Σοῦ ἔχει τύχει νὰ συνειδητοποιήσεις ὅτι ἡ ζωὴ γύρω σου προσπαθεῖ νὰ «βγάλει τὴν ἡμέρα»
καὶ νὰ ἀναρωτιέσαι πῶς θὰ ζήσεις στὸν παράλογο κόσμο τῆς «ἐξωτερικῆς δύναμης μὲ τὴν ἐσωτερικὴ ἀδυναμία»;
Νὰ ἀγγίζει ἡ ματιά σου νέους ἀνθρώπους καὶ νὰ τρέμει ἡ ψυχή σου ἐπειδὴ δὲν ἤξεραν ὅτι ζοῦσαν μιὰ ἄδεια ζωή, ἤ γιὰ ἄλλους, ποὺ ἐπειδὴ τὸ ἤξεραν, ἑλκύονταν ἀπὸ τὸ παράλογο;
Λέγομαι Βασιλικὴ Κουφῆ καὶ εἶμαι ἡ συγγραφέας τοῦ βιβλίου
Ἡ ἌΝΟΙΞΗ ἈΚΡΙΒΗ
Εἶμαι μάνα καὶ γιαγιά καὶ ἀνήκω στὴν κατηγορία τῶν ἀνθρώπων ποὺ θέλει ἀπαντήσεις. Ὁ ὀργανισμός μου ἐκδήλωνε ἀσυμβατότητα μὲ τὸ παράλογο ἀπὸ ὅσο θυμᾶμαι τὸν ἑαυτό μου. Μαζὶ μὲ ἐμένα μεγάλωνε τόσο ἡ ἀντιπάθειά μου γιὰ αὐτό, ὅσο καὶ ἡ ἐσωτερικὴ ἀντίσταση. Ὡστόσο δὲν κατόρθωσα νὰ μείνω ἀνέπαφη ἀπὸ τὸ ἀλλόκοτο, ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὸ σχολεῖο· ἡ ἀπομνημόνευση ἀτελείωτων σελίδων ἑνὸς βιβλίου ὥς καὶ τοῦ τελευταίου κόμματος, τῆς Κοινωνιολογίας, ἔκαμψε τὴν ἀπαίτησή μου νὰ ἐλέγχει ἡ λογικὴ ὅσα καθόριζαν τὴν ζωή μου. Λογικὴ εἶναι ἡ ζωὴ ὅταν εἶναι δική μας, ὅταν μποροῦμε δηλαδὴ νὰ τὴν κρίνουμε, ἀλλὰ ἐμένα μοῦ ἀπαγορεύτηκε νὰ κρίνω ἐφόσον παπαγάλιζα…Γιὰ τὴν ἀκρίβεια, βγαίνοντας ἀπὸ τὸ σχολεῖο δὲν ἔμαθα ὅτι ἦταν δικαίωμα καὶ ὑποχρέωσή μου νὰ κρίνω πρὶν σκεφτῶ, πρὶν μιλήσω, καὶ πρὶν κάνω κάτι πράξη, ἀλλὰ ἔμαθα ὅτι δὲν ὑπῆρχε λόγος νὰ σκέφτομαι γιατὶ αὐτὸ τὸ ἕκαναν ἄλλοι γιὰ ἐμένα καὶ μάλιστα, «καλύτερα»…
Διορίστηκα σὲ ὀργανικὴ θέση, μπροστὰ στὴν τηλεόραση —δίπλα ἀπὸ τὰ φυτὰ— καταναλώνοντας ἀφύσικη ποσότητα φαγητοῦ, ποὺ κατὰ παράλογο τρόπο δὲν ἦταν ἱκανὸ νὰ μὲ χορτάσει, ἤ νὰ μὲ ἡσυχάσει! Δὲν χρειαζόταν νὰ μοῦ συνέβαινε κάτι γιὰ νὰ μὲ λυπήσει· ἡ λύπη ἦταν ἡ στολή μου, μὲ διάφορα παρεκλόμενα ὅπως ἡ κόπωση ἀπὸ τὴν ἀκύρωση τοῦ λόγου ζωῆς, ἡ ἐσωτερικὴ φθορά, οἱ ἀφανεῖς ἐσωτερικὲς συγκρούσεις, ὁ στενὸς χῶρος γενικὰ…
Τίποτα δὲν μαρτυροῦσε τὴν ἐσωτερικὴ ἀποδιοργάνωση, ἐπειδὴ ἡ σπορὰ τῆς ἀποχαύνωσης καὶ τῆς ἀμέλειας γινόταν καὶ ἀπὸ τοὺς γείτονες, καὶ ἔτσι δὲν ἤξερα ὅτι μέσα μου κυριαρχοῦσε τὸ κενὸ… τὸ τίποτα… τὸ ψέμα… Ἔτσι τὸ παράλογο ἀπέφευγε νὰ γίνει ἀντιληπτό!
