«Τὸν κακὸ καὶ χειριστικὸ ἄνθρωπο, ἡ εὐτυχία μας τὸν ἀποσυντονίζει καὶ τὸν πληγώνει! Ὅταν ὁ κακεντρεχὴς νάρκισσος μᾶς βλέπει ὅτι ὑπερβαίνουμε τὶς δυσκολίες καὶ προχωρᾶμε, ἤ ὅτι εἴμαστε ἀγαπητοὶ ἀπὸ τοὺς ὄμορφους ἀνθρώπους ποὺ ἔχουμε δίπλα μας, δὲν τὸ ἀντέχει! Ὑποφέρει ποὺ εἴμαστε καλά!». Ὁ Κλεόνικος γύρισε καὶ μὲ κοίταξε. «Ὁ ἀποδυναμωμένος καὶ μπερδεμένος ἀπὸ τὰ πολλὰ ἐσωτερικὰ κενά, εἶναι ἐλέγξιμος, ἐνῶ τὸν ἄνθρωπο ποὺ νοιώθει πληρότητα, οἱ χειριστικοὶ δὲν μποροῦν νὰ τὸν ἐλέγξουν!». Μόλις ἡ μάνα πῆγε νὰ ξαπλώσει γιὰ λίγο, ὁ ἀδερφός μου ἄρχισε νὰ πλένει τὰ πιάτα, καὶ ἅρπαξα τὴν εὐκαιρία γιὰ νὰ τοῦ πῶ γιὰ τὶς προσβολὲς τοῦ Ἀνδροκλῆ. «Οἱ χειριστικοὶ μποροῦν νὰ χειραγωγήσουν τὸν ἀδύναμο ἄνθρωπο, γιὰ νὰ ἐλέγξουν καὶ νὰ ἐξουσιάσουν τὴν σκέψη του, ἀκόμα καὶ τὴν γνώμη του καὶ τὶς πράξεις του! Ὁ Ἀνδροκλῆς ἐπιχείρησε νὰ μὲ ὑποτιμήσει μπροστὰ στὸν κολλητό μου μὲ ἐκφράσεις ποταπές, “κατηγορώντας με” ποὺ… δὲν ἐνοχλῶ τὰ κορίτσια ἐπειδὴ τὰ σέβομαι. Μὲ προσέβαλε λέγοντάς με —ἄς ποῦμε— “μπέμπη”, ποὺ τρέμει ὅτι θὰ τὸν τιμωρήσει ὁ Θεός, ἀλλὰ ἐγὼ ἔχω τὴν γενναιότητα νὰ πῶ ΟΧΙ, στὸν καθένα ποὺ θέλει νὰ μὲ λερώσει! Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακας λέει, πὼς “εἶναι ἐλεεινὸς ὅποιος πέφτει, ἀλλὰ ἐλεεινότερος ὅποιος παρασύρει κι ἄλλον στὴν πτώση. Διότι καὶ τῶν δύο πτώσεων τὴν ἐνοχὴ καὶ τὴν ἐφάμαρτη ἡδονή, τὶς παίρνει πάνω του”*. Τελικὰ ἔχει δίκαιο ὁ κολλητός μου ποὺ λέει, πὼς ὁ κακεντρεχὴς νάρκισσος πιστεύει ὅτι “θεραπεύεται” ἀπὸ τὸ κακὸ ποὺ προκαλεῖ στοὺς ἄλλους… Στὴν οὐσία ὅμως ναρκώνει τὸν πόνο του, καὶ μουδιάζει τὸ “παράπονό του” ὅτι ἡ ζωὴ τοῦ χρωστάει!».
«Νέστορ ἐμεῖς ποτὲ δὲν θὰ αἰσθανθοῦμε ὀργὴ γιὰ τὶς προσβολὲς ποὺ μᾶς γίνονται, ἄν δὲν θεωροῦμε τὸν ἑαυτό μας ἄξιο γιὰ ἐπαίνους, καὶ ἄν δὲν θεωροῦμε κανέναν ἄνθρωπο, κατώτερο ἀπὸ ἐμᾶς».
Προφανῶς αὐτὰ ἦταν λόγια τοῦ π. Εὐφρόσυνου, τοῦ μακρινοῦ συγγενῆ μας ποὺ μόναζε πάνω ἀπὸ ἑβδομήντα χρόνια. Τώρα ποὺ ὁ Κλεόνικος ἔγινε δεκαοκτάχρονος, ἐπιδιώκει νὰ τὸν ἐπισκέπτεται στὴν Μονή του πολὺ συχνότερα ἀπὸ ἐμένα, ποὺ εἶμαι τρία χρόνια μικρότερος. «Ἐγὼ ἁπλῶς ἐπισημαίνω, ὅτι ὁ νάρκισσος ζεῖ σὰν ναρκωμένος! Ἐκεῖνον ποὺ πέφτει στὸ πάθος τῆς λαγνείας καὶ τὰ σαρκικὰ ἁμαρτήματα, καὶ χάνει τὴν σχέση του μὲ τὸν Χριστό, ὁ ἅγιος τὸν χαρακτηρίζει ὡς “ἐλεεινό”, ἐπειδὴ προηγουμένως ἡ ψυχή του ἔγινε “σαρκική”. Ὁ π. Εὐφρόσυνος εἶπε ὅτι εἶναι δεῖγμα ἐξαίρετου ἡρωισμοῦ ὅταν κάποιος μένει ἁγνὸς στὴν ἐποχή μας, ἐπειδὴ μὲ τὴν δύναμη τῆς πίστης, ὑπερνικᾶ τὴν δύναμη τοῦ ἐνστίκτου! Ἐγὼ τὸ λέω καὶ ἀλλιῶς, ὅτι πρέπει νὰ ἔχουμε τὴν δύναμη γιὰ νὰ σταθοῦμε στὰ πόδια μας!». Δὲν θὰ ἤθελα νὰ μάθαινε ὁ π. Εὐφρόσυνος, ὅτι κάθε τόσο ὁ Ἀνδροκλῆς μὲ ἐξόργιζε, καὶ στὴν προσπάθειά μου νὰ τοποθετοῦμαι κατὰ Θεόν, ἔκανα ἀγῶνα γιὰ νὰ συγκρατῶ τὸν ἑαυτό μου. Ἐπειδὴ δὲν ἤξερα τί ἄλλο μποροῦσα νὰ κάνω, ἔδινα τόπο στὴν ὀργή, προσπαθώντας νὰ ξεχνάω τὶς ἄνανδρες φραστικὲς ἐπιθέσεις. Ὅσο δὲν σκεφτόμουν νὰ λυγίσω στὶς ἀσχήμιες ποὺ μὲ προέτρεπε, ἔκρινα ὅτι δὲν ὑπῆρχε κάτι νὰ πῶ στὸν πνευματικό μου, γιὰ τὸν Ἀνδροκλῆ. «Δυστυχῶς Κλεόνικε, σήμερα δὲν κατάφερα νὰ ῥίξω στὴν λήθη τὶς προσβολές· μόλις ἄρχισε ὁ Ἀνδροκλῆς νὰ ὑπαινίσσεται ὅτι κρατοῦσα τὸν ἑαυτό μου καθαρό, μόνο ἀπὸ ἔλλειψη “δύναμης”, ἔγινε στὸ ἐσωτερικό μου μεγάλη ἀνάφλεξη ὀργῆς! Βέβαια τὸ μετάνοιωσα, καὶ στενοχωρήθηκα ποὺ ἔπεσα κάτω ἀπὸ τὸ “μέτρο δύναμης”, ποὺ συνηθίζω… Γιὰ νὰ καταλάβεις, ὁ λόγος ποὺ ταράχτηκα ἦταν ἡ συκοφαντία τοῦ Ἀνδροκλῆ, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι αὐστηρὸς τιμωρός· ὅταν ἔχεις νὰ κάνεις μὲ ἀγριάνθρωπο, “ὑποχρεωτικὰ” κατὰ καιρούς, θὰ κάνεις κάμποσες μετάνοιες γιὰ νὰ καθαρίσεις ἀπὸ τὴν ταραχὴ ποὺ σοῦ μεταδίδει…».
