Ἔχει περάσει κι ὅλας ἕνας χρόνος ἀφ’ ὅτου κοιμήθηκε ὁ παππούς μου, θυμᾶμαι ὅμως ἀκόμα καθαρὰ τὰ λόγια του· “ὅσο πιὸ λίγη περιουσία ἔχει κανείς, τόσο εὐτυχέστερος εἶναι. Γιατὶ δὲν φροντίζει γιὰ πολλὰ πράγματα, γιὰ ὑπηρέτες, καλλιεργητές, ἀπόκτηση ζώων. Ὅταν ἀφοσιωνόμαστε σὲ αὐτὰ κι ὕστερα ἐξ αἰτίας τους μᾶς συμβαίνουν δυσκολίες, κατηγοροῦμε τὸν Θεό. Μὲ τὴν αὐθαίρετη ἐπιθυμία μας τρέφουμε τὸν θάνατο καὶ ἔτσι μένουμε στὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς, μέσα στὴν πλάνη, χωρὶς νὰ ἀναγνωρίζουμε τὸν πραγματικὸ ἑαυτό μας. Ἐκεῖνοι ποὺ προσπαθοῦν νὰ ζοῦν τὴν ἐνάρετη καὶ θεοφιλὴ ζωή, φροντίζουν γιὰ τὶς ἀρετὲς σὰν κτήματά τους, καὶ σὰν ἀφορμὴ αἰώνιας ἀπολαύσεως. Τὰ πρόσκαιρα τὰ ἀπολαμβάνουν ὅπως τύχει καὶ ὅπως δίνει καὶ θέλει ὁ Θεός, καὶ τὰ χρησιμοποιοῦν μὲ μεγάλη χαρὰ καὶ εὐχαριστία πρὸς τὸν Θεό, κι ἄν ἀκόμα αὐτὰ εἶναι μετριότατα. Γιατὶ οἱ πολυποίκιλες τροφὲς τρέφουν τὰ σώματα ὡς ὑλικά, ἐνῶ ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ, ἡ ἐγκράτεια, ἡ ἀγαθότητα, ἡ ἀγαθοεργία, ἡ εὐσέβεια καὶ ἡ πραότητα θεώνουν τὴν ψυχή. Μόνο ὅ,τι ἀποκτᾶ ἐκείνη εἶναι σίγουρο καὶ ἀναφαίρετο. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἡ ἐνάρετη ζωή, ἡ ἀρεστὴ στὸν Θεό, ἡ γνώση καὶ τὰ καλὰ ἔργα, ἐνῶ ὁ πλοῦτος εἶναι τυφλὸς ὁδηγὸς καὶ ἀνόητος σύμβουλος. Ἐκεῖνος ποὺ μεταχειρίζεται τὸν πλοῦτο μὲ κακὸ καὶ φιλήδονο τρόπο ὁδηγεῖ στὴν ἀπώλεια τὴν ἀναίσθητη ζωή του”. Μὲ τὴν παρέα μου ὅμως ἔχουμε ἄλλη γνώμη, καὶ τὸ λέω ἀπὸ καιρὸ στὸν πατέρα μου· μὲ τοὺς φίλους μου καταλήξαμε πὼς στὴν ἐποχή μας μόνο οἱ καθυστερημένοι κάθονται νὰ ἀσχοληθοῦν σοβαρὰ μὲ κάτι τέτοια! Ἡ “ἐλεύθερη σκέψη” τῆς ἐπιστήμης ἔχει θριαμβεύσει σὲ βάρος τῆς εὐσέβειας, ἡ ὁποία “χρεωκόπησε”, ὁπότε γιὰ νὰ εἴμαστε κι ἐμεῖς μέσα στὸ “τρένο τοῦ μεταθρησκευτικοῦ πολιτισμοῦ” ποὺ δημιουργεῖται, εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ ἐγκολποθοῦμε τὴν ἐπιστήμη. Ὁ Καλλικράτης παθιάζεται ὅταν λέει ὅτι οἱ θρησκεῖες εἶναι προορισμένες νὰ “ἐξαφανιστοῦν”, καθὼς ὁ ἄνθρωπος θὰ ἀποκτήσει ἄλλες, “ἀληθέστερες” καὶ πιὸ ΕΞΕΛΙΓΜΕΝΕΣ σκέψεις καὶ ἐμπειρίες!
«Λουκά, ἐκεῖνοι ποὺ δὲν βλέπουν τὸ συμφέρον τους ἄν καὶ γνωρίζουν τὸ ἀγαθό, ἔχουν τυφλὴ τὴν ψυχή τους καὶ ἔχει πωρωθεῖ ἡ διακριτικὴ δύναμή τους. Αὐτοὺς δὲν πρέπει νὰ τοὺς προσέχουμε, γιὰ νὰ μὴν πέσουμε κι ἐμεῖς στὰ πάθη τους ἀπό ἀπρονοησία μας, σὰν τυφλοί. Ὅποιος μιλάει ἀσυλλόγιστα δὲν ἔχει νοῦ, γιατὶ δὲν μιλάει ἔπειτα ἀπὸ σκέψη. Ἐσὺ ὅμως σκέψου καὶ κοίταξε τί συμφέρει νὰ κάνεις γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς σου!
«Πατέρα, ἔχεις δεῖ ἀπὸ νωρὶς ὅτι ἔχω ὄρεξη γιὰ διάβασμα. Μὲ τὸ “ἐπιστημονικὸ” μυαλὸ ποὺ καταλαβαίνω ὅτι διαθέτω, θέλω νὰ ἀξιοποιήσω ὅλα αὐτὰ ποὺ μοῦ προσφέρετε. Κάθε ἄνθρωπος ἔχει μοναδικὴ προσωπικότητα, καὶ μὲ αὐτὴ θέλει νὰ ἀφήσει τὰ ἴχνη του στὴν ζωή. Τέλος πάντων ἐγὼ αὐτὸ θέλω νὰ κάνω, νὰ διοχετεύσω ὅλον αὐτὸν τὸν ἐσωτερικὸ δυναμισμὸ ποὺ ἔχω, μὲ τρόπο ποὺ θὰ ἀποφύγω τὶς συνέπειες ποὺ ὑφίστανται οἱ περισσότεροι! Θέλω νὰ κάνω ΤΗΝ ΔΙΑΦΟΡΑ! Ἔχω μεγαλεπίβολους στόχους, ἀκριβῶς ἐπειδὴ τὰ πράγματα γενικὰ πᾶνε ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο! Πιστεύω ὅτι ἡ οἰκονομικὴ ἐπιτυχία καὶ ἡ κοινωνικὴ ἀναγνώριση εἶναι τὸ φυσικὸ ἑπακόλουθο τῶν ἄριστων βαθμῶν! Θὰ κάνω Ο,ΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ γιὰ νὰ ἔχω ἀργότερα δυνατὲς συνεργασίες μὲ τὰ ἐργαστήρια τῶν μεγάλων ὁμίλων, ὅταν θὰ συνδυάσω τὴν Ἰατρικὴ μὲ τὸ ἐμπόριο. Θὰ ἀποδείξω σὲ ὅλους τὴν ἀξία μου, καὶ θὰ εἶμαι κι ἐγὼ μέσα σὲ αὐτοὺς ποὺ δημιουργοῦν τὸν “καινούργιο πολιτισμό”!».
«Μὰ ἡ σωματικὴ ζωὴ καὶ ἡ ἀπόλαυση τοῦ βίου μὲ ἐξουσία καὶ πολὺ πλοῦτο, γίνονται θάνατος τῆς ψυχῆς! Ἐνῶ ὁ κόπος καὶ ἡ ὑπομονὴ καὶ ἡ στέρηση μὲ εὐχαριστία πρὸς τὸν Θεό, εἶναι ζωὴ καὶ αἰώνια ἀπόλαυση τῆς ψυχῆς! Ἀπὸ ἐκείνους ποὺ διανυκτερεύουν στὰ πανδοχεῖα, μερικοὶ βρίσκουν κρεβάτια. Ἄλλοι δὲν βρίσκουν καὶ κοιμοῦνται στὸ πάτωμα, καὶ ἐντούτοις ῥοχαλίζουν ὅπως κι ἐκεῖνοι ποὺ κοιμοῦνται σὲ κρεβάτι. Κι ὅταν περάσει ἡ νύχτα, πρωὶ- πρωὶ ἀφήνουν τὸ κρεβάτι τους καὶ τὸ πανδοχεῖο καὶ φεύγουν ὅλοι μαζί, ἔχοντας μόνο τὰ πράγματά τους. Κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο καὶ ὅλοι ὅσοι γεννιοῦνται σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο, καὶ οἱ φτωχοὶ καὶ οἱ πλούσιοι καὶ ἐπίσημοι, βγαίνουν ἀπὸ τὴν ζωὴ σὰν ἀπὸ πανδοχεῖο, χωρὶς νὰ παίρνουν μαζί τους τίποτα ἀπὸ τὶς ἀπολαύσεις τοῦ βίου καὶ ἀπὸ τὰ πλούτη τους, παρὰ μόνο τὰ ἔργα τους, καλὰ ἤ κακά, ὅσα ἔκαναν στὴν ζωή τους».
