὸ τὸ σπλαχνικὸ βλέμμα του ἄγγιζε τὴν καρδιά μου!
«Δὲν πρόκειται γιὰ ἕνα ἐπάγγελμα, παιδί μου, ἀλλὰ γιὰ τὶς ῥίζες τῆς οἰκογένειάς μας! Δὲν εἶμαι ὑπάλληλος τώρα, ἐπιστρέψαμε στὸν παραδοσιακὸ τρόπο ζωῆς, αὐτὸν ποὺ εἶχε ὁ λαός μας ἀνέκαθεν! Μὲ τὴν μαμά σου δὲν ἔχουμε λόγια νὰ περιγράψουμε τὴν εὐγνωμοσύνη μας στὸν Χριστό, ποὺ ἔβαλε μπροστά μας “τὸ βιβλίο Του”, τὴν φύση, ὅπου “διαβάζουμε” τὸν Ἴδιο τὸν Δημιουργό μας καὶ τὰ μεγαλεῖα Του! Τότε, στὸ προηγούμενο σπίτι, ποὺ ἔβαλε ἡ μαμά σου στὸ γλαστράκι αὐτὴ τὴν πατάτα ποὺ εἶχε βγάλει “μάτια”, ἔχοντας μεγάλη περιέργεια τί θὰ γινόταν, εἶδε λίγες ἡμέρες μετὰ ὅτι ἔβγαλε ἕναν καταπράσινο καὶ τρυφερὸ βλαστό, ποὺ ἄρχισε νὰ σχηματίζει φυλλαράκια, καὶ κατενθουσιάστηκε! Μὲ τὴν λαχτάρα ποὺ εἶχε νὰ δεῖ τὸ φυτό της νὰ μεγαλώνει, παρακάλεσα τὸν σπιτονοικοκύρη νὰ μᾶς δώσει μία γωνίτσα στὶς καλλιέργειές του, στὰ αὐτοσχέδια κηπάκια ποὺ εἶχε φτιάξει στὴν ταράτσα. Ὅπως τὸ ἔβλεπε νὰ ἀναπτύσσεται, ἀπὸ μέσα της ἀναδύθηκε μία πρωτόγνωρη ἀγάπη γιὰ τὸ χῶμα· συνεχῶς ἔκανε ἐρωτήσεις στὸν σπιτονοικοκύρη γιὰ τὴν προβλάστηση καὶ τὰ φυτὰ ποὺ φτιάχνονται ἀπὸ ἕναν σπόρο, καὶ ἔπιασε νὰ φτιάχνει κι ἐκείνη φυτώρια σὲ κυπελλάκια. Ἀνυπομονοῦσε νὰ ἔρθει ἡ ὥρα νὰ ἀνέβουμε στὴν ταράτσα, ὅπου σταδιακὰ τῆς ἔφτιαξα δικά της κηπάκια σὲ τελάρα μαναβικῆς, ξεκινώντας μὲ διάφορα μυρωδικὰ γιὰ τὰ φαγητά, καρότα, μαρούλια, κρεμμυδάκια καὶ πατζάρια. Μαθαίνοντας γιὰ παράδειγμα, πὼς τὰ σπασμένα τσόφλια ῥιγμένα γύρω ἀπὸ τὰ φυτὰ δὲν ἐπέτρεπαν στὰ σαλιγκάρια νὰ πλησιάσουν —ἐπειδὴ ξυραφίζονται— παράλληλα μὲ τὴν λίπανση ποὺ προσέφεραν στὸ χῶμα, ἤθελε συνέχεια νὰ μαθαίνει καινούργια πράγματα. Θυμᾶσαι πόσο νόστιμη ἦταν ἡ πρώτη μαρουλοσαλάτα ποὺ φάγαμε ἀπὸ τὸν “κῆπο μας”; Ἔ, Θεογνωσία; Θυμᾶσαι πῶς μοσχοβολοῦσαν τὰ κρεμμυδάκια; Ἡ ἐμπειρία νὰ βλέπουμε τὰ δικά μας φυτὰ νὰ μεγαλώνουν μέσα στὰ χέρια μας, ἦταν πρωτόγνωρη παιδί μου. Πράγματα ποὺ πρὶν δὲν μπορούσαμε νὰ φανταστοῦμε, μᾶς εἶχαν γεμίσει μὲ αἰσιοδοξία καὶ τὴν χαρὰ τῆς δημιουργίας! Βλέποντας τόσα, ποὺ παλιότερα ἦταν γιὰ τοὺς ἀνθρώπους γνώσεις αὐτονόητες, δὲν σταματούσαμε νὰ ἀναζητᾶμε τὸν τρόπο ποὺ ζοῦσαν παλιότερα οἱ Ἕλληνες. Βλέπεις ἡ συγκίνησή μας, ποὺ εἴχαμε ἔστω καὶ ἕνα πιάτο νοστιμότατο φαγητὸ ἐξ ὁλοκλήρου ἀπὸ τὶς δικές μας ἐνέργειες καὶ φροντίδες, μᾶς κέντρισε τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν ἰδέα τῆς αὐτάρκειας! Τὸ ἀποκορύφωμα ἦταν, ποὺ ἔμαθα πὼς τὸ χῶμα στὰ κηπάκια μας ἦταν εὐφορότατο, ἐπειδὴ ὁ σπιτονοικοκύρης τὸ εἶχε ἐμπλουτίσει μὲ μπόλικη κοπριά, ποὺ ἔφερνε ἀπὸ τὸ χωριό του! Συνειδητοποιώντας ὅτι αὐτὸ ποὺ κανονικὰ θὰ ἦταν γιὰ πέταμα, ἀπὸ τὰ ζῶα, ἔδινε τὴν ἐκπληκτικὴ δύναμη στὴν ἀνάπτυξη καὶ τὴν καρποφορία τῶν φυτῶν, χωρὶς νὰ χρειάζεται νὰ ἀγοράσουμε κάποιο ἄλλο λίπασμα, μὲ κράτησε ἄυπνο μία νύχτα· σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ σπιτικὸ σαπούνι ποὺ μᾶς ἔδωσε ὁ σπιτονοικοκύρης, ποὺ τὸ ἔφτιαχνε ἡ γυναίκα του ἀπὸ παλιὰ λάδια, ἡ ὁποία μᾶς ἔδωσε καὶ τὴν πάμφθηνη σόδα πλύσεως, ποὺ ἔκανε τὶς πορσελάνες στὸ μπάνιο καὶ ἄστραψαν! Ὅλα αὐτὰ παιδί μου, μὲ ἔκαναν νὰ ἀναρωτιέμαι σὲ ποιὸ κόσμο ζούσαμε, καὶ ἀγνοούσαμε πὼς φτιάχνοντας μόνοι μας πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ χρειαζόμαστε, περνᾶμε στὴν αὐτάρκεια… Τὸ καθοριστικὸ “μάθημα” ἦρθε στὸν καιρὸ ποὺ θὰ παίρναμε πατάτες ἀπὸ τὴν πατατιά, ἀλλὰ εἴδαμε μὲ ἀπογοήτευση πὼς στὶς ῥίζες δὲν ὑπῆρχε τίποτα! Τότε μάθαμε πῶς τὸ διεθνὲς ἐμπόριο τείνει νὰ “ἀποσύρει” τοὺς σωστούς, τοὺς παραδοσιακοὺς σπόρους ἀπὸ τὴν κυκλοφορία, ἐνῶ ὁ Θεὸς μᾶς τοὺς ἔδωσε, μαζὶ μὲ τοὺς ἀνανεώσιμους πόρους, ὥστε μέσα στοὺς αἰῶνες νὰ μὴν λείπει τίποτα ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους! Τότε πήραμε μὲ τὴν μαμά σου τὴν ἀπόφαση νὰ ὀργανωθοῦμε ὅπως ἔπρεπε, καὶ νὰ μιλήσουμε μὲ τοὺς συγγενεῖς μου, ἐδῶ στὸ χωριό· οἱ ὁποῖοι εἶπαν πὼς “ὅλοι οἱ καλοὶ χωρᾶνε”, καὶ πὼς μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἦταν ἐφικτὸ νὰ σταθοῦμε στὰ πόδια μας σύντομα! Μόλις ἔχουμε κι ἐμεῖς δικά μας γεννήματα γιὰ νὰ τοὺς δώσουμε, θὰ ξεπληρώσουμε καὶ τὰ ζῶα ποὺ μᾶς παραχώρησαν. Ὁ ἅγιος Παΐσιος εἶχε πεῖ πὼς ἡ πλήρης ἀνάθεση τῆς ζωῆς μας στὸν Θεό, εἶναι μία λύτρωση ἀπὸ τὴν ἀνασφάλεια ποὺ μᾶς φέρνει ἡ πίστη στὸ ἐγώ, καὶ μᾶς κάνει νὰ χαροῦμε τὸν Παράδεισο ἀπὸ αὐτὴ τὴν ζωή! Ὅλα αὐτὰ ἐσεῖς τὰ παρακολουθούσατε, ἀλλὰ δὲν μπορούσατε νὰ τὰ δεῖτε ἀπὸ τὴν πλευρά μας, Θεογνωσία μου, γι’ αὐτὸ τώρα σὲ παίρνει τὸ παράπονο».
