Εἶμαι τόσο πολὺ χαρούμενη μὲ τὴν ἰδέα τῆς “μπέρτας”, ποὺ σκέφτηκα νὰ φορέσω, ποὺ χαμογελοῦσα συνέχεια! Τώρα θὰ εἶμαι κι ἐγὼ σὰν τοὺς πολὺ δυνατοὺς “ἥρωες”, ποὺ ζωγραφίζω μὲ τοὺς φίλους μου στὸ νηπιαγωγεῖο· ποὺ τοὺς βλέπουμε στὰ παιδικὰ νὰ κάνουν ὅλο δύσκολα πράγματα… Μόλις πέρασα τὰ χέρια στὰ χερούλια μιᾶς ἄδειας σακούλας, ὅπως περνάω τὰ χέρια στὰ μανίκια, καὶ εἶχα τὴν “μπέρτα” πίσω στὴν πλάτη μου, ὁ ἀδερφός μου ὁ Σταῦρος μὲ κοίταξε, ἀλλὰ μετὰ συνέχισε νὰ παίζει πάλι μὲ τὰ αὐτοκινητάκια του, ἐδῶ στὴν βεράντα ποὺ βρισκόμαστε. Εἶναι μικρότερος, καὶ δὲν τὸν νοιάζει νὰ ἔχει “πολὺ δύναμη”. Ὅμως οἱ ἀπίθανοι “ἥρωες” εἶναι καλοὶ ἐπειδὴ μποροῦν νὰ προστατεύουν τοὺς ἀνθρώπους· ὅλοι καμαρώνουν τοὺς ἥρωες, τοὺς ἀγαπᾶνε καὶ τοὺς ἔχουν φίλους!
«Θεοτοκία, βγῆκε!», εἶπε ὁ Σταῦρος.
Ὅταν βγαίνει ἡ Χριστοφορία, στὴν ἀπέναντι βεράντα, καὶ ἀφήνει τὰ βιβλία της στὸ τραπέζι, ἐμεῖς γιὰ λίγο μποροῦμε νὰ τῆς μιλᾶμε καὶ νὰ τῆς δείχνουμε τὰ παιχνίδια μας. Τώρα θὰ τῆς δείξω τὴν “μπέρτα μου”! Πρέπει νὰ προλάβω, γιατὶ μόλις πεῖ ὅτι ἀρχίζει τὸ διάβασμα, μετὰ δὲν σηκώνει τὸ κεφάλι γιὰ νὰ μᾶς κοιτάζει. Ἔχει πεῖ ὅτι στὸ γυμνάσιο τοὺς βάζουν πολλὰ νὰ διαβάσουν. Μόλις ἀνεβῶ στὸ πλαστικὸ αὐτοκίνητό μου καὶ ἀρχίσω νὰ πηγαίνω γρήγορα, ἡ “μπέρτα” θὰ ἀνεμίζει ὅπως οἱ ἀληθινές!
«Χριστοφορία, κοίτα τί μπορῶ νὰ κάνω!», φώναξε ὁ Σταῦρος.
Ἤδη σκεφτόμουν τὸν ἀέρα νὰ σηκώνει τὴν “μπέρτα μου” ψηλά, καὶ τράβηξα μὲ δύναμη τὸ αὐτοκίνητό μου, ποὺ τὸ χρειαζόμουν. Ὅμως ὁ ἀδερφός μου εἶχε βάλει ἤδη τὸ ἕνα πόδι του μέσα σ’ αὐτό, καὶ ὅπως κούνησα τὸ αὐτοκίνητο, ἐκεῖνος ἔχασε τὴν ἰσορροπία του καὶ ἔπεσε. Ἀπὸ τὶς φωνὲς ποὺ ἔβγαζε, μαζὶ μὲ τὰ κλάματα, φοβήθηκα καὶ ἔτρεξα νὰ πῶ στὴν μαμὰ ὅτι ὁ Σταῦρος χτύπησε.
