-Ἡ Χάρις καὶ ἡ ἀλήθεια διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο

«Ἀντώνη πᾶμε γιὰ καφέ, θὰ ἔρθεις; Πᾶμε νὰ γελάσουμε!».

«Μπά, καλύτερα ὄχι. Θὰ πάρω δυὸ πράγματα καὶ θὰ πάω στὸ σπίτι. Θὰ μιλήσουμε ἀργότερα!», εἶπα, καὶ μπῆκα στὸ πολυκατάστημα.

Ὅπως προχωροῦσα στὸν διάδρομο, στὰ μεγάλα καλάθια μὲ τὰ σχολικὰ καὶ τὰ παιχνίδια ἔβλεπα ἕναν πιτσιρικά, νὰ ἔχει στήσει “μονομαχία” μὲ τὸν πατέρα του: «Αὐτὸ θέλω ἐγώ!», εἶπε μὲ ἐπιθετικὸ ὕφος, δείχνοντας ἐπιτακτικὰ τὸ παιχνίδι ποὺ “δικαιούνταν” νὰ ἀποκτήσει. Εἶχε κοκκινίσει ἀπὸ τὸ πεῖσμα του, καὶ —μοῦ ἔκανε ἐντύπωση— φαινὸταν σὰν αὐθάδες λιονταράκι ποὺ βρυχᾶται γιὰ νὰ θαμπώσει τὸν ἀντίπαλο, ἀπὸ τὴν δύναμη ποὺ ἐπιδεικνύει! Ἡ στάση του ἔδειχνε τὴν πεποίθησή του, ὅτι μὲ τὴν “ἐνορχιστρωμένη” γκρίνια θὰ ἔπιανε τὸν πατέρα του στὸν “ὕπνο”, καὶ θὰ πετύχαινε νὰ τὸν φέρει βόλτα! Εἶδα ὅμως τὸν πατέρα, ποὺ προφανῶς συνέλαβε τὸ ὅλο σκεπτικὸ καὶ μᾶλλον ἤξερε τί ἔπρεπε νὰ κάνει, νὰ κοιτάζει τὸ παιδί, ἀποφασισμένος νὰ τὸ ἐπαναφέρει στὴν εὐπρέπεια. Μὲ στάση ποὺ διασαφήνιζε ὅτι τὸ παιδὶ δὲν θὰ ἔκανε ὅ,τι ἤθελε αὐτό, τοῦ δήλωσε ἀντρίκεια: «Ἔχω ἐξηγήσει ὅτι στὸ σπίτι δὲν θὰ βάζουμε παιχνίδια ἀπὸ αὐτὰ ποὺ δείχνουν τὰ παιδικά! Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἄκουσα κάποιους ἥρωες νὰ λένε πράγματα ποὺ δὲν ἦταν καλά, ξεκαθάρισα ὅτι ὅπως δὲν θὰ τοὺς βλέπεις στὰ παιδικά, δὲν θὰ τοὺς ἔχεις καὶ στὸ δωμάτιό σου! Δὲν θὰ λέμε πάλι τὰ ἴδια!». Χωρὶς ἴχνος ἀπολογίας γιὰ τὴν ἄρνησή του, κοίταζε τὸ παιδί του μὲ σταθερότητα, περιμένοντάς το νὰ ἀναλάβει τὴν εὐθύνη τῆς ἀνεξήγητης στάσης του.

Ὁ ἀμετακίνητος σεβασμὸς τοῦ πατέρα γιὰ αὐτὰ ποὺ “παραβίαζαν” οἱ ἥρωες στὰ παιδικά, ἔλεγξε τὴν ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ, ποὺ γιὰ χάρη τῶν παιχνιδιῶν εἶχε κάνει τὰ στραβὰ μάτια στὶς “παραβιάσεις” τους… “Ζυγίζοντας” ὁ ἕνας, τὸν ἄλλο, πατέρας καὶ γιὸς κοιτάζονταν στὰ μάτια, μονοδρομώντας τὴν ὑποχώρηση τοῦ ἑνός. Συνειδητοποιώντας τὸ παιδὶ ὅτι δὲν τοῦ ταίριαζε νὰ μὴν φυλάγεται ἀπὸ ἐκεῖνες τὶς “παραβιάσεις” ποὺ θὰ τοῦ εἶχε ἐξηγήσει ἐπανειλημμένως ὁ πατέρας του, κοίταξε πλαγίως τὸ πάτωμα —γιὰ νὰ ἐπισφραγίσει τὴν ἀπόφασή του— καὶ εἶπε κοιτάζοντάς τον πάλι στὰ μάτια, μὲ ὑποχωρητικὴ ἐγγύτητα τώρα: «Ἐντάξει!». Λίγες στιγμὲς μετὰ ἀπὸ τὴν παραδοχὴ τοῦ λάθους του, καὶ τὴν λάμψη τιμῆς ποὺ εἶδε καὶ πάλι στὸ βλέμμα τοῦ πατέρα του, ἡ ὁπτικὴ σύνδεσή τους ὅπλισε τὸ παλικαράκι μὲ ἐσωτερικὸ καμάρι γιὰ τὰ “ἀπαραβίαστα”, ποὺ μεταφράστηκε ὡς λυτρωτικὴ ἀπανεμιά στὸ κοίταγμα, λόγῳ τῆς ἐπανασυστράτευσης!

Ἔχοντας φτάσει πιὰ δίπλα τους, ἄκουσα τὸν πατέρα νὰ κλείνει τὴν συζήτηση λέγοντας μὲ συγκατάβαση καὶ ἀνεκτικότητα: «Ζαχαρία, κανεὶς δὲν εἶπε ὅτι σήμερα θὰ ἀγόραζες παιχνίδι…».

