Σταυριανή, ἄν θυμώνεις ἐπειδὴ σοῦ φαίνονται λίγα τὰ πατατάκια ποὺ σοῦ ἔβαλα στὸ πιατάκι, σοῦ θυμίζω ὅτι δὲν εἶναι ἀπαραίτητα· μπορεῖς καὶ νὰ μὴν τὰ φᾶς καθόλου. Τὸ στομάχι ἑνὸς ἑξάχρονου παιδιοῦ εἶναι μικρό, καὶ δόξα τῷ Θεῷ, τὸ δικό σου μόλις γέμισε μὲ τὸ μεσημεριανό! Τελικὰ ἦταν κακὴ ἰδέα νὰ κρατήσω τὸ σακουλάκι ποὺ μοῦ προσέφερε ἡ γειτόνισσα γιὰ ἐσένα, ἀλλὰ καὶ νὰ θέλεις τώρα νὰ τὸ φᾶς ὁλόκληρο, εἶναι ὑπερβολή!».
Σήκωσα τὸ κεφάλι γιὰ νὰ κοιτάξω τὴν γιαγιά, καὶ τὸ χαμήλωσα πάλι. Μὲ τὸν τρόπο ποὺ μὲ κοίταζε, ἤξερα ὅτι δὲν θὰ ἄλλαζε γνώμη οὔτε τοῦ χρόνου! Συνήθως λέει ὅτι πρέπει νὰ τρῶμε λίγη λιχουδιά, καὶ αὐτὸ ὅχι ὅλες τὶς ἡμέρες! Κάθε μεσημέρι ποὺ μὲ παίρνει ἡ γιαγιὰ ἀπὸ τὸ σχολεῖο, σκέφτομαι τὰ ἴδια. Ὅτι μόλις σχολάσει ἡ μαμά μου ἀπὸ τὴν δουλειά της λίγο ἀργότερα, καὶ μὲ πάρει στὸ σπίτι μας, θὰ φάω ὅ,τι θέλω! Τί πειράζει ἅμα τὸ φάω ἀπὸ τώρα;
»Τὴν λιχουδιὰ δὲν τὴν ἔχουμε γιὰ νὰ χορτάσουμε, παιδί μου. Τρῶμε λίγη, ἴσα γιὰ νὰ καταλάβουμε τὴν γεύση της! Τρώγοντας παραπάνω ποσότητα ἡ γλῶσσα “κουράζεται”, καὶ παύει νὰ καταλαβαίνει τί γεύεται!».
«Ναὶ ἀλλὰ θέλω τὰ πατατάκια γιὰ “βραβεῖο”, γι’ αὐτὰ ποὺ πέρασα στὸ σχολεῖο ἀπὸ τὴν Ἀνδρομάχη! Ἅμα φάω ὅλο το σακουλάκι, θὰ μοῦ φύγει ἡ στενοχώρια!».
«Θέλεις νὰ πεῖς ὅτι ὑπάρχει κάτι μέσα σου ποὺ ψιθυρίζει, πὼς ἄν δὲν πάρεις ὅλο τὸ σακουλάκι στὰ χέρια σου, θὰ νοιώθεις θαλασσοταραχὴ στὴν καρδιά σου;», εἶπε καὶ ὅπως κάθησε στὸν καναπέ, ἔδειξε τὴν θέση δίπλα της, γιὰ νὰ καθίσω κοντά της.
«Ναί! Γιαγιά, ἐγὼ κάνω ὑπομονὴ μὲ τὴν Ἀνδρομάχη, ὅπως μοῦ λές, ἀλλὰ ἐκείνη ἔχει ὑπερηφάνεια καὶ δὲν μὲ σέβεται! Δὲν μοῦ ἀρέσει αὐτό! Καὶ στὰ ἄλλα παιδιὰ μιλάει ἄσχημα, ἀλλὰ σὲ ἐμένα πιὸ πολύ!».
«Θυμᾶσαι ποὺ σοῦ ἔλεγα τὴν ἱστορία ποὺ ὁ Χριστός, μόλις εἶχε πλάσει ἀπὸ πηλὸ τὸν πρῶτο, τὸν χωμάτινο ἄνθρωπο; Τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ Χριστὸς τοῦ φύσηξε στὸ πρόσωπο πνοὴ ζωῆς, δηλαδὴ τοῦ χάρισε ἀθάνατη ψυχή, τότε τὸ χωμάτινο σῶμα μὲ τὴν πολύτιμη ζωὴ ποὺ τοῦ δόθηκε, σηκώθηκε ὄρθιο, καὶ ὁ ἄνθρωπος ὅλος ἀγάπη γιὰ τὸν Ἅγιο Πατέρα του, ἄρχισε νὰ ζεῖ μαζί Του! Δηλαδὴ ὁ ἄνθρωπος ἔχει δύο μέρη: ἔχει τὸ σῶμα ποὺ τὸ βλέπουμε, καὶ ἔχει καὶ τὴν ψυχὴ ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ τὴν δοῦμε!».
«Τὶ εἶναι ἡ ψυχή;».
«Ὅταν εἶσαι πολὺ ἄρρωστη καὶ δὲν ἔχεις δύναμη γιὰ νὰ σηκωθεῖς ἀπὸ τὸ κρεβάτι, κλείνοντας τὰ μάτια, δὲν βλέπεις ὅλα αὐτὰ ποὺ σκέφτεσαι;».
«Ναί!».
«Ἄρα ἡ ἀδυναμία τοῦ σώματος δὲν ἐμποδίζει τὴν δύναμη τῆς ψυχῆς νὰ βλέπει μὲ τὰ δικά της μάτια, ὅσα δὲν μποροῦμε νὰ δοῦμε μὲ τὰ μάτια τοῦ σώματος! Ἄν πεινᾶς πολὺ ἀλλὰ βρίσκεστε κάπου ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι σας, δὲν θὰ ὑποχρεώσεις τὸ σῶμα σου νὰ κάνει ὑπομονὴ ὥσπου νὰ ἔρθει ἡ ὥρα νὰ φᾶς; Ἡ ψυχὴ εἶναι βασίλισσα, καὶ λέει στὸ σῶμα τί πρέπει νὰ κάνει, ἤ τί δὲν ἐπιτρέπεται νὰ θέλει, καὶ ἐκεῖνο ὑποχρεώνεται νὰ ἀκούει ὅλους τοὺς κανόνες ποὺ τοῦ βάζει ἡ ψυχή!».
«Γιατὶ ἡ ψυχὴ εἶναι βασίλισσα, γιαγιά;».
