«Τί ἔκανε λέει; Θὰ μᾶς δώσουν ἄλλο νόμισμα ποὺ θὰ εἶναι καὶ ὑποτιμημένο;», ἀγρίεψε ὁ πατέρας καὶ τινάχτηκε στὴν καρέκλα σὰν ἀγρίμι. Παίρνοντας τὰ μάτια του ἀπὸ τὴν τηλεόραση εἶδα τὴν ἀποδοχὴ ἐκ μέρους του, τῆς πρόσκλησης στὸν ἀνεπιεικὴ οἰκονομικὸ πόλεμο ποὺ μόλις ἄρχιζε! Τὸ μαχητικὸ βλέμμα του ἐξέπεμπε νοερὲς ἰαχὲς ποὺ δήλωναν ὅτι θὰ “ἔδινε τὸ αἷμα του” γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τὴν “πληγὴ” ποὺ τὸν πλησίαζε! Ἔμπειρος ἐπιχειρηματίας, σχεδίαζε ἀρκετὸ καιρὸ τὸ μεγάλο ἄνοιγμα στὴν δουλειά του· γιὰ νὰ ἔκανε μία σημαντικὴ συνεργασία μὲ ξένους, ἔπρεπε πρῶτα νὰ κατάφερνε νὰ συγκεντρώσει τὸ μεγάλο ποσὸ χρημάτων ποὺ χρειαζόταν. Ὅμως τοῦ πατέρα μου δὲν τοῦ ἔφτανε ποτὲ αὐτὸ ποὺ εἶχε. Μόλις ἀποκτοῦσε ὅ,τι τοῦ στεροῦσε τὸν ὕπνο, κάποιος ἄλλος οἰκονομικὸς στόχος θὰ ἐμφανιζόταν πολὺ ὑψηλότερος καὶ πολὺ ἑλκυστικότερος. Αὐτὸ τὸν ἔκανε νὰ νιώθει “γίγαντας”, εἶπε κάποτε ποὺ σκεφτόταν δυνατά. Πάντα ὁ φόβος νὰ μὴν χάσει τὴν περιουσία του τάραζε τὴν ψυχή του, ὅπως γινόταν καὶ αὐτὴ τὴν στιγμή. Μπορεῖ νὰ μοῦ χρειάζονταν ἀκόμα τρία χρόνια γιὰ νὰ ἐνηλικιωθῶ, ἀλλὰ καταλάβαινα ὅτι ἡ παραζάλη ἀπὸ τὶς οἰκονομικὲς ἀνακατατάξεις ποὺ συνήθιζε νὰ ἀκούει πάντα προσηλωμένος, ἔκρυβε δυστυχία! Τοῦ μιλοῦσα σὲ κάθε εὐκαιρία, ἀλλὰ μοῦ ἀπαντοῦσε ὅτι ἤμουν τοῦ κατηχητικοῦ καὶ μικρός, καὶ δὲν ἤξερα τί γινόταν ἐκεῖ ἔξω στὶς ἐπιχειρήσεις. Οὔτε τὴν μάνα ἄκουγε, ἀλλὰ ἐκείνη τὸν εἶχε μάθει. Τοὺ μίλησε μὲ ὑπομονή, προσπερνώντας καὶ πάλι τὸν ἀπότομο τρόπο του:
«Πάντα οἱ Ἕλληνες ἤμασταν φτωχὸς λαὸς καὶ πάντα προκόβαμε, Παντελή! Θυμᾶσαι ποὺ σοῦ τὸ ἔλεγε ἡ συγχωρεμένη ἡ μάνα μου; Τὰ χρήματα δὲν εἶναι ἡ ζωή μας! Καὶ νὰ μὴν καταφέρεις νὰ κλείσεις τὴν συμφωνία δὲν χάλασε ὁ κόσμος, ἔχει ὁ Θεός! Οἱ καιροὶ εἶναι δύσκολοι γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους! Δόξα τῷ Θεῷ νὰ λέμε! Ἄς εἴμαστε καλά, ἀλλὰ νὰ κάνουμε καὶ καλὰ πράγματα! Φώτιση χρειαζόμαστε!». Πῆρε τὸ τηλεχειριστήριο καὶ ἔκλεισε τὴν τηλεόραση γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ἡσυχάσει ὁ πατέρας μου, ἀλλὰ ἐκεῖνος τῆς ἀπάντησε μὲ περισσότερο πεῖσμα.
