«Πῶς βρέθηκε ἡ Ἑλένη μας στὸ διοικητήριο τοῦ πασᾶ, Εὐφρασία;», ῥώτησε ἡ Πουλχερίτσα ἀναστατωμένη, ὅπως ἦταν καὶ μικρότερή μου. Δὲν θὰ τῆς ἔκρυβα τίποτα· ἔπρεπε νὰ γνωρίζει τὰ πάντα γιὰ τὸν “ὄφη σφιγκτήρα” ποὺ μᾶς περισφίγγει ἀπὸ παλιά, γιὰ νὰ μᾶς στερεῖ τὸ ὀξυγόνο…
«Μόλις τὴν εἶδε ποὺ περνοῦσε στὸν δρόμο θαμπώθηκε, καὶ τὸν ἔπιασε λαιμαργία νὰ τὴν σύρει στὸ χαρέμι του! Γιὰ νὰ τὴν καλοπιάσει καὶ νὰ τὴν μολύνει, τῆς ἔταξε πολλά! Μπορεῖ ἕνας ἄσωτος δυνάστης νὰ ὑποτάσσεται προθύμως στὰ θελήματα τῶν δαιμόνων ποὺ τὸν πολεμοῦν, καὶ νὰ καμαρώνει γιὰ τὰ βδελυρὰ ἔργα του. Ὅμως ἡ φίλη μας δὲν ἦταν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἐπιτρέπουν στὸν ἑαυτό τους νὰ προδώσει τὴν ὀρθότητα τῆς κρίσεώς τους, γιὰ ἀνταλλάγματα! Μπορεῖ νὰ εἶναι δεκαπέντε χρόνων, ἀλλὰ ὡς εἴθισται στὸν λαό μας, περιφρονεῖ τὴν ἄποψη ὅσων περιφρονοῦν τὴν συνείδησή της!». Μὲ τὴν Ἑλένη ἔχουμε μεγαλώσει μαζὶ στὴν ἴδια γειτονιά, καὶ ξέρω τὸν χαρακτήρα της. Ἀπὸ μικρὲς μάθαμε ὅτι τὸ σῶμα μας ἀνήκει στὸν Ἰδιο τὸν Χριστό, καὶ ὅτι κάποια στιγμὴ θὰ Τοῦ τὸ ἐπιστρέψουμε —στὸν βαθμὸ ποὺ τὸ σεβαστήκαμε! Μπροστὰ στὸ δέος πρὸς τὴν ἀξία τοῦ σώματός μας, ὡς τὸ Σῶμα ποὺ “ντύθηκε” καὶ ὁ Κύριός μας, χρωστᾶμε νὰ ζοῦμε μὲ ἀκαταγώνιστη ἀνδρεία γιὰ νὰ διαφυλάξουμε τὴν ἁγνότητά του, ἀπὸ ὁτιδήποτε θὰ ἔκλεινε τὸν δρόμο του πρὸς τὸν ὑπέρτατο προορισμό του! Οἱ Ἕλληνες ἐδῶ καὶ πολλοὺς αἰῶνες, ζοῦμε κατὰ συνείδηση! Γνωρίζουμε πὼς ὅ,τι λέμε καὶ ὅ,τι κάνουμε οἱ ἄνθρωποι, γίνεται κυρίως ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἔπειτα ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων! Πάντα ἡ συνείδηση μᾶς ἐνημερώνει τί δὲν ἀρέσει στὸν Κύριο, ὥστε αὐτὸ νὰ μὴν βρίσκει θέση στὴν ζωή μας! Ἡ νήψη εἶναι θεοσύστατη, γιὰ νὰ μὴν γινόμαστε ῥάθυμοι.
