Περπατώντας στὸν δρόμο τὰ μάτια καὶ τὰ αὐτιὰ περισυλλέγουν σύγχυση καὶ παραλογισμό, σὲ ποσότητες ποὺ μὲ κάνουν νὰ ἀναρωτιέμαι ἄν ὑπάρχει δρόμος ἐπιστροφῆς στὴν ζωὴ τῆς λογικῆς. Ἄσχετα μὲ τὸ τί κάνουν οἱ ἄλλοι, ἐγὼ δὲν ἀντέχω νὰ ἐπικρατεῖ μέσα μου παραζάλη. Μεγάλωσα μὲ τὴν αἴσθηση τῆς ἀβεβαιότητας γιὰ πολλὰ πράγματα, ἄν εἶναι στὸ βάθος τους σωστὰ ἤ λάθος· καλὰ ἤ ἄσχημα. Ἀποφάσισα ὅμως ὅτι κάτι τέτοιο πλήττει τὴν ἐσωτερικὴ ὑγεία μου, καὶ βάλθηκα νὰ τὰ ξεχωρίζω. Χρειαζόμουν λοιπὸν μιὰ ἈΛΑΘΗΤΗ ΠΥΞΙΔΑ, προκειμένου νὰ προσδιορίζω τὴν ἀξία τῶν ἐννοιῶν, μὲ τρόπο ποὺ νὰ ἱκανοποιεῖ καὶ νὰ ἀναπαύει τὴν ἀθάνατη ψυχή μου.
Ἡ πρώτη σκέψη ἦταν ὅτι ὅσο πίσω κοίταζα στὸν χρόνο, τόσο περισσότερο ἔβλεπα ὅτι οἱ ἄνθρωποι κατάφερναν νὰ συνεννοοῦνται μεταξύ τους. Ἤξεραν τί ἔπρεπε νὰ κάνουν προκειμένου νὰ πετύχουν κάτι καὶ δὲν ἦταν ἡ ὑλικὴ ἐπιβίωση, ὁ μοναδικὸς στόχος τους. Ἄρα, ἀφοῦ ΟΙ ΠΡΟΓΕΝΕΣΤΕΡΟΙ ἝΛΛΗΝΕΣ ΕΙΧΑΝ ΛΥΣΕΙΣ μὲ τὶς ὁποῖες ΔΑΜΑΖΑΝ ΤΙΣ ἈΝΥΠΕΡΒΛΗΤΕΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ, παρόλο ποὺ δὲν ἦταν ἐγγράμματοι, κατέληξα ὅτι ἡ ἀλάθητη πυξίδα τους βρισκόταν μέσα στὴν Παράδοση τοῦ Γένους τῶν Ἑλλήνων! Ἡ δεύτερη σκέψη ἦταν, ὅτι ἐνῶ μὲ τὴν πυξίδα προσανατολιζόμαστε κοιτώντας ψηλά, θὰ πρέπει καὶ τὰ πόδια μας νὰ εἶναι ἀσφαλισμένα στὸ χῶμα, γιὰ νὰ ἀποφεύγονται οἱ “πτώσεις”· ἡ πυξίδα ἔπρεπε νὰ ἦταν καὶ ἄγκυρα μαζί!
