«Παῦλο, τὰ μάτια σου “ἀχρηστεύτηκαν” καὶ δὲν μποροῦν νὰ συλλάβουν τὴν ὀμορφιά! Ἡ ζωή σου δὲν ἔχει ἐνθουσιασμὸ ἐπειδὴ δὲν ζεῖς “θαύματα”! Ὅταν νεκρώνεται τὸ πνεῦμα μας φεύγει ἀπὸ τὴν ζωή μας ἡ ἔκπληξη!».
«Αὐτὸ μὴν τὸ ξαναπεῖς! Ἔχω δίπλα μου ἐσένα, τὸ μεγάλο “θαῦμα”, ποὺ εἶναι πρωτοφανὴς ἔκπληξη! Τί εἶναι τοῦτος;», εἶπα ῥίχνοντας μιὰ ἀπλανὴ ματιὰ στὰ παιδιὰ ποὺ σχόλασαν μαζί μας, καὶ ἔβγαιναν στὸν δρόμο. Πέρσι καὶ πρόπερσι ὁ Νήφων ἦταν σὲ ἄλλο τμῆμα, ἀλλὰ στὴν γ΄ γυμνασίου μᾶς τὸν ἔκαναν “δῶρο”, καὶ ἀκόμα δὲν μὲ συνήθισε.
«Δὲν ἔχεις δικαίωμα νὰ καταδιώκεις τὴν ἁγνότητα καὶ νὰ διαφθείρεις ὅλη τὴν τάξη! Ἄν ἐσὺ βλέπεις στὸ δωμάτιό σου ἄπρεπες ταινίες, κράτα το γιὰ τὸν ἑαυτό σου! Στὴν ἡλικία μας εἴμαστε ἀκόμα παιδιά, δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε αὐτὰ ποὺ δυστυχῶς κάνουν κάποιοι μεγάλοι! Καὶ στὸ λύκειο νὰ πᾶμε, θὰ εἴμαστε μεγαλύτεροι, ἀλλὰ θὰ εἴμαστε ΑΚΟΜΑ ΠΑΙΔΙΑ! Μὴν κάθεσαι νὰ πιστεύεις ὅσους λένε ὅτι οἱ ἔφηβοι ἐξισώθηκαν μὲ τοὺς ἐνήλικες! Ὁ Χριστὸς ἔβαλε ἠθικοὺς φραγμοὺς! Ὅ,τι ἀφορᾶ τὰ σαρκικά, εἶναι ΜΟΝΟ γιὰ τοὺς ἐνήλικες!».
«Ἐσὺ τί πρόβλημα ἔχεις, μοῦ λές; Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ οἱ δικοί μου θεωροῦν φυσιολογικὸ νὰ βλέπω ὅ,τι θέλω ὅταν εἶμαι μόνος μου, δὲν μὲ θεωροῦν “ΙΣΟ ΤΟΥΣ”; Καλὰ ποῦ ζεῖς; Κοίτα γύρω σου καὶ θὰ δεῖς ὅτι ἡ ἐφηβεία δὲν ἀνήκει στὰ παιδιά, ἀλλὰ στοὺς μεγάλους! Ἡ ἰδέα ὅτι οἱ ἔφηβοι εἶναι μικροί, καὶ πρέπει νὰ “στερούμαστε” πολλὲς ἀπολαύσεις τῆς ζωῆς, ὅπως ἔλεγαν τὰ παλιὰ μυαλά, εἶναι κοινωνικὴ κατασκευή! Ἴσχυε κάποτε ἐπειδὴ τὸ ἤθελαν κάποιοι, ἀλλὰ τώρα μὲ τὴν ἐπιστήμη ὁ κόσμος ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΑΡΚΕΤΑ, καὶ ἡ κοινωνία τὸ “διόρθωσε”! Ἐπειδὴ οἱ καιροὶ ἄλλαξαν, οἱ παλιὲς ἀξίες πέθαναν! Σιγὰ μὴν ἀφήσω τοὺς ἄλλους χωρὶς “ἐνημέρωση”! Πῶς ἀλλιῶς θὰ καταλάβουμε ὅτι μεγαλώσαμε; Νῆφον, μιὰ “λαμπάδα” εἴμαστε, ποὺ ὅταν πεθάνουμε θὰ σβήσει! Τὸ θέμα εἶναι πῶς θὰ περάσουμε τώρα…». Μιὰ ποὺ περπατούσαμε γιὰ τὰ σπίτια μας, προλάβαινα νὰ ξεκαθαρίσω τὰ πράγματα.
«Καὶ πῶς εἶσαι βέβαιος ὅτι “ζεῖς”; Ἀφοῦ εἶσαι πάντα θλιμμένος! Εἶναι ἑπόμενο νὰ πνίγεσαι ἀπὸ τὸ ἄγχος καὶ τὴν ἀνασφάλεια, ἀφοῦ κυκλοφορεῖς ὥς ἀργὰ τὸ βράδυ! Δὲν φτάνει ποὺ τὸ χάος καὶ ἡ ἀκαταστασία τῶν ἄλλων ποὺ μαθαίνεις, σὲ γεμίζουν ἀβεβαιότητα καὶ ἀγωνία, ἀλλὰ ἀπὸ κενοδοξία γίνεσαι εὐερέθιστος καὶ συγκρούεσαι γιὰ ἀσήμαντα θέματα, γιὰ νὰ βλέπουν οἱ ἄλλοι ὅτι… μεγάλωσες! Μὲ τὴν ἐπιθετικότητα μεγαλώνουν τὰ παιδιά;».
«Ἄ, αὐτὸ γίνεται ἀπὸ ἀνάγκη γιὰ “ἔκφραση”! Ἡ ψυχολογία λέει ὅτι ὁ ἔφηβος ΟΦΕΙΛΕΙ νὰ διερευνήσει τὴν δύναμή του, καὶ νὰ πειραματιστεῖ μὲ τὰ ὅρια τῆς κοινωνίας! Τὰ διαβάζω στὸ διαδίκτυο· μὲ τὴν ἴδια λογικὴ ἡ ἐφηβεία σίγουρα σημαίνει τὸ τέλος τῆς “βασιλείας” τῆς μάνας, καὶ ὁ πατέρας θεωρεῖται “ἔκπτωτος”! Δὲν πειράζει ποὺ δὲν θὰ καταλάβεις, ἐγὼ θὰ τὸ πῶ: ἡ παρόρμηση γιὰ “ἐξέγερση” πρέπει κάπως νὰ ἐκφραστεῖ, καὶ δὲν ἀποφεύγει τὴν βία! Ἡ ἐπιστήμη λέει ὅτι μέσα ἀπὸ αὐτὰ τὰ “μυητικὰ περάσματα”, ὁ ἔφηβος “ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΣΥΜΒΟΛΙΚΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ”! Μὲ αὐτὸ τὸ ὑποτιθέμενο “σκότωμα” —ποὺ γίνεται ἐκτὸς σπιτιοῦ— ὁ ἔφηβος ΕΞΕΛΙΣΣΕΤΑΙ ΣΕ ΜΕΓΑΛΟ! Αὐτὸ ἐπιβεβαιώνεται στὸ σπίτι. Οἱ τανίες ποὺ βλέπω εἶναι θέμα “δύναμης”, ποὺ πλέον δὲν εἶναι προνόμιο μόνο τῶν μεγάλων! Στὰ μαθήματα ὅμως εἶμαι ἄψογος. Οἱ γονεῖς μου ἔμαθαν ἀπὸ τοὺς δικούς τους, ὅτι τὸ πᾶν εἶναι τὸ σχολεῖο. Δηλαδὴ ἔτσι ἔλεγαν καὶ στοὺς παπποῦδες μου ἀπὸ παιδιά, νὰ φτιάξουν πολλὰ σχολεῖα, ἐπειδὴ αὐτὰ θὰ ἔκλειναν τὶς φυλακές. Μόνο ποὺ οἱ γονεῖς μου ἔχουν φυλακιστεῖ στὴν ὑποκρισία, καὶ ἐγὼ δὲν τοὺς ἀποδέχομαι!».