«Ἡ Ἑλένη τί τοῦ ἀπάντησε; Τὸν φοβήθηκε;», ῥωτησε σκυθρωπιάζοντας. Ἤξερα ὅτι τὸν εἶχε δεῖ ἡ Πουλχερίτσα κάποτε στὸν δρόμο θυμωμένο, νὰ οὐρλιάζει καὶ νὰ δέρνει τοὺς ἀνθρώπους σὰν μανιασμένο θηρίο, ὅπως συνήθιζε ἡ τουρκοθάλασσα γιὰ νὰ σπάσει τὸ ἠθικό μας…
«Τοῦ εἶπε ὅτι ἀνήκει στὸν Χριστό! Ὄχι, δὲν τὸν φοβήθηκε, τοῦ ἀπαντοῦσε μὲ θάῤῥος, ἀκόμα καὶ ὅταν τὸν εἶδε νὰ φουντώνει ἀπὸ τὸ μίσος γιὰ τὴν ἴδια καὶ τὴν πίστη της! Δόξα τῷ Θεῷ, ἡ Ἑλένη ἦταν ἕτοιμη νὰ πολεμήσει γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς ψυχῆς της! Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς ἀναφέρει ὅτι ἡ συνείδησή μας εἶναι ἀλάνθαστος κριτὴς ποὺ προϋποθέτει θεία γνώμη καὶ βουλή, καὶ μᾶς προτρέπει νὰ μὴν τὴν ἀτιμάζουμε! Ὁ Κύριος ἦρθε στὴν γῆ γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ ἀποκτήσουμε ἑνότητα μὲ τὴν συνείδησή μας, καὶ αὐτὸ πραγματοποιήθηκε ἐπειδὴ στὴν Παναγία μας βασίλευαν ἡ ἀρετὴ τῆς παρθενίας καὶ τῆς ἁγνότητας! Αὐτὰ χρειαζόμαστε καὶ ἐμεῖς γιὰ νὰ στεκόμαστε δίπλα στὸν Κύριο! Παρθενία σημαίνει “παρὰ τὸ θεῖον”, καὶ ἡ ἁγνότητα δηλώνει τὴν ἀνυπαρξία ἁμαρτίας στὴν διάνοια, εἰς τὸ ἀκέραιον!».
«Οἱ ἅγιοι ἦταν ἀπόλυτα ἀκριβεῖς μὲ τὴν συνείδησή τους, καὶ μαθαίνουν καὶ ἐμᾶς, ὅτι τηρώντας μὲ ἀκρίβεια τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ, τὰ πάθη δὲν μποροῦν νὰ μᾶς αἰχμαλωτίζουν! Γι’ αὐτὸ δὲν φοβήθηκε ἡ Ἑλένη, ἐπειδὴ ὁ νοῦς της ἔμαθε νὰ εἶναι ἡγεμόνας κατὰ τῶν παθῶν!».
«Ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν βρίσκει ἡ συνείδησή του κάτι γιὰ νὰ τὸν ἐλέγξει, εἰρηνεύει μέσα του! Ἀφοῦ εἶδε ὁ πασὰς ὅτι ἡ Ἑλένη ἦταν ἀταλάντευτη, ἄφησε τὰ παρακάλια καὶ χίμηξε πάνω της, ὅσο ἐκείνη στεκόταν “σκεπασμένη” μὲ τὴν προσευχή! Ἔλεγε νοερῶς τὸν Ἑξάψαλμο, ἀφήνοντας τὸν ἑαυτό της στὴν Πρόνοια καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ! Τότε ἔγινε κάτι παράδοξο. Ἐνῶ ὁ πασὰς ἅπλωνε τὰ χέρια του πάνω της, τοῦ ἦταν ἀδύνατον νὰ τὴν ἀγγίξει! Μία ἀόρατη δύναμη τὸν ἐμπόδιζε καὶ προστάτευε τὴν Ἑλένη, ἡ ὁποία ἐξακολουθοῦσε νὰ προσφεύγει στὸν Χριστό! Ὁ πασὰς προσπάθησε νὰ τὴν ἁρπάξει πάλι καὶ πάλι, ἀλλὰ αὐτὸ ἀποδεικνυόταν ἀδύνατον! Ἐξοργισμένος, διέταξε τοὺς στρατιῶτες του νὰ τὴν κρατήσουν στὸ σπίτι του, γιὰ νὰ ὁλοκληρώσει ἀργότερα τὸ ἔγκλημα ποὺ ὀρεγόταν. Ὅπως τὴν κατέβαζαν πρὸς τὸ ὑπόγειο, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ διέφυγε τῆς προσοχῆς τους καὶ τρέχοντας, ἐπέστρεψε στὸ σπίτι της. Οἱ γονεῖς της, ποὺ εἶχαν ἀνησυχήσει μὲ τὴν ἀργοπορία της, ἄκουγαν γιὰ τὶς ὑποσχέσεις καὶ τὶς ἀπειλὲς τοῦ πασᾶ, καὶ δόξαζαν τὸν Κύριο ποὺ πρόσταξε τὸν “οὐρανὸ” νὰ “ἀγκαλιάσει” τὴν κόρη τους, καὶ νὰ τὴν κρύψει! Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος εἶπε ὅτι, ἡ ἀγαθὴ συνείδηση γεμίζει τὴν ψυχὴ μὲ τόση εὐφροσύνη καὶ ἡδονή, ποὺ κανένας λόγος δὲν μπορεῖ νὰ τὴν παραστήσει! Τίποτα δὲν εἶναι τόσο γλυκό, ὅσο ἡ ἀγαθὴ συνείδηση!».
