-Ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν Σου

«Οὔτως ἤ ἄλλως τὴν ἔχω ὅλη δική μου!», εἶπα μὲ ὕφος, γιὰ νὰ τοῦ ὑπενθυμήσω τὴν “θέση του”! «Ἐσὺ ἀπὸ ποῦ ξέρεις τί πρέπει νὰ κάνει ἕνας βοσκός, στὰ κοινωνικὰ δίκτυα τὸ ἔμαθες, ποὺ εἶσαι κολλημένος ὅλη μέρα; Πιάσε τὸν πατέρα καὶ πές του, ἐγὼ σὲ λίγο θὰ φύγω! Τόσο δύσκολο εἶναι;». Παίρνοντάς το ἀπόφαση νὰ μὴν περιμένει κάτι ἄλλο ἀπὸ ἐμένα, ὁ Ἰσίδωρος σηκώθηκε ἀπὸ τὸ κρεβάτι καὶ βγῆκε ἀπὸ τὸ δωμάτιο. Ὁ πατέρας περιμένει νὰ δείχνω φιλότιμο ὅταν μοῦ ζητάει βοήθεια ὁ ἀδερφός μου, ἐπειδὴ ἔχει ἀνάγκη νὰ νοιώθει τὴν ἀδελφοσύνη, τὴν ἐγγύτητά μου. Λέει ὅτι ἡ ἀγάπη βρίσκει πάντα ἕναν τρόπο γιὰ νὰ ἐκδηλωθεῖ, καὶ ἡ ἀδιαφορία μία δικαιολογία. Αὐτὰ ἐγὼ δυσκολεύομαι νὰ τὰ διαχειριστῶ. Καὶ τὴν λύπη δυσκολευόμουν νὰ διαχειριστῶ πέρσι, παρόλο ποὺ δὲν μὲ προβλημάτιζε κάτι συγκεκριμένο. Ὁ “πανικὸς ἐπιβίωσης” ποὺ συμπίεζε τὴν ψυχή μου, πέρα ἀπὸ τὶς διάφορες ἐπιθυμίες, ἦταν χωρὶς ἄλλο ὁρατὸ λόγο… Ἔχοντας γυρίσει πιὰ τὴν πλάτη στὶς “σκιές” τοῦ χθές, καταλήγω πῶς ἡ λύπη προερχόταν ἀπὸ τὴν ἀντίληψη ποὺ εἶχα γιὰ τὸ καλὸ καὶ τὸ κακό. Ὅπως καὶ οἱ φίλοι μου, μεγαλώνοντας λέγαμε πὼς δὲν δεχόμασταν αὐτὴ τὴν “διάκριση” ποὺ ἔκαναν οἱ παλιότεροι, ἐπειδὴ προοδεύσαμε, προχωρήσαμε! Ὅσο δὲν τίθεται θέμα καλοῦ καὶ κακοῦ, αὐτομάτως οὔτε θέμα ἀλήθειας καὶ ψέματος ὑφίσταται, ὁπότε δὲν εἶναι… πρόβλημα νὰ προσδιορίζουμε ἀπὸ μόνοι μας ὥς ποῦ φτάνει ἡ “ἐλευθερία μας”! Ἡ πνευματικὴ ὀκνηρία ἀφήνει τὴν καταθλιπτικότητα ἀνεξέλεγκτη, καὶ ὁ μαρασμὸς τῆς ψυχῆς γεννάει τὸ ἀνικανοποίητο. Τὸ διαδίκτυο καὶ τὰ περιοδικὰ λένε νὰ δίνουμε ζωὴ στὶς ἐπιθυμίες μας, νὰ μὴν τὶς θάβουμε μέσα μας, καὶ ἔτσι ἐγὼ ἀφέθηκα νὰ γίνω “παρατηρητὴς” στὴν ζωή μου. Ἐκεῖ πάνω στὸν καταιγισμὸ τῶν βαρύγδουπων περιγραφῶν μιᾶς “ἄλλης ἐλευθερίας” ἀπὸ δὺο κολλητούς, καὶ τὶς συναισθηματικὲς ἐξάρσεις, ἀκολούθησα κι ἐγὼ γιὰ νὰ γνωρίσω αὐτὸν ποὺ εἶχε… “μεγάλα σχέδια” γιὰ τὴν περιοχή μας, καὶ ἔψαχνε “καινούργια χέρια”, ποὺ θὰ καμάρωναν κάνοντας ὅ,τι τὰ διατάξουν! Ὅταν συκοφαντεῖς τὸν Θεὸ ὅτι δὲν σὲ ἀκούει, δείχνεις ὅτι δὲν ἀγαπᾶς τὸν ἑαυτό σου, καὶ θεωρεῖς “κατόρθωμα” νὰ τὸν