Σταυριανή, αν θυμώνεις επειδή σου φαίνονται λίγα τα πατατάκια που σου έβαλα στο πιατάκι, σου θυμίζω ότι δεν είναι απαραίτητα· μπορείς και να μην τα φας καθόλου. Το στομάχι ενός εξάχρονου παιδιού είναι μικρό, και δόξα τω Θεώ, το δικό σου μόλις γέμισε με το μεσημεριανό! Τελικά ήταν κακή ιδέα να κρατήσω το σακουλάκι που μου προσέφερε η γειτόνισσα για εσένα, αλλά και να θέλεις τώρα να το φας ολόκληρο, είναι υπερβολή!».
Σήκωσα το κεφάλι για να κοιτάξω την γιαγιά, και το χαμήλωσα πάλι. Με τον τρόπο που με κοίταζε, ήξερα ότι δεν θα άλλαζε γνώμη ούτε του χρόνου! Συνήθως λέει ότι πρέπει να τρώμε λίγη λιχουδιά, και αυτό όχι όλες τις ημέρες! Κάθε μεσημέρι που με παίρνει η γιαγιά από το σχολείο, σκέφτομαι τα ίδια. Ότι μόλις σχολάσει η μαμά μου από την δουλειά της λίγο αργότερα, και με πάρει στο σπίτι μας, θα φάω ό,τι θέλω! Τι πειράζει άμα το φάω από τώρα;
»Την λιχουδιά δεν την έχουμε για να χορτάσουμε, παιδί μου. Τρώμε λίγη, ίσα για να καταλάβουμε την γεύση της. Τρώγοντας παραπάνω ποσότητα η γλώσσα “κουράζεται”, και παύει να καταλαβαίνει τι γεύεται!».
«Ναι αλλά θέλω τα πατατάκια για “βραβείο”, γι’ αυτά που πέρασα στο σχολείο από την Ανδρομάχη! Άμα φάω όλο το σακουλάκι, θα μου φύγει η στενοχώρια!».
«Θέλεις να πεις ότι υπάρχει κάτι μέσα σου που ψιθυρίζει, πως αν δεν πάρεις όλο το σακουλάκι στα χέρια σου, θα νοιώθεις θαλασσοταραχή στην καρδιά σου;», είπε και όπως κάθησε στον καναπέ, έδειξε την θέση δίπλα της, για να καθίσω κοντά της.
«Ναι! Γιαγιά, εγώ κάνω υπομονή με την Ανδρομάχη, όπως μου λες, αλλά εκείνη έχει υπερηφάνεια και δεν με σέβεται! Δεν μου αρέσει αυτό! Και στα άλλα παιδιά μιλάει άσχημα, αλλά σε εμένα πιο πολύ!».
«Θυμάσαι που σου έλεγα την ιστορία που ο Χριστός, μόλις είχε πλάσει από πηλό τον πρώτο, τον χωμάτινο άνθρωπο; Την στιγμή που ο Χριστός τού φύσηξε στο πρόσωπο πνοή ζωής, δηλαδή του χάρισε αθάνατη ψυχή, τότε το χωμάτινο σώμα με την πολύτιμη ζωή που του δόθηκε, σηκώθηκε όρθιο, και ο άνθρωπος όλος αγάπη για τον Άγιο Πατέρα του, άρχισε να ζει μαζί του! Δηλαδή ο άνθρωπος έχει δύο μέρη: έχει το σώμα που το βλέπουμε, και έχει και την ψυχή που δεν μπορούμε να την δούμε!».
«Τι είναι η ψυχή;».
«Όταν είσαι πολύ άρρωστη και δεν έχεις δυνάμεις για να σηκωθείς από το κρεβάτι, κλείνοντας τα μάτια, δεν βλέπεις όλα αυτά που σκέφτεσαι;».
«Ναι!»
«Άρα η αδυναμία του σώματος δεν εμποδίζει την δύναμη της ψυχής να βλέπει με τα δικά της μάτια, όσα δεν μπορούμε να δούμε με τα μάτια του σώματος! Αν πεινάς πολύ αλλά βρίσκεστε κάπου έξω από το σπίτι σας, δεν θα υποχρεώσεις το σώμα σου να κάνει υπομονή ώσπου να έρθει η ώρα να φας; Η ψυχή είναι βασίλισσα, και λέει στο σώμα τι πρέπει να κάνει, ή τι δεν πρέπει να θέλει, και εκείνο υποχρεώνεται να ακούει όλους τους κανόνες που του βάζει η ψυχή!».
«Γιατί η ψυχή είναι βασίλισσα, γιαγιά;».
