«Φυτρώνει πάντα ἐκεῖ ποὺ δὲν τὴν σπέρνουν!», εἶπα στὸν μπαμπὰ χαρούμενη, καὶ γελάσαμε. Ἡ σημερινὴ ἀποστολὴ εἶναι ἡ ἀγριάδα στὶς πορτοκαλιές, καὶ ὅπως ἔχει σχεδὸν στεγνώσει τὸ χῶμα ἀπὸ τὸ νερὸ ποὺ ἔριξε χθὲς ὁ πατέρας μου, σήμερα τὰ ἀγριόχορτα ξεριζώνονται μὲ εὐκολία. Ἔχουμε φορέσει τὰ ροῦχα τοῦ κήπου καὶ μὲ τὰ γάντια μας καὶ τὰ ἐργαλεῖα, ἔχουμε ξεκινήσει τὴν “ἔφοδο”! Ἡ ἀγριάδα ἔχει πνίξει τὰ δέντρα, καὶ χρειάζεται νὰ καθαρίσουμε καὶ νὰ σκαλίσουμε ὅλο τὸν χῶρο ὅπου συγκεντρώνεται τὸ νερὸ τοῦ ποτίσματος. Ἡ γιαγιὰ καὶ ἡ μαμὰ βγαίνουν κάπου κάπου γιὰ νὰ ῥωτήσουν ἄν χρειαζόμαστε κάτι, καὶ ξαναμπαίνουν μέσα. Χαίρομαι ποὺ τὰ περισσότερα Σαββατοκύριακα ἐρχόμαστε στὸ σπίτι τῆς γιαγιᾶς μου, στὸ Λουτράκι! Τὸ σπίτι εἶναι λιτὸ ἀλλὰ ὁ κῆπος εἶναι ἕνας μικρὸς παράδεισος, μὲ ὑπέροχη θέα πρὸς τὸν Κορινθιακὸ κόλπο! Ἡ ζωὴ στὴν φύση ὀμορφαίνει τὴν ζωή μου μὲ τρόπο μοναδικό! Γοητευμένη ἀπὸ τὸ γαλάζιο τοῦ οῦρανοῦ καὶ τῆς θάλασσας, τὸν ἀέρα ποῦ σφυρίζει ἀνάμεσα στὰ φύλλα τῶν πεύκων, τὰ κελαϊδίσματα, τὰ χρώματα καὶ τὶς μοσχοβολιὲς τῶν λουλουδιῶν καὶ τῶν δέντρων, νοιώθω νὰ πάλλεται μέσα μου ἡ ἀγάπη γιὰ ὅλη τὴν Δημιουργία! Ἄν δὲν μποροῦσα νὰ ξεφεύγω ἀπὸ τὴν τρέλα τῆς πρωτεύουσας, ἴσως νὰ ἤμουν κι ἐγὼ ἐξαρτημένη ἀπὸ τὶς βιτρίνες, ὅπως ἡ φίλη μου ἡ Ἄλκυστη. Βεβαίως εἶναι διαφορετικὸς καὶ ὁ τρόπος ποὺ μεγάλωσε· ὅπως καὶ ἡ μαμά της, ἄν δὲν ἀγοράζει καινούργια ῥοῦχα ἀνὰ διαστήματα γιὰ νὰ ἱκανοποιεῖ τὴν “ἐπιθυμία τῆς ἀλλαγῆς” ὅπως λέει, πιέζεται ἀπὸ θλίψη. Ὅμως τὰ οἰκονομικά τους δὲν εἶναι ἐντάξει τελευταῖα, ἄρα οὔτως ἤ ἄλλως μὲ κάποιο τρόπο, ἡ θλίψη θὰ τὶς πιέζει. Ἐμένα δὲν μὲ πειράζει νὰ εἶμαι μὲ τὰ ῥοῦχα ποὺ φοροῦσα καὶ πέρσι, οὔτε μὲ ἀπασχολεῖ ποὺ λένε οἱ ὑπόλοιπες ὅτι φοράω συνέχεια τὰ ἴδια. Μακάρι νὰ μὴν χρειαζόταν νὰ φεύγω ἀπὸ αὐτὸ τὸ σπίτι, καὶ θὰ ἤμουν πανευτυχὴς ἄν τὰ ῥοῦχα καὶ τὰ παπούτσια μου ἦταν γεμάτα χώματα!
Πάντα μοῦ ἄρεσε ἡ παρέα τῆς φωτιᾶς στὸ τζάκι, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν γιαγιὰ μαζί, τὸ βράδυ προβλέπεται ἀπολαυστικό! Οἱ γονεῖς μου πῆγαν στὴν ἀγρυπνία, στὴν Παναγία τὴν Γιάτρισσα, ποὺ εἶναι καὶ ἡ προστάτιδα τῆς γιαγιᾶς μου. «Γιαγιὰ, ἡ φιλία εἶναι συμμαχία ποὺ δίνει δύναμη. Πόσο μᾶλλον ἡ συμμαχία μὲ τὸ θεῖο, πόσο ἐνισχύει τὸν ἀδύναμο ἄνθρωπο, ἔ;
«Ὑπομονή μου, ὁ Κύριος μᾶς κρατάει στὴν παλάμη Του, καὶ ἐμεῖς τὸ σκεφτόμαστε ἄν θὰ Τοῦ παραδοθοῦμε! Τί μικροὶ ποὺ εἴμαστε! Σὰν πλάσματα φτιαγμένα ἀπὸ ἀγάπη, γιὰ νὰ ζήσουμε θέλουμε μέσα μας τὴν χαρὰ ἀπὸ τὴν παρουσία τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῡ! Τίποτα ἄλλο δὲν μᾶς γεμίζει!».
«Μερικὲς φορὲς νοιώθω σὰν ὁ Χριστὸς νὰ κοιτάζει τὴν ψυχή μου ἀπ’ ἄκρη σ’ ἄκρη, καὶ αὐτὸ μὲ συγκινεῖ! Βλέπει καὶ στὰ πιὸ ἀπόμερα σημεῖα της! Αὐτὸ εἶναι μεγάλη χαρά, ποὺ δὲν ὑπάρχει μέρος τῆς ψυχῆς ποὺ νὰ μένει ἀπροστάτευτο!».
«Ὁ Χριστὸς περιμένει νὰ μᾶς φωτίσει! Ἄν ἀναγνωρίσουμε τὴν ἀγάπη καὶ τὸ μίσος, καὶ διαλέξουμε τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἡ ζωή μας θὰ γεμίσει μὲ τὸ Φῶς Του! Ἄντε παιδί μου νὰ δεῖς ποιὸς εἶναι», εἶπε ἡ γιαγιὰ μόλις ἄκουσε τὸ τηλέφωνο νὰ χτυπάει.
