-Ἄφετε τὰ παιδία ἐλθεῖν πρὸς Με

Ἡ ξαδέρφη μου ἔμοιαζε σὰν νὰ βολοδέρνει σὲ κάποιο “παιχνίδι” γιὰ τὸν σημαντικότερο γρίφο τῆς ζωῆς της, καὶ ἀπελπισμένη νὰ διαπίστωνε πὼς δὲν ὑπῆρχαν ΚΑΘΟΛΟΥ “στοιχεῖα”, ποὺ θὰ τὴν ὁδηγοῦσαν στὰ ἀποκαλυπτήρια τῶν μυστηρίων ποὺ τὴν βασάνιζαν…

«Βασιλεία, τὴν μία στιγμὴ ἔχω τὴν αὐτοπεποίθηση τῆς παραγωγικῆς “ὑπὲρ-μαμᾶς”, ποὺ νοιώθει ὁλοκληρωμένη ἐπειδὴ τὰ καταφέρνει τέλεια· τὴν ἑπόμενη στιγμὴ ὅμως ἀποδεικνύεται τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο, ὅτι δὲν καταφέρνω νὰ δείξω στὴν Πηγὴ ἀρκετὴ ἀγάπη, καὶ νοιώθω πὼς ἔχω ἀποτύχει σὲ ὅλα! Στὴν ἐγκυμοσύνη ἔκανα τόσα ὄνειρα γιὰ τὴν μητρότητα, ἀλλὰ τὰ πράγματα πῆραν ἕναν δικό τους δρόμο! Κάποιες φορὲς ποὺ δὲν ξέρω πῶς νὰ ἀπαντήσω στὴν ἀνεξέλεγκτη ἀντιδραστικότητα τῆς κόρης μου, νοιώθω νὰ παίρνω τὴν θέση κάποιας “δασκάλα της”, ποὺ δὲν ἔχει τίποτα νὰ τὴν διδάξει! Στὴν προσπάθεια νὰ ἐπιβιώσουμε κάθε ἡμέρα μὲ τὸν ἕναν τρόπο ἤ τὸν ἄλλον, νοιώθω ὅτι δὲν ἔχω τὸν ἔλεγχο τῆς οἰκογένειάς μου καὶ αἰσθάνομαι ΑΜΗΧΑΝΙΑ… Βλέπεις, ὁ τρόπος ποὺ μεγάλωσα, καὶ ποὺ μεγάλωσες μετὰ κι ἐσύ, τώρα θεωρεῖται “ξεπερασμένος”! Ἀπὸ ὅταν ἤμουν φοιτήτρια, ποὺ ἔφυγα στὴν Εὐρώπη μὲ τὸ πρόγραμμα γιὰ τὴν ἀνταλλαγὴ τῶν φοιτητῶν, εἶδα ὅτι ἐκεῖ ὁ κόσμος ἦταν “γυρισμένος ἀνάποδα”! Ὅταν ξεκινήσαμε κοινὴ πορεία μὲ τὸν Ἀλέξανδρο, ἤδη εἴχαμε “προειδοποιηθεῖ” ἀπὸ τοὺς εἰδικούς, γιὰ τὰ “πρέπει” καὶ “δὲν πρέπει” τῆς “ἐκσυγχρονισμένης” κοινωνίας· μὲ τὸν ἐρχομὸ τῆς Πηγῆς, ἀκολουθούσαμε ὁπωσδήποτε κατὰ γράμμα τὶς ἐντολὲς τῶν παιδοψυχολόγων. Ἡ Πηγὴ μεγάλωνε στὴν “ξένη” κοινωνία, ἀλλὰ τουλάχιστον παρηγοριόμασταν ὅτι δεχόταν ἑλληνικὴ παιδεία, στὸ παροικιακὸ σχολεῖο ποὺ πήγαινε. Μόλις ἀποφασίσαμε νὰ ἐπιστρέψουμε στὴν πατρίδα μας, εἴχαμε τὴν ἐλπίδα ὅτι τὸ παιδὶ θὰ μπορέσει νὰ προσαρμοστεῖ ὁμαλὰ στὴν κοινωνία τοῦ νέου σχολείου».