«Αφού προέρχεται από τον ουρανό, δηλαδή από τα άνω, είναι ανώτερη! Επειδή η ψυχή μας είναι πνοή που βγήκε μέσα από τον Ίδιο τον Χριστό, ο Οποίος είναι Θεός και θα ζει για πάντα, τότε και η ψυχή μας θα ζει για πάντα! Είναι πολύ σπουδαίο αυτό! Το σώμα μας είναι κατώτερο επειδή φτιάχτηκε από το χώμα της γης· θα ζήσει για μερικά χρόνια, όσα αποφασίσει η αγάπη του Χριστού, και μετά, το χωμάτινο σώμα θα επιστρέψει στο χώμα για να κοιμηθεί, πάλι για όσα χρόνια θέλει ο ουράνιος Πατέρας. Τώρα θα σου πω κάτι που ίσως το ξέρουν λίγα παιδιά στο σχολείο σου· ο Χριστός έχει όλη την σοφία του κόσμου και γνωρίζει τα πάντα! Έχει όλη την δύναμη του κόσμου δική Του, και μπορεί να κάνει τα πάντα! Οι άνθρωποι Τον σεβόμαστε επειδή είναι Δίκαιος στα πάντα, και επειδή έχει όλη την ομορφιά του κόσμου, Τον αγαπάμε με όλη την καρδιά μας! Πρώτος ο Θεός μάς αγάπησε τόσο πολύ εμάς τους ανθρώπους, και επειδή είμαστε παιδιά Του μάς έφτιαξε τόσο σημαντικούς, που θα μας έχει για πάντα μαζί Του, να ζούμε στον ουρανό μέσα στην λαμπερή χαρά Του που δεν τελειώνει ποτέ! Αυτή είναι η αξία μας, παιδί μου, ότι φτιαχτήκαμε για να ζούμε μέσα στην ολόφωτη χαρά! Πρέπει λοιπόν να σεβόμαστε την αξία που μας έδωσε ο Χριστός, με το να είμαστε φρόνιμοι! Πρέπει δηλαδή να έχουμε φρόνηση, και να ξεχωρίζουμε το καλό από το κακό».
«Οι μεγάλοι μπορούν να το ξεχωρίζουν;».
«Μπορούν, αλλά όσο η υπερηφάνεια επινοεί όλο και καινούργιες παγίδες για την ψυχή, οι μεγάλοι χρειάζεται να μαθαίνουμε όλο και περισσότερα για την φρόνηση, ώστε να μαθαίνουμε και τα παιδιά μας να είναι φρόνιμα. Δυστυχώς, όταν δεν σεβόμαστε την αξία μας η ψυχή αρρωσταίνει, και δυσκολεύεται! Επειδή όμως είναι ανώτερη, για να ξαναγίνει καλά χρειάζεται μόνο ανώτερα φάρμακα. Οπότε το σώμα μας, που είναι κατώτερο, είναι υποχρεωμένο να κάνει ό,τι του πει η βασίλισσά του, ώστε να την βοηθήσει να γιατρευτεί. Από μόνο του το σώμα δεν διαθέτει φρόνηση, μόνο η ψυχή μαθαίνει σοφία από τον Χριστό. Φαντάζεσαι λοιπόν, αντί το σώμα να εξυπηρετεί την ψυχή για να ξαναβρεί εκείνη την χαρά της, να ξεχάσει ότι είναι ο υπηρέτης της ψυχής; Και ενώ το σώμα από μόνο του δεν γνωρίζει απολύτως τίποτα, να υπερηφανευτεί και χωρίς σεβασμό να απαιτεί να επιβάλλει στην ψυχή τα “φάρμακα” που του αρέσουν εκείνου, κοροϊδεύοντας την βασιλισσά του ότι τάχα αυτά είναι ανώτερα;».
«Γιατί γιαγιά; Δεν του αρέσουν τα ίδια πράγματα που αρέσουν και στην βασίλισσά του;».
