-Ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ

«Ἀλήθεια σοῦ λέω Φιλοποίμην, ἡ ἐπιστήμη λέει ὅτι τοὺς τελευταίους δύο αἰῶνες ἡ “ἐξέλιξη” τοῦ ἀνθρώπου ἐπιταχύνεται, καὶ στὶς τελευταῖες γενιὲς πολὺ περισσότερο! Τὸ φυσικὸ καὶ τεχνητὸ περιβάλλον μας θὰ ὑποστοῦν μεταβολὲς στὸ μέλλον, ποὺ τώρα δὲν μποροῦμε νὰ διανοηθοῦμε, ἀλλὰ θὰ ἔχουν ὑποχρεώσει τὸ ἀνθρώπινο εἶδος σὲ προσαρμογὲς… ἀπρόβλεπτες! Μετὰ ἀπὸ μερικὲς γενιὲς δηλαδή, οἱ ἄνθρωποι θὰ εἶναι πολὺ διαφορετικοί! Εἶναι ἐπιστημονικὴ βεβαιότητα πὼς θὰ ζοῦμε περισσότερα χρόνια, θὰ εἴμαστε ψηλότεροι, μὲ σκελετὸ ἐλαφρύτερο, μὲ λιγότερη μυικὴ μάζα στὸ σῶμα, καὶ μικρότερο ἐγκέφαλο, “προσαρμοσμένο” στὸν “πολιτισμὸ τῆς ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ” ποὺ θὰ προσεγγίσουμε, ἀφοῦ θὰ κάνουμε πιὰ μόνο τὰ πράγματα ποὺ μᾶς ἐνδιαφέρουν! Ἡ Ζακελὶν εἶπε ἀκόμα ὅτι οἱ ἄνθρωποι θὰ ἔχουν καὶ μεταλλικὰ μέρη ἑνοποιημένα μὲ τὸ σῶμα τους, ἐπειδὴ τότε κανεὶς δὲν θὰ μπορεῖ νὰ ἀντισταθεῖ στὰ προκλητικὰ ἐπιτεύγματα τῆς ὑπὲρ-τεχνολογίας τοῦ μέλλοντος, στηριζόμένη σὲ αυτὸ ποὺ εἶχε πεῖ ὁ Νίτσε: ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἕνα τεντωμένο σκοινί, ἀνάμεσα στὸ ζῶο καὶ τὸν ὑπεράνθρωπο! Ἕνα σκοινὶ πάνω ἀπὸ μία ἄβυσσο…». Ἤμουν βέβαιη ὅτι θὰ ἀντιδροῦσε ἔτσι ἀκούγοντας τὸ ὄνομα τῆς Ζακελίν, γιὰ τὴν ὁποία δὲν εἶχε ποτὲ ὄρεξη νὰ ἀκούει, ἀπὸ τότε ποὺ ἔγινα φανατικὴ ἀκόλουθος στὸ κανάλι της. Μὲ τὸν Φιλοποίμην μεγαλώσαμε στὴν ἴδια γειτονιά, ἀλλὰ ξεκινώντας τὸ γυμνάσιο πέρσι ἤμασταν σὲ διαφορετικὰ τμήματα, καὶ δὲν ἐπιστρέφαμε στὸ σπίτι συνέχεια μαζί, ὅπως γίνεται σήμερα. Ἤ, ἄν εἶχα φορέσει ἤδη τὰ ἀκουστικά μου στὸν δρόμο, πολλὲς φορὲς δὲν ἤθελα νὰ ἀποχωριστῶ τὴν μουσική, καὶ συνέχιζα νὰ προχωράω μόνη μου. Βέβαια συναντιόμασταν καὶ στὴν ἐκκλησία, ἀλλὰ ἀπὸ φέτος τὸ φθινόπωρο σταμάτησα νὰ ἐκκλησιάζομαι, ἀλλὰ δὲν ἀνησυχῶ, ἀφοῦ οὔτως ἤ ἄλλως δὲν ἔχω κάποιο σοβαρὸ ἐλάττωμα ποὺ νὰ μὲ ἀπειλεῖ.

«Θεοφιλία, ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ περιγράφεις τὴν ὑποτιθέμενη “ἐπιταχυνόμενη ἐξέλιξη” τοῦ ἀνθρώπου, δείχνεις νὰ τὴν ἔχεις ἀποδεχτεῖ ὡς ἰδέα, νὰ τὴν πιστεύεις. Δὲν σὲ προβληματίζει ὅμως ποὺ πρόκειται μόνο γιὰ χοντροκομμένες ὑποθέσεις κάποιων, ὑποτιθέμενων ἐπιστημόνων καὶ μάλιστα μισάνθρωπων; Ἡ ἐπιστημονικὴ φαντασία εἶναι αὐτὸ ποὺ λέει ἡ λέξη, μόνο φαντασία! Κάθε φορὰ ποὺ σὲ ἀκούω νὰ περιγράφεις τὶς ἰδέες αὐτῆς τῆς “ἐμπνεύστριας”, παρατηρῶ πὼς ὄχι μόνο δὲν χρησιμοποιεῖ ΠΟΤΕ λογικὰ ἐπιχειρήματα, ἀλλὰ ἀντιφάσκει κιόλας! Δὲν σὲ βάζει σὲ σκέψεις ποὺ τὰ “ὑπερ-τεχνολογικὰ” μεταλλικὰ μέρη τοῦ σώματος, εἶναι ΑΔΙΑΝΟΗΤΕΣ ΜΕΤΑΒΟΛΕΣ τοῦ εἴδους μας; Ὑποτιμητικὲς γιὰ τὴν ἀθάνατη ψυχή; Μὲ τὴν ἰδέα ποὺ περιέγραψες, ἡ “ἐμπνεύστριά σου” ἀποφάσισε νὰ ἐξαπατήσει τὸν ἑαυτό της, ἀλλὰ πολλοὶ ποὺ γεμίζουν μὲ ἔπαρση σὰν τὸ φουσκωμένο ἀσκί, δὲν ἱκανοποιοῦνται ἄν δὲν κάνουν καὶ τοὺς ἄλλους ὅμοιούς τους, μεταδίδοντάς τους τὴν ἀπάτη τους! Γιὰ νὰ τὸ πετύχουν καὶ νὰ καθηλώσουν τὸ κοινό τους πείθοντάς το ὅτι διαθέτουν κάποια μορφὴ “σοφίας”, δὲν λυποῦνται νὰ χρησιμοποιοῦν ἀσυνάρτητες ὑπερβολὲς καὶ ἐριστικό τόνο, διαστρεβλώνοντας καὶ θεατρίζοντας τὰ πάντα! Ἡ μαρξιστικὴ προσέγγιση τῆς θεωρίας ὅτι ἡ ὕλη “ἐξελίσσεται” συνεχῶς, εἶναι πὼς αὐτὴ ἡ “ἐξέλιξη” προκύπτει ἀπὸ τὴν ΔΙΑΡΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ μεταξὺ τῶν ἀντιθέτων. Ἄν συνεχίσεις νὰ ἐπιτρέπεις σὲ αὐτὴ τὴν κοπέλα νὰ σὲ διαφθείρει, πολὺ φοβᾶμαι ὅτι θὰ καταλήξεις νὰ πιστεύεις κι ἐσὺ πὼς τὸ χάος εἶναι “φυσιολογικὴ” κατάσταση, ὅπου ὅλοι εἶναι ἐναντίον ὅλων, ἐξ αἰτίας τῆς ὑποτιθέμενης ἔμφυτης τάσης τῶν ἀνθρώπων, νὰ ἀνταγωνίζονται μεταξύ τους ἐπεκτατικὰ… Πλὴν ὅμως δὲν θὰ μπορεῖς νὰ πεῖς τὸ “Πάτερ ἡμῶν”…».

