«Κι ἄν ἀποδειχτεῖ ἀργότερα μπαμπὰ ὅτι ἡ εὐκαιρία ποὺ θὰ περιφρονήσει τώρα ἡ Μελισσηνή, τῆς στοίχισε τὴν σταδιοδρομία της; Ἄν ἰσχύει ὅτι τὴν θέση ποὺ κέρδισε στὸ πρόγραμμα ποὺ στέλνει φοιτητὲς στὶς εὐρωπαϊκὲς χῶρες, ἡ τύχη τὴν δίνει σὲ λίγους; Πῶς εἶσαι βέβαιος ὅτι δὲν θὰ σοῦ πεῖ μετὰ ἀπὸ χρόνια, ὅτι ἦταν λάθος νὰ τὴν ἐμποδίσεις νὰ σπουδάσει γιὰ ἕνα χρόνο στὴν Εὐρώπη;». Ἡ ἀδερφή μου συμπλήρωσε στὴν ἐκπνοὴ τοῦ χρόνου, τὴν αἴτηση γιὰ νὰ γίνει δεκτὴ ἀπὸ τὸ εὐρωπαϊκὸ πανεπιστήμιο. Ἡ Ἰζόλδη, ἡ κολλητή της, κατάφερε νὰ τὴν πείσει ὅτι μὲ τὴν πιστοποίηση τῆς φοίτησης στὸ ἐξωτερικό, θὰ ἔχει τὸ ἀπόλυτο πλεονέκτημα ἔναντι τῶν πολλῶν ἄλλων, ποὺ δὲν ἀξιοποίησαν τὶς δυνατότητές τους γιὰ νὰ αὐξήσουν τὰ ἐφόδιά τους. Μετὰ ἡ Μελισσηνὴ ξέχασε τὸ ὅλο θέμα, καὶ γι’ αὐτὸ δὲν εἶχε ἀναφέρει κάτι στὸν μπαμπὰ καὶ τὴν μαμά. Οὔτε ὅμως τῆς πέρασε ἀπὸ τὸ μυαλὸ ὅτι ὁ μπαμπὰς θὰ διαφωνοῦσε κάθετα. Μόλις ἀνακοινώθηκε ὅτι ἡ Εὐρώπη περίμενε τὴν ἀδερφή μου, ἀπὸ χαρὰ ἡ Ἰζόλδη ὀργάνωσε κοσμοχαλασιά, ποὺ θὰ ἦταν μαζὶ μὲ τὴν ἀδερφή μου στὴν περιπέτεια ποὺ ἄρχιζε, καὶ δὲν σταματοῦσε νὰ λέει ὅτι ἡ τύχη τοῦς χαμογέλασε! Μετὰ ἀπὸ τὴν ἐνθουσιώδη ἀντίδραση τῆς παρέας, ἡ ἀδερφή μου ἀνακοίνωσε στοὺς γονεῖς μας τὴν ἐπιλογή της ἀνάμεσα ἀπὸ τόσους ὑποψηφίους, λέγοντας πὼς ἦταν ἔκπληκτη ἀπὸ τὴν δυνατότητα ποὺ τῆς δινόταν, νὰ διανύσει τὴν πορεία ποὺ οἱ συνομηλικοί της θεωροῦσαν ἀσυγκρίτως πλεονεκτικότερη! Αἰφνιδιασμένη καὶ ἡ ἴδια ἡ Μελισσηνή, τοὺς δήλωσε ὅτι θὰ ἔκανε ὅ,τι περνοῦσε ἀπὸ τὸ χέρι της γιὰ νὰ πετύχει τοὺς νέους στόχους ποὺ παρεμβάλλονταν ἀπρόσμενα στὴν ζωή της. Περίμεναν νὰ τὴν δοῦν νὰ τοὺς πετυχαίνει καὶ πολλοὶ φίλοι της, κι αὐτὸ ἔδωσε νέα προοπτικὴ στὴν προσπάθειά της νὰ σχεδιάσει ἔξυπνα τὰ βήματά της, ὥστε νὰ προχωρήσει στὴν ζωή της καὶ νὰ δημιουργήσει. Μᾶλλον ἡ ἀδερφή μου εἰσέπραξε τὶς “ξακουσμένες” εὐκαιρίες ποὺ δίνει ἡ ὑπερ- ἐκσυγχρονισμένη Εὐρώπη, ὡς μέσο ἔκφρασης τῆς ἔμφυτης τάσης μέσα της νὰ κάνει τὸ καλό, καὶ γι’ αὐτὸ ταύτισε τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὶς ῥιζες μὲ τὴν “πρόοδό της”, ὅπως κάνουν οἱ περισσότεροι νέοι στὴν ἐποχή μας. Ὑπενθυμίζοντάς της ὁ μπαμπὰς αὐτὸ ποὺ λέμε πάντα, ὅτι ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς εἶναι νὰ ἐπιτελέσουμε τὸ ἀνώτερο καθήκον μας μὲ φιλότιμο καὶ ἀγάπη στὴν καρδιά, καὶ ὄχι αὐτὸ ποὺ περνάει ἀπὸ τὸ χέρι μας, νὰ τὸ ξοδεύουμε στὴν κοινωνία ὑπὲρ τοῦ διεφθαρμένου κατεστημένου, ξεκαθάρισε ὅτι διαφωνεῖ μὲ τὶς σπουδὲς στὸ ἐξωτερικό. Λέγοντας ὅτι ἡ ἐκπλήρωση τῶν κοσμικῶν “ὑψηλῶν στόχων” εἶναι χειρότερη ἁμαρτία, ἐπειδὴ εἶναι… “ἐξευγενισμένη”, ἀνέφερε γιὰ μία φορὰ ἀκόμα τὸ οἰκογενειακό μας ῥητό, τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου: “Τὸ νὰ μὴν γνωρίζεις, εἶναι ἄγνοια, ἀλλὰ τὸ νὰ μὴν θέλεις νὰ μάθεις, εἶναι ὑπερηφάνεια”. Ἡ ἀδερφή μου γνώριζε ὅτι ἤθελε νὰ εἶναι ταπεινή, καὶ ἀφοῦ ἔκατσε νὰ τὸν ἀκούσει, ἀμέσως μετὰ πῆγε γιὰ τὸ Σαββατοκύριακο στὰ ξαδέρφια μας, ποὺ σπουδάζουν κι ἐκεῖνα, γιὰ νὰ ζυγίσει τὰ πράγματα μὲ τὴν ἡσυχία της. Ἔτσι, δὲν πρόλαβα νὰ μιλήσω μαζί της.