Μὲ τὴν Ζωσιμαία μιλούσαμε συχνὰ μέσῳ κάμερας, καὶ ἡ Πηγή, ἡ ἐννιάχρονη ἁνιψιά μου, μὲ γνώριζε. Τώρα ποὺ ἄρχισα νὰ ζῶ τὸ παιδὶ ἀπὸ πολὺ κοντά, ἀποφάνθηκα πὼς ἄν δὲν παρακολουθοῦσα τὶς ὁμιλίες ποὺ διοργανώνει ὁ πνευματικός μου στὴν σχολὴ Γονέων, θὰ νόμιζα πὼς ἡ “ὁμαλότητα” ἀπαιτεῖ τὸν… γονιὸ “ὑπάκουο”, στὸν “τύραννο”-παιδί του! Ἡ σκηνὴ ποὺ ἐκτυλίχθηκε στὸ σπίτι τῆς Ζωσιμαίας χθὲς τὸ ἀπόγευμα, μπροστὰ στὰ “ἄμαθα” μάτια μου, παραλίγο νὰ πείσει κι ἐμένα ὅτι ἡ παιδαγωγία ἦταν γρίφος ἄλυτος. Ἡ Πηγὴ διαμαρτυρόταν, γκρινιάζοντας γιὰ τὴν Φλώρα, ποὺ ἦταν ἡ ἡγεμονικὴ φυσιογνωμία τῆς τάξης τους. Ὅταν ἡ δασκάλα περίμενε κάτι ἀπὸ ὅλα τὰ παιδιά, πρῶτα κοιτοῦσε τὴν Φλώρα, σὰν “φυσικὸς ἀρχηγὸς” ποὺ ἦταν. Ἀφοῦ ἡ Πηγὴ εἶχε ζαλίζει γιὰ ὥρα τὴν μαμά της, ἐπειδὴ στὸ παλιὸ σχολεῖο ἦταν αὐτὴ ἡ ἀγαπημένη τῆς δασκάλας, πλησίαζε ἡ ὥρα τοῦ βραδινοῦ. Ἡ Ζωσιμαία κουρασμένη, φόρεσε τὸ “εὐγενικὸ” χαμόγελο καὶ πρότεινε στὴν Πηγή: “Γιατὶ δὲν μαζεύεις τὰ τετράδιά σου ἀπὸ τὸ τραπέζι; Νὰ φᾶς καὶ σιγὰ σιγὰ νὰ ἑτοιμάζεσαι γιὰ τὸ κρεβάτι;”. “Γυρίζοντας σελίδα” ἡ Πηγή, δήλωσε χωρὶς στριφογυρίσματα: «Θὰ μοῦ δώσεις καὶ τὸ τηλέφωνο ὅσο τρώω!”. Ἡ ἔνταση στὸ κοίταγμά της, μετέφερε μὲ προθυμία καὶ τὸ ἠχηρὸ ἐξωλεκτικὸ μήνυμα “ΚΑΝΕ ΑΜΕΣΩΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΙΠΑ!”. Ἡ βεβαιότητα τοῦ παιδιοῦ ὅτι ἔχει τὴν δύναμη νὰ ἐλέγχει τὴν μαμά του, ἔβγαινε ἀπὸ ὅλη τὴν στάση τοῦ σώματός του. Ἡ ἔνταση πέρασε στὴν Ζωσιμαία σὰν ἀστραπή, ἡ ὁποία συντονίστηκε μὲ τὴν “ἁρπακτικὴ” συχνότητα τοῦ μηνύματος· τὸ βλέμμα καὶ οἱ κινήσεις της ἀπέκτησαν τραχύτητα, καὶ ἔλαβε κι ἐκείνη θέση “βολῆς”: “Ἀγάπη μου, ἡ μαμὰ εἶναι πολὺ κουρασμένη! Μάζεψε σὲ παρακαλῶ πολύ, γιὰ νὰ φᾶς· ὁ πατέρας σου εἶπε ὅτι ἡ ἀκτινοβολία φέρνει διαταραχὲς ὕπνου καὶ συγκέντρωσης, ὁπότε θὰ μάθεις νὰ τρῶς χωρὶς τὴλέφωνο!”. Προφανῶς ἡ Πηγὴ ἀποφάσισε νὰ ἀγνοήσει τὴν μαμά της, καὶ παρακολουθώντας την ποὺ περίμενε, ἔκανε ὅ,τι ἄλλο τῆς κατέβαινε στὸ κεφάλι. “Βάλε ὅλα τὰ πράγματα μέσα στὴν σάκα, γιὰ νὰ μὴν τὰ ψάχνεις αὔριο!”, ἀναδιατύπωσε τὸ αἴτημα ἡ ξαδέρφη μου, συγκρατώντας “μὲ τὰ δόντια” τὸν ἑαυτό της. Πρόσεξα πὼς ἡ μικρὴ κατὰ βάθος τὸ διασκέδαζε ποὺ προἔβλεπε τὴν ἀντίδραση τῆς μαμᾶς της, στὸ πάτημα τοῦ κάθε “κουμπιοῦ της”: “Δὲν μπορεῖτε νὰ μοῦ ἀρνεῖστε τὸ ΔΙΚΑΙΩΜΑ νὰ ἀκούω τραγούδια, ὅσο τρώω!”. Βλέποντας τὴν ἀναισθησία τῆς κόρης της, ἡ ξαδέρφη μου ἔκανε τὶς ὕστατες προσπάθειες νὰ φανεῖ ΚΑΛΟΣ ΓΟΝΙΟΣ, μὲ ὑπομονή, καὶ ἡ πολεμικὴ στιχομυθία κράτησε κάμποσα λεπτά, μὲ τὴν ἀκόλουθη κατάληξη· ἔχοντας ξεπεράσει ἡ Πηγὴ κάθε ὅριο ἀνυπακοῆς καὶ θρασύτητας, ἀπογοητευμένη ἡ Ζωσιμαία ἐκτινάχθηκε ἀπὸ τὸ κάθισμα, φωνάζοντάς της μὲ ὅσο ἀέρα ὑπῆρχε στὰ πνευμόνια της! Ἔπιασε τὴν κόρη της ἀπὸ τοὺς ὤμους καὶ “στολιζοντάς την” μὲ τὰ ἐπίθετα τῆς προκλητικὰ ἀδιαφορης καὶ τῆς ἀγενοῦς, τὴν τράνταζε γιὰ νὰ συνέρθει, ποὺ τόση ὥρα δὲν ἄκουγε ποὺ τῆς “μίλαγε εὐγενικά”! Μετὰ γιὰ νὰ ξεσπάσει, ἡ Ζωσιμαία πῆγε συντετριμμένη στὸν καναπὲ βάζοντας τὰ κλάματα. Σήμερα ποὺ σχόλασα νωρὶς —δὲν εἶχαν στείλει ἀκόμα ὅλους τοὺς καθηγητὲς στὸ γυμνάσιο— ἦταν εὐκαιρία νὰ δῶ τὴν Ζωσιμαία. Τώρα ποὺ ἔλειπε τὸ παιδί, ἤθελα νὰ τῆς πῶ τὴν γνώμη μου γιὰ τὰ χθεσινά. «Ξαδέρφη, μιὰ χαρὰ ἔχει προσαρμοστεῖ ἡ Πηγὴ στὸ νέο σχολεῖο! Τὸ ὅτι ἐκνευρίζεται, ποὺ ἔρχεται δεύτερη μετὰ ἀπὸ τὴν Φλώρα, δὲν σημαίνει ὅτι εἶναι καὶ εὐάλωτη! Ἀφοῦ χθὲς ἦταν ἡ ὥρα νὰ φάει, γιατὶ δὲν τῆς εἶπες “μάζεψε τὰ τετράδιά σου”, ἄλλὰ ἀπάλυνες τὸν τόνο, ῥωτώντας την ἄν ἤθελε νὰ τὰ μαζέψει; Γιατὶ τῆς ἔδωσες τὴν ἐντύπωση ὅτι ζητιάνευες ΧΑΡΗ, γιὰ μιὰ δουλειὰ ποὺ ΗΤΑΝ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΗ ΝΑ ΚΑΝΕΙ;».

Τῆς φάνηκε παράξενη ἡ ἐρώτησή μου. «Εἶναι θέμα ἐλευθερίας! Ἐξ ἄλλου ἐγὼ ἄστραψα καὶ βρόντηξα, δικό μου ἦταν τὸ λάθος νὰ χάσω τὴν ψυχραιμία μου! Πρὶν γυρίσει ὁ πατέρας της, ὅταν μείναμε οἱ δυό μας, μοῦ ἔριξε ἕνα βαθὺ βλέμμα ποὺ μὲ καθήλωσε, καὶ στὴν σκέψη ὅτι ἐπωμίστηκε τὴν ἀδυναμία μου νὰ παραμείνω πολιτισμένη, πάγωσα! Μέσα στὴν ἀγωνία μου τῆς ζήτησα συγγνώμη γιὰ τὶς ἐκφράσεις μὲ τὶς ὁποῖες τὴν χαρακτήρισα, καὶ ἀπολογήθηκα ποὺ τὴν ἐξέθεσα μπροστά σου. Ὅταν τῆς χαμογέλασα, μὲ ἀγκάλιασε χωρὶς νὰ μὲ κρίνει καὶ χωρὶς νὰ μὲ μαλώσει! Ἔβαλε τὰ χεράκια της πάνω μου καὶ μὲ ἔσφιξε, χωρὶς νὰ μοῦ ῥαγίσει τὴν καρδιά! Βασιλεία, χθὲς ἡ Πηγὴ μὲ δίδαξε κάτι πολύτιμο: τὰ παιδιὰ συγχωροῦν τοὺς γονεῖς τους, πολὺ πιὸ εὔκολα ἀπὸ ὅτι οἱ γονεῖς τὰ παιδιά τους!».

«Τελικά, τὰ τετράδια τὰ μάζεψες ἐσύ;».

«Μετὰ ἀπὸ τόσες συγκινήσεις ποὺ ζήσαμε, Βασιλεία, αὐτὸ ἦταν ΤΟ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ποὺ μποροῦσα νὰ κάνω!».

Δὲν θὰ ξεχάσω ποτὲ τὴν εἰκόνα τῆς Πηγῆς ὅταν ἦταν μωρό, καὶ τῆς μαμᾶς της ποὺ ἦταν σκυμμένη γιὰ τὴν ἀλλαγὴ τῆς πάνας. Ὅσο ἔβλεπα τὴν ξαδέρφη μου ἀπὸ τὴν κάμερα νὰ καμαρώνει καὶ νὰ παινεύει μὲ λαχτάρα τὴν Πηγή, καὶ νὰ λέει συνέχεια “τί παιδὶ ἔχω ἐγώ;”, “ποὺ εἶναι ἡ πριγκίπισσά μου;”, τόσο ἔβλεπα τὸ μωρὸ νὰ κεντρίζεται, καὶ νὰ ἁπλώνει τὰ χεράκια του καὶ νὰ χτυπάει τὴν μαμά του στὸ πρόσωπο! Ἐκείνη τὸ ἔπαιρνε γιὰ παιχνίδι, καὶ τοῦ ἔλεγε ἀκόμα περισσότερα παινέματα, τοῦ τύπου, “σὲ εὐχαριστῶ ποὺ ἦρθες στὴν ζωή μου”! Ἦταν ἀδιανόητο νὰ ὑφίσταται καὶ νὰ δέχεται ὁ γονιὸς κάτι ἀνάλογο, ἀλλὰ τότε ἤμουν μικρὸ παιδί, καὶ δὲν μποροῦσα νὰ ἐκφράσω τὸ ξάφνιασμά μου.