Δὲν ξέρω πῶς νὰ ἐξηγήσω στὸν πατέρα αὐτὸ ποὺ γίνεται μέσα μου. Ὅταν ἤμουν μικρὸς δὲν μὲ πείραζε νὰ θέλω τὴν ζωή μου ὅπως δίνει καὶ θέλει ο Θεός, ἀλλὰ τώρα διαβάζω πολὺ ἀκριβῶς ἐπειδὴ δὲν σκέφτομαι νὰ ῥιζώσω στὰ μετριότατα! Κανένας ἀπὸ τὴν παρέα δὲν διανοεῖται νὰ ζήσει ὅπως τύχει, ὅλοι ἔχουν τοὺς στόχους τους καὶ ἐγὼ δὲν θὰ κάθομαι νὰ τοὺς βλέπω νὰ φεύγουν μπροστά! Ο ΣΤΟΧΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΘΥΜΙΑ καὶ ἄν ὁ ἄνθρωπος τὸν ἐπιτύχει σὲ μεγαλύτερο βαθμὸ ἀπὸ τὸν περίγυρό του, θὰ ἀνακαλύψει πόσο ὡραῖο εἶναι νὰ ξεχωρίζει! Εὐτυχῶς ποὺ ὁ Καλλικράτης ἔχει τὸν γιατρό του —ποὺ εἶναι ξακουστὸς— καὶ τοῦ ἀποκαλύπτει σπάνια “μυστικὰ ἐπιτυχίας” σὲ κάθε ἐπίσκεψη στὸ ἰατρεῖο του. Ὅταν μᾶς μετέφερε τὶς ἐξειδικευμένες ἰατρικὲς πληροφορίες γιὰ τὴν κατασκευὴ τοῦ ἐγκεφάλου, ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΤΗΚΑΜΕ ΟΛΟΙ! Μαζί τους ἔμαθα κι ἐγὼ πὼς στὴν πραγματικότητα ὁ ἄνθρωπος ἔχει “τρεῖς ἐγκεφάλους”· οἱ περιοχὲς αὐτὲς τοῦ ἐγκεφάλου ἀναπτύχθηκαν μὲ τὴν πάροδο τῶν αἰώνων, καὶ ἀποτελοῦν μάρτυρες τῆς διαδικασίας τῆς ἐξέλιξης. Ὁ πρῶτος ἐγκέφαλος, ὁ ἀρχαιότερος, ἐξελίχθηκε πρὶν ἀπὸ ἑκατομμύρια χρόνια καὶ εἶναι ὑπεύθυνος γιὰ τὴν ἐπιβίωσή μας. Μετὰ ἐξελίχθηκε κι ἄλλο τμῆμα ἐγκεφάλου, ποὺ πιστεύεται ὅτι ἀναπτύχθηκε στὰ πρῶτα θηλαστικά, καὶ εὐθύνεται γιὰ τὰ συναισθήματα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν μηχανισμὸ σύγκρισης καὶ ἀντίθεσης, ποὺ τελικὰ ὁδηγεῖ στὴν κρίση! Τέλος, ὁ γιατρὸς εἶπε πὼς πρὶν ἀπὸ σαράντα χιλιάδες χρόνια ἐξελίχθηκε καὶ ὁ ἀνώτερος ἐγκέφαλός μας, ποὺ ἀπαντᾶται μόνο στὰ ἀνώτερα θηλαστικὰ ὅπως στοὺς πιθήκους, τὰ δελφίνια καὶ τοὺς ἀνθρώπους. Ἐκεῖ στεγάζεται ἡ σκέψη καὶ ἡ λογικὴ ἱκανότητά μας. Μόλις ἀνακάλυψα πὼς τελικὰ ἡ ψυχὴ ἔχει μόνο βιολογικὴ ὑπόσταση, μετατόπισα ὅλη τὴν θεώρηση μου γιὰ τὴν ζωή! Τὸ πᾶν εἶναι ἡ ἐπίτευξη τῶν στόχων ποὺ θέτουμε, ἡ ὁποία περιλαμβάνει γενικὰ τὶς ἔννοιες “ἀναμέτρηση” καὶ “διάκριση”. Μόλις ἐμπέδωσα γιὰ τὰ καλὰ τὴν “ἐπιστημονικὴ ἑρμηνεία” τῆς ζωῆς, τὸ ἐγώ μου ἄρχισε νὰ μεγαλώνει τὴν παρουσία του μέσα μου ἁλματωδῶς, ἀπαιτώντας νὰ κυριαρχήσει στὰ ἤδη ὑπάρχοντα χριστιανικὰ πιστεύω μὲ τὰ ὁποῖα μεγάλωσα. Μόνο ποὺ προκαλώντας ἡ σύγκρουση τόση πίεση, μὲ ἔφτανε σὲ σημεῖο δυσφορίας! Γιὰ τοὺς φίλους μου ἦταν πολὺ εὔκολο, ἐπειδὴ δὲν εἶχαν πολυκαταλάβει τί σημαίνει ταπείνωση ἤ θυσία. Μὲ τὸ νέο “ἐπίσημο χρέος” πρὸς τὸν ἑαυτό τους, νὰ εἶναι ἐλεύθερα ΑΤΟΜΙΣΤΕΣ καὶ ΕΓΩΙΣΤΕΣ, δὲν σκέφτονταν νὰ κρύψουν τὴν “χαρά τους” γιὰ τὶς “ἀληθέστερες” καὶ πιὸ ΕΞΕΛΙΓΜΕΝΕΣ σκέψεις καὶ ἐμπειρίες. “Ὅσο λιγότερη περιουσία ἔχεις τόσο εὐτυχέστερος θὰ εἶσαι”, νόμιζα πὼς ἄκουγα ἀπὸ τὴν μία νὰ ψιθυρίζει μὲ οἰκειότητα ὁ παππούς, διαπερνώντας τὴν συνείδησή μου, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἔβλεπα στὴν παρέα τὴν “χρεοκοπία” τῆς εὐσέβειας ἀπὸ τὸν θρίαμβο τῆς “ἐλεύθερης” ἐπιστήμης, καὶ ἀπὸ τὴν ἄυλη ἐκρηκτικὴ ἀντιπαράθεση, βίωνα τὴν ἐσωτερικὴ διάλυσή μου! Προσπαθώντας νὰ κερδίσω χρόνο, μέχρι νὰ ἀνακτήσω τὴν κλονισμένη ἰσορροπία ἀπὸ τὴν θλίψη, παπαγάλιζα τὶς ἐκφράσεις τῆς οἴησης τῆς ὑπόλοιπης παρέας, καὶ πιθήκιζα τὶς ἐπιλογές της στὴν κενοδοξία καὶ τὴν ὑπερηφάνεια. «Πατέρα, δὲν ὑπάρχει κάτι κακὸ στὴν ἀπόλαυση τοῦ βίου μὲ ἐξουσία καὶ πλοῦτο! Λίγοι ἄνθρωποι ξεχωρίζουν ἐπειδὴ τοὺς βοηθάει ἡ τύχη, ἤ ἐπειδὴ βάζουν “νερὸ στὸ κρασί τους”; Δὲν σοῦ λέω γι’ αὐτοὺς ποὺ φιλονικοῦν γιὰ νὰ ἔχουν περισσότερα… Ὁ κόσμος δὲν πιστεύει πιὰ στὴν ἠθική!».
«Ἡ πραγματικὰ λογικὴ ψυχή, παιδί μου, ὅταν βλέπει ὅτι οἱ πονηροὶ εἶναι εὐτυχεῖς καὶ οἱ ἀνάξιοι καλοπερνοῦν, δὲν θορυβεῖται ὅπως κάνουν οἱ ἀπερίσκεπτοι ἄνθρωποι. Γιατὶ γνωρίζει καλὰ ὅτι ἡ τύχη εἶναι ἄστατη καὶ ὁ βίος εἶναι ἀβέβαιος καὶ σκοτεινός, καὶ ἡ ζωὴ λιγόχρονη καὶ ἡ θεία Δίκη ἀδωροδόκητη! Καὶ πιστεύει μία τέτοια ψυχὴ ὅτι δὲν τὴν ἔχει παραμελήσει ὁ Θεός, ἀλλὰ τῆς χορηγεῖ τὴν τροφὴ ποὺ χρειάζεται. Ὅσοι δυσκολεύονται νὰ ἐννοοῦν τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς τους καὶ ὅσα ὀρθὰ τοὺς λέγονται, αὐτοὶ θεωροῦνται ἄρρωστοι. Ἐνῶ ὅσοι ἐννοοῦν τὴν ἀλήθεια καὶ ἐντούτοις τὴν ἀμφισβητοῦν χωρὶς ντροπὴ καὶ φιλονικοῦν, αὐτῶν ἡ διάνοια ἔχει νεκρωθεῖ καὶ ἡ συμπεριφορά τους ἁρμόζει σὲ θηρία! Δὲν γνωρίζουν τὸν Θεό, καὶ ἡ ψυχή τους δὲν ἔχει φωτιστεῖ».