«Καλὲ ἡ Ζακελὶν ἁπλῶς “χρησιμοποιεῖ” τὸ ὕφος τῆς προσωπικῆς ἀνάπτυξης, ποὺ διδάσκει ὅτι μία θετικὴ στάση μᾶς δίνει τὴν δύναμη νὰ ἐξουσιάζουμε τὶς καταστάσεις, καὶ ὅχι οἱ καταστάσεις νὰ ἐξουσιάζουν ἐμᾶς”! Ὅταν πρωτοάκουσα στὸ βίντεο τῆς Ζακελίν, ὅτι “οἱ ἄλλοι μᾶς ἀντιμετωπίζουν στὴν ζωὴ ὅπως τοὺς μαθαίνουμε ἐμεῖς νὰ μᾶς ἀντιμετωπίζουν”, ἔγινα ἀφοσιωμένη ἀκόλουθός της, ἐπειδὴ ἤθελα νὰ “ζήσω πρὶν πεθάνω(!)”, ὅπως λέει στὸ σύνθημά της! Τὸ μεγάλο ὅνειρό της εἶναι νὰ βοηθήσει νὰ μάθουν ὅλοι γιὰ τὴν “αὐταξία μας”, τὴν ἀξία ποὺ δίνουμε στὸν ἑαυτό μας καὶ δὲν ἐπιτρέπουμε στοὺς ἄλλους νὰ τὴν ἀμφισβητοῦν!», εἶπα καὶ θυμήθηκα τὴν πετυχημένη δήλωσή της, “ἡ εἰρήνη εἶναι τὸ πᾶν, καὶ γιὰ νὰ εἰρηνεύσω πρέπει νὰ τὰ “ψάλλω” τὸ γρηγορότερο στοὺς γείτονές μου!”. Βλέποντας ὅτι ἡ ὀξυθυμία τῆς Ζακελὶν ἦταν “ἐργαλεῖο” ποὺ τῆς ἐπέτρεπε νὰ ἀπαντάει στὴν ἀδικία καὶ τὴν ἀδιαφορία τῶν ἄλλων, μὲ ἀρκετὰ “εὔφορες” ἐκφράσεις… καυστικότητας, πρὸς ἐκείνους ποὺ δὲν ἦταν σωστοὶ “ὅπως ἔπρεπε”, ἀνίχνευσα ἐξ ἀρχῆς τὰ “νέα ἰδανικά ἐλευθερίας” ποὺ σμίλευε, δημιουργώντας “νέες συνθῆκες σκέψης”! Μέσα ἀπὸ τὶς φωτογραφίες, τὰ βίντεο καὶ τὶς δημοσιεύσεις της γιὰ τὸν τρόπο ποὺ ζοῦσε, τὶς συνήθειές της, τὶς ἀγορές της, τὸ ντύσιμό της, τὶς ἐπιλογὲς στὴν προσωπικὴ ζωή της, τὶς εὐρεῖες γνώσεις της γιὰ τὴν τεχνολογία καὶ τὸ ἐμπόριο, ἐπιδίωξα νὰ ἀποκρυπτογραφήσω αὐτὸ ποὺ μὲ ἔπνιγε· ἔπρεπε νὰ ἀποδείξω ὅτι ἀνῆκα στοὺς “ἐπιτυχημένους”, ἀλλιῶς αὐτομάτως θὰ μετροῦσα ὡς ἀποτυχημένη! Ὄφειλα στὸν ἑαυτό μου νὰ ἀποκωδικοποιήσω αὐτὸ ποὺ ὅλοι ὑπαινίσσονται ὅτι “δικαιοῦμαι”, ἐπειδὴ ταιριάζει στὶς “δυνατότητές μου”, ἀλλὰ μὲ τὶς ἐλλιπεὶς “ἐνδείξεις” ἀποσυντονιζόμουν καὶ ἡ ἀβεβαιότητα μὲ παίδευε… Τί κρίμα, στὴν ἐποχή μας νὰ εἶναι “δυνατά” τὰ μαλλιά, ἐνῶ οἱ ἄνθρωποι ποὺ τὰ ἔχουν νὰ εἶναι ἀδύναμοι… Ὁ ἰνφλουένσερ ἀσκεῖ ἐπιρροὴ στοὺς χιλιάδες ἀκολούθους του, καὶ ἐκεῖνοι βλέποντας τὶς ἀναρτήσεις του, ἀντιδροῦν μὲ σχόλια θαυμασμοῦ ἤ ἀρνητικῆς κριτικῆς. Ὀσμιζόμενη πὼς ἡ Ζακελὶν θὰ μὲ ἄφηνε νὰ ἐκμεταλλευτῶ τὶς “ἀποκαλύψεις” τοῦ “πολιτισμοῦ”, καὶ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ γιὰ τὴν “ἐπαυξημένη εἰκονικὴ προσωπικότητα” ποὺ κατάφερε νὰ “χτίσει”, θέλησα νὰ τῆς “ἀναθέσω” ἀθέατα τὴν διαμόρφωση καὶ τῆς δικῆς μου προσωπικότητας! Κοίταξα τὸν Φιλοποίμενα γιὰ νὰ δεῖ ὅτι ἀναγνώριζα τὴν ἐγκυρότητα στὴν τεχνολογία, καὶ εἶπα: «Ὁ ψηφιακὸς κόσμος ἔχει ἀλλάξει τὰ δεδομένα τῆς ζωῆς μας! Ἡ τεχνολογικὴ πρόοδος εἶναι τὸ “ὑπέρτατο” ἐπίτευγμα τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ πιστεύω ὅτι θὰ προσφέρει αὐξημένες ἐλευθερίες καὶ δημιουργικότητα!».

«Παρατήρησα ὅτι καὶ ἡ “ἐμπνεύστριά σου” καὶ ἐσύ, χρησιμοποιήσατε τὴν λέξη “ζωὴ” μὲ τὴν ἔννοια τῆς ΨΕΥΔΟΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ποὺ ἔφτιαξε ἡ τεχνοκρατία! Ὅμως ἐκεῖ ὅλα εἶναι πρακτικά, βρίσκονται ἔξω ἀπὸ τὴν σφαίρα τῆς ἠθικῆς! Τί δουλειὰ ἔχει ἐκεῖ ἡ ἔννοια τῆς “ζωῆς”, ποὺ εἶναι ἡ βάση τοῦ ἤθους; Ἄν οἱ ἄλλοι μᾶς ἀντιμετωπίζουν στὴν “ζωὴ” ὅπως τοὺς “μαθαίνουμε ἐμεῖς” νὰ μᾶς ἀντιμετωπίζουν, σαφῶς μιλᾶμε γιὰ διαπάλη, ἡ ὁποία εἶναι… “θάνατος”, δηλαδὴ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ! Ἄν ὅμως ἡ λέξη ζωὴ ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ἀπὸ τὸ προσκήνιο τῆς ψυχῆς σου, ἐπειδὴ ἄφησες νὰ σοῦ τῆν ΚΛΕΨΟΥΝ, τί θὰ ἔχεις μετὰ γιὰ νὰ ἐκφράσεις τὴν ὄντως ζωή; ΤΙΠΟΤΑ; Ποῦ ἀκριβῶς βρίσκεται τὸ “ἐπίτευγμα”;».

«Περίμενε, γιατὶ σοῦ εἶπα τὰ μισά. Ὅσο ἄκουγα στὸ βίντεο τῆς Ζακελίν, ὅτι “οἱ ἄλλοι μᾶς ἀντιμετωπίζουν στὴν ζωὴ ὅπως τοὺς μαθαίνουμε ἐμεῖς νὰ μᾶς ἀντιμετωπίζουν”, ταυτόχρονα παρακολουθοῦσα ἕναν σύντομο ἀγῶνα πυγμαχίας, σὲ κινούμενα σχέδια, ὅπου ὁ χαρισματικὸς ἀθλητὴς ἔριξε θεαματικὰ τὸν ἄλλο κάτω, θέτοντάς τον ἐκτὸς μάχης! Τὸ γνωμικὸ τῆς προσωπικῆς ἀνάπτυξης, μαζὶ μὲ τὸν ἀγῶνα καὶ τὴν ἐπιβλητικὴ παρακινητικὴ μουσική, ἦταν τόσο ἐντυπωσιακὰ ὅλα μαζί σὰν σύνολο, ποὺ ἄγγιξαν τὰ ἐσώψυχά μου! Ὅσο συνέχιζαν νὰ ἐξάπτουν τὴν φαντασία μου τὶς ἑπόμενες ἡμέρες ποὺ τὰ ξανάβλεπα, τόσο περισσότερο “ῥίζωναν”, καὶ ἡ ἰδέα πὼς ἡ νοημοσύνη μου θὰ βοηθοῦσε νὰ “κατασκευάσω” στὴν φαντασία τὴν “ἐλευθερία μου”, μὲ κινητοποιοῦσε νὰ μάθω γιὰ τὴν αὐταξία μου καὶ τὴν “ἐπιβολὴ” τῆς “δικαιοσύνης”! Ἤξερα ὅτι εἶχα γίνει ἀθυρόστομη —ὄχι ὅσο ἡ Ζακελὶν— ἀλλὰ τὸ ἔβλεπα ὡς “ἐργαλεῖο” ποὺ θὰ τόνιζε στοὺς ἄλλους, πὼς ὅ,τι ἔλεγα τὸ ἐνοοῦσα! Ἡ συμπυκνωμένη “γεύση” ἐκείνου τοῦ βίντεο ΜΕ ΓΕΜΙΖΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ ποὺ μὲ ΒΑΣΑΝΙΖΕ, καὶ ἔκτοτε μὲ κυβερνάει γιὰ νὰ ἀνακαλύψω τὴν “ἀλήθεια μου”! Ἦταν ἀπροσδόκητο, ποὺ ἐνῶ τὸ γνωμικὸ ἦταν ἀόριστο καὶ ἀσαφές, ἡ ἀσάφειά του αὔξησε τὴν ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ὑπόσχοντας πὼς θὰ μοῦ ἔλυνε ὅλα τὰ προβλήματα, καὶ ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝΕ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΕΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΜΟΥ! Ἀνακαλώντας τὶς εἰκόνες ἀπὸ τὸν ἀγῶνα ποὺ ἐκτυλισσόταν πάλι καὶ πάλι στὴν φαντασία μου, διαπίστωσα ὅτι ἐκεῖ μέσα δέσποζαν ἀμέτρητες ἄλλες εἰκόνες ποὺ λειτουργοῦσαν “διαφωτιστικά”, πάνω σὲ ὅσα μὲ δυσκόλευαν καὶ γέμιζαν τὴν ψυχή μου μὲ ταραχή. ΟΙ “ΕΙΚΟΝΕΣ” ΗΞΕΡΑΝ ΝΑ ΜΕ ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΥΝ πρὸς τὴν “δύναμη”· τὰ ὑπόλοιπα τὰ συμπλήρωνα ἐγὼ μὲ τὴν φαντασία μου. Ἐκεῖ εἶναι τὸ ἐπίτευγμα! Νὰ μαθαίνουν ἐκ τῶν προτέρων οἱ γύρω μου πῶς νὰ μοῦ φέρονται, ὥστε νὰ μὴν καταλήξουμε στὸν “ἀγῶνα”, καὶ τοὺς βγάλω ἐκτὸς μάχης! Ἔτσι οἱ σχέσεις μας θὰ εἶναι “ἄριστες”, καὶ θὰ εἴμαστε ὅλοι “εὐτυχισμένοι”!».

