«Ζωὴ θὰ ἀργήσει ὁ θεῖος;», ρώτησε ὁ Ἀχιλλέας ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ περιμένει γιὰ πολύ. Δὲν δεχόταν ὅτι ἐγὼ δὲν θὰ πήγαινα μαζί τους στὴν Κρήτη, στὴν τριήμερη ἐκδρομὴ ποὺ θὰ πήγαινε ἡ γ΄ γυμνασίου τὸν Μάιο. Ἐμένα δὲν μὲ ἀπασχολοῦσε καθόλου, ἀλλὰ ὁ Ἀχιλλέας ἔφερε τὰ “ἀκλόνητα” ἐπιχειρήματά του ἀποφασισμένος νὰ πείσει τὸν πατέρα μου.
«Βγῆκε νὰ κάνει πολλὲς δουλειές, δὲν ξέρω πόση ὥρα θὰ τοῦ πάρει. Ξέχνα τὴν ἐκδρομή, θὰ κάνω ἄλλα πράγματα ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες. Γιὰ ἐμένα ἔχει λήξει τὸ θέμα».
«Δὲν θέλω τέτοια! Δὲν φτάνει ποὺ εἶσαι καλὴ μαθήτρια, ἀλλὰ κάνεις καὶ δουλειές! Ἄν εἶναι δυνατόν!» Ἔδειξε τὴν ἠλεκτρικὴ σκούπα ποὺ περίμενε στὸ πάτωμα, τὸν κουβὰ μὲ τὴν σφουγγαρίστρα καὶ ἄλλα συνοδευτικά, προσπαθώντας νὰ “ἀντέξει” τὴν κατάσταση. «Τελείωσε, ὁ πατέρας σου εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ σὲ ἀφήσει!».
«Καλὴ μαθήτρια εἶμαι ἐπειδὴ θέλω νὰ μάθω! Ἡ μάθηση εἶναι ἀνώτερη ὁρμὴ τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἐγὼ θέλω νὰ ἔχω πλατὺ ὁρίζοντα. Οἱ γνώσεις θὰ μὲ βοηθήσουν στὸν μεγάλο σκοπό μου!». Τοῦ χαμογέλασα γιὰ νὰ δεῖ ὅτι δὲν συμμεριζόμουν τὴν ἀπέχθεια ποὺ ἐκδήλωνε ἡ ἔκφρασή του.
«Ἐγὼ μαθαίνω μόνο ὅ,τι θὰ μοῦ δίνει λεφτά! Μὲ αὐτὴ τὴν “μέθοδο” δὲν χρειάζεται μεγάλος σκοπός, ἀλλὰ μεγάλο πορτοφόλι! Πρὸς τὸ παρόν προπονῶ τὸν πατέρα μου νὰ μὲ χρηματοδοτεῖ, γιὰ νὰ πετυχαίνει καὶ ἐκεῖνος τὸν μεγάλο σκοπό του! Αὐτοπραγμάτωση σημαίνει ἐπιτυχία! Καὶ τὰ δύο χρειάζονται χρήματα!».
«Ἀχιλλέα, ὁ ὁρισμὸς σὲ δείχνει σὰν νὰ κάνεις τὸν ἑαυτό σου “πράγμα”! Δὲν σοῦ φαίνεται περίεργο αὐτό;».
«Αὐτοπραγμάτωση σημαίνει αὐτοεπιβεβαίωση, αὐτοδικαίωση! Εἶναι ἄλλο πράγμα νὰ στηρίζεσαι στὶς “δικές σου δυνάμεις”!».
«Πῶς δικαιώνεσαι μόνος σου δηλαδή; Τί κάνεις καὶ βρίσκεις τὸ δίκιο σου;».