«Δυστυχώς, μετά από την παρακοή των ανθρώπων, στο σώμα συνήθως αρέσουν αυτά που αρρωσταίνουν την ψυχή. Όταν ο Χριστός έφτιαξε πρώτα τον Αδάμ και μετά την Εύα, τους έδωσε το μεγαλειώδες δώρο να ζουν συνομιλώντας μαζί Του, δώρο που δεν έδωσε σε όλους τους Αγγέλους που γέμιζαν τον ουρανό! Έτσι όπως οι Πρωτόπλαστοι άνθρωποι φωτίζονταν από την Χάρη του Θεού μέσα στον Παράδεισο, ζούσαν σαν φωτεινοί άρχοντες! Τότε το σώμα ήταν ακόμα ταπεινός υπηρέτης της ψυχής, και έβρισκαν την ευτυχία ακριβώς στο ίδιο πράγμα, στο να υπακούουν στο θέλημα του Θεού. Η υπερηφάνεια ζήλεψε τόσο πολύ την ωραιότητα της ολοφώτιστης ζωής τους, που επιθύμησε να τους την καταστρέψει! Τους είπε λοιπόν ψέματα, τάχα ότι θα βρουν την χαρά μόλις παρακούσουν τον αγαπημένο τους Πατέρα… Τόσο τους μίσησε η υπερηφάνεια, που τους έπεισε να φάνε από το μοναδικό δέντρο που τους είχε απαγορεύσει ο Χριστός για να δοκιμάσει την ειλικρίνειά τους! Μόλις εκείνοι υπερηφανεύτηκαν και έφαγαν τον απαγορευμένο καρπό, η υπερηφάνεια μπόρεσε και πέρασε μέσα στην καρδιά τους, και ενώ πριν έβρισκαν την ευτυχία στην άγια συνομιλία τους με τον Χριστό, οι δυστυχείς βγήκαν από την φωτεινή ζωή και αμέσως έγιναν εγωιστές! Δηλαδή έψαχναν να βρουν μέσα στην κακία, ό,τι τους έπειθε εκείνη ότι έμοιαζε με χαρά… Η υπερηφάνεια δίδαξε στο σώμα τον σκοτεινό πόλεμο κατά της βασίλισσας ψυχής, η οποία πλέον με την σοφία της, οφείλει να επιβάλλει με την βία στον υπηρέτη της τα δικά της ανώτερα φάρμακα αγάπης, που είναι η ΥΠΑΚΟΗ, η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ και η ΜΕΤΑΝΟΙΑ! Ενωμένες όλες αυτές οι αρετές, Σταυριανή μου, σχηματίζουν την ΔΥΝΑΜΗ του ανθρώπου κατά της κακίας! Όσο ο άνθρωπος σέβεται την αξία του ξεχωρίζοντας το καλό από το κακό, ζει μέσα στην ολόφωτη χαρά του Χριστού μας!».
«Όμως εγώ δεν χρειάζεται να είμαι φρόνιμη! Οι γονείς μου μού επιτρέπουν να τρώω πολλές λιχουδιές, στο σπίτι μου!».
«Επειδή είναι το “φάρμακο” κατά της… θαλασσοταραχής;».
Κούνησα με δύναμη το κεφάλι προς τα κάτω, για να συμφωνήσω. «Για να παίρνω δύναμη!».
«Μήπως όμως τελικά, ο υπηρέτης της ψυχής σου κοροϊδεύει την βασίλισσά του, ότι οι λιχουδιές είναι “ανώτερα φάρμακα”; Η μόνη λογική εξήγηση για κάτι τέτοιο, είναι ότι με την ψευτοχαρά των πολλών λιχουδιών που απαιτεί το σώμα, θέλει να εμποδίσει την ψυχή να βρει την ανώτερη χαρά! Θέλω να πω ότι η λαιμαργία, μία από τις πολλές κακίες, τις κόρες της υπερηφάνειας, ψιθυρίζει στην βασίλισσα ψυχή πως με την πλεονεξία των πολλών λιχουδιών θα αισθανθεί καλύτερα, αλλά να που η πλεονεξία αφήνει την ψυχή μονίμως ανικανοποίητη! Ενώ ήδη ξεκινάει στενοχωρημένη η ψυχή, από όλη την κοροϊδία του υπηρέτη της παγιδεύεται μετά σε ακόμα μεγαλύτερη στενοχώρια! Όμως το χειρότερο είναι, πως βρίσκεται μακριά από τα ανώτερα φάρμακα αγάπης, που τόσο έχει ανάγκη…».
«Γιαγιά, όταν κρατάω το σακουλάκι, δεν μπορώ να το αφήσω από τα χέρια μου! Κι ας μην καταλαβαίνω την γεύση…».
«Ίσως όταν σου μίλησα για την υπερηφάνεια, να μην σου τα εξήγησα όλα. Μπορεί ο μισός άνθρωπος να φαίνεται στα μάτια του σώματος, και ο άλλος μισός να είναι αόρατος, αλλά το σημείο που αυτά τα δύο διαφορετικά μέρη του ανθρώπου ενώνονται, είναι η καρδιά μας. Αν σεβόμαστε την αξία που μας έδωσε ο Χριστός και είμαστε φρόνιμοι, διαλέγοντας το καλό από το κακό θα αφήνουμε να μπαίνουν στην καρδιά μας μόνο καλά συναισθήματα αγάπης, ταπείνωσης και υπακοής στον Χριστό. Αυτά τα φωτεινά συναισθήματα φτάνουν βεβαίως και ως την ψυχή, και την κάνουν να ακτινοβολεί από την αγάπη! Τότε παιδί μου, και ολόκληρο το σώμα νοιώθει την ανώτερη χαρά της ψυχής! Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να έχει ειρήνη μέσα του ο άνθρωπος, δηλαδή να είναι ευτυχισμένος!».
Από μέσα μου βγήκε ένας βαθύς αναστεναγμός. «Ναι αλλά γιαγιά, η Ανδρομάχη δεν με αφήνει να είμαι και εγώ ευτυχισμένη. Συνέχεια με σπρώχνει, μου λέει κακές λέξεις, και μετά από την προσευχή μού παίρνει συνέχεια την σειρά, επειδή θέλει να μπαίνει στην τάξη πάντα πριν από εμένα!».
«Άκουσα το αυτοκίνητο της μαμάς σου έξω, οπότε θα συνεχίσουμε αύριο την συζητησή μας, πρώτα ο Θεός. Σκέψου αυτά που είπαμε, ματάκια μου, και να θυμάσαι ότι ο Χριστός αγαπάει και όσα παιδιά Του βρίσκονται δίπλα Του, και όσα έχουν απομακρυνθεί κάπως. Μας αγαπάει όλους, επειδή μας έδωσε ανώτερη αξία! Μας δίνει λίγο χρόνο για να διορθωθούμε ώστε να επιστρέψουμε κοντά Του, δηλαδή μακροθυμεί!».
«Γιαγιά, μπορώ να φάω λίγα πατατάκια;».
«Μπορείς να αρκεστείς σε τόσα που σου έβαλα και χθες;».
«Ναι, μπορώ να είμαι φρόνιμη! Ήμουν και στο σπίτι μου! Η βασίλισσα υποχρέωσε τον υπηρέτη της να υπακούει, επειδή δεν της αρέσει να την κοροϊδεύουν! Τι είναι ο σκοτεινός πόλεμος που κάνει η κακία, γιαγιά;».
«Όπως σου είπα και χθες, όταν δεν σεβόμαστε την αξία μας η ψυχή μας αρρωσταίνει. Υπερηφάνεια είναι η παρακοή στο θέλημα του Φιλανθρώπου Χριστού. Ο υπερήφανος άνθρωπος απομακρύνεται από τον Χριστό, συνεπώς η ζωή του σταματάει να φωτίζεται από την αγιότητα του Δημιουργού της. Επειδή η ψυχή του κλείνεται μέσα στο σκοτάδι, χάνει την αλήθεια από τα μάτια του και νομίζει το κακό για καλό… Αυτό είναι ο εγωισμός, που έχει πολλές συμπάθειες με όλες τις κακίες που διδάσκει η υπερηφάνεια. Μόλις ο άνθρωπος αποδεχτεί μέσα στην καρδιά του μία κακία, αυτομάτως η ψυχή του σκοτίζεται περισσότερο από ό,τι ήταν, και γίνεται περισσότερο δυστυχισμένος. Τα άσχημα λόγια και οι επιθέσεις προς τους άλλους, είναι σημάδια ότι η άρρωστη ψυχή του ανθρώπου υποφέρει, αλλά ρίχνει στους άλλους την ευθύνη. Ο φοβερός συναγερμός στα βάθη της ψυχής, η συνείδηση, της προκαλεί απερίγραπτο πόνο, μέχρι να δει την ψυχή ότι επιστρέφει στην καλοσύνη και την ταπείνωση. Ο ψυχικός πόνος της συνείδησης είναι τόσο δυνατός, που δεν επιτρέπει στον υπερήφανο άνθρωπο να ησυχάσει λιγάκι… Η υπερηφάνεια, καλό μου, θέλει να μπερδεύει τον άνθρωπο όταν του επιτίθεται, για να μην καταφεύγει αυτός στα ανώτερα φάρμακα. Όπως μπερδεύτηκες κι εσύ, και πίστευες πως τα πολλά πατατάκια ήταν το “φάρμακο” για να ηρεμούσες από την θαλασσοταραχή του ψυχικού πόνου! Οι ψευτοχαρές που συμπαθεί ο εγωισμός είναι οι παγίδες της υπερηφάνειας για να βασανίζει τον άνθρωπο, τόσο που τον μισεί! Αυτός είναι ο σκοτεινός πόλεμος της κακίας, στον οποίο ο άνθρωπος μπορεί να νικήσει μονάχα αν είναι ταπεινός!».
«Μόνο οι φωτεινοί άρχοντες μέσα στον Παράδεισο, δεν είχαν πρόβλημα με αυτόν τον συναγερμό;».
