«Μὰ τὴν φράση “Νὰ ζεῖ κανείς, ἤ νὰ μὴν ζεῖ”, μόνο ὁ Χορτάτος μπορεῖ “νὰ τὴν πεῖ” παππού, ποὺ εἶναι ζῶο…», εἶπα, καὶ εἶδα τὸν σκύλο μου ποὺ ἦταν ξαπλωμένος δίπλα, νὰ στρέφει τὰ μάτια πάνω μου. «Ἀλλὰ καὶ πάλι, ἔχει κι αὐτὸς τὴν θέση του μέσα στὴν Δημιουργία, καὶ παρόλο ποὺ δὲν εἶναι ἄνθρωπος, τὸ ξέρει! Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἐκπροσωπεῖται ὁλόκληρος ὁ δυτικὸς πολιτισμὸς ἀπὸ αὐτὴ τὴν φράση; Θέλω νᾶ πῶ, ἐμεῖς στὴν οἰκογένειά μας καὶ οἱ φίλοι μου, γιατὶ ξέρουμε τὸν λόγο ποὺ ζοῦμε;».
«Ξέρουμε τὸν λόγο, Εὐαγγελινέ, ἐπειδὴ ξέρουμε ὅτι χρειαζόμαστε τὴν Χάρη τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ ὁλοκληρωθοῦμε ὡς ὑπάρξεις. Μετὰ τὴν πτώση, ὁ ἄνθρωπος δὲν ἀπέβαλε ἐντελῶς τὴν θεοείδεια ἀπὸ τὸν χαρακτήρα του. Μέσα του παρέμειναν ἡ νοσταλγία τῆς γνώσεως, τοῦ ἀπείρου καὶ τῆς αἰωνιότητας! Τὸ βασικὸ στοιχεῖο τῆς ὀντότητάς μας εἶναι ὁ πόθος καὶ ἡ ἔφεση πρὸς τὸ ἀπόλυτο, πρὸς τὴν αἰώνια ζωή! Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΜΑΣ, ΔΙΨΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΘΑΝΑΣΙΑ!».
«Νὰ τὸν χαιρόμαστε τότε τὸν “πολιτισμό μας”, ποὺ κάθεται νὰ φιλοσοφήσει ἄν ἀξίζει νὰ ζοῦμε! Δηλαδὴ λέγατε μέ τοὺς συμφοιτητές σου ὅτι ἡ “πρόοδος” θὰ φέρει στὸν ἄνθρωπο αὐτὰ ποὺ χρειάζεται, χωρὶς ἐσεῖς οἱ ἴδιοι νὰ ξέρετε τί χρειαζόσασταν; Γι’ αὐτὸ εἶπες ὅτι ἐπικρατοῦσε ἡ σύγχυση;».
«Μπορῶ νὰ πῶ πὼς κανείς μας δὲν εἶχε εἰκόνα τῶν πραγματικῶν ἀναγκῶν, δηλαδὴ ἀπὸ τὴν πνευματικὴ ἄποψη… Ἐκεῖνο ποὺ μᾶς ἀπασχολοῦσε, ἦταν νὰ ἀποκαταστήσουμε τὸ ἐσωτερικὸ “ἐγὼ” καὶ τὴν ἐλευθερία τῆς “ἀτομικῆς δημιουργίας”, ἔτσι τὸ λέγαμε τότε. Ἦταν καὶ αὐτὸ ἀσαφὲς ἀλλὰ δὲν τὸ παρατηρούσαμε, ἐπειδὴ ἤμασταν παθιασμένοι μὲ τὴν προοπτικὴ ποὺ θὰ μᾶς ἄνοιγαν οἱ γνώσεις, ποὺ θὰ ἀποκομίζαμε ἀπὸ τὶς σχολές μας. Ἀπὸ τὸ ὅραμα τῆς γενεᾶς μου, εἰσπράτταμε “προκαταβολὲς” ἀπὸ τοὺς στόχους ποὺ εἴχαμε ἐξιδανικεύσει. Ἡ πεποίθησή μας ὅτι δικαιούμασταν μία κοινωνία ἀφθονίας —ὡς τὴν κοινωνία τῆς δικαιοσύνης— στηριζόταν στὴν ὑπερηφάνεια, τὴν ὁποία γεννάει ἡ ἔμμονη συσσώρευση τῆς γνώσεως. Γιὰ νὰ μιλήσω γιὰ τὸν ἑαυτό μου, οἱ στόχοι μου ἦταν ἄκρως ἐγωιστικοί, ἐπειδὴ τὸ ὄχημα τῶν ἰλιγγιωδῶν ταξιδιῶν μου, ἦταν ἡ ἀλαζονεία…».
