Ἱδρωμένος καὶ κατάκοπος ἀπὸ ἕνα ἀκόμα πρόγραμμα δυνατῆς προπόνησης ποὺ ἔφτανε σχεδὸν στὸ τέλος του, ἀποφάσισα νὰ κάνω καὶ λίγο ἐπιτόπιο τρέξιμο, ἔτσι γιὰ ἀλλαγή. Ὅπως κοιτοῦσα στὸν τεράστιο καθρέφτη τοῦ γυμναστηρίου, τὶς γραμμώσεις ποὺ ὑποδήλωναν τὴν ἀκατάβλητη ῥώμη τοῦ σώματός μου, ἔνοιωθα σαγηνευμένος ἀπὸ τὴν εἰκόνα ῥωμαλεότητας ἀπέναντί μου, ποὺ ἐπικρατοῦσε! Φορώντας τὸ μπλουζάκι, φαινόμουν πολὺ πιὸ “φουσκωτὸς” ἀπὸ ὅ,τι ἔδειχνα ἕνα χρόνο πρίν. Δικαιολογημένα ἡ ἐμφάνισή μου τραβοῦσε τὰ βλέμματα στὸ σχολεῖο καὶ τὸν δρόμο! Γιὰ τὴν πλειοψηφεία τῶν ἀγοριῶν εἶναι ἀρκετὰ δύσκολο νὰ συγκριθεῖ μαζί μου στὴν σωματικὴ δύναμη, καὶ βρίσκοντας ὅτι ἐγὼ κατεῖχα τὸ πλεονέκτημα, ἐκτελοῦσα τὶς ἐπαναλήψεις στὶς ἀσκήσεις μὲ ἀκόμα ἐντονότερο πεῖσμα καὶ δυναμισμό! Ξαφνικά, ἕνας ὀξὺς πόνος στὸ ἐσωτερικὸ τῆς γάμπας μὲ ὑποχρέωσε νὰ σταματήσω. Ἴσως νὰ παρασύρθηκα στὴν ὑπερφόρτωση τῶν μυῶν, καὶ τώρα ἔβλεπα ὅτι δυσκολευόμουν ἀκόμα καὶ στὸ βάδισμα! Ὅσο μάζευα μὲ δυσκολία τὰ πράγματά μου μέσα στὸν σάκκο, προσπαθοῦσα νὰ ὑπολογίσω ἄν ἦταν ἐφικτὸ νὰ περπατήσω ὥς τὸ σπίτι, ἀλλὰ ἡ κατάσταση φαινόταν μᾶλλον ἀπογοητευτικὴ… Πατώντας στὸ πεζοδρόμιο εἶδα τὸν Χαρίτωνα νὰ πλησιάζει μὲ τὸ ποδήλατό του, καὶ ταυτόχρονα ἐκεῖνος διέκρινε τὸν πόνο ποὺ ἔνοιωθα κάνοντας τὸ βῆμα, μόλις σταματοῦσα νὰ φυλάω τὸ πόδι μου.
«Ἀθανάσιε τί ἔπαθες;», ῥώτησε ὁ Χαρίτων μὲ ἀληθινὸ ἐνδιαφέρον, κατεβαίνοντας ἀπὸ τὸ ποδήλατο.
«Κάποιος μικροτραυματισμὸς θὰ εἶναι, ἀλλὰ τώρα δὲν γίνεται νὰ πατήσω τὸ πόδι…».
«Ἔλα, ἀνέβα! Δὲν θὰ κουνᾶς τὰ πόδια, θὰ σπρώχνω ἐγώ», εἶπε καὶ ἔδειξε τὸ ποδήλατο.
Ξέροντας ὅτι ἀπὸ μόνος μου ἦταν ἀδύνατον νὰ ἐπιστρέψω στὸ σπίτι, δέχτηκα τὴν ἀπρόσμενη βοήθεια μὲ ἀνακούφιση, καὶ πρῶτο ἀνέβασα τὸ πονεμένο πόδι. Βάζοντας τὰ δύο χέρια του στὸ τιμόνι, ὁ Χαρίτων ὤθησε τὸ ποδήλατο πρὸς τὰ ἐμπρός, λέγοντάς μου νὰ κρατιέμαι καὶ ἀπὸ ἐκεῖνον, καὶ ἄρχισε νὰ περπατάει δίπλα μου. Μὲ τὸν Χαρίτωνα πηγαίναμε στὴν ἴδια τάξη, καὶ σὲ ὅλο τὸ δημοτικὸ ἤμασταν μόνιμοι συμπαῖχτες. Στὸ γυμνάσιο μᾶς ἔβαλαν σὲ διαφορετικὰ τμήματα, καὶ γενικὰ οἱ δρόμοι μας πῆραν διαφορετικὲς κατευθύνσεις. Εἶναι ἄλλο νὰ ξέρεις ὅτι πάνω σου δὲν ἔχεις τίποτα νὰ ἐπιδείξεις, καὶ ἄλλο νὰ ἑλκύεις τὸ ἐνδιαφέρον, ἀκριβῶς ἐπειδὴ δὲν σκοπεύεις νὰ ἐπιδεικνύεις τὸν ἑαυτό σου· ὁ Χαρίτων ἐντασσόταν στην δεύτερη περίπτωση, κι ἡ “ἀδικαιολογητη” παραδειγματικὴ ταπείνωσή του μοῦ προκαλοῦσε ἐκνευρισμό! Ὅσο δὲν ἔνοιωθε… ἀμηχανία γιὰ τὴν ἐντυπωσιακὴ ἀλλαγή μου ἀπὸ τὴν γράμμωση ποὺ κατόρθωσα —σὰν νὰ διέθετε κάποια μυστηριώδη δική του “ἀνωτερότητα”— δὲν μοῦ ἀναγνώριζε τὸ πολυπόθητο “βραβεῖο”! Δὲν ἦταν λογικὸ ποὺ ἔνοιωθα τοὺς χαμηλοὺς τόνους του νὰ μοῦ ἀσκοῦν μία ἀναίτια πίεση ποὺ δὲν μποροῦσα νὰ προσδιορίσω, σὰν νὰ μοῦ μήνυαν ὅτι βρίσκομαι σὲ λάθος δρόμο· γι’ αὐτὸ καὶ ὡς “ἀσπίδα”, ἐπιστράτευα τὴν κοινὴ λογική τοῦ φιλάρεσκου πολιτισμοῦ μας. Πρὶν τὸ τέλος τοῦ δημοτικοῦ ἔπεσε στὰ χέρια μου ἕνα περιοδικὸ γιὰ τὴν σωματοδόμηση, καὶ οἱ ἀπίστευτες φωτογραφίες στιβαρότητας καὶ εὐρωστίας, ἔπλαθαν στὴν ὁρμητικὴ φαντασία καὶ τὴν δική μου εἰκονα ζωτικότητας καὶ εὐεξίας, ποὺ συναντάει κανεὶς γύρω του σπάνια! Φανταζόμουν τὸν ἑαυτό μου κάτι σὰν “ὑπεράνθρωπο”, ποὺ ἔβλεπε τοὺς ἄλλους ἀπὸ μεγάλο ὕψος! Πηγαίνοντας στὸ γυμνάσιο ἔβλεπα τοὺς τραγουδιστὲς διεθνοῦς φήμης ποὺ ἦταν ἐξαιρετικὰ καλογυμνασμένοι, καὶ χόρευαν ἔχοντας τὸ μεγάλο πλεονέκτημα ἔναντι τῶν ὑπόλοιπων, ποὺ μπροστά τους φαίνονταν σὰν… “ψεύτικοι”! Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς “ὑπερ-τραγουδιστὲς” ἔγινε τὸ ἴνδαλμά μου καὶ μέσῳ τοῦ διαδικτύου τὸν ἀκολουθοῦσα σὰν νὰ ἤμουν ἡ… “σκιά του”, βλέποντας ὅλες τὶς φωτογραφίες του καὶ μαθαίνοντας ὅλα τὰ συγκλονιστικὰ κουτσομπολιὰ γύρω ἀπὸ τὴν ζωή του. Μὲ τέτοιο καλοδουλεμένο σῶμα ποὺ διέθετε ἦταν ὁ πρῶτος “ὑπεράνθρωπος” ποὺ γνώριζα, ὁ ὁποῖος κατάφερνε νὰ ξεγλυστράει καὶ νὰ ζεῖ πάνω ἀπὸ ὅσα θὰ “ἕλεγχαν” τοὺς “κοινοὺς θνητούς”! Δὲν “τὸν ἄγγιζε” ΤΙΠΟΤΑ καὶ αὐτὸ ΜΕ ΚΑΤΑΓΟΗΤΕΥΕ! Βλέποντας ὅτι Η “ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ” ἐπιβεβαιωνόταν καὶ σὲ πολλοὺς ἄλλους τοῦ ἐπιπέδου του, συμπέρανα ὅτι ὑπάρχει ὁλόκληρη “φυλὴ” ἀπὸ δαύτους, καὶ πὼς ὁ καθημερινὸς ἱδρώτας μέσα στὸ γυμνασήριο, ΑΞΙΖΕ ΤΟΝ ΚΟΠΟ! Ἤμουν ἐνθουσιασμένος ποὺ προκειμένου νὰ ὁμοίαζα τὴν ζωή μου μὲ αὐτὴ τῆς… “ἀνώτερης φυλῆς”, θὰ ἀκολουθοῦσα πιστὰ τὰ χνάρια τοῦ βίου τους! Ἔτσι ξέχασα τὶς συζητήσεις γιὰ τὴν προσευχή, ποὺ κάναμε καθημερινὰ μὲ τὸν Χαρίτωνα. Ἦταν καλὴ ἡ πνευματικὴ ἄθληση ποὺ μοῦ εἶχε διδάξει μὲ πάθος, ἀλλὰ μόνο μὲ αὐτή, στὸ πέρασμα τὸ σῶμα δὲν ἔκανε… αἴσθηση! Φτάνοντάς με στὸ σπίτι μου ὁ Χαρίτων δὲν εἶχε ἐκφράσει τὴν παραμικρὴ δυσανασχέτηση, γιὰ τὴν μέση του ποὺ φαινόταν ὅτι εἶχε “κοπεῖ στὰ δύο”. «Εὐχαριστῶ! Σοῦ χρωστάω χάρη!», εἶπα, καὶ σκέφτηκα μήπως ἦταν καλὴ ἰδέα νὰ τοῦ μιλοῦσα λίγο γιὰ τὴν “ὡραία” πλευρὰ τῆς ζωῆς.