Ἦταν ἡ μαμὰ τῆς Ἄλκυστης. Ἡ κυρία Τούλα ἦταν ἀναστατωμένη, ἀλλὰ γρήγορα κατάλαβα ὅτι μοῦ εἶχε στήσει ἐνέδρα… «Ναὶ… Γιατὶ κυρία Τούλα; Ναὶ ἀλλὰ ἐγὼ ἤμουν δίπλα στὸν μπαμπά μου! Αὐτὸ δὲν εἶναι σωστὸ… Ὄμως ἐγὼ δὲν θέλω νὰ πῶ ψέματα στὸν μπαμπὰ τῆς Ἄλκυστης! Ὄχι κυρία Τούλα… Ἄς παραδεχτεῖ ὅτι ἦταν λάθος της νὰ παρακούσει τὸν πατέρα της! Ὄχι, σᾶς παρακαλῶ, θέλω νὰ κλείσω τὸ τηλέφωνο…». Ἡ κούραση ἀπὸ τὴν ἐξόρμηση στὸν κῆπο ἐξανεμίστηκε καὶ τὴν θέση της πῆρε ἡ θύελλα τῆς στενοχώριας, γιὰ τὴν ἀδικία ποὺ μοῦ ἔγινε μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες… Ἀπορημένη ἡ γιαγιὰ μὲ κοίταζε ποὺ ἀπὸ τὴν κατάπληξη, δὲν μποροῦσα νὰ ἀρθρώσω λέξη! Μία ξένη οἰκογένεια ἔκανε ζαβολιά, καὶ ἡ χαοτικὴ ζωή της τεντώθηκε ὥς ἐμένα γιὰ νὰ μοῦ στερήσει τὴν ἠρεμία! Πῆγα καὶ πάλι κοντὰ στὴν φωτιά, νιώθοντας ἀπροστάτευτη μπροστὰ στὸν παραλογισμό.
«Ὑπομονή, τί σοῦ ἔλεγε ἡ κυρία Τούλα;». Τὸ ὀξὺ βλέμμα τῆς γιαγιᾶς περιεργαζόταν τὴν δύσκολη θέση ποὺ εἶχα βρεθεῖ.
«Τὰ κορίτσια τῆς παρέας ἔκαναν “ἡμερήσια ἐκδρομὴ” στὰ μαγαζιά, καὶ ἡ Ἄλκυστη ἔκανε τὰ πάντα γιὰ νὰ βρίσκεται κι ἐκείνη μέσα στὴν “ἐκδρομικὴ ὁμάδα”. Παρόλο ποὺ ἡ κυρία Τούλα τῆς τόνισε πὼς ἡ οἰκογενειακὴ ἐπιχείρησή τους περνοῦσε κρίση, τῆς ἔδωσε τὶς κάρτες της, ἀλλὰ τὰ χρήματα ποὺ ξόδεψε ἡ Ἄλκυστη ξέφυγαν κατὰ πολύ! Ἐξ ἀρχῆς ἡ κυρία Τούλα ἔκρυψε ἀπὸ τὸν σύζυγό της ὅτι ἡ κόρη τους θὰ βρισκόταν ὅλη τὴν ἡμέρα στὰ μαγαζιά, τὰ ὁποῖα ὁ ἴδιος εἶχε ἀπαγορέψει ῥητῶς. Ξέρεις γιαγιά, πολλοὶ ἄνθρωποι ἀνταγωνίζονται μεταξύ τους γιὰ τὶς πιὸ ἐντυπωσιακὲς ἀγορές, ἐπειδὴ ὅσο τοὺς θαυμάζουν οἱ ἄλλοι, κερδίζουν τὴν “κοινωνικὴ ἀναγνώριση”! Εἶπε πὼς δὲν ἤθελε νὰ νοιώθει ἀνασφάλεια ἡ κόρη της, ἀπὸ τὴν ἀδυναμία νὰ ἀνταποκριθεῖ στὶς προδιαγραφὲς τῆς μόδας, καὶ νὰ τὴν βλέπει νὰ ὑποφέρει ἐπειδὴ ὑστερεῖ δίπλα στὶς ἄλλες! Ὁ σύζυγός της μὲ θεωρεῖ καλὴ ἐπιρροὴ γιὰ τὴν κόρη τους. Γι’ αὐτὸ τοῦ εἶπε ὅτι σήμερα εἶχα βγεῖ βόλτα μαζί της, καὶ πὼς τῆς ζήτησα νὰ μοῦ ἀγοράσει κάποια πράγματα, ἀφοῦ “ἔτυχε” νὰ εἶχε ξεχάσει νὰ ἀφήσει ἡ Ἄλκυστη τὶς κάρτες στὸ σπίτι… Ἤθελε νὰ τοῦ τηλεφωνοῦσα γιὰ τὰ πάρω ὅλα πάνω μου, καὶ νὰ τοῦ ζητήσω, δήθεν, συγγνώμη γιὰ τὴν φασαρία ποὺ προκάλεσα! Σὲ ἐμένα θὰ συγχωροῦσε τὸ λάθος, ἀλλὰ καὶ στὴν Ἄλκυστη, ποὺ μὲ… λυπήθηκε! Τὸ πιστεύεις ὅτι ἀπαίτησε νὰ τηλεφωνήσω, ἐπειδὴ φοβόταν νὰ μὴν ἐκτεθεῖ στὰ μάτια τοῦ ἄντρα της, ὅτι δὲν μεγαλώνει σωστὰ τὴν κόρη τους; Ἤθελε νὰ μὲ βάλει νὰ… θολώσω τὰ νερά, ἔτσι μοῦ εἶπε, ἀλλὰ ἐγὼ ἀρνήθηκα!».
«Μὰ ἡ δουλειὰ τῆς μάνας εἶναι νὰ ζητάει βοήθεια, ἄν ὑποψιάζεται ὅτι δὲν τὰ καταφέρνει μὲ τὸ μεγάλωμα τῶν παιδιῶν… Ἄν δὲν μάθει τὰ λάθη ποὺ κάνει, θὰ ζεῖ ἐκτὸς πραγματικότητας, καὶ ὅλη ἡ οἰκογένεια θὰ τὸ πληρώνει ἀκριβά, γιὰ πάντα! Τώρα ἐκεῖνος ὁ κύριος, δὲν θὰ ζητήσει ἀπὸ τὸν πατέρα σου τὰ χρήματα γιὰ ὅσα ὑποτίθεται ὅτι ἀγόρασες; Μικρὰ παιδιὰ εἴμαστε, νὰ παίζουμε μὲ τὴν οἰκογένεια;».
