«Καλῶς την! Ἔλα πέρασε, κάτσε. Ἑλένη μὴ μὲ παρεξηγεῖς ποὺ δὲν εἶμαι στὰ καλύτερά μου, ἀλλὰ τελευταία μᾶς ἔπεσαν ὅλα μαζεμένα. Πάνω ποὺ λέγαμε νὰ ἑτοιμαστοῦμε καὶ γιὰ τὸν γάμο τῶν παιδιῶν, ὁ σύζυγος ἔχασε τὴν δουλειά του. Ἄστα νὰ πᾶνε!».
«Ἀπὸ ὑγεία ὅμως εἶστε ὅλοι καλά;».
«Καλὰ εἴμαστε, ἀλλὰ ἄν δὲν ἔχεις δουλειά, πόσο θὰ μείνεις καλά; Χωρὶς λεφτὰ ἀρρωσταίνεις στὸ τέλος. Εἴχαμε κάνει τόσα σχέδια τὸν τελευταῖο καιρὸ…».
«Καμία οἰκογένεια δὲν τὰ ἔχει ὅλα, πάντα θὰ τῆς λείπει κάτι. Ἔτσι δὲν εἶναι Ἀθηνούλα;».
«Ἐντάξει, δὲν λέω, ἀλλὰ στὴν ἡλικία ποὺ εἶναι, ποιός θὰ τὸν πάρει νὰ δουλέψει;».
«Θυμᾶσαι ποὺ προσευχόμασταν παρέα ὅταν ἤμασταν μικρές; Τί ὡραῖα χρόνια! Ζητᾶς βοήθεια ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ τὸ πρόβλημά σας; Μόνο Ἐκεῖνος μπορεῖ νὰ σᾶς βοηθήσει».
«Τί νὰ κάνει κι Αὐτὸς… Τόσους ἔχει νὰ κοιτάζει, μὲ ἐμᾶς θὰ ἀσχολεῖται; Ἐντάξει πηγαίνω στὴν ἐκκλησία, ἀλλὰ δὲν σοῦ κρύβω ὅτι ἔχω ξεκόψει απὸ τὸν πνευματικό μου. Τὰ πόδια μου εἶναι βαριά, δὲν μὲ πηγαίνουν… Ὅλη ἔχω γίνει “βαριά”! Ἔχει ἀλλάξει πολὺ ἡ ζωή μου σὲ ἕναν μήνα, νιώθω ὅτι κατέρρευσαν τὰ πάντα! Ὅσο μεγάλωνα τὴν κόρη μου φανταζόμουν τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ τὴν ἔβλεπα ντυμμένη νυφούλα! Αὐτὸ ἦταν ὄνειρο ζωῆς! Νὰ ἔβλεπα τὸ παιδί μου νὰ ξεκινάει τὴν ζωή του χαρούμενο! Νὰ ἔχει ὅ,τι ἔχουν ὅλα τὰ παιδιὰ στὸν γάμο τους! Πῶς μποροῦμε νὰ τὸ ἀπογοητεύσουμε τώρα, ποὺ στηριζόταν σὲ ἐμᾶς; Τὶ θὰ νιώθει τὸ πουλάκι μου;».
«Ἀθηνά, προφανῶς ἡ κόρη σου ἔχει ἀποδεχτεῖ τὴν κατάσταση. Χθὲς ποὺ τὴν εἶδα στὸν δρόμο τῆς φώναξα, γιὰ νὰ τῆς πῶ ὅτι ἐπέστρεψα στὴν πόλη μας γιὰ νὰ μείνω μόνιμα, καὶ τὴν εἶδα νὰ λάμπει ἀπὸ χαρά! Μοῦ εἶπε ὅτι θέλει νὰ φτιάξει μία σωστὴ οἰκογένεια· τὸν ἀγαπάει τὸν μνηστήρα της καὶ χαίρεται ποὺ θὰ πάρουν τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ! Πιστεύω ὅτι δὲν στέκεται καθόλου σὲ ποιὸ “ἐμπορικὸ ἐπίπεδο” θὰ γίνει ἡ Στέψη. Ἄδικα παιδεύεσαι! Ἐξ ἄλλου, κι ἐγὼ πιστεύω ὅτι τὸ μυστήριο εἶναι τὸ μόνο ποὺ ἔχει σημασία. Δὲν γυρίζεις ταινία, γιὰ νὰ χρειάζεσαι πλούσια σκηνικὰ καὶ ἐντυπωσιακὰ κοστούμια… Τί λές;».