»Ξαδερφούλα, ἡ αὐτοπεποίθηση τῶν παιδῶν εἶναι μιὰ πολὺ λεπτὴ ἰσορροπία! Ἔτσι μᾶς ἐξηγοῦν οἱ ψυχολόγοι, σὲ ἐμᾶς τοὺς γονεῖς. Λένε ὅτι τὰ παιδιὰ εἶναι ἔντιμα μὲ τὸν ἑαυτό τους, ἄλλὰ ὅσο ἀρχίζουν νὰ προσαρμόζονται σὲ ὅσα πιστεύουν ὅτι οἱ ἄλλοι περιμένουν ἀπὸ ἐκεῖνα, τότε ἀρχίζουν καὶ χάνονται! Ἐμεῖς ποὺ θέλουμε νὰ προσφέρουμε Ο,ΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ στὸ παιδί μας, πρέπει νὰ τὸ προστατέψουμε ἀπὸ τὸ λανθασμένο συμπέρασμα, πὼς γιὰ νὰ ἐπιβιώσει πρέπει “νὰ γίνει ἀποδεκτό”, ἄρα πρέπει νὰ κάνει ὁτιδήποτε τοῦ ζητάει ὁ μεγάλος! Ἄν δὲν τὸ προστατέψουμε, θὰ μάθει νὰ ζεῖ μὲ ἕναν “ψευδὴ” ἑαυτό! Βέβαια, κάτι τέτοιο μπορεῖ νὰ φαίνεται “σοφὸ” σὲ ἕνα παιδί, ἄν νομίζει πὼς εἶναι ὁ μόνος τρόπος γιὰ νὰ ἐπιβιώσει. Ἄν δεῖ ὡς λειτουργικὴ ἄμυνα τὸ νὰ λέει στὴν μαμά του συνέχεια “ναί”, θὰ υἱοθετήσει αὐτὴ τὴν στάση καὶ στὶς ὑπόλοιπες σχέσεις, στὴν ἐνήλικη ζωή του. Δηλαδὴ αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος θὰ ἀποκτήσει τὴν πεποίθηση ὅτι δὲν εἶναι ἱκανὸς νὰ ἐπιβιώσει καὶ μόνος του, καὶ χωρὶς ἄμυνες πάντα θὰ ἐξαρτᾶται ἀπὸ κάποιον ἰσχυρότερό του, ποὺ θὰ τοῦ ὑποβάλλει τὸ ποιὸς εἶναι!».

«Μὰ ἄν ἦταν σωστοὶ “οἱ ὑπολογισμοὶ” τῶν ψυχολόγων, τότε ἡ Πηγὴ θὰ ἔνοιωθε πράγματι “ἐλεύθερη”, καὶ δὲν θὰ τῆς καθόταν “στὸ στομάχι” ἡ Φλώρα, ἐπειδὴ εἶναι ἐπίσης “ἐλεύθερη”! Ἀφοῦ ὅμως ἡ “ἐλευθερία” τοῦ ἄλλου παιδιοῦ, γυρίζει στὴν Πηγὴ αὐτὸν τὸν “διακόπτη” ποὺ τὴν κάνει “θηρίο”, εἶναι ἡλίου φαεινότερο ὅτι Η ΠΗΓΗ ΔΕΝ ΕΜΑΘΕ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ἐπειδὴ ἔχει ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΘΕΙ! Ἀπορῶ ποὺ μίλησες γιὰ τὸν τρόπο ποὺ μεγαλώσαμε, σὰν νὰ ἦταν κάποιος “πρωτόγονος”! Ἡ Ἑλληνορθόδοξη Παράδοσή μας ἀνέκαθεν ἔλεγε ὅτι ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΑ ΓΙΑ ΑΜΕΣΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ. Εἶναι βασικὸ γνώρισμά τους αὐτό! Ἐγὼ ξέρω ὅτι μόλις τελειώνω τὸ διάβασμα ΕΙΜΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΗ νὰ μαζέψω τὰ πραγματά μου. Σὲ ἐμένα ἡ μαμά μου θὰ ἔλεγε —μία φορὰ— πὼς ἄν δὲν μάζευα τὰ τετράδια ἀπὸ τὸ τραπέζι, θὰ σήμαινε ὅτι δὲν χρειάζομαι φαγητό, καὶ ἔτσι καὶ ἔπεφτα γιὰ ὕπνο νὰ μὴν σκεφτόμουν νὰ παραπονεθῶ ὅτι πεινάω!».

«Μοῦ εἶναι ἀδιανότητο ὅτι θὰ στερήσω κάτι ἀπὸ τὴν Πηγή! Πόσω μᾶλλον γιὰ νὰ τὴν συνετίσω! Τὴν μεγαλώνουμε μὲ εὐγένεια καὶ ἀγάπη, γιὰ νὰ μάθει νὰ ζεῖ μὲ τὸν “πραγματικὸ” ἑαυτό της, ὄχι μὲ αὐτὸν ποὺ “θέλουμε” ἐμεῖς! Ἐξ ἄλλου τί μποροῦμε νὰ περιμένουμε ἀπὸ ἕνα μικρὸ παιδί, ποὺ δὲν εἶναι ἱκανὸ νὰ καταλάβει τὰ “στενάχωρα” καὶ τὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς; Μὲ τὸν πατέρα της, θὰ καθυστερήσουμε ὅσο μποροῦμε νὰ τῆς μιλήσουμε γιὰ τοὺς συμβιβασμοὺς ποὺ δὲν θὰ μπορέσει νὰ ἀποφύγει ἀργότερα, ὥστε τουλάχιστον νὰ προλάβει νὰ ἀπολαύσει τὴν ἡλικία της».