«Δὲν τοὺς ἀποδέχεσαι, ἐπειδὴ δὲν εἶσαι ἔντιμος! Δίνεις τόσα δικαιώματα στὸν διάβολο, καὶ μὲ τὸν ἐγωισμὸ ἀφήνεις νὰ σοῦ “διαλύει” τὴν προσωπικότητα! Ὅμως ὅταν βρίσκεται κάποιος στὸ σκοτάδι, αὐτὸ ποὺ τοῦ λείπει δὲν εἶναι νὰ καταλάβει κάτι ἀπὸ τὰ μαθήματα ἤ τὴν ἐπιστήμη, ἀλλὰ τοῦ λείπει ΝΑ ΔΕΙ. Ὅσο δὲν βλέπει, ὀφείλει νὰ παραδεχτεῖ ὅτι φταίει γιὰ τὴν ἀδυναμία του, ποὺ ὑφίσταται ἀπὸ τὶς συνέπειες τῶν πτώσεων! Ἡ πίστη στὸν Χριστὸ εἶναι ἐκείνη ποὺ μᾶς φωτίζει καὶ βλέπουμε, καὶ τὰ πράγματα ξεκαθαρίζουν καὶ παίρνουν ὄνομα! Τότε ΔΥΝΑΜΗ, εἶναι ἡ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΝΟΥ! Ἡ καθαρὴ ψυχή, ἐπειδὴ εἶναι ἀγαθή, φωτίζεται μὲ μεγάλη λάμψη ἀπὸ τὸν Θεό. Καὶ τότε ὁ νοῦς νοεῖ τὸ ἀγαθὸ καὶ γεννάει λόγια θεάρεστα. Μπορῶ νὰ ἀποδείξω ὅτι ἔτσι, ὁ κόσμος ἀπὸ χάος γίνεται ΣΤΟΛΙΔΙ!». Εἴχαμε φτάσει ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι του, καὶ μοῦ τὸ ἔδειξε. «Ἔρχεσαι νὰ φᾶμε μαζί;».
«Θέλεις νὰ μοῦ πεῖς ὅτι ἀπὸ τὴν πίστη ἔμαθες περισσότερα ἀπὸ ὅσα μπορεῖ νὰ σοῦ μάθει ἡ ἐπιστήμη; Πόσες ἐκπλήξεις μοῦ ἐπιφυλάσσει ἡ ἡμέρα ἀκόμα; Περίμενε, νὰ ἐνημερώσω», εἶπα, καὶ τηλεφώνησα στὸ σπίτι μου.
«Γιατὶ εἶπες ὅτι εἶμαι ἀνέντιμος, ἐπειδὴ δὲν ἐγκρίνω τοὺς δικούς μου; Ἀφοῦ δὲν καταφέρνουμε νὰ συνεννοηθοῦμε». Εἴχαμε φάει, καὶ ἤρθαμε στὸ δωμάτιο τοῦ Νήφονα. Ἡ μάνα του ἦταν ὅπως μιὰ συνηθισμένη μάνα, ἀλλὰ ἐγὼ δὲν εἶχα συνηθίσει σὲ τόση “συνεννόηση” καὶ ὑποκοή, ποὺ τῆς ἔκανε ὁ γιός της.
«Μὰ ἡ “ἐξέγερση” ποὺ κάνεις γιὰ τὸ συμβολικὸ “σκότωμα τοῦ πατέρα” ποὺ θέλει ἡ Δύση, εἶναι αὐτοσκοπός, δὲν ἔχει καμία βάση. Ὅχι μόνο δὲν διεκδικεῖς κανένα ἠθικὸ καὶ δίκαιο αἴτημα, ἀλλὰ διεκδικεῖς τὴν “ὀρφάνεια” γιὰ νὰ εἶσαι ταραξίας καὶ παράνομος! Ἐκεῖνο ποὺ εἶδα ἐγὼ σὲ ἐσένα, εἶναι ἡ ἀνυπακοὴ καὶ ἡ ἀνυποταξία, ἡ ἔλλειψη σεβασμοῦ καὶ εὐθύνης, ἡ οἴηση, ὁ κυνισμὸς… Γιατὶ δὲν κάνεις τὴν “ἐξέγερσή σου” κατὰ τοῦ κατεστημένου μέσα στὸ σπίτι σου, καὶ νὰ πεῖς στοὺς δικούς σου ὅτι ἐπειδὴ δὲν τοὺς ἀποδέχεσαι, δὲν θέλεις ἀπὸ αὐτοὺς νὰ σοῦ ἀγοράζουν τίποτα;».
«Ἐπειδὴ θὰ νομίζουν ὅτι τρελάθηκα! Οἱ ἴδιοι πιστεύουν ὅτι μὲ ἀγαπᾶνε, ἀλλὰ ὁ τρόπος τους ἀφήνει τὶς ἀνάγκες μου ἀκάλυπτες. Γι’ αὐτὸ ἐγὼ καταλαβαίνω ὅτι στὴν πραγματικότητα ἀγαπᾶνε μόνο τὸν ἑαυτό τους! Ὅταν οἱ τσακωμοὶ μαζί τους φτάνουν στὰ ὅρια, οἱ τσακωμοὶ στοὺς δρόμους ἀποφορτίζουν τὰ ἀρνητικὰ συναισθήματα. Πίστεψέ με, ἡ βία τότε γίνεται “λογικότατη”, ἐπειδὴ λειτουργεῖ σὰν… “προσωπικὴ δικαιοσύνη”!».
«Παῦλο, ὅταν βάλεις ὅρια, μπορεῖς νὰ συνυπάρχεις μὲ τὸν ἄλλον. Ὅταν ὅμως βάλεις ταπείνωση καὶ ἀγάπη, ἑνώνεσαι μὲ τὸν ἄλλον ἄνθρωπο. Ἡ ταπείνωση καὶ ἡ ἀγάπη βάζουν ἀπὸ μόνες τους τὰ ὅρια, ἐν ἐλευθερίᾳ. Ὀ κόσμος φτιάχτηκε μὲ ἱεράρχηση, ἐπειδὴ δημιουργήθηκε ἀπὸ τὸν Ὕψιστο Πατέρα Θεό, μὲ λογικὸ σκοπό. Τὸ λογικὸ εἶναι τὰ κατώτερα νὰ ὑποτάσσονται στὰ ἀνώτερα, καὶ οἱ μικρότεροι νὰ ὑπακούουν στοὺς μεγαλύτερους. Εἶναι ἐξωπραγματικὸ ὅτι οἱ μικρότεροι θὰ γίνονται ἴσοι μὲ τοὺς μεγαλύτερους! Μέσα στὴν ἱεράρχηση οἱ μεγαλύτεροι βοηθᾶνε καὶ προστατεύουν τοὺς μικρότερους, ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ. Οἱ μικρότεροι ὑπακούουν σὲ ὅσα διδάσκονται καὶ τὰ ἐφαρμόζουν, ὥστε ἀνάλογα μὲ τὸ σῶμα, νὰ μεγαλώνουν καὶ στὸ πνεῦμα. ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΑΚΟΗ ΣΩΖΟΜΑΣΤΕ, καὶ μὲ τὸ θέλημά μας χανόμαστε! Μὴν ξεχνᾶς, πὼς μὲ τὸ μεγαλεῖο τῆς θυσίας του ὁ μεγαλύτερος δείχνει τὴν ἀφοσίωσή του στὸν μικρότερο, ὁ ὁποῖος ὀφείλει νὰ τοῦ εἶναι εὐγνώμων γιὰ ὅλα! Τὸ μεγαλεῖο γίνεται αἰτία μεταλαμπάδευσης ὅσων εἶχε παραλάβει ὁ μεγαλύτερος, γιὰ νὰ σιτίζεται ἡ ψυχή του. Δὲν νοεῖται αὐτὸς ποὺ τὰ χέρια του εἶναι ἄδεια, νὰ πιστέψει ὅτι ἔχει ὅσα ἐκεῖνος ποὺ κουβαλάει τοὺς θησαυροὺς τῆς Παράδοσης! Τὸ κύρος τοῦ μεγαλύτερου γίνεται παράδειγμα ποὺ φέγγει στὸν μικρότερο τὴν ἀλήθεια, γιὰ νὰ βλέπει ποῦ πατάει. Ἐν ὀλίγοις, θυσιάζοντας καὶ οἱ δύο τὸ θέλημά τους, φτιάχνουν μεταξύ τους ἰσχυρότατο δεσμὸ ἀγάπης!».