«Μπαμπά, καὶ ὁ παπποὺς μεγάλωσε ἐδῶ, ἀλλὰ ὁ τόπος δὲν τὸν κράτησε, ἤθελε νὰ φύγει. Αυτὸ δὲν σοῦ κάνει ἐντύπωση; Δὲν ἀποδεικνύει ὅτι μακριὰ ἀπὸ τὶς εὐκαιρίες τῆς πόλης, ἕνας νέος δὲν ἔχει μέλλον;».
«Γιὰ νὰ μὴν φύγει ὁ πατέρας μου ἀπὸ τὸ χωριό, ὁ παπποὺς μου τοῦ ἔλεγε πῶς ὁ ἄνθρωπος εἶναι “δέντρο”, ποὺ μὲ τὶς ῥίζες του χωμένες βαθιὰ στὸ χῶμα, ἀντλεῖ τὴν ὑλικὴ τροφή του, ἀλλὰ ἀπὸ τοὺς τεντωμένους κλάδους στὸν οὐρανό, δέχεται τὶς μυστικὲς ἀκτίνες τοῦ θείου Φωτός! Ὀ πατέρας μου ἤθελε νὰ κάνει τὴν τύχη του, καὶ παρέβλεψε τὶς συμβουλὲς τοῦ πατέρα του. Ἔκανε τὴν οἰκογένειά του στὴν πόλη, ἀλλὰ στὴν πράξη ἔβλεπε πόσο δίκιο εἶχε ὁ πατέρας του, καὶ μὲ τὴν σειρά του μοῦ μετέφερε τὶς πατρικὲς συμβουλὲς ποὺ φύλαγε στὴν καρδιά του· τὶς ὁποῖες ὅμως ἐπίσης παρέβλεπα καὶ ἐγώ. Ὡριμάζοντας ἐρχόμουν πιὸ κοντὰ στὸν Χριστό, καὶ σὲ μεγάλη ἀνάγκη ὅπως βρεθήκαμε, τότε μπόρεσα νὰ καταλάβω τί ἐννοοῦσε ὁ παππούς μου λέγοντας, πὼς ἡ ἀνεργία τῆς πόλης εἶναι ἡ συνέπεια τῆς “ἀγοροπωλησίας” τῶν ἀνθρώπων! “Ἀκουμπώντας” στὸ Θεό, ἡ Πρόνοιά Του μᾶς ἔφερε πίσω στὸ σπίτι μας, ὅπου ἔπρεπε νὰ ζούσαμε ἐξ ἀρχῆς. Μὲ τόση βοήθεια ποὺ ἔχουμε ἀπὸ συγγενεῖς καὶ φίλους, ναί, ἀντιλαμβανόμαστε πὼς εἴμαστε ὑπεύθυνοι νὰ διαχειριστοῦμε τὴν φύση, καὶ ΑΥΤΗ Η ΘΕΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΙΜΗΤΙΚΗ!».
«Ἀφοῦ εἶπες ὅτι δὲν εἶσαι ὑπάλληλος. Ποιός σοῦ εἶπε νὰ… διαχειρίζεσαι τὴν φύση;».
«Ὁ Θεὸς ἔβαλε τὸν ἄνθρωπο διαχειριστὴ ὅλης τῆς Κτίσης. Ὡς ἄρχων τῆς φύσης, ὁ ἄνθρωπος πῆρε τὴν ἐντολὴ νὰ εἶναι ὁ ἐξουσιαστὴς ὅλων ὅσων ὑπάρχουν πάνω στὴν γῆ. Ὁ Θεὸς εἶπε “ἐργάζεσθε καὶ φυλλάσσειν τὸν Παράδεισον”. Ὁ Ἀδὰμ ἦταν γεμάτος πάσης σοφίας, καὶ ἤθελε νὰ ἱκανοποιήσει τὴν μεγάλη του ἔφεση γιὰ γνώση, γιατὶ φθείρεται κάτι καὶ γιατὶ ὑπάρχει, κι ἔτσι ταξινόμησε τὰ ὅμοια καὶ σύγκρινε τὶς γνώσεις. Τὰ ζῶα μᾶς δόθηκαν γιὰ νὰ μᾶς ὑπηρετοῦν. Ὅλα ἀνήκουν στὸν Χριστό, δὲν ἔχουμε τίποτα δικό μας. Μᾶς τὰ ἔδωσε Ἐκεῖνος γιὰ νὰ τὰ διαχειριζόμαστε μὲ σύνεση καὶ νὰ καλύπτουμε τὶς ἀνάγκες μας, καὶ μετὰ νὰ ἐργαζόμαστε γιὰ νὰ καλύψουν καὶ οἱ ἄλλοι τὶς δικές τους. Ἄρα ὡς διαχειριστής, κάθε ἕνας εἶναι ὑπεύθυνος καὶ γιὰ τοὺς ἄλλους. Ὁ πάτερ εἶπε πὼς οἱ ἄνθρωποι ζοῦμε καὶ κινούμαστε γύρω ἀπὸ τρεῖς πραγματικότητες ποὺ ὁρίζουν, καὶ χαρακτηρίζουν τὴν ζωή μας. Εἶναι ὁ νοῦς μας, τὸ σῶμα μας καὶ τὰ πράγματά μας. Ἀπὸ ὅλα μέσα στὴν ὕπαρξή μας, δικός μας εἶναι μόνο ὁ νοῦς τῆς ψυχῆς μας! Ὁ ψυχικὸς ὀφθαλμὸς καθοδηγεῖ ὅλο τὸν ἄνθρωπο, καὶ ὅ,τι καλὸ ἤ πονηρὸ δεῖ ἤ ἀκούσει, τὸ κατεβάζει στὴν καρδιά. Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ τὸν καθαρίζουμε, μέσῳ τῆς τήρησης τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ καταστήσουμε τὸν νοῦ “ἡγεμόνα καὶ κυριάρχη” στὴν ζωή μας! Ἔτσι ἔχουμε νὰ διαχειριζόμαστε καὶ τὸ ἀόρατο “χωραφάκι” τῆς ψυχῆς μας, μαζὶ μὲ τὴν φύση».