Ὁ Ἀϊνστάιν ἔλεγε ὅτι ἄν γνωρίζουμε καλὰ τοὺς κανόνες τοῦ παιχνιδιοῦ, χρειάζεται νὰ παίξουμε καλύτερα ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Τί γινόταν ὅμως μὲ ἐμᾶς, ποὺ ἤμασταν ἀνυποψίαστοι ἀκόμα καὶ σὲ ποιό παιχνίδι παίζαμε; Κανεὶς δὲν ἀνέφερε τοὺς ὅρους ποὺ ἀποδέχτηκα ὅταν διορίστηκα μπροστὰ στὴν τηλεόραση, καὶ ἐπειδὴ ὅσο περνοῦσε ὁ καιρὸς ἔνιωθα περισσότερο τὸ κρύο τοῦ παραλόγου καὶ ὑποψιαζόμουν ὅτι εἶχα ἀποπροσανατολιστεῖ, ἄρχισα νὰ ψάχνω ἐπειγόντως τὶς ὁδηγίες χρήσεως τοῦ ἀνθρώπου!
Τὸ νόημα χάθηκε ἀπὸ τὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, ἤ οἱ λέξεις ἔχασαν τὸ νόημά τους; Ὅταν χρησιμοποιεῖ ὁ καθένας δική του ἑρμηνεία γιὰ τὶς λέξεις, αὐτὸ λέγεται ἐλευθερία; Ἄν ὑπάρχει χάσμα στὸν τρόπο ἑρμηνείας, πῶς θὰ μπορέσω ἐγὼ νὰ ὑπερασπιστῶ τὴν ἐλευθερία μου στὴν ἀσυνεννοησία τῆς Βαβὲλ; Ἡ γλῶσσα ὁρίζει τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου! Ἄν ὅμως ἡ γλῶσσα ἔχανε τὴν ἀξία της, αὐτὸ σήμαινε ὅτι καὶ ὁ ἄνθρωπος ἔχανε τὴν ἐλευθερία του, ἄρα καὶ τὴν ἀξία του; Αὐτὸ ἤταν τὸ παράλογο τελικά; Ἡ ἀπώλεια τῆς ἀξίας τοῦ ἀνθρώπου; Ἄν δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ περιγράψει τὴν ἀφύσικη ζωὴ του ἐπειδὴ ἐγκλωβίστηκε, δὲν θὰ μπορέσει νὰ ξαναβρεῖ ὁ ἄνθρωπος τὸν δρόμο τῆς τιμῆς;
Στὴν ἀρχὴ τῆς ἀναζήτησής μου ὁ δρόμος μὲ τὶς ἐρωτήσεις φάνηκε δαιδαλώδης. Ἀνήκω ὅμως στὴν κατηγορία ἀνθρώπων ποὺ ψάχνουν γιὰ τὶς ἀπαντήσεις καὶ μάλιστα τὶς αὐστηρὰ λογικές! Ἐκλογικεύω σημαίνει ὅτι παρουσιάζω κάτι σὰν νὰ ἔχει λογική, ἐνῶ εἶναι παράλογο. Τὸ καλὸ μὲ τὶς θλίψεις τῆς ζωῆς εἶναι ὅτι μᾶς ἀπαλλάσουν ἀπὸ τὶς ψευδαισθήσεις, καὶ ἔτσι ὅταν ἀναγνώρισα τὶς ἐκλογικεύσεις ποὺ εἶχα υἱοθετήσει ἄκριτα, ἀνέλαβα τὴν εὐθύνη ποὺ ἀποξενώθηκα ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου. Ἐκεῖ ἐντόπισα τὴν ἀσυνεννοησία ποὺ μὲ πονοῦσε!
Ὁ ἐθισμός μου ἀπὸ τὸ παράλογο, νὰ τοῦ ἐκχωρῶ δηλαδὴ ἄτυπα τὸ βασιλικὸ δικαίωμα τῆς κρίσης καὶ τῆς βούλησης, ἐπειδὴ ἐξ ἀρχῆς δὲν ἔμαθα τὴν σημασία τους, ἀποτελοῦσε ἀκρωτηριασμό! Γι’ αὐτὸ ἀποτύγχανα νὰ ἀνιχνεύω τὸ ψεῦδος, τὴν ἀντίφαση, καὶ κάθε προσπάθεια ἐπιβολῆς παράλογων συσχετισμῶν, ὅπως ὅτι “δὲν ὑπάρχει Ἀλήθεια”, ἤ ὅτι “δὲν εἶναι πρόβλημα νὰ ζήσουμε χωρὶς Αὐτή”…Εἶχα ἀκούσει τὴν ἔκφραση “τὸ θέατρο τοῦ παραλόγου”, νομίζοντας ὅτι ἀφοροῦσε τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ τελικὰ ἐν ἀγνοία μου συμμετεῖχα κι ἐγὼ στὴν «παράσταση», ὅσο δὲν κατεῖχα σαφὴ εἰκόνα τοῦ ὁρίου μεταξὺ λογικοῦ καὶ παραλόγου…
Τελικὰ, Ἀλήθεια σημαίνει αυτὸ ποὺ δὲν μπαίνει στὴν λήθη! Ἤταν σωτήριο ποὺ δὲν λησμόνησα τὴν Ἀλήθεια ποὺ μὲ ἔτρεφε ὅσο μεγάλωνα! Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα, ἡ αἱματηρὴ προσπάθειά μου ἦταν νὰ μάθω ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ὅσα μοῦ ἔκρυψε ἡ παράνοια τοῦ «πολιτισμοῦ» γιὰ τὴν συνοχή, τὴν τάξη καὶ τὴν ὡραιότητα τῆς Ἀλήθειας. Τὸ ἐπιχείρημα ἦταν ὀγκώδες, ἐπίπονο καὶ ἀνάλογο τῆς αἴσθησης προσωπικῆς ἀξίας.
Ὅταν ἔφτασε ἡ ὀσμὴ τοῦ θανάτου στὰ αἰσθητήριά μου, ἀπέκτησα ἐπίγνωση τῶν βιολογικῶν διαστάσεών μου, σὰν νὰ ἀνοίχτηκε μιὰ πόρτα ποὺ μοῦ ἔδωσε ἀπάντηση γιὰ τὰ ἐπείγοντα ἐρωτήματα τῆς ζωῆς! Συνειδητοποιώντας μαζὶ καὶ τὶς διαστάσεις τοῦ προσώπου μου, κατανόησα ὅτι πράγματι τὸ γεγονὸς τοῦ θανάτου ἦταν ἡ μεγάλη εὐκαιρία ποὺ μᾶς ἔδωσε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ μὴν γίνει τὸ κακὸ ἀθάνατο! Ὅτι ἡ περιουσία ποὺ ἦρθα γιὰ νὰ αὐξήσω στὴν γῆ ἦταν τὸ «γνώσεσθε τὴν Ἀλήθειαν, καὶ ἡ Ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς»!
Ἀνοίγοντας ἡ ψυχὴ τὰ πνευματικά της μάτια, ἄρχισα νὰ βλέπω τὴν ζωὴ ἀπὸ ἄλλη πλευρά, καὶ νὰ νιώθω ὅτι ἡ πραγματικὴ ἐλευθερία στὴν πράξη, ἦταν νὰ ἦμουν ἀσφαλισμένη μὲ τρόπο ποὺ νὰ μὴν φοβᾶμαι ὅτι θὰ τὴν χάσω! Μὲ ἄλλα λόγια, ἡ ἀξία ποὺ προέκυπτε ἀπὸ τὸ ὑλικό μου μὲ πλούτιζε μὲ ἀνεξαρτησία ἀπὸ τὸ παράλογο, μὲσα ἀπὸ τὴν μετατροπὴ τῆς “γνώσης” τῆς Ἀλήθειας, σὲ ἄφθαρτο Κεφάλαιο! Βασικὸ σημεῖο: χρειάστηκε νὰ συνεχίσω ὡς μαθήτρια πιά, καὶ ὄχι ὡς δασκάλα…
