Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος βλέπει τὰ κοσμικὰ ὁράματά του νὰ ματαιώνονται. Δὲν ἐπαληθεύονται οἱ “προφητείες” του γιὰ σπουδαία ζωὴ ἤ γιὰ ἐπίπεδο οὐσιαστικοῦ πολιτισμοῦ, ἀντάξιο τοῦ τεχνολογικοῦ ἐπιπέδου, τὸ ὁποῖο καλπάζει. Οἱ ἀναγγελίες γιὰ ἐπίτευξη ὑψηλῶν στόχων, ἀπέξειξαν ὅτι δὲν ἤξεραν τί σημαίνει ὑψηλός, ἀλλὰ μάταιος στόχος· τοῦ ὁποίου ἡ ματαιότητα περιόρισε τὸν ἄνθρωπο στὴν πρόφαση ὅτι θὰ δημιουργήσει· στὴν οὐσία ὅμως τὸν ἐμπόδισε νὰ προχωρήσει… Τὸση ἀνθρώπινη κινητικότητα, τὸσος ἱδρώτας, τὸση ψυχικὴ συμπίεση, κλαυμὸς καὶ ἐλπίδες, περικλείονται ἀποκλειστικὰ στὸ ἄλλοθι ὅτι πορευόμαστε πρὸς τὸ καλύτερο, ἤ ἀκόμα —κοροϊδεύουμε καὶ τὸν ἑαυτό μας— πρὸς τὸ “καινούργιο”… Ὁ μάταιος σκοπὸς ὅμως, αὐτοακυρώνεται.
Κάποιος ποὺ κλαίει δὲν ἔχει ἐλπίδα γιὰ τὸ καινούργιο! Κλαίει ἐπειδὴ ἔχει ξεμείνει ἀπὸ καρδιακὸ καύσιμο καὶ λειτουργεῖ παρὰ φύσει! Ἄν προσέξει τὸν ἑαυτό του, θὰ δεῖ ὅτι “δέρνεται” καὶ ὅτι παραμένει στάσιμος! Παρόλα αὐτά, “ταΐζεται” μὲ μάταιη ἐλπίδα, γιὰ νὰ ἀντέχει νὰ “δέρνεται” γιὰ περισσότερο καιρὸ… Βλέπει γύρω τὴν ἀγάπη νὰ ἔχει “παγώσει”, καὶ φοβάται!
Ἡ ἀγάπη εἶναι τὸ δομικὸ ὑλικὸ τοῦ κόσμου, ἀφοῦ ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη, καὶ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ! Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ ἀγάπη εἶναι τὸ ἀνθεκτικότερο ὑλικό, τὸ πιὸ ἀληθινό, τὸ πιὸ ὄμορφο, τὸ ὑλικὸ ποὺ δὲν πτοεῖται ἀπὸ τὴν πάροδο τῶν αἰώνων, καὶ ἐπειδὴ εἶναι ἡ βάση τῆς αἰωνιότητας, ἀποτελεῖ τὸ συντηρητικὸ τῆς ζωῆς μας! Ἔξω ἀπὸ τὴν ἀγάπη δὲν “ἐπιβιώνει” κανένας, ἤ τουλάχιστον ὅταν πεθαίνει “παύει πιὰ νὰ εἶναι ὁ ἑαυτός του”!
