«Ὁ μικρὸς ἀδερφὸς τοῦ Κίμωνα τὸ ξεκίνησε, τοὺς ἔβλεπα ἀπὸ τὴν βεράντα. Ἔλεγε δύο τρεῖς λέξεις, μετὰ ἔκανε τὸ γρύλισμα —ὅπως τὰ γουρούνια σὲ κάποιο παιδικὸ— πάλι δύο τρεῖς λέξεις καὶ τὸ συνέχιζε ἔτσι. Ἡ ἰδέα ἄρεσε στὴν ἀδερφὴ τοῦ Εἰρηναίου, καὶ ἄρχισε καὶ ἐκείνη νὰ γρυλίζει ἐνδιάμεσα στὶς λέξεις. Ὁ Κίμωνας μοῦ εἶχε πεῖ στὸ σχολεῖο, ὅτι στὸν ἀδερφό του αὐτὸ φαίνεται ἀστεῖο καὶ οἱ γονεῖς τους δὲν τοῦ μιλᾶνε, ἀλλὰ ἐκεῖνος σὰν ἀδερφὸς τοῦ ἔλεγε νὰ σταματήσει. Μόλις μίλησε μὲ γρυλίσματα στὸ σπίτι ἡ ἀδερφὴ τοῦ ἄλλου φίλου μου, τοῦ Εἰρηναίου, οἱ γονεῖς τους τῆς εἶπαν ὅτι δὲν ταιριάζει στοὺς ἀνθρώπους καὶ τὸ σταμάτησε. Πάντως ἐμένα, μόλις τοὺς ἄκουσα νὰ γρυλίζουν μοῦ ἀνακατεύτηκε τὸ στομάχι! Μοῦ ἦρθαν στὸ μυαλὸ κάποιες διαφημίσεις τελευταῖα ποὺ μιλᾶνε γιὰ τὴν οἰκογένεια, ἀλλὰ συγκαταλέγουν καὶ τὰ ζῶα ποὺ φιλοξενοῦνται στὸ σπίτι… Ἀπὸ ποῦ κι ὥς ποῦ εἶναι οἰκογένεια τὰ ζῶα;», εἶπα μορφάζοντας ἀπὸ τὴν ἀηδία.
Ὁ πατέρας μου, ποὺ συνηθίζει νὰ λέει ὅτι ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ζεῖ ὅπως τὸ λιοντάρι στὸ κλουβί, πρῶτα κοίταξε ἐμένα καὶ εἶπε: «Χρυσόστομε, προχθὲς ποὺ ἔμεινε κάποια στὸν δρόμο καὶ πῆγα νὰ τραβήξω τὸ αὐτοκίνητό της, τὴν ἄκουσα νὰ λέει στὸ τηλέφωνο ὅτι οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε “ἐξελιγμένα ζῶα”, καὶ μυρίζει πάνω μας ὅτι εἴμαστε θύματα. Αὐτὸ “φωνάζει” στοὺς ἄλλους, καὶ καλεῖ τοὺς θύτες! Τί ἀκούει κανεὶς κάθε μέρα… Αὐτὸς εἶναι ὁ πρωτογονισμός, νὰ βλέπει κάποιος τὸν ἑαυτό του ὡς ζῶο, ὅχι νὰ ζεῖ σὲ παλιὸ σπίτι ἤ νὰ φοράει τὰ ἴδια ροῦχα γιὰ καιρὸ…». Μετὰ κοίταξε τὸν ἀδερφό του: «Θεοφύλακτε, τώρα τὰ παιδιὰ στὰ σχολεῖα τσακώνονται σὰν τὰ σκυλιά, ἔτσι;».
«Ἰορδάνη, τὰ παιδιὰ εἶναι ἔξυπνα καὶ ἥσυχα ὅσο ἔχουν τὴν τεχνολογία, ἀλλὰ χωρὶς αὐτὴ ἐξαγριώνονται, ἐπειδὴ κυριολεκτικὰ δὲν ξέρουν πῶς νὰ φερθοῦν. Ἔχουν ἀποκοπεῖ ἀπὸ τὸ παραδοσιακὸ παιχνίδι, καὶ γενικὰ ἀπὸ τὴν φυσιολογικὴ ζωή! Σχετικὰ μὲ τὴν οἰκογένεια καὶ τὸ ζῶο ποὺ λέτε, πρὶν καιρὸ δὲν ἤξερα τὸν λόγο ποὺ μοῦ κακοφάνηκε, ποὺ ἔνας συνάδελφος δάσκαλος ἔβαλε τὶς φωτογραφίες τῶν παιδιῶν τῆς τάξης του, τὰ πρόσωπά τους, σὲ πιγκουίνους ἀπὸ χαρτόνι. Παρατηρώντας πῶς τὰ παιδιὰ ξετρελάθηκαν ἀπὸ τὴν χαρά τους, βλέποντας τὸν ἑαυτό τους νὰ εἶναι… πιγκουίνος, λυπήθηκα. Τώρα ὅμως μπορῶ νὰ τὸ ἐξηγῶ γιὰ ἡμέρες ὁλόκληρες…». Ἡ ἔνταση στὴν φωνὴ καὶ σὲ ὅλο τὸ σῶμα του, φαινόταν πὼς δὲν εἶχε λόγο. Σὰν νὰ εἶχε προηγηθεῖ “ἔκρηξη” στὸ βλέμμα του, ἤ σὰν νὰ ἦταν ὁλόκληρος ἕνα ἡφαίστειο ποὺ πετοῦσε φωτιές, κοίταζε τὸν ἀδερφό του μὲ τρόπο ποὺ τοῦ τράβηξε τὴν προσοχή. «Εὐτυχῶς ποὺ τὸ ταξίδι στὴν Εὐρώπη ἦταν ἀστραπιαῖο, ἐπειδὴ δὲν μὲ σήκωνε τὸ κλίμα…», εἶπε καὶ γρήγορα συντονίστηκα κι ἐγὼ γιὰ τὸ “ἰδιαίτερο” ποὺ θὰ ἔλεγε στὸν πατέρα. «Ἀδελφὲ πρέπει νὰ έχουμε τὰ μάτια μας δεκατέσσερα! Αὐτὰ τὰ προμηνύματα τῶν διαφημίσεων ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα, εἶναι ΑΣΧΗΜΑ ΜΑΝΤΑΤΑ! Εἴπαμε, ἀγαπᾶμε τὰ ζῶα, ἀλλὰ νὰ ἔχουν τὴν θέση τους. Πολλοὶ εὐρωπαῖοι θεωροῦν “πρόοδο” νὰ τὰ ἀφήνουν νὰ ἀνεβαίνουν… στὸ κρεβάτι τους νὰ κοιμοῦνται!». Σὰν κάπως νὰ συνεννοήθηκαν, τὰ μάτια τοῦ πατέρα γέμισαν φρίκη.
Μόλις θυμήθηκα κι ἄλλη σχετικὴ πληροφορία ἐγώ, τὴν παρέθεσα. «Στὸ σπίτι τοῦ Εἰρηναίου προσεύχονται καὶ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ζοῦν στὸ πνευματικὸ σκοτάδι. Εἶπε ὅτι ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ παντρεύονται τὰ ζῶα, ἀλλὰ μᾶλλον ἔκανε λάθος, κάτι ἄλλο θὰ ἐνοοῦσε. Τὸν τελευταῖο καιρὸ εἴπαμε μὲ τοὺς δύο φίλους μου νὰ μὴν καθόμαστε μὲ σταυρωμένα τὰ χέρια, ἀλλὰ νὰ βροῦμε τρόπους νὰ ἀντισταθοῦμε στὴν διαφθορά, παράλληλα μὲ τὴν προσευχή!».
Ὁ πατέρας μου κατάπληκτος ἀκόμα, εἶπε: «Παιδί μου, τὸ μοναδικὸ συνειδητὸ “ἰδανικὸ” ποὺ ὑπάρχει στὴν σημερινὴ κοινωνία, εἶναι ὁ πλήρης “ἐξευρωπαϊσμὸς” τοῦ Γένους μας! Ντρέπομαι ποὺ τὸ λέω, ἀλλὰ ὄντως ἔξω κάποιοι ἄνθρωποι λένε πὼς ἔχουν τὰ ζῶα γιὰ… οἰκογένειά τους! Τὴν ἴδια στιγμή, ἀκόμα καὶ στὴν πατρίδα μας τὰ μέλη τῶν οἰκογενειῶν δείχνουν παγερὴ ἀδιαφορία τὸ ἕνα γιὰ τὸ ἄλλο, λὲς καὶ δὲν συνδέονται μεταξύ τους! Ἔχουμε ἕνα σωρὸ ἄνομους νόμους ποὺ στόχευσαν τὴν οἰκογένεια, ὠθώντας τὰ παιδιὰ νὰ βρίσκονται στοὺς δρόμους τῆς ἀσωτείας, καὶ ὡς γονεῖς μετὰ νὰ μὴν ξέρουν νὰ συμβουλέψουν τὰ παιδιά τους…». Συνεχίζοντας νὰ κοιτάζονται μὲ τὸν ἀδερφό του ἔχοντας ἔνταση στὸ βλέμμα τους, ἐξακολουθοῦσαν νὰ συζητᾶνε νοερὰ περὶ φρίκης, καὶ ὁ πατέρας συνέχισε: «Βλέποντας πρόχειρα τὴν κατιοῦσα τῆς δόλιας ἑλληνικῆς οἰκογένειας, στὰ χρόνια ποὺ προηγοῦνταν ἀπὸ τὴν ψήφιση τοῦ κάθε ἐπαίσχυντου νόμου, ἡ ἴδια ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία ἔφριττε μὲ τὸ ἐν λόγῳ “προοδευτικὸ” νομοθέτημα, ἐπειδὴ τὸ θεωροῦσε ἠθικὸ ξεπεσμό. Ἐκείνη ποὺ θὰ “ἀξιοποιοῦσε” τὸν ψυχοφάγο νόμο ἦταν ΜΟΝΟ ΚΑΠΟΙΑ ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ… Δηλαδὴ οἱ μεγάλες νομοθετικὲς ἐπεμβάσεις γίνονταν πάνω σὲ θέματα ποὺ δὲν ἀπασχολοῦσαν τὸν λαό· τὸν ὁποῖο μετὰ “βομβάρδιζαν” γιὰ νὰ ἀφεθεῖ, νὰ ὑποταχθεῖ στὴν ἀνηθικότητα, ποὺ φυσικὰ ἀργότερα οἱ νεότεροι ἀποκαλοῦσαν “πρόοδο”, ἐπειδὴ ἐκείνη τοὺς εἶχε “ἀναθρέψει”! Περνώντας τὰ χρόνια, στὸ σύνολό του ὁ λαὸς “προσαρμοζόταν” στὴν ἀνηθικότητα καὶ μετὰ δὲν ἀσχολιόταν κανείς. Τελικὰ ἦταν θέμα χρόνου, ἡ “προτίμηση” τῶν νόμων στὴν “ἁπλὴ ἀνηθικότητα” νὰ φτάσει ὥς τὴν ἀνωμαλία, ἀλλὰ δὲν θέλαμε νὰ τὸ δοῦμε…!».
Σὰν νὰ ἅπλωσε στὸ μυαλό του κάποιον νοητὸ χάρτη, ὁ θεῖος ἄρχισε νὰ δείχνει τοὺς ἐπὶ μέρους σταθμοὺς μιᾶς διαδρομῆς. «Νομίζω ὅτι οἱ ἀνίεροι νόμοι ξεκίνησαν μὲ τὴν ἀποποινικοποίηση τῆς μοιχείας καὶ τὴν εὐκολία στὸ διαζύγιο. Μετὰ ὁ πολιτικὸς γάμος, ἡ ἀποποινικοποίηση τῶν ἐκτρώσεων, ἡ ὀνοματοδοσία ἀντί τῆς βάφτισης, οἱ παρένθετες μητέρες, οἱ μονογονεϊκὲς οἰκογένειες ὄχι ἀπὸ ἀνάγκη ἀλλὰ ἐκ πεποιθήσεως, τὸ σύμφωνο συμβίωσης, ἡ συνδρομὴ τῆς ἐπιστήμης γιὰ τὴν ἀλλαγὴ φύλου, καὶ τώρα ὁ γάμος τῶν ὁμοφυλόφιλων μὲ δυνατότητα υἱοθέτησης παιδιῶν!».