«Γιὰ ἀρχή, Εὐδοκία, δὲν ὑπάρχει τυφλὴ τύχη, ἤ πεπρωμένο, τὸ ξέρεις. Ἡ θεία Πρόνοια συντηρεῖ καὶ διοικεῖ τὸν κόσμο, καὶ ὅλα τὰ δημιουργήματα ἀνεξαιρέτως ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὴν Φροντίδα Της. Ἄν ὁ Πανάγαθος Θεὸς ἔπαυε νὰ συντηρεῖ καὶ νὰ καθοδηγεῖ τὰ δημιουργήματά Του, τότε ὅλα θὰ καταστρέφονταν! Γιὰ τὸ τελειότερο ὅμως, τὸν ἄνθρωπο, προνοεῖ ἰδιαιτέρως! Εἶναι μεῖζον θέμα νὰ ἐμπιστευόμαστε τὴν Προστασία τοῦ Χριστοῦ, τὴν Πρόνοιά Του, ποὺ σύμφωνα μὲ την θεία Ἀγάπη καὶ Δικαιοσύνη, ἐπεκτείνεται πρὸς ΟΛΟΥΣ τοὺς ἀνθρώπους! Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἡ παραδοχὴ τοῦ παράγοντα τύχη ὡς ὑποτιθέμενης “ὑπαρκτῆς δύναμης”, ἀνακουφίζει τὸν κοσμικὸ ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν αἴσθηση ἄγνοιας ποὺ ἐπωμίζεται, λόγῳ τῆς ἄγνοιας τοῦ θείου θελήματος· ὁ ὁποῖος ὅμως ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἐκλογικεύει τὴν ἀνασφάλειά του, ὑποτάσσεται σὲ κάποιο “σκοτεινὸ ἄγνωστο”! Ὡς πεσμένη φύση ποὺ εἶναι ὁ ἄνθρωπος, δουλεύει πάντοντε σὲ ἕναν κύριο. Ἄν αὐτὸς δὲν εἶναι ὁ Θεός, θὰ εἶναι ἡ ἁμαρτία ἤ ὁ ἀνθρώπινος νόμος. Μὴν δουλεύοντας ὁ ἀδιάφορος στὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, ψάχνει τρόπους γιὰ νὰ καλύψει τὸ “ἄσπλαχνο” ἐσωτερικὸ κενὸ ποὺ ἀφήνει ἡ ἐγκατάλειψη τοῦ ζυγοῦ τοῦ Χριστοῦ. Πάντως, τίποτα δὲν γίνεται χωρὶς τὴν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ! Δὲν ὑπάρχει τίποτα τυχαῖο πάνω στὴν γῆ! Δὲν μποροῦμε δηλαδὴ νὰ μετατοπίζουμε τὴν προσωπικὴ εὐθύνη μας στοὺς ἐξωτερικοὺς παράγοντες, ὅπως εἶναι ἡ τύχη μας, ἤ τὰ γεγονότα ποὺ μᾶς περιβάλλουν».
«Δὲν συμφωνεῖς νὰ πάει ἡ Μελισσηνὴ στὸ ἐξωτερικὸ λόγῳ τῆς διαφθορᾶς ποὺ ὑπάρχει, ἤ δὲν πιστεύεις ὅτι μὲ αὐτὴ τὴν σπουδαστικὴ ἐμπειρία θὰ πλεονεκτεῖ ἔναντι τῶν ἄλλων;».
«Καὶ τὰ δύο ἀναφέρονται στὴν ἴδια νοσηρὴ κατάσταση. Ὁ ἄνθρωπος θέλει νὰ “πλεονεκτεῖ” ἔναντι τοῦ πλησίον, μόνο ὅταν θεωρεῖ τὴν ἀδικία ὡς κατάσταση… “νόμιμη”, ὅπως ἐξήγησα καὶ στὴν ἀδερφή σου! Ἐπὶ τῆς οὐσίας ὅμως, ἡ Ἀνάγκη καὶ ἡ Τιμὴ εἶναι πράγματα ἀμοιβαῖα μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος, ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ τοῦ ποῦμε, “δὲν σὲ ἔχω ἀνάγκη, σὲ καταφρονῶ!”, γιὰ τὸν ἁπλὸ λόγο ὅτι ἔχει χαρίσματα διαφορετικά, ποὺ λειτουργοῦν συμπληρωματικὰ μὲ τὰ δικά μας. Ὁπότε ἄν κάποιος θέλει νὰ “πλεονεκτεῖ” ἔναντι τοῦ πλησίον, προφανῶς μειονεκτεῖ γιὰ τὰ ἀκαλλιέργητα χαρίσματά του, καὶ θέλει νὰ ἐπικρατεῖ μὲ τὰ ἀθέμιτα μέσα· ἤ ζηλεύει τὰ χαρίσματα τοῦ πλησίον, ἐπειδὴ παραβλέπει τὰ χαρίσματα ποὺ τὸν ἀξίωσε ὁ Χριστὸς νὰ ἔχει. Μὲ τέτοια στάση σαφῶς παραβλέπει ὅτι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε ἴσοι. Ἡ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου εἶναι πρῶτα νὰ ἀγαπᾶμε Ἐκεῖνον, ἑπομένως ὀφείλουμε νὰ μάθουμε ποιὸ εἶναι τὸ θέλημά Του. Ἡ ψευδαίσθηση τοῦ νέου ὅτι ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς εἶναι τὸ οἰκονομικὸ συμφέρον, τοῦ “κρύβει” ὅτι ἔτσι δὲν εἶναι ἐνεργὸς διαμορφωτὴς τῆς ζωῆς του καὶ τῆς σχέσης μὲ τοὺς ἄλλους, καὶ ἐν τέλει παραβλέπει πὼς δὲν ἀξιώνεται νὰ αἰσθάνεται κύριος τοῦ ἑαυτοῦ του! Σὲ ἕνα ἀνεμογύρισμα ὅμως τῶν καταστάσεων, ἤ σὲ μία ἀπὸ τὶς προκλητικὲς καὶ ἀβάστακτες ἀδικίες ποὺ ἡ ζωὴ εἶναι γεμάτη, ὁ ἀφελὴς νέος εἶναι πραγματικὰ ἀνήμπορος νὰ ἀντιδράσει ὑγιῶς, ὁπότε ὑποτάσσεται σὲ κάποιο “σκοτεινὸ ἄγνωστο”, δηλαδὴ διεφθαρμένο… Μόνο ὅταν μετανοήσει γιὰ τὰ πονηρὰ ἔργα του, ἐν μέσῳ ἀδικιῶν καὶ συμφορῶν θὰ ἀνακαλύψει τὴν θεία Πρόνοια, ἄγρυπνη νὰ τὸν κρατάει ἀπὸ τὸ χέρι!».