«Ἀφοῦ προέρχεται ἀπὸ τὸν οὐρανό, δηλαδὴ ἀπὸ τὰ ἄνω, εἶναι ἀνώτερη! Ἐπειδὴ ἡ ψυχή μας εἶναι πνοὴ ποὺ βγῆκε μέσα ἀπὸ τὸν Ἴδιο τὸν Χριστό, ὁ Ὁποῖος εἶναι Θεὸς καὶ θὰ ζεῖ γιὰ πάντα, τότε καὶ ἡ ψυχή μας θὰ ζεῖ γιὰ πάντα! Εἶναι πολὺ σπουδαῖο αὐτό! Τὸ σῶμα μας εἶναι κατώτερο ἐπειδὴ φτιάχτηκε ἀπὸ τὸ χῶμα τῆς γῆς· θὰ ζήσει γιὰ μερικὰ χρόνια, ὅσα ἀποφασίσει ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, καὶ μετά, τὸ χωμάτινο σῶμα θὰ ἐπιστρέψει στὸ χῶμα γιὰ νὰ κοιμηθεῖ, πάλι γιὰ ὅσα χρόνια θέλει ὁ οὐράνιος Πατέρας. Τώρα θὰ σοῦ πῶ κάτι, ποὺ ἴσως τὸ ξέρουν λίγα παιδιὰ στὸ σχολεῖο σου· ὁ Χριστὸς ἔχει ὅλη τὴν σοφία τοῦ κόσμου καὶ γνωρίζει τὰ πάντα! Ἔχει ὅλη τὴν δύναμη τοῦ κόσμου δική Του, καὶ μπορεῖ νὰ κάνει τὰ πάντα! Οἱ ἄνθρωποι Τὸν σεβόμαστε ἐπειδὴ εἶναι Δίκαιος στὰ πάντα, καὶ ἐπειδὴ ἔχει ὅλη τὴν ὀμορφιὰ τοῦ κόσμου, Τὸν ἀγαπᾶμε μὲ ὅλη τὴν καρδιά μας! Πρῶτος ὁ Θεὸς μᾶς ἀγάπησε τόσο πολὺ ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους, καὶ ἐπειδὴ εἴμαστε παιδιά Του μᾶς ἔφτιαξε τόσο σημαντικούς, ποὺ θὰ μᾶς ἔχει γιὰ πάντα μαζί Του, νὰ ζοῦμε στὸν οὐρανὸ μέσα στὴν λαμπερὴ χαρά Του ποὺ δὲν θὰ τελειώνει ποτέ! Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀξία μας, παιδί μου, ὅτι φτιαχτήκαμε γιὰ νὰ ζοῦμε μὲσα στὴν ὁλόφωτη χαρά! Πρέπει λοιπὸν νὰ σεβόμαστε τὴν ἀξία ποὺ μᾶς ἔδωσε ὁ Χριστός, μὲ τὸ νὰ εἴμαστε φρόνιμοι! Πρέπει δηλαδὴ νὰ ἔχουμε φρόνηση, καὶ νὰ ξεχωρίζουμε τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό».
«Οἱ μεγάλοι μποροῦν νὰ τὸ ξεχωρίζουν;».
«Μποροῦν, ἀλλὰ ὅσο ἡ ὑπερηφάνεια ἐπινοεῖ ὅλο καὶ καινούργιες παγίδες γιὰ τὴν ψυχή, οἱ μεγάλοι χρειάζεται νὰ μαθαίνουμε ὅλο καὶ περισσότερα γιὰ τὴν φρόνηση, ὥστε νὰ μαθαίνουμε καὶ τὰ παιδιά μας νὰ εἶναι φρόνιμα. Δυστυχῶς, ὅταν δὲν σεβόμαστε τὴν ἀξία μας ἡ ψυχή μας ἀρρωσταίνει, καὶ δυσκολεύεται! Ἐπειδὴ ὅμως εἶναι ἀνώτερη, γιὰ νὰ ξαναγίνει καλὰ χρειάζεται μόνο ἀνώτερα φάρμακα. Ὁπότε τὸ σῶμα μας, ποὺ εἶναι κατώτερο, εἶναι ὑποχρεωμένο νὰ κάνει ὅ,τι τοῦ πεῖ ἡ βασίλισσά του, ὥστε νὰ τὴν βοηθήσει νὰ γιατρευτεῖ. Ἀπὸ μόνο του τὸ σῶμα δὲν διαθέτει φρόνηση, μόνο ἡ ψυχὴ μαθαίνει σοφία ἀπὸ τὸν Χριστό. Φαντάζεσαι λοιπόν, ἀντὶ τὸ σῶμα νὰ ἐξυπηρετεῖ τὴν ψυχὴ γιὰ νὰ ξαναβρεῖ ἐκείνη τὴν χαρά της, νὰ ξεχάσει ὅτι εἶναι ὁ ὑπηρέτης τῆς ψυχῆς; Καὶ ἐνῶ τὸ σῶμα ἀπὸ μόνο του δὲν γνωρίζει ἀπολύτως τίποτα, νὰ ὑπερηφανευτεῖ καὶ χωρὶς σεβασμὸ νὰ ἀπαιτεῖ νὰ ἐπιβάλλει στὴν ψυχὴ τὰ “φάρμακα” ποὺ τοῦ ἀρέσουν ἐκείνου, κοροϊδεύοντας τὴν βασίλισσά του ὅτι τάχα αὐτὰ εἶναι ἀνώτερα;».
«Γιατὶ γιαγιά; Δὲν τοῦ ἀρέσουν τὰ ἴδια πράγματα ποὺ ἀρέσουν καὶ στὴν βασίλισσά του;».
«Δυστυχῶς, μετὰ ἀπὸ τὴν παρακοὴ τῶν ἀνθρώπων, στὸ σῶμα συνήθως ἀρέσουν αὐτὰ ποὺ αρρωσταίνουν τὴν ψυχή. Ὅταν ὁ Χριστὸς ἔφτιαξε πρῶτα τὸν Ἀδὰμ καὶ μετὰ τὴν Εὔα, τοὺς ἔδωσε τὸ μεγαλειῶδες δῶρο νὰ ζοῦν συνομιλώντας μαζί Του, δῶρο ποὺ δὲν ἔδωσε σὲ ὅλους τοὺς Ἀγγέλους ποὺ γέμιζαν τὸν οὐρανό! Ἔτσι ὅπως οἱ Πρωτόπλαστοι ἄνθρωποι φωτίζονταν ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, μέσα στὸν Παράδεισο, ζοῦσαν σὰν φωτεινοὶ ἄρχοντες! Τότε τὸ σῶμα ἦταν ἀκόμα ταπεινὸς ὑπηρέτης τῆς ψυχῆς, καὶ ἔβρισκαν τὴν εὐτυχία ἀκριβῶς στὸ ἴδιο πράγμα, στὸ νὰ ὑπακούουν στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.Ἡ ὑπερηφάνεια ζήλεψε τόσο πολὺ τὴν ὡραιότητα τῆς ὁλοφώτιστης ζωῆς τους, ποὺ ἐπιθύμησε νὰ τοὺς τὴν καταστρέψει! Τοὺς εἶπε λοιπὸν ψέματα, τάχα ὅτι θὰ βροῦν τὴν χαρὰ μόλις παρακούσουν τὸν ἀγαπημένο τους Πατέρα… Τόσο τοὺς μίσησε ἡ ὑπερηφάνεια, ποὺ τοὺς ἔπεισε νὰ φᾶνε ἀπὸ τὸ μοναδικὸ δέντρο ποὺ τοὺς εἶχε ἀπαγορεύσει ὁ Χριστὸς γιὰ νὰ δοκιμάσει τὴν εἰλικρίνειά τους! Μόλις ἐκεῖνοι ὑπερηφανεύτηκαν καὶ ἔφαγαν τὸν ἀπαγορευμένο καρπό, ἡ ὑπερηφάνεια μπόρεσε καὶ πέρασε μέσα στὴν καρδιά τους, καὶ ἐνῶ πρὶν ἔβρισκαν τὴν εὐτυχία στὴν ἅγια συνομιλία τους μὲ τὸν Χριστό, οἱ δυστυχεῖς βγῆκαν ἀπὸ τὴν φωτεινὴ ζωὴ καὶ ἀμέσως ἔγιναν ἐγωιστές! Δηλαδὴ ἔψαχναν νὰ βροῦν μέσα στὴν κακία, ὅ,τι τοῦς ἔπειθε ἐκείνη ὅτι ἔμοιαζε μὲ χαρὰ… Ἡ ὑπερηφάνεια δίδαξε στὸ σῶμα τὸν σκοτεινὸ πόλεμο κατὰ τῆς βασίλισσας ψυχῆς, ἡ ὁποία πλέον μὲ τὴν σοφία της, ὀφείλει νὰ ἐπιβάλλει μὲ τὴν βία στὸν ὑπηρέτη της τὰ δικά της ἀνώτερα φάρμακα ἀγάπης, ποὺ εἶναι ἡ ΥΠΑΚΟΗ, ἡ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ καὶ ἡ ΜΕΤΑΝΟΙΑ! Ἑνωμένες ὅλες μαζὶ αὐτὲς οἱ ἀρετές, Σταυριανή μου, σχηματίζουν τὴν ΔΥΝΑΜΗ τοῦ ἀνθρώπου κατὰ τῆς κακίας! Ὅσο ὁ ἄνθρωπος σέβεται τὴν ἀξία του ξεχωρίζοντας τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό, ζεῖ μὲσα στὴν ὁλόφωτη χαρὰ τοῦ Χριστοῦ μας!».
