«Κάποια στιγμὴ γιαγιά, ἄκουσα μία γυναίκα ποὺ καθόταν στὰ ἀπέναντι καθίσματα, δίπλα ἀπὸ τὸν διάδρομο τοῦ λεωφορείου, νὰ μιλάει στὸ τηλέφωνο γιὰ τὰ παιδιά της, σχεδὸν φωνάζοντας: “Πῶ πῶ, δὲν ἀντέχω ἄλλο! Τὸ ἀπόγευμα ἔχουμε πάλι διαβάσματα!”. Τότε κατάλαβα τὸν λόγο ποὺ μοῦ εἶχε “κάτσει στὸ στομάχι” ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ τὴν πρωτοεἶδα, μπαίνοντας στὸ λεωφορεῖο… Ἡ δυσθυμία της νὰ βοηθήσει τὰ παιδιά της στὸ διάβασμα, μὲ ἀπογοήτευσε! Ἄν ἔφτανε ἀκόμα καὶ νὰ δυσανασχετεῖ μὲ τὶς ὑποχρεώσεις τῶν παιδιῶν της, ἐκεῖνα πῶς θὰ μάθαιναν νὰ τὶς ἀγαπᾶνε; Ὥστε σταδιακὰ νὰ στηρίζονται μόνο στις δικές τους δυνάμεις; Μὲ τὸ διάβασμά μας πρέπει νὰ εἴμαστε ἄψογοι καὶ νὰ προσπαθοῦμε νὰ βελτιωνόμαστε πάντα, ὅπως λέω καὶ στὸν ἑαυτό μου». Αὐτομάτως στὸ μυαλὸ μοῦ ἦρθαν τὰ λόγια τῆς γιαγιᾶς ἀπὸ τὴν προηγούμενη φορὰ ποὺ εἶχα ἔρθει, ὅτι ἡ αὐτοπεποίθηση εἶναι ἐμπόδιο στὴν θεία Χάρη, καὶ γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ εἴμαστε ἄγρυπνοι στὸ “φυλάκιό μας”. Γέμισα τὰ ποτήρια μὲ δροσερὸ νερὸ καὶ τὰ πῆγα στὸ τραπέζι. Ταξίδεψα μόνη μου ὥς τὸ χωριὸ τῆς γιαγιᾶς μου, γιὰ νὰ γιορτάσω μαζί της τὴν μεγάλη γιορτὴ τοῦ Δεκαπενταύγουστου, σὲ δύο ἡμέρες. Ἔχω τὸ ὄνομά της, ποὺ τὴν λένε Πρεσβεία καὶ γιορτάζουμε μαζὶ μὲ τὴν Παναγίας μας.
«Ἀκούγοντας ἐκείνη τὴν μητέρα, Πρεσβεία, εἶδες κάποιο ἀπειροελάχιστο τμῆμα τῶν σχέσεών της μὲ τὴν οἰκογένειά της, καὶ μέσα σὲ αὐτό, ἴσως τὸ συμπέρασμά σου νὰ φαίνεται σωστό», εἶπε ἡ γιαγιὰ μόλις ἔκατσα δίπλα της. «Ὅμως ὅταν ἀπὸ τὰ μάτια μας ἀποκρύπτονται οἱ εὐρύτερες σχέσεις τῶν προσώπων καὶ τῶν ἐννοιῶν, πάντα κάνουμε λάθος».
«Τὸ θέμα εἶναι ὅτι σεβόμενοι τὸν ἑαυτό μας, πρέπει νὰ κάνουμε τὰ πάντα γιὰ νὰ βρισκόμαστε “μπροστά”!».
Ἡ γιαγιὰ μὲ κοίταξε ἐξεταστικά. «Γιὰ πές μου τώρα… Ἤθελες πολὺ νὰ ἔρθεις σὲ ἐμένα, ἤ ὑπῆρχε κάποιος λόγος ποὺ δὲν ἤθελες νὰ πᾶς στὴν Θέκλα, μαζὶ μὲ τοὺς γονεῖς σου;».
Ἡ Θέκλα εἶναι ἡ ξαδέρφη μου, καὶ εἶναι ἕνα χρόνο μεγαλύτερή μου. Πίστευα ὅτι ξεκινώντας τὸ λύκειο, θὰ πειθόταν ὅτι ὅλα τὰ κορίτσια δείχνουν κάποια φροντίδα γιὰ τὴν ἐμφάνισή τους. Δὲν εἶναι μικρὰ παιδιά, νὰ φορᾶνε ὅ,τι βροῦν μπροστά τους… Πρὶν ἀπὸ καιρὸ ἡ μαμά μου τῆς εἶχε κάνει δῶρο ἕνα φανταστικὸ παντελόνι μὲ τέλεια “σκισίματα” —ποὺ ὅταν τὸ εἶδα ζήλεψα. Ὅμως ἡ Θέκλα εἶπε ὅτι δὲν ἐνθουσιάζεται μὲ τὰ “σκισίματα” γιατὶ τῆς φαίνονταν σὰν κάτι “ψεύτικο”. Ἐπειδὴ τὰ περισσότερα παντελόνια μου ἔχουν “σκισίματα”, ἔνοιωσα πὼς τὸ εἶπε γιὰ νὰ κρίνει ἐμένα προσωπικά, καὶ τέτοια ἀδικία ἡ καρδιά μου δὲν τὴν σήκωσε! Ἀπὸ τότε μόλις τὴν σκέφτομαι μὲ πιάνει τὸ πεῖσμα μου, καὶ τὴν ἀποφεύγω. «Ἤθελα νὰ ἔρθω ἐδῶ γιὰ νὰ πᾶμε μαζὶ στὴν ἐκκλησία, στὴν γιορτή μας!», εἶπα, κοιτάζοντάς τὴν γιαγιὰ βιαστικά.
«Καλῶς ὅρισες, Πρεσβεία!», εἶπε μπαίνοντας ἡ κυρία Χαρίκλεια, ἡ παιδικὴ φίλη καὶ γειτόνισσα τῆς γιαγιᾶς, ποὺ τὶς Κυριακὲς τὴν βοηθάει νὰ πάει στὴν ἐκκλησία.
«Καλῶς σᾶς βρῆκα, κυρία Χαρίκλεια. Γιαγιά, ἀφοῦ ἔχεις παρέα πηγαίνω νὰ πλυθῶ», εἶπα καὶ τράβηξα τὴν βαλίτσα πρὸς τὸ παλιὸ δωμάτιο τοῦ πατέρα μου. Ἀναζητώντας τὸ “πολύτιμο” τσαντάκι μὲ τὰ καλλυντικὰ ἀνακάτεψα ὅλα τὰ ροῦχα, μέχρι ποὺ συνειδητοποίησα ἔντρομη πὼς τὸ παράτησα στὸ μπάνιο τοῦ σπιτιοῦ μου! Βλέποντάς με ἡ γιαγιὰ νὰ βγαίνω ἀλαφιασμένη προσπαθώντας νὰ συγκρατήσω τὰ κλάματα, κατατρόμαξε.
