Κοιτοῦσες τὸν χάρτη μὲ προσοχὴ γιὰ νὰ πᾶς ἔγκαιρα στὸ σημεῖο τῆς ἐπιβίωσης ποὺ ἤθελες, ἀλλὰ παράλληλα εἶχες τὴν αἴσθηση ὅτι «ὑπῆρχε κάτι σημαντικὸ», ποὺ σοῦ διέφευγε. Κατέβαλες κάθε δυνατὴ προσπάθεια νὰ μὴν χάσεις τὸν στόχο σου, καὶ αὐτό στὸ τέλος σοῦ κόστισε σὲ… ψυχή! Μετὰ ἀπὸ πολλὰ ἔφτασες κάπου, ὅπου οἱ ἄλλοι σοῦ ἀναγνώρισαν ὅτι τὰ κατάφερες, ἀλλὰ ἐσὺ ἔνιωθες ὅτι κάτι δὲν πήγαινε καλά, διότι δὲν ὑπῆρχε καμία ἔνδειξη ὅτι εἴχες ἔλεγχο στὰ ζωτικὰ σημεῖα τῆς ζωῆς σου…
Παρόλο ποὺ ἤσουν συγκεντρωμένος στὸν ἰσχύοντα χάρτη τῆς κοινωνίας, τὸ ψυχικὸ τοπίο μαρτυροῦσε ὅτι στεκόσουν στὴν ἀκριβῶς ἀντίθετη μεριὰ τῆς ἐπιβίωσης, ἀπὸ αὐτὴ ποὺ πίστευες ὅτι σοῦ ἀναλογοῦσε. Δὲν καταλάβαινες ὅτι πήγαινες ἀνάποδα, οὔτε πῶς κατέληξες νὰ εἶσαι μέρος μιᾶς χαοτικῆς κοινωνίας, ἡ ὁποία ἐννοοῦσε τὸ ἀντίθετο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἔλεγε…
ΤΕΛΙΚΑ ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ;
Δὲν ξέρω ἀν συνεχίζεις νὰ πιστεύεις ὅτι τὰ χρήματα εἶναι ἡ λύση σὲ ὅλα τὰ προβλήματα, ἀλλὰ προσωπικὰ πιστεύω ὅτι τὸ βασικὸ πρόβλημά μας εἶναι ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ δοῦμε ὅλα τὰ προβλήματά μας! Ὁ Ἀϊνστάιν ἔλεγε ὅτι ἄν γνωρίζουμε τοὺς κανόνες τοῦ παιχνιδιοῦ, τὸ μόνο ποὺ ἔχουμε νὰ κάνουμε εἶναι νὰ παίξουμε καλύτερα ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Τί γίνεται ὅμως μὲ ἐμᾶς, ποὺ ἤμασταν ἀνυποψίαστοι ἀκόμα καὶ σὲ ποιὸ παιχνίδι παίζαμε; Τελικὰ, ἀποδείχτηκε ὅτι κρατούσαμε τὸν χάρτη ἀνάποδα!
Κοιτάζαμε τὰ πάντα ἀντεστραμμένα, καὶ κάθε βῆμα μας ἦταν εἰς βάρος μας, γιατὶ ἀντὶ νὰ πλησιάζουμε στὸ ποθητὸ ψυχικὸ τοπίο, ἀπομακρυνόμασταν! Ἡ ἀπόλυτη βεβαιότητα τῆς ὕπαρξης ἀξίας μέσα μας, καὶ ἡ ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη νὰ ὁδηγεῖ ἐκείνη τὶς ἐξελίξεις στὴν ζωή μας, μᾶς κινητοποιούσε νὰ χρησιμοποιοῦμε ὅλη τὴν δύναμή μας, χωρίς ὅμως νὰ ξέρουμε κὰν ποιὰ ἧταν ἡ δύναμή μας! Ἡ βία εἰσχώρησε στὴν ζωή μας καὶ τὴν ἀνακάτεψε, σὲ σημεῖο νὰ ξέρουμε ὅτι κάτι δὲν πηγαὶνει καλὰ ἀλλὰ νὰ μὴν μποροῦμε νὰ τὸ προσδιορίσουμε. Εἶναι παράλογο νὰ μὴν μπορῦμε νὰ βγάλουμε ἄκρη στὴν ζωή μας!