«Ὅμως ἐγὼ δὲν χρειάζεται νὰ εἶμαι φρόνιμη! Οἱ γονεῖς μου μοῦ ἐπιτρέπουν νὰ τρώω πολλὲς λιχουδιές, στὸ σπίτι μου!».
«Ἐπειδὴ εἶναι τὸ “φάρμακο” κατὰ τῆς… θαλασσοταραχῆς;».
Κούνησα μὲ δύναμη τὸ κεφάλι πρὸς τὰ κάτω, γιὰ νὰ συμφωνήσω. «Γιὰ νὰ παίρνω δύναμη!».
«Μήπως ὅμως τελικά, ὁ ὑπηρέτης τῆς ψυχῆς σου κοροϊδεύει τὴν βασίλισσά του, ὅτι οἱ λιχουδιὲς εἶναι “ἀνώτερα φάρμακα”; Ἡ μόνη λογικὴ ἐξήγηση γιὰ κάτι τέτοιο, εἶναι ὅτι μὲ τὴν ψευτοχαρὰ τῶν πολλῶν λιχουδιῶν ποὺ ἀπαιτεῖ τὸ σῶμα, θὲλει νὰ ἐμποδίσει τὴν ψυχὴ νὰ βρεῖ τὴν ἀνώτερη χαρά! Θέλω νὰ πῶ ὅτι ἡ λαιμαργία, μία ἀπὸ τὶς πολλὲς κακίες, τὶς κόρες τῆς ὑπερηφάνειας, ψιθυρίζει στὴν βασίλισσα ψυχὴ πὼς μὲ τὴν πλεονεξία τῶν πολλῶν λιχουδιῶν θὰ αἰσθανθεῖ καλύτερα, ἀλλὰ νὰ ποὺ ἡ πλεονεξία ἀφήνει τὴν ψυχὴ μονίμως ἀνικανοποίητη! Ἐνῶ ἤδη ξεκινάει στενοχωρημένη ἡ ψυχή, ἀπὸ ὅλη τὴν κοροϊδία τοῦ ὑπηρέτη της παγιδεύεται μετὰ σὲ ἀκόμα μεγαλύτερη στενοχώρια! Ὅμως τὸ ἀκόμα χειρότερο εἶναι, πὼς βρίσκεται μακριὰ ἀπὸ τὰ ἀνώτερα φάρμακα ἀγάπης, ποὺ τόσο ἔχει ἀνάγκη…».
«Γιαγιά, ὅταν κρατάω τὸ σακουλάκι, δὲν μπορῶ νὰ τὸ ἀφήσω ἀπὸ τὰ χέρια μου! Κι ἄς μὴν καταλαβαίνω τὴν γεύση…».
«Ἴσως ὅταν σοῦ μίλησα γιὰ τὴν ὑπερηφάνεια, νὰ μὴν σοῦ τὰ ἐξήγησα ὅλα. Μπορεῖ ὁ μισὸς ἄνθρωπος νὰ φαίνεται στὰ μάτια τοῦ σώματος, καὶ ὁ ἄλλος μισὸς νὰ εἶναι ἀόρατος, ἀλλὰ τὸ σημεῖο ποὺ αὐτὰ τὰ δύο διαφορετικὰ μέρη τοῦ ἀνθρώπου, ἑνώνονται, εἶναι ἡ καρδιά μας! Ἄν σεβόμαστε τὴν ἀξία ποὺ μᾶς ἔδωσε ὁ Χριστὸς καὶ εἴμαστε φρόνιμοι, διαλέγοντας τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακὸ θὰ ἀφήνουμε νὰ μπαίνουν στὴν καρδιά μας μόνο καλὰ συναισθήματα ἀγάπης, ταπείνωσης καὶ ὑπακοῆς στὸν Χριστό. Αὐτὰ τὰ φωτεινὰ συναισθήματα φτάνουν βεβαίως καὶ ὥς τὴν ψυχή, καὶ τὴν κάνουν νὰ ἀκτινοβολεῖ ἀπὸ τὴν ἀγάπη! Τότε παιδί μου, καὶ ὁλόκληρο τὸ σῶμα νοιώθει τὴν ἀνώτερη χαρὰ τῆς ψυχῆς! Αὐτὸς εἶναι ὁ μοναδικὸς τρόπος γιὰ νὰ ἔχει εἰρήνη μέσα του ὁ ἄνθρωπος, δηλαδὴ νὰ εἶναι εὐτυχισμένος!».
Ἀπὸ μέσα μου βγῆκε ἕνας βαθὺς ἀναστεναγμός. «Ναὶ ἀλλὰ γιαγιά, ἡ Ἀνδρομάχη δὲν μὲ ἀφήνει νὰ εἶμαι καὶ ἐγὼ εὐτυχισμένη. Συνέχεια μὲ σπρώχνει, μοῦ λέει κακὲς λέξεις, καὶ μετὰ ἀπὸ τὴν προσευχὴ μοῦ παίρνει συνέχεια τὴν σειρά, ἐπειδὴ θέλει νὰ μπαίνει στὴν τάξη πάντα πρὶν ἀπὸ ἐμένα!».
