Τὴν οἰκογένεια ἀποτελοῦν οἱ ἄνθρωποι ποὺ βρίσκονται μέσα στὸ σπίτι, ὅταν κλειδώνει ἡ πόρτα τὸ βράδυ, ποὺ πηγαίνουν νὰ κοιμηθοῦν. Ἀκούγοντας κάτι τέτοιο, αὐτομάτως σκέφτομαι ὡς λογικό, οἱ συγκεκριμένοι ἄνθρωποι νὰ ἔχουν ὍΛΟΙ τὸν ἴδιο σκοπό. Ὅτι δηλαδὴ “ὅλοι θὰ σπρώχνουν ἀπὸ τὴν ἴδια μεριά”, δὲν θὰ ἀλληλοσυγκρούονται, γιατὶ εἶναι γνωστὸ ὅτι ἡ ὁμόνοια σπίτια χτίζει καὶ ἡ διχόνοια τὰ γκρεμίζει.
Τὶς ἀνάγκες τῆς ζωῆς μας δὲν τὶς καλύπτουμε στοὺς δρόμους, ἀλλὰ μέσα στὸ σπίτι μας. Εἴμαστε ἀσφαλεῖς ὅταν ἐξυπηρετοῦνται κατάλληλα οἱ σωματικὲς καὶ πνευματικὲς λειτουργίες μας. Πνευματικὲς ἀνάγκες ἔχω, ἐπειδὴ ἔχω κι ἕνα ἐσωτερικὸ σπίτι, τὴν ψυχή μου, ἡ ὁποία ψυχὴ εἶναι “βαριά”, καὶ χρειάζεται νὰ “μάθει” νὰ ἀνεβαίνει στὸν οὐρανό, ὅπου τὴν περιμένει ἡ ἄφθαρτη, ΑΙΩΝΙΑ ΜΟΝΗ!
Δηλαδή, προσφέρουμε στὴν οἰκογένειά μας τὴν ὕψιστη προστασία, ὅταν ἐξασφαλίζουμε, ὅτι ἡ ἐσωτερικὴ κατοικία τῶν μελῶν της, “ἀνηφορίζει” πρὸς τὴν αἰώνια! Ὁτιδήποτε ἄλλο εἶναι κατώτερο τοῦ ἱεροῦ σκοποῦ τῆς οἰκογένειας· σὰν κατώτερο, δὲν μπορεῖ νὰ κάνει τὴν ψυχὴ νὰ νιώθει ὍΤΙ ΖΕΙ! Ἄρα, ὁτιδήποτε ἄλλο εἶναι προσωρινό, ποὺ σημαίνει ὅτι μπαίνει σὲ δεύτερη μοίρα.
Ἀπὸ τὰ παραπάνω προκύπτει ὅτι ἔχουμε ὑποχρεώσεις καὶ δικαιώματα καὶ στὸ ὑλικὸ καὶ τὸ πνευματικὸ σπίτι μας, προκειμένου νὰ γινόμαστε ὑγιεῖς, σωματικὰ καὶ πνευματικά. Ἔτσι θὰ μαθαίνουν τὰ παιδιὰ μεγαλώνοντας, καὶ θὰ διδάξουν ΤΗΝ ὙΓΕΙΑ καὶ στὰ δικά τους παιδιά.
Πολλὰ σπίτια Ἑλλήνων μαζί, συγκροτοῦν τὴν πατρίδα μας, ἡ ὁποία εἶναι ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ, ἐδῶ στὴν γῆ! Μὲ τὸ ἴδιο σκεπτικό, σὰν μιὰ ΜΕΓΑΛΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ, ὁ ἱερὸς σκοπὸς ποὺ ἔχει τὸ χτυποκάρδι τῆς Ἑλλάδας μας, εἶναι νὰ “ἀναρριχηθοῦμε” στὴν ποθητὴ Πατρίδα μας στὸν οὐρανό, ΣΕ ἘΠΙΠΕΔΟ ἜΘΝΟΥΣ! Ὁ τόπος μας εἶναι τὸ δῶρο τοῦ Θεοῦ στοὺς Ἕλληνες! Τὸ λέει ἐξ ἄλλου καὶ ἡ λέξη: “Πατρίδα”, ἀπὸ τὴν λέξη “Πατέρας”! Ἐπίσης, τὸ σπίτι τοῦ πατέρα μας, τὸ ἀποκαλοῦμε “πατρικὸ”!