«Χτύπησες παιδί μου;». Μὲ κομμένη ἀνάσα μὲ κοίταζε, περιμένοντας νὰ ἀκούσει γιὰ τὴν συμφορὰ ποὺ μὲ βρῆκε στὰ τρία τελευταῖα λεπτά! «Ἔπεσες;».
«Δὲν πῆρα μαζὶ τὰ καλλυντικά!», εἶπα πνιγμένη ἀπὸ ἀνασφάλεια, μὴ θέλοντας νὰ πιστέψω ὅτι θὰ κυκλοφορῶ ἀνάμέσα στὸν κόσμο “ἀφρόντιστη”! «Πῶς θὰ πάω μεθαύριο στὸ πάρτι τῆς Παναγιώτας;».
Ἡ γιαγιὰ μπερδεμένη καὶ ἀπορημένη, βιάστηκε νὰ μὲ καθυσηχάσει. «Ἔχει σαπούνι παιδί μου, μέσα! Καὶ σαμπουάν ἔχει! Πρώτη φορὰ ἔρχεσαι στὸ σπίτι;».
Σὰν νὰ εἶχα ἀποπροσανατολιστεῖ, ἔκατσα δίπλα στὶς δύο ἡλικιωμένες προσπαθώντας νὰ συλλάβω τὸ μέγεθος τῆς καταστροφῆς. «Ναὶ ἄλλὰ χωρὶς τὴν εἰδικὴ μάσκα μαλλιῶν γιὰ μετὰ τὸ ξέβγαλμα, θὰ εἶναι “ἁπλὰ μαλλιά”, δὲν θὰ λάμπουν! Τὰ κορίτσια στὸ σχολεῖο δὲν εἶχαν ξαναδεῖ μαλλιὰ ποὺ σὲ κάθε κίνηση, νὰ χορεύουν πάνω τους κύματα ἀπὸ φῶς! Μετὰ εἶναι τὸ γαλάκτωμα γιὰ τὸ σῶμα, ὁ ἀφρὸς καθαρισμοῦ γιὰ τὸ πρόσωπο, τὸ ἐνυδατικὸ γιὰ τὰ χείλη, ἡ μάσκαρα, τὸ ἄρωμα, τὰ μανὸ γιὰ τὴν τριχρωμία στὰ νύχια… Πάει καὶ ἡ χρυσόσκονη γιὰ τὸ πρόσωπο καὶ τὸ σῶμα, ποὺ μὲ ἔκανε νὰ ἀστράφτω!». Στὴν σκέψη ὅτι στὸ πάρτι ἡ ἐμφάνισή μου μόνο παραμυθένια δὲν θὰ ἦταν, ἄρχισε νὰ μὲ καταλαμβάνει ἡ ἀποθάρρυνση.
Ἐπίμονα ὅπως μὲ κοίταζε ἡ γιαγιά, προσπαθώντας νὰ καταλάβει μήπως ἀστειευόμουν, ἡ κυρία Χαρίκλεια μὲ κοίταξε σὰν νὰ συμμεριζόταν τὴν δύσκολη θέση ποὺ εἶχα βρεθεῖ, καὶ εἶπε: «Πρεσβεία, γιὰ νὰ μεταφέρω παλιότερα τὰ δικά μου καλλυντικά, χρειαζόμουν μία ὁλόκληρη βαλίτσα! Θέλω νὰ πῶ, συναισθάνομαι τὴν ἀναστάτωση ποὺ νοιώθεις! Θέλεις νὰ μάθεις γιὰ τὰ συμπεράσματα ποὺ ἔβγαλα;». Τέτοια ποσότητα καλλυντικῶν μοῦ κίνησε τὴν περιέργεια, ὅπως καὶ τὸ σπινθήρισμα στὸ βλέμμα της, καὶ ἔγνεψα πὼς ἤθελα. «Μὲ τὴν γιαγιά σου μεγαλώσαμε μαζί, ἀλλὰ γιὰ τὶς σπουδές μου “μετανάστευσα” στὴν πρωτεύουσα. Νόμιζα πὼς βρέθηκα σὲ ἄλλο κόσμο! Προκειμένου νὰ νοιώθω καὶ ἐγὼ “ἀξιοπρεπής”, ὑπακούοντας στὴν μόδα, οἱ συμφοιτήτριές μου μὲ βοήθησαν νὰ “προσαρμοστῶ”! Ὅταν ξεκίνησα νὰ ἐργάζομαι στὸ δημόσιο συναναστρεφόμουν μὲ πολὺ κόσμο, καὶ ἡ “εἰκόνα μου” ἔφτασε νὰ μοῦ γίνει ἔμμονη ἰδέα. Οἱ διάθέσεις μου ἦταν ἀνάλογες πρὸς τὶς ἀγορὲς τῶν ρούχων μου, τῶν χρωμάτων καὶ τῶν χτενισμάτων τῶν μαλλιῶν μου κ.ο.κ. Καθημερινῶς ἐξέταζα τὸ βλέμμα τῶν ἄλλων γυναικῶν καὶ ἄν ἔκρυβε ζήλια, ἡ ψυχή μου… ἀγάλλιαζε! Ὅποτε ἐντόπιζα κάποια ποὺ ἀδυνατοῦσε νὰ συμπορευτεῖ μὲ τὶς ἐπιταγὲς τῆς μόδας, τὴν ἀπομόνωνα, δὲν τῆς ἔδινα σημασία… Κάθε φορὰ ποὺ μία συνάδελφος ξεχώριζε γιὰ τὸ “ἐπίτευγμα” ποὺ φοροῦσε, ἔλιωνα ἀπὸ κατωτερότητα! Τότε δὲν καταλάβαινα ὅτι ἡ ἐξάρτηση ἀπὸ τὴν “ἐπιφάνειά μου”, μὲ πήγαινε πρὸς τὴν τρέλα… Ὁ ὅρος μόδα προέρχεται ἀπὸ τὴν γαλλικὴ λέξη μόντ, ποὺ σημαίνει “τρόπος”. Μὲ τὰ ἐφήμερα πρότυπα καὶ τὶς ψεύτικες ἀνάγκες ποὺ ὑπερτόνιζε ἡ ὀθόνη, γιὰ νὰ διατηρεῖ ἀμείωτο τὸ ἐνδιαφέρον μου, ἔνοιωθα ὑποχρεωμένη νὰ τρέχω πίσω ἀπὸ τὸν τρόπο ζωῆς ποὺ μοῦ καθόριζε ἐκείνη!». Σταμάτησε, ἀλλὰ βλέποντας ὅτι ἐξακολουθοῦσα νὰ κρέμομαι ἀπὸ τὰ χείλη της, μὲ κοίταξε γιὰ λίγο μέσα στὰ μάτια, καὶ συνέχισε σὲ χαμηλότερο τόνο. «Ἡ ἄνοδος τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου ἔδωσε τὴν δυνατότητα γιὰ “ἄχρηστες” ἀγορές, καὶ αὐτὸ Πρεσβεία μου, λειτούργησε ἀρνητικά. Ἀφ’ ἑνὸς ἡ “πάθηση” τῆς μόδας ἄμβλυνε τὰ αἰσθητικὰ κριτήρια, καὶ τὸ ἄσχημο ἤ καὶ τὸ δύσμορφο ἀκόμα, ἐπιβλήθηκαν ὡς ἀποδεκτά· ἀφ’ ἑτέρου ὑποβάθμισε τὰ ἠθικὰ κριτήρια μὲ τὰ ὁποῖα ἀξιολογοῦμε τοὺς ἀνθρώπους, ἄρα καὶ τὶς μεταξύ μας σχέσεις, δηλαδὴ οὐσιαστικὰ ὑποβάθμισε τὴν ἠθικὴ ποιότητά μας… Ἐγὼ προσωπικὰ θεωροῦσα ὅτι ὑπηρετώντας τὴν μόδα(!) ὅσο καλύτερα μποροῦσα, ἀνταγωνιζόμουν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, δηλαδὴ ὅτι γινόμουν καλύτερή τους! Ἡ μόδα δημιουργεῖ τὴν ἐντύπωση ὅτι ἡ μπορεῖ νὰ ἀναπληρώσει τὸ ψυχικὸ κενὸ ποὺ ξεπροβάλλει, ἀπὸ τὴν ἔλλειψη τῆς πνευματικῆς χαρᾶς. Τὸ ἐμπόριο φρόντισε νὰ μοῦ δώσει μία ἀδυναμία, πείθοντάς με ὅτι ἡ “εἰκόνα μου” ἀξίζει τὴν… λατρεία μου, καὶ μετὰ ἐκμεταλλευόταν αὐτὴν τὴν ἀδυναμία μου, γιὰ τὰ ἑπόμενα πολλὰ χρόνια!». Προφανῶς ὅλα αὐτὰ ἡ γιαγιὰ δὲν τὰ ἄκουγε γιὰ πρώτη φορά, ἀλλὰ σὲ ἐμένα φαίνονταν πολὺ… φρικτά, καὶ γι’ αὐτὸ παρακολουθοῦσα ἀπνευστί! «Παίρνοντας μετάθεση, ἦρθα κοντὰ στὸ σπίτι μου. Μὲ ἔκπληξη διαπίστωσα, πὼς μία ἐκ τῶν νέων συναδέλφων, ἦταν… “ἄψυχη”! Σὰν νὰ ἦταν “ἄγαλμα” ποὺ λάτρευε τὸν ἑαυτό του, ποὺ ἐσωτερικὰ ἦταν ΚΕΝΟ, ἡ συγκεκριμένη γυναίκα μοῦ ἔδειξε πῶς φαινόμουν ἐγὼ στοὺς ἄλλους, ὥς τώρα! Μέσα μου, τὰ πάντα κατέρρευσαν! Εὐτυχῶς ποὺ εἶχα ἐσένα δίπλα μου Πρεσβεία, νὰ μοῦ θυμίσεις ποιὰ ἤμουν!», εἶπε στὴν γιαγιά μου, καὶ κοιτάχτηκαν μὲ ἀδελφικὴ ἀγάπη. «Μοῦ χρειάστηκαν πολλὲς δεκαετίες γιὰ νὰ ἀντιληφθῶ πὼς καθετὶ ποὺ ἀγοραζα ὑπὸ τὴν ἐπήρεια τῆς μανίας γιὰ αὐτοεπιβεβαίωση, εἶχε τὴν θέση τοῦ “βραβείου” ποὺ ἔδινα στὸν ἑαυτό μου γιὰ τὴν φιλαρέσκειά μου! Τὸ ἀποκτηθὲν “βραβεῖο” μοῦ προσέδιδε κύρος, δηλαδὴ δύναμη, “δικαίωμα ἐπιβολῆς”, ποὺ στὴν οὐσία ἦταν βαρβαρότητα…».
Ἀκούγοντας τόσα πράγματα, προσπαθοῦσα νὰ τὰ ἀντιστοιχίζω μὲ τὶς δικές μου ἐμπειρίες. Θεωρῶ πὼς ὅταν ζεῖ κάποιος μὲ τρόπο ποὺ καθορίζεται ἀπὸ ἀλλοῦ, παραβιάζεται ἡ συνείδησή του, καὶ αὐτὴ ἡ βία θὰ φέρνει στὴν ψυχή του φόβο. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὅμως, ἄν νοιώθεις ὅτι βρίσκεσαι μέσα σὲ ἕνα “στενὸ κύκλο”, ὅπου ἡ πίεση εἶναι ἀνυπόφορη, πρέπει νὰ εἶσαι “μπροστά”, τουλάχιστον γιὰ νὰ σὲ βλέπουν οἱ ἄλλοι ὅτι “δείχνεις” καλά! Μάλλον αὐτὸ ἐννοοῦσε ἡ κυρία Χαρίκλεια, μιλώντας γιὰ τὴν “ἀξιοπρέπεια” ποὺ δίνει ὁ ἐκμοντερνισμός. Τόσες καταστάσεις, ἤθελα νὰ τὶς δουλέψω λίγο στὸ μυαλό μου. Ἡ γιαγιὰ εὐχαριστημένη ἀπὸ τὴν τροπὴ τῆς συζήτησης, τὴν σύνδεσε μὲ αὐτὸ ποὺ τῆς εἶπα λίγο νωρίτερα:
«Ἐν τέλει τὸ νὰ βρισκόμαστε “μπροστά”, σημαίνει ὅτι κατὰ βάθος δὲν σεβόμαστε τὸν ἑαυτό μας, ἐπειδὴ τὰ “πάντα” ποὺ κάνουμε, εἶναι βαρβαρότητες! Εἶναι σὰν ἡ καλοσύνη μας νὰ τίθεται σὲ λειτουργία, μόνο ὅταν μᾶς ἐγκρίνουν οἱ ἄλλοι… Ὅμως παιδί μου, τέτοια ἀπροσδιόριστη καλοσύνη εἶναι ὑποκρισία, ποὺ στοχεύει στὴν ἐξαπάτηση! Εἴτε γιὰ νὰ φανοῦμε καλοί, ἐνῶ δὲν εἴμαστε, εἴτε γιὰ νὰ μὴν φανοῦμε κακοί, ἐνῶ εἴμαστε… Θὰ συμφωνήσεις φαντάζομαι, ὅτι ἄν πάνω στὰ μαλλιά σου χορεύουν κύματα ἀπὸ φῶς σὲ κάθε κίνησή σου, τότε τὰ θεωρεῖς “ἐνάρετα μαλλιά”! Ἡ χρυσόσκονη θὰ εἶναι ἡ “ἀρετὴ” τοῦ προσώπου σου, ὅταν τὸ βλέπουν οἱ ἄλλοι νὰ “ἀστράφτει”! Αὐτὸ ὅμως δὲν σημαίνει ὅτι ἐσὺ θὰ ἔχεις κάποια σχέση μὲ τὴν ἴδια τὴν ἀρετὴ…».