Τὸ πρῶτο συμπέρασμα εἶναι ὅτι ὅλοι ζοῦμε παρὰ φύσει, ἀκριβῶς ἐπειδὴ ζοῦμε μακριὰ ἀπὸ τὸ “λογικὸ” γιὰ τὴν φύση μας, τὴν ὌΝΤΩΣ ΖΩΗ! Ἀφοῦ μέσα στὴν ἠθικὴ πνευματικὴ “σφαίρα” ἡ ψυχὴ ἐλευθερώνεται καὶ “ἀνασαίνει”, ἐμεῖς ποὺ παραβιάζουμε τοὺς αἰώνιους Νόμους τοῦ Θεοῦ “προφυλακιστήκαμε” στὸ “θανατηφόρο παράλογο”, καὶ ἀργοσβήνουμε… Τὸ δεύτερο συμπέρασμα εἶναι ὅτι γιὰ νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ τὸν “δαρμὸ” τοῦ παραλόγου χρειάζεται νὰ ἐπιστρέψουμε στὴν ἀγάπη, ἡ ὁποία συντηρεῖ τὸν κόσμο. Ὅμως δὲν ἀναγνωρίζουμε τὴν μορφή της, ἐπειδὴ ἡ “ἐπίφαση ἀγάπης” ποὺ χρησιμοποιοῦμε εἶναι εὔκολη, καὶ δὲν ἔχουμε ἀποφασίσει ἀκόμα ἄν θέλουμε νὰ ἀρνηθοῦμε τοὺς μάταιους σκοποὺς της. Γιὰ τὴν ἀκρίβεια, δὲν ἔχουμε ἀποφασίσει ἀκόμα εἰλικρινῶς, ἄν εἴμαστε διατεθειμένοι νὰ ἐργαστοῦμε γιὰ τὴν σωτηρία μας. Δὲν ἔχουμε συνηθίσει νὰ ἀντιμετωπίζουμε τὸν ἑαυτό μας μὲ σοβαρότητα, καὶ τὰ “ἐντόσθιά μας” ἔμαθαν νὰ λειτουργοῦν μὲ τὴν ἠθικὴ αὐτο- ὑποτίμηση, ποὺ πωλεῖται σὲ ὅλους τοὺς…”πάγκους”!
Ἡ ἀγάπη οὐ λογίζεται τὸ κακὸν
Ἡ αἰωνιότητα μπορεῖ νὰ “χωρέσει” τὴν προσωρινότητα, ἀλλὰ τὸ ἀντίθετο εἶναι ἀδύνατον νὰ συμβεῖ! Οἱ ἀνάγκες τῆς προσωρινῆς ζωῆς μας θὰ πρέπει νὰ ἐξυπηρετηθοῦν, ἀλλὰ ποτὲ εἰς βάρος τῆς αἰώνιας ζωῆς μας! Δὲν εἶναι δηλαδὴ λογικό, νὰ ζοῦμε λιγάκι πεθαίνοντας γιὰ πάντα! Ἔχουμε τὴν μικρὴ ζωὴ γιὰ νὰ πᾶμε στὴν Μεγάλη Ζωή! Πιὸ σωστά, ζοῦμε καὶ τὶς δύο ταυτόχρονα, ἀλλὰ στὴν μικρὴ ζωὴ σὲ λίγο θὰ μπεῖ τέλος, στὴν ὁποία ἔχουμε λογικὲς ἀνάγκες ἀλλὰ καὶ μάταιες. Οἱ μάταιες ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὴν Μεγάλη Ζωὴ —ἐπειδὴ Τὴν συκοφαντοῦν— ἐνῶ οἱ λογικὲς γιὰ τὴν φύση μας, γίνονται ἡ βάση ποὺ θὰ στηρίξουν τὴν πορεία πρὸς τὴν Μεγάλη Ζωή.
Ὡς δομικὸ ὑλικό, ἡ ἀγάπη δομεῖ καὶ τὴν μικρὴ ζωή μας, καὶ τὴν Μεγάλη. Μάλιστα εἶναι ὁ μόνος συνεκτικὸς δεσμὸς ἀνάμεσα στὶς δύο “πατρίδες” μας! Ἡ καρδιά μας πλασμένη γιὰ τὴν ἀγάπη, εἶναι ὁ “συσσωρευτὴς” της, ποὺ θὰ πάρει τὰ “πλούτη” ποὺ “συσσώρευσε” ἀπὸ τὴν μικρὴ ζωὴ γιὰ νὰ τὰ μεταφέρει στὴν Μεγάλη Ζωή! Αὐτὸς δηλαδὴ εἶναι ὁ προορισμὸς τῆς καρδιᾶς μας, νὰ κάνει τὴν “γωνιά της” στὴν μικρὴ ζωὴ ἕναν μικρὸ “Παράδεισο”, ὥστε μετὰ θάνατον νὰ “μεταφυτευτεῖ” στὴν οἰκεία “Παραδεισένεια Θερμοκρασία”! Πορευόμενη ἀξίως ἡ καρδιά, δηλαδὴ στὴν ὀμορφιὰ τῆς παιδείας τῆς χριστιανικῆς καθαρότητας, ἡ ἀφοβία γιὰ τὸν θάνατο ἐπιτρέπει τὴν ἐνατένιση τῆς Μεγάλης Ζωῆς, καὶ ἡ γνωριμία μὲ τὴν ὌΝΤΩΣ ΖΩΗ διδάσκει ἀπὸ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ, τὴν ἀγάπη!
