Ἡ ὥρα εἶναι περασμένη, καὶ τὰ χέρια μου κρατάνε τὸ τιμόνι ἀπὸ κεκτημένη ταχύτητα. Καταβάλλω προσπάθεια γιὰ νὰ κρατήσω τὰ μάτια μου ἀνοιχτά, ἀλλὰ ὁ ἐγκέφαλός μου σχεδὸν βυθίζεται σὲ λήθαργο. Παρόλο ποὺ τὰ ἀντανακλαστικά μου εἶναι ἀκυρωμένα, συνεχίζω νὰ τρέχω στὸν δρόμο. Ὁδηγῶ μηχανικά, δηλαδὴ ἔχω γίνει κι ἐγὼ μηχάνημα, ἀφοὺ ἡ σκέψη εἶναι ἀκυρωμένη, ἄρα οὐσιαστικὰ δὲν ἔχω τὸν ἔλεγχο τοῦ αὐτοκινήτου μου. Ἡ ἈΔΡΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΩΝ ἸΣΟΔΥΝΑΜΕΙ μὲ ὕπνωση, ΜΕ ἈΧΡΗΣΤΕΥΣΗ, ἀφοῦ ἀντιμετωπίζω τὶς εὐθύνες μου παθητικά· εἶναι προφανὲς ὅτι δὲν τὶς ἀναλαμβάνω, ἀφοῦ ἔχω κι ἄλλα ἄτομα δίπλα μου…
Ἡ ὁδήγηση ἔχει μπεῖ στὸ “αὐτόματο”, γιατὶ τὰ μάτια μου δὲν βλέπουν, στὸ βάθος τους εἶναι νεκρωμένα. Ἡ ἀδυναμία νὰ ἐλέγξω τὸ τιμόνι, ἤ ἡ ἀδυναμία νὰ πατήσω τὸ φρένο ἄν χρειαστεῖ, ὑποθάλπεται ἀπὸ τὴν κατάπτωση, ἐξ αἰτίας τῆς γενικῆς κόπωσης. Ὅλο αὐτὸ εἶναι ἐνάντια στὴν λογική, ἀλλὰ ὁ ὕπνος δὲν ἔχει σχέση μὲ τὴν λογική…
Ὀνειροφαντασία
Τὸ νὰ ὁδηγῶ τὴν ὥρα ποὺ νυστάζω, εἶναι σὰν νὰ ζῶ στὴν φαντασία μου, καὶ ὄχι στὴν πραγματικότητα. Εἶναι σὰν νὰ ἀποσυνδέεται ἡ πορεία μου ἀπὸ τοὺς ὑπαρκτοὺς κινδύνους, ἀπὸ τὶς συνέπειές τους, ἁπὸ τὶς ὑποχρεώσεις ποὺ ἔχω ἐξ ἀρχῆς ὡς ὁδηγός. Τὸ ἁμάξι μὲ πηγαίνει ὅπου θέλει, ἀλλὰ στὴν φαντασία, γίνεται καὶ αυτό! Τὴν περίπτωση νὰ πέσω στὸν γκρεμό, ἤ πάνω στὰ ἄλλα αὐτοκίνητα, τὴν ὑπολογίζω σὰν σκηνὴ σὲ ταινία· ἔχουμε συνηθίσει νὰ βλέπουμε ριψοκίνδυνες σκηνὲς… Σὰν νὰ μὴν ἀφοροῦν ἐμένα, ἐκλαμβάνω καὶ ὅλες τὶς ὑπόνοιες καταστροφῆς ποὺ ἐμφανίζονται στιγμιαία, ἀλλὰ ἐπειδὴ… ΣΥΜΒΙΒΑΖΟΜΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ἸΔΕΑ, δὲν μὲ “ξυπνᾶνε”… Ἔτσι ἡ ὕπαρξή μου συνεχίζει νὰ λέει, “ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ”! Ἡ ἀποχαύνωση ἀφήνει τὴν ἐντύπωση ὅτι ὅλα θὰ πάνε καλά, δηλαδὴ καλλιεργεῖ τὴν αὐταπάτη, ὅπως ἡ φαντασία τρέφει τὴν ψευδαίσθηση…
Τὰ μάτια μου δὲν μποροῦν νὰ δοῦν ὅλα τὰ δεδομένα, γιατὶ τὸ ὁπτικὸ πεδίο εἶναι περιορισμένο σὲ ἕναν μικρὸ κύκλο μπροστά μου. Ὁτιδήποτε συμβαίνει ἀριστερὰ καὶ δεξιὰ ἀπὸ τὸν κύκλο δείχνει νὰ μὴν εἶναι δική μου δουλειά, σὰν τὰ περιττὰ ποὺ ἔχει μιὰ ταινία, ἄρα ΠΑΥΟΥΝ… ΝΑ ἜΧΟΥΝ ΣΗΜΑΣΙΑ! Γιὰ τὴν ἀκρίβεια, ὁ ἐγκέφαλός μου εἶναι ἀνίκανος νὰ τὰ ἐπεξεργαστεῖ.
