«Τί σημασία ἔχει αὐτὸ κυρία Μαργιέτα;». Ἡ Ἡρὼ κοίταζε τὴν μαμά μου ἀπορημένη.
Ἡ ταινία ποὺ εἶχε φέρει γιὰ νὰ δεῖ μὲ τὴν Φαίδρα —τὴν μεγαλύτερη ἀδερφή μου— εἶχε τελειώσει, ἀλλὰ ἀπὸ ὅτι βλέπω ἄφησε σὲ ὅλες μας, ἀναπάντητα ἐρωτήματα. Ἡ πρωταγωνίστρια ἦταν μία παντρεμένη γυναίκα ποὺ ζοῦσε τὸ 1929 στὴν Ἀμερική, καὶ μέσα ἀπὸ τὸ κίνημα γιὰ τὴν “χειραφέτηση” τῆς γυναίκας, ἀγωνιζόταν ἐναντίον τῆς προκατάληψης ὅτι οἱ γυναῖκες δὲν πρέπει νὰ καπνίζουν. Εἶχε συνδέσει δηλαδὴ τὴν ποθητὴ “ἐλευθερία” της μὲ τὴν ἐλευθερία στὸ κάπνισμα, καὶ ὑπολόγιζε πὼς ἄν κατακτοῦσε αὐτὸ τὸ σύμβολο τῆς “ἀντρικῆς ἐξουσίας”, θὰ κατακτοῦσε καὶ τὴν “θέση ἰσχύος” ποὺ μονοπωλοῦσε ὁ ἄντρας της. Σὲ μία μεγάλη παρέλαση τῆς πόλης, μαζὶ μὲ ἄλλες φεμινίστριες ὀργάνωσε τὴν διαμαρτυρία τους καὶ ἄρχισαν νὰ καπνίζουν δημοσίως, ἀποκαλώντας τὸ τσιγάρο “πυρσὸ τῆς ἐλευθερίας τους”· ἴσως κατ’ ἀναλογίαν μὲ τὸν πυσρὸ ποὺ κρατάει τὸ ἄγαλμα τῆς Ἐλευθερίας! Ἔχοντας καλέσει φωτογράφους, οἱ ἐφημερίδες ἐξέθεσαν στοὺς πᾶντες τὸ παράτολμο βῆμα τους! Σύντομα οἱ γυναῖκες τῆς πόλης ἦταν πανευτυχεῖς ποὺ ἐπέτρεπαν στὸν ἑαυτό τους νὰ μὴν νοιάζεται γιὰ τὴν γνώμη τῶν ἄλλων, καὶ πιὰ καμία δὲν δίσταζε νὰ καπνίσει μπροστὰ σὲ ἄλλους! Εἴδαμε ἀκόμα ὅτι ἡ πρωταγωνίστρια θύμωνε ποὺ ἀναγκαζόταν καθημερινὰ νὰ δίνει μάχη μὲ τὰ ἀρνητικὰ συναισθήματά της γιὰ τὸν ἄντρα της, ἀλλὰ παράλληλα τὴν φόβιζε τὸ ὅτι ἐκεῖνος δὲν τὴν ἀγαποῦσε. Ἐπειδὴ δὲν ἔπαιρνε πίσω τίποτα ὡς “ἀντάλλαγμα”, εἶχε πάψει νὰ σπαταλάει τὴν ἐνεργητικότητά της γιὰ νὰ τοῦ προσφέρει τὴν καρδιά της, καὶ ἑπομένως ἔνοιωθε ματαίωση, βαριὰ θλίψη, βαθιὰ ἀπογοήτευση, καὶ ἔντονο αἴσθημα πικρίας καὶ ἀδικίας. Τελειώνοντας ἡ ταινία, ἡ Ἡρὼ ἔνοιωθε ἱκανοποίηση γιὰ τὴν “δικαίωση” τῶν γυναικῶν. Ὅπως εἶπε, ἦταν “δίκαιο” μετὰ ἀπὸ τὰ τραυματικὰ βιώματα στὴν ψυχή της, ἡ πρωταγωνίστρια νὰ προσφέρει ὅλη τὴν δυναμικότητά της, στὸν ἑαυτό της! Τολμώντας τὴν προάσπιση τῶν “φεμινιστικῶν” ἀξίῶν της καὶ τὴν καταξίωση, δὲν ἄφηνε χῶρο γιὰ ἄλλη δυστυχία στὴν ζωή της! Τότε ἡ μαμά μου παρατήρησε ὅτι ἀπὸ τὴν ζωὴ τῆς πρωταγωνίστριας, ἡ χαρὰ σὰν σκίρτημα τῆς εὐτυχίας θὰ ἦταν ἄγνωστο συναίσθημα, καὶ αὐτὸ φάνηκε παράξενο στὴν Ἡρώ, ἡ ὁποία συμπλήρωσε:
»Ἡ γυναίκα εἶναι δυνατὴ ὅταν ἔχει ἰσχυρὴ προσωπικότητα! Ἔξ ἄλλου, ἡ προσωπικὴ ἀνάπτυξη λέει νὰ σκεφτόμαστε λιγότερο καὶ νὰ ζοῦμε περισσότερο! Δὲν εἶναι καλύτερα ἔτσι;». Ἡ Ἡρὼ μᾶς κοίταζε ὅλες.
