Ὡς διαχειριστὲς τῆς ζωῆς μας, θὰ ἐπιλέξουμε ἕναν μεγάλο σκοπό, στὸν ὁποῖο θὰ διαθέσουμε τὸν ἑαυτό μας· τὸν χρόνο μας, τὶς σκέψεις μας, τὴν ἐσωτερικὴ ὁρμή μας, τὰ συναισθήματά μας, τὶς ἐλπίδες μας. Ὑπάρχουν πολλὰ πράγματα γιὰ νὰ ἀσχοληθοῦμε, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἄλλα μᾶς ἐνθουσιάζουν, ἄλλα προσπαθοῦμε νὰ μὴν τὰ σκεφτόμαστε κάν. Γι΄ αὐτὸ ποὺ ἜΧΟΥΜΕ ΔΙΑΘΕΣΗ θὰ κάνουμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ἀκόμα κι ἄν δὲν εἶναι γιὰ τὸ καλό μας. Ἄν δὲν ἔχουμε σκεφτεῖ σὲ ποιὸ σκοπὸ εἴμαστε ἀφοσιωμένοι, ἤ αὐτὸς στὸν ὁποῖο δίνουμε ὑποχρεωτικὰ τὸν περισσότερο χρόνο μας μᾶς προκαλεῖ “ἀλλεργία”, εἶναι προφανὲς ὅτι πετᾶμε τὴν ζωή μας…
Ὅπως δὲν μᾶς προσανατόλισαν πρὸς τὴν δημιουργία, στὸ μεγάλωμά μας, ἐθιστήκαμε νὰ περιμένουμε νὰ γίνονται τὰ πράγματα ἀπὸ μόνα τους(!). Μᾶλλον δὲν ἐμπεδώσαμε ἔγκαιρα, ὅτι ὅσο ἐνεργοῦμε ὥστε νὰ “γεννιοῦνται” ἤ νὰ “ἀποκαθίστανται” οὐσιώδη ἀγαθὰ ἤ “βάλσαμα” ποὺ πρὶν ἐμεῖς καὶ τὰ ἀδέλφια μας στερούμασταν, τόσο περισσότερο ἡ ψυχή μας ὑπερπληρώνεται μὲ τὸ ὑλικό γιὰ τὸ ὁποῖο στενάζουν τὰ βάθη της!
Ἄν μᾶς χρωστοῦσε ἡ ζωή, καὶ πραγματικὰ εἴχαμε τὰ δικαιώματα ποὺ θέλουμε νὰ πιστεύουμε ὅτι ἔχουμε πάνω της, τότε θὰ ἤμασταν δικαιολογημένοι νὰ ἐπιδιώκουμε νὰ δουλεύουμε ὅσο γίνεται λιγότερο, καὶ νὰ προσδοκᾶμε νὰ πληρωνόμαστε ὅσο γίνεται περισσότερο… Αὐτὴ ἡ ἀπόκοσμη πρακτικὴ ὀνομάζεται ἀρχὴ τῆς ἥσσονος προσπάθειας, καὶ εἶναι τὸ δηλητήριο τῆς “τύφλωσης” μὲ τὸ ὁποῖο “ποτιζόμαστε” ἀπὸ μωρά, ὅπου ἡ δόση καὶ οἱ τομεῖς τῆς ἐφαρμογῆς της, ἀναπροσαρμόζονται ἀνάλογα τὴν ἡλικία μας…
Ἐξασκηθήκαμε νὰ φοβόμαστε τὴν δουλειά, καὶ ἔτσι ὁ φόβος γιὰ τὸν κόπο νὰ δένεται γερὰ μέσα μας σὰν τὰ ἐκρηκτικά, ἀφοῦ ἀρνούμενοι τὴν ἐργασία ὡς εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ἈΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΤΟ ἜΡΓΟ ΓΙΑ ΤΟ ὉΠΟΙΟ ἬΡΘΑΜΕ ΣΤΗΝ ΓΗ! Πάνω στὴν ἀρχὴ τῆς ἥσσονος προσπάθειας, “κουμπώνεται” ἡ ψυχικὴ ἀναπηρία ὡς… ἐπιλογή, καὶ οἱ ὅποιες ἀτέλειες τοῦ σύνολου ἀνθρώπου ἀρκοῦν ὡς δικαιολογία, γιὰ τὴν ζωὴ μὲ ἀσάφεια γύρω ἀπὸ τὸν ὑψηλὸ στόχο… Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ “ἈΣΤΟΧΙΑ” εἶναι ἡ ἑρμηνεία τῆς λέξης “ἉΜΑΡΤΙΑ”…
Τὸ τίποτα φέρνει τὸ τίποτα