Σὲ κάποια ἀπὸ τὶς πρῶτες ὁμιλίες ποὺ παρακολούθησα στὴν σχολὴ Γονέων, ὁ καλεσμένος τοῦ π. Θεόφραστου ἔλεγε πὼς ἀκριβῶς ἐπειδὴ ὁ δρόμος πρὸς τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι γεμάτος δυσκολίες, ἐμπόδια καὶ θλίψεις, καὶ ἡ πύλη εἶναι στενή, τὸ νὰ θεωροῦμε “αὐτονόητο” ὅτι θὰ εἰσέλθουμε στὴν βασιλεία τοῦ φωτὸς ὅταν χωριστεῖ ἡ ψυχή μας ἀπὸ τὸ σῶμα, ἀποτελεῖ μωρία. Ὁ Κύριος ἔστρεψε ὅλη τὴν προσοχή μας στὴν οὐσία, λέγοντας ὅτι ἡ εἴσοδος στὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΝ! Ἀπὸ ἐκεῖ πρέπει νὰ ξεκινᾶμε, καὶ πρὸς τὰ ἐκεῖ νὰ κατευθυνόμαστε. Αὐτὴ πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἰσόβια, ἡ ἀδιάκοπη φροντίδα μας! Φυσικὰ οἱ ἄνθρωποι ὀφείλουμε νὰ γίνουμε σὰν τὰ παιδιά, ὡς πρὸς τὴν ἁπλότητα καὶ τὴν ἀθωότητα. Ἄν ὅμως “βεβαιώνουμε” τὸν ἑαυτό μας ὅτι μᾶς “ἀνήκει” ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, χωρὶς ἡ ψυχή μας νὰ κάνει τὴν ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΡΟΦΗ, γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ἁγνότητα ποὺ χαρακτηρίζει τὰ παιδιά, τότε ζοῦμε γιὰ νὰ ἐξαπατᾶμε τὸν ἑαυτό μας! Δηλαδὴ τὸν πείθουμε ὅτι ἐκεῖνος… δὲν διατρέχει τὸν θανάσιμο κίνδυνο ΝΑ ΧΑΘΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, καὶ λόγῳ τῆς “εἰδικῆς ἐξαίρεσης” ποὺ ἀποτελοῦμε(!), μᾶς “ἀξίζει” ὁ “φαρδὺς δρόμος” καὶ ὁ ἀκούραστος βίος … Τότε ἔνοιωσα τὰ λόγια τοῦ πνευματικοῦ μου, ὅτι αὐτὸ ποὺ ξεχωρίζει τὸν ἀληθινὸ Χριστιανό ἀπὸ τὸν ψεύτικο, εἶναι ἡ διαφορὰ τῆς γνώμης γιὰ τὸ καλύτερο, ἡ ὁποία ξεχωρίζει τὸν “παλαιὸ” ἄνθρωπο πρὶν ἀπὸ τὴν βάπτισή του, ἀπὸ τὸν “καινούργιο”. Ἔτσι συμπέρανα πὼς ὁ “καινούργιος” ἄνθρωπος ματώνει στὸν στενὸ δρόμο γιὰ νὰ ξαναγίνει σὰν παιδὶ καὶ νὰ ξεφύγει ἀπὸ τὸν κίνδυνο τοῦ αἰώνιου θανάτου, ἐνῶ ὁ “παλαιὸς” ἄνθρωπος μὲ τὴν ΑΓΝΟΙΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ποὺ ἔχει, κολακεύει τὸ παιδί του σὰν νὰ ἀποτελεῖ κάποια “ἐξαίρεση”, καὶ σὰν νὰ εἶναι κάτι πολὺ παραπάνω ἀπὸ τὰ ὑπόλοιπα παιδιά. Ἀπὸ τότε ἀποφάσισα ἡ μελέτη τῆς πίστης μας νὰ γίνει ἡ ἀδιάκοπη φροντίδα μου, καὶ δὲν ἔχανα καμία ὁμιλία. Σὲ μία δική του, ὁ πνευματικός μου εἶπε ὅτι ἡ οἰκογένεια δὲν εἶναι μικρὸ πράγμα· εἶναι θεῖος θεσμός, καὶ ἐργαστήριο ἁγιότητας! Καὶ τὰ παιδιά, οἱ ὑπάρξεις ποὺ ἔρχονται στὸν κόσμο —ἀλλὰ καὶ στὴν αἰωνιότητα— εἶναι μεγάλο θαῦμα, καὶ ἡ φροντίδα γιὰ τὸ μεγάλωμα καὶ τὴν διαπαιδαγώγισή τους εἶναι μέσα στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἄν βέβαια πορεύονται ὅλοι μαζὶ τὴν Εὐαγγελικὴ ὁδό! «Ζωσιμαία, ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ ὑπακοῦμε τὸν Θεὸ ἐπειδὴ εἴμαστε παιδιά Του, καὶ εἶναι φύσῃ ἀδύνατον εἴτε νὰ μεγαλώσουμε χωρὶς τὸν Πατέρα Θεό, εἴτε νὰ γνωρίζουμε περισσότερα ἀπὸ Ἐκεῖνον. Ἔτσι καὶ τὸ παιδὶ λέγεται παιδί, ἐπειδὴ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν ὀφειλὴ νὰ ὑπακούει τὸν γονιό του! Ἄν τὰ παιδιὰ δὲν μάθουμε πῶς θὰ λύνουμε τὰ προβλήματά μας ὑπακούοντας τοὺς μεγαλύτερους, εἶναι σὰν νὰ μεγαλώνουμε στὴν ζούγκλα! Ἐκεῖ κανεὶς δὲν διαχωρίζει τὰ ἀνώτερα ἀπὸ τὰ κατώτερα! Πῶς γίνεται νὰ μὴν ἔμαθε τὸ παιδί σου πὼς ὅταν τοῦ ζητᾶς κάτι, ἐκεῖνο ὀφείλει νὰ σὲ τιμάει μὲ τὴν ὑπακοή του; Ἤ, ὀφείλει νὰ σὲ ῥωτάει, “μπορῶ νὰ τὸ κάνω αὐτό; Τότε τὸ παιδὶ ἀπὸ πολὺ μικρὸ ΕΧΕΙ ΗΘΙΚΟΥΣ ΦΡΑΓΜΟΥΣ!». Μπορεῖ νὰ βλέπουμε τριγύρω πολλοὺς νὰ καταπατᾶνε τὰ πάντα, ἀλλὰ αὐτὸ στὴν δική μας οἰκογένεια δὲν ταιριάζει. Οἱ γονεῖς ὀφείλουν νὰ ἔχουν σθένος γιὰ πνευματικὴ ἀντίσταση, καὶ ἄμυνες! Ὅταν ἀντὶ γιὰ τὰ τελευταῖα, οἱ γονεῖς ἔχουν “εὐγένεια”, καὶ ἐξ αἰτίας της δὲν διανοοῦνται νὰ ἀρνηθοῦν στὸ παιδί τους κάτι ποὺ πλήττει τὴν ἀξία του, τότε στὴν θέση τῆς “εὐγένειας”, ἔχει περάσει ἡ δειλία μπροστὰ στὴν βαρβαρότητα, καὶ ἀφήνουν τὸ παιδί τους νὰ μεγαλώνει σὰν “ἀδέσποτο”, ἔξω ἀπὸ ὑπακοὴ καὶ φραγμούς! Ἔτσι λέμε στὸ σπίτι μου. Ὅταν τὸ παιδὶ μένει ἀκαθοδήγητο στὶς παγίδες τοῦ νοητοῦ ἐχθροῦ, μπροστὰ πηγαίνει τὸ παιδί, καὶ ἀπὸ πίσω ἀκολουθεῖ ὁ γονιός! Δηλαδὴ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΙΚΡΟΜΕΓΑΛΟ! Αὐτὰ ποὺ λένε οἱ ἐπιστήμονες εἶναι ἀντίθετα ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο, καὶ γυμνώνουν τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὴν οὐράνια πανοπλία της! Δὲν μοῦ ἀρέσει ποὺ σὲ στενοχωρῶ, ἀλλὰ ἡ Πηγὴ εἶναι κάτι ἀνάμεσα σὲ τύραννο καὶ θηρίο, ποὺ ἐκτὸς τοῦ ὅτι δὲν σὲ σέβεται, θεωρεῖ τὴν ΕΞΟΥΣΙΑ πάνω σου ἀκόμα καὶ φυσιολογική! Καὶ ἐσὺ ἐνῶ θυμώνεις ποὺ δὲν ἀναγνωρίζει κανέναν πιὸ πάνω ἀπὸ τὴν ἴδια, ἐπειδὴ ἔγινε ἐγωίστρια, ἀνέντιμη καὶ τεμπέλα ποὺ κοιτάζει μόνο τὸ συμφέρον της, ἐντούτοις βάζεις… “φραγμὸ” στὸν ἑαυτό σου, γιὰ νὰ τὴν “προστατέψεις” ἀπὸ τὴν ἀλήθεια… Ἴσως εἶμαι τὸ καταλληλότερο ἄτομο γιὰ νὰ σοῦ πῶ, ὅτι ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ΔΕΝ ΤΗΝ ΘΕΩΡΕΙΣ ΙΚΑΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΣΚΕΨΕΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ τώρα, ἤδη τὸ παιδὶ τὰ θεωρεῖ “παράλογα”, χωρὶς λόγο ὕπαρξης! Γιὰ ποιὸ λόγο ἀργότερα θὰ συμπαθήσει τὴν διαγωγὴ χωρὶς ἠθικὰ ψεγάδια; Ἀφοῦ τὰ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ στὰ ὁποῖα “ὑπακούει” ἀπὸ μωρό, τῆς δίδαξαν νὰ πολεμάει μαζί σου! Αὐτὸ εἶναι ὁ “πραγματικὸς” ἑαυτός της, ΟΤΑΝ ΠΟΛΕΜΑΕΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ;».

«Μὴν ἀνησυχεῖς, τὰ πράγματα δὲν γίνονται ἔτσι. Ἁπλῶς ὅταν γυρίζαμε στὸ σπίτι ὅλα τὰ χρόνια, ἤμουν πολὺ κουρασμένη ἀπὸ τόση δουλειά. Ὅταν κάτι δὲν τὸ εἶχε καταλάβει καλά, καὶ δὲν ἔλεγε νὰ σταματήσει τὴν γκρίνια καὶ τὶς διαμαρτυρίες, ἐγὼ δὲν ἄντεχα γιὰ πολὺ νὰ ἀκούω τὶς φωνές της καὶ ὑποχωροῦσα εἰς γνώσιν μου. Ἀλλὰ μὴν νομίζεις, καὶ ἐγὼ σὲ μεγάλη ἡλικία ἔμαθα κάποια πράγματα γιὰ τὰ πνευματικά».

