Ἡ ἐπιβίωσή μας ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ ἄν ὑπερασπιζόμαστε τὸν ἑαυτό μας. Κάτι μέσα μας ἐνημερώνει τὴν ὕπαρξή μας ὅτι ἔχουμε χρέος νὰ προφυλαχτοῦμε, ἐπειδὴ τὸ ὑλικό μας εἶναι πολύτιμο. Ὁ βαθὺς σεβασμὸς ποὺ αἰσθανόμαστε γιὰ τὴν ἄυλη ὕπαρξή μας ἀνταποκρίνεαι στὴν τιμὴ ποὺ τῆς ἀναγνωρίζουμε. Ἔχουμε τὴν βεβαιότητα τῆς ἀξίας της καὶ γι’ αὐτὸ τὴν ἀγαπᾶμε. Οὔτως ἤ ἄλλως, ἡ ὑπόστασή μας εἶναι ἡ Πνοὴ τοῦ Θεοῦ μέσα μας, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἀγαπη! Μᾶς δίνει ζωὴ ἀπὸ τὴν Οὐσία ποὺ εἶναι ὁ Ἴδιος, καὶ ὅπως Τὴν ἔχουμε μέσα μας Τὴν ἀγαπᾶμε καὶ χαιρόμαστε γι’ Αὐτή! Τὸ κενὸ ποὺ αἰσθανόμαστε ὅταν ζοῦμε μὲ τρόπο ἀντίθετο μὲ ὅ,τι συνάδει μὲ τὴν ἀξία μας, εἶναι ὁ ἐσωτερικὸς συναγερμὸς γιὰ τὴν “σύνθλιψή”της. Πρόκειται γιὰ ἀφόρητη κινητοποίηση, ἀκριβῶς γιὰ νὰ ἀποφασίζουμε νὰ δώσουμε τὴν μάχη γιὰ τὴν περιφρούρηση τῆς ἀξίας μας.
Ἀπάνθρωπη εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν αὐτὸς ἔχει “ἐμπεδώσει” ὅτι δὲν ἔχει νὰ περιμένει βοήθεια ἀπὸ πουθενά. Θυμίζει τὴν ζωὴ ποὺ κάνουν τὰ ἀδέσποτα ζῶα, ποὺ ἡ μόνη ζωὴ ποὺ ξέρουν εἶναι αὐτὴ τῆς πείνας καὶ τῆς κλωτσιᾶς. Μόνο ὅταν πιστεύουμε ἈΚΛΟΝΗΤΑ ὅτι ἀξίζουμε, βρίσκουμε τὸ σθένος νὰ ζητήσουμε βοήθεια, προστασία, καθοδήγηση ἀπὸ κάτι ἀνώτερο ἀπὸ ἐμᾶς, κι ἄς μὴν Τὸ γνωρίζουμε. Ἡ ψυχή μας γνωρίζει τὸ ἀνώτερο βιωματικά, καὶ δὲν τῆς χρειάζονται “συστάσεις”!
Στὴν προσευχή μας παρουσιάζουμε μὲ σεμνότητα τὴν “ἀξία” μας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, καὶ ἀφήνουμε νὰ ξεχυθεῖ ἀπὸ τὴν καρδιά μας ἡ λύπη γιὰ τὴν “κατάντιά” της! ἈΦΗΝΟΥΜΕ ΝΑ ἘΞΗΓΗΣΕΙ Ἡ ΛΥΠΗ, ὄχι τόσο οἱ λέξεις! Ἡ ψυχὴ ἐπικοινωνεῖ μὲ τὸν Πλάστη της μὲ τοὺς ἀλάλητους στεναγμούς, οἱ ὁποίοι ΞΕΡΟΥΝ ΝΑ ΤΑ ἘΞΗΓΗΣΟΥΝ ὍΛΑ! Ἡ ψυχὴ ποὺ στενάζει, βεβαιώνει τὸν Πατέρα της ὅτι ἀφήνεται νὰ τὴν ὁδηγεῖ Ἐκεῖνος, ἐπειδὴ δὲν θέλει ἄλλο νὰ ζεῖ στὰ σκοτεινά, σὰν νὰ εἶναι “ψεύτικη”!
