Ἡ ἱστορία συνεχίζεται ἀπὸ τὸ προηγούμενο ἄρθρο
«Τί ἐννοεῖς ὅταν λὲς νὰ καλλιεργήσω τὶς χριστιανικὲς ἀρετές; Τί ἄλλο πρέπει νὰ κάνω, μαζὶ μὲ τὴν προσευχή;», ρώτησε ἡ ψυχή ἀποφασισμένη νὰ ἀγωνιστεῖ, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ καρπίσει στὰ ἅγια χώματά της ὁ σπόρος τοῦ Εὐαγγελίου. Ἤθελε νὰ μάθει τὰ πάντα γύρω ἀπὸ τὴν ὑπεράσπιση τῶν ἰδανικῶν της, ἀφοῦ ἦταν τὸ μέσο γιὰ νὰ ἐπιζήσει καὶ νὰ πλησιάζει τὸν Χριστό, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ ἐμποδίσει τὸν ἐχθρὸ νὰ τὰ ἀκουμπήσει! Ὅσο περισσότερη ἀσφάλεια ἔνιωθε, εἰσπράττοντας τὴν ἀγάπη τοῦ Πατέρας της, τόσο περισσότερη προθυμία ξεχείλιζε ἀπὸ μέσα της νὰ “περπατοῦσε” μέσα στὴν περιουσία της! Ὁ Κύριος τῆς δίδαξε ὅτι ὅταν ἀγαπᾶμε κάποιον τὸν ἀγαπᾶμε μὲ ὅλη την δύναμη τῆς καρδιᾶς μας, γιὰ πάντα, καὶ αὐτὴ ἡ ἀγάπη κατευθύνει ὅλη τὴν ζωή μας! Τότε λέγεται ἈΓΑΠΗ καὶ σοῦ δίνει τὴν δύναμή της!
«Τὸ ἀόρατο χωραφάκι σου, εἶναι μιὰ “ἔκταση” μὲ ἀρχὴ καὶ τέλος», ἄρχισε νὰ ἐξηγεῖ ἡ συνείδηση. «Εἶσαι ἐξουσιοδοτημένη νὰ “περπατᾶς” ἀποκλειστικὰ στὰ “χώματά” του, δηλαδὴ νὰ κινεῖσαι “ἐντὸς τῶν ὁρίων του”. Ὅσο ἔχεις τὴν προσοχή σου στοὺς αἰώνιους Νόμους ποὺ ἔχει θέσει ὁ Χριστός, θὰ βλέπεις τὶς ἀρετὲς νὰ προκόβουν. Ἡ προσευχή σου θὰ τὶς βοηθάει νὰ αὐξάνονται. Ἀλλὰ νὰ μὴν ξεχάσεις ποτέ ὅτι ἡ ματιὰ σου φτάνει “κοντά”, καὶ ὅτι ἡ καλλιέργεια χρειάζεται ἐπίμοχθη φροντίδα γιὰ γίνεις “ἀγαθὴ” γῆ. Τὸν νοῦ σου στὰ ζιζάνια1 καὶ τὶς πέτρες2!».
«Εἶναι τόσο δύσκολα ὅλα, γιὰ ἐμένα ποὺ ξεκινάω ἀπὸ τὸ μηδέν!», λύγισε ἡ ψυχή. «Δὲν ἔχω τίποτα ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀγάπη ποὺ αἰσθάνομαι γιὰ τὸν Χριστὸ…», εἶπε καὶ ἀναδιπλώθηκε. «Τότε δὲν χρειάζεσαι τίποτα ἄλλο, ΤΑ ἜΧΕΙΣ ὍΛΑ!», ἀκούστηκε ἡ φωνὴ τῆς “λεπτότητας”, ποὺ συνέχισε μὲ πανηγυρισμό: «Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ Πᾶν! Ἡ ἀγάπη εἶναι τὸ πᾶν! Δηλαδή, ἈΠΟ ΤΗΝ ἈΓΑΠΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝΤΑΙ ὍΛΑ! Καὶ μόνο μία σκέψη ἀγάπης νὰ στείλεις στὸν Χριστό, δημιουργεῖς κάτι! Αὐτὸ εἶναι ἡ ἀρετή!», είπε κοιτάζοντας τὴν ψυχὴ κατάματα. «Ὅπως ἀναλύεται τὸ λευκὸ φῶς στὰ διάφορα χρώματα ποὺ ἔχουν διαφορετικὲς συχνότητες, ἔτσι εἶναι καὶ τὸ φῶς τῆς ἀγάπης: ἀναλύεται στὶς διάφορες χριστιανικὲς ἀρετές, ἀνάλογα μὲ τὴν χρήση τῆς καθεμιᾶς!». Ἡ ψυχὴ δὲν καταλάβαινε καὶ ἡ συνείδησή της πῆρε τὰ πράγματα ἀπὸ τὴν ἀρχή.