«Ἄ, τώρα ποὺ τὸ ἀνέφερες· ὅταν ἄκουσα χθὲς ποὺ τῆς εἶπες, “ἀγάπη μου, ἡ μαμὰ εἶναι πολὺ κουρασμένη”, ἀκούστηκε σὰν νὰ ἤσασταν… ἀδερφές, καὶ ἡ μαμά σας —δηλαδὴ κάποια ἄλλη— νὰ ἦταν κουρασμένη! Ἔτσι ὅπως ΥΠΟΒΙΒΑΣΕΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΗΣ, καὶ φάνηκες “ἄνευρη” καὶ “ἄσχετη” μὲ τὸν ἑαυτό σου, “ταίριαζε” ποὺ ἀργότερα τῆς ἔδωσες τὴν ἐντύπωση ὅτι ζητιάνευες χάρη… Μὴν μὲ παρεξηγεῖς ποὺ σοῦ τὰ λέω ὅλα αὐτά, ἀλλὰ προσπαθῶ νὰ σοῦ δείξω ὅτι ὁ “πραγματικὸς” ἑαυτὸς ποὺ ἔλεγαν οἱ ψυχολόγοι, εἶναι πέρα γιὰ πέρα “ψευδέστατος”! Κάπου εἶχα διαβάσει ὅτι ἄν μιλᾶμε στὸ παιδὶ γιὰ τὸν ἑαυτό μας, σὲ γ΄ πρόσωπο, ἐνῶ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΕΚΦΡΑΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΚΑΝΟΝΙΚΑ, ΣΕ Α΄ ΠΡΟΣΩΠΟ, τὸ ἐμποδίζουμε νὰ χτίσει στὸ μυαλό του τὴν ὀρθὴ κλίση τῶν λέξεων, καὶ τοῦ ἀφήνει “κενὰ λογικῆς”. Ἄν ἀρχίσει νὰ χρησιμοποιεῖ καὶ τὸ παιδὶ τὸ γ΄πρόσωπο, ὅταν ἀναφέρεται στὸν ἑαυτό του, καὶ ἐπίσης στὸ γ΄ πρόσωπο ὅταν ἐννοεῖ καὶ κάποιον ἄλλον, τότε πῶς θὰ ξεχωρίσει τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ὅταν ἀρχίζει νὰ δομεῖται ἡ αὐτοσυνειδησία του μέσα στὴν σκέψη; Αὐτὸ δὲν ΤΟΥ ΣΤΕΡΕΙ ΤΟΝ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ; Ἄν μέσα στὴν σύγχυση αὐτοῦ ποὺ εἶναι, καὶ αὐτοῦ ποὺ δὲν εἶναι δικό του, δὲν ἔχει ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΟΙΚΕΙΟ ἐσωτερικὸ χῶρο ποὺ θὰ ἀναγνωρίζει, αὐτὸ δὲν ΤΟ ΥΠΟΒΙΒΑΖΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ; Δὲν ΤΟ ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΙ ΝΑ ΖΕΙ ΨΥΧΙΚΑ ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ;».

Ἡ Ζωσιμαία προβληματίστηκε. «Ἐννοεῖς, καὶ ὅτι μὲ τὸν χαϊδευτικὸ τρόπο ἔκφρασης, κατὰ βάθος τῆς ἔδειχνα ὅτι κάτι πάνω της “δὲν πήγαινε καλά”; Καὶ αὐτὸ τὴν καθήλωνε στὸ “μωρό”;».

Ἀφοῦ συνέχισε νὰ ἐπεξεργάζεται τὸ νέο “εὕρημα”, καὶ μᾶλλον τὸ κράτησε, πῆρα τὸ θάρρος νὰ πῶ καὶ τὸ ἑπόμενο. «Ξαδέρφη, στὶς ὁμιλίες μᾶς λένε αὐτὰ ποὺ μᾶς χρειάζονται, γιὰ νὰ ἀπομακρύνουμε ἀπὸ τὴν καθημερινότητά μας τὰ ἀγκάθια ποὺ ἔφερε ὁ δυτικὸς τρόπος ζωῆς. Ὁ στόχος εἶναι νὰ συνειδητοποιοῦμε τὶς ἀθέατες παγίδες ποὺ στήθηκαν στὴν πίστη μας, καὶ γενικὰ στὴν οἰκογένεια. Ἐγὼ προσωπικὰ περισυνέλεξα κάποιους λόγους, γιὰ τοὺς ὁποίους στὰ μάτια τῶν παιδιῶν, οἱ μεγάλοι… φαίνονται “ἀνεύθυνοι”! Ἄν σοῦ πῶ ἐγώ, “ἡ Βασιλεία πείνασε”, ἤ θὰ νομίζεις ὅτι σὲ κοροϊδεύω, ἤ ὅτι “κάπου” σὲ βλέπω “μικρότερη” ἀπὸ ἐμένα, ἐπειδὴ ΕΤΣΙ ΤΟ ΘΕΛΩ, συμφωνεῖς; Φαντάσου ἕναν πατέρα ποὺ δίπλα στὸ παιδί του, ἀπευθύνεται στὴν γυναίκα του: “Μαμά, δῶσε στὸ παιδί λίγο νερό!”. Ἤ, τὴν μαμὰ ἑνὸς παιδιοῦ, ἡ ὁποία ἀπευθύνεται στὸν δικό της πατέρα: “Παππού, ἔλα μέσα γιὰ νὰ σὲ δεῖ τὸ παιδί!”. Αὐτὰ μᾶς ἦρθαν ἀπὸ ἔξω, ἀλλὰ δὲν εἶναι σοβαρὰ πράγματα, ἐπειδὴ προδίδουν καὶ γελοιοποιοῦν τὸ γονεϊκὸ κύρος! Ὁ πατέρας ὀφείλει νὰ λέει τὴν γυναίκα του μὲ τὸ ὄνομά της, ποτὲ “μαμά”! Οὔτε ἡ γυναίκα ἐπιτρέπεται νὰ ἀποκαλεῖ “μπαμπὰ” τὸν ἄντρα της, ἐπειδὴ τοὺς παρακολουθεῖ τὸ παιδί τους, τὸ ὁποῖο ΣΤΕΡΕΙΤΑΙ ΤΑ ΙΣΧΥΡΑ ΠΑΤΡΟΠΑΡΑΔΟΤΑ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΑ ΓΟΝΕΪΚΑ ΠΡΟΤΥΠΑ!».

«Αὐτὸ τὸ λές, καὶ ἐπειδὴ ἡ Πηγὴ ἄρχισε νὰ ἀπευθύνεται στὴν μαμά σου μὲ τὸ ὄνομά της; Αὐτὸ ἔξω συνηθίζεται, καὶ ἡ Πηγὴ ξαφνιάστηκε ποὺ ἡ μαμά σου τῆς εἶπε νὰ τὴν ἀποκαλεῖ “θεία”, ἐπειδὴ δὲν εἶναι συνομήλικες. Τὰ τελευταῖα ποὺ ἀνέφερες, ἐγὼ τὰ εἶχα συμπεριλάβει στὰ “ξεπερασμένα”, ἀλλὰ ὅταν τὰ συζήτησα κάποια στιγμὴ μὲ τὴν μαμά σου, εἶδα πὼς τὰ συμπεριέλαβε στὸ ΕΥΡΥΤΕΡΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΤΟΥ ΘΕΣΜΟΥ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ! Δὲν κρύβω ὅτι ἀπόρησα, ἐπειδὴ καὶ ἐγὼ μὲ τὸν Ἀλέξανδρο, ἔχουμε τὴν οἰκογένειά μας πάνω ἀπὸ ὅλα! Γιὰ τὸ σπιτικό μας θέλουμε τὸ καλύτερο! Ὅπως μοῦ τὰ ἐξήγησε ὅμως ἡ μαμά σου, κατάλαβα πολλὰ πράγματα· κάποτε ἤμουν στὶς κούνιες μὲ τὴν Πηγή, καὶ ἕνα παιδάκι φώναξε τὴν γιαγιά του. Ἐκείνη ἔντρομη, πῆγε κοντὰ καὶ τοῦ εἶπε χαμηλόφωνα, “δὲν εἶπαμε ὅτι θὰ μὲ φωνάζεις Γεωργία; Ὄχι πάλι γιαγιά!”. Βασιλεία, συζητώντας μὲ τὴν μαμά σου, εἶναι σὰν νὰ γυρίζω πίσω στὸν χρόνο, καὶ νὰ ἐπιστρέφω στὴν “ζωή μου”, ποὺ εἶχα λησμονήσει! Προσπαθώντας νὰ βάλω τὰ πράγματα στὴν θέση τους, συνειδητοποίησα ὅτι γιὰ νὰ στηριχτεῖ ἐκείνη ἡ γιαγιὰ στὰ ψέματα, ἀπὸ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ποὺ ζοῦσε, ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, δίδασκε στὸ ἐγγόνι της τὴν ΑΣΕΒΕΙΑ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ, που φέρνει καὶ τὴν ΑΝΥΠΑΚΟΗ! Ναί, αὐτὸ εἶναι ΧΤΥΠΗΜΑ ΣΤΟΝ ΘΕΣΜΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ! Εἶναι τόσα πράγματα ποὺ ἔχουν “ξεχαρβαλωθεῖ”! Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου βλέπω τώρα ὅτι οἱ ἀρνητὲς τοῦ Χριστοῦ, ἔχουν περάσει ὑπογείως πολλὰ στὶς συνήθειές μας! Ἡ οἰκογένεια ἔχει πάνω της πολλὰ “δυτικὰ σκουπίδια”, ποὺ πρέπει νὰ τὰ ἀπομακρύνουμε! Μακάρι νὰ παρακολουθοῦσα κι ἐγὼ αὐτὲς τὶς ὁμιλίες…».