«Μὰ οἱ εἰκόνες ποὺ μᾶς κατακλύζουν εἶναι ἡ πλύση ἐγκεφάλου ποὺ μᾶς κάνει ὁ τεχνολογικὸς “πολιτισμός”, πάνω στὶς πολλὲς μορφὲς δύναμης· σὲ βαθμὸ ὑπερβολῆς μάλιστα, γιὰ νὰ σβήνουν τὶς ἀμφιβολίες μας! Ἡ “δύναμη” ὅμως τῶν λέξεων ποὺ ἀνακαλοῦνται ἀπὸ τὶς “εἰκόνες”, εἶναι ὅτι λειτουργοῦν παραπλανητικά, “ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ” ἀπὸ τὴν πραγματικὴ σημασία τους, δηλαδὴ παράλογα, ἀποπροσανατολιστικά, ἀφοῦ ἐκ τῶν πραγμάτων εἶναι ἀσύνδετες μὲ συλλογισμοὺς ποὺ ἀποδεικνύουν κάτι! Αὐτὸς ποὺ ἀνακαλεῖ αὐθαίρετα λέξεις ἀπὸ τὶς εἰκόνες ποὺ βλέπει γύρω του εἶναι ΣΑΝ ΝΑ ΚΟΙΜΑΤΑΙ, ἀφοῦ μὲ τὴν ἀόρατη ἀλλαγὴ τῶν αἰσθημάτων του, ἐξ αἰτίας τῆς ἐντολῆς τῆς εἰκόνας, ἀδυνατεῖ νὰ ἀπαιτήσει λογικὰ στηρίγματα τῶν λέξεων ποὺ ἀνακαλεῖ! Ἐκεῖ τὸ ψεύδος κυκλοφορεῖ τόσο “νόμιμα”, ποὺ ἀπαιτεῖ καὶ ἀναγνώριση… Ὅλο αὐτὸ δὲν ἀποτελεῖ συκοφαντία τῆς πραγματικῆς ζωῆς; Ὅσο… “συμπληρώνεται” ἀπὸ τὴν φαντασία;».

Στὸ μυαλό μοῦ ἦρθε ἡ φωτογραφία σὲ κάποιο ἄρθρο γιὰ τὸ πολυτονικὸ σύστημα, ὅπου ἕνας ἐκδικητικὸς δάσκαλος παλιότερης ἐποχῆς, μὲ τὸν χάρακα χτυποῦσε μὲ μανία στὸ χέρι, τὸν καταφοβισμένο μαθητή του. Ἦταν γεγονὸς ὅτι ταράχτηκα με τὴν ἀθλιότητα τοῦ δασκάλου καὶ παρόλο ποὺ ἤθελα νὰ διαβάσω τὸ ἄρθρο, τὸ παράτησα ἐπειδὴ μοῦ χάλασε ἡ διάθεση. Αὐτὸ ἐννοεῖ ὁ Φιλοποίμην; Ὅτι κατευθύνθηκα σὲ αὐθαίρετο συμπέρασμα παίρνοντας πληροφορίες μόνο ἀπὸ τὴν φωτογραφία, παρακάμπτοντας τὶς λογικὲς πληροφορίες; Ἴσως ἄν τὸ διάβαζα, νὰ ἤμουν προκατειλημμένη ἀρνητικὰ! Ποτὲ δὲν μοῦ εἶχε περάσει ἀπὸ τὸ μυαλό. «Νομίζω ὅτι οἱ εἰκόνες ποὺ βλέπουμε γύρω μας ἐντάσσονται στὴν κοινὴ λογικὴ καὶ τὰ δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου, δὲν ὑπάρχει κάτι κακὸ…».

«Κάθε ἀληθινὴ πληροφορία ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΤΑΙ νὰ συνδέεται μὲ τὴν ΠΗΓΗ ΤΟΥ ΗΘΟΥΣ, καὶ ὀφείλει νὰ στοχεύει πρὸς κάποιον ΥΨΗΛΟ ΣΚΟΠΟ! Ἡ διαδρομὴ ἀπὸ τὴν πηγὴ ὥς τὴν ἐκπλήρωση τοῦ ἀληθινοῦ σκοποῦ, εἶναι τὸ ΝΟΗΜΑ τῆς πληροφορίας, ποὺ πρόσεξε, εἶναι τὸ ΣΤΗΡΙΓΜΑ τοῦ ἀνθρώπου! Ἄν τῆς λείπει κάποιο ἀπὸ τὰ θεμελιώδη συστατικά, τότε ἡ πληροφορία Θεοφιλία, εἶναι “ἐπικίνδυνη”! Ἡ Δύση ἀπέρριψε τὴν πίστη καὶ παθαίνοντας ὁμαδικὴ θόλωση τοῦ νοός, ποὺ δὲν ἤξεραν οἱ ἄνθρωποι ποῦ πίστευαν, σχημάτισαν τὴν κοινὴ γνώμη, ἀπὸ πληροφορίες ποὺ δὲν ἐκπήγαζαν ἀπὸ τὴν ἀλήθεια. Τὸ χάος ἐγκαινιάζεται σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο· ἡ πληροφόρηση ποὺ προσφέρεται σὲ τεράστια ποσότητα καὶ μὲ μεγάλη ταχύτητα, προβάλλεται γενικὰ καὶ ἀδιάκριτα χωρὶς νὰ κατευθύνεται πρὸς κάποιον συγκεκριμένα. Τὸ χάος λοιπὸν ταυτίζεται μὲ μία θάλασσα “ἐπικίνδυνων” πληροφοριῶν, ποὺ δὲν προσφέρουν κανένα νόημα, κανένα στήριγμα στὸν ἄνθρωπο, δηλαδὴ ἰσοδυναμοῦν μὲ “ἀπορρίμματα” ποὺ ἴσως ἐντυπωσιάζουν!».

«Καλά, καὶ ἡ μαμά μου φωνάζει ποὺ ἔχω συνέχεια τὰ ἀκουστικὰ στὰ αὐτιά. Λέει ὅτι μὲ τὴν κατάχρηση οὔτε μπορῶ νὰ ξεχωρίσω ποιὲς σκέψεις μοῦ περνᾶνε “προμαγειρεμένες”, ἀλλὰ οὔτε καὶ ἀφήνω χῶρο γιὰ τὶς δικές μου. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὅτι ὁ λόγος ποὺ φτιάχτηκε ἡ συγκεκριμένη συσκευὴ ἦταν ἡ ἀσταμάτητη κυριαρχία πάνω στὴν σκέψη, ὥστε ἡ ἐσωτερικὴ ζωὴ νὰ ξηραίνεται καὶ νὰ περνάει στὴν ἀδιαφορία… Ὅμως ἡ ζωή μου θὰ ἦταν ἄδεια χωρὶς μουσική, τὴν ἔχω συνηθίσει! Μήπως δὲν εἶναι ἀνοιχτὴ ἡ τηλεκόλαση ἀπὸ τὸ πρωὶ ὥς τὸ βράδυ, στὰ περισσότερα σπίτια, γιὰ νὰ κυριαρχοῦν οἱ πληροφορίες πάνω στὴν σκέψη; Τὸ διαδίκτυο δὲν ἔχει τὴν δική του θάλασσα ἀπὸ “ἐπικίνδυνα ἀπορρίμματα”, “ἀγνώστου προελεύσεως” καὶ ἄνευ σκοποῦ; Τὰ μάτια μας δὲν κοιτάζουν συνέχεια στὸ κινητό;».

«Ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη ἔχει τόσες ἄυλες ἀνάγκες καὶ δυνατότητες, ποὺ περιμένουν νὰ τραφοῦν ἀπὸ τὶς ἀληθινὲς πληροφορίες! Ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀθάνατη ψυχή, προσωπικότητα μὲ συνείδηση, αἰσθήματα, διανοήματα, βούληση, ἐλευθερία σκέψης, ἔκφρασης, ζωῆς… Θεοφιλία, τὰ “ἀπορρίμματα” δὲν γίνεται νὰ τὰ χρησιμοποιήσουμε πρὸς τὸ συμφέρον μας! Οἱ σχέσεις μας ὑπάρχουν γιὰ νὰ καλλιεργούμαστε καὶ νὰ ὡριμάζουμε, ὄχι γιὰ νὰ εἴμαστε εὐτυχισμένοι. Αὐτὸ ποὺ εἶπες νωρίτερα ἦταν “ἀπόρριμμα”, ἀλλὰ δὲν μπόρεσες νὰ κρίνεις τὴν χρησιμότητά του καὶ τὸ ἔστρεφες ἐναντίον σου, ἐπειδὴ ἔπαψες νὰ σέβεσαι τὴν ἀλήθεια, ποὺ εἶναι ὁ Χριστός, καὶ ἤθελες νὰ βρεῖς… “ἄλλη ἀλήθεια”, δική σου! Ὅμως ὅταν διακόπτεται ὁ δεσμὸς τῆς πληροφορίας μὲ τὸν ἀνώτερο σκοπό, καὶ τὴν κάλυψη τῶν ἄυλων ἀναγκῶν μας καὶ δυνατοτήτων, σταδιακὰ ΟΙ ΑΜΥΝΕΣ ΜΑΣ μπροστὰ στὴν πληθώρα τῶν “ἀπορριμμάτων” ΚΑΤΑΡΡΕΟΥΝ! Αὐτὸ συμβαίνει ὅταν διακόπτεται καὶ ὁ δεσμός μας μὲ τοὺς παραδοσιακοὺς θεσμούς, ποὺ λειτουργοῦν ὡς ΠΗΓΕΣ ΗΘΟΥΣ, δοκιμασμένες στοὺς αἰῶνες. Ἐξ ἀρχῆς ὅμως, ὁ στόχος τῆς συντονισμένης ἐπίθεσης τῆς ὑπερπληροφόρησης εἶναι ἡ ἀποκοπή μας ἀπὸ τὰ θεμελιώδη συστατικὰ τῆς πληροφορίας! Ὅταν ἡ στάθμη τῶν “ἀπορριμμάτων” ξεφεύγει ἀπὸ τὸν ἔλεγχό μας, στὴν ψυχικὴ ὑγεία καὶ τὴν κοινωνικὴ ὑγεία προκαλεῖται κατάπτωση! Χωρὶς ἄμυνες ἀποτυγχάνουμε νὰ ἀντλήσουμε νόημα ἀπὸ τὰ βιώματά μας, ὅπως καὶ νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὶς ἀνάγκες μας, καὶ τὸ μέλλον μᾶς τρομάζει! Στὴν περίπτωση ποὺ μία τέτοια κατάσταση γενικεύεται, καὶ ἐξαπλώνεται ἡ ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τὶς ΠΗΓΕΣ ΤΟΥ ΗΘΟΥΣ, οἱ παραδοσιακοὶ θεσμοὶ ἀπειλοῦνται μὲ παρασάλευση, ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους! Ἀπὸ τὴν ἀνακατεύθυνσή μας πρὸς τὰ “ἀπορρίμματα”, τῶν ὁποίων χάσαμε τὸν ἔλεγχο! Ὅμως δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ λέγονται ΠΗΓΕΣ ΗΘΟΥΣ! Ὁ ῥόλος τῶν παραδοσιακῶν θεσμῶν εἶναι νὰ διυλίζουν τὶς νέες πληροφορίες, ἐλέγχοντας τὴν πνευματικὴ ἐγκυρότητά τους, καὶ ἀποβάλλοντας αὐτοστιγμεὶ τὶς “δύσοσμες”! Κάθε φθορὰ στὴν ἰσχὺ τῶν παραδοσιακῶν θεσμῶν, μᾶς καθιστᾶ ἀνυπεράσπιστους στὸ πληροφοριακὸ χάος καὶ τὴν σύγχυση! Δυστυχῶς, ὅταν ἕνας λαὸς ἐγκαταλείψει τὶς ΠΗΓΕΣ ΤΟΥ ΗΘΟΥΣ, ὁ πολιτισμός του… ἀνατρέπεται!».

Μέσα μου ἤχησαν τὰ λόγια τῆς μαμᾶς· “ὅταν περιφρονήσουμε τὶς δυνατότητές μας καὶ δὲν ἀποδεχθοῦμε τὴν ἀξία ποὺ μᾶς δώρισε ὁ Χριστός, τότε προσδοκοῦμε νὰ μᾶς ἀναπαύσουν ἄλλα πράγματα, ποὺ “ὑποκαθιστοῦν” τὸν Χριστό, πράγματα ποὺ εἶναι σύμφωνα μὲ τὸν δικό μας λογισμό, ὁ ὁποῖος ὅμως ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ!”. «Καθόμαστε λίγο;», πρότεινα στὸν Φιλοποίμενα, ἐπειδὴ σχεδὸν εἴχαμε φτάσει στὰ σπίτια μας, καὶ καθίσαμε στὸ πρῶτο πεζούλι ποὺ βρήκαμε μπροστά μας. Οἱ “ἀπρόβλεπτες μεταβολὲς” ποὺ ἐνδέχεται νὰ ὑποστοῦμε στὸ μέλλον, θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ἀκόμα καὶ ἡ καταστροφὴ τοῦ πολιτισμοῦ μας; Ἀναρωτήθηκα προβληματισμένη, καὶ ἔνας πόνος διαπέρασε τὴν ψυχή μου· ὁ ὁποῖος ἀπαίτησε στὸ ἑξῆς νὰ διυλίζω τὶς ἀληθινὲς πληροφορίες, ἀπὸ τὰ “ἀπορρίμματα”! Ὁ τρόπος ποὺ χτυποῦσε ἡ καρδιά μου μὲ ὑποχρέωνε τώρα νὰ διακρίνω πὼς ὅσο ἀδυνατοῦσα νὰ ἀπαιτήσω λογικὰ στηρίγματα, ἠ προσωπικότητά μου ποὺ ἔδωσα γιὰ “διαμόρφωση”, εἶχε ἀλλόκοτη ὄψη, φθαρμένη… «Φιλοποίμην, ὅταν “κοιμᾶται” ἡ ὕπαρξη κάποιου, ἡ ψυχή του, τί τοῦ συμβαίνει κατὰ βάθος; Πῶς γίνεται νὰ “βυθίζεται”;». Ὁ ὑπομονετικὸς γείτονάς μου δὲν ἀπάντησε ἀμέσως καὶ ξέρω γιατί, ἐπειδὴ ξέρω κι ἐκεῖνον. Ἔκανε συμφωνία μὲ τὸν ἑαυτό του, ὅτι θὰ πεῖ τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους. Πάντα ἦταν ἔντιμος μὲ τὸν ἑαυτό του!

«Θεοφιλία, ὁ διάβολος ἔχει δύο στόχους, τὴν διάνοια καὶ τὴν καρδιά. Πρῶτα παρασύρει σὲ ἀπιστία, βλασφημία καὶ ἄρνηση, καὶ μετὰ καταβυθίζει στὸν βόρβορο καὶ τὴν διαφθορά! Ἡ πρώτη φάση εἶναι νὰ συμπεριφέρεται κανεὶς μὲ ἀλαζονικὸ τρόπο ἀπέναντι στοὺς κανόνες, κυρίως τοὺς ἠθικούς, ἀλλὰ καὶ ἀπέναντι στὸν Ἴδιο τὸν Χριστό! Τὸ φυσικὸ ἐπακόλουθο τῆς ἀλαζονίας εἶναι τὸ θόλωμα τοῦ νοός, ἡ τύφλωση! Μόλις ὁ νοῦς ἐκπέσει ἀπὸ τὴν ἐμπιστοσύνη στὸν Χριστό, μέσῳ τῶν λογισμῶν πέφτει σὲ ἀμέτρητους πειρασμούς. Ἡ εἰρωνία εἶναι ὅτι μόλις ὁ ἄνθρωπος δώσει δικαίωμα στὸν διάβολο, καὶ ἐκεῖνος τὸν δέσει κάνοντάς τον τὴν “μαριονέτα του”, ὁ ἄνθρωπος ἔχει τὴν ψευδαίσθηση ὅτι εἶναι ἐλεύθερος καὶ κάνει ὁτιδήποτε θελήσει… Ὁ διάλογος μὲ τοὺς λογισμοὺς —ἀπὸ τὴν ἔλλειψη φρόνησης— ἐξασθενεῖ τὴν πνευματικὴ δύναμη τοῦ ἀνθρώπου καὶ γεννάει πολλὰ κακά: ἡ ἀπιστία σκοτώνει τὴν ψυχή, τὰ πάθη ὑπερισχύουν τῆς ἀρετῆς καὶ ὁδηγοῦν στὴν “ἀλογία”, τὴν “σαρκοποίηση” τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδὴ στὴν κυριαρχία ἀπὸ τὸ σαρκικὸ φρόνημα, ποὺ γεννάει κτηνώδεις ἐπιθυμίες…».