«Αὐτὸ ποὺ καταλαβαίνω ἐγώ, εἶναι πὼς γιὰ νὰ ξεκινήσει νὰ συζητιέται ἀνοιχτὰ ἕνας νόμος, τὸ πράγμα ἔχει “ὡριμάσει”!», εἶπε ὁ πατέρας. «Πρέπει νὰ πᾶμε πολλὲς γενιὲς πίσω, ποὺ ὑποκινοῦσαν τοὺς νέους τῆς ἑκάστοτε ἐποχῆς νὰ “γκρεμίζουν”, ἐπειδὴ τοὺς ἄξιζε ἕνα “καλύτερο μέλλον”, ἔτσι τοὺς ἔλεγαν, κι ἐκείνοι ἐν μέσῳ συγχύσεως δὲν ἔβλεπαν ὅτι αὐτὸ ποὺ γκρέμιζαν ἦταν ἡ ἴδια ἡ Πατρίδα τους, δηλαδὴ ἡ Οἰκογένειά τους! Ὅμως, πῶς γίνεται αὐτὸ τὸ “γκρέμισμα”; Ἐσὺ μπορεῖς νὰ καταλάβεις;».
Μοῦ φάνηκε πὼς εἶδα τὸν θεῖο νὰ λυγίζει! Σὰν μέσα του νὰ ἀκούγονταν πολεμικοὶ ἀλαλαγμοί, καὶ νὰ προσπαθοῦσε νὰ περιγράψει μὲ ψυχραιμία τὸ “αἱματοκύλισμα”, εἶπε μετὰ ἀπὸ δύσκολες στιγμές: «Πρὶν ἀπὸ τὸ ταξίδι, εἶχα ἀντιληφθεῖ τὴν “μετακίνηση” τῶν συμβόλων. Τὸ σκουλαρίκι, γιὰ παράδειγμα, ποὺ παραδοσιακὰ φοριόταν ἀπὸ τὶς γυναῖκες γιὰ νὰ ἐπιδείξουν τὴν θηλυκότητά τους, μέσα σὲ λίγα χρόνια ἔφτασε νὰ φοριέται ἀπὸ λίγους ἄντρες, ὡς σύμβολο τῆς… ἀρρενωπότητάς τους! Ὅποιος ἀκολουθεῖ κάθε ἀλαζονικὴ ἰδέα ποὺ μᾶς “μεταφυτεύεται” ἀπὸ τὸ ἐξωτερικό, ΠΡΟΔΙΔΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ἀλλὰ μένει μὲ τὴν ἐντύπωση ὅτι καινοτομεῖ, καὶ ἐπειδὴ συγχαίρει τὸν ἑαυτό του, στὰ ἐπικριτικὰ σχόλια τὸ αὐτί του δὲν ἱδρώνει. Στὴν πραγματικότητα εἶχε διοργανωθεῖ ἐκστρατεία γιὰ τὴν ὕπουλη σύγχυση —μὲσῳ τῶν ψεμάτων— μεταξὺ τῆς ἀρρενωπότητας, τὴν ὁποία χαρακτηρίζει ἡ ΑΝΔΡΕΙΑ, καὶ τῆς ἀνυπακοῆς σὲ αὐτὸ ποὺ εἶναι ἐγγεγραμμένο στὴν ψυχή! Δηλαδὴ χειραγωγήθηκε ἡ “ἀντικατάσταση” τῆς ἀρετῆς τῆς ἀνδρείας ἀπὸ μία κακία, τὴν ἀνυπακοή, τῆς ὁποίας τὴν ἔπαρση ἄρχιζαν νὰ “λιμπίζονται” κι ἄλλοι… Ὑποθέτω, μία παρόμοια “ἀντικατάσταση” ἤθελε ὁ διάβολος ὅταν βρισκόταν ἀκόμα στὸν οὐρανό, μὲ τὴν ἰσοθεΐα ποὺ φαντάστηκε, καὶ ἔτσι ἀπέκτησε προσωπικὴ πείρα στὸ γκρέμισμα. Δικές του ἰδέες εἶναι τέτοιες “ἀντικαταστάσεις”, τὸ πανάθλιο περιεχόμενο τοῦ ὑποτιθέμενου “Διαφωτισμοῦ”, ὅπου διδάσκει στὴν κοινωνία τὴν “ἰσότητα” μεταξὺ μιᾶς ἀρετῆς καὶ μιᾶς κακίας… Ἐγὼ τὶς ἀποκαλῶ “σατανικές ἰσότητες”!».
«Δηλαδὴ αὐτὰ τὰ περίεργα στὶς διαφημίσεις μὲ τὰ ζῶα, πᾶνε νὰ κάνουν κάποια ἀντικατάσταση;», ῥώτησα ἀρχίζοντας νὰ ἁπλώνω τὶς σκέψεις μου. «Ποὺ τὰ δείχνει ἔξυπνα καὶ ἀπαιτητικά, καὶ τὸνίζουν τὸ δικαίωμα τῶν ζώων στὴν… ζωή; Ἡ ἑταιρεία ΜΠΙΣΚΟΤΑΚΙ, ποὺ πρωτοεἶπε γιὰ “οἰκογένεια”, τὸ ἔχει παρακάνει. Διαφημίζει ποτὰ γιὰ σκύλους καὶ γάτες σὲ διάφορες γεύσεις, ποὺ “ὀφείλουμε” νὰ προσφέρουμε…».
Ὁ πατέρας ποὺ ἤξερε τὸν ἀδερφό του, ἦταν ἀνάστατος ἀπὸ τὴν ἀκραία στάση συναγερμοῦ ποὺ ἐξέπεμπε ὁ θεῖος. «Μὲ τὸ ταξίδι, ἄλλαξε κάτι; Ἀντιλήφθηκες κάτι περισσότερο γιὰ τὸ “γκρέμισμα”; Ἤ γιὰ τὶς… “σατανικὲς ἰσότητες”;», εἶπε μὲ βλέμμα ποὺ ἀκόμα δὲν μποροῦσε νὰ ξεχάσει τὴν “φρίκη”.
Ὁ θεῖος μὲ τὶς παλάμες σκέπασε τὸ πρόσωπό του, καὶ ὅπως τὸν κατάλαβα, μάζευε τὶς δυνάμεις του. Σηκώνοντας τὸ πρόσωπο ἔδειχνε σὰν νὰ τοῦ εἶχαν… δείρει τὴν ψυχή! «Μόλις συνειδητοποίησα τί σημαίνει στὴν Εὐρώπη ἡ… “πρόοδος” ποὺ ἔκαναν ὁρισμένοι μὲ τὰ ζῶα, ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΝΟΟΥΣΑ ὡς ἐκπαιδευτικός, ξαφνικὰ μποροῦσαν νὰ ἑρμηνευτοῦν! Βάζοντάς τὰ πάντα σὲ μία σειρά, ἐπιστρέφοντας μὲ τὸ ἀεροπλάνο, βρῆκα πῶς ὅλα ξεκινοῦσαν ἀπὸ τὴν… ναζιστικὴ κοινωνία! Ὁ Χίτλερ ἔλεγε σὲ ὅλους, “αὐτὸ μοῦ ἀρέσει”, ἤ “αὐτὸ δὲν μοῦ ἀρέσει”, καὶ ὅποιος δὲν συμμορφωνόταν αὐτοστιγμεί, τὸν ἐκτελοῦσε! Τὸν ἔτρεμαν οἱ πᾶντες, κανεὶς δὲν τολμοῦσε νὰ σκεφτεῖ κάτι ἐναντίον του, ἐπειδὴ ὅλο καὶ κάποιος θὰ τὸν “μυριζόταν” καὶ θὰ τὸν κατέδιδε! Διδάσκοντας ὁ Χίτλερ τὸν δικό του διεστραμμένο ὁρισμὸ τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ, ἀντικαθιστοῦσε κι αὐτὸς τὶς ἀρετὲς μὲ τὶς κακίες, καταπατώντας τὴν πνευματικὴ ἐλευθερία τῶν ἀνθρώπων! Ὅταν κάποιος δὲν ἔχει δικό του τρόπο νὰ σκέφτεται, νὰ ἀποφασίζει, νὰ ἀντιδρᾶ, ἤ ἀκόμα χειρότερα, βασανίζεται, ἡ συνειδητὴ προσωπικότητά του ἀποδομεῖται, καὶ κυριαρχεῖ ἡ ἀσυνείδητη πλευρὰ τοῦ ἐαυτοῦ του. Οἱ ἀφηρημένες ἕννοιες ἐκεῖ, εἶναι… ἄχρηστες! Δὲν τίθεται θέμα εὐπρέπειας, δικαιοσύνης, ἐλπίδας, σωτηρίας… Ὁ ἄβουλος ἄνθρωπος ἀντιμετωπίζει τὰ ἐγκλήματα ποὺ βλέπει, σὰν κάτι φυσικό, δὲν ἀντιδρᾶ! Τὴν ἀποδόμηση τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας, ἀλλιῶς τὴν λέμε καὶ ἀποκτήνωση!». Ὁ θεῖος Θεοφύλακτος, ποὺ δὲν ἄφηνε ἀπὸ τὰ μάτια του τὸν πατέρα, σταμάτησε νὰ πάρει ἡ ψυχή του μιὰ ἀνάσα. Οὔτε ἐγὼ παίρνω τὰ μάτια ἀπὸ πάνω του· κάτι μοῦ ἔλεγε ὅτι σήμερα θὰ μοῦ ἀποκαλυφθοῦν πολλὰ γιὰ τὴν ἀντίσταση στὴν διαφθορά, καὶ κρατοῦσα τὰ αὐτιὰ ἀνοιχτά.
«Λὲς νὰ σκέφτονται νὰ μᾶς φέρουν καὶ ἐδῶ τὴν… “πρόοδο” μὲ τὰ ζῶα σὲ λίγα χρόνια, καὶ ἄρχισαν νὰ τὸ λένε ἀπ’ ἔξω ἀπ’ ἔξω; Καὶ νὰ μᾶς λένε καὶ ἀγροίκους ποὺ θὰ βάζουμε τὶς φωνές;». Ἀπὸ τὸν ἀποτροπιασμό, τὰ μάτια τοῦ πατέρα εἶχαν πεταχτεῖ ἔξω.
«Θὰ τὸ φέρουν, μόλις “ὡριμάσει” τὸ πράγμα, Ἰορδάνη! Ἀλλὰ τὸ τραγικὸ εἶναι πὼς “ὡριμάζει” ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια μπροστὰ στὰ μάτια μας, καὶ ἐμεῖς “κοιμόμαστε μὲ τὰ τσαρούχια”! Ὅλοι μας βάζουμε πλάτη γιὰ τὸ μεγαλύτερο ἔγκλημα ποὺ ὀργανώθηκε ποτὲ ἐναντίον τῶν παιδιῶν! Γι’ αὐτὸ ἡ ἐκπαιδευση τὰ βάζει νὰ περπατᾶνε πάνω στὸ “ναὶ” καὶ τὸ “ὄχι”, δηλαδή γίνεται μέσα ἀπὸ ἐντολές. Ὁ Χίτλερ ἐκπαίδευε τὸν λαό του μὲ αὐτὴ τὴν “λογική”, ὅπως… ἐκπαιδεύονται τὰ ζῶα! Ἡ δική μας ἐκπαίδευση ὅμως ἐγκληματεῖ ἀκόμα φρικτότερα, καὶ θέλει νὰ πείσει τὰ παιδιά, ὄχι νὰ “παντρεύονται” μόνο τὰ ζῶα, ἀλλὰ νὰ τοὺς περάσει μέσα στὴν συνείδηση ὅτι τὰ ἴδια τὰ παιδιὰ… ΕΙΝΑΙ ΖΩΑ!».