Μόλις ἄκουσε ἀπὸ μακριὰ ἡ Χριστοφορία, τὴν μαμὰ νὰ λέει ὅτι ὁ ἀδερφός μου μᾶλλον θὰ χρειαστεῖ ῥάμματα στὸ κεφάλι, μᾶς κοιτοῦσε ἀνήσυχη. «Ῥαφαέλα, θέλεις νὰ προσέχω ἐγὼ τὴν Θεοτοκία μέχρι νὰ ἐπιστρέψετε;», ῥώτησε τὴν μαμά, καὶ ἐκείνη ἀνακουφισμένη τὴν εὐχαρίστησε, συνεχίζοντας νὰ πιέζει τὴν πετσέτα πάνω στὸ χτυπημένο κεφάλι τοῦ ἀδερφοῦ μου
«Δὲν ἤξερα ὅτι θὰ ἔπεφτε πάνω στὰ τουβλάκια…», εἶπα φοβισμένη. Ἡ μαμὰ μπῆκε μὲ τὸν Σταῦρο βιαστικὰ σὲ ἕνα ταξί, καὶ ἐγὼ τώρα ἔβλεπα στενοχωρημένη τὸ αὐτοκίνητό μου, ἀπὸ τὴν βεράντα τῆς Χριστοφορίας. Στὸ μυαλὸ μοῦ ἔρχονταν πάλι τὰ κλάματα τοῦ ἀδερφοῦ μου καὶ ἀνησυχοῦσα!
Ἡ Χριστοφορία μοῦ χάιδεψε τὸ κεφάλι, καὶ μοῦ μίλησε μὲ καλοσύνη. «Ἦταν ἀτύχημα Θεοτοκία, ἡσύχασε! Κατὰ λάθος ἔγινε! Ὅλα θὰ πᾶνε καλά, θὰ τὸ δεῖς! Ὁ γιατρὸς θὰ φροντίσει τὸν ἀδερφό σου, καὶ πιὸ μετὰ θὰ τὸν φέρει ἡ μαμά σου, γιὰ νὰ συνεχίσετε νὰ παίζετε».
Μόλις κατάλαβα ὅτι φοροῦσα ἀκόμα τὴν “στολή μου”, ἀπογοητευμένη ἔβγαλα τὴν σακούλα ἀπὸ τὴν πλάτη μου. «Ἤθελα νὰ δεῖς τὴν “δύναμή μου”… Θὰ ἔτρεχα μὲ τὸ αὐτοκίνητό μου τόσο γρήγορα, ποὺ ἡ “μπέρτα μου” θὰ πετοῦσε!», εἶπα καὶ δείχνοντας τὴν σακούλα, κατέβασα τὸ κεφάλι λυπημένη.
«Γι’ αὐτὸ ἤσουν ἐνθουσιασμένη ὅταν βγῆκα στὴν βεράντα; Ἐπειδὴ φοροῦσες… “μπέρτα”;», εἶπε καὶ στάθηκε λίγο. «Θέλεις νὰ “ξεχωρίζεις” καὶ ἐσὺ σὰν τοὺς ἥρωες στὰ παιδικά, γιὰ νὰ προκαλεῖς στοὺς ἄλλους τὸν σεβασμό;».
Κρατώντας ἀκόμα τὸ κεφάλι σκυμμένο, τὸ κούνησα γιὰ νὰ συμφωνήσω, ἄν καὶ μὲ τὴν “δύναμή μου” δὲν ἔγινε αὐτὸ ποὺ περίμενα.
»Θέλεις νὰ ἔχεις “περισσότερη δύναμη”, γιὰ νὰ τρέχεις νὰ βοηθᾶς τὸν Σταῦρο ὅταν σὲ χρειάζεται; Ἤ τὴν θέλεις γιὰ νὰ βλέπουν τὰ ἄλλα παιδιὰ ὅτι “ξεχωρίζεις”; Τί ἀπὸ τὰ δύο θὰ σὲ ἔκανε πραγματικὰ χαρούμενη;», ξαναρώτησε ἡ Χριστοφορία.