Πρὶν ἀκούσω γιὰ τὴν “ἐξέλιξη” τοῦ ἀνθρώπου, τὴν ἔζησα μέσα στὴν τάξη τοῦ γυμνασίου ἀπὸ τὶς πρῶτες ἡμέρες, ὅπου τὰ παιδιὰ περιφρονοῦσαν τὶς ἄυλες ἀνάγκες καὶ δυνατότητες τοῦ ἀνθρώπου. Ἐκεῖ ἡ “ἐξέλιξη” ἦταν ὁ ἀτομισμὸς ποὺ διψοῦσε γιὰ τὰ “ὀφέλη” τοῦ ἐγωισμοῦ καὶ ἡ ἐσωτερικὴ ἀγριότητα, ποὺ ἐμφάνιζε ὅλες τὶς ἐπιθυμίες ὡς ἐφικτές! Μὲ τὴν ἀνάγκη μου νὰ ἐνταχθῶ στὴν ὁμάδα τους, παρέβλεψα ὅτι δέχονταν νὰ μὲ “ἀγαπᾶνε” μόνο ὑπὸ προϋποθέσεις, καὶ ἄρχισα νὰ “μαθαίνω” δίπλα τους ὅτι ἐπιτυχημένος εἶναι αὐτὸς ποὺ ἁρπάζει… Ἡ δυσαρέσκειά τους γιὰ τὰ πάντα —δηλαδὴ ὁ φουντωμένος ἐγωισμός τους— “δικαιολογοῦσε” τὴν ἐσωτερικὴ ἀστάθεια καὶ τὸν παρορμητισμό τους, καὶ ἡ κρυμμένη ὀργὴ μὲ τὸ κρυμμένο “δικαίωμα” γιὰ ζημιά, ἦταν ἡ φυσικὴ κατάστασή τους. Σύντομα, ὁ θυμὸς ἐκ πεποιθήσεως, ποὺ ΔΕΝ ΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΝ ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΟΥ, ἔγινε ἡ δική μου φυσικὴ κατάσταση… Οἱ περισσότεροι ἦταν ἀκόλουθοι τῆς Ζακελίν, ποὺ ἦταν κατὰ πολὺ μεγαλύτερή μας, καὶ συζητοῦσαν γιὰ τὶς ἀναρτήσεις της καὶ τὰ σχόλια ποὺ τῆς ἔκαναν οἱ ἴδιοι, ἤ ἄλλοι. Ἦταν πάνω ἀπὸ τὶς δυνάμεις μου νὰ τὰ βγάλω πέρα μαζί τους, ἄν τοὺς ἔκρινα ποὺ δὲν ἀξιοποιοῦσαν τὶς ἄυλες δυνατότητές τους. Φοβόμουν ὅτι θὰ με θεωροῦσαν “εἰσβολέα” ποὺ τοὺς ξεγέλασε! Ἔτσι ἄρχισα νὰ ὐποβάλλω κι ἐγὼ σχόλια στὶς δημοσιεύσεις τῆς Ζακελίν, γιὰ νὰ τὰ βλέπουν οἱ ἄλλοι, ἐπειδὴ δὲν ἤθελα νὰ ξεφεύγω οὔτε βῆμα ἀπὸ τὶς κινήσεις τους. Μὲ τὸν καιρὸ “ἐντάχθηκα” στὴν παρέα καὶ τὰ συνήθησα ὅλα! Οἱ δημοσιεύσεις τῆς Ζακελὶν ἀσκοῦσαν μεγάλη ἐπίδραση πάνω μου, καὶ πραγματικὰ ἐντυπωσιαζόμουν ἀπὸ τὸν καινούργιο κόσμο ποὺ ξετύλιγε μπροστά μου! Οἱ ἠχηρὲς λέξεις ποὺ χρησιμοποιοῦσε, οἱ “φορτωμένες” εἰκόνες ποὺ ἔδειχνε, ὁ “θαμπὸς” ἐνθουσιασμὸς ποὺ μοῦ μετέδιδε μὲ εὐκολία σὲ κάθε βίντεο —ποὺ μετατρεπόταν σὲ παρορμητισμὸ γιὰ ἀταξία— μὲ ἔκαναν νὰ κρέμομαι ἀπὸ τὰ χείλη της! Ἡ δυσαρέσκεια τῶν ἄλλων ἔγινε καὶ δικό μου ὄχημα ποὺ “νομιμοποιοῦσε” τὴν διάνοια, νὰ συλλάβει τὴν “ἐλευθερία” στὶς ἐπιθυμίες… Ἡ ἀνάπτυξη τῆς “διεκδικητικότητας” ἦταν τὸ δυνατὸ σημεῖο τῆς Ζακελίν, καὶ δὲν σταματοῦσε νὰ τὸ τονίζει. Ὅμως ἄν ἡ διάνοια εἶναι ὁ πρῶτος στόχος τοῦ διαβόλου, νὰ τὴν παρασύρει στὴν ἀπιστία, ἐγὼ τοῦ ἔδωσα τὸ δικαίωμα νὰ ἀρχίσει νὰ σκοτώνει τὴν ψυχή μου! Ἡ φοβισμένη καρδιά μου δὲν ἤξερε ποῦ νὰ “κρυφτεῖ”! Ἡ ἀληθινὴ πληροφορία ἀπὸ τὰ χείλη τῆς μαμᾶς μου, μόλις ἀναδύθηκε μέσα μου πύρωσε τὸ στέρνο μου! Ὅταν δὲν φυλᾶμε τὶς αἰσθήσεις μας καὶ δὲν τηροῦμε τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ, ποὺ κατεργάζονται τὴν ἕνωση μαζί Του, τότε σταματᾶμε νὰ ἀνακαινιζόμαστε! Ἡ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ Ο ΝΟΥΣ “ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΟΝΤΑΙ”! Ἡ ἀκάθαρτη καὶ ἐμπαθὴς καρδιὰ παίρνει τὴν ἀρχηγία, καὶ ὅ,τι μολυσμοὺς ἐπιθυμεῖ, αὐτοὺς σκέφτεται καὶ ὁ νοῦς, ποὺ γίνεται σκοτισμένος καὶ διεστραμμένος! «Τί ἐννοεῖς ὅταν λὲς “σαρκοποίηση” τοῦ ἀνθρώπου; Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ φέρνει τὴν “ἀλογία” καὶ γεννιοῦνται οἱ κτηνώδεις ἐπιθυμίες;». Ἀπὸ τὴν πίεση ποὺ ἔνοιωθα στὴν ψυχή μου, τὰ χέρια μου εἶχαν ἱδρώσει.

«Κοίτα, ἀπὸ τὴν ἔλλειψη φρόνησης ξεκινᾶνε ὅλα. Τὸ σῶμα εἶναι φτιαγμένο νὰ ζήσει ὡς ἕνα ΔΟΥΛΙΚΟ, ὥστε νὰ ὑπακούει στὸν νοῦ τῆς ψυχῆς. Ὅταν ὅμως ὁ νοῦς χάσει τὴν ἡγεμονία ποὺ τοῦ δόθηκε ἀπὸ τὸν Κύριο, χάνει τὸ ἀνεκτίμητο αὐτεξούσιο καὶ σύρεται πίσω ἀπὸ τὰ συναισθήματα, ποὺ εἶναι κατώτερα· τὰ ὀποῖα ὅμως ἔχουν τὴν βεβαιότητα ὅτι εἶναι ΕΙΝΑΙ ΑΝΙΚΑΝΑ ΝΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΥΝ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ, καὶ ὅτι δὲν εἶναι ἡ δουλειά τους “νὰ γνωρίζουν” ἀλλὰ νὰ ἀκολουθοῦν, ὡς κατώτερα ποὺ εἶναι! Ἡ ἐνστικτώδης δίψα τους γιὰ ὑποταγή, τὰ ἀναγκάζει νὰ ἐρευνήσουν γιὰ ἄλλους ἀνθρώπους ποὺ βρίσκονται στὴν ἴδια κατάσταση, γιὰ νὰ προσκολληθοῦν πάνω τους καὶ νὰ τοὺς μιμοῦνται, σὲ πρώτη φάση. Στὴν προσπάθεια νὰ βροῦν τὰ συναισθήματα κάποιον ἀντικαταστάτη “ἡγεμόνα”, σὲ δεύτερη φάση, προσπαθοῦν νὰ ἐντοπίσουν τὸν ἄνθρωπο ποὺ εἶναι προικισμένος μὲ τόσο “ἰσχυρὴ βούληση”, ὥστε νὰ ΑΥΤΟ-ΑΝΑΚΗΡΥΧΘΕΙ ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΤΟΥΣ, ἐκμεταλλευόμενος τὴν “ἀνάγκη” γιὰ… ΥΠΟΤΕΛΕΙΑ, ποὺ τὰ βασανίζει! Συνήθως εἶναι ἐπιτήδειος ποὺ κολακεύει τὰ χαμηλὰ ἔνστικτα γιὰ νὰ πείθει τὸν ἄβουλο ἄνθρωπο, νὰ τὸν ἀκολουθήσει ἐνστικτωδῶς. Νομίζω ὅτι τὸ “κριτήριο” γιὰ νὰ γίνει κανεὶς ΑΚΟΛΟΥΘΟΣ κάποιου, εἶναι νὰ τὸν… “βολεύουν” οἱ ἠθικὲς παραβιάσεις τοῦ ἀρχηγοῦ! Να ἐξάπτει δηλαδὴ τόσο τὴν φαντασία του ἀκατάπαυστα γιὰ νὰ τὸν παρασύρει, ὥστε ὁ ἀκόλουθος νὰ βεβαιώνεται πὼς ὁ καθοδηγητὴς θὰ τὸν “προστατέψει”, καὶ θὰ καλύψει τὶς ἔλλείψεις του, τὶς ἀνασφάλειές του, τὶς ἀποτυχίες του, κ.τ.λ. Ἡ δύναμη τῆς ἐκρηκτικῆς προσωπικότητας ὑπνωτίζει τὸν ΜΩΡΟΠΙΣΤΟ, ὁ ὁποῖος θέλγεται ἀπὸ τὶς ΕΤΟΙΜΕΣ ΦΡΑΣΕΙΣ καὶ τὶς ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ποὺ τὸν προμηθεύει ὁ τύραννος καὶ τὰ μέσα ποὺ διαθέτει. Εὐχαριστημένος ποὺ δὲν ὐποχρεώνεται νὰ σκέφτεται μόνος του, ὁ ὀκνηρὸς μακαρίζει τὸν ἑαυτό του γιὰ τὴν ἰσχυρὴ ἐξουσία ποὺ βρίσκεται μπροστά του, γιὰ νὰ σκύβει μὲ δουλοπρέπεια! Τὸ πλῆθος ποὺ ἀκολουθεῖ ἀπὸ ἔνστικτο ἕναν ἀρχηγό, ἀποτελεῖ ἀγέλη, μάζα ἀνθρώπων! Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ ἄνθρωπος θέτει ἐνστικτωδῶς τὸν ἑαυτό του κάτω ἀπὸ τὴν ἐξουσία ἑνὸς ἀνθρώπου, πλέον γίνεται “μαζάνθρωπος”…».