«Μόνο ποὺ ὅταν μιλᾶμε γιὰ πολιτισμό, στὸ μυαλὸ δὲν μᾶς ἔρχεται ποτὲ ἡ φύση ἀλλὰ ἡ πόλη, ποὺ ἔχει τόσες ἀνέσεις! Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἡ πολιτισμὸς ἀπορρίπτει τὴν φύση; Ἐπειδὴ δὲν τὴν χρειάζεται; Τώρα μὲ τὴν τεχνολογία, οἱ μεγάλες ἐπιχειρήσεις δὲν χρειάζονται χῶμα γιὰ νὰ καλλιεργοῦν τὰ λαχανικά, ἐπειδὴ σὲ ἐσωτερικὲς ἐγκαταστάσεις, τὰ μεγαλώνουν μέσα στὸ νερό!».
«Εἶναι “πολιτισμὸς” νὰ ζήσουμε χωρὶς πρόσβαση στὸ φαγητό, ὅταν δὲν ἔχουμε χρήματα νὰ τὸ ἀγοράσουμε; Λίγα τραβήξαμε τοὺς τελευταίους μῆνες στὴν πόλη; Θεογνωσία, πολιτισμὸς δὲν εἶναι ἡ τεχνολογία, ἀλλὰ ἡ ἄσκηση τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου! Γι’ αὐτὸ σοῦ εἶπα πρὶν πὼς ἡ ἀνεργία τῆς πόλης εἶναι ἡ συνέπεια τῆς “ἀγοροπωλησίας” τῶν ἀνθρώπων! Ποιὸς φθόνησε τὴν τιμητικὴ θέση τοῦ ἀνθρώπου μέσα στὸν Παράδεισο, καὶ τὸν ἔδειξε ἀνάξιο ἔνοικό του; Ποιός θέλει νὰ τὸ ἐπαναλάβει καὶ ἐδῶ στὴν γῆ, “ἀκυρώνοντας” τὴν αὐτάρκειά του, μὲ στόχο νὰ τοῦ στερήσει καὶ τὴν αὐτονομία του; Ὁ ἐκπεσών εἰς τὸν αἰῶνα, ποὺ “χτικιάζει” μὲ τὴν ἐλευθερία μας, καὶ ἀπαιτεῖ νὰ μᾶς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴν φύση, ποὺ διδάσκει τὴν τάξη μὲ τὴν ὁποία εἶναι δημιουργημένη ἡ ζωή. Οἱ ἐποχές, οἱ καλλιέργειες, τὸ μεγάλωμα τῶν ζώων, ὁ κόπος ποὺ ἀπαιτεῖται, ἡ ἐπιμονή, ἡ φροντίδα, ἡ ἀγάπη, ὅλα αὐτὰ διδάσκουν στὸν ἄνθρωπο τί εἶναι ἀληθὲς καὶ τί ψευδές!».
«Τί ἐννοεῖς λέγοντας “ἀγοροπωλησία” τῶν ἀνθρώπων; Μοῦ θυμίζει τοὺς Ἀμερικανοὺς δουλεμπόρους, ποὺ ἔκαναν περιουσίες ἀπὸ τὴν ἐκμετάλλευση τῶν Ἀφρικανῶν, ποὺ τοὺς στοίβαζαν στὰ πλοῖα σὰν νὰ ἦταν.. ζῶα, καὶ τοὺς πήγαιναν γιὰ πούλημα! Εἶχα διαβάσει ὅτι προτιμοῦσαν τὰ παιδιά, ἐπειδὴ… χωροῦσαν περισσότερα… Ὅμως μπαμπά, εἴμαστε πολιτισμένοι τώρα στὴν πατρίδα μας, δὲν ἔχουμε σχέση μὲ ἁλυσόδεμα, οὔτε μᾶς “πίνει τὸ αἷμα” κάποιος “ἀφέντης”!
«Λίγους αἰῶνες ἀργότερα ἀπὸ τὸ “δουλεμπόριο” ποὺ εἶπες, σὲ ὅσες περιοχὲς “προόδευαν” γινόταν μία ἀνάλογη “διακίνηση σκλάβων”! Δὲν σοῦ κάνει ἐντύπωση, ποὺ ἡ μισὴ Ἑλλάδα βρίσκεται στοιβαγμένη στὴν πρωτεύουσα; Ὁ πατέρας μου ἔκανε ἀρκετὲς φορὲς λόγο γιὰ τὴν ἀπάτη τῆς ἀστυφιλίας, ὅπου ἡ ἑρμηνεία τῆς “δημοκρατίας”, ἦταν πὼς στὴν πόλη ἦταν “ὅλα ἐλεύθερα” καὶ καθένας “ἔφτιαχνε” τὶς δικές του ἀντιλήψεις γιὰ τὰ πράγματα… Αὐτὸ βέβαια δὲν ξεκίνησε ἀπὸ ἐμᾶς, ἦταν οἱ βασικὲς ἀντιλήψεις τοῦ εὐρωπαϊκοῦ “Διαφωτισμοῦ”, ποὺ γιὰ νὰ χτίσει τὸν “νέο κόσμο” ποὺ ἤθελε ὁ διάβολος γιὰ νὰ καταδυναστεύει τοὺς ἀνθρώπους, ἔπρεπε πρῶτα νὰ κατεδαφίσει τὸν “παλαιὸ κόσμο”, τῆς Χριστιανοσύνης… Στὴν οὐσία, αὐτὴ εἶναι ἡ βασικὴ ἀποστολὴ ἑνὸς πολέμου, ἡ βίαιη ἀλλαγὴ τῶν κανόνων, ποὺ φέρνουν οἱ βομβαρδισμοὶ πάσης φύσεως! Φτάνοντας ὁ πατέρας μου στὴν πολύβουη πόλη, εἶδε νὰ ὑφίστανται καταστάσεις ἄγνωστες, τὴν στιγμὴ ποὺ βίαζε τὸν ἑαυτό του νὰ προσαρμοστεῖ… Δίπλα του βρισκόνταν πλῆθος ἀνθρώπων χωρὶς μεταξύ τους πνευματικοὺς δεσμούς, μὲ διαφορετικὲς συνήθειες, οἱ περισσότεροι “διαφορετικοὶ” ἀπὸ τοὺς γονεῖς τους, ποὺ δὲν ἦταν λάτρεις τῆς εὐχαρίστησης. Ἡ προσωπικὴ ἀνάπτυξη δίδαξε παντοῦ μὲ μπόλικη αὐθάδεια τὴν αὐτοπεποίθηση, ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΔΙΑΝΟΗΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, ἡ ὁποία αὐτοπεποίθηση ἔφερε τὴν αὐτοδικαίωση, ποὺ στοχοποιεῖ τὸν πλησίον ὡς τὸν “ἀχώνευτο”! Ἡ προσωπικὴ ἀνάπτυξη εἶναι ὅλες οἱ βαρβαρικὲς τεχνικὲς ποὺ ἔχει ἐφεύρει ἡ προτεσταντικὴ… “ἠθικἠ” —αὐτὴ ποὺ “σκότωσε” τὸν Θεὸ— γιὰ τὴν ἐπικράτηση τοῦ ἀλαζόνα πάνω στὸν πλησίον! Μιμούμενη ἡ πατρίδα μας τὴν ἀφροσύνη, τὴν ἀγραμματοσύνη καὶ τὴν πλεονεξία τῆς δύσης, ὅ,τι ὁνομαζόταν “Παράδεισος”, μετέτρεπε τὴν καθημερινότητα σὲ… “Κόλαση”! Βλέποντας ὁ πατέρας μου τὴν ζωὴ ἀντεστραμμένη καὶ διεστραμμένη, δὲν ἔβγαζε ἄκρη καὶ πελάγωνε! Τὸ μόνο ποὺ εἶχε ἐμπεδώσει ἦταν ἡ περιφρόνηση τῆς “καθυστερημένης” ἀγροτιᾶς ποὺ ἔβλεπε στὶς ταινίες, τὰ εἰρωνικὰ σχόλια καὶ βλέμματα τῶν “πολιτισμένων”, οἱ ὁποῖοι ὑποκλίνονταν μόνο σὲ ὅ,τι προερχόταν ἀπὸ τὸ ἐξωτερικό! Σὲ κάθε μεγάλη πόλη ποὺ συσσωρεύτηκαν οἱ ἄνθρωποι, παιδί μου, χρειάζονταν χρήματα γιὰ νὰ πληρώνουν τὶς ἐξαρτήσεις τους, ἀνάλογα μὲ τὴν πλύση ἐγκεφάλου ποὺ εἶχε ὑποστεῖ ὁ καθένας…».
