«Σεβαστιανή, τὸν τελευταῖο καιρὸ μοῦ δίνεις τὴν ἐντύπωση, ὅτι δὲν μπορεῖς νὰ ξεχωρίσεις τὴν ταπείνωση ἀπὸ τὴν ἔπαρση! Ἡ περιφρόνηση τοῦ ἄλλου εἶναι πολὺ χειρότερη ὅταν εἶναι δυσδιάκριτη, ἐπειδὴ εἶναι ὕπουλη! Ἐφόσον κρύβει σκληρότητα φωνάζει ὅτι εἶναι ψεύτικη ἠθικὴ ποὺ ὀνομάζουμε χριστιανική, ἐπειδὴ παίρνει τὸ ἔνδυμα τῶν καλῶν τρόπων! Ὅμως ὅταν ἀποκόπτουμε τὸν ἄλλο ἀπὸ τὴν καρδιά μας, δὲν ἔχουμε θέση στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν!
Ἡ Ὀλυμπιάδα εἶναι καὶ ξαδέρφη μου, καὶ συμμαθήτριά μου. Ἀπὸ ὅταν φύγαμε ἀπὸ τὸ σχολεῖο, μέχρι τώρα ποὺ κοντεύουμε νὰ φτάσουμε στὰ σπίτια μας ὑπερασπίζεται τὴν Καλιρρόη, ἡ ὁποία καταφέρνει νὰ τοὺς ξεγελάει ὅλους! Μέχρι πρόσφατα κάπως πίστευα κι ἐγὼ ὅτι ἡ συνήθειά της νὰ σπάει τὸ κεφάλι της γιὰ νὰ βρίσκει λύσεις στοὺς ἄλλους, ἦταν ἀπὸ καλοσύνη, ἀλλὰ τώρα εἶμαι βέβαιη ὅτι ἡ ἐπιτυχία της Καλιρρόης νὰ εἶναι ἀγαπητὴ σὲ ὅλους, εἶναι μία μορφὴ ἐλέγχου πάνω τους! Γίνεται “χαλί νὰ τὴν πατήσουν”, γιὰ νὰ τῆς εἶναι ὅλοι ὑποχρεωμένοι! Ἔτσι τοὺς “ἀναγκάζει” νὰ εἶναι φίλοι της… Τελειώνοντας τὴν παράδοση, ὁ καθηγητὴς τῆς Ἱστορίας μᾶς ἀνακοίνωσε τὴν ἡμερομηνία γιὰ τὸ μεγάλο διαγώνισμα. Σὲ αὐτὸ τὸ μάθημα εἶμαι ἡ δυνατότερη τῆς τάξης, καὶ ἤθελα ὁπωσδήποτε νὰ διατηρήσω τὴν θέση “δύναμης” ποὺ κατεῖχα! Πηγαίνοντας στὸ διάλειμμα ὅλη ἡ παρέα στὶς κερκίδες τοῦ γηπέδου, ἡ Καλιρρόη μοῦ ζήτησε νὰ προετοιμαστοῦμε μαζί γιὰ στὴν Ἱστορία, ὥστε νὰ τῆς ὑποδείξω τὰ σημαντικότερα. Προφανῶς ὑπολόγισε ὅτι ἐπειδὴ μοῦ εἶχε δανείσει μερικὲς φορὲς τὶς σημειώσεις τῶν μαθηματικῶν τῆς ἀδερφῆς της, πὼς μὲ “κρατοῦσε στὸ χέρι”. Ἐγὼ ὅμως ποὺ στόχευα στὸ εἰκοσάρι, δὲν ἦμουν διατεθειμένη νὰ ξοδέψω πολύτιμο χρόνο γιὰ νὰ τῆς καλύψω τὰ κενά, καὶ δὲν ἔνοιωσα καθόλου ἄσχημα νὰ ἔβαζα τὶς δικές μου ἀνάγκες πάνω ἀπὸ τὶς δικές της. Ἐφόσον μοῦ εἶπε μπροστὰ σὲ ὅλους ὅτι ἤθελε νὰ κάνουμε τὸ διάβασμα μαζί, εἰσέπραξε ἕνα μεγάλο ὄχι, ποὺ τὴν κεραυνοβόλησε. Μόλις τὴν εἶδε ἡ παρέα νὰ παίρνει ἕνα καταλυπημένο ὕφος ποὺ δὲν ἐνέδωσα στὴν ἀξιωσή της, ἔπρεπε νὰ ξεκαθαρίσω ὅτι δὲν πίστευα ὅτι τὴν ἀδικῶ, καὶ τῆς εἶπα μὲ θεαματικὴ ἄνεση: “σιγὰ καλέ, πῶς κάνεις ἔτσι;”. Τὸ πρῶτο σάστισμά της ἔγινε γρήγορα δυσφορία, τῆς ὁποίας δὲν ἐπέτρεψα νὰ μὲ ἀγγίξει! Ἡ δυσφορία τοῦ ἄλλου εἶναι σὰν μικρόβιο, δηλαδὴ βαριὰ κολλητικὴ ἀσθένεια, ἀπὸ ὅπου ἡ ψυχή μου χρειαζόταν προστασία… Ἄν “ἐκπαιδεύουμε” τοὺς ἄλλους νὰ γίνονται πέτρινοι στὶς ἀνάγκες μας, τότε ἐμεῖς τοὺς κάνουμε κακό! Σὲ αὐτὴ τὴν ζωὴ δὲν ὑπάρχει ἑκατὸ τοῖς ἑκατὸ σωστὴ ἐπιλογή, ἤ ἑκατὸ τοῖς ἑκατὸ λάθος ἐπιλογή. Τὸ κριτήριο τῆς προσωπικῆς ἀνάπτυξης εἶναι νὰ ζοῦμε τὴν ζωή μας ὅσο πιὸ καλὰ γίνεται, γι’ αὐτὸ οἱ ἀποφάσεις μας εἶναι πάντα “πολύπλευρες”… «Ὁλυμπιάδα, ἡ Καλιρρόη δὲν εἶναι ὅπως τὴν νομίζουμε. Ἴσως νὰ τὸ εἶχαν ἀνακαλύψει αὐτὸ ὅσοι κρυφογέλασαν μαζί της ὅταν ἀρνήθηκα νὰ διαβάσουμε παρέα. Ἦμουν ὑποχρεωμένη νὰ ξεκαθαρίσω τὴν θέση μου, ὅτι ἤθελα νὰ διαβάσω μόνη μου, διακινδυνεύοντας ὅτι θὰ δυσαρεστηθεῖ».
«Μὰ ὁ τρόπος σου περιεῖχε εἰρωνία! Ἄν δὲν τὴν ὑποτιμοῦσες κατὰ βάθος, δὲν θὰ σοῦ ἔβγαινε σήμερα ἀντιπάθεια! Ὁρίστε, τί κέρδισες τώρα ποὺ μὲ ἕνα “χτύπημα” ποὺ δὲν χρεώθηκες, μείωσες τὴν Καλιρρόη; Πιστεύεις ὅτι δικαιώθηκες, ποὺ κέρδισες τὶς ἐντυπώσεις μὲ τὸν “δίκαιο” ὑπαινιγμὸ ὅτι παραῆταν ἀπαιτητική, καὶ παρόλο ποὺ τὴν θύμωσες, δὲν μποροῦσε νὰ ἀντιδράσει;».
«Ἐφόσον κρατάει τὰ κίνητρά τῆς καλοσύνης της κρυφά, δὲν ἦταν καὶ τίποτα ποὺ τὴν πείραξα “εὐγενικά”! Εἶναι ἀδύνατον νὰ τὰ ἔχουμε μὲ ὅλους καλά! Εἶναι σὰν νὰ λέμε ὅτι στὸν κόσμο δὲν βλέπουμε συγκρούσεις, ἤ ὅτι κανένα ζῶο δὲν θὰ φάει τὸ άλλο… Πάντα ὑπάρχει κάποιος ποὺ λέει γιὰ ἐμᾶς τὰ χειρότερα λόγια, μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ ὑπάρχουμε! Κορίτσι μου, ἡ σύγκρουση εἶναι πράγμα ἀναπόφευκτο, καὶ ὄχι ἀπαραίτητα κακό! Εἴμαστε διαφορετικοὶ μεταξύ μας, καὶ “παλεύουμε” γιὰ τὰ ὄνειρά μας!».