Γεμάτος ἔνταση, βγῆκα στὸν δρόμο πλημμυρισμένος ἀπὸ ἀνάμεικτα συναισθήματα. Περνώντας ἀπὲναντι στὸν δρόμο, πῆρα μαζὶ καὶ τὴν φλόγα ποὺ εἶδα γιὰ μία στιγμὴ στὸ βλέμμα αὐτοῦ τοῦ νέου ἄντρα, ποὺ ὅμως ἔφτασε καὶ μὲ “πυρπόλησε”! Δὲν ἦταν ἀπαραίτητο νὰ ξέρω ἀπὸ τί ἤθελε νὰ προστατέψει τὸ παιδί του, ἄλλὰ τὸ γεγονὸς πὼς ὁ ἴδιος λειτουργοῦσε ὡς “ἀσπίδα”, μὲ ταρακούνησε! Ὁ ζῆλος του νὰ ὑπερασπιστεῖ ἠθικὰ τὸ παιδί του, κάτι “τίναξε” μέσα μου! Ὁ λόγος ποὺ δὲν ἔπαιρνα τὰ μάτια μου ἀπὸ τὶς ἀντιδράσεις καὶ τῶν δύο, ἦταν ἐπειδὴ τοὺς συνέκρινα μὲ τὸ περιστατικὸ ποὺ ἔγινε πρὶν ἀπὸ καιρό. Καθόμουν στὸν καναπέ, δίπλα στὸν πατέρα, καὶ μοῦ τηλεφώνησε ἕνας φίλος. Δυνατά ὅπως συζητοῦσε, ὁ πατέρας τὸν ἄκουσε νὰ λέει ὅτι τὸ κορίτσι ποὺ τοῦ εἶχα μιλήσει ἀρκετὰ ἄσχημα, ὅταν μὲ ἔσπρωξε καὶ μοῦ ἔπεσε τὸ κινητὸ ἀπὸ τὸ χέρι, ἔφυγε ἀπὸ τὸ σχολεῖο κλαίγοντας, λέγοντας ὅτι φέρθηκα σὰν γάιδαρος… Κλείνοντας τὸ τηλέφωνο ἐγώ, περίμενα ὅτι ὁ πατέρας μου θὰ μὲ “στόλιζε”, καὶ ἑτοίμασα τὴν ἄμυνα· πρὶν προλάβει νὰ μιλήσει, τὸν κοίταξα στὰ μάτια μὲ θράσος, γιὰ νὰ τὸν προϊδεάσω ὅτι δὲν θὰ βγάλει ἄκρη μαζί μου, καὶ περίμενα νὰ ἀρχίσει ἡ μάχη “σῶμα μὲ σῶμα”! Ἡ ἀταραξία γιὰ τὸ γεγονός, ποὺ ἀντίκρυσε στὸ πρόσωπό μου, ἦταν πρόκληση γιὰ ἐκεῖνον! Ἀπὸ τὴν μεριά του ἀναμενόταν “πυροδότηση τῆς ψυχῆς”, ὁρμώμενη ἀπὸ ἀνάλογη “ἀνάφλεξη τοῦ ἤθους”! Τέτοια πράγματα ὅμως τώρα ποὺ βρίσκομαι στὸ γυμνάσιο, τὰ ἔχουμε… ξεχάσει! Ἤ ὁ πατέρας μου κρίνει πὼς δὲν πρέπει νὰ μοῦ “κόψει τὴν φόρα”, ἐπειδὴ εἶμαι ἀγόρι, ἤ δὲν ξέρει νὰ περιγράψει τὸν λόγο ποὺ δὲν εἶναι ἠθικό, κάτι… Σὰν νὰ “ἀνατράπηκε”, ἤ σὰν νὰ καταλήφθηκε ἀπὸ δειλία, ἀμίλητος πῆρε τὰ μάτια ἀπὸ τὰ δικά μου, καὶ συνέχισε νὰ παρακολουθεῖ τὰ ἀθλητικά του σὰν νὰ μὴν ἔγινε τίποτα, ἀπορροφημένος — καὶ ἀπὼν— ὅπως πάντα… Ὁ συναγερμὸς εἶχε σημάνει τὴν λήξη τοῦ “ἀναίμακτου” ἐπεισοδίου, ὅπου ὁ “ἀντίπαλος” καταλήφθηκε ἀμαχητί! Ἀπὸ τὸτε, μὲ τὴν φαντασία μου εἶναι σὰν νὰ βλέπω τὴν λιποταξία του ἀπὸ τὶς “ἐπικίνδυνες” συζητήσεις, σὰν τὴν λευκὴ σημαία τῆς “παράδοσης”… Ἧταν σαφὲς σὲ ὅλους ὅτι κρίθηκε “προστάτης” τῆς οἰκογένειας, ἀλλὰ αὐτὸ ἀναφερόταν ἀποκλειστικὰ στὰ οἰκονομικά! Ἡ ἀφοσίωση στὸ βλέμμα τοῦ νέου πατέρα, καὶ ἡ πίστη του ὅτι τὸ παιδί του ἦταν πολύτιμο καὶ ἐκεῖνος ὄφειλε νὰ προστατεύει ἀνύστακτα τὴν ἀξία του, πυρακτώνει βάναυσα τὴν ὕπαρξή μου! Ἀναζωπύρωσε στὴν καρδιὰ τὸν πόνο ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἀγωνιζόμουν κρυφὰ νὰ παραιτηθῶ, ὡς … “ἀνάξιο λόγου”: ὅτι εἶχα ἀνάγκη, ὁ πατέρας μου ΝΑ ΕΙΧΕ ΤΟ ΣΘΕΝΟΣ νὰ ἦταν δίπλα μου ἕνας “μάχιμος ἀξιωματικός”!

Τὶ ἀνάρτηση εἶναι αὐτὴ πάλι, ἀπὸ τὸν Στράτωνα;

Ἡ ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδας δὲν πέθανε, κι ἄς τὴν πιέζει σκληρὰ ὁ βαρὺς ζυγός! Στὰ ἀπροσκύνητα βράχια τοῦ Σουλίου ἔχουν χτίσει τὴν φωλιά τους τὰ πολυβασανισμένα ἀλλὰ ἀνυπότακτα παιδιὰ τῆς Ἠπείρου. Εἶναι ἡ φωλιὰ ποὺ δὲν γνώρισε τούρκικο πόδι, ἀλλὰ οὔτε θὰ ἀφήσει νὰ πατήσει! Ὁ ξακουσμένος αὐτὸς φάρος τῆς ἐλπίδας γιὰ ἐλευθερία, ἀνάστησε λιονταρίσιες καρδιὲς κι ἀγονάτιστες μπροστὰ στὸν τύραννο. Ὄχι! Οἱ Σουλιῶτες ὅσο χιονίζουν τὰ βουνά, Τούρκους δὲν προσκυνᾶνε! Ἡ λιονταρίσια ψυχή τους εἶναι ἄφοβη καὶ γενναία, καὶ ἀγωνίζεται μέχρι θυσίας! Οἱ Σουλιώτισσες φυτεύουν στὶς ἁπαλὲς καρδιὲς τῶν παιδιῶν τους τὴν πίστη καὶ τὴν φιλοπατρία, ἀλλὰ εἶναι καὶ οἱ ἀνδρεῖες γυναῖκες, ποὺ σὲ καιρὸ πολέμου στέκουν στὸ πλευρὸ τῶν ἀγωνιστῶν μὲ μεγαλοψυχία καὶ αὐταπάρνηση! Μέσα στὸ ἅγιο βῆμα τῆς ψυχῆς τῶν Ἕλλήνων καίει σὰν μυστικὴ λαμπάδα ἡ ἀγάπη γιὰ τὸν Χριστό, καὶ γι’ αὐτὸ δὲν φοβοῦνται τὸν ἔνδοξο θάνατο! Οἱ Ἕλληνες εἶναι λαὸς ἀδάμαστος, ποὺ ὄχι μόνο δὲν δειλιάζει, ἀλλὰ ὑπομένει ἡρωικὰ ὅλα τὰ δεινὰ τῆς πολιορκίας ἀπὸ τὴν βαρβαρότητα, μὲ ἀκλόνητη ἐμπιστοσύνη στὴν Πρόνοια τοῦ Κυρίου! Ὅταν ὁ Ἀλὴς ἔγινε πασὰς τῶν Ἰωαννίνων, ἡ μόνη σκέψη ποὺ τὸν βασάνιζε διαρκῶς ἦταν πῶς θὰ ἐξοντώσει τοὺς Σουλιῶτες. Τοὺς θεωροῦσε τοὺς πιὸ ἐπικίνδυνους ἐχθρούς, ἀφοῦ γι’ αὐτὸν συμβόλιζαν τὴν ἔννοια τῆς ἀτίθασης καὶ ἐπαναστατημένης ψυχῆς, στὸ σύνολό της. Ὁ αἱμοβόρος καὶ φιλόδοξος τύραννος δὲν μποροῦσε νὰ ἀνέχεται τὴν ἡρωικὴ καὶ ἐλεύθερη ζωή τους!