Στὴν προσπάθεια νὰ βάλω τὰ πράγματα στὴν σειρὰ θυμήθηκα διάφορα διάσπαρτα, ποὺ εἶχα ἀκούσει ἀπὸ τὴν συμμαθήτριά μου. «Ὅταν κάποια γειτόνισσα παραπονέθηκε πρόσφατα στὴν κυρία Τούλα, ὅτι ἡ Ἄλκυστη ἦταν γλωσσοὺ καὶ ὅτι δὲν σεβόταν καθόλου τοὺς μεγαλύτερους, καὶ τότε ἡ κυρία Τούλα φοβήθηκε καὶ τὸ ἀπέκρυψε κι αὐτὸ ἀπὸ τὸν ἄντρα της. Ἡ Ἄλκυστη πιστεύει ὅτι ἡ ἐλευθερία ταυτίζεται μὲ τὴν ἀδιαφορία, ἀλλὰ κατὰ μία ἔννοια καὶ ἡ μαμά της κάνει τὸ ἴδιο, βάζοντας τὴν εἰκόνα ποὺ ἔχει ὁ ἄντρας της γιὰ ἐκείνη, πάνω ἀπὸ τὸ καλὸ τοῦ παιδιοῦ της! Ἐκεῖνος λείπει ὅλη τὴν ἡμέρα στὴν ἐπιχείρησή τους, ἀλλὰ ἀπαιτεῖ νὰ γίνονται ὅλα σωστά! Ἡ Ἄλκυστη ἔχει ἐμπεδώσει καὶ ὅτι ὁ πατέρας της δὲν σκέφτεται νὰ ἀσχοληθεῖ μαζί της, ἀλλὰ καὶ ὅτι ἡ μαμά της τρέμει στὴν ἰδέα πὼς ὁ ἄντρας της θὰ τὴν κατηγορήσει ὅτι δὲν εἶναι… καλὴ μαμά! Τελικὰ νομίζω ὅτι ἡ “οἰκογενειακὴ σχέση” ποὺ τοὺς συνδέει, εἶναι τὰ χρήματα τῆς ἐπιχείρησής τους, ἀλλὰ ἐγὼ ποῦ κολλάω σὲ ὅλο αὐτό, καὶ μὲ ἀνακάτεψαν;», εἶπα μὲ παράπονο. Ὅσο περνοῦσαν τὰ λεπτά καὶ συνειδητοποιοῦσα ἀκριβῶς τί μοῦ εἶπε ἡ κυρία Τούλα, σκανδαλιζόμουν! «Γιαγιά, ΤΟ ΜΟΝΟ ποὺ μετροῦσε ἦταν ὅτι τὰ ροῦχα μπῆκαν στὴν ντουλάπα, τὰ ὑπόλοιπα φαίνονταν δευτερεύοντα! Ὅταν εἶπα στὴν κυρία Τούλα ὅτι ἡ Ἄλκυστη ἔπρεπε νὰ ζητήσει συγγνώμη ἀπὸ τὸν πατέρα της ποὺ τὸν παράκουσε, ἐκείνη εἶπε πὼς δὲν θὰ ἐπέτρεπε στὴν κόρη της νὰ μειώσει τὸν ἑαυτό της, οὔτε νὰ τὸν ἐξευτελίσει! Ἐκλάμβανε τὴν μετάνοια ὡς αὐτοεξευτελισμό! Δηλαδὴ ἡ ἐξαπάτηση γιὰ νὰ γίνει ἡ κλοπὴ ὀνομάζεται “ἀξιοπρέπεια”; Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ συμβαίνουν τέτοια πράγματα; Τότε νὰ συμπεράνουμε ὅτι ἡ “περιφρόνηση τῆς μετάνοιας”, ἰσοδυναμεῖ μὲ τὴν… “ἰσχυρὴ ἄμυνα”;». Ὅπως χτυποῦσα μὲ τὸ σίδερο τὴν φωτιὰ γιὰ νὰ τὴν φτιάξω, κατάλαβα τί σήμαινε αὐτὸ ποὖ ἄκουσα πρὶν ἀπὸ καιρό. «Ἡ Ἄλκυστη ἔχει υἱοθετήσει μία “καινούργια” ἰδέα: “ἀποδέχεται” κάποιος τὸν ἑαυτό του ΣΗΜΑΙΝΕΙ πὼς ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΚΡΙΝΕΙ! Ὅταν νοιώθει δηλαδὴ ἡ Ἄλκυστη ἕνα “δυσάρεστο” συναίσθημα, ἁπλῶς “ἀποδέχεται” αὐτὸ ποὺ νοιώθει ὁ ἑαυτός της… καὶ τοῦ δίνει τὸν χρόνο του! Εἶναι κανόνας, τονίζει, πὼς μετὰ ἀπὸ λίγο ἡ ἐνοχὴ… θὰ ἔχει φύγει! Προφανῶς γι’ αὐτὸ ἡ κυρία Τούλα ἤθελε νὰ μὲ βάλει νὰ πῶ ψέματα χωρὶς νὰ τῆς στοιχίζει, ἐπειδὴ οἱ ἐνοχές της πρόλαβαν καὶ…”ἐξατμίστηκαν”!». Ὅσο συνειδητοποιοῦσα τὸ μέγεθος τῆς ἀκαταστασίας ποὺ μὲ ἔμπλεξαν, ὁ θυμὸς ἄρχισε νὰ βρίσκει πόρτες ἀνοιχτές.
«Καλό μου, ὅταν κάποιος φτάνει νὰ ἀμφισβητεῖ τὶς ἠθικὲς ἀξίες, αὐτομάτως οἱ ἠθικὲς ἀντιστάσεις του αὐτοκαταργοῦνται, μὲ συνέπεια ὁ ἄνθρωπος νὰ ὑποτάσσεται στὴν ἐξουσία τῶν προτύπων τῆς μόδας. Οἱ προσωπικὲς ἀδυναμίες καὶ τὰ συμπλέγματα κατωτερότητας δὲν τοῦ ἐπιτρέπουν νὰ ἀναπτυχθεῖ ὡς ὁλοκληρωμένη προσωπικότητα, μὲ ἠθικὴ ἐλευθερία…».
Εἶναι ἀδιανόητο, ἀλλὰ ὅ,τι μὲ μαθαίνει ἡ δική μου οἰκογένεια ὅτι λερώνει τὴν ψυχή μου, γιὰ μία ἄλλη οἰκογένεια ζυγίζει ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ “καλοῦ”! «Γιαγιά, εἶχες πεῖ ὅτι ὁ ὀρθολογιστὴς ἔχει τὴν πεποίθηση πὼς ὁ Θεὸς καὶ ὁ διάβολος “δὲν ὑπάρχουν”, ὁπότε τὴν ἠθικὴ πτώση τὴν ταυτίζει μὲ τὸ “καλὸ”… Ὅμως ἄν κάποιος δείχνει μὲ τὴν ζωή του ὅτι ἡ ἀδικία καὶ ἡ κακοποίηση ποὺ ὑπάρχει στὸν κόσμο, ἀλλὰ καὶ ἡ διαστρέβλωση τῆς ἀλήθειας, εἶναι πράγματα “φυσιολογικά”, πῶς γίνεται νὰ θεωρεῖ ὅτι σκέφτεται ὀρθά; Ἀφοῦ ὅλα αὐτὰ εἶναι καταχρήσεις, δηλαδὴ βαρβαρότητες…».
Γιὰ μερικὲς στιγμὲς ἡ γιαγιὰ κοίταζε τὴν φωτιὰ καὶ ὅπως βυθίστηκε στὶς σκέψεις της, ἐπανέλαβε σὰν ἠχὼ τὶς λέξεις μου, «καταχρήσεις, βαρβαρότητες…».
Τώρα ποὺ ῥώτησα ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ μὲ θύμωνε, ἡ ταραχὴ μέσα μου ξεθύμανε καὶ ἥσυχη δίπλα στὴν γιαγιὰ μου, ὅτι ἡ πνευματικότητα τῆς παράδοσής μας ἔχει δώσει ἀπάντηση ἀκόμα καὶ γιὰ τὶς μεγαλύτερες δυσκολίες τοῦ ἀνθρώπου, τὴν περίμενα νὰ βάλει τὶς σκέψεις της σὲ τάξη.
