«Μὰ δὲν γίνεται νὰ ἀγοράζεις κάθε ἑβδομάδα ροῦχα καὶ παπούτσια Ἁγνή μου! Εἶναι παράλογο, δὲν σοῦ χρειάζονται! Οἱ περιττὲς ἀγορὲς εἶναι ἐπιζήμιες γιὰ τὴν ψυχή, τῆς γίνονται κάτι σὰν βαρίδι!».
Μοῦ ἔρχεται νὰ σκάσω! Χρειάζομαι κάποια συγκεκριμένα “κομμάτια” γιὰ τὴν ντουλάπα μου ποὺ εἶναι ἡ τελευταία ἐντολὴ τῆς μόδας καὶ δὲν εἶμαι διατεθειμένη νὰ παραιτηθῶ ἀπὸ αὐτά! Ποτὲ δὲν φανταζόμουν ὅτι θὰ κυκλοφοροῦσαν τέτοια ροῦχα, ἀλλὰ ἐκτὸς ὅτι μοῦ ἀρέσουν ποὺ τὰ βλέπω νὰ τὰ φορᾶνε οἱ ἄλλες, εἶναι ἀδιανόητο νὰ τὰ ἔχουν ὅλες καὶ ἐγὼ νὰ εἶμαι ἡ χαζὴ τῆς παρέας! Μάλιστα τὰ ροῦχα καὶ τὰ παπούτσια εἶναι μόνο ἡ ἀρχή. Ἔχω φτιάξει ἕνα μακρὴ κατάλογο μὲ καλλυντικὰ ποὺ πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ ἀρχίζω νὰ ἀγοράζω, ἀλλὰ μοῦ φαίνεται ὅτι γιὰ νὰ μοῦ τὰ πάρει ἡ μαμὰ μέχρι καὶ τοῦμπες θὰ πρέπει νὰ κάνω! Τὸ δέρμα μου χρειάζεται φροντίδα, δὲν εἶναι ἁπλὰ τὰ πράγματα… Ἄν ξεκινήσω ἀπὸ τώρα, ἡ ἐπιστήμη ὑπόσχεται ὅτι θὰ μὲ κρατήσει νέα γιὰ πάντα! Ἐπειδὴ δὲν χρησιμοποιεῖ καλλυντικὰ ἡ μαμὰ δὲν σημαίνει ὅτι δὲν μοῦ χρειάζονται καὶ ἐμένα… Ἐξ ἄλλου μεγάλωσα, ἤδη ἔφτασα στὴν β΄ γυμνασίου, πότε θὰ τὰ ἀγοράσω; Θὰ περιμένω μέχρι νὰ ἐνηλικιωθῶ; «Μαμά, πρέπει νὰ βλέπεις τὰ πράγματα καὶ ἀπὸ τὴν δική μου πλευρά. Δὲν εἶναι περιττὰ τὰ ροῦχα ποῦ σοῦ ζητάω, γιατὶ ἄν δὲν πάρω κάποια συγκεκριμένα, θὰ εἶναι σὰν νὰ μὴν ἔχω καθόλου ροῦχα νὰ φορέσω! Συμπεριλαμβάνονται δηλαδὴ μέσα σὲ αὐτὸ ποὺ λέτε οἱ γονεῖς γιὰ τὰ παιδιά σας, ὅτι θέλετε νὰ μᾶς προσφέρετε τὰ πάντα!».
«Ἡ ἀγάπη ποὺ σοῦ ἔχουμε δὲν ἀφήνει πολλὰ περιθώρια “στὰ πάντα”. Εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ διυλίζουμε τὸ καθετί, ἐπειδὴ ἔχουμε εὐθύνη γιὰ τὴν ψυχικὴ ὑγεία σου! Ἀφοῦ τὸ ὑλικό σου εἶναι ὅμοιο μὲ τὸ δικό μας, καὶ ἐμεῖς ἐκ τῶν πραγμάτων δὲν ἔχουμε τὰ πάντα, οὔτε καὶ τὰ χρειαζόμαστε, ὡς παιδί μας ὁμοίως οὔτε ἐσὺ χρειάζεσαι τὰ πάντα. Καταλήγουμε δηλαδή, ὅτι κάποιες συγκεκριμένες λειτουργίες τῆς ζωῆς μας ἔχουν συγκεκριμένες ἀνάγκες. Ἄν ὅσο μεγαλώνεις ἐμεῖς δεχόμαστε νὰ σοῦ δίνουμε “τὰ πάντα” ποὺ βλέπεις γύρω σου, ὅπως ἀπαιτεῖ τὸ ἐμπόριο καὶ οἱ νέες τάσεις τῆς παιδοψυχολογίας —ποὺ καὶ τὰ δύο ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν Παράδοσή μας— αὐτὸ θὰ δείχνει ὅτι δὲν ξέρουμε τὶς ἀνάγκες ποὺ προκύπτουν ἀπὸ τὸ ὑλικό μας, ὡς ἄνθρωποι».
