«Καλά, σὲ ἄκουγα χθὲς νὰ ἀπολογεῖσαι ἔτσι στὴν μάνα μου καὶ δὲν τὸ πίστευα, ὅτι ὑπῆρχε καὶ ἀρνητικὸς βαθμὸς στὴν αὐτοεκτίμηση! Ἐλπίδα, ἔτσι καὶ δώσεις αἷμα σὲ κάποιον, τὸν κατέστρεψες τὸν ἄνθρωπο! Δὲν σᾶς μιλᾶνε καθόλου γιὰ αὐτογνωσία στὸ γυμνάσιο;». Ἀλλάζοντας τὰ σχέδιά της ἡ μάνα μου, ἤξερα ὅτι ἐρχόμενος στὴν Ἑλλάδα θὰ ζήσω περίεργες καταστάσεις, ἀλλὰ δὲν περίμενα ἕνα κορίτσι στὴν ἡλικία μου νὰ ἀπολογεῖται, ἐπειδὴ δὲν δὲν ἔκανε αὐτὸ ποὺ ὑποσχέθηκε! Δὲν μποροῦμε νὰ ἀρέσουμε ἀναγκαστικὰ σὲ ὅλους…
«Τῆς ὑποσχέθηκα ὅτι θὰ ἔφερνα τὰ χαρτιὰ ποὺ περίμενε ἀπὸ τὴν μαμά μου, ἀλλὰ ἡ κυρία ποὺ μένει δίπλα μας ἔπρεπε νὰ φύγει ἐπειγόντως, καὶ ἡ κόρη της ἀνέβασε πυρετό. Δὲν ἤθελα μὲ τίποτα νὰ νομίζει ἡ γυναίκα ὅτι ἀθετῶ τὶς ὑποσχέσεις μου, γι’ αὐτὸ ἀπολογήθηκα. Ἡ εὐπρέπεια δὲν ἔχει νὰ κάνει μὲ χαμηλὴ αὐτοεκτίμηση, Λίνο».
«Δὲν μπορῶ νὰ καταλάβω πῶς ἐπιβιώνεις! Ἡ οὐσία τῆς αὐτοεκτίμησης εἶναι τὸ πόσο ἐπιτρέπω στὸν ἑαυτό μου νὰ μὴν εἶναι τέλειος, ἀλλὰ καὶ πόσο δὲν μὲ νοιάζει τί θὰ ποῦν οἱ ἄλλοι γιὰ ἐμένα! Μόνο ἅμα εἶσαι “συγκροτημένος ἐσωτερικὰ” δὲν σὲ νοιάζει νὰ μὴν κάνεις σωστὰ κάποια πράγματα· ὑπάρχουν ἕνα σωρὸ ἄλλα ποὺ τὰ κάνεις τέλεια, ὁπότε ἑστιάζεις ἐκεῖ ποὺ εἶναι ἡ δύναμή σου! Ἐμένα μὲ νοιάζει νὰ κάνω σωστὰ αὐτὰ ποὺ θεωρῶ ἐγὼ σημαντικά, καὶ ἄν δὲν μὲ ἐγκρίνουν οἱ ὑπόλοιποι μοῦ εἶναι ἀδιάφορο!».
«Μὰ ἡ λογικὴ λέει ὅτι ἄν κάτι εἶναι σωστὸ γιὰ ἐσένα, θὰ τὸ βλέπουν καὶ οἱ ἄλλοι σωστό. Δὲν ἔχει περιθώρια τὸ σωστὸ καὶ τὸ λάθος! Εἶναι καὶ αὐτὸ θέμα εὐπρέπειας, κόσμιας συμπεριφορᾶς».