Ἡ ἀδιαφορία, ἡ σύγχυση, ἡ ἀνησυχία, ἡ ἀνία καὶ ὁ φόβος τῆς μοναξιᾶς, ἦταν καταστάσεις ποὺ μποροῦσαν νὰ πολεμηθοῦν! Τότε γιατὶ ἐπικρατοῦν; Γιατὶ ἀπέκτησε κύρος τὸ παράλογο, καὶ κατέληξε νὰ μᾶς σκιάζει τὸν οὐρανό, θεωρώντας το ἀνίκητο; Γιατὶ οἱ ἄνθρωποι ὑποτασσόμαστε σὲ αὐτό, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸν βαθμὸ τῆς μόρφωσής μας; Πῶς ὁ ἕνας μηδενίζει τὶς δυνατότητες τοῦ ἄλλου νὰ βγεῖ στὴν ἐπιφάνεια γιὰ νὰ ἀναπνεύσει; Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ παραλύει τὴν λογική μας; Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ θυσιάζουμε τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσιά μας γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε τὴν εὐτέλεια ἑνὸς πολιτισμοῦ ποὺ δὲν μᾶς σέβεται, καὶ μάλιστα ἐπιδιώκει νὰ μᾶς χλευάζει καὶ νὰ μᾶς τιμωρεῖ, ἀκριβῶς ἐπειδὴ τὸν προσκυνᾶμε; Ἐπιτρέπεται νὰ ἐπικρατεῖ ἄγνοια, ἀνοχή, πάνω σὲ τόσο σοβαρὰ θέματα; Τί δίναμε στὰ παιδιά μας τόσα χρόνια; Πῶς θὰ προστατέψουμε τὰ ἐγγόνια μας ἀπὸ τὴν ἐνηλικίωση τοῦ παραλόγου;
Σὲ κάθε ἐρώτημα ἀκουγόταν ὁ ἦχος ἀπὸ τὸ χτύπημά του στὸ πρόσωπό μου, ὅπως καὶ στὴν αἴσθηση τῆς ἀξίας καὶ τῆς ἐλευθερίας ὅλων τῶν ἀνθρώπων! Ὁ πόνος ἦταν ὀξύς, καὶ μὲ ὑποχρέωνε νὰ προσηλώνω τὸ βλέμμα μου στὸ παράλογο καὶ τὴν παράδοξη πορεία ποὺ διέγραφε. Τὸ μόνο ὅπλο ποὺ εἶχα ἦταν ἡ «γνώση» τῆς Ἀλήθειας ποὺ ἐλευθερώνει! Τὸ παράλογο θὰ ἦταν ἄτρωτο χωρὶς Αὐτή, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἀγαποῦσα τὴν συνοχή, τὴν τάξη καὶ τὴν ὡραιότητά της, σταθεροποίησα τὰ μάτια μου στὰ τρωτὰ σημεῖα τοῦ παραλογισμοῦ!
Μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, τὰ χέρια μου γέμισαν ἀπὸ διαλεκτά εὑρήματα, ποὺ ἀποκωδικοποιοῦν τὴν ὁμίχλη! Ναί, ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε γιὰ νὰ ζήσει μέσα στὴν χαρά, μὲ ἀσύλληπτη δύναμη, ἀλλὰ ὄχι ἐκείνη ποὺ πιστεύει —αυτὴ εἶναι μόνο στὴν φαντασία του. Ναί, διαθέτει τὸν ἐξοπλισμὸ νὰ μπορεῖ νὰ ξεπερνάει τὶς ἐσωτερικὲς δυσκολίες του χωρὶς φθορά —ὄχι μόνο τὶς ἐξωτερικὲς— καὶ τὸ σημαντικότερο, ΜΕ ΨΥΧΙΚΟ ΚΕΡΔΟΣ! Ἄν ἔχει μόνο ἐξωτερικὴ δύναμη τὸν βλέπουν οἱ ἄλλοι νὰ τὰ βολεύει, ἀλλὰ ἐσωτερικὰ συνθλίβεται ἀπὸ τὶς καταστάσεις… Ἄν ἔχει ἐσωτερικὴ δύναμη, δὲν ὑπάρχουν καταστάσεις! Ἀναγνωρίζει ὅτι δὲν εἶναι αὐτὸς ποὺ κάνει τὰ πράγματα νὰ προχωράνε, ἀλλὰ ὁ Πατέρας του, κι αὐτὸ τὸν ἐλευθερώνει!
Ἡ ἀνάγκη νὰ καταγραφοῦν τὰ εὑρήματά μου, γέννησε τὸ μυθιστόρημα Ἡ ἌΝΟΙΞΗ ἈΚΡΙΒΗ ὡς ἐλάχιστο δεῖγμα συγγνώμης πρὸς τοὺς νεότερους, γιὰ τὰ ἐγκλήματα παραλείψεών μας, καὶ τὴν αἰχμαλωσία τους ἀπὸ τὴν δυσφορία καὶ τὸ μὴ κατανοητό! Τὴν στιγμὴ ποὺ φτάσαμε στὴν κόψη τοῦ ξυφαριοῦ ὡς κοινωνία, σὲ πρώτη φάση ἤθελα ἕναν ἰδιαίτερο τρόπο γιὰ νὰ φανεῖ ὅτι δὲν ἔχουμε παραδοθεῖ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὅτι οἱ μαχόμενοι στὰ φυλάκια εἶναι πολλοί, καθένας μὲ τὰ τάλαντα μὲ τὰ ὁποῖα προικίστηκε!