«Μᾶλλον αὐτὸ ποὺ εἶπες γιὰ τὰ χαρίσματα, συνδέεται μὲ αὐτὸ ποὺ συζητούσαμε πρόσφατα, ὅτι σὲ ὅποιον ἔχει καλὴ διάθεση καὶ ζωντανὴ πίστη, ἡ γνώση τῶν θείων μυστηρίων θὰ τοῦ δοθεῖ μὲ τὸ παραπάνω· ἐνῶ ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ δὲν ἔχει πίστη, καὶ ἡ λίγη γνώση ποὺ ἔχει, θὰ τοῦ ἀφαιρεθεῖ1. Ὅσο τὸ σκεφτόμουν μετά, ἄρχισα νὰ ἀντιλαμβάνομαι τὸν λόγο ποὺ οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι παραλογίζονται, καὶ ζοῦν ἀπάνθρωπα. Εἶπες παλιότερα ὅτι ἡ λογικὴ καὶ οἱ ἀνώτερες ἀξίες ἔχουν τὴν καταγωγή τους στὴν μεταφυσικὴ Δικαιοσύνη ποὺ βασιλεύει στὴν ἄνω πατρίδα μας, ποὺ εἶναι χῶρος μέσα στὴν αἰώνια τελειότητα. Ὅσοι δὲν πιστεύουν ὅτι μετὰ θάνατον ἡ ψυχὴ περνάει γιὰ τὸν… “λογαριασμό” τοῦ βίου της, καὶ ἐν ζωῇ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν Δικαιοσύνη τοῦ Χριστοῦ, ἄδειοι ἀπὸ θεία Γνώση δὲν βλέπουν ἀπάντηση στὴν πρόκληση τόσης ἀδικίας, ἀνισότητας καὶ καταπίεσης ποὺ τοὺς συνθλίβει… Ὅμως οἱ εὐλαβεῖς ὀρθόδοξοι γνωρίζουμε ὅτι οἱ ἀδικίες καὶ οἱ θλίψεις εἶναι παιδαγωγικὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ, ὅπως καὶ οἱ φυσικὲς ἀνισότητες μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, τὰ ἐξωτερικὰ χαρακτηριστικὰ κ.τ.λ. Πλὴν ὅμως στηριζόμενοι ἀγόγγυστα πάνω Του, τρεφόμαστε μὲ τὶς εὐλογίες Του καὶ τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, γιὰ νὰ “μεγαλώνουμε” στὴν θεία Γνώση! Μπαμπά, ἀφοῦ βρίσκεται σὲ ἀπελπισία ὅποιος ἀγνοεῖ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τί κάνει γιὰ νὰ ἐκλογικεύσει τὴν ἀνασφάλειά του;».
«Ἁπλῶς κάνει χρήση τοῦ νόμου τῶν ἀνθρώπων, ὁ ὁποῖος ἀντανακλᾶ τὴν… δικαιοσύνη τῆς “ἀνελεύθερης κοινωνίας μας”! Ἡ ἀνασφάλειά του ἐκλογικεύεται, ὅταν βλέπει ὅτι οἱ περισσότεροι γύρω του, εἶναι ἐπίσης… ἄδικοι καὶ ἀνασφαλεῖς! Ὁ φιλελεύθερος νόμος προβλέπει “ἴση ἐλευθερία” γιὰ ὅλους, μὲ τὴν προϋπόθεση ὅτι οἱ πολίτες θὰ ἔχουν τὸ ἦθος νὰ τηροῦν τὰ ὅρια, ποὺ τοὺς θέτει ὁ νόμος. Ὁ ὁποῖος ὅμως… ἀδιαφορεῖ γιὰ τὸ ἦθος, ἤ τουλάχιστον δὲν τὸ βλέπει ὡς δική του ἁρμοδιότητα, ἤ… νοιώθει ἄνετα νὰ ζήσει χωρὶς αὐτό! Τὴν ἀνηθικότητα τὴν κηρύσσει ὁ ἴδιος ὁ νόμος, μὴν ἀναγνωρίζοντας ἱερότητα στὸ ὑλικὸ τῆς ψυχῆς, ἀλλὰ ἀντιμετωπίζει τὸν ἄνθρωπο ὡς “ἀτομικὴ ἐπιχείρηση”, τοῦ ὁποίου ἡ ζωὴ εἶναι μερικοὶ “κύκλοι ἐργασιῶν”! Ποιός ὁ λόγος νὰ ἀναγνωρίσουν οἱ “φιλελεύθεροι” πολίτες ἱερότητα στὴν ζωὴ τῶν ἄλλων, ὅταν ὁ νόμος δὲν ἀσχολεῖται;».
«Καλά, αὐτὸ μὲ τὴν χαώδη “ἴση ἐλευθερία”, τὸ ἔχω ἐμπεδώσει μὲ πολλοὺς τρόπους!», εἶπα καὶ χαμογέλασα μὲ τὸ κωμικοτραγικὸ τοῦ θέματος. «Ὅταν κάποιος ποὺ δὲν σέβεται τὴν καρδιά του, βλέπει τὴν διαφήμιση σὲ κάτι ποὺ δὲν χρειάζεται, ἀλλὰ πείθεται πὼς ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΑΓΟΡΑΣΕΙ ΘΑ ΝΟΙΩΘΕΙ ΜΕΙΟΝΕΚΤΙΚΑ, θὰ τὸ ἀποκτήσει ἀπὸ πεῖσμα γιὰ νὰ ἀποδείξει τὴν “ἰσότητά του” στὸν ἑαυτό του ἤ στοὺς ἄλλους, οἱ ὁποῖοι θὰ τὸν… ζηλεύουν —ὅπως ὑποσχέθηκε ἡ διαφήμιση. Ἄρα ἡ ἀπόδειξη ὅτι εἶναι ἴσος μὲ τοὺς ἄλλους, εἶναι νὰ ἀποδείξει ὅτι εἶναι… ἀνώτερός τους, οἱ ὁποῖοι μόλις εἶδαν τὸ νεο- ἀποκτηθὲν προϊόν, ἔνοιωσαν… μειονεξία! Ἄν ὅμως κάποιος ἄλλος, ποὺ τὸν θεωροῦσε “κατώτερό του”, ἀγοράσει κάτι ποὺ τὸν “ἀνυψώνει” αἰσθητά, ὁ πρῶτος πανικοβάλλεται ποὺ ἀκυρώνεται ἡ ὑποτιθέμενη “ἀνωτερότητά του”, καὶ μὴν ἀντέχοντας νὰ ἐξουδετερώνεται τὸ “πλεονέκτημά του”, πληγώνεται! Ἄν δὲν συνειδητοποιήσει ἀμέσως τὴν ἀσχήμια του, βιώνει ὡς… πικρία τὸ ὅτι ὁ δεύτερος ἔπαψε νὰ εἶναι “κατώτερος”, ὅπως εἶχε “ἀποφασίσει” ὁ πρῶτος!».