«Μὰ ἀκόμα καὶ ὁ γιατρός, ποὺ πῆγα τὴν προηγούμενη ἑβδομάδα, ἔκανε αὐστηρὴ κριτικὴ στὴν χριστιανικὴ ἀλήθεια, λέγοντας πὼς ἀνεπιστρεπτὶ ἡ ἐπιστήμη ἑρμήνευσε τὸν κόσμο ἐξ ὁλοκλήρου μὲ καινούργιο τρόπο, τὸν ἐπιστημονικό! Τὴν ὥρα ποὺ μοῦ ἔδινε τὸ παραπεμπτικὸ γιὰ τὶς ἐξετάσεις μου, ἄφησε νὰ διαγράφεται ἕνα εἰρωνικὸ χαμόγελο στὰ χείλη λέγοντας ὅτι ἦταν σκεπτικιστής, καὶ ὅτι τὰ συμπεράσματα τῆς ἐπιστήμης δὲν συμβιβάζονται πρὸς τὰ ἄρθρα τῆς χριστιανικῆς πίστης! Ὑποστήριξε μάλιστα πὼς μὲ δεδομένο ὅτι αὐτὸ ποὺ λέμε “ψυχὴ” ἀπασχολεῖ μόνο τὴν βιολογία, ὅλο τὸ νόημα τῆς ζωῆς ὅσο ζεῖ κάποιος, εἶναι νὰ γίνεται “ἐπιφανής”! Ἐπιτέλους —ὑποτίμησε κοροϊδευτικὰ— πρέπει ὅλοι νὰ καταλάβουν ὅτι ἄν δὲν κουνήσουν τὰ πόδια τους θὰ βρίσκονται στὸ “ἔλεος τοῦ Θεοῦ”!».
«Λουκὰ ἔτσι τὰ χαρίσματα μᾶς κάνουν κακό! Μᾶς ὁδηγοῦν στὴν φαντασιοπληξία καὶ γινόμαστε κούφιοι, ἄδειοι· προσπαθοῦμε νὰ γεμίσουμε ἀπὸ τὰ πάθη ποὺ εἶναι ψυχοφθόρα, καὶ ἀπὸ τὸ κενὸ ἡ ψυχὴ πικραίνεται! Οἱ ὑπερήφανοι δὲν ἔχουν εἰρήνη στὴν καρδιά τους, πάσχουν, ἔχουν ταραχή! Μὲ τὴν παραμικρὴ δυσκολία ἤ ἀμφισβήτηση ἀγχώνονται, καὶ μὲ τὸν παραμικρὸ ἔλεγχο τρελαίνονται. Θύελλα ξεσηκώνεται μέσα τους! Ὁ χαλκὸς ὅταν τὸν παραμελήσουμε, ἐξ αἰτίας τοῦ χρόνου καὶ τῆς ἀχρησίας σαπίζει ἀπὸ τὴν σκουριὰ καὶ γίνεται ἄχρηστος καὶ ἄσχημος. Κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο καὶ ἡ ψυχὴ ὅταν μένει ἀργὴ καὶ δὲν φροντίζει γιὰ ἐνάρετη ζωὴ καὶ ἐπιστροφὴ στὸν Θεό, χωρίζεται μὲ τὶς κακὲς πράξεις ἀπὸ τὴν φύλαξη καὶ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ἐξ αἰτίας τῆς κακίας ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀμέλεια καὶ τὴν φροντίδα ποὺ ἔχει μόνο γιὰ τὸ σῶμα, σὰν τὸν χαλκὸ καταστρέφεται ἀπὸ τὴν σκουριὰ καὶ γίνεται ἄσχημη καὶ ἄχρηστη, καὶ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΓΙΑ ΣΩΤΗΡΙΑ».
“Ὅπως μεταχειριστεῖς τὴν ψυχή σου ὅσο βρίσκεται στὸ σῶμα σου, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο θὰ σὲ μεταχειριστεῖ καὶ αὐτὴ ὅταν βγεῖ ἀπὸ τὸ σῶμα. Ἐκεῖνος ποὺ περιποιήθηκε τὸ σῶμα του πλούσια καὶ τρυφηλά, προξενεῖ κακὸ στὸν ἑαυτό του μετὰ τὸν θάνατο, γιατὶ καταδίκασε τὴν ψυχή του ὡς ἀνόητος”· ἡ συμβουλὴ τοῦ παπποῦ, ἀπὸ τὴν μνήμη ἔφτασε στὰ βάθη τῆς ψυχῆς μου καὶ τὴν λόγχισε. Θλίψη εἶναι ἡ πίεση τοῦ ἐγὼ ἀπὸ τὸ θέλημά μου, καὶ εἶναι τὸ πιὸ διαβρωτικὸ στοιχεῖο τῆς ἐπικοινωνίας μας μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Ὅσο προχωράει ἡ θλίψη, τόσο μᾶς χωρίζει ἀπὸ τοὺς ἄλλους…
Περπατώντας στὸν δρόμο περνοῦσα μπροστὰ ἀπὸ τὴν ἐκκλησία, καὶ εἶδα τὸν γιὸ τοῦ γιατροῦ, τὸν Παράσχο, νὰ κατεβαίνει τὰ πολλὰ σκαλιὰ μὲ ἠρεμία ποὺ μοῦ ἔκανε ἐντύπωση, καὶ κοντοστάθηκα. Τὴν τελευταία φορὰ ποὺ τὸν εἶδα γιὰ δυὸ- τρεῖς στιγμὲς σὲ ἕνα ταινιάκι στὸ διαδίκτυο, εἶχε καταρρεύσει ἀπὸ τὴν ντροπή του! Εἶχε βουίξει ὅλος ὁ κόσμος ὅταν συνέλαβαν ἐπ’ αὐτοφώρῳ τὸν πατέρα του, ἐπειδὴ ἀπέσπασε χρηματικὸ ποσὸ ἀπὸ μία φτωχὴ οἰκογένεια, γιὰ νὰ προχωρήσει στὴν ἐγχείρηση κάποιου μέλους της! Μὲ τὴν πολυτελὴ ἀνακαίνιση τοῦ ἰατρείου του ὁ γιατρὸς εἶχε δημιουργήσει ὑπερβολικὰ ἔξοδα, καὶ θεωροῦσε “δικαίωμά του” νὰ μὴν ἀφήνει τὶς “εὐκαιρίες” ἀνεκμετάλλευτες… Στὸ ἀπόγειο τῆς ἐπιτυχίας του, ὁ γιατρὸς εἶχε γίνει τὸ πρότυπό μου! Ὅταν ἄκουσα ὅτι ἀκολούθησε “βροχὴ” ἀπὸ τὶς μηνύσεις πάρα πολλῶν οἰκογενειῶν- θυμάτων ποὺ ἐκβιάστηκαν μὲ ἀνάλογο τρόπο, καὶ ὅτι ἡ θέση τοῦ γιατροῦ δὲν ἦταν ΚΑΘΟΛΟΥ εὔκολη, συνταράχτηκα! Πρὶν δὲν μποροῦσα νὰ φανταστῶ ὅτι τὸ ἦθος ἔπαιζε τόσο μεγάλο ῥόλο στὴν ζωή μας, ἤ ὅτι ἐξ αἰτίας τῆς προσβολῆς του ἡ ζωή μας μπορεῖ νὰ ἀνατραπεῖ! Βλέποντας στὴν ὀθόνη τὴν συντριβὴ τοῦ Παράσχου —παρόλο ποὺ δὲν ἔφταιγε— συγκλονίστηκα, καὶ ἀποφάσισα ὅτι στὸ ἑξῆς θὰ προσέχω τὶς κινήσεις μου, καὶ θὰ σέβομαι τὸν ἑαυτό μου ΟΣΟ ΠΡΕΠΕΙ! Ὁ Παράσχος εἶδε ποὺ τὸν κοίταζα, καὶ μὲ πλησίασε. «Πῶς εἶσαι;», τὸν ῥώτησα προσπαθώντας νὰ νοιώσει ὅτι τὸν συμμερίζομαι γιὰ τὴν δοκιμασία ποὺ περνοῦσε. Ἐκεῖνος ἔκατσε στὸ σκαλὶ δίπλα μου καὶ τὸν μιμήθηκα, εἰλικρινὰ ἀπορώντας ποὺ τὸ βλέμμα του ἐπικοινωνοῦσε καὶ μιλοῦσε μὲ τὸ δικό μου. Δὲν εἶχε τίποτα νὰ κρύψει! Τόση ψυχραιμία ποῦ τὴν ἔβρισκε;
«Μὲ κράτησε ὁ Χριστὸς καὶ εἶμαι καλά! Πρόλαβα ὅμως κι ἐγὼ καὶ Τοῦ ἅπλωσα τὸ χέρι, χάρη στὸν παππού σου. Ἐσὺ δὲν τὸ ξέρεις, ἀλλὰ ὁ πατέρας μου στὸ σπίτι τὸν εἰρωνεύτηκε, παλιότερα, μὴ συνειδητοποιώντας ὅσα ἐπαναλάμβανε: “ἀρχὴ κάθε πάθους εἶναι τὸ ἀντίστοιχο αἰσθητό. Χωρὶς νὰ ὑπάρχει κάτι ποὺ νὰ κινεῖ πρὸς τὸν ἑαυτό του τὶς δυνάμεις τῆς ψυχῆς διὰ μέσου κάποιας αἰσθήσεως, ΠΑΘΟΣ ΔΕΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ ΠΟΤΕ. Γιατὶ χωρὶς αἰσθητὸ πράγμα δὲν σχηματίζεται πάθος! Ἄν δὲν ὑπάρχει γυναίκα γιὰ παράδειγμα, δὲν ὑπάρχει πορνεία· χωρὶς φαγητά, δὲν ὑπάρχει γαστριμαργία, κι ἄν δὲν ὑπάρχει χρυσάφι, δὲν ὑπάρχει φιλαργυρία. Σὲ κάθε ἐμπαθὴ κίνηση τῶν φυσικῶν μας δυνάμεων δεσπόζει κάποιο αἰσθητό, δηλαδὴ διὰ μέσου αὐτοῦ ἐρεθίζει ὁ δαίμονας τὴν ψυχὴ νὰ ἁμαρτήσει!”. Βλέποντας τὸν πατέρα μου νὰ χάνει τὴν ἀνθρωπιά του, βεβαιωνόμουν ὅτι ἡ ἐπιτυχία τὸν ἔκανε σκληρόκαρδο. Ξέρεις, στὸν νοῦ ποὺ ὑψηλοφρονεῖ δίκαια ἐπέρχεται σωτήρια ὀργή, δηλαδὴ ἐγκατάλειψη· παραχώρηση δηλαδὴ ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ πολεμεῖται ὁ ὑπερήφανος νοῦς μὲ τὰ πάθη καὶ τοὺς δαίμονες. Ἔτσι μαθαίνει καθὼς πάσχει μὲ ἀτιμία ἐπειδὴ κόμπαζε γιὰ τὶς ἀρετές του, Ποιὸς εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ τὶς δίνει, ἤ ἀπογυμνώνεται ἀπὸ αὐτὲς ποὺ δὲν εἶναι δικές του, ἀλλὰ ποὺ νόμιζε ὅτι τὶς εἶχε ὁ ἴδιος χωρὶς νὰ τὶς λάβει ἀπὸ τὸν Θεό· καὶ τέλος νὰ ταπεινωθεῖ καὶ νὰ ἀπομακρύνει ἐντελῶς τὸ ἀλλόκοτο καὶ παρὰ φύσῃ ὑπερήφανο φρόνημα, ὥστε νὰ μὴν ἐπέλθει σ’ αὐτὸν ἡ ἄλλη ὀργή, ἡ ἀφαίρεση δηλαδὴ τῶν χαρισμάτων ποὺ τοῦ δόθηκαν, ἀφοὺ θὰ ἔχει ταπεινωθεῖ καὶ θὰ ἔχει ἔρθει σὲ συναίσθηση Ἐκείνου ποὺ χορηγεῖ τὰ καλά».
