«…Ἐσὺ νὰ μὴν δίνεις σημασία, νὰ κοιτᾶς τὴν δουλειά σου, παιδί μου. Ἡ θέση μας εἶναι νὰ ἀσχολούμαστε μὲ τὸ καλό, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ κάνουμε προσευχή. Ὅταν ἐξετάζουμε τὶς ἀσχήμιες τῶν ἄλλων, ἡ ψυχή μας ἐξαντλεῖται».
Ἀκούγοντας τὸν κύριο νὰ μιλάει στὸ τηλέφωνο, ἄνοιξα τὰ μάτια. Καθόταν στὴν διπλανὴ θέση καὶ ἦταν πολὺ λεπτὸς στοὺς τρόπους του. Τὸ λεωφορεῖο εἶχε ξεκινήσει τὰ ξημερώματα καὶ κοιτάζοντας τὴν ὥρα, κατάλαβα ὅτι εἶχα κοιμηθεῖ πολύ. Ἡ τελευταία φράση του ἀκούμπησε τὴν εὐαίσθητη χορδή μου, καὶ μὲ αἰφνιδίασε! Τὸ μυαλὸ μπῆκε σὲ μία ἀλλόκοτη κίνηση ξαφνικά, προσπαθώντας νὰ βρεῖ κάποιο σημεῖο γιὰ νὰ κρατήσει τὸ “πολύτιμο νῆμα” ποὺ πέρασε ἀπὸ μπροστά του. Ὅταν πήγαινα νὰ ἐπισκεφτῶ τὴν ἀδερφή μου, ποὺ σπουδάζει, ἔκανα σχέδια γιὰ ἀπίθανη διαμονή. Τώρα, στὴν ἐπιστροφὴ γιὰ τὸ σπίτι, εἶχα πάρει μαζί μου δύο λέξεις: ἄδεια ζωή! Αὐτὸ μὲ περίμενε κι ἐμένα; Ποῦ θὰ ἔβρισκα τὴν δύναμη σὲ τρία χρόνια, νὰ διαβάσω γιὰ τὶς πανελλήνιες; Δὲν λέω ὅτι πέρασα ἄσχημα· διασκεδάζαμε, τεμπελιάζαμε ἀρκετά, χαχανίζαμε ὅσο ἀντέχαμε, ἀκούγαμε τὰ παράπονα τῶν ἄλλων φοιτητῶν γιὰ τὰ πάντα… Ὅμως, τίποτα σημαντικὸ δὲν πέρασε ἀπὸ μπροστά μου! Ὅσο τὸ συνειδητοποιοῦσα, πλακωνόταν ἡ καρδιά μου! Λίγες ἡμέρες ἔμεινα, καὶ ἀπογοητεύτηκα! Ἴσως ἐπειδὴ τὰ μαθήματα ἀπωθοῦσαν τὴν ἀδερφή μου, καὶ τὸ αὔριο δὲν τὴν ἐνθουσίαζε… Δὲν εἶχα ξαναδεῖ ἄνθρωπο μὲ “ἐξαντλημένη ψυχή”!Ἔπρεπε ὁπωσδήποτε νὰ μάθω περισσότερα ἀπὸ τὸν διπλανὸ κύριο, γι’ αὐτὸ ποὺ εἶπε. Συστηθήκαμε καὶ χωρὶς νὰ καθυστερῶ, τὸν ῥώτησα: «Πότε ἐξαντλεῖται ἡ ψυχή; Δὲν τὸ ἤξερα ὅτι μπορεῖ νὰ συμβεῖ κάτι τέτοιο…».
«Συμεών, τὸ ῥητὸ λέει “ἀργία μήτηρ πάσης κακίας”. Αὐτὸ σημαίνει πὼς ὅταν ἀφήνουμε κάποιες, ἤ ὅλες τὶς δυνατότητές μας ἀνεκμετάλλευτες, τὶς καταχρᾶται ἡ περιέργεια, ποὺ ἀναλαμβάνει νὰ τὶς διασκορπίζει στὸ περιθώριο τῆς ζωῆς μας. Κατὰ συνέπεια, διασκορπίζεται καὶ ἡ προσοχὴ τοῦ νοῦ καὶ τῆς καρδιᾶς μας. Ὅπως ἄκουσες, δὲν σταματάω νὰ συμβουλεύω τὰ παιδιά μου, ἐπειδὴ ἡ εξωτερικὴ ἀταξία πυροδοτεῖ τὴν ἐσωτερική. Εἶμαι πατέρας τεσσάρων παιδιῶν, καὶ ἀγωνίζομαι νὰ τὰ διδάξω νὰ λένε τὴν ἀλήθεια στὸν ἑαυτό τους».