«Όχι καρδούλα μου, όλοι οι άνθρωποι μπορούμε να ζήσουμε αρμονικά με την συνείδησή μας, αρκεί να έχουμε μετάνοια. Γι’ αυτόν τον λόγο ήρθε ο Χριστός στην γη και σταυρώθηκε, για να έχουμε εμείς τα παιδιά Του την μετάνοια, και να επιστρέφουμε μέσα στην χαρά της αγάπης Του! Η κακία είναι τύραννος, δηλαδή χαίρεται να μας παγιδεύει μέσα στην δυστυχία, αλλά ο Χριστός μάς έπλασε ελεύθερους! Όπως σου είχα εξηγήσει, η υπερηφάνεια κάθε στιγμή προσπαθεί να μπει μέσα στην καρδιά μας για να την λερώσει και να την πληγώσει. Θέλει να μας διατάζει να κάνουμε ή να λέμε άσχημα πράγματα, ή να τα σκεφτόμαστε. Πάντα εμείς πρέπει να αντιστεκόμαστε σε αυτά που θέλει η υπερηφάνεια, λέγοντας “ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ και ΔΕΝ ΤΑ ΑΚΟΥΩ! ΘΕΛΩ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΚΑΛΟΣΥΝΗ!”. Όσο αντιστεκόμαστε στις επιθέσεις της κακίας και παραμένουμε ταπεινοί, πλησιάζουμε τον Χριστό, κι Εκείνος μάς ευλογεί! Μας στέλνει το Άγιο Πνεύμα για να μας φωτίζει και να μας διδάσκει από την σοφία Του! Φυσικά όλα αυτά τα καταλαβαίνουμε μόνο με τα μάτια της ψυχής, όχι με τα μάτια του σώματος».
«Ναι αλλά αν η Ανδρομάχη δεν έχει μετάνοια, και συνεχίζει να με σπρώχνει και να μου μιλάει άσχημα; Δεν αντέχω άλλο, γιαγιά!», είπα με θυμό.
«Γι’ αυτό σου είπα ότι η υπερηφάνεια δεν θέλει να καταφεύγουμε ΕΜΕΙΣ στα ανώτερα φάρμακα! Ο θυμός είναι κακία, και έρχεται μαζί με την μάνα του, την υπερηφάνεια, για να μας πουν το ψέμα
ότι εμείς τα κάνουμε όλα σωστά, και έτσι να μην βλέπουμε τα χάλια μας. Όμως όσο υπακούμε στον Χριστό και αγωνιζόμαστε να κρατάμε την υπερηφάνεια έξω από την καρδιά μας, ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ! Αν ο άλλος άνθρωπος δεν κρατάει την καρδιά του καθαρή και φυλακίζεται στις κακίες, παραβιάζει τους κανόνες του Χριστού, δεν παραβιάζει κανόνες δικούς μας. Δηλαδή αν ο διπλανός μας δεν σέβεται την αξία του, δεν μπορεί να μειώσει την δική μας αξία· μπορεί να παραβιάσει μόνο την δική του ελευθερία, παιδί μου, και γι’ αυτό εμείς πρέπει όχι να θυμώνουμε, αλλά να λυπόμαστε. Σταυριανή μου, η ταραχή είναι ένδειξη ότι αρχίζουμε να σκοτιζόμαστε! Το ψέμα και η συκοφαντία είναι κι αυτά κακίες· να μην δεχόμαστε στην καρδιά μας συκοφαντίες, ότι κάποιοι είναι οι χειρότεροι και πως δεν κάνουν τίποτα σωστό, επειδή η κακία προσπαθεί να μας σπείρει διχόνοια για να τσακωθούμε μαζί τους. Με τον σκοτισμό, δεν βλέπουομε τα καλά που κάνει ο διπλανός μας…».
«Ναι αλλά γιαγιά, το βλέπω ότι η Ανδρομάχη χαίρεται όταν με σπρώχνει, δεν είναι ψέματα! Πώς μπορούμε να έχουμε δύναμη, για να μην μας δυσκολεύουν οι άλλοι;».