«Παράσχο, πῶς τὰ ξέρεις ὅλα αὐτά; Τώρα χαίρομαι ποὺ τὰ καταλαβαίνω!
«Λουκά, πρὶν γίνει αὐτὸ μὲ τὸν πατέρα μου συνειδητοποίησα πὼς λίγο πρὶν ἁμαρτήσω ΚΑΤΙ ἐπιδροῦσε πάνω μου, καὶ ἔνοιωθα ὅτι χρειαζόμουν προστασία. Μόλις ἔπεσε ἡ ἐγκατάλειψη τοῦ Θεοῦ στὸν πατέρα μου, ζήτησα ἀπὸ τὸν πατέρα σου νὰ μὲ συμβουλέψει, καὶ μοῦ γνώρισε τὸν πνευματικό του. Θέλοντας νὰ καθαρίσω τοὺς ῥύπους τῆς καρδιᾶς μου, ἔμαθα πὼς ἀνάμεσα στὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους εἶναι τὰ αἰσθητὰ καὶ τὰ νοητά, τὰ ὁποῖα ὑπερβαίνει ὁ ἀνθρώπινος νοῦς ποὺ κινεῖται πρὸς τὸν Θεό. Αὐτὸ συμβαίνει ὅταν ὁ νοῦς κατὰ τὴν πράξη, δὲν ὑποδουλώνεται στὰ αἰσθητά, καὶ κατὰ τὴν θεωρία δὲν ἀνακόπτεται καθόλου ἀπὸ τὰ νοητά. Ἀποφασισμένος νὰ μὴν ὑποδουλώνομαι σὲ τίποτα καὶ νὰ μὴν ἀνακόπτομαι ἀπὸ τίποτα, διάλεξα νὰ ὑπηρετῶ συνειδητὰ τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου, ΓΙΑ ΝΑ ΘΕΣΩ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ!». Πρόσεξε τὸ ξάφνιασμά μου ἀπὸ τὴν ποιότητα τῶν λόγων του, καὶ πρόσθεσε καὶ τὸ ὑπόλοιπο κοιτάζοντάς με μὲ νόημα: «Καθένας ποὺ μὲ τὴν ἀπραξία τῶν ἐντολῶν τύφλωσε μέσα του αὐτὰ τὰ μάτια τῆς πίστεως, εἶναι ὁπωσδήποτε ἄξιος καταδίκης καὶ δὲν ἔχει πλέον τὸν Θεὸ νὰ τὸν ἐπιβλέπει μὲ τὶς ἐνέργειες τοῦ Πνεύματος, μὲ τὴν ἀκτίνα τῆς θείας ὁράσεως, ποὺ εἶναι ὁ φωτισμός μας ποὺ συνοδεύει τὴν ἀρετή!».
Γιατὶ ὥς τώρα δὲν εἶχα προσέξει πόση σοφία ἔχουν τὰ λόγια ποὺ περιγράφουν τὴν πίστη; Ἀναρωτήθηκε τὸ “ἐπιστημονικὸ” μυαλὸ ποὺ διέθετα. Πῶς ἄφηνα νὰ μοῦ διαφεύγει τὸ ὕψος τῶν νοημάτων ποὺ μὲ μεγάλωσαν; Πότε εἶχε νὰ μοῦ δείξει ἡ ἐπιστήμη κάτι τόσο σοβαρό, ποὺ νὰ σχετίζεται μὲ τὴν ἴδια τὴν συνείδησή μου; «Ἡ ἀθεΐα καὶ ἡ φιλοδοξία εἶναι πολὺ μεγάλη κι ἀγιάτρευτη ἀσθένεια τῆς ψυχῆς, καὶ καταστροφή της! Γιατὶ ἡ ἐπιθυμία τοῦ κακοῦ στερεῖ τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὸ ἀγαθό. Ἀγαθὸ εἶναι τὸ νὰ κάνει ὁ ἄνθρωπος πλουσιοπάροχα ὅλα τὰ καλά, ὅσα εἶναι ἀρεστὰ στὸν Θεὸ τῶν ὅλων!», ἐπανέλαβα τὰ λόγια τοῦ παπποῦ ποὺ μοῦ ἦρθαν στὸ μυαλό.
«Ἀνέκαθεν ὁ πατέρας μου ἔκανε αὐθαίρετα ὅ,τι περνοῦσε ἀπὸ τὸ χέρι του γιὰ νὰ δείχνει ὅτι ἡ ἐπιστήμη εἶναι θανάσιμο ὅπλο κατὰ τῆς Ὁρθοδοξίας, καὶ ὅτι ἡ αὔξηση τῆς ἐπιστημονικῆς γνώσεως καὶ ἡ συσσώρευση τῆς τεχνικῆς δύναμης, θὰ καθιστοῦσαν ἄχρηστη καὶ περιττὴ τὴν χριστιανικὴ ἀλήθεια… Ὁ ἴδιος ἦταν πεπεισμένος ἀπὸ τὶς νεανικὲς παρέες του, πὼς ἡ ἐπιστημονικὴ πρόοδος μᾶς ὁδηγεῖ πρὸς ἕναν “ἀπο-χριστιανισμένο” κόσμο, καὶ πρὸς μία “νέα” ἠθική, ποὺ νὰ μὴν βασίζεται στὴν ἀποκαλυφθεῖσα ἀλήθεια… Δὲν ἔκανε καλὰ ποὺ παρουσίαζε τὴν ἄθεη ἰδεολογία του ὡς ἐπιστημονικὰ δεδομένα! Κάποια στιγμὴ πῆρε τὸ αὐτί μου καὶ ἐσένα νὰ μιλᾶς μὲ πάθος γιὰ τὸ ψευδολόγημα μὲ τοὺς τρεῖς ἐγκεφάλους, καὶ καταντράπηκα! Ἧταν τόσο το πεῖσμα του νὰ καταφέρνει βαρὺ πλῆγμα στὴν εὐλάβεια τῶν ἄλλων, ποὺ συστηματικὰ κατέφευγε στὴν ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ! Τώρα θὰ τὸ φωνάζω σὲ ὅλους, ἄν κάποια ἐπιστημονικὰ στοιχεῖα μοιάζουν παράλογα, ἐνδεχομένως τὰ χείλη τῶν ἐπιστημόνων να ΨΕΥΔΟΝΤΑΙ!».
Ξεκίνησα νὰ ἀνασύρω ἀπὸ τὴν μνήμη κάτι γιὰ τὸν πατέρα τοῦ Παράσχου, ἀλλὰ πρὶν τὸ ξεστομίσω ὁμολόγησα νοερὰ ὅτι ἀπευθυνόμουν περισσότερο στὸν ἑαυτό μου… «Ὁ Θεὸς ὡς ἀγαθὸς καὶ πλουσιόδωρος, ἔδωσε στὸν ἄνθρωπο τὸ δικαίωμα καὶ τὴν ἐλευθερία νὰ κάνει τὸ καλὸ ἤ τὸ κακό. Τοῦ ἔδωσε ἀκόμα καὶ γνώση γιὰ νὰ παρατηρεῖ τὸν κόσμο καὶ τὰ δημιουργήματα καὶ νὰ γνωρίσει Ἐκεῖνον, ποὺ ὅλα τὰ δημιούργησε γιὰ χάρη τοῦ ἀνθρώπου. Στὸν βέβηλο ὅμως καὶ ἀσεβή, ἐπιτρέπεται νὰ θέλει καὶ νὰ μὴν ἐννοεῖ τὸν Θεό. Μπορεῖ δηλαδὴ καὶ νὰ ἀπιστεῖ καὶ νὰ μὴν κατορθώνει νὰ μάθει τὴν ἀλήθεια, καὶ νὰ φρονεῖ ἀντίθετα πρὸς αὐτή. Τόση ἐξουσία ἔχει ὁ ἄνθρωπος πάνω στὸ καλὸ καὶ τὸ κακό! Ὅμως εἶναι ἄλλο νὰ μὴν μάθει ὁ ἴδιος τὴν ἀλήθεια, καὶ ἄλλο νὰ τὴν πολεμάει γιὰ νὰ τὴν στερηθοῦν καὶ οἱ ἄλλοι! Δὲν κατάφερα νὰ ἀνιχνεύσω τὴν ἀπάτη τῆς θεωρίας τῆς ἐξέλιξης καὶ παραλίγο νὰ μὲ ἐκτροχιάσει!».