«Αὐτὰ ποὺ σοῦ λέω δὲν εἶναι θέματα τοῦ ἐμπορίου, εἶναι πράγματα ποὺ τὰ χρειάζομαι γιὰ νὰ συγκροτήσω τὴν προσωπικότητά μου! Γι’ αὐτὸ ἀσχολοῦνται τόσα περιοδικὰ μὲ τὶς ἀνάγκες ποὺ ἔχουμε στὴν ἡλικία μας, ἐπειδὴ πρόκειται γιὰ ζητήματα τῆς ζωῆς ποὺ πρέπει νὰ προσέχουμε… Οἱ γονεῖς τῶν ἄλλων κοριτσιῶν δείχνουν κατανόηση σὲ τέτοια πράγματα!».
«Παιδί μου ὑπάρχουν πολλὰ ποὺ τὰ περιοδικὰ δὲν τὰ ξέρουν. Στὴν διάρκεια τοῦ ἀνθρώπινου βίου πορεύονται μέσα μας ἀδιάσπαστα δύο μορφὲς ζωῆς, ἡ ζωὴ τοῦ σώματος κι αὐτὴ τοῦ Πνεύματος. Θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε γενικὰ ὅτι ἡ ζωὴ τοῦ σώματος ἀσχολεῖται μὲ τὸ “νὰ ἔχω”, καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Πνεύματος μὲ τὸ “νὰ εἶμαι”. Οἱ λειτουργίες ποὺ ἐπιτελοῦν εἶναι διαφορετικές, ἀλλὰ ἡ μεταξὺ τους ἀλληλεπίδραση καθορίζει τὴν ποιότητα τῆς πορείας ποὺ ἀκολουθεῖ ὁ ἄνθρωπος. Ἡ Ἑλληνορθόδοξη Παράδοσή μας μεταφέρει ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων τὴν ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΕΙΔΙΚΕΥΣΗ πάνω στοὺς κανόνες τοῦ Πνεύματος, τὸν “πλοῦτο” ποὺ ἔκανε τὶς προηγούμενες γενεές μας σιδεροφύλακτες! Ὅταν ὅμως ἕνας γονιὸς δὲν τράφηκε ἀπὸ τὴν Παράδοση, δὲν ἔμαθε δηλαδὴ ἀπὸ τοὺς γονεῖς του πώς νὰ διαχειρίζεται τὴν πνευματικὴ ζωή του, ἀγνοεῖ τοὺς αἰώνιους Νόμους ποὺ διέπουν τὸ Πνεῦμα. Προσπαθώντας νὰ καλύψει χωρὶς ἐπίγνωση τὶς ὑψηλὲς πνευματικὲς ἀνάγκες τὶς ταυτίζει μὲ τὶς κατώτερες, τὶς σωματικές, ποὺ καλύπτονται μὲ κατανάλωση ὑλικῶν ἀγαθῶν. Ὅταν παραβιάζονται οἱ αἰώνιοι Νόμοι παραβιάζονται καὶ οἱ ἀνώτερες ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου, καὶ εἶναι ἈΠΩΝ ἈΠΟ ΤΗΝ ἈΝΩΤΕΡΗ ΖΩΗ γιὰ τὴν ὁποία πλάστηκε. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι νὰ ἐπωμίζεται ἡ ψυχὴ τὸ ὀδυνηρὸ κενὸ ἀπὸ τὴν ἀνικανοποίητη πνευματικότητά της! Ἡ ἑστία τοῦ κενοῦ ὅμως γιὰ νὰ γεμίσει, θὰ ἑλκύσει κάποιο ψυχοφθόρο πάθος ποὺ θὰ τὸν πολεμήσει αἰχρά…».