«Πρώτα απ’ όλα ομορφιά μου, την δύναμη πρέπει να την βλέπουμε με τα μάτια της ψυχής, ΠΟΤΕ με τα μάτια του σώματος! ΔΥΝΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΑΠΕΙΝΟΣ! Χρειάζεται να καταλάβουμε πως δυνατός είναι εκείνος που έχει την δύναμη να αντιστέκεται στην βία της υπερηφάνειας! Όπως σου είπα χθες, ο τρόπος γι’ αυτό είναι η βασίλισσα ψυχή να επιβάλλει με την βία στο σώμα που την υπηρετεί, τα δικά της ανώτερα φάρμακα αγάπης· την ΥΠΑΚΟΗ, την ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ και την ΜΕΤΑΝΟΙΑ! Πόσες φορές σκεφτόμαστε ή κάνουμε πράγματα, για τα οποία έρχεται στιγμή που ντρεπόμαστε; Κάθε φορά που πληγωνόμαστε στον αόρατο πόλεμο κατά της υπερηφάνειας, πρέπει αμέσως να παίρνουμε τα ανώτερα φάρμακα, για να γιατρευόμαστε γρήγορα και να συνεχίζουμε την φρούρηση της καρδιάς μας».
«Γιαγιά, και εσύ έχεις κάνει πράγματα που τα σκεφτόσουν μετά και ντρεπόσουν;», ρώτησα γεμάτη απορία.
«Όλοι οι άνθρωποι κάνουμε λάθη, κόρη μου, αρκεί να μετανοούμε και να ζητάμε συγγνώμη από τον Χριστό. Μάλιστα θα σου περιγράψω ένα λάθος που έκανα, τότε που πήγαινα στην πέμπτη δημοτικού. Έτσι όπως έπαιζα με τα άλλα παιδιά στο διάλειμμα, είδα κάτω ένα χαρτάκι που μου κίνησε την περιέργεια. Κοιτάζοντας καλύτερα, είδα τα ονόματα κάποιων συμμαθητών μου, με βαθμούς δίπλα, που προφανώς είχε πέσει από τον δάσκαλό μας. Εκείνη την στιγμή, αποσβολώθηκα! Από την εκπληκτικά δυσάρεστη ανακάλυψη ότι ο δάσκαλος σημείωνε όσους πήγαιναν διαβασμένοι, είχα την αίσθηση ότι έπεσε πάνω μου παγωμένο νερό! Ως τότε θεωρούσα την ζωή ένα παιχνίδι, δεν μου είχε περάσει από το μυαλό πως οτιδήποτε παραμελούσα, θα είχε συνέπειες! Θυμάμαι ακόμα το τραπέζι της κουζίνας του πατρικού μου, γεμάτο από τα βιβλία και τα τετράδια των τριών παιδιών, και την μαμά μου να “μαλλιάζει” η γλώσσα της να μην χαζεύουμε, για να διαβάσουμε σωστά και να τελειώνουμε. Οι ώρες περνούσαν, νύχτωνε, και εγώ ακόμα βρισκόμουν εκεί! Βέβαια είχα να διαβάσω πολλά, αλλά με στενοχωρούσε που δεν μπορούσα να βγω να παίξω, και το μυαλό μου το είχα σκόρπιο, δεν το συμμάζευα για να διαβάσω. Ο εγωισμός μού δημιουργούσε σκοτισμό, όπως λέγαμε πριν, και δεν δεχόμουν ότι έκανα λάθη, ούτε παραδεχόμουν τις παρεκτροπές και τις ελλείψεις που μου υποδείκνυε η μαμά μου. Όμως συνειδητοποιώντας βαθιά ότι στο σχολείο κρίνομαι, άρχισα να κρίνω και εγώ τον εαυτό μου, και όσο κοιτούσα την συνείδησή μου κατάματα, συγκλονιζόμουν! Η επανάσταση που ξέσπασε μέσα μου, έβρισκε την ως τότε συμπεριφορά μου αχαρακτήριστη, και η καρδιά μου αποφάσισε να ξεριζώσει τις οκνηρές, δηλαδή τις πονηρές κλίσεις της και να διορθωθεί οριστικά! Η μετάνοιά μας, Σταυριανή μου, γίνεται πάντα με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, που μας διεγείρει πνευματικά, για να διακρίνουμε τον γκρεμό που βρίσκεται κάτω από τα πόδια μας… Μόνο με την βοήθειά Του μπορούμε να στραφούμε με όλες τις δυνάμεις μας προς τα πίσω, αποφασίζοντας να περιορίσουμε τον κακομαθημένο εαυτό μας, και να τον εξαναγκάζουμε στο εξής, σε έργα αρετής!».
«Δηλαδή γιαγιά, να βάζει η βασίλισσα τον υπηρέτη να κάνει σωστά τις δουλειές του; Γι’ αυτό κάνουμε προσευχή;», ρώτησα έκπληκτη.