Νόμιζα ὅτι ἔπεσα πάνω σὲ ἕναν τοῖχο, καὶ σπάστηκα ὁλόκληρος! Κοιτοῦσα τὸν θεῖο σὰν χαμένος, λὲς καὶ δὲν ἤξερα ποῦ βρισκόμουν. Τὸ ἴδιο καὶ ὁ πατέρας μου, ὁ ὁποῖος μόλις κατάφερε μὲ δυσκολία νὰ ῥωτήσει, «μιλᾶς σοβαρά;», γύρισε καὶ μὲ κοίταξε ἀνάστατος. Ἡ καρδιά μου χτυποῦσε δυνατά! Εἶχα ἀγωνία νὰ μάθω γιὰ ἐκείνο ποὺ εἶχε δείρει τὴν ψυχή τοῦ θείου μου, ὁ ὁποῖος ἀγωνιζόταν καὶ πάλι νὰ μαζέψει τὶς δυνάμεις του. Μόλις ἑτοιμάστηκε νὰ μιλήσει γιὰ τὸ “ἀνήκουστο”, ἡ καρδιά μου σφίχτηκε!
«Τὸ παιδὶ ζεῖ μέσα στὸν ἀσφυκτικὸ κλοιὸ τῆς ζωῆς τοῦ ζώου, ὅπου ΠΑΝΤΟΥ στὸ παιχνίδι καὶ τὸ διαδίκτυο ζοῦν ζῶα, μιλᾶνε ζῶα, σκέφτονται ζῶα, ἀλληλεπιδροῦν ζῶα! Ὁ ἄνθρωπος κάθεται στὸ περιθώριο, ἔχει βοηθητικὴ θέση, ὡς καὶ διακοσμητικὴ θὰ ἔλεγα! Στὴν α΄ δημοτικοῦ, ἡλικία ὅπου οἱ γνώσεις ἐντυπώνονται ἀνεξήτιλα, τὰ σχολικὰ βιβλία ξεκινᾶνε πλύση ἐγκεφάλου στὸ παιδὶ ὅτι ζεῖ κι αὐτὸ μέσα στὶς κοινωνίες τῶν ζώων, δηλαδὴ ἀνάμεσά τους, ὥστε νὰ περνάει στὴν συνείδησή του ὅτι τὸ ἴδιο τὸ παιδὶ ἀλληλεπιδρᾶ μὲ τὰ ζῶα. Βλέποντας σὲ ὅλες τὶς σελίδες νὰ πρωταγωνιστοῦν τὰ ζῶα, τὸ παιδὶ ΕΞΟΙΚΕΙΩΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥΣ καὶ γενικὰ μὲ τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ ζώου ποὺ ζεῖ “δίπλα του”, ὅπως ἕνας φίλος! Στὴν λεπτότατη φάση τῆς ζωῆς του ὅπου δομεῖται ἡ εἰκόνα τοῦ ἐαυτοῦ του, ἀλλὰ καὶ τοῦ τρόπου ποὺ ἔχει δομηθεῖ ὁ κόσμος, τὸ παιδὶ ὄχι μόνο “διαπιστώνει” ὅτι δὲν… διαφέρει ἀπὸ τὰ ζῶα, ἀλλὰ καὶ ὅτι τὸ ἴδιο στέκει μόνο ὡς “παρατηρητὴς” τῆς… γοητευτικῆς προσωπικότητάς τους! “Περικυκλωμένο” ἀπὸ ζῶα, ὁ πυρήνας τῆς συνείδησης τοῦ παιδιοῦ βιάζεται νὰ τὰ ἀναγνωρίζει ὡς… “δικό του κομμάτι”, καὶ τὰ ἐντάσσει ἐκεῖ ποὺ “τοποθετεῖται” τὸ ΟΙΚΕΙΟ! Μέσα ἀπὸ τὴν ὑπόγεια, ἐξαναγκαστικὴ ταύτισή του μὲ τὸ ζῶο, τὸ παιδὶ διδάσκεται στὶς σελίδες τοῦ σχολικοῦ βιβλίου τὸν μισὸ… “πολιτισμὸ τῶν ζῶων”, δηλαδή τὴν ἐπιβίωση! Ἡ ἀπόλυτη εὐτυχία καὶ ἐπιτυχία γιὰ τὰ ζῶα, εἶναι ἡ… κατάποση! Οἱ “ἀρετὲς” ποὺ οἰκοδομοῦν τὴν ζωώδη “εὐτυχία” εἶναι ἡ λαιμαργία, ἡ γαστριμαργία, δηλαδὴ ἡ κοιλιοδουλεία! Γενικὰ τὸ ἑλληνικὸ σχολεῖο βάζει τὰ Ἑλληνόπουλα νὰ σκέφτονται μὲ ἐπιθυμίες, καὶ νὰ ἐκφράζονται μὲ ὅρους φαγητῶν, γλυκῶν κτλ! Οἱ “ἀξίες” ποὺ τοὺς παραδίδει, εἶναι οἱ ἄφθονες συνταγὲς μαγειρικῆς, καὶ τολμάει νὰ ταυτίζει τὴν Ἁγία Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας, μὲ τὰ τσουρέκια καὶ τὰ κουλούρια!». Ὁ θεῖος σταμάτησε, καὶ ἔσκυψε τὸ κεφάλι.
Ὁ πατέρα μου γύρισε καὶ μὲ κοίταξε,ἔχοντας μείνει ἄφωνος, ἀπὸ τὶς συνταρακτικὲς ἀποκαλύψεις! «Γι’ αὐτὸ τὰ σημερινὰ παιδιὰ ζοῦν σὰν νὰ ἔχουν μεγαλώσει στὴν ζούγκλα;», εἶπε μὲ ἔκπληξη. «Ποὺ ἔχουν νὰ ἀντιμετωπίσουν στὸ σχολεῖο καὶ τὸν δρόμο ὅλα τὰ θηρία; Οὔτε καὶ μποροῦν νὰ ἐκφράσουν αὐτὸ ποὺ σκέφτονται, καὶ βρίσκουν “ἀνακούφιση” λύνοντας τὰ προβλήματά τους μόνο μὲ τὴν βία…». Ὅπως κοίταζε τὸν ἀδερφό του, σὰν νὰ μὴν τὸν χωροῦσε ὁ τόπος, χτύπησε τὸ τηλέφωνό του. «Εἶναι ἡ μάνα, Χρυσόστομε. Δὲν παίρνει μπροστὰ τὸ ἁμάξι, πρέπει νὰ πάω νὰ τὴν τραβήξω», εἶπε καὶ σηκώθηκε ἀπρόθυμα κοιτάζοντας τὸν θεῖο. «Θὰ μοῦ πεῖς καὶ τὰ ὑπόλοιπα…», τοῦ εἶπε, καὶ μὲ βαριὰ καρδιὰ ἄνοιξε τὴν πόρτα.
«Στὸ ἐξωτερικὸ κάποιοι φορᾶνε λουράκια στὰ μικρὰ παιδιά, θεῖε, ὅταν βγαίνουν στὸν δρόμο! Ἤ ὅταν φτάσουν τὰ μεγάλα παιδιὰ σὲ μία ἡλικία, οἱ γονεῖς τους τὰ στέλνουν νὰ ζήσουν μόνα τους, λὲς καὶ δὲν εἶναι οἰκογένεια ἀνθρώπων… Πολλοὶ φίλοι μου στὶς φωτογραφίες τῶν κινητῶν τους, βάζουν χαρακτηριστικὰ ζώων, καὶ τοῦς φαίνεται ἀστεῖος ὁ ἑαυτός τους ὡς ζῶο! Ἀπὸ τὴν ἄλλη, τὰ ζῶα δὲν ἔχουν ψυχικὰ χαρίσματα ποὺ νὰ τὰ διακρίνουν ἀπὸ τὰ ἄλλα. Αὐτὸ ἀντιγράφουν ὅσοι μειονεκτοῦν καὶ θέλουν νὰ ἁρπάζουν μὲ ἀθέμιτα μέσα; Γενικά, τὰ ζῶα ἀντιδροῦν μὲ τὸν δικό τους τρόπο μπροστὰ στὴν πείνα, τὴν δυσφορία, τὸν κίνδυνο, παντοῦ! Εἶναι πολὺ σοβαρά αὐτά!».
«Σὲ ὅλο τὸ δημοτικό, Χρυσόστομε, τὸ σχολεῖο ἀναφέρεται ἐλάχιστα στὴν ἀνθρώπινη οἰκογένεια! Τὴν παραμερίζει σὰν νὰ εἶναι ἀσήμαντη, ὑποδηλώνοντας μὲ σαφήνεια στὸ παιδὶ πὼς τὴν περιφρονεῖ! Στὰ σημεῖα ὅπου λέει κάτι, ἤ θὰ τὴν εἰρωνεύεται, ἤ θὰ τὴν ὑποσκάπτει! Στὴν οὐσία τὸ σχολεῖο διαψεύδει στὸ παιδὶ τὸ κύρος τῆς οἰκογένειάς του, καὶ ὅσων ἔχει οἰκοδομήσει αὐτὴ στὴν ψυχή του ὥς τὰ ἕξι του χρόνια. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι ἡ διάλυση τῆς προσωπικότητάς του, ἤ γιὰ τὴν ἀκρίβεια, ἡ προσωπικότητά του ἐξ ἀρχῆς νὰ μὴν βρίσκει τὸ ὑγιὲς ἔδαφος γιὰ νὰ συγκροτηθεῖ… Τὸ καλό, εἶναι τὸ δομικὸ ὑλικὸ μας. Γιὰ νὰ συγκροτηθεῖ μέσα μας, θὰ προηγηθεῖ στὰ παιδικὰ χρόνια μία φάση ὅπου θὰ διδαχθοῦμε τὸ ἦθος, πάνω στὸ ὁποῖο θὰ οἰκοδομηθοῦν οἱ ἀρετές, οἱ ἀφηρημένες ἔννοιες. Μόνο ἔτσι μποροῦμε νὰ συντονιζόμαστε μαζί τους, καὶ νὰ τρέφεται ἡ ψυχή μας ἀπὸ αὐτές. Γιὰ νὰ δίνουμε σημασία ὅταν μᾶς μιλᾶνε γιὰ τὴν ἀγάπη, τὴν ἀλληλοβοήθεια, τὸν σεβασμό, τὴν ἐργατικότητα, τὴν εὐγένεια κ.τ.λ. θὰ πρέπει ἤδη νὰ χρησιμοποιοῦμε καὶ ἐμεῖς αὐτὲς τὶς ἔννοιες. Ἄν λείπει τὸ γενικὸ πλέγμα τῶν σχέσεων τῶν ἐννοιῶν τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ —γιὰ νὰ τὸ ἀναγνωρίζουμε καὶ νὰ τὸ ἀποφεύγουμε— δὲν θὰ βγάζουμε ἄκρη, καὶ ἡ ζωὴ θὰ γίνεται “ξένο γήπεδο”, ἤ ἀφόρητα βαρετή! Τὸ παιδὶ ποὺ βρίσκεται σὲ αὐτὴ τὴν κατάσταση, βλέπει ὅτι δὲν ἔχει κανέναν ἔλεγχο στὴν “διαβρωμένη” ἀνθρώπινη ὑπόσταση, καὶ κάνει χρήση τῆς… ζωώδους, ποὺ ἔχει “περαστεῖ” ΜΕ ΒΙΑ στὸν πυρήνα τῆς ὕπαρξής του! Ἄν οἱ γονεῖς τοῦ παιδιοῦ δὲν ἀσκοῦν αὐτοκριτική, τότε δὲν θὰ μάθουν στὸ παιδὶ νὰ ἐλέγχει ὅσους τὸ ἐμποδίζουν ἀπὸ τὸ καλὸ… Γενικὰ θὰ ἀποφεύγει νὰ ἐκφράζει τὶς σκέψεις του, καὶ στὴν θέση τῆς συγκροτημένης προσωπικότητας, θὰ ἔχει ψυχολογικὰ προβλήματα ἀπὸ πολὺ νωρὶς…».