«Εἶναι κάποιος στὸ σπίτι σου; Ἀφοῦ σὲ πονάει τὸ πόδι χρειάζεσαι βοήθεια, δὲν πρέπει νὰ τὸ πατᾶς!». Κουνώντας τὸ κεφάλι ἐγώ, ὅτι θὰ ἤμουν μόνος, ἀποφάσισε νὰ μὴν μὲ ἄφηνε ἀβοήθητο καὶ στηρίζοντάς με, μπήκαμε μέσα μαζὶ.
«Στὴν κατάσταση ποὺ εἶμαι, ἔχω ἀνάγκη ἀπὸ κάτι τονωτικό. Θὰ βγάλεις ἀπὸ τὸ ψυγεῖο κάποια ὑλικά; Θὰ πολτοποιήσουμε διπλὴ δόση ἀπὸ τὸ ῥόφιμα στὸ μπλέντερ, γιὰ νὰ θαυμάσεις τὴν συνταγή μου! Σὲ ἐμένα θὰ βάλεις καὶ πρωτεΐνη καὶ ὑδατάνθρακες μέσα· ἄν θέλεις βάλε κι ἐσύ.
Βλέποντας ὅτι μαζὶ μὲ τὰ διάφορα φροῦτα, τοὺς ξηροὺς καρπούς, τὸ μέλι καὶ τὸ φυστικοβούτυρο, ζήτησα καὶ γάλα, μὲ κοίταξε στὰ μάτια καὶ εἶπε: «Σήμερα εἶναι ἡμέρα νηστείας!», καὶ ἄρχισε νὰ ἀναμειγνύει τὰ ὑλικὰ μόνο γιὰ μία δόση.
«Ὅταν εἶπα παλιότερα στὴν μάνα μου νὰ ἄρχιζα κι ἐγὼ νὰ νηστεύω, μὲ κοίταξε σὰν νὰ εἶχα… πυρετὸ καὶ νὰ παραμιλοῦσα!». Εἶπα αὐθόρμητα τὸ σκηνικὸ ποὺ θυμήθηκα. Ἡ μάνα μου ἐκπαιδεύεται καθημερινὰ ἀπὸ τοὺς ἀναγνωρισμένους μάγειρες ποὺ προβάλλουν τὰ ΜΜΕ, ποὺ θέλουν νὰ “στηρίξουν” τὶς οἰκογένειες μὲ τὰ πολυπλοκότατα φαγητὰ ποὺ ἐντυπωσιάζουν, καὶ ἱκανοποιοῦν καὶ τοὺς “δύσκολους” τῆς οἰκογένειας. Ἀπὸ τὴν ἀπαρέσκειά της τότε, συμπέρανα ὅτι ταύτιζε τὴν νηστεία μὲ τὴν… κακοπέραση, ὁπότε κι ἐγὼ προσαρμόστηκα… «Μὲ τὴν γυμναστικὴ ἔχω περισσότερη ἐνέργεια, καλύτερη διάθεση καὶ ὑγιὲς σῶμα! Γιὰ νὰ χτίσω μυικὴ μάζα καὶ νὰ βάλω ὄγκο χρειαζόμουν θερμιδικὸ πλεόνασμα, καὶ γιὰ νὰ ἔπαιρνα τὰ κιλὰ ποὺ ἤθελα, ἔπρεπε νὰ ἀνέβαζα τὶς θερμίδες μου. Γιὰ παράδειγμα, βάζω πολὺ περισσότερο ἐλαιόλαδο στὴν σαλάτα μου, ἀντὶ γιὰ ἄσπρο ψάρι τρώω σολωμό, που έχει περισσότερα λιπαρά, καὶ ἀντὶ γιὰ στῆθος κοτόπουλο τρώω μοσχάρι, ποὺ θὰ μοῦ δώσει εὔκολα περισσότερες θερμίδες! Σοῦ προτείνω νὰ ἀρχίσεις νὰ γυμνάζεσαι κι ἐσύ, Χαρίτων! Μέχρι νὰ προσαρμοστεῖς τοὺς πρώτους δύο μῆνες, θὰ χτίσεις τὴν συνήθεια τῆς γυμναστικῆς καὶ θὰ βρεῖς τί σοῦ ταιριάζει, καὶ μετὰ θὰ βάλεις μεγάλους στόχους. Νὰ δώσεις βάση στὴν τεχνικὴ καὶ νὰ ἀφοσιωθεῖς στὴν σωστὴ ἐκτέλεση τῶν ἀσκήσεων. Ἀκόμα θὰ πρέπει νὰ τρέφεσαι σωστὰ παίρνοντας ἀρκετὴ πρωτεΐνη, καὶ νὰ κοιμᾶσαι ἀρκετά, γιὰ νὰ ἀναπλάθονται οἱ μύες ποὺ ἔχει καταστρέψει ἡ προπόνηση. Ἄν δὲν τὰ παρατήσεις, σοῦ ὑπόσχομαι ὅτι θὰ ἔρθει ἡ στιγμὴ ποὺ θὰ πάθεις πλάκα μὲ τὸ ΠΟΣΟ ΩΡΑΙΟ θὰ εἶναι τὸ σῶμα σου! Ἄσε ποὺ ἡ “κατάλληλη” ἐμφάνιση δίνει εὐκαιρίες ἀπὸ τὶς λίγες καὶ ἀνοίγει “μεγάλες πόρτες” στὴν ζωή! Κανεὶς δὲν ἔχει τὴν δύναμη νὰ περιφρονήσει τὴν γλυκιὰ εὐχαρίστηση ἀπὸ τὴν δόξα τῆς ἀναγνωρισιμότητας, ποὺ ἀπολαμβάνει…».