«Ὅμως ἡ Παράδοση εἶναι κάτι ποὺ πέρασε! Μὲ τὰ παιδιὰ στὸ σχολεῖο συζητᾶμε αὐτὰ ποὺ μᾶς δυσκολεύουν τώρα, στὶς ἡμέρες μας! Οἱ ἀγορὲς δίνουν ἱκανοποίηση, δὲν μποροῦμε χωρὶς αὐτές! Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο ἐπιτρέπουμε στὸν ἑαυτό μας νὰ ἐξελίσσεται, νὰ γίνεται ὁ ἄνθρωπος τοῦ μέλλοντος! Δὲν εἶναι νὰ περιμένουμε…!».
«Μάτια μου, ἀνέκαθεν ἡ Παράδοσή μας ἔλεγε ὅτι τὰ ἀντικείμενα ποὺ κατέχουμε καὶ τὰ ἀγαθὰ ποὺ καταναλώνουμε ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΟΥΝ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΜΑΖΙ ΜΑΣ· ὄχι νὰ τὶς παραβιάζουν, γιατὶ τότε τοῦς ὑποτασσόμαστε! Μὲ ἄλλα λόγια, ἄν ἡ κτίση καθορίζει τὶς ἐπιλογές μας, θὰ τὴν ἔχουμε θεοποιήσει! Οἱ ἀνώτερες πνευματικὲς ἀνάγκες μας πρόκειται νὰ καλυφθοῦν μόνο ἄν ἡ βαθύτερη ὕπαρξή μας γεμίσει ἀπὸ τὸν Χριστό, μιὰ καὶ τὸ ὑλικό μας εἶναι δικό Του κομμάτι! Γιὰ νὰ τὸ ποῦμε διαφορετικά, ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ ἐκφράσει τοὺς ἀλάλητους στεναγμοὺς τῆς καρδιᾶς του, κι ἄν περιμένει νὰ τὸ νιώσει αὐτὸ ἀπὸ κάτι ποὺ ἀπέκτησε δίνοντας χρήματα, τότε ἡ ζωή του εἶναι ῥηχή, πικρὴ καὶ ἀπὸ αὐτό ὑποφέρει! Ἄν περιμένει “νὰ εἶναι” μὲ κάτι “ποὺ ἔχει” χλευάζει τὴν ἴδια τὴν ἀξία του!».
«Ναί, ἀλλὰ γίνεται ἀπὸ ὅλες τὶς οἰκογένειες μόνο ἡ δική μας νὰ πηγαίνει σωστά; Στὰ ἄλλα παδιὰ τοὺς κάνουν ὅλες τὶς χάρες! Ποῦ νὰ ἀκούσεις τί γίνεται μὲ τὸ φαγητό, ποὺ ἄν δὲν τοὺς ἀρέσει κάτι, ἀρνοῦνται νὰ τὸ φᾶνε!».
«Ἄν ἡ “δύναμη” ἑνὸς γονιοῦ ἐντοπίζεται σὲ αὐτὸ “ποὺ ἔχει” θὰ μεταφέρει τὴν “δύναμή του” καὶ στὸ παιδί του, ὡς ψυχοφθόρα κληρονομιά. Ὁπότε ὅλη ἡ οἰκογένεια θὰ παραβιάζει ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ μὲ αὐτὰ “ποὺ ἔχει”! Παράδειγμα τέτοιας παραβίασης εἶναι, νὰ νιώθει ὁ γονιὸς ὄτι ἀποδεικνύεται ἡ ἀξία του, ἡ ὑπεροχή του, μὲ τὰ χρήματα “ποὺ ἔχει” καὶ νὰ κατακλύζει τὸ παιδί του μὲ λιχουδιές, γιὰ “νὰ εἶναι” χαρούμενο καὶ εὐχαριστημένο. “Περιέργως” τὸ παιδὶ δὲν “θὰ εἶναι” ποτὲ χαρούμενο, ἤ εὐχαριστημένο. Ἐπειδὴ καὶ αὐτὸ θὰ ἔχει μάθει νὰ ἐξαρτᾶ τὴν ἀξία του ἀπὸ τὴν κατανάλωση, γιὰ νὰ αὐξήσει τὴν “ἀξία” του θὰ γκρινιάζει διαρκῶς ἀπαιτῶντας ὅτιδήποτε “δὲν ἔχει”! Ὁ γονιὸς θὰ “τοῦ ἔχει” μόνο τὰ φαγητὰ ποὺ τοῦ ἀρέσουν, ἀλλιῶς θὰ πρέπει νὰ τσακωθοῦν, στὴν προσπάθειά τους καὶ οἱ δύο νὰ ἐπιβάλλουν τὴν… “ἀξία” τους!».