«Ἄκουσα τὸ αὐτοκίνητο τῆς μαμᾶς σου ἔξω, ὁπότε θὰ συνεχίσουμε αὐριο τὴν συζήτησή μας, πρῶτα ὁ Θεός. Σκέψου αὐτὰ ποὺ εἴπαμε, ματάκια μου, καὶ νὰ θυμᾶσαι ὅτι ὁ Χριστὸς ἀγαπάει καὶ ὅσα ἀπὸ τὰ παιδιά Του βρίσκονται δίπλα Του, καὶ ὅσα ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ κάπως. Μᾶς ἀγαπάει ὅλους, ἐπειδὴ μᾶς ἔδωσε ἀνώτερη ἀξία! Μᾶς δίνει λίγο χρόνο γιὰ νὰ διορθωθοῦμε ὥστε νὰ ἐπιστρέψουμε κοντά Του, δηλαδὴ μακροθυμεῖ!».
«Γιαγιά, μπορῶ νὰ φάω λίγα πατατάκια;».
«Μπορεῖς νὰ ἀρκεστεῖς σὲ τόσα ποὺ σοῦ ἔβαλα καὶ χθές;».
«Ναί, μπορῶ νὰ εἶμαι φρόνιμη! Ἦμουν καὶ στὸ σπίτι μου! Ἡ βασίλισσα ὑποχρέωσε τὸν ὑπηρέτη της νὰ ὑπακούει, ἐπειδὴ δὲν τῆς ἀρέσει νὰ τὴν κοροϊδεύουν! Τί εἶναι ὁ σκοτεινὸς πόλεμος ποὺ κάνει ἡ κακία, γιαγιά;».
«Ὅπως σοῦ εἶπα καὶ χθές, ὅταν δὲν σεβόμαστε τὴν ἀξία μας ἡ ψυχή μας ἀρρωσταίνει. Υπερηφάνεια εἶναι ἡ παρακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Φιλανθρώπου Χριστοῦ. Ὁ ὑπερήφανος ἄνθρωπος ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν Χριστό, συνεπῶς ἡ ζωή του σταματάει νὰ φωτίζεται ἀπὸ τὴν ἁγιότητα τοῦ Δημιουργοῦ της. Ἐπειδὴ ἡ ψυχή του κλείνεται μέσα σὲ σκοτάδι, χάνει τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὰ μάτια του καὶ νομίζει τὸ κακὸ γιὰ καλὸ…. Αὐτὸ εἶναι ὁ ἐγωισμός, ποὺ ἔχει πολλὲς συμπάθειες μὲ ὅλες τὶς κακίες ποὺ διδάσκει ἡ ὑπερηφάνεια. Μόλις ὁ ἄνθρωπος ἀποδεχτεῖ μέσα στὴν καρδιά του κάποια κακία, αὐτομάτως ἡ ψυχή του σκοτίζεται περισσότερο ἀπὸ ὅ,τι ἦταν, καὶ γίνεται περισσότερο δυστυχισμένος. Τὰ ἄσχημα λόγια καὶ οἱ ἐπιθέσεις πρὸς τοὺς ἄλλους, εἶναι σημάδια ὅτι ἡ ἄρρωστη ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ὑποφέρει, ἀλλὰ ῥίχνει στοὺς ἄλλους τὴν εὐθύνη. Ὁ φοβερὸς συναγερμός στὰ βάθη τῆς ψυχῆς, ἡ συνείδηση, τῆς προκαλεῖ ἀπερίγραπτο πόνο, μέχρι νὰ δεῖ τὴν ψυχὴ ὅτι ἐπιστρέφει στὴν καλοσύνη καὶ τὴν ταπείνωση. Ὁ ψυχικὸς πόνος τῆς συνείδησης εἶναι τόσο δυνατός, ποὺ δὲν ἐπιτρέπει στὸν ὑπερήφανο ἄνθρωπο νὰ ἡσυχάσει λιγάκι… Ἡ ὑπερηφάνεια, καλό μου, θέλει νὰ μπερδεύει τὸν ἄνθρωπο ὅταν τοῦ ἐπιτίθεται, γιὰ νὰ μὴν καταφεύγει ἐκεῖνος στὰ ἀνώτερα φάρμακα. Ὅπως μπερδεύτηκες κι ἐσύ, καὶ πίστευες πὼς τὰ πολλὰ πατατάκια ἦταν τὸ “φάρμακο” γιὰ νὰ ἠρεμοῦσες τὴν θαλασσοταραχὴ τοῦ ψυχικοῦ πόνου! Οἱ ψευτοχαρὲς ποὺ συμπαθεῖ ὁ ἐγωισμὸς εἶναι οἱ παγίδες τῆς ὑπερηφάνειας γιὰ νὰ βασανίζει τὸν ἄνθρωπο, τόσο ποὺ τὸν μισεῖ! Αὐτὸς εἶναι ὁ σκοτεινὸς πόλεμος τῆς κακίας, στὸν ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ νικήσει μονάχα ἄν εἶναι ταπεινός!».
«Μόνο οἱ φωτεινοὶ ἄρχοντες μέσα στὸν Παράδεισο, δὲν εἶχαν πρόβλημα μὲ αὐτὸν τὸν συναγερμό;».
«Ὅχι καρδούλα μου, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι μποροῦμε νὰ ζοῦμε ἁρμονικὰ μὲ τὴν συνείδησή μας, ἀρκεῖ νὰ ἔχουμε μετάνοια. Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο ἦρθε ὁ Χριστὸς στὴν γῆ καὶ σταυρώθηκε, γιὰ νὰ ἔχουμε ἐμεῖς τὰ παιδιά Του τὴν μετάνοια, καὶ νὰ ἐπιστρέφουμε μέσα στὴν χαρὰ τῆς ἀγάπης Του! Ἡ κακία εἶναι τύραννος, δηλαδή χαίρεται νὰ μᾶς παγιδεύει μέσα στὴν δυστυχία, ἀλλὰ ὁ Χριστὸς μᾶς ἔπλασε ἐλεύθερους! Ὅπως σοῦ ἔχω ἐξηγήσει, ἡ ὑπερηφάνεια κάθε στιγμὴ προσπαθεῖ νὰ μπεῖ μέσα στὴν καρδιά μας γιὰ νὰ τὴν λερώσει καὶ νὰ τὴν πληγώσει. Θέλει νὰ μᾶς διατάζει νὰ κάνουμε ἤ νὰ λέμε ἄσχημα πράγματα, ἤ νὰ τὰ σκεφτόμαστε. Πάντα ἐμεῖς πρέπει νὰ ἀντιστεκόμαστε σὲ αὐτὰ ποὺ θέλει ἡ ὑπερηφάνεια, λέγοντας, “ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ καὶ ΔΕΝ ΤΑ ΑΚΟΥΩ! ΘΕΛΩ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΚΑΛΟΣΥΝΗ!”. Ὅσο ἀντιστεκόμαστε στὶς ἐπιθέσεις τῆς κακίας καὶ παραμένουμε ταπεινοί, πλησιάζουμε τὸν Χριστό, κι Ἐκεῖνος μᾶς εὐλογεῖ! Μᾶς στέλνει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα γιὰ νὰ μᾶς φωτίζει καὶ νὰ μᾶς διδάσκει ἀπὸ τὴν σοφία Του! Φυσικὰ ὅλα αὐτὰ τὰ καταλαβαίνουμε μόνο μὲ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς, ὅχι μὲ τὰ μάτια τοῦ σώματος».