Ἄν εἴχαμε μάθει νὰ ἐργαζόμαστε πνευματικὰ ἀπὸ παιδιά, ἴσως ὑποψιαζόμασταν τὸ φιλότιμο καὶ τὸν μόχθο τῶν Ἁγίων μας. Αὐτὸ δὲν συμβαίνει ὅμως καὶ δυστυχῶς δὲν μποροῦμε νὰ τὰ ἐκτιμήσουμε, ὡς κληρονόμοι τῆς Πίστης μας! Ἡ κατάσταση ἀκινησίας καὶ “ἀνυπαρξίας” ποὺ μᾶς ταλανίζει, θεριεύει ὅσο ἐμεῖς μετατοπίζουμε —ἀκόμα καὶ πρὸς τὸν Θεὸ—τὴν εὐθύνη ποὺ μᾶς βαραίνει, ἐπειδὴ δὲν ἔχουμε τὴν διάθεση νὰ τὴν ἀναλάβουμε. Ἔτσι λέμε, ὅτι εἶναι θέμα διάθεσης…
Ἡ ῥοπή μας πρὸς τὴν ἀθλιότητα εἶναι γεγονὸς ἀναμφισβήτητο, καὶ καλὸ εἶναι νὰ μὴν τὴν κρύβουμε ἀπὸ τὰ μάτια μας, ὑποκρινόμενοι ὅτι ἔχουμε μιὰ ἀπίθανη ζωή, ἤ “λιώνοντας στὰ πόδια μας” ἀπὸ τὴν κούραση, κυνηγώντας την τελειότητα ποὺ φθείρεται(!). Μόνο ὅταν παραδεχτοῦμε ὅτι ΒΟΗΘΑΜΕ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ “ΚΑΤΟΛΙΣΘΗΣΕΩΝ” ποὺ συντελεῖται γύρω μας, θὰ θυμώσουμε πραγματικὰ μὲ τὸν ἑαυτό μας, καὶ θὰ λυπηθοῦμε γιὰ τὴν κοινωνία ποὺ καταρρέει!
Ἄν συμφωνοῦμε ὅτι εἶναι ἀναπόφευκτο νὰ ζοῦμε στὸ ἐπίκεντρο τῶν “κατολισθήσεων”, ἤ δὲν σηκώνουμε τὰ μάτια νὰ δοῦμε τί πέφτει πάνω μας καὶ μᾶς προκαλεῖ “συντριπτικὰ κατάγματα”, τότε ζοῦμε ἀνέλπιδα· θὰ εἶναι ἐπόμενο νὰ καταφεύγουμε στὴν διασκέδαση, ὡς ἀνόητο φάρμακο γιὰ τὶς πληγὲς ποὺ προκαλεῖ ἡ ἀποφυγὴ τῆς φιλότιμης ἐργασίας… Νὰ μὴν ἐκπλησσόμαστε ὅμως ἄν ἡ ζωή μας ἔχει γίνει μιὰ μάταιη ἐπανάληψη ἐξουθενωτικῶν διαδρομῶν, ὅπως ἡ ζωὴ ποὺ ἔκανε ὁ Σίσυφος τῆς μυθολογίας. Ἡ ζωὴ μακριὰ ἀπὸ τὴν διακονία πρὸς τὸν Θεὸ εἶναι ἕνα ἀσήκωτο ψυχικὸ βάρος ποὺ δὲν καταφέρνουμε νὰ ἰσορροπήσουμε, ἀλλὰ πρέπει νὰ τὸ κουβαλᾶμε πάλι καὶ πάλι… Ἔχοντας τὸ μυαλό στὴν διασκέδαση, ὅταν ἀπὸ τὴν ἐργασία ἐπιστρέφουμε στὸ σπίτι —ἀφοῦ ξεκουραστοῦμε— εἶναι σὰν νὰ βρίσκουμε κι ἐμεῖς τὴν θέση μας ὄχι στὴν ἐργασία τῆς διακονίας, ἀλλὰ στὸ… παιχνίδι, ὅπως τὰ μικρὰ παιδιά μας!
Τὸ χαρακτηριστικὸ τοῦ μὴ ὑγιοῦς εἶναι ἡ ἀκινησία καὶ ὁ πόνος. Ἀνάλογα μὲ τὸ πόσο καλὰ βλέπουν τὰ ἐσωτερικὰ μάτια μας, ἐπιθυμοῦμε νὰ ζοῦμε μὲ ἐντυπωσιακὰ “καταπλάσματα”, ἤ λαχταρᾶμε τὴν ψυχικὴ ὑγεία! Μόνο ἄν ἀποφασίσουμε ὅτι ὀφείλουμε νὰ προσφέρουμε τὶς δυνάμεις μας στὴν δημιουργία, δηλαδὴ στὴν μετατροπὴ τῶν εὐσεβῶν πόθων καὶ σκέψεων, σὲ ἔργα, θὰ πάψουν οἱ “κατολισθήσεις” γύρω μας νὰ μποροῦν νὰ μᾶς ἀκουμπήσουν!