«Νῆφον, αὐτὰ γίνονται σὲ ἄλλο πλανήτη! Στὸ σπίτι μου οἱ σχέσεις εἶναι καθαρὰ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΙΚΕΣ! Ὅταν ἡ δυσφορία μεταξύ μας γίνεται πιὸ ἐμφανής καὶ ἀπαιτοῦνται “ἐπιχειρήματα”, ἡ στὰση τῶν γονιῶν μου δείχνει τὴν… καταναλωτικὴ παιδεία της. Οἱ συζητήσεις μας περιστρέφονται γύρω ἀπὸ τὴν ἐπίτευξη κάποιας “ἐμπορικῆς” συμφωνίας, καὶ καταλήγοντας μὲ πολλὰ παζάρια στὸν ἀμοιβαῖο συμβιβασμό κάποιας ἀγορᾶς, οἱ σχέσεις μεταξύ μας “ῥυθμίζονται”…».
«Μὰ αὐτὸ λέγεται δωροδοκία! Δὲν σὲ ἐνοχλεῖ; Δὲν καταλαβαίνεις πὼς ὅταν βάζεις τὸ χέρι στὴν τσέπη γιὰ νὰ ἀγοράσεις λίγη “χαρά”, στὴν οὐσία πουλᾶς τὸν ἑαυτό σου; Τὸ ἐμπόριο ἐπινοεῖ συνέχεια ἡδονὲς τοῦ σώματος, ἀλλὰ ἡ εὐμάρεια καὶ οἱ ὑπερβολικὲς ἱκανοποιήσεις φέρνουν στὴν ψυχὴ τὸν κόρο! Ἀπὸ ὅλα αὐτὰ προέρχονται τὰ ξεσπάσματα τῆς βίας!».
«Ναὶ ἀλλὰ μὲ τὶς “διαπραγματεύσεις” ὁ καθένας κάνει τὴν δουλειά του. Ἀφοῦ ἐκεῖνοι δὲν μποροῦν κάτι περισσότερο, τουλάχιστον ἐγὼ θὰ χαίρομαι τὴν “ἐλευθερία” ποὺ μοῦ προσφέρουν! Πρὶν μίλησες γιὰ τὸ σκοτάδι, ἀλλὰ οἱ ἄλλοι πρέπει νὰ μᾶς ἀποδέχονται ἀκόμα καὶ μέσα στὰ σκοτάδια μας. Ὅλοι γιὰ τὰ σκοτάδια τους μιλᾶνε, δὲν εἶναι κάτι κρυφό!». Ἤξερα ὅτι βυθιζόμουν σὲ μία ζωὴ λαίμαργη καὶ ἀχόρταγη. Γνώριζα ὅτι εἶχα πάρει τὸν στραβὸ δρόμο, τὸ γνώριζα καλά.
«Ὅμως ὁ γονιὸς ἐπιφορτίζεται ἀπὸ τὸν Κύριο μὲ τὸ χρέος, νὰ θυσιάζεται γιὰ νὰ κληροδοτεῖ στοὺς ἑπόμενους τὴν Πατρικὴ Περιουσία, ποὺ εἶναι ἡ πίστη μας! Εἶναι ἀδικία ὁ γονιὸς νὰ στερεῖ ἀπὸ τὸ παιδί του τὰ πνευματικὰ μέσα, εἶναι ΚΛΟΠΗ ὅσων δανείστηκε! Ἔτσι ΤΟ ΑΦΗΝΕΙ ΑΝΟΧΥΡΩΤΟ ΣΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ, ποὺ γδέρνει τὴν ψυχὴ μὲ αὐλακιὲς ποὺ κλείνουν δύσκολα! Ὁ Χριστὸς δὲν ἐπιτρέπει νὰ φθείρουμε τὸν ναό Του! Παῦλο, δὲν καταλαβαίνεις ὅτι οἱ γονεῖς σου ἀντὶ νὰ σὲ συγκρατοῦν, σὲ ἀντιμετωπίζουν ὡς “ἰσότιμο” ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΝΤΑΣ ΣΕ ΣΤΙΣ ΠΑΡΟΡΜΗΣΕΙΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΧΟΣ που ακολουθεί;».
«Τὸ ἄγχος μὲ πιέζει ἐπειδὴ οἱ γονεῖς μου δὲν ξέρουν νὰ ἀγαπᾶνε!», ἀντέδρασα ὑψώνοντας τὴν φωνή. Τὸν κοίταξα ἀγριεμένα· τί νὰ τοῦ ἔλεγα, ὅτι οἱ γονεῖς μου μὲ ἔκαναν “συγκρατούμενό τους”; Ὑπάρχουν στιγμὲς ποὺ νοιώθω τοὺς τοίχους νὰ μὲ πιέζουν, καὶ ὁ τόπος δὲν μὲ χωράει! Κανεὶς δὲν ὑποψιάζεται ὅτι γυρνάω στοὺς δρόμους σὰν ἕνα χαμένο σκυλί! Πλασμένος ἐλεύθερος, ἤμουν δέσμιος τῆς ἴδιας μου τῆς βίας καὶ τοῦ ἐγωισμοῦ μου…
Ἡ ἔκφραση τοῦ Νήφονα ἦταν σὰν νὰ “ἄκουσε” τὶς σκέψεις μου. «Ὁ “πολιτισμός”, ξοδεύει τὴν σκέψη του γιὰ τρόπους ἐξωραϊσμοῦ τῆς βαρβαρότητας καὶ “ἐπιβεβαίωσης” τοῦ ἀπαράδεκτου, ἐπιμένοντας ὅτι ἡ ψυχὴ ἀνήκει στὴν σάρκα, καὶ ὅχι τὸ ἀντίστροφο ποὺ εἶναι τὸ σωστό. Ὁ νόμος τῆς ἁμαρτίας ποὺ ἔχει ἡ σάρκα μας, αὐτὸ εἶναι, ἡ ἐπικράτηση τῶν αἰσθήσεων τοῦ σώματος πάνω στὴν ἀσυλλόγιστη ψυχή, ποὺ ἐνῶ εἶναι ἀθάνατη καὶ κυριαρχεῖ στὸ σῶμα, μὲ τὶς ἡδονὲς γίνεται δούλη τοῦ σώματος, καὶ δὲν ἐννοεῖ ὅτι ἡ σωματικὴ ἀπόλαυση εἶναι βλάβη τῆς ψυχῆς! Πέφτοντας σὲ ἀναισθησία καὶ μωρία, φροντίζει μόνο γιὰ τὶς ἀπολαύσεις τοῦ σώματος! Ἐμεῖς γεννηθήκαμε γιὰ νὰ ἀδειάζουμε τὴν σάρκα μας ἀπὸ τὸν νόμο τῆς ἁμαρτίας, καὶ νὰ προστατεύουμε τὴν συνείδηση τῆς ψυχῆς μας ἀπὸ τὴν τυραννία αὐτοῦ τοῦ νόμου, τῆς φθορᾶς. Παῦλο, ὅσο δὲν ἀντιστεκόμαστε στὶς παρορμήσεις μας, ἡ ζωή μας γίνεται ἕνα μαρτύριο! Ἔλεγξε τὰ κίνητρά σου, γιὰ νὰ βρεῖς αὐτὸ ποὺ σκεπάζεις! Ὅταν καταδιώκουμε τὴν ἀλήθεια, νοιώθουμε τὴν ἀξία μας νὰ “ἐξατμίζεται”…».