«Κύριε Ἰγνάτιε, τί παθαίνει ἡ ψυχὴ μόλις ἐξαντληθεῖ;».
«Σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο, δὲν μπορεῖ νὰ κρύβεται ἄλλο… Ἀφήνει τὴν ἐσωτερικὴ ἔλλειψή της καὶ τὴν δυστυχία της, νὰ φαίνονται! Πρόκειται γιὰ μία κατάσταση ἄκρως ἐπικίνδυνη, ἐπειδὴ τὸ πολυδιάσπαστο ἀπομακρύνει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν διάθεση νὰ ἐλέγχει τὸν ἑαυτό του. Δηλαδή, ὁ περισπασμὸς δὲν τοῦ ἐπιτρέπει νὰ δεῖ τὰ σφάλματά του! Ὅμως δυνατός, εἶναι αὐτὸς ποὺ μπορεῖ νὰ παραδεχτεῖ τὰ σκοτάδια του! Ὁ ἀδύναμος ἐπιδιώκει νὰ φανεῖ ἰσχυρός, ἀλλὰ σταδιακὰ ἀφομοιώνεται ἀπὸ τὶς ἐξαρτήσεις, που τοῦ προκαλοῦν συγκρούσεις. Δηλαδή, ὁ περισπασμὸς καὶ ἡ ἐξάρτηση δηλώνουν τὴν ἀποτυχία τῆς ψυχῆς νὰ σιτιστεῖ ἀπὸ τὰ ὑποκατάστατα στὰ ὁποῖα φυλακίζεται, καὶ ἐπειδὴ δὲν ἀναπαύεται, ἐξαθλιώνεται… Τότε γίνεται ἐπικριτικὴ μὲ τοὺς πάντες!».
Σὰν νὰ ἔβλεπα μπροστά μου τὸ κουρασμένο βλέμμα τῆς ἀδερφῆς μου. Πολὺ φοβᾶμαι, ὅτι ἄν τῆς τηλεφωνήσω τώρα καὶ τὴν ῥωτήσω γιὰ τὰ σκοτάδια τῆς ψυχῆς της, θὰ ἀπαντήσει ὅτι δὲν ἔχει ἰδέα, σὰν ἐμένα… Ὅταν στηρίζεσαι ὅμως σὲ αὐτὰ ποὺ ἐπιθυμεῖς, σὲ ὑποθέσεις τοῦ μυαλοῦ καὶ τῆς φαντασίας, σίγουρα ζεῖς στὸ περιθώριο! Ἄν δὲν μπορεῖς νὰ δεῖς τοὺς κινδύνους ποὺ περιέγραψε ὁ κύριος Ἰγνάτιος, τότε πῶς θὰ βρεθεῖς ἕνα βῆμα μπροστὰ γιὰ νὰ τοὺς ἐξουδετερώσεις; Προφανῶς ὅμως κρίνω τὴν ἀδερφή μου, ἐπειδὴ καὶ ἡ δική μου ψυχὴ ἔχει καταβληθεῖ… Ὁ λόγος ποὺ μοῦ προκάλεσε κατάπληξη ἡ καθημερινότητα τῆς ἀδερφῆς μου, ἦταν αὐτὸ ποὺ ἔλεγε συνέχεια ἡ γιαγιά μας, ὅτι τὸ ρολόι μετράει τὴν ζωὴ ποὺ μᾶς ἀπομένει! Ὅτι ὁ χρόνος μας εἶναι τὸ πολυτιμότερο ἀπὸ τὰ δῶρα ποὺ μᾶς χάρισε ὁ Χριστός, ἀφοῦ ἀπὸ αὐτὸ ἐξαρτᾶται ἡ χρήση τῶν ὑπόλοιπων δώρων! Ἄν δὲν μάθουμε νὰ ἐργαζόμαστε δὲν ὐπῆρχε περίπτωση νὰ προκόψουμε, τὸ ἤξερα· δὲν μὲ ἔνοιαζε ὅμως ποὺ στενοχωροῦσα τὸν ἑαυτό μου μὲ τὴν τεμπελιά μου, ἔλεγα θὰ τοῦ ζητοῦσα συγγνώμη, καὶ ξεμπέρδευα… Μόλις ὑποψιαζόμουν ὅτι θὰ ταπεινωνόμουν, ἤ ὅτι θὰ κουραζόμουν παραπάνω, στὸ μυαλὸ ἐρχόταν τὸ ψέμα, γιὰ νὰ ξεφύγω. Κορόιδευα μαζί καὶ τὸν ἑαυτό μου, καὶ τὸν ἄφηνα νὰ εἶναι πλεονέκτης… Ἀπὸ τὴν ἄλλη, δὲν ἦταν μόνο ἡ δυστυχία τῆς ἀδερφῆς μου ποὺ εἶχε ἀρχίσει νὰ φαίνεται, ἦταν καὶ ἡ δική μου, ἀλλὰ ἀφοῦ ἀποφάσισα νὰ ξετρυπώσω τὰ σκοτάδια