«Αὐτὲς οἱ γυναῖκες δὲν καταλάβαιναν τί ἀπειλοῦσε τὴν ζωή τους, καὶ ἀντὶ νὰ αὐτοθυσιάζονταν γιὰ τὴν οἰκογένειά τους, αυτοκαταστρέφονταν! Τέτοια πράγματα, χρειάζονται προσοχή!», εἶπα ἐγώ.
«Πορφυρία, αὐτὲς ἦταν ἄλλες ἐποχές, σὲ ἄλλες χῶρες, δὲν ἔχουν σχέση μὲ ἐμᾶς. Οὔτε καὶ παίζουν κάποιο ῥόλο στὴν ζωή μας…», εἶπε ἡ ἀδερφή μου κοιτάζοντάς με.
Ἡ μαμὰ ἄφησε τὸν νεροχύτη, καὶ ἦρθε νὰ κάτσει δίπλα μας. «Κορίτσια, ὅσο ἀδυνατοῦμε νὰ ἑρμηνεύσουμε τὰ λάθη τοῦ παρελθόντος, αὐτὰ μᾶς ἐπηρεάζουν ἰδιαιτέρως! Ὅταν ἤμουν νέα κοπέλα, καὶ ἀναζητοῦσα μὲ τὶς φίλες μου νὰ προσδιορίσουμε τὸν τύπο τῆς ἀληθινὰ δυνατῆς γυναίκας, οἱ ἔρευνες ἔφτασαν καὶ στοὺς… “πυρσοὺς τῆς ἐλευθερίας” ποὺ εἴδατε τώρα, ἀλλὰ ἀπὸ ἄλλη ὁπτικὴ πλευρὰ… Στὴν ἐποχὴ ποὺ ἔδειχνε ἡ ταινία —ἀλλὰ στὴν πραγματικὴ ζωὴ— οἱ ἄνθρωποι μιᾶς καπνοβιομηχανίας ἀποφάσισαν ὅτι οἱ πωλήσεις τους θὰ αὐξάνονταν θεαματικά, ἄν μποροῦσαν νὰ ξεπεράσουν τὴν προκατάληψη ποὺ κρατοῦσε τὶς γυναῖκες μακριὰ ἀπὸ τὸ προϊόν τους. Ἔτσι προσέλαβαν κάποιον, γιὰ νὰ “ἑλιχθεῖ” καὶ νὰ “ῥυθμίσει” τὸ θέμα. Ἐπικαλούμενος τὴν γυναικεία “χειραφέτηση” αὐτός*, ἄς τὸν ποῦμε διαφημιστή, προσέλαβε μοντέλα γιὰ νὰ καπνίσουν δημοσίως σὲ αὐτὴ τὴν γιορτὴ τῆς πόλης τους, καὶ μία φεμινίστρια κάλεσε ὅλες τὶς γυναῖκες νὰ σπάσουν τὴν “ἀνδροκρατικὴ ἀπαγόρευση”! Μάλιστα, ἐπειδὴ ὁ διαφημιστὴς ἦταν ὁ πρῶτος ποὺ ἐμπορεύτηκε τὴν γυναικεία “χειραφέτιση”, μέσα στὸ διαφημιστικὸ τέχνασμα ἔβαλε καὶ γιατρούς, ποὺ βεβαίωναν ὅτι τὸ κάπνισμα δὲν εἶχε ἐπιπτώσεις στὴν ὑγεία… Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν οἱ ὑπόλοιπες γυναῖκες νὰ βλέπουν ὅτι οἱ πρῶτες “φανερὲς” καπνίστριες “χειραφετήθηκαν”, καὶ ὄχι ὅτι ἡ καταναλωτικὴ ἐπιθυμία τους κατασκευάστηκε ἀπὸ τὴν “βιομηχανία ἐπιθυμιῶν”, ποὺ “διαχειρίζεται” τὶς παρορμήσεις καὶ τὰ ἔνστικτα τοῦ ἀνθρώπου! Βλέπετε, ἡ μαζικὴ παραγωγὴ ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ “ὁμογενοποιημένες” συνειδήσεις…».
Ἡ Φαίδρα εἶχε ἀγγλικὰ καὶ σηκώθηκε γιὰ νὰ ἑτοιμαστεῖ. «Ἡ γυναίκα μὲ τὴν ἀληθινὰ ἰσχυρὴ προσωπικότητα εἶναι ἐκείνη ποὺ δὲν πείθεται νὰ δοκιμάσει νὰ καπνίσει! Εἶναι τόσο ὑποτιμητικὸ νὰ ἀμφιταλαντεύεσαι ἄν θὰ ἀποκτήσεις “κουσούρι”, γιὰ νὰ τὸ κουβαλᾶς σὲ ὅλη σου τὴν ζωή!». Μαζί της σηκώθηκε καὶ ἡ Ἡρώ, λέγοντας:
«Γιατὶ νὰ μὴν τὰ ξέραμε ὅλα αὐτά; Ὅταν τελείωσε ἡ ταινία ἤμουν ὑπερήφανη γιὰ τὶς δυναμικὲς γυναῖκες, ἀλλὰ τώρα λυπᾶμαι ποὺ πήγαινε χαμένη ἡ μαχητικότητά τους! Μακάρι νὰ ἤξεραν πῶς νὰ τὴν χάριζαν στὴν οἰκογένειά τους…».