Κοίταξα τὴν γιαγιὰ ἀπορημένη, ἐπειδὴ συναντοῦσα γιὰ πρώτη φορὰ τέτοια τοποθέτηση.
»Δομώντας τὴν ζωή μας μὲ τοὺς δικούς του ὅρους, τὸ ἐμπόριο ἑρμήνευσε τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν κακία μὲ τοὺς ὁρισμοὺς ποὺ τὸ συνέφεραν», συνέχισε ἡ γιαγιά. «Ἔτσι ἡ ὀθόνη δίδαξε στοὺς ἀνθρώπους ὅτι ἡ “ἀγορασμένη ἀρετὴ” εἶναι ἡ… “ἔγκυρη”, πείθοντάς τους νὰ “πουλᾶνε” τὰ χρόνια τῆς ζωῆς τους, ὥστε ἐμπορικὰ νὰ εἶναι “ἐνάρετοι”…».
«Αὐτὸ ἔγινε μὲ τὶς σαθρὲς θεωρίες, ποὺ μοῦ ἔλεγες;». Εἶπα μόλις θυμήθηκα τὴν καθιερωμένη συμβουλή, εἶναι ἄλλο τὸ “πρέπει”, καὶ ἄλλο τὸ “μοῦ πρέπει”. «Ποὺ ἔσπειραν τὶς αὐθαιρεσίες καὶ ἔκαναν τὸν ἄνθρωπο “κάλπικο παρά”;». ‘Ρώτησα τὴν γιαγιά, κι ἐκείνη συμφώνησε. Εἶχα ἀρχίσει νὰ παραδέχομαι, ὅτι κατὰ βάθος ἐπιδίωκα νὰ ἤμουν περισσότερο “ἐνάρετη” ἀπὸ τοὺς ἄλλους… Πλέον ἦταν προφανὲς ὅτι ἀνταγωνιζόμουν τὰ κορίτσια στὸ σχολεῖο, ἀλλὰ δὲν μοῦ πέρασε ποτὲ ἀπὸ τὸ μυαλό, ὅτι τὸ ἐμπόριο μὲ ἔπεισε νὰ εἶμαι βάρβαρη, δηλαδὴ νὰ… λατρεύω τὴν “εἰκόνα μου”! Ὅπως ἀκουγόταν ἦταν ἀπαίσιο, καὶ θύμιζε τὴν εἰδωλολατρεία ποὺ ὑπῆρχε στὰ παλιὰ χρόνια… «Ἄν κατάλαβα καλὰ κυρία Χαρίκλεια, τὸ “βραβεῖο” ποὺ δίνατε στὸν ἑαυτό σας, “δικαίωνε” τὴν “ἐμπορικὴ ἀρετὴ” τῆς… φιλαρέσκειας, σωστά; Ἀφοὺ τὰ λέμε ὅλα τώρα, θὰ παραδεχτῶ ὅτι ἐγὼ δὲν μποροῦσα νὰ δῶ τὰ “ἐνάρετα μαλλιά μου”, ὁ στόχος ἦταν νὰ θαμπώνονται οἱ ἄλλοι…». Ὅσο σκεφτόμουν πὼς τὸ “δικαίωμα ἐπιβολῆς” ποὺ ἤθελα τόσο πολὺ νὰ ἔχω στὸ πάρτι, στὴν οὐσία, μέσα στὸ μυαλό μου ἐπισκίαζε ἀκόμα καὶ τὴν μεγάλη ἡμέρα τῆς ἀγαπημένης μου Παναγίας, ἀποροῦσα μὲ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό μου.
«Τί κοινὸ μπορεῖ νὰ ἔχουν οἱ σαθρὲς θεωρίες, τὰ “βραβεῖα” καὶ οἱ βαρβαρότητες;». Τώρα τὸ σπινθήρισμα στὸ βλέμμα τῆς κυρίας Χαρίκλειας, μοῦ χαμογελοῦσε. «Νὰ τὸ πάρει τὸ ποτάμι; Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς εἶπε, ὅτι “Φῶς τοῦ νοῦ εἶναι ἡ γνώση ποὺ ὑπάρχει στὰ νοήματα”. Ὅμως ἡ δυτικὴ κοινωνία ἀρνήθηκε τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ καὶ μὲ τὴν γνώση ποὺ τῆς ἀπέμεινε, πῆρε τὸν νόμο τῆς ζούγκλας καὶ τὸν ἔκανε “ἀπαστράπτον θεώρημα”! Λέει λοιπὸν ὁ κοινωνικὸς δαρβινισμός τῆς δυτικῆς σκέψης, πρῶτον ὅτι γιὰ τὸ συμφέρον τους, οἱ ἄνθρωποι συνεχῶς συγκρούονται, καὶ δεύτερον ὅτι ἡ “ἀνώτερη φυλή”, οἱ πιὸ ἱκανοί, οἱ πιὸ ἰσχυροί, εἶναι αὐτοὶ ποὺ μένουν στὴν ἐξουσία καὶ κυριαρχοῦν ἔναντι τῶν πιὸ ἀδύναμων. Ἄν δοῦμε τώρα τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ… ἐπιστημονικοῦ ῥητοῦ “ὁ θάνατός σου, ἡ ζωή μου” ἀπὸ τὴν ἄποψη τοῦ ἀτόμου, ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς του ἐντοπίζεται στὴν “ἀρτιότερη” προσαρμογὴ στὸ θέλημα τῆς “ἀνώτερης φυλῆς”, ὡς ἀπόδειξη τῆς… ἱκανότητάς του νὰ ἐπιβιώσει! Ἐνῶ ἀντίθετα, γιὰ τὸν κατανάλωτὴ ποὺ ἀδυνατεῖ νὰ τὰ φέρει βόλτα, οἱ “πιθανότητες”(!) νὰ ἐκλείψει, μεγαλώνουν…».