Μιλώντας γιὰ μάταιες ἀνάγκες, αὐτοαναιρούμαστε. Ἐκ τῶν πραγμάτων κάτι μάταιο, εἶναι περιττό. Ὁ “χῶρος” γιὰ τὶς ἀνάγκες μας εἶναι περιορισμένος στὴν μικρὴ ζωή μας. Τί γίνεται στὴν περίπτωση ποὺ ἔχουμε ἀπορρίψει κάποιες ἀνάγκες, ποὺ εἶναι το σημαντικό, καὶ ἔχουμε βάλει στὴν θέση τους τὸ περιττό, τὸ ἀσήμαντο; Μόνο ὅταν οἱ ἀνάγκες βρίσκονται στὴν “θέση τους”, μποροῦν νὰ λειτουργοῦν σωστά, καὶ νὰ χωρᾶνε νὰ “συσσωρεύουν” ἀγάπη! Λόγῳ ἔλλειψης σοβαρότητας, τὸ ἀσήμαντο προκαλεῖ ἐσωτερικὴ ἀταξία στὴν ψυχὴ —σὲ ὑπερβολικὸ βαθμὸ φέρνει τὸ χάος— καὶ τὰ “ἐντόσθια” συνεχίζουν νὰ τελοῦν ὑπὸ τὴν ὁμηρεία τῆς αὐτο- ὐποτίμησης…
Ἡ βαθιὰ ῥίζα τῆς ἀγάπης του ἀνθρώπου “κόπηκε” μέσα στὸν Παράδεισο. Παρόλο ποὺ καλύπτονταν ὅλες οἱ ἀνάγκες τῶν Πρωτοπλάστων, ἐκείνοι ἐπιθύμησαν νὰ ἀκολουθήσουν τὴν ἀπληστία, ἡ ὁποία “ἐξερρἀγη” στὴν ψυχή τους, καὶ τὴν “κατακερμάτισε”! Τὸ μάταιο συκοφαντεῖ, γιὰ νὰ ἐξαπατήσει! Ἀπὸ ἀκόρεστη πλεονεξία, οἱ Πρωτόπλαστοι ἀπαίτησαν νὰ πάρουν τὴν βασιλεία χωρὶς τὸν Πατέρα τους, καὶ κινήθηκαν ἐχθρικὰ ἐναντίον Του…
Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται
Οἱ ἄνθρωποι ἐξέπεσαν στὴν γῆ, ὅπου βλέπουμε ὅτι διαρκῶς κυνηγᾶμε περισσότερα ἀπὸ ὅσα πραγματικὰ χρειαζόμαστε. Ὁ Χριστὸς ὅμως μᾶς σπλαχνίστηκε καὶ ἦρθε κοντά μας, γιὰ νὰ μᾶς δείξει τί ὀφείλουμε νὰ κάνουμε γιὰ νὰ κερδίσουμε τὴν Μεγάλη Ζωή! Ὁ αἰώνιος Θεὸς πῆρε σῶμα άνθρῶπου γιὰ νὰ σωθεῖ τὸ Πλάσμα Του! Ἀπὸ ἀγάπη θυσιάστηκε πάνω στὸν σταυρό, μὲ θάνατο ἀτιμωτικὸ καὶ ἀσύλληπτα ὀδυνηρό, γιὰ νὰ κερδίσουμε ἐμεῖς ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ! Μᾶς εἶπε νὰ πάρουμε τὸν σταυρό μας κι ἐμεῖς καὶ νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε, ἀνεβαίνοντας στὸν Γολγοθὰ τῆς θυσίας!