«Ἡ δημιουργία πάνω στὴν γῆ εἶναι οἱ σχέσεις! Πρόκειται γιὰ τὴν μεγαλύτερη δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου, γιὰ τὴν μεγαλύτερη ἐπένδυση τῆς ζωῆς! Ἔχοντας ἀγάπη γιὰ τὸν Κύριο, ΒΑΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΝΑ ΜΑΘΕΙ νὰ κάνει σχέσεις ἀγάπης μὲ τὸν πλησίον, γιὰ χάρη τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ!». «Δηλαδὴ ἀγαπᾶμε τοὺς ἀνθρώπους, ἐπειδὴ ἀγαπᾶμε τὸν Χριστό;», ρώτησε ἡ ψυχή, καὶ ἡ συνείδησή της ἀπάντησε: «Ναι, ἀλλὰ ἄν ἔχεις γεμίσει τὰ ἅγια χώματά σου μὲ Χριστό, ὅλα θὰ βρίσκουν τὴν θέση τους ἀπὸ μόνα τους!».
Λέγοντας ἡ ψυχὴ ὅτι δὲν καταλάβαινε, ἡ συνείδηση ἔφερε μερικὰ παραδείγματα· «ὅταν βλέπεις τὸν διπλανό σου νὰ ἐργάζεται μὲ τρὸπο ποὺ τιμᾶ τὴν αἰώνια ἀξία του, δὲν συγκινεῖσαι ἀπὸ τὴν προσπάθειά του νὰ ἀξιοποιεῖ τὴν ζωή του ὅπως θέλει ὁ Κύριος; Πῶς λέγεται αὐτὴ ἡ συγκίνηση;». «Σεβασμὸς», ἀπάντησε ἡ ψυχή. «Ἀκριβῶς! Ὁ σεβασμὸς εἶναι μία μορφὴ ἀγάπης γιὰ τὸν πλησίον, μία κίνηση θαυμασμοῦ ἐξ αἰτίας κάποιας θυσίας ποὺ κάνει, γιὰ νὰ εἶναι εὐάρεστος στὸν Θεό. Φυσικὰ, θὰ διδαχτεῖς ἀπὸ τὴν θυσία του. Ἐξάλλου καὶ μὲ τὶς δικές σου θυσίες αἰσθάνεσαι αὐτοσεβασμό, ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἀντλεῖς περισσότερη δύναμη γιὰ θυσία! Ἄν ἀπὸ ἀγάπη θυσιάσεις κάποια χρήματα, ἤ τον χρόνο σου, ἤ την παρέα σου γιὰ κάποιον ποὺ ἔχει ἀνάγκη κάτι ἀπὸ αὐτά, ποιό αἴσθημα θὰ νιώθει αὐτὸς γιὰ τὸ πρόσωπό σου;». «Νομίζω εὐγνωμοσύνη, ἀλλὰ θὰ ξέρει ὅτι τὸν φρόντισε ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ», ἀπάντησε ἡ ψυχή. «Ἔτσι εἶναι. Μὲ τὴν ἐλεημοσύνη — καὶ πρὸς τοὺς κεκοιμημένους μας— μιμούμαστε τὸν Θεό, ποὺ μᾶς ἐλεεῖ!».