μου, κανονικὰ ἔπρεπε νὰ τὰ πῶ ὅλα. Δὲν ἤξερα ὅτι λέγονταν συγκρούσεις αὐτὰ τὰ τρομερὰ χτυπήματα ποὺ γίνονται μέσα μου, ποὺ ὁ μισὸς ἑαυτός μου ἔκανε ἐπίθεση στὸν ἄλλο μισό, καὶ δὲν ἤξερα ποιοῦ τὸ μέρος νὰ πάρω! Ὁ φόβος μοῦ ἔλεγε ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἀντίπαλος τῶν ἐπιθυμιῶν μου· ἴσως γι’ αὐτὸ δυσκολεύομαι, καὶ δὲν προσεύχομαι κάθε μέρα. Ὑποπτεύομαι ὅτι ἄν πλησιάσω στὸν Χριστό, θὰ μοῦ κόψει τὶς συνήθειες, ποὺ μὲ αὐτὲς μὲ ἀναγνωρίζω… Ὅμως ἄν ὑπολειτουργῶ καὶ χάνεται ἡ δύναμή μου στὸ περιθώριο τῆς ζωῆς μου, πῶς θὰ ἀντέχω νὰ συνεχίζω νὰ μὴν ἔχω λόγο νὰ μὲ σέβομαι; Ἄν φρενάρω τὴν ἐξάρτηση ἀπὸ τὴν πλεονεξία —ποὺ προκαλεῖ ἡ ἐξάντληση— μὲ ποιό τρόπο θὰ μάθω ἀκριβῶς ποιός εἶμαι ἐγώ; «Τί πρέπει νὰ κάνουμε δηλαδή, γιὰ νὰ μὴν ἀφήνουμε τὶς δυνατότητές μας ἀνεκμετάλλευτες;».
«Κατ’ ἀρχὰς, νὰ ποῦμε ὅτι θὰ τὸ κάνουμε ἐπειδὴ μέσα μας ὑπάρχει φυτεμένο τὸ ἰσχυρότατο ἔνστικτο τῆς αὐτοσυντηρήσεως, τὸ ὁποῖο βεβαίως, θὰ προσανατολίσουμε πρὸς τὸν μεγάλο σκοπὸ τῆς ζωῆς μας! Ἀπὸ μόνα τους τὰ ἔνστικτα εἶναι τυφλὲς δυνάμεις, ποὺ ἡ ψυχή μας ὀφείλει νὰ δαμάσει, γιὰ νὰ γίνουν πολύτιμοι βοηθοί της. Αὐτὸ μόνο ἡ σιτισμένη ψυχὴ εἶναι σὲ θέση νὰ τὸ κάνει, ἡ προσευχόμενη, ποὺ ζεῖ μὲ τρόπο ἀρχοντικό, συγκαλώντας καὶ συντονίζοντας ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΣΘΕΝΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ. Ὅπως καταλαβαίνεις, ἡ ψυχὴ καλεῖται νὰ ἀγωνιστεῖ γιὰ τὴν ἐπιβίωσή της στὸν οὐρανό! Ἐκεῖ θὰ συγκεντρώνει τὸν θησαυρό της ὅσο ζεῖ ἐπὶ γῆς, ὁ ὁποῖος θὰ εἶναι ἀπρόσβλητος ἀπὸ τὴν φθορὰ καὶ τὴν ἀπειλή! Θὰ σχετίζεται ὅμως ἡ ψυχὴ μὲ τὸν οὐρανὸ καὶ τὸν θησαυρό του, μόνο ἄν οἰκοδομήσει μέσα της δωμάτιο, γιὰ τὸν θρόνο τοῦ Βασιλιὰ τοῦ οὐρανοῦ! Ἐκεῖ μέσα θὰ Τὸν προσκυνάει, καὶ θὰ τέρπεται μὲ τὶς εὐωδίες τοῦ Παραδείσου! Ἀπὸ ἀγάπη, θὰ προσφέρει στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ ὅλο τὸ σθένος της! Ἕνας τέτοιος προσωπικὸς χῶρος στὴν καρδιὰ μας, εἶναι ἀπροσπέλαστος ἀπὸ τὰ βλέμματα τῶν ἄλλων! Ὁ μεγάλος σκοπὸς τοῦ ἀνθρώπου ἑδρεύει στὴν καρδιά, ποὺ σὲ πεῖσμα τοῦ κόσμου, ὁ Βασιλιάς της τὴν ἔχει ἐλευθερώσει! Ὁ ταπεινὸς ἄνθρωπος λέει ὅτι δὲν ἔχει τίποτα δικό του, ἄλλὰ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ!».