»Ὑπομονή, ὁ Θεὸς ἔφτιαξε πρῶτα τὸν πνευματικὸ κόσμο, τῶν ἀγγέλων, ἀλλὰ ὅπως ἔχουμε πεῖ ὁ ἑωσφόρος ἐξέπεσε μαζί μὲ τὸ τάγμα του. Ἐνῶ ἀρχικὰ στὴν ἀόρατη κτίση ἦταν ὅλοι οἱ ἄγγελοι ἴσοι μεταξύ τους, μὲ τὴν συντριβὴ τοῦ ἑωσφόρου, ποὺ ἤθελε νὰ μπεῖ ὁ θρόνος του δίπλα ἀπὸ τοῦ Κυρίου, γιὰ πρώτη φορὰ σχηματίστηκε ὑπεροχὴ καὶ κατωτερότητα. Ἔχουμε δηλαδὴ ἀπὸ τὴν μία τοὺς ἀρχοντικοὺς ἀγγέλους στὸν οὐρανό, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη τοὺς βορβορώδεις δαίμονες στὰ καταχθόνια. Κατά μία ἔννοια, ἡ ἑωσφορικὴ πτώση ἦταν ἡ πρώτη “μετανάστευση”, ὅπου ὁ διάβολος ἠθελημένα ἔχασε τὸ πᾶν! Ἡ ἀπώλεια τῶν ῥιζῶν ταυτίζεται μὲ τὴν δυστυχία! Αὐτὴ ἡ “δυσμενὴς μετάθεση” ἔκανε τὸν διάβολο μειονεκτικό, ὥστε νὰ ἔχει μονίμως τὴν ἀνάγκη νὰ ἐπιβεβαιώνει τὸν ἑαυτό του ὡς… “πανίσχυρο” ὅπως θέλει νὰ πιστεύει, προκειμένου νὰ αὐτοδικαιώνει τὸ μίσος του γιὰ τὸν Κύριο. Βαρβαρότητα εἶναι οἱ λυσσώδεις ἐπιθέσεις του γιὰ βανδαλισμὸ τῶν ἀνοχύρωτων, θεωρώντας πὼς ἔτσι ἐπιβεβαιώνεται ἡ “ίσχύς του”… Ἡ πεποίθησή του εἶναι ἡ ἀποστασία, καὶ θέλοντας νὰ ἀποδείξει ὅτι ἡ συντριβή του ἦταν “λάθος”, θέλει νὰ ἐπικρατήσει στὴν γῆ, τὴν ὁποία μετέτρεψε σὲ “ὑποβαθμισμένη περιοχή” ὅπου ἐπικρατεῖ τὸ ἔγκλημα! Ὁ ἀρχισυμμορίτης διάβολος λυμαίνεται τὶς γειτονιὲς τοῦ κόσμου, καὶ γιὰ “νὰ πάρει τὸν ἔλεγχο” γίνεται στρεψόδικος· ἑρμηνεύει δηλαδὴ τὴν πραγματικότητα αὐθαίρετα, προκειμένου νὰ τὴν κάνει νὰ συμφωνεῖ μὲ τὴν πεποίθησή του, τὴν… “ἀνάγκη” γιὰ ἀποστασία. Ὁ στόχος του εἶναι ἡ πνευματικὴ ὑπεροχὴ νὰ μετατραπεῖ σὲ ἠθικὴ παραλυσία καὶ γι’ αὐτὸ βανδαλίζει τὸν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος φέρει στὴν ψυχή του τὴν θεϊκὴ σπίθα, ὥστε νὰ τὴν ἀφήνει χωρὶς τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ψυχὴ νὰ ἀφανίζεται! Ὁ διάβολος κρύβει ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ὅτι ἐξέπεσε, ὅτι δηλαδὴ γιὰ τὸν ἴδιο ἡ Κρίση ἔχει ἤδη γίνει, ἀλλὰ τοὺς λέει ὅτι γιὰ ὅσα κάνουν δὲν πρόκειται νὰ κριθοῦν… Ὅπως τοὺς κρύβει τὸ δικό του φρικῶδες μέλλον, κρύβει μὲ ἐπιμέλεια καὶ τὸ δικό τους, καὶ καθηλώνοντας τὴν προσοχή τους ἀποκλειστικὰ στὸ παρόν, τοὺς διδάσκει τὴν… “ἐπιτυχία” νὰ ἐπικρατοῦν πάνω στοὺς ἄλλους· τοὺς ὁποίους νὰ κατηγοροῦν γιὰ τὴν δική τους δυστυχία, ὅπως κατηγορεῖ ἐκεῖνος τὸν Κύριο, γιὰ τὴν δική του. Σκοτισμένος ὅπως εἶναι ὁ διάβολος, σκοτίζει καὶ ὅσους τὸν ἀκολουθοῦν, ὥστε νὰ βρίσκουν ἀπόλαυση στὸν ἐρεθισμὸ τῶν παθῶν καὶ ἡ ψυχὴ νὰ συμφιλιώνεται μαζί τους, νὰ μὴν τὰ πολεμάει μὲ θυμό. Αὐτὴ ἡ στάση συμφιλίωσης μὲ τὰ δαιμονικὰ πάθη ἀποτελεῖ ἐναντίωση στὸν Χριστό, ἐχθρότητα! Καὶ ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν πτώση του μεταβλήθηκε σὲ μία προσωπικὴ “κακόφημη γειτονιά”, ἀπὸ τὴν ὁποία ὅμως πρέπει νὰ διώχνει ὅλες τὶς σκοτεινὲς κινήσεις, καὶ νὰ τὴν καθαρίζει. Ἔχει χρέος νὰ κάνει τὸ σῶμα του εὐπρεπισμένο ναό, γιὰ νὰ κατοικεῖ ὁ Κύριος! Ἀλλιῶς μολύνεται καὶ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν βαρβαρότητα, δηλαδὴ οἱ ἐμπαθεῖς ἐπιθυμίες τοῦ σώματος ἁλυσοδένουν τὴν ἄφθαρτη ψυχή του, καὶ ὁ ἴδιος χρησιμοποιεῖ τὸν “θάνατο” γιὰ νὰ αὐτοδικαιώνεται, ὅτι ἔκανε καλὰ ποὺ “ἐλευθερώθηκε”(!) ἀπὸ τὴν Ζωὴ…».
«Μόνο ποὺ ὅταν δικαιολογεῖται ἡ ψυχὴ ποὺ ἁμαρτάνει, νεκρώνεται, ἐπειδὴ δίνει ὅλη τὴν δύναμή της γιὰ νὰ κρατήσει τὴν ἀσχήμια…».