Ἀπὸ τὴν “εἰλικρίνειά” του, θὰ ἐξαρτηθεῖ κατὰ πόσο “ψηλὰ” θὰ φτάσει ὁ πόνος, γιὰ νὰ ζητήσει βοήθεια! Ἄν ἐκπηγάζει ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς, ἀπὸ τὸν “καθαρὸ πυρήνα” της, καὶ πάρει “ὤθηση” ἀπὸ τὴν ἉΓΝΗ ἘΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸν ἀθάνατο Πατέρα, σημαίνει ὅτι οἱ σπασμώδεις κινήσεις τοῦ κατώτερου ἑαυτοῦ γιὰ ἈΠΟΣΤΑΣΙΑ νικήθηκαν ἀπὸ τὸν διαπεραστικὸ πόνο, ὁ ὁποῖος ἐπιτέλους θὰ μπορεῖ νὰ “μιλήσει”! Θὰ φανερώσει στὸν Πατέρα τὶς φορὲς ποὺ ἡ ψυχὴ ἐπέτρεψε νὰ βεβηλώνεται τὸ ἀξιοσέβαστο “ροῦχο” της ἀπὸ τὸν ἐχθρό, ποὺ τὴν “φιδόζωνε” γιὰ νὰ δοκιμάσει καὶ μιὰ νέα “γεύση θανάτου” τὴν φορὰ… Γιὰ τὸν φόβο ποὺ προκαλοῦσε στὴν ψυχὴ ἡ νέκρωση, καὶ τὴν φρίκη, ποὺ ὅλοι τῆς ἔγνεφαν μὲ νόημα…«δὲν περάζει, πήγαινε!».
Φτάνοντας ὁ πόνος τῆς ψυχῆς ψηλὰ ὅσο ἔπρεπε, κατάφερε νὰ ἀγκιστρωθεῖ στὸν οὐρανό, καὶ ἡ ψυχὴ τὸ ἔνιωσε! Ἡ ἀπόθεση τῆς “ἀσχήμιάς” της στὰ πόδια τοῦ Πατέρα της ἔγινε μὲ γνήσιο λυγμό, βεβαιώνοντάς Τον ὅτι τῆς ἦταν ἀνυπόφορη πλέον κάθε ἀνάμειξη μαζί της! Ἡ ὁμολογία της ἦταν γιὰ ἐκείνη θέμα Ζωῆς καὶ θανάτου, καὶ τὴν κατέθετε μὲ ὅσα δάκρυα τῆς ἀπέμεναν! Ἔνιωθε ὅτι ἡ προσοχὴ τοῦ Πατέρα της ἦταν στραμμένη πάνω της, ὁ Ὁποῖος κοιτοῦσε μὲ σπαραγμὸ τοὺς ῥύπους στὸν χιτώνα της! Ἕνιωθε τὴν Ἀγάπη Του νὰ τὴν ἀγγίζει μὲ τὴν θερμότητά της, καὶ νὰ τὴν σηκώνει ἀπὸ τὸ πάτωμα.
Ἦταν μεγάλη ἡ ἔκπληξη τῆς ψυχῆς, βλέποντας πόσο ἐλαφρύτερη εἶχε γίνει! Ἡ ἡχῶ τῆς σήψης κατάπιε τὴν “γλῶσσα” της, καὶ ἡ ἐσωτερικὴ ἡσυχία τῆς γαλήνης τῆς σκούπισε τὰ δάκρυα. Τὸ ταξίδι ἀπὸ τὴν λύπη στὴν χαρὰ τῆς ἀποδοχῆς ἦταν κάτι ἀσύλληπτο, ἕνα θαῦμα! Τὸ ὅτι ἔφυγε τὸ ἄλγος ποὺ τραβοῦσε τὴν ζωὴ ἀπὸ μέσα της, θαῦμα! Τὰ πρῶτα ἐσωτερικὰ βήματα στὴν “ἀγκαλιὰ τῆς Ἀγάπης”, γίνονταν διστακτικά. Δὲν ἤξερε τί ἔπρεπε νὰ κάνει γιὰ νὰ γινόταν ἡ Ἀγάπη, τὸ Σπίτι της.
«Βοήθησέ με Χριστέ μου!», ψέλλισε μὲ τὸ θάρρος τοῦ παιδιοῦ ἡ ψυχή, ποὺ εἶχε τὴν προσοχὴ τεταμένη. Γνώριζε μέσα της ὅτι ἔπρεπε νὰ μάθει νὰ ἀκολουθεῖ ἀσφαλεῖς δρόμους στὸ ἑξῆς, ἀφοῦ λαχταροῦσε νὰ τὴν γιατρέψει ἡ Ὀμορφιὰ τοῦ Πατέρα της! «Φώτισέ με, γιὰ νὰ καταλάβω!». Ὅσο ἡ κίνηση τῆς προσευχῆς τὴν ξεναγοῦσε στὴν “πλευρὰ” τῆς ζωῆς μὲ τὸ “ἀκύμαντο λιμάνι”, τὸ χάδι τῆς ἁπλότητας στὰ μύχια της, ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὴν ἐρημιά της τὴν φωνὴ τῆς “λεπτότητας”! Ἡ ψυχὴ ξαφνιάστηκε, σὰν νὰ εἶχε ξεχάσει ὅτι εἶχε συνείδηση… Ξαφνικὰ συνειδητοποίησε πὼς ὁτιδήποτε ἄκουγε ἀπὸ τὴν φωνὴ τῆς “λεπτότητας”, θὰ ἦταν τὸ θέλημα τοῦ Πατέρα της! «Τρέξε νὰ ἀποπλύνεις τοὺς ῥύπους σου…», ἀκούστηκε ἐκείνη ἀχνά ἀλλὰ κατηγορηματικά. «…ὁ Ἰησοῦς περιμένει νὰ ἀνορθώσει τὸν πεσόντα ἄνθρωπο! Βασανίστηκε γιὰ νὰ σωθεῖς! Φύλαγε τὸν χιτώνα σου καθαρό!».