«Ὅταν ὁ θυμώδης δὲν ὀνομάζει τὸ πάθος του, ἀλλὰ τὸ παρουσιάζει ὡς διάθεση εἰλικρίνειας ἤ δικαιοσύνης, θέλει νὰ δικαιώνει τὸν ἑαυτό του, χωρὶς κὰν νὰ ἀποδεικνύει ὅτι ἔχει δίκιο! Συνειδητοποιεῖς ὅτι χάνεις τὴν προσωπικότητά σου καὶ γίνεσαι “ἀκόλουθος” στὴν ζωή σου; Ἡ ἀδερφή σου κάνει καλὰ ποὺ σοῦ λέει ὅτι ἡ “παρέα σου” εἶναι “ὁδοστρωτήρας”, ποὺ σὲ ἔκανε ἀγνώριστη! Ἐπιτρέπεται νὰ κρύβεις τὴν δική σου “ἀναπηρία” καὶ νὰ βλέπεις “ἀνάπηρους” μόνο τοὺς ἄλλους;».
Ὅποτε μιλάω μὲ κάποιον ποὺ συμφωνεῖ μαζί μου, πραγματικὰ αἰσθάνομαι δυνατή. Τελευταῖα ὅμως ἡ Ὀλυμπιάδα ἔχει κάνει κόμμα μὲ τὴν ἀδερφή μου, ποὺ εἶναι ἀρκετὰ μεγαλύτερή μας, καὶ κάθε φορὰ ποὺ ἀναφέρονται στὴν “Ἀνδρομέδα”, τὴν τηλεοπτική σειρά τῆς προσωπικῆς ἀνάπτυξης ποὺ παρακολουθῶ καθημερινὰ μετὰ μανίας, βλέπω ὅτι θέλουν νὰ μοῦ κόψουν τὰ “φτερὰ”… «Οἱ ἄνθρωποι ποὺ χαρακτηρίζονται ἀπὸ τὴν συναισθηματικὴ ἀντοχή, εἶναι αὐτοὶ ποὺ μαθαίνουν νὰ βιώνουν καὶ τὰ ἀρνητικά συναισθήματα, μαζὶ μὲ τὰ θετικά! Πρέπει νὰ ἀποδεχόμαστε καὶ τὸ καλὸ καὶ τὸ κακό! Δὲν πειράζει νὰ ζοῦμε ΚΑΙ τὸ κακὸ συναίσθημα, οὔτε πειράζει ἄν δυσαρεστεῖται κάποιος, εἶναι ἐντάξει…». Ἐμᾶς τοὺς ἔφηβους μᾶς χαρακτηρίζουν συναισθήματα ὅπως ἡ μελαγχολία καὶ ὁ θυμός. Ἴσως αὐτὸ νὰ ἐξηγεῖ τὸ “σπάσιμο” ποὺ ἔγινε μέσα στὴν ψυχή μου, ὅταν ἄκουσα τὸ πρωὶ τὸν καθηγητὴ τῆς Ἱστορίας νὰ συγχαίρει τὴν Καλιρρόη γιὰ τὴν “ἐντιμότητα” ποὺ ἔδειξε, παραδίνοντας στὴν ἀστυνομία τὰ χρήματα ἐκείνου τοῦ οἰκογενειάρχη, ποὺ βρῆκε στὸν δρόμο. Βλέποντας τὰ μάτια ὅλων νὰ τὴν ἐπαινοῦν καὶ τὸ πρόσωπό της νὰ λάμπει ἀπὸ χαρά, στενοχωρήθηκα! Μὲ τὴν προσβολὴ τοῦ συναισθήματός μου, ὅλοι οἱ φόβοι ποὺ μὲ παίδευαν ἐξόρμησαν στὴν ψυχή μου, καὶ ὁ μόνος τρόπος γιὰ νὰ τοὺς “δωροδοκήσω”, ἦταν ἡ ψυχικὴ ἡδονὴ ἀπὸ τὴν “νόμιμη αὐτοάμυνα” παρουσίᾳ ὅλων, ἔξω στὸ γήπεδο…
«Μᾶλλον μὲ τὴν “συναισθηματικὴ ἀντοχὴ” ἐννοεῖς τὴν διάθεση γιὰ ἐξουσία πάνω στοὺς ἄλλους! Ἐγὼ ποὺ σὲ ξέρω, κατάλαβα σήμερα ὅτι κλονίστηκαν οἱ “προσδοκίες” ποὺ ἔχεις ἀπὸ καιρό, νὰ ἀποδείξεις στὴν τάξη ὅτι ἡ ἄδολη καλοσύνη τῆς Καλιρρόης εἶναι κάτι σὰν ἀπάτη! Μπορεῖ ἐσὺ νὰ ἀπομακρύνθηκες ἀπὸ τὸν πνευματικό μας, ἀλλὰ ἐγὼ “ἀπ’ ἔξω ἀπ’ ἔξω” τὸν ῥώτησα γιὰ τὸν λόγο ποὺ κάποιος συγχύζεται μὲ τὴν καλοσύνη τοῦ ἄλλου. Μοῦ ἀπάντησε, ὅτι γνωρίζοντας τὰ χάλια του τὰ συγκρίνει μὲ τὴν καλοσύνη τοῦ ἄλλου καὶ δυστυχῶς, οἱ μόνες συνήθεις “κινήσεις ἀποκατάστασης” ποὺ κάνει, εἶναι νὰ τὸν διαβάλλει στοὺς ἄλλους, ἤ νὰ τὸν κατακρίνει… Ἠ σύγχυση γενικά, χαρακτηρίζει τὸν μεταπτωτικὸ ἄνθρωπο, τὸν ἀποστάτη, ποὺ ἐνῶ τὸ σῶμα καὶ ἡ ψυχή του πλάστηκαν γιὰ νὰ ζοῦν ἁρμονικότατα, μετὰ τὴν ἁμαρτία τὸ σῶμα ἀρνιέται τὴν ὑποταγὴ στὴν ψυχή! Στὸ σῶμα ἀπαριθμεῖται καὶ ἡ χοϊκὴ σκέψη, ξαδέρφη, ποὺ ὅταν αὐτοδικαιώνεσαι, χαίρεται, ἐπειδὴ σοῦ κάνει τὰ θεμέλιά “σαθρὰ”… Θὰ ἐπαναλάβω, ὅτι ἡ “αὐταγάπη” ποὺ θέλει ἡ προσωπικὴ ἀνάπτυξη, εἶναι τὸ νὰ “φυλάγεσαι” ἀπὸ τὴν προστασία τοῦ Χριστοῦ…».
«“Συναισθηματικὴ ἀντοχή” σημαίνει αὐτοκυριαρχία, προσωπικὴ δύναμη, ποὺ μᾶς βοηθάει νὰ δεσμευόμαστε ὅτι θὰ φροντίζουμε τὸν ἑαυτό μας σὲ ὅλες τὶς σχέσεις! Ἔτσι δὲν θὰ μπορεῖ κανεὶς νὰ μᾶς ἀδικεῖ ἤ νὰ μᾶς ἐπιβάλλεται! Ξέρεις, ἡ ἐλευθερία ἔχει διαφορετικὴ ἔννοια γιὰ τὸν καθένα…».