«Πῶς γίνεται κάποιος ἀλαζόνας ἀπὸ τὶς γνώσεις, τὴν στιγμὴ ποὺ ἡ ἐνάρετη ὁδὸς εἶναι νὰ καταπιάνεται ὁ νοῦς μας μὲ τὴν μελέτη τῶν θείων λόγων;».
«Ἔχεις δίκιο νὰ ἀπορεῖς, παιδί μου. Ἡ ἀλλόκοτη περίοδος τῆς νεότητάς μου ἦταν ὁ καρπὸς μιᾶς ἄλλης μεγάλης περιόδου, πολλῶν αἰώνων πρίν, ὅπου ἡ δυτικὴ κοινωνία βίωνε δεινοὺς κλυδωνισμούς. Οἱ γνώσεις ποὺ ἐννοεῖς ἐσὺ μᾶς ἦταν ἀγνωστες, τότε στὸν καιρό μου. Θὰ σοῦ πῶ ὅμως δυὸ λόγια, γιὰ νὰ καταλάβεις τὴν ἐπίδραση τῶν πεποιθήσεων τῶν ἄλλων, πάνω μας, ὅταν δὲν ξέρουμε νὰ προσέξουμε. Μετὰ τὸν Μεσαίωνα, οἱ ἄνθρωποι στὴν ΕΥΡΩΠΗ ἔγιναν ἐπισήμως ἐχθροὶ τοῦ Ἰησοῦ. Μπῆκαν σὲ ἕνα κίνημα ποὺ λεγόταν Ἀνθρωπισμός, ἤ ἀλλιῶς Οὐμανισμός, ποὺ ἀπέρριπτε τὴν ἰδέα τοῦ ὑπερφυσικοῦ καὶ τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου μετὰ θάνατον. Δηλαδὴ ἀρνιόταν τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἀρνιόταν καὶ ὅτι ὁ ἄνθρωπος θὰ συνεχίζει νὰ ζεῖ δίπλα στὸν Ἅγιο Πατέρα του, στὴν αἰωνιότητα. Γι’ αὐτὸ ἔκανε ἐμπόλεμες μεταρρυθμίσεις ἐναντίον τοῦ “θεοφοβικοῦ μοντέλου”, ὅπως ἀποκάλεσε τὴν ἐκεῖ, παραχαραγμένη καὶ ξεθυμασμένη “χριστιανικὴ” —ὑποτίθεται— πίστη τους. Ἔφτιαξε αὐτὸ ποὺ λέμε κοσμικὸ φρόνημα, ποὺ ἰσχυρίζεται ὅτι ἐπειδὴ ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου σταματάει στὸν τάφο, δὲν ἔχει ἀνώτερο σκοπό· δηλαδὴ ὁ Ἀνθρωπισμὸς ἐξομοίωσε τὸν ἄνθρωπο μὲ τὰ ζῶα! Ἔτσι ἄρχισε τὸ τρομακτικὸ μαρτύριο τοῦ ἀνθρώπου στοὺς λαβύρινθους τοῦ πνευματικοῦ θανάτου καὶ τῆς φθορᾶς!».
«Ἀφοῦ ὁ θάνατος νικήθηκε, ἀπὸ τὸν Χριστό! Πρόκειται γιὰ γεγονός! Αὐτοὶ κρύφτηκαν γιὰ νὰ μὴν βλέπουν τὴν Ἀνάσταση;», εἶπα, καὶ εἶδα τὸν παπποὺ νὰ συμφωνεῖ.