Κατὰ παράδοξο τρόπο, ὅσα συμβαίνουν ὅταν κάθομαι στὸ τιμόνι “ἐν ὑπνώσει”, συμβαίνουν καὶ ὅταν κάθομαι μπροστὰ στὴν τηλεόραση…Βλέπω τὴν ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ μέσα ἀπὸ τὸ ἀνεπαρκὲς ὁπτικὸ πεδίο, παρακολουθῶ ΤΙΣ ΘΡΑΣΥΔΕΙΛΕΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ποὺ ΜΟΥ ἈΣΚΟΥΝ ἈΠΡΟΚΑΛΥΠΤΑ ΠΙΕΣΗ, ΝΑ ΜΑΘΩ ΝΑ ἘΓΚΡΙΝΩ ΤΟ ἈΝΗΘΙΚΟ καὶ δὲν ξυπνάω…Βλέπω ΤΙΣ ΚΑΚΟΗΘΕΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΝΑ ΜΙΛΑΝΕ ΜΕ ΑΣΕΒΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ, ΝΑ “ΠΑΙΖΟΥΝ” ΜΕ ΤΑ ΘΕΙΑ, και δὲν θυμώνω…Λένε ὅτι ὁ καναπὲς ἀχρηστεύει τὸν ἄνθρωπο, κι ὅτι ἡ τηλεόραση ναρκώνει τὴν σκέψη, ἀλλὰ ἐγὼ στὸν ἐλεύθερο χρόνο μου… δὲν θέλω νὰ σκέφτομαι! Ἡ τηλεόραση μοῦ ἔμεινε, καὶ ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ πληρώνω τοὺς λογαριασμοὺς, θέλω τὴν ἡσυχία μου! Τὶ ἔχω νὰ χάσω;
Δὲν μὲ καταλαβαίνει ὁ συνάδελφος, ποὺ λέει ὅτι ἀπέχω ἀπὸ τὴν πραγματικότητα ἐπειδὴ κοιτάζω νὰ ξεφεύγω· συνέχει λέει, ὅτι ὀφείλω νὰ σκέφτομαι! Λέει ὅτι ἐπειδὴ βολεύτηκα σὲ μιὰ δουλειά, βλέπω τὴν ζωή μου σὰν αγγαρεία, καὶ δὲν ψάχνω τὸ καλὸ μέσα μου. Μήπως εἶμαι μόνο ἐγὼ ποὺ ἔχω μονάχα ἕναν κύκλο μπροστά μου, γιὰ νὰ βλέπω; Δὲν κοιτάζει πόσοι κάνουν δύο δουλειές; Δὲν βλέπει τοὺς νέους πώς διασκεδάζουν; Μέσα ἀπὸ ἕνα ἄνοιγμα δὲν βλέπουν ὅσοι ἀγαπᾶνε κάθε τόσο; Ἤ ὅσοι πατᾶνε πάνω στοὺς ἄλλους γιὰ νὰ κάνουν λεφτά; Ἤ, οἱ ναρκομανεῖς, ἤ ὅ,τι πάθος ἔχει ὁ καθένας;
Δὲν εἶναι ζωὴ αὐτή...