«Δὲν ξέρω… Ἔχω ἕναν “τοῖχο” μπροστά μου, πέρα ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ὀνειρευόμουν δὲν μπορῶ νὰ δῶ τίποτα… Ὥς τώρα ἔκανα οἰκονομία, ἀλλὰ ὌΧΙ ὙΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ! Φοβᾶμαι ὅτι κάποια στιγμὴ δὲν θὰ ἔχουμε οὔτε τὰ ἀπαραίτητα, Ἑλένη! Εἴμαστε μεγάλοι ἄνθρωποι, ἄν μᾶς συμβεῖ κάτι, τί θὰ κάνουμε χωρὶς χρήματα; Ἄν δὲν ἔχεις κάτι στὴν ἄκρη σήμερα, πεθαίνεις! Τέτοιες σκέψεις μοῦ φέρνουν ζάλη! Ὁ φόβος τῆς φτώχειας μοῦ ἀπορροφᾶ κάθε καλὴ διάθεση, μὲ ἀποσυντονίζει. Σταμάτησα νὰ προσεύχομαι γιατὶ ἡ προσευχὴ ἔγινε δύσκολη καὶ μὲ κούραζε. Θὰ σοῦ πῶ κάτι ἐντελῶς ἐμπιστευτικά: ὅταν πηγαίνω στὰ μαγαζιά, ντρέπομαι! Ἔχασα τὴν οἰκονομικὴ “παντοδυναμία” μὲ τὴν ὁποία μὲ γνώριζαν ὅλοι… Τὸ κακὸ εἶναι ὅτι οὔτε καὶ ἐγὼ ἀναγνωρίζω πλέον τὸν ἑαυτό μου, κι αὐτὸ μὲ πληγώνει…».
«Ναὶ ἀλλὰ ὅμως ξέρεις τί σημαίνει “ἐν παντὶ θλιβόμενοι, ἀλλ’ οὐ στενοχωρούμενοι”. Ἡ γιαγιὰ τὸ ἔμαθε καὶ στὶς δυό μας. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι σηκώνουν τὸν σταυρό τους, ἀλλὰ ὅποιος πιστεύει ὅτι τὴν ζωὴ μπορεῖ νὰ τὴν ἀγοράσει μὲ χρήματα, καὶ ὄχι νὰ τὴν κερδίσει δίνοντας τὸ “αἷμα του”, στὴν πραγματικότητα πουλάει τὴν ψυχή του! Ἡ ἐμπιστοσύνη στὰ χρήματα φέρνει φόβο, ὄχι ἡ ἔλλειψή τους…».
«Ἀπ’ ἔξω ἀπὸ τὸν χορὸ πολλὰ τραγούδια ξέρεις! Δὲν εἶναι τόσο ἁπλὰ τὰ πράγματα. Τέλος πάντως, ἄσε τὰ δικά μου. Γιὰ πές μου γιὰ σένα. Εἶπες ὅτι θὰ μείνετε μόνιμα ἐδῶ; Πῶς κι ἔτσι; Ἐσὺ εἶχες ξετρελαθεῖ μὲ τὴν ἐξοχὴ καὶ τὰ λουλούδια σου. Ἔλεγες ὅτι δὲν θὰ πλησίαζες πάλι τὰ μέρη μας, τὶ ἄλλαξε;».