«Ὅλοι κάνουμε λάθη, ἀρκεῖ νὰ μὴν τὰ βλέπουμε ψευδῶς γιὰ νὰ τὰ κουκουλώνουμε· μερικὲς φορὲς τὰ κάνουμε ἀκόμα καὶ “ἀρετές”, γιὰ νὰ βγάλουμε πρὸς τὰ ἔξω τὴν εἰκόνα τοῦ “ἐνάρετου”. Δὲν πρέπει νὰ παραβλέπουμε ὅτι ἡ ἀξία τῶν κανόνων τῆς Ἐκκλησίας εἶναι παιδαγωγική. Μᾶς βοηθᾶνε στὸ νὰ ἀποκαταστήσουμε τὴν σχέση μας μὲ τὸν Χριστό. Ἀλλὰ ἄν ἔχουμε τοὺς κανόνες σὰν ἕνα ὅριο, ποὺ μόλις τὸ καλύψουμε θεωροῦμε ὅτι γινόμαστε “καλοί”, τότε οἱ κανόνες ἀντὶ νὰ μᾶς ἐλευθερώνουν, μᾶς σκλαβώνουν, καὶ γίνονται ἐμπόδιο στὴν μετάνοιά μας! Ἄν ἔχουμε τὴν ἄρρωστη ἐμπιστοσύνη στὸν ἑαυτό μας κάνουμε ἀρετολογία, ἐπειδὴ δὲν βλέπουμε ὅτι οἱ δυνάμεις μας εἶναι μικρές. Ὅμως ἡ ἀρετὴ πηγάζει ἀπὸ τὸν Χριστό, καὶ πρέπει νὰ ἑνωθοῦμε μὲ Αὐτόν, ποὺ εἶναι ἡ Ἀρετὴ καὶ ἡ Ἁγιότητα! Νέστορ, ἄν τὰ λάθη μας τὰ κάνουμε ΜΕΤΑΝΟΙΑ, βλέπουμε ὅτι ὁ Χριστὸς μᾶς συγχωρεῖ, καὶ μέσα στὴν ἀγάπη Του ἐμεῖς οἱ ἀνάπηροι, ζωοποιούμαστε! Τότε βρίσκουμε τὴν βαθιὰ ἐκτίμηση τοῦ ἑαυτοῦ μας, σὲ ὑπαρξιακὸ ἐπίπεδο. Πρέπει νὰ προσεύχεσαι νὰ σοῦ δίνει ὁ Θεὸς διάκριση. Φωτισμό. Νὰ ζητᾶς νὰ σοῦ δίνει ἀγάπη καὶ κατανόηση γιὰ τὸν Ἀνδροκλῆ, καὶ νὰ προσεύχεσαι γιὰ αὐτόν, γιὰ νὰ βρεῖ βοήθεια. Καταλαβαίνεις τί σοῦ λέω; Κάτσε γιὰ λίγο στὴν καρέκλα». Μὲ εἶδε ἀπρόθυμο, ἀλλὰ κάθησε πρῶτος καὶ μὲ περίμενε. «Μόνο ἕνα πράγμα θέλουμε, τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ἄν δὲν ἀγωνιζόμαστε γι’ αὐτό, καὶ ἁπλῶς ἀπωθοῦμε μέσα μας τὴν ἀδικία ποὺ μᾶς ἔγινε, γιὰ νὰ τὴν περάσουμε στὴν λήθη, τότε γινόμαστε νευρωτικοί! Ἡ καταπόνηση ἀπὸ τὴν πνευματικὴ κακομοιριὰ μᾶς ἐρειπώνει, καὶ στὴν οὐσία ΧΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΑΣ! Παύουμε νὰ ἐμπιστευόμαστε τὸν Χριστὸ καὶ ζοῦμε αὐτὴν τὴν φοβία μαζί Του, τὴν καχυποψία! Ὅταν ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸ πνευματικὸ προσωπεῖο του, ζεῖ τὸν ΨΕΥΔΗ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ, ποὺ οἰκοδομεῖται μέσα ἀπὸ τὴν ἱκανοποίηση τῶν ἐκκλησιαστικῶν κανόνων, προκειμένου νὰ νοιώθει σεσωσμένος, καὶ δὲν νοιώθει σεσωσμένος χάρη στὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ΖΕΙ ΣΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΣΚΛΑΒΙΑ! Μέσα στὴν ἀρρωστημένη ἄσκηση ὁ ἄνθρωπος δὲν ἐλευθερώνεται, καὶ ἀπὸ τὴν ἔλλειψη ἐσωτερικῆς ἀνάπαυσης, μετὰ ὁδηγεῖται μὲ ὁρμὴ στὶς ἁμαρτίες, ἰδιαιτέρως τὶς σαρκικές! Αὐτὸ τὸ ἐσωτερικὸ “σφίξιμο” εἶναι ποὺ τοῦ φέρνει τὴν λαγνεία, καὶ τὶς πτώσεις σὲ κάθε εἴδους μολυσμὸ…».
Μόλις ἄκουσα τὴν μισητὴ λέξη “προσωπεῖο”, ἡ καρδιά μου τινάχτηκε σὰν νὰ χτυπήθηκε ἀπὸ σφαίρα! «Κλεόνικε, ὅταν σκέφτομαι τὴν λέξη “προσωπεῖο”, φέρνω στὸ μυαλό μου τοὺς ΕΠΙΓΕΙΟΥΣ ΕΚΠΕΣΟΝΤΕΣ, καὶ τὶς “τοῦμπες” ποὺ ἔκαναν μπροστὰ στοὺς “ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΤΕΣ” ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ, τὴν ὥρα ποὺ τοὺς ἔλεγαν: “Σᾶς… ἀπολαύσαμε καὶ σᾶς χαρήκαμε ποὺ ἔχετε διάθεση νὰ ἀκούσετε τὸν… πνευματικὸ λόγο(!), καὶ αὐτὸ εἶναι πολὺ θετικό!”». Στὴν ἑπόμενη σκέψη, ἡ ψυχή μου στέγνωσε· τί προσπαθοῦσε νὰ μοῦ πεῖ ὁ ἀδερφός μου; Ὅτι βρίσκομαι στὴν ἴδια πλάνη μὲ τοὺς “διακόνους” τοῦ Χριστοῦ ποὺ Τὸν ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΟΥΝ; Ποὺ κουκουλώνουν τὰ λάθη τους κάνοντάς τα “ἀρετές”, καὶ περιμένουν τὴν… “ἀναγνώριση” τοῦ κόσμου γιὰ νὰ “ΕΞΙΣΟΡΡΟΠΗΣΟΥΝ” τὴν “εἰκόνα τους”; Συγκλονισμένος παρακολούθησα τὴν μνήμη, ποὺ ἔδινε τὴν δική της συντριπτικὴ μαρτυρία: «Ὁ π. Εὐφρόσυνος εἶχε πεῖ στὸν πατέρα, ὅτι μόλις κάνουμε μία μεγάλη προσπάθεια γιὰ νὰ πετύχουμε τὴν “νομιμότητά μας” σύμφωνα μὲ τοὺς ἠθικοὺς κανόνες, γιὰ νὰ νοιώθουμε “αὐτάρκεις”, ἀφ’ ἑνὸς στὸ ἑξῆς ζοῦμε ἕναν καταναγκασμὸ μὲ κέντρο τὴν τήρηση τοῦ νόμου, ἀφ’ ἑτέρου μᾶς γεννιοῦνται ἄρρωστες ἐνοχές, ποὺ μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὴν μετάνοια…». Πῶς δὲν τὰ ἔβλεπα στὸν ἑαυτό μου ὅλα αὐτὰ τὰ ἀγκάθια; «Καὶ ὅτι προκειμένου ὁ “αὐτάρκης”νὰ προστατεύσει τὸν ΨΕΥΔΗ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ, μόλις χάσει τὴν ἰσορροπία του προβάλλει συνεχῶς τὰ “καλά του”, ὡς ἕνα κουκούλωμα τοῦ ἄσχημου ἑαυτοῦ του! Δηλαδὴ πολλὲς φορὲς ἐξασκοῦμε τὸ καλό, ὄχι ὡς ἀγαπητικὴ σχέση μὲ τὸν Θεό, ἀλλὰ ὡς ψυχαναγκαστικὴ προσπάθεια νὰ ἐπιδείξουμε ἕναν καλὸ ἑαυτό, γιὰ νὰ καλύψουμε τὰ ἐλαττώματα καὶ τὶς μειονεξίες μας… Αὐτὰ ἐγώ, Κλεόνικε, μποροῦσα νὰ τὰ δῶ μόνο στοὺς ἄλλους! Τὸ χειρότερο εἶναι, ποὺ ἡ ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ —τῶν ὁποίων ἀγνοοῦμε τὴν οὐσία καὶ τὸ περιεχόμενο—, γίνεται προκειμένου νὰ συνεχίζουμε νὰ ΛΑΤΡΕΥΟΥΜΕ ΤΟΝ ΨΕΥΔΗ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ! Ὁ πατέρας μοῦ εἶχε ἐξηγήσει πὼς στὴν οὐσία, ὅλη ἡ λατρεία μας μετατρέπεται σὲ λατρεία τῆς “ἀρετῆς”, δηλαδὴ σὲ προσπάθεια οἰκοδόμησης μιᾶς “ἐνάρετης” εἰκόνας τοῦ ἑαυτοῦ μας, ποὺ ὅμως δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὸν Θεό!».
«Αὐτὸ προσπάθησα νὰ σοῦ πῶ, ὅτι ἡ ἐλεεινόλογηση τοῦ ἁγίου τῆς Κλίμακας δὲν εἶναι μόνο γιὰ τὴν λαγνεία. Ὅλα τὰ πάθη μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸν Χριστό, καὶ ἀφήνουν μία ζωὴ ἐν θανάτῳ».
«Μὰ μὲ τὸν ΨΕΥΔΗ ΕΑΥΤΟ ἐπιλέγουμε νὰ ἀλλοιώνουμε τὴν συνείδηση! Στὴν συζήτηση μὲ τὸν πατέρα, ποὺ εἶχε ξεκινήσει ἀπὸ τοὺς ΕΠΙΓΕΙΟΥΣ ΕΚΠΕΣΟΝΤΕΣ, λέγαμε πὼς ἀλλοίωση τῆς συνείδησης εἶναι νὰ δίνουμε στὴν ΑΛΗΘΕΙΑ μιὰ ψευδαίσθηση ΑΡΕΤΗΣ, κάτι ποὺ μᾶς ἀλλοιώνει ὁλόκληρο τὸ ἦθος! Γιὰ παράδειγμα, νὰ λέμε πὼς στὴν ἐποχή μας “δὲν εἶναι δυνατὸν” νὰ τηροῦνται κάποια πράγματα… ΚΑΤΕΒΑΖΟΥΜΕ δηλαδὴ τὸν πήχη τοῦ ἤθους τῆς ζωῆς μας, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ τὸ ἱκανοποιήσουμε καὶ νὰ νοιώθουμε “ἐντάξει” μὲ τὸν ἑαυτό μας. Μὲ τὴν… “ἀναπροσαρμογὴ” τοῦ ἀληθινοῦ ἤθους καὶ τὴν ἀπώθηση τῶν ἐνοχῶν, ἡ προσπάθεια ψευδοῦς καλοσύνης γίνεται τὸ προσωπεῖο μας, καὶ σιγὰ σιγὰ δημιουργεῖται στὴν ψυχή μας ἕνα μεγάλο τραῦμα…». Νόμιζα πὼς ἕνα μαχαίρι κάρφωσε τὴν καρδιά μου, καὶ ἀπὸ τὴν λύπη, ἐκείνη σπαρταροῦσε. «Γιὰ νὰ ὑποτάξει κάποιος τὴν Ὀρθοδοξία, πρέπει πρῶτα νὰ τὴν ΑΛΛΟΙΩΣΕΙ, καὶ μετὰ ἔτσι ἀλλοιωμένη καὶ ταπεινωμένη, νὰ τὴν παραδώσει στοὺς Λατίνους! Εἶναι φρικτὸ ποὺ οἱ ΕΠΙΓΕΙΟΙ ΕΚΠΕΣΟΝΤΕΣ τώρα, ΑΛΛΑΞΟΠΙΣΤΗΣΑΝ γιὰ νὰ στηρίξουν τοὺς “ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΤΕΣ” ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ, στὸν πόλεμο τῆς ἀλλοίωσης τῆς ἑλληνορθόδοξης πίστης μας!».