Ἡ ἀνακούφιση τῆς ψυχῆς ἦταν κάτι πρωτόγνωρο! Μὲ τὴν συγχωρητικὴ εὐχὴ ἔνιωσε ὅτι “ἐπέστρεψε” ἀπὸ μακριά! Μέσα ἀπὸ τὴν προσευχὴ εἶχε ξεκινήσει μιὰ “ἄλλη” διαδρομή, ποὺ ἀπέτιε στὴν ψυχή, τιμή! Ἡ ἀνάθεση ὍΛΗΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ στὸ θέλημα καὶ τὸ Σχέδιο τοῦ Θεοῦ, γινόταν μὲ τρόπο ποὺ ἡ ἡμέρα νὰ φέρνει τὴν γνωριμία μὲ τὴν Ἀγάπη Του! Ἡ πνευματικὴ “αἱμοδοσία” τῆς ἐπικοινωνίας μὲ τὸν Πατέρα της, ἄρχισε νὰ “ζωντανεύει” ἕνα “ἀσυνήθιστο ὑλικὸ” στὰ ἐσώτερά της, μέσα στὸ ὁποῖο ἀντιλαμβανόταν…“κίνηση”! Εἶχαν ἀρχίσει νὰ ξυπνᾶνε τὰ ἅγια χώματα τῆς ψυχῆς!
«Εἶναι ἡ πιὸ βαθιὰ ὔπαρξή σου», ἐξήγησε ἡ συνείδηση, ἥσυχη. Κάποιοι τὰ νιώθουν ἀπὸ παιδιά, καὶ κάποιοι ὑποφέρουν ἀπὸ τὸ ἐσωτερικὸ κενό πολλὰ χρόνια, μέχρι αὐτὰ νὰ ἀναδυθοῦν. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχει “ἐπαφὴ” μὲ τὴν ψυχή του αἰσθάνεται μέσα του ὅτι “πατάει γερὰ”, νιώθει “ἀσφαλής”! Ἡ εὐθύτητα τοῦ βίου, τοῦ δίνει τὸ προνόμιο νὰ μπορεῖ νὰ διαχειρίζεται τὴν πίεση ἀπὸ τὸν καθημερινὸ μόχθο! Ζεῖ δύσκολα, ὅμως τρέφει ἐκτίμηση πρὸς τὸν ἑαυτό του, κι αὐτὸ τὸν ξεκουράζει!».
Στὴν ἐρώτηση τῆς ψυχῆς, τί ἄλλαξε καὶ τῆς ἔγινε “ὁρατὸ” τὸ ἀόρατο χωραφάκι της, ἡ φωνὴ τῆς “λεπτότητας” συνέχισε τὶς ἐξηγήσεις. «Λίγες ἡμέρες πρίν τὰ πάντα ἐδὼ ἦταν καλυμμένα ἀπὸ τὸν βοῦρκο… Τὰ μάτια σου ἦταν σκοτισμένα, τί νὰ ἔβλεπες;». Μόλις τοὺς ἔδειξε, πρόσεξε καὶ ἡ ψυχὴ ὅτι στὰ ἅγια χώματά της ὑπῆρχαν παντοῦ… θησαυροί, ποὺ ἦταν δικοί της! Ἡ ὀμορφιά τους, τῆς ἔκοψε τὴν ἀνάσα!
«Τώρα ποὺ τρέφεσαι μὲ τὴν συγκίνηση τῆς προσευχῆς, “ἀναστήθηκε” ἡ αἰώνια ἀξία σου καὶ ἀρχίζει νὰ φαίνεται τὸ ἀντίκρισμα τοῦ πλούτου σου!», συνέχισε ἡ συνείδηση. «Οἱ θησαυροὶ εἶναι θαμμένοι, φαίνεται ἕνα μικρὸ μόνο τμήμα τους. Εἶναι δική σου δουλειὰ νὰ τους ξεθάψεις, νὰ τοὺς φροντίσεις, καὶ νὰ ζήσεις ὡς “νοικοκύρης”, κληροδοτώντας τους στοὺς ἑπόμενους. Πρὸς τὸ παρὸν εἶναι ἀφύλαχτοι, καὶ ὁ ἐχθρὸς ἔχει κάνει ὅλες τὶς ἑτοιμασίες γιὰ νὰ τοὺς καταστρέψει… Καιρὸ τώρα συμφωνοῦσες ὅταν ἔλεγε ὅτι δὲν χρειάζονται πουθενά, παρακολουθώντας νὰ πριονίζει τὰ “θεμέλια”… Τώρα περιμένει τὴν ἔγκρισή σου…».