προδίδεις· γι’ αὐτὸ τότε ὁ κίνδυνος σοῦ προξενεῖ κάτι σὰν… ἄθλια ἱκανοποίηση, ἐπειδὴ ὅταν δέχεσαι νὰ διακινδυνεύεις, ὑπακούοντας στὸν κακὸ ἑαυτὸ ποὺ σὲ διατάζει, αὐτὸς χαροποιεῖται, φουσκώνει, μὲ τὰ “μεγάλα σχέδια” ποὺ ἔχει! Μόλις στρατολογήθηκα στὴν μικρο-παραβατικότητα, ἐπικοινωνοῦσα μόνο μὲ τὰ ἔργα μου καὶ μὲ τὴν φαντασία τοῦ ἑαυτοῦ μου, δηλαδὴ ἔχασα ὁποιαδήποτε ἐπαφὴ μὲ τὴν ἐσωτερικὴ ὕπαρξή μου! Μὲ τὴν ἁμαρτία ἐγκλωβιστηκα στὴν λύπη ἀκόμα περισσότερο, καὶ ἔκοψα κάθε ἐπικοινωνία μὲ τὸν Θεό. Κάνοντας μία τέτοια στροφὴ πρὸς τὸν ἑαυτό μου καὶ τὶς ἐπιθυμίες του, ἀπὸ τὸ τελειότερο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, βρέθηκα μὲ τὴν ἀνάγκη τοῦ προσωπείου, ποὺ θὰ ἰσχυροποιοῦσε τὸ κενό μου… Σὰν νὰ μετανάστευσα σὲ ξένο τόπο, εἰσχώρησα μέσα σὲ ἕνα “ἕτοιμο σύστημα”, τοῦ ὁποίου τὸ συμφέρον ἦταν ὁ μόνος στόχος. Οἱ ἀνάγκες γιὰ “φροντίδα” τοῦ “συστήματος”, ἀπὸ τὸ ὁποῖο φυσικὰ ἐξαρτιόταν καὶ ἡ… “ἐπιβίωσή μου”, καθόριζαν τὸ “νέο ἦθος”, δηλαδὴ μία… ἰδιόρρυθμη ἀντίληψη πάνω στὸ τί σημαίνει “καλὸ” καὶ “κακό”! Ὅταν φτάνεις νὰ ὁρίζεις μόνος σου τί εἶναι “καλὸ” καὶ “κακό”, ἤδη ἔχεις σταματήσει νὰ σκέφτεσαι καὶ κάνεις ὅ,τι σὲ διατάξει ὁ κακὸς ἑαυτός σου, δηλαδὴ ἡ ἐνστικτώδης παρόρμηση… Ἡ περιέργεια εἶναι ὁρμὴ ποὺ σαϊτεύει, ἀφοπλίζει τὶς λογικὲς διεργασίες ὥστε νὰ σύρει καὶ στὶς ὑπόλοιπες παρορμήσεις. Τώρα ἔχω σαφὴ ἀντίληψη τῆς κατάστασης μικρόνοιας στην ὁποία εἶχα εἰσέλθει, τῆς ἔλλειψης ἀντιληπτικῆς ἱκανότητας καὶ σοβαρότητας. Εἶναι γελοῖο νὰ πιστεύεις κάποιον ποὺ λέει ὅτι μπορεῖ νὰ φτιάξει τοὺς κανόνες! Μπορεῖς μόνο νὰ ἀκούσεις κάποιον ποὺ μιλάει γιὰ τοὺς κανόνες τῆς αἰωνιότητας, ποὺ δὲν λέει κάτι δικό του δηλαδή, ἄν μιλάει βέβαια γι’ αὐτοὺς ΚΑΙ μὲ τὸν βίο του. Σὲ ὁποιαδήποτε ἄλλη περίπτωση εἶναι ἐπικίνδυνο νὰ ἀκολουθεῖς κάποιον γιὰ τὶς ἰδέες καὶ τὶς θεωρίες του, ἐπειδὴ αὐτὸ παγιδεύει τὴν συνείδησή σου μέσα στὸ “σύστημα” ποὺ ἑτοίμασε, γι’ αὐτὸ τὸν σκοπό! Μὲ ὄχημα τὸ ἀνικανοποίητο ἡ πνευματικὴ ὀκνηρία, ἐξωθεῖ τὴν ψυχὴ μὲ τὶς σκορπισμένες σκέψεις νὰ μεταναστεύει στὴν κινούμενη ἄμμο τῆς φαντασίας —τὴν ἡδονὴ τοῦ ὀρθολογισμοῦ— ΟΠΟΥ Η ΤΙΜΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΑ, καὶ σὲ κάθε βῆμα ὁ διάβολος δείχνει στὴν ψυχὴ τὰ μικρὰ ἁμαρτήματα γιὰ μηδαμινά, ἐπειδὴ διαφορετικὰ δὲν μπορεῖ νὰ τὴν φέρει στὰ μεγαλύτερα κακά! Ὁ μόνος κανόνας ποὺ ἰσχύει στὴν κινούμενη ἄμμο, εἶναι νὰ μείνεις μακριά! Ἡ μετακένωση ποὺ λέει ὁ πατέρας μου, μᾶς ἔφερε ἀπὸ τὴν δύση τὸ ἕτοιμο “σύστημα” ΤΗΣ ΠΡΟΟΔΟΥ, ποὺ παγιδεύει τὴν συνείδηση στὴν θεωρία τῆς φαντασίας πὼς τὸ συμφέρον δίνει “νόημα”, ἐννοώντας ὡς “συμφέρον” τὴν… παράβαση! Μικρόνοια σημαίνει πρῶτα ἀπὸ ὅλα νὰ μὴν σέβεσαι τὸν ἑαυτό σου, δηλαδὴ νὰ ζεῖς τὸν ψευδὴ ἑαυτὸ τῆς φαντασίας σου. Ἀφοῦ ἀπὸ τὴν φαντασία ἀπουσιάζουν οἱ κανόνες, ἀπὸ ἐκεῖ μέσα μοῦ ἀναδύθηκε ἐπίσης ἀσύνδετος ἀπὸ κανόνες, καὶ ὁ φόβος, μέσα ἀπὸ τοὺς χιλιάδες λογισμοὺς… Ψάχνοντας λίγο στὸ διαδίκτυο τὸν λόγο ποὺ φοβόμαστε, ἄκουσα ἀπὸ ἕναν ψυχολόγο νὰ λέει ὅτι ὁ φόβος ὑπάρχει μόνο στὶς σκέψεις καὶ τὰ συναισθήματα, ἀλλὰ παρόλο ποὺ εἶναι ἐπώδυνος, δὲν εἶναι κάτι μὲ ἀληθινὴ ὕπαρξη! Ἄν ἐμπιστευτοῦμε τὸν ἑαυτό μας ὅτι εἶναι ἱκανὸς γιὰ τὴν διαχείριση τοῦ φόβου μας, καὶ τὸν πείσουμε ὅτι μὲ τὴν ἐπίμονη θετικὴ διαβεβαίωση πὼς σταματώντας νὰ τὸ σκεφτόμαστε, θὰ εἴμαστε ἐντάξει, τότε σὲ λίγο θὰ εἴμαστε ἐντάξει! Ἀπογοητευμενος ἀπὸ τὸ “σύστημα” τῆς προσωπικῆς ἀνάπτυξης, μὲ τὶς ἐξορθολογισμένες συμβουλὲς ποὺ ἦταν φτιαγμένες γιὰ τὸν “ψευδὴ ἑαυτό μου”, συνειδητοποίησα ἐν τέλει, ὅτι ἀντὶ νὰ διώξω τὴν λύπη πρόσθεσα καὶ τὸν φόβο, καὶ ἄρχισα νὰ λαχταράω τὸν σεβασμὸ πρὸς τὸν ἑαυτό μου καὶ τὴν ἐντιμότητα. Τότε ποὺ ἀποφάσισα πὼς ἐκεῖνο τὸ “σύστημα” μὲ τοὺς κολλητοὺς δὲν ἔκανε γιὰ ἐμένα, δὲν εἶχα συμπληρώσει οὔτε ἑβδομάδα “θητείας”. Θυμᾶμαι εἴχαμε τελειώσει μὲ τὸν πατέρα καὶ τὸν Ἰσίδωρο τὸ φαγητὸ στὸ σπίτι, καὶ ὅπως καθόμασταν ἀκόμα στὸ τραπέζι, ὁ πατέρας μοῦ ἔπιασε τὸ χέρι καὶ μοῦ εἶπε: “καταλαβαίνω ὅτι ἡ ψυχή σου μὲ φωνάζει, ἀλλὰ στέκεσαι μακριά, καὶ δὲν βγάζω νόημα. Θέλω νὰ μοῦ τὸ πεῖς μὲ λόγια, παιδί μου, γιὰ νὰ μπορέσω νὰ σὲ βοηθήσω!”