Δὲν εἶχα ἀναφέρει σὲ κανέναν ὅτι ἡ καταγωγὴ τοῦ πατέρα μου ἦταν ἀπὸ τὸ Σούλι, ἀλλὰ τώρα ποὺ διάβασα τὴν δημοσίευση τοῦ Στράτωνα, δὲν μοῦ κάνει καλὸ ποὺ ἐγὼ τὸ ξέρω… Ὁ δικός μου πατέρας οὔτε ὑπερασπίζεται τὸ καλό, οὔτε κατηγορεῖ τὸ κακό! Ὅταν ἔρχεται στὸ σπίτι “κρύβεται” παρακολουθώντας τὰ ἀθλητικά, γιὰ νὰ μὴν ἀσχολεῖται μαζί του ἡ μάνα μου, ποὺ εἶναι “ἐνάρετη”, καὶ δὲν μπορεῖ νὰ τὴν “ἀμφισβητήσει” κανείς! Εἶναι ἡ μόνη ποὺ ἐκκλησιάζεται, καὶ ὅσο δὲν ἀκούει γι’ αὐτὸ ἕνα “μπράβο”, αὐτὸ μετὰ τῆς βγαίνει σὲ ὑπόγεια σκληρότητα…

«Στράτων, οἱ μεγάλοι ἔχουν ἀποτύχει! Μπορεῖ παλιότερα οἱ Ἕλληνες νὰ εἶχαν μέσα τους τὸν ἡρωισμό, ὅπως ἔλεγες στὴν δημοσίευση, ἀλλὰ τώρα ἔχουν πάθει κάτι σὰν… “ὑποτίμηση”! Ὁ πατέρας μου δὲν πιστεύει, ἀλλὰ καὶ ἡ μάνα μου ποὺ πάει στὴν ἐκκλησία, δὲν μὲ πείθει ὅτι φέρνει κάτι καλὸ ἐπιστρέφοντας στὸ σπίτι! Στὴν οὐσία εἶναι καὶ οἱ δύο κλεισμένοι στὸν ἑαυτό τους, καὶ δὲν ἔχουν ἀπαντήσεις οὔτε γιὰ τὴν ἀδράνεια, οὔτε γιὰ τὴν σκληρότητα, οὔτε γιὰ τὴν ἀπελπισία τους… Καταλαβαίνεις ὅτι αὐτὸ ἐμένα μὲ ὑποχρεώνει νὰ νιώθω κατώτερος; Ἔ, αὐτὸ μὲ θυμώνει! Ὅ,τι καὶ νὰ μοῦ ποῦν, ἐγὼ δὲν τὸ ἀκούω!». Ὧρες ὧρες νομίζω ὅτι περπατάω σὲ τὲντωμένο σχοινί! Ἡ ἔλλειψη κάποιου σοβαροῦ προσανατολισμοῦ στὴν ζωή μου, ἔγινε τελευταῖα μέσα μου κάτι σὰν φόβος! Ἡ βεβαιότητα ἐκείνου τοῦ νέου πατέρα, ὅτι γνώριζε τί ἀπειλοῦσε τὸν γιό του, ἀλλὰ καὶ πῶς ἔπρεπε νὰ χειρίζεται τὶς καταστάσεις πρὸς ὄφελος τοῦ παιδιοῦ του, κάνει τὴν ἀντίστοιχη ἄγνοια τῶν γονιῶν μου ἀφόρητη! Ἐμένα ποτὲ δὲν μοῦ εἶπαν νὰ μὴν παρακολουθήσω κάτι, ἐπειδὴ δὲν ἦταν καλό… Διαβάζοντας τὴν ἀνάρτηση τοῦ Στράτωνα, ἔτρεξα στὸ σπίτι του ἀποφασισμένος νὰ πάρω ἀπαντήσεις!

«Ἀντώνη, ὁ λόγος ποὺ διαβάζω Ἑλληνικὴ Ἱστορία, εἶναι ἐπειδὴ θέλω νὰ μάθω τὰ πάντα γιὰ τὴν προσήλωση τῶν προγόνων μας στὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ ὑπερβοῦν ΚΑΘΕ ἀντιξοότητα! Ὁ λαός μας ἔδειξε σὲ ὅλη τὴν ὑφήλιο ὅτι κοντὰ στὸν Θεό, τὰ ἀδύνατα γιὰ τοὺς ἀνθρώπους γίνονται δυνατά! Ἡ οὐσία τώρα δὲν εἶναι μόνο ὅτι οἱ Ἕλληνες ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὴν πίστη, ἀλλὰ καὶ ὅτι δὲν τὸ συνειδητοποίησαν! Γι’ αὐτὸ δὲν κατάλαβαν ὅτι θεωροῦν τὸν ἑαυτό τους ἀσήμαντο, καὶ δὲν τοὺς πειράζει ποὺ συντηροῦνται μὲ “ἀναπληρώματα” ζωῆς! Ἡ Παράδοσή μας διδάσκει τὴν ὀρθοπραξία, δηλαδὴ τὴν θεάρεστη ζωή, ποὺ κάθε ἡμέρα της εἶναι καὶ μία “ἡρωικὴ ἔξοδος”! Ὅταν παρόλο ποὺ ἡ φύση μας ῥέπει πρὸς τὴν ἁμαρτία, ἡ ψυχή μας στέκει ἀδάμαστη καὶ ἐπιβάλλεται στὸ ἀδύναμο σῶμα, καὶ τὸ ὑποτάσσει γιὰ νὰ παραμείνει ἁγνό, μιλᾶμε γιὰ ἡρωικὴ ἀντίσταση κατὰ τῶν δαιμόνων! Εἰδικὰ ὅταν γύρω μας βλέπουμε μία θάλασσα ἔκλυσης τῶν ἠθῶν, ποὺ εἶναι ἐνάντια στὶς “πιθανότητες” νὰ ἐπιβιώσει ἡ ἐλευθερία τῆς ψυχῆς μας, θὰ καταφέρουμε νὰ ἀνέβουμε στὸν Γολγοθᾶ μας μόνο ἄν πιστεύουμε στὴν Ἀνάσταση!».

«Κοίτα, κάποια παιδιὰ λένε ὅτι ὁ Θεὸς “πέθανε”! Τέλος πάντων, ἐμένα μὲ ἐνδιαφέρει νὰ καταλάβω τὸν λόγο ποὺ οἱ μεγάλοι ζοῦν μὲ δειλία, καὶ ἐνῶ ὁ κόσμος ἔχει γεμίσει ἀπὸ σκοτάδι, ἐκείνοι “προσαρμόζονται”! Δὲν δέχομαι τὸν φόβο τους, τὸ καταλαβαίνεις;».