Ὁ ὑγιὴς ἐργάζεται. Ἐπειδὴ κάνει χρήση τῶν δυνατοτήτων του, αὐτὲς “ἀνδρώνονται” καὶ στερεώνονται! Ὡριμάζουν, γίνονται πολυσύνθετες! Ὁ ἀφοσιωμένος ἐργάτης γίνεται ἀνθεκτικότερος καὶ ἀνταπεξέρχεται σὲ μεγαλύτερες δυσχέρειες, ὁπότε ἀναλαμβάνει περισσότερο σύνθετα ἔργα!
Δὲν ὑπάρχει πνευματικὴ ἀνεργία πάνω στὴν γῆ, ἐπειδὴ δὲν νοεῖται ἄνθρωπος χωρὶς “πνευματικὰ ἐργαλεῖα”, καὶ χωρὶς ἀντικείμενο πνευματικῆς ἐργασίας. Στὰ πνευματικὰ “στοιχίζει” ἄν εἶναι κάποιος “ἀδικαιολογήτως ἀπών”· εἶναι τόσο σύντομη ἡ ζωή μας ποὺ σχεδόν φεύγει μέσα ἀπὸ τὰ χέρια μας... Απὸ τὴν ἄλλη, δὲν νοεῖται πνευματικὴ ἐργασία δίχως πνευματικὴ ἀμοιβή. Βέβαια, ἄν φοβόμαστε ὅτι δὲν θὰ “ἐπιβιώσουμε”, ἄν κοιτάζουμε πρῶτα τὰ πνευματικὰ καθήκοντά μας, ἴσως οἱ χειρότεροι φόβοι μας, νὰ ἔχουν ἤδη πραγματοποιηθεῖ, πρὸ πολλοῦ…
Νὰ μιμηθοῦμε τὸν Κύριο, ὁ Ὁποῖος ἐργάζεται γιὰ τὴν σωτηρία μας
Τὸ πότε θὰ πάψουν οἱ “κατολισθήσεις” καὶ πῶς, δὲν εἶναι δική μας δουλειὰ ἀλλὰ τοῦ Ἴδιου τοῦ Κυρίου. Ἐμεῖς εἴμαστε μόνο ἐργάτες στὸν ἀμπελώνα. Ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε ἀφοσιωμένοι στὸν Χριστό καὶ νὰ κάνουμε αὐτὸ ποὺ περνάει ἀπὸ τὸ χέρι μας, ΜΑΘΗΤΕΥΟΝΤΑΣ κοντά Του! Ἐξάλλου μᾶς διευκρίνισε ὅτι δέχεται στὴν ἀγκαλιά Του καὶ αὐτὸν ποὺ ἦρθε πρῶτος νὰ ἐργαστεῖ κοντά Του, καὶ αὐτὸν ποὺ ἄργησε, καὶ αὐτὸν ποὺ ἦρθε μόλις στὸ τέλος! Καὶ αὐτὸς ποὺ εἶχε δύο τάλαντα τὰ πολλαπλασίασε, σὰν αὐτὸν ποὺ εἶχε πέντε!
Ὁ σταυρός μας εἶναι βαρὺς ἐπειδὴ ἀρχίζουμε τώρα νὰ τὰ μαθαίνουμε ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχή, ἀλλὰ ὁ Χριστὸς μᾶς περιμένει ὅλους μὲ ἄπειρη στοργή! Μᾶς κάλεσε νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε μὲ τὸν σταυρό μας, καὶ εἶπε ὅτι θὰ εἴμαστε μαθητές Του ἄν ἔχουμε τὴν δική Του ἀγάπη! Πορευόμαστε κι ἐμεῖς πρὸς τὸν Γολγοθά, ξέροντας ὅτι Ὁ ΚΥΡΙΟΣ ἜΧΕΙ ΝΙΚΗΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!
