Ἱεράρχηση σημαίνει ὅτι ἄρχει τὸ ἱερό. Πρόκειται γιὰ τὴν Ἀλάθητη Πυξίδα, ὅπου ΤΟ ἨΘΙΚΟ ΦΩΤΙΖΕΙ ὍΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΟΜΕΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, καὶ τὰ ὑπολοιπα ἔρχονται δεύτερα! Στὴν περίπτωση ποὺ ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔμαθε ἐξ ἀρχῆς τί προσβάλλει τὴν ἠθικὴ ὑπόστασή του, ἤ εἶναι ἀπρόθυμος νὰ παραδεχτεῖ ὅτι κάποιες παγιωμένες συνήθειές του εἶναι ψυχοκτόνες, ἐπαναλαμβάνει μὲ ἀφέλεια στὸν ἑαυτό του ὅτι δὲν ἔκλεψε καὶ δὲν σκότωσε κανέναν, θεωρώντας ὅτι ἡ συνείδησή του δὲν τὸν ἐλέγχει πουθενά. Ὅσο τὰ μάτια του δὲν εἶνα σὲ θέση νὰ διακρίνουν τὶς συνήθειες, σὲ πνευματικὰ ὠφέλιμες ἤ ἐπιζήμιες, ὁ ὀφθαλμὸς τῆς ψυχῆς του δὲν εἶναι ἱκανὸς νὰ δεῖ τὴν κατάσταση “ἀνυπαρξίας” στὴν ὁποία βολεύεται…
Φτάνει ὅμως ἡ καλοπέραση, γιὰ νὰ γίνει ὁ Μεγάλος Σκοπὸς τῆς ζωῆς μας, ἤ κάποια στιγμὴ γίνεται συνώνυμη μὲ τὴν ἀκύρωση τῆς ὕπαρξής μας; Εἶναι ἀρκετὴ ἡ “εὔκολη ζωὴ”, γιὰ νὰ διεκδικήσει ὅλες τὶς ἡμέρες τοῦ βίου, ὤστε νὰ μὴν ἀφήσει χῶρο γιὰ τὴν “πύρωση” τῆς μύχιας ἀνάγκης τῆς ψυχῆς; Μήπως ἡ ἀδράνεια τῆς εὐκολίας ἀκυρώνει τὰ χαρίσματά μας, καὶ τὰ ρίχνει σὲ ἀχρησία;
Τὸ ἀντίθετο τῆς ἱεράρχησης εἶναι ἡ ἀταξία
Ἄν δὲν ἄρχει τὸ ἱερό ἀλλὰ τὸ “γράμμα τοῦ νόμου”, ἤ ὁ νόμος τῶν εὔφθαρτων ἀνθρώπων, χωρὶς τὴν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἡ ψυχὴ εἰσέρχεται “ΟΙΚΕΙΟΘΕΛΩΣ” σὲ πόλεμο, ἀπροετοίμαστη… Ἄν ὅσα χρειάζονται γιὰ τὴν ζωὴ “παύουν” νὰ θεωροῦνται ὡς δωρεὲς ἀπὸ τὸν Θεό, καὶ ἀντιμετωπίζονται ὡς κοινωνικὰ “δικαιώματα”, μονομιᾶς, ὅλοι οἱ συνάνθρωποι μετατρέπονται σὲ ἐν δυνάμει “ἀντιπάλους”! Μὲ τὴν πρώτη ὑποψία κάποιου ὅτι ὁ πλησίον δὲν τοῦ ἀναγνωρίζει “ἀνωτερότητα”, ἀρρωσταίνει! Τὰ ἀτομικὰ δικαιώματα φαινομενικὰ ὑπερασπίζονται τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ ὁ νόμος κατοχυρώνει τὴν ἰσχὺ τοῦ “δικαιώματος”, ὄχι τὴν ψυχικὴ πληρότητα τοῦ ἀνθρώπου, γιὰ τὴν ὁποία ἘΘΕΛΟΤΥΦΛΕΙ!