«Σεβαστιανή, ὁ διάβολος θέλει νὰ μᾶς πείσει ὅτι οἱ ἄνθρωποι μποροῦμε νὰ νικήσουμε ἐδῶ, στὴν ἐπίγεια ζωή. Προφανῶς τὸ ἴδιο πιστεύει καὶ γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἐπειδὴ διαλέγει νὰ ἐθελοτυφλεῖ στὴν ψευδαίσθησή του καὶ δὲν ταπεινώνεται, ἀλλὰ ἐμεῖς μαζί του δὲν ἔχουμε καμία δουλειά! Στὴν Ἱστορία εἶσαι ἡ πιὸ δυνατή, κι αὐτὸ εἶναι τάλαντο ποὺ ἔχεις ἀπὸ τὸν Θεό, ὅπως καὶ πολλὰ ἄλλα, ποὺ ὅμως ΑΡΧΙΖΕΙΣ ΝΑ ΧΑΝΕΙΣ, ὅπως τὴν ἀθωότητά σου! Ὅποιον βλέπεις, τὸν κατηγορεῖς· ἀρνεῖσαι νὰ δεῖς τὰ καλὰ τῶν ἀνθρώπων, καὶ ἑστιάζεις στὰ μειονεκτήματά τους· ἀντὶ νὰ δεῖς τὸν ἀγῶνα τῶν ἄλλων, γιὰ τὸ καλό, πιστεύεις ὅτι ὅλα “ἀγοράζονται”· εἰρωνευόμενη τὴν συμμαθήτριά σου, μεταδίδεις τὴν ἀντιπάθειά σου καὶ στοὺς ὑπόλοιπους· συγκρίνεις τὸν βίο τῶν ἀνθρώπων, μὲ τὴν ἐπιβίωση τῶν ζώων, κάτι ποὺ δείχνει ὅτι δὲν τρέφεις σεβασμὸ γιὰ τὸν ἑαυτό σου! Ὅπως σοῦ εἶπα, βλέπουμε νὰ χάνεις τὴν προσωπικότητά σου! Ἡ προσωπικὴ ἀνάπτυξη διακηρύσσει κάποια “ἐλευθερία” ΕΞΩ ἀπὸ τὴν αἰώνια ἐλευθερία(!), δηλαδὴ ἀποκλειστικὰ τὴν ΕΦΗΜΕΡΗ, ποὺ προξενεῖ ἀναρίθμητα δεινά! Ἡ ἐλευθερία μας εἶναι δῶρο τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἄν δὲν τύχει τῆς ἁρμόζουσας ἐκτίμησης καὶ τὸ “παραπετάξουμε”, μὲ τὴν μία θὰ τὸ ἀρπάξει ὁ διάβολος καὶ θὰ μᾶς τὸ στερήσει ὁριστικά! Ἀπὸ αὐτὴ τὴν ζωὴ θὰ περάσουμε γρήγορα, ἤρθαμε γιὰ νὰ δείξουμε τὰ ἔργα μας καὶ θὰ φύγουμε…».
«Μὰ ἀκριβῶς ἐπειδὴ δὲν θὰ ζήσουμε πολύ, πρέπει νὰ ἀπολαύσουμε τὴν ἐλευθερία νὰ κάνουμε αὐτὸ ποὺ μᾶς ἀρέσει, δηλαδὴ νὰ εἴμαστε τὸ ἀφεντικὸ τοῦ ἐαυτοῦ μας! Ὁ εὐρωπαϊκὸς πολιτισμὸς μᾶς προσφέρει τὸ πρότυπο τοῦ “καταξιωμένου ἀτόμου”, ποὺ μὲσα ἀπὸ τὴν πίστη στὸν ἑαυτό του καὶ τὴν ἐλευθερία στὴν αὐτο-διαχείριση, ἀναπτύσσει συγκεκριμένες συμπεριφορὲς ἐπιτυχίας! Τώρα ποὺ ἀνακάλυψα τὴν δημιουργικὴ δύναμη τῆς λογικῆς, δὲν μπορῶ νὰ κρύψω ὅτι τὴν θαυμάζω! Ἡ σοφία εἶναι τὸ ὑψηλότερο ἀγαθὸ ποὺ ἔχουμε! Ἡ πραγματικὴ ἀρχοντιὰ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ γνώση! Ὁλυμπιάδα, μὲ συναρπάζει ἡ ἀναβαθμισμένη ἀξιοπρέπεια τοῦ ἀτόμου ποὺ μᾶς προτείνει ἡ Εὐρώπη, ὅπου κάποιος ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὶς ἀτομικὲς του ἰδιότητες! Κατάλαβες τώρα γιατὶ προσκολλήθηκα στὴν προσωπική ἀνάπτυξη;».
«Ναὶ ἀλλὰ ἡ προσωπικὴ ἀνάπτυξη, ποὺ ὑποδέχεσαι σὰν νὰ εἶναι… “ἐλευθερώτρια”, ἑρμηνεύει ὅλα τὰ φαινόμενα τῆς ζωῆς μας ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ! Ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης λέει ὅτι ἄν ὁ σαρκωθεὶς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ μᾶς ἐλευθερώσει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, τότε θὰ εἴμαστε πράγματι ἐλεύθεροι*! Κοπέλα μου, διαφορετικὴ ἔννοια τῆς “ἐλευθερίας” δίνει μόνο ὅποιος πολεμάει τὸν Χριστό! Ἡ ἀδερφή σου ἔχει ἡμέρες ποὺ λέει ὅτι ἄρχισες νὰ δείχνεις σημάδια διαφθορᾶς! Ἀρχίζοντας νὰ βάζεις τὸ κακὸ μέσα στὸ καλό, ὁ νοῦς τῆς ψυχῆς σου ἄρχισε νὰ θολώνει, καὶ ἡ δυσφορία τοῦ ἄλλου σοῦ προκαλεῖ “ἀγαλλίαση”! Σὲ εἶδα σήμερα, μόλις πλήγωσες τὴν Καλιρρόη, πῶς “σκότωσες” μέσα σου τὸν πλησίον, μετὰ τὴν προσωπικὴ ἀνάπτυξη ποὺ “σκότωσε” τὸν Θεὸ… Ἡ οἰκογένειά σου σὲ βλέπει νὰ φτιάχνεις δικό σου “μέτρο ἠθικῆς” γιὰ νὰ αὐτοδοξάζεσαι, καὶ εἰσχωρώντας στὴν λήθη ἀρχίζεις τὶς φιλίες μὲ τὸν φθόνο! Τὸ πρόσωπό σου ἔσταζε κακία ὅταν ὅλη ἡ τάξη ἐπαινοῦσε τὴν τιμιότητα τῆς συμμαθήτριάς μας, καὶ ἐπειδὴ ἔπρεπε νὰ τὴν συγχαρεῖς, ὑπέφερες!».
Σὰν νὰ μὴν ἄντεχε ἄλλη πίκρα τὸ στόμα της, σταμάτησε ἀπότομα. Ἦταν ἡ πρώτη φορὰ ποὺ μοῦ τὰ ἔλεγε κάποιος ἔξω ἀπὸ τὰ δόντια. Ἔχοντας συνηθίσει νὰ “δικάζω” ἐγὼ τοὺς ἄλλους, πίστευα πὼς ἦμουν ὑπεράνω πάσης ὑποψίας, ἀλλὰ μπροστὰ στὴν ἀπόλυτη ἀκρίβεια τοῦ κατηγορητηρίου, ἔμεινα ἄναυδη! Δὲν μποροῦσα νὰ προσδιορίσω ἄν μοῦ στοίχιζε περισσότερο τὸ τράβηγμα τοῦ προσωπείου μου ἀπὸ τὴν Ὁλυμπιάδα, ἤ ἡ ὑποχρέωσή μου νὰ παραδεχτῶ ἐπισήμως ὅτι ἔσφαλα… Καὶ τὰ δύο προκαλοῦσαν μέσα μου ἀπερίγραπτη ἀντίσταση, ποὺ μὲ ἔφτανε στὰ ὅρια τοῦ φόβου! Τὸ ἔβλεπα ὅτι τὰ πάθη ἔκρυβαν τὸ φῶς καὶ μὲ ἐμπόδιζαν νὰ ζήσω τὴν ζωή μου, ὅπως καὶ ὅτι τὰ “φάρμακα” μὲ τὰ ὁποῖα “δωροδοκοῦσα” τὸν φόβο ποὺ μὲ παίδευε, ἦταν παράνομα! Ὁ πνευματικός μου συνηθίζει νὰ λέει ὅτι μετάνοια εἶναι ἡ μεταμόρφωση τῆς ὅρασής μας, ἕνας νέος τρόπος νὰ δοῦμε τὸν ἑαυτό μας, τοὺς ἄλλους καὶ τὸν Χριστό. Ἔλεγε ὅτι ἄν ἀρνηθοῦμε τὴν ἀναγνώριση καὶ τὰ πρωτεῖα τῶν ἀνθρώπων, καὶ σκύβουμε μπροστὰ στὸ ἔλεος καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἡ δύναμή Του μᾶς ἀλλοιώνει, καὶ μᾶς δίνει καινούργιο πνεῦμα, καινούργια καρδίαν! «Δὲν ἤθελα νὰ παραδεχτῶ ὅτι ἡ Καλιρρόη ἦταν ἀγαπητὴ σὲ ὅλους… Πονοῦσα καὶ ποὺ τὸ σκεφτόμουν! Δὲν ἔβλεπα ὅτι ἡ σκληρότητα καὶ ἡ κακία ἦταν αὐτὸ ποὺ θεωροῦσα ὡς τὴν δύναμή μου! Ἀπὸ ἕνα σημεῖο καὶ μετὰ κάτι ἄλλαξε μέσα μου, καὶ ἐθίστηκα στὴν ἀνάγκη τῆς δύναμης, ὅμως μία φωνὴ μέσα μου δὲν σταματοῦσε νὰ ψιθυρίζει ὅτι θὰ ἔχω πρόβλημα μὲ τὸν φόβο, ἐπειδὴ εἶναι δυνατότερος ἀπὸ ἐμένα! Δὲν ξέρω πῶς νὰ τὸ περιγράψω, ἦταν κάτι σαν φυλακὴ ποὺ δὲν ἤξερα τὸν τρόπο νὰ βγῶ, καὶ ἔχανα τὸν ἑαυτό μου!». Ἔνοιωθα τώρα σὰν νὰ μοῦ εἶχε φύγει ἕνα βάρος, καὶ μποροῦσα καὶ πάλι νὰ ἀναπνέω! Ἀρχίζοντας λίγο λίγο νὰ ξεγλιστράω ἀπὸ τὴν λήθη, ἡ ψυχή μου ἄρχισε νὰ ταπεινώνεται, καὶ ὅσο συστελλόταν, οἱ ἐσωτερικὲς δυνάμεις ἄρχισαν νὰ συγκεντρώνονται, καὶ νὰ ἑνώνονται! Τότε ἡ καρδιά μου ἄρχισε νὰ θυμᾶται τὰ λόγια τῆς ἀγάπης γιὰ τὸν Κύριο καὶ ἀπὸ τὴν μετάνοια, ἔπιασε νὰ πονάει!
«Ὥστε ἔδινες σημασία στὴν φωνὴ τοῦ συκοφάντη, ποὺ ἰσχυρίζεται ὅτι δὲν ὑπάρχει σωτηρία γιὰ καμία ψυχὴ… Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἐμπιστεύεται τὸν “ψιθυριστή” βυθίζεται στὰ πάθη, καὶ καταλήγει νὰ μισεῖ τὸ φῶς, νὰ τὸ φοβᾶται γιὰ νὰ μὴν φανοῦν τὰ ἔργα του! Ὁ Χριστὸς ὅμως φωτίζει τὴν συνείδησή μας, καὶ διώχνει τὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας!».
«”Χωρὶς τὸν Χριστό, ἡ ζωὴ δὲν ὑποφέρεται!”. Έτσι μοῦ εἶπε ἡ Καλλιρόη ὅταν περιμέναμε τὴν σειρά μας γιὰ ἐξομολόγηση, Ἱλαρία. Δὲν μποροῦσα ποτὲ νὰ φανταστῶ ὅτι ὅσο ἐγὼ παρεξέκλινα τοῦ δρόμου μου, ἐκείνη εἶχε ξεκινήσει νὰ ζεῖ πνευματικά! Ἀπὸ τὴν φιλότιμη ὑπακοή της στὸν Χριστό, εἶχε γίνει ἀγαπητὴ σὲ ὅλους!». Μὲ τὴν ἀδερφή μου τώρα οἱ συζητήσεις εἶναι πιὸ ὠφέλιμες, πιὸ περιεκτικές. Μετὰ ἀπὸ προσωπικὴ πορεία ὀδύνης, γιὰ τὴν προδοσία μου στὸν ἀγαπημένο μου Κύριο, ἔνοιωσα τὸ χάδι Του στὴν ψυχή μου, καὶ ἡ πολυπόθητη εἰρήνη ἄνθισε καὶ πάλι στὴν ζωή μου! Ἔνοιωθα τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ μὲ παίρνει ἀπὸ τὸ χέρι ὅπως παλιά, καὶ πλέον εἶχα τὸ σθένος νὰ ἀγωνίζομαι γιὰ καρποὺς πνευματικούς. Ἡ ἀδερφή μου κρατοῦσε τὸ χαρτὶ μὲ τὶς σημειώσεις της, γιὰ νὰ μοῦ δώσει μία γεύση ἀπὸ ὅσα ἔπρεπε νὰ ἤξερα πολὺ νωρίτερα.
«Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ εἴμαστε αὐστηροὶ μὲ τὸν ἑαυτό μας, πρέπει νὰ ξεκαθαρίσουμε ὅτι δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ γνώμη τῶν ἄλλων, ἐπειδὴ αὐτὰ ποὺ κάνουμε, τὰ ὀφείλουμε καὶ τὰ κάνουμε. Ἀπὸ τὴν μία διαβάζουμε τοὺς οὐρανόφρονες κήρυκες τῆς ἀθανασίας, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη βλέπουμε ἐκείνους ποὺ δὲν πιστεύουν στὴν ἀθανασία τῶν ψυχῶν, οἱ ὁποῖοι εἶναι προσκολλημένοι στὴν ὕλη, καὶ κατὰ κανόνα δὲν ἐπιθυμοῦν νὰ δοξάζονται γιὰ τὰ ἔντιμα ἔργα τους, ἀλλὰ γιὰ τὴν ὑπερηφάνειά τους. Οἱ ἄνθρωποι ποὺ πέρα ἀπὸ τὴν ὕλη δὲν βλέπουν νὰ ὑπάρχει κάτι ἄλλο, δὲν θέλουν νὰ “σωθοῦν” στὴν ἄλλη ζωή, ἀλλὰ σὲ αὐτή, ποὺ τελειώνει γρήγορα καὶ άδοξα. Ἡ διαφορὰ στὸν ὁρισμὸ τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου, βρίσκεται στὴν διαφορὰ τοῦ δόγματός μας, Σεβαστιανή, στὸ ὁποῖο κυριολεκτικὰ ἐμπιστευόμαστε τὴν ὕπαρξή μας! Ἡ Ὀρθοδοξία διδάσκει ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ὁμοούσιο μὲ τὸν Πατέρα καί τόν Υἱό. Ὡς συναΐδιο καὶ ἄχρονο, ἔχει τὴν ἴδια τιμὴ καὶ τὴν ἴδια δόξα μὲ τὰ ἄλλα δύο Πρόσωπα τῆς Τριαδικῆς Θεότητας. Μὲ τὴν ἔμπνευσή του οἱ Προφῆτες βλέπουν τὰ κεκρυμμένα καὶ ἄδηλα, προλέγουν τά μέλλοντα, καί διδάσκουν ἀξίως τὶς θεῖες ἀλήθειες. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἡ πηγὴ ζωῆς ὁλόκληρης τῆς κτίσης! Στὴν ἄκτιστη Xάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνέχονται καὶ ζωογονοῦνται τὰ σύμπαντα, καὶ τὰ πάντα συγκρατοῦνται καὶ βρίσκουν τὸ νόημα καὶ τὸν ἀληθινὸ λόγο τῆς ὑπάρξής τους. Ἔξω ἀπὸ Αὐτὸ ὑπάρχει τὸ μηδέν, ἡ ἀκαταστασία καὶ τὸ ἄμορφο χάος. Κυρίως ὅμως τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι αἰτία καὶ πηγὴ ζωῆς στὴν πνευματική κτίση. Μὲ τὴν ἁγιαστική Του ἐνέργεια οἱ ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων καθαρίζονται ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἀναπλάθονται, ἀναγεννιοῦνται καὶ ἁγιάζονται. Λαμπρύνονται μὲ τὴν φωτοειδῆ ἀκτίνα Του, ἑνώνονται μυστικὰ μὲ τὸν Θεό, θεοποιοῦνται. Τό Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι ἡ ζωογόνος ἀρχὴ τοῦ μυστικοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Σ᾿ Αὐτὸ συγκροτεῖται ὁ ὅλος θεσμὸς τῆς ᾿Εκκλησίας, τελειοῦνται οἱ ἱερατικοί της βαθμοὶ καὶ τὰ σωστικά της Μυστήρια. Τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀλήθεια τῆς ᾿Εκκλησίας. Εἶναι ὁ βασιλεύς ὁ “πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν”, ὁ οὐράνιος Παράκλητος, ὁ Ὀποῖος ἀγγίζει μυστικὰ τὶς ψυχές, ἀνακουφίζει τὸ βάρος τους καί ἁπαλύνει τόν πόνο τους, γεννώντας μέσα τους τὸ αἴσθημα τῆς θείας υἱότητος, τονώνοντάς τες στὸν σκληρὸ ἀγῶνα τους κατὰ τῆς ἁμαρτίας. Τό ὑποστατικό του ἰδίωμα εἶναι ἡ ἐκπόρευση, ἡ ὁποία ἁπλῶς ἐκφράζει τόν τρόπο ὕπαρξης τοῦ Παναγίου Πνεύματος, τὸ Ὁποῖο εἶναι ὁμοφυὲς μὲ τὸν Πατέρα καὶ ἀδιαίρετο. Πρόσεξε τώρα, κάτι ἄκρως σημαντικό. Σύμφωνα μὲ τὴν ὀρθόδοξη πίστη τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται ἀπὸ τὸν Πατέρα καί χορηγεῖται στὴν κτίση διὰ τοῦ Υἱοῦ.