«Δυστυχῶς! Ὁ διάβολος διαβάλλει τὴν ἀλήθεια, ὅπως εἶπες, δηλαδὴ διαβάλλει τὰ πάντα! Διαβάλλοντας τὴν ἔννοια τῆς ἐλευθερίας, ἐπιβάλλει τὴν ἐλευθεριότητα, πείθοντας τοὺς ἀνθρώπους πὼς “πουλώντας” τὴν ψυχή τους, τὴν… “ἐπενδύουν”, λὲς καὶ ὑπάρχει κάτι περισσότερο γιὰ τὴν ψυχή, απὸ τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ… Ἐπίσης πῆρε τὴν ἐντολὴ τοῦ Κυρίου στὸν ἄνθρωπο, νὰ ἄρχει ἐπὶ τῆς Δημιουργίας, καὶ τὴν διέβαλλε, τὴν μετέστρεψε στὴν τυραννία πάνω στὸν πλησίον, ὅπως καὶ στὴν πλήρη καταστροφὴ τῆς Δημιουργίας! Ἔχοντας ὁ ἄνθρωπος τὴν ψευδαίσθηση ὅτι ἡ παρούσα ζωὴ θὰ εἶναι… παντοτινή, ἡ προσφορὰ καὶ ἡ διακονία του ἀντιστράφηκαν σὲ πάθος καὶ μανία γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς ἐξουσίας, γιὰ ἐγωιστικοὺς σκοπούς! Ἔγινε δηλαδὴ βάνδαλος, ἐκθεμελιωτής, ἀποδομητὴς σὲ ὅσο γίνεται πιὸ μακρινὲς περιοχές! Παλιότερα οἱ ἄνθρωποι ἔκαναν ἀποικίες, δηλαδὴ ἔβρισκαν κάποια μακρινὴ περιοχὴ ποὺ δὲν εἶχε κατοικηθεῖ, καὶ τὴν ὅριζαν ὡς καινούργια πατρίδα τους. Ὅμως γιὰ νὰ βροῦν καινούργια ἐδάφη κάποιοι βαρβαρικοὶ λαοί, μετανάστευαν γιὰ νὰ βανδαλίσουν κυριολεκτικά, ὁλόκληρες χῶρες καὶ πολιτισμούς! Οἱ ντόπιοι εἶτε πουλιοῦνταν ὡς σκλάβοι, εἶτε ἐκβαρβαρίζονταν! Ἡ βαρβαρικὴ νοοτροπία εἶναι ἡ “προῖκα” τοῦ διαβόλου, ποὺ θέλει νὰ συλήσει τὴν πνευματικὴ ὑπεροχὴ τοῦ πλησίον, ὥστε νὰ ἐξαπλώσει τὴν ἠθικὴ παραλυσία του… Ὅταν ἡ ‘Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία διασπάστηκε, καὶ ἔγινε πρωτεύουσά της ἡ Κωνσταντινούπολη, ὁ δυτικὸς ῥωμαϊκὸς κόσμος πέρασε στὴν σταδιακὴ παρακμή. Τὸ χάσμα μεταξὺ ἀνατολικοῦ καὶ δυτικοῦ τμήματος τῆς Αὐτοκρατορίας μεγάλωνε διαρκῶς. Οἱ ἐκτεταμένες ἐπιδρομὲς τῶν βαρβαρικῶν φύλων, ἡ διαφθορὰ τῶν ἀξιωματούχων καὶ οἱ ἐμφύλιες ἔριδες τῶν διαφόρων κυβερνητῶν, ἔφεραν τὴν δυτικὴ πλευρὰ στὴν κατάρρευση. Τὰ νέα εὐρωπαϊκὰ βασίλεια ποὺ προέκυψαν στὸν μεσαίωνα ἐπηρεάστηκαν ἀπὸ τὰ ῥωμαϊκὰ πρότυπα, ἀλλὰ τὰ βαρβαρικὰ φύλα κατέπνιξαν τὴν παράδοση τοῦ Ἡσυχασμοῦ καὶ τῆς Πατερικῆς γνώσης… Ἔτσι ἐνῶ γιὰ μία χιλιετία στὴν Ῥωμανία —τὸ πραγματικὸ ὄνομα αὐτοῦ ποὺ κακῶς ὀνομάστηκε ἀπὸ κάποιους, Βυζάντιο— ἡ ζωὴ ῥυθμιζόταν ἀπὸ τὴν ὁλόλαμπρη ὀρθόδοξη εὐλάβεια, καὶ ἡ πνευματικὴ ἄνοδος τοῦ λαοῦ ἔφτασε σὲ πραγματικὰ ἀξιοθαύμαστο ὕψος, ἡ δύση πῆρε τὸν δικό της δρόμο, τῆς αἵρεσης, τοῦ ὀρθολογισμοῦ… Μὲ τὴν διαστρέβλωση στὸ δόγμα, ὁ φωτισμὸς τοῦ Θεοῦ ἐκδιώχθηκε ἀπὸ τὴν δύση ὡς… “ἀνεπιθύμητος”… Ἀπὸ τότε παιδί μου, ὁ διάβολος μιλάει συνέχεια γιὰ ἀγάπη ἀλλὰ ΠΟΤΕ δὲν μιλάει ΓΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ!».
«Ὁ διάβολος θέλει νὰ καταπνίξει τὰ πάντα μὲ τὴν πνευματικὴ ἀγριάδα, γιαγιά, γιὰ νὰ μὴν τοῦ θυμίζει τίποτα τὴν αἰωνότητα…».
«Εἶναι γεγονός! Ἁπλῶς ἄλλαξε τὸ σχέδιό του, ἐπειδὴ βασανίζοντας παλιότερα τοὺς Μάρτυρες μὲ βαρβαρότητα, ἡ ψυχὴ τους ἔφευγε ἀπὸ τὸ σῶμα, ἔνδοξη! Ἐπὶ πλέον ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ποὺ ἐνέπνεε φανεροὺς διωγμοὺς πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία, ἐκείνη ΕΒΓΑΙΝΕ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΗ! Στὴν συνέχεια, φορώντας στὴν βαρβαρότητα “πολιτισμένα ἐνδύματα”, ἡ ἀποστολή της ἔγινε νὰ σκοτώνει τὴν ψυχὴ ὅσο ἐκείνη βρίσκεται μέσα στὸ σῶμα, ἀφοῦ πρῶτα ἐκεῖνο θὰ τὴν… ἁλυσοδένει “πολιτισμένα”! “Διώχνοντας” ἡ ἑωσφωρικὴ ὑπερηφάνεια, ποὺ καλλιεργεῖ ὁ ἄκρατος ὀρθολογισμός, τὸ ἐπουράνιο Πνεῦμα ἀπὸ τὴν καθημερινότητα τοῦ ἀνθρώπου, ἐκεῖνος συγκομίζει τὴν ψευδο-ὕπαρξη, ἡ ὁποία μετεξελίσσεται σὲ πλῆθος συμπλεγμάτων κατωτερότητας! Εἶναι ἄμεση δηλαδὴ ἡ σχέση τῆς κενοσοφίας καὶ τῆς ἀγνωσίας, μὲ τὴν ὑποτέλεια τῆς ψυχῆς…».
«Μήπως ἐννοεῖς ὅτι ἡ “καινούργια” ἰδέα νὰ μὴν κρίνει κάποιος τὶς πράξεις του καὶ νὰ μὴν μετανοεῖ, “μετανάστεψε” σὲ ἐμᾶς ἀπὸ τὴν δυτικὴ κοινωνία; Ὁπότε, μᾶλλον ἡ “ὀρθὴ σκέψη” δὲν προβληματίζεται κὰν γιὰ τὴν ψυχὴ ποὺ “ἁλυσοδένεται” ἀπὸ τὸ σῶμα, ἤ πότε αὐτὴ βρίσκεται ἀνοχύρωτη…». Ἦταν τόσο ἀλλόκοτα ὅλα αὐτά, τόσο διαφορετικὰ ἀπὸ τὸ χριστιανικὸ πνεῦμα ὑπακοῆς καὶ ἐνάρετης ζωῆς ποὺ ἀγαπᾶμε στὴν οἰκογένειά μου! Ἡ γιαγιὰ ἔχει μεγαλώσει σὲ αὐτὸ τὸ σπίτι, καὶ ἀπὸ μικρὴ πήγαινε νὰ προσκυνήσει στὴν Μονὴ τοῦ Ὁσίου Παταπίου, τὸ Λείψανό του, ὅπως καὶ τὴν Κάρα τῆς Ἁγίας Ὑπομονῆς, δηλαδὴ τῆς Ἑλένης Παλαιολόγου. Χαίρομαι ποὺ ἔχω τὸ ὄνομα τῆς μητέρας τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, ἐπειδὴ ἔχω ἀκούσει τόσα γιὰ τὴν μακραίωνη Παράδοσή μας! Εἶναι ἄδικο κάποια παιδιὰ νὰ μεγαλώνουν δυστυχισμένα, ἐνῶ οἱ ῥίζες τους εἶναι τόσο… κοντά! «Γιαγιά, παλιότερα ἔλεγαν “πᾶς μὴ Ἕλλην, βάρβαρος”, ἀλλὰ τώρα θέλουν νὰ μᾶς κάνουν ὅλους βάρβαρους, γιὰ νὰ σταματήσουν νὰ ὑπάρχουν Ἕλληνες… Μοῦ λὲς συνέχεια γιὰ τὸ Ῥωμαίικο. Πότε θὰ ἔρθει, γιὰ νὰ γλυτώσουμε ἀπὸ ὅλα;».