«Ὅσοι ἀσπάζονταν τὸν Ἀνθρωπισμό, γιὰ νὰ καταλάβουν τὸν τρόπο λειτουργίας τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς φύσεως βασίζονταν στὴν ἐπιστήμη, δηλαδὴ στὴν δική τους λογική. Ὁ σκοπός τους ἦταν νὰ ἀλλάξουν τὰ πάντα στὴν δυτικὴ κοινωνία, ἀντικαθιστώντας τὶς ἀδιάφορες θρησκευτικὲς “ἀπαντήσεις” τους μὲ ὁρθολογιστικές. Αὐτὴ ἡ “ἀντικατάσταση” ὀνομάστηκε “πρόοδος”, καὶ ὑψώθηκε ὡς τὸ ἀνυποχώρητο ἰδανικὸ ποὺ ὄφειλαν νὰ ἀκολουθήσουν ὅλοι, ἄν ἤθελαν νὰ ζοῦν μὲ τρόπο “ἐξελιγμένο”! Ἡ “πρόοδος” ἔφτασε καὶ στὴν πατρίδα μας, στὰ δικά μου χρόνια, ὅπως ξεκίνησα νὰ σοῦ λέω. Ἡ ἐπιστημονικὴ ἐπανάσταση, μαζὶ μὲ τὴν τεχνολογική, εἶχαν ὁδηγήσει σὲ πρωτοφανὴ ἄνοδο τοῦ γοήτρου τῆς ἐπιστήμης, καὶ γενικῶς τῶν γνώσεων. Δυστυχῶς ὅμως, ἐπειδὴ ἀπὸ τὴν ψυχή μας ἔλειπαν τὰ πνευματικὰ ὅπλα τῶν θείων λόγων, ἐπιχειρούσαμε κι ἐμεῖς νὰ ἑρμηνεύσουμε τὰ μυστήρια τοῦ ὑλικοῦ κόσμου ἔξω ἀπὸ τὸ ἐργαστήριο τοῦ ὀρθοδόξου πνεύματος, ὅπου σφυρηλατεῖται ἡ κρίση, ἡ διάκριση, ἡ συνείδηση! Ὅσο τὸ μυαλὸ ἦταν ἀπασχολημένο μὲ τὴν “πρόοδο”, Η ΨΥΧΗ ΑΠΟΤΥΓΧΑΝΕ ΝΑ ΔΑΜΑΣΕΙ ΤΗΝ ΦΘΟΡΑ, ὥστε νὰ νικήσει τὸν περιορισμὸ τοῦ θανάτου…».
«Λογικὸ δὲν εἶναι; Ὅταν ὁ ἄνθρωπος στέκεται μακριὰ ἀπὸ τὸν Χριστό, ὁ θάνατος συνεχίζει νὰ εἶναι τὸ μόνο ξένο στοιχεῖο στὴν ζωή του, καὶ αὐτὸ τὸν φοβίζει! Ὅπως τὸ εἶπες, δὲν ὁλοκληρώνεται…».
«Ὁ Ἀνθρωπισμὸς ἦταν ἐπανάσταση τοῦ ἀνθρώπου, κατὰ τοῦ Ἰδιου τοῦ Θεοῦ! Ἡ πρώτη ἐπανάσταση εἶχε γίνει στὸν Παράδεισο, τὴν ὥρα τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου, τότε ποὺ τὸ τίμημα ἦταν ὀλέθριο: τὸ ἀνθρώπινο πλάσμα “ἀποσπάστηκε” ἀπὸ τὴν προσωπικότητα ποὺ τοῦ ἐπέτρεπε νὰ ἀτενίζει τὸ αἰώνιο, τὸ θεῖο, καὶ ἡ ἐξαπατημένη καὶ λεηλατημένη πιὰ ἀνθρώπινη φύση κλείστηκε στὴν γυμνὴ προσωπικότητα τῶν φτωχῶν αἰσθήσεων… Γι’ αὐτό, στὴν πορεία τῆς “προόδου”, ὁ ἀποστάτης ἄνθρωπος θέλησε νὰ γνωρίσει τὰ μυστήρια τοῦ κόσμου μόνο μὲ τὶς δικές του δυνάμεις καὶ αἰσθήσεις. Ὁτιδήποτε θὰ κατακτοῦσε τὸ προόριζε γιὰ τὸν ἑαυτό του, δὲν θὰ τὸ “μοιραζόταν” μὲ τὸν πλησίον! Αὐτὸ λέγεται ἀτομισμός, Εὐαγγελινέ, “ἡ ἐπανάσταση τοῦ ὑπερήφανου ἑαυτοῦ”! Ἡ ἐπισημοποίηση τοῦ ἐγωισμοῦ ὡς “χειροπιαστὸ” φρόνημα, ποὺ “νομιμοποιήθηκε”! Στὸ πέρασμα τῶν αἰώνων οἱ ἀνοχύρωτες δυτικὲς κοινωνίες παραδίνονταν