«Ναὶ ἀλλὰ ἡ δική μας οἰκογένεια δὲν εἶχε σχέση μὲ ὅλα αὐτά. Νομίζω ὅτι μπορούσαμε νὰ κάνουμε λίγη ὑπομονή, γιὰ νὰ μὴν χρειαζόταν νὰ κάνουμε τόσο βαθιὲς τομὲς στὴν ζωή μας…». Στὸ μυαλὸ μοῦ ἦρθε ἡ μεγάλη εὐκαιρία ποὺ εἶχε ἡ πρώην συμμαθήτριά μου, ἡ Σελήνη, ποὺ ἔπαιξε στὴν ἀπίστευτη ταινία μὲ τοὺς ἐξωγήινους. Δὲν ἦταν κακὴ ἡ τεχνολογία, ἤ τὰ ἐπαγγέλματα τοῦ μέλλοντος, πῶς νὰ τὸ ἐξηγοῦσα στὸν μπαμπά; Ἡ ταινία εἶχε ἀσύλληπτη ἐπιτυχία, καὶ θὰ ἔφτιαχναν καὶ τὴν συνέχειά της. Στοὺς γονεῖς μου δὲν ἀνέφερα ἀπολύτως τίποτα γιὰ τὴν συμμετοχὴ τῆς Σελήνης, ἀλλὰ ἡ ἰδέα νὰ περνοῦσα ἀπὸ δοκιμαστικὴ ἀκρόαση, μήπως ἔπαιζα κι ἐγὼ στὴν ἑπόμενη ταινία, “ἔτρωγε” τὴν καρδιά μου σὰν σκουλίκι! Οἱ γονεῖς μου δὲν ἐνθουσιάζονταν μὲ τέτοια σκηνικά, ὅπως εἶδα στὴν διαφήμιση τῆς ταινίας, μὲ τὰ ὑπερβολικὰ μακριὰ νύχια ποὺ εἶχε ἡ Σελήνη στὸν ῥόλο της, ποὺ κατέληγαν σὲ αἰχμηρὴ μύτη, σὰν ἡ “ἐξωγήινη” νὰ ἔκανε μία ἀκαθόριστη ζωή· κάποια στιγμὴ τὸ πλάνο σκοτείνιαζε καὶ ἐπικρατοῦσαν τὰ μάτια της ποὺ φωσφώριζαν μάλιστα στὸ σκοτάδι, δείχνοντάς τα ὑπερφυσικά, ζωώδη, γεμάτα μυστηριώδες… μίσος, σὰν νὰ εἶχαν ἐντολὴ νὰ σκοτώσουν κάτι ποὺ παρακολουθοῦσαν μὲ τὴν ὑπερ- ὅρασή τους! «Μπαμπά, πῶς θὰ μποροῦσε νὰ γίνει, νὰ μὴν ἀποκοπῶ ἀπὸ κάποιες μοναδικὲς εὐκαιρίες ποὺ ἴσως μὲ περιμένουν στὴν πόλη; Ἀπὸ αὐτὲς ποὺ ἄν μᾶς συναντήσουν μία φορά, μετὰ δὲν ἀνησυχοῦμε ποτὲ γιὰ τὴν ἀνεργία; Ἄκουσα πὼς ψάχνουν ἕνα κορίτσι γιὰ ἕναν ῥόλο σὲ ταινία…». “Μαγκωμένη” ἡ φωνή μου ἀπὸ τὸ παράπονο, γιὰ τὴν ἀπόσταση ποὺ μᾶς χώριζε ἀπὸ τὴν κίνηση τῆς πόλης, δὲν μπόρεσε νὰ ἀρθρώσει κάτι ἄλλο.
Σὰν νὰ ἔβλεπε τὶς σκέψεις μου ὁ πατέρας μου, τὸ πρόσωπό του συννέφιασε, λέγοντας: «Μᾶλλον ἐννοεῖς τὴν ταινία ποὺ θὰ παίξει καὶ ἡ Σελήνη, ποὺ μοῦ εἶχε δείξει τὴν διαφήμισή της ἡ μαμά σου». Τὰ χαρακτηριστικά του πῆραν ἔκφραση πόνου, χωρὶς νὰ καταλαβαίνω τὸν λόγο! «Τὸ θέμα δὲν εἶναι ἄν θὰ πᾶς ἐσὺ, Θεογνωσία μου, ἀλλὰ πὼς ἄν δὲν εἴχαμε ἐκεῖνο τὸ εὐλογημένο κηπάκι στὴν ταράτσα, ἴσως ἐγὼ νὰ μὴν εἶχα καμία ἀντίρρηση! Αὐτὸ εἶναι τὸ τραγικό! Νὰ σοῦ πῶ γιατί; Ὁ ἄνθρωπος πῆρε ἐντολὴ ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ εἶναι ὁ ἐξουσιαστὴς ὅλων ὅσων ὑπάρχουν πάνω στὴν γῆ, ὅπως σοῦ εἶπα, καὶ ὁ παππούς μου ἦταν ξεκάθαρος: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΕΡΓΟΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ, ΜΟΝΟ ΔΟΥΛΟΣ! Ἔτσι καὶ ξεχάσει ὁ ἄνθρωπος τὸν “Παράδεισο”, πάει, μετὰ γίνεται φίλος μὲ τὴν “Κόλαση”! Ἄν τοῦ καταστρέψουν ὅμως τὸν “Παράδεισο”, ὅσο ἐκεῖνος τὸν ἔχει ξεχάσει, τότε ἔχοντας ἀποκτήσει “θάρρητα” μὲ τὴν “Κόλαση”, αὐτὴ θὰ τὸν κάνει εὔκολα σκλάβο της, ὁ Θεὸς νὰ φυλάει! Πόσο δίκιο εἶχες παππού!».