Ἡ βαρύμοχθη καὶ μεγαλειώδης ἐργασία μας ἐδῶ στὴν γῆ, ὁ μεγάλος Σκοπὸς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἀναμέτρηση μὲ τὸν θάνατο καὶ ἡ νίκη πάνω του! Γιὰ τὴν ἀκρίβεια, ἐμεῖς θὰ ἀγωνιζόμαστε γιὰ νὰ δίνουμε στὸν Χριστὸ τοὺς λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους Ἐκείνος θὰ νικήσει τὸν θάνατο γιὰ ἐμᾶς! Μόνοι μας δὲν μποροῦμε, ἐπειδὴ εἴμαστε φυλακισμένοι στὴν αὐλὴ τοῦ θανάτου, καὶ ἐπειδὴ τὰ περισσότερα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ σκεφτόμαστε, ἐμπεριέχουν τὸν θάνατο… Ὁφείλουμε νὰ βάλουμε τὰ δυνατά μας νὰ περιφρουροῦμε τὶς σκέψεις μας, ὥστε νὰ “ἐντοπίζουμε” τὸν θάνατο ποὺ τὶς τριγυρίζει, καὶ νὰ τὸν περιφρονοῦμε πρὶν ἐκεῖνος περάσει στὴν φαντασία μας. Δὲν πρέπει νὰ ἐπιτρέπουμε νὰ γεμίζει μὲ τὶς θανατηφόρες ἀναθυμιάσεις του τὴν ψυχή μας! Ἄν θέλουμε νὰ σωθοῦμε ἀπὸ τὸν ἀφανισμὸ στὴν αὠνιότητα ποὺ δὲν ἔχει γυρισμό, χρειάζεται νὰ συγκεντρώνουμε τὴν ψυχή μας σὲ ὅ,τι μᾶς πονάει καὶ νὰ τοῦ βάζουμε τὸ ἀντίδοτο τῆς προσευχῆς, ὥστε στο σημεῖο τῆς πληγῆς νὰ σταματάει ἡ “ἐπιμόλυνση”…
Οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἄφησαν γραπτὲς τὶς νουθεσίες τους γιὰ νὰ προκαλοῦν ἐντύπωση στὶς ἑπόμενες γενεὲς τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐπωφελοῦνται ὅλα τὰ παιδιὰ τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τοὺς καρποὺς τῶν προσευχῶν τους, τὴν Διδασκαλία τους, καὶ νὰ τὴν μελετοῦν. Οἱ Ἅγιοι ἄνθρωποι θυσίασαν τὴν ζωή τους γιὰ νὰ μᾶς ἀφήσουν τὴν Ἱερὴ Παρακαταθήκη!
Ὁ χρόνος τῆς γήινης ζωῆς τῶν βασάνων ποὺ τελειώνουν κάποια στιγμή, εἶναι μιὰ πολύτιμη περιουσία ποὺ μᾶς δόθηκε γιὰ νὰ ἐργαζόμαστε ἀκατάπαυστα· νὰ τὴν μεταβάλλουμε σὲ Ζωή, ὅπου ὁ ἄνθρωπος εἶναι ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ! Σὲ μία ζωὴ ὅπου Ἡ ἈΘΑΝΑΣΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ὉΡΑΤΗ ἈΠΟ ΚΑΘΕ ΣΗΜΕΙΟ!
Τὰ ἀδύνατα παρὰ τοῖς ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ! Ἡ Δημιουργία τοῦ κόσμου συνεχίζεται, καὶ ὍΛΟΙ ΜΑΣ ἜΧΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΙΣ ἘΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ὉΔΗΓΙΕΣ! Γιὰ νὰ τὶς ἐντοπίσουμε ὅμως χρειάζεται ἡ ἐσωτερικὴ εἰρήνη, ἡ ὁποία “ποτίστηκε” μὲ τὸ Τίμιο Αἷμα τοῦ Κυρίου μας! Εἶναι ἡ εἰρήνη τοῦ ἐξομολογημένου, ὁ ὁποῖος δέχεται στὸν χωμάτινο οἶκο του τὰ Ἄχραντα Μυστήρια!
Εἴμαστε στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ! Τὸ πνευματικὸ φύλλο πορείας μας ἀναφέρει ῥητῶς τὰ χαρίσματα μὲ τὰ ὁποῖα μᾶς ἔχει ἐξοπλίσει ὁ Δημιουργός μας, ἄσχετα ἄν δὲν εἶναι ὁρατὰ στὰ ἄθλια μάτια μας. Γιὰ ποιό λόγο νὰ τὰ συνειδητοποιήσουμε, ἄν δὲν σκοπεύουμε νὰ προστατευτοῦμε, δηλαδὴ νὰ τὰ διαθέσουμε πρὸς δόξαν Θεοῦ;
Γίνεσθε οὖν μιμηταὶ τοῦ Θεοῦ,
ὡς τέκνα ἀγαπητά!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