῾Η ἐκπόρευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅπως καὶ ἡ γέννηση τοῦ Υἱοῦ μελετῶνται μέσα στὸ δόγμα τῆς θείας μοναρχίας. Δηλαδὴ στὸν Τριαδικὸ Θεό, ὑπάρχει μία καὶ μόνη ἀρχὴ ὁ Πατὴρ —ἡ πηγαία θεότητα— ἀπὸ τὸν Ὀποῖο λαμβάνουν τὸ εἶναι τους οἱ δύο ἄλλες ὑποστάσεις τῆς Ἁγίας Τριάδας. Τὸ δόγμα περὶ ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι τόσο καίριο στήν ὀρθόδοξη πίστη, ἐπειδὴ καταλύει τὴν κακοδοξία τῆς λατινικῆς θέσης, ὅτι δήθεν ἐκπορεύεται καὶ ἀπὸ τὸν Υἱό, κάτι ποὺ συνιστᾶ κορυφαία τριαδολογική αἵρεση! Ὅπως καταλαβαίνεις, ἡ πλάνη καταλύει τὴν θεία μοναρχία καὶ εἰσάγει δεύτερη πηγὴ στή θεότητα, τὸν Υἱό, παράλληλη μέ τόν Πατέρα, ὁ Ὁποῖος στὴν περίπτωση αὐτὴ θὰ παύει νὰ εἶναι πηγαία θεότητα! ᾿Επιφέρει δηλαδὴ ἀναστάτωση στὴν τάξη τῆς Ἁγίας Τριάδας, ἔτσι ὅπως συγχέει τὰ ὑποστατικὰ ἰδιώματα τῶν Προσώπων… Ὁ Υἱός, ἐκπορεύοντας τὸ Πνεῦμα τό Ἅγιο, ἀποκτᾶ τὸ ἰδίωμα τοῦ Πατρός, πρᾶγμα ἀνεπίτρεπτο! Καὶ γιατί τάχα τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο νὰ μὴν γεννᾶ τὸν Υἱὸν ἤ νὰ ἐκπορεύει τὸν Πατέρα; ῾Η σύγχυση εἶναι προφανής! Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἡ Ἀγία Γραφὴ δὲν ἀφήνει κανένα ἀπολύτως περιθώριο σχηματισμοῦ αὐτῆς τῆς κακοδοξίας** ἀλλὰ ξεκαθαρίζει πὼς ὁ Υἱός, ὡς δεύτερο κατὰ σειρὰ Πρόσωπο, μεσιτεύει μεταξὺ Πατρὸς καὶ Πνεύματος. Διὰ τοῦ Υἱοῦ γίνεται ἡ ἀποστολὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὸν κόσμο, πρὸς στερέωση τοῦ ἔργου τῆς σωτηρίας, τὸ ὁποῖο ἐπιτέλεσε ὁ Υἱός μὲ τὴν ἐνανθρωπήσή Του. Στὴν τριαδικὴ τάξη τὰ ὑποστατικὰ ἰδιώματα εἶναι ἀμετακίνητα, ἀκοινώνητα καὶ ἀμετάδοτα, καὶ κανένας δέν ἔχει τὸ δικαίωμα νά τροποποιήσει ἔστω καὶ μία συλλαβὴ στὸ αἰώνιο δογματικὸ μνημεῖο τῆς Ὀρθοδοξίας! Ἡ παπικὴ δύση καταπάτησε αὐθαίρετα τὴν πατροπαράδοτη τάξη εὐσέβειας καὶ πίστης τῆς ἀρχαίας ᾿Εκκλησίας. Μὲ τὶς ὑπερήφανες θέσεις της ὑποβιβάζει τὸ θεοπρεπὲς ἀξίωμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ ὁποίου ὑποβαθμίζει τὴν θεότητα, ὅταν τὸ παρουσιάζει ὡς δεύτερο —κατώτερο Θεὸ— κάτι ποὺ ἔχει ἀντίκτυπο στὸ ἁγιαστικὸ ἔργο του! Στὴν δύση τὸ ἔργο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι γενικὰ ὑποβαθμισμένο. Παρόμοιες τοποθετήσεις εἶναι ἀνήκουστες καί ἀπορριπτέες γιὰ τὴν ὀρθόδοξη ᾿Ανατολή, στήν ὁποία τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἀποτελεῖ τὴν ψυχὴ τῆς ᾿Εκκλησίας καὶ τὸ κέντρο τοῦ ἁγιαστικοῦ καὶ ἀναγεννητικοῦ ἔργου της!».
«Ἱλαρία, ἡ διαφορὰ τοῦ δόγματος εἶναι ἀσύλληπτη, δηλαδὴ πραγματικὰ ἀγεφύρωτη! Ὁ πνευματικός μας λέει ὅτι τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ θὰ μποῦν στὴν καρδιά μας μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀφοῦ ἡ πίστη εἶναι θεῖο δῶρο! Μετά, ἡ πίστη ἐξηγεῖ μέσα μας ὅ,τι χρειαζόμαστε· δὲν γίνεται τὰ αἰώνια διδάγματα νὰ μένουν μόνο στὸ “περιορισμένο” μυαλό, δὲν εἶναι ἡ θέση τους ἐκεῖ! Ὁ Κύριος εἶπε νὰ ὑπομένουμε μὲ πραότητα ὁ ἔνας τὰ ἐλαττώματα τοῦ ἄλλου, γιὰ νὰ τηροῦμε τὸν νόμο Του, ποὺ διδάσκει τὴν ἀγάπη***. Ὅσο ἀκολουθοῦσα τὴν προσωπικὴ ἀνάπτυξη ἐκπαιδευόμουν νὰ βρίσκομαι μὲ ὅλους σὲ πόλεμο, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ αὐτοδικαιώνομαι! Ἡ αὐτοδικαίωση γεννάει σκληροκαρδία, κι αὐτὴ γεννάει τὴν περιφρόνηση, τὴν ἐξουθένωση καὶ τὴν κατάκριση τοῦ ἄλλου! Πόσο ξεγελάστηκα ἀπὸ τὸν εὐρωπαϊκὸ πολιτισμὸ…».
«Δηλαδὴ μαμά, τί εἶναι ὁ Ἡσυχασμός;».
«Ὁ Ἡσυχασμὸς εἶναι ἡ πεμπουσία τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς νήψη, ὡς ἄσκηση, ὡς πνευματικὴ ζωή, Σεβαστιανή, ποὺ ξεκινάει ἀπὸ τὴν ἴδρυση τῆς Ἐκκλησίας! Ὁ ἡσυχαστὴς μοναχὸς ἤ λαϊκὸς προσπαθεῖ νὰ ἀποβάλλει κάθε κοσμικὴ σκέψη, καὶ ἐπικεντρώνεται στὴν μνήμη τοῦ Θεοῦ λέγοντας τὴν εὐχή. Μὲ τὴν ἕλκυση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ἄσκηση αὐτὴ καθαρίζει τὴν καρδιὰ ἀπὸ κάθε πάθος, καὶ τὸν νοῦ ἀπὸ τοὺς ἀκάθαρτους λογισμοὺς ποὺ ὑπαγορεύουν οἱ δαίμονες. Ὅταν ὁ ἡσυχαστὴς ἀποκτήσει “νοῦν Χριστοῦ”, ὁλόκληρη ἡ ψυχοσωματική του ὑπόσταση γεμίζει ἀπὸ τὴν ἄκτιστη Χάρη καὶ παρουσία τοῦ Θεοῦ, τὸν καθαρίζει ἀπὸ τοὺς ῥύπους τῆς ἁμαρτίας, τὸν ἁγιάζει καὶ τὸν καθιστᾶ μέτοχο τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ! Μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὅπως ὁ Μέγας Βασίλειος καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ἀπομονώθηκαν καὶ ἐπιδόθηκαν στὴν προσευχή, τὴν μελέτη τῶν Ἁγίων Γραφῶν καὶ τὸν θεῖο στοχασμό, καὶ ἔφτασαν σὲ θαυμαστὲς θεῖες ἐμπειρίες καὶ τὴν θεοπτία!».
