Ἄν μπορούσαμε ἀπὸ μόνοι μας νὰ κάνουμε τὸν κόσμο μας ὄμορφο, θὰ τὸ εἴχαμε κάνει. Ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ συμβαίνει γύρω μας, μόνο “ὄμορφο” δὲν θὰ τὸ λέγαμε. Μᾶλλον ἔχουμε χάσει τὸν ἔλεγχο, καὶ λέμε “μὴ χειρότερα”… Ἡ ζωὴ ἔγινε ἀγνώριστη, παράλογη· μιλάει μιὰ γλῶσσα ποὺ δὲν κατανοοῦμε καὶ δὲν μποροῦμε νὰ συνεννοηθοῦμε μεταξύ μας. Ζοῦμε σὰν τοὺς κατάδικους, ποὺ μὲ τὴν δυσβάσταχτη καθημερινότητα, ὁ βίος γίνεται ἀβίωτος γιὰ τὴν ὑπόλοιπη ζωή. Γιατί;
Γιατὶ ζοῦμε τὴν ζωή μας χωρὶς τὸν ἑαυτό μας, δηλαδὴ νιώθουμε σὰν νὰ εἴμαστε ἐλλιπεῖς; Εἴμαστε ἀνυπεράσπιστοι; Γιατί αἰσθανόμαστε ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ ἀμυνθοῦμε ἀπὸ τὰ ἀγκάθια γύρω μας;
Μᾶς στοιχίζει ποὺ ζοῦμε σὰν κατάδικοι, ἐπειδὴ δὲν ἔχουμε συνειδητοποιήσει ὅτι ὄντως, εἴμαστε κατάδικοι! Ὁ Χριστὸς μᾶς ἐκδίωξε ἀπὸ τὸν Παράδεισο, νὰ ζήσουμε στὴν ἐξορία ὅπου οἱ καταστάσεις εἶναι δύσκολες καὶ περίεργες, δηλαδὴ γεμάτες τριβόλια, ἱδρώτα καὶ δάκρυα.
Τὸ δὶς ἐξαμαρτεῖν οὐκ ἀνδρὸς σοφοῦ, λέει τὸ ῥητό. Ἄν ὁ ἄνθρωπος ἔδωσε προσοχὴ σὲ ἕναν λόγο τοῦ πονηροῦ, καὶ γιὰ αὐτὸ ἐκδιώχθηκε στὴν ἐξορία, τί θὰ συμβεῖ στὴν ψυχὴ ἄν ἐξακολουθεῖ νὰ μὴν προσέχει ὅταν τοῦ μιλάει ἡ “φωνὴ” ἡ ὁποία τὸν “ἔμπλεξε”, καὶ ξοδεύει τὴν ἡμέρα του ἀκολουθώντας τὶς προτροπές της;
Ὁ ἀντίθετος προσπαθεῖ νὰ ἐπιβάλλει τὸ σκοτάδι, δηλαδὴ νὰ μετατρέψει τὴν γῆ σὲ Κόλαση, ἡ ὁποία Κόλαση εἶναι ἡ μόνιμη κατοικία του, στὴν αἰωνιότητα. Ὁ μόνος τρόπος ποὺ διαθέτει, εἶναι ἡ “φωνή του”, ποὺ ὑποβάλλει ψιθυριστὰ στὴν ψυχὴ τὴν συκοφαντία γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὸν συνάνθρωπο. Ὁ ἄνθρωπος ὅμως ποὺ ἀντιλαμβάνεται τὸν ἑαυτό του ὡς ὀντότητα προορισμένη γιὰ τὴν χαρά, φέρει τὸν κατάλληλο “ὁπλισμό”, ὥστε νὰ ἀκυρώνει τὸ σκοτάδι καὶ νὰ ζεῖ στὸ Φῶς τοῦ Θεοῦ!
Ὁ Κύριος ἔστειλε στὴν γῆ τοὺς δαίμονες ποὺ ἀποστάτησαν καὶ στράφηκαν ἐναντίον Του. Ἔστειλε κι ἐμᾶς στὸν ἴδιο μέρος, ἀλλὰ δὲν θὰ ἦταν λογικὸ νὰ μποροῦμε νὰ ἐπιβιώσουμε μακριά Του! Δὲν ἔχουμε δικό μας “φῶς”, καὶ ἀπὸ μόνοι μας δὲν βλέπουμε πού νὰ βαδίσουμε γιὰ τὴν αἰωνιότητα!
Ἡ ζωὴ στὴν γῆ εἶναι ὅπως ἡ βουτιὰ μέσα στὴν θάλασσα, ὅπου δὲν μποροῦμε νὰ μεὶνουμε πολλὴ ὥρα χωρὶς ὀξυγόνο, ποὺ βρίσκεται μόνο στὸ στοιχεῖο μας. Ἡ προσευχὴ εἶναι σὰν τὸ ὀξυγόνο ἀπὸ τὸ ἀθάνατο στοιχεῖο μας, ποὺ εἶναι ὁ οὐρανός. Ἔτσι, ἄν μείνουμε χωρὶς “ἀνάσα” προσευχῆς, χωρὶς οὐράνιο ὀξυγόνο, ἀρχίζει ἡ ζάλη καὶ μάλιστα ἡ μέθη, ὅπως τῶν δυτῶν ποὺ δὲν εἶναι σὲ θέση ὁ ἐγκέφαλος νὰ κάνει λογικὲς σκέψεις…
Τὸ ἀπόλυτο ἐφόδιό μας γιὰ νὰ ἐπιβιώσουμε στὴν γῆ εἶναι ὁ Χριστός! Ἡ ἐπικοινωνία μαζί Του, ἡ προσευχή μας πρὸς Αὐτόν, εἶναι τὸ ὀξυγόνο στὴν ἐξορία μας! Εἶναι αὐταπόδεικτο, ὅτι ἀφοῦ εἴμαστε ἡ Πνοή Του, ἄν δὲν Τὸν “ἀναπνέουμε” θὰ πέφτουν οἱ πνευματικὲς σφύξεις μας, ἐπειδὴ εἴμαστε τρεπτοί. Εἶναι φύσει ἀδύνατον νὰ “παραλείψει” ὁ ἄνθρωπος τὸ ἀθάνατο κομμάτι τοῦ ἑαυτοῦ του, γιατὶ ἡ ἀφιλόξενη ἐξορία τοῦ φέρνει ἀσφυξία. Ἡ μακρόχρονη πορεία μέσα στὴν ἔρημο γίνεται μόνο μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ!
Κοιτάζουμε, ἀλλὰ βλέπουμε;
Ἡ ἐπικοινωνία ἐνὸς τυφλοῦ ἀνθρώπου γίνεται μέσα ἀπὸ τὴν φωνὴ ὅσων τὸν φροντίζουν. Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν συνομιλία δὲν ὑπάρχει ἄλλος τρόπος νὰ ἐξηγήσει τί χρειάζεται, ἤ τί τὸν ἐνοχλεῖ, καὶ γενικά νὰ ἐπιβιώσει. Στὴν ἴδια κατάσταση βρισκόμαστε κι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ὡς “πνευματικοὶ” ἐξόριστοι. Δὲν βλέπουμε τὸν Κύριο, ἀλλὰ Τὸν ἀκοῦμε μέσα στὴν ψυχή μας! Ἄν ἔχουμε ἐπίγνωση τῆς μοναξιᾶς ποὺ συνεπάγεται ἡ “τύφλωση”, ἐπιδιώκουμε τὴν λεκτικὴ συνάντηση μὲ τὸν Πατέρα μας. Μὲ τὴν προσευχὴ στηριζόμαστε στὸν Ὁδηγό μας πρὸς τὴν αἰώνια Ζωή!
Ἔχοντας τὸν ἐχθρὸ νὰ μᾶς σημαδεύει ἀνὰ πάσα στιγμή, χρειαζόμαστε ὁδηγίες ἀνὰ πάσα στιγμή! Ἔχουμε ἀνάγκη νὰ γονατίζουμε μὲ εὐλάβεια μπροστὰ στὸν Σωτήρα μας καὶ νὰ Τὸν ἱκετεύουμε νὰ μᾶς “περάσει” μέσα ἀπὸ τὴν ἀπειλή, τὴν ἀρρώστια, τὴν λύπη, τὴν δυσπραγία, γιὰ νὰ μὴν φοβόμαστε! Χρειαζόμαστε τὸν Χριστὸ νὰ μᾶς ἐξηγεῖ τοὺς κανόνες Του γιὰ τὴν φύση μας. Ἄν έχουμε ἐσωτερικὴ ἡσυχία Τὸν ἀκοῦμε νὰ μᾶς καθοδηγεῖ γιὰ τὸ πώς νὰ κάνουμε μιὰ δουλειά, νὰ μᾶς διορθώνει σὲ κάτι ποὺ δὲν προσέξαμε, νὰ μᾶς σταματάει ἀπὸ κάτι ποὺ δὲν εἶναι καλὸ γιὰ ἐμᾶς, νὰ μᾶς δίνει δύναμη ὅταν δειλιάζουμε στὸν Γολγοθά μας, νὰ μᾶς δείχνει τὸ θέλημά Του!