«Μάνα, γιατὶ εἶσαι ἔτσι; Ἔγινε κάτι;». Δὲν τὴν εἶχα δεῖ ἄλλη φορὰ μὲ ἀλαφιασμένο ὕφος…
«Εὐφρασία, τὰ πράγματα εἶναι δύσκολα! Ὁ πασὰς ἔχει ἐξαγριωθεῖ μὲ τὴν φυγὴ τῆς Ἑλένης! Δὲν ἀνέχτηκε ὁ αἱμοβόρος τύραννος τὴν προσβολὴ ποὺ τοῦ ἔγινε, καὶ ἀπείλησε ὅτι ἄν δὲν τοῦ παραδώσουν τὸ κορίτσι, θὰ διατάξει γενικὴ σφαγὴ τῶν Ἑλλήνων σὲ ὅλη τὴν ἐπικράτειά του! Τὸν ἔχω ἱκανὸ νὰ τὸ κάνει!». Τὰ μάτια της παρακολουθοῦσαν ἔντρομα τὶς σκηνὲς ποὺ ζωγράφιζαν κάποιες φρικώδεις μνήμες…
«Πῶς μπορεῖ νὰ πετρώνει ἡ καρδιὰ ἑνὸς ἀνθρώπου καὶ νὰ καυχιέται γιὰ τὶς παρανομίες του;». Καταλάβαινα ὅτι αὐτὸς ποὺ σκοτώνει καὶ γενικὰ ποὺ ἁμαρτάνει κρύβεται πίσω ἀπὸ τὸ δάχτυλό του, νομίζοντας ὅτι ἐπιβάλλεται στοὺς ἄλλους καὶ παίρνει ὅ,τι θέλει· τὸν πωρωμένο ὅμως τὸν ἔχει ἐγκαταλείψει ὁ Θεός! Ἀκόμα κι ἄν τὸν βλέπεις νὰ ἔχει τὰ πάντα, ἠθικῶς εἶναι νεκρός!
«Εἶναι θέμα συνειδήσεως, παιδί μου. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος τὴν θεωρεῖ ὡς ἀντίπαλο στὰ διεστραμμένα σχέδιά του, καὶ θάβει τὶς φωνές της μέσα στὴν ταραχή του, φτάνει νὰ πιστεύει ὁ δόλιος καὶ ὅτι ξέμπλεξε μαζί της… Ὅσο τὰ πάθη κατεξουσιάζουν τὶς αἰσθήσεις καὶ ὁ ἄνθρωπος περνάει στὴν ἀναισθησία, τόσο “παραμορφώνεται” ἀπὸ τὸ “σκοτάδι”!».
«Ἄραγε οἱ ἀβάφτιστοι μποροῦν νὰ ξεχωρίζουν τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό;».