«Ἀξιοποιεῖς πλήρως τὸ δυναμικό σου —μὲ τὴν ἐξυπνάδα σου— καὶ ἔτσι καλύπτεις τὶς ἀνάγκες σου. Ὁ μισθωτὸς δουλεύει καὶ καλύπτει τὶς ἀνάγκες του· βέβαια ἐμεῖς πηγαίνουμε στὸ σχολεῖο, ἀλλὰ τὸ ἴδιο εἶναι. Ἀνταλλάσσουμε λοιπὸν τὴν “δύναμή μας” μὲ τὴν διασκέδασή μας καὶ ἔτσι καλύπτουμε τὶς ἀνάγκες μας! Χρειαζόμαστε τὴν βόλτα μὲ τὸ φαγητό, τὸ γλυκό, τὰ ροῦχα, τὸ κινητὸ καὶ φυσικὰ τὶς ἐκδρομές μας!», εἶπε καὶ μοῦ ἔκλεισε τὸ μάτι, ὅπως συνηθίζει ὅταν θέλει νὰ συγχαρεῖ τὸν ἑαυτό του.
«Σὲ συμφέρει ὅμως νὰ εἶσαι “ὑπάλληλος” τοῦ πατέρα σου; Θέλω νὰ πῶ, δὲν σὲ ἐνοχλεῖ το “ταβάνι” ποὺ ἔχεις ἔτσι στὴν σχέση μαζί του; Οἱ ἀπολαβὲς τοῦ μισθωτοῦ ἔχουν ὅρια καὶ ἐκτὸς αὐτοῦ, εἶναι ἀποκλεισμένος ἀπὸ ἄλλο “φυσικὸ” εἶδος σχέσης μὲ τὸν ἐργοδότη του. Ἄσε ποὺ ἐκτελεῖ ἐντολές! Δὲν μαθαίνει νὰ κρίνει πάνω στὴν δουλειά, γιὰ νὰ παίρνει πρωτοβουλίες ἀργότερα… ».
«Ὁ ἄνθρωπος θέλει καλοπέραση, ξαδερφούλα! Ἡ μόνη χαρὰ ποὺ ἔχει εἶναι νὰ ἀγοράζει! Χωρὶς αὐτὸ θεωρεῖται ἀσήμαντη κουκκίδα στὸ χαῶδες σύμπαν!
Μὲ τὸν Ἀχιλλέα εἴμαστε ἀπὸ μικρὰ “ἡ ἡμέρα μὲ τὴν νύχτα”, ἀλλὰ γνωριζόμαστε καλά. Ξέρει καὶ ὅτι τὸν ἀγαπάω καὶ ἐνδιαφέρομαι γιὰ τὸ καλό του, καὶ ὅτι θὰ πῶ αὐτὸ ποὺ σκέφτομαι. «Θυμᾶσαι ποὺ συζητοῦσαμε πρὶν πολὺ καιρὸ μὲ τὸν πατέρα μου, γιὰ τὸν Ἄσωτο υἱό;». Ὅπως καθόταν στὸν καναπὲ ἔκανε μία νευρικὴ κίνηση μὲ τὰ πόδια του, ἀλλὰ ἔγνεψε ὅτι θυμόταν. «Καὶ ὁ Ἄσωτος ἔβλεπε τὸν πατέρα του ὡς ἐργοδότη· διάλεξε νὰ ὑποβιβάσει τὸν ἑαυτό του στὴν θέση τῶν ὑπηρετῶν, ποὺ βρίσκονταν στὸ σπίτι του γιὰ νὰ πληρωθοῦν! Ἄν κρίνουμε ἀπὸ τὴν ἀγάπη μὲ τὴν ὁποία τὸν ὑποδέχτηκε ὁ πατέρας του ὅταν ἐπέστρεψε, τὸ πρόβλημα στὴν σχέση τους ἐξ ἀρχῆς τὸ εἶχε ὁ Ἄσωτος. Ὅταν ὑποβίβασε καὶ τὸν πατέρα του σὲ… “ἐργαλεῖο αὐτοπραγμάτωσης(!)” μεμιᾶς “αὐτο-ἀποκληρώθηκε”, παρόλο ποὺ τὸ χρῆμα ἦταν τὸ μόνο ποὺ μποροῦσε νὰ “μιλήσει” στὴν καρδιά του! Ἡ γνώμη μου εἶναι ὅτι φέρθηκε κουτά!».