«Ἐγὼ ὅμως βλέπω πὼς τελευταία καὶ ἐσὺ ἐπηρεάζεσαι ἀπὸ… τὰ αἱρετικὰ φρονήματα τῶν Λατίνων! Μᾶλλον δὲν τὸ συνειδητοποίησες, ὅμως ἄρχισες νὰ “ἀναπροσαρμόζεις” τὸ ἀληθινὸ ἦθος, πρὸς τὴν ἀνηθικότητα τῆς “προσωπικῆς ἀνάπτυξης(!)”, ποὺ προκειμένου νὰ παγιδέψει στὴν λατρεία τοῦ ἑαυτοῦ, ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΕΙ ΣΤΟ ΜΙΣΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΙΠΛΑΝΟ! Βλέπεις, ποὺ ὁ ΨΕΥΔΗΣ ΕΑΥΤΟΣ θέλει νὰ ὑπηρετεῖ τὴν ψευδαίσθηση τῆς “ἀρετῆς” ἀντὶ γιὰ τὴν ἀλήθεια;».
Νόμιζα ὅτι ἔπεσε κεραμίδα στὸ κεφάλι μου! Δὲν μποροῦσα νὰ ἀρνηθῶ ὅτι εἶχα χάσει τὴν χαρά μου, ἀλλὰ ἡ ταραχὴ ἀπὸ τὴν ἀντιπάθεια γιὰ τὸν συμμαθητή μου, δὲν ἐπέτρεπε νὰ διακρίνω ποῦ ἔκανα τὸ λάθος. «Κλεόνικε, πῶς γίνεται αὐτὴ ἡ… “ἀναπροσαρμογὴ” τοῦ ἤθους; Σὲ ποιὸ σημεῖο σταμάτησα νὰ οἰκοδομῶ τὸν ἐν Χριστῷ ἄνθρωπο;».
«Τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ὀφείλουμε νὰ τὴν διαχειριστοῦμε σωστά, ὥστε νὰ γίνει αἰτία νὰ ἀναπτυχθοῦμε βαθύτερα, πνευματικά. Ἄν ὅμως λέμε ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ἐλεήμων, γιὰ νὰ ἁμαρτάνουμε καὶ νὰ δικαιολογοῦμε καὶ νὰ δικαιώνουμε τὸν ἑαυτό μας, αὐτὸ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ῥαθυμία καὶ τὴν χαλάρωση τῆς συνείδησης. Ὁ ἠθικισμὸς καὶ ὁ νομικισμὸς τῶν αἱρετικῶν, εἶναι ἡ ἀποσύνδεση τῆς ἀρετῆς ἀπὸ τὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, τὴν στιγμὴ ποὺ ὑποτίθεται ὅτι “ἀσκοῦνται στὴν ἀρετή”. Αὐτὸ εἶναι δαιμονικὴ προσπάθεια αὐτοδικαίωσης, ἄρα ΕΙΔΩΛΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ! Τότε οἱ ἄνθρωποι παύουν νὰ ἐμπιστεύονται τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου, καὶ ἐμπιστεύονται μόνο τὸ θέλημα τοῦ ΨΕΥΔΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥ ΤΟΥΣ· τῆς ἰδέας ποὺ σχημάτισαν γιὰ τὸν ἑαυτό τους, καὶ ποὺ τρέμουν μὴν τὴν χάσουν… Πιὸ πολὺ διεκδικοῦν τὸν Παράδεισο χάρη στὴν δική τους εἰκόνα, καὶ ὄχι χάρη στὴν σταυρικὴ Θυσία τοῦ Χριστοῦ! Τὸ ἄγχος μέσα στὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, ὁ φόβος, ἡ ἀνασφάλεια, ἡ προσπάθεια προστασίας τοῦ ἑαυτοῦ τους, εἶναι ἐπειδὴ δὲν πιστεύουν στὸν Θεό, ἀλλὰ πιστεύουν στὸν ἑαυτό τους! Και ἐπειδὴ φοβοῦνται μὴν γκρεμιστεῖ αὐτὸ τὸ εἴδωλο, ὁ ΨΕΥΔΗΣ ΕΑΥΤΟΣ ΤΟΥΣ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΔΕΧΤΟΥΝ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΩΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΙΑΣΗΣ, ἐπειδὴ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΤΗΣ ΕΙΔΩΛΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥΣ! Ἡ μετάνοιά μας σημαίνει παραδοχὴ τῆς ἀποτυχίας καὶ συντριβὴ μπροστὰ στὸ Πρόσωπο ποὺ προσβάλαμε, δηλαδὴ τὸν Χριστό! Γιὰ νὰ διώξουμε τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν ζωή μας, προχωρᾶμε στὴν “αὐτοκάθαρση”· προκειμένου νὰ σώσουμε τὴν εἰκόνα μας ἀπὸ τὶς ἐνοχές, λειτουργεῖ τὸ σχῆμα τῶν δικαιολογιῶν καὶ τῆς ἀπώθησης τῶν ἐνοχῶν, ὥστε νὰ ποῦμε στὸν πνευματικό μας ὅτι ἁμαρτήσαμε, ἀλλὰ ἀπὸ μόνοι μας ἤδη κάναμε νηστεῖες καὶ πολλὲς μετάνοιες…».
«Δηλαδή, ὅσο δὲν προχωρᾶμε σὲ εἰλικρινῆ μετάνοια, ἡ ψυχή μας στερεῖται τὴν ἴαση ἀπὸ τὸ Αἷμα τοῦ Ἐσταυρωμένου Χριστοῦ! Πιστεύοντας ὅτι “αὐτοκαθαιρόμαστε” μὲ τὰ ἀλαζονικὰ ἀντίδοτα ποὺ ἐφευρίσκει ὁ ΨΕΥΔΗΣ ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ, ἐκεῖνος μᾶς ΠΡΟΔΙΔΕΙ…».
«Νέστορ, ἡ ἁμαρτία τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι ὅτι πορνεύει, ἤ μοιχεύει ἤ σκοτώνει, ἀλλοῦ βρίσκεται ἡ ἁμαρτία. Ὁ Θεὸς ἤλεγξε τὸν Κάιν ἄλλὰ ὄχι μόλις ἔκανε τὸν φόνο· ἐξ αἰτίας τῆς ἀναίδειάς του τὸν τιμώρησε. Ἀντὶ νὰ πεῖ πρῶτος τὴν ἁμαρτία του στὸν Θεό, Τοῦ εἶπε, “εἶναι πολὺ μεγάλη ἡ ἁμαρτία μου γιὰ νὰ συγχωρηθεῖ!”, σὰν νὰ ἔβαλε “ὅρια” στὴν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ. Σὰν νὰ ἦταν φταίχτης ὁ Θεός, ποὺ δὲν ἦταν “ἀρκετὰ” Φιλάνθρωπος… Δὲν εἶναι αὐτὸ ξεδιαντροπιὰ καὶ αὐτοδικαίωση; Ἔπρεπε νὰ πεῖ, ΦΤΑΙΩ! Ἄλλο νὰ ἁμαρτάνουμε καὶ ἄλλο νὰ εἴμαστε ξεδιάντροποι καὶ ἀναιδεῖς καὶ ἀσεβεῖς! Ὁ Θεὸς δὲν ἀποστρέφεται τόσο ἐκεῖνον ποὺ ἁμαρτάνει, ὅσο ἐκεῖνον ποὺ δὲν ντρέπεται! Ποὺ δὲν ἔχει τὸ θάρρος νὰ ὁμολογήσει τὴν ἁμαρτία του. Στὴν πραγματικότητα, δὲν μᾶς τιμωρεῖ ὁ Θεός, ἡ ἴδια ἡ ἁμαρτία μᾶς τιμωρεῖ! Τὸ ἀνθρώπινο γένος δὲν ἔπεσε ἐπειδὴ ἡ Εὔα πῆρε τὸν ἀπαγορευμένο καρπό. Ἡ πτώση τῶν Πρωτοπλάστων ἦταν ποὺ τοὺς φώναζε ὁ Θεός, καὶ ἐκεῖνοι δὲν Τὸν ἐμπιστεύτηκαν, ἀλλὰ πῆγαν καὶ κρύφτηκαν! Ἡ οὐσία τῆς ἁμαρτίας τους ἦταν, ποὺ δὲν πίστευαν ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι Πατέρας ποὺ συγχωρεῖ, καὶ δὲν πίστευαν στὴν ἀγάπη καὶ τὸ ἔλεός Του! Ἄν πήγαιναν καὶ Τοῦ ἔλεγαν, “συγγνώμη ποὺ προδώσαμε αὐτὸ ποὺ μᾶς εἶπες νὰ κάνουμε”, δὲν θὰ εἴχαμε τὴν πτώση. Ἐν ὀλίγοις, ἡ ἁμαρτία εἶναι ὄχι μόνο αὐτὸ ποὺ κάνουμε, ἀλλὰ Η ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ ΜΑΣ. Ἡ αὐθάδειά μας…».