«Μὲ τοὺς πρόχειρους ὑπολογισμούς ποὺ ἔκανα, θὰ ἔχουμε τραγικὲς ἀπώλειες στὰ χρήματά μας! Ὅταν καταργεῖται ἕνα νόμισμα δὲν ἔχει νόημα ποὺ τὸ ἔχεις συσσωρεύσει, ἐπειδὴ ἀχρηστεύεται! Θὰ πρέπει νὰ τὸ ἀνταλλάξεις μὲ αὐτὸ ποὺ ἀρχίζει νὰ κυκλοφορεῖ. Συνήθως ἡ ἰσοτιμία δὲν εἶναι συμφέρουσα καὶ ὅταν γίνεται, παθαίνεις ζημιά! Μπορεῖ δηλαδὴ νὰ νομίζεις ὅτι κρατᾶς κάποιο ποσό, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀλλαγὴ νὰ μείνεις μὲ ἄδεια χέρια!», εἶπε μὲ τὰ μάτια σχεδὸν γουρλωμένα.
«Ὁ Ἅγιος Παΐσιος εἶχε πεῖ, ὅτι ὅταν δὲν γκρινιάζει κάποιος γιὰ μία ἀναποδιὰ ποὺ τὸν βρίσκει, ἀλλὰ δοξάζει τὸν Θεό, τότε σκάει ὁ διάβολος καὶ πάει σὲ ἄλλον ποὺ γκρινιάζει, γιὰ νὰ τοὺ τὰ φέρει ἀνάποδα. Ὁ Κύριος καὶ Δεσπότης τῆς ζωῆς μας διοικεῖ τὸν κόσμο Του ὅπως κρίνει Ἐκεῖνος, ὡς Πάνσοφος, Παντοδύναμος καὶ Πανάγαθος ποὺ εἶναι! Σκέψου μόνο ὅτι ἐνῶ εἶναι ὁ Κυρίαρχος τῶν πάντων, εἶναι ὁ δικός μας Πατέρας καὶ μποροῦμε νὰ Τοὺ λέμε: ἐπικαλέσομαί Σε, ταχὺ ἐπάκουσόν μου!».
«Τὰ λὲς αὐτὰ ἐπειδὴ δὲν ξέρεις τί εἶναι μία ὑποτίμηση. Καταλαβαίνεις ὅτι θὰ χάσουμε τὴν εὐκαιρία τῆς ζωῆς μας; Τὰ πράγματα ἔχουν ἀλλάξει Ἀγγελική, ἡ ζωὴ ἔχει ἐκπέσει στὴν ἐπιβίωση! Τόση δουλειά, τόσα σχέδια…». Τὸν ἔβλεπα νὰ παλεύει μὲ τὴν θλίψη ποὺ τὸν πίεζε καὶ στενοχωριόμουν ποὺ ὑπέφερε. Φαινόταν τόσο κουρασμένος, ποὺ μοῦ ἔδωσε τὴν ἐντύπωση ὅτι δυσκολευόταν νὰ ἀναπνεύσει. Ὅπως καθόταν στὸ τραπέζι ἀκούμπησε τὸ κεφάλι μέσα στὴν παλάμη του καὶ ἔκλεισε τὰ μάτια ἀποθαρρημένος.
Μπορεῖ νὰ ἤμουν μικρὸς ἀλλὰ μποροῦσα νὰ δῶ τὸ προφανές· τὰ ὑποτιθέμενα στηρίγματα τῆς κοινωνίας ἀποδείχτηκε ὅτι κατέρρευσαν, τὸ λέμε καθημερινὰ μὲ τοὺς φίλους μου. Ἡ πρόοδος δὲν ἦρθε ἀπὸ τὸν δρόμο ποὺ περίμεναν ὅλοι ὥς τώρα, ἀλλὰ οὔτε καὶ πῆραν ἔστω μία καλὴ πορεία τὰ πράγματα! Ἡ μάνα μου —καὶ ἡ γιαγιά μου μέχρι πρόσφατα— μοῦ ἔμαθαν νὰ λέω τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους. Γιὰ τὴν ζωή μου θέλω μόνο ὅ,τι ἔχει ἀποδειχτεῖ ὅτι εὐεργετεῖ τὴν ψυχή μου! Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ ἔχω γίνει αὐστηρὸς μὲ κάτι ποὺ φαίνεται καλὸ στοὺς περισσότερους, ἀλλὰ βλέπω ὅτι στὸ τέλος ὁδηγεῖ στὸ κακό.