«Ναὶ ἀλλὰ ἄν ἡ Ἀνδρομάχη δὲν ἔχει μετάνοια, καὶ συνεχίζει νὰ μὲ σπρώχνει καὶ νὰ μοῦ μιλάει ἄσχημα; Δὲν ἀντέχω ἄλλο, γιαγιά!», εἶπα μὲ θυμό.
«Γι’ αὐτὸ σοῦ εἶπα ὅτι ἡ ὑπερηφάνεια δὲν θέλει νὰ καταφεύγουμε ΕΜΕΙΣ στὰ ἀνώτερα “φάρμακα”! Ὁ θυμὸς εἶναι κακία, καὶ ἔρχεται μαζὶ μὲ τὴν μάνα του, τὴν ὑπερηφάνεια, γιὰ νὰ μᾶς ποῦν τὸ ψέμα ὅτι ἐμεῖς ὅλα τὰ κάνουμε σωστά, καὶ ἔτσι νὰ μὴν βλέπουμε τὰ χάλια μας.Ὅμως ὅσο ὑπακοῦμε στὸν Χριστὸ καὶ ἀγωνιζόμαστε νὰ κρατᾶμε τὴν ὑπερηφάνεια ἔξω ἀπὸ τὴν καρδιά μας, ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ! Ἄν ὁ ἄλλος ἄνθρωπος δὲν κρατάει τὴν καρδιά του καθαρὴ καὶ φυλακίζεται στὶς κακίες, παραβιάζει τοὺς κανόνες τοῦ Χριστοῦ, δὲν παραβιάζει κανόνες δικούς μας. Δηλαδὴ ἄν ὁ διπλανός μας δὲν σέβεται τὴν ἀξία του, δὲν μπορεῖ νὰ μειώσει τὴν δική μας ἀξία· μπορεῖ νὰ παραβιάσει μόνο τὴν δική του ἐλευθερία, παιδί μου, καὶ γι’ αὐτό ἐμεῖς πρέπει ὄχι νὰ θυμώνουμε, ἀλλὰ νὰ λυπόμαστε. Σταυριανή μου, ἡ ἐγωιστικὴ ταραχὴ εἶναι ἔνδειξη ὅτι ἀρχίζουμε νὰ σκοτιζόμαστε! Τὸ ψέμα καὶ ἡ συκοφαντία εἶναι κι αὐτὰ κακίες· νὰ μὴν δεχόμαστε στὴν καρδιά μας τὶς συκοφαντίες, ὅτι κάποιοι εἶναι οἱ χειρότεροι καὶ πὼς δὲν κάνουν τίποτα σωστό, ἐπειδὴ ἡ κακία προσπαθεῖ νὰ μᾶς σπείρει διχόνοια γιὰ νὰ τσακωθοῦμε μαζί τους. Μὲ τὸν σκοτισμό, δὲν βλέπουμε τὰ καλὰ ποὺ κάνει ὁ διπλανός μας…».
«Ναὶ ἀλλὰ γιαγιά, τὸ βλέπω ὅτι ἡ Ἀνδρομάχη χαίρεται ὅταν μὲ σπρώχνει, δὲν εἶναι ψέματα! Πῶς μποροῦμε νὰ ἔχουμε δύναμη, γιὰ νὰ μὴν μᾶς δυσκολεύουν οἱ ἄλλοι;».
«Πρῶτα ἀπ’ ὅλα ὀμορφιά μου, τὴν δύναμη πρέπει νὰ τὴν βλέπουμε μὲ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς, ΠΟΤΕ μὲ τὰ μάτια τοῦ σώματος! ΔΥΝΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΑΠΕΙΝΟΣ! Χρειάζεται νὰ καταλάβουμε πὼς δυνατὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἔχει τὴν δύναμη νὰ ἀντιστέκεται στὴν βία τῆς ὑπερηφάνειας! Ὅπως σοῦ εἶπα χθές, ὁ τρόπος γι’ αὐτὸ εἶναι ἡ βασίλισσα ψυχὴ νὰ ἐπιβάλλει μὲ τὴν βία στὸ σῶμα ποὺ τὴν ὑπηρετεῖ, τὰ δικά της ἀνώτερα φάρμακα ἀγάπης· τὴν ΥΠΑΚΟΗ, τὴν ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ καὶ τὴν ΜΕΤΑΝΟΙΑ! Πόσες φορὲς σκεφτόμαστε ἤ κάνουμε πράγματα, γιὰ τὰ ὁποῖα ἔρχεται στιγμὴ ποὺ ντρεπόμαστε; Κάθε φορὰ ποὺ πληγωνόμαστε στὸν ἀόρατο πόλεμο κατὰ τῆς ὑπερηφάνειας, πρέπει ἀμέσως νὰ παίρνουμε τὰ ἀνώτερα φάρμακα, γιὰ νὰ γιατρευόμαστε γρήγορα καὶ νὰ συνεχίζουμε τὴν φρούρηση τῆς καρδιᾶς μας».
«Γιαγιά, καὶ ἐσὺ ἔχεις κάνει πράγματα ποὺ τὰ σκεφτόσουν μετὰ καὶ ντρεπόσουν;», ῥώτησα γεμάτη ἀπορία.
«Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι κάνουμε λάθη, κόρη μου, ἀρκεῖ νὰ μετανοοῦμε καὶ νὰ ζητᾶμε συγγνώμη ἀπὸ τὸν Χριστό. Μάλιστα θὰ σοῦ περιγράψω ἕνα λάθος ποὺ ἔκανα, τότε ποὺ πήγαινα στὴν πέμπτη δημοτικοῦ. Ἕτσι ὅπως ἔπαιζα μὲ τὰ ἄλλα παιδιὰ στὸ διάλειμμα, εἶδα κάτω ἕνα χαρτάκι ποὺ μοῦ κίνησε τὴν περιέργεια. Κοιτάζοντας καλύτερα, εἶδα τὰ ὀνόματα κάποιων συμμαθητῶν μου, μὲ βαθμούς δίπλα, ποὺ προφανῶς εἶχε πέσει ἀπὸ τὸν δάσκαλό μας. Ἐκείνη τὴν στιγμή, ἀποσβολώθηκα! Ἀπὸ τὴν ἐκπληκτικὰ δυσάρεστη ἀνακάλυψη ὅτι ὁ δάσκαλος σημείωνε ὅσους πήγαιναν διαβασμένοι, εἶχα τὴν αἴσθηση ὅτι ἔπεσε πάνω μου παγωμένο νερό! Ὥς τότε θεωροῦσα τὴν ζωὴ ἕνα παιχνίδι, δὲν μοῦ εἶχε περάσει ἀπὸ τὸ μυαλὸ πὼς ὁτιδήποτε παραμελοῦσα, θὰ εἶχε συνέπειες! Θυμᾶμαι ἀκόμα τὸ τραπέζι τῆς κουζίνας τοῦ πατρικοῦ μου, γεμάτο ἀπὸ τὰ βιβλία καὶ τὰ τετράδια τῶν τριῶν παιδιῶν, καὶ τὴν μαμά μου νὰ “μαλλιάζει” ἡ γλῶσσα της νὰ μὴν χαζεύουμε, γιὰ νὰ διαβάσουμε σωστὰ καὶ νὰ τελειώνουμε. Οἱ ὧρες περνοῦσαν, νύχτωνε, καὶ ἐγὼ ἀκόμα βρισκόμουν ἐκεῖ! Βέβαια εἶχα νὰ διαβάσω πολλά, ἀλλὰ μὲ στενοχωροῦσε ποὺ δὲν μποροῦσα νὰ βγῶ νὰ παίξω, καὶ τὸ μυαλό μου τὸ εἶχα σκόρπιο, δὲν τὸ συμμάζευα γιὰ νὰ διαβάσω. Ὁ ἐγωισμὸς μοῦ δημιουργοῦσε σκοτισμό, ὅπως λέγαμε πρίν, καὶ δὲν δεχόμουν ὅτι ἔκανα λάθη, οὔτε παραδεχόμουν τὶς παρεκτροπὲς καὶ τὶς ἐλλείψεις ποὺ μοῦ ὑποδείκνυε ἡ μαμά μου. Ὅμως συνειδητοποιώντας βαθιὰ ὅτι στὸ σχολεῖο κρίνομαι, ἄρχισα νὰ κρίνω καὶ ἐγὼ τὸν ἑαυτό μου, καὶ ὄσο κοιτοῦσα τὴν συνείδησή μου κατάματα, συγκλονιζόμουν! Ἡ ἐπανάσταση ποὺ ξέσπασε μέσα μου, ἔβρισκε τὴν ὥς τότε συμπεριφορά μου ἀχαρακτήριστη, καὶ ἡ καρδιά μου ἀποφάσισε νὰ ξεριζώσει τὶς ὀκνηρές, δηλαδὴ τὶς πονηρὲς κλίσεις της καὶ νὰ διορθωθεῖ ὁριστικά! Ἡ μετάνοιά μας, Σταυριανή μου, γίνεται πάντα μὲ τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ μᾶς διεγείρει πνευματικά, γιὰ νὰ διακρίνουμε τὸν γκρεμὸ ποὺ βρίσκεται κάτω ἀπὸ τὰ πόδια μας… Μόνο μὲ τὴν βοήθειά Του μποροῦμε νὰ στραφοῦμε μὲ ὅλες τὶς δυνάμεις μας πρὸς τὰ πίσω, ἀποφασίζοντας νὰ περιορίσουμε τὸν κακομαθημένο ἑαυτό μας, καὶ νὰ τὸν ἐξαναγκάζουμε στὸ ἑξῆς, σὲ ἔργα ἀρετῆς!».
«Δηλαδὴ γιαγιά, νὰ βάζει ἡ βασίλισσα τὸν ὑπηρέτη νὰ κάνει σωστὰ τὶς δουλειές του; Γι’ αὐτὸ κάνουμε προσευχή;», ῥώτησα ἔκπληκτη.
«Φυσικά! Ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα νὰ κάνω τὰ μαθήματά μου ἐκείνη τὴν ἡμέρα, θυμᾶμαι πῆγα μονάχη μου σὲ ἕνα δωμάτιο μὲ τὸ βιβλίο τῆς Ἱστορίας, καὶ ἔμαθα ἀπ’ ἔξω τὸ μάθημα, μαζὶ μὲ ὅλες τὶς λεπτομέρειες! Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἡ θέλησή μου ἔγινε ἀκλόνητη, τὸ μυαλό μου ἄρχισε νὰ δουλεύει γιὰ νὰ ὑπερασπίζεται τὴν ἀξιοπρέπειά μου, δηλαδὴ τὴν ἀξία ποὺ μοῦ ἔδωσε ὁ Χριστός! Ὡστόσο θέλω νὰ ἐπισημάνω, πὼς ἡ ἀθέατη πηγὴ αὐτῆς τῆς ἀκλόνητης θέλησης, ἦταν ἡ σωτήρια λύπη ποὺ ὅρμηξε στὴν συντετριμμένη καρδιά μου, μόλις αὐτὴ ἀπαλλάχθηκε ἀπὸ τὴν ἀναισθησία της! Βλέπεις παιδί μου, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ διάβασα τὸ χαρτάκι καὶ ἄρχισα νὰ μιλάω στὸν ἑαυτό μου μὲ τὴν γλῶσσα τῆς ἀλήθειας, ἄρχισα νὰ ξεσκεπάζω καὶ τὰ ἐγκλήματα τῆς ὑπερηφάνειάς μου… Ἡ ἄρρωστη ψυχή μου βρισκόταν σὲ τέτοιο σκοτισμό, ποὺ διαρκῶς ἔβρισκα δικαιολογίες καὶ ἐλαφρυντικὰ γιὰ τὴν τεμπελιὰ καὶ τὴν ὀκνηρία μου, ὥστε συγκαλύπτοντας τὴν ἁμαρτία μου καὶ κοροϊδεύοντας τὸν ἑαυτό μου, νὰ σμικρύνω τὴν παρεκτροπή μου… Μετά, μονίμως ἔψαχνα τρόπους γιὰ νὰ μεταθέτω τὶς εὐθύνες μου στοὺς ἄλλους, παρουσιάζοντας ἐκείνους γιὰ φταῖχτες τῆς παρεκτροπῆς μου… Τὸ χειρότερο ὅμως, ποὺ θὰ σοῦ περιγράψω τώρα μὲ λέξεις, μοῦ τὸ ἀποκάλυψε τότε ἡ συνείδησή μου μὲ τὸν ἀνάλογο ψυχικὸ πόνο, ὑπὸ τὴν ἐπίδραση τοῦ θείου φωτισμοῦ. Ἡ δηλητηριώδης φύση τῆς ἁμαρτίας εἶναι τέτοια, ὥστε νὰ ζαλίζει καὶ νὰ σκοτίζει τὸν νοῦ, καὶ μὲ πολὺ ἀργὸ ῥυθμὸ νὰ τὸν παραλύει, δημιουργώντας του ἀκατανίκητο νυσταγμό, ποὺ ἐν τέλει φτάνει στὴν νάρκωση καὶ τὴν ἁμαρτία! Ἐγὼ δὲν αἰσθανόμουν τίποτα ἀπὸ τὰ ἐγκληματά μου, καὶ παρέμενα ἀμέριμνη, σὰν νὰ μὴν εἶχα διαπράξει τίποτα! Σὰν νὰ ἦταν τὸ πρόσωπό μου γεμάτο ἀκαθαρσίες, ἀλλὰ ἐπειδὴ δὲν εἶχα γιὰ καθρέφτη τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ καθρεφτιστῶ καὶ νὰ ἔχω τὴν ἀληθινὴ εἰκόνα τοῦ ἑαυτοῦ μου, φανταζόμουν τὸ προσωπό μου γιὰ ἀστραφτερὸ… Ἡ ὀκνηρία εἶναι θανάσιμο ἁμάρτημα, μάτια μου, δηλαδὴ μᾶς κρατάει γιὰ πάντα ἔξω ἀπὸ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ! Μόλις μοῦ τὸ δίδαξε ἡ συνείδησή μου, μὲ τὸν ἀναλυτικὸ τρόπο ποὺ ξέρει ἐκείνη, συναισθάνθηκα τὴν παράβασή μου στὸν Νόμο τοῦ Ὑψίστου καὶ Παντοδύναμου Χριστοῦ! Ἡ κατὰ Θεὸν λύπη γιὰ τὴν ἐνοχή καὶ τὴν ἀχαριστία μου, Σταυριανή, ἔφερε τὴν εἰλικρινὴ μετάνοιά μου, ἡ ὁποία ἀπαίτησε τὴν συμμόρφωση στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ ἐξευγενιστῶ, νὰ ἐξαγιαστῶ καὶ νὰ ἐξυψωθῶ πρὸς Ἐκεῖνον!».