Τὸν ἄκουγα, νομίζοντας ὅτι βρισκόμουν κι ἐγὼ σὲ ἕνα τέτοιο δωμάτιο! Ἕνιωθα τὴν ἀξία τοῦ θησαυροῦ, καὶ ἡ καρδιά μου καμπάνιζε ἀπὸ λαχτάρα! Πόσες δικαιολογίες ξέφτιζαν μπροστὰ στὴν ἀξία ποὺ ἑλκύει πλήρως τὴν ἀπεριόριστη ἐκτίμηση; Πρὶν νὰ μάθω γιὰ τὸν θησαυρό, δὲν ἔνιωθα τὴν φτώχια μου… «Δηλαδὴ κύριε Ἰγνάτιε, πρέπει νὰ συγκεντρώσουμε ἀνεξαιρέτως ΟΛΕΣ τὶς δυνάμεις μας, ἐπειδὴ θὰ ἔχουμε ἐντοπίσει τὴν ῥίζα ΟΛΩΝ τῶν προβλημάτων μας;», ῥώτησα, βλέποντας στὴν καρδιά μου νὰ ἁπλώνεται ἡ ὑφὴ τῆς ξεκούρασης.
«Τὸ εἶπες πολὺ σωστά, Συμεών! Μαθαίνοντας ὁ ἄνθρωπος νὰ καθυποτάσσει τὸ ψυχικό, τὸ νοητικὸ καὶ τὸ σωματικὸ σθένος του, βγαίνει ἀπὸ τὸν ἑαυτό του καὶ ἀρνεῖται τὰ δικαιώματά του! Μόνο ὡς ἰσχυρὸς μπορεῖ νὰ τὸ καταφέρει! Γονυπετὴς μπροστὰ στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ, μέσα στὸ ἄβατο τῆς καρδιᾶς του, αἰτεῖται τὸ ἔλεος ἀπὸ τὸν Βασιλιά του, ὁ Ὁποῖος εἶναι Ἀγάπη!»
Λέγοντας γιὰ δικαιώματα, μήπως ἐννοοῦσε καὶ τὴν πλεονεξία; Δηλαδὴ γενικῶς τὶς ἐξαρτήσεις; Τὰ ἔχω καταλάβει λάθος, ἤ ὁ κύριος Ἱγνάτιος ἀνέτρεψε ὅλη τὴν εἰκόνα ποὺ εἶχα γιὰ τὴν ἀγάπη, ποὺ δὲν μπορῶ νὰ “χρησιμοποιῶ” πιὰ ὡς δικαίωμα; Ἦταν πάνω ἀπὸ τὶς δυνάμεις μου ὥς τώρα νὰ συλλάβω, ὅτι ἀγαπᾶμε ἀκριβῶς ἐπειδὴ δὲν εἴμαστε ἀνασφαλεῖς! Ἡ καρδιά μου συνέχιζε νὰ φτερουγίζει στὴν σκέψη ὅτι μοῦ ταιριάζει νὰ ἀγαπάω, ἐπειδὴ ἡ καρδιά μου θὰ ξεχειλίζει ἀπὸ ἀγάπη! Μία τέτοια καρδιὰ θὰ μποροῦσα νὰ προσφέρω στὸν Χριστό; Μία ἀνάσα ἀνώτερης συγκίνησης σίτισε τὴν ψυχή μου, ποὺ τὴν εἶδα νὰ μὲ ἐνθαῤῥύνει ὅτι ἄξιζε ὁ μόχθος νὰ οἰκοδομηθεῖ μέσα της τὸ δωμάτιο, μὲ τὸν θρόνο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ! «Εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ τὰ ἀκούω ὅλα αὐτά! Εἶχα ἄλλη εἰκόνα γιὰ τὴν “ἐπιβίωση”…».