«Πάλι χρησιμοποιεῖς τὴν ὀρθολογιστικὴ λογικὴ ποὺ εἶναι μικρή, στενή, τοῦ εἶπε ἡ μάνα μου, «ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος τρέφεται ἀπὸ τὴν μεγάλη λογική, τῆς αἰωνιότητας, ὅπου συναισθάνεται τὴν μικρότητα καὶ τὴν ἁμαρτωλότητά του καὶ ἀγωνίζεται νὰ καθαριστεῖ. Ἔκεῖ ὅλα αὐξάνονται ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ! Ἔχω νὰ σοῦ κάνω μία πρόταση!», ἀναφώνησε στὸ τέλος χαρούμενη ἀπὸ κάποια ἰδέα ποὺ φώτισε τὰ μάτια της. Ὁ πατέρας σήκωσε τὸ κεφάλι καὶ τὴν κοίταξε. «Ἀντὶ νὰ διακινδυνεύσεις γιὰ νὰ ἐπεκτείνεις τὴν δουλειά σου, μπορεῖς νὰ βρεῖς τρόπους νὰ ὠφελήσεις τοὺς πελάτες ποὺ ἔχεις ἤδη! Εἶσαι πολλὰ χρόνια στὴν ἀγορά, σὲ ξέρουν πολλοί. Μπορεῖς νὰ μεταβάλλεις τὴν συνεργασία ποὺ ἔχετε σὲ τέτοιο ἐπίπεδο ποιοτικῆς ἐξυπηρέτησης, ποὺ νὰ ἀνοίξεις ἐσὺ νέους δρόμους συνεργασιῶν ὅπου θὰ εἶστε ὅλοι διπλὰ κερδισμένοι!». Ὁ πατέρας τὴν κοίταζε χωρὶς νὰ καταλαβαίνει καὶ ἐκείνη προσπάθησε νὰ ἐξηγήσει καλύτερα. «Ἀπὸ τυπικὲς καὶ ἀπόμακρες ποὺ εἶναι οἱ σχέσεις σου μὲ τοὺς προμηθευτὲς καὶ τοὺς πελάτες σου, μπορεῖς νὰ τοὺς δεῖς σὰν μακρινοὺς συγγενεῖς σου, νὰ γνωριστεῖς καλύτερα μαζί τους καὶ μὲ σκέψεις καὶ λόγους ἐποικοδομητικοὺς νὰ ἐπινοήσετε πρακτικὲς ὅπου αἰσθητὴ προτεραιότητα θὰ ἔχουν οἱ ἄνθρωποι, ὄχι ἀποκλειστικὰ τὸ κέρδος. Νὰ κάνετε ἕναν συνασπισμὸ ἀνθρωπιᾶς καὶ νὰ ἀλληλοβοηθιέστε, κάπως ἔτσι τὸ λέω. Ἐννοεῖται ὅτι γιὰ νὰ γίνει αὐτὸ θὰ ἔχει πνευματικὴ βάση. Θὰ σὲ βοηθήσουμε ἐγὼ καὶ ὁ Παναγιώτης. Ἐντείνοντας τὸν πνευματικὸ ἀγώνα σου θὰ καταπολεμήσεις τὸ πνεῦμα ἀργίας ποὺ σὲ ταλανίζει καὶ παραμελεῖς τὰ πνευματικὰ καθήκοντά σου. Ἀλλιῶς τὸ ἀνενεργὸ τάλαντό σου θὰ παραμείνει θαμμένο στὴν γῆ καὶ ἐσὺ θὰ συνεχίζεις νὰ παραβιάζεις τὰ καθήκοντά σου».
«Δὲν γίνονται αὐτὰ τὰ πράγματα στὶς ἐπιχειρήσεις. Ἐκεῖ βρίσκεσαι γιὰ νὰ κερδίζεις καὶ νὰ ἐπικρατεῖς!».
«Ναὶ ἀλλὰ ἄν μπορεῖς νὰ ὠφελήσεις τοὺς ἄλλους, πρέπει νὰ τὸ κάνεις! Ὅταν δουλεύουμε κάτι στὸ μυαλό μας πάντα βρίσκουμε τρόπο! Κανεὶς δὲν θέλει νὰ ἔρθει ὥρα ποὺ θὰ ἀκούσει “τὸν πονηρὸν δοῦλον ἐκβάλλετε εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον”… Ἡ πνευματικὴ ἀργία εἶναι τμῆμα τῆς κακίας καὶ ῥίζα τῆς πονηρίας! Ὀφείλουμε νὰ ἀγωνιζόμαστε ἐναντίον τῶν πειρασμῶν καὶ τῆς ἁμαρτίας γιὰ νὰ μὴν γίνει ἡ ψυχή μας χωράφι γεμάτο ἀγκάθια».
«Ξέρεις ὅτι εἶμαι πολυάσχολος καὶ ἔχω πολλὰ στὸ κεφάλι μου…».