«Δηλαδὴ ὁ “στενὸς κύκλος” ποὺ ἔνοιωθα ὅτι μὲ πίεζε ἦταν γιὰ νὰ “προσαρμοστῶ” καὶ νὰ “ἐπιβιώσω”, δηλαδὴ νὰ ἀντικαταστήσω τὴν πατροπαράδοτη ἀρετή, μὲ τὴν “ἐμπορική”, ποὺ εἶναι… “ἔγκυρη”; Σὰν νὰ λέμε, αὐτὴ ἡ θεωρία θέλει νὰ γίνει κάποιος “καλύτερος” ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ ἄν θὰ γίνει καλύτερος ἄνθρωπος, τὴν ἀφήνει ἀδιάφορη;». Ὅπως κοιταζόμουν μὲ τὴν κυρία Χαρίκλεια, συνειδητοποιοῦσα τὸ ποιὸν τῆς “ἐμπορικῆς ἀρετῆς”…
«Φυσικά! Ὅλα κινοῦνται γύρω ἀπὸ τὸ συμφέρον, ἀλλὰ τὸ θέμα εἶναι ὅτι ἡ τηλεκόλαση προάγει τὸ “βρόμικο συμφέρον” τοῦ ἀνθρώπου, τὴν φθορὰ τῶν ἠθῶν! Προωθώντας ἕναν καινούργιο ὑπερήφανο “μύθο”, μεταστρέφει ἕναν τεράστιο ὄγκο συναισθημάτων τοῦ πλήθους, τοῦ ὁποίου συντονίζει τὴν “προσαρμογή”, ἤ μᾶλλον τὴν ἀπογύμνωση ὰπὸ τὰ προσωπικὰ στοιχεῖα τῆς προσωπικότητάς του! Ἡ “διευκόλυνση” ποὺ κάνει στὶς ἁμαρτωλὲς ἐμπνεύσεις καὶ ὁδηγίες τοῦ διαβόλου πρὸς τὸν θεατή, εἶναι παροιμιώδης… Ὅλη ἡ μέριμνα τοῦ σατανᾶ εἶναι νὰ πείσει τὸν ἄνθρωπο, πὼς ὁ Χριστὸς δὲν ἐνδιαφέρεται γι’ αὐτόν! Ποιός θεωρεῖ δικαίωμά του νὰ ἀπορρίπτει ἤ νὰ κατηγορεῖ κάποιους, γιὰ νὰ βγεῖ ὁ ἴδιος “μπροστά”; Ὁ ὑπεροπτικός, ὁ φίλαυτος, ποὺ τοῦ ἀρέσουν ὅλα αὐτὰ ποὺ κάνει ὁ ἑαυτός του, ἐπειδὴ ἔχει ἀνώτερη ἰδέα γιὰ αὐτόν».
«Κυρία Χαρίκλεια, εἶχα πέσει καὶ ἐγὼ στὴν παγίδα τοῦ “βρόμικου συμφέροντος” ποὺ εἴπατε. Μένοντας μὲ τὴν ἐντύπωση ὅτι ἡ ἀλλαγή, τὸ καινούργιο, ἦταν κάποιο κυνήγι τῆς δικῆς μου ἐφευρετικότητας, δὲν πρόσεξα τὴν πεποίθησή μου ὅτι ὅλα ἐξαρτῶνται ἀπὸ ἐμένα… Αὐτὸ ὅμως ἀσκεῖ ἐπώδυνη πίεση, κάτι σὰν θλίψη! Γιαγιά, τελικὰ στὸ “φυλάκιό μου” δὲν ἤμουν ὅσο ἄγρυπνη ἔπρεπε …».
«Ματάκια μου, κάποιος ποὺ πέφτει στὰ πάθη ἀπὸ μειονεξία, ἐκ τῶν πραγμάτων ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, καὶ ἡ ἔλλειψη χαρᾶς τὸν γεμίζει ἀνησυχία καὶ ταραχή. Ἡ χριστιανικὴ ἀρετὴ εἶναι συνυφασμένη μὲ τὴν ἀνδρεία ψυχή! Τὰ βέλη τοῦ ἀκάθαρτου ἐχθροῦ πρέπει νὰ βρίσκουν τὴν στολὴ τῆς ψυχὴς μας χαλυβδωμένη, μέσῳ τῆς ἐγκράτειας καὶ τῆς ὀλιγάρκειας! Μόνο ἔτσι μποροῦμε νὰ πορευτοῦμε στὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ! Σήμερα ὁ ἄνθρωπος εἶναι δειλός, καὶ μὴν καλλιεργώντας τὶς ἀρετὲς στὴν ψυχή του βρίσκεται σὲ σύγχυση, καὶ ζεῖ μὲ τὸν φόβο τῆς “μὴ ὕπαρξης”! Μὲ τὴν “ἀνύψωση” τῆς κακίας σὲ “ἀρετή”, ἡ μαχητικότητά του μεταφέρεται στὴν ἀπόλαυση, ἡ ὁποία γίνεται αὐτοσκοπός! Ὁ εὐθυνόφοβος θὰ ἀποσπάσει τὴν ἀποδοχὴ τῶν ἄλλων ἀλλὰ μὲ τρόπους ψυχρούς, ποὺ ΠΑΡΑΚΑΜΠΤΟΥΝ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ!».
Μία φωτογραφία ποὺ θυμήθηκα ἀπὸ τὸ διαδίκτυο, ἔσκισε τὴν καρδιά μου! Ἦταν μία ἔγκυος γυναίκα, ποὺ στὴν πολὺ φουσκωμένη κοιλιά της εἶχε γράψει στὰ ἀγγλικά: “Δὲν εἶναι ἄνθρωπος!”. Μὲ τὸ δάχτυλο ἔδειχνε τὸ σημεῖο ποὺ βρισκόταν τὸ μωρό, καὶ στὸ πρόσωπο δὲν ἔκρυβε τὴν ἀπέχθειά της… Συγκλονισμένη τότε, εἶχα ἀναρωτηθεῖ κατὰ πόσο ἦταν ἄνθρωπος ἐκείνη, ποὺ σὲ λίγο θὰ γινόταν… “μητέρα”! «Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ θεωρεῖται σήμερα “ἀρετὴ” ὅταν μία γυναίκα, δὲν θεωρεῖ πολύτιμη τὴν ζωὴ τοῦ ἐμβρύου ποὺ μεγαλώνει μὲ τὸ αἷμα τῆς καρδιᾶς της;», ῥώτησα μόλις τοῦς περιέγραψα αὐτὴ τὴν γυναίκα. «Δὲν εἶναι αὐτονόητο ὅτι ἕνα ἔμβρυο δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιβιώσει ἀπὸ μόνο του; Ἰσχύουν καὶ ἐδῶ οἱ μικρὲς “πιθανότητες” περὶ ἀδυνάμων, καὶ ΠΕΤΙΟΥΝΤΑΙ ἑκατομμύρια ἄνθρωποι κάθε χρόνο;». Μὲ φρίκη συνειδητοποιοῦσα, ὅτι ἡ αἰτιολόγηση, ἡ ἐκλογίκευση τῆς δικῆς μου ὑπερηφάνειας ὥστε νὰ βγῶ “μπροστά”, εὔκολα ἄλλαζε κλίμακα, καὶ δικαιολογοῦσε ἀκόμα καὶ… ἑκατόμβες ἐγκλημάτων!