«Μαμά, γιατὶ αὐτὲς οἱ γυναῖκες ἤθελαν ὁπωσδήποτε νὰ τὶς βλέπουν οἱ ἄλλοι ὅτι κάπνιζαν; Γιατὶ θεωροῦσαν ὅτι ἔκαναν ἐπανάσταση, βλάπτοντας τὴν ὑγεία τους;». Τώρα ποὺ ἔφυγαν οἱ μεγαλύτερες μπορῶ νὰ ῥωτήσω μὲ ἄνεση.
«Πορφυρία μου, ὅταν ἡ ἐπανάσταση ἔχει τὴν εὐλογία τοῦ Χριστοῦ, κάθε βῆμα ποὺ κάνουν τὰ παιδιά Του γίνεται μὲ τὴν βοήθεια τῆς Χάρης Του. Ὅταν ἡ ἐπανάσταση γίνεται ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ ἐπιζήσει αὐτὴ “τρώει” τὰ παιδιά της! Δηλαδὴ εἶναι ἐπανάσταση ΚΑΙ κατὰ τοῦ ἴδιου τοῦ ἀνθρώπου! Τὸν παλιὸ καιρό, ἡ ὑποτιθέμενη “πρόοδος” ἤθελε νὰ ἐξαπλώσει καὶ νὰ ἑδραιώσει τὰ ἰδεώδη τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης, “ἐλευθερία- ἰσότητα- ἀδελφοσύνη”, ἀλλάζοντας τὸν σκοπὸ τῆς κοινωνίας, ἡ ὁποία ἄρχισε νὰ λειτουργεῖ μὲ δύο ταχύτητες: τὸ “παλιὸ” καὶ τὸ “καινούργιο”. Ὅπως καταδιαπομπεύθηκε τὸ “παλιό”, ὡς ὑποχρέωση σὲ “ἀναίτια” ὑπακοὴ στὸν Θεό, ἀπὸ ἀδυναμία, στὸ “καινούργιο” θὰ ζοῦσε ὁ “ὑπεράνθρωπος”, τοῦ ὁποίου ἦταν ἀδιανόητο νὰ ζεῖ “σὰν τοὺς ἄλλους”, ποὺ δὲν… “πετοῦσαν”! Βλέπεις αὐτὸς ὁ τύπος ἀνθρώπου, ἤθελε νὰ πίστεύει γιὰ τὸν ἑαυτό του τὶς “ὑποσχέσεις” τοῦ εὐρωπαϊκοῦ οὐμανισμοῦ, πὼς εἶχε ἀπὸ μόνος του τὴν δύναμη νὰ φτιάξει τὸν “γήινο παράδεισό του”, περιφρονώντας βεβαίως τὴν ταπείνωση… Ἕτσι ὅποιος ἐπιθυμοῦσε τὴν ῥήξη μὲ τὴν κατάσταση τοῦ “παλιοῦ”, ΗΤΑΝ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ ΝΑ “ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΤΑΙ” ἀπὸ τὶς θεῖες ἐντολές, καὶ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΝΑ ΤΟΝ ΒΛΕΠΟΥΝ!».
«Ναὶ ἀλλὰ ἄν ὁ “ὑπεράνθρωπος” ἀπαιτοῦσε νὰ ξεχωρίζει ἀπὸ τοὺς ἄλλους, τότε ἡ ἰσότητα καὶ ἡ ἀδελφοσύνη ποὺ θὰ ἔφερνε αὐτὴ ἡ ἐπανάσταση, πᾶνε περίπατο!», εἶπα, καὶ χαμογελάσαμε ἡ μία στὴν ἄλλη.