Ὁ ἅγιος Παΐσιος εἶχε πεῖ ὅτι θὰ εἰσέλθουμε στὴν δαιμονική μπόρα, ἀλλὰ καὶ πάλι, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, θὰ εἴμαστε ἀνδρεῖοι στοὺς πειρασμούς. Ὅμως τί θὰ κάνουν τὰ παιδιὰ ποὺ δὲν μαθαίνουν ἀπὸ τὸ σπίτι τους τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ; Ἄν δὲν ἔχει καρδίαν συντετριμμένη ὁ ἄνθρωπος καὶ δὲν πενθεῖ γιὰ τὶς ἁμαρτίες του, γίνεται λιπόψυχος, τὸν κυριεύει ὁ φόβος τῶν δοκιμασιῶν… «Θεῖε τὸ σχολεῖο κρύβει ἀπὸ τοὺς μαθητές, πὼς ὅταν λέμε ἤ κάνουμε κάτι, στοχεύουμε στὴν πνευματικὴ ἀνύψωση τῆς ψυχῆς μας, ταυτόχρονα μὲ τὴν ἀνύψωση τοῦ ἄλλου! Τὸ συζητᾶμε καὶ μὲ τοὺς φίλους μου ὅτι τὰ μαθήματα κρύβουν, ὅτι σὲ κάθε μας κίνηση στοχεύουμε στὴν ἐφαρμογὴ τοῦ καλοῦ! Ὅμως ἔτσι ποὺ γίνονται τὰ πράγματα, τὸ σχολεῖο κρύβει ἐντελῶς ἀπὸ τὰ “πρωτάκια” ὅτι ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΚΑΛΟ! Ἄν τὰ ἐμποδίζει στὴν δυνατότητα νὰ συλλάβουν τὴν αἴσθησή του, τοὺς ἀκρωτηριάζει τὸ πνεῦμα!». Ἀπὸ τὴν ἀνησυχία, ἡ καρδιά μου δὲν εἶχε σταματήσει νὰ χτυπάει δυνατά! «Τώρα ποὺ τὸ σκέφτομαι, ξέρεις πόσα παιδιὰ ἔχω δεῖ, ποὺ θεωροῦν τὴν καλοσύνη, ὑποκρισία; Αὐτὰ τὰ παιδιά, δὲν πιάνονται φίλοι!».
«Ἔτσι εἶναι παιδί μου, ἔτσι ἀκριβῶς! Ὅταν ἄρχισα νὰ συνειδητοποιῶ στὸ ἀεροπλάνο αὐτὰ τὰ πράγματα, κόντευε νὰ μοῦ “φύγει τὸ κεφάλι”! Ἄρχισαν νὰ σχηματίζονται τὰ “σκαλιά” μὲ τὶς συνέπειες, καὶ ὅσο τὰ παρατηροῦσα ὡς ἐκπαιδευτικός, καὶ μὲ πήγαιναν στὸ ἑπόμενο, ἔβλεπα πὼς σὰν λαὸς κατευθυνόμαστε πρὸς τὸ χάος! Τὰ σχολικὰ βιβλία θέλουν μόνο νὰ μάθει νὰ διαβάζει τὸ παιδί, ἀλλὰ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΓΝΩΣΕΙΣ! Κυρίως, ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ! Τὰ παιδιὰ μὲ τὴν… “ἁπλοποιημένη” συνείδηση ἐκ τῶν πραγμάτων ἔχουν μειωμένες ἱκανότητες λογικῆς ἐπεξεργασίας, ποὺ… ἀντισταθμίζονται ἀπὸ τὶς ζωώδεις ὁρμές! Μὲ ἄλλα λόγια, ἐπειδὴ χάνουν ἀρκετὲς ἀπὸ τὶς ἀνθρώπινες ἱκανότητές τους, πολλὲς καταστάσεις ποὺ χαρακτηρίζουν τοὺς ἀνθρώπους, βρίσκονται πάνω ἀπὸ τὶς δυνάμεις τους! Ἡ προσοχὴ ἀποτελεῖ ἀνώτερη ψυχικὴ λειτουργία. Ἡ διάσπαση τῆς προσοχῆς εἶναι ἕνα ὑποβαθμισμένο ἐσωτερικὸ ἐπίπεδο ποὺ ἐπιβάλλουν στὸ σημερινὸ παιδί, παγκοσμίως! Ἄς λένε ὅτι εἶναι σύνδρομο… Ὅταν ἡ προσοχὴ ἑνὸς παιδιοῦ διασπᾶται, θεωρεῖ βασανιστικὸ νὰ προσπαθεῖ νὰ μελετήσει, ἤ νὰ ἐπιχειρήσει ὁτιδήποτε ἀξιόλογο ἀπαιτεῖ ἐπιμονή. Μὲ τὴν “ἁπλοποίηση” τῆς σκέψης του εἶναι ἀπρόθυμο νὰ συγκεντρωθεῖ γιὰ νὰ ἀναλάβει κάποια εὐθύνη, ποὺ ἐξ ἀρχῆς τοῦ φαίνεται μὴ ἐφικτή, ὅταν δὲν μπορεῖ κὰν νὰ συλλάβει τὸ νόημά της, ὁπότε τὸ μόνο ποὺ τοῦ μένει, εἶναι τὸ εὔκολο καὶ τὸ εὐτελὲς… Τὸ παιδί, στὴν συνείδηση τοῦ ὁποίου ἔχει γίνει ΥΠΕΞΑΙΡΕΣΗ, βρίσκει “τὸ ἀνθρώπινο” εἴτε περιττό, εἴτε “παράλογο”, καὶ σταδιακὰ ἀποσύρεται ἀπὸ τὴν πραγματικὴ ζωή του! Ἡ τεχνολογία ἔχει φτάσει στὰ χέρια του, γιὰ νὰ μένει μὲ τὴν ἐντύπωση πὼς ἔχει ἀξιόλογες ἀσχολίες, ὥστε νὰ μὴν φαίνονται οἱ “ἀναπηρίες του”· κάτι ποὺ ἰσχύει καὶ γιὰ τοὺς μεγάλους, ποὺ κάθονται μὲ τὶς ὧρες μπροστὰ στὴν τηλεκόλαση…». Ὁ θεῖος σηκώθηκε γιὰ νὰ πιεῖ νερὸ καὶ ὅπως τὸν περίμενα, σκέφτηκα ὅτι συζητοῦσαμε γιὰ ἐγκλήματα πάνω σὲ δυσαρίθμητα πλήθη ἀνθρώπων! «Ἄν πᾶς στὸ ντουλάπι, ἤ κοιτάξεις στὰ ῥάφια ἑνὸς καταστήματος, θὰ δεῖς στὶς συσκευασίες ποὺ χρησιμοποιοῦν παιδιὰ καὶ νέοι, μόνο ζῶα, ἔξω στὴν φύση. Ποτὲ δὲν θὰ δεῖς παιδιά, ἄνθρώπους νὰ βρίσκονται σὲ μία ἐξοχή. Τὰ παιδιὰ πρέπει νὰ “ξεχάσουν” ὅτι σχετίζονται μὲ τὸ χῶμα καὶ τὴν φύση, ἐπειδὴ “ἐντὸς ὀλίγου” θὰ τὴν ἔχουν ἐξολοθρεύσει. Σχεδιάζουν νὰ ξανακλείσουν τὰ παιδιὰ μέσα στὰ σπίτια τους γιὰ τὰ καλά, καὶ νὰ τὰ δώσουν στὴν τηλεκόλαση, γιὰ νὰ τὰ “καταπιεῖ’…».
«Οἱ ταινίες δείχνουν τοὺς ἀνθρώπους νὰ τρώγονται μεταξύ τους σὰν τὰ σκυλιά! Τὸ ζῶο ἀναγνωρίζει μόνο τὴν ἐπιβολὴ τῆς βίας, καὶ ὁ μειονεκτικὸς χρησιμοποιεῖ χίλια δυὸ πράγματα γιὰ νὰ ἀσκήσει ψυχολογικὴ πίεση. Τὸ ἔχει διδάξει ὁ πρῶτος μειονεκτικὸς αὐτό, ὁ διάβολος. Ὅσο τὸ σχολεῖο κρύβει τὴν ἁγία Παράδοσή μας, οἱ μαθητὲς γίνονται δύστροποι, μεμψίμοιροι, ἀντικοινωνικοί, φθονεροὶ ἀπὲναντι στοὺς ἄλλους ποὺ πορεύονται σωστὰ… Ὅταν κάποιος δὲν ἀσκεῖται στὴν ἀρετή, ἐκλογικεύει τὰ πάθη του, τὰ ἐξωραΐζει! Παλιότερα οἱ Ἕλληνες ἔστελναν τὰ παιδιά τους στὸ σχολεῖο, γιὰ νὰ γίνουν ἄνθρωποι. Τώρα, μόνο ἄνθρωποι δὲν γίνονται! Τί ἐννοοῦσες πρίν, ποὺ εἶπες ὅτι ἡ ἐκπαίδευση γίνεται μέσα ἀπὸ ἐντολές; Δὲν κατάλαβα».
«Γιὰ νὰ κατακτήσεις ἕνα ἔθνος, πρῶτα ἀφόπλισε τοὺς πολίτες του! Ἔτσι διακήρρυτε ὁ Χίτλερ», εἶπε ὅσο ἔψαχνε κάτι στὸ κινητό του. «Κοίταξε αὐτὴ τὴν εἰκόνα ἀπὸ τὸ πρῶτο βιβλίο τῆς Γλῶσσας, τῆς α΄ δημοτικοῦ. Ἄν δὲν ἤξερες τίποτα γιὰ τὸν κόσμο καὶ τοὺς ἀνθρώπους, τί θὰ ἔλεγες ὅτι βλέπεις;».
«Αὐτὸ ποὺ λέει στὸ κείμενο, ὅτι εἶναι ἕνας κύριος μέσα σὲ μία αὐλή, ποὺ ἔχει ἕνα δέμα στὸ χέρι καὶ μία κότα στὸν σάκκο».
«Ἄν ἔβλεπες ἀλλοῦ τὴν φωτογραφία, τί θὰ ἔλεγες βλέποντάς την;».
«Ὅτι εἶναι ἕνας κλέφτης ἐν δράσῃ! Τὸ βιβλίο γιατὶ δὲν τὸ διευκρινίζει;».