«Εἶναι πολὺ εὔκολο νὰ μὴν πιστεύει κάποιος ὅταν δὲν τοῦ λείπει τίποτα. Ἔχει περιθώριο νὰ πεῖ ὅτι δὲν χρειάζεται τὸν Χριστό. Ὅταν ὅμως πλησιάσει ὁ θάνατος θὰ σκεφτεῖ, κι ἄν ἔχουν δίκιο; Πῶς θὰ σωθῶ; Πείθοντας ὁ διάβολος τοὺς ἀνθρώπους ὅτι δὲν ὑπάρχει πνευματικὸς κόσμος, ἀποκρύπτει τὸν ἑαυτό του καὶ τὴν συμμορία του, ἐπειδὴ θέλει νὰ μᾶς πείσει ὅτι “ἐλευθερία” εἶναι νὰ παραμένουμε στὴν “ἐξορία”, αἰωνίως! ΕΚΕΙΝΟΣ εἶναι “νεκρός”, ἐπειδὴ εἶναι ἀμετανόητος! Ὡς ἀνθρώπινες ὑπάρξεις, τὸ μόνο ξένο στοιχεῖο, ποὺ μᾶς ἐμποδίζει νὰ ὁλοκληρωθοῦμε εἶναι ὁ θάνατος, κι αὐτὸ προξενεῖ τὸν φόβο ποὺ εἶπες. Ἀντώνη, ἄν δὲν παλεύουμε ἡρωικὰ μὲ τὸν θάνατο, γιὰ νὰ τὸν ἐξουδετερώνουμε μέσα μας, πάλι σὰν πεθαμένοι θὰ ζοῦμε ἐπειδὴ θὰ εἴμαστε προδότες! Οἱ ἐξωμότες ἐπὶ Τουρκοκρατίας ἦταν ὅσοι γίνονταν μαλθακοί, καὶ δὲν ἀγωνίζονταν γιὰ νὰ κρατήσουν τὸν ἑαυτό τους καθαρό, γιὰ τὸν Χριστό! Τὸ ἴδιο συμβαίνει ἀκόμα. Γιὰ τὴν ἀπόκτηση ἀγαθῶν ποὺ στὴν οὐσία εἶναι ἄχρηστα, ὁ ἀγώνας κατὰ τῶν δαιμόνων ἀτονεῖ, κάνοντας τὴν ζωή ἕναν φαῦλο κύκλο πτώσεων καὶ δυστυχίας! Πολλὲς φορὲς ἡ ἐντολὴ τοῦ κόσμου διεκδικεῖ τὴν συνείδησή μας ἀκόμα καὶ στὰ μικρά, καὶ τότε ἔρχεται ὁ ἠθικὸς πανικὸς καὶ ἡ μικροψυχία… Ὅμως μέσα στὴν φύση μας, μέσα στὸ πνεῦμα μας ὑπάρχει ἡ λαχτάρα γιὰ τὸ αἰώνιο, γιὰ τὴν ζωὴ ποὺ ξεπερνάει τὴν φθορὰ τῆς ὕλης! Τὸ βασικὸ στοιχεῖο τῆς ὀντότητάς μας, εἶναι ἡ διαρκὴς δίψα γιὰ τὴν μακαριότητα καὶ τὴν ἀθανασία! Αὐτὰ νοσταλγεῖ ἡ ψυχή μας καὶ περιστρέφεται ἀδιάκοπα γύρω ἀπὸ τὴν ἱκανοποίησή τους, ἡ ὁποία ὅμως γίνεται μόνο ἀπὸ τὸν Δημιουργό μας! Ὁπότε στερεωνόμαστε μόνο ὅταν διώχνουμε τὴν θανάσιμη κακία, μὲ τὴν πράξη καὶ τὴν γνώση!».

Κάτι σὰν σπινθήρας ἦρθε νὰ ἀναρριπίσει τὴν ἑστία τοῦ πόνου μέσα μου, καὶ μὲ ἔθεσε ἐπὶ ποδός: «Ὅταν λὲς γνώση, τί ἐννοεῖς;», ῥώτησα αἰφνιδιασμένος. Βλέποντας ὁλοκάθαρα μὲ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μου τὸ ἀγοράκι ποὺ δὲν μποροῦσα νὰ ξεχάσω, κράτησα ὅτι ἀναμετρήθηκε μὲ τὸν πατέρα του μέσα ἀπὸ τὸ εὔγλωττο κοίταγμα, καὶ τελικὰ σεβάστηκε “κάτι” ποὺ ἤξερε! Τοῦ εἶχε κληροδοτήσει κάποιες γνώσεις ὁ πατέρας του, βάσῃ τῶν ὁποίων αὐτὸς εἶχε τὸ σθένος νὰ ὑπενθυμήσει ὅτι ὑπῆρχε αὐτονόητη ἱεράρχιση τῶν πραγμάτων, ὁπότε δὲν ἀπολογήθηκε γιὰ τὴν ὑπακοὴ ποὺ ἀπαιτοῦσε ἀπὸ τὸν γιό του! Κανείς τους δὲν “πρόδωσε” τὸν ἑαυτό του, ἐπειδὴ ΗΞΕΡΑΝ νὰ κρατήσουν τὴν θέση τους! Ἡ ψυχὴ τοῦ πατέρα μου ΔΕΝ ΝΟΙΩΘΕΙ αὐτὴ τὴν ἱεράρχιση, μεταξύ μας; Γιατὶ μοῦ στέρησε τὴν εὐκαιρία νὰ “μάθω” κάτι, ὅταν άκουσε γιὰ τὴν προσβολή μου στὸ κορίτσι τοῦ σχολείου; Γιατὶ ὅταν συναντήθηκαν τὰ μάτια μας δὲν ἀγωνίστηκε νὰ μὲ συγκινήσει μὲ τὶς ἀξίες του, ἀλλὰ ἔδειξε δειλία μπροστά μου καὶ ὑποχώρησε; Γιατὶ μὲ ἀφησε νὰ ὑπερισχύσω, καὶ δὲν μὲ ἔμαθε ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΙ στὶς “παραβιάσεις” τοῦ ἑαυτοῦ μου; «Στράτων, ὑπάρχει κάτι ποὺ νὰ ἐξηγεῖ πότε εἶναι κάποιος ἀνώτερος σὲ σχέση μὲ τὸν ἄλλο, καὶ αὐτὸ νὰ εἶναι φυσικό; Γιατὶ εἶπες ὅτι οἱ Ἕλληνες δὲν κατάλαβαν ὅτι θεωροῦν τὸν ἑαυτό τους ἀσήμαντο;».