«Πρὶν ἀπὸ λίγο ὁ πνευματικός μου εἶπε ὅτι μακάριος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἕνωσε τὴν πράξη μὲ τὸ κατὰ φύσῃ ἀγαθό, καὶ τὴν ΘΕΩΡΙΑ μὲ τὴν κατὰ φύσῃ ΑΛΗΘΕΙΑ. Γιατὶ κάθε πράξη γίνεται γιὰ τὸ ἀγαθό, καὶ κάθε θεωρία ἐπιζητεῖ τὴν γνώση γιὰ χάρη τῆς ἀλήθειας ΜΟΝΟ! Ὅταν αὐτὰ ὁλοκληρωθοῦν, δὲν θά ὑπάρχει πιὰ τίποτα ἀπολύτως ποὺ νὰ ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΤΗΝ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ, οὔτε νὰ ΤΡΑΥΜΑΤΙΖΕΙ ΟΔΥΝΗΡΑ ΤΗΝ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΜΕ ΑΣΧΕΤΑ ΘΕΩΡΗΜΑΤΑ!».
Λαχταροῦσα τὴν γνώση, ἀλλὰ δὲν εἶχα ἐπίγνωση ὅτι ὁ βαθύτερος πόθος μου ἦταν ἡ γνώση ποὺ ἀποκτοῦσα, νὰ ὑπηρετοῦσε τὴν ἀλήθεια ΜΟΝΟ! Γνώριζα ὅτι κατὰ βάθος τὸ ἀπαιτητικὸ μυαλό μου διψοῦσε γιὰ τὴν ἀνώτερη γνώση, ἀλλὰ εἶχα πάθει ἐμμονὴ μὲ τὴν ἐπιστήμη, ὲπειδὴ ξέχασα πὼς ἡ ἀνώτερη γνώση γίνεται ἀντιληπτὴ ἀπὸ τὸν νοῦ τῆς ψυχῆς ΜΟΝΟ! Περπατώντας βυθισμένος σὲ σκέψεις ἔφτασα στὴν πλατεία, καὶ ἔκατσα στὸ παγκάκι γιὰ ἕναν μικρὸ ἀπολογισμὸ τῆς τραυματισμένης πρακτικῆς καὶ θεωρητικῆς ἱκανότητάς μου. Ἡ ἡλικιωμένη κυρία Ἀβραμία εἶχε φτάσει ἀργὰ- ἀργὰ στὸ ναΐδριο τοῦ Ἁγίου Λουκὰ τοῦ Ἰατροῦ, ποὺ βρισκόταν δίπλα μου, τὸ ξεκλείδωσε, μπῆκε μέσα καὶ ἄρχισε νὰ φροντίζει τὰ λίγα καντήλια. Μόλις θυμιάτισε, ἔκατσε στὴν μία καρέκλα καὶ ἄρχισε νὰ διαβάζει τὸ προσευχητάρι της. Κοιτάζοντας γιὰ λίγα λεπτὰ τὴν εἰκόνα τοῦ Κυρίου, τοῦ Τιμίου Προδρόμου, τῆς Κυρίας Θεοτόκου καὶ τοῦ Ἀγίου Λουκὰ τοῦ Ἰατροῦ, ἔνοιωσα τὴν ψυχή μου νὰ πυρώνεται μετὰ ἀπὸ πολὺ καιρό, καὶ μπῆκα μὲ συστολὴ γιὰ νὰ προσκυνήσω. “Ὁ Χριστὸς μᾶς προσφέρεται, γιὰ νὰ Τὸν ἔχουμε Ὁλόκληρο καὶ νὰ μᾶς σώσει, ἐπειδὴ εἴμαστε δικοί Του. Μᾶς διεκδικεῖ, σώζοντάς μας!”, σκέφτηκα καὶ ἄκουσα τὴν μνήμη νὰ παρατηρεῖ: “ἀπόκτησε πίστη ὀρθὴ γιὰ νὰ καταπατήσεις τοὺς ἐχθρούς σου, καὶ ἔχε τὸν νοῦ σου ἀμετεώριστον!” Νοιώθοντας ἔντονα τὴν παρουσία τῶν Ἁγίων, δὲν μοῦ ἔκανε καρδιὰ νὰ βγῶ καὶ ἔκατσα στὴν ἄλλη καρέκλα ποὺ ὑπῆρχε. Συναισθανόμενη πόσο ἀγνώμων στάθηκε ἀπὸ τὴν ἄγνοια στὴν ὁποία κύλισε, ἡ ψυχή μου ποθοῦσε νὰ ξανακάνει φιλίες μὲ τὴν ἁγιότητα! Ἡ πίστη συγκλονίζει ὅλες τὶς ἐσωτερικὲς χορδὲς τῆς ψυχῆς! Δονεῖ ὅλες τὶς δυνάμεις τοῦ ἐσωτερικοῦ κόσμου μας! Γιὰ μιὰ στιγμὴ νόμιζα ὅτι δίπλα μου καθόταν ὁ παππούς, ὅπως παλιά. «Ὁ Ἅγιος Λουκὰς πρῶτα σχημάτιζε τὸν σταυρὸ στὸ σῶμα τοῦ ἀσθενοῦς, καὶ μετὰ ἄρχιζε τὸ χειρουργεῖο!», σκέφτηκα φωναχτά, καὶ σὰν ἡ κυρία Ἀβραμία νὰ σκεφτόταν τὸ ἴδιο, συμπλήρωσε:
«Μέσα στὸ χειρουργεῖο ὁ Ἅγιός μας εἶχε κρεμασμένη μία εἰκόνα τῆς Παναγίας μας. Πρὶν χειρουργήσει ἄναβε τὸ καντήλι, προσευχόταν λίγα λεπτὰ καὶ μὲ τὶς γάζες καὶ τὸ ἰώδιο ἔκανε τὸν σταυρὸ ποὺ εἶπες, Λουκά. Πόσα μαρτύρια τοῦ ἔκαναν γιὰ νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Κύριο, ἀλλὰ ἐκεῖνος γιὰ τὴν ἀγάπη Του ὑπέμενε γιὰ χρόνια τὰ πάνδεινα!». Μοῦ φάνηκε ὅτι τὴν πῆρε τὸ παράπονο. «Καὶ τώρα ἔχουμε καλὰ παιδιὰ στὰ νοσοκομεῖα μας, κι ἄς τὰ βάζουν νὰ δουλεύουν διπλὴ βάρδια χωρὶς νὰ πληρώνονται ποὺ δίνουν τὸ αἷμα τους… Ὅλη τὴν νύχτα ἤμουν στὴν ἐφημερία ἀγόρι μου, καὶ πονοῦσα πολύ. Ἄχ καὶ νὰ’ βλεπες ἐκείνη τὴν ἐπιμελήτρια, καλή της ὥρα τῆς κοπέλας, ποὺ ἔτρεχε γιὰ ὅλους μας καὶ παρακολουθοῦσε ποιὸς δὲν προχωροῦσε μὲ τὶς ἐξετάσεις του, γιὰ νὰ τοῦ πεῖ ποῦ νὰ πάει! Παρόλη τὴν ἐξάντλησή μου, δεόμουν στὸν Κύριο νὰ τῆς δίνει δύναμη γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ γυρίσουμε στὰ σπίτια μας. Ὅταν ἐρχόταν κοντά μου, ἔβλεπα τὰ ματάκια της ποὺ ἦταν κατακόκκινα ἀπὸ τὴν κούραση καὶ τὴν ἀϋπνία, καὶ μόνο ποὺ τὴν ἔβλεπα ἔκλαιγα μέσα μου! Αὐτὰ τὰ παιδιὰ τοῦ Χριστοῦ μὲ τὶς θυσίες τους κρατᾶνε τὸν ἑλληνικὸ λαὸ ἀξιοπρεπή, ποὺ ἔχει ἀνάγκη τοὺς γιατροὺς ποὺ νοιάζονται ἐμᾶς τὰ ἀδέλφια τους!».
«Κυρία Αὐγή, εἶχα διαβάσει παλιότερα ὅτι ὁ Ἅγιος Λουκὰς ὁ Ἰατρὸς εἶχε ὁλοκληρώσει στὴν φυλακὴ κάτι σημαντικότατα δοκίμια γιὰ τὶς μολύνσεις, ἀλλὰ ἄργησαν νὰ ἐκδοθοῦν, ἐπειδὴ ὁ Ἅγιος ἐπέμενε νὰ ἀναγράφεται στὸ ἐξώφυλλο τὸ ἀρχιερατικό του ἀξίωμα. Πῶς γίνεται νὰ λέει ὁ δυτικὸς κόσμος ὅτι μὲ τὴν “πρόοδο” θὰ ἀναπτυχθεῖ νέος τρόπος ἐπιστημονικῆς σκέψης, ποὺ τελικὰ θὰ καταστρέψει ὅλες τὶς θρησκεῖες; Τελικὰ ὑπάρχει ὄντως διαμάχη ἀνάμεσα στὴν πίστη καὶ τὴν ἐπιστήμη; Δὲν ἔχω βγάλει ἄκρη…».