Βλέποντας ὅτι ἡ Ζωσιμαία δὲν ἔνιωθε καταπίεση μὲ ὅσα τῆς “ἔφερα” γιὰ νὰ συζητήσουμε, ἀνακουφίστηκα. «Οἱ ὑπερήφανοι ἄνθρωποι ποὺ πιστεύουν στὴν δύναμη τῶν χρημάτων τους, πιστεύουν καὶ ὅτι ἔχουν τὴν ΔΥΝΑΜΗ νὰ φτιάχνουν τοὺς κανόνες μόνοι τους, σύμφωνα μὲ τὶς ἐλλείψεις τους καὶ τὶς παραλείψεις τους. Τὸ συγκλονιστικό, Ζωσιμαία, εἶναι ὅτι ἔτσι δὲν “χρειάζεται” νὰ διαλύσει ἡ Νέα Τάξη τὴν ἑλληνικὴ οἰκογένεια, ἐπειδὴ προλαβαίνουν καὶ τὸ κανουν τὰ ἴδια τὰ μέλη. Ὅταν ὅμως “πέσει” ἡ ἑλληνικὴ οἰκογένεια, ἡ Νέα Τάξη θὰ ἔχει κατακτήσει τὰ πάντα! Πάντως νομίζω ὅτι οἱ ψυχολόγοι στὴν Εὐρώπη σᾶς ἔκαναν μεγάλη ζημιά, μαθαίνοντάς σας ΝΑ ΖΕΙΤΕ ΑΝΕΝΤΙΜΑ. Ζήτησες συγγνώμη ἀπὸ τὴν Πηγὴ ποὺ τῆς τὰ ἔψαλες μπροστά μου, ἐνῶ πρώτη ἐκείνη ἐξέθεσε τὸν ἑαυτό της μπροστὰ σὲ ἐμένα, καὶ χωρὶς νὰ φιλοτιμηθεῖ νὰ ζητήσει πρώτη συγγνώμη! Καὶ οἱ κανόνες ποὺ φτιάξατε “μόνοι σας”, ἀντέστρεφαν τοὺς ὅρους καὶ φοβόσουν ἐσὺ… μὴν σὲ “μαλώσει” τὸ παιδί σου! Εἶχα καταγράψει στὶς σημειώσεις μου ἀπὸ μία ὁμιλία, ὅτι αὐτὸς ποὺ περιφρονεῖ τὸν Χριστό, εἶναι ΑΝΑΠΟΛΟΓΗΤΟΣ, ἐπειδὴ δὲν τοῦ λείπουν οἱ ἀποδείξεις, ἀλλὰ Η ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ, Η ΕΥΘΥΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ, καὶ ΑΧΡΗΣΤΕΥΕΙ ΤΟ ΛΟΓΙΚΟ ΤΟΥ! Ὅταν οἱ γονεῖς ἀγαπᾶνε τὴν ὑπερηφάνεια, τὴν τεμπελιά, τὴν πονηριά, τὴν ἡδονή, ταυτίζουν τὸ μεγάλωμα τῶν παιδιῶν τους μὲ τὴν ἔλλειψη ὁρίων, τὴν ἔλλειψη ἐλέγχου καὶ τὴν ἀπόλυτη ἐλευθερία κινήσεων». Ἔβγαλα τὸ κινητό μου καὶ διάβασα αυτὸ ποὺ εἶχα σημειώσει πρόχειρα. «Ὅποιος δὲν θέλει νὰ διδάσκεται, δὲν θέλει καὶ νὰ διδάσκει! Ὅταν οἱ γονεῖς καταλήγουν νὰ ἀποφεύγουν τὶς εὐθύνες τους καὶ νὰ ἔχουν ἀνώριμη συμπεριφορά λόγω “δαιμονικῶν” δικαιωμάτων καὶ διασκεδάσεων, ἡ σκέψη, ἡ κρίση καὶ ἡ συμπεριφορά τους γίνεται “ΠΑΙΔΑΡΙΩΔΗΣ”, καὶ στρέφεται κυρίως πρὸς τὴν ἀντιδραστικὴ ΚΑΤΑΠΑΤΗΣΗ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΣΙΩΝ τοῦ λαοῦ μας! Σὲ αὐτὴ τὴν κατάσταση, οἱ γονεῖς ἔχουν ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΓΝΟΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΙΜΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ, καὶ γιὰ τὸν ἑαυτό τους, καὶ γιὰ τὰ παιδιά τους! Στὴν πραγματικότητα ἔχουν ἐνηλικιωθεῖ μόνο σωματικά, ἀλλὰ ἐξακολουθοῦν νὰ ἀντιμετωπίζουν τὴν ζωὴ καὶ τὴν γονεϊκότητα, μέσα ἀπὸ τὰ μάτια… ΤΩΝ “ΕΦΗΒΩΝ”! Ἔτσι ὑπερεκτιμᾶνε τὶς ἱκανότητες τῶν παιδιῶν νὰ “προσέξουν τὸν ἑαυτό τους”, τὰ ὁποῖα μὲ τὰ “δικαιώματα”, δυστυχῶς… “ΩΡΙΜΑΖΟΥΝ ΑΣΤΡΑΠΙΑΙΑ”! Ἔχουν δηλαδὴ κι αὐτὰ σὰν τοὺς γονεῖς τους, “ΠΑΙΔΑΡΙΩΔΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ”, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία θέλουν νὰ γκρεμίσουν τὰ πάντα, ὅμως οἱ “ἔφηβοι” γονεῖς τους εἶναι ἥσυχοι! Μὲ τὶς ψευδο-ἱκανότητες τῆς ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ, ὅταν κάποιο μικρὸ παιδὶ ὑψώνει τὴν φωνὴ στὸν μεγάλο καὶ γιὰ ἀσήμαντα ζητήματα, ἤ τον κατακεραυνώνει μὲ τὸ βλέμμα, ἔμαθε κι αὐτὸ νὰ εἶναι ΜΙΚΡΟΜΕΓΑΛΟ, δηλαδὴ… “ἔφηβο(!)” ὅπως… ὁ γονιός του!».