«Δυστυχῶς, τὰ πράγματα μὲ τὴν ὑγεία μου δὲν ἐξελίχθηκαν καλά. Μία πάθηση ἀχρήστεψε καὶ τὸ “καλό” μου νεφρό. Ξεκίνησα νὰ πηγαίνω στὸ νοσοκομεῖο γιὰ αἱμοκάθαρση, ἀλλὰ ὅσο ζοῦσα μακριὰ δὲν βόλευε. Ὁπότε ἀναγκάστηκα νὰ ἀφήσω καὶ τὴν δουλειά μου στὸν φοῦρνο, γιὰ νὰ ἔρθω ἐδῶ. Τί νὰ κάνουμε, ὅλα γιὰ τοὺς ἀνθρώπους εἶναι. Ἔχει ὁ Θεός!».
«Αὐτὸ εἶναι πολὺ σοβαρό! Εἶχα ἀκούσει κάποτε ἀπὸ μία φίλη νεφροπαθὴ ὅτι ἡ καθημερινότητά της ἦταν δυσβάστακτη! Δυσκολευόταν καὶ μὲ τὸ φαγητό, ἀλλὰ ἡ κατάσταση μὲ τὸ νερὸ ἦταν σχεδὸν μαρτυρική! Διψᾶς κι ἐσὺ τόσο πολὺ Ἑλένη;».
«Εἶναι ἕνας σταυρὸς ἀλλιώτικος! Ὅπως κάθε σταυρὸς εἶναι μαρτυτικὸς καὶ γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι τιμητικός! Εἶναι γεγονὸς ὅτι ἀπὸ τὴν διατροφή μου ἀφαιρέθηκε διὰ παντὸς τὸ ἁλάτι ποὺ ἐντείνει τὴν δίψα, ἀλλὰ καὶ βασικὲς κατηγορίες τροφῶν ποὺ ἔχουν πολὺ κάλιο ἤ φώσφορο, δὲν πρέπει οὔτε νὰ τὶς σκέφτομαι· θὰ εἶμαι δηλαδὴ διαρκῶς σὲ δίαιτα. Στὴν ἀρχὴ ποὺ δὲν εἶχα ἐμπεδώσει ὅτι κανένα ἀπὸ τὰ νεφρά μου δὲν λειτουργεῖ, ἔπινα παραπάνω νερὸ ἀπὸ τὸ ἐπιτρεπόμενο, καὶ μόλις ξάπλωνα μὲ ἔπιανε δύσπνοια! Κάτι ἄλλο πρωτόγνωρο εἶναι ἡ κούραση, ποὺ σὰν κατάσταση παγιώθηκε. Μετὰ τὴν αἱμοκάθαρση ἡ πίεσή μου πέφτει καὶ ζαλίζομαι. Δὲν συμβαίνει σὲ ὅλους, ἀλλὰ ἐμένα μὲ δυσκολεύει. Ὅσο γιὰ τὴν δίψα, ὅταν στεγνώνει τὸ στόμα τὸ ξεπλένω μὲ νερὸ χωρὶς νὰ τὸ καταπίνω, ἤ τὸ παγώνω μὲ παγάκια, χρησιμοποιῶ μαστίχα, δυόσμο, λεμόνι, ἤ ὁτιδήποτε ἄλλο μπορεῖ νὰ ἀνακουφίσει κάπως τὸ αἴσθημα τῆς δίψας… Ξαδερφούλα πρέπει νὰ ξέρουμε τὴν θέση μας καὶ ἐμένα ὁ Κύριος μοῦ ἔδωσε αὐτή. Δοξασμένο τὸ ὄνομά Του!»
«Πολὺ ψύχραιμα τὸ πῆρες! Βοηθᾶς τὸν ἑαυτό σου νὰ ἀντέξει! Καλὰ κάνεις!».
«Θυμᾶσαι τὶ μᾶς ἔλεγε ἡ γιαγιὰ γιὰ τὰ προβλήματα στὴν μετάνοια;».