«Ἀκριβῶς! Ὅταν ἡ “πρόοδος” μιλοῦσε γιὰ ἐλευθερία, εἶχε ὑπόψιν τὸν “δεσποτισμὸ τῆς ἐλευθερίας”, κάτι ποὺ ἐσωκλείει τὴν ἀνατροπή! Ἀντὶ γιὰ ἐγκάρδια ὑπακοὴ στὴν Ἀλήθεια, δηλαδὴ τὸν Χριστό, οἱ φιλόσοφοι τῆς ἐποχῆς διέταξαν τοὺς ἐκπαιδευόμενους “ὑπερανθρώπους” νὰ βλέπουν τὰ πάντα ἀπὸ “τὴν δική τους ὁπτικὴ γωνία”! Κόβοντας τὸν ζωτικὸ χαλινὸ τοῦ θελήματος τοῦ Χριστοῦ, οἱ ἄνθρωποι μετέτρεψαν τὴν ἐγωιστικὴ προσωπικὴ ἄποψή τους σὲ νόμο τῆς ζωῆς τους, ἡ ὁποία ἄρχισε νὰ μπαίνει σὲ πλήρη σύγχυση καὶ παραλογισμό, δηλαδὴ ἐρχόταν σὲ ῥήξη μὲ τὴν εἰρήνη τῆς ψυχῆς τους… Ἀλλὰ δὲν ἦταν μόνο ἡ ἔννοια τῆς ἐλευθερίας ποὺ διαστρεβλώθηκε, ὑπὸ τὸ πρίσμα τῆς ὑπερηφάνειας· τὸ ἴδιο ἔκανε ἡ “πρόοδος” καὶ μὲ τὴν δικαιοσύνη, τὴν ἀντέστρεψε! Στὴν θέση της ἔβαλε τὴν “ἔλλειψη δικαιοσύνης”, καὶ ἡ ἀνυπακοὴ στὸν Χριστὸ νομιμοποιήθηκε! Δίνοντας σὲ πολλὲς λέξεις ΝΕΟΥΣ ΟΡΙΣΜΟΥΣ, ἄλλαζε καὶ ὅλο τὸ νόημα τῆς ζωῆς, ἀλλὰ καὶ τὸν σκοπό της! Παραχαράσσοντας τὸ πραγματικὸ περιεχόμενο τῶν ἐννοιῶν, καὶ ἀπογυμνώνοντάς τες ἀπὸ τὸν ἠθικὸ σκοπό τους, δὲν μποροῦσε ἡ μία ἀφηρημένη ἔννοια νὰ βασίζεται πάνω στὴν ἄλλη! “Ἐξουδετερώνοντας” τὴν αἰώνια ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, παύει νὰ ἔχει νόημα ἡ ἰσότητα τῆς ἀγάπης ποὺ μοιράζει ὁ Χριστὸς ἀνάμεσα στὰ παιδιά Του, ἤ ἡ ἀδελφοσύνη ὡς καρπὸς τοῦ “εἰρήνη ἠμῖν”! Μακριὰ ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Κυρίου, ἡ γενίκευση τῆς αὐθαιρεσίας καὶ τῆς κατάχρησης τῶν λέξεων, προκάλεσε συσκότιση στὶς ψυχές! Κάθε ἕνας μποροῦσε νὰ γοητεύσει ἐπικαλούμενος ὁτιδήποτε χωρὶς νὰ στηρίζεται πουθενά, ἀρκεῖ νὰ ἰσχυριζόταν ὅτι στόχευε στὸ “τέλειο”, ποὺ ἦταν ἀνέφικτο! Αὐτὴ εἶναι ἡ διαδικασία τῆς μυθοπλασίας! Ἡ κατάχρηση τῶν λέξεων “ἐπέτρεψε” τὴν κατάχρηση τῆς ἐξουσίας, ἡ ὁποία ἐξουσία ἀπὸ εὐθύνη γιὰ θεάρεστο διακόνημα, μεταστράφηκε σὲ δύναμη γιὰ κυριαρχία… Ἄρα ἡ ουσία τοῦ “ὑπερανθρώπου” γίνεται ἡ ἐξουσία, ὡς “ἀρετή”, ὄχι ὅμως πάνω στὰ ἁμαρτωλὰ πάθη τῆς ψυχῆς, ὥστε αὐτὴ νὰ θεραπεύεται, ἀλλὰ ἐξουσία τοῦ κακοῦ ἑαυτοῦ πάνω στὸν καλό· ἤ σὲ ἄλλο ἐπίπεδο, ἐξουσία πάνω στοὺς ἄλλους!».
«Μὰ ἄν κάποιος κάνει τὸ ἀφεντικὸ μέσα στὴν οἰκογένεια, εἶναι ἑπόμενο νὰ θυμώνει τοὺς ὑπόλοιπους, καὶ νὰ διασπαστοῦν μεταξύ τους. Ὅπως στὴν ταινία, ποὺ ὅλοι πίστευαν ὅτι ἦταν “ὑπεράνθρωπα ἐνάρετοι”… Μαμά, πῶς γίνεται ὁ μισὸς ἑαυτὸς νὰ ἐξουσιάζει τὸν ἄλλο μισό;».