Τότε θυμήθηκα. Δὲν ἤθελα νὰ περιμένω γιὰ νὰ πάρω τὸ αὐτοκίνητο, ὅταν θὰ μοῦ τὸ ἄφηνε ὁ Σταῦρος, ἤθελα νὰ τὸ ἔχω πρώτη ἐγώ! Ἦταν πολὺ σημαντικὸ νὰ δείξω ὅτι ἤμουν κι ἐγὼ “μοναδική ”! Ὅμως τὸ ξέχασα μόλις εἶδα ὅτι ὁ ἀδερφός μου χτύπησε τόσο πολύ! Ὅταν τὸν εἶδα μέσα στὸ ταξὶ νὰ φεύγει, λυπήθηκα ποὺ πονοῦσε καὶ ἔπρεπε νὰ πάει στὸν γιατρὸ… Σὰν ἡ Χριστοφορία νὰ κατάλαβε ἀπὸ μόνη της τὴν ἀπάντηση, μίλησε πάλι ἐκείνη.
»Θεοτοκία, τὶ σημαντικὸ ἔχουν κάνει αὐτοὶ οἱ πολὺ δυνατοί, στὰ παιδικά, ὥστε νὰ ξεχωρίζουν ἀπὸ ἐμᾶς; Ποιός τοὺς ἔδωσε τὴν πολλὴ δύναμη;».
«Δὲν ὑπάρχουν τέτοιοι ἥρωες, εἶναι μόνο στὴν φαντασία, Χριστοφορία! Ἐμεῖς ἁπλῶς τοὺς βλέπουμε, ποὺ οἱ ἄλλοι τοὺς σέβονται!».
«Καὶ πάλι ὅμως, ὅταν τοὺς βλέπουμε νὰ κάνουν ΣΥΝΕΧΕΙΑ, ΜΟΝΟ ΤΟ ΚΑΛΟ, αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἀπὸ τὴν καρδιά τους ΛΕΙΠΕΙ Η ΔΥΝΑΜΗ; Σὲ ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους ὁ Χριστὸς ἔχει δώσει τὸ αὐτεξούσιο, δηλαδὴ τὴν δυνατότητα νὰ διαλέγουμε ἄν θὰ εἴμαστε καλοὶ ἄνθρωποι, ἤ ὄχι. Καλοί εἴμαστε ἐπειδὴ μέσα μας βρίσκουμε τὴν δύναμη νὰ νικήσουμε τὸν κακὸ ἑαυτό μας! Ἄν ὅλο αὐτὸ λείπει ἀπὸ τοὺς ἥρωες τῶν παιδικῶν προγραμμάτων, τότε τοὺς λείπει ἡ ἀνώτερη ἐλευθερία ποὺ ἔχουμε ἐμεῖς! Ὁπότε ἀντὶ γιὰ “ἥρωες”, καλύτερα νὰ τοὺς λέμε… “ἀνθρωπάκια”! Καλὰ δὲν λέω;».
Κάτι μέσα μου, μὲ ἔσφιξε. «Καὶ δηλαδὴ νὰ μὴν μείνει κανένας γιὰ νὰ… θαυμάζουμε;», εἶπα καὶ κοιτοῦσα τὴν Χριστοφορία ἀπορημένη.