«Παιδί μου, ἡ ζήλεια, ὁ φθόνος, ὁ θυμός, ἡ κακία, ἡ ἁρπαγή, εἶναι μερικὰ ἀπὸ τὰ… “στηρίγματα” τῆς “ἐξελιγμένης” καθημερινότητας, ποὺ ὁ ῥόλος τους εἶναι νὰ… κινητοποιοῦν τοὺς ἀνθρώπους! Ἀπὸ τὸν 18ο αἰῶνα ποὺ ἱδρύθηκε ἡ φιλελεύθερη ἀστικὴ κοινωνία ποὺ γνωρίζουμε, μὲ τὴν Γαλλικὴ Ἐπανάσταση, ἔφερε τὸν κόσμο ὅλο ἀνάποδα! Γιὰ νὰ καταλάβεις, οἱ “ἐπανεκκινητὲς διαφωτιστὲς” ἀντικατέστησαν τὴν Καινὴ Διαθήκη μὲ τὸ… Κοινωνικὸ Συμβόλαιο(!), τὸ ὁποῖο μὲ πομπῶδες ὕφος διακηρύττει ὅτι γιὰ τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου στὸ ἐξῆς, ἐγγυᾶται ὁ νεο-συσταθεὶς νόμος. Δηλαδὴ οἱ ἄνθρωποι παραχωροῦν στὸν νόμο μὲ τὴν θέλησή τους κάποιες ἐλευθερίες τους, προκειμένου νὰ ἀπολαμβάνουν τὴν εἰρηνικὴ συμβίωση καὶ εὐημερία! Μὲ ἄλλα λόγια, μετὰ ἀπὸ τὴν “ἐπανεκκίνηση” τοῦ κόσμου ὁ νόμος δήλωσε ὅτι μπαίνει στὴν… θέση τοῦ Θεοῦ, μέσα στὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων! Ἑπομένως, στὴν θέση τῆς Πρόνοιας τοῦ Θεοῦ, οἱ Φράγκοι ἔβαλαν τὰ… ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ! ΤΟ ΧΡΕΟΣ τοῦ ἀνθρώπου τώρα εἶναι νὰ τὰ… ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙ, γιὰ νὰ ἐξασφαλίζει στὸν ἑαυτό του ὅτι δὲν θὰ ἔχει λιγότερα ἀπὸ τοὺς ἄλλους! Ὅλο τὸ νόημα τῶν ἔξαλλων πανηγυρισμῶν ἦταν, πὼς ἡ ἀδελφοσύνη τῶν ἀνθρώπων διασφαλίζεται ἄν ΥΠΑΚΟΥΟΥΝ ΟΛΟΙ —τυφλὰ— ΣΤΟΝ ΝΟΜΟ! Στὰ πλαίσια τῆς ἰσότητας, μέσα στὶς “ἐπανεκκινημένες” καρδιὲς ὁποιαδήποτε μορφὴ ἱεράρχησης “ποινικοποιεῖται”, ἀφοῦ γίνεται ἀντιληπτὴ ὡς… καταπίεση τῶν ἀνώτερων πρὸς τοὺς κατώτερους! Ὅμως ἡ “κατάργηση” τῆς διάκρισης τῶν αἰώνιων ἀπὸ τὰ πρόσκαιρα, εἶναι ἡ οὐσία τῆς κακίας, ὅπου τίποτα δὲν βρίσκεται στὴν θέση του πιά. Χωρὶς νὰ διατίθεται ἡ “ἐλευθερία” νὰ τοὺς κάνει ὅλους δυνατούς, ὅλους μορφωμένους κ.τ.λ. “ἐξίσωσε” τὴν φυσικὴ ἀνομοιότητα τόσων ἀνθρώπων μόνο μὲ τὸν νόμο, κάνοντας τὸν ἀριστοκράτη καὶ τὸν πάμφτωχο χωριανὸ χαρούμενους μὲ τὸ δικαίωμα στὴν ΤΕΛΕΙΑ ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ στὴν ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΚΑΤΑΣΤΑΣΙΑ, ἡ ὁποία προηγεῖται τῆς ΑΝΑΡΧΙΑΣ, ὥστε νὰ γίνει ὁ κόσμος ἕνας κυκεώνας… Ὅπως καταλαβαίνεις, Εὐδοκία, “ἐξ ἴσου ἐλεύθεροι” ἔγιναν οἱ ἀπελευθερωμένοι ἄνθρωποι μόνο στὸ σῶμα, δηλαδὴ στὴν ἁμαρτία, γιὰ χάρη τῆς ὁποίας ὅρμησαν νὰ καταπατήσουν τοὺς θεσμοὺς τῆς πίστης. Εἴτε ἐμφανῶς, εἴτε ὕπουλα, ἄρχισε ἡ ΦΘΟΡΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ καὶ ἡ ΣΑΡΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ! Ὁ ὅρος “λιμπερτὰ” στὰ γαλλικὰ σημαίνει ἐλευθερία. Μόλις “ἔκρυψαν” τὴν Ἁγία Γραφή, ἡ λύσσα τῆς “λιμπερτᾶς” ἀποφάσισε τὴν ἀποστασία ἐναντίον κάθε ἀρχῆς καὶ ἐξουσίας, ὄχι μόνο τῆς ἐπίγειας ἀλλὰ καὶ τῆς ἐπουράνιας! Σταδιακὰ τὸ κακὸ ἀρχίζει νὰ ἀποκτᾶ… “κύρος”, ἔχοντας τὸ θράσος νὰ πλησιάζει δίπλα στὸ καλό, ὡς… ἰσόκυρο!».