«Πῶς δὲν θυμᾶμαι, ἔλεγε ὅτι ἦταν δύο: ἡ ἀπελπισία καὶ ἡ ῥαθυμία. Πῶ πῶ τὶ θυμήθηκες… Ἔλεγε ὅτι μπορεῖ νὰ φαίνονται διαφορετικά, ἀλλὰ στὴν οὐσία εἶναι τὸ ἴδιο πράγμα. Ἄς ἀναπαύει ὁ Θεὸς τὴν ψυχούλα της!».
«Μόνο ἡ μετάνοια μπορεῖ νὰ μᾶς δώσει τὸ σθένος νὰ ἀναμετρηθοῦμε μὲ τὶς δυσκολίες μας, Ἀθηνούλα. Αὐτὸ εἶναι ἀπὸ τὰ λίγα πράγματα ποὺ ἔμαθα στὴν ζωή μου. Ἄν τὸ δεῖς ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, τὸ νὰ κάνω αἱματηρὸ ἀγώνα γιὰ νὰ κρατηθῶ στὴν ζωή, ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΑΥΤΗ Η ΖΩΗ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΗ; Πῶς θὰ εἶναι Ἡ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΡΥΣΤΑΛΛΟ ἄν δὲν αγωνίζομαι γιὰ τὴν ψυχή μου; Ἄδικα θὰ ἱδρώνω ἀπὸ τὴν καταπόνηση νὰ παραμείνω ζωντανή; Μὰ θὰ εἶμαι ζωντανὴ ἤ θὰ ἔχω πεθάνει ἀλλὰ θὰ δείχνω ζωντανή; Ἔ, αὐτὸ τὸ πράγμα ἰσχύει γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους…».
«Ἑλένη, τὸ ἄλλο ποὺ μᾶς τόνιζε ἡ γιαγιά, ἦταν ὅτι ὅ,τι ἔζησε ὁ Κύριος, μᾶς τὸ ἔδειξε ἀκριβῶς γιὰ νὰ τὸ ζήσουμε κι ἐμεῖς! Ὅτι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι δὲν ἔχουμε δικές μας ἀπαντήσεις· ἁπλὰ παίρνουμε τὸν σταυρό μας στὴν πλάτη καὶ ἀκολουθοῦμε τὸν Σωτήρα μας ποὺ πείνασε, δίψασε, κρύωσε, πόνεσε! Μία φορὰ εἶπε ὅτι στὸν ἀγώνα της νὰ μεγαλώσει τὰ ὀρφανὰ μωρά της μέσα στὴν πείνα καὶ τὴν ἐξαθλίωση ποὺ βρισκόταν τότε ὁ κόσμος, Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΕΚΟΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΔΙΠΛΑ ΤΗΣ! Θυμᾶμαι γιὰ πολλὰ βράδια ἔκλαιγα μὲ τὰ λόγια της, καὶ παρακαλοῦσα τὸν Χριστὸ νὰ εἶναι πάντα δίπλα καὶ σὲ έμένα! Μήπως τελικὰ ἐγὼ ἦμουν πεθαμένη ἀλλὰ φαινόμουν γιὰ ζωντανή; Θεέ μου, πῶς ξέχασα τὸν λόγο ποὺ ζοῦσα; “Ἡ ἀπελπισία εἶναι ἡ μεγαλύτερη κατασυκοφάντηση τοῦ Θεοῦ”! Τὸ θυμᾶσαι Ἑλένη;».
«Ὅλα τὰ θυμᾶμαι! Ὅπως καὶ τὴν ἐντύπωση ποὺ τῆς ἔκανε ποὺ ὁ Κύριος ἔβαλε στὴν ἴδια μοίρα τὶς βιοτικὲς μέριμνες μὲ τὴν κραιπάλη καὶ τὴν μέθη, ὅπως μᾶς εἶπε τότε ὁ δάσκαλος*. Ἐσὺ τῆς εἶχες πεῖ γιὰ τὰ ζιζάνια στὴ παραβολὴ ποὺ “ἔπνιξαν” τὸν σπόρο· “Ὅσα περισσότερα εἶναι τὰ ζιζάνια, τόσα περισσότερα τὰ ἀγκάθια ποὺ μᾶς τρυπᾶνε”, εἶχε πεῖ!».