«Παιδί μου, ἐδῶ εἶναι τὸ κρυμμένο “μυστικὸ” τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης, ποὺ ξεκίνησα νὰ σοῦ λέω: Ἡ διαβόητη “ἐλευθερία” ποὺ κομπάζει ὅτι χάρισε στοὺς ἀνθρώπους, ἀποκρύπτει ὅτι στὴν πραγματικότητα προωθεῖ τὴν ὑποδούλωση τῆς ἄφθαρτης ψυχῆς, στὸ φθαρτὸ σῶμα! “Πρόοδος”, κατάντησε νὰ σημαίνει ἡ σκλαβιὰ τῆς σεβάσμιας ψυχῆς, στὶς φαῦλες ἐπιθυμίες τοῦ σώματος, τὸ ὁποῖο ἀγαπάει τὴν ἄνεση, τὴν πλεονεξία καὶ τὸ ψεύτικο μεγαλεῖο τους! Ὅσο περισσότερες ἐπιθυμίες ἔχει κάποιος, καὶ μπορεῖ νὰ πληρώνει γι’ αὐτές, τόσο “πιὸ ὑπεράνθρωπος” γίνεται! Οἱ “πολιτισμένες ΑΞΙΕΣ” τοῦ τριπτύχου “ἐλευθερία- ἰσότητα- ἀδελφοσύνη” ΑΓΟΡΑΖΟΝΤΑΙ, ἐπειδὴ εἶναι ἀποκλειστικὰ ἐμπορικές! Ὅπως εἴδατε καὶ στὴν ταινία, τὸ “ΚΑΛΟ” ἡ “πρόοδος”, τὸ ἐκφράζει ΜΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥΣ ΟΡΟΥΣ!».
Τώρα ποὺ τὸ καλοσκέφτομαι, οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἀκολουθοῦν τὶς “αὐθεντίες”, δηλαδὴ ὅσους ξέρουν ποιὲς εἶναι οἱ “καλύτερες” ἐπιθυμίες! Ὅπως σκέφτομαι τὴν ταινία, ἐκ τῶν ὑστέρων, βλέπω πὼς ὅλοι ἔκρυψαν τὰ μειονεκτήματα τοῦ καπνίσματος! Γιὰ τὴν ἀκρίβεια δὲν διαφήμισαν τὸ προϊόν, ἀλλὰ τὸ “ὁμοίωμα” τῆς γυναίκας ποὺ “ὄφειλαν στὸν ἑαυτό τους”, νὰ γίνουν οἱ ὑπόλοιπες· οἱ ὁποῖες πιστεύοντας ὅτι θὰ ἐκπληρώνονταν ἐπιτέλους τὰ ὄνειρά τους γιὰ “ἐξουσία”, ἄρχισαν νὰ… καταναλώνουν “ἐλευθερία”! «Ἀφοῦ εἶναι ἔτσι, δὲν χρειάζεται ἕνα προϊὸν νὰ εἶναι “καλό”, γιὰ νὰ τὸ ψάχνει ὁ κόσμος καὶ νὰ ἀποκτήσει ἄξια τὴν καλὴ φήμη του. Μὲ τὴν διαφήμιση, καὶ ἡ φήμη ἀγοράζεται! Ὅμως παρόλο ποὺ μέσα στὸ ὄνειρο ποὺ φτιάχνει κάποιος στὸ μυαλό του, ζεῖ σὰν “ὑπεράνθρωπος”, κανονικὰ δὲν θὰ ἔπρεπε κάποια στιγμὴ νὰ παραδεχτεῖ πὼς τὰ πράγματα δὲν εἶναι ὅπως τὰ φαντάζεται;».
«Πορφυρία, εἶναι πολὺ σκληρὸ γιὰ τὸν οὐμανιστὴ νὰ ζήσει ἔξω ἀπὸ τὸν μύθο τοῦ οὐμανισμοῦ, ὁ ὁποῖος τὸν ἔπεισε ὅτι ὡς “ὑπεράνθρωπος”, εἶναι ἱκανὸς νὰ προσφέρει στὸν ἑαυτό του τὴν ἀνθρώπινη ὁλοκλήρωσή του! Πρὶν ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ εἴδατε στὴν ταινία, ἡ διαφήμιση ἔπλασε τὸν μύθο ὅτι τὸ τσιγάρο προσδίδει ὕφος “ἐξουσίας” στὸν ἄντρα! Ἡ ἐξάρτησή τοῦ ὀργανισμοῦ του ἀπὸ τὸν καπνό, ἐξωραΐστηκε ἀπὸ τὸν μύθο τῆς ἐπιβεβαίωσης τῆς δύναμης τοῦ ἄντρα ποὺ “παίρνει αὐτὸ ποὺ θέλει”! Ὅμως ἡ ἐξάρτηση κρύβει μία ἀπελπιστικὴ πληγὴ τῆς ψυχῆς!