Ἡ ἑπόμενη σκέψη ἦταν, ὅτι ἡ πυξίδα θὰ ἔδειχνε τὸν λόγο γιὰ τὸν ὀποῖο τὸ κακὸ “ἔμοιαζε” μὲ καλό! Θὰ ἀποκάλυπτε τὴν αἰτία ποὺ “δικαιώνει” ὡς “κοινὴ λογικὴ” τὴν ὑπερηφάνεια, τὴν ἀναίδεια, τὴν αὐθάδεια, τὴν θρασυδειλία, τὴν ἀποθράσυνση, τὴν ἀθυροστομία, καὶ ὁ ἄνθρωπος χάνει τὰ χρώματα τῆς ἀνθρωπιᾶς του. Τὴν αἰτία ποὺ “νομιμοποιεῖ” τὴν ξετσιπωσιά, τὴν ἀναισχυντία, τὴν αἰσχρότητα καὶ ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ στερεῖται τῆς θείας ὀμορφιᾶς. Τὴν αἰτία ποὺ ἠ κοινωνία “ὑποθάλπει” τὴν περιφρόνηση πρὸς τοὺς κανόνες ἠθικῆς καὶ “ἐπιβραβεύει” τὸν κυνισμό, τὴν ἀγριότητα, τὴν στυγνότητα…
Παρατήρησα ὅτι οἱ κατώτερες ἔννοιες στέκονταν στὸ ἴδιο ὕψος ἀποδοχῆς μὲ τὶς ἀνώτερες, ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχει κάτι ποὺ νὰ τὶς διαχωρίζει, ὡς πρὸς τὴν ποιότητα. Δὲν ἀναγνωρίζεται δηλαδὴ ἱεράρχηση ἀνάμεσα σὲ αὐτὲς ποὺ “πλουτίζουν” τὸν ἄνθρωπο, καὶ σὲ αὐτὲς ποὺ τὸν “ληστεύουν”… Γιατὶ ὅμως νὰ μὴν ὑπήρχε “ποινὴ” γιὰ αὐτὲς ποὺ ΛΕΕΙ Ἡ ΛΟΓΙΚΗ ὍΤΙ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ; Δὲν εἶναι ἡ δουλειὰ τοῦ νόμου νὰ ἄρχει, γιὰ νὰ μᾶς προστατεύει ἀπὸ τὴν χαώδη ζωὴ τῆς πνευματικῆς ρηχότητας; Δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ στηριζόμασταν στὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ἀνώτερος, ἱερός, ἀφοῦ ὡς ἄνθρωποι ἔχουμε ἀτέλειες; Δὲν θὰ εἶχε πρωτόγνωρο ὄφελος ἡ οἰκογένεια καὶ ὅλη ἡ κοινωνία, ἄν γινόταν νὰ ἄρχει ἡ ἁγιότητα, τὸ ἱερό, ὅπως παλιότερα; Μοῦ ξανάρθε στὸ μυαλὸ ἡ λέξη “ἹΕΡΑΡΧΗΣΗ”. Ἀπὸ ὅτι καταλάβαινα, ΣΗΜΑΙΝΕ ὍΤΙ ἌΡΧΕΙ ΤΟ ἹΕΡΟ! Αὐτὴ ἦταν ἡ ἀλάνθαστη πυξίδα ποὺ ἔψαχνα;
Τὸ σκοτάδι εἶναι ἡ ἔλλειψη τοῦ φωτός...
Ἡ ἔκπληξη μετατράπηκε σὲ βροχὴ ἀποριῶν. Ἔπρεπε νὰ ἀνακαλύψω τί σήμαινε στὴν πράξη ἡ ἱεράρχηση, ἤ ἡ ἔλλειψη τῆς ἱεράχησης. Ξεκίνησα μὲ τὸ δεύτερο, ποὺ τὸ ἀντίκρυζα πολλὲς φορές. Βλέποντας οἱ νέοι νὰ κάνουν “ἀπρέπειες” οἱ… “καλοὶ”, ἐπειδὴ δὲν διέθεταν κριτήρια ποὺ ξεχώριζαν τὰ σημαντικὰ — ποὺ δίνουν νόημα— ἀπὸ τὰ ἀσήμαντα, στὰ μάτια τους κατασυκοφαντήθηκαν οἱ κανόνες, ποὺ ὑποτίθεται ὅτι ἀκολουθοῦσε ἡ προηγούμενη γενιά. Τὸ ἀπογοητευμένο παιδὶ περιφρόνησε τὸν γονιό του, εἴτε ἐπειδὴ ἔβλεπε ὅτι δὲν εἶχε νὰ μάθει κάτι οὐσιῶδες ἀπὸ αὐτόν, ποὺ νὰ καταφέρει νὰ συγκινήσει τὴν ψυχή του, εἴτε ἐπειδὴ ἔβλεπε τὸν γονιὸ νὰ καταπατᾶ μὲ τὶς “ἀπρέπειες”, τὶς “ἀρχές” του… Σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση, ὅπου τὸ παιδὶ ἀναζητᾶ κάπου τὴν ἀξία του, ἄρχει ἡ τεχνολογία, ποὺ δυστυχῶς μπορεῖ νὰ τὸ δεῖ ὅπως βλέπει τὸν ἑαυτό της, δηλαδὴ ὡς… ἀλαζονικὴ “μηχανή”!