«Γιὰ νὰ ἐκπαιδεύσει κάποιος ἕνα ζῶο, ἀπὸ τὸν τόνο τῆς φωνῆς τοῦ δίνει νὰ καταλάβει τί τοῦ ἀρέσει, καὶ τί δὲν πρέπει νὰ κάνει ΠΟΤΕ! Δὲν χρειάζεται νὰ εἶναι ἔξυπνο τὸ ζῶο, γιὰ νὰ καταλάβει πῶς νὰ ἐνεργεῖ, γιὰ νὰ πάρει τὴν λιχουδιὰ ποὺ ἔχει τὸ ἀφεντικό του στὸ χέρι. Αὐτὸ δὲν ὀνομάζεται κρίση, ἀλλὰ ὑποταγή. Προκειμένου τὸ ψέμα νὰ δημιουργήσει σύγχυση καὶ νὰ παραπλανήσει, πρέπει νὰ κυκλοφορεῖ ἀθέατο! Μία εἰκονα εἶναι τὸ ἰδανικὸ μέρος ὅπου τὰ ἀσύστολα ψέματα, γίνονται πιστευτά. Ἐνῶ οἱ λέξεις κινοῦνται πάνω στὸ “ἀλήθεια καὶ ψέμα”, ἡ εἰκόνα κινεῖται πάνω στὸ “ναὶ καὶ ὄχι”. Τὸ εἶπες καὶ μόνος σου, ἔπρεπε νὰ δηλώσει ὅτι πρόκειται γιὰ κλέφτη, ἐπειδὴ στὶς λέξεις, τὸ ψέμα διακρίνεται. Βλέποντας ὅμως τὴν συγκεκριμένη ζωγραφιὰ τὸ παιδί, μὲ τὰ μάτια ἀνώριμα, καὶ τὴν συνείδηση “εὔπλαστη”, ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΝΟΗΜΑ ἀπὸ αὐτὸ ποὺ βλέπει, ἐκτείνεται γιὰ νὰ ἀντιληφθεῖ, ἄν εἶναι ἀρεστὸ στὸ πρόσωπο ἀπὸ τὸ ὁποῖο “ἐξαρτᾶται” τὸ παιδί, ἤ εἶναι κάτι ποὺ ἀντιπαθεῖ. Θὰ προσπαθήσει νὰ συμπεράνει, ἄν πρέπει νὰ “προσαρμοστεῖ” σὲ αὐτὸ ποὺ βλέπει, νὰ “ὑποταχτεῖ”, ἤ πρέπει νὰ θυμᾶται ὅτι δὲν θὰ πλησιάσει! Αὐτὸ λέγεται ἀνεπίγνωστος ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΜΟΣ, καὶ στοχεύει στὴν ἀποσύνθεση τῆς προσωπικότητας! Ἡ εἰκόνα ποὺ ἔχει μελετηθεῖ ὥστε νὰ μεταφέρει προσταγή, εἶναι φονικὸ ὄργανο, ἀσχέτως ἄν ἔχει τὰ ὡραιότερα χρώματα! Ἄσε ποὺ καὶ μόνο μία φευγαλαία ματιὰ φτάνει, γιὰ νὰ ῤιζώσει γιὰ πάντα στὴν μνήμη!».
«Ἐδῶ ποιός εἶναι ὁ καταναγκασμός, θεῖε;».
«Ἐδῶ τὸ σχολεῖο περνάει μέσα στὴν συνείδηση τοῦ μικροῦ παιδιοῦ, τὸν δικό του διεστραμμένο ὁρισμὸ τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ, ὅπως ἔκανε καὶ ὁ Χίτλερ. Τὴν στιγμὴ ποὺ εἶναι ἡλίου φαεινότερο ὅτι ἡ κότα δὲν εἶναι δική του, ἀλλὰ τὴν κλέβει, τὸ σχολεῖο ἀσχημονεῖ πάνω στὴν συνείδηση τοῦ παιδιοῦ, ψιθυρίζοντας βαθιὰ μέσα του ΝΑ ΔΕΧΕΤΑΙ τὴν πράξη τῆς κλοπῆς, καὶ χαρακτηρίζει τὸν κλέφτη, ΚΥΡΙΟ! Δηλαδή, ἄξιο σεβασμοῦ! Τὸ παιδὶ στὰ ἕξι του ἔχει συμπεράνει ὅτι τὸ κλέψιμο δὲν γίνεται ἀπὸ σοβαροὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ τὸ σχολεῖο μὲ τὸ κύρος του, θὰ “ἰσοπεδώσει” τὴν ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ· ὥστε ὅταν μεγαλώσει, καὶ ἔχει ἀποποινικοποιηθεῖ τὸ ἔγκλημα, τὸ παιδὶ νὰ δέχεται ἀδιαμαρτύρητα τὰ ἀδικήματα εἰς βάρος του, στὴν ἐπίγεια κόλαση ποὺ τοῦ ἑτοιμάζουν· ἤ νὰ κάνει τὸ ἴδιο, διάφορες “ἀξιοσέβαστες” κλεψιὲς…».
«Πῶς γίνεται νὰ ἀποποινικοποιηθεῖ τὸ ἔγκλημα; Καὶ ποιοὶ θὰ τιμωροῦνται, οἱ ἔντιμοι;». Εἶχα ἀκούσει τόσα πράγματα, ἴσως δὲν κατάλαβα καλὰ…
«Οἱ νόμοι τοῦ κράτους, Χρυσόστομε, ἔχουν ἀκομα ῥίζες ἀπὸ τὴν Δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, κάτι ποὺ σταδιακὰ ἀνατρέπεται, ὅπως βλέπουμε! Ἡ “καλή μας” Ἐπιστήμη θὰ ἀποφαίνεται κάθε τόσο, ὅτι πολλοὶ ποὺ ἐγκληματοῦν δὲν ἔχουν εὐθύνη γιὰ τὶς πράξεις τους, ὁπότε νὰ ὑπάρχει ἐπιείκεια! Τότε οἱ “τρομοκράτες”, θὰ εἶναι οἱ ἔντιμοι, ὅπως τὸ εἶπες, ἐπειδὴ θὰ ζητᾶνε δικαιοσύνη, ποὺ κανεὶς δὲν θὰ “καταλαβαίνει” τί εἶναι, ἐπειδὴ εἶναι ἀφηρημένη ἔννοια! Τὸ ζοῦμε βέβαια, ἀπὸ τώρα…».
«Ὁ κολλητός μου, ὁ Εἰρηναῖος, λέει ὅτι πολλὰ ἀπὸ τὰ μαθήματα τῆς ἀδερφῆς του, στὴν πρώτη, εἶναι παράλογα! Διάβάζει δηλαδὴ ἡ ἀδερφή του κείμενα ποὺ δὲν ἔχουν κανένα ἀπολύτως νόημα, καὶ αὐτὸ τὴν κάνει νὰ νιώθει χαζή, “βραχυκυκλώνει”! Ἐπειδὴ ὅμως δὲν θέλει νὰ τὴν “μυριστοῦν” οἱ ἄλλοι ὅτι δὲν κατάλαβε τὸ κείμενο, βλέπει πῶς ἀντιδροῦν τὰ ἄλλα παιδιά, καὶ τὰ μιμεῖται! Ὁπότε μὲ κάτι ποὺ εἶναι βλακεία, πάλι δὲν ἔρχεται κάποιος στὸ ἴδιο σημεῖο, νὰ γίνεται “σκυλάκι” ποὺ ἀκολουθεῖ; Ὅπως μὲ τὴν “εἰκόνα” ποὺ δίνει προσταγές;».
Ὁ θεῖος Θεοφύλακτος μπῆκε πάλι στὸ διαδίκτυο ἀπὸ τὸ τηλέφωνό του, βρῆκε ἄλλη σελίδα ἀπὸ τὸ ἴδιο βιβλίο, καὶ διάβασε: «”Ταξιδεύω μὲ τὸ τρένο, τρέχω, τρέχω δίχως φρένο, καὶ ὁ ἀετὸς φωνάζει, ἔε Τιτίνα, πάτα γκάζι”. Τὸ παιδὶ στὸ σχολεῖο διδάσκεται τὸν παραλογισμό, ἀπὸ τὰ πρῶτα κιόλας μαθήματα! Παράλογο εἶναι αὐτὸ ποὺ δὲν ἔχει λόγο ὕπαρξης. Βλακεία εἶναι αὐτὸ ποὺ ἀναφέρεται στὴν βλάβη. Μόνο ὅταν ἀδιαφορεῖς γιὰ τὸ παιδί, θὰ τοῦ πεῖς νὰ τρέχει δίχως φρένο, καὶ νὰ πατάει καὶ γκάζι! Ἤ ὅταν τὸ ἀντιπαθεῖς, καὶ θέλεις νὰ τοῦ προκαλέσεις βλάβη! Τὸ παράλογο σκοτώνει τὴν ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ, τὸ ὁποῖο ἔχει ἀνάγκη νὰ κάνει τὸ καλό, ὅπως εἶπες, ἐπειδὴ ἔχει ἀνάγκη νὰ τραφεῖ ἡ ψυχή του. Ἡ βλακεία ποὺ κατακλύζει τὰ σχολικὰ βιβλία, εἶναι ἀπὸ τὶς αἰσχρότερες μορφὲς βίας ποὺ σκέφτηκαν τὰ σκοτεινὰ μυαλά τῆς ἐποχῆς μας! Ἡ ἀνωτερότητα, ἡ πολυπλοκότητα τῆς σκέψης τῶν παιδιῶν μας, βάλλεται ἀπὸ τὴν χειρότερη “συμμαχία” μὲ τὸν διάβολο! Οἱ περισσότεροι γονεῖς δὲν ἀντιλαμβάνονται ὅτι Η ΑΣΥΣΤΟΛΗ ΒΛΑΚΕΙΑ τῆς πλειοψηφίας τῶν κειμένων ΕΞΕΥΤΕΛΙΖΕΙ τὶς ἀνάγκες καὶ τὶς δυνατότητες τῶν παιδιῶν τους, ἤ ΠΟΣΟ ΤΑ ΤΑΠΕΙΝΩΝΕΙ κρύβοντάς τους τὴν Ἀλήθεια! Τὰ παιδιὰ ἔχουν ἀνάγκη νὰ μάθουν τὸ φιλότιμο, γιὰ νὰ μαθαίνουν νὰ ἐπιτελοῦν τὸν ὑψηλὸ σκοπό τους. Χρειάζεται νὰ γνωρίζουν τὸν ἑαυτό τους, δηλαδὴ πῶς θὰ καλλιεργήσουν τὰ δῶρα τους ὥστε προσφέροντας στὸν πλησίον, νὰ πλησιάζουν στὸν Ἴδιο τὸν Χριστό! Τὸ φιλότιμο εἶναι ἡ τροφὴ τῆς ψυχῆς! Μὲ αὐτὸ γεφυρώνονται οἱ σχέσεις μὲ τὸν πλησίον, καὶ μὲ τὴν καλλιέργεια τῆς συνείδησης, ἔρχεται ἡ ποθητὴ ἐσωτερικὴ εἰρήνη. Ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο αὐτεξούσιο, τὸν τίμησε μὲ λογικὸ καὶ σοφία, ἀφοῦ ἔθεσε μπροστὰ στὰ μάτια του τὴν Ζωὴ καὶ τὸν θάνατο. Οἱ ἅγιοί μας μαθήτευσαν στὶς ἐντολὲς τῆς Ζωῆς, καὶ ἔχουμε νὰ ποῦμε τόσα πολλὰ γιὰ τὸν βίο τους, στοὺς μαθητές μας».
Ὁ θεῖος ἔκανε μία παύση, καὶ ἀπορροφήθηκε ἀπὸ τὶς σκέψεις. Χαιρόμουν ποὺ ὁ θεῖος ἦταν ἕνας φλογερὸς δάσκαλος! Τὸν εἶδα νὰ βρίσκει κι ἄλλη σελίδα τοῦ βιβλίου. «Οἱ αἰώνιες ἀξίες τῶν Ἑλλήνων κληροδοτοῦνται στὶς ἑπόμενες γενιές, μέσα ἀπὸ τὶς συζητήσεις ποὺ κάνουν οἱ ἄνθρωποι. Ὅχι αὐτὲς ποὺ κάνουν οἱ τρόφιμοι τῶν ὑπονόμων ἤ τῶν κοτετσιῶν. Σὲ αὐτὴ τὴν σελίδα ἡ γάτα κάνει μάγια, γιὰ νὰ γίνει κουκουβάγια! Νὰ λοιπὸν ποὺ ἡ βλακεία δὲν εἶναι καθόλου, μὰ καθόλου ἀθώα, ἀλλὰ διδάσκει μία περίεργη πραγματικότητα, ἡ ὁποία “σπέρνεται” παντοῦ! Τὰ ζῶα δὲν διαθέτουν ἦθος, γιὰ νὰ διδάξουν τὰ παιδιά, μποροῦν ὅμως νὰ διαβάλλουν τὸ ἦθος τῶν παιδιῶν! Ἕνα παιδάκι ποὺ βλέπει τὶς ἀκρίδες, τοὺς γορίλες καὶ τὶς γαρίδες νὰ γελᾶνε ποὺ ἡ γάτα κάνει μάγια, γιὰ νὰ μεταμορφωθεῖ σὲ κουκουβάγια, ἀνιχνεύει τὴν ἐντολὴ τοῦ “ναί”! Ναί, εἶναι καλὰ τὰ μάγια, καὶ ἄν τὰ κάνεις, οἱ ἄλλοι θὰ χαίρονται μαζί σου· “ναί”, εἶναι καλὸ νὰ θέλεις νὰ γίνεις κάτι ποὺ δὲν εἶσαι· “ναί”, ἔχεις τὴν δύναμη νὰ γίνεις κάτι ἄλλο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ εἶσαι…Ἡ ἐντολὴ τοῦ “ναί”, θὰ πλάσει τὴν συνείδηση τοῦ ἐξάχρονου παιδιοῦ νὰ εἶναι στὸ ἐξῆς δεκτικὴ στὰ μάγια, ὅπου τὰ βρίσκει μπροστά του! Αὐτὸ εἶναι ἕνα παράδειγμα τῆς θρασύδειλης πρόθεσης τῆς ἐκπαίδευσης, νὰ καθυποτάξει τὰ Ἑλληνόπουλα στὸν “νέο πολιτισμὸ” τῆς ἀποστασίας καὶ τῆς ἀκαθαρσίας, ποὺ πασχίζει νὰ φυτέψει μὲ ἐξοντωτικὴ βία στὶς ψυχές τους! Μόνο δαμάζοντας τὴν σκέψη τῶν παιδιῶν μὲ τὰ ἄθεα γράμματα, θὰ μένουν ἀργότερα ἀνοχύρωτα στὶς λυσσώδεις ἐπιθέσεις τῶν δαιμονικῶν παθῶν! Ὅπως βλέπεις καὶ ἀπὸ τὰ βιβλία σου στὸ γυμνάσιο, Χρυσόστομε, ἡ ἑλληνικὴ ἐκπαίδευση προσφέρει τὴν πορεία τῶν παιδιῶν τῶν Ἑλλήνων, θυσία στὸν διάβολο!».