Σὲ κάθε ἔκφανση τῆς ζωῆς του, ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος “ἐκπαιδεύτηκε” στὴν καθημερινότητά του νὰ ὑποκαθιστᾶ τὴν ἀνάγκη του γιὰ τὸν Κύριο, μὲ κάτι ποὺ μοιάζει μὲ ἀπόλαυση, τεχνολογικὸ ἐπίτευγμα, ἤ ἄλλο ὑλιστικὸ “θρίαμβο”… Γιὰ νὰ γίνει αὐτό, ἐπιβάλλεται νὰ “γυροφέρνει” μέσα στὴν ἀχλὴ κάποιου ἀνάλογου μύθου, εἴτε αὐτὸς λέγεται ἐμφάνιση, διασκέδαση, γόητρο, καλοφαγία, καὶ πάει λέγοντας. Τὸ κρίσιμο γιὰ τὸν “ὑπεράνθρωπο” εἶναι ὅτι ὁ κάθε τέτοιος μύθος εἶναι “σεβαστὸς” ἀπὸ τοὺς ἄλλους “ὑπερανθρώπους”, ἀκόμα κι ἄν ὁ μύθος εἶναι παράλογος, ἤ καὶ ἐπικίνδυνος! Τοῦ ἀρκεῖ ἡ ἐξασφαλισμένη ἀποδοχή τους, ἀκόμα κι ὅταν ξέρει ὅτι ὁ μύθος ὁ ὁποῖος στοιχειώνει τὴν ζωή του, εἶναι ἕνας συνασπισμὸς ἀπὸ ψέματα ποὺ τρῶνε τὴν ψυχή του! Γιὰ “ἐλευθερία” δὲν φωνάζει κάποιος ποὺ “ζεῖ” ἤδη στὸν οὐρανό, ἀλλὰ κάποιος ποὺ ζεῖ στὰ “Τάρταρα”! Ἡ ἀπόκτηση τῆς ἀρετῆς ποὺ εἶναι ἀπογυμνωμένη ἀπὸ τὴν ἀγάπη, ὁδηγεῖ στὴν αὐτοδικαίωση καὶ τὴν αὐτολατρεία! Ἡ ἁμαρτία βάζει τὸν ἄνθρωπο νὰ χαλκεύει σιδερένια, καὶ πολὺ ταπεινωτικὰ δεσμὰ γιὰ τὸν ἑαυτό του! Δὲν ὑπάρχει ἄλλη δουλεία, νὰ φθείρει τόσο πολὺ τὸν ἄνθρωπο, ποὺ τὸ αὐτεξούσιό του εἶναι ἡ φύση τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας! Ἡ ταραχὴ τοῦ βίου δείχνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχασε τὸν ἡγεμονικὸ νοῦ, καὶ δὲν μπορεῖ νὰ διακρίνει τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὸ ψέμα. Ὁ διάβολος ἀποκρύπτει ἀπὸ τὸν “ὑπεράνθρωπο” ὅτι ὁ ἴδιος εἶναι αἰώνιος σκλάβος, καὶ ὁ “ὑπεράνθρωπος” δέχεται τὶς εἰσηγήσεις του στὴν ματαιοδοξία καὶ τὴν αὐτοκαταστροφή! Ὅπως εἶδες μάτια μου, ὁ νοητὸς λύκος ἄρχισε ἀπὸ παλιὰ νὰ διδάσκει —μὲσῳ τοῦ μύθου— στὴν γυναίκα ἄλλων χωρῶν, νὰ ἀνδρίζει, ὥστε διαταράσσοντας τὴν ἰσορροπία τῆς οἰκογένειας, νὰ βάλει μετὰ καὶ τὸν ἄντρα νὰ γυναικίζει, μέσα σὲ ἁμαρτωλὴ ζωὴ…».
«Τελικὰ ἡ γυναίκα ἔσπασε τὸ μονοπώλιο τῆς “ἐξουσίας” τοῦ ἄντρα νὰ καπνίζει, πετυχαίνοντας τὴν ἰσότητα στὴν κατάχρηση τῆς ἐλευθερίας της, καὶ ἰσότητα στὴν ἁλυσίδα τοῦ ἐθισμοῦ ποὺ θὰ “χρωστάει” νὰ εἶναι δεμένη καθημερινά! Πόσο ὑποτιμάει ὅμως τὴν γυναίκα, μαμά, νὰ μὴν ἀντιλαμβάνεται ὅτι ποντάρει τὴν ζωή της σὲ ἕναν μύθο… Εἶμαι βέβαιη ὅτι οἱ ἀγῶνες ποὺ κάνουν οἱ φεμινίστριες γιὰ “καταξίωση”, κρύβουν τὴν λαχτάρα τους γιὰ τὴν ἐσωτερικὴ εἰρήνη, ἀλλὰ ἴσως ἡ ἀχλὴ τοῦ μύθου νὰ τοὺς τὴν κρύβει… Ἴσως πάλι νὰ ἀπογοητεύτηκαν ἀπὸ τοὺς ἄντρες, ποὺ μέσα στὴν ἀχλὴ ἔχασαν κι αὐτοὶ τὸν δρόμο τους, καὶ ἔμειναν ὅλοι χωρὶς ἐλπίδα… Εὔχομαι νὰ βροῦν τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ, σύντομα! Τί θὰ ἦταν ἡ Εὔα χωρὶς τὸν Ἀδάμ της, ποὺ εἶναι ΜΕΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ; Θυμᾶσαι ποὺ μᾶς τὸ ἔλεγες; Τί ἀξία ἔχει ἕνας “παράδεισος” ποὺ θὰ τάξουν μόνο σὲ ἐκείνη; Τί κρίμα, ἡ ψυχὴ τῆς γυναίκας ποὺ εἶναι φτιαγμένη γιὰ νὰ πάλλεται ἀπὸ ζωή, νὰ χάνει τὸ καθαρὸ συναίσθημα…».