ἀνεξέλεγκτα στὴν φωτιὰ τῆς ἁμαρτίας, καὶ ἀπὸ τὴν αὐθαιρεσία ὅλων, ἡ ζωὴ γινόταν ἀπάνθρωπη! Στὴν θέση τοῦ σκοποῦ τῆς ζωῆς, μπῆκε ἡ ἁρπαγὴ καὶ ἡ καύχηση! “Θὰ καταπατήσω τὰ πάντα, ἐπειδὴ ἐγὼ ξέρω τί θέλω”! Ἔτσι σκέφτονταν οἱ περισσότεροι· λέγαμε ὅτι οἱ παραδοσιακοὶ θεσμοὶ ποὺ κρατοῦσαν ὅρθια τὴν κοινωνία, ἔπρεπε νὰ τρανταχτοῦν γιὰ νὰ πέσουν, ὅπως καὶ ὁτιδήποτε ἄλλο “παλιό”! Μόνο ὅ,τι ἦταν “καινούργιο”, ἀναγνωρίζαμε ὅτι ἦταν γιὰ ἐμᾶς! Ἐπειδὴ οἱ ἄνθρωποι εἶχαν χάσει τὰ ἰδανικὰ καὶ βλέπαμε πὼς κυβερνοῦσε τὸ χρῆμα, ἀπὸ θυμὸ θέλαμε νὰ γκρεμίσουμε τὰ πάντα γιὰ νὰ δώσουμε τὴν “εύκαιρία” νὰ ξαναχτιστοῦν ἀπὸ τὴν ἀρχή! Παράλληλα “γκρεμίζαμε” καὶ τὸν ἑαυτό μας, ἀλλὰ ἤμασταν ἀνίκανοι νὰ οἰκοδομήσουμε τὸ παραμικρὸ…».
«Αὐτὸ εἶναι ἀναρχία! Πῶς μοῦ τὸ ἔλεγες; Ἡ ἀληθινὰ ὁλοκληρωμένη προσωπικότητα στηρίζεται στὴν λογική, ἀλλὰ θέλει καὶ τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν ἀξιοπρέπεια!».
«Δυστυχῶς, ἡ γενεά μου ἔδινε δικαιώματα στὸν διάβολο, καὶ ἀπὸ τὸν σκοτισμὸ τῆς ψυχῆς, τὸ μυαλό μας βρισκόταν σὲ σύγχυση. Ἐφόσον δὲν ἀγωνιζόμασταν νὰ ἑλκύσουμε τὴν θεία Χάρη, τῆς Ὁποίας οἱ ἐνέργειες εἶναι ἄκτιστες, τότε μᾶς ἀπἐμενε ἡ φτώχεια τῶν αἰσθήσεων, καὶ περιμέναμε ἡ ἁπλὴ ὑλικότητα νὰ γεμίσει τὸ ἀθάνατο πνεῦμα μας… Μέσα στὸ συγκεχυμένο ὅραμά μας, ἡ δημιουργία εἶχε παραδώσει τὴν θέση της στὴν… ἐργασία, καὶ ἡ ὑψηλὴ ὁλοκλήρωση τῆς ὑπάρξεώς μας, στὶς… ἀγορές! Φαντάσου τὶς κοινωνίες σὰν ἕνα εἶδος ντόμινου, ὅπου ἡ οὐμανιστικὴ ἀποστασία καὶ ἡ ἐπίθεση στὶς πνευματικὲς ἀξίες, ποὺ ἐγινε στὴν πρώτη κοινωνία, μετέφερε τὴν καταστροφὴ στὴν ἑπόμενη, ἡ ὁποία θὰ ἀποκτοῦσε ἀκόμα περισσότερη ὁρμή, γιὰ νὰ ῥίξει τὴν μεθεπόμενη… Μὲ τὸν χρόνο ἡ βιαιότητα πολλαπλασιάζεται, καὶ ἡ ὠμότητα περνιέται γιὰ “ψυχικὴ δύναμη”… “Ἀρνήσου τὰ πάντα”! Αὐτὸ ἀπαιτοῦσε καὶ ἡ δική μας κοινωνία! “Ἀγάπα διαφορετικά, ἀρνήσου τὴν οἰκογένεια!”. Τὸ ἄκαρδο σύστημα καὶ ἡ ἀδιαφορία τῆς κοινωνίας μας, “δικαιολογοῦσε ἀπολύτως” τὴν ἐπανάσταση τοῦ ἑαυτοῦ μας, ποὺ εἴχαμε πιστέψει ὅτι θὰ ἄλλαζε τὸν κόσμο(!), σὲ κάτι “ἄλλο” τῆς “προόδου”… Τὰ χρήματα ποὺ εἴχαμε ἀπὸ τοὺς δικούς μας, πιστεύαμε ὅτι μποροῦσαν νὰ μᾶς ἀγοράσουν τὰ πάντα, ἤ ὅτι μὲ αὐτὰ ποὺ θὰ βγάζαμε ἐμεῖς ἀργότερα, θὰ εἴχαμε τὸν κόσμο ὅλο δικό μας…».