«Αὐτὰ λέμε μὲ τοὺς φίλους μου, θεῖε, ὅτι μετὰ ἀπὸ τὸ νομοσχέδιο τοῦ αἴσχους, γιὰ τοὺς ὁμοφυλόφιλους, θὰ κινητοποιηθοῦμε! Σχετικὰ μὲ τὴν βλακεία, νὰ συζητᾶνε τὰ ζῶα, μοῦ θυμίζει κάποιους ποὺ ἔχουν παραισθήσεις, καὶ βλέπουν ὅ,τι νά’ ναι… Μόνο ἔτσι μπορεῖ νὰ “συμβεῖ”, κάποια συζήτηση μὲ τὰ ζῶα, δὲν ὑπάρχει ἄλλη περίπτωση. Σὲ αὐτὴ τὴν νοοτροπία θέλουν νὰ συνηθίσουν τὰ παιδιά; Ὅπως γιὰ παράδειγμα, αὐτῶν ποὺ παίρνουν οὐσίες, καὶ “χάνουν” τὸν ἀληθινὸ κόσμο; Εἶναι ντροπή!».
«Ἀγόρι μου, πρόκειται ξεκάθαρα γιὰ σαρωτικὴ ἐπιχείρηση ἐκφαυλισμοῦ τῶν παιδιῶν ὅλων τῶν ἡλικιῶν! Ἡ ἔκταση τῆς φθορᾶς τῆς παιδικῆς συνείδησης, δὲν χωράει μέσα στὶς λέξεις! Ἐξοικειώνοντας τὰ παιδιὰ μὲ ἄψυχα ἀντικείμενα καὶ ζῶα ποὺ μιλᾶνε, τὰ προπονοῦν ὥστε ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ ποὺ θὰ δοῦν ΑΦΥΣΙΚΑ πράγματα μπροστά τους—ὡς ἀποτέλεσμα μαγείας— νὰ τὰ ἀντιμετωπίσουν ὡς… οἰκεία, ἄρα ἀποδεκτά! Αὐτὰ ποὺ μᾶς ἔχει ἀπαγορεύσει ὁ Κύριός μας νὰ πλησιάζουμε, ἡ ἐκπαίδευση ΤΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ὡς… “τὸ μέλλον” τῶν δικῶν μας παιδιῶν! Δὲν ἔχει σημασία ποὺ ἡ τηλεκόλαση ἐπίσης συνηθίζει τοὺς πάντες στὰ ἄψυχα ἀντικείμενα ποὺ μιλᾶνε· τὸ Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδας ὁρίζει πὼς ὁ σκοπὸς τῆς ἐκπαίδευσης, εἶναι νὰ ὑπηρετεῖ πιστὰ τὴν Ἁγία Τριάδα, καὶ νὰ διδάσκει στὰ Ἑλληνόπουλα τὴν ἁγιότητα!».
«Καλὲ παντοῦ εἶναι ζωγραφισμένα ἄψυχα ἀντικείμενα μὲ πρόσωπο, τὰ ὁποῖα ὅμως παραποιοῦν τὴν ἀλήθεια! Τὰ πρόσωπα ἐκεῖ ποὺ δὲν ἔπρεπε νὰ ὑπάρχουν, θυμίζουν τὴν εἰδωλολατρεία… Πρέπει νὰ εὐαισθητοποιηθοῦν ὅσοι γράφουν ἱστορίες γιὰ παιδιά, νὰ σταματήσει κάποτε ἡ συκοφάντηση τῆς πραγματικότητας. Οἱ παπποῦδες καὶ οἱ γιαγιάδες μας ἔλεγαν ἱστορίες μὲ τὴν πεντακάθαρη ἀλήθεια γιὰ ἁγίους, καὶ ἀνθρώπους ποὺ σήκωναν τὸν σταυρό τους καὶ ἀκολουθοῦσαν τὸν Κύριο! Χρειάζεται ταπείνωση γιὰ νὰ συνεχίζεται ἡ Παράδοση τῆς εὐλάβειας». Ἀκόμα σκεφτόμουν τὸ “ναὶ καὶ ὄχι” μιᾶς εἰκόνας, ἤ μιᾶς βλακείας. Ὅπως τὸ ἔχω καταλάβει, ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος ἀρχίζει νὰ ἀντιλαμβάνεται τὸ βάθος τῶν ἀφηρημένων ἐννοιῶν μόνο ὅταν ἀρχίζει νὰ προσεύχεται, καὶ ἡ ψυχή του ἀρχίζει νὰ ΑΠΟΚΤΑ ΒΑΘΟΣ. Τότε μπορεῖ νὰ ἐνδυθεῖ τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου, ὥστε νὰ διακρίνει τὴν εὐλογία ἀπὸ τὴν διαφθορά. Ὅσο κάθεται δεκτικὸς στὰ μαχαιρώματα τῆς ἁμαρτίας, ἐκλαμβάνει ὡς σωστό, ὅ,τι κάνουν οἱ ἄλλοι. Ὁπότε γιὰ τὸν ἀνασφαλή, καὶ ἡ στάση τῶν ἄλλων λειτουργεῖ μὲ τὸ “ναὶ καὶ ὄχι”… Μάλιστα, οἱ περισσότεροι τῆς ἡλικίας μου ἐπιδιώκουν νὰ ἀντιγράφουν συστηματικὰ τὶς ἐπιλογὲς αὐτῶν ποὺ σταδιοδρομοῦν, ὡς “ἐμπνευστὲς” τοῦ πλήθους. Δὲν θεωροῦν δηλαδὴ οἱ φίλοι μου καθόλου κακό, νὰ γίνονται ἐκ πεποιθήσεως… ἀκόλουθοι. «Θεῖε, σχετικὰ μὲ τὸ μάθημα τῆς σεξουαλικῆς διαπαιδαγώγησης, ποὺ θέλουν νὰ βάλουν στὰ δημοτικά, σκεφτόμουν αὐτὸ ποὺ εἶπες πρίν· γιὰ τὸ σχολεῖο, ποὺ περιφρονεῖ τὴν οἰκογένεια καὶ μὲ τὸ “κύρος του” ἰσοπεδώνει τὴν προσωπικότητα τοῦ μικροῦ παιδιοῦ… Ἄν μπεῖ στὴν τάξη κάποιος δάσκαλος καὶ πεῖ ὅτι οἱ ἄνθρωποι ΠΡΕΠΕΙ νὰ συμπεριφέρονται ὅπως τὰ ζῶα, ἐπειδὴ ἡ ἐλευθεριότητα τοὺς “καταξιώνει”, καὶ τέλος πάντων ἔχουμε “προοδεύσει” πιά, τὰ παιδιὰ δὲν θὰ ἔχουν τὴν νοητικὴ καὶ λεκτικὴ ἱκανότητα νὰ ἀντιπαραθέσουν ἐπιχειρήματα, ποὺ θὰ διαψεύδουν τὴν ὀρθότητα τῆς ἐλευθεριότητας, ἄρα θὰ “ἡττηθοῦν” ἀπὸ τὴν δύναμη τοῦ δασκάλου, καὶ θὰ ὑποχρεωθοῦν νὰ ποῦν “ναὶ” στὴν ἄποψή του… Οἱ πληροφορίες ποὺ ὑποτίθεται ὅτι δίνει τὸ μάθημα γιὰ τὴν προστασία τῆς ὑγείας, χρειάζονται μόνο σὲ ὅποιον γκρεμιστεῖ στὴν ἐλευθεριότητα. Γιὰ τὰ ἁγνὰ παιδιά, τὸ μάθημα εἶναι μία βλακεία! Αὐτὸ σημαίνει πὼς ἐξ ἀρχῆς ὁ δάσκαλος θὰ μπεῖ στὴν τάξη ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ στὰ παιδιά, καὶ νὰ καθυποτάξει τὴν συνείδησή τους σὲ θέματα ἠθικῆς, ποὺ ἀσυζητητί, εἶναι τομέας τῆς οἰκογένειας! Μετὰ αὐτὰ θὰ κουβαλᾶνε τὸ “ναὶ στὴν ἐλευθεριότητα”, ποὺ θὰ τοὺς τριβελίζει τὸ μυαλὸ νὰ… “μεγαλώσουν”, συμφωνεῖς;».
Σὰν νὰ πέρασε πάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι του ἕνα ἀστραποσύννεφο, ὁ θεῖος ἄρχισε νὰ βγάζει “σπινθῆρες”. «Θυμᾶσαι ποὺ λέγαμε παλιότερα γιὰ τὴν “ἐξέλιξη”;».
«Ναὶ, τὴν θεωρία ποὺ λέει ὅτι ὁ ἄνθρωπος προέρχεται ἀπὸ τὸ ζῶο, καὶ ὅσο περνάει ὁ καιρὸς θὰ ἐξελίσσεται σὲ κάτι… ἀνώτερο. Εἶχες πεῖ πὼς ὅσο λέει ὁ ἄνθρωπος ὅτι προχωράει στὴν “ἐξέλιξη”, τόσο περισσότερο κρυμμένα εἶναι τὰ ὅπλα τοῦ διαβόλου».
«Βεβαίως! Οἱ πρωτεργάτες τῆς θεωρίας ἐκμεταλλεύτηκαν τὴν ἀγάπη τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὴν τελειοποίηση, καὶ ὀνόμασταν “πρόοδο’, ἤ “ἐξέλιξη” μία πορεία “λευκὴ ἐπιταγή”, ὅπου καθένας “ἐμπορευόταν” ὅπως τὸν βόλευε. Θὰ χρησιμοποιήσω τὰ λόγια σου, Χρυσόστομε, αὐτὰ τοῦ δασκάλου. Τέλος πάντων ἔχουμε “προοδεύσει” πιά, καὶ οἱ ἄνθρωποι ΠΡΕΠΕΙ νὰ συμπεριφέρονται ὅπως τὰ ζῶα… Ὅμως τί χάνει ὁ ἄνθρωπος ὅσο… “προοδεύει”; Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ δὲν χαρακτήρισε ποτὲ τὸ ζῶο;».
Τὰ μάτια του θρασομανοῦσαν, καὶ τὸν χαιρόμουν! «Ἡ λογική;».