«Ἀθανάσιε, ἡ ἀνάλυσή σου γιὰ τὸ χτίσιμο τῆς μυικῆς μάζας ἦταν ἐνδιαφέρουσα, ἀλλὰ ἡ δική μου ἀνάλυση σχετίζεται μὲ τὴν ψυχή· ποὺ εἶναι εὐκίνητη καὶ νομίζει ὅτι ἐφόσον κινεῖται, πιστοποιεῖ τὴν ἀξία της. Ἀπατᾶται ὅμως, ἐπειδὴ δὲν δημιουργήθηκε ἁπλῶς γιὰ νὰ κινεῖται, ἀλλὰ γιὰ νὰ κινεῖται σὲ ὅσα ἁρμόζει, καὶ Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΔΕΝ ΑΡΜΟΖΕΙ! Μετὰ τὴν ἀποστασία ἀπὸ τὸν Θεό, πλανήθηκε καὶ στὴν χρήση ὀνόματος τοῦ καλοῦ. Νόμιζε ὅτι ἡ ἡδονὴ ἀποτελεῖ τὸ ὄντως καλό, καὶ κάνοντας κατάχρηση τῶν ἐπιμέρους σωματικῶν ἐπιθυμιῶν, εὐχαριστιέται ἀπὸ τὴν ἀπόλαυση τοῦ σώματος. Ἡ ψυχὴ προσκολλήθηκε στὴν ἡδονὴ καὶ ἄρχισε νὰ τὴν ἀπολαμβάνει μὲ κάθε τρόπο. Μόνο ποὺ τώρα δὲν κινεῖται οὔτε πρὸς τὴν ἀρετή, οὔτε πρὸς ΤΗΝ ΘΕΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ! Σὰν αὐτεξούσια ποὺ εἶναι, ἀλλοιώνει τὴν ἐξουσία ποὺ ἔχει μέσα της καὶ κάνει κατάχρηση σὲ ΨΕΥΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ! Ἡ ἀποστροφὴ τῶν καλῶν, ὁδηγεῖ σίγουρα στὴν θεωρία τῶν ἀντιθέτων. Διαπιστώνοντας τὴν δυνατότητα ποὺ ἔχει στὴν φύση της, κινεῖ τὰ μέλη τοῦ σώματος καὶ πρὸς τὰ καλά, καὶ πρὸς τὰ κακά. Τα καλὰ ἔχουν τὸ πρότυπό τους στὸν Θεό, ποὺ εἶναι ὁ Ὑπάρχων, γι’ αὐτὸ ἀναγνωρίζονται ὡς ὑπάρχοντα. Ὅμως τὰ κακὰ εἶναι μὴ ὑπάρχοντα, ἐπειδὴ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ δὲν ὑπῆρχε κακία. Τὴν δημιούργησαν οἱ ἄνθρωποι, κυοφορώντας την μέσα στὴν φαντασία τους μὲ τὸ νὰ φαντάζονται αὐτὰ ποὺ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, καὶ χρησιμοποιοῦσαν τὴν κακία ὁ ἕνας ἐναντίον τοῦ ἄλλου! Γι’ αὐτὸ τὰ κακὰ ἀναγνωρίζονται ὡς… ἀνύπαρκτα! Μὲ λίγα λόγια, μόλις ἡ ψυχὴ ἀποστάτησε ἀπὸ τὴν θεωρία τῶν θείων, γιὰ τὰ ὁποῖα πλάστηκε, οἱ ἄνθρωποι παραμέλησαν τὰ ὑψηλὰ καὶ ἀδιαφόρησαν γιὰ τὴν σπουδή τους. Ἀπομακρύνοντας τὸν νοῦ τους ἀπὸ τὰ πνευματικὰ καὶ στρεφόμενοι πρὸς τὰ σωματικά, αὐτὴ ἡ στροφὴ τοῦ νοῦ πρὸς τὸ σῶμα καὶ τὰ αἰσθητὰ ὁδήγησε σὲ ἀπατηλὴ ἐκτίμηση τοῦ ἑαυτοῦ τους, καὶ ἄρχισαν νὰ σκέφτονται τὰ ἀνύπαρκτα! Καταδίκασαν τὴν ψυχή τους στὶς σωματικὲς ἡδονές, νὰ εἶναι πάντα ταραγμένη καὶ ζυμωμένη μὲ τὰ πάθη. Στὸ τέλος λησμόνησαν καὶ τὴν ἐξουσία μὲ τὴν ὁποία τοὺς προίκισε ὁ Δημιουργός! Στὴν συνέχεια, οἱ ἐπιμέρους καὶ πολλὲς ἐπιθυμίες δημιούργησαν μία καταναγκαστικὴ μεταξύ τους ἐξάρτηση, ὥστε οἱ ἄνθρωποι νὰ φοβοῦνται νὰ τὶς ἐγκαταλείψουν. Γι’ αὐτὸ τὸν λόγο προκλήθηκαν στὴν ψυχή τους φόβοι, δειλία, ἡδονὲς καὶ γήινο φρόνημα. Ἡ ψυχὴ δὲν θέλει νὰ χάσει τὶς σωματικὲς ἐπιθυμίες, καὶ γι’ αὐτὸ φοβᾶται τὸν θάνατο καὶ τὸν χωρισμὸ ἀπὸ τὸ σῶμα. Καὶ τὸ χειρότερο, ὅταν δὲν ἱκανοποιοῦνται οἱ ἐπιθυμίες τῆς ψυχῆς, τότε ὁδηγοῦν σὲ ΦΟΝΟΥΣ καὶ ΑΔΙΚΙΕΣ…».
«Εἶναι σὰν νὰ γυρίσαμε τρία χρόνια πίσω, καὶ νὰ συνεχίζουμε τὶς παλιὲς συζητήσεις μας. Παλιότερα δὲν εἶχα γνώμη πάνω στὸ θέμα, ἀλλὰ τώρα εἶμαι ἀνένδοτος: δὲν εἶναι δυνατόν οἱ Πρωτόπλαστοι νὰ ἔνοιωσαν “ντροπὴ” ἐπειδὴ κατάλαβαν ὅτι… δὲν φοροῦσαν ροῦχα! Αὐτὰ εἶναι φυσικὰ πράγματα, βρίσκονται μέσα στὴν ζωή μας, ὁπότε “δὲν ἐπιτρέπεται” στὴν ἐποχή μας νὰ μιλᾶμε γιὰ… “ντροπὲς” καὶ τὶς μειονεξίες ποὺ φέρνουν! Ὁ ἀποσυντονισμὸς ποὺ φέρνουν οἱ ἐνοχές, εἶναι σύμπτωμα κατάθλιψης! Εἶναι πολὺ φυσικὸ τὰ ἀγόρια νὰ κοιτάζουν τὰ κορίτσια, καὶ τὸ ἀντίστροφο! Αἰχμαλωτίζοντας τὰ βλέμματα τῶν ἄλλων, ἡ ζωὴ βρίσκει ἄλλο νόημα, ἄκρως ἀναζωογονητικό!».
«Μὰ τὰ πράγματα δὲν ἔγιναν ἔτσι. Ὅσο ὁ Ἀδὰμ εἶχε τὸν νοῦ του στραμμένο πρὸς τὸν Θεό, ἀπέφευγε τὴν ἐνασχόληση μὲ τὰ γήινα. Ὅταν ὅμως ἄκουσε τὴν συμβουλὴ τοῦ διαβόλου —ποὺ εἶχε τὴν μορφὴ φιδιοῦ— ΑΠΟΣΤΑΤΗΣΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ καὶ στράφηκε ἐγωιστικὰ πρὸς τὸν ἑαυτό του. Οἱ Πρωτόπλαστοι δὲν ἔνοιωσαν ντροπὴ γιὰ τὴν ἔλλειψη ἐνδυμάτων, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἔχασαν τὴν ἐπαφή τους μὲ τὸν Θεό, καὶ ΣΤΡΑΦΗΚΕ Ο ΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΟΝΗΡΑ! Ἡ ἀποστασία ἀπὸ τὸν ΠΟΘΟ —ποὺ εἶναι δυνατὴ ἐπιθυμία— καὶ ἀπὸ τὴν ΓΝΩΣΗ τοῦ ἑνὸς καὶ μοναδικοῦ Θεοῦ, ὁδήγησε τοὺς ἀνθρώπους σὲ διάφορες καὶ ἐπὶ μέρους σωματικὲς ἐπιθυμίες! Ἡ αἰτία ὅλων τῶν κακῶν, εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὰ καλύτερα! Διότι ὅταν ἕνας ἄνθρωπος ὁδηγεῖ χωρὶς σκοπό, ἀπλῶς πηγαίνει ὅπου μπορεῖ· καὶ μπορεῖ ὅπου θέλει. Προσέχοντας μόνο τὸν δρόμο, δὲν ἀντιλαμβάνεται ὅτι ξέφυγε ἀπὸ τὸν σκοπό του, ὅπως ἡ ψυχὴ ποὺ ξέφυγε ἀπὸ τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ, καὶ ἱκανοποιεῖ ἄπρεπα τὰ μέλη τοῦ σώματος. Ἤ καλύτερα, μαζὶ μὲ τὸ σῶμα, ἡ ψυχὴ ἐξωθεῖται καὶ ἀπὸ τὸν ἑαυτό της νὰ ἁμαρτάνει, καὶ νὰ κυοφορεῖ μέσα της τὸ κακὸ…». Σταμάτησε, γιὰ νὰ μὲ κοιτάξει σὰν νὰ μὲ παρακαλοῦσε, καὶ συνέχισε. «Κάποιος ἀπὸ τοὺς Πατέρες τῆς Ὀρθοδοξίας εἶπε, πὼς ὅταν εὐδοκήσει ὁ Θεὸς νὰ σὲ ἐπαινοῦν πολλοί, μὴν ἀνακατώσεις τίποτα τὸ ἐπιδεικτικὸ σὲ αὐτὸ ποὺ οἰκονόμησε ὁ Θεός, γιὰ νὰ μὴν ἀλλάξουν πάλι τὰ πράγματα καὶ πέσεις στὸ ἀντίθετο. Ἡ ἁμαρτία, ποὺ εἶναι ὁ ἐγωισμός μας, ἡ φιλαυτία μας, Ἀθανάσιε, ἔφερε τὸν θάνατο ἐπειδὴ ἀπομακρυνθήκαμε ἀπὸ τὸν Θεό!».