Ἡ ὁμόνοια σὲ ἕνα σπίτι, ἤ σὲ ἕνα ἔθνος, προϋποθέτει τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ὑπακοὴ στοὺς κανόνες τοῦ ἤθους καὶ τῆς εὐπρέπειας, δηλαδὴ στοὺς κανόνες τῆς πνευματικῆς ἄσκησης. Σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση, κάποιος θὰ εἶναι ταπεινός, ὑπομονετικός, συγκεντρωμένος καὶ θὰ ἔχει τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ· σὲ ἀντίθετη περίπτωση θὰ ἔχει ἔπαρση, θὰ εἶναι ἀγχώδης, καὶ θὰ προσπαθεῖ νὰ κάνει ταυτόχρονα πολλὰ πράγματα, χωρὶς νὰ προχωράει σὲ κανένα.
Ἕνα φλέγον θέμα, ἄμεσα συνδεδεμένο μὲ τὴν ἱερὴ ἀποστολὴ τῆς οἰκογένειας, εἶναι νὰ ἐποφθαλμιᾶ ὁ γείτονας τὴν πατρίδα μας. Κάτι τέτοιο ὅμως ἀποτελεῖ συνέπεια τῶν παραλείψεών μας…Ὅσες φορὲς ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς νὰ μπεῖ κατακτητὴς στὸν τόπο μας, οἱ Ἑλληνες εἴχαμε δώσει δικαιώματα στὸν Θεό…Ἄν δὲν κάνει ἡ οἰκογένεια τὸ χρέος της, νὰ ἀγωνίζεται γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ἐσωτερικῆς οἰκίας τῶν μελῶν της, θὰ εἶναι εὐνόητο νὰ ἀκολουθήσει ἡ ἀπώλεια τῆς ἐξωτερικῆς οἰκίας ἀπὸ ἕναν κατακτητή, κάτι ποὺ ἴσως νὰ φέρει καὶ τὴν ἀπώλεια τῆς αἰώνιας —Θεὸς φυλάξει!
Ξέρουμε τὶ λέει ἡ παροιμία γιὰ τὸν κακὸ γείτονα, ἀλλὰ ἴσως ἕνας τέτοιος νὰ εἶναι “ἀπαραίτητος” δίπλα ἀπὸ τὸ “προζύμι ποὺ προορίζεται νὰ ζυμώσει ὅλο τὸ ἀλεύρι”! Προφανῶς, ὁ κακὸς γείτονας θὰ “ἀναγκάσει” τὸ μικρὸ ποίμνιο νὰ ἐπιστρατεύσει τὰ ὅπλα τῆς σωτηρίας, στὰ ὁποῖα μάλιστα, ἜΧΕΙ καὶ ΤΑ ΠΡΩΤΟΤΟΚΙΑ!
Μπεῖτε σκύλοι ἁλέστε...
Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἄλλη μορφὴ ἐπίθεσης στὴν γλυκιὰ πατρίδα, ὅπου τὰ χωρικὰ ἐδάφη καὶ ὕδατα παραμένουν ἀνέπαφα, ἀλλὰ παραβιάζονται ἀπευθείας τὰ “ἀφύλαχτα” σύνορα τῆς ἐσωτερικῆς κατοικίας. Πρόκειται γιὰ ἄνανδρη ἐπίθεση, ἀφοῦ γίνεται ὕπουλα ἀπὸ τὸν ἐχθρό, ὁ ὁποῖος ἐμφανίζεται ὡς φίλος, καὶ σταδιακὰ διαφθείρει τὸ μικρὸ ποίμνιο, ὥστε αὐτὸ νὰ συμπεριφέρεται…ἐχθρικὰ πρὸς τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του…Ὁ ἠθικὸς αὐτουργὸς ἐξακολουθεῖ νὰ ἐμφανίζεται ὡς γελαστὸς φίλος δίπλα στὸ Ἑλληνικὸ Γένος, “ἀπολαμβάνοντας” νὰ τὸ βλέπει νὰ τρεκλίζει καταϊδρωμένο· ἐπειδὴ ἔχουν παραλύσει οἱ ἀρθρώσεις του, δυσκολεύεται νὰ κρατήσει τὸ βάρος του, καὶ ἀγωνιᾶ νὰ μὴν καταπέσει…
Ὁ ἀείμνηστος Πατέρας μας, Μητροπολίτης Σισανίου καὶ Σιατίστης Παῦλος, εἶχε πεῖ σὲ ὁμιλία του* ὅτι ἡ πατρίδα μας καταστράφηκε ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν τὴν γνώση καὶ τὴν ἐπιστήμη, ἀλλὰ δὲν ἔχουν τὴν ἀρετή. Ἀντιμετώπισαν τὴν πατρίδα σὰν ἰδιοκτησία τους, τὴν ἐξουσία σὰν λάφυρο, καὶ γι’ αὐτὸ καταλήστεψαν τὸν λαό μας. Κάπου ἀλλοῦ εἴχε πεῖ ὅτι ἑμεῖς οἱ Ἕλληνες λεηλατίσαμε τὴν πατρίδα μας…
Λεηλατῶ τὸν ἑαυτό μου, ὅσο θὰ μιμοῦμαι τοὺς ἄλλους. Σαφῶς αὐτὸ θὰ μὲ γεμίζει ἀνασφάλεια, ὡς… ἀνεμοδούρι που θὰ γίνομαι, ἀφοῦ οἱ ἐξωτερικὲς συνθήκες ἀλλάζουν κάθε τὸσο. Ἐξ ἄλλου, δὲν θὰ ἔχω τρόπο νὰ ἐλέγξω τὶς μακροπρόθεσμες συνέπειες τῆς προσκόλλησής μου στὶς συνήθειες τῶν ἄλλων, στὴν γνώμη τους, ἤ τὶς συνέπειες τῆς ἀνάγκης γιὰ τὴν ἀποδοχή τους. Δεδομένου ὅτι θὰ ἔχω ἄγνοια γιὰ τὰ αἰώνια “φάρμακα” ποὺ θὰ μὲ γλυτώναν, θὰ πηγαίνω στὸν γκρεμό, ἐπειδὴ θὰ ἀκολουθῶ τοὺς ἄλλους ποὺ τὸν…”ἀναζητοῦν”!
Ἡ πνευματικὴ μόλυνση τοῦ περιβάλλοντος προέκυψε ἀπὸ τὴν προσήλωση στὸν τύπο, ποὺ ἅλωσε τὴν ψυχή μας, τὴν ἐσωτερικὴ πατρίδα μας καὶ γίναμε οἱ Φαρισαῖοι ποὺ ἐναντιώθηκαν στὸν Κύριο… Χάσαμε τὴν οὐσία τῆς πίστης μας, καὶ ἀντὶ γιὰ προσωπικότητα ἔχουμε ἀριθμό· μήπως γίναμε κι ἐμεῖς…ἐμπορεύματα;
Ὁ Ἕλληνας φοβᾶται ἐπειδὴ νιώθει σὰν ἀριθμός μέσα σὲ ἄτακτη, ἈΔΕΣΠΟΤΗ ΜΑΖΑ καὶ στὸν κίνδυνο, ἀποδεικνύεται ΠΟΣΟ ἘΚΤΕΘΕΙΜΕΝΟΣ ΕΙΝΑΙ! Φοβᾶται, ἐπειδὴ δὲν ὁμολόγησε στὸν ἑαυτό του ὅτι ὀφείλει νὰ πάρει θέση: ἤ θὰ εἶναι μὲ τὸν ἐχθρό, ἤ θὰ πολεμήσει γιὰ νὰ ὑπερασπιστεῖ τὴν ἀξία του…Ὁ Χριστὸς δίδαξε ὅτι κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ὑπηρετεῖ δύο κυρίους.
Ὅταν ἔχεις κάτι πολύτιμο, ὁ πόλεμος γίνεται τρόπος ζωῆς!