«Καὶ ἐμένα μὲ ἔχουν “πνίξει” τὰ ἐγωιστικὰ ἀγκάθια, ποὺ μάλιστα τὰ ἘΠΙΔΕΙΚΝΥΑ! Ὅταν σταμάτησα νὰ κατηγορῶ τοὺς ἄλλους γιὰ τὶς ἐλλείψεις μου, ἔγινα ἐπιθετικὴ πρὸς τὸν ἑαυτό μου, ἀλλὰ αὐτὴ τὴν θλίψη τὴν προκάλεσα μόνη μου… Ἄφησα νὰ περάσει μέσα μου τὸ χάος, ἐπειδὴ ξέχασα τί τὸ γεννάει… Χρειαζόμουν τὰ χρήματα γιὰ νὰ ἐξαγοράζω τὴν ἐκτίμηση τῶν ἄλλων, ἐπειδὴ εἶχα γίνει ὁλόκληρη ἕνα “ἀγκάθι”… Ὁ Κύριος δὲν εἶχε “ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ”! Ἐγῶ Ποιανοῦ παιδὶ εἶμαι; Δὲν εἶμαι τοῦ Χριστοῦ;».
«Ἡ ἀπελπισία καὶ ἡ ῥαθυμία, ἡ ὀκνηρία εἶναι ὁ λόγος τῆς ἀνασφάλειάς μας, δηλαδὴ τῆς ὑπερηφάνειάς μας. Ξέρεις τί μοῦ εἶπε ὁ πνευματικός μου πρὶν μπῶ γιὰ τὴν πρώτη αἱμοκάθαρση; Μοῦ ἔφερε τὸ παράδειγμα τῶν ἀντρῶν, ποὺ μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια τοὺς καλοῦν στὸν στρατὸ γιὰ νὰ ἀναβαθμίσουν τὶς γνώσεις τους πάνω σὲ καινούργια ὅπλα ποὺ παρέλαβαν. Κάθε φορὰ ποὺ ἔρχεται μία θλίψη ποὺ εἶναι κάπως βαριὰ γιὰ τὴν πλάτη μας, εἶπε, μᾶς “προάγει” ὁ Χριστὸς γιὰ νὰ “ἐκπαιδευτοῦμε ΣΕ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΞΗ”, ἐπειδὴ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ἈΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΔΥΣΚΟΛΟΤΕΡΕΣ ἘΠΙΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΝΟΗΤΟΥ ἘΧΘΡΟΥ! Ὅπως τὸ καταλαβαίνω ἐγώ, ἡ μεγαλύτερη θλίψη μόνο μὲ βαθύτερη μετάνοια ἀντιμετωπίζεται· ὅταν παραμερίζει τὸ στήριγμα ποὺ εἴχαμε ὥς τώρα — ἡ ὑγεία μας, τά χρήματά μας, οἱ βεβαιότητές μας γενικὰ— μποροῦμε νὰ βλέπουμε καλύτερα τὸν Χριστὸ γιὰ νὰ στηριχτοῦμε πάνω Του! Ἡ ζωὴ δὲν μετριέται σύμφωνα μὲ τὰ χρήματα, ἀλλὰ ἀκολουθεῖ τὸ σχέδιο γιὰ τὴν σωτηρία μας. Τὸ νερὸ δὲν κοστίζει, ἀλλὰ ἐμένα μοῦ ἐπιτρέπεται νὰ πίνω μονάχα ἕνα μικρὸ μπουκαλάκι μέσα στὴν ἡμέρα…».