«Δίνοντας ὁ Θεὸς στὸν ἄνθρωπο τὴν συνείδηση, τὸν ἔπλασε “ἠθικῶς αὐτάρκη”! Δηλαδὴ οἱ εἰδωλολάτρες δὲν χρειάζονταν κάποιον, νὰ τοὺς πεῖ ὅτι ἡ ἀρετὴ ἀσφαλίζει τὴν ζωή τους, ἤ ὅτι ἡ κακία θὰ τοὺς ἀποδεκατίσει… Οὔτε ἐμεῖς ἔχουμε ἀνάγκη κάποιον νὰ μᾶς πεῖ νὰ κρατιόμαστε μακριὰ ἀπὸ τὴν πορνεία καὶ τὴν καταισχύνη, ἀφοῦ Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΑΣ ΕΙΔΟΠΟΙΕΙ ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΞΕΚΑΘΑΡΟ! Ἡ διόρθωσή μας ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν προαίρεσή μας νὰ ὑπακούσουμε στὴν θεία Χάρη, ὥστε νὰ ἔχουμε ὡς πρότυπό μας τὴν πάναγνη Παναγία μας καὶ νὰ διατηροῦμε τὸν ἑαυτό μας ΑΔΟΥΛΩΤΟ, γιὰ νὰ τὸν προσφέρουμε στὸν Χριστό!».
Μὲσω τῆς φλογερῆς πίστης τους, οἱ γονεῖς μας πιστεύουν ὥς τὰ κατάβαθα τῆς ψυχῆς τους ὅτι τὸ δίκαιο δὲν χάνεται ποτέ, καὶ γι’ αὐτὸ δὲν λογαριάζουν τὸν θάνατο! Ὁ ἀπροσκύνητος λαός μας “κρατιέται ἀπὸ τὸ θαῦμα”, καὶ συνεχίζει νὰ πιστεύει ὅτι ἡ ἑλληνορθόδοξη ταυτότητα τοῦ Ἔθνους πρέπει νὰ διατηρηθεῖ μὲ κάθε θυσία, μέχρι ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ! Οἱ μανάδες μας φυτεύουν στὶς ἁπαλὲς καρδιές μας τὴν πίστη στὸν Χριστὸ καὶ τὴν ἀγάπη γιὰ τὴν φιλόστοργη πατρίδα, καὶ οἱ πατεράδες μᾶς ἐμπνέουν μὲ τὸ λιονταρίσιο παράστημα τῆς χριστιανικῆς σύνεσής τους! Βλέποντας τοὺς προγόνους μας ἀγονάτιστους μπροστὰ στὸν τύραννο, νὰ στέκουν μὲ πνευματικὴ μεγαλοπρέπεια καὶ ἐπιβλητικὴ αὐταπάρνηση, μαθαίνουμε οἱ νεότεροι νὰ περιφρονοῦμε τὸν θάνατο καὶ νὰ θυσιαζόμαστε γιὰ τὴν εὐλογημένη πίστη, τὴν μυριάκριβη πατρίδα, τὴν ἐλευθερία καὶ τὴν τιμή! Στὴν σκέψη μου ἐρχόταν πάλι καὶ πάλι αὐτὸ ποῦ εἶχε πεῖ στὴν Ἑλένη ὁ θεῖος της, ποὺ εἶναι δάσκαλος. “Ὁ φιλῶν πατέρα ἤ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἤ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὅς οὐκ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος”*. «Ἀφοῦ “ἀπαγόρευτηκε” στὴν Ἑλένη νὰ ζήσει τὸν θεῖο ἔρωτα, μάνα, θὰ πρέπει ἐκείνη νὰ συγκινήσει τὸν Νυμφίο μὲ τὴν μαρτυρικὴ ὁμολογία;». Στὸν αἱματοβαμμένο τόπο μας οἱ διαλεχτὲς κοπέλες ἤξεραν ὅτι οἱ χριστιανικὲς ἀρετὲς εἶναι τὸ θεμέλιο καὶ ἡ ἰσχὺς τοῦ βίου μας!