Ἡ κυρία Χαρίκλεια, μοῦ χάιδεψε τὰ μαλλιά, καὶ εἶπε μὲ πόνο ψυχῆς: «Πείθοντας τὶς γυναίκες πὼς διεκδικώντας τὰ δικαιώματά τους γίνονται “ἐνάρετες”, τὸ “δικαίωμά τους” —ὅπως ἰσχυρίζονται— νὰ πετᾶνε τὸ παιδί τους, τοὺς δίνει “αἰσιοδοξία” ὅτι θὰ ἐπιβιώσουν εὐκολότερα… Δὲν φτάνουν νὰ δοῦν πὼς ἡ “ἀνώτερη φυλὴ” ἀνησυχεῖ γιὰ τὴν δική της “ἐπιβίωση”, καὶ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ παγκοσμίως τὸ… ἐπιστημονικὸ ῥητὸ “ὁ θάνατός σου, ἡ ζωή μου”. Μάλιστα, ἡ ἐφαρμογὴ τῆς ἐπιστήμης ἐδῶ λέγεται Εὐγονική, ποὺ σημαίνει ἐπιστημονικά, “τεχνικὰ” κριτήρια “ἐπιλογῆς” ἐκείνων ποὺ θὰ ἐπιβιώσουν, καὶ ἐκείνων ποὺ θὰ ἐνταχθοῦν στὶς πιθανότητες τῆς ἀτυχίας τῶν ἀδυνάμων…».
Ἡ γιαγιὰ ἔκανε τὸν σταυρό της, καὶ εἶπε λυπημένη: «Κύριε ἐλέησον! Ἠ ζωὴ ποὺ δίνει στὸν ἐλαχιστο ἀδελφό Του ὁ Κύριος, σὲ ἐμᾶς τοὺς προκομένους ἔχει μικρὲς πιθανότητητες νὰ βλαστήσει… Ἀλλὰ ὁ Κύριος θὰ μᾶς πεῖ, Μὲ εἶδες φτωχό, ἄρρωστο, καὶ ΔΕΝ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕΣ!».
«Εἶναι περίεργο αὐτὸ ποὺ θὰ ῥωτήσω, ἀφοῦ τὸ βίωσα, ἀλλὰ πῶς γίνεται νὰ χρησιμοποιοῦμε τὴν ἴδια λέξη, μέσα στὴν ἴδια κοινωνία, μὲ δύο διαφορετικὲς ἔννοιες, ἐκ διαμέτρου ἀντίθετες μεταξύ τους; Νὰ θεωροῦμε δηλαδὴ ἀρετὴ καὶ τὴν χριστιανική, ποὺ μᾶς προστατεύει ἀπὸ τὸν κακὸ ἑαυτό μας, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀλαζονία, τὴν πλεονεξία, ὥστε ὁ κακὸς ἑαυτός μας νὰ μένει ἀνεξέλεγκτος; Πῶς βαδίσαμε μέχρι τὴν ἐπικίνδυνη χρήση τῆς λέξης; Δὲν μπορῶ νὰ καταλάβω…».
«Θὰ σοῦ πῶ ἐγώ, Πρεσβεία», εἶπε μὲ ἔξαψη, ἡ κυρία Χαρίκλεια. «Ὅλα ξεκινᾶνε ἀπὸ τὴν διανοητικὴ ῥηχότητα τῆς ἐκπαίδευσης, ποὺ καταδικάζει τὸν ἄνθρωπο στὴν μικρόνοια! Ἄν μεγαλώνοντας τὰ παιδιὰ διδάσκονταν τὴν ἀλήθεια τῆς Πίστης μας, θὰ γνώριζαν γιὰ τοὺς πνευματικοὺς κινδύνους τῆς ζωῆς, γιὰ τὶς πνευματικὲς αἰτίες τους, καὶ κυρίως γιὰ τὶς ὀλέθριες πνευματικὲς συνέπειές τους. Ἐπίσης θὰ μάθαιναν γιὰ τὸ ἄρρηκτο οἰκοδόμημα τῶν χριστιανικῶν ἀρετῶν που θὰ οἰκοδομοῦσαν στὴν ψυχή τους, ἄρα καὶ γιὰ τὴν σωτηρία της στὴν αἰωνιότητα, ὁπότε τὰ παιδιὰ θὰ γίνονταν ἄξιοι συνεχιστὲς τῆς Ὀρθοδοξίας! Τώρα ὅμως ποὺ ὅλα αὐτὰ ἀποκρύπτονται ἐκ προθέσεως, ὡς σκοπὸς τῆς ζωῆς φαίνεται ἡ ἐπιβίωση καὶ ἡ… ἀπαιτούμενη “προσαρμογή”, ποὺ “θριαμβευτικὰ” λέγεται ἐξέλιξη! Αὐτὴ περιγράφουν μὲ χίλιους τρόπους τὰ ἐφήμερα πρότυπα ποὺ ἐπιβάλλει ἡ ὀθόνη, τὴν ὑποτιθέμενη ἐξέλιξη, ἡ ὁποία θὰ γίνεται “πραγματικότητα” μὲσα ἀπὸ τὶς ψευδο-ἀνάγκες! Δηλώνοντας ψευδῶς ὅτι ἀπὸ τὸ “πρῶτο” θὰ προκύψει τὸ “δεύτερο”, τὸ ἐμπορικὸ πρότυπο γίνεται πιστευτὸ στὴν μικρόνοια, τὴν ὁποία χαρακτηρίζει ἡ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΑΠΑΙΤΗΣΗΣ ΕΞΗΓΗΣΕΩΝ, ποὺ μεταξὺ “πρώτου” καὶ “δεύτερου” δὲν ὑπάρχει οὐδεμία σύνδεση! Ἔχοντας ἀπαγορευτεῖ παιδιόθεν ἡ πρόσβαση στὴν συνολικὴ εἰκόνα τοῦ τρόπου ποὺ συνδέονται μεταξύ τους οἱ ἀφηρημένες ἔννοιες, ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δὲν ἔχει τὴν εὐχέρεια νὰ διαπιστώσει ἄν αὐτὸ ποὺ δείχνει ἡ ὀθόνη, εἶναι ἀλήθεια ἤ ψέμα… Συνήθως ὅλα αὐτὰ μεταμφιέζονται μὲ τὸ ἀστεῖο, ὡστόσο τὸ ὑπόγειο μήνυμα τῆς ὀθόνης ῥιζώνει, ὅπως καὶ ὁ κρυμμένος σπόρος τῆς θανατηφόρας ἔπαρσης, ποὺ μεταφέρει. Ἡ ἐποχή μας χαρακτηρίζεται ἀπὸ γενικευμένη σύγχυση, ὅπου κάποιος μπορεῖ νὰ μπερδεύει παρόμοιες —ἤ καὶ ἄσχετες μεταξύ τους— ἔννοιες, ἐπειδὴ τοῦ λείπουν πολλὰ δεδομένα. Συγκεχυμένο εἶναι κάποιο ἀσαφὲς συμπέρασμα, ποὺ ἀφήνει τὸν θεατὴ μὲ τὴν ἐντύπωση ὅτι συμφωνεῖ, πάνω στὸ ὁποῖο χωράει νὰ χτιστεῖ πύργος ὁλόκληρος ἀπὸ νέα ψέματα! Σύγχυση σημαίνει νὰ μὴν μπορεῖ κάποιος νὰ ξεχωρίσει τὸ πάνω ἀπὸ τὸ κάτω, ἤ τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό, ὅπως τὰ παρουσιαζει ἡ ὀθόνη νὰ εἶναι “φίλοι”! Ἔτσι μὲ τὸν καιρό, γίνεται μετακύλιση μίας ἔννοιας σὲ μία ἄλλη, τῆς ὁποίας τὸ πραγματικὸ ὄνομα δὲν λέγεται ποτέ. Στὴν δική μου περίπτωση, τὸ μέσο αὐτοέκφρασης καὶ ἀναπαράστασης τοῦ ἐγώ, ποὺ ἔλεγα καμαρώνοντας, ἦταν πορεία πρὸς τὴν τρέλα, ἡ ὁποία συγκαταλέγεται στὶς ἐπίσημες ἐκφράσεις τῆς… “ἐξέλιξης”!».