«Ἡ λογική, ἡ ὁποία ὅμως ἀξιοποιεῖ τὸ ΑΥΤΕΞΟΥΣΙΟ! Γι’ αὐτὸ ὠρύεται ὁ διάβολος! Ὅσο ὁ ἄνθρωπος ἔχει τὸ αὐτεξούσιο, μπορεῖ καὶ βαδίζει πρὸς τὸν ὑψηλὸ σκοπό του, τὴν ΑΓΙΟΤΗΤΑ! Αὐτὴ θέλει νὰ ἐμποδίσει ὁλοκληρωτικά ὁ ἀκάθαρτος, καὶ ἔπλασε τὸν μύθο τῆς “προόδου”, ὁ ὁποῖος μύθος φοράει τὴν πλάνη σὰν πανοπλία! Ἄν ἀφαιρέσουμε ἀπὸ τὴν λεγόμενη “πρόοδο” τὴν ὑποκρισία καὶ τὴν καλοκοιτάξουμε, θὰ ἀνακαλύψουμε πὼς στὴν θέση της κρύβεται ἡ λέξη ΠΟΛΕΜΟΣ! Στὸ διάβα τῶν αἰώνων,“προόδος”, εἶναι ἡ ἐκστρατεία πολέμου τοῦ διαβόλου, μὲ σκοπὸ τὴν ἅλωση τοῦ ἀνθρώπου! “Πρόοδος” εἶναι ἡ πορεία πρὸς τὴν παραχάραξη τοῦ ἀνθρώπου σὲ… ΤΕΡΑΣ, τοῦ ὁποίου τὸ σῶμα θὰ ἔχει μετατραπεῖ σὲ ζῶο, καὶ τὸ πνεῦμα του σὲ δαίμονα! Αὐτὸ τὸ τέρας θὰ εἶναι “ῥὲς”, δηλαδὴ ἕνα… ἀντικείμενο, ποὺ θὰ χάσει ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα τὴν δυνατότητα νὰ γίνει ἅγιος! Ἡ “προεικόνιση” τῆς τερατουργίας, εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια, δηλαδὴ ἡ ἔλλειψη ἀγάπης πρὸς τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ἐπειδὴ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΕΙΝΑΙ ΑΦΥΣΙΚΟ ΝΑ ΑΓΝΟΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ!». Πῆρε δυὸ τρεῖς ἀνάσες κοιτάζοντάς με, καὶ συμπλήρωσε: «Ὅταν ἀκοῦς γιὰ “πρόοδο”, τὸ μυαλό σου νὰ πηγαίνει στὸν παντοειδὴ ΠΟΛΕΜΟ τοῦ διαβόλου, ἐνάντια στὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς ὅλων τῶν ἀνθρώπων! Ἡ δουλεία εἶναι ἀποτέλεσμα τοῦ πολέμου, καὶ ὅταν αὐτὸς εἶναι ἀόρατος, ἡ δουλεία γίνεται αἰώνια! Θὰ ἀγωνιστοῦμε παιδί μου! Θὰ ὑπερασπιστοῦμε τὰ Ἱερὰ καὶ τὰ Ὅσιά μας, ποὺ εἶναι ἡ πνευματικὴ περιουσία μας! Εἶναι ἡ γῆ καὶ τὸ ὕδωρ μας!».
Γιὰ μιὰ στιγμὴ νόμιζα ὅτι γύριζαν ὅλα γύρω μου! Δὲν ἤξερα τί νὰ πρωτοσκεφτῶ! Τὴν πλύση ἐγκεφάλου ποὺ κάνει τὸ σχολεῖο σὲ ὅλους τοὺς μαθητές, γιὰ νὰ γίνουν διαβολόπαιδα; Τὴν ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια τῶν Ἑλλήνων, ἡ ὁποία βάλλεται πανταχόθεν, μανιωδῶς; Τὴν ὑποτιθέμενη οἰκονομικὴ “πρόοδο”, τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ λαός μας διαβλέπει τὴν ἐξαθλίωση; Τὴν ἠθικὴ ἐκμετάλλευση ὅσων ὀργανώνουν τὴν “δαιμονιώδη διασκέδαση”, τὸ κατεξοχὴν σύμβολο τῆς “προόδου μας”; Ὁ πόλεμος τῶν “διαβασμένων”, κατὰ τῆς ἀνθρωπιᾶς καὶ τῆς συγκροτημένης προσωπικότητας, ἔκανε τὴν πατρίδα μας “μπᾶτε σκύλοι ἀλέστε”! «Θεῖε, εἶχα ἀκούσει ὅτι τὰ παιδιὰ ποὺ παρακολουθοῦν πολλὲς ὀλιγόλεπτες προβολὲς στὸ διαδίκτυο, βυθίζονται στὴν διάσπαση τῆς προσοχῆς. Μετά, τὰ περισσότερα παιδιὰ εἶναι βυθισμένα στὰ ἠλεκτρονικὰ παιχνίδια μὲ τὰ τέρατα, ὅπου τὰ μόνα τέρατα ποὺ ὑπάρχουν στὸν κόσμο, εἶναι οἱ δαίμονες! Πολλὰ παιδικὰ ἔχουν δαιμονικὲς φυσιογνωμίες, ποὺ λένε ἱστορίες γιὰ ἀγρίους. Πολλοὶ νέοι, στὴν διασκέδασή τους ἔχουν ἐντάξει διονυσιακὰ στοιχεῖα! Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι ἡ καθημερινότητά μας εἶναι αὐτοκαταστροφική! Ἡ τεχνολογία κάνει ἐντατικὲς ἑτοιμασίες γιὰ νὰ στρέφει τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀγαπᾶνε τὴν ἁμαρτία, καὶ νὰ μισοῦν τὴν θεία Πνοὴ ποὺ ἔχουν μέσα τους! Ὅταν νομιμοποιοῦνται καταστάσεις ποὺ δὲν τὶς κάνουν οὔτε τὰ ζῶα, αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος πλησιάζει πρὸς τὴν ἅλωσή του;». Ἦταν ἀπίστευτο, ἀλλὰ ἀγνοοῦμε σὲ πόσο δεινὴ κατάσταση ἔχουμε ἔρθει ὡς λαὸς…
«Νωρίτερα μὲ τὸν πατέρα σου, λέγαμε γιὰ τοὺς ἐπαίσχυντους νόμους ποὺ ἐκβαρβάρωσαν τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία. Ὅμως ἕνας τέτοιος νόμος ψηφίζεται ἀφοῦ πρῶτα θεσμοποιηθεῖ, “ὡριμάσει” μέσα στὴν κοινωνία ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΟΛΩΝ, ἀσχέτως ἄν τὰ μάτια δὲν συνειδητοποιοῦν τὰ στάδια αὐτοῦ ποὺ “ὡριμάζει”! Μετὰ ἀκολουθεῖ ἡ θεσμοθέτηση, ἡ ψήφιση τοῦ νόμου. Ἡ εὐθύνη μας καὶ ἡ ντροπή μας στὶς ἐπόμενες γενιές, εἶναι ἀσύλληπτη! Τουλάχιστον ἄς μᾶς γίνει μάθημα τώρα, νὰ ἀνοίξουμε τὰ μάτια μπροστὰ στὴν θεσμοποίηση τοῦ ἑπόμενου ἐπιπέδου “ἐξευρωπαϊσμοῦ” τοῦ Γένους μας, ποὺ γίνεται πάλι μπροστὰ στὰ μάτια ὅλων μας! Χρυσόστομε, νομίζω ὅτι εἶναι ἡ τελευταία εὐκαιρία…».
«Τί ἐννοεῖς; Μὴ μοῦ πεῖς ὅτι ἄρχισαν ἤδη οἱ ἐνέργειες γιὰ τὴν… “ἰσότητα” τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ ζῶο;». Τώρα αἰσθανόμουν τὰ δικα μου μάτια νὰ ἔχουν πεταχτεῖ ἔξω! Ὁ θεῖος ἔσκυψε τὸ κεφάλι, καὶ στάθηκε ἀμίλητος. Ὅσο τὸν ἔβλεπα νὰ δυσκολεύεται νὰ σηκώσει τὴν κατάσταση, μὲ “ἔζωναν τὰ φίδια”. Ὅταν μὲ κοίταξε, κατάλαβα ὅτι τὰ πράγματα δὲν ἦταν καλά.
«Μακάρι νὰ μποροῦσα νὰ σοῦ πῶ, ὅτι ἡ θεσμοποίηση αὐτῆς τῆς “σατανικῆς ἰσότητας” δὲν ὑφίσταται… Εἶναι ὅμως αὐταπόδεικτο πὼς στὴν κοινωνία μας, Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΥΠΟΤΙΜΗΘΗΚΕ, καὶ τὸ ζῶο… “ἐξυψώθηκε”! Τώρα ἔγκλημα θεωρεῖται ἡ κακοποίηση τῶν ζώων, ἐνῶ εἴδαμε τὸν νόμο νὰ ΕΓΚΡΙΝΕΙ τὴν κακοποίηση τῶν παιδιῶν, ἀπὸ τὴν οἰκογένεια τῆς ἀνωμαλίας, “προοδεύοντας” πρὸς τὴν ἅλωση τοῦ ἀνθρώπου! Τὸ ταξίδι τῆς ἐπιστροφῆς ἦταν ἕνα μαρτύριο! Στὸ ἀεροπλάνο εἶχα τὸν χρόνο νὰ κάνω μία πρόχειρη ἐκτίμηση, τοῦ βαθμοῦ στὸν ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος ἔχει χάσει τὰ ἀνθρώπινα χαρακτηριστικά του, καὶ θυμίζει… κτῆνος! Δυστυχῶς ἡ ἐκστρατεία πολέμου τοῦ σατανᾶ, ἔχει ἐπιφέρει ῥιζικὴ ἐπέμβαση στὴν δομὴ τῆς προσωπικότητας τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου, ὅπως καὶ στὴν ἴδια τὴν συνείδησή του! Αὐτὸ στὴν πράξη γίνεται ὅταν ὁ ἄνθρωπος γοητεύεται ἀπὸ τὸν “πολιτισμὸ” τοῦ ζώου… Ὁ Μέγας Βασίλειος εἶπε πὼς ἡ κόλαση εἶναι ἀδύνατον νὰ γίνει ἑλκυστική, ὁπότε ὁ διάβολος κάνει ἑλκυστικὸ τὸν δρόμο πρὸς αὐτή!».
«Εἶπες ὅτι ὁ μισὸς “πολιτισμὸς” τῶν ζῶων, εἶναι ἡ “ἐπιβίωση”. Ὁ ἄλλος μισὸς ποιός εἶναι;».