Ἡ κυρία Αὐγὴ εἶχε ἐκτυπώσει τὰ ἀποτελέσματα ἀπὸ τὶς αἱματολογικὲς ἐξετάσεις μου, καὶ δίπλωνε τὰ χαρτιὰ γιὰ νὰ τὰ βάλει στὸν φάκελο. «Ὁ Ἅγιος Λουκὰς ὁ Ἰατρὸς πῆρε τὸ ὄνομά του ἀπὸ τὸν Εὐαγγελιστὴ Λουκά, ποὺ ἦταν καὶ ἁγιογράφος καὶ γιατρός· τοῦ ὁποίου οἱ ἰατρικές γνώσεις δὲν ἐμπόδισαν νὰ συνοδεύει τὸν Ἀπ. Παῦλο στὶς περιοδεῖες, καὶ νὰ γράψει τὸ ἕνα ἀπὸ τὰ τέσσερα Ἱερὰ Εὐαγγέλια». Γιὰ λίγο ἔδειξε νὰ ἀφοσιώνεται σὲ κάτι, ἤ ἀπορροφήθηκε ἀπὸ σκέψεις. «Κάθε φιλόσοφος καὶ εὐσεβὴς ποὺ φρουρεῖται ἀπὸ τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν γνώση, ἤ τὴν πράξη καὶ τὴν θεωρία, ὅταν δεῖ νὰ ἔχει ἐξεγερθεῖ ἐναντίον του μὲ τὰ πάθη ἡ πονηρὴ δύναμη, μία μόνο βοήθεια ἔχει γιὰ τὴν διάλυση τῶν δεινῶν, τὸν Θεό, τὸν Ὁποῖο ἐξιλεώνει μὲ ἀλάλητη κραυγή, ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΤΑΣΗ ΔΗΛΑΔΗ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΝΩΣΕΩΣ· καὶ τότε δέχεται σὲ συμμαχία, ἤ μᾶλλον πρὸς σωτηρία, ἄγγελο, δηλαδὴ λόγο ἀνώτερης σοφίας καὶ γνώσεως, ποὺ συντρίβει κάθε δυνατὸ πολεμιστὴ καὶ ἄρχοντα καὶ στρατηγὸ στὸ ἐχθρικὸ στρατόπεδο».
«Ἄν ὅμως κάποιοι φιλόσοφοι δὲν φρουροῦνται ἀπὸ τὴν ἀρετή, χρησιμοποιοῦν τὴν γνώση πρὸς ὄφελος τοῦ ἐχθρικοῦ στρατοπέδου! Καὶ φτιάχνουν τερατουργήματα καὶ ψευδολογήματα ὅπως ἡ θεωρία τῆς ἐξέλιξης, μὲ τὸν ἐγκέφαλο ποὺ ὑποτίθεται ὅτι ἐξελίσσεται…», ἔδωσα μόνος μου τὴν ἀπάντηση σὲ αὐτὸ ποὺ δὲν κατανοοῦσα λίγο καιρὸ πρίν. «Δηλαδὴ ἡ ἀρετὴ μᾶς προσανατολίζει στὸ εἶδος τῆς γνώσης ποὺ μᾶς κάνει περισσότερο ἐνάρετους καὶ εὐσεβεῖς;».
«Βεβαίως! Ἀπὸ τὴν ἄλλη, οἱ “φιλόσοφοι τῆς κακίας” ποὺ πολεμᾶνε τὸ χριστιανικὸ ἦθος μὲ τὶς διαστρεβλώσεις, τὶς παραπλανήσεις καὶ ὅλες τὶς ποταπὲς τεχνικὲς τοῦ ψεύδους ποὺ μεθοδεύουν, βρίσκονται σὲ μόνιμη ἀνησυχία ποὺ οἱ θεωρίες τους προσκρούουν στὴν ἀλήθεια· γεγονὸς ποὺ μπορεῖ νὰ ἀποδειχτεῖ μὲ τὴν ἀνώτερη σοφία καὶ γνώση, ποὺ συντρίβει κάθε δυνατὸ πολεμιστὴ καὶ ἄρχοντα καὶ στρατηγὸ τοῦ ἐχθρικοῦ στρατοπέδου! Γιὰ νὰ μὴν ξεσκεπαστοῦν οἱ ψευδοφιλόσοφοι, κινοῦνται σὲ δύο ἐπίπεδα: γιὰ νὰ στηρίξουν τὶς πρῶτες ἀπάτες, “μαγειρεύουν” ἀκόμα περισσότερα τρισάθλια “πολιτισμένα” ψέματα ποὺ τὰ ἐπιβάλλουν μαζικὰ σὲ ἀκόμα περισσότερους ἀνθρώπους, μετατρέποντάς τους σὲ “μάζα”, τοὺς ὁποίους ὅμως ἀνθρώπους φροντίζουν νὰ “τυφλώνουν”, κρατώντας τους μακριὰ ἀπὸ τὴν ἀνώτερη σοφία καὶ γνώση τῆς πίστεως… Τὸν 19ο αἰώνα ἡ ἰδεολογικὴ σκοπιμότητα τῆς ἀθεΐας ἔκανε τὶς βιολογικὲς ἐπιστήμες τὸ θερμοκήπιο γιὰ τὸν ὑλισμὸ τῆς ἄρνησης. Θέλοντας νὰ ἐκτρέψει τὸν σκοπὸ τῶν γνώσεων, ἄρχισε τὰ παιχνίδια παραπλάνησης σὲ βάρος τῶν ἀνθρώπων τῆς Δύσης, ποὺ μέσα στὴν αἱρετικὴ κοινωνία εἶχαν ἤδη διαφθαρεῖ. Κινούμενοι ἀπὸ κακόβουλη διάθεση καὶ ἰδιοτέλεια οἱ ἀρνητὲς τῶν πνευματικῶν ἀξιῶν, ὑποσχέθηκαν στὸν κόσμο ἕνα “ἐξαίρετο” ἀντιανθρωπιστικὸ ὑποκατάστατο τῆς πίστεως, σπρώχνοντάς τον στὸν χλευασμὸ τῶν αἰωνίων κανόνων! Ὅλη ἡ κινητικότητά τους περιοριζόταν στὶς μεγαλόστομες ἐξαγγελίες τῶν ὕβρεων: “ἡ πίστη δἐχτηκε θανάσιμο πλῆγμα ἀπὸ τὸ ἀνθρώπινο πνεῦμα!”· “ὅσο ὑψηλότερα ἀνεβαίνει ἡ γνώση τῆς ἐπιστήμης, τόσο ὁ χῶρος τῆς πίστεως στὶς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων στενεύει!”. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ΚΑΤΕΧΕΙ ΣΟΒΑΡΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ δὲν πιέζεται ἀπὸ ἀνασφάλεια, ὥστε νὰ εἰρωνεύεται καὶ νὰ ἀπειλεῖ ὅπως ὁ ὑπόκοσμος! Τὸ Ψεῦδος ὅμως θέλει νὰ δεσμεύει τοὺς ἀνθρώπους στὶς ἐντυπώσεις τῶν ἰσχυρῶν τόνων, καὶ τοὺς καπνοὺς τῆς ἀνόητης οἴησης ἀπὸ τὸ ψευδὲς φρόνημα τῆς προβαλλόμενης… “παγγνωσίας”».
«Κυρία Αὐγή, δὲν σᾶς κρύβω πὼς ὅταν ἄκουσα ἀπὸ τοὺς φίλους μου ὅτι ἡ ἐπιστήμη εἶναι ΙΣΧΥΡΟΣ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ τοῦ Χριστιανισμοῦ, πίστεψα ὅτι ἐπρόκειτο γιὰ γεγονὸς ποὺ εἶχε ἀποδειχτεῖ ἐπιστημονικὰ καὶ ἐπειδὴ κλονίστηκα, ἀπὸ τότε δείλιαζα! Τώρα βλέπω πεντακάθαρα τὸν μύθο τῆς ἀθεΐας ποὺ ἔπλασαν οἱ δυτικοί, ἀλλὰ καὶ πάλι δὲν καταλαβαίνω τὸν λόγο τῆς ἀντιδικίας. Ἀφοῦ ἔχουμε καὶ Ἁγίους ποὺ ἦταν ἐπιστήμονες, πῶς γίνεται ἡ ἐπιστήμη νὰ θέλει νὰ ἀντικαταστήσει τὴν πίστη μας;».