«Παιδί μου, τὰ μέτρα τοῦ Ῥωμαίικου εἶναι ὑψηλά, καὶ ὥς τώρα οἱ Ἕλληνες μὲ τὴν “ὀρθὴ σκέψη”, δὲν δώσαμε καλὰ δείγματα γραφῆς! Παλιότερα εἴχαμε τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο, ποὺ οἱ δικοί μας —παράπονο τὸ ἔχω— λένε πὼς σὰν λέξη εἶναι ἀμετάφραστη, ἐπειδὴ λέει ἔχει διάφορες ἔννοιες… Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ! Αὐτὰ εἶναι τὰ… ἀμετάφραστα γιὰ τὴν “ὀρθὴ σκέψη”, καὶ γι’ αὐτὸ ΩΣ ΛΑΟΣ, ΠΕΣΑΜΕ! Ἐνῶ ἡ ὕπαρξή μας συνδέεται μὲ τὴν οὐράνια πατρογονικὴ ἑστία, μὲ τὴν “πολιτισμένη βαρβαρότητα” τὴν μετρᾶμε σὰν ἀκριβοδιαφημισμένη “κακόφημη γειτονιά”! Μὲ τὴν σύγχρονη παραλυσία πρῶτα σκοτώσαμε τὴν θεϊκὴ σπίθα τῆς ψυχῆς μας, ποὺ μᾶς ἐμπόδιζε νὰ “σκοτώσουμε” τὸν ἀνοχύρωτο πλησίον, δηλαδὴ τὴν οἰκογένεια…».
«Ἔτσι ἐξηγεῖται ποὺ ἡ ἐξαπάτηση καὶ ἡ κλοπή ὀνομάζονται “ἀξιοπρέπεια”! Μήπως νὰ τὴν ποῦμε “ἀξιοπρεπὴ μειονεξία”, γιαγιά;».
Κούνησε τὸ κεφάλι, καταφάσκοντας. «Αὐτὴ ἡ “ἀξιοπρεπὴς μειονεξία”, ἡ… “άποδεκτή” εἶναι λόγος νὰ “κρύβεται” κάποιος στὴν συχνότητα τοῦ ψεύδους, καὶ νὰ μὴν ἀφήνει χῶρο στὴν ἀλήθεια… Ξέρεις, αὐτὸ λέγεται συμμετοχὴ στὴν διαστρέβλωση τῆς ἀλήθειας! Ἡ δουλειὰ τῆς ὀθόνης εἶναι νὰ προβάλλει τὰ πάθη ὡς ἀρετές, ὥστε νὰ θαμπώνει τὴν διάκριση μεταξὺ ψεύτικου καὶ ἀληθινοῦ! Στὰ πλαίσια τῆς παραχάραξης τῆς αἰώνιας πραγματικότητας, τὸ χρέος τῆς ψυχῆς παραμορφώνεται καὶ ἐκφράζεται ἀποκλειστικὰ ὡς… οἰκονομικό! Οἱ σημερινοὶ Ἕλληνες δὲν διαφέρουμε πολὺ ἀπὸ τοὺς βαρβάρους “εὐγενεῖς” ποὺ “ψυχαγωγοῦνταν” μὲ τὰ θηρία, ποὺ ἔτρωγαν τοὺς Χριστιανούς! Στὴν θηριώδη καθημερινότητα, ποὺ μοιάζει μὲ ἐμπορικὴ ἀρένα, ἡ “ἥσυχη- ΑΝΟΧΥΡΩΤΗ” οἰκογένεια παρακολουθεῖ στὴν τηλεκόλαση τὰ διαδοχικὰ στάδια προετοιμασίας τοῦ ἑπόμενου ΕΠΙΣΗΜΟΥ “μαχαιρώματός της”! Προετοιμασία εἶναι οἱ “ἀναλυτικότατες ἐπεξηγήσεις καὶ ἐπιβεβαιώσεις” τῆς “ὀρθῆς σκέψης”, πάνω στὴν… “χρηστικότητα” τῆς ἐκβαρβάρωσης! Ποιός θὰ πεῖ γιὰ παράδειγμα, ὅτι δὲν ἦταν ἡ τηλεκόλαση ἐκείνη ποὺ “εὐθυγράμμισε” τὸ πλῆθος, μὲ τὴν “ὀρθότητα” νὰ “ἐξουδετερώνονται” οἱ ἄνθρωποι μέσα στὴν κοιλιὰ τῆς μάνας τους; Καὶ πόσα ἄλλα τέτοια…».
Ἡ γιαγιὰ εἶδε ποὺ στενοχωρήθηκα, μὲ τόσα ποὺ ἀκούγονται στὸ σχολεῖο. Τελικὰ οἱ ἠθικὲς ἀξίες ὄχι μόνο ἀμφισβητοῦνται, ἀλλὰ καὶ συκοφαντοῦνται, προκειμένου νὰ “προστατευτεῖ ” ἡ βαρβαρότητα! Μείναμε γιὰ λίγο καὶ οἱ δύο νὰ παρακολουθοῦμε τὸ τριζοβόλημα τῆς φωτιᾶς, ἀκολουθώντας τὶς σκέψεις μας.
»Ὑπομονή μου, μόλις οἱ γονεῖς ἄρχισαν νὰ παρακολουθοῦν τὰ ἄσεμνα θεάματα, ποὺ χλευάζουν καὶ καταργοῦν τὴν καθαρότητα τοῦ βίου, ἡ ἱερότητα τῆς οἰκογένειας “ἀποβλήθηκε” ἀπὸ τὴν οἰκεία! Ἡ προδοσία ἔγινε ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες ἐδῶ καὶ πάρα πολλὲς δεκαετίες, ἁπλῶς τώρα παραλάβαμε τὸ “πτυχεῖο” τῆς ἀσέβειας… Πονάω ποὺ τὸ λέω, ἀλλὰ τὸ χαρακτηριστικὸ τῆς “πολιτισμένης βαρβαρότητας” εἶναι ὁ “φύλακας” νὰ προδίδει, καὶ νὰ γίνεται “δήμιος” γιὰ προσωπικὸ ὄφελος! Ὑποταγὴ στὴν ἔσω ὑποβαθμισμένη περιοχὴ εἶναι οἱ βαρβαρικὲς συνήθειές μας, καὶ πρώτη ἡ “βολή μας”, ἐν καιρῷ ἀοράτου πολέμου! Ἡ τηλεκόλαση μπορεῖ καὶ διαστρέφει τὴν νοοτροπία ἐνὸς ὁλόκληρου λαοῦ, ὁ ὁποῖος δὲν παίρνει εἴδηση! Ἐκεῖνος τῆς ἐπιτρέπει νὰ τὸν “ζυμώνει” σὲ ἀμαθὲς πλῆθος, ἄβουλο, ἄτολμο, δηλαδὴ “ἀνύπαρκτο” —ἀπὸ τὴν ψευδο-ὕπαρξη— ποὺ καταλήγει νὰ πιστεύει πὼς μακριὰ ἀπὸ τὴν τυραννία τῆς τηλεκόλασης δὲν θὰ καταφέρει νὰ ἐπιβιώσει… Τί ἀπολογία θὰ ἔχουμε ἄν μᾶς πάρει ὁ Κύριος τὴν ψυχὴ ὅσο μαθητεύουμε στὸ “σκότωμα” τοῦ πλησίον, τὴν ὥρα ποὺ βλέπουμε μάγους ἐν δράσῃ, κακοποιοὺς νὰ ἐκτελοῦν, ἤ τὰ ἀνήθικα; Θὰ Τοῦ ποῦμε ὅτι δὲν φταίγαμε, ἀλλὰ μᾶς ἔβαλε ὁ διάβολος νὰ τὰ κοιτᾶμε;».