«Ὅ,τι λάμπει, δὲν εἶναι χρυσός! Οἱ Ὀρθόδοξοι, γονατίζουμε μπροστὰ στὸν θρόνο τοῦ Ἰησοῦ ἐδῶ καὶ δύο αἰῶνες! Θὰ σοῦ φέρω γιὰ παράδειγμα τὸν ἅγιό μου, τὸν ἅγιο Ἰγνάτιο τὸν Θεοφόρο καὶ Ἱερομάρτυρα. Οἱ Χριστιανοὶ τῆς Ῥώμης προσπάθησαν νὰ τὸν ἀπαλλάξουν ἀπὸ τὴν καταδίκη τοῦ μαρτυρίου, ἀλλὰ ὁ ἴδιος —ποὺ ἦταν ὑπερήλικας— τοὺς παρακαλοῦσε νὰ μὴν ἐμποδιστεῖ ὁ δρόμος τῆς ἄθλησής του, ἀλλὰ νὰ ἀξιωθεῖ νὰ τὸν φᾶνε τὰ λιοντάρια, ὥστε νὰ συναντήσει γρήγορα τὸν ποθούμενο Κύριο! Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὁ θησαυρὸς τῶν ἀγαθῶν ὅπως λέει ἡ προσευχή, εἶναι ἡ ἀφάνταστη εὐτυχία ποὺ ἀναβλύζει στὴν ψυχή, ἡ ὁποία προκειμένου νὰ τὸ ἑλκύσει, στερεῖται ὄσες σύντομες ἀπολαύσεις τὴν καθηλώνουν στὴν γῆ! Εἶναι ὁ θησαυρὸς ποὺ ἀνακαλύπτει ἡ ψυχή, καὶ τρέχει πανευτυχὴς νὰ πουλήσει ὅσα τὴν αἰχμαλώτιζαν, γιὰ νὰ ἀγοράσει τὸ χωράφι ποὺ τὸν κρατοῦσε κρυμμένο!».
Γιὰ πρώτη φορά, μπόρεσα νὰ νιώσω τὴν πίστη κάπως πιὸ “χειροπιαστά”! Ἡ γεύση της ἔμοιαζε μὲ μία “ἄυλη οὐσία”, ποὺ μόλις ἡ ψυχή μου τὴν “γεύτηκε” διέκρινε ὅτι ἦταν ἀνώτερη, ἀφοῦ ἀποκάλυπτε στὰ μάτια τῆς ψυχῆς, ὅλη τὴν “κρυμμένη” οὐσία τῆς ζωῆς! Τώρα καταλάβαινα ὅτι ἡ προσευχόμενη ψυχή, γινόταν ἱκανὴ νὰ τιθασεύσει τὸ σθένος τοῦ ἀνθρώπου πρὸς ὄφελός της, ἀφοῦ πρῶτα χρειαζόταν νὰ “βλέπει” τὰ πράγματα στὸ βάθος τῆς οὐσία τους. Ἡ προσευχὴ ἦταν ὁ μόχθος τῆς οἰκοδομῆς, ἄρα τὸ μεγάλο ἐμπόδιο γιὰ τὸ δωμάτιο μὲ τὸν θρόνο τοῦ Βασιλιά μας, ἦταν ὁ διασκορπισμὸς ἀπὸ τὴν ἀργία, τὴν τεμπελιά! «Κύριε Ἰγνάτιε, εἶναι ὡραῖο νὰ βρίσκουμε ἀπαντήσεις σὲ αὐτὰ ποὺ δὲν ξέρουμε νὰ ῥωτήσουμε!».
«Πράγματι! Αὐτὸς ἦταν ὁ λόγος ποὺ ἐπισκέφτηκα ἕνα ἀγαπημένο μοναστήρι, ἐπειδὴ ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη νὰ μάθουμε περισσότερα γιὰ τὴν πίστη μας! Ἐκεῖ μονάζει ἕνας συγγενής μου καὶ ὅταν πηγαίνω, ἡ χαρά μου εἶναι διπλή! Συγγνώμη, μὲ καλεῖ ὁ μεγαλύτερος γιός μου». Βρισκόμουν πολὺ κοντά του, καὶ ἡ συνομιλία τους στὸ τηλέφωνο, ἀκουγόταν μὲ εὐκολία.