«Κι ὅμως Χαρίτων, ὅταν θαυμάζει κανεὶς τὸν ἑαυτό του, νοιώθει ξεχωριστός! Ἡ αὐταρέσκεια καὶ ἡ ἀγάπη γιὰ τὶς ὑλικὲς ἀπολαύσεις καὶ τὴν καλοζωία, εἶναι ἡ ἀπόδειξη τῆς ἐπιτυχίας στὴν ζωή! Ὅσο παράλογο καὶ ἀπόκοσμο μπορεῖ νὰ σοῦ ἀκούγεται ἐγὼ μπορῶ νὰ τὸ ἀποδείξω, φέρνοντας γιὰ παράδειγμα τὸν “ἀθάνατο” Ἔλβις, ἕναν τραγουδιστὴ ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ “δὲν πεθαίνουν”! Ἡ τέχνη προορίζεται νὰ δώσει τὴν “ἀθανασία”! Χιλιάδες θαυμαστές του σὲ ὅλο τὸν κόσμο τὸν κρατᾶνε “ζωντανό”, ἀκούγοντας καὶ χορεύοντας τὰ τραγούδια του, ντύνονται ὅπως ἐκεῖνος, ἤ ἐπισκέπτονται τὸ μουσεῖο-σπίτι του γιὰ νὰ δοῦν ἀπὸ κοντά τὰ ἀντικείμενα ποὺ χρησιμοποιοῦσε! Ὁ ἴδιος ἦταν “παντοδύναμος”, κανεὶς δὲν μποροῦσε νὰ τοῦ πεῖ τί νὰ κάνει, δικαίως εἶχε τὸν τίτλο τοῦ “βασιλιά” τῆς ῥόκ! Ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἡ ὡραιοπάθειά του ἦταν προτέρημα, ἡ ματαιοδοξία του, ἡ χλιδὴ καὶ πολλὰ ἄλλα, οἱ ἄνθρωποι ποὺ πιστεύουν ἀκόμα στὸ ἴνδαλμά τους ἑνώνουν τὶς δυνάμεις τους, καὶ μὲ τὴν βοήθεια τῆς τεχνητῆς νοημοσύνης θὰ παρουσιάσουν σὲ λίγους μῆνες, ἕνα μοναδικὸ ὑπερθέαμα μὲ τὸ ὁλόγραμμά του! Οἱ αἰωνίως ἀφοσιωμένοι φίλοι του θὰ μποροῦν νὰ τὸν ἀποθεώσουν στὴν συναυλία σὰν νὰ εἶναι ζωντανός, καὶ νὰ τὸν τιμήσουν ἐκφράζοντας τὴν λατρεία ποὺ τοῦ ἔχουν! Τὸ ἴδιο πιστεύω ὅτι θὰ συμβεῖ καὶ μὲ τὸ δικό μου ἴνδαλμα, τὸν τραγουδιστὴ μὲ τὴν ἀναιδὴ αὐθεντία ποὺ δίνει τὶς ἀπόλυτες παραστάσεις, ἁπλῶς ἐγὼ τοῦ δείχνω τὴν λατρεία μου ἀπὸ τώρα, ποὺ εἶναι ἀκόμα ζωντανός! Ὅλα αὐτὰ ἐσὺ θὰ τὰ χαρακτήριζες ὡς “κακά”, ἀλλὰ ὅπως βλέπεις ὄχι μόνο “ἀνύπαρκτα” δὲν εἶναι, ἀλλὰ ζοῦν καὶ βασιλεύουν!».
«Ἀθανάσιε, τὸ κακὸ δὲν προέρχεται ἀπὸ τὸν Θεό· οὔτε τὸ δημιούργησε ἀπὸ τὴν ἀρχή, οὔτε ἀποτελεῖ μέρος τῆς φύσης τοῦ Θεοῦ! Τὸ δημιούργησαν οἱ ἄνθρωποι, ὅταν ἔχασαν τὴν ἔννοια τοῦ καλοῦ, κι ἄρχισαν νὰ φαντάζονται καὶ νὰ δημιουργοῦν, σύμφωνα μὲ τὶς ἐπιθυμίες τους! Αὐτὰ ποὺ δὲν ἔφτιαξε ὁ Θεός, ΤΑ ΕΦΤΙΑΞΕ Η ΨΥΧΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ὅταν σφράγισε τὰ “μάτια” μὲ τὰ ὁποῖα μπορεῖ νὰ βλέπει τὸν Θεό, καὶ ἐπινόησε μέσα της τὸ κακό, στὸ ὁποῖο κινεῖται… Ὁ Θεὸς δημιούργησε τὴν ψυχὴ γιὰ νὰ Τὸν βλέπει καὶ νὰ τὴν φωτίζει, ἀλλὰ συνηθίζοντας ἐκείνη στὶς ποικίλες ἡδονὲς λησμόνησε τὰ θεῖα, καὶ ἱκανοποιοῦνταν μόνο στὰ σωματικὰ πάθη. Ὅπως κατάντησε τὸν ἑαυτό της λησμόνησε ὅτι εἶναι πλασμένη κατ’ εἰκόνα τοῦ ἀγαθοῦ Θεοῦ, καὶ ἔφτασε στὸ σημεῖο νὰ μὴν μπορεῖ νὰ δεῖ μὲ τὴν δική της δύναμη τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ, σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖο πλάστηκε. Μὲ τὴν μαυρίλα τῶν σωματικῶν ἐπιθυμιῶν λέρωσε τὸν ἐσωτερικὸ καθρέφτη της, στὸν ὁποῖο μποροῦσε νὰ ἀντικατοπτριστεῖ ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ Πατέρα. Ἔτσι ἡ ψυχὴ δὲν μπορεῖ νὰ δεῖ μέσα της αὐτὰ ποὺ πρέπει. Ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα οἱ ἄνθρωποι παραφρόνησαν καὶ βυθίστηκαν στὶς σαρκικὲς ἐπιθυμίες καὶ φαντασιώσεις· δηλαδὴ ἔμαθαν νὰ ἐπινοοῦν σὲ βάρος τους τὴν ἀνύπαρκτη κακία, καὶ λησμόνησαν τὸν Θεὸ καὶ τὴν λατρεία Του! Ἔξω ἀπὸ τὸν σκοπό της, ἡ ψυχὴ ἀποσπᾶται σὲ κάθε τι ἄλλο, καὶ βλέπει μόνο ἐκεῖνα ποὺ γίνονται ἀντιληπτὰ μὲ τὶς αἰσθήσεις. Κορεσμένη ἀπὸ κάθε σαρκικὴ ἐπιθυμία, καὶ ταραγμένη ἀπὸ τοὺς λογισμοὺς ποὺ προκαλοῦν οἱ ἐπιθυμίες, ἡ ψυχὴ ἀρχίζει νὰ ἀναπαριστᾶ φανταστικὰ τὸν λησμονημένο Θεὸ μὲ αἰσθητὲς παραστάσεις! Δηλαδὴ ἐξυμνεῖ μόνο αὐτὰ ποὺ θεωρεῖ εὐχάριστα σὲ αὐτή, ὀνοματίζοντας τὰ ὁρατὰ φαινόμενα μὲ… τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ! Αὐτὸ λέγεται εἰδωλολατρεία, καὶ ἡ αἰτία της εἶναι ἡ κακία τῶν ἀνθρώπων! Θεωρώντας ὅτι αὐτὰ ποὺ ἔβλεπαν, ἦταν τὰ πιὸ σπουδαῖα ἀπὸ ὅλα ποὺ ὑπῆρχαν, μὲ τὴν ἀνύπαρκτη κακία ποὺ ἐπινοοῦσαν ἔπλασαν γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους ἀνύπαρκτους θεούς! Μόλις οἱ ἄνθρωποι λάτρεψαν τὰ δημιουργήματα ἀντὶ γιὰ τὸν Δημιουργό, ἄρχισαν νὰ μπλέκουν σὲ ἄλλες, χειρότερες κακίες! “Πρόκοβαν” στὴν αἰσχρότητα καὶ ἐπέκτειναν τὴν ἀσέβεια πέρα ἀπὸ τὸν ἑαυτο τους… Ὅλα αὐτὰ σοῦ τὰ λέω ἐπειδὴ ἔχεις ἐξιδανικεύσει τὴν φιλαυτία, τὴν πηγὴ τῆς κακίας. Πρῶτα οἱ ἀσεβεῖς ἔδωσαν θεϊκὴ τιμὴ στὸν οὐρανό, τὸν ἥλιο, τὴν σελήνη καὶ τὰ ἄστρα, μετὰ ἀποκάλεσαν θεοὺς τὸν ἀέρα καὶ ὅσα βρίσκονταν μέσα σὲ αὐτόν. Προχωρώντας ἀκόμα στὴν κακία, λάτρεψαν ὡς θεοὺς τὴν θερμότητα, τὴν ψυχρότητα, τὴν ὑγρασία… Οἱ πιὸ ἀσεβεῖς ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ξέπεσαν ἀπὸ τὴν θεωρία τοῦ Θεοῦ καὶ θεοποίησαν ἀνθρώπους, ἄλλους ζωντανοὺς καὶ ἄλλους ἤδη νεκρούς. Ὅμως μηχανεύτηκαν κι ἄλλα χειρότερα, καὶ ἀπέδωσαν τὸ θεῖο καὶ ὑπερκόσμιο ὄνομα τοῦ Θεοῦ σὲ πέτρες, ξύλα, διάφορα ζῶα καὶ ἑρπετά τῆς γῆς! Ἀπονέμουν σὲ αὐτὰ ὅλες τὶς τιμὲς ποὺ ἁρμόζουν στὸν Θεό, ἐνῶ παράλληλα ἀποστρέφονται τὸν ὄντως ἀληθινὸ Θεὸ και Πατέρα τοῦ Χριστοῦ! Ὁρισμένοι ξέπεσαν τόσο και σκοτίστηκαν στὸν νοῦ, ὥστε νὰ ἐπινοοῦν καὶ νὰ θεοποιοῦν τὰ ἀνύπαρκτα, ὅπως οἱ θεοὶ τῶν Αἰγυπτίων ποὺ ἔχουν τὸ κεφάλι κάποιου ζώου… Φαντάσου λοιπὸν κάποιον στὴν ἀρχαιότητα, νὰ βάζει τὸ μισὸ ξύλο στὴν φωτιὰ γιὰ νὰ ψήσει κρέας γιὰ νὰ φάει, καὶ νὰ ζεσταθεῖ, καὶ τὸ ὑπόλοιπο ξύλο νὰ τὸ προσκυνάει λέγοντας: βοήθησέ με, ἐπειδὴ εἶσαι θεός! Ὅσοι κουφοὶ πνευματικὰ κατασκευάζουν τὰ εἴδωλα, ἐπειδὴ ἐπιμένουν στὴν πλάνη, ὁμοιάζουν μὲ αὐτὰ τὰ ἄψυχα ποὺ λατρεύουν, ἀφοῦ πίστεψαν ὅτι δὲν ἔχουν λογικὴ ψυχή, καὶ ὡς ἄψυχοι λατρεύουν τὰ ἄψυχα! Ἄν βέβαια ἰσχυρίζονται ὅτι ἔχουν ψυχὴ καὶ εἶναι περήφανοι γιὰ τὴν λογική τους, γιατὶ ἐνεργοῦν παράλογα, λὲς καὶ δὲν ἔχουν ψυχή; Διότι ἐνῶ ἔχουν ἀθάνατη ψυχὴ τὴν ὀποῖα ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΝ, τολμοῦν καὶ εἰκονίζουν τὸν Θεὸ μὲ ὁρατὰ καὶ θνητὰ εἴδωλα!».
«Ἐδῶ κάποιο λάκκο ἔχει ἡ φάβα! Ἀφοῦ γιὰ τὰ ἀγάλματα ἔδιναν χρήματα γιὰ νὰ τὰ ἀγοράσουν, μετὰ τὰ προσκυνοῦσαν γιὰ… θεότητες; Σκαλίζοντας κάποιος ἕνα ξύλο, εἶναι προφανὴς ἀνοησία μετὰ νὰ τὸ λατρεύουν οἱ ἄνθρωποι —καὶ λίγα λέω! Ἅμα εἶχε πετύχει τὸ σχέδιο, περισσότερο θὰ ἔπρέπε νὰ λατρεύουν τὴν τέχνη τοῦ γλύπτη, ποὺ ἐπέβαλε στὰ ὑλικὰ τὴν συμμετρία τῆς ἐπιστήμης του, καὶ χάραξε σὲ αὐτὰ τὴν μορφή. Οὔτως ἤ ἄλλως ὁ τεχνήτης ὑπῆρχε πρὶν ἀπὸ τὰ γλυπτὰ-θεούς, καὶ ἐπιπλέον αὐτὸς τὰ ἔφτιαξε ὅπως ἤθελε ὁ ἴδιος. Καὶ ἐνῶ κάποια στιγμὴ ὁ κατασκευαστὴς τῶν εἰδώλων θὰ πεθάνει, τὰ ἔργα του τὰ τιμοῦσαν ὡς ἀθάνατα; Κι αὐτὰ ὅμως, λόγῳ τοῦ ὑλικοῦ τους κάποια στιγμὴ θὰ καταστρέφονταν… Πῶς γίνεται νὰ τὰ εἶχαν προσκυνήσει; Γενικὰ δὲν στέκει τὸ πράγμα· εἶναι παράδοξο, αὐτοὺς ποὺ ἐξουσιάζουν οἱ ἄνθρωποι, σὲ αὐτοὺς νὰ εἶναι ὑπόδουλοι σὰν νὰ εἶναι ἀφεντικά τους… Εὐτυχῶς ποὺ προοδεύσαμε, καὶ σὰν κοινωνία ἔχουμε γλυτώσει ἀπὸ τέτοιο παραλογισμὸ…».
«Ἔχει μιλήσει ὁ Ἅγιος Νεκτάριος γιὰ τὸν “ἄψυχο”· λέει ὅτι τὸ πνεῦμα του ἔχει στραφεῖ ὅλο πρὸς τὴν ὕλη, καὶ ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὴ δὲν μπορεῖ νὰ δεῖ τίποτα ἄλλο. Ἡ ἀτομικὴ θέλησή του εἶναι ὁ νόμος ποὺ καθορίζει ὅσα τὸν ἀφοροῦν, καὶ ἀρνεῖται ὁποιονδήποτε ἄλλο νόμο ποὺ δὲν συμφωνεῖ μὲ τὶς ὁρμὲς καὶ τὶς ἐπιθυμίες του. Ο ΤΑΦΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΝΤΟΤΙΝΟ ΤΟΥ ΦΟΒΗΤΡΟ1! Ἄλλος Ἅγιος εἶχε πεῖ: Ἐκεῖνος ποὺ νίκησε τὸν θάνατο εἶναι ὁ Μόνος Φιλάνθρωπος, καὶ ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι ἁπλὲς φλυαρίες. Καὶ οἱ κουλτούρες, οἱ πολιτισμοί, οἱ ἐπιστῆμες καὶ οἱ τέχνες. Τὶ ἀστεῖα πράγματα! Μὰ τὶ νὰ τὴν κάνω τὴν τεχνολογία καὶ τὴν ἐπιστήμη ὅταν μὲ μεταβάλουν σὲ σκουλήκια καὶ λάσπη; Ἐκεῖνος εἶναι ὁ Μόνος Φιλάνθρωπος, Αὐτὸς ποὺ μὲ ἐλευθερώνει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, τὸν θάνατο καὶ τὸν διάβολο. Γιατὶ ὁ διάβολος εἶναι ὁ ἐφευρέτης τῆς ἁμαρτίας καὶ μαζὶ μ’ αὐτὴν καὶ τοῦ κακοῦ. Αὐτὸ εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο: ἡ λύτρωση ἀπὸ τὸν θάνατο2!».