«Συνέχεια μοῦ ἀπαντᾶς μὲ βάση τὴν Παράδοση, ἀλλὰ ἄν τὴν χρειαζόμασταν πραγματικὰ δὲν θὰ τὴν διατηροῦσαμε ὥς τώρα; Ἄν ἔλεγε χρήσιμα πράγματα, δὲν θὰ τὰ ἐφαρμόζαμε γιὰ νὰ ὠφεληθοῦμε; Ἄρα ἀφοῦ δὲν τὴν ξέρουμε, δὲν μᾶς χρειάζεται ἐπειδὴ δὲν κινδυνεύουμε ἀπὸ τίποτα!»
«Ἡ Ἑλληνορθόδοξη Παράδοση ἐξακολουθεῖ νὰ κυλάει στὸ αἷμα μας γι’ αὐτὸ καὶ κρατιόμαστε ὄρθιοι ἀκόμα, ἀλλὰ μεθοδεύσεις τοῦ ἐχθροῦ τοῦ Χριστοῦ τὴν κατασυκοφάντησαν μέσα στοὺς προηγούμενους καιρούς. Ἐπειδὴ ὡς λαὸς πάψαμε νὰ τρεφόμαστε ἀπὸ τὸν πνευματικὸ πλοῦτο μας ὅπως ἔπρεπε, στὰ πνευματικὰ ζαλιζόμαστε… Ἀπὸ τὴν σύγχυση ἀνάμεσα στὶς ἀνώτερες λειτουργίες καὶ τὶς κατώτερες, οἱ νεότερες γενεές δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ διακρίνουν κάποια “οὐράνια κινητικότητα” στὰ σπλάχνα τους, μιὰ καὶ αὐτὰ ἀσχολοῦνται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν πέψη αὐτῶν “ποὺ ἔχουν”… Ἡ ἀγάπη, ἡ ἀφοσίωση, ὁ μόχθος, ἡ ἐλπίδα, ὁ χρόνος τῆς ζωῆς, ὅλα πηγαίνουν σὲ αὐτὰ ποὺ θέλουν “νὰ ἔχουν”… Ἡ ὕλη “ὑπέταξε” τὸν βασιλιά της, ἤ ὁ βασιλιάς της ἑκούσια ὑποτάχτηκε σὲ αὐτή; Ἡ δεύτερη ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ λέει νὰ μὴν φτιάξουμε εἴδωλα γιὰ νὰ προσκυνήσουμε… Ἡ ὑποδούλωση τοῦ αἰώνιου ἀνθρώπου σὲ κάτι ποὺ ὑπόκειται σὲ σήψη εἶναι ὁ ὁρισμὸς τοῦ παραλόγου στὴν ζωή μας καὶ οἱ ἐσωτερικὲς καὶ ἐξωτερικὲς συγκρούσεις ποὺ γεννάει ἡ σκλαβιά, ἡ “πληρωμή” της…».
«Τὸ ἀντίθετο μαμά, θέλουμε νὰ εἴμαστε ἐλεύθεροι! Μὲ τοὺς φιλους μου λέμε ὅτι θέλουμε νὰ βγοῦμε καὶ νὰ χαροῦμε τὴν ζωή μας, νὰ τὴν κάνουμε καλύτερη, ὀμορφότερη! Θέλουμε νὰ τὴν ἀναβαθμίσουμε, νὰ τὴν κάνουμε “ἀνώτερη”!».