Ἡ Ἀλήθεια καὶ τὸ ψέμα βρίσκονται ἈΝΑΚΑΤΕΜΕΝΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ὉΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ! Ἡ φροντίδα τοῦ σπιτιοῦ ἐπικρατεῖ ἔναντι τῆς ἀνατροφῆς τοῦ παιδιοῦ. Διατίθενται χρήματα γιὰ παιχνίδια, ἀλλὰ ὄχι γιὰ ψυχωφελὴ βιβλία. Ἡ οἰκογένεια συγκεντρώνεται γιὰ τὴν ταινία, ἀλλὰ ποτὲ γιὰ συζήτηση ἤ προσευχή. Τὸ ὡραῖο ἁμάξι εἶναι ἀπαραίτητο, ἐνῶ ἡ “ὡραία” ψυχὴ εἶναι ἐνόχληση. Ὅλοι ἐπιτίθενται σὲ ὅλους, καὶ ἡ ζωὴ “ἐν μέσῳ ἐχθρῶν” πυροδοτεῖ στὶς σκέψεις τὴν βαναυσότητα, κάνοντάς τες ψυχοσωματικὲς ἀρρώστιες… Ὅλα αὐτά, ἐπειδὴ ΤΟ ΚΑΚΟ κρύφτηκε μέσα στὸ καλὸ καὶ ΝΕΚΡΩΝΕΙ ἈΝΕΜΠΟΔΙΣΤΑ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ…
Ὅταν δὲν ζητᾶμε τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ γιὰ ὍΛΕΣ τὶς θλίψεις μας, στὴν οὐσία ἀρνούμαστε ὅτι μᾶς τὶς ἔχει δώσει Ἐκεῖνος γιὰ νὰ διδαχτοῦμε καὶ νὰ Τὸν ἀναζητήσουμε. Δεχόμαστε τὰ προβλήματά μας ὡς γεγονότα ἀσύνδετα μεταξύ τους, ΓΙΑ ΝΑ ἜΧΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΚΑΝΟΝΕΣ! Γινόμαστε παραβάτες, θέλουμε νὰ ἄρχουμε ἘΜΕΙΣ, γιὰ νὰ μὴν ὑποχρεωθοῦμε νὰ ξεβολευτοῦμε, ὑπακούοντας…
Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι ὁ τρόπος γιὰ νὰ ἄρχει τὸ κακό, εἶναι ἡ ὀργανωμένη ἐκδίωξη τῆς ἀξιολόγησης· ἡ περιφρόνησή της, ἡ ὑπονόμευσή της… Ἡ κοινωνία σταμάτησε νὰ κοιτάζει ἄν κάτι εἶναι ἀληθὲς ἤ ψευδές, ὥστε “ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ” ΜΕ ΤΙΣ ΓΕΝΙΕΣ, οἱ νεότεροι νὰ μὴν εἶναι σὲ θέση νὰ ἀντιληφθοῦν τὴν διαφορὰ μεταξὺ καλοῦ καὶ κακοῦ! Ἐγὼ βέβαια δὲν θὰ ἀπολογηθῶ γιὰ τὴν κοινωνία, ἀλλὰ γιὰ ἐμένα. Ἀποφάσισα ὅτι ἡ μαρτυρικὴ θυσία τοῦ Ἰησοῦ πάνω στὸν σταυρὸ ἔθεσε μιὰ ἈΠΟΛΥΤΗ γραμμὴ ἀνάμεσα στὸ τί ἀποτελεῖ “ἈΓΑΠΗ” πρὸς τὸ Πρόσωπό Του, καὶ τί “ΠΡΟΔΟΣΙΑ”! Ἡ προφανὴς διάκριση ἀνάμεσα στὶς δύο ἄκρως ἀντίθετες τοποθετήσεις ὀνομάζεται ἱεράρχηση! Δὲν ἐπιτρέπω στὸν ἑαυτό μου νὰ το ξεχάσει, ἐπειδὴ οἱ πολλοὶ κάνουν ὅ,τι βλέπουν ἀπὸ τοὺς ἄλλους. ἌΡΧΕΙ ΤΟ ἹΕΡΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ὍΤΙ Ἡ ἉΓΙΟΤΗΤΑ ἩΓΕΙΤΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ! Αὐτομάτως ἡ συνείδηση ΠΑΤΑΣΣΕΙ τὴν θρασύτητα καὶ τὴν χυδαιότητα μέσα της! Μὲ ἄλλα λόγια, ΔΙΟΙΚΕΙ Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ!
Ὡς εὐλαβὴς ἄνθρωπος τὰ δίνω ὅλα, καὶ τὰ περιμένω ὅλα!
Πῶς εἶναι ὅμως ἡ ζωὴ ὅταν ἄρχει τὸ ἱερό; Ὅταν πάσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν ΧΡΙΣΤῼ Τῼ ΘΕῼ ΠΑΡΑΘΩΜΕΘΑ; Ἀφοῦ τὸ σῶμα καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος τὸν ἐξαγόρασε μὲ τὸ Τίμιο Αἷμα Του, τότε Ὁ ἌΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ὉΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ! Ὀφείλει νὰ βρίσκεται διαρκῶς ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΣ, ἐν ἀναμονῇ τοῦ θελήματος τοῦ Κυρίου! Ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ ἡ ψυχὴ ἔχει χρέος νὰ ἀνιχνεύει τὴν ὑπόδειξη τῆς συνείδησης, γιὰ κάτι ποὺ θὰ ἦταν ἀρεστὸ στὸν Χριστό! Ὁτιδήποτε ἔχει στὴν κατοχή του τὸ Πλάσμα τοῦ Θεοῦ, εἶναι δωρεές Του, τὰ τάλαντα ποὺ πρέπει νὰ πολλαπλασιαστοῦν μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἐπιθυμεῖ Ἐκεῖνος, καὶ στὸ τέλος νὰ Τοῦ ἀποδοθοῦν. Μὲ τὸν ἀδαπάνητο πλοῦτο τῶν διδαχῶν τους, οἱ θεοφόροι Πατέρες μᾶς διδάσκουν νὰ ἀγωνιζόμαστε, νὰ ἀσκούμαστε στὴν ἀρετή, ἡ ὁποία γίνεται “ἄγκυρα” ποὺ συγκρατεῖ τὴν ψυχή μας, καὶ μᾶς βοηθᾶ νὰ τὴν καθαρίζουμε ἀπό τὰ δαιμονιώδη πάθη.