Ἔκανε μία παύση, καὶ νομίζω ὅτι πρόλαβε νὰ δεῖ τὸ συννέφιασμα μου. Ἔνοιωσα τὴν καρδιά μου νὰ ταράζεται! Τὰ σκουλήκια καὶ τὴν λάσπη μποροῦσα νὰ τὰ φανταστῶ μόνο γιὰ τὸ σῶμα τῶν ἄλλων, ποτὲ γιὰ τὸ δικό μου ποὺ τὸ πρόσεχα τόσο γιὰ νὰ εἶναι ΔΥΝΑΤΟ, καὶ ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΖΕΙ! Δὲν ξέρω ἄν ὁ θάνατος ἔχει τὴν δύναμη νὰ μᾶς πλησιάζει καὶ ὅσο ζοῦμε, ἀλλὰ γιὰ τὶς δύσκολες ὧρες ποὺ σφίγγεται ὅλη ἡ ὕπαρξή μου ἀπὸ κάτι ποὺ μοιάζει μὲ ἀνένδοτη λύπη, δὲν ἔχω μιλήσει σὲ κανέναν! Κι ὅμως, ἡ ὑπόγεια αἰσθηση ὅτι πορεύομαι ἀντικανονικά, νοιώθω ὅτι μοῦ κόβει ἡμέρες!
»Δυστυχῶς, σὰν κοινωνία δὲν ἔχουμε γλυτώσει ἀπὸ τὸν παραλογισμὸ τῆς κενοδοξίας, ποὺ φέρνει στὸν κόσμο τὴν εἰδωλολατρεία… Ξέρεις, ἔχει σημασία νὰ ξέρουμε τοὺς λόγους ποὺ καθιερωνόταν κάποιος ψευδοθεός. Παλιότερα κάποιος τύραννος ἔδινε διαταγὴ νὰ στήσουν τὸ ἄγαλμά του σὲ ὅλες τὶς μακρινὲς περιοχές, γιὰ νὰ τὸν προσκυνᾶνε καὶ ὅταν αὐτὸς ἀπουσίαζε. Ἡ σύγκλητος τῶν ἀρχαίων Ῥωμαίων ἀναγόρευε ὅσους θεοὺς ἤθελε, λὲς καὶ οἱ συγκλητικοὶ εἶχαν ἐξουσία νὰ νομοθετοῦν καὶ νὰ λατρεύουν θεούς, παρόλο ποὺ οἱ ἴδιοι ἦταν κοινοὶ θνητοί! Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ὅμως ποὺ πέθαιναν κάποτε, ἀποδείκνυαν πὼς ἡ ἀπόφασή τους ἦταν ἄκυρη. Ἄλλοι ἀναπαράστησαν σὲ εἰκόνα κάποιο ἀγαπημένο τους πρόσωπο, γιὰ νὰ παρηγοριοῦνται γιὰ τὴν “ἀνυπαρξία του”, καὶ οἱ ἀνόητοι προσεύχονταν στὴν μορφὴ ποὺ ἔφτιαξαν, καὶ ἀπέδιδαν τιμὲς τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ἡ μανία τους γιὰ τὰ εἴδωλα ἔφτασε νὰ ἀποδώσουν τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, ἀκόμα καὶ σὲ γυναικεῖες μορφές! Ὅσο γιὰ τὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, ὁ Δίας εἶχε τὴν ἐπινόηση τῆς θεοποίησης, ὡς κάλυμμα τῆς ἀσέλγειάς του! Ἄν ἐξετάσει κανεὶς τὶς πράξεις τῶν θεωρουμένων ὡς θεῶν, θὰ διαπιστώσει ὅτι ὄχι μόνο θεοὶ δὲν εἶναι, ἀλλὰ φανερώνονται ὡς οἱ πιὸ αἰσχροὶ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους! Ποιός λογικὸς ἄνθρωπος δὲν θὰ ἀμφιβάλλει γιὰ τὴν φύση τους, ὥστε νὰ ἀποφύγει νὰ τοὺς ὀνομάσει θεούς; Ἐφόσον ὑπόκεινται στὴν φθορὰ καὶ ἔχουν πάθη, δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο παρὰ ἄνθρωποι, καὶ μάλιστα ἀδύναμοι! Δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐλέγξουμε ἀναλυτικὰ τὶς φιλήδονες πράξεις τῶν θεῶν, τοὺς παράλογους ἔρωτές τους, τὴν κατασκευή εἰδώλων ἀπὸ χρυσό, ἀσήμι, χαλκό, σίδερο, πέτρα καὶ ξύλο. Ὅλα αὐτὰ τὰ πράγματα ἀπὸ μόνα τους προκαλοῦν ἀποστροφὴ καὶ φανερώνουν ἀπὸ μόνα τους τὸ βάθος τῆς πλάνης! Ἡ ἰδιότητα τῆς ὑπεράνθρωπης θεότητας ὄχι μόνο δὲν καλύπτει τὶς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες, ἀλλὰ μᾶλλον τὶς ξεσκεπάζει, ἐπειδὴ οἱ ἀνθρώπινες ἀδυναμίες δὲν ταιριάζουν σὲ ἀντιλήψεις γιὰ τὸν Θεό! Ἡ ἐνέργεια φανερώνει τὸν δράστη, καὶ ἡ πράξη γίνεται ἀντιληπτὴ ἀπὸ τὴν οὐσία της· ὅπως γιὰ παράδειγμα, δὲν θὰ ποῦμε ποτὲ ὅτι τὸ νερὸ καίει, οὔτε ὅτι ἡ φωτιὰ ψυχραίνει. Γιὰ νὰ μὴν ξεχνιόμαστε, ὅλα αὐτα στὰ λέω γιὰ νὰ ἀποδείξω ὅτι ἡ αὐταρέσκεια καὶ ἡ ἀγάπη γιὰ τὶς ὑλικὲς ἀπολαύσεις, ΜΟΝΟ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ! Ποτὲ δὲν ἦταν! Καὶ τώρα φτάσαμε στὸ πρῶτο σημεῖο ποὺ θὰ ἀποκαλύψει καὶ τὴν σημερινὴ κοινωνία: στὴν ἀρχαιότητα κάποιοι αὔξησαν τόσο τὴν ἀσέβειά τους, ὥστε θεοποίησαν ἀκομα καὶ τὴν ἡδονή, καὶ τὶς σαρκικὲς ἐπιθυμίες ποὺ προκαλοῦν αὐτές, καὶ τὴν κακία, καὶ τὶς προσκυνοῦσαν! Ὅλες αὐτὲς τὶς ἐπινοήσεις τῆς λατρείας τῶν είδώλων, ἡ Ἁγία Γραφὴ τὶς σημείωνε ἀπὸ καιρό, λέγοντας; “Ἡ εἰδωλολατρεία ἔχει γιὰ θεμέλιο τὴν πορνεία!”. Πῶς ὅμως γνώριζαν οἱ ἄνθρωποι γιὰ τὶς ἀκατανόμαστες πράξεις τῶν ὑποτιθέμενων θεῶν, ἀλλὰ καὶ ὅλα τὰ… ἐγκώμια ποὺ τοὺς πλέκονταν; Οἱ ποιητὲς ἀναλάμβαναν νὰ φτιάχνουν τὶς ἱστορίες γιὰ τοὺς θεούς. Ἴσως καὶ νὰ ἀνέφεραν παρὰ τὴν θέλησή τους τὰ πάθη καὶ τὶς κακίες τῶν θεῶν. Ἡ πείρα λέει ὅτι κανεὶς δὲν ἐγκωμιάζει κάποιον καὶ ταυτόχρονα νὰ τὸν κατηγορεῖ γιὰ τὶς πράξεις του. Συμβαίνει ὅμως τὸ ἑξῆς: ὅποιον ἔχει αἰσχρὴ ζωή, προσπαθοῦν ὀρισμένοι μὲ ἐπαίνους νὰ τὸν ὑψώσουν, γιὰ νὰ ἐξαπατήσουν τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἀκοῦνε γιὰ τὴν κακὴ ζωή τους, καὶ ἔτσι νὰ ἀποκρύψουν τὴν αἰσχρότητά του! Ὅπως δηλαδὴ ἕνας ποὺ θέλει νὰ ἐγκωμιάσει κάποιον καὶ δὲν βρίσκει τίποτα ἄξιο ἐπαίνου, οὔτε στὴν συμπεριφορά, οὔτε στὴν ψυχή, καθὼς αὐτὰ προκαλοῦν ντροπή, τότε τὸν ἐξυψώνει ἀποδίδοντάς του χαρίσματα ἀνώτερα ἀπὸ τὴν ἀξία του. Ἔτσι κάνουν καὶ οἱ διάσημοι ποιητὲς τῶν εἰδώλων· ντρέπονται γιὰ τὶς αἰσχρὲς πράξεις τῶν δῆθεν θεῶν, καὶ τοὺς ἀποδίδουν τὸ ὑπεράνθρωπο ὄνομα, αὐτὸ τῆς θεότητας… Τί μᾶς μένει νὰ σκεφτοῦμε, ἀπὸ τὸ ὅτι τὰ ἐγκώμια γιὰ τοὺς θεοὺς εἶναι ψεύτικα καὶ χαριστικά, ἐνῶ οἱ αἰσχρὲς πράξεις τους εἶναι ἀληθινές;».