«Συμφωνῶ μαζί σου! Πολύ!». Μὲ κοίταξε στὰ μάτια ἔχοντας ἔνταση θυμοῦ. «Εἶχε καλὸ πατέρα καὶ ἔπρεπε νὰ μείνει μαζί του…», εἶπε καὶ ἡ φωνή του βγῆκε μαζὶ μὲ πικρία.
«Ἐπίσης, δὲν εἶχε προσέξει ὅτι γιὰ νὰ πληρωθοῦν οἱ ὑπηρέτες τους ἐργάζονταν, καὶ αὐτὸ ἦταν ἐπίπονο. Δηλαδὴ “θυσίαζαν” τὸν ἑαυτό τους γιὰ νὰ πετύχουν κάτι ἀπαραίτητο. Ἐπειδὴ δὲν τὸ εἶχε “προσέξει”, δὲν τοῦ φαινόταν παράδοξο νὰ ζητήσει μερίδιο ἀπὸ περιουσία ποὺ δὲν εἶχε δημιουργήσει ὁ ἴδιος! Ἔβλεπε δηλαδὴ μόνο δικαιώματα, χωρὶς ἠθικὲς ὑποχρεώσεις. Κι αὐτὸ δὲν ἦταν κουτό;». Τὸν ἔβλεπα νὰ μὲ κοιτάζει ἀμήχανα, κρατώντας ψυχικὴ ἀπόσταση. Ὀ Ἀχιλλέας ἤξερε ὅτι τὸν νοιαζόμουν. Ὅτι δὲν προσπαθοῦσα νὰ τοῦ κάνω ἐπίδειξη τῆς δικῆς μου “δεμένης” οἰκογένειας. Ἀκριβῶς ἐπειδὴ μεγάλωνα σὲ οἰκογένεια ὅπου ἡ “περιουσία” ἦταν ἡ εὐαισθησία γιὰ τὸν ἄλλο, δὲν θὰ ἔλεγα ποτὲ κάτι γιὰ νὰ τὸν πληγώσω. Ἀνησυχοῦσα ὅμως γιὰ τὰ βήματα ποὺ ἔκανε τελευταία μὲ τοὺς καινούργιους, “πολυέξοδους” φίλους ποὺ γνώρισε. Τὸν ἔβλεπα στὸ σχολεῖο μέρα μὲ τὴν μέρα νὰ μπαίνει σὲ ὅλο καὶ πιὸ περίπλοκη ἐσωτερικὴ κατάσταση, ἀλλὰ δὲν τὸ παραδεχόταν! Συμπεριφερόταν σὰν νὰ ἦταν “ἔκθετο μωρὸ” ποὺ τὸ ἀρνοῦνταν ὅλοι καὶ ἀντιδροῦσε ἐπιδεικνύοντας τὸ κενό του, μαζὶ μὲ τὰ μεγάλα ποσὰ ποὺ πετοῦσε σὲ ἄχρηστες ἀγορὲς… Δὲν μποροῦσα νὰ τὸν βλέπω ἔτσι, ἡ ἀνασφάλειά του μοῦ μάτωνε τὴν καρδιά!