Ἀφοῦ ὁ Κύριος θυσιάστηκε γιὰ ἐμᾶς, εἶναι ἡ σειρά μας τώρα νὰ θυσιαζόμαστε, γιὰ τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, τὸν διπλανό μας! Ἡ ἔκφραση τῆς Πίστης μας «Εἶδες τὸν ἀδελφό σου; Εἶδες Κύριο τὸν Θεό σου» μᾶς προσανατολίζει πρὸς τὰ ποῦ θὰ στρέφεται ἡ θυσία μας. Θυσία εἶναι νὰ στερηθοῦμε κάτι γιὰ χὰρη ἄλλου προσώπου, γιὰ ἀνώτερο σκοπό. Ὅταν ἡ θυσία εἶναι ἐκούσια, ἡ λογικὴ μᾶς κινεῖ πρὸς αὐτή, ἡ ὁποία λογικὴ κινεῖται ἀπὸ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν ἄλλο! Θυσία καλεῖται μόνο ὅ,τι κατευθύνει πρὸς τὴν Μεγάλη Ζωή, ὅ,τι Τὴν διδάσκει, ὅ,τι Τὴν ἀποκαλύπτει, ὅ,τι Τὴν ἐμπνέει! Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ καμία θυσία δὲν πηγαίνει χαμένη!
Ἡ θυσία ἔχει νόημα ὅταν “χάνοντας” ὁ ἕνας καὶ “κερδίζοντας” ὁ ἄλλος, πηγαίνουν καὶ οἱ δύο κοντὰ στὸν Χριστό! Αὐτοθυσία σημαίνει νὰ ἀποφασίσω νὰ καλύψει ὁ ἄλλος τὴν ἔλλειψή του μὲ κάτι δικό μου, ποὺ ὅμως σὲ ἐμένα θὰ στοιχίσει λιγότερο, ἄν δὲν τὸ ἔχω. Μπορεῖ ἀκόμα νὰ μοῦ εἶναι καὶ περιττό, ἀλλὰ κρατώντας το, νὰ μὴν μὲ πάει κοντὰ στὸν Χριστό… Ἡ δυσκολία μας εἶναι ὅτι μὲ τὴν ἠθικὴ ἀταξία μέσα μας, δὲν ἔχουμε ἀποσαφηνίσει ποιὲς εἶναι οἱ πραγματικὲς ἀνάγκες μας, καὶ ἔτσι δὲν ἔχουμε μέσα μας “χῶρο” γιὰ τὴν ἀγάπη… Στοιβάζοντας τὰ ἀσήμαντα, δένεται ἡ ψυχή μας μαζί τους, καὶ ἐπειδὴ ζεῖ κι αὐτὴ ἀσήμαντα, τὰ ἀσήμαντα μετονομάζονται σὲ… βεβαιότητες! Ἡ κενὴ ψυχὴ ἁρπάζεται ἀπὸ τὶς βεβαιότητές της —τὴν ἐξωτερικὴ ὀμορφιά, τὰ χρήματα, τὴν ἐξουσία, τὰ ῥοῦχα, τὸ φαγητὸ, καὶ νιώθει ὅτι ἡ ἀξία της προέρχεται ἀπὸ αὐτὲς… Οἱ βεβαιότητες ὡς ψευδοανάγκες, διογκώνονται τόσο ὥστε νὰ μὴν ἐπιτρέπουν στὴν ἀγάπη νὰ εἰσχωρήσει…
Μείζων πάντων, ἡ ἀγάπη!