Ὁ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ δὲν φοβᾶται, γιατὶ τὸ πεδίο τῶν μαχῶν εἶναι Ὁ ΦΥΣΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΤΟΥ! Ἔχοντας συνειδητοποιήσει τὴν “ἀναγκαιότητα” τοῦ πολέμου, ΔΙΝΕΙ ὍΛΕΣ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ, διότι ΠΟΘΕΙ ΤΗΝ ἘΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ! Εἶναι φύλακας, ἀγρυπνᾶ, ἔχει πολεμικὴ ἑτοιμότητα, εἶναι ἀνθεκτικός, γεμάτος θέληση! Εἶναι πειθαρχημένος, διαθέτει πλήρη ἐξοπλισμό, εἶναι ἱκανὸς στὸν χειρισμὸ τῶν ὅπλων, ἔχει “κοφτερὸ μυαλό”, “γερὰ” μάτια καὶ γρήγορο χέρι! Αἰσθάνεται τιμὴ κάνοντας τὸ χρέος του, ποὺ εἶναι ΝΑ ΤΙΜΑ ΤΟ ὍΠΛΟ ΤΟΥ, νὰ προσέχει τὸν ἑαυτό του, καὶ νὰ ἈΜΥΝΕΤΑΙ ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΗΣ! Περιμένει ἘΝΤΟΛΕΣ ἀπὸ τὸν Στρατηγό του — ποὺ τὸν ἐμπιστεύεται— καὶ ἔχει “μπεῖ στὸ πετσί του” ὅτι ἡ τελικὴ Νίκη, δὲν εἶναι δική του δουλειά. Δουλειά του εἶναι νὰ κάνει σωστὰ ὅσα ξέρει, δηλαδὴ ΝΑ ἈΝΑΧΑΙΤΗΣΕΙ ΤΟΝ ἘΧΘΡΟ!
Μπορεῖ νὰ μὴν ξέρουμε πὼς μυρίζει τὸ μπαρούτι τῆς μάχης σῶμα μὲ σῶμα, ἀλλὰ συμμετέχουμε στὶς ἐσωτερικὲς μάχες: ἀρρωστήσαμε, ἀποχωριστήκαμε ἀγαπημένα πρόσωπα που κοιμήθηκαν, ἤ ὑποφέραμε ἀπὸ τὴν “ἀπουσία” τοῦ Θεοῦ. Τέτοιες καταστάσεις ἀφ΄ ἑνὸς ἀποκαλύπτουν πόσο “μικροὶ” εἴμαστε ἀπὸ μόνοι μας, καὶ ἀφ’ ἑτέρου δίνουν γεύση ἀπὸ ἄλλες δυνατότητες στὴν ζωή μας, ἄλλες ἐμπειρίες, ποὺ περιγράφουν τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο μᾶς ἑλευθερώνει ὁ Χριστὸς ὅταν Τὸν πλησιάσουμε! Ἑπομένως, ἡ ἐλευθερία τοῦ ἐσωτερικοῦ οἴκου, εἶναι ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ, ἄν δὲν θέλουμε νὰ πουληθοῦμε σὰν…ἐμπορεύματα, ἤ σὰν… σκλάβοι!
Θὰ μᾶς φανεῖ περίεργο(!), ἀλλὰ ὅταν οἱ προγενέστεροι Ἕλληνες πολεμοῦσαν τοὺς Γερμανούς, οἱ ὑπόλοιποι λαοὶ παρακολουθοῦσαν ἄφωνοι μιὰ χούφτα ἀπὸ πεινασμένους, ἄσημους ἀνθρώπους, νὰ μετατρέπονται σὲ μία λεγεώνα ἀπὸ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ἈΝΘΡΩΠΟΥΣ, ποὺ δὲν ἐπέτρεψαν στὸν ἑαυτό τους ΚΑΝΕΝΑ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟ ΜΕ ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ καὶ ΤΗΝ ἈΤΙΜΩΣΗ, γιατὶ γνώριζαν ὅτι αὐτὰ θὰ τοὺς παρέδιναν στὴν ὑποδούλωση!