«Παππού, ἄν δὲν ξέρουμε τί μᾶς γίνεται μὲ τὰ ὑλικὰ ποὺ κάνουμε πειράματα, ὑπάρχει κίνδυνος νὰ ἀνατιναχτοῦμε! Τὸ παιδὶ ἀπὸ μόνο του δὲν ξέρει πῶς κινεῖται ἡ ψυχή του. Πρέπει νὰ ὑπακούει στὴν παιδαγωγία τοῦ Πατέρα του! Αὐτὸ εἶναι ἡ νοσταλγία τοῦ Παραδείσου!».
«Ἔτσι εἶναι παιδί μου, ἔτσι ἀκριβῶς! Εἶναι ἀδιανόητο, πόσο ἀκριβὰ πληρώσαμε τόσοι ἄνθρωποι, τὴν παραβίαση τῆς Ἀλήθειας! Τώρα μπορῶ νὰ σοῦ πῶ, ὅτι μόλις ὁ ἄνθρωπος γίνει ἀτομιστής, χάνει τὸ πρόσωπό του καὶ γίνεται ἔνας “κόκκος” ὅμοιος μέσα σὲ ὅλη τὴν ἄμμο! Ὅσο περισσότερο πείσμωνα τότε, ὅτι δὲν ἐπέτρεπα νὰ καταπιέζεται τὸ “ἐλεύθερο ἐγώ μου”, τόσο ἐγκλωβιζόμουν στὴν ἄρνηση τῶν παραδοσιακῶν ἀξιῶν ποὺ μὲ ἔτρεφαν καὶ μεγάλωνα, ὁπότε “ἀκύρωνα” τὸν ἑαυτό μου! Τὸν “ἄδειαζα”! Ὅσο στόχευα στὴν ἀτομικὴ ἀναζήτηση τῆς εὐτυχίας, τόσο ἔσβηνε ἀπὸ τὴν ψυχή μου ἡ ἀνάμνηση τῆς ἀληθινῆς εὐτυχίας! Ἀφοῦ δὲν εἴχαμε ἐπίγνωση τῶν αἰώνιων ἀναγκῶν μας, ἡ ἐλευθεριότητα τῆς “ἀτομικῆς δημιουργίας” ἔφερνε τὴν καταστροφή μας: τὸ μεῖγμα μέσα στὴν καρδιὰ περιεῖχε περίεργη παλικαριά, ἀνυπομονησία καὶ γενικὴ ἄρνηση τῶν ἀξιῶν, μὲ πλήρη ἀπουσία βαθιᾶς γνώσεως γιὰ αὐτὲς τὶς ἀξίες!».
«Λογικὸ μοῦ φαίνεται, ποὺ δὲν βλέπατε καμία “πρόοδο” νὰ ἔρχεται… Ὅμως, δὲν ὑπῆρχε κάτι νὰ σᾶς σταματήσει;».
«Μὰ ΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΜΑΣ, ΔΕΝ ΤΗΝ ΒΛΕΠΑΜΕ! Μᾶς τὴν ἔκρυβαν οἱ “προεισπράξεις” ποὺ ζητούσαμε ἀπὸ τὸ “αὔριο”! Ὡς νεολαία εἴχαμε μεγαλύτερη ψυχολογικὴ εὐαισθησία, καὶ ὑποφέραμε περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη ἡλικία, γιὰ τὴν κοινωνικὴ ἀδικία. Ἀλλὰ δὲν μᾶς περνοῦσε ἀπὸ τὸ μυαλό, ὅτι μέρος τῆς ἀδικίας τῆς κοινωνίας εἴχαμε γίνει καὶ ἐμεῖς, μὲ τὸ ἀκυβέρνητο “ἐσωτερικὸ ἐγώ”! Αἰσθανόμασταν δέσμιοι σὲ μία ἀκατανόητη ζωή, ποὺ μᾶς ἔπνιγε! Ὡστόσο, ἐπειδὴ ἐξακολουθούσαμε νὰ μὴν γνωρίζουμε τὴν φύση τῶν πνευματικῶν ἀναγκῶν μας, ἦταν παιχνιδάκι γιὰ τὸ ἐμπόριο νὰ μᾶς “σύρει” στὴν δική του πρόταση- ἐκδοχή, προκειμένου νὰ “ΕΚΤΟΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ, ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΡΟΚΑΛΟΥΣΕ Η ΑΔΙΚΙΑ”! Τὸ ἀπαίδευτο ὀρθολογιστικὸ μυαλό μας ἀδυνατοῦσε νὰ ἐπισημάνει, ὅτι προκειμένου