«Μὰ τὴν ἐλευθερία μας δὲν τὴν παραβιάζει οὔτε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ κάνει τὸ καλό, θυμᾶσαι ποὺ τὸ εἶπες; Οὔτε καὶ ὁ διάβολος μπορεῖ νὰ τὴν παραβιάσει, γιὰ νὰ κάνει τὸ κακό! Ἐμεῖς εὐθυνόμαστε!».
«Πρὶν λίγο σκεφτόμουν, ὅτι βολευόμαστε στὴν “ἀξιοπρεπὴ μειονεξία” ποὺ εἶπες, καὶ ἐπειδὴ δὲν ἀποφασίζουμε νὰ πατήσουμε γερὰ στὰ πόδια μας, ἀγοράζουμε στὴν ψυχὴ “πατερίτσες”. Πατερίτσα χρειάζεται ὁ ἀνάπηρος, ἀλλὰ καὶ ὅποιος ἀναβάλλει τὸ σκαρφάλωμα στὸν οὐρανό, γιὰ νὰ καλέσει ἐνισχύσεις! Δείχνουμε ὑγιεῖς ἀλλὰ δὲν ἀληθεύει, ἐπειδὴ εἴμαστε “τὸ ἅλας ποὺ ἐμωράνθη” καὶ ἡ ἀσθένεια τοῦ πνεύματος πέρασε στὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἔχει Κεφαλὴ τὸν Ἴδιο τὸν Κύριό μας! Ἐμεῖς εὐθυνόμαστε παιδί μου, ποὺ κάποια μέλη μας νοσοῦν βαριά! Ὅσο τὰ ἀδέρφια μας ἀσθενοῦν ἀπὸ τὴν “πολιτισμένη βαρβαρότητα”, οὔτε ἐμεῖς εἴμαστε ὑγιεῖς, ἀφοῦ ἡ νόσος τῆς ὑπερηφάνειας κυκλοφορεῖ καὶ μέσα στὸ δικό μας “αἷμα”… Μὲ τὸ “πτυχεῖο” ποὺ πήραμε τώρα, ὁ “κόσμος” πανηγυρίζει γιὰ τὴν ἐπιτυχία του νὰ “σταυρώνει” νόμιμα ὅσους αἰχμαλωτίζει στὴν πνευματικὴ ἀποσύνθεση, ὅπως πανηγυρίζουν καὶ οἱ αἰχμάλωτοι, γιὰ τὸν θάνατό τους! Ἴσως ἐπειδὴ δὲν γεύτηκαν τὴν Ζωή, γιὰ νὰ τρέμουν γιὰ τὴν διαφορά!».
«Γιαγιά, ὁ “κόσμος” τοὺς ἔχει δώσει ἄλλες λέξεις γιὰ τὸν πόνο τους, σὰν νὰ πρόκειται γιὰ ἐλευθερία, ὀμορφιά, δικαίωμα, εὐκαιρία… Ἀλλὰ ἡ δυστυχισμένη ζωή, πῶς μπορεῖ νὰ καλυφθεῖ μὲ ἐπιχειρήματα;».
«Μάτια μου, τώρα ποὺ ὁ “κόσμος” θὰ ὠθεῖ τὴν πνευματικὴ ἀσθένεια νὰ κάνει τὸν “γύρο τοῦ θριάμβου”, γιὰ νὰ ἐκμηδενίσει κάθε ἴχνος ἡθικῆς ποὺ ὑπολοίπεται στοὺς “πολιτισμένους βαρβάρους”, πιστεύει ὅτι ἔχει μοιράσει τοὺς ῥόλους· αὐτοὶ ποὺ διοργανώνουν τὶς συγκρούσεις, βάζουν τὰ πράγματα σὲ κίνηση καὶ περιμένουν τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀλληλοφαγωθοῦν! Οἱ εἰδικοὶ βάρβαροι ἐντεταλμένοι μὲ “ἀθώους” καὶ “πολιτισμένους” τρόπους θὰ βάζουν “λάδι στὴν φωτιά”, καὶ θὰ κάνουν χρυσὲς δουλειὲς μὲ τὰ παράπονα ἀπὸ ὅλους, τὶς γκρίνες, τὶς λεκτικὲς συγκρούσεις καὶ ἀλληλοκατηγορίες, ὥστε κάθε πνευματικὴ ὑπεροχὴ νὰ μετατραπεῖ σὲ ἠθικὴ παραλυσία! Ἡ “ἀξιοπρεπὴς μειονεξία” εἶναι ἕτοιμη νὰ ἀναπαράγει ὅσα ἔχει μάθει ἀπὸ τὸν βορβορώδη καμβὰ τῆς τηλεκόλασης, ἀλλὰ ἄν δὲν ἀντιληφθοῦμε οἱ Ἕλληνες πόσο ίδιαιτέρως σοβαρὰ εἶναι τὰ πράγματα, γιὰ νὰ πετάξουμε τὶς “πατερίτσες”, θὰ συντελέσουμε στὴν προετοιμασία τοῦ ἑπόμενου ΕΠΙΣΗΜΟΤΑΤΟΥ “μαχαιρώματος” τῆς οἰκογένειας!».
Ἡ γιαγιὰ συνηθίζει νὰ λέει ὅτι πρέπει νὰ ξεχωρίζουμε τὴν κακία τοῦ ἀνθρώπου, ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο, καὶ μὲ τὴν προσευχή μας νὰ ὑπερασπιζόμαστε τὴν θεϊκὴ σπίθα ποὺ ἔχει μέσα του. «Ὁ Χριστὸς μᾶς ῥωτάει ἄν θέλουμε νὰ γίνουμε ὑγιεῖς, σὰν Ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων, ἔ γιαγιά; Ὅποιος θέλει νὰ πλησιάσει τὴν Ζωή, ἀπομακρύνεται ἀπὸ ὅσα τὸν ἀρρώσταιναν. Ἀφοῦ ὅμως ἡ Ἄλκυστη, ἡ μαμά της καὶ τὰ μέλη ποὺ εἶπες, δὲν συνειδητοποιοῦν ὅτι ὁ πόνος τους εἶναι ἀπὸ τὸ “ἁλυσόδεμα”, ἀλλὰ ὁ Χριστὸς ἀκούει τὶς κραυγὲς τῆς ψυχῆς γιὰ λύτρωση, θὰ προσευχόμαστε ἐμεῖς καὶ γιὰ ὅσους δὲν μποροῦν, γιὰ νὰ βροῦν τὴν Ἴαση».