«Ὅλη ἡ πλάνη βρίσκεται ἐδῶ, Λουκά! Μὲ τὴν πίστη συγκρούεται ὅχι ἡ ἐπιστήμη, ἀλλὰ ὁ ὑποχθόνιος ἐπιστημονισμός! Δηλαδὴ οἱ “φιλόσοφοι τῆς κακίας” ποὺ σοῦ εἶπα, οἱ πολέμιοι τῆς ἀλήθειας, ποὺ ὅμως κινοῦνται μὲ ἡμιεπιστημονικὴ νοοτροπία! Ὁ ἐπιστημονισμὸς κρύβεται στὴν σκιὰ τῆς ἀληθινῆς ἐπιστήμης, ἐκμεταλλευόμενος τὸ κύρος καὶ τὰ ἐπιτεύγματά της, γιὰ τὸν ἀθέατο ἑαυτό του. Ἐκεῖνος ὑποστηρίζει ἐντελῶς αὐθαίρετα ὅτι ἡ ἐπιστήμη εἶναι “ἐπικίνδυνος ἀντίπαλος” γιὰ τὴν πίστη, καὶ δὲν χάνει εὐκαιρία γιὰ νὰ παρουσιάζει αὐτὸν τὸν “ἀνταγωνισμὸ” ὡς πραγματικότητα! Ἀπὸ παλιὰ ὑπολόγιζε τὴν ἐπιστήμη διὰ τῆς βίας σύμμαχό του στὴν ἰδεολογία τῆς ἀποστασίας».
«Τί σημαίνει “ἡμιεπιστημονικὴ” νοοτροπία;».
«Εἶναι ἡ παραποίηση τῆς ἐπιστήμης, ἄρα καὶ ἡ φθορά της, Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ! Ὁ ἐπιστημονισμὸς εἶναι ἕνα παράλογο πάθος πρὸς τὶς προόδους τῆς τεχνικῆς, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὶς μεθόδους καὶ ἀπόψεις τῆς ἐμπειρικῆς ἐπιστήμης, ποὺ ὅμως προσπαθεῖ νὰ δώσει ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΑΥΘΑΙΡΕΤΗ ΕΞΗΓΗΣΗ ΠΕΡΙ ΚΟΣΜΟΥ! Θέλει δηλαδὴ νὰ μᾶς πείσει ὅτι καθὼς ὁ ἄνθρωπος εἰσχωρεῖ στὰ μυστικὰ τῆς φύσης, μπορεῖ νὰ μὴν ἀποδεικνύει ὅτι δὲν ὑπάρχει ὁ Θεός, παύει ὅμως ἁπλούστατα… νὰ αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη τοῦ Θεοῦ! Πρόκειται δηλαδὴ γιὰ ἀρκετὰ διαδεδομένη μορφὴ μεθοδολογικοῦ ἀθεϊσμοῦ, ποὺ γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὴν ἐχθρότητά του καὶ τὸν πόλεμο πρὸς τὴν ἀλήθεια, ὀχυρώνεται πίσω ἀπὸ τὴν ἐπιστήμη. Δυστυχῶς, τὸ κακὸ ἔχει καὶ συνέχεια. Ἀνάλογα μὲ τοὺς διαστρεβλωτὲς τῆς ἐπιστήμης, ἔτσι καὶ οἱ παραχαράκτες τοῦ γνήσιου χριστιανικοῦ πνεύματος παρουσιάζουν συχνὰ τὴν ἐπιστήμη ὡς κακή, καὶ ὅτι δὲν συμβιβάζεται μὲ τὴν πίστη. Ὅλα αὐτὰ σοῦ τὰ λέω γιὰ νὰ καταλάβεις ὅτι εἶναι βαθύς, ἔντονος καὶ διακαὴς ὁ πόθος τῆς ἀπιστίας νὰ δεῖ τὴν ἐπιστήμη καὶ τὴν πίστη νὰ ἀλληλοσπαράσσονται! Ἑπομένως ἄν ἐμεῖς ἀκούσουμε κάποια στιγμὴ ὅτι ἡ μία βλάπτει τὴν ἄλλη, πρέπει νὰ ὑποψιαστοῦμε ὅτι ὁ ἐπιστημονισμὸς ἔχει στήσει τὴν ἐνέδρα του, ΩΣΤΕ ΝΑ ΤΟΝ ΞΕΣΚΕΠΑΣΟΥΜΕ!».
«Κάτι πήγαινα νὰ καταλάβω, ἀλλὰ χάθηκα πάλι. Γιὰ τοὺς “νοθευτὲς” τῆς πίστης τὸ κατάλαβα, ἡ ἀθεΐα ἔχει μανία νὰ διαβάλλει καὶ νὰ πλήξει τὴν εὐσέβεια. Ἀλλὰ τί ὄφελος μπορεῖ νὰ ἔχει ὁ ἐπιστημονισμός, ἄν ἡ ἐπιστήμη πολεμηθεῖ ἀπὸ τὴν πίστη;».
«Ἡ πίστη θεωρεῖ τὴν ἐπιστήμη ἀπαραίτητο στοιχεῖο μόρφωσης καὶ προκοπῆς! Γιὰ παράδειγμα, τὸ Εὐαγγέλιο ὀνομάζει τὸ σῶμα μας “ναὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος”, γι’ αὐτὸ οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε τὴν Ἰατρικὴ σὲ μεγάλη ἐκτίμηση. Μέσα ἀπὸ τὴν ἐκλέπτυνση τῆς ἠθικῆς συνειδήσεως, καὶ μέσα ἀπὸ τὴν ἀγάπη γιὰ τὴν ἀλήθεια, ὁ Χριστιανισμὸς ἀνέπτυξε καὶ ἀναβάθμισε τὶς ἐπιστήμες, τῶν ὁποίων ὁ σκοπὸς εἶναι ἡ ἀναζήτηση μέρους τῆς ἀλήθειας. Στὴν Ῥωμανία πάμπολλοι Πατέρες τῆς Ὀρθοδοξίας ἦταν γνήσιοι ἐπιστήμονες, καὶ χωρὶς τὴν Ὀρθοδοξία ἡ ἐπιστήμη θὰ ἔμενε ἐκεῖ ποὺ τὴν ἄφησαν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες! Πρέπει νὰ ξέρεις ὅμως ὅτι αὐτὸ ποὺ κατατρύχει τὸν ἐπιστημονισμό, εἶναι ποὺ ἡ πίστη τῆς Ῥωμιοσύνης ἀντέταξε τὰ στὴθη τῶν γενναιότερων ἀγωνιστῶν της, γιὰ νὰ προστατέψει τὴν ἐπιστήμη ἀπὸ ΤΗΝ ΝΟΘΕΙΑ ΤΩΝ ΑΓΥΡΤΩΝ! Δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε ποτὲ πὼς ἡ ἐπιστημονικὴ ἔρευνα συνδέεται στενότατα μὲ τὴν ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ! Μόνο στὴν Ἑλλάδα βρέθηκε ἐκείνη ἡ δημιουργικὴ πνοὴ ποὺ ἔκανε νὰ εὐδοκιμήσει ἡ ἐπιστήμη, δηλαδὴ τὸ πάθος τοῦ ἀνθρώπου νὰ γνωρίσει καὶ νὰ ἐννοήσει, νὰ βρεῖ τὴν λογικὴ ἐξήγηση γιὰ τὸ κάθε τι. Ὁ ἱερὸς καὶ ἀσίγαστος πόθος τῆς ἐπιστήμης γεννήθηκε μόνο στοὺς ἐλεύθερους Ἕλληνες! Ἀκριβῶς αὐτὴ τὴν ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ δὲν μποροῦν νὰ ἀνεχθοῦν οἱ ΑΓΥΡΤΕΣ, Λουκά, ἐπειδὴ μέσα ἀπὸ αὐτὴν ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ! Ἡ ἀποστασία δὲν μπορεῖ νὰ ἀνεχθεῖ τὴν φωνὴ τῆς γνήσιας ἐπιστήμης, ἡ ὁποία εἶναι σύμφωνη μὲ τὶς ἀλήθειες τῆς Ὀρθοδοξίας! Ἡ ΑΘΕΪΑ ΕΠΙΜΕΝΕΙ ΝΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΧΕΙΡΑΓΩΓΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ γιὰ νὰ τὴν ΠΑΡΑΦΘΕΙΡΕΙ! Ἀνέκαθεν τὰ φῶτα τῆς ἀληθινῆς ἐπιστήμης ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ ΛΑΜΠΡΟΤΕΡΟ! Ἡ ἀλήθεια ποὺ ἀνακαλύπτεται στὴν φύση μὲ τὴν βοήθεια τῆς ὑγιοῦς ἐπιστήμης, εἶναι καὶ θὰ εἶναι πάντοτε ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ μας!».
«Ὁπωσδήποτε πρέπει οἱ πράξεις μας νὰ συμφωνοῦν μὲ τὸ κατὰ φύσῃ ΚΑΛΟ, καὶ ἡ θεωρία μὲ τὴν κατὰ φύσῃ ΑΛΗΘΕΙΑ! Ἐπειδὴ κάθε πράξη γίνεται γιὰ τὸ καλό, καὶ κάθε θεωρία ἐπιζητεῖ τὴν γνώση γιὰ χάρη τῆς ἀλήθειας ΜΟΝΟ! Ὁ σκοπὸς τῶν γνώσεων εἶναι νὰ ὑπηρετήσουν τὴν ἐσωτερικὴ ζωή, ἀλλὰ ὁ ὑλισμὸς ἀρνεῖται νὰ ἐπιλέγουμε ΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ τὴν ἀνώτερη σοφία καὶ μᾶς “τύφλωσε”, γιὰ νὰ ἐκτρέψει τὸν σκοπὸ τῶν γνώσεων!». Τὸ πνευματικὸ ὕψος τῆς ἀνώτερης γνώσης τῆς πίστης εἶχε αἰφνιδιάσει τὰ παιδιὰ τῆς παρέας μου, καὶ θέλοντας καὶ μὴ ἡ ψυχή τους ἔνοιωσε τὴν σωτήρια ἕλξη της.