«Πατέρα», μπῆκα κι ἐγὼ στὴν συζήτηση, «πρέπει νὰ σεβόμαστε τὴν ψυχή μας, νὰ μὴν μᾶς διαφεύγουν ὅσα εἶναι δική μας δουλειὰ νὰ γίνουν! Φθείρεσαι μὲ τὴν ἀγωνία γιὰ τὶς λεπτομέρειες καὶ τὰ γεγονότα τοῦ ἔξω κόσμου καὶ προσπερνᾶς τὸν ἐσωτερικὸ ἄνθρωπο! Ἡ ζωὴ ἔγινε ψεύτικη ἀλλὰ ἡ ψυχὴ στὸ ψέμα δὲν χωράει! Χρωστᾶμε στὸν ἑαυτό μας νὰ ἀποκτήσουμε αὐτογνωσία γιὰ νὰ σταματήσει ὁ ἕνας καὶ ὁ ἄλλος νὰ μπερδεύουν τὶς σκέψεις καὶ τὰ συναισθήματά μας. Προσωπικὰ δὲν δέχομαι νὰ διαμαρτύρεται ἡ ψυχή μου καὶ νὰ μὴν τὴν ἀκούω ἐπειδὴ “δὲν προλαβαίνω”! Ἄν δὲν μετανοήσω ἐκεῖ ποὺ θὰ μοῦ κάνει παράπονα, σημαίνει ὅτι δὲν ἀντιλαμβάνομαι τὴν πραγματικότητα καὶ ὅτι ἀποφάσισα ὅτι δὲν ἀξίζω τὴν ἀνώτερη φύση μου, ποὺ διαμαρτύρεται…Τότε μὲ ποιά φύση μου θὰ στήσω τὴν ζωή μου, μὲ τὴν κατώτερη;».
«Παντελή, νομίζω ὅτι “ἐπενδύεις” τὴν ψυχή σου στὶς παράξενες συνήθειες τῶν ξένων ποὺ θέλεις νὰ συνεργαστεῖς», συνέχισε ἡ μάνα μου. «Ἀπὸ τὶς περιγραφές καὶ τὶς ἐπιλογές τους κατέληξα ὅτι πρόκειται γιὰ ἄπληστους ἀνθρώπους. Ἡ ἀκόρεστη ἐπιθυμία γιὰ πλοῦτο καὶ ἐξουσία εἶναι δαιμονική! Τώρα συνειδητοποιῶ ὅτι ἀναδύθηκε ἀπὸ μέσα σου πνεῦμα περιεγείας καὶ ἔχει ἀνοίξει ἡ ὄρεξή σου νὰ μπεῖς μαζί τους σὲ ἀχαρτογράφητους δρόμους! Ὁ ἀπαγορευμένος καρπὸς φαίνεται δελεαστικός, ὡραῖος στὰ μάτια καὶ εὐχάριστος στὴν βρώση… Ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου εἶναι πρόθυμη στὰ πονηρά, ἀλλὰ στὶς κρίσιμες στιγμὲς τοῦ πειρασμοῦ ἐμεῖς πρέπει νὰ γρηγοροῦμε!».
«Μὲ τὶς διοικητικὲς ἱκανότητές μου καὶ τὰ σχέδια τῶν ξένων θὰ κάνουμε ὄλους τοὺς ἀνταγωνιστὲς στὴν ἄκρη! Μπορεῖς νὰ καταλάβεις ὅτι γεννήθηκα γιὰ νὰ διευθύνω μεγάλη ἑταιρεία καὶ ὅτι μόνο τὰ λεφτά δὲν μοῦ φτάνουν;».