«Πῶς τὸ ἐννοεῖς; Περίμενε. Εἶναι πολλά, νὰ βάλουμε μία σειρά. Θυμᾶσαι ποὺ εἶχα γράψει ὅτι παραδοσιακά, ἡ ψυχὴ τῶν Ἑλλήνων ἦταν ἄφοβη καὶ γενναία καὶ ἀγωνιζόταν μέχρι θυσίας; Ὅταν ζοῦμε διακονώντας τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔρθει ἡ ὥρα νὰ πεθάνουμε, ὁ θάνατός μας αὐτοστιγμεὶ “ἀνθίζει” μέσα στὴν Ζωή! Δηλαδή, ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΕΤΡΙΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Ὁ πνευματικὸς θάνατος, εἶναι ἡ μεγαλύτερη συντριβὴ ποὺ μπορεῖ νὰ συμβεῖ σὲ κάποιον, ὁ Θεὸς νὰ φυλάει! Ὁ διάβολος καὶ ἡ συμμορία του θανατώθηκαν, λόγῳ τῆς ὑπερήφανης γνώμης ποὺ φέρουν γιὰ τὸν ἑαυτό τους.Ὅμως ὁ Κύριος σὲ ἐμᾶς ἔδωσε ὅλα τὰ ὅπλα γιὰ νὰ νικήσουμε τὸν θάνατο, καὶ αὐτὸ εἶναι ἀνεκτίμητο! Δίπλα μας ἔχουμε ὅλες τὶς φωτεινὲς οὐράνιες δυνάμεις νὰ μᾶς βοηθᾶνε ὅπου χρειάζεται, ἔχουμε τοὺς Ἁγίους μὲ τὶς πρεσβείες τους, καὶ βεβαίως τὴν Μάνα μας τὴν Παναγία, νὰ μᾶς σκεπάζει! Ἀξιοποιώντας τὰ νικητήρια ὅπλα τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ἄνθρωποι ἀγωνιζόμαστε ἡρωικὰ ἐναντίον τῆς δικῆς μας ὑπερηφάνειας, ΠΕΡΙΦΡΟΝΩΝΤΑΣ τοὺς δαίμονες, οἱ ὁποῖοι ἀφοῦ “νεκρώθηκαν” εἶναι κατώτεροί μας. Ὅσο συγκεντρωνόμαστε καὶ εἴμαστε ταπεινοί, ἀφθαρτίζουμε τὴν ψυχή μας! Ἄν ὅμως πλανηθοῦμε ἀπὸ τοὺς δαίμονες, καὶ ἀντικαταστήσουμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μὲ τὴν δική μας δύναμη, ἄδειους ἀπὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἡ ὑπερηφάνεια μᾶς ὑποτάσσει στοὺς δαίμονες, παρόλο ποὺ εἶναι κατώτεροί μας! Τόσο ποὺ σκοτίζεται τότε τὸ μυαλό, ποὺ δὲν βλέπουμε ὅτι εὐθυνόμαστε γιὰ τὴν δυστυχία ποὺ κατασπαράζει τὴν ζωή μας, καὶ δὲν ἀναλαμβάνουμε τὶς εὐθύνες μας! Καὶ ἐνῶ αὐτὸ ὅλο εἶναι ἐντελῶς παράδοξο, ἐν τούτοις ἡ πλάνη τῶν δαιμόνων κατάφερε νὰ περνάει πιὰ “ἀπαρατήρητη” ἀπὸ τὰ μάτια μας! Αὐτὴ εἶναι ἡ “ὑποτίμηση” τῶν ἀνθρώπων ποὺ εἶπες, νὰ νοιώθουν ἀσήμαντοι, ἀπὸ τὴν κατωτερότητα στὴν ὁποία παραιτοῦνται…».

«Δὲν κατάλαβα, τί εἶναι ἡ πλάνη τῶν δαιμόνων; Τί κάνουν δηλαδὴ καὶ ὑποτάσσουν τοὺς ἀνθρώπους;».

«Τοὺς παραπλανοῦν μὲ “εὐτέλειες”, ὥστε νὰ παραβιάζουν τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου! Ἄν κρατᾶμε τὴν θέση μας —μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος— ποὺ εἶναι ἡ λατρεία τοῦ Κυρίου καὶ ἡ διακονία τοῦ πλησίον, προκόβουμε πνευματικὰ καὶ ἡ ψυχή μας ἀρχίζει νὰ “γνωρίζει” τὸν Κύριο! Ἡ χαρὰ που γευόμαστε, εἶναι ἀπὸ τὴν πνευματικὴ καθαρότητα γιὰ τὴν ὁποία ἀγωνιζόμαστε, ποὺ ἀποτελεί κάτι ἀνώτερο καὶ γι’ αὐτὸ δίνει κάτι ἀπρόσμενο! Στὴν περίπτωση ὅμως ποὺ τολμᾶμε νὰ ὀνομάσουμε μόνοι μας τί εἶναι καλὸ καὶ κακό, σύμφωνα μὲ τὶς ὑποδείξεις τῶν ὑπερήφανων δαιμόνων, τότε ἀνταλλάσσουμε τὸ ἀνώτερο μὲ τὶς “εὐτέλειες”, δηλαδὴ τὶς “ἀνταμοιβὲς” ποὺ δεχόμαστε, γιὰ νὰ συνηθίζουμε στὴν διαφθορά! Νὰ τὸ ξέρεις, ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ μεγαλύτερη ὑποτίμηση τοῦ ἀνθρώπου!».

«Δηλαδὴ προδοσία εἶναι νὰ ὑποτασσόμαστε στοὺς κατώτερούς μας, ἐνῶ εἶναι τιμή μας νὰ ὑπακοῦμε στοὺς ἀνώτερούς μας —ὅπως στὸν στρατό;». Μόλις τώρα ἄρχισα νὰ ἀντιλαμβάνομαι, ὅτι ἡ ἔλλειψη ἀπαντήσεων τῶν γονιῶν μου, ποὺ μὲ θύμωνε, μᾶλλον ἐμπόδιζε κι ἐκείνους νὰ ὑπερβαίνουν τὶς ἀντιξοότητες. Μπορεῖ νὰ ἦταν αὐτό, ποὺ τοὺς ἔφερνε ἠθικὸ πανικὸ καὶ δειλία… Ἴσως ἐπειδὴ ὀνόμασαν μόνοι τους τὴν ἀδιαφορία γιὰ τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ, ὅτι εἶναι κάτι “καλό”, ἀλλὰ νὰ ἔχει σκοτιστεῖ τὸ μυαλὸ καὶ νὰ μὴν ἀναλαμβάνουν τὶς εὐθύνες τους πάνω στὴν αὐτονόητη ἱεράρχιση τῶν πραγμάτων… Τὸ ἀγοράκι ἔδειξε ὅτι διέθετε τὸ σθένος νὰ ὑποχωρήσει μπροστὰ στὸν πατέρα του, μόλις κατάλαβε τὸ λάθος του! Μάλλον ὁ πατέρας του ἤθελε νὰ τὸ προστατέψει ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια, ποὺ τὸ ἔκανε θρασύ, ἄν ἰσχύει ὄντως, ὅτι ὑπερηφάνεια σημαίνει θάνατος! Δὲν φανταζόμουν ὅτι τώρα τὰ μικρὰ παιδιὰ ἤξεραν τὸν “ὑπεράνθρωπο”, ὅπως λένε οἱ φίλοι μου, ὁ ὁποῖος στηρίζεται στὴν δύναμή του γιὰ νὰ πάρει κάτι.Ἴσως νὰ ἦταν καὶ οἱ ἥρωες στὰ παιδικὰ ὑπερήφανοι, ἀλλὰ ὁ πατέρας του νὰ μὴν τὸ προόριζε γιὰ… σκλάβο τῶν δαιμόνων! Ποιές εἶναι οἱ δικές μου “εὐτέλειες”, ποὺ ἐμποδίζουν τὴν ζωή μου νὰ προσανατολιστεῖ σοβαρά; Μήπως ὁ θυμὸς γιὰ τοὺς δικούς μου, “ἐπιτρέπει” νὰ κρύβομαι καὶ ἐγὼ ἀπὸ τὶς “παραβιάσεις” μου, ποὺ τὶς ὀνομάζω ὅπως θέλω; Δηλαδὴ ὅσο δὲν ὑπερασπίζομαι τὸ καλό, καὶ δὲν κατηγορῶ τὸ κακό, προδίδω κι ἐγὼ τὸν ἑαυτό μου; Ὅπως πρόδωσε ὁ πατέρας ὅταν ὑποχώρησε μπροστά μου ἀμαχητί, ποὺ αὐτὸ ἔγινε καὶ δική μου ντροπιαστικὴ ἥττα; Αὐτὸ σημαίνει πνευματικὸς θάνατος; Στὸν ἄντρα ταιριάζει ΤΟ ΣΘΕΝΟΣ! Ἴσως ἡ φλόγα στὰ μάτια τοῦ νέου πατέρα, ποὺ “πυρπόλησε” τὴν ψυχή μου, νὰ ἦταν ἡ λαχτάρα γιὰ τὴν ζωὴ ποὺ ξεπερνάει τὴν φθορὰ τῆς ὕλης! Ἄν ὑπάρχει ἡ δυνατότητα νὰ περιγράψει κάτι στὴν ψυχή μου, τὴν νοσταλγία γιὰ τὴν ἀθανασία, τότε ἴσως νὰ κάνει ἐφικτὴ καὶ τὴν νίκη μου πάνω στὸν θάνατο! Δὲν μπορῶ νὰ περιμένω τὸ σθένος ἀπὸ ἄλλους, χρειάζεται νὰ γίνω ἐγώ, ἕνας “μάχιμος ἀξιωματικός”! «Στράτων, πῶς μπορεῖ νὰ βγεῖ κάποιος ἀπὸ τὴν πλάνη τῆς δικῆς του δύναμης, ὅταν τὴν πιστεύουν ἀκόμα καὶ οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐκκλησίας, καὶ ἀποφασίζουν μόνοι τους ὅτι εἶναι “ἀλάνθαστοι”; Μὲ ποιά γνώση θὰ διώξουμε τὴν θανάσιμη κακία, ποὺ εἶπες ὅτι μᾶς ὑποτιμάει;».