Ἦταν γεγονός, ὅτι “χαιρόμουν” ποὺ οἱ γονεῖς μου ἐπέτρεπαν νὰ βλέπω τὰ ἄπρεπα χωρὶς ἐνοχές! Προτιμοῦσα νὰ κινοῦμαι στὸ σκοτάδι ἐπειδὴ τὰ ἔργα μου ἦταν πονηρά! Ὅπως ὁ κλέφτης δὲν θέλει νὰ συναντήσει τὸν ἀστυνομικό, ἐγὼ δὲν ἤθελα νὰ ἀναζητήσω τὸν Δημιουργό. Ὅμως μὲ τὸ κλάμα της ἡ ψυχή μου, παραδεχόταν ὅτι ἔκανε παρανομίες… «Δὲν εἶχα συνειδητοποιήσει ὅτι τὸ δίκιο καὶ τὸ ἄδικο βρίσκονται πάντα μπροστά μας!», εἶπα ἔχοντας τὴν αἴσθηση ὅτι μέσα μου κάτι “μετακινήθηκε”. Νομίζω ὅτι μόλις “ἐξατμιστεῖ” ἡ ἀξία μας νοιώθουμε φυλακισμένοι, ἀλλὰ ἡ θέση μας δὲν εἶναι ἐκεῖ!». Ἡ καρδιά μου χτυποῦσε δυνατά, τώρα στην ὥρα τῆς ἀλήθειας. «Πῶς γίνεται Νῆφον, οἱ γονεῖς νὰ μὴν προστατεύουν τὸ παιδί τους; Ἐπειδὴ θέλουν νὰ εἶναι καὶ “φίλοι του”;». Προσπάθησα νὰ ἐντοπίσω ἀπὸ τί γέμιζε τὸ κενὸ ποὺ ἄφηναν οἱ γονεῖς μου, παραλείποντας τὴν διδασκαλία ποὺ μοῦ ὄφειλαν. «Οἱ δικοί μου πρωτοείπαν ὅτι εἴμαστε μιὰ “λαμπάδα” ποὺ κάποτε θὰ σβήσει. Μέσα στὶς “διαπραγματεύεσεις” ποὺ σοῦ ἔλεγα, ἀνίχνευα πὼς ὅσα περισσότερα γνωρίζουμε, τόσα περισσότερα “δικαιούμαστε”! Ἀπὸ τὴν ἄλλη, οἱ γονεῖς μου ἔδειχναν ὅτι μὲ θεωροῦσαν “ἴσο” μὲ αὐτούς, ἐπειδὴ μοῦ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΟΥΣΑΝ ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΟΥΣ. Ἐπειδὴ κι αὐτοὶ ἀπὸ νέοι “τυφλοπερπατοῦσαν” στὸ ἀπροσδιόριστο, δὲν μποροῦσαν νὰ κρύψουν ὅτι ἀπὸ τὴν ζωή τους δὲν ἔβγαζαν νόημα. Εἶχαν πάθει τὸ ἴδιο μὲ ἐμένα, ποὺ παρόλο ποὺ διαβάζω σὰν παλαβός, ξέρω ὅτι δὲν γίνομαι ἔξυπνος! Ἐπειδὴ γνώριζαν ὅτι “θὰ σωθοῦν μόνοι τους”, ἀκολουθοῦσαν τὶς αὐθεντίες τῆς ἐπιστήμης, ποὺ διακήρυτταν πὼς δὲν χρειάζονταν τὸν Θεὸ γιὰ νὰ τοὺς σώσει… Οἱ ἐπιλογές τους στηρίζονταν κυρίως στὸν Νίτσε, τὸν Φρόιντ καὶ τὸν Δαρβίνο. Ὁ οὐμανισμὸς ἔλεγε ὅτι ἡ μόρφωση θὰ ἐκπολιτίσει καὶ θὰ ἠμερέψει τὸν ἄνθρωπο μὲ τὴν πειθώ, καὶ πὼς ὁ νόμος θὰ ἦταν ἡ ἐγγύηση! Κάθε τόσο λοιπόν, μοῦ αἰτιολογοῦσαν γιατὶ ἔπρεπε νὰ ἀνανεώνουμε κάθε ἐποχὴ τὰ ῥοῦχα μας, νὰ ἀπολαμβάνουμε περίπλοκες συνταγές, νὰ ἔχουν δαπανηρὲς ἀσχολίες στὸν ἐλεύθερο χρόνο τους, ἤ νὰ μὴν δίνουμε στὴν ἁγνότητα τὴν βαρύτητα ποὺ ἔδιναν παλιοτερα, ἐπειδὴ ὅλα εἶναι θέμα δικαιωμάτων! Ἔτσι μὲ ἀναγνώριζαν ὡς “ἴσο τους”…».
«Μὰ ὁ Νίτσε ἔβαλε στὴν θέση τοῦ Θεοῦ τὴν λατρεία τοῦ “ὑπερανθρώπου”, καὶ ἔτσι “γέννησε” τὸν χιτλερισμό! Ὁ Φρόιντ ἦταν ὁ μέγας ἀρχιερέας τῆς σαρκολατρείας, ποὺ ἀρνήθηκε τὸν Θεό καὶ θεοποίησε τὰ σαρκικά! Ἄνοιξε τὴν πόρτα τῆς ἀκολασίας καὶ τῆς ἀποστασίας διάπλατα, καὶ ὤθησε στὴν ἀπιστία καὶ τὴν ἀνηθικότητα ἑκατομμύρια ἀνθρώπους, ποὺ ἀναζητοῦσαν κάποιο ψεῦδος γιὰ νὰ ἀρνηθοῦν τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ! Ὀ Δαρβίνος εἶπε ὅτι γεννηθήκαμε ἀπὸ τύχη! Παῦλο, πολλοὶ ἄνθρωποι ἄφησαν τὴν λογικὴ καὶ πλανήθηκαν σὲ ψευδεῖς συλλογισμούς! Σὲ παράλογες θεωρίες! Στὶς Γραφὲς λέει πὼς οἱ ψευτοδιδάσκαλοι, σὰν δόλιοι ἔμποροι θὰ ἐκμεταλλεύονται τοὺς ἀνθρώπους μὲ ψευδεῖς διδασκαλίες, ποὺ συλλαμβάνουν στὴν νοσηρὴ διάνοιά τους ἀποβλέποντας σὲ αἰσχρὰ κέρδη*! Ὁ ἄθεος οὐμανισμὸς παραπλάνησε τοὺς λαούς, λέγοντας ὅτι τὸ σῶμα μπορεῖ νὰ ἀναπτυχθεῖ ὅπως νά’ ναι, ὅμως στὰ μέλη τοῦ σώματος ἑδρεύουν τὰ ψυχοφθόρα πάθη, ποὺ ῥιζώνουν καὶ κατακυριεύουν τὴν ψυχή! Βρίσκοντας στὸ σῶμα τόπο νὰ σταθοῦν, τὸ κάνουν ἕνα ἀπρόσιτο φρούριο καὶ ἐξασφαλίζουν τὴν δύναμή τους, γιὰ νὰ ἐπιτίθενται στὴν ψυχὴ στὴν ὑπόλοιπη ζωή! Λυπᾶμαι ποὺ τὸ λέω, ἀλλὰ τὸ μόνο σημεῖο ὅπου “ἐξισώνονται” οἱ μικροὶ μὲ τοὺς μεγάλους, εἶναι ἡ ἀναισχυντία τῆς πλεονεξίας…».
Ἄραγε οἱ γονεῖς μου γνώριζαν ὅτι ἄφηναν τὴν ψυχή μου κενή; Ἤ μήπως εἶχε καὶ ἡ δική τους τὸν ἴδιο πόνο; Νωρίτερα μὲ παραξένεψε ποὺ ὁ Νήφων ἦταν τόσο δεκτικὸς σὲ κάποιες δουλειὲς ποὺ τοῦ ἀνέθεσε ἡ μάνα του. Ὅμως μοῦ φάνηκε περισσότερο περίεργο, ποὺ ἐκείνη τὸν δέσμευεσε χωρὶς νὰ τοῦ τάξει κάτι. «Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ κάνει κάποιους γονεῖς νὰ ἔχουν κύρος; Ποτὲ δὲν τὸ κατάλαβα!».