«Οἱ ἱκανότητες σοῦ δόθηκαν γιὰ νὰ προσφέρεις τὴν διακονία σου ἀλλὰ ἐπιτρέπεις νὰ διαστρέφονται σὲ φιλαρχία! Δὲν βλέπεις ὅτι θέλεις νὰ φαίνεσαι ἀνώτερος ἀπὸ τοὺς ἄλλους καὶ ἐπειδὴ ἔχεις ἐγωιστικοὺς σκοπούς ἔγινες ἀνικανοποίητος; Οἱ στόχοι ποὺ ἀναλύεις τόσο καιρὸ ἀποκαλύπτουν ἐπιπολαιότητα! Ξαφνικὰ ἔγινες κενὸς ἐσωτερικά; Κούφιος; Δὲν θὰ κριθοῦμε μόνο γιὰ τὰ ἔργα ἀλλὰ καὶ γιὰ τὰ λόγια μας! Ὁ Κύριος εἶπε ὅτι θὰ κριθοῦμε καὶ γιὰ κάθε ἀργὸ λόγο ποὺ θὰ ποῦμε, γιὰ τὸν ἄκαρπο, τὸν μάταιο! Τὰ λόγια μας εἶναι ἡ ἀπεικόνιση τοῦ πνεύματός μας! Ἡ καθαρὴ καρδιὰ ἀναδίδει ευθύνη ἀπέναντη στὴν συνείδηση, τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὸν Θεό! Καὶ τώρα διευθύνεις στὴν δουλειά σου, ἀλλὰ λάβε ὑπ’ ὄψιν ὅτι ἡ ΣΥΝΕΣΗ καὶ ἡ ΦΙΛΟΤΗΤΑ πρὸς τοὺς ὑπαλλήλους σου θὰ ἔδειχναν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ἹΚΑΝΟΤΗΤΑ! Ἄν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν εἶναι ὁ ἀνώτερος πόθος τῆς ζωῆς, ἡ ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ καὶ ἡ ΣΥΜΠΟΝΕΣΗ θὰ σοῦ “ἀγοράσουν” ἀγαθὰ ἀνεκλάλητα καὶ ἀναφαίρετα! Ὅταν προσέχουμε τὰ λόγια μας, συγκρατοῦμε τὸν ἑαυτό μας ἀπὸ τὴν δόξα ποὺ τυφλώνει!».
«Μόνο ποὺ ἐγὼ βρίσκομαι σὲ καμπὴ τῆς καριέρας μου Ἀγγελική! Ὁ τολμῶν νικᾶ! Καὶ πρέπει νὰ δῶ τί ἄλλο θὰ τολμήσω τώρα μὲ αὐτὴ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ νομίσματος καὶ τὴν ὑποτίμηση ποὺ θὰ μᾶς ἀφανίσει! Θὰ μιλήσω μαζί τους καὶ ἐκείνοι θὰ ξέρουν…». Δὲν τελείωσε τὴν κουβέντα του ὁ πατέρας μου καὶ τὸν εἴδαμε νὰ πιάνει τὸ στῆθος μὲ τὰ δύο χέρια σὰν νὰ πονοῦσε δυνατά. Στὸ πρόσωπό του οἱ συσπάσεις φανέρωναν κάποιο ὀξὺ πόνο ποὺ τὸν εἶχε ὐποτάξει καὶ τοῦ ἔκοβε τὴν ἀνάσα γιὰ κάμποσες στιγμές!
«Παντελὴ τί ἔχεις;», ρώτησε ἀνήσυχη ἡ μάνα καὶ πῆγε κοντά νὰ τοῦ μετρήσει τὶς σφίξεις στὸ καρπό τοῦ χεριοῦ. Μὲ εἶδε ὅτι λαχτάρισα καὶ εἶπε:
«Ἐντάξει εἶμαι τώρα. Ἦταν κάτι σὰν “χταπόδι” ποὺ μοῦ ἔσφιγγε τὸ στῆθος. Τώρα εἶμαι καλύτερα», εἶπε καὶ ἄρχισε νὰ τρίβει τὸ χέρι του σὰν νὰ ἦταν μουδιασμένο.
«Ὅχι καὶ νὰ χάσεις τὴν ὑγεία σου γιὰ τὴν δουλειά!», εἶπα μὲ φωνή, βλέποντάς τον κουρασμένο καὶ ἱδρωμένο. «Πατέρα ἄν θέλεις περισσότερα χρήματα γιὰ νὰ μὴ μᾶς λείπει τίποτα, τὸ θέμα λήγει ἐδῶ! Οὔτε ἡ μάνα τὰ θέλει, οὔτε ἐγώ! Ὅποιος ζεῖ μὲ ἐγκράτεια ζεῖ καὶ μὲ τὰ λίγα. Ἐκτὸς ἄν εἶσαι παθιασμένος μαζί τους καὶ ψάχνεις γιὰ τὸν ἑαυτό σου μία πολυέξοδη φυλακή!». Ὅπως τοῦ μετροῦσε τὴν πίεση, ἡ μάνα συμφώνησε μάζί μου κουνώντας τὸ κεφάλι. Βγάζοντας τὰ ἀκουστικὰ ἀπὸ τὰ αὐτιά, συμπλήρωσε:
«Ἐμεῖς σὰν οἰκογένεια θὰ ἀφήσουμε τὸν Χριστὸ νὰ μᾶς δείχνει τί θὰ κάνουμε!». Κοίταζε μὲ ἀποφασιστικότητα μία ἐμένα καὶ μία τὸν πατέρα, ποὺ ἐξακολουθοῦσε νὰ δείχνει καταβεβλημένος καὶ ἀπόμακρος. «Θὰ δείξουμε πνεῦμα σωφροσύνης καὶ θὰ κρατήσουμε μακριὰ ὅσους ἔχουν τὸ χρῆμα γιὰ θεό τους! Ἐντάξει Παντελή; Θὰ ζήσουμε μὲ αὐτοκυριαρχία καὶ ἐγκράτεια! Ἡ ψυχική καθαρότητα εἶναι τὸ πᾶν! Ἡ φιλοδοξία εἶναι σαράκι ἀλλὰ ἔχουμε χρέος νὰ παλέψουμε μὲ τὴν διεφθαρμένη φύση μας! Πῶς θὰ παρουσιαστοῦμε ὅταν βίβλοι θὰ ἀνοιχτοῦν καὶ τὰ κρυπτὰ τοῦ σκότους θὰ δημοσιευτοῦν;».