«Ἡ καρδιὰ ποὺ εἶναι γεμάτη ἀπὸ εὐλαβεια γιὰ τὸν Χριστὸ ἔχει ἀδάμαστο φρόνημα, Εὐφρασία, ποὺ κάνει τὴν θέληση ἀτσάλινη! Οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ βλέπουν τὸν Θεό, ὁ Ὁποῖος μᾶς δίδαξε τὸν σταυρὸ καὶ τὴν αὐταπάρνηση! Μπροστὰ σὲ ὁτιδήποτε ὀδυνηρό, ὁ ἠθικὸς νόμος ἐλευθερώνει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν καθοδηγεῖ στὸ “κατ’ εἰκόνα” καὶ τὸ “καθ’ ὁμοίωσιν”! Προκειμένου νὰ χαθοῦν τόσες ἀθῶες ψυχές, ὁ πατέρας της ἀποφάσισε νὰ πνίξει τὸν πατρικὸ πόνο του καὶ νὰ τὴν παραδώσει αὔριο στὸν πασά, ὡς θυμίαμα εὐώδες στὸν ἀγαπημένο της Χριστό!».
«Ἀγαπᾶμε, μόνο ἄν ἀγαπᾶμε γιὰ πάντα!», εἶπε ἡ Πουλχερίτσα ἔκθαμβη ἀπὸ τὸν ἄφθαστο ἡρωισμὸ τῆς φίλης μας, μπροστὰ στὸν πωρωμένο δυνάστη! Τῆς εἶχα περιγράψει τὴν ἀσυγκράτητη χαρὰ τοῦ πασᾶ γιὰ τὴν νίκη του, ὅταν παρουσιάστηκε ἡ Ἑλένη μπροστά του, πιστεύοντας ὅτι αὐτὴ τὴν φορὰ θὰ κορέσει τὶς ἀσελγεῖς ὀρέξεις του. Ἀμετακίνητη ἀπὸ τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ ἡ φίλη μας, προσευχόταν μὲ θέρμη λέγοντας μυστικὰ τὸν Ἑξάψαλμο καὶ ὅσες προσευχὲς γνώριζε, κρατώντας τὴν ψυχή της “ἀναπαυμένη” μέσα στὴν ἐλευθερία ποὺ ἔδινε ὁ εὐσπλαχνικὸς Κύριος!
«Ὁρμώντας μὲ ἀναίδεια ὁ πασὰς πάνω της γιὰ νὰ τὴν μιάνει, ἦρθε καὶ πάλι ἀντιμέτωπος μὲ τὴν “ἀπαγόρευση ἀπὸ τὸν οὐρανό”, νὰ τὴν ἀγγίξει! Ἡ σαστιμάρα του γιὰ τὴν ἀόρατη δύναμη ποὺ τὸν ἐμπόδιζε καὶ τὸν ἀπωθοῦσε—μᾶλλον ἦταν ἄγγελοι— δὲν περιγράφεται μὲ λόγια… Ἡ φλόγα τῆς ἱκεσίας μέσα στὸ ἅγιο βῆμα τῆς ψυχῆς τῆς Ἑλένης, ἔσειε τὰ οὐράνια ὅπως ἀνέβαινε ὥς τὸν θρόνο τοῦ Ἰησοῦ μας, καὶ Ἐκεῖνος τὴν χαρίτωνε! Ὅταν ἡ ψυχὴ πάσχει γιὰ τὴν Ἀλήθεια, ἡ ἀγαθὴ συνείδηση τὴν παρηγορεῖ καὶ τὴν κάνει “εὔρωστη”!».
«Ἡ ἀγάπη της ἦταν ἴδια μὲ τῶν πέντε φρόνημων παρθένων, ποὺ κατάφεραν καὶ μπῆκαν στὸν γάμο τοῦ Νυμφίου! Να Τὸν παρακαλᾶμε Εὐφρασία, νὰ φωτίζει καὶ ἐμᾶς νὰ ὀχυρωνόμαστε μέσα σὲ αὐτὰ τὰ δύο χαρίσματα, τὴν ἁγνότητα καὶ τὴν παρθενία!».