«Ἔχοντας ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν Ὁδό, τὴν Ἀλήθεια καὶ τὴν Ζωὴ ὁ δυστυχὴς “ὑπεράνθρωπος”, δὲν συνειδητοποιεῖ πὼς βάζοντας τὸ θέλημά του γιὰ πυξίδα, δὲν ἔχει κάτι “ἀπολύτως στέρεο” γιὰ νὰ στηριχτεῖ, καὶ ἡ ψυχή του “αἰωρεῖται”! Ὁ θρίαμβος τοῦ ἀτομισμοῦ του, στὴν οὐσία εἶναι θρίαμβος τῆς ἄγνοιάς του, ποὺ ὅλα μαζὶ ἀποτελοῦν μαζικὴ ἰδεολογία. Ἡ διακήρυξη τῆς ἰσότητας τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης, ἔταζε στὸν ἁπλοϊκὸ χωρικὸ πὼς ἦταν “ἴσος” μὲ τοὺς “εὐγενεῖς”. Ἀφαιρώντας τὸ περιεχόμενο ἀπὸ τὶς λέξεις ὁ οὐμανιστικὸς ὀρθολογισμός, ἡ ἰσότητα τῶν δύο φύλλων ἔγινε τὸ πρόσχημα τῆς “λογικῆς ἐπανάστασης”, ὥστε νὰ “ἐπιτρέπονται” οἱ ἀσχήμιες… Ὁ ἄντρας καὶ ἡ γυναίκα εἶναι βεβαίως ἴσοι ἀπὲναντι στὸ “κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν”, ἀλλὰ ὄχι ὅμοιοι μεταξύ τους! Ἡ ἀποστολὴ ποὺ τοὺς ἀνέθεσε ὁ Κύριος εἶναι διαφορετική, καὶ διακονοῦν διαφορετικὰ τὰ παιδιά τους, τὰ ὁποῖα τοὺς χρειάζονται καὶ τοὺς δύο! Ὁ διάβολος ὅμως θέλησε νὰ ἐξομοιώσει τὰ ἀνόμοια, ὡς “προγύμναση” τῶν λαῶν στὴν μεγαλύτερη ἀσχήμια τῶν ἐποχῶν: στὴν ἑξομοίωση τοῦ καλοῦ μὲ τὸ κακό! “Ἐξουδετερώνοντας” τὴν αἰώνια ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδὴ κρατώντας τοὺς ἀνθρώπους μακριὰ ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Χριστοῦ, μέ τὴν ἀδιάφορη, τὴν χλιαρὴ ζωή τους, δὲν ἔχουν ξεκάθαρο ποῦ ἀκριβῶς τελειώνει τὸ καλὸ, καὶ ποῦ ἀρχίζει τὸ κακό, δηλαδὴ “γυροφέρνουν” μέσα στὴν ἀχλή τοῦ μύθου ποὺ τοὺς ἔχει “στοιχειώσει”! Αὐτὸ ποὺ εἶναι μπροστὰ στὴν ψυχή τους, δὲν τὸ βλέπουν, ὅτι δηλαδὴ τὸ ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΑΝΩΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΚΟ! Ἄν δὲν ἀνασυνταχθοῦν, γιὰ νὰ ταχθοῦν ἐμπράκτως μαζί μὲ τὸν Χριστό, καὶ νὰ Τοῦ προσφέρουν ὅ,τι ἀνώτερο ὑπάρχει στὴν ψυχή τους, θὰ συγκαταλεχθοῦν μὲ ὅσους τάσσονται ἐναντίον Του! Στὴν πραγματικότητα, οἱ φεμινίστριες ἀδιαφοροῦσαν γιὰ τὴν ἰσότητα. Ἡ ἐπανάστασή τους δὲν ἦταν κατὰ τῆς “ἐξουσίας” τοῦ ἄντρα πάνω τους, ἀλλὰ κατὰ τῆς ἱεραρχίας ποὺ ὅριζε τὸν ἄντρα ὡς τὴν κεφαλὴ τῆς εὐσεβοῦς οἰκογένειας! Ἀπαιτώντας ἰσότητα ὡς “ὑπεράνθρωπες”, ἐννοοῦσαν ὅτι ἤθελαν νὰ εἶναι αὐτὲς ἡ “κεφαλή”, κάνοντας ἐπανάσταση κατὰ τοῦ Χριστοῦ, δεχόμενες τὶς εἰσηγήσεις τοῦ νοητοῦ λύκου στὴν αὐτοκαταστροφὴ…».