«Οἱ θεοφόροι Πατέρες τῆς Όρθοδοξίας φώτισαν κάθε σημεῖο τῆς ζωῆς μας, γιὰ νὰ μᾶς διδάξουν νὰ ἀσκούμαστε ἡρωικὰ στὸν ἀόρατο πόλεμο μὲ τοὺς δαίμονες. Ἡ ΠΡΟΣΕΥΧΗ καὶ ἡ ΜΕΛΕΤΗ τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ἑλκύουν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ποὺ μᾶς καθοδηγεῖ πρὸς τὴν πνευματικὴ καθαρότητα, καὶ ἔτσι τὸ σῶμα μας γίνεται ναὸς ὅπου κατοικεῖ ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος! Γιὰ φαντάσου, ἡ μικρούλα ψυχή μας νὰ γεύεται τὴν ἀθανασία! Δυστυχῶς ἀπὸ παλιὰ ἦρθαν ξένες ἐπιρροὲς στὴν πατρίδα μας, ἀντίθετες ἀπὸ τὰ δόγματα τῆς πίστης μας, καὶ ἀναποδογύρισαν τὶς ἔννοιες τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ! Κάποτε στὴν Εὐρώπη, κάποιοι φιλόσοφοι πίστευαν ὅτι ἡ ἀνώτερη ψυχικὴ δύναμη τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι ἡ σκέψη, μὲ τὴν ὁποία μπορεῖ νὰ προσεγγίσει ἀκόμα καὶ τὴν ἀλήθεια! Αὐτὴ ἡ θεωρία λέγεται ὀρθολογισμός. Μὲ τέτοια στάση ἀπόλυτης ὑπερηφάνιας, ἀποφάσισαν νὰ φτιάξουν ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ “ΕΝΤΟΛΕΣ” στὶς ὁποίες θὰ “ὑπακούουν” οἱ ἄνθρωποι, ἐντολὲς ποὺ “ΑΠΕΡΡΙΠΤΑΝ” ΤΟΝ ΦΩΤΙΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ! Τὸ δόγμα τῆς Ὀρθοδοξίας διδάσκει ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δὲν γίνεται ἀντιληπτὸ μὲ τὴν χοϊκὴ σκέψη μας, ἀλλὰ μὲ τὸ πνεῦμα μας! Οἱ Ἕλληνες καταντήσαμε νὰ μὴν ξέρουμε ὅτι μὲ τὴν καθαρότητα τοῦ βίου μας ἑλκύουμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα· ἔτσι δὲν ἀντιστεκόμαστε σθεναρὰ στὶς παγίδες τῶν δαιμόνων, κι αὐτὸ ἐπειδὴ δὲν μᾶς μαθαίνουν νὰ καλλιεργοῦμε τὸ πνεῦμα μας! Γι’ αὐτὸ σοῦ εἶπα ὅτι οἱ Ἕλληνες ἀπομακρυνθήκαμε ἀπὸ τὴν πίστη, Ἀντώνη, ἐπειδὴ γίναμε ὀρθολογιστές! Δὲν γνωρίζουμε τὰ δόγματα τῆς Πίστης μας, καὶ κινδυνεύουμε νὰ τὰ προδώσουμε! Μὲ τὸν ἐρχομό Του στὴν γῆ, ὁ Χριστὸς τὴν ἁγίασε, μαζὶ μὲ τὸν ἁγιασμὸ τοῦ ἀνθρώπου. Μὲ τὸν πόλεμό του ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ, ὁ διάβολος στοχεύει στὸ νὰ “διώξει” τὸν Χριστὸ ἀπὸ τὸ ἀνθρώπινο σῶμα, ἀπὸ τὴν ὕλη, καὶ νὰ κυριαρχήσει ὁλοκληρωτικὰ πάνω σ’ αὐτή!».

«Γι΄αὐτὸ εἶπες πρὶν ὅτι ἡ ἐντολὴ τοῦ κόσμου διεκδικεῖ τὴν συνείδησή μας, φέρνοντας τὸν ἠθικὸ πανικό; Ἐπειδὴ λέει τὰ ἀντίθετα ἀπὸ τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ;». Ἐπειδὴ δὲν εἶχε ἥσυχη τὴν συνείδησή του ὁ πατέρας μου “κρυβόταν” παρακολουθώντας τὰ ἀθλητικά του; Ἐπειδὴ ἔνοιωθε ὅτι τὴν πρόδιδε, ἀποφεύγοντας τὴν πατρικὴ εὐθύνη του νὰ μοῦ περιγράψει τὴν νοσταλγία γιὰ τὴν ἀθανασία; Μήπως δὲν ἤξερε καὶ ὁ ἴδιος, καὶ ἡ οἰκονομικὴ προστασία, ἦταν ἡ μόνη ποὺ “ἀδειοδότητε” ὁ ὀρθολογισμός; «Στράτων, πῶς γίνεται νὰ ἀναποδογυρίσει κάποιος τὶς ἔννοιες τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ; Εἶναι σὰν νὰ μὴν ζοῦμε στὴν… πραγματικότητα!».