«Δηλαδὴ ἡ ἀρετὴ εἶναι νὰ μιμούμαστε τὸν Χριστό;». «Ναί ψυχή μου! Αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι ἡ ἀρετή! Ἡ μίμηση τῆς ζωῆς τοῦ Ἰησοῦ μας! Ἐδῶ ἡ πίστη ἀναλαμβάνει νὰ μᾶς δείχνει τὸν δρόμο! Ἐκείνη μεταφράζει ὅσα δὲν βλέπουν τὰ μάτια. τὰ “ἐξηγεῖ” καὶ “πυρώνεται” ἡ καρδιά! Ὅσο μεταφέρει αὐτὰ ποὺ “ἁλιεύει”, τόσο ἡ καρδιὰ “καταλαβαίνει” πῶς εἶναι φτιαγμένη νὰ “δουλεύει” καὶ βαθαίνει ἡ ἀγάπη, ἡ ἐμπιστοσύνη, ἡ ἐλπίδα! Ἀπὸ αὐτὰ περιμένουμε νὰ μάθουμε γιὰ νὰ περπατήσουμε τὴν ζωή μας! Ὅλα “ἀκουμποῦν” πάνω στὴν ἀγάπη, ἡ ὁποία εἶναι ἀπὸ μόνη της μία ἀποκάλυψη! Κάθε ἀρετὴ εἶναι ἕνας σταθμὸς ἀγάπης, ἡ ὁποία ἀγάπη μετακινεῖται ἀπὸ τὸν ἕναν σταθμὸ στὸν ἄλλο. Ἐμπνέεται ἀπὸ τὴν πίστη, ἀπὸ ἐκεῖ μεταδίδεται ὡς ἐμπιστοσύνη πρὸς τὸν Θεό, καὶ τὸν ἄνθρωπο, γίνεται ἐλπίδα, μετὰ ἡ ἀγάπη ἐλκύει τὴν θυσία, ἡ ὁποία τρέφει τὴν εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν Θεό, καὶ αὐτὴ πυροδοτεῖ τὴν χαρά! Ὅσο εἶναι “ζωντανὸς” ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν ἀγάπη, δὲν σταματάει αὐτὴ νὰ “φορτίζει” τὴν ζωή του! Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον ἐπιστρέφει πάλι πίσω σὲ ἐμᾶς καὶ μετὰ μᾶς παίρνει μαζί της, κατευθείαν στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ! Βλέπουμε δηλαδὴ τὴν ἐνέργεια τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ, ὅταν ὁ Νόμος γίνεται σεβαστὸς ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, νὰ ὑπερπληρώνει τὴν καρδιὰ μὲ τὸ “καύσιμο” ποὺ “ἀνεβάζει” στὸν οὐρανό! Ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ σημεῖο ἀνακαλύπτουμε ὅτι ὅσο περισσότερο χρησιμοποιοῦμε αὐτὸ τὸ καύσιμο, τόσο αὐτὸ γίνεται ἌΦΘΟΝΟ! Ἔτσι φτιάχτηκε ὁ κόσμος, νὰ ζεῖ ὁ ἄνθρωπος μέσα στὴν χαρά!».
Ἡ ψυχὴ ἀπολάμβανε τὶς περιγραφὲς γιὰ τὴν κίνηση ποὺ δίνει ἡ ἀγάπη στὴν καρδιά, ἂφοῦ ἀναγνώριζε τὰ εὐλογημένα βιώματα, αὐτὰ τὰ πολύτιμα Δῶρα τοῦ Θεοῦ! Ξαφνικὰ ὅμως συννέφιασε σὰν νὰ διχάστηκε ἡ σκέψη της. «Ἀφοῦ ὁ κόσμος φτιάχτηκε γιὰ νὰ ζεῖ ὁ ἄνθρωπος παραδεισένια, γιατὶ ἔχει μετατραπεῖ σὲ Κόλαση; Ὅσο περνάει ὁ καιρὸς τὰ πράγματα χειροτερεύουν…». Ἦταν ἀποφασισμένη νὰ μὴν ἐπέτρεπε στὴν δυσώδη ἀτμόσφαιρα τοῦ βούρκου νὰ ξαναπερνοῦσε στὸ “περιβόλι” της! Μέχρι πρόσφατα ἡ ἁμαρτία τὴν ἔκανε νὰ νιώθει ὅτι στεκόταν κάπου μόνη της καὶ γι’ αὐτὸ ὑπέφερε! Ἡ ἀκινησία τῆς