«Ξέρεις τί κατάλαβα; Ἄν φοβόμαστε νὰ ποῦμε ὅτι ΑΠΟΤΥΧΑΜΕ, καὶ φοβόμαστε νὰ ποῦμε τὸ ΗΜΑΡΤΟΝ, ἀλλὰ προτιμᾶμε νὰ μιλᾶμε γιὰ τὴν… “δύναμη” τοῦ ἑαυτοῦ μας νὰ “αὐτο-θεραπεύεται”, ἡ πτώση εἶναι δαιμονική! Μόλις διασαλεύεται ἡ σχέση μας μὲ τὸν Χριστό, ΧΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΑΣ, καὶ ἀντιγράφουμε τὸν τρόπο ζωῆς τῶν ἄλλων. Ὅταν δὲν ἔχουμε μετάνοια, δὲν ἔχουμε καθόλου ἐπαφὴ μὲ τὴν πραγματικότητα τοῦ ἑαυτοῦ μας”…».
«Πατέρα Εὐφρόσυνε, ὁ Φρόιντ ἐξίσωσε τὴν “εὐτυχία”, μὲ τὴν καταπράυνση τῆς ψυχικῆς ὀδύνης. Εἶπε ὅτι τὰ διάφορα ναρκωτικὰ εἶναι “ἀπαραίτητα” στὸν ἄνθρωπο, ποὺ τὸν ναρκώνουν καὶ γιὰ λίγο τὸν κάνουν ἀνίκανο γιὰ κάθε συναίσθημα». Ἐγὼ ζήτησα νὰ φιλοξενηθῶ στὴν Μονή, κάτω ἀπὸ τὴν ἴδια στέγη μὲ τοὺς εὐλαβεῖς ἐπίγειους ἀγγέλους, ποὺ ἔχουν ἀγαπήσει τὸν Κύριο μὲ ὅλη τὴν καρδιά τους καὶ μὲ ὅλη τὴν ἰσχύ τους. Προσκυνοῦν τὸν Κύριο καὶ Θεό, καὶ Αὐτὸν μόνο λατρεύουν, καὶ σ’ Αὐτὸν εἶναι προσκολλημένοι. Τώρα ποὺ τελειώσαμε τὴν γενικὴ συζήτηση γιὰ τὰ διάφορα πράγματα, καὶ περιέγραψα στὸν σεβαστὸ πατέρα, πῶς ἀπωθοῦσα μέσα μου τὶς προσβολὲς τοῦ Ἀνδροκλῆ, σκεφτόμουν νὰ τοῦ θέσω τὸ βασικὸ ἐρώτημά μου. «Ὅμως ΛΗΘΑΡΓΟΣ, δηλαδὴ πνευματικὴ νάρκωση εἶναι καὶ ἡ ἀμέλεια, ὅπως καὶ ἡ ῥαθυμία. Ἡ ναρκωμένη συνείδηση δὲν ξεχωρίζει ἄν κάτι εἶναι καλὸ ἤ κακό. Γενικὰ ὁ ναρκωμένος δείχνει νὰ μὴν αἰσθάνεται —ὅπως ὁ νεκρός, ποὺ ζεῖ στὸ “περιθώριο” τῆς ζωῆς—, καὶ ἐννοεῖται πὼς ΑΛΛΟΙ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ “ΜΟΙΡΑ ΤΟΥ”· μὲ τὴν ἔννοια ὅτι αὐτοὶ θὰ ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΝ ΝΑ ΚΑΘΟΡΙΣΟΥΝ τὴν ζωή του, ὑποβιβάζοντάς την ἔτσι σὲ ΠΡΩΤΟΓΟΝΗ. Εἴχατε πεῖ στὸν ἀδερφό μου, ὅτι οἱ ἄνθρωποι στὴν ἐποχή μας εἶναι σὰν νὰ τοὺς δίνει κάποιος μία “οὐσία”, ποὺ τοὺς κάνει νὰ μὴν ἔχουν ἐπίγνωση ὅτι ἁμαρτάνουν, νὰ μὴν ἔχουν καμία τύψη καὶ καμία ντροπή, δηλαδὴ ΤΟΥΣ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟΣΤΑΤΕΣ! Εἴπατε ἀκόμα πὼς ὅσοι κάνουν τάχα κάποια θρησκευτικὰ καθήκοντα, ἐπίσης ἐμποτίζονται λίγο λίγο μὲ αὐτὴ τὴν “οὑσία” τῆς τελείας ἀποστασίας, καὶ ὅπως ἀποναρκώνονται, χάνουν τὴν αἴσθηση ὅτι ΕΙΝΑΙ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ποὺ θὰ Τοῦ δώσουν λόγο. Στὴν ἡλικία μου, τί πρέπει νὰ ξέρω ἤ νὰ προσέχω, ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΟΥ στὴν μάχη μὲ τὸν ΨΕΥΔΗ ΕΑΥΤΟ;».
«Νέστορ, ἡ ἁμαρτία δὲν εἶναι ἁπλῶς ὅτι ἁμαρτάνεις. Σὲ κάνει νὰ μὴν θέλεις τὸν Ἴδιο τὸν Θεό! Ὁ ΨΕΥΔΗΣ ΕΑΥΤΟΣ ἀγνοεῖ τὴν πραγματικότητα, τὴν περιφρονεῖ καὶ τὴν πολεμάει. Γιὰ παράδειγμα, τὸ φροϋδικὸ σχῆμα ἐξαντλεῖται στὶς ὁρμὲς τοῦ σώματος, καὶ δὲν ἀφήνει χῶρο γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τοῦ φαινομένου, ποὺ λέγεται “κρίση” τῆς ἐφηβικῆς ἡλικίας· ποὺ στοχεύει στὴν προοδευτικὴ συνείδηση μιᾶς αὐτόνομης προσωπικότητας. Κατὰ τὸ διάστημα τῆς “κρίσης” αὐτῆς, παιδί μου, συντελεῖται ὅλη ἡ δημιουργία τῆς αὐτεπίγνωσης στὸν ἄνθρωπο! Ὁλόκληρος ψυχικὸς κόσμος διαπλάθεται καὶ ἀναπτύσσεται, μὲ μία ἀέναη ῥοὴ γεγονότων, τὰ ὁποῖα τὸ σύμπαν ὁλόκληρο δὲν χωράει γιὰ νὰ τὰ περικλείσει. Ἡ προσωπικότητα διαμορφώνεται καὶ ὁ ἔφηβος προετοιμάζεται γιὰ τὴν προσπάθεια τακτοποίησης σὲ μία ζωὴ ἀληθινή, καὶ ὄχι κατὰ συνθήκη, συμβατικὴ προσαρμογή. Ἡ ἐντιμότητα στὴν σκέψη, ἡ θαρραλέα ἀντιμετώπιση τῶν γεγονότων, ὁ πόλεμος ἐναντίον κάθε ἀνεπιθύμητου χαρακτηριστικοῦ τῆς προσωπικότητάς του, καὶ ὁ ἀγώνας γιὰ τὴν μετατροπὴ τῶν κατώτερων συναισθηματικῶν ἀντιδράσεών του σὲ ἀνώτερες ἀντιδράσεις, ἀνοίγουν τὸν δρόμο τῆς καλῆς προσαρμογῆς. Ἀπὸ τὴν ἱκανότητα τοῦ ἐφήβου στὰ παραπάνω, θὰ ἐξαρτηθεῖ καὶ ἡ ἀξία τῆς προσωπικότητάς του. Ἐσὺ βρίσκεσαι στὸ μεσαῖο στάδιο τῆς “κρίσης”. Τὸ πρῶτο ἐκτείνεται ἀπὸ τὸ δωδέκατο ὥς τὸ δέκατο τέταρτο ἔτος, ὅπου οἱ ἀναμνήσεις καὶ τὰ ὁρμέμφυτα τῆς παιδικῆς ἡλικίας, ἀναμεμιγμένα μὲ τὶς ἀναλαμπὲς τῆς ἐνηλίκου ἀνεξαρτησίας, ἀναπτύσσονται γιὰ νὰ ὀργανωθοῦν καλύτερα λίγο ἀργότερα. Τὸ μεσαῖο στάδιο, ἀπὸ τὰ δεκαπέντε ἔτη ὥς τὰ δεκαεφτά, εἶναι αὐτὸ τῆς ἀναδιοργανώσεως, ὅπου οἱ νέοι θέλουν νὰ παρουσιάσουν τὴν νέα προσωπικότητα, ποὺ ἀνακάλυψαν στὸν ἑαυτό τους. Εἶναι μέγα θαῦμα ὅταν ψηλαφοῦν τὰ αἰσθήματα καὶ τὰ βιώματα τῆς τιμιότητας, καὶ γενικά τῶν ἀνώτερων ἀξιῶν, καὶ τὶς κατακτοῦν μὲ μία συνεπῆ πλέον γραμμὴ στὴν ζωή τους. Ἡ ἀνοικοδομητικὴ περίοδος ἀπὸ τὰ δεκαεφτὰ ἔτη ὥς τὰ εἰκοσι δύο, εἶναι ἡ προσαρμογὴ στὴν ἐνηλικη ζωή, ὅπου μὲ τὴν σώφρονα, καλὴ ἀγωγὴ τῶν γονέων, ἐπιτυγχάνεται ἡ ὁμαλὴ ἀνεξαρτησία».
«Καὶ ὁ πατέρας μου λέει, πὼς ἡ ἐφηβεία κατέχει ἐκείνη τὴν διαμορφωτικὴ δύναμη, ποὺ ἄν ἐμπλουτισθεῖ μὲ τὴν ἀπαραίτητη στοργή, γνώση, ἐπιμέλεια καὶ σύνεση, θὰ παίξει τὸν ἀποφασιστικὸ ῥόλο στὴν διαμόρφωση τῆς ἐφηβικῆς προσωπικότητας. Θεωρεῖ ὡς ἐπιτυχία ἀνέλιξης τῆς ἐφηβείας, τὴν ΥΠΟΤΑΓΗ καὶ τὴν ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΩΝ ΕΠΙΜΕΡΟΥΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΩΝ, ἔχοντας ὡς κέντρο τὴν ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΞΙΑ».