Μόλις ἄκουσα ἔξω τὸ ἁμάξι τῆς μαμᾶς μου, ἀγκάλιασα τὴν γιαγιὰ χωρὶς νὰ μιλάω. Εἶχαν ἀρχίσει καὶ στὸν δικό μου νοῦ νὰ παρουσιάζονται διάφορες δικαιολογίες καὶ ἐλαφρυντικά, γιὰ τὸ πρόβλημα ποὺ εἶχα μὲ τὴν Ἀνδρομάχη, προκειμένου ἐγὼ νὰ παραμένω ἀμέριμνη, σὰν νὰ μὴν εἶχα διαπράξει τίποτα… Ὅπως μᾶς χαιρετοῦσε ἡ γιαγιά, λίγο πρὶν ξεκινήσει ἡ μαμὰ τὸ αὐτοκίνητο, πρόλαβα καὶ φώναξα στὴν γιαγιά: «Ἔχω πολλὰ νὰ σοῦ πῶ αὔριο!».
«Γιαγιά, μὲ τὰ παιδιὰ παίζαμε στὸ σχολεῖο τοὺς ὑπερήρωες ποὺ διώχνουν τὸν κακό. Καὶ ἐπειδὴ ἡ Ἀνδρομάχη μᾶς μιλοῦσε ἄσχημα, τὴν βάζαμε νὰ κάνει τὸν κακό. Μπορεῖ αὐτὸ σιγὰ σιγὰ νὰ τῆς ἔφερνε ἐκεῖνον τὸν νυσταγμὸ τῆς ἁμαρτίας; Τὸ ξέρουμε ὅτι μᾶς λέει τὶς κακὲς λέξεις ἐπειδὴ τὶς λένε δυνατὰ καὶ μὲ θυμό, οἱ γονεῖς της στὸ σπίτι τους, μόνη της τὸ λέει ἡ Ἀνδρομάχη. Ἐγὼ μιὰ φορὰ κουράστηκα μαζί της καὶ τῆς ἔκανα παρατήρηση, ὅτι δὲν προσπαθεῖ νὰ διώξει τὴν ὑπερηφάνεια».
«Μπορεῖ νὰ μὴν κατάλαβε τί ἦταν αὐτὸ ποὺ τῆς εἶπες, Σταυριανή. Οἱ συζητήσεις μας γίνονται στὸ παραδοσιακὸ λεξιλόγιο, ποὺ πολλοὶ Ἕλληνες δὲν ὑποψιάζονται κὰν ὅτι ὑπάρχει! Μᾶλλον τὴν ἔκανες νὰ αἰσθανθεῖ ἔλεγχο, καὶ δὲν σοῦ τὸ συγχώρεσε… Οἱ ἐπιθέσεις ἑνὸς παιδιοῦ δείχνουν ὅτι ἡ ψυχή του πονάει, ἀλλὰ δὲν ξέρει ΠΩΣ νὰ διαμαρτυρηθεῖ, σὲ ΠΟΙΟΝ, καὶ γιὰ ΠΟΙΟΝ ἀκριβῶς λόγο! Ὑποθέτω πὼς ὅλος ὁ κόσμος τοῦ φαίνεται βαρβαρικός! Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς δώσει φώτιση!».
«Θυμᾶσαι τὸν Νόμο τοῦ Χριστοῦ, “ΘΑ ΑΓΑΠΑΤΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΣΑΝ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ”; Γιὰ νὰ μὴν εἶμαι μὲ ἀκαθαρσίες στὸ πρόσωπό μου, εἶπα στὴν Ἀνδρομάχη κάτι…». Ἡ γιαγιὰ μὲ κοίταξε καὶ περίμενε νὰ ἀκούσει. «Τῆς εἶπα πὼς χωρὶς τὴν ἀλήθεια μπερδευόμαστε, καὶ νομίζουμε τὸ κακὸ γιὰ καλὸ… Ὅταν εἶπες αὐτὰ τὰ λόγια, ἐγὼ τὰ κατάλαβα, ἀλλὰ καὶ τὴν Ἀνδρομάχη τὴν ἔκαναν νὰ μὴν σπρώξει κανέναν σήμερα! Τώρα ποὺ ξέρω νὰ διαβάζω, θέλεις νὰ μοῦ γράφεις κάτι, καὶ νὰ τὸ διαβάζω στὴν Ἀνδρομάχη; Θὰ τῆς ἀρέσει! Ἀφοῦ τὰ καταλαβαίνει αὐτὰ ποὺ λές!».
«Σύμφωνοι! Θὰ γράψουμε σὲ ἕνα τετράδιο πρῶτα μία προσευχή, γιὰ νὰ τὴν μάθεις σὲ ὅσα παιδιὰ θέλουν. Ὁ Χριστὸς συγκινεῖται ὅταν ἀκούει τὰ παιδιὰ νὰ προσεύχονται! Ἑλκύοντας τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἡ Ἀνδρομάχη, ἡ συνείδησή της θὰ ἔχει πολύτιμη βοήθεια, καὶ μὲ τὴν ἐλπίδα του στὸν Χριστό, τὸ παιδὶ θὰ μπορέσει νὰ ὀρθοποδήσει! Μετὰ θὰ γράφουμε κάτι ἀπὸ ὅσα συζητᾶμε ἐδῶ, γιὰ νὰ τὸ ἐξηγεῖς σὲ ὅσους θέλουν. Ὁ λόγος ποὺ ἤρθαμε στὴν γῆ παιδί μου, εἶναι νὰ μάθουμε νὰ πολεμᾶμε μὲ τὴν μανία τῆς κάθε κακίας, ὥστε νὰ νικήσουμε τὸ σκοτάδι τοῦ θανάτου, καὶ νὰ ζήσουμε γιὰ πάντα μέσα στὸ Φῶς τῆς Ζωῆς! Στὴν μάχη κατὰ τοῦ θανάτου ἦρθε νὰ μᾶς ἐνισχύσει ὁ Κύριος, καὶ ἀφοῦ μᾶς δίδαξε τὸν Νόμο Του, θυσιάστηκε πάνω στὸν Σταυρὸ γιὰ τὴν σωτηρία μας! Γιὰ ἐμᾶς τοὺς ἀληθινοὺς Χριστιανούς δὲν ὑπάρχει θάνατος, τὸν νίκησε ὁ Χριστὸς μὲ τὴν Ἀνάστασή Του! Ὁ Κύριος μᾶς ἔδωσε τὸ χωμάτινο σῶμα, καὶ μᾶς ἔδωσε τὴν ἐλευθερία νὰ διαλέξουμε, ποῦ θέλουμε νὰ βρισκόμαστε στὴν αἰωνιότητα. Ἄν εἴμαστε ὀκνηροί, στὴν αἰωνιότητα θὰ ζοῦμε μαζὶ μὲ τὴν κακία, στὸ σκοτεινὸ σπίτι της. Ἄν ὅμως πολεμᾶμε τὸ σκοτάδι στὸν ἀόρατο πόλεμο, θὰ ζοῦμε ἀπὸ τώρα στὸ φωτεινὸ Βασίλειο τῶν Οὐρανῶν! Καὶ ὅταν κρίνει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, θὰ πεῖ σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, μὲ τὴν φωνὴ τῶν Ἀρχαγγέλων: “ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΚΑΙ ΣΗΚΩΘΕΙΤΕ ΠΑΝΩ!”. Τότε θὰ ἐπιστρέψουν οἱ ψυχὲς στὶς θέσεις τους, καὶ θὰ ξυπνήσουν οἱ ἄνθρωποι ΜΕ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥΣ, ποὺ τὸ ὑλικό τους θὰ εἶναι ἄφθαρτο, ὅπως εἶναι τοῦ Χριστοῦ! Μόλις ξημερώσει ἡ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΗΜΕΡΑ, ἡ ζωὴ θὰ εἶναι ἀγγελική, γεμάτη δοξολογία γιὰ τὴν ἀναστάσιμη χαρά! Ἐκεῖ Σταυριανή, ἡ τροφὴ τῶν ἀνθρώπων θὰ εἶναι ἡ παναιώνια εὐτυχία, δηλαδὴ ἡ θέα τοῦ Χριστοῦ! Δὲν θὰ χρειάζονται τίποτα ἄλλο!».