«Ὅμως ἡ ἀνωτερότητα τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἀξία του δηλαδὴ βρίσκεται σὲ αὐτὸ “ποὺ εἶναι”, δηλαδὴ ἡ Πνοὴ τοῦ Θεοῦ! Αυτὸ σημαίνει ὅτι στὸ πρόσωπο κάθε ἀνθρώπου τιμᾶμε τὸν Ἴδιο τὸν Χριστό! Ὅ,τι ποῦμε καὶ ὅ,τι κάνουμε στὸν ἑαυτό μας καὶ τὸν πλησίον, πρέπει ΝΑ ΣΥΜΒΑΔΙΖΕΙ μὲ τὴν ἀγάπη ποὺ ἔχει ὁ Χριστὸς γιὰ ὍΛΟΥΣ ΜΑΣ! Ὁ γονιὸς προσφέρει αὐτὸ “ποὺ ἔχει” στὸ παιδί του ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό, ἀπὸ εὐγνωμοσύνη γιὰ τὴν ψυχούλα ποὺ τοὺ ἐμπιστεύτηκε νὰ μεγαλώσει! Ἡ πέμπτη ἐντολὴ λέει Τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου! Πρῶτα διδάσκεται ὁ γονιὸς τὴν ὑπακοὴ γιὰ τὸν Πατέρα Θεὸ —σὲ ὅλη τὴν διάρκεια τῆς ζωῆς του— καὶ ἔτσι μπορεῖ νὰ τὴν διδάσκει καὶ στὸ παιδί του. Μέσα σὲ αὐτὴ τὴν περιουσία ἔχει τὶς ῥίζες του τὸ Γένος μας, στὸ διάβα τῶν αίώνων!».
«Ἐννοεῖται ὅτι χρειαζόμαστε τὸν Θεὸ καὶ ὅτι πρέπει νὰ βρισκόμαστε κοντά Του, ἀλλὰ παράλληλα χρειαζόμαστε καὶ πολλὰ πράγματα. Ἔχω μία ἰδέα! Ἄν καὶ ἐφαρμόζεται στὰ σπίτια πολλῶν παιδιῶν ποὺ ξέρω, τώρα μόλις σκέφτηκα ὅτι μποροῦμε νὰ τὴν ἀκολουθήσουμε καὶ ἐμεῖς: θὰ φτιάξεις ἕνα πρόγραμμα μὲ δουλειὲς τοῦ σπιτιοῦ γιὰ νὰ τὶς κάνω μὲ συνέπεια καὶ ὡς ἀντάλλαγμα, θὰ ἀγοράζω κάτι ἀπό μία κατάσταση ποὺ θὰ φτιάξω μὲ πράγματα ποὺ χρειάζομαι. Οἱ ἀγορὲς θὰ γίνονται κάθε ἑβδομάδα κατόπιν συνεννόησης, καὶ ἔτσι θὰ εἴμαστε ὅλοι εὐχαριστημένοι! Ἔ, τί λὲς μαμά; Καταπληκτικὴ ἰδέα;».
«Ἐμένα οἱ γονεῖς μου μοῦ ἔμαθαν ὅτι ὁ ἄνθρωπος προσφέρει στὸ σπίτι του ἀπὸ φιλότιμο, καὶ αὐτὸ ἐσὺ τὸ βλέπεις ὅλα τὰ χρόνια. Ὅταν τὸ παιδὶ κάνει κάτι ἀπὸ φιλότιμο, ἡ χαρά του προκύπτει ἀπὸ τὴν τιμὴ ποὺ ἀποδίδει στὴν οἰκογένειά του, ἡ ὁποία τιμὴ θὰ ἐπιστρέψει πάλι σὲ αὐτό! Τὸ φιλότιμο ἀποκαλύπτει ἕνα δρόμο ὡραιότητας καὶ ἀφήνει γλύκα στὴν ψυχή! Εἶναι ἐσωτερικὴ κίνηση δύναμης ποὺ αὐξάνει τὸν ὠφέλιμο ἐγωισμό*, καὶ ἐπιτρέπει στὰ μάτια νὰ βλέπουν παντοῦ εὐκαιρίες γιὰ περισσότερη γλυκύτητα!».
«Μόνο ποὺ τὸ φιλότιμο εἶναι γιὰ τὰ μικρὰ παιδιά, ποὺ δὲν ἔχουν ἀνάγκη πράγματα ἀπὸ τὰ μαγαζιά. Δὲν ἔχετε παράπονο ἀπὸ ἐμένα, σὰν μικρὸ παιδὶ βοηθοῦσα. Περιέργως —ὅπως εἶπες κι ἐσὺ νωρίτερα— ἄλλοι γονεῖς ἐνθουσιάζονται μὲ τὸ φιλότιμο τῶν παιδιῶν τους καὶ αὐτὰ ἀκοῦνε καὶ ἕνα “μπράβο”!».