Νόμιζα ὅτι μοῦ κόπηκαν τὰ πόδια! Αὐτὰ ποὺ ἄκουγα μοῦ ἦταν γνωστά! Ὅταν πρωτογνώρισα τὸ ἴνδαλμά μου, τὸν ὑπερ-τραγουδιστὴ ποὺ ἀποφάσισα ὅτι ἤθελα γιὰ πρότυπό μου, μαγνητιζόμουν ἂπὸ τὶς φωτογραφίες μὲ τὴν πολυτελὴ ζωὴ ποὺ ἔκανε, τὰ πανάκριβα ταξίδια ἀναψυχῆς, καὶ τὰ μυστηριώδη διαστήματα ποὺ “ἐξαφανιζόταν”, καὶ τὰ κουτσομπολιὰ ψιθύριζαν ὅτι “ξεκουραζόταν”. Ὅταν ὅμως ἄρχισα νὰ μαθαίνω γιὰ τοὺς ὑβριστικοὺς χαρακτηρισμοὺς ποὺ ἐκτόξευε πρὸς ὅλους, τὶς κατ’ἐπανάληψη συλλήψεις σὲ κατάσταση μέθης —ἀπὸ τὴν ἐφηβεία του, τὶς κρίσεις ἐπιθετικότητας καὶ ὀργῆς, τὶς ἀλλεπάλληλες σχέσεις του μὲ διάφορες κοπέλες— σὲ βαθμὸ μανίας —καὶ ἀπὸ ἕνα σημεῖο καὶ μετὰ τὰ μπλεξίματά του σὲ καταστάσεις ἀκατανόμαστες —ποὺ μόλις τὶς σκεφτῶ κοκκινίζω— τὰ ΜΜΕ τὸν συνέχαιραν γιὰ τὴν ἐφευρετικότητά του στὸν χορό, γενικὰ γιὰ τὴν “ἐκρηκτικὴ” προσωπικότητά του, καὶ ὅ,τι ἄλλο μποροῦσαν νὰ βροῦν! Τώρα ποὺ τὸ σκέφτομαι, πρέπει ὁ “νόμος” νὰ τὸν κάλυπτε, καὶ αὐτὸ νὰ ἦταν κοινὸ μυστικό! Ὅμως ἐγὼ τὸν θαύμαζα γιὰ τὰ ἐξιδανικευμένα χαρακτηριστικὰ τοῦ “ὑπερήρωα” ποὺ τοῦ ἀπέδιδαν τὰ ΜΜΕ, μὲ τρόπο ποὺ δὲν μοῦ περνοῦσε ἀπὸ τὸ μυαλό, ὅτι μέσα ἀπὸ τὴν μουσική του, ὁ ἐκμαυλισμὸς τοῦ βίου του φαινόταν ὡς… “ἀνώτερος”! Ἔτσι ὅμως, θὰ μποροῦσαν οἱ ἐπιχειρηματίες νὰ τὸν “κρατᾶνε ζωντανὸ” γιὰ νὰ τὸν παρουσιάζουν καὶ στὶς ἑπόμενες γενιές! Ἄν ὅμως οἱ νέοι ταυτίσουν τὴν “ἐπιτυχημένη” εἰκόνα του, μὲ τὸν φαῦλο βίο, τότε ἡ ἀσωτία του θὰ “ἀθωωθεῖ”, γιὰ νὰ μὴν πῶ ὅτι θὰ “δικαιωθεῖ” κι ὅλας… Ἤδη αὐτὸ συμβαίνει μὲ τὸν Ἔλβις, ἀλλὰ κανεὶς δὲν “ἐνοχλεῖται”… «Χαρίτων, τὴν δουλειὰ ποὺ ἔκαναν στὰ ἀρχαῖα χρόνια οἱ ποιητές, τώρα τὴν κάνουν μὲ ὑπολογισμὸ τὰ ΜΜΕ, δηλαδὴ ὅλες οἱ ἐμπλεκόμενες ἑταιρείες! Συνδυάζοντας πολλὲς πληροφορίες μαζί, καταλήγω στὸ συμπέρασμα ὅτι τὸ ἴνδαλμά μου ἔχει “γυμνότητα ψυχῆς”, ὅπως ἔλεγες παλιότερα, ὁπότε ἀπὸ μόνος του ὁ χαρακτηρισμὸς τοῦ “ἰνδάλματος”, εἶναι ντροπή! Εἶναι ξεκάθαρο, ὅσοι κάνουν ἀτιμωτικὲς πράξεις δὲν μπορεῖ νὰ τιμοῦνται ὡς “θεοὶ”…».
«Δηλαδὴ τὸ παραδέχεσαι ὅτι εἶχες βάλει αὐτὸν τὸν τραγουδιστὴ στὴν θέση ποὺ ἀνήκει στὸν Χριστό;».
«Ἔτσι ποὺ τὸ λές, εἶναι πολὺ περίεργο… Ἔχω τὴν αἴσθηση ὅτι γενικὰ εἶμαι ἀποπροσανατολισμένος, ἀλλὰ μπορεῖ καὶ νὰ ἔχεις δίκιο… Στὴν οὐσία κάποιοι “διόριζαν” κάθε φορὰ τοὺς θεοὺς ποὺ προσκυνοῦσαν οἱ είδωλολάτρες, ἔτσι; Ἄσε με νὰ μαντέψω… ἐπειδὴ εἶχαν κάποιο προσωπικὸ συμφέρον;». Κουνήσαμε τὸ κεφάλι καὶ οἱ δύο, συμφωνώντας.
«Βλέποντας οἱ εἰδωλολάτρες ὅτι οἱ δαιμονικοὶ θεοί τους εὐφραίνονταν μὲ τὴν ἑωσφορικὴ ζωή, ἀμέσως καὶ οἱ ἴδιοι μιμοῦνταν τοὺς θεούς τους σὲ τέτοια ἁμαρτήματα. Θεωροῦσαν σπουδαῖο κατόρθωμα νὰ μιμοῦνται, ὅπως νόμιζαν, τὶς πράξεις τῶν “ἀνωτέρων”! Ἀπὸ τὴν ἀντίληψη αὐτὴ οἱ ἄνθρωποι ξέπεσαν σὲ φόνους, παιδοκτονίες καὶ κάθε εἴδους ἀσέλγεια, καὶ εἶχαν σχεδὸν κάθε πόλη γεμάτη ἀπὸ κάθε ἀκολασία! Στοὺς είδωλολάτρες κανεὶς δὲν θεωρεῖται “συνετός”, παρὰ μόνο ὁ ἀποδεδειγμένα ἀκόλαστος…».
«Τὸ πιστεύεις ὅτι ὥς τώρα δὲν εἶχα συσχετίσει τὴν φιλαυτία μὲ τὴν ἁμαρτία; Νόμιζα ὅτι φροντίζοντας τὸ σῶμα μου, γιὰ νὰ τὸ ἐπιδεικνύω, ἁπλῶς “ἔδειχνα” τὴν ἀξία μου… Τώρα ποὺ τὸ σκέφτομαι ὅμως, ἴσως ἄν συνέχιζα νὰ θεωρῶ τὴν ἀκαταστασία αὐτοῦ τοῦ τραγουδιστή, ὡς “ἀνώτερη ζωή”, μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια νὰ μὴν ἔνοιωθα ἄβολα μὲ τὴν ἠθικὴ ἀποστασία του…».