Πῶς νὰ μὴν ἔχανα τὸ χρῶμα μου; Ἔριξα τὸ βλέμμα στὸ βάθος τοῦ δρόμου, μακριά, ξέροντας ὅτι εἶχε ἔρθει ἡ ὥρα τῆς ἀλήθειας! Παίρνοντας μιὰ βαθιὰ ἀνάσα, ἀποφάσισα ὅτι ἤθελα νὰ ξαναγίνω ἔντιμη, καὶ θὰ ἔλεγα κι ἐγὼ τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους! «Τώρα ποὺ εἶπες ὅλα αὐτὰ γιὰ τὸν “μαζάνθρωπο”, κατάλαβα τί ἐννοοῦσες λέγοντας ὅτι ὁ διάβολος, πρῶτα παρασύρει σὲ ἀπιστία καὶ μετὰ καταβυθίζει στὸν βόρβορο καὶ τὴν διαφθορά! Αὐτὸ ποὺ δὲν θὰ παραδεχόμουν ποτὲ ἀπὸ μόνη μου, εἶναι ὅτι ἡ ἀκαταστασία τῆς Ζακελίν, κατὰ βάθος μὲ “βόλευε”! Προφανῶς “κοιμόμουν”, καὶ δὲν καταλάβαινα τὴν ἀόρατη ἀλλαγὴ τῶν αἰσθημάτων μου ἀπὸ τὴν πλύση ἐγκεφάλου, ποὺ μᾶς κάνουν ὅσοι χρησιμοποιοῦν εἰκόνες γιὰ νὰ μᾶς στείλουν τὰ ἐπιζήμια “ἀπορρίμματά τους”…Τὸ ψεύδος ποὺ κυκλοφορεῖ ἐκεῖ τόσο “νόμιμα”, πιάνει εὔκολες φιλίες μὲ τὰ συναισθήματα, ποὺ εἶναι ἀνόητα καὶ μπερδεύουν τὰ ἀληθινὰ πιστεύω, μὲ τὴν ΥΠΟΒΟΛΗ! Ὅσο περισσότερο τὸ σκέφτομαι, τόσο καταλήγω πὼς στὴν μάζα μπαίνει κάποιος, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ΕΙΝΑΙ “ΑΝΟΙΧΤΟΣ” ΣΤΟ ΨΕΜΑ! Γι’ αὐτὸ ἀκολουθεῖ τὰ παράλογα συναισθήματα καὶ τὴν ἀλαζονικὴ φαντασία του καὶ τὸν βολεύει νὰ “ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ” ΜΕ ΕΙΚΟΝΕΣ, ἀφήνοντάς τες νὰ ἐπιδράσουν στὰ ἐλατήρια τῶν πράξεων καὶ τῶν λόγων του, γιὰ νὰ “ἀπελευθερωθεῖ” καὶ νὰ κάνει τὶς ἀπρέπειες… Οἱ ἐπιτακτικοὶ συναισθηματικοὶ κραδασμοὶ τοῦ “καθοδηγητὴ τῆς σκέψης”, ἤ τοῦ “διαμορφωτὴ τῆς γνώμης”, γίνονται δυναστικὴ διαταγὴ εἴτε γιὰ λατρεία, εῖτε γιὰ μίσος, πρὸς πρόσωπα καὶ πράγματα, και στὰ μάτια του ἡ διαταγή, “ἐξισώνεται” μὲ τὴν… “ἀλήθεια” καὶ τὴν “πραγματικότητα”! Κάτι ἄλλο ποὺ βλέπω αὐτὴ τὴν στιγμή, εἶναι πὼς ὁ “μαζάνθρωπος” ὅσο βρίσκεται μέσα στὴν μάζα εἶναι “βαρὺς” καὶ δὲν σηκώνει ἀντίρρηση γιὰ κάτι ποὺ δέχεται ἀπόλυτα, ἐπειδὴ ἀναγνωρίζει ὡς “ἀπόλυτη ἀρχὴ” τὸν δυνάστη του· ὁ ὁποῖος τὸν ἐκπαιδεύει στὴν ἀθλιότητα καὶ δὲν θὰ τὸν τιμωρήσει γιὰ τὰ ἄθλια “ἕτοιμα πιστεύω του”. Ἔξω ἀπὸ τὴν μάζα ὅμως αὐτὰ δὲν “στέκουν”, καὶ ὑποχρεώνεται νὰ κρύψει τὴν διαφθορά του…».

«Ξέρεις, Θεοφιλία, εἶναι αἰώνιος κανόνας, τὸ κατώτερο νὰ ὑποτάσσεται στὸ ἀνώτερο, ἀλλὰ ὁ διάβολος ποὺ τὸν παρέβη, διδάσκει στοὺς… ἀκολοὺθους του νὰ τὸν παραβαίνουν κι ἐκεῖνοι! Για νὰ τοὺς καταβυθίσει στὸν βόρβορο καὶ τὴν διαφθορά, τοὺς ἐμπνέει τὴν φιλοδοξία νὰ ὑποτάσσουν τοὺς ἀδερφούς τους! Δηλαδὴ νὰ γίνονται βάρβαροι καὶ νὰ μὴν τοὺς ἀναγνωρίζουν τὶς ἄυλες ἀνάγκες καὶ δυνατότητες, μετατρέποντας ἔτσι καὶ τὰ ἀδέρφια τους σὲ βαρβάρους, ποὺ θὰ κάνουν τὰ ἴδια σὲ ἄλλους! Ὁ διάβολος θέλει τόσο αἰχρὰ τὸ αὐτεξούσιο τῶν ἀνθρώπων, ποὺ γιὰ νὰ τοὺς παραπλανήσει ἔχει γεμίσει τὴν ὑφήλιο μὲ τὰ “ἀπορρίμματά του”. Τρέμει βλέπεις ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ τῶν παιδιῶν τοῦ Κυρίου, μὲ τὴν ὁποία πρὸς δόξαν Θεοῦ, ἐκεῖνα θὰ καλλιεργήσουν τὶς ἄυλες δυνατότητές τους!

«Ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Ἀσκητὴς εἶπε ὅτι πάντοτε ἐκεῖνοι ποὺ εἶναι μὲ τὴν προαίρεσή τους προσηλωμένοι στὶς ἡδονές, δὲν φροντίζουν νὰ κάνουν ἐκεῖνο ποὺ μποροῦν, νομίζοντας ὅτι στὸν ἀγῶνα τους μένουν ἀβοήθητοι ἀπὸ τὸν Θεό. Θεοφιλία, σοῦ εἶχα ξαναπεῖ ὅτι ὁ θόρυβος τοῦ ἑαυτοῦ μας δὲν μᾶς ἀφήνει νὰ ἀκούσουμε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ αὐτὸ συνέβη τώρα καὶ στὸν ἀδερφό σου!» Ἡ μαμά μου φαινόταν στενοχωρημένη, καὶ κοιτάζοντάς με στὰ μάτια, συνέχισε. «Χθὲς ὁ Παρασκευὰς μοῦ εἶπε ὅτι θὰ κάθεται στὸ σπίτι τὶς Κυριακές, μάζί σου, δὲν θὰ ἐκκλησιάζεται… Ἔχει ἐπηρεαστεῖ ἀπὸ ὅλο αὐτὸ τὸν θόρυβο ποὺ ἔχεις στὰ αὐτιά σου μὲ τὴν μουσική, καὶ μὲ τὰ ῥὸκ συγκροτήματα ποὺ ἔγινε ἀκόλουθος, ἄρχίσε νὰ μιλάει σὰν μεγαλύτερος, καὶ χωρὶς καθόλου προσοχή! Εἶναι μόνο ἕνα χρόνο μικρότερός σου, πονάει ἡ ψυχή μου νὰ τὸν βλέπω ὅτι βιάζεται νὰ μεγαλώσει! Αὐτὸ ποὺ τοῦ εἶπα, θὰ τὸ πῶ καὶ σὲ ἐσένα· ἡ φιλαργυρία, ἡ φιληδονία καὶ ἡ φιλοδοξία, ἔχουν τέτοια γλυκύτητα καὶ δύναμη, ποὺ μαραίνουν τὶς εὐγενικὲς καὶ πνευματικὲς ἐφέσεις τοῦ ἀνθρώπου. Μὲ ἕναν ἀνεξήγητο τρόπο, τὸν κάνουν νὰ πιστεύει πὼς γεννήθηκε γιὰ νὰ ἀποκτάει χρῆμα, δόξα καὶ ἠδονή, ἀλλὰ ἔτσι ὑποδουλώνεται!».