Ἀναστατωμένη ἡ ψυχὴ γιὰ τοὺς θησαυρούς της, δὲν χόρταινε νὰ θαυμάζει τὴν ἀρχοντικὴ αἴγλη τους, ποὺ προξενοῦσε ἀπέραντο σεβασμό! Ζοῦσε τόσο καιρὸ ἀπὸ τὴν ἐπαιτεία, καὶ τώρα θὰ τῆς ἔπαιρναν τὰ ἀνεκτίμητα κειμήλιά της; Μόλις τὰ ἀνακάλυψε; «Τὶ ἀντιπροσωπεύουν;», ρώτησε ἐκείνη μὲ ἀγωνία, ἀλλὰ καὶ θυμό. «Μέσα στὰ ἅγια χώματα τῆς ψυχῆς σου εἶναι σπαρμένα τὰ ἰδανικὰ μὲ τὰ ὁποῖα σὲ προίκισε ὁ Θεὸς! Εἶναι ἡ Πίστη, ἡ Γλῶσσα, ἡ Πατρίδα, ἡ Οἰκογένεια καὶ τόσα ἄλλα. Εἶναι τὰ μέσα μὲ τὰ ὁποῖα θὰ ζεῖς καὶ θὰ Τὸν πλησιάζεις. Ἐκεῖνα θὰ ὑπεραμύνονται τῆς ἀξίας σου, κι ἐσὺ θὰ ὑπεραμύνεσαι τῶν ἰδανικῶν σου! Ἔτσι τὰ ὅρισε ὁ Θεός!», εἶπε καὶ κοίταζε τὴν πονεμένη ψυχή.
«Κανεὶς δὲν μοῦ μίλησε γιὰ τοὺς θησαυρούς μου, δὲν τοὺς γνωρίζω!», εἶπε μὲ πικρὸ παράπονο. Ἡ ψυχὴ ἔκανε τὸν ἀπολογισμό της καὶ ἔνιωθε ἤδη “ληστεμένη”! «Δὲν ἔμαθα νὰ ὑπερασπίζομαι τὰ ἰδανικὰ μου, μεγάλωσα βλέποντας τὸν ξένο πλοῦτο», εἶπε μελαγχολώντας. Βλέποντας ἡ συνείδηση τὴν ἐντιμότητα τῆς ψυχῆς, τὴν ἄγγιξε, γιὰ νὰ τὴν καθησυχάσει: «αὐτὸς εἶναι ὁ πλοῦτος ποὺ φαίνεται, ἀλλὰ ὑπάρχει κι ἄλλη “περιουσία” ποὺ θὰ τὴν καλλιεργήσεις εσύ, ὡς περιούσιος λαός! Ὁ ἐχθρὸς τὴν βλέπει ἀλλὰ δὲν τὴν κατανοεῖ! Εἶναι μπροστὰ στὰ μάτια του, ἀλλὰ τοῦ διαφεύγει ἡ οὐσία της! Ἡ “περιουσία” αὐτὴ εἶναι ὁ μεγάλος ἐφιάλτης τοῦ ἐχθροῦ! Ὁ ἀπόλυτος στόχος του εἶναι νὰ παραμένει καὶ γιὰ ἐσένα ἈΟΡΑΤΗ Ἡ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΣΟΥ…». Ἀπορημένη ἡ ψυχή, περίμενε ἀνυπόμονα νὰ ἀκούσει γιὰ τὴν ἄλλη εὐκαιρία ποὺ εἶχε.
«Γίνε ψυχή μου ἀγαθὴ γῆ, γιὰ νὰ πέφτει στὰ ἅγια χώματά σου ὁ σπόρος τοῦ Εὐαγγελίου! Καλλιέργησε τὶς χριστιανικὲς ἀρετές, νὰ γίνουν δέντρα γεμάτα καρπούς, νὰ σὲ τρέφουν καὶ τώρα καὶ στὴν Αἰωνιότητα! Ἀγωνίσου νὰ γίνεις ἐνάρετη γιὰ νὰ διαφυλάξεις τὰ ἰδανικά σου! ΝΑ ΖΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, καὶ μετὰ νὰ τὸ δώσεις ΣΕ ὍΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!
ἡ ἱστορία συνεχίζεται στὸ ἐπόμενο ἄρθρο
Ὁ Χριστιανὸς δὲν περιμένει νὰ τοῦ γίνει θαῦμα,
τὸ ζεῖ καθημερινά!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