. Τοῦ μίλησα μόνο γιὰ τὸν φόβο, καὶ εἶπε πὼς ἀνάλογα μὲ τὸ ποιὸν τῶν ἠθικῶν αἰτίων, ὁ φόβος παίρνει μέσα μας διάφορες μορφές. Ὥστόσο οἱ Πατέρες μᾶς λένε πὼς οὐσιαστικὰ πρόκειται γιὰ τὸν φόβο γιὰ τὴν ἀπώλεια τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ! Ἀπόδειξη, ὅτι ἡ ἀγάπη ἕξω βάλλει τὸν φόβο. Δὲν μπορῶ νὰ πῶ ὅτι δὲν μὲ κάλυψε καὶ μὲ τὸ παραπάνω ἀλλὰ καὶ αὐτό, δὲν ἤθελα νὰ τὸ παραδεχτῶ! Στὴν ἐκκλησία ὁ πατέρας πηγαίνει μόνο μὲ τὸν Ἰσίδωρο, ἐγὼ σταμάτησα. Μπορεῖ νὰ τὸ πῆρα στραβὰ ποὺ ἔλεγε πάντα ὁ πατέρας, νὰ βλέπει ὁ Θεὸς ὅτι ἔχουμε φιλότιμο, ἄλλὰ ἔνοιωθα ὅτι ἀκόμα δὲν εἶχε ἔρθει ἠ ὥρα μου νὰ Τὸν “ἀνακαλύψω”, ὅπως λέει ὁ πατέρας. Εἶναι καὶ αὐτὸς ὁ ξάδερφός μου ποὺ σπουδάζει, ποὺ ἀπὸ τὴν ἐκκλησία δὲν λείπει ποτέ, ἀλλὰ ἔτσι ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ συνεννοηθεῖ μὲ κανέναν ἐκεῖ στὸν θρόνο του ψηλά, ποὺ κρίνει τοὺς πάντες καὶ τὰ πάντα, μοῦ φαίνεται ὅτι ἀνήκει σὲ ἄλλο “σύστημα”, τὸ φαρισαϊκὸ! Ἐξ αἰτίας ὅλων αὐτῶν, εἶμαι ἀπρόθυμος στὸ φιλότιμο ποὺ θέλει ὁ πατέρας μου νὰ δείχνω στὸν Ἰσίδωρο. Εἶναι γεγονός, ὅτι οἱ ἐλάχιστες ἡμέρες ποὺ ὑπηρέτησα τὸν κακὸ ἑαυτό μου, μοῦ ἄφησαν τὸ κουσούρι τῶν ἀκατάσχετων τσακωμῶν, καὶ ἕνα χρόνο τώρα τὰ σπασμένα τὰ πληρώνει ὁ ἀδερφός μου, μὲ τοὺς καβγάδες στὸ σπίτι… Ὁ πατέρας μου θυμᾶται τὸν φόβο μου καὶ μὲ παίρνει μὲ τὸ μαλακό, ἀλλὰ ὅπως ἀντιδρᾶ ὁ ἀδερφός μου, ξεφωνίζοντας, ὁ πατέρας συχνὰ πελαγώνει καὶ δὲν ξέρει ποιοῦ τὸ μέρος νὰ πάρει. Τὸ γενικὸ συμπέρασμά μου εἶναι ὅτι ἕνα “σύστημα” δὲν ἔχει στόχο νὰ σοῦ μάθει νὰ λύνεις τὰ προβλήματά σου ἐπὶ τῆς οὐσίας, ἀλλὰ νὰ ἱκανοποιήσεις τὶς ἐπιθυμίες σου —ποὺ νομίζεις ὅτι εἶναι τὰ προβλήματά σου— καὶ ὅλο αὐτὸ ἔναντι “ἀκαθόριστου” ἀνταλλάγματος… Ὅσο νομίζεις ὅτι ἡ ζωή σου κλείνεται μέσα σὲ ἕναν “στενὸ κύκλο”, ὅπως πνιγόταν νωρίτερα ὁ ἀδερφός μου, ἤ μέσα σὲ ὁποιοδήποτε “σύστημα”, τὰ οὐσιαστικὰ προβλήματά σου λόγῳ πνευματικῆς ὀκνηρίας πολλαπλασιάζονται, σὲ σημεῖα ποὺ δὲν φαίνονται! Ἡ Ἀλήθεια ὑπάρχει, καὶ εἶναι ὁ Χριστός! Ἀπὸ τὶς ἀόριστες συζητήσεις ποὺ κάνω μὲ τὸν πατέρα μου, νομίζω ὅτι ἐντόπισα τὸ μεγάλο λάθος ποὺ ἔκανα ἐξ ἀρχῆς. Τὸ πρόβλημα προκύπτει ὅταν νομίζουμε ὅτι ἡ Ἀλήθεια ταυτίζεται μὲ τὴν “πραγματικότητα”. Ἡ Ἀλήθεια εἶναι μία καὶ αἰώνια, ἀλλὰ ἡ “πραγματικότητα” ποὺ προωθεῖ τὸ κάθε “σύστημα”, καπηλεύεται τὴν Ἀλήθεια!