«Ναὶ κοριτσάκι μου, ἡ Αἰωνιότητα ἀπαιτεῖ σοβαρότητα! Αὐτὰ τὰ χαρίσματα μίσησε ὁ πασάς, ποὺ τοῦ ἀφαίρεσαν κάθε δικαιοδοσία πάνω στὴν ψυχὴ τῆς Ἑλένης! Ἡ ἀποτυχία τὸν ἔκανε ἔξαλλο καὶ οὐρλιάζοντας, διέταξε νὰ τὴν βασανίσουν καὶ νὰ τὴν σκοτώσουν! Οἱ ἐκπαιδευμένοι φονιάδες, ποὺ διέθεταν “ἐπιτηδειότητα” στὶς βιαιοπραγίες, τῆς κάρφωσαν δύο μεγάλα καρφιὰ στὸ κεφάλι! Ἡ Ἑλένη ὑπέμεινε μὲ ἀξιοθαύμαστη καρτερία τὸ μαρτύριο, μέχρι ποὺ ἕνας Τούρκος ἔβγαλε τὸ σπαθί του καὶ τὴν ἀποκεφάλισε!». Συγκλονισμένη ἀπὸ τὴν χιλιοευλογημένη στάση τῆς φίλης μου, ἔνιωσα ἕνα βάρος στὴν καρδιά μου μόλις συνειδητοποιήσα, πόσες φορὲς καθημερινῶς γινόμαστε προδότες, σὲ γελοῖες ὑποθέσεις… Μόνο ἡ συνείδηση δικαιοῦται νὰ μᾶς δίνει ἐντολές, ἐπειδὴ ὡς “φωνὴ Θεοῦ” εἶναι ἡ μόνη ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς προστατέψει! «Εἶναι στενὴ ἡ πύλη καὶ τεθλιμμένη, ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωήν, καὶ ὀλίγοι εἰσιν οἱ εὑρήσκοντες αὐτήν! Οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζεῖν, διωχθήσονται!».
«Τὸ πρωί, ποὺ εἶδα τὴν Ἑλένη μας νὰ βγαίνει μὲ τὸν πατέρα της ἀπὸ τὸ σπίτι της, ἤξερα ὅτι θὰ πέθαινε καὶ στενοχωρήθηκα. Τώρα ὅμως κατάλαβα ὅτι τὰ πράγματα ἔχουν διαφορετικὸ βάθος, ἐπειδὴ ἡ Ἑλένη νίκησε τὸν πασὰ γιὰ πάντα! Ἀποδείχτηκε “μικρός” καὶ ἐμποδίστηκε νὰ πάρει αὐτὸ ποῦ ἤθελε! Ἀλλὰ ἐνῶ ὁ θάνατος τὴν Ἑλένη δὲν τὴν τρόμαζε, τὸν πασὰ τὸν σκιάζει!».
«Τὸ ἱερὸ Λείψανο τῆς Ἑλένης τὸ ἔριξαν στὴν θάλασσα, μέσα σὲ ἕναν σάκο. Ἀντὶ ὅμως τὸ μαρτυρικὸ σκῆνος νὰ βυθιστεῖ, ἐπέπλεε καὶ μάλιστα οἱ δικοί μας τὸ ἔβλεπαν νὰ ἐκπέμπει ὑπέρλαμπρο φῶς τῆς Χάριτος, ποὺ ἔῤῥεε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ τὸ στεφάνωνε! Οἱ Τούρκοι ποὺ τὸ ἔβλεπαν νόμιζαν ὅτι φλεγόταν καὶ τρομοκρατήθηκαν, μιὰ καὶ ἦταν “ἀόμματοι” μπροστὰ στὸ ὑπερκόσμιο μήνυμα τοῦ φωτός! Ἔτσι ζοῦν οἱ ψυχὲς ποὺ τὶς ἔχει ὐποδουλώσει τὸ σῶμα τους, “δὲν βλέπουν”! Ἀποφεύγοντας τὴν ἀκρίβεια τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, ἡ συνείδηση καταπατιέται! Ὅσο “ἑδραιώνεται” τὸ σῶμα, ἀφαιρεῖ δύναμη ἀπὸ τὴν ψυχή. Ὅμως ἡ παρηγοριὰ ἐμᾶς τῶν Ἑλλήνων εἶναι, ὅτι ἡ ψυχή μας γίνεται “εὔρωστη” ὅσο πάσχει γιὰ τὴν Ἀλήθεια, καὶ αὐτὸ γίνεται στὴν κάθε ἡμέρα μας! ὍΣΟ ΖΕΙ ΤΟ ΣΩΜΑ τὸ κυβερνάει ἡ ψυχὴ ποὺ εἶναι ἀνώτερη, ἀφοῦ θὰ συνεχίζει νὰ ζεῖ καὶ μετὰ τὸν θάνατό του. Ἡ ψυχὴ διοικεῖ τὸ σῶμα, τὸ ἐλέγχει, τὸ ἐξουσιάζει καὶ ὅσο δυναμώνει ἡ ψυχή, μεταδίδει καὶ στὸ ἁγνὸ σῶμα τὴν δύναμη τῆς εὐλογίας της! Τότε μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ τὸ σῶμα χαλυβδώνεται, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ κρατάει τὴν ὁμολογία τῆς πίστεως!».