«Ἐννοεῖται παιδί μου, εἶναι καλὸ ποὺ τὸ σκέφτηκες! Ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ νοιώσουμε τὴν ἀπελπισία τους, νὰ σπλαχνιστοῦμε τὴν φυλάκιση τῆς συνείδησής τους! Πρέπει νὰ δείξουμε ἐμπράκτως, μὲ τὴν ζέουσα προσευχή μας ὅτι πονᾶμε προσωπικὰ τὸ ἄρρωστο μέλος τοῦ Ὀρθοδόξου Σώματός μας, καὶ νὰ παρακαλᾶμε τὸν Ὕψιστο Ἰατρό, νὰ τὸ ἐλεήσει! Εἶναι δική μας εὐθύνη αὐτό, ἀπὸ μόνος του ὁ ἀδύναμος ἄνθρωπος ἴσως νὰ μὴν νὰ ἔρθει στὸ Ἰατρεῖο, τὴν εὐλογημένη ΚΙΒΩΤΟ! Ὅμως ἔχει ΜΟΝΟ ΕΜΑΣ! ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ “ΣΥΝΟΔΟΙ ΤΟΥ”, ποὺ μιλᾶμε μὲ τὸν Ἰατρὸ- Πατέρα! Ὡστόσο χρειάζεται νὰ μάθουμε καλύτερα τὴν χρήση τῶν “φαρμάκων” τῆς πίστης μας, ὥστε νὰ εὐπρεπίσουμε τὸν πνευματικὸ ναό μας. Εἶναι στὸ χέρι μας νὰ ἀξιοποιήσουμε τὴν προσευχὴ καὶ τὰ θεραπευτικὰ Μυστήρα, ἐπειδὴ ἐν καιρῷ δαιμονικοῦ ἀοράτου πολέμου, δὲν νοεῖται νὰ στεκόμαστε “ἀνοχύρωτοι”!».
«Εἶπες χθὲς ὅτι πρέπει νὰ κινήσουμε γῆ καὶ οὐρανὸ μὲ τὴν προσευχή μας γιὰ νὰ μᾶς λυπηθεῖ ὁ Θεός, ἔτσι ποὺ τὰ κάναμε, ἀλλὰ πρὶν ἀπὸ ἐμᾶς κλαῖνε τόσες εἰκόνες!».
«Τὸ χρέος μας εἶναι δυσθεώρητο ἀλλὰ εἶναι χρέος δακρύων, καὶ ἦρθε ἡ ὥρα νὰ πέσουμε στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Μάνας Παναγίας, γιὰ νὰ κλάψουμε μαζί Της! Μέσα στοὺς τυφῶνες τοῦ “κόσμου”, οἱ πρόγονοί μας πορεύονταν μὲ τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο νὰ ἀνυψώνει τὴν ψυχή τους, Ὑπομονή μου, καὶ ὁ Κύριος θέλει νὰ τὸ δεῖ καὶ πάλι σὲ ἐμᾶς, ὡς σημάδι ὅτι πορευόμαστε πρὸς τὴν πνευματικὴ ὑγεία! Ζητώντας τὸν φωτισμὸ τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἀνορθώνει τοὺς χωλοὺς ἀπὸ τὴν κατωτερότητα τῆς κενοσοφίας καὶ τῆς ἀγνωσίας, οἱ Ἕλληνες θὰ δοῦμε τὴν θεϊκὴ σπίθα νὰ γίνεται φλόγα μέσα στὴν ψυχή, καὶ τὶς ἠθικὲς ἀξίες νὰ κρατᾶνε τὴν ἠθικὴ ἐλευθερία τῆς ἄφθαρτης ψυχῆς μας! Ἡ καθαρότητα τοῦ βίου ζωογονεῖ τὴν ὕπαρξη τῆς οἰκογένειας καὶ ἐπαναπατρίζει τὴν ἱερότητά της, δηλαδὴ φέρνει καὶ πάλι τὸν Ἐσταυρωμένο Ἰησοῦ ἐντὸς τῆς οἰκίας! Ὅταν τὰ μέλη μὲ τὴν “πολιτισμένη βαρβαρότητα” δοῦν ὅτι τὸ ἀντίδοτο γιὰ τὴν ψευδο-ὕπαρξη εὐδοκιμεῖ, ἴσως ἀπὸ τὴν εὐλογία τοῦ σταυροῦ νὰ πυρωθεῖ ἡ σπίθα καὶ στὴν δική τους ψυχή, καὶ ἀπὸ τὴν μεριὰ τῶν σταυρωτῶν, νὰ τρέξουν κοντὰ στὴν Παναγία καὶ τὸν Ἰωάννη τὸν Θεολόγο, ποὺ ὀδύνονται. Αὐτὰ τὰ μέλη εἶναι παιδιὰ τῆς δικῆς μας ἑλληνικῆς οἰκογένειας, ποῦ ἀφήσαμε νὰ μᾶς τὰ πάρει ὁ ἀρχιβάνδαλος ἀπὸ τὸ χέρι καὶ νὰ τὰ πετάξει στὸν ἠθικὸ βόρβορο, γιὰ νὰ τὰ κρύψει! Κοριτσάκι μου, μόνο ἄν συντριβεῖ ἡ καρδιά μας γιὰ τὸν μυστικὸ Γολγοθᾶ τῶν “ἀδύναμων” ἀδερφῶν μας θὰ σείσουμε τὸ οὐρανὸ μὲ τὴν προσευχή μας, παρακαλώντας τὴν Παναγία τὴν Γιάτρισσα νὰ γιάνει τὸ πνεῦμα τους ἀπὸ τὴν ἐκβορβόρωση! Ἀποδίδοντας στὴν οἰκογένεια τὴν ἱερότητά της, θὰ δοῦμε καὶ τὴν ἀνάσταση τῆς ψυχῆς τους! Σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση θὰ μποροῦμε ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ στὴν ζωὴ μέσα στὸν φωτισμὸ τοῦ Χριστοῦ! Τότε θὰ ζητήσουμε ἀπὸ τὴν Παναγία νὰ μεσιτεύσει στὸν Φιλάνθρωπο Χριστὸ νὰ μᾶς χαρίσει τὸ Ῥωμαίικο, ὥστε νὰ ἀναστηθεῖ ἡ ψυχὴ τῶν Ἑλλήνων!
χαῖρε, τῆς ἀπάτης τὴν κάμινον σβέσασα·
χαῖρε, τῆς Τριάδος τοὺς μύστας φωτίζουσα·
χαῖρε, τύραννον ἀπάνθρωπον ἐκβαλοῦσα τῆς ἀρχῆς
χαῖρε, Κύριον Φιλάνθρωπον ἐπιδείξασα Χριστόν·
χαῖρε, ἡ τῆς βαρβάρου λυτρουμένη θρησκείας·
χαῖρε, ἡ τοῦ βορβόρου ῥυομένη τῶν ἔργων·
χαῖρε, πυρὸς προσκύνησιν παύσασα·
χαῖρε, φλογὸς παθῶν ἀπαλλάττουσα·
χαῖρε, πιστῶν ὁδηγὲ σωφροσύνης·
χαῖρε, πασῶν γενεῶν εὐφροσύνη·
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