Προφανῶς δὲν τῆς ἔχει πεῖ κανεὶς ὅτι ἡ ζωὴ ὑπάρχει γιὰ νὰ μᾶς ὑπηρετεῖ καὶ ἐκείνη, καὶ τρέχει πίσω της σὰν “ὑπηρέτρια”! Αὐτὸ φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸ δωμάτιό της· δὲν πίστευα ὅτι μποροῦσε τὸ δωμάτιο ἑνὸς κοριτσιοῦ νὰ εἶναι τὸσο λιτό. Στὸν τοῖχο βλέπω μόνο εἰκόνες, καὶ στὸ ῥάφι κάτω ἀπὸ τὴν τεράστια εἰκόνα μὲ τὴν Παναγία καὶ τὸν Χριστό, ὑπάρχουν βιβλία. Εἶναι κρίμα νὰ ζεῖ κάποιος τὴν ζωή του δίνοντας μόνο, καὶ νὰ μὴν ἔχει ἀνακαλύψει ὅτι οἱ ἄλλοι εἶναι ὐποχρεωμένοι νὰ τοῦ δίνουν… «Ἐλπίδα, δὲν χρειάζεται νὰ καλοπιάνουμε τοὺς ἄλλους παριστάνοντας τοὺς εὐγενικούς, οὔτε ὑπάρχει στὴν ζωή μας χῶρος γιὰ ἐνοχές!… Εἴμαστε μοναδικοί, πρέπει οἱ ἄλλοι νὰ μᾶς δέχονται ὅπως εἴμαστε! Εἶναι “πράξη εὐθύνης” νὰ ὑποστηρίζουμε τὴν ταυτότητά μας, δὲν ἔχουμε νὰ ἀποδείξουμε τίποτα σὲ κανένα! Κόψε τὴν εὐγένεια, δὲν τὴν χρειάζεσαι γιὰ νὰ κερδίσεις τὴν ἀποδοχὴ τῶν ἄλλων! Ἔχεις τὴν ἀξία σου! Πρέπει νὰ μάθεις νὰ ἐμπιστεύεσαι τὸν ἑαυτό σου!». Μίλησα μὲ τὸ πάθος ποὺ μὲ διακρίνει ὅταν βλέπω τὴν ἀδικία ποὺ κάνει κάποιος, νὰ μὴν δουλεύει μὲ τὸν ἑαυτό του γιὰ νὰ βελτιώνεται. Φάνηκε ἡ Ἐλπίδα, ὅτι αἰφνιδιάστηκε. Ἴσως νὰ μὴν περίμενε ὅτι θὰ καταλάβαινα ὅτι νιώθει ἀνεπαρκής. Ἔμεινε λίγες στιγμὲς σκεπτική, καὶ εἶπε κοιτάζοντάς με στὰ μάτια:
«Συνήθως δὲν βλέπουμε τίποτα κακὸ στὸν ἑαυτό μας, ὅταν ἔχουμε τὰ μάτια στραμμένα μόνο στὸ κακὸ τῶν ἄλλων. Ἀλλὰ ὅπως εἶπε καὶ ὁ Ἀπ. Παῦλος, βλέπουμε νὰ κυριαρχεῖ στὰ μέλη μας ἄλλος νόμος, ποὺ ἀντιστρατεύεται ὅσα μᾶς ὑποδεικνύει ὁ νοῦς καὶ ἡ συνείδησή μας ὡς ὁρθά, καὶ μᾶς αἰχμαλωτίζει στὸν νόμο τῆς ἁμαρτίας*! Πιστεύω ὅτι κλείνουμε τὰ μάτια στὴν δική μας ἁμαρτία, ἐπειδὴ δὲν ἔχουμε τὴν ἀνδρεία νὰ δοῦμε τὸν ἑαυτό μας ὅπως εἶναι. Δὲν μπορῶ νὰ ἐξηγήσω τὸν λόγο ποὺ τοποθέτησες τὴν αὐτογνωσία, ὡς αὐτὸ ποὺ ἐγὼ ἔμαθα ὅτι λέγεται “ἀγνωσία”, ἤ “ἄγνοια”, δηλαδὴ τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο… Γνωρίζοντας ὅμως στὸ μέτρο τοῦ δυνατοῦ, τὴν πνευματικὴ κατάστασή μας, ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὴν εἰρήνη τῆς ψυχῆς. Ὅταν τὴν χάνουμε, ἐνημερωνόμαστε βιωματικὰ καὶ γιὰ τὴν διαφορά ποὺ κάνει, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ζωτικὴ σημασία της! Αὐτὸ “μᾶς ἀνοίγει τὰ μάτια”!».