Μετὰ ἀπὸ λίγες ἡμέρες, ὁ φύλακας ἑνὸς ἐλληνικοῦ πλοίου εἶδε φῶς νὰ λαμπυρίζει μέσα στὸν πυθμένα τῆς θαλάσσας, νομίζοντας ὅτι προερχόταν ἀπὸ θησαυρό· ὅμως ἀνείλκυσαν τὸν σάκο μὲ τὸ Τίμιο Λείψανο τῆς ἁγίας Παρθενομάρτυρος ῾Ελένης. Ἀπὸ φόβο, τὸ ἐπεβίβασαν σὲ ἄλλο πλοῖο Ἑλλήνων, ποὺ ἔφευγε γιὰ τὴν Ρωσία.
Ἡ Τίμια Κάρα τῆς ἁγίας μεταφέρθηκε κρυφὰ στὸν ῾Ιερὸ Ναὸ τῆς Παναγίας στὴν Σινώπη, ὅπου ἔτρεχαν οἱ δυσκολεμένοι γιὰ νὰ τοὺς “πάρει” ἡ ἁγία τοὺς πόνους τους, καὶ νὰ γιατρεύει τὶς ἀσθένειές τους. Ἡ ἁγία Ἑλένη τῆς Σινώπης πῆρε τὸ ἰδιαίτερο χάρισμα ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ θεραπεύει τους πονοκεφάλους.
Δείχνει ἰδιαίτερη φροντίδα καὶ ἀγάπη πρὸς τοὺς νέους, καὶ τοὺς βοηθάει νὰ “ἐπιστρέφουν” στὴν ψυχή τους, τὴν πραγματικὴ πατρίδα τους!
Ἡ μνήμη της ἑορτάζεται τὴν 1η Νοεμβρίου. Στὸ σημεῖο τῆς θαλάσσας ποὺ βυθίστηκε τὸ ἱερὸ Λείψανο, ἄρχισε νὰ ἀναβλύζει ἁγίασμα σὲ πίδακα μὲ γλυκὸ νερό, καὶ ἡ περιοχὴ ὁνομάστηκε “Ἁγιάσματα”!
Το 1924 μὲ τὴν ἀνταλλαγὴ τοῦ πληθυσμοῦ, ὅταν μετέφεραν οἱ Ἕλληνες τοῦ Πόντου τὴν Τίμια Κάρα τῆς ἁγίας στὴν Θεσσαλονίκη, τοὺς προστάτευε στὸ ταξίδι ἀπὸ ὅλες τὶς φοβερὲς ἀπειλές! Ἀπὸ τότε βρίσκεται στὸν ἱερὸ ναὸ μιᾶς ἄλλης δεκαπεντάχρονης ἁγίας, τῆς Μεγαλομάρτυρος Μαρίνας, εὐωδιάζουσα καὶ θαυματουργοῦσα, πρὸς δόξαν Θεοῦ!
῾Αγία Παρθενομάρτυς ῾Ελένη τῆς ἐκ Σινώπης,
πρέσβευε στὸν Κύριο ὑπὲρ ἡμῶν
*Ματθ 10, 37-38
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