«Μπορεῖς νὰ ἀποδείξεις ὅτι ἔχουμε “τυφλωθεῖ”;», ἀκούστηκε ἡ φωνὴ τοῦ Καλλικράτη.
«Ἐννοεῖται. Ὁ ἄνθρωπος ὡς λογικὸς ποὺ εἶναι, συγγενεύει μὲ τὴν ἄρρητη καὶ θεία Δύναμη, τὸν Θεό. Ὡς πρὸς τὸ σωματικὸ πάλι μέρος, συγγενεύει μὲ τὰ ζῶα. Εἶναι ὅμως λίγοι ἐκεῖνοι ποὺ ὄντας τέλειοι καὶ λογικοὶ ἄνθρωποι, φροντίζουν νὰ διατηροῦν τὸ φρόνημα καὶ τὴν συγγένειά τους σύμφωνη μὲ τὸν Θεὸ καὶ Σωτήρα, καὶ νὰ τὸ ἀποδεικνύουν αὐτὸ μὲ τὰ ἔργα τους καὶ τὴν ἐνάρετη ζωή τους. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι, μὲ τὴν ἀνόητη ψυχή τους, ἔχουν ἐγκαταλείψει τὴν θεϊκὴ καὶ ἀθάνατη ὑιικὴ σχέση μὲ τὸν Θεό, καὶ ἔχουν στραφεῖ πρὸς τὴν ΝΕΚΡΗ καὶ δύστυχη καὶ σύντομη συγγένεια τοῦ σώματος. Σὰν ἄλογα ζῶα κυβερνιοῦνται μόνο ἀπὸ τὸ σαρκικὸ φρόνημα, καὶ ἐρεθιζόμενοι ἀπὸ τὶς ἡδονὲς χωρίζονται ἀπὸ τὸν Θεό, καὶ κατεβάζουν τὴν ψυχή τους ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, στὸν ὄλεθρο ἐξ αἰτίας τῶν κακῶν θελημάτων της. Γιὰ νὰ ἁμαρτήσει ὅμως ἡ ψυχή μας, τὴν ἐρεθίζει ὁ δαίμονας μὲ κάποιο αἰσθητό, ὥστε αὐτὸ νὰ ΔΕΣΠΟΖΕΙ, καὶ νὰ κινεῖ μὲ ΕΜΠΑΘΕΙΑ πρὸς τὸν ἑαυτό του τὶς φυσικὲς δυνάμεις τῆς ψυχῆς μας! Γιατὶ χωρὶς αἰσθητὸ πράγμα δὲν σχηματίζεται πάθος! Ἔχουμε μάτια, ἀλλὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ δὲν βλέπουμε τίποτα! Σὰν τυφλοὶ ἀκολουθοῦμε τὸν ἐχθρό, ὑψηλοφρονοῦμε καὶ πέφτει πάνω μας ἡ ἐγκατάλειψη τοῦ Θεοῦ! Εἶναι καιρὸς νὰ ἀνοίξουμε τὰ μάτια καὶ μόλις βλέπουμε νὰ ἐξεγείρονται ἐναντίον μας τὰ πάθη, ΝΑ ΕΠΙΤΕΙΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΝΩΣΗ, καὶ μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ νὰ συντρίβουμε τὴν πονηρὴ δύναμη ἀπὸ τὸ ἐχθρικὸ στρατόπεδο!».
Ὁ Καλλικράτης διέθετε κι αὐτὸς “ἐπιστημονικὸ” μυαλὸ ὅπως ἐγώ, καὶ ἐκτὸς ἀπὸ τὴν θεωρία ἤθελε νὰ μελετήσει καὶ τὴν πράξη «Ὅλα αὐτὰ ἐγὼ τὰ ἀκούω γιὰ πρώτη φορά, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὰ λὲς ἐσύ, θὰ τὰ ξαναδοῦμε. Χωρὶς παρεξήγηση ὅμως, θέλω νὰ δῶ καὶ κάτι χειροπιαστό! Ὑπάρχει κάτι ποὺ μπορεῖς νὰ ἀποδείξεις, ὅτι τόσο καιρὸ οἱ ὑπόλοιποι ΔΕΝ ΤΟ ΒΛΕΠΑΜΕ;».
Ἅπλωσα τὸ χέρι καὶ σήκωσα τὸν σάκκο μου ἀπὸ τὸ πάτωμα. Ἀπὸ μέσα ἔβγαλα τὸ μπουκαλάκι ποὺ μοῦ εἶχε δώσει λίγο νωρίτερα ἡ κυρία Αὐγή. «Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν τελευταῖο καιρό, πάντα τὸ πρωὶ πρὶν φάω ἔπινα Ἁγιασμό. Ὁ Ἅγιος Λουκὰς ὁ Ἰατρὸς ἔλεγε: “Πίνετε Ἁγιασμό! Ὅσο πιὸ συχνά, τόσο πιὸ καλά. Εἶναι τὸ καλύτερο καὶ ἀποτελεσματικότερο φάρμακο. Αὐτὸ δὲν τὸ λέω σὰν ἱερέας, τὸ λέω σὰν γιατρός, ἀπὸ τὴν ἰατρική μου πείρα”. Ἐπειδὴ ὅμως ἔλεγε ἀκόμα καὶ ὅτι ὁ Ἁγιασμὸς εἶναι τὸ ζωντανὸ θαῦμα τοῦ οὐρανοῦ μέσα στὰ χέρια μας, θὰ κάνετε τὸ πείραμα στὰ σπίτια σας, γιὰ νὰ δεῖτε ὅτι τὸ πόσιμο νερὸ ποὺ θὰ ἔχετε σὲ ἄλλο δοχεῖο, χαλάει καὶ μυρίζει· ἐνῶ θέμα φθορᾶς γιὰ τὸν Ἁγιασμὸ δὲν τίθεται, οὔτε ἀκόμα καὶ μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια! Θὰ “βλέπετε” τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ ἡ ὁποία συνδέεται μὲ τὴν ἀφθαρσία, καὶ ἄν ἔχετε καλὴ προαίρεση, τὰ μυστήρια τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν θὰ γοητεύσουν καὶ ἕλξουν καὶ τὴν δική σας ψυχή! Μία καλὴ ἰδέα γιὰ νὰ ξεκινήσουμε νὰ φρουρούμαστε ἀπὸ τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν ἀνώτερη γνώση, εἶναι ἡ μελέτη τῶν παραβολῶν τοῦ Κυρίου!».
Καὶ προσελθόντες οἱ Μαθηταὶ εἶπον Αὐτῷ· διὰ τί ἐν παραβολαῖς λαλεῖς αὐτοῖς;
Ὁ δὲ ἀποκριθεῖς εἶπεν αὐτοῖς· ὅτι ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ἐκείνοις δὲ οὐ δέδοται.
Ὅστις γὰρ ἔχει, δοθήσεται αὐτῷ καὶ περισσευθήσεται· ὅστις δὲ οὐκ ἔχει, καὶ ὅ ἔχει ἀρθήσεται ἀπ' αὐτοῦ.
Διὰ τοῦτο ἐν παραβολαῖς αὐτοῖς λαλῶ, ὅτι βλέποντες οὐ βλέπουσι καὶ ἀκούοντες οὐκ ἀκούουσι οὐδὲ συνιοῦσι.
Καὶ ἀφοῦ πλησίασαν οἱ Μαθητὲς τὸν Κύριο Τὸν ῥώτησαν· “γιατὶ τοὺς μιλᾶς μὲ παραβολές;” Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀποκρίθηκε· “ἐπειδὴ σὲ ἐσᾶς, γιὰ τὴν καλὴ προαίρεσή σας, ἔχει δοθεῖ τὸ χάρισμα νὰ μάθετε τὶς μυστηριώδεις ἀλήθειες τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν, σὲ ἐκείνους ὅμως δὲν ἔχει δοθεῖ. Ἐπειδὴ σὲ ὅποιον ἔχει πίστη καὶ προθυμία, θὰ δοθεῖ ἡ γνώση τῶν θείων ἀληθειῶν. Ἀπὸ ἐκεῖνον ὅμως ποὺ δὲν ἔχει πίστη, θὰ ἀφαιρεθεῖ καὶ ἡ λίγη ἀκόμα γνώση. Γι’ αὐτὸ τοὺς μιλάω μὲ παραβολές, διότι αὐτοί, ἐνῶ βλέπουν τὰ θαύματά μου, δὲν βλέπουν, καὶ ἐνῶ ἀκοῦνε τὴν διδασκαλία μου, δὲν θέλουν νὰ τὴν ἀκούσουν γιὰ νὰ ὠφεληθοῦν, οὔτε τὴν ἐννοοῦν. (Ματθ 13,10-13)
Τὸ κείμενο βασίζεται στὶς “Συμβουλὲς γιὰ τὸ ἦθος τῶν ἀνθρώπων σε 170 κεφάλαια», τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου τοῦ Μέγα, ποὺ βρίσκονται στὸν α΄ τόμο τῆς Φιλοκαλίας, καὶ τὴν πέμπτη ἑκατοντάδα ἀπὸ τὰ “Διάφορα κεφάλαια περὶ θεολογίας, οἰκονομίας, ἀρετῆς καὶ κακίας” τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητῆ, ποὺ βρίσκεται στὸν β΄ τόμο τῆς Φιλοκαλίας,
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει
τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