«Μὰ ἄν τὸ καλοσκεφτοῦμε, αὐτὸ ποὺ γίνεται μὲ τοὺς “ἤρωες” τῶν παιδικῶν, ἰσχύει καὶ μὲ τὰ ζῶα, ποὺ ἔχουν ὅλα τὰ φυσικὰ χαρακτηριστικά τους ἴδια, ἐπειδὴ τὰ ἐκπαιδεύει ἡ φύση. Αὐτὰ ποὺ καταφέρνουν τὰ ζῶα δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα ἐλεύθερης ἐκλογῆς καὶ σκέψης, ἀλλὰ μόνο ἀποτέλεσμα τῶν δυνάμεων, ποὺ τὰ προίκισε ἡ φύση τους. Ἡ μέλισσα δὲν κάνει τὸ μέλι ἐπειδὴ τὸ διδάχτηκε μὲ λόγια ἤ τὸ ἀνακάλυψε μὲ τὸν νοῦ της, ἀλλὰ οὔτε καὶ εἴδαμε ποτὲ μέλισσα ποὺ νὰ ἡσυχάζει, καὶ νὰ μὴν φτιάχνει μέλι! Ἐνῶ τὰ ἔργα ποὺ γίνονται μὲ τὴν ἐλεύθερη θέληση τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι κοινά, ἐπειδὴ γιὰ νὰ κατορθωθοῦν ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ κόπο!».
«Χριστοφορία, βλέπω τὰ παιδικὰ γιὰ νὰ γίνω πολὺ “καλὴ” ὅταν μεγαλώσω! Ἡ μέλισσα δὲν θέλει νὰ δείχνει σημαντικὴ…». Πῶς θὰ καταλάβαινε ἡ Χριστοφορία, πὼς ὅταν σκέφτομαι ὅτι ἐγὼ δὲν εἶμαι ἀρκετὰ σημαντική, ἡ καρδιά μου “πονάει”;
«Μὰ εἶσαι ἄνθρωπος! Θεοτοκία, ἀπὸ ὅλα τὰ δημιουργήματα τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἄνθρωπος εἶναι τὸ σημαντικότερο Πλάσμα Του! Τὸ εἶχες σκεφτεῖ αὐτό;», εἶπε καὶ χαμογελώντας γλυκά, μοῦ χάιδεψε ἀπαλὰ τὴν πλάτη. «Λοιπόν, νομίζω ὅτι δὲν ἔχεις μάθει ποιὸ ἦταν τὸ συνταρακτικὸ γεγονὸς ποὺ ἔγινε, ΑΚΡΙΒΩΣ τὴν πρώτη στιγμὴ ποὺ σὲ ὑποδέχτηκε ἡ μαμά σου στὴν κοιλίτσα της, καὶ γι’ αὐτὸ θὰ εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ θὰ ἀκούσεις, πόσο ἰδιαιτέρως ἀξιόλογη εἶσαι, ὅπως ὅλοι μας!».
Ἀκούγοντας ὅτι ἔγινε σὲ ἐμένα κάτι πολὺ μεγάλης ἀξίας, ὅταν ἤμουν μικροσκοπικὸ μωρό, ἀνυπομονοῦσα νὰ ἀκούσω! Τὰ μάτια μου δὲν μποροῦσαν νὰ ἀφήσουν τὰ μάτια τῆς Χριστοφορίας, ποὺ μὲ τὴν εὐγένειά τους ἦταν σὰν νὰ μὲ “ἀγκάλιαζαν”!
»Ὅταν ἤθελε ὁ Χριστὸς νὰ σοῦ χαρίσει τὸ δῶρο τῆς ζωῆς, καὶ νὰ σὲ ἐμπιστευτεῖ στοὺς γονεῖς σου, φύσηξε μέσα στὴν κοιλιὰ τῆς μανούλας σου, καὶ ἡ Πανάγια Πνοή Του ἔγινε ἡ ψυχούλα σου! Τότε ἄρχισες νὰ ζεῖς! Ἀπὸ ἐκείνη, τὴν πρώτη στιγμὴ τῆς σύλληψής σου μέσα στὴν κοιλιά, ὁ Χριστὸς φώτισε τὴν ὕπαρξή σου μὲ τὸ Φῶς τῆς Ἀγάπης Του δίνοντάς σου συνείδηση, καὶ μὲ ἀπερίγραπτη τρυφερότητα σοῦ ψιθύρισε: “Ἀγαπημένο Μου παιδί, νὰ κρατᾶς τὴν ψυχούλα σου ΟΛΟΦΩΤΕΙΝΗ!”. Τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ εἶναι συνδεδεμένο μὲ τὴν εἰρήνη ποὺ μᾶς ἑνώνει μαζί Του, δηλαδὴ τὴν χαρὰ μέσα μας! Χωρὶς αὐτὴ δὲν μποροῦμε νὰ ζήσουμε, εἶναι ἡ ἱερὴ λαχτάρα τῆς ψυχῆς μας!».