Ἡ λέξη “δικαίωση” δείχνει ὅτι ἀναγνωρίστηκε ἀξιομισθία ἀπὸ ἄλλους, καὶ μᾶς ἀποδόθηκε ἐπειδὴ βρισκόμαστε “ἐντὸς δικαίου”. Ἡ λέξη “δικαίωμα” φανερώνει μία ὑπολογίσιμη ἔλλειψη ποὺ περιμένει νὰ καλυφθεῖ, καὶ τὸ διεκδικεῖ ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν ἔλλειψη. Ἡ δικαίωση, δὲν εἶναι δικαίωμά μας! Οὔτε μᾶς δίνει ἀληθινὴ δικαίωση τὸ δικαίωμά μας! Ἄρα ἡ δικαίωση βρίσκεται μακριὰ ἀπὸ τὸ δικαίωμα… Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ζητᾶ ἐπιτακτικὰ νὰ τὸν σέβονται, χωρὶς νὰ γνωρίζει ὁ ἴδιος ὅτι Ἡ ἈΞΙΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ἜΔΩΣΕ Ὁ ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ἈΤΙΜΗΤΗ, γυρίζει μὲ πεῖσμα γύρω ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, σὰν τὸ σκυλὶ ποὺ προσπαθεῖ νὰ πιάσει τὴν οὐρά του. Ἡ ἀπαίτηση γιὰ κάποιο δικαίωμα στὶς σχέσεις μεταξὺ τῶν μελῶν τῆς οἰκογένειας γιὰ παράδειγμα, φανερώνει τὶς ἐσωτερικὲς συγκρούσεις τους, κάτι ποὺ καταστρέφει τὴν συνοχὴ τῆς ἠθικῆς πορείας τους, ὡς κύτταρο τῆς κοινωνίας. Ἡ οἰκογένεια τότε παύει νὰ εἶναι ἡ ζεστὴ ἀγκαλιὰ ποὺ μεγαλώνει τὰ παιδιά της, καὶ ὁ καθένας “ταμπουρώνεται” πίσω ἀπὸ τὰ “δικαιώματά του”! Ἐφ΄ ὅσον δὲν ἄρχει τὸ ἱερό, “χτυπιέται” ἡ ἱερότητα τῆς οἰκογένειας, καὶ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΠΑΥΟΥΝ ΝΑ ΖΟΥΝ ὩΣ ΝΑΟΙ ΤΟΥ ἉΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ… Λειτουργοῦν ὡς ναοὶ τῆς ὑλιστικῆς εὐδαιμονίας, ἡ ὁποία εἶναι “δικαίωμά τους”…
Γιατὶ ὅμως οἱ ἄλλοι δὲν παρέχουν αὐτοδίκαια, αὐτὸ ποὺ ἀξιώνει ὁ διεκδικητής τοῦ θελήματός του; Ἀναγκάζοντάς τον ἔτσι νὰ ἐντείνει τὶς προσπάθειες γιὰ ἱκανοποίηση τοῦ δικαιώματος του; Μήπως τὸ ἐλατήριο γιὰ τὴν ἀπαίτηση δὲν εἶναι ἡ αἴσθηση ἀξίας, ἀλλὰ ὁ ἐγωισμός; Μήπως ἡ ἔπαρση τῆς ψυχῆς χρησιμοποιεῖ τὸ δικαίωμα καὶ ὡς κάλυψη, ΓΙΑ ΝΑ ἘΠΙΒΛΗΘΕΙ ΣΤΟΥΣ ἌΛΛΟΥΣ; Ὁ Ἀββὰς Δωρόθεος μᾶς λέει, ὅτι μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ ὁ ἄνθρωπος πιστεύει ὅτι σώζεται μόνος του, δηλαδὴ στηρίζεται στὴν αὐτοδικαίωσή του, γιὰ τὴν ὁποία ὅμως ἡ συνείδηση τοῦ φέρνει ταραχή. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ὑπερηφανεύεται, δηλαδὴ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ, παύει νὰ ἀναλαμβάνει τὶς εὐθύνες του, γιατὶ τὶς ρίχνει στοὺς ἄλλους, μιὰ καὶ τοὺς θεωρεῖ ὑποδεέστερους σχετικὰ μὲ τὸν ἐαυτό του, ποὺ λογίζει ὡς “τέλειο”. Ὅταν κάποιος ἐξυψώνει τὸν ἑαυτό του, ἀποδεδειγμένα ἀπαξιώνει, περιφρονεῖ τὸν πλησίον· ὡς ἐκ τούτου “δικαιοῦται” νὰ… κρίνει τοὺς πάντες, ἄρα εἶναι “φυσικὸ” καὶ νὰ τοὺς… ἐχθρεύεται! Ἡ αὐτοδικαίωση, δηλαδὴ ἡ ἔλλειψη αὐτομεμψίας, εἶναι ἡ αἰτία τῶν προστριβῶν τῶν ἀνθρώπων —συνεχίζει ὁ Ἀββὰς Δωρόθεος. Βλέπουμε δηλαδή ὅτι Ἡ ὙΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ καὶ τὸ ΔΙΚΑΙΩΜΑ πορεύονται ἀχώριστα, προξενώντας ἕναν ΦΑΥΛΟ ΚΥΚΛΟ, ὁ ὁποῖος ὅμως παραδόξως, θεωρεῖται ἀπὸ τὴν σημερινὴ κοινωνία ὡς “εὔλογος”, καὶ μάλιστα, τῆς εἶναι ἈΠΟΛΥΤΑ ἈΡΕΣΤΟΣ! Τὸ κακὸ ἀνακατεύτηκε μὲ τὸ καλό, “κλειδώθηκε” ἐκεῖ καὶ “ξεχάστηκε”… Τὸ δικαίωμα εἶναι ἡ λογικοφανὴς παρεμβολὴ τοῦ ἀνθρώπου, ὥστε νὰ μὴν ἀναγκαστεῖ νὰ παραδεχτεῖ, ὅτι χωρὶς τὸν Θεὸ ἡ δύναμή του νὰ κάνει κάτι, εἶναι ἀνύπαρκτη… Ἀφοῦ τὸ δικαίωμα προάγει τὴν ὑπερηφάνεια, ὁ νέος “κληρονόμησε” ἀπὸ τὸν γονιό του ΠΑΜΠΟΛΛΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, τὰ ὁποῖα τοῦ “ἐγκαθιστοῦν” τὴν πεποίθηση, ὅτι ἜΧΕΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΤΡΕΦΕΙ ΤΑ ΠΑΘΗ!