μοναξιᾶς τῆς στοίχιζε, ἐπειδὴ ἔνοιωθε ὅτι ἦταν πλασμένη νὰ ἐπικοινωνεῖ… Ἧταν βέβαιη ὅτι στὴν θέση τοῦ κενοῦ της ἔπρεπε νὰ ἔρθει τὸ Καλὸ γιὰ νὰ τὴν σώσει, ἀλλὰ ὅσο ἔμενε ἀπομονωμένη ἡ ψυχή, στεκόταν ἈΦΥΛΑΧΤΗ στὶς κινήσεις τοῦ Κακοῦ! Οἱ νεκροὶ στέκουν ἀκίνητοι, οἱ ζωντανοὶ βρίσκονται σὲ “κίνηση” γιὰ νὰ δημιουργοῦν, διακονώντας τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ! Ὁ ὀξὺς πόνος ποὺ προκαλοῦσε ἡ μοναξιὰ τὴν ἀνέβασε, ἀπὸ τόσο χαμηλὰ ποὺ ἦταν πεσμένη…
«Μιλώντας γιὰ τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ πρίν, θὰ σοῦ περιγράψω τώρα τὴν ἀρετὴ στὴν ὁποία βασίζεται ἡ σωτηρία σου, ἀκολουθώντας τὸν Νόμο Του», εἶπε ἡ συνείδηση κοιτώντας τὴν ψυχὴ μὲ σοβαρότητα καὶ αἴσθημα εὐθύνης. «Τὰ δικά σου ἅγια χώματα ΔΕΝ ΣΥΝΟΡΕΥΟΥΝ ΠΟΥΘΕΝΑ μὲ αὐτὰ τοῦ διπλανοῦ σου! Τὰ ἄνθη τῶν ἀοράτων χωραφιῶν τῶν ἄλλων ἀνθρώπων δὲν μποροῦν νὰ σὲ σὼσουν, ἀλλὰ καὶ ὁ βοῦρκος τους δὲν μπορεῖ νὰ σὲ διαφθείρει —ἄν ἔχεις ὁλοκληρωμένη προσωπικότητα. Κάθε ψυχὴ συνδέεται μόνο μὲ τὸν Πλάστη της· ὑπακούει στὶς ἐντολές Του καὶ ΔΙΝΕΙ ΛΟΓΟ ΣΕ ἘΚΕΙΝΟΝ! Δὲν ἔχει καμία δουλειὰ νὰ ρίχνει τὶς “ματιές” του στὸ ἀόρατο χωραφάκι τοῦ πλησίον, ἤ ἀκόμα χειρότερα νὰ κρίνει τὴν καλλιέργειά του, ἐπειδὴ τότε θὰ βλέπει τὰ δικά του σπαρτὰ νὰ κατακυριεύονται ἀπὸ τὰ τριβόλια! Αὐτομάτως, ἡ ἀταξία καὶ οἱ ἐσωτερικὲς συγκρούσεις θὰ ἀρχίσουν νὰ “καλλιεργοῦν” τὸν βοῦρκο, ὁ ὁποῖος ἀφανίζει τὶς ἀρετές, δηλαδὴ τὴν ἀγάπη! Σύγκρουση σημαίνει πόλεμος, δηλαδὴ αὐτὸ ποὺ “πλανιέται” πάνω ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο!».
«Μὰ ζοῦμε ὅλοι μαζὶ! Ἔχουμε μάτια καὶ βλέπουμε..», πῆγε νὰ διαμαρτυρηθεῖ ἡ ψυχή, ἀλλὰ ἡ συνείδησή της τὴν ἐμπόδισε. «Ξέρεις ἐσὺ τί ἐμπεριέχεται στὰ ἅγια χώματά σου; Ἔχεις ἐκεὶ “μάτια” νὰ δεῖς;», τὴν ρώτησε κοφτά. Ὅντως, ἡ ἐσωτερικὴ ματιὰ τῆς ψυχῆς ἦταν περιορισμένη, ἀβέβαιη, καὶ γι’ αὐτὸ σώπασε σκεπτική. «Ὅταν βλέπεις τὸν πλησίον νὰ “πέφτει”, μπορεῖς νὰ τὸν “κρατήσεις” μὲ τὴν προσευχή σου. Ὀ Θεὸς θὰ δώσει ἀπάντηση. Νὰ παραδειγματίζεσαι ἀπὸ τὶς ἐλλείψεις τοῦ πλησίου, ὥστε μὲ τὴν μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἐπαγρύπνηση νὰ μὴν “πέφτεις” κι ἐσύ. Ἄν κρατιέσαι, ὁ πλησίον θὰ παίρνει ἐλπίδα! Νὰ θυμᾶσαι τὸν Χρυσὸ Κανόνα ποὺ μᾶς ἔδωσε ὁ Κύριος, «μὴν κάνετε στοὺς ἄλλους ὅ,τι δὲν σᾶς ἀρέσει νὰ σᾶς κάνουν οἱ ἄλλοι»!