«Πολὺ σωστά! Ἡ στάση ποὺ θὰ κρατήσει ὁ ἔφηβος νέος ἀπέναντι στὴν πραγματικότητα, Νέστορ, γιὰ τὴν οἰκοδομὴ τῆς προσωπικότητάς του, ἐπιδρᾶ στὴν πρακτικὴ προσαρμογή του στὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς. Οἱ ἐπιτυχεῖς λύσεις τῶν προβλημάτων τῆς νεανικῆς ἡλικίας, ἐπιτρέπουν τὴν ἐκδήλωση τῆς πρωτοβουλίας καὶ τὸ αἴσθημα τῆς ἀσφάλειας, ποὺ συμβάλλουν τὰ μέγιστα στὴν ψυχική ὑγεία του. Γενικῶς, τὴν στιγμὴ ποὺ κάποιος καταβάλλει προσπάθεια γιὰ νὰ πετύχει κάτι ἀλλὰ συναντᾶ ἀντίσταση, δύο ἀντίθετες δυνάμεις συγκρούονται μεταξύ τους, ἀγωνίζονται, ὥστε ἡ προσωπικότητα νὰ πάρει θέση. Ἡ πρώτη δύναμη εἶναι ἡ τάση τοῦ ἀνθρώπου ΝΑ ΕΚΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΣΚΟΠΟ ΤΟΥ, καὶ ἡ ἄλλη δύναμη εἶναι τὸ ὁποιοδήποτε ἐμπόδιο. Κατὰ τὴν σύγκρουση, ἡ τάση εἶναι τόσο μεγαλύτερη ὅσο ὁ ἄνθρωπος συνειδητοποιεῖ τὸ ἐμπόδιο. Τέρμα στὴν σύγκρουση αύτή, δίνεται μόνο ὅταν ὁ ἄνθρωπος φτάσει στὴν ΛΥΣΗ ΤΗΣ. Ἄν δὲν ἐκτελέσει τὸν σκοπὸ ποὺ ἐπιδιώκει, τοῦ μένει μία κατάσταση ΑΝΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΟΥ. Ἄν δὲν ἐκπληρωθεῖ ἠ ἰσχυρὴ τάση πρὸς λύση, ἡ ἀνάγκη, ΔΕΝ ΑΦΗΝΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΗΣΥΧΟ! Ἡ ἐπιτυχία πάλι, ἀναβιβάζει τὸ ἐπίπεδο τῶν ἀξιώσεων τοῦ ἀνθρώπου. Ἀντιθέτως, ἡ ἀποτυχία ὑποβιβάζει καὶ ἀντικαθιστᾶ τὸ πραγματικὸ ἔργο, μὲ ὑποκατάστατα, ποὺ δὲν ἀρκοῦν γιὰ νὰ δώσουν στὸν ἄνθρωπο ἐλευθερία. Βρισκόμαστε δηλαδὴ μπροστὰ σὲ δύο δρόμους· εἴτε θὰ αὐξήσουμε τὶς ἀξιώσεις μας, γιὰ νὰ ὑψωθοῦμε περισσότερο, εἴτε θὰ τὶς ἐλαττώσουμε, γιὰ νὰ σωθοῦμε ἀπὸ τὴν ἀποτυχία».
«Φυσικά, πάτερ, ὁ μεγάλος σκοπὸς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι νὰ βαδίζει τὴν ὁδὸ πρὸς τὴν Πηγὴ τῆς Ζωῆς, τὸν Χριστό».
«Βεβαιότατα! Ἐκτὸς κι ἄν ὑψωθεῖ ὁ ΨΕΥΔΗΣ ΕΑΥΤΟΣ, ὁ ΠΑΛΑΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ποὺ πολεμάει τὴν πνευματικὴ προκοπή. Ἐνώπιον τῶν ἐμποδίων, ὁ ἄνθρωπος, ἐφ’ ὅσον δὲν ἐπιτυγχάνει τὴν λύση τῶν συγκρούσεων, προσπαθεῖ ΝΑ ΠΕΡΙΣΩΣΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ, καὶ “περιφράσσεται” μέσα του σχηματίζοντας μία “ἐγκύστωση”, ποὺ εἶναι ὁ ναρκισσισμός. Ὁ ὁποῖος δὲν ἀποτελεῖ φυσιολογικὴ κατάσταση “ἄμυνας”, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ναρκισσισμὸς εἶναι ἐξαιρετικὰ ἐπικίνδυνος γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀνάπτυξη τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἰσχυρὴ ἀνικανοποίητη τάση ἐξακολουθεῖ νὰ πιέζει τὸν ἄνθρωπο γιὰ λύση. Ἡ συνέχιση τῆς συγκρούσεως —ὑπὸ τῆν τυραννία τοῦ ναρκισσισμοῦ πλέον— μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει σὲ διαταραχὲς τῆς συγκίνησης, ποὺ εἶναι ΠΡΩΤΟΓΟΝΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΩΣ ΤΩΝ ΤΑΣΕΩΝ. Ἀφοῦ δὲν καταφέρνει νὰ ἀπελευθερωθεῖ πρὸς μία κατεύθυνση, ΕΚΤΡΕΠΕΤΑΙ τὸ ἄτομο πρὸς ὅλες τὶς κατευθύνσεις, ἀκόμα καὶ ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ του, ἐναντίον τοῦ κόσμου, ἐναντίον τοῦ ἀντικειμένου τῆς συγκρούσεως. Τέτοιες ἄλυτες συγκρούσεις παίζουν τὸν μεγαλύτερο ῥόλο στὴν ἐφηβικὴ ἀνηθικότητα, ἐγκληματικότητα καὶ ἀλητεία. Ὁ ἔφηβος ζητάει μία ὁποιαδήποτε ἐπιτυχία, ἀλλὰ ὁ τρόπος ποὺ ἐπιδιώκει τὴν λύτρωση εἶναι ἀνώμαλος, καὶ ὄχι μόνο δὲν ἀποτελεῖ λύση τῆς συγκρούσεως, ἀλλὰ ἐπιφέρει μεγαλύτερη ἐπιπλοκή! Ἡ ἐπιθυμία τῆς ΥΠΟΧΩΡΗΣΕΩΣ ἀπὸ τὶς δύσκολες ἀπαιτήσεις τῆς ζωῆς, καὶ τῶν συγκρούσεων ποὺ αὐτὴ γεννάει, εἶναι δυνατὸν νὰ προκαλέσουν μία ἀπόπειρα νὰ ἀπολαύσουν οἱ ἔφηβοι στὴν φαντασία τους, αὐτὸ τὸ ὁποῖο ἡ σκληρὴ πραγματικότητα ἀρνεῖται. Ὄμως μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, “ΠΑΡΑΚΑΜΠΤΕΤΑΙ” Η ΑΝΑΓΚΗ ΤΗΣ ΟΜΑΛΗΣ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗΣ! Ὅταν καλό μου, μιὰ τέτοια κατάσταση μέσα στὴν φαντασία, προχωρήσει σημαντικά, ὁ νεαρὸς μπορεῖ νὰ χάσει κάθε ἐπαφὴ μὲ τὸν πραγματικὸ κόσμο!».
«Μὰ ὅταν ὁ ἄνθρωπος περάσει ἀπὸ τὴν παιδικὴ ἡλικία, κατευθείαν στὸν τρόπο ζωῆς τῆς “ἐνήλικης”, χωρὶς νὰ βρεῖ τὴν δική του θέση στὴν ζωή, τὴν δική του ὑπόσταση, γιὰ νὰ εἶναι σὲ θέση νὰ ἀκολουθεῖ τὴν πορεία του ἀποκλειστικὰ μὲ τὸν δικὸ του βηματισμό, θὰ νομίζει πὼς ζωὴ εἶναι τὸ περιβάλλον τῶν συσκευῶν ποὺ τὸν περιστοιχίζουν! Μὲ τὴν φυγή, μέσα στὴν φαντασία βλέπει ὅτι ἡ ΑΛΗΘΕΙΑ, ἡ ΘΕΛΗΣΗ καὶ ἡ ΣΚΕΨΗ θεωροῦνται περιττές, καὶ ὁ ἄνθρωπος λειτουργεῖ ἄβουλα μπροστὰ στὰ ἔνστικτα… Ὁπότε, μιλᾶμε γιὰ συνείδηση ποὺ ναρκώνεται!».
«Ὅσο ζοῦμε βιώνουμε τὸν πόλεμο τοῦ κακοῦ κατὰ τοῦ καλοῦ, ἄρα ὡς πλάσματα τοῦ Χριστοῦ, ὀφείλουμε νὰ ὑπερασπιζόμαστε τὴν αἰώνια ἀξία μας. Ἡ προσωπικότητά μας καλεῖται νὰ ἔρθει στὸ μέσον αὐτοῦ τοῦ πολέμου, καὶ νὰ ΔΩΣΕΙ ΤΗΝ ΛΥΣΗ. Στὸν πόλεμο τῆς βαναυσότητας τῶν προσβολῶν ἐκείνου τοῦ ἀγοριοῦ, κατὰ τοῦ χρηστοῦ ἤθους σου, βλέπεις ὅτι γίνεται πάλη μεταξὺ τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ. Ἡ προσωπικότητά σου θὰ δώσει τὴν λύση, ὄσον ἀφορᾶ τὴν στάση ποὺ θὰ τηρήσεις στὴν ὅλη κατάσταση. Ἄν εἶναι μέλημά σου τὸ πῶς θὰ κρατήσεις τὸν Θεό μέσα σου, Ἐκεῖνος θὰ σὲ ἐνδυναμώνει καὶ δὲν θὰ φοβᾶσαι τίποτα. Ἄν ἀντιμετωπίζεις τὴν κάθε δυσκολία ἔντιμα καὶ ταπεινά, ἡ πίστη θὰ σοῦ ξεκαθαρίζει τὴν στάση ποὺ πρέπει νὰ τηρήσεις. Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ Ἀλήθεια, καὶ τὰ τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἀλήθεια. Ἀπὸ τοὺς καρποὺς δείχνουμε ἄν ἀγαπᾶμε τὸν Χριστό, καὶ ἄν βάζουμε τὸν ἄλλον πιὸ πάνω ἀπὸ ἐμᾶς. Ἄν ἔχουμε πραότητα, ἀνεκτικότητα, συγχωρητικότητα, ὑπομονή, μετάνοια, ἐλπίδα, πιανόμαστε ἀπὸ τὴν ἀλήθεια γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγεῖ ἀπὸ τὴν γῆ, στὴν αἰωνιότητα!».