«Τί ἐννοεῖς Βασιλεία; Ὅτι κάνουν τοὺς μεγάλους “σὰν παιδιά”, καὶ τὰ παιδιά “σὰν μεγάλους”;», τρόμαξε ἡ Ζωσιμαία, καὶ σὰν νὰ διάβαζε κάποια δυσάρεστα μηνύματα στὴν σκέψη της, ἔμεινε νὰ τὰ ἀντικρίζει μὲ κομμένη ἀνάσα! Κάποια στιγμὴ βιάστηκε νὰ μοιραστεῖ ὅσα τὴν πίεζαν. «Ἐπειδὴ δούλευα πολύ, συνήθως εἶχα τὸ μυαλό μου στὴν δουλειά, καὶ δὲν ἔπαιζα κανονικὰ μὲ τὴν Πηγή. Περισσότερο τῆς ἔλεγα πῶς περνοῦσα τὴν ἡμέρα μου, καὶ τῆς μάθαινα τὰ γυναικεῖα “μυστικὰ” τῆς ἐμφάνισης… Τὸ εἴχαμε σὰν παιχνίδι, νὰ μοῦ βάφει τὸ πρόσωπο… σὰν ἐπαγγελματίας, καὶ ὅλο αὐτὸ τὸ κατέγραφα μὲ τὴν κάμερα, καὶ τὸ ἀνέβαζα στὸ διαδίκτυο. Αὐτὸ γινόταν ἀπὸ πάρα πολλὲς μαμάδες, καὶ καμαρώναμε γιὰ τὶς “γνώσεις” ποὺ εἶχαν τὰ παιδιά μας! Άλλὰ καὶ τὰ ἴδια τὰ παιδιὰ ἀντάλλασσαν μεταξύ τους… τὶς “γνώσεις τους”! Ποτὲ δὲν μοῦ πέρασε ἀπὸ τὸ μυαλὸ ὅτι αὐτὸ δὲν ταίριαζε γιὰ… “παιχνίδι”, ὅπως καὶ τόσα ἄλλα παρόμοια!».

«Ζωσιμαία, ἡ δυτικὴ κοινωνία εἶναι ἐντελῶς ἄσπλαχνη μὲ τὰ παιδιά, καὶ τὸ βλέπουμε καὶ ἐμεῖς ἐδῶ. Ὅσο περισσότερα μάθαινα γιὰ τὶς παγίδες τοῦ διαβόλου, τόσο περισσότερα σημείωνα στὶς ὁμιλίες. Θεωροῦσα βέβαιο, ὅτι οἱ πειρασμοὶ θὰ μεγάλωναν μαζὶ μὲ τὴν ἡλικία μου, καὶ ἀποφάσισα νὰ πέσω μὲ θάρρος στὴν μάχη κατὰ τῶν ἐλαττωμάτων μου. Ὅπως σοῦ εἶπα, ἡ εἴσοδος στὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΝ! Γιὰ νὰ τὴν ἀξιωθῶ, ἄρχισα νὰ μαζεύω τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ παιδιοῦ, ὅπου τὰ ἔβρισκα. Αὐτὸ λειτουργεῖ σὰν καθρέφτης, γιὰ νὰ παρακολουθῶ ὅτι δὲν ἐγκαταλείπω τὴν παιδικότητά μου!». Βρῆκα τὶς σημειώσεις κάπου μέσα στὸ κινητό μου, καὶ δὲν ἄφησα τὴν ξαδέρφη μου νὰ περιμένει. «Ἐκτὸς ἀπὸ κάποια ποὺ σοῦ εἶπα ὥς τώρα, εἶναι καὶ τὰ παρακάτω:

Τὸ παιδὶ ἔχει τὴν χαρακτηριστικὴ παιδικὴ ἁπλότητα, τὴν ἁγιότητα, τὴν ἀφελότητα. Φέρεται καὶ ἀναστρέφεται μὲ διαφάνεια. Μέσα του δὲν κρύβει τίποτα, καὶ ἔτσι δὲν τὸ τυραννάει καμία μοχθηρία. Ἄν ἔρθει σὲ προστριβὴ μὲ ἄλλο παιδί, μετὰ ἀπὸ λίγο εἶναι καὶ πάλι φίλοι. Τὸ παιδὶ φέρεται μὲ φυσικότητα, χωρὶς τὴν ὑποκρισία καὶ συμβατικότητα, καὶ τὰ κατὰ συνθήκη ψεύδη ποὺ μαστίζουν τοὺς μεγάλους. Ὁ ψυχικὸς κόσμος του βρίσκεται σὲ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗΣ, δηλαδὴ σὲ ψυχικὴ κατάσταση ποὺ δὲν ἔχει διαφθαρεῖ ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια, τὸ ὑπερφίαλο, τὸ ἀλαζονικό, τὸ ἐξωπραγματικό. Ἔτσι, ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΠΛΗΣΙΕΣΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Δὲν στρέφει τὰ μάτια του στὴν πρώτη θέση, ἂλλὰ θὰ καθίσει μὲ ἁπλότητα σὲ ὁποιαδήποτε θέση τοῦ δώσουν. Ἔχει τὴν σοφία νὰ δεῖ ὅτι δὲν ἔχει σημασία τὸ ποῦ θὰ καθίσει. Ἄν χρειαστεῖ, τὸ παιδὶ μπορεῖ νὰ κάνει ὁποιαδήποτε ἐργασία, χωρὶς νὰ νομίσει ὅτι αὐτὴ εἶναι ταπεινωτική, μειωτική, καὶ δὲν ταιριάζει στὴν κοινωνικὴ θέση του, ἄν εἶναι ἀπὸ “τζάκι”. Μπορεῖ δηλαδὴ ἄν εἶναι πλουσιόπαιδο, νὰ συναναστρέφεται μὲ τὰ φτωχά παιδιά, χωρὶς νὰ αἰσθάνεται κάποια μείωση. Ἤ στὴν παράκληση κάποιας κουρελοφορεμένης γερόντισσας, μπορεῖ νὰ τὴν βοηθήσει μὲ κάτι ποὺ κουβαλάει, χωρὶς νὰ αἰσθάνεται “μειωμένη” τὴν ἀξιοπρέπειά του. Τὸ παιδὶ δὲν ἔχει τὴν ἔπαρση, τὴν οἴηση νὰ νομίζει ὅτι εἶναι ἱκανὸ γιὰ ἐκεῖνα ποὺ εἶναι μόνο γιὰ τοὺς μεγάλους. Ἔχει τὴν ταπείνωση νὰ ῥωτήσει μὲ ἁπλότητα γιὰ ὅλα ὅσα δὲν ξέρει. Δὲν ἔχει δηλαδὴ τὴν ψευδὴ ἰδέα ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ τὴν οἴηση, ὅτι τὰ ξέρει ὅλα, ἤ ὅτι δὲν κάνει λάθος. Τὸ παιδί, σὲ ὅλα ἀναζητάει τὴν οὐσία, καὶ μὲ αὐτὴ εἶναι εὐτυχισμένο. Τὰ σεμνὰ παιδιά, εἶναι τρισευτυχισμένα μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα!».