«Πάντως ὁ Χριστὸς εἶπε νὰ Τὸν ἀκολουθήσει μὲ τὸν σταυρό του στὴν πλάτη, ὅποιος θέλει! Δὲν εἶπε ὅτι θὰ τιμωρήσει ὅποιον δὲν Τὸν ἀκολουθήσει, ἄρα ὅσοι Τὸν μισοῦν, στὴν πραγματικότητα δὲν ἔχουν καμία λογικὴ αἰτία… Οὔτε μπορεῖ νὰ ὑπάρχει ἰσότητα σὲ μία κοινωνία ὅπου κυριαρχεῖ ἡ πλεονεξία, καὶ ἀκούγεται μόνο ἡ φράση “φύγε, εἶναι δικό μου αὐτό”! Ἀφοῦ οἱ ἄνθρωποι ποὺ μισοῦσαν τὸν Χριστὸ ἐνστάλαξαν καὶ στοὺς ἄλλους, ΤΗΝ ΣΑΤΑΝΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ὅτι ἰσότητα σημαίνει νὰ βασιλεύει ἡ κρυμμένη ἀδικία, τοὺς ὠθοῦσαν νὰ ἐκπληρώνουν τὶς κακὲς ἐπιθυμίες τους, γιὰ νὰ ὑποτάσσονται σὲ κάποιο σκοτεινὸ καὶ διεφθαρμένο ἄγνωστο”! Ὅσο ὁ νόμος στὴν… “θέση τοῦ Θεοῦ”, διακήρυττε ὅτι ἐγγυᾶται γιὰ τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, τὴν ὁποία ὅμως ἀντιλαμβανόταν ὡς ἰσόκυρη μὲ τὴν ἀδικία, τότε φαντάζομαι ὅτι ὅσοι ἔφτιαχναν τοὺς νόμους, στὴν “θέση τοῦ Θεοῦ” ἀξίωναν νὰ βάλουν τὸν… διάβολο! Ὁ ὁποῖος βεβαίως ὠρύεται γιὰ νὰ ἀφανήσει κάθε εἰρηνικὴ συμβίωση καὶ εὐημερία, καὶ ἀπὸ τὸ μίσος του γιὰ τὸν ἄνθρωπο δὲν τὸν ἀφήνει σὲ “χλωρὸ κλαρί”! Μπαμπά, τί ἐννοοῦσες λέγοντας ὅτι ὅποιος ἀδιαφορεῖ γιὰ τὸ κουβάλημα τοῦ σταυροῦ του, ψάχνει τρόπους γιὰ νὰ καλύψει τὸ “ἄσπλαχνο” ἐσωτερικὸ κενό ποὺ ἀφήνει αὐτὴ ἡ ἐγκατάλειψη;».
«Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἡ “πρόοδος” ἄρχισε νὰ παίρνει τὰ χρώματα τῆς ἀδιαφορίας γιὰ τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ, ἄρχισε ἡ φανερὰ ἀναιδὴς ἐπίδειξη τῶν ὑπερήφανων ἰδεῶν ἔναντι τῶν συντηρητικῶν, κάτι ποῦ ἔδινε τὴν ψευδαίσθηση τῆς νίκης πάνω στὶς ἰδέες τοῦ χθὲς… Ὅπως εἶπες πολὺ σωστά, γιὰ νὰ ἀποδείξει κάποιος ὅτι εἶναι “ἴσος” μὲ τοὺς ἄλλους, ἔπρεπε κατανάγκη νὰ ἀποδείξει ὅτι ἦταν… ἀνώτερός τους, κι αὐτὸ διαδραματίζεται ἀποκλειστικὰ μέσα στὶς… “κοπριὲς τοῦ Αὐγεία”, δηλαδή μέ τὴν σύγχυση μέσα στὴν βρόμικη φαντασία καὶ τὶς ἐσωτερικὲς συγκρούσεις της! Τὸ πρόβλημα εἶναι ὅτι κυλώντας τὰ χρόνια καὶ οἱ αἰῶνες, στὴν σύγχρονη ζωὴ ἡ ἐσωτερικὴ ἀκαταστασία τῆς ψυχῆς εἶχε γεωμετρικὴ αὔξηση. Οἱ ἄνθρωποι ἔχασαν τὴν αὐτονόητη ἱκανότητα νὰ ξεχωρίζουν τὰ σημαντικὰ ἀπὸ τὰ ἀσήμαντα, ἐπειδὴ τὰ σημαντικὰ σχετίζονται μὲ τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ. Ἡ χαώδης “ἴση ἐλευθερία” ποὺ ὑπόσχεται τὰ πάντα, πατώντας ἕνα κουμπί, καταλύει τὸ παραδοσιακὸ ἠθικὸ “οἰκογενειακὸ δίκαιο”, ὅπου οἱ ἄνθρωποι ἦταν πάνω ἀπὸ τὰ πράγματα, καὶ οἱ προτεραιότητες τῶν μελῶν τῆς οἰκογένειας ἔγιναν παράλογες, δηλαδὴ ἀνήθικες…ΤΟ ΜΕΤΡΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΛΑΘΟΣ ΚΡΙΤΗΡΙΑ, ΠΟΥ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ἀλλὰ αὐτὸς εἶναι ὁ στόχος τῆς πλάνης τοῦ διαβόλου. Ὅταν λέμε ὅτι ἀπὸ τὸ πρῶτο θὰ προκύψει τὸ δεύτερο, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα αὐτὰ τὰ δύο δὲν συνδέονται πουθενά, πρόκειται γιὰ βλακεία. Κατὰ βάθος ὅμως πλάθονται “σατανικὲς ἐξισώσεις”, τῶν ὁποίων τὰ ποταπὰ κίνητρα παραμένουν ἀνεπίγνωστα, ἤ σκοπίμως κρυφά, καὶ σταδιακὰ καταργοῦν τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου· ὁ ὁποῖος “κινητοποιεῖται” μέσα στὴν φαντασία του μέσῳ τῆς ζήλειας, τοῦ φθόνου, τῆς κακίας, τῆς ἁρπαγῆς, καὶ τῶν λοιπῶν “στηριγμάτων” τῆς… “ἐξελιγμένης” καθημερινότητας. Τὸ σημεῖο ὅπου κρίνεται ἡ προδοσία, εἶναι ἡ διδασκαλία ἤ ἡ ἀπόκρυψη ἀπὸ τὸ σχολεῖο τῶν ἀφηρημένων ἐννοιῶν, καὶ τῶν ἐπιδράσεων τῶν ἀρετῶν καὶ τῶν παθῶν. Γνωρίζοντας καὶ συνειδητοποιώντας γιὰ παράδειγμα, ὅτι ἡ ζήλεια ἤ ὁ θυμός, εἶναι σαρωτικὴ ἐπίθεση τοῦ δαίμονα, ὁ ἄνθρωπος δείχνει τὸ σθένος νὰ παραιτηθεῖ ἀπὸ τὰ ἀσήμαντα, ὥστε νὰ ὑπερασπιστεῖ τὰ σημαντικά. Ἄν ὅμως ἔχει ἐκλάβει τὴν ἐπίθεση τοῦ δαίμονα ὡς… “δικαίωμα” ποὺ ὀφείλει νὰ διεκδικήσει, τότε παραδίνεται στὸν σκοτισμὸ τοῦ νοός, ποὺ καταδικάζει στὶς αἰώνιες “κοπριὲς τοῦ Αὐγεία”… Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δὲν ἐργάζεται μέσα στὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ ζεῖ μὲ τρόπο χαοτικό, ὅπως γιὰ παράδειγμα ἀνακατεύει, συγχέει τὶς ἔννοιες μὲ τρόπο ποὺ νὰ δικαιολογοῦν τὴν ἀνηθικότητα, καὶ γι’ αὐτὸ φοβᾶται γιὰ τοὺς λάθος λόγους· ξοδεύει τὸν χρόνο τῆς ζωῆς του βλέποντας μόνο τὰ δευτερεύοντα, δηλαδὴ ζεῖ παράλογα, καὶ σχεδὸν δὲν κατανοεῖ τί συμβαίνει γύρω του· ἀποδίδει τὶς εὐθύνες του στοὺς ἄλλους καὶ καταλήγει ἀναπολόγητος· ἀπὸ ἀχαριστία στὴν βοήθεια ποὺ δέχεται, θυμώνει ποὺ εἶχε ἀνάγκη ἀπὸ βοήθεια· δέχεται εὐχαρίστως τὶς θυσίες τοῦ ἄλλου, θεωρώντας τον ὑποχρεωμένο νὰ τοῦ προσφέρει· γιὰ πολλὰ πράγματα δὲν ἔχει ξεκάθαρη εἰκόνα ἄν εἶναι καλὰ ἤ κακά, καὶ πιστεύει ὅ,τι ἀκούει ἀπὸ τὸν πρῶτο τυχόντα… Ὅλα αὐτὰ στὰ λέω, γιὰ νὰ καταλήξω στὸ ἑξῆς: ἡ θεωρία τοῦ τριπτύχου “ἐλευθερία, ἰσότητα, ἀδελφοσύνη” τῆς πρώτης Γαλλικῆς Ἐπανάστασης, εἶχε στόχο τὸν ἀποπροσανατολισμὸ τοῦ ἤθους, καὶ κατ’ ἐπέκταση τὴν διάλυση τῆς εὐλαβοῦς οἰκογένειας! Μέσα στὸν 20ο αἰῶνα, ἡ οἰκογένεια ἀδυνατεῖ ὅλο καὶ περισσότερο νὰ προστατέψει τὰ μέλη της ἀπὸ τὸ κενὸ τῆς ψυχῆς, ἐπειδὴ στὴν κοινωνία τὸ χάος “καλλιεργεῖται” μὲ σύστημα…».
«Χάος σημαίνει νὰ μὴν περνάει ἀπὸ τὸ μυαλὸ κάποιου, ὅτι τὸ κάθε πρόβλημα λύνεται μὲ προσευχή, μπαμπά. Ἄν στραφεῖ ὅμως στὸν Κύριο, θὰ δεῖ ὅτι ἡ ἱκεσία θὰ περάσει κατευθείαν στὸ βίωμά του καὶ θὰ τὸν “ζωντανέψει”, ὁπότε αὐτομάτως τὸ χάος θὰ ἐξαφανιστεῖ! Ἔγινε καὶ δεύτερη Γαλλικὴ Ἐπανάσταση; Μόνο γιὰ τὴν πρώτη εἶχα ἀκούσει».
«Ἔτσι λέω ἐγὼ τὴν ἐπανάσταση ποὺ ἔκαναν οἱ νέοι στὸ Παρίσι, τὸν Μάιο τοῦ ΄68. Ἑκατόν ὀγδόντα χρόνια μετὰ ἀπὸ τὶς πρῶτες ἀναταραχές, ἡ Γαλλία τυλίχτηκε καὶ πάλι στὶς φλόγες τῆς ἐπανάστασης, φαινομενικὰ κατὰ τῆς τότε ἐξουσίας. Θεωρώντας ὅτι γράφουν Ἱστορία, οἱ συμμετέχοντες στὶς βιαιότατες συμπλοκὲς μὲ τὴν ἀστυνομία, ἔκαναν μία ἐπανάσταση χωρὶς ἁπτὸ περιεχόμενο. Ἐνθουσιασμένοι μὲ τὴν ἄρνηση τῶν πάντων, κανείς τους δὲν εἶχε ξεκάθαρη ἀντίληψη γιὰ τὸ τί γινόταν… Παρουσίαζαν τὰ ἐπιφανειακὰ αἴτια τῆς δυσαρέσκειάς τους, ὅπως ἦταν ἡ ἀπαρχαιωμένη δομὴ τοῦ πανεπιστημίου καὶ ἄλλες ὑλικὲς δυσκολίες, πιστεύοντας ὅτι μέσα ἀπὸ τὶς γνώσεις, οἱ διανοούμενοι καὶ οἱ ἐπιστήμονες θὰ κατάφερναν νὰ φτιάξουν τὸ μέλλον. Στὴν πραγματικότητα, ὅλος ὁ ἀγώνας τους ἦταν κατὰ τοῦ ἄσπλαχνου προσώπου τῆς κοινωνίας τους, ἀλλὰ δὲν ἤξεραν πῶς νὰ τὸ ποῦν. Ἡ ἀπανθρωπιὰ γύρω τους ἦταν τρομακτική, παράλογη, ἔχοντας ὅμως βαθιὰ ἀνάγκη τὴν ἀνθρωπιά, ΔΕΝ ΗΞΕΡΑΝ ΠΟΥ ΝΑ ΤΗΝ ΣΤΗΡΙΞΟΥΝ! Φιλάνθρωπος εἶναι μόνο ὁ Χριστός, κι οἱ ξεσηκωμένοι δὲν εἶχαν καμία σχέση μαζί Του! Ὅμως τοὺς ἔλειπε ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Χριστοῦ” καὶ ἡ ἐκζήτηση τοῦ ἐλέους Του! Τοὺς ἔλειπε τὸ “Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησόν με”! Πῶς νὰ ἀποδώσουν μὲ λέξεις αὐτὸ ποὺ πονοῦσε τὴν ψυχή τους, ἀφοῦ ἡ εὐσπλαχνία δὲν ἐντασσόταν στὴν “προοδευμένη” ζωή τους; Οἱ φιλοσοφικὲς καὶ πολιτικὲς θεωρίες ποὺ ἀκολουθοῦσαν, ἦταν ὅλες ἄσπλαχνες! Πῶς νὰ περιγράψουν τότε οἱ νέοι ὅτι καὶ οἱ ἴδιοι ἦταν ἄσπλαχνοι μὲ τὸν ἑαυτό τους, μέσα στὴν ἐλευθεριότητα ποὺ τὰ εἶχε κάνει ὅλα ἴσιωμα; Ὁ ἀόρατος πόλεμος τοὺς θέριζε καὶ ὑπέφεραν πνευματικά, ἀλλὰ δὲν εἶχαν ἐκπαιδευτεῖ νὰ ἀντιστέκονται στὸν ἀόρατο ἐχθρό, καὶ γι’ αὐτὸ δὲν εἶχαν τὸ σθένος νὰ ποῦν τὸν “πολιτισμὸ” μὲ τὸ ὄνομά του, δηλαδὴ βαρβαρότητα· ποὺ ὅσο περνοῦσε ὁ καιρὸς ἀποκτοῦσε ἐσωτερικὸ βάθος, ὅπως καὶ ὁ πόνος τῆς ψυχῆς! Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δὲν ξέρει ποῦ νὰ βρεῖ τὴν ζωὴ πελαγοδρομεῖ, ἔχει σύγχυση, κόπωση μυαλοῦ καὶ συναισθημάτων. Σιγὰ σιγὰ ἔρχεται ἡ μελαγχολία, ἡ πνευματικὴ ἀδράνεια καὶ ἡ καταθλιπτικότητα, ἡ ὁποία φέρνει τὶς ἐξαρτήσεις. Μὴν βλέποντας οἱ νέοι τὰ λάθη τους, ὅλο αὐτὸ μετατράπηκε σὲ ἐξωτερικὴ βία, ὅπου ἀκολουθοῦσαν αὐτοὺς ποὺ εἶχαν χαθεῖ!».