«Πάτερ, οἱ γονεῖς μου λένε πὼς ὅποιος ἀγαπάει τὸν ἑαυτό του καὶ τὴν φιλαυτία του, καὶ δὲν ἀγαπάει τὸν Χριστό, τελικὰ θὰ παρασυρθεῖ στὴν πλάνη. Ἀντιθέτως, ἄν ἀγαπάει κάποιος τὸν Χριστό, πιστεύει καὶ ἐλπίζει σὲ Αὐτόν, τότε ἡ ἀλήθεια μέσα του δὲν θὰ σαλεύεται οὔτε στοὺς μεγαλύτερους πειρασμούς! Ὅμως δὲν μπορῶ νὰ κρύψω ὅτι ἔρχονται στιγμές, ποὺ τὰ τοῦ Θεοῦ μὲ δυσκολεύουν. Ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός μου “χαίρεται” μὲ τὸ ἐγώ του…».
«Πίσω ἀπὸ τὸ ἐγὼ κρύβεται ὁ σατανᾶς. Ἐμεῖς πρέπει νὰ ταπεινωνόμαστε ΠΡΙΝ συναντήσουμε μικρὲς ἤ ἀνυπέρβλητες, δυσθεώρητες δυσκολίες. Ὅλα αὐτὰ ποὺ ἐπιτρέπει ὁ Κύριος δὲν μποροῦν νὰ μᾶς βλάψουν. Ἴσα ἴσα θὰ μᾶς ὠφελήσουν, ἄν πιστεύουμε στὸν Χριστό, ἀφοῦ Ἐκεῖνος κυβερνάει τὸν κόσμο. Εἶναι πάνω ἀπὸ ὅλα καὶ ΔΕΣΠΟΖΕΙ! Ἐφόσον ὁ ἄνθρωπος ἔχει μέσα του τὴν ἁμαρτία, θὰ φτάσει τελικὰ στὴν ἀλήθεια ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ποὺ τοῦ δημιουργεῖ τὸ περιβάλλον, πρωτίστως ὅμως ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός του. Ἄν δὲν περάσουμε μέσα ἀπὸ ὅλες τὶς δοκιμασίες ποὺ θὰ χρειαστεῖ νὰ περάσουμε, δὲν θὰ ξεκαθαρίσουμε μέσα μας: εἴμαστε Χριστιανοί, ἤ δὲν εἴμαστε; Περνώντας ὅ,τι εἶναι ἀναπόφευκτο νὰ περάσουμε, θὰ δοῦμε τελικὰ ἄν εἴμαστε ψωμωμένος κόκκος σίτου, ἤ κόκκος νεκρός! Θὰ δοῦμε δηλαδὴ ΑΝ ΕΧΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, Ἤ ΟΧΙ! Ὅσοι καθαρίσουν καὶ παραμείνουν σίτος τοῦ Χριστοῦ, θὰ ἀλεστοῦν καὶ θὰ γίνουν ΑΡΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ! Γι’ αὐτὸ Νέστορ, πρέπει ἀπὸ τώρα νὰ ξεπεράσουμε τὸν ἑαυτό μας! Διαφορετικὰ θὰ ἔχουμε αὐτὸ τὸ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ, ποὺ δίνει καταφύγιο στὸν ΠΑΛΑΙΟ ΑΝΘΡΩΠΟ!».
«Τώρα μάλιστα, καταλαβαίνω πῶς πρέπει νὰ πάρει θέση ἡ προσωπικότητά μου, ἀπέναντι στὸ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ! Ὁ ΠΑΛΑΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΤΕ δὲν μᾶς ῥωτάει τί θέλουμε καὶ τί δὲν θέλουμε, ἐπειδὴ ΕΙΝΑΙ ΤΥΡΑΝΝΟΣ! Οἱ συγκρούσεις μαζί του εἶναι τὰ πολυτιμότερα μέσα γιὰ τὴν οἰκοδομὴ εὐγενῶν χαρακτήρων, καὶ δυνατῶν προσωπικοτήτων ποὺ ἀναπτύσσουν τὴν κρίση, τὴν λογική, τὴν διάκριση καὶ τὴν σοφὴ ἐπιλογή!».
«Οἱ συγκρούσεις μὲ τὸν ΠΑΛΑΙΟ ΑΝΘΡΩΠΟ εἶναι ἀναπόφευκτες στὴν ζωὴ τοῦ ἐφήβου, καὶ τὸ ἔργο τῆς ἀγωγῆς εἶναι νὰ τοῦ διδάξει πῶς νὰ τοποθετεῖται ὀρθῶς, γιὰ νὰ μὴν διαταράσσει τὴν ὁμαλὴ λειτουργία τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ πνεύματός του. Ἄν δὲν βοηθήσουμε τὸν ἔφηβο, τότε ὑποπίπτουμε σὲ σφάλματα ἀγωγῆς, τὰ ὁποῖα μαρτυροῦν ΕΛΛΕΙΨΗ ΓΝΩΣΕΩΣ καὶ ΑΓΑΠΗΣ. Ἄν δὲν μάθει ἀπὸ νεαρὸς ΝΑ ΔΙΝΕΙ ΛΥΣΗ στὶς συγκρούσεις ἀπὸ τὶς καθημερινὲς δυσκολίες, στὴν συνέχεια ἀδυνατεῖ νὰ ἔχει ζωὴ δημιουργική. Ἡ σὐγκρουση ποὺ παραμένει μέσα του χωρὶς λύση καὶ χωρὶς λύτρωση, θὰ εἶναι τὸ ἀγκάθι ποὺ ἐμποδίζει τὴν ὁλοκλήρωση τῆς προσωπικότητάς του. Ἐνδέχεται ἀκόμα νὰ καταλήξει μὲ ψυχικὲς ἀνωμαλίες, ποὺ μπορεῖ νὰ μὴν τὸν ὁδηγήσουν στὸ ψυχιατρεῖο, ἐπηρεάζουν ὅμως τὸν χαρακτῆρα του. Φυσικά, παιδί μου, ὅταν ἡ σύγκρουση παρατείνεται, ἤ ἀντιμετωπίζεται τυφλὰ καὶ ἀσυλλόγιστα, μπορεῖ νὰ ἔχει συνέπειες στὴν διαμόρφωση τῆς προσωπικότητας. Ἕνα ἀπὸ τὰ σπουδαιότερα μαθήματα ποὺ πρέπει νὰ μάθει ὁ ἔφηβος, εἶναι ἡ ὀρθὴ καὶ ἐπιτυχημένη χειραγώγηση τῶν συγκινησιακῶν ἀγώνων του. Ὑπάρχουν χρήσιμες καὶ ἄχρηστες συγκρούσεις· καὶ πρέπει νὰ μάθει ὁ νέος νὰ μετατρέπει τὶς συγκρούσεις του, ἐκτιμώντας μὲ ἀκρίβεια τὸ τί συμβαίνει γύρω του, κατευθύνοντας καταλλήλως τὴν σκέψη καὶ τὰ αἰσθήματά του σὲ στοιχεῖα προόδου, ἀντὶ νὰ ἐπιτρέπει νὰ γίνονται ἀφορμὴ νευρωτικῆς ἀποσυνθέσεως. Ἔτσι θὰ παραμεριστοῦν οἱ περιττοὶ ἀγῶνες, ἤ ἡ ἄσκοπη διανοητικὴ ἀπασχόληση μερικῶν προδιατεθειμένων ἀτόμων. Θὰ παραλείπονται ἀγῶνες καὶ σκέψεις, ποὺ τρέφονται ἀπὸ παρανόηση, ἐπιδερμικὲς συναισθηματικὲς συγκρούσεις, συνείδηση φοβισμένη, σκέψη “αὐτοματοποιημένη”, καὶ ποὺ ὅλα αὐτὰ καταλήγουν σὲ αἰσθήματα μειονεκτικότητας καὶ νευρικὴ κατάπτωση. Οἱ νέοι χρειάζονται καθοδήγηση στὸ νὰ ἀποφεύγουν τὴν ἀποθάρρυνση καὶ τὴν πτώση τοῦ ἠθικοῦ τους, κατὰ τὴν ἀντιμετώπιση δυσκολιῶν, δηλαδὴ κατὰ τὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν διάπλαση τοῦ χαρακτήρα τους. Νὰ μάθουν ὅτι ἡ ἀγωνιώδης ἔνταση τῶν συγκρούσεων ἐλαττώνεται μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου καὶ τὴν ἀπόκτηση πείρας, καὶ ὅτι οἱ σκληρὲς προσπάθειες ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΕΝΑΡΕΤΗΣ ΣΥΝΗΘΕΙΑΣ, καὶ μιᾶς νέας στάσης στὴν ζωή, θὰ τοὺς τακτοποιήσουν σιγὰ σιγά. Οἱ συναισθηματικὲς συγκρούσεις τοῦ ἐφήβου ΘΑ ΦΕΡΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ, ἐφ’ ὅσον ὁ νέος θὰ συνηθίσει νὰ τὶς ἀντιμετωπίζει μὲ εἰλικρινῆ αὐτοέλεγχο, καὶ μὲ σκέψη προσγειωμένη στὴν πραγματικότητα, στοιχεῖα ποὺ θὰ ἀποτελοῦν βασικοὺς κανόνες ψυχικῆς ὑγείας γιὰ ὁλόκληρο τὸν βίο».