Ἀκούγοντάς την νὰ μιλάει ἀκόμα γιὰ “ἁμαρτία”, κατάλαβα ὅτι εἶχα πολλὴ δουλειὰ νὰ κάνω. Στὸν “πολιτισμένο κόσμο” ποὺ μεγάλωσα, εἶναι ὑποτιμητικὸ νὰ ἔχεις “ἀπωθημένα”! Ἔμαθα νὰ κάνω ὅ,τι μοῦ μπαίνει στὸ μυαλό, ὥστε ὅταν ἀναπολῶ τὸ ταξίδι τῆς ζωῆς μου νὰ μὴν μετανιώνω, ποὺ μπῆκα σὲ “καλούπι”! «Θέλεις νὰ μοῦ πεῖς δηλαδὴ ὅτι προσπαθεῖς νὰ εἶσαι “συνετὴ” καὶ “μετρημένη” γιὰ νὰ σὲ ἐκτιμοῦν οἱ ἄλλοι; Μὰ αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι ποὺ πρέπει νὰ ἀποφεύγεις! Ἡ σύνεση “δὲν ὑπάρχει”, εἶναι φαντασίωση τῶν μεγαλύτερων! Ἴσα ἴσα ποὺ γιὰ νὰ προστατέψουμε τὴν διαφορετικότητά μας καὶ τὶς πληγές μας, πρέπει νὰ εἴμαστε ἰδιόρρυθμοι! Μοναδικοί! Καταλαβαίνεις ὅτι δὲν σοῦ ταιριάζει νὰ προσαρμόζεις τὴν γνώμη σου καὶ τὶς ἐπιλογές σου πάνω στοὺς ἄλλους, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ μὴν συγκρουστεῖς μαζί τους; Καὶ γιατὶ πειράζει νὰ σὲ κατακρίνουν καὶ νὰ σὲ κακολογοῦν, ὅσοι δὲν σὲ ἐγκρίνουν; Πρέπει νὰ συγχαίρεις τὸν ἑαυτό σου ποὺ ἀναπτύσσεις τὴν προσωπικότητά σου καὶ τὴν ἀτομικότητά σου! Νὰ λές: “μπράβο μου ποὺ ἐνοχλῶ!”.
«Λίνο, τί λές; Ποῦ τὰ βρῆκες ὅλα αὐτά; Ὅσα προτείνεις ἀπορρίπτουν τὴν προσωπικότητα, δὲν τὴν ἐνισχύουν! Ὅταν ἀρχίζει ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀπενοχοποιεῖται ἀπὸ μόνος του, εἶναι βέβαιο ὅτι ἀρνεῖται τὴν ἐσωτερικὴ φυσιογνωμία του! Χάνει τὸ πρόσωπό του! Εἶναι σὰν νὰ τιμωρεῖ τὸν ἑαυτό του, καὶ νὰ γίνεται “ἀντίγραφο” τῶν ἄλλων!».
«Αὐτὸ ποὺ ἀπορρίπτω, εἶναι “ἡ μάσκα τῆς καλοσύνης” στοὺς ἄλλους! Γι’ αὐτὸ ἀποφάσισα ὅτι θὰ εἶμαι ὁ “εὐεργέτης” τοῦ ἑαυτοῦ μου! Ἐπειδὴ τὸν ἀγαπάω, τοῦ φαίρομαι μὲ καλοσύνη· τὸν ἐπιβραβεύω, τοῦ ἐπιτρέπω νὰ βάζει ὅρια στοὺς ἄλλους, καὶ γενικὰ δείχνω κατανόηση στὶς ἀδυναμίες του. Εἶναι ἔνδειξη ἰσχύος τὸ νὰ πῶ ὅτι σήμερα πονάω, δὲν εἶμαι σὲ καλὴ ψυχικὴ κατάσταση! Εἶναι πραγματικὴ προσωπικὴ ἐντιμότητα, νὰ μὴν φοβᾶμαι νὰ πῶ τὴν ἀληθεια μου!».