Σὲ δεύτερη φάση ἤθελα νὰ ἐκφράσω τὴν σφοδρὴ ὀδύνη μου γιὰ τοὺς δρόμους ὑποτέλειας στὴν ἀτιμία καὶ τὴν ντροπὴ ποὺ ἀνοίγονται καθημερινὰ μπροστὰ στὰ μάτια μας, γιὰ νὰ τοὺς περπατήσουν τὰ παιδιὰ ποὺ γεννιοῦνται τώρα! Ὅσα εἶναι μεγαλύτερα, βρίσκονται ἤδη σὲ διαδικασία…«προσαρμογῆς» στὴν ἀνήκουστη πραγματικότητα θανάτου, μαθαίνοντας τὸν ἀπόλυτο παραλογισμὸ «ὅ,τι δὲν σὲ σκοτώνει, σὲ κάνει πιὸ δυνατὸ»… Κυριολεκτικὰ τὰ παιδιά μας προσεγγίζουν πολλὰ “εἴδη” θανάτου καθημερινά, ἐπειδὴ ἀγνοοῦν πόσο πολύτιμα εἶναι, ἀφοῦ ἐμεῖς δὲν μάθαμε πόσο ἀξίζουμε, γιὰ νὰ τοὺς τὸ διδάξουμε…
Τὸ περίεργο εἶναι ὅτι ἡ ἀπογύμνωση τοῦ παραλόγου δὲν ἔρχεται μέσα ἀπὸ πολύπλοκες διανοητικὲς περιπλανήσεις, ὅπως ἴσως φαντάζεται κάποιος, ἀλλὰ εἶναι προϊὸν τῆς ΒΟΥΛΗΣΗΣ! Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος μὲ τόση σοφία καὶ ἀγάπη ἀπὸ τὸν Θεό, ποὺ φτάνει ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ὅτι ΘΕΛΕΙ νὰ ἐκδιώξει κάθε ἴχνος παραλόγου ἀπὸ τὸν ἐσωτερικὸ οἶκο του, ὥστε νὰ καταστεῖ ἀπρόσβλητος ἀπὸ αυτὸ καὶ ἐξωτερικά! Αὐτὸ τὸ μήνυμα ἤθελα νὰ μεταφέρω στὰ ἀδέλφια μου, γιὰ νὰ ξέρουν ὅτι εἶναι παράλογο τὸ ψευδοδίλημμα τῆς ἐποχῆς μας:
«γίνεται πόλεμος καὶ γιὰ νὰ ἐπιβιώσεις χρειάζεται νὰ κάνεις ἐκπτώσεις στὶς ἀξίες σου...»
Προσωπικά, συγκλονίζομαι ἀπὸ τὸ βάρος τῆς εὐθύνης νὰ ἀντιστραφεῖ τὸ δίλημμα σὲ:
«οἱ ἀξίες σου εἶναι αὐτὲς ποὺ θὰ σὲ βοηθήσουν νὰ ἐπιβιώσεις στὸν πόλεμο!»
Στὸ μυθιστόρημά μου γίνεται ἀνατομία τοῦ παραλόγου τῆς ἀπάνθρωπης κοινωνίας τοῦ σήμερα, τοῦ βίαιου καταναγκασμοῦ στὰ ξυλοκέρατα τῆς ἀσωτίας, τῆς ζωῆς τῆς ἀναξιοπρέπειας, τῆς καταπάτησης τῶν ἀξιῶν. Μὲσα ἀπὸ πλούσια εὑρήματα ἀνασυντίθεται ἡ εἰκόνα τοῦ εὐπρεπισμένου τρόπου ζωῆς ποὺ χαρακτήριζε μέχρι καὶ πρόσφατα τὸ Γένος μας! Αὐτοῦ τοῦ τρόπου ποὺ μᾶς τιμᾶ ὡς ἀνθρώπους, ποὺ ὀφείλουμε νὰ κατέχουμε καὶ νὰ παραδώσουμε στὶς ἐπόμενες γενιές. Μαζὶ μὲ ὅλες τὶς εὐκαιρίες ποὺ ἔχουν, νὰ ἀξιοποιήσουν καὶ αὐτές τῆς τεχνολογίας, γιὰ νὰ πετύχουν στὴν μεγαλειὠδη ἀποστολὴ ἐδῶ στὴν γῆ: νὰ πάρουν τὴν ἘΥΛΟΓΙΑ νὰ ζήσουν στὴν Ἀληθινὴ Ζωή, τὴν Αἰώνια!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