«Πρῶτον, τὸ φιλότιμο εἶναι βασικὸ χαρακτηριστικὸ τοῦ εὐλαβοῦς Ἕλληνα· εἶναι ἱκανὸ νὰ τὸν ἐμπνεύσει σὲ θαύματα, ἀκριβῶς ἐπειδὴ ὁπλίζεται ἀπὸ τὸν Θεό! Μάλιστα ἀποτελεῖ ἀπόδειξη τῆς ἀφοσίωσης καὶ εὐγνωμοσύνης τοῦ υἱοῦ καὶ τῆς κόρης πρὸς τὸν Πανάγαθο Πατέρα τους! Τὸ φιλότιμο πληρώνει ἀπὸ μόνο του τὴν ψυχὴ μὲ αἴσθηση ἀξίας, ὅπως δυναμώνει τὴν σχέση μαζί Του! Δεύτερον, τὸ “μπράβο” καὶ οἱ ὑπερβολικὲς ἐκδηλώσεις ἐνθουσιασμοῦ τῆς οἰκογένειας πέφτουν μὲ σκληρὸτητα στὴν ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ, ἐπειδὴ παραπέμπει σὲ πληρωμὴ ποὺ “τακτοποιεῖται”, “ἐξοφλεῖται” ἄρα παύει νὰ συνοδεύεται ἀπὸ αἴσθημα ἀξίας… Ἡ συναλλαγὴ τότε καταλήγει “φτηνή”, γιατὶ τὸ “μπράβο” ἐγκλωβίζει στὴν ἀνάγκη ἔγκρισης ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ἐθίζει σὲ αὐτή, δηλαδὴ κάνει ἀδιάφορη τὴν ἀνάγκη τῆς ἔγκρισης ἀπὸ τὸν Θεό…».
«Θὰ τὸ διατυπώσω ἀλλιῶς γιὰ νὰ τὸ ἐξηγήσω καλύτερα. Στὶς ἄλλες οἰκογένειες οἱ γονεῖς ἔχουν διαφορετικὴ σχέση, εἶναι φίλοι μὲ τὰ παιδιά τους. Εἶναι δημοκρατικὸ τὸ περιβάλλον ἐπειδὴ τὰ ρωτᾶνε: “θέλετε νὰ ἀγοράσουμε αὐτό”; “Θέλετε νὰ κάνετε αὐτὴ τὴν δουλειά”; “Δὲν θὰ ἦταν καλύτερα νὰ μὴν ἀργήσετε πολὺ στὴν βόλτα”; Ἔτσι τὰ διαπαιδαγωγοῦν, δὲν τοὺς λένε “αὐτὸ εἶναι ἔτσι” καὶ νὰ κλείνει ἡ συζήτηση…».
«Εἶναι μεγάλη ἡ τιμὴ ποὺ κάνει ὁ Θεὸς στοὺς γονεῖς, νὰ τοὺς ἀναθέτει τὴν διαπαιδαγώγηση τῶν παιδιῶν Του! Θεωρεῖται αὐτονόητο ὅτι οἱ γονεῖς ἔχουν τὴν εὐθύνη νὰ γνωρίζουν πώς θὰ γίνουν ἤ πώς δὲν θὰ γίνουν τὰ πράγματα, καὶ νὰ ἐπιλέγουν Ὅ,ΤΙ ΣΥΜΦΕΡΕΙ ἨΘΙΚΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥΣ! Ὅμως ἡ ἀντανάκλαση τοῦ χάους τῆς κοινωνίας μέσα στὴν οἰκογένεια, “ἐκπαίδευσε” τοὺς γονεῖς στὴν “δημοκρατικὴ ἀνασφάλεια”, μὲ ἀποτέλεσμα αὐτοὶ νὰ ἀποποιοῦνται τὸν ρόλο εὐθύνης ποὺ τοὺς βαρύνει· δηλαδὴ ρωτάνε τὸ παιδὶ τους ἌΝ ΘΕΛΕΙ νὰ κάνει κάτι, ποὺ οὕτως ἤ ἄλλως ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ, ἐπειδὴ εἶναι σοβαρό! Ὄμως πρόσεξε! Στὴν ἀρχὴ τὸ παιδὶ σοκάρεται, ἐπειδὴ δὲν εἶναι ἐξουσιοδοτημένο νὰ κρίνει ἤ νὰ ἀποφασίζει, καὶ τὸ νιώθει. Ἀντιλαμβάνεται ὅτι ὁ γονιὸς δὲν στέκεται στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων ὅταν “διαπραγματεύεται” τὶς ἰσορροπίες, καὶ γι’ αὐτὸ θορυβεῖται! Ἡ ἀνασφάλεια τοῦ γονιοῦ μεταφέρεται καὶ σὲ αὐτό, δεδομένου ὅτι ἡ δουλειὰ τοῦ παιδιοῦ δὲν εἶναι νὰ διδάσκει, ἀλλὰ νὰ διδάσκεται! Γρήγορα ἡ δυσφορία του μετατρέπεται σὲ θυμό, ποὺ ἔχει ἕνα “φίλο” καὶ ὄχι ἕνα “γονιὸ” ποὺ ἔχει ἀνάγκη, καὶ αὐτὸς ὁ θυμὸς θὰ “δικαιολογεῖ” τὴν ἔλλειψη ἐσωτερικῆς τάξης, στὰ ὑπόλοιπα χρόνια του… Ἀντίθετα, ὅταν ὁ γονιὸς ἔχει τὸ σθένος νὰ καθοδηγεῖ τὸ παιδί του μὲ αἴσθημα εὐθύνης καὶ γνήσιας ἀγάπης, τὸ παιδὶ εἶναι ἥρεμο ἐπειδὴ αἰσθάνεται ἀσφαλισμένο ἀπὸ τὴν συγκροτημένη προσωπικότητα τοῦ γονιοῦ του, ποὺ γίνεται σεβαστὸ πρότυπο σὲ κάθε φάση τῆς ζωῆς του!».
«Ὅμως μαμὰ πρέπει νὰ παραδεχτεῖς ὅτι μοῦ λέτε πολλὰ “ὄχι”. Ἡ ἐπιστήμη λέει ὅτι αὐτὸ μπορεῖ στὸ τέλος νὰ μοῦ βγεῖ σὲ κακὸ… Εἶναι πιὸ σωστὸ νὰ γίνονται πολλὲς συζητήσεις πάνω σὲ θέματα ποὺ δὲν βρέθηκε χρυσὴ τομή, παρὰ νὰ μοῦ λέτε ἕνα σκέτο “ὄχι”!».
«Ὁ Ἴδιος ὁ Χριστὸς μᾶς λέει “οὐ μοιχεύσεις, οὐ κλέψεις, οὐ φονεύσεις, οὐ ψευδομαρτηρήσεις, οὐ ἐπιθυμήσεις τὸ ξένο”! Οἱ κανόνες ποὺ ὀφείλουμε νὰ ἀκολουθοῦμε εἶναι ξεκάθαροι ἀπὸ τὸν οὐράνιο Πατέρα μας! Ἐμεῖς δὲν θὰ ποῦμε ξεκάθαρα “ὄχι” στὸ δικό μας παιδί; Θὰ περιφερόμαστε ἀνάμεσα στὸ “ναὶ” καὶ τὸ “ὄχι”; Ἄν ὁ γονιὸς δὲν ἔχει τὴν πυγμὴ νὰ πεῖ τοὺς κινδύνους μὲ τὸ ὄνομά τους, σαφέστατα ΔΕΝ ἈΓΑΠΑΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ἀφοῦ τὸ ἐκθέτει στὸν κίνδυνο… Τί κόστος θὰ ἔχουμε ἄν δὲν ἀκολουθήσουμε τὶς ἐπιταγὲς τῶν ἀνθρώπων, ποὺ διαστρέβλωσαν τὸν παραδοσιακὸ τρόπο ποὺ μεγάλωναν οἱ Ἕλληνες τὰ παιδιά τους, καὶ τί κόστος ἄν δὲν ἀκολουθήσουμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ; Ὀφείλουμε νὰ βάλουμε τὸ παιδί μας κάτω ἀπὸ τὸν Νόμο Του! Ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός, ὑπάκουε στοὺς κατὰ σάρκα γονεῖς Του! Λογικὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ ἔχει λόγο γιὰ κάτι ποὺ κάνει. Τὸ παιδὶ βλέπει ἄν ὁ γονιός του εἶναι λογικός, ἄν δηλαδὴ κρίνει μὲ βάση τὴν εὐθύνη ποὺ ἔχει γιὰ τὸ μέλλον τοῦ παιδιοῦ του, καὶ ἐμπνέεται ἀπὸ τὴν ΑΥΤΟΠΕΙΘΑΡΧΙΑ τοῦ γονιοῦ! Ἀλλιῶς, τὸ παιδὶ μαζί με τὸν γονιό του “πουλιοῦνται” ὅπου τοὺς διατάζει τὸ παρόν τους!».
«Λὲς γιὰ τὸν Ἰάσονα, τὸ παιδὶ ποὺ σοῦ ἔλεγα προχθὲς; Ποὺ δουλεύουν πολὺ οἱ γονεῖς του καὶ δὲν ἐνδιαφέρονται πού βρίσκεται; Τὸν τελευταῖο καιρὸ ἄρχισε τὸ κάπνισμα καὶ τσακώνεται μὲ ὅλα τὰ παιδιά, ἐπειδὴ τοὺς κάνει τὸν μάγκα…».
«Καὶ γιὰ αὐτό. Μιλάω γιὰ κάθε παιδὶ ποὺ εἶναι “ἀφύλαχτο” πνευματικά! Ποὺ δέχεται λυσσαλέο πόλεμο ἀπὸ τὰ ψυχοφθόρα πάθη ἐπειδὴ περιφέρεται χωρὶς σκοπὸ γιὰ τὸ “ποιό εἶναι”, καὶ ἐπιτρέπει νὰ τὸ “ἐκθέτουν” αὐτὰ “ποὺ ἔχει”! Ἡ τακτικὴ τοῦ ἐχθροῦ τοῦ Χριστοῦ εἷναι νὰ πασχίζει νὰ πείσει τὸν ἄνθρωπο ὅτι δὲν ὑπάρχει ἐχθρός, ἄρα δὲν τὸν πολεμάει, ἄρα δὲν εὐθύνεται γιὰ τὰ δεινὰ τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἀνασφάλεια, ἡ ταραχή, ἡ σύγχυση ἀπὸ τὴν “ἔλλειψη ὑποχρεώσεων”, ἡ ὀχλαγωγία τῶν ψυχρῶν δικαιωμάτων, ἡ λύπη, δείχνουν ὅτι ἡ ψυχὴ δὲν ἀπέκτησε τὰ ἐφόδια γιὰ νὰ ὑπερασπιστεῖ τὴν ὕπαρξή της! Δείχνουν ὅτι θὰ συνεχίσει νὰ βασανίζεται ἀπὸ τὴν ἄρνηση τῶν εὐθυνῶν ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ τὴν ἀξία του… Νὰ πεῖς καὶ στοὺς φίλους σου να προσεύχονται γιὰ τὸν Ἰάσονα, νὰ τὸν φυλάξει ὁ Χριστός!».
«Ἅμα δεῖς μαμὰ πόση λύπη ἔχουν τὰ μάτια του, μετά δὲν θὰ μπορεῖς νὰ συνέρθεις! Μᾶλλον οἱ δικοί του παραβιάζουν τοὺς κανόνες τοῦ Πνεύματος ποὺ εἶπες…». Ὅταν τὸν κοιτάζω νομίζω ὅτι εἶναι ὁ πιὸ δυνατὸς ἄνθρωπος ποὺ ὑπάρχει! Κρίμα ὅμως νὰ τοῦ παίρνει ὅλη τὴν δύναμή του ὁ πόλεμος μὲ τὴν ἐγκατάλειψη ἀπὸ τοὺς γονεῖς του… Σὲ ἐμᾶς παλεύει νὰ μιλάει σὰν νὰ μὴν τοῦ συμβαίνει τίποτα!
«Ἐσὺ συνέχισε νὰ παρακαλᾶς τὴν Παναγία νὰ τὸν μάθει νὰ εἶναι ταπεινὸς καὶ νὰ προσεύχεται, γιὰ νὰ καλύπτει ὅλες τὶς ἀνάγκες του!
Ἡ προσευχὴ ξεκουράζει, ζωντανεύει,
ἐλευθερώνει τὸν ἄνθρωπο!
*παράδειγμα καλοῦ ἐγωισμοῦ: μοῦ ἀξίζει νὰ ζῶ μὲ τιμὴ καὶ θὰ ἀγωνιστῶ γιὰ τὴν ἀρετὴ τῆς ταπείνωσης, ποὺ μοῦ λέει τὴν ἀλήθεια γιὰ αὺτὸ “ποὺ εἶμαι”.
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