«Γιὰ ἐσᾶς προσπαθῶ», τῆς εἶπε ὁ πατέρας ἀλλὰ φαινόταν διαφορετικός. Ἤ δὲν εἶχε δύναμη τὸ σῶμα του, ἤ ταπεινώθηκε ἡ ψυχή του. Ἴσως καὶ τὰ δύο. «Ἐπειδὴ σᾶς ἀξίζει τὸ καλύτερο», εἶπε στὴν μάνα ὅσο ἐκείνη τὸν προέτρεπε νὰ ξαπλώσει στὸν καναπέ γιὰ νὰ συνέρθει ἀπὸ τὸν φόβο ποῦ πῆρε.
«Στὶς δυσκολίες χρειάζεται ὑπομονὴ Παντελή, ἐπειδὴ ἐκεῖ βασίζεται καὶ ἡ προσευχή! Ἔτσι γινόμαστε ἱκανοὶ νὰ ἀντέχουμε στὶς ἀντιξοότητες καὶ τὶς θλίψεις! Μὲ τὴν ὑπομονὴ περνᾶμε μέσα ἀπὸ τὸν πνευματικὸ ἀγώνα, ἀλλὰ ὅποιος δὲν τὴν καλλιεργεῖ συντρίβεται!».
«Πατέρα, ὅσο πλησιάζουμε τὸν Χριστὸ νιώθουμε τὴν προστασία Του! Ἐπειδὴ ἔχουμε τὴν παρηγοριὰ ὅτι συμπαραστέκεται στὰ βήματά μας, ἡ ζωὴ ἔχει νόημα! Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ εἶναι τιμὴ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους! Αὐτὸ τὸ ἔλεγε ἡ γιαγιὰ ἀλλὰ τὸ ξέρω καὶ ἐγώ!». Πῆγα νὰ κάτσω κοντά του, ἀποφασισμένος νὰ τοῦ φανερώσω τὸ καταστάλαγμα ὅσων μοῦ ἔλεγε ἡ γιαγιά τοὺς τελευταίους μῆνες, πρὶν τὴν πάρει ὁ Χριστὸς κοντά Του. Δὲν φοβόταν τὸν θάνατο, ἀλλὰ ἀγωνιοῦσε νὰ προλάβει νὰ μοῦ πεῖ καὶ νὰ δεῖ ὅτι εἶχα μάθει νὰ αἰτοῦμαι τοῦ ὁρᾶν τὰ ἐμὰ πταίσματα, ἔτσι τὸ ἔλεγε! «Μόλις νιώσουμε πόσο “κοντά Του” μᾶς ἔχει ὁ Χριστός, ἡ πνευματικὴ συγκίνηση τρέφει τὴν ψυχή μας καὶ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΕΙ! Πρόκειται γιὰ ἀσύλληπτη εὔνοια ποὺ φωτίζει τὴν ζωή μας! Παράδεισος εἶναι τὸ μέρος ὅπου ἡ ψυχὴ ἀπολαμβάνει τὸν πλοῦτο τῆς ἀνώτερης ἀξίας, ποὺ λάμπει ἀπὸ καθαρότητα καὶ διαρκεῖ γιὰ πάντα! ΑΥΤΟ ΤΟΝ ἘΣΩΤΕΡΙΚΟ ΠΛΟΥΤΟ προσπαθοῦν νὰ ἀντικαταστήσουν μὲ τὰ χρήματα ὅσοι ἔχουν χάσει τὴν καθαρότητά τους, ἐπειδὴ δὲν ἔχουν αὐτογνωσία· δὲν παρακολουθοῦν τὶς ἐσωτερικὲς κινήσεις τους, δὲν γνωρίζουν τὸν σκοπὸ τῆς ζωῆς —τὴν ἐπανάκτηση τῆς ἁγνότητας— καὶ δὲν καταρτίζονται πνευματικά…».