11 πιστεύετέ μοι ὅτι ἐγὼ ἐν τῷ πατρὶ καὶ ὁ πατὴρ ἐν ἐμοί· εἰ δὲ μή, διὰ τὰ ἔργα αὐτὰ πιστεύετέ μοι.
12 ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ, τὰ ἔργα ἃ ἐγὼ ποιῶ κἀκεῖνος ποιήσει, καὶ μείζονα τούτων ποιήσει, ὅτι ἐγὼ πρὸς τὸν πατέρα μου πορεύομαι, 13 καὶ ὅ,τι ἂν αἰτήσητε ἐν τῷ ὀνόματί μου, τοῦτο ποιήσω, ἵνα δοξασθῇ ὁ πατὴρ ἐν τῷ υἱῷ. 14 ἐάν τι αἰτήσητέ με ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐγὼ ποιήσω.
15 Ἐὰν ἀγαπᾶτέ με, τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμὰς τηρήσατε, 16 καὶ ἐγὼ ἐρωτήσω τὸν πατέρα καὶ ἄλλον παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μένει μεθ’ ὑμῶν εἰς τὸν αἰῶνα,
17 τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὃ ὁ κόσμος οὐ δύναται λαβεῖν, ὅτι οὐ θεωρεῖ αὐτὸ οὐδὲ γινώσκει αὐτὸ· ὑμεῖς δὲ γινώσκετε αὐτό, ὅτι παρ’ ὑμῖν μένει καὶ ἐν ὑμῖν ἔσται.
18 Οὐκ ἀφήσω ὑμᾶς ὀρφανούς· ἔρχομαι πρὸς ὑμᾶς.
Νὰ παραδεχθεῖτε λοιπόν, χωρὶς καμία ἐπιφύλαξη, καὶ νὰ τὸ κάνετε σταθερὸ φρόνημα, ὅτι Ἐγὼ μένω στὸν Πατέρα καὶ ὁ Πατὴρ μένει σὲ Ἐμένα. Ἐὰν τυχὸν καὶ σᾶς ἔρθει κάποια ἀμφιβολία γι’ αὐτὰ ποὺ λέω Ἐγώ, πιστέψτε τουλάχιστον ἀπὸ τὰ πολυάριθμα μεγάλα καὶ θαυμαστὰ ἔργα Μου. Σᾶς διαβεβαιώνω ὅτι ἐκεῖνος ποὺ πιστεύει σὲ Ἐμένα θὰ κάνει, χάρη σὲ αὐτὴν τὴν πίστη του, τὰ μεγάλα καὶ θαυμαστὰ ἔργα, ποὺ κάνω Ἐγὼ καὶ ἀκόμα μεγαλύτερα ἀπὸ αὐτά, (ὅπως εἶναι ἡ θεραπεία τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὴν νόσο τῆς ἁμαρτίας, καὶ ἡ ἀνάστασή της στὴν αἰώνια ζωή). Ὅλα αὐτὰ μὲ τὴν Χάρη ποὺ θὰ πηγάζει ἀπὸ τὴν σταυρική Μου θυσία, διότι Ἐγὼ πηγαίνω τώρα πρὸς τὸν Πατέρα μου, ἀφοῦ τελείωσα τὸ ἔργο Μου ἐπὶ τῆς γῆς. Καὶ κάθε τι ποὺ θὰ ζητήσετε μὲ πίστη στὸ ὅνομά Μου, θὰ τὸ κάνω, γιὰ νὰ δοξαστεῖ ἔτσι ὁ Πατὴρ διὰ τοῦ Υἱοῦ. Ἐὰν λοιπόν, ζητήσετε κάτι, ἐπικαλούμενοι μὲ πίστη φωτισμένη καὶ ζωντανὴ τὸ ὄνομά Μου, ἐγὼ θὰ τὸ κάνω. Ἐὰν Μὲ ἀγαπᾶτε, τηρεῖστε τὶς ἐντολές Μου, διότι αὐτὸ εἶναι ἀπόδειξη καὶ καρπὸς τῆς ἀγάπης σας πρὸς Ἐμένα. Καὶ Ἐγὼ θὰ παρακαλέσω τὸν Πατέρα καὶ θὰ σᾶς δώσει Ἐκεῖνος ἄλλον ὁδηγὸ καὶ Παράκλητο, γιὰ νὰ μένει μαζί σας αἰωνίως. Θὰ σᾶς δώσει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὸ Ὁποῖο εἶναι ἡ καθαρὴ καὶ ἀπόλυτη ἀλήθεια καὶ φανερώνει τὴν ἀλήθεια στοὺς καλοπροαίρετους. Αὐτὸ ὅμως ὁ κόσμος ὁ ἁμαρτωλὸς δὲν μπορεῖ νὰ Τὸ πάρει, διότι δὲν ἔχει ἀνοιχτὰ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς καὶ ἐξ αἰτίας αὐτοῦ δὲν Τὸ βλέπει καὶ δὲν Τὸ γνωρίζει. Ἐσεῖς ὅμως Τὸ γνωρίζετε, διότι Ἐγὼ σᾶς Τὸ φανέρωσα καὶ μένει πλησίον σας· ἔπειτὰ ἀπὸ τὴν ἐπιφοίτησή Του θὰ κατοικεῖ καὶ μέσα στὶς ψυχές σας. Δὲν θὰ σᾶς ἀφήσω Ἐγὼ ὀρφανοὺς καὶ ἀπροστάτευτους. Ἔρχομαι καὶ πάλι κοντά σας, διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. (Ἰωα. 14, 11-18).
Ἀφιερωμένο!
Τὸ κείμενο σὲ μονοτονικὸ βρίσκεται ἐδῶ
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει
τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