«Φίλε, ὁ ὁρθολογισμὸς θέλει νὰ πείσει τὸν καθένα, ὅτι ὁ κόσμος τελεῖ ὑπὸ “νέα διεύθυνση” καὶ πὼς τὸ κριτήριο τοῦ καλοῦ… ἄλλαξε! Περιμένει νὰ δεχτοῦμε ὅτι ἀπὸ τὴν ταπείνωση ποὺ “ἴσχυε”, τώρα ἔγινε ἡ ὑπερηφάνεια! Φυσικὰ ἡ κατάσταση αὐτὴ λέγεται βαρβαρότητα! Ὁ ὁρθολογισμὸς ΔΕΧΕΤΑΙ τὶς παραβιάσεις τῆς συνείδησης! Τὶς θεωρεῖ “φυσιολογικές”! Ἐξ ἄλλου διαθέτει γιὰ ὅλες… “λογικὲς αἰτιολογήσεις”, μὲ τὶς ὁποῖες τὰ κατώτερα ἐξυψώνονται, καὶ τὰ ἀνώτερα καθυψώνονται! Ὀρθολογισμὸς σημαίνει ἐκδούλευση τῆς στενῆς λογικῆς, στὴν ἑρμηνεία τῶν πνευματικῶν! Ὅμως ἡ “λογικὴ” καὶ ἡ Πίστη δὲν συναντιοῦνται ΠΟΥΘΕΝΑ! Γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του, χρειάζεται ἀληθινὴ πίστη καὶ φωτισμὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! Στὴν Ἐκκλησία, ποὺ εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ πιστὸς προσέρχεται μὲ θεῖο πόθο πρὸς τὴν Πηγὴ τῆς Ζωῆς, καὶ κοινωνώντας ΟΛΟΚΛΗΡΟ τὸν Θεάνθρωπο, λαμβάνει ΖΩΗ ΑΙΩΝΙΑ!».

Ὁ Στράτων πῆρε μία ἀνάσα. Γιὰ ἀκόμα μία φορὰ ἔφερα στὴν μνήμη ἐκεῖνο τὸν νέο πατέρα· τώρα μποροῦσα νὰ ἑρμηνεύσω τὴν φλόγα ποὺ πυράκτωσε τὴν ψυχή μου, ἐπειδὴ τὴν ἔβλεπα καὶ στὰ μάτια τοῦ Στράτωνα, καὶ εἶχε μέσα μου ἀκριβῶς τὴν ἴδια ἰδιαίτερη ἐπίδραση! Ἀπὸ μικρὸ ἡ μάνα μου μὲ ἔβαζε καὶ προσευχόμασταν μαζί. Ἔμπαινα καὶ στὸ ἱερό, ντυνόμουν παπαδάκι. Μοῦ ἄρεσε! Μεγαλώνοντας ὅμως προτίμησα τὴν βαρβαρότητα, ὅπως φαίνεται… Δὲν κατάλαβα τί ἔγινε καὶ ἀποκόπηκα ἀπὸ τὴν πίστη, ἀλλὰ οὔτε καὶ μοῦ πέρασε ποτὲ ἀπὸ τὸ μυαλὸ ὅτι ἡ βαρβαρότητα ἦταν μία… καλοσχεδιασμένη θεωρία τῆς κοινωνίας!

»Ὁ φωτισμὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἁγιάζει τὸν νοῦ τῆς ψυχῆς, Ἀντώνη, καὶ μὲ τὶς ἀρετὲς ὁ ἄνθρωπος ἔχει τὴν σύνεση νὰ ἀντιστέκεται στοὺς πειρασμοὺς τῶν δαιμόνων. Ὅμως ὁ ὀρθολογισμὸς “ἀφαιρεῖ” τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἀπὸ τὴν καθημερινότητά μας! Βλέπεις, ὀρθολογισμὸς εἶναι ἡ τεχνητὴ “ἁπλοποίηση τῆς νοημοσύνης” τοῦ ἀνθρώπου, ὥστε πνευματικὰ νὰ μένει ΑΟΠΛΟΣ, δηλαδὴ “ψεύτικος”! Ἐνῶ ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε γιὰ νὰ ὁδοιπορεῖ μεταξὺ ΔΥΟ ΚΟΣΜΩΝ, μὲ τέρμα τὸν οὐρανό, τὰ οὐμανιστικὰ συστήματα τὸν ὑποβιβάζουν σὲ μία “βιολογικὴ μηχανή”, ποὺ μὲ τὴν “προσγειωμένη λογικὴ” ἐκτελεῖ μόνο “γήινες διαδρομὲς”, αὐτὲς τῆς ἐπιβίωσης, ὥσπου νὰ “χαλάσει”! Δηλαδή, τὰ φιλοσοφικὰ συστήματα θέλουν τὸν ἄνθρωπο νὰ προδίδει τὴν αἰώνια ὕπαρξή του!».

«Ναὶ ἀλλὰ μὲ αὐτὰ τὰ συστήματα συμμαχοῦμε ἐν ἀγνοίᾳ μας! Ἐφόσον ὁ τρόπος ποὺ ζοῦμε ὑποκρύπτει ἐπίσημη-κρυφὴ “συμφωνία” μαζί τους, καὶ ὑποβαλλόμαστε στὶς συνέπειες αὐτῆς τῆς ὑπόγειας “σύνδεσης” ποὺ μᾶς “σκοτώνει”, πρέπει νὰ τὰ δοῦμε ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχή!».

«Ὅλα ξεκίνησαν μὲ τὴν πρόφαση τοῦ εὐρωπαϊκοῦ εὐδαιμονισμοῦ, ὅπου ἡ πλεονεξία γιὰ ὅλο καὶ περισσότερα, “ὁρίστηκε” ὡς… τὸ νέο ὑπερήφανο ἰδανικό. Ἐρχόμενο αὐτὸ καὶ στὸν τόπο μας, ἐξόρμησε κατὰ τοῦ ἀσκητικοῦ φρονήματος τοῦ φτωχοῦ Ἕλληνα, γιὰ νὰ τοῦ πάρει ἀπὸ τὰ χέρια τὸ πηδάλιο τῆς ζωῆς του! Ὅσο ἡ κοινωνία μας ἀποκόπτεται ἀπὸ τὴν θεανθρώπινη ὀντότητα καὶ ἀποστολή, τόσο ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὰ ὀρθολογιστικὰ συστήματα τῆς ἀνθρώπινης φιλοσοφίας· ποὺ ἀπαιτοῦν, ὁ άνθρωπος μὲ τὴν δύναμή του νὰ ἐπιδιώκει τὴν ψευδο-τελειότητα, δηλαδὴ ἀπαιτοῦν τὸν “ὑπεράνθρωπο” ποὺ θὰ “παραγκωνίσει” τὸν Θεάνθρωπο!».