«Ἄν οἱ οἰκογένεια στὴν δύση, ἐξακολουθοῦσε νὰ πορεύεται μὲ τὰ “δικαιώματα” ποὺ δίνει ὁ νόμος, ποὺ δὲν ἀσχολεῖται μὲ τὸ ἦθος, εἶναι βέβαιο ὅτι δὲν μποροῦσε νὰ “στεγάσει” τὴν ἀνθρωπιά, ποὺ εἶναι ἡ βάση τῆς ζωῆς… Δηλαδὴ μπαμπά, ἄν ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση ἦταν γιὰ τὸ καλὸ τῶν ἀνθρώπων, δὲν θὰ εἶχαν ἔρθει σὲ σημεῖο νὰ ξεσηκωθοῦν σὲ ἑπόμενη ἐπανάσταση, ἔτσι δὲν εἶναι; Ἡ Μελισσηνὴ σταμάτησε νὰ σκέφτεται τὴν Εὐρώπη;».
«Εὐδοκία, ὁ εὐρωπαϊκὸς “Διαφωτισμὸς” στηρίχτηκε στοὺς “σοφούς του”, γιὰ νὰ “διαφωτίσουν” τὸ ἀνθρώπινο γένος, ἀλλὰ τὰ ἀποτελέσματα ἔδειξαν πρὸ πολλοῦ ὅτι τελικὰ ἔφεραν τὸ σκότος στὸ ἀνθρώπινο γένος! Τὸ κοσμικὸ φρόνημα τῆς δυτικῆς κοινωνίας ἔφερε μεγάλο πλῆγμα στοὺς θεσμούς, καὶ τὰ “ἰδανικά της” κατέρρευσαν, ἀφήνοντας στὴν θέση τους τὸ κυνήγι τῶν χρημάτων! Στὴν Μελισσηνὴ ἐξήγησα ὅτι κατὰ τὴν γνώμη μου, οἰ γνώσεις ποὺ θὰ τῆς ἔδινε ἡ Εὐρώπη ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ, ἀλλὰ ἐπίχρισμα γνώσης! Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ κατανοήσει τὶς ἐλλείψεις τῆς ψυχῆς του, βρίσκεται στὰ σκοτάδια, σὲ πλήρη ἄγνοια! Τὸ ἐσωτερικὸ κενὸ ποὺ ταλανίζει τοὺς νέους, δὲν συμβαδίζει μὲ τὶς πολλὲς τεχνολογικὲς γνώσεις τους, καὶ ζοῦν σὰν νὰ εἶναι ὁ ΚΑΝΕΝΑΣ! Στὴν οἰκογένειά μας θεωροῦμε ὕψιστη τιμὴ νὰ εἴμαστε στὴν ὑπηρεσία τοῦ Χριστοῦ, καὶ νὰ ἐμπιστευόμαστε τὴν Πρόνοιά Του! Ξέρουμε πὼς γιὰ τὸν καθένα μας, ἔχει μία δουλειὰ νὰ μᾶς δώσει! Ἔχουμε μάθει νὰ μὴν σκεφτόμαστε καὶ νὰ μὴν κάνουμε τίποτα ἔξω ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδὴ ἐκεῖνος ποὺ βαδίζει χωρὶς σκοπό, κουράζεται μάταια. Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἕνα ἄλλο ζήτημα, μείζονος σημασίας. Παλιότερα οἱ Ἕλληνες ἔφευγαν μετανάστες στὸ ἐξωτερικὸ κατὰ χιλιάδες, γιὰ νὰ μεγαλώσουν καὶ νὰ σπουδάσουν τὰ παιδιά τους. Τώρα φεύγουν τὰ Ἑλληνόπουλα κατὰ χιλιάδες γιὰ νὰ σπουδάσουν. Τὸ ὅτι ἡ μετανάστευση δὲν τερματίστηκε μετὰ ἀπὸ τόσες δεκαετίες, σημαίνει ὅτι ἡ ἴδια ἡ μετανάστευση εἶναι ὁ κρυμμένος στόχος, ὡς ἐπίφαση τῆς ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΑΛΛΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ στὴν ζωὴ τῶν Ἑλλήνων! Ἡ βίαιη ἀλλαγὴ τῶν κριτηρίων, βάσῃ τῆς ὁποίας λειτουργεῖ μία ξένη κοινωνία, μεταβάλλει ῥιζικὰ τὴν προσωπικότητα καὶ τὴν συμπεριφορά, καὶ βέβαια ὄχι πρὸς ὄφελος τῆς ψυχῆς! Αὐτὸς εἶναι ὁ κύριος μηχανισμὸς γιὰ τὴν λήθη τῶν ὀρθοδόξων παραδόσεων! Στὸν τόπο του ὁ ἄνθρωπος ἔχει τὰ ὅπλα τῆς σωτηρίας, ποὺ τοῦ ἔχουν παραδοθεῖ ἀπὸ τὶς προηγούμενες γενιές, ἀλλὰ σὲ μία μακρινὴ κοινωνία ὅπου ἡ ἁμαρτία ἀποτελεῖ “κοινὴ λογική”, ἡ παράδοση ξεχνιέται καὶ ἡ πατρίδα γίνεται ξένη!». Ὁ μπαμπάς σταμάτησε, γιὰ νὰ πάρει μία ἀνάσα, καὶ φαινόταν καταβεβλημένος ἀλλὰ καὶ ἰδιαίτερα ἀνήσυχος. «Παιδί μου, ὑπάρχει ὁλόκληρο κύκλωμα, ποὺ ὁ στόχος του εἶναι νὰ βγάλει ἀπὸ τὴν πατρίδα μας ὅσο περισσότερες χιλιάδες