«Κύρος παίρνουμε ἀπὸ τὸν σταυρὸ ποὺ κουβαλᾶμε! Εἶναι ἡ ἀνώτερη ἀποστολὴ ποὺ μᾶς ἔχει ἀναθέσει ὁ Χριστός, ὁ Ὁποῖος εἶναι τὸ ὑπόδειγμά μας στὴν ζωή. Μᾶς δίδαξε τὴν ἀγάπη καὶ τὸν καρπό της, τὴν θυσία, καὶ ὅσο ἀκολουθοῦμε τὸν Κύριο εἴμαστε δυνατοί, ἀλλὰ καὶ σωζόμαστε! Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀρνεῖται τὴν ἀνώτερη ἀποστολή του, νὰ πολεμήσει τὴν κακία ποὺ βρίσκεται μέσα στὴν σάρκα του ὥστε νὰ ΑΝΑΠΛΑΣΤΕΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ, ἀπὸ μειονεξία θέλει νὰ ἐξουσιάζει τοὺς ἄλλους, καὶ συγκρούεται μαζί τους. Ἤξερες ὅτι ἡ “ἐξίσωση” τῶν ἐφήβων μὲ τοὺς ἐνήλικες, γίνεται ΜΟΝΟ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΜΑΖΑ;».
Αὐτὸ ποὺ μποροῦσα νὰ διακρίνω τώρα, ἦταν πὼς ὅταν τσακωνόμουν μὲ τοὺς γονεῖς μου, ἐπειδὴ δὲν τοὺς ἀναγνώριζα τὸ κύρος ποὺ ἤθελαν, στὴν οὐσία πληγωνόμουν ποὺ οὔτε στὸν ἑαυτό μου ἔβρισκα κάτι ἀνάλογο νὰ ἀναγνωρίσω… «Τί ἐννοεῖς; Πρώτη φορὰ τὸ ἀκούω».
«Πάρε παράδειγμα ἕναν ἔφηβο ποὺ δὲν ἔχει κύρος· δὲν ἀναγκάζεται νὰ υἱοθετήσει κάποια ΕΜΠΟΡΙΚΑ ΠΡΟΤΥΠΑ “ ΔΥΝΑΜΗΣ(!)” —ντύσιμο, συμπεριφορά, ἀπόψεις— προκειμένου νὰ ἐνταχθεῖ σὲ μία παρέα; Στὴν ἀποδοχὴ τῶν ἄλλων δὲν βασίζει τὴν αὐτοεκτίμησή του;».
«Πάντα ἔτσι γίνεται».
«Δίνοντας “ἴση” θέση στὸν μικρότερο δίπλα του, ὁ μεγαλύτερος ἐξασφαλίζει ὅτι ὁ μικρότερος ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΚΡΙΝΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΣΦΑΛΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ! Μὲ τὶς “διαπραγματεύσεις”, ἐξαγοράζεται-ἐπιβάλλεται ἡ ἀποδοχὴ ἀπὸ τὸν μικρότερο, τοῦ ὁποίου τὸ “ἀπότομο μεγάλωμα” εἶναι Η ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΤΟΥ στὴν διαφθορὰ τοῦ κόσμου… Ἡ εἰρωνία εἶναι πὼς ὁ μικρότερος πιστεύει ὅτι ἔχει τὸν μεγαλύτερο “τοῦ χεριοῦ του”, καὶ πὼς τὰ ὅρια εὐπρέπειας ποὺ παραβιάζει διαρκῶς, ἀποδεικνύουν ὅτι “ἐπέβαλε” στὸν μεγαλύτερο νὰ τὸν ἀποδέχεται γιὰ… αὐτὸ ποὺ εἶναι!». Εἶδε ὅτι ἔμεινα “στήλη ἅλατος”, ἀλλὰ συνέχισε. «Μόλις κάποιος πιστέψει ὅτι ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ, δηλαδὴ ὅτι εἶναι “θεός”, πέφτει στὸ στομάχι τῆς μάζας, ἡ ὁποία ξεκινάει νὰ τὸν “ἀφομοιώνει”! Ἐκεῖ μέσα ἡ τιμὴ εἶναι ἄγνωστη. Ὁ καθένας πιστεύει ὅτι ὑπερέχει ἔναντι τῶν ἄλλων, ὅπως τὸν δίδαξαν οἱ ἄθεες “αὐθεντίες”, καὶ ἄν δὲν τοῦ τὸ ἀναγνωρίζουν γίνεται ἔξαλλος. Ὁ χῶρος καλύπτεται ἀπὸ τὴν ἐξουσία τοῦ ἐνὸς πάνω στὸν ἄλλον, προκειμένου νὰ γίνει ἀποδεκτὸς καὶ νὰ ἀποδεχτεῖ ἄλλους, δηλαδὴ νὰ ὑποταχτεῖ καὶ νὰ ὑποτάξει σὲ κανόνες ποὺ καθημερινὰ ἀλλάζουν… Ὅπως καταλαβαίνεις, τὸ θέλημα τοῦ ἀνθρώπου, ἐπινοεῖ τὸ χάος!».
«Ἄρα θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι ἕνας γονιὸς δὲν ἔχει κύρος, ὅσο δὲν ἀντιστέκεται στὶς παρορμήσεις του…», εἶπα ξέροντας ὅτι χρειαζόμουν ἀκόμα πολλὰ στοιχεῖα. «Τί ἐννοοῦσες λέγοντας πὼς μὲ τὴν πίστη στὸν Χριστὸ τὰ πράγματα ξεκαθαρίζουν, καὶ παίρνουν ὄνομα; Πῶς ἀλλιῶς μπορεῖς νὰ πεῖς ἕνα σύννεφο ποὺ σὲ περιβάλλει καὶ σὲ πιέζει;». Ἔνοιωθα τὴν ἀγωνία τῆς καρδιᾶς μου, ποὺ βαθιὰ μέσα της πάλευε ἐναντίον τῆς καταστροφῆς.
«Ὁ ἄνθρωπος ἐξ αἰτίας τοῦ σώματος εἶναι θνητός, ἀλλὰ ἐξ αἰτίας τοῦ νοῦ καὶ τοῦ λογικοῦ εἶναι ἀθάνατος. Ἀπὸ ὅλα τὰ δημιουργήματα ὁ Θεὸς ἀκούει μόνο τὸν ἄνθρωπο, μόνο στὸν ἄνθρωπο φανερώνεται. Μόνο ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀντάξιος προσκυνητὴς τοῦ Θεοῦ· τὸν Ὁποῖο Θεὸ μπορεῖ νὰ Τὸν ἐννοήσει κανείς. Καὶ ναὶ μὲν δὲν εἶναι ὁρατός, εἶναι ὅμως φανερότατος μέσα στὰ ὁρατά, ὅπως ἀκριβῶς ἡ ψυχὴ μέσα στὸ σῶμα μας. Καὶ ἄν σῶμα χωρὶς ψυχὴ εἶναι ἀδύνατον νὰ ὑπάρξει, ἔτσι καὶ ὅλα τὰ ὄντα καὶ βλεπόμενα εἶναι ἀδύνατον νὰ ὑπάρχουν χωρὶς τὸν Δημιουργὸ Θεό. Παῦλο, τὰ πράγματα τῆς ζωῆς αὐτῆς εἶναι ὅμοια μὲ ὄνειρο, καὶ ἡ φαντασία ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸν πλοῦτο καὶ ἄγνωστο εἶναι ποῦ θὰ καταλήξει, καὶ κρατάει λίγο καιρὸ μόνο. Ἡ λογικὴ ψυχὴ περιφρονεῖ τὰ ὑλικὰ καὶ τὴν λιγόχρονη ζωὴ, καὶ στὴν θέση τους προτιμάει τὴν οὐράνια ἀπόλαυση καὶ τὴν αἰώνια ζωή, ποὺ τὴν παίρνει ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ τὴν ἐνάρετη ζωή. Προσπαθῶ νὰ σοῦ πῶ ὅτι αὐτὸ τὸ σύννεφο ποὺ σὲ περιβάλλει εἶναι ἡ ἁμαρτία, ποὺ πιέζει τὴν ψυχή σου γιὰ νὰ τὴν θανατώσει! Τὰ θνητὰ λυποῦνται ἐπειδὴ προγνωρίζουν ὅτι θὰ πεθάνουν. Καὶ ἡ ἀθανασία, ἐπειδὴ εἶναι ἀγαθό, πηγαίνει στὶς ὅσιες καὶ ἐνάρετες ψυχές. Ἐνῶ ὁ θάνατος, ἐπειδὴ εἶναι κακό, πηγαίνει στὴν ἀνόητη καὶ ἄθλια ψυχή. Οἱ ἄνθρωποι μέσα στὰ βάσανα ποὺ βρίσκονται, ἀσχολούμενοι μὲ τὶς ματαιότητες, ποὺ δὲν ὠφελοῦν τὴν σωτηρία τους, πιστεύουν ὅτι μὲ τὸν θάνατο θὰ ἀπαλλαχθοῦν καὶ θὰ τελειώσουν τὰ βάσανά τους. Οἱ δυστυχεῖς, ἐπειδὴ δὲν ἔχουν φώτιση, δὲν γνωρίζουν ὅτι ἀπὸ ἐκείνη τὴν στιγμὴ τοῦ θανάτου θὰ ἀρχίσουν τὰ οὐσιώδη βάσανα, καὶ μάλιστα θὰ εἶναι αἰώνια! Καὶ ὅλα αὐτά, διότι ὁ νοῦς τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν, εἶναι “κλεισμένος”, εἶναι σφραγισμένος ἀπὸ τὴν ἐμπάθεια καὶ τὸ σκότος τοῦ κόσμου».