Μέσα μου, κάτι ἄλλαξε! Καταλάβαινα αὐτὸ τὸ φῶς ποὺ εἶπε ἡ Χριστοφορία, νὰ “ζωντανεύει” μέσα μου ΟΛΟΛΑΜΠΡΟ! Ἀπὸ τὴν “ζέστη του” ἔνοιωθα νὰ ἔχω “γεμίσει” ὅλη μὲ τὸν Χριστό! Ἤμουν ἡ Πνοή Του, ἕνα ἀγαπημένο Του παιδί! Αὐτὸ γέμιζε τὴν καρδιά μου μὲ λαμπερὴ χαρὰ ποὺ τὴν “ἀνύψωνε”, κάνοντάς τὴν νὰ πιστεύει ὅτι… ἄγγιξε κάτι στὸν οὐρανό! «Ὥς τώρα δὲν εἶχα προσέξει αὐτὴ τὴν ἐξαίσια δύναμη ποὺ ἔχει δώσει ὁ Χριστὸς σὲ ἐμᾶς τὰ παιδιά Του, ποὺ μᾶς κάνει ΜΟΝΑΔΙΚΑ! Χαίρομαι πολὺ ποὺ μὲ ἀγαπάει ὁ Χριστός, καὶ χαίρομαι ποὺ εἶμαι δική Του! Ἔτσι νοιώθω ὅτι σέβομαι μαζὶ καὶ τὸν Χριστὸ καὶ τὸν ἑαυτό μου! Αὐτὸ εἶναι ἡ εἰρήνη;».
«Αὐτὸ ἀκριβῶς! Βέβαια, γιὰ νὰ καταφέρνουμε νὰ διατηροῦμε μέσα μας τὴν εἰρήνη φτιάχνουμε τὸ “πνευματικὸ μέλι” μας, ὅπως ἡ μέλισσα! Ἀπὸ ὅσα ἀκοῦμε καὶ βλέπουμε τριγύρω, διαλέγουμε τὰ καλὰ καὶ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὰ κακά. Ἡ συνείδηση ποὺ ἔδωσε ὁ Χριστὸς στὴν ψυχή μας, εἶναι ἡ θεϊκὴ σπίθα ποὺ μᾶς μαθαίνει νὰ ξεχωρίζουμε τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό· δηλαδὴ ἀκτινοβολεῖ φῶς τῆς ἀλήθειας, ποὺ μᾶς κάνει νὰ συναισθανόμαστε τὰ ἁμαρτήματά μας, δηλαδὴ τὰ λάθη ποὺ κάνουμε πρὸς τοὺς ἄλλους, ὥστε νὰ ζητᾶμε συγγνώμη. Ἡ εἰρήνη, ποὺ εἶναι ἡ ἑνότητά μας μὲ τὸν Χριστό, εἶναι δῶρο δικό Του, ἀλλὰ χρειάζεται ὁπωσδήποτε καὶ ἡ δική μας καλὴ προαίρεση, δηλαδὴ ἡ καλή μας διάθεση, ἡ θέλησή μας γιὰ νὰ κάνουμε κάτι σωστό! Ἡ προαίρεσή μας εἶναι ἡ ἀνώτερη ἑλευθερία ποὺ σοῦ εἶπα πρίν. Ἀπὸ τὴν προαίρεσή μας ἐξαρτᾶται ἄν ἡ καρδιά μας θὰ κοιτάζει πρὸς τὴν καλοσύνη, ἤ ἄν ἀπὸ κακία ἀδιαφορεῖ, καὶ κάνει λάθη μὲ τοὺς ἄλλους. Μὲ αὐτὰ τὰ λάθη χαλᾶμε τὴν ἑνότητα μαζί τους, ὁπότε χαλᾶμε καὶ τὴν ἑνότητά μας μὲ τὸν Χριστό… Φαντάσου τὴν καλοσύνη σὰν τὰ “λουλούδια” ποὺ ἔχουμε μέσα στὴν καρδιά μας, ποὺ τὴν κάνουν νὰ μοσχοβολάει ἀπὸ χαρά γιὰ τὴν ἑνότητα, ἐνῶ ἡ κακία εἶναι τὰ “ἀγκάθια”, ποὺ τῆς δίνουν πόνο! Ἀπὸ τὴν ἀγάπη Του ὁ Χριστὸς μᾶς ἔπλασε ἐλεύθερους, νὰ διαλέξουμε ἄν ἡ καρδιά μας θὰ μάθει νὰ “φυτεύει λουλούδια”, ἤ θὰ τεμπελιάζει ἀπὸ ἀδιαφορία, γιὰ τὰ “ἀγκάθια” ποὺ θὰ ἔχει γεμίσει…».
«Ἄν ἤξερα γιὰ τὸ φῶς ποὺ ἔβαλε ὁ Χριστὸς στὴν ψυχή μου, θὰ ῥωτοῦσα συνέχεια πῶς θὰ τὴν κρατοῦσα ΟΛΟΦΩΤΕΙΝΗ! Χριστοφορία, ἡ μαμὰ μοῦ λέει συχνὰ νὰ μὴν ἔχω ὑπερηφάνεια, ἀλλὰ δὲν ἤξερα πὼς ὅ,τι καλὸ καὶ νὰ κάνουμε, ἄν δὲν φέρνει τὴν ἑνότητα μὲ τὸν Χριστό, θὰ εἶναι ὑπερηφάνεια! Οἱ “ἥρωες” στὰ παιδικὰ δείχνουν ὅτι τοὺς ἀγαπᾶνε ὅλοι, ἀλλὰ μόλις κάνουμε ὅ,τι κι αὐτοί, γεμίζουμε “ἀγκάθια”… Ἡ μαμὰ λέει ὅτι ὁ ἄνθρωπος φτιάχτηκε γιὰ τὴν ἁγιότητα καὶ μᾶς διαβάζει βίους ἁγίων. Δὲν τοὺς σταματοῦσαν τὰ ἐμπόδια ποὺ τοὺς ἔβαζαν οἱ ἀσεβεῖς, καὶ μὲ τὸν πνευματικὸ ἀγῶνα γιγάντωναν τὴν ψυχή τους, ἔτσι λέει ἡ μαμά. Αὐτὸ θέλω νὰ κάνω κι ἐγὼ ὅταν μεγαλώσω, νὰ ἔχω ΔΥΝΑΜΗ ΨΥΧΗΣ! Τὸ ξέρεις ὅτι οἱ ἅγιοι ἔκρυβαν τὴν ἁγιότητά τους ἀπὸ τοὺς ἄλλους; Τώρα κατάλαβα ὅτι ἔκρυβαν κάτι σὰν τὸ ΟΛΟΛΑΜΠΡΟ φῶς, ποὺ “ζωντανεύει” μέσα μας!».