«Πατέρα, πές μου κάτι ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἄκουσες».
«Ἡ εὐγνωμοσύνη εἶναι τὸ καταλληλότερο ἔνδυμα γιὰ νὰ πλησιάσουμε πολὺ κοντὰ στὸν Χριστό, ἐπειδὴ εἶναι ἡ ζωντανὴ “ἀπόδειξη” τῆς λύτρωσής μας ἀπὸ τὸ δυσβάσταχτο ἤ τὸ παράλογο! Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει ἐπίγνωση τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ φλέγεται ἀπὸ εὐγνωμοσύνη, καὶ ἐπειδὴ στὴν καρδιὰ κρατάει τὴν “ἀπόδειξη” τοῦ πλούτου του, ἐκείνη ἀνεβαίνει μὲ τὴν “ὑπερταχεία” στὸν οὐρανό, ποὺ οἱ πόρτες του εἶναι ὀρθάνοιχτες!».
Ὁ διάλογός τους ἦταν σύντομος καὶ στὴν ἡσυχία ποὺ ἀκολούθησε, ἡ σκέψη μου ἑστίασε στὸ χωράφι ποὺ εἶπε ὁ κύριος Ἰγνάτιος, ὅτι ὑπῆρχε κρυμμένος θησαυρός. Ὅπως τὸ καταλάβαινα, ὅσο ἡ προσοχὴ τοῦ νοῦ καὶ τῆς καρδιᾶς μας διαχέεται, ὁ θησαυρὸς δὲν γίνεται ἀντιληπτός! Ἄν δὲν τὸν κυνηγήσω ὅμως τώρα ποὺ ἄκουσα γι’ αὐτόν, πῶς θὰ ἀντέχω νὰ μὴν ἔχω λόγο νὰ μὲ σέβομαι; Ἄν ὁ μεγάλος σκοπὸς τῆς ζωῆς εἶναι ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΕΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ὅταν θὰ “ταξιδέψει”, δὲν “δικαιοῦμαι” νὰ διαπραγματεύομαι ἄν θὰ ΔΩΣΩ ΤΩΡΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ἀφοῦ εἶναι βέβαιο ὅτι τότε ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Βλέποντας τὸ δεῖγμα τῆς ἀνώτερης “κρυμμένης” οὐσίας τῆς ζωῆς μέσα στὴν ψυχή μου, ἔνοιωθα ἀκριβῶς τὸν λόγο ποὺ εἶπε ὁ κύριος Ἰγνάτιος, ὅτι ἡ ψυχὴ εἶναι πανευτυχὴς ὅταν τρέχει νὰ πουλήσει ὅσα ἔλαμπαν, ἀλλὰ δὲν ἦταν χρυσός! Μακάρι νὰ μποροῦσα καὶ ἐγὼ νὰ κρατοῦσα μέσα μου μία “ἀπόδειξη” πλούτου! Προσέχοντας περισσότερο τὸ βάθος τῆς καρδιᾶς μου, ἐκείνη συνέχισε νὰ μὲ ἐνθαῤῥύνει μὲ λαχτάρα στὸν κόπο τῆς προσευχῆς, γιὰ νὰ ἀποκτήσει αὐτὸ τὸ οὐράνιο δωμάτιο μὲ τὸν θρόνο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ! Ἐπειδὴ ἡ καρδιά μου εἶναι εὐαίσθητη, θὰ σταματήσω νὰ τὴν στενοχωρῶ μὲ τὴν πλεονεξία καὶ θὰ γονατίζω στὰ πόδια τοῦ Βασιλιά, νὰ μοῦ δίνει ταπείνωση· θὰ ἤθελα πολὺ νὰ δῶ πῶς εἶναι ὅταν οἱ πόρτες τοῦ οὐρανοῦ εἶναι “ὀρθάνοιχτες”! Τελικὰ εἶναι ἀνώφελο νὰ ἀπαιτοῦμε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ἐκεῖνο ποὺ χαρίζει μόνο ὁ Βασιλιὰς τῆς καρδιᾶς μας!
Μάρθα Μάρθα μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά·
ἑνὸς δὲ ἐστι χρεία·
Μαρία δὲ τὴν ἀγαθὴν μερίδα ἐξελέξατο,
ἥτις οὐκ ἀφαιρεθήσεται ἀπ’ αὐτῆς
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