Χωρὶς νὰ ἀνοίξω τὴν τηλεκόλαση στὸ δωμάτιό μου χθές, ἔκατσα ὥς ἀργὰ γιὰ νὰ σταθμίσω ὅσα ἔμαθα γιὰ τὸν δρόμο ποὺ μοῦ ἄνοιξε ὁ Νήφων, τὸν δρόμο πρὸς τὸν οὐρανό, ποὺ ὅπως ἀποδείχτηκε πρῶτα περνοῦσε μέσα ἀπὸ τὴν ψυχή μου. Δὲν μοῦ βαστοῦσε νὰ τῆς λέω ἄλλο ὅτι Αὐτὸς δὲν ὑπῆρχε! Αὐτὸν τὸν ζῶντα Θεό, ποὺ ἀγαπάει ὅλη τὴν Δημιουργία καὶ ἔγινε ἄνθρωπος ἀπὸ ἀγάπη, τὸν Ἐσταυρωμένο Χριστὸ ζητοῦσε ἡ ψυχή μου, καὶ τὸ μαρτυροῦσε τὸ κλάμα της, ποὺ ΤΗΣ ΑΡΝΙΟΜΟΥΝ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ μαζί Του! Ἐπειδὴ οἱ γονεῖς μου δὲν μοῦ παρέδιδαν αὐτὸ τὸ μέλλον, ἀντὶ νὰ μοῦ δείξουν πόσο μὲ ἀγαπάει ὁ Χριστός, μοῦ ἔδειχναν μόνο πόσο μὲ ἀγαποῦσαν ἐκεῖνοι, καὶ θύμωνα ποὺ μὲ ἀδικοῦσαν. Τὸ γενικὸ συμπέρασμά μου εἶναι ὅτι τὸ μέλλον μου τὸ στέρησαν οἱ θεωρίες τῶν ἄθεων “αὐθεντιῶν”, ποὺ ἔλεγαν στὴν ψυχή τους ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός…
«Ὁ φόβος ὅτι θὰ χάσουμε τὶς βεβαιότητές μας, ποὺ μᾶς δίνουν τὴν δύναμή μας, ἀποδεικνύει ὅτι μόνο βεβαιότητες δὲν εἶναι, ἀλλὰ τὰ εἴδωλα ποὺ ὑψώσαμε ἀπὸ μόνοι μας», εἶπε ὁ Νήφων. Ξεκινήσαμε μαζὶ τὸν δρόμο γιὰ τὸ σχολεῖο, καὶ συνεχίζουμε τὴν χθεσινὴ συζήτηση. «Ὁ σεμνὸς καὶ ὁ ἔντιμος εἶναι ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΑΝ ΤΟΝ ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ Ο ΑΛΛΟΣ, ἐπειδὴ ΕΧΕΙ ΑΝΑΠΑΥΜΕΝΗ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ! Εἶναι συνετὸς καὶ φρόνημος, τί ἄλλο τοῦ χρειάζεται;», συνέχισε ὁ Νήφων. «Οἱ πνευματικὲς προσωπικότητες ἔχουν αἴσθημα χρέους καὶ εὐθύνης, καὶ γενικὰ ἔχουν νὰ δώσουν στοὺς ἄλλους! Δὲν ἀσχολοῦνται μὲ ἀνοησίες. Πολλὰ παιδιὰ καταλήγουν ΝΑ ΥΠΟΚΥΠΤΟΥΝ στὴν ἐπιρροὴ τῶν ἄλλων παιδιῶν, καὶ ΝΑ ΕΞΑΡΤΙΟΥΝΤΑΙ ἀπὸ τὴν γνώμη τους, καὶ μὲ αὐτὸ τὸ τραγικὸ λάθος φυλακίζονται μέσα στὴν μάζα! Τὸ κάνουν γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουν τὴν ἀνάγκη νὰ ἀνήκουν κάπου, ἐπειδὴ δὲν ἔμαθαν ὅτι ἀνήκουν στὸν Πατέρα τους, τὸν Χριστό! Πρέπει ὅμως νὰ κάνουμε κάτι γιὰ νὰ τοὺς δείξουμε ὅτι Η ΜΑΖΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ!».
«Ὅταν λέμε ὅτι ἡ ἔλλειψη μέλλοντος μᾶς στερεῖ τὸ κύρος, τί ἀκριβῶς ἐννοοῦμε;», ῥώτησα προσπαθώντας νὰ δῶ λίγο “ψηλότερα”.
«Παῦλο, ἡ αἰώνια ψυχή μας ἔχει τὴν βεβαιότητα τοῦ αἰωνίου μέλλοντός της! Αὐτὸ μᾶς κάνει ἀνωτερους ἀπὸ τὰ ζῶα. Μέσα μας ἀναβλύζει μιὰ ὑπέροχη δύναμη ποὺ βρίσκεται πανταχοῦ παροῦσα στὴν ζωή μας, ἡ συνείδηση, ποὺ βεβαίως προϋποθέτει Θεό, ἐπειδὴ εἶναι ἡ φωνή Του. Δίχως Θεὸ συνείδηση δὲν ὑπάρχει, καὶ τότε κάθε φραγμὸς γιὰ τὴν ἀναχαίτηση τοῦ κακοῦ ἔχει πέσει. Δηλαδή, ἀκολουθοῦμε τὴν συνείδησή μας, γιὰ νὰ μὴν χάσουμε τὴν πορεία πρὸς τὸν ἀνώτερο σκοπό μας».