«Τὸ ξέρω μαμὰ ὅτι ἔτσι ὑποδουλώνεται ὁ ἄνθρωπος, ἀλλὰ πρέπει νὰ παραδεχτεῖ ὅτι ἡ ζωή του ἔγινε κατώτερη, καὶ πρέπει νὰ σταματήσει νὰ ζεῖ μὲ τὸν πήχη χαμηλά! Ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Ἀσκητὴς εἶχε πεῖ ἀκόμα, ὅτι ὅσοι ἀξιωθήκαμε καὶ βαπτιστήκαμε, τὰ καλὰ ἔργα δὲν τὰ προσφέρουμε στὸν Θεὸ γιὰ νὰ λάβουμε ἀνταπόδοση γιὰ αὐτά, ἀλλὰ γιὰ νὰ φυλάξουμε τὴν καθαρότητα τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος! Δὲν θὰ ξαναμείνω Κυριακὴ στὸ σπίτι, θὰ ἔρχομαι μαζί σας στὴν ἐκκλησία. Θὰ μιλήσω καὶ στὸν Παρασκευά». Ἕνας κόμπος στάθηκε στὸν λαιμό μου, μόλις ἔφερα στὸν νοῦ τὴν εἰκόνα τοῦ ἀδερφοῦ μου, ποὺ ἄρχισε νὰ ἀντιγράφει τὴν ἀθυροστομία μου στὰ κρυφὰ… Δὲν θὰ ἤθελα μὲ τίποτα νὰ μᾶς ἄκουγαν οἱ γονεῖς μας, νὰ λερώνουμε τὸ στόμα μας! Ἀπὸ χθὲς ποὺ μίλησα μὲ τὸν Φιλοποίμενα, δὲν μπορῶ νὰ ἡσυχάσω. Συνειδητοποιησα τὴν ἐσωτερικὴ ζημιὰ ποὺ ἔχω προκαλέσει στὸν ἀδερφό μου, ἔτσι εὐάλωτος ποὺ εἶναι στὴν ἀρχὴ τοῦ γυμνασίου. Εἶχα γίνει ἐγὼ “βάρβαρη”, καὶ δὲν μὲ ἐμπόδισε τίποτα νὰ τὸν ἐκβαρβαρίσω κι αὐτὸν… Συγκεντρώνω τὶς ἐκδηλώσεις του καὶ τὶς ἐκφράσεις του, καὶ φτάνω νὰ συμπεράνω ὅτι ὁ Παρασκευάς, φοβᾶται κάτι! «Μαμά, εἴχατε πεῖ ὅτι ὁ διαβολος προσπαθεῖ νὰ ζαλίζει τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὸ ψέμα καὶ τὸν φόβο, γιὰ νὰ τοὺς μπουρδουκλώνει καὶ νὰ τοὺς ῥίχνει στὴν ἁμαρτία, ἀλλὰ ὁ φόβος αἰτιολογεῖται μόνο ὅταν ξεχνᾶμε τὶς ἄυλες ἀνάγκες καὶ τὶς δυνατότητές μας, σωστά;».

«Παιδί μου, ὁ ἄνθρωπος ἀρχίζει νὰ πιέζεται ἀπὸ τὸν φόβο, μόλις χάσει τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ἡ πρώτη ἐντολή Του! Ὀ φόβος Θεοῦ δὲν εἶναι δουλικὸς ἀλλὰ ὑιικός, ὁ ὁποῖος ἐκδηλώνεται ὡς βαθύτατος σεβασμός, καὶ ὠς θερμὴ ἀγάπη πρὸς τὸν Πλάστη μας! Δηλαδὴ ὁ σεβασμὸς καὶ ἡ ἀγάπη ἐνώνονται, γιὰ τὴν τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν! Ὁ Κύριος εἶπε πὼς “ὁ ἔχων τὰς ἐντολάς Μου καὶ τηρῶν αὐτὰς, ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν Με· ὁ δὲ ἀγαπῶν Με ἀγαπηθήσεται ὑπὸ τοῦ Πατρός μου καὶ Ἐγὼ ἀγαπήσω αὐτὸν καὶ ἐμφανίσω αὐτῷ Ἐμαυτόν*”. Θεοφιλία, ὅταν ἤμουν κι ἐγώ μικρὴ καὶ φοβόμουν, ἡ γιαγιά μου τὸ κατάλαβε καὶ μοῦ εἶπε τὸν πιὸ σοφὸ λόγο: τὸν Χριστιανὸ δὲν τὸν ἐνδιαφέρει ὁ Παράδεισος, ἀλλὰ ὁ Χριστός! Φόβο νοιώθει μόνο ὅποιος θέλει νὰ βολευτεῖ ὅσο βρίσκεται ἐπὶ γῆς, νομίζοντας ὅτι ὁ σκοπὸς εἶναι νὰ καταφέρει νὰ φτιάξει τὸν ὁλόδικό του παράδεισο…».

“Ἐγὼ εἰμὶ ἡ Ὁδὸς καὶ ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ Ζωή**”, διάβαζα στὶς σημειώσεις μου μέσα στὴν ἡσυχία τοῦ δωματίο μου, λυτρωμένη ἀπὸ τοὺς ῥύπους τῆς ψυχῆς, μετὰ ἀπὸ τὸ λουτρὸ τῶν δακρύων, καὶ τὸ λουτρὸ τῆς συγχωριτικῆς εὐχῆς. Τὸ σημερινὸ ἀπόγευμα ποὺ ἐπέστρεψα στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Κυρίου, μετὰ ἀπὸ τὶς ἐπικίνδυνες περιπλανήσεις καὶ τὸν ψυχικὸ ὀδυρμό, ἦταν τὸ σημαντικότερο τῆς ζωῆς μου! Ἔχω ἀκόμα στὴν ψυχὴ τὴν “αἴσθηση” ἀπὸ τὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Κυρίου, μόλις Τοῦ ζήτησα νὰ μὲ συγχωρήσει καὶ νὰ μὲ ἔχει καὶ πάλι κόρη Του! Ἄν δὲν συναισθανθοῦμε τὴν ἁμαρτωλότητά μας, δὲν ἀνοίγει ὁ δρόμος γιὰ τὴν μετάνοια. Ἄν δὲν καθαρίσουμε τὴν καρδιά μας, δὲν μποροῦμε νὰ Τὸν “δοῦμε”! Ἡ σκέψη μου δὲν μποροῦσε νὰ φύγει ἀπὸ τὸν Παρασκευά. Ἀφοῦ ἐγὼ ἀποξενώθηκα ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου μὲ τὴν διάσπαση ἀπὸ τὴν μουσική, καὶ ἔπεσα στὸ ἐπίπεδο τοῦ “μαζάνθρωπου”, μήπως καὶ ὁ ἀδερφός μου βρίσκεται στὸν ἴδιο κίνδυνο; «Παρασκευά;», φώναξα, ποὺ τὸν ἄκουσα νὰ μιλάει ἔξω, στὸν διάδρομο. Μόλις ἄνοιξε τὴν πόρτα καὶ μὲ κοίταξε, εἶδα ὅτι “δὲν μιλιόταν”. «Ἔλα λίγο μέσα», εἶπα καὶ τὸν εἶδα ἀπρόθυμο, ἐπειδὴ ὄντως δὲν ἦταν ἐντάξει.

«Τί θέλεις; Θέλω νὰ πάω νὰ ξαπλώσω». Τὰ μάτια του σήκωναν μεγάλο “βάρος” καὶ ἡ ψυχή του… “λύγιζε”!

Βλέποντάς τον, ἠ καρδιά μου σφίχτηκε. «Σήμερα πῆγα καὶ ἐξομολογήθηκα, μετὰ ἀπὸ πολὺ καιρό. Ἦταν μεγάλο λάθος νὰ ἀπομακρυνθῶ ἀπὸ τὸ Ἅγιο Δισκοπότηρο, ἀλλὰ δόξα τῷ Θεῷ, ξαναβρῆκα τὸν δρόμο μου! Ἡ ἁμαρτία κάνει τὸν ἄνθρωπο πολὺ μπερδεμένο ψυχικά. Μόνο μὲ τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ ξεμπερδεύουν ὅλα!». Ὅπως καθόταν δίπλα μου στὸ κρεβάτι, χαμήλωσε τὸ κεφάλι χωρὶς νὰ μὲ κοιτάζει. «”Ἔὰν τὶς διψᾶ, ἐρχέσθω πρὸς με καὶ πινέτω***”, εἶπε ὁ Κύριος. Γι’ αυτὸ καὶ ἐγὼ θὰ έρχομαι μαζί σας κάθε Κυριακὴ στὴν ἐκκλησία, γιὰ νὰ σταματήσω νὰ “διψάω”!