Εἴμαστε φτιαγμένοι νὰ Τοῦ ἐκφράζουμε πώς νιώθουμε γιὰ τὸ κάθετί, ξέροντας ἀπὸ πείρα ὅτι μᾶς ἀκούει καὶ μᾶς σπλαχνίζεται! Ὁ ὀφθαλμὸς τῆς ψυχῆς μας εἶναι σκοτισμένος, ἀλλὰ “βλέπουμε” μέσα ἀπὸ τὴν ἐπικοινωνία μαζί Του. Εἴμαστε φτιαγμένοι νὰ τὰ καταλαβαίνουμε ὅλα μέσα ἀπὸ τὸν Χριστό! Εἶναι τὸ Φῶς μας!
Ἡ ψυχή μας ἔχει ἀνάγκη νὰ προσευχηθεῖ γιὰ νὰ τραφεῖ. Ὅπως ἔχει ἀνάγκη ὁ τυφλὸς νὰ τοῦ πάνε φαγητὸ οἱ δικοί του, ἀλλιῶς θὰ λιμοκτονήσει. Θὰ ἦταν γελοῖο νὰ μὴν συζητᾶ μαζί τους, ἐπειδὴ ὁ ἴδιος δὲν… τοὺς βλέπει! Ἐκτὸς ἄν… δὲν παραδέχεται ὅτι εἶναι τυφλός, ὁπότε θὰ “ἀναγνωρίζει” μόνο ὅτι… βλέπει! Κι ἐμεῖς θὰ λιμοκτονήσουμε πνευματικὰ ἄν δὲν παραδεχτοῦμε ὅτι ὁ ὀφθαλμὸς τῆς ψυχῆς μας εἶναι σκοτισμένος, δὲν κοπιάζουμε νὰ ἀναζητᾶμε μέσα μας τὸν Ὁδηγό μας γιὰ νὰ στηριχτοῦμε πάνω Του, καὶ ἐπιμένουμε νὰ βαδίζουμε μόνοι μας…
Στὴν περίπτωση ὅμως ποὺ περπατᾶμε στὰ τυφλά, χωρὶς ἀνάσες ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ ζαλιζόμαστε, πῶς θὰ διακρίνουμε τὴν φωνὴ τοῦ “ψυθιριστῆ”, τοῦ κλέφτη ποὺ ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΙ τὸ παράθυρο γιὰ νὰ μπεῖ, καὶ δὲν μπαίνει ἀπὸ τὴν πόρτα ὅπως ὁ Ἰδιοκτήτης; Ἀφοῦ τὰ πάντα εἶναι Θεός, τὰ πάντα εἶναι ἀγάπη, ἄν πάψουμε νὰ ἀνταποκρινόμαστε στὴν ἀγάπη τοῦ Κυρίου μας, δὲν εἶναι εὔλογο ὅτι θὰ χάσουμε τὸν προσανατολισμό μας καὶ ἡ ζωή μας θὰ γίνει Κόλαση;
Μὰ ἐξ ἀρχῆς τὸ πήραμε ὡς δεδομένο ὅτι ἡ ζωή μας ἔγινε Κόλαση! Μήπως τελικὰ δὲν παραδεχόμαστε ὅτι εἴμαστε τυφλοὶ, καὶ δυστυχοῦμε στὴν μοναξιά μας ψηλαφίζοντας ἕναν κόσμο ἀκατανόητο; Μήπως δὲν θέλουμε νὰ παραδεχτοῦμε κὰν ὅτι ἐκτίουμε ποινή; Μήπως ὁ “ψιθυριστὴς” ἔγινε “συνομιλητής” μας, καὶ ἔτσι δὲν κατηγοροῦμε τὸν ἑαυτό μας γιὰ τὴν ἀδικαιολόγητη κατάντιά μας; Μήπως ὁ “συκοφάντης” μᾶς κατηγορεῖ τὸν Χριστὸ ποὺ τὰ πράγματα δὲν εἶναι ὅπως θὰ θέλαμε ἐμεῖς; Ἐν τέλει ἡ γῆ παραμένει ἐξορία; Ἤ ἐξ αἰτίας τῶν παραλείψεών μας τὴν μεταβάλλουμε σὲ ΑΥΤΟΕΞΟΡΙΑ; Ἀφοῦ φέρουμε τὸν κατάλληλο “ὁπλισμό”, ὥστε ἄν “ἐντοπίζουμε” μέσα μας ἀξία, νὰ μποροῦμε νὰ ἀκυρώνουμε τὸ σκοτάδι τοῦ ἐχθροῦ, καὶ νὰ ζοῦμε στὸ Φῶς τοῦ Θεοῦ;
Πλαστήκαμε ἐλεύθεροι!