«Ἡ Ἀλήθεια εἶναι μία, δὲν διασπᾶται! Δὲν ὑπάρχουν “ἐπιμέρους ἀλήθειες”! Δὲν ὑπάρχει κάποια “δική μας ἀλήθεια”, πόσο μᾶλλον νὰ δίνουμε καὶ δική μας ἑρμηνεία…». Μὲ κοίταζε ἴσια στὰ μάτια καὶ αὐτὸ μὲ πείσμωσε, νὰ τῆς ἀποδείξω ὅτι τὰ πράγματα τὰ εἶχε καταλάβει λάθος.
«Αὐτὸ ἔχει πέραση στοὺς ὑποχωρητικούς, ποὺ δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ ὐπερασπιστοῦν τὸν ἑαυτό τους, Ἐλπίδα! Ποὺ χάνουν τὸ δίκο τους, ἐπειδὴ δὲν ἔμαθαν νὰ ὑψώνουν τὸ ἀνάστημά τους! Ἐγὼ ὅμως θὰ προχωρήσω, ἐπειδὴ ἔμαθα νὰ μάχομαι γιὰ τὴν ἀληθεια μου!». Ὅπως συνέχιζε νὰ μὲ κοιτάει θαρρετά, ἔβλεπα τὴν σκέψη της νὰ “τρέχει”.
«Νομίζω ὅτι συγχέεις δύο διαφορετικὲς καταστάσεις. Ἐννοεῖται ὅτι κάθε ἄνθρωπος βλέπει τὰ πράγματα ἀπὸ τὴν πλευρά του. Δὲν μπορεῖ ὅμως νὰ ἀποφασίσει τὴν ἀλήθεια, μὲ κριτήριο τὸν ἑαυτό του! Ἡ Ἀλήθεια εἶναι πάνω ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ τὴν κρίνει, ἤ νὰ τὴν φέρει στὰ μέτρα του! Ἀλήθεια εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Ἰησοῦς! Ὅταν κάποιος πάει νὰ στηριχτεῖ σὲ κάτι ποὺ ἔφτιαξε καὶ ὀνόμασε “δική του ἀλήθεια”, τότε εἶναι ξεκάθαρο ὅτι “αὐτονομεῖται” ἀπὸ τὴν Χάρη καὶ τὸν φωτισμὸ τοῦ Χριστοῦ! Ὅμως αὐτὸς εἶναι ὁ δρόμος τῆς ὑπερηφάνειας, δηλαδὴ τῆς συντριβῆς ποὺ θὰ στοιχίζει αἰώνια! Τὸ καταλαβαίνεις ἔτσι ὅπως σοῦ τὸ λέω;».
Μὲ ἔβλεπε ποὺ τὴν κοίταζα μὲ δυσπιστία. Ἐντάξει, δὲν μπορῶ νὰ πῶ ὅτι εἶχα ἀκούσει καὶ πολλὰ γιὰ τὸν Χριστό, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἤμουν ἀπόλυτος, δὲν δεχόμουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ “διαλέγει” τὴν ζωὴ ποὺ θὰ κάνει… Πρόκειται γιὰ πεποίθηση ποὺ εἶχε τὶς ῥίζες της πολὺ βαθιὰ μέσα μου! ΠΙΣΤΕΥΑ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΔΟΥΛΕΙΑ ΝΑ ΕΠΙΛΕΓΩ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ! Ἴσως πῆρε τὴν καθυστέρηση νὰ ἀπαντήσω, γιὰ ἀνάγκη κι ἄλλων ἐξηγήσεων, καὶ συνέχισε:
»Ἡ ἐπίγνωση τῆς Ἀλήθειας ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δὲν εἶναι κάτι ποὺ τὸ ἀντιλαμβανόμαστε μὲ τὰ συναισθήματα ἤ τὴν σκέψη, καὶ δὲν χωράει σὲ ἀναλύσεις τοῦ ἐγκεφάλου ἤ ἐκλογικεύσεις. Ἄν τὸ δοῦμε καὶ κάπως διαφορετικά, θὰ εἶχες μία “δική σου ἀλήθεια” μόνο ἄν μποροῦσες νὰ φτιάξεις τοὺς κανόνες τῆς ζωῆς σου, ἐσύ! Θὰ τοὺς ἀκολουθοῦσες ὅμως μόνο ἐσύ, ἤ θὰ τοὺς ἐπέβάλες καὶ στοὺς ὑπόλοιπους; Ἄν ὅμως φαντάζεσαι ὅτι ὄντως τὸ “καταστατικὸ” τῆς ζωῆς σου εἶναι στὸ χέρι σου, τότε οἱ “ῥυθμίσεις του” θὰ σὲ σύρουν στὴν ἐσωτερικὴ ἀταξία, ποὺ εἶναι αὐτο-τιμωρία! Δηλαδή, καταλήγουμε πάλι στὸ ἴδιο σημεῖο. Ἐν ὀλίγοις, ἡ γεύση τῆς Ἀλήθειας στὴν ψυχὴ εἶναι ἡ ἀνώτερη εἰρήνη, ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴν προστασία τῶν αἰώνιων κανόνων ποὺ ὑπακοῦμε, ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι!».
«Θεωρῶ αὐτονόητο ὅτι θὰ ἐμπιστεύομαι τὴν δύναμή μου! Δὲν ἔχω φτάσει ὥς ἐδῶ ὐπακούοντας στοὺς κανόνες τῶν ἄλλων, εἰς βάρος τῆς ἠρεμίας μου…Δὲν νομίζεις ὅτι τὴν μεγαλύτερη ἀφοσίωση, τὴν ὀφείλουμε στὸν ἑαυτό μας; Εἶναι πολὺς ὁ καιρὸς ποὺ ἀποφεύγω συστηματικὰ νὰ “ἐπιβραβεύω” τοὺς τοξικοὺς ἀνθρώπους μὲ τὴν συμπεριφορά μου…». Σὰν νὰ πρόσεξε κάτι πάνω μου, ἡ Ἐλπίδα μὲ κοίταξε μὲ νέο ἐνδιαφέρον. Ἔμεινε γιὰ λίγο σκεπτική καὶ χωρὶς λόγο, ἄρχισε νὰ μιλάει κάπως εὐγενικά.
«Λίνο, τὸ πιὸ ἐπώδυνο πράγμα πάνω στὴν γῆ, εἶναι νὰ μὴν εἴμαστε συνεπεῖς μὲ τὴν καρδιά μας! Βαφτίζουμε ὡς “ἀλάνθαστο” ὁτιδήποτε μηχανευτοῦμε, γιὰ νὰ τὴν ὀχυρώσουμε ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ἐπειδὴ κατὰ βάθος ἡ ἀσυνέπεια μᾶς κάνει νὰ νιώθουμε εὐάλωτοι. Μόνο ποὺ ἡ καρδιά μας εἶναι “δοχεῖο” ποὺ συγκοινωνεῖ μὲ τὶς καρδιὲς τῶν ὑπόλοιπων ἀνθρώπων! Στὴν ἀληθινὴ σχέση ὑπάρχει καρδιακὴ γνωριμία, ἡ καρδιά χτυπάει! Ὑπάρχει οὐσία, καὶ αὐτὸ εἶναι ΑΠΟΚΤΗΜΑ! Η ΒΑΘΥΤΕΡΗ ΑΝΑΓΚΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗΤΗ! Ὁ Χριστὸς μᾶς εἶπε νὰ ἀγαπᾶμε τὸν πλησίον, σὰν τὸν ἑαυτό μας! Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἄν πολεμᾶμε τοὺς ἄλλους, εἶναι βέβαιο ὅτι ΔΕΝ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ! Ἡ εὐπρέπεια στὴν συμπεριφορά μας πρὸς τοὺς ἄλλους, δείχνει σεβασμὸ πρὸς τὴν καρδιά μας! Μὲ παρακινεῖς σὲ καταστροφικὴ στάση ἀπέναντι στοὺς ἄλλους, ὑποννοώντας ὅτι ἐσὺ ἐπιλέγεις νὰ ἀγαπᾶς μόνο τὸν ἑαυτό σου· ὅλη αὐτὴ ἡ ἐμμονὴ τῆς “συναισθηματικῆς αὐτάρκειας” δείχνει ὅτι θεωρεῖς τὴν “σχέση” ὡς τὸ σημαντικότερο πράγμα, ἀλλὰ ὅμως ἡ ΑΓΝΩΣΙΑ σοῦ τὴν στερεῖ! Ἡ “αὐταγάπη” ὅπως μοῦ τὴν ἔλεγες, ἡ ψευδο-αυτογνωσία, ἡ ψευδο-εκτίμηση, σοῦ ἀπαγορεύουν νὰ εἶσαι συνεπὴς μὲ τὴν καρδιά σου! Καταλαβαίνεις ὅτι σοῦ ἀρνοῦνται νὰ νιώσεις ἀγαπητός;».