«Τί ἔπρεπε νὰ εἶχε κάνει δηλαδή;», ρώτησε μὲ σβησμένα λόγια. Ἐκείνη τὴν στιγμὴ ἔνοιωσα τὴν ψυχή του νὰ μοῦ ρίχνει μία γέφυρα καὶ τινάχτηκα νὰ τὴν πιάσω:
«Κρατώντας τὴν θέση του, θὰ ἔμενε κοντὰ στὸν πατέρα του γιὰ νὰ μάθει τὴν ἈΡΕΤΗ, ποὺ ΘΑ ΤΟΝ ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΟΝ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ ΤΟΥ, ΤΗΝ ἈΝΩΤΕΡΗ ΖΩΗ! Ἡ ψυχὴ νιώθει τὴν ἀξία της καὶ λαχταράει νὰ μείνει προστατευμένη ἀπὸ αὐτή, ὥστε νὰ καταφέρει νὰ ὑψωθεῖ πνευματικά! Ὁ πατέρας ἦταν δίκαιος, δὲν ἦταν προσκολλημένος στὸ χρῆμα. Εἶμαι βέβαιη ὅτι θὰ βοηθοῦσε ἕνα σωρὸ κόσμο μὲ τὴν περιουσία του! Ὅσο περισσότερο θὰ ἐργαζόταν ὁ υἱὸς δίπλα στὸν πατέρα του, θὰ ἀποκτοῦσε τὶς γνώσεις γιὰ τὸ πώς θὰ ἔφτιαχνε καὶ ὁ ἴδιος τὸν δικὸ του πλοῦτο, ποὺ θὰ τὸν βοηθοῦσε στὸν μεγάλο σκοπό του! Ἡ ζωὴ δίπλα στὸν πατέρα θὰ ἦταν ἀπόλαυση ἐπειδὴ ἐκεῖνος θὰ τοῦ δίδασκε τὸ “δόσιμο”, δηλαδὴ τὸν τρόπο ποὺ ἡ περιουσία του ΘΑ ΠΕΡΝΟΥΣΕ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ὩΣ ὈΜΟΡΦΙΑ! Ἡ προσφορὰ πρὸς τὸν ἀναγκεμένο ἔχει τὴν ἱκανότητα νὰ ἀντιφεγγίζει στὴν ὕπαρξή μας τὰ δάκρυα τῆς χαρᾶς του ἀπὸ τὴν λύτρωση, ποὺ εἶναι ἱερά! Ὅσο ὁ υἱὸς θὰ βεβαιωνόταν ὅτι ἮΤΑΝ ΠΛΑΣΜΕΝΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ἈΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ὈΜΟΡΦΙΑ, τόσο θὰ ἀνακάλυπτε μὲ τὸν καιρὸ νέους τρόπους προσφορᾶς πρὸς τὸν ἄνθρωπο δίπλα του! Δὲν εἶναι δηλαδὴ μόνο τί διέθετε, ἀλλὰ καὶ τί μποροῦσε νὰ ἀξιοποιήσει ἀπὸ αὐτὰ ποὺ διέθετε! Στὴν οὐσία θὰ μποροῦσαν νὰ γίνουν κοσμογονικὲς ἐπεμβάσεις πρὸς τὸ καλό, ὅσο μάθαινε νὰ διαχειρίζεται ἄξια αὐτὰ ποὺ συγκέντρωσε ὁ πατέρας του μὲ κόπο! Σὲ δεύτερη φάση θὰ ἔπρεπε νὰ καλέσει ὅσους δὲν ἄκουσαν ποτὲ γιὰ τὴν ὀμορφιά, γιὰ νὰ προσφέρουν καὶ νὰ ὠφεληθοῦν ὄπως καὶ αὐτός· θὰ ἦταν σωτήριο νὰ πληθαίνουν οἱ ἄνθρωποι μὲ τὴν ἐλεύθερη ψυχή, ποὺ ἐργάζονται μὲ τιμὴ δίπλα στὸν σπλαχνικὸ πατέρα! Ἐκεῖνος θὰ ἦταν πάντα ὁ δάσκαλός τους καὶ Ἡ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥΣ!».
«Ποιός εἶναι ὁ μεγάλος σκοπός;», ρώτησε μὲ εἰλικρινὲς ἐνδιαφέρον, ἔχοντας ξεσφίξει τοὺς μῦς τοῦ σώματός του.