«Πορεύου εἰς εἰρήνην...»
Τὸ ἔμβλημα τῆς ἑλληνορθόδοξης οἰκογένειας παραδοσιακά, ἦταν τὸ “εἰρήνη ἡμῖν” ποὺ ἄκουγε ἀπὸ τὸν ἱερέα, πολλὲς φορὲς κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ἐκκλησιασμοῦ. Ἡ συνείδηση ἔχει ἀνάγκη τὴν εἰρήνη, ἐπειδὴ “γνωρίζει” ἐμπειρικά ὅτι θὰ σωθεῖ διὰ τῆς ὑπακοῆς στὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος ἀκολουθεῖ τοὺς κανόνες τῆς εὐπρέπειας ἐπειδὴ σέβεται τὴν ἀξία του: ὁ Κύριος ὑπέδειξε στὸ Πλάσμα Του νὰ αἰτεῖται ἀπὸ Αὐτὸν ὅ,τι χρειάζεται, καὶ θὰ τοῦ τὸ χορηγεῖ! Ἡ καταφυγὴ στὸν Θεὸ γιὰ τὴν ἐπίλυση τῶν προβλημάτων δίνει ἀνάπαυση ψυχῆς, ἐσωτερικὴ γαλήνη!
Ὁ εὐλαβής, αὐτὸς ποὺ ὑπακούει μὲ προθυμία στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ταπεινός. Ταπεινὸ φρόνημα ἔχει κάποιος ὅταν δὲν ὑπάρχει μέσα του κάτι ἀτακτοποίητο, ἐπειδὴ ὅλα διευθετοῦνται ἀπὸ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ· ὅταν ἡ αἰτία ποὺ ἡ ψυχή του δὲν νιώθει “πείνα” —ὅπου τότε θὰ χρειαζόταν νὰ διεκδικήσει κάτι ἀκόμα— εἶναι ὅτι κατέχει τὸν ἐσωτερικὸ πλοῦτο τῆς Πίστης! Κάποιος εἶναι ταπεινὸς ἐπειδὴ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καλύπτει ἀκόμα καὶ πλευρὲς τοῦ ἑαυτοῦ του, ποὺ ὁ ἴδιος δὲν γνωρίζει! Ἡ καρδιά του ἔχει τὴν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ, κι αὐτὴ μὲ τὴν σειρά της “χρυσώνει” τὴν καρδιὰ μὲ τὴν ἐσωτερικὴ ἡσυχία, τὸ ἁπαλό, τὸ γλυκό πνεῦμα, τὴν ἀθόρυβη προκοπή, ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ! Ἡ ταπεινὴ ψυχὴ εἶναι καλυμμένη πέρα ἀπὸ τόπο καὶ χρόνο, ἐπειδὴ μέσα στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Πατέρα της δὲν ἔχει ἀνάγκη ΤΙΠΟΤΑ ἌΛΛΟ! Μόνο ἐκεῖ ΝΙΩΘΕΙ Ὁ ἌΝΘΡΩΠΟΣ ὍΤΙ ΔΙΚΑΙΩΝΕΤΑΙ! Γίνεται φλογερὸς ὑπήκοος τοῦ Βασιλιὰ τῆς Ἄκρας Ταπείνωσης καὶ οὐρανοπολίτης, τοῦ ὁποίου ἡ ψυχὴ προγεύεται τὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν!
Ὁ Ἀββὰς Δωρόθεος εἶπε ἀκόμα, ὅτι ὁ λόγος ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀνάπαυση ἀπὸ τὴν κατάθλιψη, εἶναι ὅτι δὲν ἔχει συνηθίσει νὰ βλέπει τὶς ἁμαρτίες του, καὶ νὰ κλαίει γι’ αὐτὲς… Αὐτὴ εἶναι ἡ αἰτία κάθε ταραχῆς. Ἄν ὅμως κάποιος μέμφεται τὸν ἑαυτό του, ἐπειδὴ ἀναγνωρίζει τὰ σφάλματά του ὅταν συμβεῖ κάποια ζημιά, προλαβαίνει καὶ βλέπει ἔνοχο τὸν ἐαυτό του καὶ δὲν ταράζεται ποτέ! Μεγαλύτερη ἀνάπαυση ἀπὸ αὐτή, δὲν ὑπάρχει!
Τὸ δικαίωμα, δηλαδὴ τὸ θέλημα τοῦ ἀνθρώπου, προεικονίζει τὸν πόλεμο δίχως τέλος, ἐνῶ ἡ ὑπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ εἰρήνη Του μέσα στὴν ψυχή, ΠΡΟΕΙΚΟΝΙΖΕΙ ΤΗΝ ΝΙΚΗ!
Ἡμάρτομεν, ἠνομήσαμεν,
ἠδικήσαμεν ἐνώπιόν σου,
πανάγαθε Δέσποτα
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