«Καὶ ἀφοῦ ὁ Ἡσυχασμὸς ἄνθιζε ἀπὸ τόσο παλιὰ στὴν πατρίδα μας, γιατί τὸν πολεμοῦσαν; Ποιός ἤθελε νὰ μὴν μποροῦμε νὰ πλησιάζουμε οἱ Ἕλληνες τὸν Χριστό;».
«Τὸν 14ο αἰώνα ὁ παρεφθαρμένος Χριστιανισμὸς τῆς Δύσης πολέμησε μὲ δαιμονικὴ σφοδρότητα τὸ ἡσυχαστικὸ κίνημα, ποὺ μεσουρανοῦσε στὸ Ἅγιο Ὄρος. Κρίνοντας οἱ δυτικοὶ τὰ πάντα μὲ τὴν ἐγκεφαλικὴ σκέψη, ἀρνοῦνταν νὰ δεχτοῦν ὅτι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ δεῖ μὲ τὰ σωματικά του μάτια τὸ Ἄκτιστο Φῶς, δηλαδὴ τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ, καὶ κατηγοροῦσαν τοὺς ἡσυχαστὲς ὡς βλάσφημους καὶ αἱρετικούς. Ὀ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ὁποῖος δίδασκε πὼς ὁ Θεὸς μιλάει μέσα στὴν καρδιά μας διὰ τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀπέκρουσε σθεναρότατα ὅλες τὶς ἐκθεμελιωτικὲς ἐπιχειρήσεις διαστρέβλωσης τῆς πίστης μας, καὶ τὶς πολλοστὲς ἀπόπειρες ἀλλοίωσης τοῦ ὀρθοδόξου μοναχικοῦ ἰδεώδους! Ἐπὶ Φραγκοκρατίας στὴν Ἑλλάδα, τὸ πρόγραμμα τῶν παπικῶν ἦταν νὰ καθυποτάξουν τοὺς Ὀρθόδοξους Χριστιανοὺς στοὺς Φράγκους ἐπισκόπους. Οἱ Φράγκοι, ὅπως καὶ οἱ Τούρκοι πιὸ μετά, γνώριζαν πολὺ καλὰ ὅτι ἡ δύναμη τῆς Ὀρθοδοξίας ἦταν καὶ εἶναι ἡ Ἡσυχαστικὴ Παράδοση, ἐπειδὴ ἔδινε πάντα στοὺς Ὀρθοδόξους, τὴν δύναμη νὰ ἀντέξουν τὴν σκλαβιά! Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει νοερὰ προσευχὴ δὲν φοβᾶται τίποτα, ἀφοῦ μέσα στὴν καρδιά του ἔχει τὴν μαρτυρία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ τὸν πληροφορεῖ ὅτι κατέχει τὴν ἀληθινὴ πίστη περὶ Θεοῦ, καθὼς καὶ τὰ ὀρθὰ φρονήματα περὶ Θεοῦ! Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος εἶναι σὲ θέση νὰ ὑπομείνει ὁποιαδήποτε βασανιστήρια γιὰ τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν!».
«Ὁ Χριστὸς θέλει ἀπὸ ἐμᾶς νὰ εἴμαστε νικητὲς στὸν πόλεμο ποὺ μᾶς κάνει ὁ διάβολος, ἀπὸ τὸν φθόνο του!».
«Τὸν 18ο αἰῶνα οἱ Κολλυβᾶδες Ἁγιορεῖτες Πατέρες ἀντιπαρατίθενται στὰ ἀχαλίνωτα θεομάχα ρεύματα ἀπὸ τὴν ἐκφραγκευμένη δύση, ποὺ ἐφορμοῦσαν στὴν εὐσεβὴ Παράδοσή μας. Ἀποκομμένοι οἱ σοφοὶ τῆς Εὐρώπης ἀπὸ τὸ Σῶμα καὶ τὸ ἦθος τῆς Ἐκκλησίας, στὶς σπουδὲς τους δὲν γινόταν ὁ παραμικρὸς λόγος περὶ τῆς ἔννοιας τοῦ Θεοῦ. Στὸ μυαλό τους εἶχαν μόνο γνώσεις γιὰ τὴν φύση, φυσικομαθηματικὲς καὶ παρόμοιες ἔννοιες καὶ φιλοσοφικὲς ἰδέες, ἀπὸ τὶς ὁποῖες πολλὲς εἶχαν εἰδωλολατρικὲς βάσεις… Ἔχοντας προδώσει οἱ θρησκευτικοὶ ἡγέτες τους τὸ θεοπρεπὲς ἀξίωμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ ὑποβίβασαν καὶ τὸ “ἔκρυψαν” ἀπὸ τὸν λαό τους ὥστε αὐτὸς νὰ ἀποξενώνεται ἀπὸ κάθε ἐλπίδα οὐράνιας “ἄρδευσης”… Αἰχμάλωτη ἠ δυτικὴ κοινωνία τοῦ εἰδώλου ποὺ εἶχε πλάσει στὴν “λογική της”, στὴν θέση τοῦ ἀληθινοῦ, τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, κάποια στιγμὴ ἀντιληφθηκε τὸ μέγα ψεῦδος τῆς “ἐπινόησής της” καὶ τὴν ἀρνήθηκε, μιλώντας ἡ εὐρωπαϊκὴ διανόηση γιὰ τὸν “θάνατο τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι οἱ εὐρωπαῖοι στράφηκαν πρὸς τὴν λατρεία τοῦ ἑαυτοῦ τους, κάτι ποὺ ὀνόμασαν… “λιμπερτά”, δηλαδὴ “ἐλευθερία”! Ἡ “λιμπερτά”, ὁ πολιτικὸς φιλελευθερισμὸς ἐναντιώνεται στὸν σεβασμὸ πρὸς τὸν Θεό, καὶ ἀποφασίζει τὴν γενικὴ ἀποστασία. Στὸ ἐξῆς θὰ τιμοῦν μόνο τοὺς “σοφούς τους” ποὺ… “διαφώτισαν” τὴν ἀνθρωπότητα! Μὲ τὸν μανδύα τοῦ φιλοσόφου, ὀ Βολταίρος ἔκανε ἔργο τῆς ζωῆς του νὰ χλευάζει καὶ νὰ ἐξυβρίζει χωρὶς δισταγμὸ τὴν Ἁγία Γραφή, καὶ νὰ “ἀπορρίπτει” τὰ θεῖα ἐπειδὴ… “δὲν συμφωνοῦσαν μὲ τὴν κρίση τῶν σοφῶν”!».
«Τὸ καταλαβαίνω αὐτὸ μαμά, ὅταν ὁ ἄλλος ἀποφασίζει νὰ σοῦ προκαλέσει μειονεξία, μπορεῖς νὰ ἀντισταθεῖς μόνο ὅταν ἔχεις πνευματικὲς βάσεις! Ἀλλιῶς, ἡ μειονεξία γρήγορα γίνεται ἀσέβεια…».