Τὴν κοιτοῦσα ἀποσβολωμένος. Εἶχα καταλάβει ὅλα τὰ νοήματα, καὶ ἀπὸ τὶς λέξεις τους, καὶ ἀπὸ τὸ ψυχικὸ βάρος ποὺ ἄφησαν πάνω μου! Δὲν φανταζόμουν ποτὲ ὅτι στὴν ὕπαρξή μου ὑπῆρχε κάποιο κρυφὸ κομμάτι της, ποὺ δὲν ἄντεχα νὰ τὸ δῶ νὰ ἀποκαλύπεται! Τώρα καταλάβαινα γιατὶ μίλησε ἡ Ἐλπίδα γιὰ ψευδο-αυτογνωσία… Ἡ αἴσθηση ὅτι παραδεχόμουν μέσα μου ὅτι δὲν εἶχα τὸν ἔλεγχο τῆς ζωῆς μου, ὅπως ἤθελα νὰ πιστεύω, ἔκανε τὴν καρδιά μου νὰ χτυπάει δυνατά! Καὶ ἐπειδὴ ἤθελα νὰ ἤμουν συνεπὴς μαζί της, τόλμησα γιὰ πρώτη φορὰ νὰ παραδεχτῶ τὰ χρώματα τοῦ φόβου μου! Ἡ ἀληθινὴ ἐσωτερικὴ γνώση μὲ τρόμαζε! Ἐπαναλαμβάνοντας μέσα μου γιὰ χρόνια ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει δικαίωμα νὰ διαλέγει τὴν ζωὴ ποὺ κάνει, ἐννοοῦσα ἀκριβῶς ὅτι εἶχα ἀνάγκη νὰ εἶμαι ἀγαπητός! Μόνο ποὺ ὁ οὐσιαστικότερος πόθος μου, δὲν ὑλοποιοῦνταν ποτὲ… Στὸν “πολιτισμένο κόσμο” ποὺ μεγάλωσα, ἴσως ἡ ψευδο-εκτίμηση νὰ “ἐγγυόταν” ὄντως ὅτι κανεὶς δὲν θὰ κάλυπτε τὴν βαθύτερη ἀνάγκη τῆς ψυχῆς του… Ἡ αὐθεντικότητα τῆς Ἐλπίδας, ὁ κόπος της νὰ δείξει τὴν ἀπόστασή μου ἀπὸ τὴν ἀνώτερη εἰρήνη —ὅπως τὸ ἀντιλαμβανόμουν— μὲ ἔπειθε ὅτι δὲν μποροῦσα νὰ τῆς κρυφτῶ. Οἱ τεχνικὲς τῆς αὐτοβελτίωσης δὲν μποροῦσαν νὰ μοῦ δώσουν τὸν ἔλεγχο τῆς καρδιᾶς μου —οὔτε ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου μποροῦσα πιὰ νὰ κρυφτῶ… «Γιατὶ εἶπες ὅτι αὐτὰ ποὺ σοῦ ὑποδείκνυα, ἀπορρίπτουν τὴν προσωπικότητα;».