«Δηλαδὴ ὅποιος δὲν θυσιάζεται γιὰ τὸν ἀνώτερο σκοπό του, καταλήγει “ἀσυνείδητος” καὶ δὲν διαφέρει ἀπὸ ἕνα “ζῶο”;», ῥώτησα φρίττοντας, γιὰ τὰ ἔνστικτα ποὺ νόμιζα γιὰ “φίλους μου”… Γιὰ νὰ ἀνακτήσω τὶς δυνάμεις μου, θέλησα νὰ ἀνακεφαλαιώσω τὸν τρόπο ποὺ ἡ ἁμαρτία “ἐξισώνει” τὸν ἔφηβο μὲ τὸν ἐνήλικα. «Λέγοντας οἱ ἄθεοι ὅτι “καθένας σώζεται μόνος του”, οἱ γονεῖς μεγαλώνουν τὰ παιδιά τους δείχνοντάς του μόνο τὴν ἐπιβίωση, καὶ αὐτὸ στερεῖ ἀπὸ ὅλους τὸ κύρος τῆς ἀνώτερης ἀποστολῆς. Ἀφοῦ οἱ γονεῖς θέλουν νὰ φτιάχνουν τοὺς κανόνες, νοιώθουν ὅτι συνεχῶς πρέπει νὰ δικαιολογοῦν τὶς ἐπιλογές τους ἔναντι τῶν ἐφήβων. Ὁπότε ἀφοῦ οἱ ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ ἔχουν ἀγνοηθεῖ, μεταξὺ ἐφήβων καὶ ἐνηλίκων ἑδραιώνεται μία ΣΧΕΣΗ “ΙΣΟΤΗΤΑΣ”, δηλαδὴ σχέση διαπραγμάτευσης καὶ συμφωνίας! Αντιμετωπίζοντας ὅμως τὸν ἔφηβο ὡς “ἰσότιμο”, τὸν ἀφήνουν ΕΡΜΑΙΟ ΤΩΝ ΕΝΟΡΜΗΣΕΩΝ ΤΟΥ, καὶ γιὰ νὰ τοῦ σκεπάσουν τὸ ΑΓΧΟΣ καὶ τὴν ΔΥΣΦΟΡΙΑ ποὺ ἀφήνει στὴν ψυχή ἡ ΑΝΟΜΙΑ, βασίζονται στὴν ἐμπορικὴ ἀποπλάνηση…». Εἴχαμε μπεῖ στὸ προαύλειο τοῦ σχολείου καὶ δὲν πρόλαβα νὰ τελειώσω, ἐπειδὴ κάποιος συμμαθητὴς μᾶς σύστησε τὸν καινούργιο τῆς τάξης μας, ποὺ εἶχε μετακομίσει ἀπὸ τὸ ἐξωτερικό. Ὁ Ἰφικράτης τοὺς περιέγραφε τὴν κατάσταση τῆς ὁμοφυλοφιλίας ἐκεῖ μακριὰ ποὺ ζοῦσε, ποὺ εἶχε ξεφύγει τελείως, ἀλλὰ αὐτὸ… “χαροποιοῦσε” τὸν Ἰφικράτη! Ὀ τρόπος ποὺ κοιτοῦσε ἕνα ἄλλο ἀγόρι μὲ ἔκανε νὰ νοιώσω ἄβολα, καὶ τότε εἶδα ὅτι χωρὶς συνείδηση ὁ ἄνθρωπος γίνεται χειρότερος ἀπὸ ζῶο! Μόλις βγῆκε ὁ πατέρας τοῦ Ἰφικράτη ἀπὸ τὸ γραφεῖο τῶν καθηγητῶν, κοκκάλωσα· τὸ ντύσιμό του ἦταν κραυγαλέο, καὶ τὸ βλέμμα του ἔπεφτε στὴν παρέα τῶν ἀγοριῶν μὲ… ἡδυπάθεια! Ὅταν τὰ ἔβλεπα αὐτὰ στὴν τηλεκόλαση τὰ θεωροῦσα “φυσιολογικά(!)”, ἀλλὰ δὲν πίστευα ποτὲ ὅτι θὰ ἐρχόταν στιγμὴ ποὺ ΘΑ ΕΙΣΧΩΡΟΥΣΑΝ ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΖΩΗ! Αὐτὴ ἦταν ἡ “ΕΞΕΛΙΞΗ” τῆς “ἰσότητας” τῶν ἐφήβων μὲ τοὺς μεγάλους; Ἡ καρδιά μου χτυποῦσε πανικόβλητη, καὶ πῆρα τὸν Νήφονα γιὰ νὰ ἀπομακρυνθοῦμε.
«Παῦλο, κράτησε τὴν ψυχραιμία σου!», εἶπε ὁ Νήφων καταστενοχωρημένος. «Πρέπει νὰ σταθοῦμε στὸ ὕψος μας, ὅπως κάνουν πάντα οἱ Ἕλληνες Χριστιανοί! Ἔχουμε τὴν Παράδοσή μας! Ἔχουμε τοὺς Ἁγίους μας, ἔχουμε τὴν Παναγία μας! Θὰ τοὺς κατεβάσουμε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ θὰ τοὺς βάλουμε στὴν ζωή μας! Θὰ πορευόμαστε μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ! Θὰ ζητᾶμε ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ γίνει ὁ Ὁδηγός μας, καὶ μὲ τὴν ὑπακοὴ θὰ κρατήσουμε τὴν εὐπρέπεια στὸ σχολεῖο μας! Νὰ ξέρεις ὅτι ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΟΠΛΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ καὶ εἶναι ΑΝΙΚΗΤΑ! Τώρα θὰ μάθουμε νὰ τὰ χρησιμοποιοῦμε! Δὲν θὰ ἀφήσουμε καὶ ἐμεῖς τὰ παιδιὰ ἀφύλαχτα στην αὐτοκαταστροφή!».
Στὸ μυαλὸ μοῦ ἦρθε ἡ δική μου “ἐξέγερση”, ποὺ μέχρι χθὲς μοῦ φαινόταν “λογική”! Δὲν εἶχα συνειδητοποιήσει ὅτι ἡ πρώτη ἐπανάσταση, ἡ πρώτη ΑΝΥΠΑΚΟΗ ἦταν ὅτι παρακολουθοῦσα τὴν τηλεκόλαση, ἐπειδὴ οἱ γονεῖς μου εἶχαν “ἀπενοχοποιήσει” τὰ πάντα! Ἴσως αὐτὴ νὰ ἦταν ἡ δική τους “ἐξέγερση” ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ, ἡ δική τους῎… “προσωπικὴ δικαιοσύνη”! Ὅμως οἱ ὑπερβολικὲς ἱκανοποιήσεις ποὺ φέρνουν στὴν ψυχὴ τὸν κόρο, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ξεσπάσματα τῆς βίας, ἔφερναν καὶ αὐτὰ τῆς ἀνωμαλίας! «Τελικὰ εἶναι μεγάλη παγίδα τὸ “ὅσα περισσότερα γνωρίζουμε, τόσα περισσότερα “δικαιούμαστε”! Ἠ ἀθλιότητα ποὺ εἴδαμε “ἐξατμίζει” κάθε ἀνθρώπινη ἀξία, καὶ ἀρνοῦμαι ὅτι λέγεται “δικαίωμα”! Ἀρνοῦμαι νὰ μᾶς κάνουν οἱ ἄλλοι “συγκρατούμενούς τους”! Νῆφον, γιατὶ ἐξαπατοῦν τὸν κόσμο; Τί “διόρθωσε” ἡ ἐπιστήμη μὲ τὶς γνώσεις ποὺ ἔδωσε στὸν κόσμο; Τὴν ἀνώτερη ἀποστολὴ τοῦ ἀνθρώπου; Πρέπει νὰ καταλάβουμε ἐγκαίρως ὅτι στὸ σχολεῖο ΔΕΝ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΕΞΥΠΝΟΙ!
«Τὰ μαθήματα τοῦ σχολείου σήμερα, μὲ τὴν ἄγονη μαθηση φουσκώνουν τὰ μυαλὰ τῶν μαθητῶν μὲ οἴηση, γιὰ τοὺς ὑποτιθέμενους ἀνώτερους στόχους ποὺ θὰ φτάσουν. Αὐτὸ τὸ ἔδαφος περιμένει τοὺς κακοὺς σπόρους, ποὺ οἱ γονεῖς δὲν ἐμποδίζουν. Τὸ εἶπες κι ἐσὺ χθές· γιὰ νὰ ἀντικαταστήσουν παλιότερα κάποιοι τὴν χριστιανικὴ μόρφωση, καὶ νὰ ἀντικαταστήσουν τὶς ἐκκλησίες μὲ σχολεῖα, ὑποστήριζαν πὼς ὅσο θὰ ἄνοιγαν σχολεῖα, τόσο θὰ ἔκλειναν φυλακές! Αὐτὸ ποὺ ἔκαναν ὅμως ἦταν ΝΑ ΘΕΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΜΟΡΦΩΣΗ καὶ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ, καὶ νὰ “πετάξουν” τὸν Θεό, λέγοντας πὼς ἡ μόρφωση ἀντικαθιστοῦσε τὰ πάντα… Ὁ κόσμος τοὺς ἄκουγε καὶ βασίστηκε στὰ σχολεῖα ποὺ ἔφτιαχνε, ἀλλὰ ἀντὶ οἱ φυλακὲς νὰ κλείνουν, αὐξάνονταν! Εἶχαν πέσει θύματα τῆς ἀπάτης, ὅτι ἡ μόρφωση μποροῦσε νὰ ἀντικαταστήσει ΤΟΝ ΗΘΙΚΟ ΝΟΜΟ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ! Τὸ τραγικὸ εἶναι ὅτι ἄν ὑπάρχουν φυλακὲς ἐπὶ γῆς, ὑποχρεωτικὰ ὑπάρχουν καὶ ἀνάλογες γιὰ μετὰ τὸν θάνατο! Οἱ μάζες τῶν ἄφρονων ἀνθρώπων ψάχνοντας τὶς ἡδονές, θέλουν νὰ περάσουν τὴν ζωή τους μέσα στὴν σαγήνη, ἀλλὰ δὲν ξέρουν ὅτι σαγήνη σημαίνει δίχτυ! Ἐκεῖ μέσα λέει ἡ παραβολὴ τοῦ Κυρίου θὰ μαζευτοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἀλλὰ τὼρα οἱ ἄφρονες δὲν βλέπουν ὅτι τὸ δίχτυ κάτω ἀπὸ τὰ πόδια τους ΚΙΝΕΙΤΑΙ! Ἡ παραβολὴ μιλάει ἀκόμα καὶ γιὰ τὸ φτυάρι ποὺ κρατάει ὁ Χριστὸς στὸ χέρι Του, καὶ ὅταν ἔρθει ἡ Συντέλεια τοῦ κόσμου θὰ καθαρίσει τὸ Ἁλωνι Του ἀπὸ τὰ ζιζάνια! Τὸ μὲν σιτάρι θὰ τὸ συνάξει στὴν Ἀποθήκη Του, τὸ δὲ ἄχυρο θὰ τὸ πετάξει στὸ ἄσβεστο καμίνι…».
«Νῆφον, ὅταν ἔφυγα χθὲς ἀπὸ τὸ σπίτι σου, διάβασα τὸ βιβλιαράκι ποὺ μοῦ ἔδωσες. Πρῶτα ἔλεγε γιὰ πολλοὺς ἐγκληματίες, παρανόμους, ἀκόμα καὶ ἀγριανθρώπους ποὺ μεταβλήθηκαν ἀπὸ τὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἄλλαξαν τὴν ζωή τους πρὸς τὴν ἁγνότητα καὶ τὴν ἁγιότητα! Εἶχε καὶ κάποια κείμενα καὶ —δὲν ξέρω πῶς νὰ τὸ πῶ— ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου εἶχε μέσα ΜΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗ ΔΥΝΑΜΗ, ποὺ ἄγγιξε τὴν ψυχή μου! Ἀπὸ τὰ ὑπόλοιπα ποὺ διάβασα γιὰ τὴν χριστιανικὴ ἀναγέννηση καὶ τὴν ἀρετή, εἶδα ὅτι ἄν ἀγαπήσουμε τὴν ἁγνότητα, γινόμαστε ναὸς τοῦ Χριστοῦ! Εἶναι ἔγκλημα νὰ ἀφήνουμε τὴν ψυχή μας φυλακισμένη, ἐνῶ ἡ ἀνώτερη ἀποστολή της εἶναι νὰ φέρει μέσα της τὸν Χριστό! Νὰ μοῦ δώσεις κι ἄλλο βιβλίο, γιὰ νὰ μάθουν τὰ μάτια μου νὰ συλλαμβάνουν τὴν ὀμορφιὰ τοῦ Χριστοῦ! Τώρα τὸ πιστεύω ὅτι μὲ τὴν ἁγνότητα μπορεῖ ἡ ζωή μας νὰ ζεῖ “θαύματα”! Νομίζω ὅτι ὅλα τὰ παιδιὰ στὸ σχολεῖο θὰ θέλουν νὰ βγοῦν ἀπὸ τὴν “φυλακὴ” ποὺ μπῆκαν, ἐπειδὴ ΤΑ ΑΦΗΣΑΝ ΑΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΑ! Ἡ Παναγία θὰ μᾶς διδάξει τὴν ἁγνότητα! Διάβασα ὅτι γιὰ τὸ πρῶτο ποὺ πρέπει νὰ ἀγωνιστοῦμε, εἶναι ὁ φόβος Θεοῦ!».
«Παῦλο, μόλις ἀρχίσει ὁ ἄνθρωπος νὰ συνειδητοποιεῖ τὴν ἁμαρτία του, νὰ τὴν ὁμολογεῖ καὶ νὰ παίρνει σωστὴ στάση ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ, Ἐκεῖνος ἀμέσως ἀνταποκρίνεται! Ἀμέσως ὁ Κύριος ἔρχεται ὡς Ἰατρός, γιὰ νὰ θεραπεύσει αὐτὸν τὸν ἄρρωστο καὶ νὰ γλυκάνει τὴν ψυχή του! Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ δώσει μαρτυρία, πρέπει νὰ εἶναι ἕτοιμος νὰ ἀντιστέκεται στὴν ἁμαρτία μέχρι θανάτου, νὰ κατατροπώνει δηλαδὴ τὰ πάθη διὰ τῆς ἀρετῆς του!
Τίνα οὖν καρπὸν εἴχετε τότε ἐφ’ οἷς νῦν ἐπαισχύνεσθε; Τὸ γὰρ τέλος ἐκείνων θάνατος.
Νυνὶ δὲ ἐλευθερωθέντες ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας, δουλωθέντες δὲ τῷ Θεῷ ἔχετε τὸν καρπὸν ὑμῶν εἰς ἁγιασμόν, τὸ δὲ τέλος ζωὴν αἰώνιον.
Τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος, τὸ δὲ χάρισμα τοῦ Θεοῦ ζωὴ αἰώνιος ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν.
Ποιόν καρπὸ λοιπόν, ποιά ὠφέλεια εἴχατε τότε ἀπὸ τὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας, γιὰ τὰ ὁποῖα ὅταν τὰ θυμᾶστε τώρα ντρέπεστε; Διότι ἡ κατάληξη ἐκείνων εἶναι ὁ πνευματικὸς θάνατος. Τώρα ποὺ ἀποκτήσατε τὴν ἐλευθερία καὶ ἀπαλλαγήκατε ἀπὸ τὴν δουλεία τῆς ἁμαρτίας, ὑποδουλωθήκατε θεληματικὰ στὸν Θεό, ἔχετε ὡς καρπὸ τὴν προκοπὴ στὴν ἁγνότητα, καὶ τελικὸ καὶ ἀναφαίρετο κέρδος τὴν αἰώνια ζωή. Διότι ὁ μισθὸς ποὺ πληρώνει ἡ ἁμαρτία τοὺς δούλους της εἶναι ὁ πνευματικὸς θάνατος, τὸ δῶρο ὅμως τοῦ Θεοῦ πρὸς ἐκείνους ποὺ Τὸν ὑπακούουν, εἶναι ἡ αἰώνια ζωὴ διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. (Ῥωμ. 6,21-23)
Μὲ αὐτὸ τὸ χρῶμα εἶναι διδαχὲς ἀπὸ τὶς “Συμβουλὲς γιὰ τὸ ἦθος τῶν ἀνθρώπων σε 170 κεφάλαια», τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου τοῦ Μέγα, ποὺ βρίσκονται στὸν α΄ τόμο τῆς Φιλοκαλίας,
Μὲ αὐτὸ τὸ χρῶμα εἶναι λόγια ποὺ εἰπώθηκαν ἀπὸ τὸν Γέροντα Ἐφραὶμ τῆς Ἀριζόνας
* Πέτρου Β΄2,3
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει
τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