Μείναμε γιὰ λίγο σιωπηλές. Ὑπῆρχαν τόσα πράγματα ποὺ καθορίζουν τὴν ζωή μας, ἀλλὰ ἐμεῖς οὔτε κὰν τὰ σκεφτόμαστε. Εἶχε δίκιο ἡ κυρία Χαρίκλεια, κάνουμε τόσα ἐσωτερικὰ βήματα μόνο ἀπὸ σκόρπια, ἀπροσδιόριστα συμπεράσματα ποὺ βγάζουμε μὲ βιασύνη, ἐπειδὴ παρακολουθοῦμε κάποιον, “βέβαιο” γιὰ ὅσα μᾶς ἀφοροῦν… Ἀπὸ τὴν ἄλλη, δὲν γίνεται νὰ διαψεύσει κανεὶς τὴν ἐσωτερικὴ εἰκόνα τοῦ ὑπερφίαλου ἑαυτοῦ μας, ὅπως ἱκανοποιοῦμαστε νὰ τὸν βλέπουμε… «Ἄν κρίνω ἀπὸ ἐμένα ποὺ ἀγαπάω τὸν Χριστό, καὶ ἔχω τὴν Παναγία Μανούλα μου, πόσο εὔκολα πέρασε μέσα μου ἡ “ἐμπορικὴ ἀρετὴ” τῆς ματαιοδοξίας, τότε τί θὰ γίνεται μὲ ὅσους ἀνθρώπους στέκουν ἀκόμα μακριὰ ἀπὸ τὸν Χριστό; Δὲν θὰ ἔχουν τὴν παραμικρὴ ἰδέα γιὰ τὴν ζωὴ πέρα ἀπὸ τὴν… “προσαρμογὴ” τῆς συνείδησής τους!».
«Πρεσβεία, ὁ ἀόρατος πόλεμος χρειάζεται τὰ κατάλληλα ὅπλα! Ὅπου μπορεῖς, νὰ τὸ λὲς στὰ παιδιὰ ποὺ γνωρίζεις. Φεύγω τώρα, καὶ τὸ ἀπόγευμα ποὺ θὰ ξαναπεράσω, θὰ σοῦ φέρω δῶρο ἕνα Ψαλτήρι ἀπὸ τὴν “μπαρουταποθήκη μου”, ἐπειδὴ οἱ ἐχθροὶ εἶναι πολλοί!», εἶπε ἡ κυρία Χαρίκλεια χαμογελώντας, καὶ σηκώθηκε ἀπὸ τὴν καρέκλα.
Περιμένοντας τὴν γιαγιὰ νὰ πάει τὴν κυρία Χαρίκλεια ὥς τὴν πόρτα, μόλις εἶδα τὸν ἑαυτό μου μὲ πιὸ “καθαρὴ” ματιά, ἔνοιωσα πὼς τὸν ὑποβάθμιζα. Ἡ “ἐμπορικὴ ἀρετὴ” τῆς ἐξάρτησής μου ἀπὸ κάποια προϊόντα ὀμορφιᾶς, ὑποσχόταν μὲ ἀσαφὴ τρόπο ὅτι θὰ μὲ βοηθήσει νὰ “ἐξελιχθῶ” σὲ κάτι, ποὺ οἱ ἄλλοι θὰ θεωροῦν ἀπροσδιόριστα “ἔγκυρο”. Πάνω σὲ αὐτὸ χωράει νὰ χτιστεῖ πύργος ὁλόκληρος ἀπὸ νέα ψέματα, ποὺ θὰ ἀφήσουν πολλὲς ἔννοιες νὰ μετακυλιστοῦν σὲ ἄλλες, ποὺ τὸ πραγματικό τους ὄνομα θὰ μείνει… κρυφό, ὅπως ἡ ἀνασφάλεια, στὴν δική μου —ὑπερφίαλη— περίπτωση. «Γιαγιά, ὅταν μοῦ εἶπες νωρίτερα ὅτι τὸ συμπέρασμά μου γιὰ τὴν γυναίκα στὸ λεωφορεῖο ἦταν λάθος, τὸ θεώρησα ἄδικο, ὅπως θεώρησα ἄδικη καὶ αὐτὴ τὴν γυναίκα! Μᾶλλον μοῦ λείπουν κάποια δεδεμένα καὶ ἔκανα λάθος, ἔτσι; Δὲν πρέπει νὰ βγάζω βιαστικὰ συμπεράσματα».
«Γιὰ νὰ δοῦμε… Πῶς μετατρέπουμε τὸν ἑαυτό μας σὲ θύμα ὅταν μᾶς βρίσκει ἀπρόσεκτους ὁ ἐχθρός; Λοιπόν, σὲ ποιὸ δεδομένο στηρίχτηκες καὶ βρῆκες ὅτι ἡ κυρία στὸ λεωφορεῖο ἦταν ἄδικη; Ποιό ἦταν τὸ “πρῶτο” ποὺ σὲ ὁδήγησε στὸ “δεύτερο”;».
Ἡ γιαγιὰ μὲ κοίταζε μὲ αἰνιγματικό τρόπο. Συγκεντρώθηκα, ἀλλὰ δὲν ἕβρισκα τίποτα, ἐκτὸς… ἀπὸ τὴν ἀντιπάθεια! «Ἁπλῶς μοῦ “ἔκατσε στὸ στομάχι”…», εἶπα, συνειδητοποιώντας ὅτι αὐτὸ ποὺ βιάστηκα νὰ ἀποκαλέσω ἀδικία, στὴν πραγματικότητα ἦταν ἡ δική μου ἀναίδεια!