Ἐντάξει, δὲν λέω ὅτι δὲν ἔχω γίνει σὰν ρομπότ. Ἄν εἶχε ἐνδιαφέρον ἡ ζωή μου, θὰ ἦταν ἀλλιῶς… Παραδέχομαι ὅτι ὁ Θεὸς μοῦ ἔδωσε ὅλα ὅσα Τοῦ ζητοῦσα κάποτε! Ἔχω ἀπομακρυνθεῖ ὅμως ἀπὸ κοντά Του, δὲν ξέρω γιατί. Παλιότερα ἤθελα μιὰ καλὴ οἱκογένεια, ἀλλὰ τώρα οὔτε καὶ τὸ τιμόνι τῆς οἰκογένειάς μου μπορῶ νὰ κρατήσω…Γίναμε ὅλοι μαλθακοί, μπήκαμε στὰ καλούπια τῆς “λογικῆς”…
Ξέρω ὅτι ὁ συνάδελφος μοῦ μιλάει ἐπειδὴ μὲ σπλαχνίζεται, ἀλλιῶς θὰ μὲ ἄφηνε νὰ ζῶ στὴν κατάθλιψη, ἤ τὴν μοιρολατρεία… Ἀφοῦ αὐτὸς “γνώρισε” τὸν Θεὸ στὴν ὡριμότητα, εἶπε, γιὰ μένα θὰ ἦταν εὐκολότερο νὰ ξαναβρεθῶ κοντά Του, ποὺ Τὸν ἤξερα ἀπὸ παιδί! Τὸ μόνο ποὺ χρειάζεται, εἶναι νὰ μαζέψω τὴν ἀποτυχία μου καὶ νὰ τὴν ἀκουμπήσω στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ! Νὰ Τοῦ πῶ ὅτι λυπᾶμαι ποὺ Τὸν στενοχώρησα, καὶ ὅτι Τὸν ἔχω ἀνάγκη! Ξέροντας ὅτι μὲ ἀγαπάει ὅσο δὲν μπορῶ νὰ φανταστῶ, νὰ Τὸν παρακαλέσω ΝΑ ΜΕ ΣΚΕΠΑΣΕΙ ΜΕ ΤΟ ἜΛΕΟΣ ΤΟΥ καὶ νὰ μοῦ φωτίζει τὰ βήματα!
Τότε ποὺ προσευχόμουν πονοῦσα γιὰ τὶς ἁμαρτίες μου, καὶ γι’ αὐτὸ ἦταν συγκεντρωμένο τὸ μυαλό μου! Θυμᾶμαι, ἡ ἀρρώστια μου μὲ ταπείνωνε, ὅπως καὶ ἡ συντριβὴ γιὰ τὶς παραλείψεις μου, καὶ ἡ προσευχὴ ἔδινε ἄλλο νόημα στὴν ζωή μου! Ὅσο περισσότερο “κουραζόμουν” μὲ τὰ πνευματικά, τόσο πιὸ πολὺ γνώριζα τὸν ἑαυτό μου —ἀπὸ μιὰ ἄλλη πλευρὰ τῆς ζωῆς μου!
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με!
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με!
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με!
Ἡ ψυχὴ πρέπει νὰ ἀπομονώνεται, εἶχε πεῖ ὁ πνευματικός μου, κάποτε. Ὁ Χριστιανὸς εἶναι ἀγωνιστής, χρειάζεται ἕναν προσωπικὸ χῶρο, ὡς πνευματικὴ παλέστρα. Ἡ ἄσκηση τῆς προσευχῆς ἐξαγνίζει τὸν ὁφθαλμὸ τῆς ψυχῆς καὶ ὁ νοῦς γρηγορεῖ!
Θὰ κάνουμε ἑμεῖς τὸ λίγο ποὺ μποροῦμε,
καὶ τὰ ὑπόλοιπα τὰ ἀναλαμβάνει ὁ Θεός!
Εἶχα ὑποσχεθεῖ στὸν ἑαυτό μου ὅτι θὰ σέβομαι τὴν καρδιά μου!
Εἴχα ὑποσχεθεῖ στὴν ψυχή μου ὅτι θὰ τῆς κάνω ἠσυχία, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ ἀκούει τὸν Θεό!
Κύριε, φώτισόν μου τὸ σκότος!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