«Ὁ ἄλλος μισὸς εἶναι ἡ “ἀναπαραγωγή”. Αὐτὸ τὸν “πολιτισμὸ” στὸ σύνολό του, ἔχει ἀναλάβει νὰ ἐπιβάλλει ἡ τηλεκόλαση, συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς δαιμονικῆς βίας. Γιὰ νὰ διαβάσει κάποιος αὐτὴ τὴν ἐκτίμηση ποὺ σοῦ εἶπα, πρέπει νὰ ἔχει γερὰ νεῦρα!». Σηκώθηκε, καὶ ἀπὸ τὸν σάκκο του ἔβγαλε ἕνα σημειωματάριο. Βρῆκε τὴν σελίδα, καὶ μοῦ τὸ ἔδωσε. «Τὸ βλέπω ὅμως καὶ ἀλλιῶς· ἀπὸ τὸ βόλεμα τῆς ἀδιαφορίας ποὺ δείχναμε πρὶν καὶ τὴν ἀμέλεια, τὸ ἀδιέξοδο θὰ ὁδηγήσει στὴν συντριβὴ καὶ τὴν μετάνοια, προκειμένου νὰ ξαναβροῦμε μέσα μας τὴν ζωή. Ὀφείλουμε νὰ ἔχουμε μία ἀναζήτηση, μία πορεία, νὰ εἴμαστε αὐθεντικοί! Ὁ Κύριος εἶπε ὅτι τοὺς χλιαροὺς θὰ τοὺς ἐμέσει· ἐκτιμάει πολὺ τὸ ῥωμαλέο φρόνημα καὶ περιμένει ἀπὸ ἐμᾶς νὰ γίνουμε τέλειοι, ὅπως εἶναι καὶ ὁ Πατέρας μας ὁ οὐράνιος. Ὀντολογικὰ ὁ ἄνθρωπος εἶναι μὲ ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξή του θεοειδής, καὶ σὲ αὐτὸ ἔγκειται ἡ οὐσία του. Εἶναι κάτι δεδομένο, εἶναι ἡ θέση τῆς φύσης του. Σκοπὸς ὅλων τῶν πόθων καὶ τῶν στόχων του εἶναι ὁ Θεός! Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος δυνάμει θεανθρώπινο ὄν, καὶ ἔχει χρέος νὰ ἐξομοιώσει τὸν ἑαυτό του πρὸς τὸν Θεό, καὶ νὰ γίνει ἐνεργείᾳ θεανθρώπινο ὄν, ἑνωμένος κατὰ ἕναν τέλειο τρόπο μὲ τὸν Θεό! Ἡ πνευματικὴ ἐλευθερία εἶναι κίνηση ἀγάπης, ποὺ σπάει τὸ φράγμα τῆς ἀπομόνωσης τοῦ ἀνθρώπου, καὶ τὸν ὁδηγεῖ στὴν διάσταση τῆς ἐπικοινωνίας. Ἡ κοινωνία μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τοῦ δίνει τὴν ἐλευθερία νὰ ἀγωνίζεται γιὰ τὶς αἰώνιες ἀξίες καὶ νὰ ἀνέρχεται πνευματικά, δηλαδὴ νὰ διαφέρει ἀπὸ τὰ ζῶα».
«Νομίζω ὅτι οἱ Ἕλληνες χαθήκαμε στὴν “ἔρημο” τῆς ἁμαρτίας, καὶ πεθαίνουμε τῆς πείνας καὶ τῆς δίψας… Εἴδαμε τί καταφέραμε ἀπὸ μόνοι μας… Μόνο κρατώντας τὸν Χριστὸ ἀπὸ τὸ χέρι, θὰ βγοῦμε ἀπὸ τὸν λαβύρινθο τῆς φαντασίας μας! Ἡ τηλεκόλαση λειτουργεῖ μὲ εἰκόνες, δηλαδὴ θεωρεῖ δουλειά της νὰ δίνει ἐντολές, καὶ “θεσμοποίησε” μέσα μας τὴν νοοτροπία πὼς οὔτε δική μας δουλειά εἶναι νὰ σκεφτόμαστε τὸ σωστό, οὔτε ἔχουμε τὴν δύναμη… Ὅμως αὐτὴ δὲν εἶναι ἡ νοοτροπία τοῦ ῥαγιᾶ —ἀκόμα μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια; Τὴν δουλοπρέπεια καὶ τὸν ὁμηρία δὲν συντηρεῖ ἡ τηλεκόλαση, μὲ τὰ συμπλέγματα κατωτερότητας καὶ ὑποτέλειας ποὺ γεμίζει τὸν λαό μας; Ἔχουμε γίνει “γαϊδούρια”, καὶ ὥς τώρα δὲν δείξαμε τὸ φιλότιμο νὰ σπάσουμε τὴν ἁλυσίδα τῆς τηλεκόλασης, ποὺ σέρνουμε καθημερινά. Ἀχρηστευτήκαμε ἀπὸ τὴν εὐκολία, ὅπως μᾶς ἔλεγε ὁ ἅγιος Παΐσιος. Στὴν οὐσία θεῖε, αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἀποξενωθήκαμε ἀπὸ τὸ αὐτεξούσιό μας; Ποῦ σκεφτόμαστε σύμφωνα μὲ τὴν “κοινὴ” λογική;».
«Ὁ ὑποτελής, ὁ δουλόφρων, ἀρνεῖται ὅτι ἔχει ἐλευθερία! Ἀρνεῖται νὰ φύγει ἀπὸ τὴν βολὴ τῆς φαντασίας του, ποὺ τὸν δείχνει ὑπεράνθρωπο, δηλαδὴ μὲ σῶμα ζώου καὶ πνεῦμα δαίμονα… Γι’ αὐτὸ ἀρνεῖται νὰ βασανίσει τὶς συνήθειές του, καὶ νὰ διαπιστώσει κατὰ πόσο εἶναι ἔντιμος μὲ τὴν καρδιά του. Ὁπότε στὶς προσδοκίες του ἀπὸ τὴν ζωή, κάνει ἐκπτώσεις…».
«Λοιπόν, τὸ ἀποφάσισα. Μὲ τὸν Κίμωνα καὶ τὸν Εἰρηναῖο θὰ ὀργανώσουμε γενικὸ ξεσηκωμὸ μὲ τὰ παιδιὰ ὅλης τῆς Ἑλλάδας! Ἀπὸ τὶς ἑταιρείες ποὺ μεταφυτεύουν “προοδευτικὲς” πεποιθήσεις, δὲν θὰ ἀγοράζει κανείς! Τὰ προϊόντας τους ΘΑ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΑΠΑΤΑ, γιὰ νὰ μάθουν νὰ μᾶς ὑπολογίζουν! Αὐτὸ ἔλειπε, μαζί μὲ τὰ χρήματα ποὺ τοὺς πληρώνουμε, νὰ ἀφήνουμε στὸ χέρι τους τὰ Ἱερὰ καὶ τὰ Ὅσιά μας… Θὰ βάλουμε τὰ πράγματα τώρα στὴν θέση τους, ποὺ εἶναι ἀκόμα ἀρχή! Θὰ δώσουμε μεγάλες μάχες, γιὰ νὰ τελειώνουμε μὲ τὴν βλακεία! Στὸ ἐξῆς, Η ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΦΥΛΑΣΣΟΜΕΝΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ἀπὸ περισσότερα παιδιά της! Ἔχουμε τὸν Νόμο τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ μᾶς διατάζει νὰ ἀρνηθοῦμε τὰ ἔργα τῆς ντροπῆς, καὶ καταργεῖ τὸν νόμο τοῦ παραλόγου! Ἡ εὐλαβὴς οἰκογένεια εἶναι λεβέντισσα! Ξέρει νὰ στέκεται στὸ ὕψος της, καὶ μὲ τὸν βίο της ξέρει νὰ δίνει καὶ ἀπαντήσεις. Μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Χριστοῦ, θὰ ἀγωνιστοῦμε μὲ φιλότιμο, ἀρχοντιὰ καὶ λεβεντιά, γιὰ νὰ βάλουμε φραγμὸ στὴν ἅλωση τῆς ψυχῆς τοῦ Ἕλληνα καὶ τοῦ παιδιοῦ του!».
«Ὅταν ὁ ἄνθρωπος σπάει τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας, καὶ ζεῖ στὴν περιοχὴ τῆς ἀναπλάσεως τῆς αἰωνιότητας, γίνεται πρόσωπο, δηλαδὴ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΟΝΤΟΤΗΤΑ! Γιὰ νὰ μποῦμε σὲ αὐτὴ τὴν πορεία, ἐπείγει νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς χρειάζεται νὰ κυβερνήσουμε τὸν ἑαυτό μας. Τὸ ἁρμόδιο “σχολεῖο”, εἶναι ἡ νηστεία. Ἡ μετάνοια, Χρυσόστομε, ξεκινάει μὲ τὴν ἐγκράτεια, ἡ ὁποία δόθηκε στοὺς ἀνθρώπους γιὰ νὰ παίρνουμε δύναμη, στὴν πορεία τῆς καθαρότητας. Δίπλα μας ἔχουμε τοὺς ἱερεῖς ποὺ ἀγωνιοῦσαν γιὰ ἐμᾶς καὶ προσεύχονταν μὲ δάκρυα, γιὰ νὰ μᾶς φυλάξουν ἀπὸ τὴν ἐπίθεση τῶν Σοδόμων. Τὸ ἄλλο ποὺ χρειάζεται γιὰ τὴν πορεία πρὸς τὴν ἀθανασία, εἶναι νὰ βρισκόμαστε κάτω ἀπὸ τὸ ἱερὸ πετραχήλι τους, καὶ νὰ ἀκοῦμε ἀπὸ τὸ στόμα τους, ὅσα μᾶς λέει ὁ Ἰδιος ὁ Κύριος. Μακριὰ ἀπὸ τοὺς μισθωτούς, ποὺ στὶς τσέπες τους κουδουνίζουν τὰ “τριάκοντα ἀργύρια”!».
«Ἄν μᾶς ἔλεγε τώρα ὁ Χριστὸς…», ξεκίνησα νὰ λέω στὸ θεῖο, καὶ ἡ ψυχή μου ἔπιασε τὶς “πτήσεις”, «νὰ ξεχάσουμε ὅτι ὑπάρχουν πράγματα ἀνέφικτα, καὶ νὰ σκεφτοῦμε τρόπους ἀξιοποίησης τῶν χαρισμάτων ποὺ μᾶς ἔδωσε, τί θὰ Τοῦ λέγαμε; Ἄν μᾶς τόνιζε ὅτι ἤθελε νὰ κάνουμε τὸ καλύτερο γιὰ τὰ παιδιά Του καὶ περίμενε ἀπάντηση, πῶς θὰ ὑπηρετούσαμε τὸ θέλημά Του; Τότε ποὺ τὸ Κρυφὸ Σχολειὸ ἔκανε τὸ “ἀνέφικτο”, κράτησε τὴν Ἑλληνορθοδοξία μέσα στὶς χειρότερες συνθῆκες! Ἄν τὸ καλοσκεφτοῦμε, δὲν ὑπάρχουν καλὲς ἤ κακὲς συνθῆκες, ὑπάρχει μόνο τὸ ΑΛΜΑ τῆς ψυχῆς, γιὰ νὰ διαδώσουμε τὴν Ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου! Ὅταν μποροῦμε νὰ σκεφτοῦμε κάτι, μποροῦμε καὶ νὰ ἐργαστοῦμε γι’ αὐτό! Πρέπει νὰ ἀφήσουμε ἐλεύθερη τὴν συνείδησή μας, νὰ μᾶς καθοδηγήσει στὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ!».
«Χρυσόστομε, ὁ λαός μας ἐπιβίωσε κάτω ἀπὸ πολὺ δύσκολες συνθῆκες, ἐπειδὴ εἶχε βάσεις πνευματικές! Πίστευε στὸν Χριστό, στοὺς θεσμούς, στὶς ἀρχὲς καὶ τὶς ἀξίες τῆς Παράδοσής μας. Αὐτὸ ποὺ λὲς “ἔκαιγε” τὴν ψυχή μου ἀπὸ καιρό, ἀλλὰ ἐπείγει νὰ μποῦν τὰ θεμέλια, σήμερα! Πρέπει νὰ ἱκετεύσουμε τὸν Κύριο νὰ μᾶς φωτίσει καὶ νὰ μᾶς καθοδηγήσει, ὥστε νὰ διδάξουμε στὰ παιδιὰ νὰ πιστεύουν στὸν Θεό, νὰ ἀγαπᾶνε τὴν Πατρίδα, νὰ σέβονται τοὺς γονεῖς τους, νὰ ἀγαπᾶνε τὸν διπλανὸ καὶ νὰ θυσιάζονται γιὰ τὸ καλὸ τοῦ ἄλλου! Εἴμαστε ὑπεύθυνοι ἅπαντες! Πρέπει νὰ τοὺς ποῦμε γιὰ τὸν θησαυρὸ ποὺ ἔχουμε στὴν Παράδοση καὶ τὴν Ἱστορία μας!
Βασιλεὺς τῶν ὅλων καὶ Κύριος ἦρθε τὸν Ἀδὰμ ἀναπλάσασθαι
Μάχεστε ἀδέλφια γιὰ τὴν Πίστη, καὶ τὴν Ἅγια Πατρίδα!
Στὸν ἀόρατο πόλεμο δὲν ὑπάρχει ἄμαχος πληθυσμός.
Εἴμαστε ὅλοι μάχιμοι!
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