νὰ καρπωθοῦμε τὴν κοινωνία τῆς ἀφθονίας, ὡς “κοινωνία δικαιοσύνης” —ὅπως εἴχαμε “ἐκπαιδευτεῖ”— ΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ ΕΠΙΘΥΜΟΥΣΕ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΚΑΙΟΙ… Τί κι ἄν δὲν μπορούσαμε νὰ βροῦμε κάποιο νόημα στην ζωή μας; Ἡ τηλεκόλαση εἶχε τὴν ἄνεση νὰ ὑπαγορεύσει τὸ “ἑπόμενο βῆμα” τῆς συγκλονιστικῆς ἐπαναστάσεως τοῦ ἀτόμου, ποὺ θὰ κάλυπτε τὶς “ΝΕΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ”, τοῦ ἀνθρώπου τοῦ “μέλλοντος”! Οἱ ἄνθρωποι στὰ ΜΜΕ ἔγιναν “εἶδος πολυτελείας”, καὶ πολὺ περισσότερο οἱ γυναῖκες! Στὴν μαζικὴ κατανάλωση ΔΕΝ ΟΡΙΖΕΙΣ τὴν ποιότητα, οὔτε τὴν ποσότητα ὅσων “ὑποχρεώνεις τὸν ἑαυτό σου” νὰ ἐντάξει στὴν ζωή του καὶ τὴν ψυχή του… Ἔτσι ὅλοι καταλάβαμε ὅτι ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ —ὅσο ἐκείνη συντηρεῖ τὴν αὐταρέσκεια μας! Ἡ διαφήμιση ἔπλασε τὸν μύθο τῆς καταναλωτικῆς εὐτυχίας καὶ ἐπιτυχίας, μὲ τέτοιο τρόπο, ποὺ χωρὶς τὴν συμβουλή της Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ ΚΑΤΕΛΗΞΕ ΑΔΥΝΑΤΗ!».
«Τὸ ἴδιο γίνεται ἀκόμα παππού. Τό ντόμινο μὲ τὶς διαδοχικὲς κοινωνίες συνεχίζει νὰ ῥίχνει τὶς γενιές μὲ τὸ ἴδιο παραμύθι…».
«Αὐτὸ γίνεται ὅσο ζοῦμε μέσα στὴν φαντασία. Ἔρχεται ὅμως ἡ ὥρα ποὺ ἡ ζωὴ προσγειώνεται στὴν πραγματικότητα καὶ ὁ μύθος γκρεμίζεται· ὅσο βαθύτερα τὸν εἴχαμε ἀφήσει νὰ ῥιζώσει στὴν συνείδησή μας, τόσο ὀδυνηρότερη γίνεται ἡ πραγματικότητα! Ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα νὰ πιάσω δουλειὰ καὶ νὰ ζήσω ἀπὸ τὰ δικά μου χρήματα, εἶχα πειστεῖ πὼς μοῦ ἄξιζε ἕνα ἐξαιρετικὸ ἐπίπεδο διαβίωσης. Ὅμως ἡ ἀνεργία ποὺ δὲν ἔλεγε ἀστεῖα μὲ “οὐμανιστικὰ δικαιώματα”, ἀποκάλυψε τὰ ψυχικὰ ἀδιέξοδά μου, ποὺ σώπαιναν ὥς τότε, ἐπειδὴ εἶχα νὰ ξοδέψω γιὰ αὐτά! Ἐν τέλει, βρῆκα δουλειὰ καὶ ξεκίνησα τὴν “ὑπεύθυνη” ζωή μου. Ἔχοντας ἐπενδύσει ψυχικὰ στὶς γνώσεις μου, δὲν περίμενα ὅτι ξαφνικὰ θὰ ἐρχόμουν ἀντιμέτωπος μὲ τοὺς ὑπερεντατικοὺς ῥυθμοὺς τῆς δουλειᾶς, τὴν μόνιμη σωματικὴ κόπωση, ὅπως καὶ τὴν ἐπίσης μόνιμη νευρικὴ ὑπερένταση! Κι βεβαίως ὅλα αὐτά, παράλληλα μὲ τὴν ἀδυναμία νὰ ἀποκτήσω ὅσα καλούδια μὲ “εἶχε διατάξει” τὸ ἐμπόριο, νὰ ἀγοράσω…».