«Τόσα χρόνια στὴν ἀγορὰ λὲς νὰ μὴν ἔχω “καταρτιστεῖ;”», ἀντέδρασε ὁ πατέρας ἐνοχλημένος ποὺ ἐκτέθηκε ὡς “φτωχός”.
«Ὁ ἄνθρωπος δὲν κρίνει αὐστηρὰ τὸν ἑαυτό του, ἀπὸ ἐγωισμό! Ἐπειδὴ ἀγνοεῖ τί φέρει μέσα του, ἀντὶ νὰ κατηγορεῖ τὸν ἑαυτό του γιὰ τὰ λάθη του καὶ νὰ μετανοεῖ, κατηγορεῖ καὶ κατακρίνει τὸν πλησίον· δηλαδὴ ἱκανοποιείται ποὺ τὸν ὑποβιβάζει!».
«Ἐγὼ δὲν κατακρίνω. Εἶμαι σοβαρὸς ἄνθρωπος!», ἀμύνθηκε σθεναρὰ ὁ πατέρας ἀλλὰ ἡ μάνα θυμόταν…
«Πάντα μᾶς κατηγορεῖς ὅταν νηστεύουμε! Θυμᾶσαι πόσο θύμωσες ποὺ δὲν ἤρθαμε στοὺς ξένους τὴν ἡμέρα ποὺ δὲν τρώγαμε οὔτε λάδι; Πόσο καιρὸ μᾶς κατηγοροῦσες ὅτι συμπεριφερόμαστε μὲ “κακομοιριά”;».
«Ναὶ ἀλλὰ ἡ δεξίωση ἔγινε γιὰ νὰ γνωρίσουν οἱ ξένοι τὴν οἰκογένειά μου! Κανεὶς σας δὲν καταλαβαίνει γιὰ πόσα λεφτὰ μιλᾶμε! Θὰ πάω νὰ τοὺς βρῶ τώρα, πρὶν νὰ εἶναι ἀργά!», διαμαρτυρήθηκε καὶ σηκώθηκε, κάνοντας τὴν κούρασή του νὰ φανεῖ περισσότερο.
«Πατέρα, ἐγὼ ἤξερα γιὰ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ νομίσματος καὶ τὴν ὑποτίμηση πολὺ πρὶν ἀπὸ ἐσένα!», “ἀποκάλυψα” βλέποντας ὅτι δὲν ἔνιωθε αὐτὰ ποὺ τοὺ λέγαμε μὲ τὴν μάνα.
«Καὶ δὲν μοῦ εἶπες τίποτα;», εἶπε λαχταρισμένος καὶ μοῦ ἔδωσε ὅλη τὴν προσοχή του.
«Ἀμέσως μόλις χωρίσει ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὸ σῶμα, ἈΛΛΑΖΕΙ ΤΟ “ΝΟΜΙΣΜΑ” ΠΟΥ “ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ”! Ἡ “συνέχεια” ἀρχίζει νὰ “ῥυθμίζεται” ἀπὸ ἀσυνήθιστους νόμους! Αὐτομάτως τὰ χρήματα καταργοῦνται, ὍΣΑ ΚΑΙ ΝΑ ἜΧΕΙ ὁ ἄνθρωπος! Ὅτιδήποτε ἐκφράζεται σὲ γήινη ἰδιοκτησία, ἈΧΡΗΣΤΕΥΕΤΑΙ! Στὸ ἑξῆς ἡ ψυχὴ θὰ “χρησιμοποιεῖ” ΤΑΛΑΝΤΑ γιὰ τὴν “ἀπόκτηση” τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν, καὶ μάλιστα τὰ συγκεκριμένα ποὺ τὴν προίκισε ὁ Δημιουργὸς ἐξ ἀρχῆς! Ἄν τὰ ἔχει πολλαπλασιάσει, ἔχει καλῶς! Ὅσο γιὰ τὴν ἰσοτιμία τῶν δύο “νομισμάτων”, ἡ “ἐκτίμηση” θὰ γίνει ΜΕ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΤΗΝ ἈΓΑΠΗ! Ἄν τὰ χρήματα χρησιμοποιήθηκαν ἐπὶ γῆς γιὰ τὸ καλὸ τοῦ πλησίον ἤ δόθηκαν ὡς ἐλεημοσύνη “ἐξαργυρώνονται” σὲ Τάλαντα. Ἄν ὅμως παρακρατήθηκαν γιὰ ἀτομικό, ἐγωιστικὸ ὄφελος, ὄχι μόνο ἡ ψυχὴ ἔχει “πτωχεύσει” ἀλλὰ βγαίνει καὶ “χρεωμένη”! Ἄν ἀδίκησε στὸν μισθό, ἤ στέρησε τὰ ἀναγκαῖα ἀπὸ τοὺς ἄλλους, δὲν θέλω νὰ τὸ σκεφτομαι! Ὅπως εἶπες νωρίτερα αὐτὴ ἡ ψυχὴ μπορεῖ νὰ νομίζει ὅτι κατέχει μεγαλεῖα, ἀλλὰ μὲ τὴν “ἀλλαγὴ τοῦ νομίσματος” νὰ καταλήξει στὴν αἰωνιότητα “ΝΑ ΞΕΠΕΣΕΙ”! Καταλαβαίνεις πατέρα ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὑποψήφιος νὰ ἀναχωρήσει ἀνὰ πάσα στιγμή ἀπὸ τὴν ζωὴ; Τὶ γίνεται ἄν δὲν μάθει ὅτι ἦρθε στὴν γῆ γιὰ νὰ πάρει θέση μέσα στὸν ἀόρατο πόλεμο μὲ τοὺς δαίμονες, καὶ πὼς ἄν δὲν κρατάει τὸ χέρι τοῦ Χριστοῦ δὲν σώζεται ἀπὸ τὸ μίσος τους; Ἐσὺ εἶσαι δεινὸς ἐπιχειρηματίας· τί “ἐμπόριο” σκοπεύεις νὰ κάνεις μὲ ἕνα νόμισμα ποὺ ΚΑΤΑΡΓΕΙΤΑΙ ἈΠΟ ΣΤΙΓΜΗ ΣΕ ΣΤΙΓΜΗ; Πόσο ἀγαπᾶς πραγματικὰ τὸν ἑαυτό σου ὥστε νὰ τὸν προφυλάξεις ἀπὸ τὴν αἰώνια φυλάκιση λόγῳ ἀσεβοῦς χρέους; Οἱ ξένοι ἔχουν προδώσει τὸν Χριστό! Τί δουλειά ἔχεις ἐσὺ μαζί τους;».
«Τῶν φρονίμων τὰ παιδιὰ πρὶν πεινάσουν μαγειρεύουν», συνέχισε ἡ μάνα. «Εἶναι ἑπόμενο νὰ ζοῦμε σὲ δύσκολα χρόνια, ἀφοῦ ὁ Χριστὸς ρίχνει “τοὺς σπόρους” τῶν Ταλάντων Του στὴν ψυχή μας, ἀλλὰ ἐμεῖς ἀφήνουμε “τοὺς περαστικοὺς” νὰ τοὺς πατᾶνε καὶ “νὰ τοὺς τρῶνε τὰ πουλιά”! Ἀφήνουμε πέτρες στὸ ἀόρατο χωραφάκι τῆς ψυχῆς μας καὶ οἱ “σπόροι” βλασταίνουν ἀλλά μετὰ ξεραίνονται! Ἀφήνουμε τὰ ἀγκάθια νὰ μᾶς πληγώνουν ἀνεξέλεγκτα, ἐπειδὴ ἐπιτρέπουμε νὰ μεγαλώνουν ἀνεξέλεγκτα! Μόνο ὅταν κάποιος ἜΧΕΙ ΤΟ ΣΘΕΝΟΣ νὰ γίνει “γόνιμο χῶμα”, οἱ “σπόροι” τῶν Ταλάντων καρπίζουν τὴν εὐλογία τοῦ Χριστοῦ! Αὐτοὶ οἱ καρποὶ εἶναι τὸ προσωπικὸ ψυχικὸ προϊόν ποὺ χρειαζόμαστε γιὰ τὶς “μεγάλες ἀνάγκες μας”, ὅταν θὰ κλείσουμε τὰ μάτια μας!».
Κύριε καὶ Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, πνεῦμα ἀργίας, περιεργείας, φιλαρχείας καὶ ἀργολογίας μὴ μοι δῷς.
Πνεῦμα δὲ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονῆς καὶ ἀγάπης, χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ.
Ναί, Κύριε Βασιλεῦ, δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τὰ ἐμὰ πταίσματα, καὶ μὴ κατακρίνειν τὸν ἀδελφόν μου, ὅτι εὐλογητὸς εἶ, εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων
Ἀμὴν
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