«Τώρα συνειδητοποιῶ ὅτι εἶχαν σβήσει ἀπὸ μέσα μου οἱ παραινέσεις τοῦ πατέρα μου γιὰ τὸ “φίμωτρο” τῆς ψυχῆς, ποὺ μοῦ τὸ ἔλεγε ἀπὸ ὅταν ἦμουν κοπέλα· ἔλεγε ὅτι οἱ ἄτακτες ἐπιθυμίες τοῦ σώματος ἀρρωσταίνουν τὸν ἄνθρωπο μὲ τὴν βία τους· μάλιστα “συνεργάζονται” μὲ τὶς “ὀρέξεις” τοῦ κόσμου, γιὰ νὰ κρατᾶνε τὴν ψυχὴ “φιμωμένη”, ἐμποδίζοντάς της νὰ “ἀναδίδει” ΤΗΝ ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΜΑΣ, ὡς Ἕλληνες… Ἄς μὲ συγχωρήσει ὁ Θεὸς ποὺ “πάγωσε” ἡ καρδιά μου, παρόλο ποὺ εἶχα μάθει ὅτι ὁ ἀγώνας τῆς Πίστης εἶναι νὰ “ξεκολλήσουμε” ἀπὸ αὐτὸν τὸν κόσμο, καὶ ΝΑ ἈΝΕΒΟΥΜΕ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΑΝΩ!».
«Ἄν ἀποφασίσουμε ΝΑ ἈΦΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ἘΛΕΥΘΕΡΗ, ἐκείνη ξέρει μὲ ποιὸ τρόπο θὰ “βρεῖ” τὸν Θεό! Ἀθηνούλα χωρὶς τὶς παρωπίδες τῆς ψεύτικης δύναμης τῶν ἀνέσεων, ἡ ἐσωτερικὴ ὕπαρξή μας ξέρει ἀκριβῶς πότε αἰσθάνεται ἀσφάλεια! Τὰ αἰώνια ἀγαθὰ ἔχουν ἑτοιμαστεῖ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ περνοῦν θλίψεις! Ὅμοια καὶ τὰ αἰώνια βάσανα ἔχουν ἑτοιμαστεῖ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ζοῦν μὲ κενοδοξία καὶ ἡδονή! Τὴν στιγμὴ ποὺ ἡ ψυχὴ καταφεύγει στὴν προσευχὴ ἀλλάζει τρόπο ζωῆς, ἐπειδὴ νιώθει νὰ “κινοῦνται” μέσα της ΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ! Δὲν σοῦ κρύβω ὅτι ἔρχονται στιγμὲς ποὺ ἡ ἔλλειψη τοῦ νεροῦ μὲ βασανίζει ἀπάνθρωπα, καὶ μπροστὰ στὴν ἀγριότητα τῆς δίψας, νιώθω ἀνίσχυρη! Τρέχω ὅμως καὶ γονατίζω μπροστὰ στὸν Ἐσταυρωμένο μας, πρὶν νὰ προλάβει νὰ ἀγγίξει ὁ φόβος τὴν ψυχή μου ποὺ τρέμει, ξέροντας ὅτι κι Έκεῖνος διψοῦσε μέσα στὸ μαρτύριό Του καὶ ζήτησε νὰ πιεῖ νερό. Μαζεύομαι κάτω ἀπὸ τὸν σταυρὸ καὶ τὸ μόνο ποὺ καταφέρνω νὰ ψελλίσω στὸν Ἀγαπημένο μου, εἶναι:
ΚΥΡΙΕ, ἮΡΘΑ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΠΑΡΕΑ!
* Πρὸς Λουκὰ 21,34: «Προσέχετε δὲ ἑαυτοῖς μήποτε βαρηθῶσιν ὑμῶν αἱ καρδίαι ἐν κραιπάλῃ καὶ μέθῃ καὶ μερίμναις βιωτικαῖς, καὶ αἰφνίδιος ἐφ’ ὑμᾶς ἐπιστῇ ἡ ἡμέρα ἐκείνη»
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