«Ὁ μεγάλος σκοπὸς γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι νὰ ἀφιερώσει τὴν ζωή του γιὰ νὰ ἀφουγκράζεται τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ! Ὁ Κύριος ἔχει τὸ μεγάλο Σχέδιο γιὰ τὸν καθένα μας, ποὺ ξέρει πώς θὰ γεμίσει τὴν ψυχή μας μὲ Ὀμορφιά! Ἐκεῖνος εἶναι ὁ Δάσκαλός μας καὶ ἡ Δύναμή μας!».
Ἀκούμπησε τὸ κεφάλι πίσω στὸν καναπὲ καὶ μὲ τὰ μάτια κλειστὰ ἔμεινε γιὰ λίγο ἀμίλητος. Ἦταν εὔκολο νὰ συμπεράνω ὅτι τὰ ἀνάμεικτα συναισθήματά του σχημάτιζαν στρόβιλο ποὺ τὸν τραβοῦσε γιὰ νὰ τὸν διαλύσει… Μετὰ ἀπὸ λίγα λεπτὰ ψυχικῆς πάλης, εἶπε μὲ σταθερὴ φωνή: «Ἄν ὅμως ὁ υἱὸς εἶχε ὅλη τὴν καλὴ πρόθεση γιὰ νὰ μάθει νὰ κάνει ὅσα περιέγραψες, ἀλλὰ ὁ πατέρας του ἀδιαφοροῦσε γι’ αὐτόν, τότε ὁ υἱὸς θὰ ἦταν ἀδικημένος! Σὲ μία τέτοια περίπτωση μπορεῖ οἱ ἄλλοι νὰ θεωροῦν τὸν υἱὸ πλούσιο, ἀλλὰ ὁ ἴδιος θὰ ζεῖ ὡς ζητιάνος, ποὺ θὰ ἔχει τὸ νοῦ του μήπως καὶ τὸν φωνάξει ὁ πατέρας του νὰ πλησιάσει… Δὲν βρίσκω κάποιο φταίξιμο ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ υἱοῦ… Οὔτε τοῦ ἄξιζε ἡ κόλαση τῆς ὐποτίμησης ἀπὸ τὶς συγκρούσεις…». Μὲ κοίταζε ἴσια στὰ μάτια καὶ μὲ τὸ βλέμμα του ἀπαιτοῦσε νὰ σκεφτῶ καλὰ τὴν ἀπάντησή μου.
«Πρέπει νὰ ξεκαθαρίσουμε τὰ πράγματα, γιὰ νὰ ξέρουμε γιὰ τί πράγμα μιλᾶμε Ἀχιλλέα», εἶπα προσπαθώντας νὰ σκεφτῶ γρήγορα. «Ὁ πατέρας τῆς ἱστορίας εἶναι σπλαχνικὸς καὶ κάθεται καθημερινὰ μὲ τὶς ὧρες στὸν δρόμο κοιτάζοντας μὲ λαχτάρα μακριά, μήπως δεῖ τὸ παιδί του νὰ ἐπιστρέφει γερὸ κοντά του! Ἡ καρδιά του ἐξακολουθοῦσε νὰ σκιρτᾶ γιὰ τὸ παιδί του ἐπειδὴ ἐξακολουθοῦσε νὰ σέβεται τὴν ἀξία του, ἄσχετα ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ ἐκκαθάριση. Εἶχε ὁ ἴδιος ἀξία καὶ γι’ αὐτὸ ἀναγνώριζε τὴν ἀξία τοῦ παραστρατημένου παιδιοῦ του! Μία ἄλλη εἰκόνα ποὺ δείχνει πόσο ἰδιαίτερα σημαντικὸς εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει χάσει τὸν δρόμο του, εἶναι ἐκείνη μὲ τὸν Καλὸ Ποιμένα· ὁ Ὁποῖος κατεβαίνει μέσα στοὺς γκρεμοὺς γιὰ τὸ χαμένο πρόβατό του, ἐπειδὴ αὐτὸ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ἈΓΚΑΘΙΑ! Μόνο του δὲν μπορεῖ νὰ ξεφύγει ἀπὸ αὐτὰ ποὺ τὸ πληγώνουν καὶ τὸ φοβίζουν, ξέρει ὅτι στηρίζεται μόνο στὸν Ποιμένα του! Ἡ περίπτωση τοῦ ἀνθρώπου ποὺ εἶπες, ποὺ δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ τὸ παιδί του εἶναι ὁ Μισθωτός, ποὺ γιὰ νὰ μπεῖ στὴν ποίμνη παραβιάζει τὸ παράθυρο! Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι μαζί του τὰ πρόβατα ὑποφέρουν, ἐπειδὴ ὁ σκοπὸς του δὲν εἶναι νὰ τὰ ἀφήσει νὰ ζήσουν! Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε εἰσέρχεται παράνομα, ἐπειδὴ θέλει νὰ ξεγελάσει τὰ πρόβατα καὶ νὰ καταφέρει νὰ τὰ βλάψει… Ὁ Καλὸς Ποιμένας, δηλαδὴ ὁ Χριστὸς γνωρίζει τὰ πρόβατά Του μὲ τὸ ὄνομά τους, καὶ αὐτὰ νιώθουν ἀσφάλεια ἀπὸ τὴν ζέστη τῆς φωνῆς Του! Εἶναι μεγάλη εὐλογία νὰ Τοῦ ζητᾶμε νὰ μᾶς φωτίσει γιὰ νὰ νιώσουμε τὴν σημαντικότητά μας, ποὺ πρέπει νὰ διαφυλάξουμε γιὰ νὰ μὴν γκρεμιστοῦμε στὰ ἀγκάθια! Ἡ καρδιά μας λαχταράει τὸ καθαρὸ, τὴν γνησιότητα, τὴν ἀλήθεια! Ἔχουμε ἀνάγκη τὴν ἀγάπη γιὰ νὰ ἀξιοποιηθοῦμε!».
«Προφανῶς ὁ δικός μου πατέρας Ζωή, δὲν ἔχει ἀκούσει τίποτα γιὰ τὴν Ὁμορφιὰ… Ὁπότε ἡ ἀσχήμια εἶναι “ὅλη δική μου”!». Οἱ κατεβασμένοι ὦμοι καὶ τὸ πληγωμένο βλέμμα του ἀποκάλυπταν τὰ “ἀγκάθια τῶν ἀσχημιῶν” τοῦ γκρεμοῦ ποὺ τὸν διεκδικοῦσε…
Μέσα μου ξεσηκώθηκε ἡ ἀνάγκη νὰ τοῦ φωνάξω ὅτι ἡ πτώση δὲν εἶναι θέση γιὰ τὸν ἄνθρωπο! Ὅτι ὅλοι δικαιοῦνται νὰ ζήσουν τὴν ζωή τους μὲσα στὴν ὩΡΑΙΟΤΗΤΑ! «Αὐτὸ ὅμως ἐσένα δὲν μπορεῖ νὰ σὲ ἐπηρεάσει! Ὁ μόνος λόγος ποὺ μπλεκόμαστε εἶναι ἐπειδὴ ἔχουμε χάσει τὸν προορισμό μας. ΑΥΤΟ ἸΣΟΔΥΝΑΜΕΙ ΜΕ ΘΑΝΑΤΟ, ἐπειδὴ ἐκεῖνο ποὺ ποθεῖ βαθιὰ ἡ ψυχή μας, ἡ φύση μας, δηλαδὴ τὴν ἈΛΗΘΕΙΑ, τὴν κουκουλώνουμε μὲ πόθους ἄσχετους! Τὴν ἀποσιωποῦμε! Αὐτὸ εἶναι τὸ πρόβλημα! Ἄρα γιὰ νὰ πᾶμε πρὸς τὴν Ζωή, χρειάζεται νὰ καθαρίσουμε τὴν καρδιά μας ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ τὴν νόθευσαν, καὶ ἀπομακρυνθήκαμε ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια, ποὺ εἶναι ὁ Χριστός!».