«Δὲν ὑπάρχουν καὶ πολλὲς διαφορὲς μὲ τὴν σημερινὴ κοινωνία… Μπά, ἀργεῖ ἀκόμα ἡ “πρόοδος”!», εἶπα καὶ χαμογέλασα τοῦ παπποῦ. Τὸν εἶδα ὅμως σκεπτικό, καὶ δὲν διέκοψα τὶς σκέψεις του.
«Εἶσαι ἕτοιμος γιὰ τὴν “ζοφερὴ” ὄψη τῆς “προόδου”;», μὲ ῥώτησε, καὶ τοῦ χαμογέλασα πάλι. «Ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἔχει ἐμπειρία ζωῆς, καὶ βλέπει τὸν ἀνάλγητο καὶ ἀνεύθυνοϋπεύθυνο τρόπο ποὺ εἶναι ὀργανωμένος ὁ κόσμος —ποὺ ἔχει γιὰ παιχνιδάκι νὰ πετάξει τὸν νέο στὸ οἰκονομικὸ περιθώριο— διαπιστώνει πὼς ὁ βίος του δὲν ἀνταποκρίνεται στὶς προσδοκίες ποὺ ἔτρεφε ὡς τότε, γιὰ τὴν “ζωὴ τῆς μεγάλης ἐλευθερίας”. Αὐτὸ ποὺ ἀρχίζει νὰ τοῦ προκαλεῖ δυσφορία, φτάνει ἀκόμα καὶ νὰ τὸν ἐξοργίζει, καὶ μὲ τὴν μεγαλύτερη ψυχολογικὴ εὐαισθησία ποὺ τὸν διακρίνει, ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, ῥέπει πρὸς τὴν ἐπανάσταση! Ὁ Ἀνθρωπισμός, ποὺ “θυμώνει” μὲ τὴν ἁγιότητα, “ἀπαγορεύει” στὸν νέο ἄνθρωπο νὰ “ἐλπίζει” στὴν αἰωνιότητα καὶ τὴν μακαριότητά της. Ἔτσι ἀναλαμβάνει νὰ τὸν “κρατήσει” στὸν δρόμο τῆς “προόδου”, ποὺ θὰ τοῦ δώσει —ἔστω— τὴν ψευδαίσθηση τῆς νίκης ποὺ ψάχνει. Ἀντὶ ὁ νέος νὰ ἐπιτύχει στὸν κοινωνικὸ στίβο ποὺ ποθεῖ, τὸν ἐπαγγελματικὸ —ἐκεῖ οἱ περισσότεροι δρόμοι εἶναι “ἀποκλεισμένοι”— θὰ χειραγωγήσει τὸν νέο νὰ κυνηγήσει τὴν “καταξίωσή του” ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΛΛΟ ΣΤΙΒΟ —τὸν ὁρίζει ἡ “πρόοδος” τῆς κάθε “ἐποχῆς”— ΔΑΣΚΑΛΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟΝ νὰ κάνει ΕΚΕΙ τὴν “ἀσυγκατάβατη” ἐπανάστασή του! Ἡ οὐμανιστικὴ διαφήμιση παίρνει τὴν “ἀνεξήγητη” δυσφορία ποὺ ἔχει ὁ νέος γιὰ τὴν ζωή, καὶ μὲ λεπτοὺς χειρισμοὺς στὶς ψυχολογικὲς ἰδιομορφίες του, ΣΤΡΕΦΕΙ ΤΟΝ ΕΓΩΙΣΜΟ ΤΟΥ σὲ ΝΕΟ ΔΡΟΜΟ, ΤΟΝ “ΕΥΚΟΛΟ”! Ἔκρυθμος ὅπως εἶναι ὁ ἄπειρος ἄνθρωπος, ἀπὸ τὴν γενικευμένη δυσαρέσκεια, βλέπει ΠΑΝΤΟΥ νὰ τοῦ ἀνοίγεται προθύμως ὁ ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ ΤΗΣ ΣΑΡΚΑΣ, ποὺ εἶναι τὸ ἀπόλυτο χρυσορυχεῖο τοῦ ἀνθρωπιστικοῦ ἐμπορίου, καὶ νὰ τοῦ… “χαρίζεται”! Ὅσο πιὸ “ΧΑΜΕΝΟΣ” αἰσθάνεται ὁ ἄνθρωπος, τόσο εὐκολότερο παιχνιδάκι εἶναι νὰ διοχετευτεῖ ὁ θυμός καὶ τὸ ἄγχος του στὴν μέγγενη τοῦ καταναλωτισμοῦ, τοῦ οἰνοπνεύματος, τῆς ἀπάνθρωπης μουσικῆς, τοῦ ἐλαφροῦ θεάματος, τοῦ ἐλαφροῦ διαβάσματος κ.