Ὁ πατέρας μου δὲν ὑπερβάλλει στὶς ἐκφράσεις του, καὶ γι’ αὐτὸ ἡ “ἀνάγλυφη” πίκρα στὸ πρόσωπό του, μὲ ἀναστάτωσε! «Τί ἐννοεῖς μπαμπά; Τί σημαίνουν ὅλα αὐτά; Τί εἶναι ὁ ἄνεργος διαχειριστής, καὶ τί ῥόλο μπορεῖ νὰ ἔπαιξε τὸ κηπάκι;». Σκέπασε τὸ πρόσωπό του μὲ τὶς παλάμες, καὶ τὸν περίμενα λίγο, νὰ ἡσυχάσει καὶ νὰ μοῦ ἐξηγήσει. Δὲν κατάλαβα ποιὸς εἶναι ὁ μεγάλος κίνδυνος ποὺ τὸν ξεσήκωσε ἔτσι· γενικὰ ἐδῶ εἴχαμε ἠρεμήσει ἀπὸ τοὺς κινδύνους τῆς πόλης, δὲν ἔβλεπες πουθενὰ κάτι παράλογο.
«Τὰ ἄθεα γράμματα τῆς Εὐρώπης μᾶς ἔκαναν νὰ μὴν ἀγαπᾶμε τὰ χωριά μας, καὶ νὰ μὴν ἀγαπᾶμε οὔτε τὰ δέντρα, οὔτε τὴν γεωργία, οὔτε τὰ ζῶα! Κάτι ποὺ φτιάχνουμε μὲ κόπο, ὅπως τὸ φαγητὸ ποὺ καλλιεργοῦμε, τὸ ὑπολογίζουμε, ἐπειδὴ τὸ πονᾶμε! Μὲ τὶς γνώσεις καὶ τὴν πείρα τους οἱ παλιότεροι ἔκαναν σπουδαῖα πράγματα: ἔφτιαχναν τὸ τυρί τους, τὸ κρασί τους, τὸ σαπούνι τους, συντηροῦσαν τὰ τρόφιμα, ἔφτιαχναν τὰ σπίτια τους ἐξ ὀλοκλήρου μὲ τὰ χέρια τους, τὰ ροῦχα τους μόνοι τους, εἶχαν ἐκτεταμένες γνώσεις στὰ βότανα καὶ γιὰ τὸ στραμπούληγμα ἔφτιαχναν κατάπλασμα στὴν κουζίνα τους, καὶ ἄλλα πολλά, ποὺ τοὺς ἐπέτρεπαν νὰ ἐπιβιώνουν στὴν φτώχεια.Τὸ κυριότερο, εἶχαν τὶς Παρακλήσεις καὶ τὶς λιτανεῖες γιὰ νὰ προφυλάσσονται ἀπὸ τὰ δεινὰ ποὺ τοὺς ἔβρισκαν! Ἀπορρίπτοντας ὁ πολιτισμὸς τὴν φύση, ἀπορρίπτει καὶ τὸ παρελθὸν τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ἔτσι μπορεῖ εὔκολα νὰ τὸν ἀποπροσανατολίζει, σὰν νὰ μὴν εἶχε γράψει ἱστορία νωρίτερα! Κάνοντας ὁ “Διαφωτισμὸς” τὸν ἄνθρωπο νὰ “ξεχάσει” πὼς τὸ σπίτι του καὶ ἡ τροφή του εἶναι στὴν φύση, ἄρχισε τὸ “κατεδάφισμα” τοῦ “παλαιοῦ κόσμου”, τῆς εὐσέβειας καὶ τῆς εὐπρέπειας. Οἱ “Σειρῆνες” τοῦ δυτικοῦ “πολιτισμοῦ” καλοῦσαν τὸν ἄνθρωπο νὰ πάει στὴν πόλη ΟΜΗΡΟΣ, ὅπου γιὰ νὰ καλύπτει τὶς ἀνάγκες του θὰ ἱκετεύει νὰ τὸν ἐγκρίνουν οἰ ἰδιοκτῆτες τῆς μηχανῆς, ποὺ ἀντικαθιστᾶ τὴν φύση. Μὲ τὴν κατασκευὴ τοῦ “νέου κόσμου”, ἡ δύναμη τῆς αὐτάρκειας ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὴν δύναμη τῶν χρημάτων· ὅπου σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ προτεσταντικὸ “καθένας φτιάχνει τὶς δικές του ἀντιλήψεις γιὰ τὰ πράγματα”, τὰ χρήματα μποροῦσαν νὰ φέρουν τὴν προσκόλληση στὸν μαμωνᾶ καὶ τὴν πλεονεξία, καὶ νὰ δεσμεύουν τὴν ψυχὴ στὶς ὀλέθριες ἐξαρτήσεις τῶν ψυχοφθόρων παθῶν… Καλλιεργώντας τὴν γῆ, ἐκείνη θὰ δώσει μόνο χρήσιμα ἀγαθά, καὶ ποτὲ μὲ τεμπελιὰ καὶ ἀπάτες! Μιλώντας ὁ Κύριος γιὰ τὰ κλίματα τῆς ἀμπέλου ποὺ δὲν ἔφερναν καρπὸ καὶ ῥίχνονταν στὴν φωτιά, βάζοντας μπροστά μας τὴν προαίρεση γιὰ τιμὲς, ἤ θανάσιμες συνέπειες, δὲν χρησιμοποίησε ἐμπορικοὺς ὅρους. Οἱ “βομβαρδισμοὶ” τῆς δύσης σὲ αὐτὸν τὸν ἀκήρυκτο πόλεμο ἦταν ἡ ἀφροσύνη, ἡ ἀγραμματοσύνη καὶ ἡ πλεονεξία ποὺ ἔκαναν τὸν “νέο κόσμο” συνώνυμο τῆς “Κόλασης”… Χάνοντας ὁ ἄνθρωπος τὴν ἐπαφή του μὲ τὸ χῶμα, ξέχασε ὅτι καὶ ὁ ἴδιος φτιάχτηκε ἀπὸ χῶμα, καὶ συγχέοντας τὸ ἀληθὲς μὲ τὸ ψευδές, καὶ τὴν ἐλευθερία μὲ τὴν τεχνολογία, ξέχασε νὰ ζεῖ σὰν ἄνθρωπος καὶ ἄρχισε νὰ ζεῖ σὰν… “σκιά”. Ἡ μανιώδης ἀφοσίωση στὸν τεχνολογικὸ τρόπο ζωῆς εἶναι ὁ ἀντίποδας γιὰ τὴν φύση, καὶ τὴν ἐνασχόληση μὲ αὐτή. Δὲν ὑπάρχει “ἄνεργος διαχειριστὴς τῆς φύσης”, μόνο δοῦλος —ἐπαναλάμβανε ὁ παππούς μου στὸν πατέρα μου— ὁ διαχειριστὴς τῆς φύσης πῆρε ἐντολὴ νὰ τὴν ἐξουσιάζει, μὴν γίνεσαι δοῦλος τῶν ἀνθρώπων!».