«Σεβαστιανή, αὐτὸ ποὺ δὲν κατόρθωσαν οἱ αἱμοβόροι διῶκτες τοῦ Χριστιανισμοῦ τοὺς τρεῖς πρώτους αἰῶνες, τὸ πέτυχε ἡ “λιμπερτά” τοῦ ὑποτιθέμενου “Διαφωτισμοῦ”, ἔχοντας μόνο σκοπὸ τὸν διασυρμὸ τῆς Ἁγίας Γραφῆς ὡς μύθο καὶ ψέμα, καὶ τὴν συκοφάντηση τοῦ Κυρίου ὡς… “ἀπατεώνα”! Οἱ δυτικὲς κοινωνίες ἄρχισαν νὰ “ζηλεύουν” τὴν ὑλιστικὴ “ἐλευθερία” ποὺ τοὺς “ἐπέτρεπε” κάθε ἀνεπίτρεπτο, ὥστε νὰ ἀρνοῦνται τὸν Κύριο γιὰ ἕνα προσωρινὸ “φάντασμα”! Οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες μας θύμιζαν ἐναγωνίως στὸν ἑλληνικὸ λαὸ ὅτι “πᾶς ὁ ποιῶν τὴν ἀμαρτίαν, δοῦλος ἐστὶ τῆς ἁμαρτίας”! Ὁ Θεὸς εἶχε ἀποφασίσει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ νὰ ἀπελευθερώσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν δουλεία στὴν ἁμαρτία καὶ νὰ τὸν ἀποκαταστήσει στὴν ἀρχαία μακαριότητά του. Τὸ ἔργο τῆς αἰώνιας λύτρωσης τοῦ ἀνθρώπου, μποροῦσε νὰ τὸ ἐπιτελέσει μόνο ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ! Δυστυχῶς, ὁ ἀφοσιωμένος θαυμαστὴς τοῦ Βολταίρου, ὁ Ἀδαμάντιος Κοραῆς, ἐργάστηκε ἐνσυνείδητα γιὰ τὸν ἐσωτερικὸ διχασμό μας! Μὲ τὸ ἐπιχείρημα τῆς ἀπελευθέρωσης τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ἀπὸ τοὺς Τούρκους, εἰσήγαγε στὴν ἁγιασμένη παράδοσή μας τὸ σκοτάδι τῆς ἀγνωσίας, ἀπὸ τὰ “πεφωτισμένα” ἔθνη τῆς Εὐρώπης! Αὐτὲς ἦταν πρωτόγνωρες καταστάσεις γιὰ τὸν λαό μας, παιδί μου! Πολλοὶ νέοι ποὺ τελείωναν τὶς σπουδές τους δίπλα σὲ καθηγητὲς ποὺ θεωροῦσαν μεγάλη ντροπὴ νὰ φαίνονται ὅτι εἶναι Χριστιανοί, ἐπέστρεφαν στὴν Ἑλλάδα καυχόμενοι γιὰ τὰ μαθήματα τῶν πονηρῶν δασκάλων τῆς Εὐρώπης, καὶ ἔδειχναν μεγάλη προθυμία νὰ μεταφέρουν τὴν ἀθεΐα, καὶ νὰ βλάψουν τὶς ἀκεραιες ψυχὲς πολλῶν… Παράλληλα, παπικοὶ καὶ προτεστάντες εἰσέβαλαν κατὰ κύματα στὸν ὀρθόδοξο τουρκοκρατούμενο χῶρο γιὰ νὰ ἀλλοιώσουν τὴν πίστη καὶ τὰ ἔθιμα τῶν Ἑλλήνων, προσηλυτίζοντάς τους στὰ δικά τους δόγματα…».
«Μὰ τὸ πρῶτο ποὺ πρέπει νὰ προσέχουμε εἶναι νὰ διατηροῦμε ἀνόθευτη τὴν δογματικὴ διδασκαλία ποὺ παραλάβαμε. Μετὰ νὰ ἀγωνίζονται καὶ οἱ ἔγγαμοι καὶ οἱ ἄγαμοι, γιὰ νὰ φτάσουν στὴν πλήρωση τῆς καρδιᾶς ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ! Ὄπως μᾶς διδάσκουν οἱ μοναχοί».
«Πολὺ σωστά! Ὁ μοναχισμός διασώζει τὸν αὐθεντικὸ Χριστιανισμό, καὶ τὸν τύπο τῆς Ἐκκλησίας, διαφορετικὰ ὁ Χριστιανισμὸς θὰ ἐκλείψει! Οἱ Φράγκοι δὲν δέχτηκαν ποτὲ ὅτι ὁ Ἡσυχασμὸς ἦταν γνήσια χριστιανικὴ Παράδοση τῶν πρώτων Χριστιανῶν, καὶ γνωρίζοντας ὅτι ἡ ἡσυχαστικὴ ἐμπειρία εἶναι ἡ δύναμη τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔβαλαν σκοπό τους νὰ τὴν ἐξαφανίσουν! Τὸ ἔργο τῆς διάλυσης τοῦ Ἡσυχασμοῦ ἀνέλαβε ὁ Κοραῆς, τοῦ ὁποίου ὁ στόχος μετά τὴν Ἐπανάσταση τοῦ ΄21 ἦταν ἡ ἐκθεμελίωσή του ἀπὸ τὴν Χριστιανικὴ Παράδοση τῆς πατρίδας μας. Αὐτὸ ποὺ ἄρχισε τὸν 18ο αἰῶνα, ὁλοκληρώνεται τὸν 19ο, ἀπὸ τὴν ἵδρυση τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους. Ἐνῶ οἱ Ἕλληνες πίστεψαν ὅτι φεύγοντας οἱ Τούρκοι θὰ μποροῦσαν νὰ λατρέψουν ἐλεύθερα τὸν ἀγαπημένο τους Χριστό, ποὺ μιλοῦσε πάντα στὴν καρδιά τους, μὲ τὴν ἐπιβολὴ τῆς Βαυαροκρατίας ἀπὸ τὶς ξένες δυνάμεις, ἡ συμμετοχὴ τῶν Ἑλλήνων στὴν διακυβέρνηση τῆς ἴδιας της χώρας τους, παρεμποδίστηκε! Ἐπὶ Ὅθωνα, τὰ πάντα γίνονταν ἐρήμην τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ! Μὲ ἕνα διάταγμά του, ἀποφασίστηκε ἡ διάλυση ὅλων τῶν μοναστηριῶν ποὺ εἶχαν λιγότερους ἀπὸ ἕξι μοναχούς. Μὲ τὸ ἑπόμενο, καθοριζόταν ἡ διάλυση ὅλων τῶν γυναικείων μοναστηριῶν, ἐκτὸς τριῶν ποὺ ἀντιστοιχοῦσαν σὲ τρεῖς μεγάλες γεωγραφικὲς περιοχές. Ὅσες μοναχὲς ἦταν μικρότερες ἀπὸ σαράντα ἐτῶν, ὑποχρεώθηκαν νὰ ἐγκαταλείψουν τὰ μοναστήρια καὶ νὰ ἐπιστρέψουν στὸν ἐγκόσμιο βίο! Μὲ ἕνα ἄλλο διάταγμα, ἀπαγορεύτηκαν οἱ δωρεὲς στὴν Ἐκκλησία καὶ ὅλη ἡ μοναστηριακὴ περιουσία περιῆλθε στὸ κράτος γιὰ νὰ διατεθεῖ στὴν ἐκπαίδευση, τὴν χρηματοδότηση ἀρχαιολογικῶν σπουδῶν κ.α. Ὁ νόμος γιὰ τὰ μοναστήρια προκάλεσε θύελλα ἀντιδράσεων στὸν λαό, ποὺ ἔβλεπε ὅτι γινόταν προσπάθεια νὰ χτυπηθεῖ ἡ πίστη του! Ἡ πώληση ἐκκλησιαστικῶν σκευῶν κ.τ.λ. θεωρήθηκε ἱεροσυλία, ἐνῶ καὶ τὰ ἔσοδα ἀπὸ τὴν “ἐκποίηση” ἦταν πενιχρὰ… Μὲ τὸ πέρασμα τῶν δεκαετιῶν καὶ τὴν πολεμικὴ γιὰ τὸ “θάψιμο” τοῦ Ἡσυχασμοῦ, φαίνεται σὰν τὰ ὀνόματα Ῥωμαῖος, Ῥωμηός καὶ Ῥωμιοσύνη, νὰ “ἔσβήσαν” ἀπὸ τὴν ἐθνικὴ ταυτότητα τῶν σημερινῶν Ἑλλήνων, τὰ ὁποῖα εἶναι ἀλληλένδετα μὲ τὸν Ἡσυχασμὸ…».
«Μοῦ εἶχες πεῖ ὅτι καὶ τὸν ἅγιο Νεκτάριο τὸν κατέτρεχε κάποιος, καὶ τὸν ἐμπόδιζε νὰ φτιάξει τὴν Μονὴ τῆς Ἁγίας Τριάδας στὴν Αἴγινα, θυμᾶσαι;».
«Λὲς γιὰ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν Μελέτιο Μεταξάκη. Ναί, ἦταν “μοντερνιστὴς” καὶ ἐπισήμως, “κατὰ τοῦ μοναχισμοῦ”! Ἔλεγε τότε, ὅτι δὲν ἦταν ἐποχὴ γιὰ μοναστήρια, καὶ τὸ ἔκανε πράξη… Ὅπως μᾶς λέει καὶ ὁ πνευματικός μας, Σεβαστιανή, χωρὶς τὴν ὀρθὴ δογματικὴ συνείδηση καὶ χωρὶς τὴν ὀρθόδοξη λειτουργικὴ ζωή, ὁ πιστὸς δεν μπορεῖ νὰ φτάσει στὴν κάθαρση καὶ τὸν φωτισμό!».