«Ξέρεις τί μοῦ θυμίζει αὐτό; Παλιότερα λέγαμε μὲ τὴν μάνα μου γιὰ τὴν ἱστορία μὲ τὸν ἄσωτο υἱό. Ὁ πρεσβύτερος θύμωσε μὲ τὸν πατέρα του, ποὺ δὲν ἦταν σκληρόκαρδος καὶ φιλάργυρος ὅπως ὁ ἴδιος. Τὰ ὀρθολογιστικὰ συστήματα θὰ “σέβονταν” ἐκεῖνο τὸν πατέρα, μόνο ἄν ἔλεγε στὸν “ἀποτυχημένο” γιό του, ὅτι δὲν ἦταν “σωστὸ” ποὺ διασκόρπισε τὰ χρήματά του, καὶ τὸν ἐκπαραθύρωνε… Ὅταν δὲν καλλιεργεῖ κάποιος τὸ πνεῦμα, δὲν ξέρει νὰ ἐξηγήσει τὸν λόγο ποὺ δὲν εἶναι ἠθικό, κάτι. Ὁ πατέρας μου μᾶλλον εἶχε καταλάβει ὅτι θὰ μὲ ἔκανε “δυνατὸ” δίνοντάς μου “ἀέρα”, ἐπειδὴ εἶμαι ἀγόρι… Μπορεῖ αὐτὸ νὰ μὲ βόλευε, ἀλλά μετὰ ἔνοιωθα ὅτι παγιδευόμουν, ἐπειδὴ οἱ “εὐτέλειες” γύριζαν ἐναντίον μου… Ἀφοῦ ξεκίνησα, θὰ σοῦ πῶ καὶ τὰ ὑπόλοιπα· σὰν “ὑπεράνθρωπος” ποὺ μεγάλωνα, περίμενα νὰ “ἀνυψωθῶ” ἀπὸ τὶς “εὐτέλειές” μου, “καθυψώνοντας” τοὺς δικούς μου, ἀλλὰ ἰδιαιτέρως τὸν πατέρα μου! Τοῦ φερόμουν μὲ θράσος, καὶ ἀφοῦ τὸ σύστημα “δέχεται” τὶς παραβιάσεις τῶν συνειδήσεων, τὸν κοίταζα ὡς ἴσο πρὸς ἴσο… Τὸ ἔκανα ὅμως σὰν νὰ τὸ ἐπεδίωκα, σὰν νὰ ἦταν “σημαντικὸ” αὐτὸ γιὰ ἐμένα! Δὲν ἀναλάμβανα τὴν εὐθύνη γιὰ τὴν δυστυχία μου. Στὸν ἄντρα ταιριάζει νὰ φέρεται ἀντρίκεια! Σθένος εἶναι ἡ ἀπόφαση γιὰ ἀντίσταση στὶς παγίδες τῶν δαιμόνων!».

«Αὐτὸ ποὺ εἶπες δὲν ἦταν τυχαῖο, δηλαδὴ ἡ νοοτροπία τῆς οἰκογένειας νὰ δίνει “ἀέρα” στὸ ἀγόρι. Εἶναι τὸ μεγάλωμα τοῦ αὐριανοῦ “κακοῦ” πατέρα, ποὺ θὰ ἀναπαράγει τὴν ἀδιαφορία γιὰ τὸν πνευματικὸ ἀγῶνα. Δηλαδὴ εἶναι ἐκτροπή! Ὅμως καὶ αὐτὸ θυμίζει καλοσχεδιασμένη θεωρία τῆς κοινωνίας… Τὸ παραδοσιακὸ πατρικὸ πρότυπο δέχεται ἄπειρα πλήγματα καὶ στὸν τόπο μας, τὶς τελευταῖες δεκαετίες. “Ἐπιταγμένος” ὁ πατέρας στὴν μηχανὴ τοῦ εὐδαιμονισμοῦ, ἄφησε τὴν προσευχὴ κάτω ἀπὸ τὰ εἰκονίσματα καὶ τὴν πατρικὴ νουθεσία, δηλαδὴ ἐγκατέλειψε τὸ φυλάκιο ποὺ κλήθηκε νὰ διακονήσει, ὡς κεφαλὴ τῆς οἰκογένειας. Ἄν δεῖς τί λέγεται γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ πατέρα στὶς ταινίες, τὶς σειρές, τὶς διαφημίσεις, τα περιοδικὰ καὶ παντοῦ, ντρέπεσαι… Σχεδὸν τὸν γελοιοποιοῦν! Ποῦ νὰ δεῖς κάτι παιδικὰ προγράμματα…».

«Μὰ τότε δὲν “ἀναποδογύρισαν” μόνο τὶς ἔννοιες τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ, ἔφεραν ὅλο τὸν κόσμο ἀνάποδα! Γιατὶ γίνονται ὅλες αὐτὲς οἱ ἐπεμβάσεις, Στράτων;».

«Ὁ δικός μου πατέρας, τὸ ξέρεις, εἶναι ἄνεργος. Ἐγὼ ὅμως τὸν σέβομαι ἀκόμα περισσότερο τώρα, στὸν καιρὸ τῆς μεγάλης ταπείνωσης, ποὺ ἔχει παραδοθεῖ στὴν Πρόνοια τοῦ Χριστοῦ! Μὲ τὴν δυσκολία ποὺ ἀντιμετωπίζουμε, ἡ οἰκογένειά μου δέθηκε περισσότερο, ἔτσι αὐτὸ ποὺ θὰ σοῦ πῶ τὸ ἐλεγξα προσωπικά. Ἀφοῦ ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ὁ ἄντρας εἶναι ἡ κεφαλὴ τῆς οἰκογένειας, ἡ ὁποία προσκυνάει τὸν Χριστό, “χτυπώντας” τὴν κεφαλή της, ἡ οἰκογένεια “σκορπίζει”, καὶ παύει νὰ προσκυνάει τὸν Χριστό! Ἀπειθώντας στὸν πατέρα, ἀπειθοῦμε καὶ στὸν Χριστό, ποὺ θέλει νὰ τιμᾶμε τοὺς γονεῖς μας, γιὰ νὰ ἔχει εὐλογία ἡ ζωή μας!».

«Δηλαδή, ὁ ὀρθολογισμὸς ἀφήνει τὸν ἄνθρωπο ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΟ, γιὰ νὰ κατασπαραχθεῖ ἀπὸ τὸν διάβολο!».

«Μόνο ἡ Ὀρθοδοξία καθορίζει στὸν ἄνθρωπο ἀνώτερο, οὐράνιο προορισμό! Μόνο ἡ πίστη στὸν Χριστὸ μᾶς ὑπενθυμίζει συνεχῶς ὅτι ὁ σκοπὸς τοῦ ταξιδιοῦ πάνω στὴν γῆ, εἶναι Η ΑΤΕΡΜΟΝΗ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ! Οἱ ἥρωες πρόγονοί μας ἀνέβαιναν στὸν Γολγοθᾶ τους, καὶ θυσιάζονταν ἐπειδὴ πίστευαν στὴν Ἀνάσταση! Στὸν ὀρθολογισμὸ ἡ θυσία δὲν νοεῖται, ἀντιμετωπίζεται ὡς τρέλα, ὅπως καὶ ὁ ἡρωισμός… Ἐμεῖς ὅμως ἀπὸ τὴν Παράδοσή μας διδασκόμαστε τὴν ὀρθοδοξία καὶ τὴν ὀρθοπραξία, δηλαδὴ τὴν θεάρεστη ζωή! Μιμούμαστε τοὺς Ἀγίους μας, ποὺ ὡς ἥρωες τῆς Πίστης, θυσιάστηκαν γιὰ τὴν Ἀλήθεια, ποὺ εἶναι ὁ Χριστός!