Εἶχα ξεχάσει πῶς ἀποτυπωνόταν τὸ μαρτύριο τῆς ἀνεργίας στὸ πρόσωπό του, ἀλλὰ τώρα ποὺ ὁ πατέρας μου τὸ ξαναθυμόταν, ἡ καρδιά μου μάτωσε! Δὲν εἶχα συνειδητοποιήσει ὅτι ὅσο ὁ πατέρας μου δὲν ἔβρισκε δουλειὰ… ὑποβαθμιζόταν! Ὑποβάθμιση εἶναι ἡ σκληρὴ πραγματικότητα τῆς σκλαβιᾶς! Τώρα φαινόταν αὐτὸ στὰ μάτια μου, ποὺ ὁ πατέρας διέθετε τὴν ἐπιλογὴ νὰ ἀξιοποιεῖ τὶς εὐλογίες τοῦ Χριστοῦ, σύμφωνα μὲ τὸ φιλότιμό του! Μᾶλλον φερόμουν ἐγωιστικά, ἴσως ἐπειδὴ δὲν εὐχαρίστησα ὅπως ἔπρεπε τὸν Κύριο, γιὰ τὸ φαγητὸ ποὺ μᾶς δίνει τώρα… Καὶ ἐγὼ εἶχα ἠρεμήσει ποὺ ἔβλεπα τοὺς γονεῖς μου νὰ εἶναι τόσο δημιουργικοὶ ἀπὸ τὸ πρωὶ ὥς τὸ βράδυ, καὶ πρὶν τὸ καταλάβω, μάθαινα ἕνα σωρὸ πράγματα ἀπλῶς παρακολουθώντας τα. Ἤδη εἶχα ἰδέες γιὰ νὰ ἔφτιαχνα διάφορα πράγματα μὲ τὸν πηλό, ποὺ ἔχουμε ἀρκετὸ ἐδῶ κοντά. Ἡ μαμὰ εἶπε ὅτι τὸν ψήνουν, γιὰ νὰ γίνεται ἀνθεκτικός! Τώρα συνειδητοποιῶ, πὼς ὅσο δὲν εἶχα ζήσει στὴν φύση, πίστευα ὅτι οἱ ψηφιακὲς συσκευὲς εἶναι ἡ… “φύση”! «Μπαμπά, ἡ αἱρετικὴ στάση τοῦ νὰ πιστεύουμε ὅτι τὰ πράγματα εἶναι ὅπως μᾶς βολεύουν, γιὰ νὰ ὑποδουλωνόμαστε στὰ πάθη μας, καταλήγει σὲ αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ ἅγιος Παΐσιος, πὼς ἡ ἄνεση ἀχρηστεύει τὸν ἄνθρωπο; Δηλαδὴ ὁ ἀχρηστευμένος ἀργὰ ἤ γρήγορα θὰ γίνει δοῦλος, αὐτὸ ἐννοοῦσε ὁ παππούς σου; Συμφώνησε μὲ μία κίνηση τοῦ κεφαλιοῦ, καὶ ἡ χαρά του ποὺ κρατάω ὅσα μοῦ λέει, ἀνάπαυσε τὴν ψυχή μου. «Ἀφοῦ τὸ ὕφος τῆς ταινίας ποὺ ἔπαιξε ἡ Σελήνη δὲν τὸ ἐγκρίνεις, πῶς γίνεται νὰ μὴς ἀπέκλειες κάποιο ἐνδεχόμενο δοκιμαστικό, ὅσο δὲν εἴχαμε τὸ κηπάκι στὴν ταράτσα; Δὲν καταλαβαίνω πῶς συνδέονται μεταξύ τους… Σοῦ φαίνεται τώρα τραγικὸ νὰ δοκίμαζα τὸν κινηματογράφο, ἐπειδὴ παλιότερα βάλατε λίγους σπόρους στὸ χῶμα;»
«Ξέρεις, Θεογνωσία, ὁ πατέρας μου εἶπε ἐκ τῶν ὑστέρων, πὼς τὸ νὰ μεταναστεύσει στὴν πόλη, ἦταν κάτι παράλογο. Ὅμως πρὶν ἀκόμα μετακινηθεῖ, εἶχε γίνει ἤδη μία ἐσωτερικὴ μετακίνηση, ἀπὸ τὶς ἀπατηλὲς ὑποσχέσεις γιὰ πολλὰ προνόμια ποὺ “δικαιολογοῦσαν” τὸ τόλμημα, ἐπειδὴ θὰ τὸν ἔφερναν σὲ πολὺ “συμφέρουσα” θέση. Ὁ ἴδιος δὲν ἦταν σὲ θέση νὰ δεῖ ὅτι τὰ προνόμια αὐτὰ τοῦ “νέου κόσμου” δὲν ὑφίστανται, καὶ ἔγινε ἐσωτερικὸς μετανάστης γιὰ προνόμια ποὺ ἦταν μόνο στὴν φαντασία του… Ἐμᾶς τὸ κηπάκι μᾶς ἔσωσε, ἐπειδὴ μᾶς ἔβγαλε ἀπὸ τὰ “πολιτισμένα τάγματα ἐργασίας”, δηλαδὴ τὴν ψευτοζωή, ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ παππούς! Θὰ σοῦ τὰ πῶ ὅπως μοῦ τὰ εἶπε ὁ πατέρας μου, καὶ θὰ καταλάβεις. Ἀπὸ τὰ μέσα τοῦ 18ου αἰώνα, οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ “Διαφωτισμοῦ” κατήγγειλαν τὴν φεουδαρχία ὡς ἄδικο σύστημα ἐξουσίας, βασισμένο στὰ προνόμια ἀπὸ γέννησης, τὴν ἀνισότητα καὶ τὴν βάναυση ἐκμετάλλευση, καὶ μετὰ ἀπὸ βίαια γεγονότα, διακήρυξαν τὴν κατάργησή της καὶ τὴν… “ἐπανεκκίνηση” τοῦ κόσμου ἀπὸ τοὺς ἴδιους! Ἡ πλεονεξία ποὺ εἶναι πολυμήχανη καὶ πολυδαίδαλη, τώρα στράφηκε στὸν μαμωνᾶ! Ὁ διάβολος ἔδωσε “νέα σχέδια” στὰ ἀνδράποδά του γιὰ νὰ χτίσουν τὸν “νέο κόσμο” τῆς… φιλελεύθερης ἐκμετάλλευσης τῶν ἀνθρώπων, ὅπου μὲ τὴν βοήθεια τῶν ἐπιστημῶν καὶ τοῦ ἀσεβοῦς νόμου, θὰ ἐλέγχουν τὸ ἐμπόριο! Ἡ πλεονεξία θὰ ῥυθμίζει τὶς τιμὲς τῆς ἀγορᾶς, σύμφωνα μὲ τὰ μισάνθρωπα συμφέροντά της! Ἐκείνη θὰ συγκεντρώσει στὰ ἐκμαυλισμένα χέρια της τὸν παγκόσμιο πλοῦτο, τὴν “κοπριὰ” τῶν δαιμόνων, μέσα ἀπὸ τὶς συγχωνεύσεις τῶν ἑταιρειῶν καὶ τὶς μυστικὲς συμφωνίες! Ἔτσι ἡ μετάβαση τῆς κινητήριας δύναμης ἀπὸ τὴν γῆ, στὸ χρῆμα, θὰ γινόταν ὁ σιχαμερὸς ὑποκινητὴς τῶν ἐνστίκτων καὶ τῶν δαιμονικῶν παθῶν… Ὁ μαμωνᾶς ἦταν τὸ “δόλωμα” γιὰ ὅλους, ποὺ ἤθελαν νὰ τὰ ἔχουν ὅλα! Τὰ χρήματα μποροῦσαν νὰ “γεννήσουν” νέα κεφάλαια, νὰ “ἀγοράσουν” συνειδήσεις, νὰ κλαποῦν, νὰ ἀκολουθήσουν στὶς μεγάλες μετακινήσεις ποὺ στὸ ἑξῆς θὰ συστηματοποιοῦνταν, νὰ ἀσκήσουν παγκόσμια ἐξουσία, καὶ τόσες ἄλλες ἀνήθικες “δουλειές”, ποὺ ὁ πλοῦτος σὲ “γῆ” δὲν ἐπέτρεπε! Ἡ ἠθικὴ ὑποδούλωση τοῦ διαχειριστὴ τῆς φύσης ἔγινε “κοινὴ λογική”, ἀλλὰ ἐπειδὴ δὲν μποροῦσε νὰ γίνει “ἄνεργος διαχειριστής”, ὁ δρόμος ποὺ πῆρε τὸν ἔβγαζε στὴν αἰώνια σκλαβιά, ἀφοῦ ἡ ψευδοελευθερία τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης ὑποσχόταν μόνο ἐπίγεια ἐλευθερία… Ὅταν ἔνοιωσε ὁ πατέρας μου πὼς μετὰ θάνατον, τὸ χρῆμα ἰσοδυναμεῖ μὲ… “ἀτμό”, συνειδητοποίησε πὼς ὁ “Διαφωτισμὸς” ἔλεγε μόνο ψέματα! Ὄχι μόνο ὁ δυτικὸς “πολιτισμός” δὲν προσφέρει τὴν ἐπίγεια ἐλευθερία στὸν ἄνθρωπο, ἀντιθέτως, τὸν ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΙ νὰ “ἐ κ π ο ι ε ῖ” τὴν αἰώνια ἀξία του, δηλαδὴ ΑΠΑΙΤΕΙ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΜΟΝΟ ΩΣ ΣΚΛΑΒΟ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ! Ἡ ἑωσφορική ταχυδακτυλουργία τῆς “ἀντικατάστασης” τῆς “γῆς” ἀπὸ τὸ “χρῆμα”, μεθοδεύτηκε γιὰ νὰ γίνει αὐτὴ ἡ “ἀγοροπωλησία τοῦ ἀνθρώπου”, παιδί μου!».