«Ἔτσι κάνουμε τὸν ἑαυτό μας θύμα, Πρεσβεία, μὲ τὰ… φανταστικὰ αἴτια, τὰ ἀνύπαρκτα! Ὅταν δεχόμαστε τοὺς λογισμούς, τὴν συκοφαντία τοῦ ἀποστάτη διαβόλου, φτιάχνουμε ἕνα πρόβλημα μέσα στὸ κεφάλι μας καὶ βάλλουμε τὸν πλησίον, χωρὶς αὐτὸς νὰ ἔχει οὐδεμία σχέση! Ὁ ἐγωισμὸς εἶναι βάρβαρο συναίσθημα, ψυχοφθόρο, καὶ ἡ ταπείνωση εἶναι τὸ μόνο φάρμακο. Ἡ συγχωρητικότητα εἶναι θυσία τοῦ ἐγωισμοῦ μας, παιδί μου, νὰ μὴν τὸ ξεχνᾶς!».
Ἡ γιαγιὰ σηκώθηκε καὶ πῆγε στὴν κουζίνα, ἐνῶ ἐγὼ ἔμεινα νὰ παρατηρῶ τὸ ἐσωτερικὸ ἀγκάθι, ποὺ εἶχε “προχωρήσει” καὶ δὲν σταματοῦσε νὰ μὲ πονάει. Κάτι ἀνάλογο εἶχα κάνει καὶ μὲ τὴν Θέκλα, τὴν εἶχα συκοφαντήσει καὶ ἔλεγα πὼς δὲν μποροῦσα νὰ ἀντέξω τὸ πρόβλημα, ποὺ ἔφτιαξα μέσα στὸ μυαλό μου… Ἴσως ἡ ψυχή μου δὲν ἦταν τόσο χαλυβδωμένη ὅσο χρειάζεται, καὶ ὁ λογισμὸς τῆς ζήλιας γιὰ τὸ “ἐνάρετο παντελόνι”, δὲν βρῆκε τὴν πρέπουσα ἀντίσταση… Ἴσως πάλι νὰ θύμωσα ποὺ ἡ ξαδέρφη μου στεκόταν στὸ ὕψος της, καὶ δὲν ἦταν ἐπιρρεπὴς στὶς “ἐμπορικὲς ἀρετές”, ποὺ θεωροῦσα “ἔγκυρες”! Σηκώθηκα καὶ πῆγα κοντὰ στὴν γιαγιά. «Ἄν ἡ “ὀμορφιὰ” προορίζεται νὰ προκαλεῖ τὰ κατώτερα ἔνστικτα γίνεται ἀποκρουστική! Καταλήγει σὲ ἀσχήμια, σὲ βαρβαρότητα, ἔ; Αὐτὰ παθαίνουμε ὅταν δεχόμαστε τὸ δύσμορφο, ὡς ἀποδεκτὸ…».
«Χαρά μου, ὀμορφιὰ εἶναι ἡ ἀγγελικὴ ἠρεμία τοῦ προσώπου, ποὺ ἀνατέλλει ἀπὸ τὴν καθαρότητα τῆς ψυχῆς! Μέσα ἀπὸ τὴν προσευχὴ βρίσκουμε τὸ ἀληθινὸ πρόσωπό μας, καὶ νοιώθουμε τὴν γεύση τοῦ πραγματικοῦ ἑαυτοῦ μας. Μόλις ἀπορρίψουμε τὶς ψευδεῖς εἰκόνες καὶ τὰ ψυχικὰ ἀπορρίμματα, τότε ἡσυχάζουμε! Ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς μας εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ μας! Τὸ καθήκον μας στὸν παρόντα κόσμο εἶναι ἡ συνεχιζόμενη μετάνοια! Ὁ Χριστὸς θέλει νὰ κρατᾶμε τὸν νοῦ, νὰ μὴν τὸν ἀφήνουμε νὰ μετεωρίζεται. Νὰ ζητᾶμε ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ μᾶς φωτίζει, καὶ τὰ ὑπόλοιπα τὰ ἀφήνουμε σὲ Ἐκεῖνον, νὰ κάνει τὴν δουλειά Του!».
«Ξέρεις γιαγιά, ὅταν συνειδητοποιήσα ὅτι ἔτσι ὅπως ἔκανα, θύμιζε τὴν… εἰδωλολατρεία, πόνεσε ἡ ψυχή μου! Πρέπει νὰ προσέχουμε πολύ, ὅταν οἱ ἄλλοι μᾶς προτρέπουν νὰ γινόμαστε βάρβαροι!».
«Ἕνα χαρακτηριστικὸ τῆς εἰδωλολατρείας ἦταν ἡ ἐμμονὴ στὴν ἀρετή, ἀλλὰ μὲ τρόπο ποὺ χώριζε ἀπὸ τὸν πλησίον. Θυμήσου ὅλα αὐτὰ ποὺ συζητοῦσαμε πρίν. Ἡ βάση τῆς Πίστης μας ὅμως εἶναι ἡ συγχωρητικότητα, τὴν ὁποία διδαχθήκαμε ἀπὸ τὸν Ἀρχηγὸ τῆς καρδιᾶς μας! Ὁ Ἀρχιερέας μας, ποὺ θυσιάζει ὄχι ζῶα, ἀλλὰ θυσιάζει τὸν Ἑαυτό Του, εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός! Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέει, πὼς οἱ ἱερωμένοι δανείζουν τὰ χέρια τους καὶ τὰ σώματά τους, γιὰ νὰ τελέσει τὰ πάντα ὁ Χριστός! Ἐκεῖνος εἶναι ποὺ μὲ τὰ χέρια τους εὐλογεῖ, κόβει τὸν Ἅγιο Ἄρτο, τὸ Σῶμα Του δηλαδή, καὶ μᾶς Τὸ μοιράζει! Τὰ πάντα τελεῖ ὁ Ἰησοῦς Χριστός!
Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον ἀπὸ τοῦ νῦν, καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος!
Ἡ γνώση καὶ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ θεραπεύουν τὰ πάθη ποὺ προξενεῖ στὴν ψυχὴ ἡ ὕλη.
Ὅταν ἡ ψυχὴ δὲν γνωρίζει τὸν Θεό, τὰ πάθη μένουν ἀθεράπευτα καὶ προκαλοῦν τὸ σάπισμα τῆς ψυχῆς.
Σὰν νὰ ἕχει χρόνια ἀγιάτρευτη πληγὴ ἡ ψυχὴ σαπίζει ἀπὸ τὴν κακία, πράγμα γιὰ τὸ ὁποῖο δὲν εὐθύνεται ὁ Θεός, ἐπειδὴ ἔχει δώσει γνώση, ἐμπειρία καὶ ἐπιτηδειότητα στοὺς ἀνθρώπους.
Μέγας Ἀντώνιος
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