«Αὐτὸ γιὰ ἐσένα εἶναι εὔκολο νὰ τὸ λές, μόνο ποὺ ἐγὼ εἶμαι πολὺ μακριὰ ἀπὸ αὐτὸ ποὺ θὰ ἤθελα νὰ εἶμαι! Αὐτὸ μὲ γεμίζει ἄγχος καὶ δὲν μπορῶ νὰ τὰ βρῶ μέσα μου… Παραδέχομαι ὅτι ἔχω μάθει νὰ ζῶ στὴν ἀφθονία, καὶ ὅτι δὲν εἶχα παρατηρήσει ὅτι οἱ ἄλλοι κουράζονται γιὰ νὰ πληρώνονται. Μπορεῖ νὰ ἔχεις δίκιο ὅτι κουκουλώνω τὴν ψυχή μου! Κάποιες φορὲς νομίζω ὅτι ἔχω τὴν ἀποτυχία στὸ τσεπάκι, καὶ αἰσθάνομαι ὅτι θὰ καταρρεύσω ἀπὸ τὴν ἔνταση! Μακάρι νὰ μποροῦσα νὰ ξεφύγω ἀπὸ ὅλα αὐτά…».
«Ἡ ὑψηλότερη προσδοκία γιὰ τὴν ψυχὴ εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ! Ἀλλὰ γιὰ νὰ τὴν ἔχει, προϋπόθεση εἶναι νὰ ἀρνηθεῖ τὴν ἄρρωστη αὐτοδικαίωσή της καὶ τὴν ψεύτικη δύναμή της! Μόνο τότε φαίνεται ὅτι σωτηρία εἶναι ἡ Ἀλήθεια! Βλέπεις, εἶναι ἄλλο πράγμα ἡ ἀφθονία καὶ ἄλλο ἡ ἀφθαρσία! Ὅταν μιλᾶμε γιὰ ἀφθονία ἀναφερόμαστε στὰ γήινα ἀγαθά, ἀλλὰ μὲ τὸν θάνατο καὶ τὴν φθορά ἡ ζωὴ στὴν γῆ τελειώνει. Τότε ἡ ἀφθονία ἀποδεικνύεται ψευδαίσθηση, δηλαδὴ ψευδὴς ἐντύπωση, ψέμα ποὺ ΣΤΟΙΧΙΖΕΙ ἈΚΡΙΒΑ! Ὅταν μιλᾶμε γιὰ ἀφθαρσία, ἐννοοῦμε τὰ ἀγαθά τῆς αἰωνιότητας, (ποὺ βρίσκονται ἔξω ἀπὸ τὴν ἐπικράτεια τῆς ὕλης). Ὅποιος τὰ ἔχει ἄφθονα ὅταν φεύγει ἀπὸ αὐτὴ τὴν ζωή, τὰ παίρνει μαζί του καὶ γεννιέται στὸ Φῶς τῆς ἌΦΘΑΡΤΗΣ ΖΩΗΣ! Ὁ Χριστὸς μᾶς καθορίζει τί εἶναι ζωὴ καὶ τί θάνατος! Τί εἶναι ἀληθινό καὶ τί ψεύτικο! Κάτι ποὺ εἶναι πολύτιμο, τὸ δίνει ὁ Πολύτιμος Χριστός! Ἐμεῖς καλούμαστε νὰ ζήσουμε μὲ τὶς ἀξίες τῆς ἄφθαρτης ὀμορφιᾶς, ὥστε νὰ γίνουμε φορεῖς τῆς Πολύτιμης Ἀλήθειας!
Χριστέ μου,
δίδαξέ με τί πρέπει νὰ Σοῦ ζητάω!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