Ἡ οἰκογένεια δὲν εἶναι δική μας, εἶναι τοῦ Θεοῦ καὶ θέλει τὰ παιδιά νὰ μεγαλώνουν δίπλα Του! Ἡ ἐργασία μας εἶναι τὸ “σκάλισμα” στὸν ἀμπελώνα Του! Ὁ ἐργάτης σκάβει, δὲν ἐπιβλέπει. Οἱ δυνάμεις μας ἤ τὰ χρήματά μας δὲν μᾶς ἀνήκουν ὅλα, μᾶς δίνει καὶ γιὰ τὸν πληγωμένο Σαμαρείτη! Οἱ γνώσεις μᾶς χρειάζονται γιὰ νὰ ξεχωρίζουμε τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό, καὶ νὰ γίνονται ὁ λύχνος πάνω στὴν λυχνία, πρὸς δόξαν Θεοῦ! Ἄν ἡ ζωή μας εἶναι πολύτιμη, θὰ εἶναι καὶ ὁ χρόνος μας, καὶ θὰ χρησιμοποιεῖται μὲ τρόπο, ὥστε οἱ καταστάσεις ποὺ ὑπολογίζονται ὡς “ἡ χειρότερη περίπτωση” ἀπὸ ἄλλους, νὰ μεταβάλλονται σὲ εὐλογία καὶ Χάρη!
Εἶναι ὑποτιμητικὸ γιὰ τὴν Πνοὴ τοῦ Θεοῦ, νὰ δεχτεῖ νὰ περιοριστεῖ ἀπὸ τὶς ἐξωτερικὲς συνθήκες, καὶ γι’ αὐτὸ οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ γίνονταν Μάρτυρες! Ἡ ψυχὴ ἔχει οὐράνια προέλευση. Ἄν ὑπηρετεῖ τὸ δικό της θέλημα, παραδίδεται στὴν τοξικὴ, “χωμάτινη πνευματικὴ βαρύτητα” ἡ ὁποία τὴν “ἀποσυνθέτει”, ἐπειδὴ ἀποδέχεται ἀδιάκριτα τὰ ψυχοκτόνα πάθη. Ἄν ὑπηρετεῖ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἐντάσσεται στὴν “οὐράνια πνευματικὴ βαρύτητα”, Ἡ ὁποία ΖΩΟΠΟΙΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ!
Ὅσο περισσότερο κατευθύνουμε μὲ σταθερότητα τὸν ἑαυτό μας στὴν γνήσια μετάνοια, τόσο περισσότερο ὑπερασπιζόμαστε στὸν ἐξωτερικὸ κόσμο, τὴν ἀπεριόριστη ἐλευθερία μας νὰ ἀσφαλίζουμε τὴν ζωή μας μέσα στὴν εὐπρέπεια! Ὅσο ἀναγνωρίζουμε τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ μέσα στὸν βίο μας, τόσο συνειδητοποιοῦμε τὴν ἐπίδραση τῆς ἐλευθερίας Του στὴν ζωή μας, ἀφοῦ ἡ εὐργεσία Του ἀνακουφίζει τὴν ψυχή μας! Ἡ ἐπικοινωνία μὲ τὸν Θεὸ ἀφήνει τὴν ἐπίγευση τῆς διάχυτης ἐσωτερικῆς ὑγείας, τῆς ἀνάπαυσης τῆς καρδιᾶς!
Ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὸν Χριστὸ, ἄν Τὸν παρακαλᾶμε νὰ φωτίζει στὴν καρδιά μας τὴν Ζωή, γιὰ νὰ γίνουμε πρόσωπα ποὺ μαθαίνουν πώς νὰ ἀγαπᾶνε. Στὴν δεινὴ κατάστασή μας δυσκολευόμαστε νὰ συλλάβουμε τὴν ἔννοια τῆς ἀγάπης, ἀλλὰ ἄν ποθήσουμε νὰ τὴν σπείρει ὁ Κύριος στὴν καρδιά μας καὶ Τοῦ ζητήσουμε νὰ μᾶς καθοδηγεῖ, γιὰ νὰ τὴν ἐμπνεύσουμε κάποτε στοὺς ἄλλους, ἴσως “νωτιστοῦν” καὶ οἱ δικοί τους “σπόροι ἀγάπης”, καὶ φέρουμε τὸν Χριστό, ἀνάμεσά μας!
συνεχίζεται
Ἐλθέτω ἡ βασιλεία Σου, Κύριε!
Ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