τ.λ.! Πλέον, ἡ κατανάλωση μετονομάζεται ἀπὸ τὸν ἀγοραστή, σὲ “ἐξουσία τῆς παθητικότητας”! Αὐτὴ εἶναι παιδί μου ἡ μόνη “δημουργία” ποὺ “ἐπιτρέπει” ὁ “οὐμανιστικὸς πολιτισμός”, που ὅσο κι ἄν αύτοπροβάλλεται ὡς “ἀπελευθέρωση”, στὴν πράξη ἀποδεικνύει ὅτι στοχεύει στὴν αἰώνια σκλαβοποίηση τῆς ψυχῆς… Ὅσο δὲν ἐργαζόμαστε μέσα στὴν χριστιανικὴ ἀρετή, πετυχαίνει τὸν σκοπό του, τὸ πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου νὰ ὑστερεῖται τὴν ἀθανασία… Ἄς μᾶς δίνει φώτιση ὁ ἐλεήμων Ἰησοῦς μας! Χιλιοευλογημένο τὸ Ὄνομά Του στὸν αἰώνα τῶν αἰώνων!».
«Παππού, κατάλαβα τί σημαίνει, ὅτι πρὶν κάνει τὴν ἁμαρτία ὁ ἄνθρωπος, ὁ νοῦς τῆς ψυχῆς του βρίσκεται μέσα σὲ σύγχυση. Τελικά, ὅλα αὐτὰ γίνονται τόσα πολλὰ χρόνια, ἐπειδὴ δὲν ξέρατε νὰ βάλετε φρένο στὴν “πρόοδο”, ποὺ διαφωνεῖ μὲ τὸν ἁγιασμὸ τοῦ ἀνθρώπου! Ἐμεῖς ὅμως ποὺ ποθοῦμε νὰ ἔχουμε ὡς πρότυπό μας τὸν Δημιουργό μας, ξέρουμε πὼς χρειαζόμαστε μόνο ἕνα πράγμα, δὲν χρειάζεται νὰ μεριμνᾶμε γιὰ πολλά. Τὸ λέμε καὶ μὲ τοὺς φίλους μου, ὅτι ἄν ζητᾶμε πρῶτα τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ μόνη μέριμνά μας, ὅλα τὰ ἄλλα θὰ μᾶς δοθοῦν μέσα στὴν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ! Ὅπως εἶπες πρόσφατα, ὅταν ἀφήνεται κάποιος στὸν Χριστό, ὁ Χριστὸς δὲν τὸν ἀφήνει!
Ἡ ἐγκράτεια, ἡ ἀνεξικακία, ἡ σωφροσύνη, ἡ ἐγκαρτέρηση, ἡ ὑπομονὴ καὶ οἱ παρόμοιες μέγιστες καὶ ἐνάρετες δυνάμεις, μᾶς δόθηκαν ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ εἶναι ἀντίθετες, καὶ ἀντιστέκονται καὶ μᾶς βοηθοῦν στὶς ἀντίστοιχες πρὸς αὐτὲς κακίες. Ἄν γυμνάζουμε αὐτὲς τὶς δυνάμεις καὶ τὶς ἔχουμε πάντοτε πρόχειρες, τότε νομίζουμε ὅτι δὲν μᾶς συμβαίνει πιὰ τίποτα δύσκολο, ἤ θλιβερό, ἤ ἀβάσταχτο. Γιατὶ σκεφτόμαστε ὅτι ὅλα εἶναι ἀνθρώπινα, καὶ τὰ νικοῦν οἱ ἀρετὲς ποὺ ἔχουμε. Αὐτὰ δὲν τὰ ἔχουν ὑποψη τους οἱ ἀνόητοι ἄνθρωποι. Οὔτε σκέφτονται ὅτι τὰ πάντα γίνονται σωστὰ καὶ ὅπως πρέπει γιὰ τὸ συμφέρον μας, γιὰ νὰ λάμψουν οἱ ἀρετές μας καὶ νὰ στεφανωθοῦμε ἀπὸ τὸν Θεό
Ἅγιος Ἀντώνιος
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