«Ἐγὼ δὲν ἔρχομαι, θὰ κάθομαι στὸ σπίτι. Ἔχω νευριάσει μὲ ἕναν παπά!», εἶπε ἀποφεύγοντας νὰ μὲ κοιτάξει, ἀλλὰ ἐγὼ κατάλαβα ὅτι δάκρυσε. Ἡ στάση του ἔδειχνε ὅτι μέσα του μαραινόταν!

«Τί σοῦ εἶπε καὶ νευρίασες;».

Παίρνοντας μερικὲς ἀνάσες, βρῆκε τὴν δύναμη νὰ μιλήσει. «Ἔλεγε στὸ διαδίκτυο ὅτι ὑπάρχουν καὶ προβλήματα “ἄλυτα”, ποὺ κανεὶς δὲν ξέρει τὶς λύσεις. Μιλοῦσε γιὰ τοὺς ὁμοφιλόφιλους. Ἔλεγε ὅτι οἱ ἀπόψεις τοῦ Ἀπ. Παύλου ἐξέφραζαν τὴν νοοτροπία τῆς ἐποχῆς του, ἐνῶ τώρα οἱ ἄνθρωποι εἶναι “διαφορετικοὶ” καὶ ἰσχύουν “ἄλλα” πράγματα…».

«Γιατὶ σὲ πείραξε; Ἐπειδὴ τὸ συγκρότημα ποὺ ἀκοῦς εἶναι γεμάτο ὁμοφιλόφιλους; Πῶς συνδέονται;», προσπάθησα νὰ καταλάβω.

«Πρὶν δὲν μὲ ἔνοιαζε ἄν οἱ ἄλλοι ἦταν ὁμοφιλόφιλοι, ἀλλὰ τώρα φοβᾶμαι γιὰ ἐμένα…», εἶπε καὶ ξέσπασε σὲ κλάματα. Μὲ τὰ χέρια σκέπασε τὰ μάτια του, ποὺ ἔλυωναν γεμάτα παράπονο, καὶ ἀπὸ τοὺς λυγμοὺς τρανταζόταν ὁλόκληρος! Ὁ φόβος, ποὺ τοῦ στένευε τὴν ψυχή, τὸν ἔκανε νὰ μὴν ξέρει ποῦ νὰ ἀκουμπήσει καὶ ἀβοήθητος, ἔκλαιγε συντετριμμένος!

«Παρασκευά, πές μου τί γίνεται, γιὰ νὰ καταλάβω! Μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ὅλα θὰ πᾶνε κατ’ εὐχήν! Θὰ τὸ δεῖς! Γιὰ τοὺς αἱρετικοὺς ὑπάρχουν “ἄλυτα” προβλήματα, μὲ τὸ Φῶς τοῦ Ἰησοῦ δὲν μένουν σκιώδεις περιοχὲς στὴν ζωή μας! Ἔλα, μίλησέ μου!». Εὐτυχῶς, ἀκούγοντας γιὰ τὸν Κύριο, παρηγορήθηκε κάπως. Τοῦ ἔδωσα νὰ σκουπίσει τὸ πρόσωπό του, καὶ περίμενα.

«Καὶ δὲν ξέρω πῶς νὰ τὸ πῶ, καὶ ντρέπομαι. Τὸ σύστημα καμαρώνει γιὰ τὴν ὁμοφιλοφιλία, καὶ μὲ τὸν τρόπο του λέει ὅτι εἶναι θέμα χρόνου νὰ μᾶς πείσει ὅλους, νὰ γίνουμε διεστραμμένοι! Θεοφιλία, φοβᾶμαι! Νομίζω ὅτι δὲν θὰ μπορῶ νὰ ξανακοινωνήσω στὴν ζωή μου, καὶ δὲν μπορῶ νὰ περιγράψω πόσο πονάω γι’ αὐτό!». Μετὰ ἀπὸ λίγο μπόρεσε καὶ συνέχισε. «Ἄμα ἔφτασαν νὰ λένε καὶ ὁρισμένοι παπάδες ὅτι αὐτὰ ποὺ γράφει ἡ Καινὴ Διαθήκη, σταμάτησαν νὰ… ἰσχύουν, πῶς θὰ πάει ὁ κόσμος νὰ τοὺς ζητήσει βοήθεια, ἄν τοὺς βρεῖ ἡ συμφορὰ τῆς ὁμοφυλοφιλίας;».

Τοῦ γύρισα τὸ πρόσωπο γιὰ νὰ τὸν βλέπω, καὶ γιὰ νὰ μοῦ πεῖ ἐπὶ τέλους. «Ἔχεις ἐσὺ τέτοιο πρόβλημα;».

«Δὲν ξέρω, ἴσως! Δὲν ἔχω, ἀλλὰ κάτι καταλαβαίνω νὰ γίνεται μέσα μου, καὶ νὰ σκέφτομαι πράγματα τρελά! Ποὺ πρὶν θὰ μὲ ἀνακάτευαν καὶ θὰ ἔφριττα! Μὲ κατάλαβες;».

«Κατάλαβα, ἀλλὰ ὄχι αὐτὸ ποὺ νομίζεις! Παρασκευά, ἀγόρι μου, μὴν στενοχωριέσαι καθόλου! Εὐτυχῶς ποὺ ἐξομολογήθηκα σήμερα, καὶ μίλησα μὲ τὸν πάτερ. Ξέρεις τί μᾶς εἶπε μόλις μπῆκε στὴν ἐκκλησία, πρὶν ἀρχίσουμε; Γιὰ τὸν ἅγιο Πορφρύριο τὸν Καυσοκαλυβίτη. Ἔλεγε λοιπὸν ὁ Ἁγιορείτης Πατέρας μας ὅτι ὅλα τὰ ἀγοράκια καὶ τὰ κοριτσάκια, κάπου στὴν ἀρχὴ τῆς ἐφηβείας τους, περίπου ἀπὸ ἕντεκα μὲ δέκα τριῶν χρόνων καὶ γιὰ ἕνα ἑξάμηνο σχεδόν, ἔχουν μία μικρὴ αὔξηση τῶν ἀντιθέτων τοῦ φύλου τους ὁρμονῶν, γιὰ νὰ ὀμορφαίνουν! Σὲ ἐκείνη τὴν προσωρινὴ σημαντικὴ “φάση” οἱ δαίμονες πολεμᾶνε ἐντονότατα τοὺς ἀθώους καὶ ἀπονήρευτους ἔφηβους, μὲ πονηροὺς λογισμούς ὁμοφιλοφιλίας, γιὰ νὰ τοὺς δώσουν μπερδεμένη κατεύθυνση στὰ σαρκικά! Ὅσο γιὰ τὸ σύστημα, ὅλα τὰ σκυλιὰ τοῦ διαβόλου ἔχουν πέσει πάνω στὰ ὁλόδροσα νεαρὰ ῥόδα τῆς Ἑλλάδας μας, μὲ τὴν λύσσα τους νὰ ποδοπατήσουν τὸ αὐτεξούσιό τους καὶ νὰ τὰ πετάξουν στὸν βόρβορο, ἐπειδὴ ὁ ἐκπεσόντας βάνδαλος ἀφρίζει μὲ τὴν ὡραιότητα τῆς ἁγνότητάς τους! Νὰ μὴν φοβᾶσαι καθόλου! Ὅλα αὐτὰ σὲ λίγο θὰ εἶναι ἕνα κακό ὄνειρο! Ὅταν ὑπάρχει φόβος Θεοῦ, κανένας ἄλλος φόβος δὲν μπορεῖ νὰ σταθεῖ! Ἡσύχασε καὶ βάλε καὶ ἐσὺ τὰ δυνατά σου, νὰ κρατηθεῖς μακριὰ ἀπὸ τὴν “μαζοποίηση”!

Ὁ τῶν Ἑλλήνων Χριστόδουλος, φωνάζει ἀκόμα στὴν ψυχή μας:

Μὴν ἀφήσεις τὴν χώρα σου νὰ χάσει τὸν χαρακτήρα της καὶ νὰ μετατραπεῖ σὲ μάζα ἀνθρώπων, χωρὶς συνείδηση, χωρὶς ἐθνικότητα καὶ χωρὶς ταυτότητα. Μέσα σὲ αὐτὴ τὴν μάζα κινδυνεύεις νὰ γίνεις ἕνα νούμερο, ἕνας ἀριθμός, νὰ χάσεις τὴν ἐλευθερία τῆς προσωπικότητάς σου!

Ταύτας οὖν ἔχοντες τὰς ἐπαγγελίας,

καθαρίσωμεν ἑαυτούς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ

σαρκὸς καὶ πνεύματος,