Τελικά, προέκυψε ὅτι δὲν ἦταν μόνο οἱ ἄλλοι ποὺ παραλογίζονταν ἀλλὰ καὶ ἐμεῖς, μιὰ καὶ ἀκολουθούσαμε μέσα στὸ ἴδιο ρεύμα. Ὁ κοινὸς παραλογισμός μας ἦταν ὅτι γιὰ νὰ λύνουμε τὰ προβλήματά μας, χρησιμοποιούσαμε τὸν μηχανισμὸ ποὺ τὰ…δημιουργοῦσε! Γιὰ παράδειγμα, ἡ παράλογη ἀγανάκτηση «ἔτσι ποὺ μᾶς κατάντησαν…» αὐτοαναιρεῖ τὴν βεβαιότητα τῆς ὕπαρξης ἀξίας μέσα μας, ἐπειδὴ αὐτομάτως τοποθετούμαστε παθητικά! Ἄν ἡ δύναμή μας φτάνει ὡς τὴν ἀγανάκτηση, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἀποκαλεῖται δύναμη;
Τὸ παράλογο εἶναι ὁ καρπὸς τῆς βίας.
Ὑπάρχει ἡ φανερὴ βία, ὑπάρχει καὶ ἠ ἀφανής, ἡ κουκουλωμένη. Ἡ δεύτερη ἀναστέλλει ἀνεπίγνωστα τὴν ἐσωτερικὴ ἄμυνα τοῦ ἀνθρώπου, τὴν πνευματικὴ, δηλαδὴ τὴν πραγματικὴ δύναμή του. Ἡ ἀφανὴς βία εἶχε ὅλο τὸν χρόνο νὰ καταστρέψει τὴν ἐσωτερικὴ συγκρότηση τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ…
Ἐδῶ καὶ πάρα πολλὲς δεκαετίες ἡ ψυχὴ τοῦ Ἕλληνα καὶ τῆς Ἑλληνίδας εἶναι σπασμένη σὲ δύο κομμάτια, ποὺ κυριολεκτικά ὁδηγοῦν σὲ ἀντίθετους δρόμους! Ὁ ἐσωτερικὸς διχασμὸς προκαλεῖ σύγχυση, ἔλλειψη ἰσορροπίας καὶ φυσικὰ ἀποπροσανατολισμό· γίνεται αὐτό ποὺ λέει ἡ παροιμία, ὅτι στὴν ἀναμπουμπούλα ὁ λύκος χαίρεται…Ὁ δίψυχος ἄνθρωπος χαρακτηρίζεται ἀπὸ ἀντιφατικὰ στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα στὸ βάθος συγκρούονται μεταξύ τους!
Ἐξουδετερώνοντας ἡ ἀφανὴς βία τὶς πνευματικὲς ἄμυνες τοῦ ἀνθρώπου, ἀνοίγει τὸν δρόμο στὴν νομιμοποίηση τῆς φανερῆς βίας. Τὴν καθιστᾶ τόσο ἰσχυρή, ὥστε νὰ ἐπανεξετάζει ποιὰ —ἀπὸ τὰ αὐτονόητα— δικαιώματα θὰ ἀναγνωρίζει στὸν σημερινὸ ἄνθρωπο, ἐνῶ ἐκεῖνος ἀδυνατεῖ νὰ ὑπερασπιστεῖ τὸν ἑαυτό του καὶ τὰ παιδιά του…
Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ χρειάζεται νὰ δοθεῖ ὄνομα σὲ ὅσα συγκρούονται μέσα μας καὶ συγκρίνοντάς τα, ἀπὸ ἀσυναίσθητα νὰ γίνουν συνειδητά! Εἶναι τὸ λιγότερο ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε γιὰ τὸν ἑαυτό μας, καὶ γιὰ τὶς ἑπόμενες γενιὲς ποὺ ἤδη πατᾶνε στὰ ἴχνη ποὺ ἀφήνουμε!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