«Ἀπὸ τὴν καλὴ προαίρεσή μας ἐξαρτᾶται τὸ πᾶν, Θεοτοκία, καὶ ὁ σκοπός της εἶναι ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ γιγάντωση τῆς ψυχῆς, ποὺ γίνεται ΟΛΟΦΩΤΕΙΝΗ! Δὲν ὑπάρχουν ἐμπόδια ἱκανὰ νὰ νικήσουν τὴν προαίρεσή μας, ποὺ εἶναι Η ΟΥΡΑΝΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑ ΜΑΣ νὰ διαλέγουμε ἐλεύθερα, ἄν θὰ εἴμαστε γιὰ πάντα ἑνωμένοι μὲ τὸν Χριστό, ἤ ἄν θὰ μείνουμε μακριά Του. Τὸ καλὸ ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε στὸν συνάνθρωπο δὲν περιορίζεται ἀπὸ τὶς ὑλικὲς δυνατότητές μας, ἀφοῦ ὁ οὐράνιος μισθός μας ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν προαίρεσή μας, καὶ ὄχι ἀπὸ αὐτὸ ποὺ μπορέσαμε νὰ κάνουμε. Ἀκόμα καὶ ἕνας καλὸς λόγος, εἶναι βοήθεια γιὰ τὸν συνάνθρωπο! Ἀπὸ τὴν ἄλλη, μία βοήθεια ποὺ ἀναγκαστήκαμε νὰ προσφέρουμε ἤ ἦταν τυχαῖο γεγονός, δὲν συνυπολογίζεται στὴν καλή μας προαίρεση. Ἄν δὲν μᾶς εἶχε δώσει τὶς ἐντολές Του ὁ Χριστός, δὲν θὰ ὑπῆρχε ἡ ὑπακοή, καὶ στὴν ἄλλη ζωὴ δὲν θὰ μᾶς περίμενε τὸ αἰώνιο “πνευματικὸ μέλι”. Ὅμως μετὰ τὴν Χάρη Του καὶ τὴν βοήθειά Του, ὁ Χριστὸς ἄφησε τὰ πάντα στὴν δική μας προαίρεση! Εἶναι στὸ δικό μας χέρι νὰ ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὴν ἐσωτερικὴ εἰρήνη· τὴν ἱερὴ λαχτάρα τῆς ψυχῆς μας, ποὺ τρέφει τὴν ἐλπίδα τῆς αἰώνιας εἰρήνης! Ὁ Χριστὸς μᾶς περιμένει νὰ ζήσουμε μαζί Του γιὰ πάντα, μέσα στὸ μεγαλειῶδες πνευματικὸ Φῶς τῆς Ἀγάπης Του!».
Εἰρήνη ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τὴν Ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν·
οὑ καθὼς ὁ κόσμος δίδωσιν, Ἐγὼ δίδωμι ὑμῖν·
μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία μηδέ δειλιάτω
Ἐγὼ φεύγω καὶ σᾶς ἀφήνω τὴν εἰρήνη· σᾶς δίνω τὴν ἀληθινὴ καὶ ἀναφαίρετη εἰρήνη, τὴν ὁποία ἔχω Ἐγὼ ἀπὸ τὸν Ἑαυτό Μου σὲ ἄπειρο βαθμό. Δὲν σᾶς δίνω Ἐγὼ ψευδὴ εἰρήνη, ὅπως δίνει ὁ κόσμος. Λοιπὸν ἄς μὴν ταράσσεται ἀπὸ ἐσωτερικὲς ἀνησυχίες ἡ καρδιά σας, καὶ ἄς μὴν δειλιάζει μπροστὰ στοὺς ἐξωτερικοὺς κινδύνους, ἀφοὺ θὰ ἔχετε καὶ τὴν εἰρήνη Μου μέσα στὶς ψυχές σας. (Ιωάνν 14,27)
μὲ αὐτὸ τὸ χρῶμα εἶναι λόγια τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου
Ἐπειδὴ τὰ μικρότερα παιδιὰ μπερδεύονται μὲ τὸ πολυτονικό, μπορεῖτε νὰ δεῖτε αὐτὴ τὴν παιδικὴ ἱστορία καὶ στὸ μονοτονικό, γιὰ νὰ τὴν ἐκτυπώσετε ἄν θέλετε ΕΔΩ
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει
τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