«Ἄ, τώρα κατάλαβα! Βλέποντας στὸ κηπάκι, τὶς δυνατότητες ποὺ ἔχει ὁ διαχειριστὴς τῆς φύσης, σταματήσατε μὲ τὴν μαμὰ νὰ νοιώθετε τὴν πίεση τῆς “ὑποβάθμησης” ἀπὸ τὴν ἀνεργία… Λέγοντας “πολιτισμένα τάγματα ἐργασίας”, ἐννοεῖς τὸ διεφθαρμένο κατεστημένο, ὅπως λές, ἤ κάτι τέτοιο;».
«Ὅταν μοῦ ἔδειξε ἡ μαμά σου τὴν διαφήμιση μὲ τὴν ταινία ποὺ ἔπαιζε ἡ Σελήνη, διάβασα κάπου ποὺ ἔγραφε πὼς βλέποντας τὴν ταινία, θὰ τὴν… ζοῦσες! Αὐτὴ εἶναι ἡ ψευτοζωὴ ὅπως ἔλεγε ὁ παππούς μου, δηλαδὴ ἡ ζωὴ στὸ “πολιτισμένο τάγμα ἐργασίας”, ὅπου ἡ ψευδο-ὕπαρξη θεωρεῖ γιὰ προσωπικότητα τὴν “εἰκόνα”, αὐτὸ ποὺ βλέπουν ἀπὸ μακριὰ οἱ ἄλλοι, τὴν προσωπικότητα ποὺ ἀγοράζεται, ἤ ἀντιγράφεται… Ἄν ὁ ἄνθρωπος εἶναι ταπεινός, δὲν ἔχει ἀνάγκη τὸ ψέμα τῆς φαντασίας, καὶ δὲν τῆς ἐπιτρέπει νὰ τὸν “σκλάβώσει” στὴ “ἀπεριόριστη ἐλευθερία”, ποὺ καταργεῖ τὴν προσωπικότητα! Πρὶν δῶ ὅτι μπορῶ νὰ φροντίσω ἕνα μαρούλι, δὲν συναισθανόμουν πὼς ἡ ψευτοζωὴ ἦταν μέσα στὴν νοοτροπία μου!».
«Οὔτε ἐγὼ μποροῦσα νὰ δῶ πὼς τὰ προνόμια τῆς ψευτοζωῆς, δὲν ὑφίστανται, ἀλλὰ τώρα βλέπω κάπως διαφορετικὰ τὰ πράγματα… Μιὰ ποὺ τὸ συζητᾶμε, τί φαντασίες νὰ τρέφεις ὅταν φροντίζεις τὴν γῆ καὶ τὰ ζῶα; Ὅλα θέλουν κόπο, ὑπομονή, ἀγάπη, σύνεση καὶ προσευχή! Ὅταν ξυπνᾶς τὸ πρωὶ καὶ ξεκινᾶς τὶς δουλειές σου, ἡ ἐμφάνισή σου δὲν παίζει κανέναν ῥόλο, ἀλλὰ μὲ τὴν φροντίδα ποὺ προσφέρεις στὴν οἰκογένειά σου, παίρνεις τὴν ἀμοιβή σου, καὶ χαίρεσαι τὴν ἀξία σου!». Μὲ τὸν μπαμπὰ χαμογελάσαμε μαζί. Χαιρόμουν ποὺ ἔφυγε ἡ ἔνταση ἀπὸ μέσα μου, ἐπειδὴ κατὰ βάθος καταλάβαινα ὅτι ἡ Πρόνοια τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἔδωσε τὴν ὑγιὴ ζωή, δηλαδὴ τὴν παραδοσιακή. «Μπαμπά, τώρα ποὺ ἔβαλα “φρένο” στὴν ψευτοζωή, μπορῶ νὰ παραδεχτῶ ὅτι ἡ ἀπὸλαυση τῆς φύσης στὶς αἰσθήσεις, εἶναι ἀνώτερο δῶρο! Αὐτὴ ἡ ἀπόλαυση ποὺ ὀμορφαίνει τὰ μάτια, τὴν μύτη, τὰ αὐτιά, περνάει κατευθείαν στὴν ψυχή!».
«Ὁ ἄνθρωπος ξέρει πὼς εἶναι φτιαγμένος γιὰ ἀπόλαυση, ἀλλὰ δὲν ξέρει γιὰ ποιὰ ἀκριβῶς, εἶναι πλασμένος! Τοῦ λείπει πάρα πολὺ ἡ ἀπόλαυση τῆς φύσης, δὲν μπορεῖ νὰ ἰσορροπήσει χωρὶς αὐτή, ἀλλὰ ἄν ἡ ψυχή του στερεῖται καὶ τὴν πνευματικὴ ὀμορφιά, ὁ νοητὸς ἐχθρὸς τὸν ὠθεῖ στὴν σωματικὴ ὀμορφιά, ποὺ τὴν κάνει εἴδωλο… Αὐτὸ βέβαια εἶναι τὸ ἔγκλημα τῆς τηλεκόλασης, ἐπίσημου ὑποκινητῆ τῶν ἐνστίκτων καὶ τῶν δαιμονικῶν παθῶν… Δεκαετίες τώρα μολύνει τὶς ψυχὲς τῶν λαῶν μὲ τὴν βία, τὴν φρίκη καὶ τὸ παράλογο, ἐκπαιδεύοντάς τους στὴν ἠθικὴ ἀσυδοσία, τὴν καταναλωτικὴ ἀσυδοσία, τὴν ὑπερεκμετάλλευση τῶν φυσικῶν πόρων, τὴν προκλητικὴ μόλυνση τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος! Ἡ πλεονεξία μιλάει ὑποκριτικὰ ἀπὸ παλιὰ γιὰ τοὺς κινδύνους τῆς κλιματικῆς ἀλλαγῆς μὲ τὴν ὑπερθέρμανση τοῦ πλανήτη, ποὺ ἰσχυρίζεται πὼς θὰ φέρει τὴν καταστροφὴ τοῦ κλίματος. Θυμᾶμαι πόσο εἶχαν τρομοκρατήσει τὸν κόσμο στὴν ἀλλαγὴ τῆς χιλιετηρίδας, μὲ τὴν ὑποτιθέμενη καταστροφὴ τοῦ κόσμου ποὺ ἴσως γινόταν! Ὅλα αὐτὰ γίνονται γιὰ νὰ πείσουν τοὺς ἀνθρώπους ὅτι θὰ ὑποχρεωθοῦν σὲ λίγο νὰ ἀκολουθήσουν “μέτρα σωτηρίας”…».