Ἡ ψυχὴ ἄκουγε μὲ προσοχὴ ὅσα τῆς ὑποδείκνυε ἡ φωνὴ τῆς “λεπτότητας” καὶ ἀφοῦ σκέφτηκε λίγο, ἀνακεφαλαίωσε: «Δηλαδή ὅσο στρεφόμαστε πρὸς τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τόσο ζοῦμε ἄξια· καὶ ὅσο περισσότερο θέλουμε νὰ προασπίσουμε τὴν ἀξία μας, προσηλωνόμαστε στὴν ἐργασία “ἐντὸς τῶν ὁρίων μας”, ὥστε νὰ προστατέψουμε ἔτσι καὶ τὴν ἀξία τοῦ πλησίου, ἄρα καὶ τὴν ἀξιοπρέπειά του!». Ἡ συνείδηση ἀναπαυμένη, ἐνημέρωσε τὴν ψυχὴ γιὰ τὴν ὀρθότητα τῶν λόγων της, καὶ συμπλήρωσε:
«ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΔΥΙΛΙΖΟΝΤΑΙ μέσα ἀπὸ τὴν σχέση σου μὲ τὸν Χριστό! Μακριὰ ἀπὸ τὴν ἀγάπη Του δὲν “γνώριζες” τὴν θέση σου πάνω στὴν γῆ, κάνοντας τὸ ἕνα θανάσιμο ἁμάρτημα πίσω ἀπὸ τὸ ἄλλο, σὰν νὰ ἦσουν διατηρημένο πτῶμα… Ποιά τεχνολογία, ποιά ἐπιστήμη, ποιά σταδιοδρομία μποροῦσε νὰ σοῦ δώσει ΖΩΗ ἤ νὰ σοῦ φανερώσει τὸν δρόμο τῆς ΖΩΗΣ; Εἶσαι ἡ Πνοὴ τοῦ Θεοῦ, ψυχή μου, καὶ ἔχεις τὴν εὐλογία γιὰ παραγωγὴ τοῦ δικοῦ σου, “προσωπικοῦ ψυχικοῦ προϊόντος”, ποὺ θὰ εἶναι ΜΟΝΑΔΙΚΟ ἀνάμεσα σὲ ὅσα θὰ δεῖ ὁ ἥλιος στὰ ἑκατομμύρια χρόνια ποὺ θὰ φωτίζει τὸ Πλάσμα τοῦ Θεοῦ! Αὐτὸ θὰ εἶναι τὸ πνευματικὸ “ἀποτύπωμά σου” καὶ σὲ αὐτὴ τὴν ζωή καὶ στὴν Αἰώνια! Ἀγωνίσου νὰ μείνεις ἈΨΕΓΑΔΙΑΣΤΗ, γιὰ νὰ μπορεῖς νὰ φτάσεις ἘΚΕΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ! Μελέτησε τὸν λόγο τοῦ Εὐαγγελίου καὶ δέξου τον στὰ ἅγια χώματά σου, εὐχόμενη νὰ βλαστήσει μέσα τους ὁ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ!
Χριστέ μου, καθοδήγησέ μας νὰ ἔρθουμε κοντά Σου, νὰ Σὲ γνωρίσουμε καὶ ΝΑ ΣΕ ἈΓΑΠΗΣΟΥΜΕ!
1τὰ ζιζάνια συμβολίζουν τὶς μέριμνες, ποὺ φέρνουν τὸν φόβο στὴν ψυχή, καὶ ἔτσι “σκεπάζουν” τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ.
2οἱ πέτρες συμβολίζουν τὴν ἔλλειψη πραγματικῆς μετάνοιας τοῦ ἀνθρώπου, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὁλιγοπιστεῖ.
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