Ἡ ἔκφραση τῆς Ζωσιμαίας εἶχε ὅλα τὰ σημάδια τῆς ἀποστροφῆς, ποὺ ἀνάβλυζε ἀπὸ τὴν ἀκολουθία τῶν σκέψεων ποὺ ὅπως ἔβλεπα, τὴν βάραιναν καὶ δυσφοροῦσε. «Δηλαδή, ἡ Πηγὴ ἔχει χάσει τὴν παιδικότητά της;», ξεστόμισε μὲ φρίκη. «Ἔβλεπε ὅτι ἐγὼ δὲν ἤμουν συνεπὴς μὲ τὴν οὐσία, τὴν ὁποία ἐκείνη ‘’ἀναζητοῦσε, καὶ πικραινόταν μὲ τὴν διαφορὰ τῆς γνώμης, ποὺ εἶχα γιὰ “τὸ καλύτερο”; Τώρα ὅλα ξεκαθαρίζουν μπροστά μου! Βασιλεία, ὅταν ἄφησα τὴν πατρίδα, ἄφησα πίσω καὶ τὸν “ἀληθινὰ πραγματικό ἑαυτό μου”, ἐκεῖνον ποὺ ἔψαχνε τὴν οὐσία, ἐπειδὴ ἦταν παιδί. Ὅταν ξεκίνησα τὶς σπουδὲς στὴν Εὐρώπη, ὑπερεκτίμησα τὶς ἱκανότητές μου, καὶ μὲ τὰ “δαιμονικὰ” δικαιώματα μὲ τὴν “παιδαριώδη” ζωή, δυστυχῶς δὲν διέκρινα πὼς ἐκεῖ ἡ δουλειὰ τῶν γυναικῶν εἶναι νὰ ΚΑΤΑΠΑΤΑΝΕ ΤΑ ΙΕΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΟΣΙΑ! Ξέχασα τόσο γρήγορα τὶς συμβουλὲς τῆς γιαγιᾶς μας, γιὰ τὴν παιδολατρεία τῆς Δύσης, γιὰ τὴν ὁποία μὲ προειδοποίησε ἄπειρες φορὲς… Μοῦ μιλοῦσε πρὶν φύγω, γιὰ τὴν ἀρρωστημένη ἀγάπη τῶν γονιῶν στὸ παιδί. Μιὰ παθολογικὴ κατάσταση ποὺ ξεκινάει ἀπὸ τὴν ἀποστασία τους ἀπὸ τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ. Ξεκίνησε ἀπὸ ὅταν σταμάτησαν νὰ γεννιοῦνται πολλὰ παιδιά, ταυτόχρονα μὲ τὴν ἀποφυγὴ τῆς τεκνογονίας! Σήμερα εἶναι “τῆς μόδας” ἡ ὀλιγοτεκνία, ἀλλὰ ὁ Θεὸς ἔχει δώσει στὴν μητέρα πλούσια αἰσθήματα στοργῆς καὶ ἀγάπης! Τὰ συναισθήματα αὐτὰ εἶναι ἱκανὰ νὰ ἀρδεύουν καὶ νὰ ποτίζουν ἕνα πολύανθο περιβόλι! Δηλαδὴ εἶναι ἱκανὰ νὰ ἀγκαλιάσουν πολλὰ παιδιά, καὶ νὰ τὰ ποτίσουν μὲ τὰ θεῖα διδάγματα. Ὅταν ὅμως ὅλος αὐτὸς ὁ χείμαρρος τῶν αἰσθημάτων διοχετεύεται μόνο σὲ ἕνα ἤ δύο παιδιά, εἶναι φυσικὸ νὰ τὰ πνίγει. Τὰ πλούσια αἰσθήματα στοργῆς ἔπρεπε νὰ μοιράζονται σὲ περισσότερα παιδιά! Διοχετεύοντάς τα ὅμως σὲ ἕνα ἤ δύο, κάνουν πλέον τὰ παιδιὰ ΕΙΔΩΛΑ! Τὰ ἔχουν “μὴν στὰξει καὶ μὴν βρέξει”, καὶ ἐπειδὴ οἱ μανάδες φοβοῦνται νὰ μὴν τοὺς πάθουν τίποτα, αὐτὰ ἔχουν Ο,ΤΙ ΘΕΛΟΥΝ! Ἔτσι τὰ μαθαίνουν στὴν μαλθακότητα, τὴν ἀσέβεια πρὸς τοὺς μεγαλύτερους, καὶ ἐκκολάπτουν ἕναν αὐθάδη τύραννο ποὺ ἀργότερα δὲν θὰ μπορεῖ νὰ προσαρμοστεῖ στὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς... Δὲν θέλω τὸ παιδί μου νὰ μεγαλώνει ἄλλο μὲ τὴν παρέκκλιση ἀπὸ τὸ μέτρο ποὺ ὁρίζει ὁ Κύριός μας!».

«Ἡ γιαγιά μᾶς ἔλεγε ὅτι παραδοσιακά, οἱ εὐλαβεῖς Ἕλληνες ἦταν “εἰδικοὶ” στὸ μεγάλωμα τῶν παιδιῶν, καὶ ἀνέτρεφαν ΗΡΩΕΣ καὶ ΜΑΡΤΥΡΕΣ, ἀφοῦ καὶ οἱ ἵδιοι ἦταν παιδιὰ τοῦ Θεοῦ! Ὁ Ἃγιος Σιλουανὸς εἶπε, πὼς ἄν ἤμασταν ἁπλοὶ σὰν τὰ παιδιά, ὁ Κύριος θὰ μᾶς ἔδειχνε τὸν Παράδεισο! Θὰ τὸν βλέπαμε μέσα στὴν δόξα τῶν Χερουβεὶμ καὶ τῶν Σεραφεὶμ καὶ ὅλων τῶν ἐπουράνιων δυνάμεων καὶ τῶν Ἁγίων! Ὅμως δὲν εἴμαστε ταπεινοί, καὶ γι’ αὐτὸ βασανίζουμε τὸν ἑαυτό μας καὶ τοὺς ἄλλους, ὅσους ζοῦν μαζί μας. Ξέρεις κάτι Ζωσιμαία; Ὅποιος θέλει νὰ διδάσκει, θέλει καὶ νὰ διδάσκεται! Θέλεις στὸ ἑξῆς νὰ παίρνουμε τὴν Πηγὴ καὶ νὰ παρακολουθοῦμε ὅλες μαζὶ τὶς ὁμιλίες; Ἔτσι θὰ πατᾶμε στὰ χνάρια τῶν Ἁγίων, ποὺ μᾶς ψιθυρίζουν στὴν ψυχή, νὰ μὴν φοβόμαστε μήπως κακοπάθει τὸ σῶμα μας. Ἀρκεῖ ἡ ψυχὴ νὰ δυναμώνει! Νὰ ἔχουμε ἀντοχὴ στὴν κάθε εἴδους ἐξωτερικὴ ἐπίδραση, γιὰ νὰ κρατάει ἡ ψυχὴ τὴν ἐξουσία τοῦ σώματος! Δηλαδή, νὰ γίνουμε ΑΠΛΟΙ ΚΑΙ ΑΘΩΟΙ ΟΠΩΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ!».

Τότε προσηνέχθη αὐτῷ παιδία, ἵνα ἐπιθῇ αὐτοῖς τὰς χείρας καὶ προσεύξηται· οἱ δὲ μαθηταὶ ἐπετίμησαν αὐτοῖς.

Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν· Ἄφετε τὰ παιδία καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν πρὸς με· τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Καὶ ἐπιθεὶς τὰς χεῖρας αὐτοῖς ἐπορεύθη ἐκεῖθεν.

Τότε ἔφεραν πρὸς Αὐτὸν μικρὰ παιδιά, γιὰ νὰ βάλει πάνω στὰ κεφάλια τους τὰ χέρια Του, νὰ τὰ εὐλογήσει καὶ νὰ προσευχηθεῖ γιὰ αὐτά. Οἱ μαθητὲς ὅμως, γιὰ νὰ μὴν ἐνοχληθεῖ ὁ Δάσκαλός τους, ἐπέπληξαν ἐκείνους ποὺ τὰ ἔφεραν. Ἀλλὰ ὁ Ἰησοῦς εἶπε· “ἀφήστε τὰ παιδιὰ καὶ τὴν τὰ ἐμποδίζετε νὰ ἔρθουν πρὸς Ἐμένα. Διότι σὲ αὐτὰ καὶ σὲ ἐκείνους ποὺ μοιάζουν μὲ αὐτὰ στὴν ἁπλότητα καὶ τὴν ἀθωότητα, ἀνήκει ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν”. Καὶ ἀφοῦ ἔβαλε τὰ χέρια πάνω τους καὶ τὰ εὐλόγησε, ἀναχώρησε ἀπὸ ἐκεῖ. (Ματθ 19,13-15)

Μὲ αὐτὸ τὸ χρῶμα εἶναι λόγια ποὺ εἴπώθηκαν ἀπὸ τὸν ἅγιο Γέροντά μας Δαμασκηνὸ Κατρακούλη
Οἱ πληροφορίες γιὰ τὴν τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ παιδιοῦ, εἶναι ἀπὸ τὸ βιβλίο ΤΟ ΠΡΩΤΕΙΟ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΩΤΕΙΑ, τοῦ Φιλοποίμενος Καρατζᾶ. Τοῦ ἴδιου συγγραφέα εἶναι καὶ οἱ πληροφορίες γιὰ τὴν παιδολατρεία, ἀπὸ τὸ βιβλίο ΔΙΧΩΣ ΘΕΟ ΟΛΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