«Ὁ μυρωμένος ἄνθρωπος εἶναι κληρονόμος τῆς αἰώνιας πνευματικῆς περιουσίας, ἀλλὰ πρέπει καὶ νὰ τὸ ξέρει αὐτό! Ἀλλιῶς θὰ πεθάνει “χρεωμένος”!».
«Στὴν δυτικὴ Εὐρώπη βαθμιαία ὁ Χριστιανισμὸς νοθεύεται μὲ τὸν οὐμανισμό, δηλαδὴ τὸν ὀρθολογισμό, ποὺ ἐπικρατεῖ ὡς δεύτερη “θεότητα”! Μὲ τὸ δόγμα του γιὰ τὸ “ἀλάθητο” ὁ Πάπας τόλμησε ἐπὶ γῆς, νὰ μπεῖ στὴν “θέση” τοῦ Θεανθρώπου! Τόσο πολὺ ἐπιθύμησε τὴν κοσμικὴ ἐξουσία! Στὴν συνέχεια, ὁ ἄνθρωπος τῆς δύσης τὸν ἀντέγραψε στὸ σατανικὸ δόγμα, καὶ ἔγινε ἕνας “ἀτομικὸς Πάπας”, ὅπου μὲ τὴν βοήθεια τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς τεχνολογίας κάνει τὸν ἑαυτό του “τέλειο”, δηλαδὴ ἀλάθητο, ὁπότε οὔτε καὶ αὐτὸς “χρειάζεται” τὸν Κύριο! Ὅμως ὁ ὀρθολογιστικὸς τρόπος ζωῆς τῆς δύσης ποὺ πέρασε καὶ σὲ ἐμᾶς, σχεδὸν ταυτίζεται μὲ ὅσα ὑποστήριζε ὁ αἱρετικὸς Ἄρειος τοῦ 4ου αἰώνα, ὁ ὁποῖος ὑποβάθμιζε τὸν Κύριο σὲ κτίσμα τοῦ Πατρός, ὅπως καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα… Τὸ ἴδιο ποὺ κάνει δηλαδὴ καὶ ἡ ὀρθολογιστικὴ προσωπικὴ ἀνάπτυξη, ποὺ ἔχει αἰχμαλωτίσει πολλὰ ἀπὸ τὰ ἀδέλφια μας… Τὸ θέμα εἶναι λοιπὸν τί θὰ κάνουμε τώρα!».
«Μακάρι νὰ τὰ διδασκόμασταν ὅλα αὐτὰ στὸ σχολεῖο! Μετὰ ἀπὸ ὅσα ἄκουσα, τὰ περισσότερα ποὺ μαθαίνουμε φαίνεται νὰ εἶναι “μύθοι”! Εἰδικὰ στὴν Ἰστορὶα…Πάντως ἡ οἰκογένεια πρέπει νὰ κάνει μεγάλο ἀγῶνα γιὰ νὰ μὴν χάσει τὸν δρόμο της μέσα στὸν “ὁδοστρωτήρα” τοῦ ὀρθολογισμοῦ! Γιὰ παράδειγμα, συμβαίνει νὰ ἀκοῦς στὴν ὀθόνη κάποιον ποὺ νὰ ἀναφέρεται στὴν οἰκογένεια, καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ νὰ σοῦ δείχνει ἕναν ἄνθρωπο μὲ τὸν σκύλο του! Γιὰ τὸν ὀρθολογιστή, ἡ ποδοπάτηση τῆς ἱερότητας τῆς οἰκογένειας εἶναι “ἀόρατη”, ἀλλὰ ὁ πιστὸς Χριστιανὸς ὄχι μόνο ΔΕΝ ΤΗΝ ΔΕΧΕΤΑΙ, ἀλλὰ ΕΞΟΡΓΙΖΕΤΑΙ! Μαμά, θὰ μπορέσουμε οἱ Ἕλληνες νὰ ἀντισταθοῦμε στὶς ἀπόπειρες γιὰ τὴν ἰσοπέδωση τῆς πίστης μας;».
«Παιδί μου, τὸ πνευματικὸ “ἔδαφος” τῆς Ἑλλάδας —ἡ ψυχή μας— ἔχει ὥς τὰ μεγάλα βάθη του τὶς ῥίζες τῆς ἄτρωτης πατροπαράδοτης εὐσέβειας, ποὺ μὲ τόσο αἷμα ἁγίων ἡρώων ποὺ ποτίστηκε, τὰ κλαδιὰ τῆς προσευχῆς της φτάνουν νὰ σκεπάσουν ὅλο τὸν κόσμο, ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΑΙΜΟΔΟΤΗΣΟΥΝ! Αὐτὸ ὁ διάβολος τὸ ξέρει, δὲν εἶναι τυχαῖο ποῦ ὑποφέρει ἀπὸ ἀγιάτρευτη ἑλληνοφοβία! Ὄσοι μαθητεύουν κοντά του ἀνὰ τοῦς αἰῶνες, δὲν ἀφήνουν εὐκαιρία ποὺ νὰ μὴν μᾶς τὸ δείχνουν! Ὅμως ὅσο οἱ Ἕλληνες ἔχουμε φόβο Θεοῦ, θὰ ἐξομολογούμαστε καὶ θὰ μεταλαμβάνουμε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, δηλαδὴ θὰ ἐξακολουθοῦμε νὰ εἴμαστε λαὸς ποὺ δὲν φοβᾶται κανέναν καὶ τίποτα! Στὴν ὀρθόδοξη ᾿Ανατολὴ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἀποτελεῖ τὴν ψυχὴ τῆς ᾿Εκκλησίας καὶ τὸ κέντρο τοῦ ἁγιαστικοῦ καὶ ἀναγεννητικοῦ ἔργου της, τὸν δρόμο τοῦ Ὀποίου ΚΑΝΕΙΣ δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ ἐμποδίσει! Ὅταν ὁ ἐτερόδοξος ἐχθρὸς πανηγύριζε γιὰ τὸν θάνατο τοῦ Ἡσυχασμοῦ, μέσα σὲ λίγα χρόνια ξεφύτρωσαν… ἀπὸ τὸ “πουθενὰ” ἀμέτρητες ἐργασίες γιὰ τὸν Παλαμᾶ, καὶ ἔτσι ἀναβίωσε ἡ διδασκαλία περὶ Ἡσυχασμοῦ μέσα στὶς ἐπίσημες Θεολογικὲς Σχολὲς τῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ κυρίως στὰ ἀναρίθμητα ὀρθόδοξα μοναστήρια μας! Τὸ παγκόσμιο ἐνδιαφέρον γιὰ τὸν Ἡσυχασμὸ βρίσκεται σὲ ἄνοδο, ὁ ὁποῖος εἶναι ἰδιαιτέρως σημαντικός καὶ γιὰ τὴν διαμόρφωση τῆς ἑλληνορθόδοξης ταυτότητά μας καὶ αὐτοσυνειδησίας, ὡς ἀπόγονοι τῶν ἁγίων μας! Μόνο τὸ φῶς τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ μπορεῖ νὰ φωτίσει τὴν καρδιὰ καὶ τὸ μυαλό μας! Ἐκεῖνος μᾶς βεβαίωσε ὅτι εἶναι τὸ Φῶς καὶ ἡ Ζωή, καὶ ὅποιος Τὸν ἀκολουθήσει δὲν θὰ ζήσει ποτὲ στὸ σκοτάδι!
Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη,
βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα
τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος
* Ἰωαν. 8, 36
** ῞Οταν ἔλθει ὁ Παράκλητος, ὅν ἐγώ πέμψω ὑμῖν παρὰ τοῦ Πατρός, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὅ παρὰ τοῦ Πατρὸς ἐκπορεύεται (Ἰωαν. 15,26)
*** Ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε, καὶ οὕτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ (Γαλ.6,2)
—πολλὲς πληροφορίες εἶναι δανεισμένες ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Παρίου ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ
—ἡ διατύπωση τῶν δογμάτων εἶναι ἀπὸ ἐδῶ, καὶ ἀπὸ τὴν ἑπόμενη σελίδα ἐδῶ
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