Ὁ Ἕλληνας προορίζεται νὰ δείχνει αὐτὸ τὸν ὁρισμὸ γιὰ τὸν Ἡρωισμό, ΠΑΝΤΟΥ, καὶ δὲν μπορεῖ νὰ τοῦ τὸ ἀμφισβητήσει ΚΑΝΕΝΑΣ! Ἕνας τέτοιος ὁρισμὸς ἀπειλεῖ ὁλοκληρωτικὰ τὸν ἐχθρό, ὁ ὁποῖος ΒΔΕΛΥΣΣΕΤΑΙ τὴν ἐλευθερία τοῦ εὐλαβῆ ἥρωα! Γι’ αὐτὸ τὸν πλησίασε ὡς φίλος, γιὰ νὰ τὸν “ἀφοπλίσει”…
«Εἶναι μόδα νὰ ἔχεις λέπια στὰ μάτια», εἶπε στὸν Ἕλληνα, κι αὐτὸς δυστυχῶς, ἔχασε τὴν διάκριση, “αἰχμαλωτίστηκε” ἀπὸ τὴν μόδα καὶ πέταξε τὰ ὅπλα τοῦ πνευματικοῦ πολέμου…Ἐκ τοτε τὰ λέπια ἔγιναν ἡ δεύτερη φύση του, μέσα ἀπὸ τὰ ὁποῖα παραχωρεῖ τὴν ζωή του γιὰ νὰ παρακολουθεῖ σκηνὲς βίας κατά τοῦ πλησίον, ποὺ τὸν “διδάσκουν”, τὸν “γοητεύουν” καὶ τὸν διασκεδάζουν· δηλαδὴ παραβιάζει κατάφωρα τὴν ρητὴ ἐντολὴ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιὰ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον…
Μπορεῖ τώρα τὸ βλέμμα τοῦ Ἕλληνα νὰ εἶναι ταραγμένο καὶ ἀπλανές, ἀνίκανο νὰ ἑστιάσει ἤ νὰ ἀντιδράσει, ἀλλὰ εἶναι εὐκολο —μὲ τὴν μετάνοια— νὰ ἈΝΑΔΥΘΕΙ ἡ ΓΝΗΣΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ, καὶ νὰ τοῦ κάνει γνωστὸ τὸν ἈΝΙΧΝΕΥΤΗ τοῦ ΨΕΥΔΟΥΣ, ποὺ φέρει στὸν Ὀρθόδοξο ἐξοπλισμό του!
Ὁ ἐχθρὸς φρίττει στὴν ἰδέα, καὶ προκειμένου —κυριολεκτικὰ— νὰ μὴν βλέπει μπροστά του ὁ Ἕλληνας, “εἰσάγει” διαρκῶς μεγαλύτερες ποσότητες λεπιῶν, ποὺ μὲ τὸν καιρὸ κυκλοφοροῦν περισσότερο…ἀκάθαρτα!
Μετάνοια
Κι ὅμως, ἄν ὁ Ἕλληνας ἀποφασίσει νὰ ψάξει μὲ ἡσυχία τὸν ἐσωτερικό χῶρο του, καὶ ἐρευνήσει βαθιὰ μέσα στὴν ψυχή του, θὰ ἐντοπίσει ἕνα σημεῖο ποὺ γράφει: ΚΥΡΙΕ ἘΛΕΗΣΕ ΜΕ!
Ἀγγίζοντας αὐτὸ τὸ σημεῖο, ἐνεργοποιεῖται ὁ ἈΝΙΧΝΕΥΤΗΣ τοῦ ΨΕΥΔΟΥΣ! Στὴν οὐσία πρόκειται γιὰ ἀνελκυστήρα, ὁ ὁποῖος τερματίζει στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Χριστοῦ μας! Ἄν θέλουμε νὰ πολιτογραφηθοῦμε στὸν οὐρανό, χρειάζεται νὰ γονατίσουμε κάτω ἀπὸ τὸ πετραχήλι τοῦ ἱερέα, ὥστε νὰ αἰτηθοῦμε ΓΝΩΣΗ ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία θὰ μᾶς ἀνορθώσει καὶ θὰ μᾶς ἐκπαιδεύσει στὸ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΣΗΜΑΔΙ!
ΤΑ ΑΔΥΝΑΤΑ ΠΑΡΑ ΤΟΙΣ ἈΝΘΡΩΠΟΙΣ,
ΔΥΝΑΤΑ ΠΑΡΑ ΤΩ ΘΕΩ!
*«ΜΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΟΥ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΖΩΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΘΑΝΑΤΟ». Ὁμιλία ἀπὸ τὸ διαδίκτυο.
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