«Ὁ πατέρας μου, π. Εὐφρόσυνε, λέει πὼς κάθε ἀνεπιθύμητο ἐλάττωμα, πρέπει νὰ συνδυάζεται στὴν συναισθηματικὴ σύγκρουση μὲ μία ἀντίστοιχη ἀρετή.Ἔτσι γεννιέται τὸ αἴσθημα τῆς περιφρόνησης τοῦ ἐλαττώματος, καὶ ἀποκτᾶται μεγαλύτερη δύναμη τοῦ χαρακτήρα. Λέει ἀκόμα πὼς ἡ ποιότητα τῆς κοινωνίας θὰ ἐξαρτηθεῖ ἀπὸ τὴν ποιότητα τῶν ἀνθρώπων ποὺ τὴν ἀποτελοῦν, ἀπὸ τὴν αὐριανὴ ποιότητα τῶν σημερινῶν παιδιῶν, διότι μόνο μὲ ἀνώτερους ἀνθρώπους, δημιουργοῦνται ἀνώτερες κοινωνίες!».
«Κλεόνικε, ὁ Φρόιντ ἦταν πρωτόγονος! Ἡ εὐτυχία εἶναι κάτι ἀνώτερο, ἀλλὰ ἐκεῖνος ὀνόμασε “εὐτυχῆ” ὅποιον βρισκόταν ὑπὸ ὁποιαδήποτε “ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ”!».
«Δυστυχῶς, οἱ βαρβαρικὲς προτάσεις του περὶ βάνδαλης φυγῆς ἀπὸ τὴν πραγματικότητα, κατέστρεψαν ἑκατομμύρια ἀνθρώπων! Τὸ πιὸ ἁπλὸ νὰ πάρουμε, Νέστορ· τοὺς ὀνειροπόλους νέους, ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ ὀνειροπολήσεις ἄγονες, ἀνεφάρμοστες καὶ ἀνεδαφικές, γίνεται ἀντιληπτὸ γιατὶ ἐκφράζονται ΜΕ ΤΟΣΗ ΩΜΟΤΗΤΑ γιὰ τὸν πλησίον, ὅπως θέλει ἡ μισάνθρωπη προσωπικὴ “ἀνάπτυξη”. Βεβαίως τὰ ὄνειρα γιὰ μιὰ πνευματικὴ ζωή, εἶναι πολύτιμη πηγὴ ψυχικῆς ἐνέργειας καὶ δραστηριότητας. Ποτὲ ὅμως ὡς φυγὴ ἀπὸ τὴν πραγματικότητα, τὴν ὁποία ὁ νέος πρέπει νὰ προσέξει ἰδιαιτέρως, σὲ ὅλη τὴν ἔκτασή της. Ἡ ἐπιτέλεση τοῦ καθήκοντος τῆς ἡμέρας μὲ ἰσχυρὰ κίνητρα γιὰ μιὰ ἀνώτερη ζωή, καὶ τὸ θάρρος γιὰ τὸν ἀγῶνα τῆς καθημερινότητας, θὰ ὀργανώσουν τὴν προσωπικότητα χωρὶς νὰ τὸ ζητήσει ὁ ψυχίατρος».
«Συνδυάζοντας ὅσα εἴχαμε πεῖ μαζί, μὲ ὅσα ἄκουσα ἀπὸ τὸν π. Εὐφρόσυνο, κατέληξα σὲ συμπεράσματα, στὴν κυριολεξία ἐφιαλτικά. Εἶναι ἡλίου φαεινότερο, πὼς οἱ ΠΡΩΤΟΓΟΝΟΙ ΑΡΧΗΓΟΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ! Ἡ ἑλληνορθόδοξη Παράδοση δίδασκε τὸν λαό μας ὅ,τι ἦταν ἀπαραίτητο, γιὰ νὰ ἐκπλήρωναν οἱ Ἕλληνες ἐδῶ καὶ αἰῶνες ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΣΚΟΠΟ ΤΟΥΣ, νὰ ἑνωθοῦν μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Η ΑΠΑΙΔΕΥΤΗ “ΠΑΙΔΕΙΑ” ὅμως μᾶς τὸ ἀπαγορεύει, καὶ ὁλόκληρη ἡ κοινωνία φέρνει ἐμπόδια στοὺς νέους, τὰ ὁποῖα ἐκεῖνοι ΔΕΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΟΥΝ! Κατὰ τὴν σύγκρουση, ἡ τάση γιὰ λύτρωση εἶναι τόσο μικρότερη ὅσο ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν “ναρκωμένη συνείδηση” ΔΕΝ συνειδητοποιεῖ τὰ ἐμπόδια. Ἐφ’ ὅσον οἱ νέοι δὲν ἐπιτυγχάνουν τὴν λύση τῶν συγκρούσεων, περνάνε στὴν ΑΝΩΜΑΛΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ “ΑΜΥΝΑΣ”, τὸν ναρκισσισμὸ τοῦ ΠΑΛΑΙΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ποὺ ἐπειδὴ ΕΙΝΑΙ ΤΥΡΑΝΝΟΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΡΩΤΑΕΙ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ τί θέλουν καὶ τί δὲν θέλουν! Ὅσο μένει ἀνεκπλήρωτη ἡ ἀνάγκη τῆς ψυχῆς γιὰ λύτρωση ἀπὸ τὴν συνείδηση ποὺ πονάει —ἀπὸ τὰ ἀγκάθια ποὺ δὲν ἔχουν βγεῖ—, ἡ ΠΡΩΤΟΓΟΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ τρέφει τοὺς σημερινοὺς νέους μὲ τὰ ΔΟΥΛΟΠΡΕΠΗ ὑποκατάστατα, ποὺ θεωροῦν τὴν ΑΛΗΘΕΙΑ, τὴν ΘΕΛΗΣΗ καὶ τὴν ΣΚΕΨΗ περιττές, ὥστε νὰ τοὺς ἐξαναγκάζει νὰ ἐλαττώνουν τὶς ἀξιώσεις τους, γιὰ νὰ “σωθοῦν” ἀπὸ τὴν ἀποτυχία. Οἱ ΠΡΩΤΟΓΟΝΟΙ ΑΡΧΗΓΟΙ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΝΑ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΤΗΝ “ΜΟΙΡΑ” ΤΩΝ ΝΕΩΝ, καὶ ἀποφασίζοντας νὰ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΣΑΡΜΟΖΟΝΤΑΙ ΟΜΑΛΩΣ στὸν πραγματικὸ κόσμο, τοὺς ΕΞΟΡΙΖΟΥΝ στὸν “κατασκευασμένο πρωτόγονο” κόσμο, ὅπου θὰ ΕΚΤΡΕΠΟΝΤΑΙ πρὸς ὅλες τὶς κατευθύνσεις, ἀκόμα καὶ ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ τους! Οἱ ΠΡΩΤΟΓΟΝΟΙ ΑΡΧΗΓΟΙ λοιπόν, εἶναι ἀποφασισμένοι νὰ κρατᾶνε τοὺς νέους μέσα στὴν ἀνηθικότητα, τὴν ἐγκληματικότητα καὶ τὴν ἀλητεία!». Ὁ Κλεόνικος μὲ ἄκουγε ἀμίλητος. «Τὸ δεύτερο συμπέρασμα ἦταν, ὅτι οἱ ΠΡΩΤΟΓΟΝΟΙ ΑΡΧΗΓΟΙ γνώριζαν ὅτι στὴν ἀρχὴ τῆς ἐφηβείας ὁ ὀργανισμὸς ἔχει τὰ ψυχολογικὰ χαρακτηριστικὰ καὶ ἀπὸ τὰ δύο φύλα ταυτόχρονα, μέχρι νὰ ἐπικρατήσουν αὐτὰ τοῦ βιολογικοῦ φύλου. Ὡστόσο ΕΞΑΠΑΤΗΣΑΝ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΑΙΣΧΡΑ! Ἔκαναν χιλιάδες διαφημιστικὲς ἐκστρατεῖες γιὰ νὰ τοὺς πείσουν ὅτι αὐτὸ —τὸ φυσιολογικὸ— ποὺ τοὺς συνέβαινε, ἀποδείκνυε ὅτι εἶχαν ῥιζωμένη μέσα τους τὴν ἀνωμαλία, γιὰ νὰ τοὺς ἁλυσοδέσουν στὴν διαστροφή! Ὅσο γιὰ τὸ τρίτο συμπέρασμα, φρίττω καὶ μόνο ποὺ τὸ σκέφτομαι! Κατὰ τὸ διάστημα τῆς “κρίσης” τῆς ἐφηβείας, συντελεῖται ὅλη ἡ δημιουργία τῆς αὐτεπίγνωσης στὸν ἄνθρωπο, καὶ διαπλάθεται ἕνας ὁλόκληρος ψυχικὸς κόσμος. Ἡ στάση ποὺ θὰ κρατήσει ὁ ἔφηβος νέος ἀπέναντι στὴν πραγματικότητα, Κλεόνικε, γιὰ τὴν οἰκοδομὴ τῆς προσωπικότητάς του, ἐπιδρᾶ στὴν πρακτικὴ προσαρμογή του στὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς. Ἡ προσωπικότητα διαμορφώνεται, καὶ ὁ ἔφηβος προετοιμάζεται γιὰ τὴν προσπάθεια τακτοποίησης σὲ μία ζωὴ ἀληθινή, καὶ ὄχι κατὰ συνθήκη, συμβατικὴ προσαρμογή. ΟΛΑ ΑΥΤΑ, ΤΑ ΑΠΟΣΤΕΡΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ! ΟΙ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΡΩΤΟΓΟΝΟΙ ΑΡΧΗΓΟΙ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ στὰ νεαρὰ ἄτομα —ποὺ ΕΜΠΟΔΙΣΑΝ ἀπὸ τὴν ὡρίμανση τῆς προσωπικότητά τους—, νὰ περνᾶνε κατευθείαν στὸν τρόπο τῆς “ἐνήλικης” ζωῆς, ἐνῶ εἶναι ἀκόμα παιδιά! Χωρὶς νὰ ἔχουν βρεῖ τὴν δική τους θέση στὴν ζωή, τὴν δική τους ὑπόσταση! Ψήφισαν μάλιστα καὶ τὸν ἀνήκουστο “νόμο” τῆς πνευματικῆς ζούγκλας, στὰ δέκα πέντε τους νὰ μποροῦν νὰ κάνουν χειρουργικὲς ἐπεμβάσεις ἀλλαγῆς φύλου, ὥστε νὰ ὁλοκληρώνεται ὁ ἀδιανόητος ἐξευτελισμός τους! Χωρὶς αὐτὸ νὰ σημαίνει, πὼς ἄν ἀποφύγει κάποιος τὸ χειρουργεῖο καὶ ἁπλῶς ἀλλάξει ῥοῦχα καὶ ταυτότητα, δὲν ὑφίσταται τὴν προσωπικὴ ἐξαθλίωση… Αὐτοὶ οἰ δύο “νόμοι” φτιάχτηκαν γιὰ τὴν ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ!».