Ποῦ ἀκούστηκε πάλι, Ἐκεῖνος ποὺ ἐξορίζει τὸν ἀναπολόγητο παραβάτη, νὰ τοῦ δίνει δερμάτινο χιτώνα γιὰ τὸν προστατέψει ἀπὸ τὶς καιρικὲς συνθήκες, γιὰ νὰ μὴν ζεῖ δυσκολίες ποὺ ξεπερνοῦν τὶς δυνάμεις του; Ἤ, παρόλο ποὺ ὁ παραβάτης ἄνθρωπος καταχράστηκε τὴν ἀγάπη Του, Ἐκεῖνος νὰ τὸν ἐπισκέπτεται στὴν ἐξορία γιὰ νὰ τὸν ἀνακουφίσει ἀπὸ τὴν συμφορά του; Καὶ μάλιστα, ἐπωμιζόμενος καὶ ὁ Ἴδιος τὴν ἀνθρώπινη κουκουχία, Ὁ ΜΟΝΟΣ ἈΝΑΜΑΡΤΗΤΟΣ, νὰ ἀφήνει ἀνοιχτὸ μέσα στὴν ψυχὴ τοῦ παραβάτη ποὺ ἦρθε σὲ συναίσθηση, μυστικὸ δρόμο “ἀθέατης” ἀνάβασης στὸν οὐρανό, “μικρῆς” ἐπιστροφῆς πρὸς τὶς πνευματικὲς εὐωδίες! Μέσα ἀπὸ τὰ Ἱερὰ Μυστήρια ποὺ μᾶς παρέδωσε ὁ Ἱησοῦς, ἡ ἀθάνατη ψυχὴ “συναντιέται” μὲ τὴν “ὑπόλοιπη Οἱκογένειά της” κατά τὴν διάρκεια τοῦ ἐκκλησιασμοῦ, “φανερά”, ἐπίσημα! Πρὸς δόξαν Θεοῦ!
Ὁ Βασιλιάς μας, μᾶς εἶπε ὅτι «ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ἡμῶν ἐστίν!». Δηλαδή, ὁ Παράδεισος! Καὶ ὄχι μόνο βρίσκεται μέσα μας ἡ Βασιλεία Του, ἀλλὰ μὲ τὴν χοϊκὴ ὕπαρξή μας ἑνώνεται καὶ ὁ Ἵδιος ὁ Βασιλιάς, ὅταν κοινωνοῦμε τὰ Ἄχραντα Μυστήρια! Ἡ ἀνυπέρβλητη Ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ὕψιστη τιμὴ ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ γίνει σὲ ἐμᾶς τοὺς μικροὺς ἀνθρώπους, τὰ παιδιά Του! Ἄν ἀγωνιζόμαστε, τὸ Φῶς τῆς Ἀγάπης Του γεμίζει τὴν ζωή μας! Αἰτούμενοι τὸ Μέγα Ἔλεος, ἔχουμε τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς μας, ὥστε κατὰ τὴν ἔξοδό μας ἀπὸ αὐτὸ τὸν κόσμο, νὰ συνεχίσουμε νὰ ζοῦμε μαζί μὲ τὸν ἀγαπημένο μας Ἰησοῦ!
Δεῦτε προσκυνήσωμεν καὶ προσπέσωμεν αὐτῷ,
Χριστῷ τῷ Βασιλεῖ καὶ Θεῷ ἡμῶν
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