«Τὸ ἀνέφερα πρίν, ἔμμεσα. Ἄν “ὀνειρεύεσαι” ὅτι ἔχεις “δική σου ἀλήθεια”, καὶ ὅτι φτιάχνεις μόνος σου τοὺς κανόνες τῆς ζωῆς σου, θὰ ἔχουν “ἀξία” μόνο ἄν τοὺς ἐπιβάλλεις στοὺς ἄλλους… Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ συμφωνεῖς ὅτι ἔχεις “δική σου ἀλήθεια”, ὑποχρεώνεσαι νὰ δεχτεῖς ὅτι ἔχουν “δική τους ἀλήθεια” καὶ οἱ ἄλλοι, ποὺ θὰ ἔχει “ἀξία” μόνο ἄν σοῦ τὴν ἐπιβάλλουν! Δὲν θὰ χρειάζεται νὰ σὲ καλοπιάνουν παριστάνοντας τοὺς εὐγενικούς, οὔτε θὰ ἔχουν χῶρο γιὰ ἐνοχὲς ἐπειδὴ θὰ τοὺς εἶναι ἀδιάφορο ἄν τοὺς ἐγκρίνεις! Δὲν θὰ χρειάζεται νὰ ἀποδείξουν τίποτα, σὲ κανέναν, ὅπως θὰ κάνεις ἄλλωστε καὶ ἐσύ, ποὺ θὰ ζεῖς ὡς ἕνα “ἀντίγραφο”!».
«Δὲν μπορῶ νὰ τὸ καταλάβω! Γιατὶ χάνω τὸν ἑαυτό μου ἄν πιστεύω ὅτι φτιάχνω ἐγὼ τοὺς κανόνες τῆς ζωής μου; Γιατὶ εἶπες ὅτι τιμωρῶ τὸν ἑαυτό μου ἄν ἀπενοχοποιοῦμαι ἀπὸ μόνος μου;».
«Ὁ Ἀπ. Παῦλος μίλησε γιὰ αἰχμαλωσία στὴν ἁμαρτία, δηλαδὴ στὰ δαιμονικὰ πάθη, τὰ ὁποῖα ἐσὺ μαθαίνεις νὰ “διαχειρίζεσαι ἄφοβα”, μὲ τὶς τεχνικὲς ποὺ διαθέτει ἡ ὑπερηφάνεια! Ἔτσι πηγαίνεις ἀντίθετα σὲ ὅ,τι σοῦ ὑπαγορεύει ἡ συνείδηση ὡς ὀρθό, ποὺ ἡ ἀποστολή της εἶναι νὰ καλύπτεις τὴν βαθύτερη ἀνάγκη τῆς ὕπαρξής σου, στὴν αἰωνιότητα! Εἶναι δηλαδὴ σαφὲς ὅτι μὲ τὴν ὑπερηφάνεια, χάνεις τὴν δύναμη νὰ ἐπιλέγεις τὸ ἀσφαλέστερο γιὰ τὴν ζωή σου! Ὁ Χριστὸς δὲν ἄφησε περιθώρια πάνω στὸ τί εἶναι σωστὸ καὶ λάθος! Ἡ σύνεση εἶναι ὁ δρόμος γιὰ νὰ βροῦμε τὴν ἀνδρεία νὰ σεβαστοῦμε τὴν καρδιά μας, καὶ νὰ κάνουμε συντρίμμια τὸ εἴδωλο τοῦ ἑαυτοῦ μας! Ξέρεις Λίνο, πόσο λυτρωτικὸ εἶναι νὰ καταστρέφουμε τὴν ψεύτικη εἰκόνα μας;».
Ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι οὐράνιος ἀνεμοστρόβιλος, ποὺ μπορεῖ νὰ ἀνεβάσει τὴν ψυχὴν ἀπὸ τὴν ἄβυσσον τῆς ἁμαρτίας, στὰ ὕψη τοῦ οὐρανοῦ.
Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος
*πρὸς Ρωμ. 7,23
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