«Πολλὲς φορὲς ἀπὸ τὴν κενοδοξία ἔρχεται ὁ λογισμὸς τῆς πορνείας καὶ δείχνει ἀθώα τὴν εἰσοδο τοῦ δρόμου ποὺ φέρνει στὸν Ἅδη, ἐνῶ κρύβει τοὺς ὀλέθριους δρόμους μὲ τοὺς ὁποίους κατεβάζει στὸν θάνατο, αὐτοὺς ποὺ τοὺς ἀκολουθοῦν ἀσυλλόγιστα. Ἐκεῖνος ποὺ θέλει νὰ “δέσει τὶς οὐρές”, ἄς βάζει στὸν νοῦ του τὰ πέρατα τῶν λογισμῶν —ἐκεῖ ποὺ καταλήγουν— δηλαδὴ τὴν τιμωρία τῆς κενοδοξίας καὶ τὴν ἀτιμία τῆς πορνείας!
«Τελικά, ὁ σύγχρονος “πολιτισμὸς” εἶναι γεμάτος εἴδωλα, ποὺ ἔχουν “διορίσει” ὅσοι ἔχουν συμφέρον, καὶ κάποια τὰ “διατηροῦν” καὶ μετὰ τὸν θάνατό τους, ἐπειδὴ αὐτὸ εἶναι ἰδιαιτέρως ἐπικερδές! Χαρίτων, ἀφοῦ ἀποστρεφόμαστε τὴν πορνεία, γιατὶ δὲν μποροῦμε νὰ καθαρίσουμε τοὺς ψεύτικους θεοὺς ἀπὸ μπροστά μας; Τί λάθος κάνουμε;».
«Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος λέει πὼς ὅταν παραδινόμαστε στὴν φαντασία, ἐγκαταλείπουμε τὴν καρδιά, ὅπου ἀποκαλύπτεται ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ. Μόνο ἡ καρδιὰ πληροφορεῖται αὐτὰ ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ἀντιληφθοῦν οἱ αἰσθήσεις, ἐπειδὴ ὁ Θεὸς ποὺ κατοικεῖ καὶ περιπατεῖ σὲ αὐτήν, τῆς μιλάει καὶ τῆς ἀποκαλύπτει “τὴν τῶν ἐλπιζομένων ὑπόστασιν”. Ἡ φαντασία καθιστᾶ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ τὴν ἀκολουθοῦν, ὄχι λάτρεις τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ εἰδωλολάτρες· ἐπειδὴ ὑποβάλλει στοὺς ὀπαδούς της νὰ λατρεύουν τὶς εἰκόνες ποὺ αὐτὴ κατασκευάζει3! Ὁ συνασπισμὸς τῶν ἑταιριῶν, ἤ μᾶλλον τὰ διεθνῆ μονοπώλια, εἶναι ἀποφασισμένα νὰ “περιζώσουν” τὸν κόσμο μὲ τὴν φιλαυτία, ὥστε ἀκόμα καὶ τὰ παιδιὰ νὰ ἀποδεικνύονται ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΚΩΝ ΛΟΓΙΣΜΩΝ! Νομίζοντας ὅλοι πὼς ἡ ἡδονὴ τῆς κενοδοξίας ἀποτελεῖ τὸ ὄντως καλό, νὰ τὴν ἀπολαμβάνουν μὲ κάθε τρόπο, γιὰ νὰ αὐτοθεώνονται! Ὁ Ἄγιος Ἀθανάσιος ὁ Μέγας εἶχε πεῖ: “Ἔαν ὁ κόσμος εἶναι ἐνάντια στὴν Ἀλήθεια, τότε εἶμαι ἐνάντια στὸν κόσμο”! Ἀνάλογα μὲ τὴν καθαρότητά του ὁ ἄνθρωπος, βλέπει τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ Πατέρα, δηλαδὴ τὸν Υἱὸ Λόγο, τὸν Ὁποῖο καὶ εἰκονίζει. Ὁ κατ’ εἰκόνα Θεοῦ ἄνθρωπος ξεπερνάει κάθε τί τὸ αἰσθητό, ἀκόμα καὶ τὸ ἴδιο του τὸ σῶμα, καὶ ἑνώνεται νοητὰ μὲ τὰ οὐράνια θεῖα ἐνεργήματα! Τὸ λέει καὶ ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος: “εὐτυχισμένοι ὅσοι ἔχουν καθαρὴ καρδιά, διότι αὐτοὶ θὰ δοῦν μὲ τὰ ἴδια τους τὰ μάτια τὸν Θεό!».
«Ἴσως νὰ ἤμουν τυφλός, καὶ δὲν ἔβλεπα ὅτι οἱ ἐπιθυμίες μου ἀφοροῦσαν μόνο ὅσα ζητοῦσε τὸ σῶμα μου, καὶ μᾶλλον δὲν κρύβεται ὅτι στὴν οὐσία τὸ λάτρευα! Ἀλλὰ τί λέω, αὐτὸ εἶναι ὁ σκοτισμός, νὰ “τυφλώνεται” ὁ ἄνθρωπος! Ὅμως ἡ ψυχή μου εἶναι πλάσμένη γιὰ νὰ “ἀφήνει” τὸ σῶμα στὴν γῆ, καὶ νὰ ζεῖ καὶ στὸν οὐρανό! Μὴν νομίζεις ὅτι ξέχασα ὅσα μοῦ ἔλεγες· ἤ τουλάχιστον, θυμᾶμαι τὴν οὐσία τους. Εἶχες πεῖ ὅτι ἄν κάποιος σκοτιστεῖ καὶ περάσει στὴν ὑπερηφάνεια, ποὺ εἶναι ἡ προετοιμασία γιὰ τὴν ἄρνηση τοῦ Θεοῦ, τότε θὰ πρέπει νὰ ἀνανεώσει συνειδητὰ τὶς ὑποσχέσεις ποὺ ἔδωσε, μὲ τὸ στόμα τοῦ ἀναδόχου του, ὅταν βαπτίστηκε!».
«Καλὰ τὸ θυμᾶσαι Ἀθανάσιε! Τὸ πρῶτο καὶ καθοριστικὸ βῆμα εἶναι ἡ ἀμετάκλητη ἀπόφαση νὰ ἀφιερωθοῦμε στὸν Κύριο. Ἡ ἀπόφαση αὐτὴ πρέπει νὰ εἶναι ἑδραιωμένη μέσα μας, ἐνεργὴ καὶ ἰσχυρή, γιὰ νὰ λάβουμε τὴν θεία Χάρη, ποὺ μεταδίδεται μὲ τὰ Μυστήρια τῆς Μετάνοιας καὶ τῆς θείας Κοινωνίας! Ὅποιος παίρνει τὴν θεία Χάρη, ἀναγεννιέται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, καὶ ἀρχίζει μία νέα ζωή!
Ἰδοὺ Ἐγὼ ἀποστέλλω τὴν ἐπαγγελία τοῦ Πατρός Μου
ἐφ’ ὑμᾶς· ὑμεῖς δὲ καθίσατε ἐν τῇ πόλει Ἱερουσαλὴμ
ἕως οὗ ἐνδύσησθε δύναμιν ἐξ ὕψους
Σᾶς στέλνω αὐτὸ ποὺ ὑποσχέθηκε ὁ Πατὴρ, δηλαδὴ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, γιὰ νὰ σᾶς φωτίζει, νὰ σᾶς ἐνισχύει καὶ νὰ σᾶς περιφρουρεῖ. Καθίστε στὴν πόλη Ἱερουσαλήμ, ἕως ὅτου φορέσετε ὡς πνευματικὸ ἔνδυμα τὴν δύναμη καὶ τὴν ἐνίσχυση, ποὺ θὰ σᾶς ἔρθει ἀπὸ τὸν οὐρανό, μὲ τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Λουκ 24,49)
1 Γνῶθι σαυτόν, Ἡ εἰκόνα ἐκείνου ποὺ δὲν γνωρίζει τὸν Θεὸ καὶ δὲν πράττει τὸ θέλημά Του
2 Ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς
3 Γνῶθι σαυτόν, Προτροπὲς πρὸς παρθένον
μὲ αὐτὸ τὸ χρῶμα εἶναι λόγια τοῦ Ἀγίου Νείλου τοῦ Ἀσκητή, Λόγος Ἀσκητικός
τὸ κείμενο βασίζεται στὸν λόγο τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Μεγάλου, κατὰ τῶν εἰδώλων
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει
τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