Ἑλλήνων μπορέσει! Εἴτε φοιτητές, εἶτε ἕτοιμους ἐπιστήμονες! Ἡ πατρίδα μας δηλαδὴ νὰ τοὺς ἀνατρέφει μὲ τὸ “αἷμα της”, καὶ κάποιοι νὰ τοὺς παίρνουν μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες, ἐπειδὴ τὸ σχέδιο εἶναι νὰ μὴν μποροῦν νὰ βροῦν δουλειὰ ἐδῶ… Γραφεῖα εὑρέσεως ἐργασίας προθυμοποιοῦνται νὰ κάνουν εὔκολη τὴν λήψη ἀπόφασης γιὰ μόνιμη ἐγκατάσταση τῶν Ἑλλήνων πτυχιούχων, στὸ ἐξωτερικό. Μὲ τὴν “διαρροὴ ἐγκεφάλων”, ὅπως λέγεται ἡ ὁργανωμένη ὑφαρπαγὴ τῶν σπουδαγμένων παιδιῶν μας, ἡ πατρίδας μας ὑφίσταται ἀνελέητη ἀφαίμαξη στὸ ἐπιστημονικὸ δυναμικό της, καὶ μὲ τέτοιο κοινωνικὸ κόστος, ὑποβαθμίζεται ἀνεπανόρθωτα… Ὅμως οἱ ἐθνικοὶ κίνδυνοι, δὲν τελειώνουν ἐδῶ. Ὁ πληθυσμός μας εἶναι ὑπογόνιμος καὶ ὡς λαὸς ἔχουμε μπεῖ σὲ πορεία συρρίκνωσης καὶ γήρανσης. Οἱ νέοι δὲν πρέπει νὰ ἔχουν μόνο τὸ οἰκονομικὸ συμφέρον, ὡς κριτήριο στὴν ζωή τους, ἀλλὰ πρέπει νὰ δοῦν τὴν πατρίδα ποὺ τοὺς μεγάλωσε ὡς δικό τους κομμάτι, κάτι ποὺ δὲν θὰ βροῦν πουθενὰ ἀλλοῦ! Μὲ τὸ μεταναστευτικὸ δόγμα καὶ τὴν χαώδη “ἴση ἐλευθερία” ποὺ ἐφαρμόζεται παγκοσμίως, οἱ κατεξουσιαστὲς θέλουν νὰ σαρώσουν τὰ σύνορα ὅλων τῶν πατρίδων! Ὅμως ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες μποροῦμε νὰ σταθοῦμε ἀντιμέτωποι μὲ ὅλες τὶς δυσκολίες, ἀρκεῖ νὰ μείνουμε στὴν πατρίδα μας παιδί μου, καὶ μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ νὰ δίνουμε τὴν μάχη μας! Τόσους αἰῶνες ἀγωνιζόμαστε, ἡ ψυχή μας γνωρίζει τί πρέπει νὰ κάνουμε!».
«Λέγαμε καὶ ἄλλες φορὲς μὲ τὶς πράξεις μας νὰ μὴν στηρίζουμε τὸ διεφθαρμένο κατεστημένο, ἀλλὰ δὲν εἶχα καταλάβει τί ἐννοοῦσες ἀκριβῶς! Ἐμεῖς θὰ κάνουμε ὅ,τι περνάει ἀπὸ τὸ χέρι μας, καὶ τὰ ὑπόλοιπα εἶναι δουλειὰ τοῦ Ὑψίστου καὶ τῆς Πρόνοιάς Του! Τὸ θέμα εἶναι ὅτι ὑπάρχουν τόσα πολλὰ ποὺ μποροῦμε νὰ μάθουμε γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ διορθώσουμε τὸν ἑαυτό μας, ποὺ δὲν εἶναι νὰ χάνουμε χρόνο. Τὰ λίγα χρόνια ποὺ ζοῦμε στὴν γῆ εἶναι τόσο σημαντικά, ἐπειδὴ καθορίζουν τὴν αἰώνια ὕπαρξή μας. Αὐτὸ ποῦ μετράει εἶναι νὰ ἀρχίσουμε νὰ ἀνεβαίνουμε, καὶ ὄχι ποῦ ἔχουμε φτάσει, γιατὶ ὁ Κύριος βλέπει τὸ φιλότιμό μας. Ἄκου τί εἶχε πεῖ ὁ ἅγιος Νεκτάριος: “Καθαριστεῖτε ἀπὸ τὰ πάθη καὶ ἡ θεία Χάρις θὰ ἔρθει ἀθόρυβα. Πρῶτα ἀπὸ ὅλα ὀφείλουμε νὰ ἀγωνιστοῦμε γιὰ τὴν κάθαρσή μας. Ἡ θεία Χάρις στέλνει τὰ χαρίσματα σὰν ἀμοιβὴ σὲ ὅσους ἔχουν καθαριστεῖ ἀπὸ τὰ πάθη τους. Τοὺς ἐπισκέπτεται χωρὶς θόρυβο, καὶ σὲ ὥρα ποὺ δὲν γνωρίζουν”!».
Ἁμαρτία γὰρ ἡμῶν οὐκ κυριεύσει·
οὐ γὰρ ἐστε ὑπὸ νόμον, ἀλλ’ ὑπὸ χάριν
ἡ ἁμαρτία δὲν θὰ σᾶς ὑποδουλώσει ποτὲ πλέον, διότι δὲν εἶτε πιὰ ὑπὸ τὴν ἐξουσία τοῦ Νόμου, ὁ ὁποῖος καταδίκαζε μὲν τὴν ἀμαρτία, χωρὶς ὅμως νὰ δίνει λύτρωση, ἀλλὰ βρίσκεστε στὴν βασιλεία τῆς Χάριτος, ποὺ δίνει συγχώρηση, ἐλευθερία καὶ ἁγιασμὸ (Ῥωμ. 6,14)
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει
τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