«Πραγματικά, δὲν τὸ χωράει τὸ μυαλὸ ὅτι ἀποστέρησαν ἀπὸ τοὺς νέους τὸν πραγματικὸ κόσμο, καὶ ὅτι τοὺς φυλάκισαν στὴν ψευδο-πραγματικότητα γιὰ νὰ τυραννιοῦνται! Ὅσο γιὰ τὴν ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ποὺ εἶπες, καὶ μὲ αὐτὸ συμφωνῶ. Τέτοια πράγματα μόνο ἐπίδοξοι “Ἀδόλφοι” τὰ κάνουν… Ὅπως βλέπεις κι ἐσύ, μὲ τὶς ψηφιακὲς ταυτότητες φιλοδοξοῦν νὰ ἀποστερήσουν τὸν πραγματικὸ κόσμο ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ. Θέλουν νὰ μᾶς φυλακίσουν μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες στὴν πρωτόγονη κοινωνία ποὺ ἑτοίμασαν, γιὰ νὰ μᾶς ὑποτάξουν στὸν διάβολο καὶ νὰ μᾶς ἀτιμώσουν! Μοῦ ἔδωσαν ἕνα χαρτὶ ποὺ μιλάει γιὰ τὴν ἄνανδρη ἐπίθεση, ποὺ συστηματοποιοῦν κατὰ τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ πλάσματος τοῦ Χριστοῦ! Πάρτο νὰ τὸ διαβάσεις. Ἐφόσον οἱ ἐπίδοξοι “Ἀδόλφοι” —βάζω μαζὶ καὶ τοὺς στενοὺς συνεργάτες τους, τοὺς ΕΠΙΓΕΙΟΥΣ ΕΚΠΕΣΟΝΤΕΣ—, καθοδηγοῦνται ἀπὸ τὸν μισάνθρωπο διάβολο, εἶναι ἑπόμενο νὰ βδελύσσονται ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ, τὴν ἐλευθερία τοῦ λαοῦ μας νὰ πλησιάζει τὸν Χριστό! Ὅλοι οἱ ἐπίδοξοι “Ἀδόλφοι” λειτουργοῦν ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΑ, καὶ ὀνειρεύονται νὰ ῥίξουν στὶς φυλακὲς ὅσους ἀγαπᾶνε τὸν Χριστό, καὶ ὑπεραμύνονται τῆς ἁγίας πίστης τους! Αὐτὸ ὅμως δὲν σημαίνει τίποτα γιὰ ἐμᾶς, ἔτσι ἀδερφέ; Θὰ κάνουμε τὸν σταυρό μας, καὶ θὰ προχωρᾶμε! Ὅσο ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου εἶναι ζωντανὸς στὴν ψυχή μας, ἔχει τεράστια δύναμη! Πάνω στὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου δόθηκε ἡ τελικὴ μάχη καὶ κατακτήθηκε ἡ μεγάλη Νίκη, καὶ ἀπὸ τότε εἶναι ἡ πηγὴ τῆς δύναμης ποὺ κατατροπώνει τὸν “κόσμο”. Ὁ Νικητὴς Χριστὸς ἀγωνίζεται πάντα στὸ πλευρὸ τῶν δικῶν Του, καὶ φροντίζει νὰ τοὺς χαρίζει πάντα τὴν νίκη κατὰ τοῦ “κόσμου”! “Θαρσεῖτε· Ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον”. Ἡ φωνὴ τοῦ Κυρίου μας σὰν νικητήριο σάλπισμα ὑψώνεται πάνω ἀπὸ τὸν θόρυβο καὶ τὶς φωνὲς τοῦ “κόσμου”, καὶ φέρνει στὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν τὴν σιγουριὰ τῆς ἐπιτυχίας, καὶ τὴν χαρὰ τῆς νίκης ποὺ ἔρχεται!».
4 Ὅς ἂν οὖν βουληθῇ φίλος εἶναι τοῦ κόσμου, ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ καθίσταται. 5 ἢ δοκεῖτε ὅτι κενῶς ἡ γραφὴ λέγει, πρὸς φθόνον ἐπιποθεῖ τὸ Πνεῦμα ὃ κατῴκησεν ἐν ἡμῖν;
6 μείζονα δὲ δίδωσι χάριν· διὸ λέγει· ὁ Θεὸς ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδωσι χάριν.
7 Ὑποτάγητε οὖν τῷ Θεῷ. ἀντίστητε τῷ διαβόλῳ, καὶ φεύξεται ἀφ’ ὑμῶν·
8 ἐγγίσατε τῷ Θεῷ, καὶ ἐγγιεῖ ὑμῖν. καθαρίσατε χεῖρας ἁμαρτωλοί καὶ ἁγνίσατε καρδίας δίψυχοι.
4 Ὅποιος θελήσει νὰ εἶναι φίλος τοῦ κόσμου, τῶν ἁμαρτωλῶν διασκεδάσεων καὶ ἡδονῶν τοῦ κόσμου, γίνεται ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ. 5 Ἤ νομίζετε ὅτι μάταια καὶ χωρὶς κανένα νόημα λέει ἡ Γραφή, ὅτι μὲ ἀπέραντη ἀγάπη, ποὺ φτάνει σὰν μέχρι ζηλοτυπίας καὶ φθόνου, μᾶς ποθεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ποὺ ἔχει κατοικήσει μέσα μας; (Προδοσία ἐκ μέρους μας αὐτῆς τῆς ἁγίας ἀγάπης Του, ἐξεγείρει τὸν ἀποτροπιασμό Του καὶ τὴν ὀργή Του ἐναντίον μας). 6 Ἐξ ἀντιθέτου, ὅταν μείνουμε πιστοὶ στὴν ἀγάπη Του καὶ ἀποκηρύξουμε τὴν ἁμαρτία τοῦ κόσμου, μᾶς δίνει ἀκόμα μεγαλύτερη Χάρη, γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Γραφὴ λέει, ὅτι “ὁ Θεὸς ἀντιτάσσεται στοὺς ὑπερήφανους, ποὺ Τὸν ἐγκαταλείπουν, γιὰ νὰ ἀπολαύσουν ἀλαζονικῶς τὸν κόσμο· ἐνῶ ἀντιθέτως, δίνει Χάρη στοὺς ταπεινοὺς καὶ τοὺς ὑποταγμένους σὲ Αὐτόν” . 7 Ὑποταχθεῖτε, λοιπόν, μὲ ταπείνωση στὸν Θεό. Ἀντισταθεῖτε στὸν διάβολο, ποὺ σᾶς δελεάζει καὶ σᾶς φλογίζει μὲ τὶς ἁμαρτωλὲς ἡδονὲς τοῦ κόσμου, καὶ θὰ φύγει μακριὰ ἀπὸ ἐσᾶς νικημένος καὶ ἐξευτελισμένος. 8 Πλησιάστε κοντὰ στὸν Θεὸ καὶ ὁ Θεὸς θὰ πλησιάσει κοντὰ σας. Ἁμαρτωλοὶ ἄνθρωποι, καθαρίστε τὰ χέρια σας ἀπὸ κάθε ἁμαρτωλὴ πράξη καὶ ἐνοχή, ἐξαγνίστε τὸ ἐσωτερικὸ σας ἐσεῖς οἱ δίγνωμοι, ποὺ κυμαίνεστε μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἁμαρτωλοῦ κόσμου. (Ἰακ 4,3-8)
*Κλίμαξ, λόγος ιε΄,19
Τὸ κείμενο βασίζεται στὴν ὁμιλία τοῦ π. Βαρνάβα Γιάγκου, μὲ τίτλο Ο ΙΔΕΑΤΟΣ ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ ΩΣ ΕΜΠΟΔΙΟ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ, ποὺ ὑπάρχει στὸ διαδίκτυο
Ἐπίσης ἔχει δανειστεῖ πολλὰ στοιχεῖα ἀπὸ τὸ βιβλίο Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΥΒΕΡΝΑΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, τοῦ μακαριστοῦ πατρός μας Συμεὼν Κραγιόπουλου, τοῦ ὁποίου ἡ ταπείνωση ἀποτελεῖ ἀνεξίτηλο παράδειγμα τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, γιὰ ἑμᾶς τοῦς ἑπόμενους.
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει
τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