«Τὰ παιδιὰ ὅμως δὲν φταῖνε! Τὸ ξέρεις ὅτι ὑπάρχουν κάποια ποὺ βλέπουν ἀσχήμιες μέσα στὰ σπίτια τους, καὶ λένε ὅτι δὲν ὑπάρχει πιὰ καλοσύνη στὸν κόσμο; Φαντάζεσαι νὰ κάνουν ἐν ἀγνοίᾳ τους ἐπανάσταση κατὰ τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ κατὰ βάθος διψᾶνε γιὰ ἀνώτερη ζωή; Ἐγὼ τὸ πιστεύω ὅτι ὁ ἄντρας εἶναι ἡ κεφαλὴ τῆς οἰκογένειας. Τὸ εἶχα σκεφτεῖ δηλαδή, ὅταν διάβαζα ὅτι τὴν στιγμὴ τῆς πτώσης τῶν Πρωτοπλάστων, ὁ Χριστὸς κάλεσε μόνο τὸν Ἀδὰμ σὲ ἀπολογία, γιὰ νὰ ἐκπροσωπήσει καὶ τὴν Εὔα. Οἱ φεμινίστριες δὲν ξέρουν ὅτι ὁ Ἀπ. Παῦλος ἔδωσε ἐντολὴ στοὺς συζύγους νὰ ἀγαπᾶνε τὶς γυναῖκες τους ὅπως ἀγάπησε ὁ Χριστὸς τὴν Ἐκκλησία, καὶ παρέδωσε τὸν Ἑαυτό Του στὸν σταυρικὸ θάνατο γιὰ νὰ τὴν ἁγιάσει! Καὶ στὶς συζύγους εἶπε νὰ ὑποτάσσονται στοὺς ἄντρες τους, σὰν νὰ ὑποτάσσονται στὸν Κύριο, ἐπειδὴ ὁ ἄντρας εἶναι ἡ κεφαλὴ τῆς γυναίκας, ὅπως ὁ Κύριος εἶναι ἡ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας**!».
«Ὁ Ἀπ. Παῦλος εἶπε ἀκόμα στοὺς ἄντρες, νὰ ἀγαπᾶνε τὶς γυναῖκες τους ὅπως ἀγαπᾶνε τὸ σῶμα τους, ἐπειδὴ ἀγαπώντας τες, στὴν πραγματικότητα ἀγαπᾶνε τὸν ἑαυτό τους! Εἶναι τόσο συγκινητικὸς ὁ ψυχικὸς δεσμὸς ποὺ ἐμπνέει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, μεταξὺ τῶν συζύγων, καὶ μεταξὺ τῶν γονιῶν μὲ τὰ παιδιά τους! Ὁ ἅγιος Παΐσιος εἶχε πεῖ, ὅτι μὲ τὸ δόσιμο ὁ ἄνθρωπος, παίρνει! Ὄχι μὲ τὸ πάρσιμο! Ἄν δίνει κάποιος ἕνα ὑλικὸ πράγμα, δέχεται πνευματικὴ χαρά! Ὅταν κάνουμε κάτι μὲ τὴν καρδιά μας, δὲν κουραζόμαστε ποτέ! Εἰδικὰ ἡ μάνα ποὺ θυσιάζεται γιὰ τὰ παιδιά της, χαίρεται ποὺ τὰ βλέπει τακτοποιημένα, ἐπειδὴ ΤΟ ΔΟΣΙΜΟ ΦΩΤΙΖΕΙ! Ἐμεῖς οἱ γυναῖκες, Πορφυρία, ἔχουμε τὴν Παναγία νὰ μᾶς δείχνει τὴν θέση μας, τὴν Ὁποία ὁ Κύριος ἐξύψωσε στὸν μέγιστο βαθμό! Πρέπει νὰ στεκόμαστε δίπλα Της, καὶ νὰ παραδειγματιζόμαστε ἀπὸ τὴν πάναγνη ζωή Της! Ἔτσι μὲ τὸν βίο μας θὰ ἔχουμε τὴν εὐλογία νὰ ἔνσαρκώνουμε δύο σημεῖα: ὅτι ὁ κόσμος ἔχει ἕνα νόημα, ἕναν σκοπό, ὡς ἔργο τοῦ Παντοκράτορα καὶ Πάνσοφου Θεοῦ, καὶ ὅτι τὸ νόημα αὐτὸ προσαρμόζεται σὲ κάθε ἄνθρωπο! Δόξα τῷ Θεῷ!».
Ὅτε δὲ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου,
ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν Υἱὸν Αὐτοῦ
γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον,
ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ,
Ὅταν συμπληρώθηκε ὁ χρόνος σύμφωνα μὲ τὸ θεῖο σχέδιο, ἔστειλε ὁ Θεὸς τὸν Υἱό Του στὸν κόσμο, ὁ Ὁποῖος ἔγινε ἄνθρωπος ἀπὸ γυναῖκα, καὶ ὑποτάχθηκε θεληματικὰ στὸν μωσαϊκὸ νόμο, γιὰ νὰ ἐξαγοράσει ἐκείνους ποὺ βρίσκονταν κάτω ἀπὸ τὴν κατάρα τοῦ νόμου, γιὰ νὰ λάβουμε ὅλοι τὴν υἱοθεσία, ποὺ μᾶς εἶχε ὑποσχεθεῖ ὁ Θεός (Γαλ 4, 4-5)
*Ἔντουαρντ Μπερνέζ (1891-1995)
**Πρὸς Ἐφεσίους 5, 20-28
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