«Φυσικά! Όταν ήρθε η ώρα να κάνω τα μαθήματά μου εκείνη την ημέρα, θυμάμαι πήγα μονάχη μου σε ένα δωμάτιο με το βιβλίο της Ιστορίας, και έμαθα απ’ έξω το μάθημα, μαζί με όλες τις λεπτομέρεις! Από την στιγμή που η θέλησή μου έγινε ακλόνητη, το μυαλό μου άρχισε να δουλεύει για να υπερασπίζεται την αξιοπρέπειά μου, δηλαδή την αξία που μου έδωσε ο Χριστός! Ωστόσο θέλω να επισημάνω, πως η αθέατη πηγή αυτής της ακλόνητης θέλησης, ήταν η σωτήρια λύπη που όρμηξε στην συντετριμμένη καρδιά μου, μόλις αυτή απαλλάχθηκε από την αναισθησία της! Βλέπες παιδί μου, από την στιγμή που διάβασα το χαρτάκι και άρχισα να μιλάω στον εαυτό μου με την γλώσσα της αλήθειας, άρχισα να ξεσκεπάζω και τα εγκλήματα της υπερηφάνειάς μου… Η άρρωστη ψυχή μου βρισκόταν σε τέτοιο σκοτισμό, που διαρκώς έβρισκα δικαιολογίες και ελαφρυντικά για την τεμπελιά και την οκνηρία μου, ώστε συγκαλύπτοντας την αμαρτία μου και κοροϊδεύοντας τον εαυτό μου, να σμικρύνω την παρεκτροπή μου… Μετά, μονίμως έψαχνα τρόπους για να μεταθέτω τις ευθύνες μου στους άλλους, παρουσιάζοντας εκείνους για φταίχτες της παρεκτροπής μου… Το χειρότερο όμως, που θα σου περιγράψω τώρα με λέξεις, μου το αποκάλυψε τότε η συνείδησή μου με τον ανάλογο ψυχικό πόνο, υπό την επίδραση του θείου φωτισμού. Η δηλητηριώδης φύση της αμαρτίας είναι τέτοια, ώστε να ζαλίζει και να σκοτίζει τον νου, και με πολύ αργό ρυθμό να τον παραλύει, δημιουργώντας του ακατανίκητο νυσταγμό, που εν τέλει φτάνει στην νάρκωση και την αμαρτία! Εγώ δεν αισθανόμουν τίποτα από τα εγκλήματά μου, και παρέμενα αμέριμνη, σαν να μην είχα διαπράξει τίποτα! Σαν να ήταν το πρόσωπό μου γεμάτο ακαθαρσίες, αλλά επειδή δεν είχα για καθρέφτη τον Νόμο του Θεού, για να καθρεφτιστώ και να έχω την αληθινή εικόνα του εαυτού μου, φανταζόμουν το πρόσωπό μου για αστραφτερό… Η οκνηρία είναι θανάσιμο αμάρτημα, μάτια μου, δηλαδή μας κρατάει για πάντα έξω από την αγάπη και την Βασιλεία του Θεού! Μόλις μου το δίδαξε η συνείδησή μου, με τον αναλυτικό τρόπο που ξέρει εκείνη, συναισθάνθηκα την παράβασή μου στον Νόμο του Υψίστου και Παντοδύναμου Χριστού! Η κατά Θεόν λύπη για την ενοχή και την αχαριστία μου, Σταυριανή, έφερε την ειλικρινή μετάνοιά μου, η οποία απαίτησε την συμμόρφωσή μου στο θέλημα του Θεού για να εξευγενιστώ, να εξαγιαστώ και να εξυψωθώ προς Εκείνον!».
Μόλις άκουσα έξω το αμάξι της μαμάς μου, αγκάλιασα την γιαγιά χωρίς να μιλάω. Είχαν αρχίσει και στον δικό μου νου να παρουσιάζονται διάφορες δικαιολογίες και ελαφρυντικά, για το πρόβλημα που είχα με την Ανδρομάχη, προκειμένου να παραμένω αμέριμνη, σαν να μην είχα διαπράξει τίποτα… Όπως μάς χαιρετούσε η γιαγιά, λίγο πριν ξεκινήσει η μαμά το αυτοκίνητο, πρόλαβα και φώναξα στην γιαγιά: «Έχω πολλά να σου πω αύριο!».
«Γιαγιά, με τα παιδιά παίζαμε στο σχολείο τους υπερήρωες που διώχνουν τον κακό. Και επειδή η Ανδρομάχη μάς μιλούσε άσχημα, την βάζαμε να κάνει τον κακό. Μπορεί αυτό σιγά σιγά να της έφερνε εκείνον τον νυσταγμό της αμαρτίας; Το ξέρουμε ότι μας λέει τις κακές λέξεις επειδή τις λένε δυνατά και με θυμό, οι γονείς της στο σπίτι τους, μόνη της το λεει η Ανδρομάχη. Εγώ μια φορά κουράστηκα μαζί της και της έκανα παρατήρηση, ότι δεν προσπαθεί να διώξει την υπερηφάνεια».