«Φυσικὰ θὰ ἔχουμε ὑπερθέρμανση τοῦ πλανήτη, μπαμπά, ἀφοῦ θέλουν νὰ τὸν μετατρέψουν σὲ “Κόλαση”! Γιατὶ γίνονται ὅλα αὐτά; Γιατὶ προσπαθοῦν νὰ ἐξοντώσουν τὴν φύση;».
«Ὁ διάβολος μισεῖ μὲ ἀπόλυτο τρόπο τὸ φυσικὸ περιβάλλον, ἐπειδὴ εἶναι τὸ δῶρο τοῦ Θεοῦ σὲ ἐμᾶς, τὰ παιδιά Του. Η ΦΥΣΗ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΟΝ ΘΕΟ! Τὸ ζοῦμε καθημερινά, δόξα τῷ Θεῷ! Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγάλο πρόβλημα τοῦ ἑωσφόρου. Ὁ λόγος ποὺ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ ΟΛΟΣΧΕΡΩΣ ΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ, εἶναι ἐπειδὴ δίνει δωρεὰν τροφὴ καὶ κάλυψη, ἐνῶ ὁ ἄθλιος στόχος του εἶναι νὰ αἰχμαλωτίσει τὸν ἄνθρωπο στὸ τεχνητὸ περιβάλλον, ποὺ φτιάχνει ὁ ἴδιος, ὑπὸ τὴν σιδερένια ἐξουσία τοῦ μαμωνᾶ καὶ τῆς ἀνηθικότητας! Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ οἱ ὑπεύθυνοι ἀφήνουν τὴν ἐπαρχία νὰ ἐρημώνει. Πρὶν πολλὰ χρόνια, ἕνας γνωστός μου ἔκοψε τὶς λεμονιὲς ποὺ εἶχε φυτέψει ὁ πατέρας του, γιὰ νὰ πάρει τὴν ἐπιδότηση ποὺ ἔδινε ἡ Εὐρώπη, γιὰ… αὐτὴ τὴν κίνηση… “προόδου”!».
«Τώρα κατάλαβα γιατὶ ἀφήνουν τὰ δάση νὰ καίγονται· κάποιοι ἔχουν ἐντολὴ ἀπὸ τὸν διάβολο! Ὅσοι ὅμως ἔκαναν λιτανεία τῶν Ἱερῶν Λειψάνων τοῦ Ἀγίου Ἰωάννη τοῦ Ῥώσσου, καταντρόπιασαν καὶ τὸν διάβολο καὶ τοὺς φίλους του, ποὺ ὁ Ἅγιος ἔκανε τὸ θαῦμα του στοῦς εὐλαβεῖς, καὶ λίγο μετὰ ἄρχισε νὰ βρέχει καταρρακτωδῶς! Ἀφοῦ προηγουμενως εἶχε σωθεῖ ἡ Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ὁσίου Δαυὶδ, λίγο πιὸ πάνω στὸ βουνό! Τί ἐννοεῖς λέγοντας αἰχμαλωσία σὲ τεχνητὸ περιβάλλον;».
«Ὀ διάβολος ὠθεῖ τὸν ἄνθρωπο στὶς καταχρήσεις καὶ τὶς ἐξαρτήσεις, γιὰ νὰ τὸν κάνει νὰ χάσει κάθε ἐπαφὴ μὲ τὴν πραγματικότητα! Θέλει ὁ μισάνθρωπος νὰ ἀποδείξει ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν στάθηκε ἱκανὸς νὰ διαχειριστεῖ τὸν ἑαυτό του, πόσο μὰλλον τὴν φύση… Ὄντας σκλάβος τῆς ἀνηθικότητας, νὰ ὑποχρεωθεῖ νὰ ἐγκατασταθεῖ στὴν ψευτοζωή, καὶ ὅταν συνειδητοποιήσει ὅτι ἡ φύση “νικήθηκε” ἀπὸ τὴν πλεονεξία, νὰ εἶναι ἀργά! Ὅλα γίνονται γιὰ νὰ κλέψει ὁ διάβολος τὸ αὐτεξούσιο ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. Ὅμως οἱ Ὀρθόδοξοι εἴμαστε ὄντως ἐλεύθεροι ἄνθρωποι! Ἄν ἔχουμε εἰλικρινὴ μετάνοια, ὁ Χριστὸς θὰ φωτίσει τοὺς ἀφοσιωμένους ποιμένες Του, καὶ θὰ καθοδηγήσουν τὸ Ἑλληνικὸ Ποίμνιο στὴν πνευματικὴ ἀσφάλεια! Ἐξ ἄλλου ἡ πρώτη ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ λέει: ΕΓΩ ΕΙΜΙ ΚΥΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΣΟΥ, Ὅστις ἐξήγαγον σε ἐκ γῆς Αἰγύπτου. Οὐκ ἔσονταί σοι θεοὶ ἕτεροι πλὴν Ἐμοῦ. Γιὰ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες ἡ “Αἴγυπτός μας” ἦταν οἱ Τούρκοι, ποὺ μᾶς γλύτωσε ὁ Κύριος. Τώρα βρισκόμαστε μπροστά σὲ ἄλλο “Φαραώ”, ἀλλὰ καὶ πάλι θὰ κρατηθοῦμε ἀπὸ τὸν Κύριο! Πρέπει ὅμως νὰ ὑπακούσουμε καὶ στὴν ἐντολὴ ποῦ μᾶς ἔδωσε, νὰ διαχειριζόμαστε τὴν φύση ποὺ μᾶς δώρισε, ὡς τὸ Σπίτι ποὺ θὰ προσευχόμαστε σὲ Αὐτόν! Ἡ στροφὴ πρὸς τὴν ἐπαρχία καὶ τὴν γεωργία εἶναι ἡ μόνη ἐλπιδοφόρα λύση γιὰ τὴν πατρίδα μας, ὥστε νὰ ἐξαλειφθεῖ ἡ ἀνεργία τῶν νέων, ποὺ μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ θὰ παραλάβουν τὶς γνώσεις τῆς παραδοσιακῆς ζωῆς! Εἶναι καιρὸς νὰ συνειδητοποιήσουμε, ὅτι θὰ πεινάσουμε μόνο ἄν ἐκλείψουν οἱ πνευματικοὶ καρποί!
Τιμῆς ἠγοράσθητε· μὴ γίνεσθε δοῦλοι ἀνθρώπων
Ὅλοι ἔχετε ἐξαγοραστεῖ ἀπό τὸν Χριστὸ μὲ ἀνεκτίμητο τίμημα. Μὴν γίνεσθε, λοιπόν, δοῦλοι τῶν ἀνθρώπων (μὴν συμμορφώνεσθε καὶ μὴν ὑποδουλώνεσθε στὶς ἁμαρτωλὲς ἀπαιτήσεις καὶ συνήθειες τῶν ἀνθρώπων – Α΄ Κορ. 7,23)
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει
τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