Ἡ ἘΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ἀποτυπώνει τὴν θυσία ὡς ἀνατρεπτική, στὴν ἀνηφόρα τοῦ Γολγοθᾶ! Αὐτοθυσιαζόμαστε ἐπειδὴ ἔχουμε τὴν πίστη ὅτι δίνοντας κάτι στὸν ἄλλο μένει γιὰ πάντα “δικό μας”! Ὁ συνειδητὸς ἀγώνας κατὰ τοῦ κακοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ τῆς “φτώχειας” του, δίνει σκληρὲς μάχες μὲ τὶς βεβαιότητες ποὺ ἈΠΑΙΤΕΙ νὰ έχουμε ἡ μικρὴ ζωή, καὶ γίνεται σὲ στιγμὲς λαχτάρας γιὰ θυσία! Μόλις ἐντοπίσει ἡ καρδιὰ τὴν συχνότητα τῆς ἀγάπης, ὁ “συσσωρευτὴς” ξεκινάει μὲ ἐνθουσιασμό τὴν δουλειά του! Ἀγάπη σημαίνει κάνω “χῶρο” μέσα μου γιὰ τὸν ἄλλο! Θυσιάζομαι σημαίνει πετάω τὶς “σαβοῦρες”, τὰ “περιττὰ βάρη” καὶ βάζω μέσα αὐτὸν ποὺ ψάχνει κάπου νὰ ἀκουμπήσει γιὰ μιὰ στιγμή!
Θυσιάζουμε τὸν χρόνο μας, τὶς δυνάμεις μας, τὸν ἑαυτό μας, δηλαδὴ ὅσα μᾶς ἔχουν δοθεῖ ἀπὸ τὸν Κύριο, μὴν ἀφήνοντας νὰ “σαπίσουν”, ἀλλὰ νὰ γίνουν καρπὸς ἑκατονταπλασίονας! Ἡ ἀποστολή μας εἶναι ἡ δημιουργία ἡ ὁποία ἐξ ὁρισμοῦ ἀποτελεῖ θυσία, διακονία τῶν ταλάντων μας πρὸς τὸν Κύριο καὶ τὰ παιδιά Του! Ἀφοῦ δικό μας δὲν ἔχουμε τίποτα, ὅλα “ἐπιστρέφονται ἀξιοποιημένα” στὸν Χριστό, ποὺ μᾶς ἀγαπάει ὅσο δὲν φανταζόμαστε!
Τὸ μεγαλεῖο τοῦ Παραδείσου μᾶς δόθηκε χωρὶς κόπο. Τὸ χάσαμε, ἀλλὰ Ὁ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ! Ζοῦμε ταυτόχρονα στὶς δύο “πατρίδες” μας, καὶ τὴν μικρή ζωή καὶ τὴν Μεγάλη! Χωρὶς τὴν Μεγάλη Ζωή, ἡ μικρὴ ζωή γίνεται ἐφιάλτης, γιατὶ ὁ “συσσωρευτὴς” τῆς ἀγάπης “σβήνει”! Ἐπείγει νὰ μποῦν οἱ ἀνάγκες μας πάλι σὲ τάξη μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ὥστε νὰ λειτουργοῦν γιὰ τὸν λόγο ποὺ φτιάχτηκαν, καὶ νὰ ἀφήσουν “χῶρο” γιὰ τὸν ἀδελφό μας! Γιὰ ἐμᾶς μποροῦμε νὰ κρατήσουμε ὅσα χρειάζονται γιὰ νὰ καλύψουμε τὶς ἀνάγκες μας, τὰ ὑπόλοιπα τὰ “χρωστᾶμε”, γιὰ νὰ μὴν γίνουν “σαβοῦρα” μέσα μας!
Ἡ καρδιά μας πλάστηκε γιὰ νὰ “συσσωρεύσει” τόση ἀγάπη, ὥστε ἡ ῥίζα της νὰ ἁπλωθεῖ γρήγορα, καὶ ὅσο ἐκπληρώνει τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο πλάστηκε, νὰ ἀναρρίχεται πρὸς τὸ Σπίτι της, ἀπὸ τὸ Ὁποῖο ἀποκόπηκε κάποτε!
συνεχίζεται
Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστὶ καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει, καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