«Μπορεί να μην κατάλαβε τι ήταν αυτό που της είπες, Σταυριανή. Οι συζητήσεις μας γίνονται στο παραδοσιακό λεξιλόγιο, που πολλοί Έλληνες δεν υποψιάζονται καν ότι υπάρχει! Μάλλον την έκανες να αισθανθεί έλεγχο, και δεν σου το συγχώρεσε… Οι επιθέσεις ενός παιδιού δείχνουν ότι η ψυχή του πονάει, αλλά δεν ξέρει ΠΩΣ να διαμαρτυρηθεί, σε ΠΟΙΟΝ, και για ΠΟΙΟΝ ακριβώς λόγο! Υποθέτω πως όλος ο κόσμος τού φαίνεται βαρβαρικός! Ο Θεός να μας δώσει φώτιση!».
«Θυμάσαι τον Νόμο του Χριστού, “ΘΑ ΑΓΑΠΑΤΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΣΑΝ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ”; Για να μην είμαι με ακαθαρσίες στο πρόσωπό μου, είπα στην Ανδρομάχη κάτι…». Η γιαγιά με κοίταξε και περίμενε να ακούσει. «Της είπα πως χωρίς την αλήθεια μπερδευόμαστε, και νομίζουμε το κακό για καλό… Όταν είπες αυτά τα λόγια, εγώ τα κατάλαβα, αλλά και την Ανδρομάχη την έκαναν να μην σπρώξει κανέναν σήμερα! Τώρα που ξέρω να διαβάζω, θέλεις να μου γράφεις κάτι, και να το διαβάζω στην Ανδρομάχη; Θα της αρέσει! Αφού τα καταλαβαίνει αυτά που λες!».
«Σύμφωνοι! Θα γράψουμε σε ένα τετράδιο πρώτα μία προσευχή, για να την μάθεις σε όσα παιδιά θέλουν. Ο Χριστός συγκινείται όταν ακούει τα παιδιά να προσεύχονται! Ελκύοντας το Άγιο Πνεύμα η Ανδρομάχη, η συνείδησή της θα έχει πολύτιμη βοήθεια, και με την ελπίδα του στον Χριστό, το παιδί θα μπορέσει να ορθοποδήσει! Μετά θα γράφουμε κάτι από όσα συζητάμε εδώ, για να το εξηγείς σε όσους θέλουν. Ο λόγος που ήρθαμε στην γη παιδί μου, είναι να μάθουμε να πολεμάμε με την μανία της κάθε κακίας, ώστε να νικήσουμε το σκοτάδι του θανάτου, και να ζήσουμε για πάντα στο Φως της Ζωής! Στην μάχη κατά του θανάτου ήρθε να μας ενισχύσει ο Κύριος, και αφού μας δίδαξε τον Νόμο Του, θυσιάστηκε πάνω στον Σταυρό για την σωτηρία μας! Για εμάς τους αληθινούς Χριστιανούς δεν υπάρχει θάνατος, τον νίκησε ο Χριστός με την Ανάστασή Του! Ο Κύριος μάς έδωσε το χωμάτινο σώμα, και μας έδωσε την ελευθερία να διαλέξουμε, πού θέλουμε να βρισκόμαστε στην αιωνιότητα. Αν είμαστε οκνηροί, στην αιωνιότητα θα ζούμε μαζί με την κακία, στο σκοτεινό σπίτι της. Αν όμως πολεμάμε το σκοτάδι στον αόρατο πόλεμο, θα ζούμε από τώρα στο φωτεινό Βασίλειο των Ουρανών! Και όταν κρίνει η αγάπη του Θεού, θα πει σε όλους τους ανθρώπους, με την φωνή των Αρχαγγέλων: “ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΚΑΙ ΣΗΚΩΘΕΙΤΕ ΠΑΝΩ!”. Τότε θα επιστρέψουν οι ψυχές στις θέσεις τους, και θα ξυπνήσουν οι άνθρωποι ΜΕ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥΣ, που το υλικό του θα είναι άφθαρτο, όπως είναι του Χριστού! Μόλις ξημερώσει η ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΗΜΕΡΑ, η ζωή θα είναι αγγελική, γεμάτη δοξολογία για την αναστάσιμη χαρά! Εκεί Σταυριανή, η τροφή των ανθρώπων θα είναι η παναιώνια ευτυχία, δηλαδή η θέα του Χριστού! Δεν θα χρειάζονται τίποτα άλλο!».
Εαν Με αγαπάτε, τηρείστε τις εντολές Μου,
διότι αυτό είναι απόδειξη και καρπός
της αγάπης σας προς Εμένα.
