«Εὐτυχῶς ποὺ γνωρίζονται οἱ μαμάδες μας καὶ φιλοξενούμαστε μαζὶ στὸ μοναστήρι!», εἶπε ἡ Θεοδώρα μόλις γύρισε· εἶχε πάει τὶς δύο μικρότερες ἀδερφοῦλες της στὴν μαμά τους, γιὰ νὰ βροῦν τὰ ἄλλα κοριτσάκια ποὺ γνώρισαν. Πηγαίνουμε σὲ διαφορετικὰ γυμνάσια, ἀλλὰ εὐτυχῶς τοῦ χρόνου θὰ βρισκόμαστε στὸ ἴδιο λύκειο. «Πρόσεξες τὶς καινούργιες ἁγιογραφίες;», μὲ ρώτησε ὅπως καθόταν ἀπέναντί μου. Τὶς καθημερινὲς ἡ θεία Λειτουργία γινόταν στὴν μικρὴ ἐκκλησία, ὅπου ἀπὸ μωρὸ παιδὶ μοῦ μετέδιδε τὴν αἴσθηση ὅτι ἐκεῖ μέσα οἱ ἄνθρωποι “μεγάλωναν”, δηλαδὴ γίνονταν “σημαντικοί”! Πρὶν λίγο κοινωνήσαμε καὶ καθόμασταν σὲ κάτι πεζούλια μέχρι νὰ ἀκούσουμε τὸ καμπανάκι ποὺ καλοῦσε γιὰ τὸ πρωινό. Πίσω μας ὑπῆρχαν πολλὰ δέντρα καὶ ἡ εὐωδία τῶν λεμονανθῶν ἔφτανε στὴν καρδιὰ σὰν ἀγγελοβάλσαμο!
«Ναί, τὰ πρόσωπα εἶναι σὰν ζωντανά!», εἶπα προσπαθώντας νὰ προσδιορίσω τὸν λόγο ποὺ ἀπὸ παιδὶ ὅταν περνοῦσα κάτω ἀπὸ τὴν πύλη τοῦ μοναστηριοῦ, ἔνιωθα ὅτι εἶχα φτάσει στὸ Μεγάλο Σπίτι μου! Δὲν ἦταν μόνο ἡ “ἁγιότητα” ποὺ κατοικοῦσε ἐδῶ στὴν Μονή, ἤ ἡ αὐταπάρνηση τῶν μοναχῶν ποὺ διάλεξαν “νὰ πεθάνουν πρὶν νὰ πεθάνουν”. Ὅσο τὸ σκεφτόμουν συνειδητοποιοῦσα ὅτι ὁ εὐλογημένος χῶρος ποὺ βρισκόμουν αὐτὴ τὴν στιγμή, ἐξακολουθοῦσε νὰ κρατάει ὑψωμένο τὸ λάβαρο τοῦ Ἑλληνισμοῦ! Τοῦ γνήσιου, τοῦ Ὁρθόδοξου Ἑλληνισμοῦ! Ὅπου ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ κέντρο τῆς ζωῆς καὶ ἡ καθημερινότητα δείχνει ἔμπρακτα τὴν λατρεία στὸ θεῖο Πρόσωπό Του! «Ὅταν μᾶς λένε γιὰ τὸν βίο ἑνὸς ἁγίου ἤ μιᾶς ἁγίας ἐδῶ στὸ μοναστήρι, εἶναι σὰν νὰ μᾶς μιλᾶνε γιὰ κάποιον ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ εἶχε ζήσει καὶ ἐδῶ ποὺ εἴμαστε ἐμεῖς, ποὺ ἡ ζωὴ εἶναι συνεπὴς μὲ τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ. Δηλαδὴ ὅποιος ἔρχεται ἐδῶ ἀναπαύεται ἐπειδὴ τὰ πρόσωπα λάμπουν, δὲν γνωρίζουν τί σημαίνει φόβος! Ἔτσι ἤθελα νὰ ζούσαμε καὶ ἔξω στὸν κόσμο, μὲ γνησιότητα!».
«Σταυρούλα, πρὶν ἐλευθερωθοῦμε ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ὅλοι οἱ Ἕλληνες ἦταν συνεπεῖς μὲ τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ. Βέβαια ὁ φόβος ὐπῆρχε γιὰ τὴν σωματικὴ ἀσφάλειά τους, ὅμως πάντα ἡ πίστη τους στεκόταν πάνω ἀπὸ ὅλους καὶ ἀπὸ ὅλα! Εἶχα διαβάσει ὅτι μία οἰκογένεια ποὺ φιλοξενοῦσε ἕναν ἄρρωστο ἀλλοεθνή, ἔσφαξε μία κότα καὶ τοῦ μαγείρεψε σούπα. Ἦταν ὅμως καιρὸς νηστείας καὶ ὁ ξένος ἀποροῦσε ποὺ δὲν τὴν πλησίασε κανεὶς ἀπὸ ὅλη τὴν οἰκογένεια, παρόλο ποὺ φαίνονταν ὅτι πεινοῦσαν. Τὴν ἀπάντηση τὴν ἔδωσε ἡ μάνα ποὺ εἶπε: ἄν περισσέψει προτιμᾶμε νὰ δώσουμε τὸ φαγητὸ στὰ σκυλιά. Ἄμα τὸ φᾶμε ἐμεῖς, πάει, θὰ πεῖ ὅτι τουρκέψαμε!»
«Τώρα συνειδητοποιῶ γιατὶ μοῦ ἄρεσε πάντα ἐδῶ: ἐπειδὴ ἀπὸ παιδὶ καταλάβαινα τὴν διαφορὰ ἀνάμεσα στὴν “οἰκογένεια” ποὺ εἶναι σὲ θέση νὰ γνωρίζει πώς νὰ ἀγαπάει τὰ παιδιά της καὶ αὐτὰ νὰ νιώθουν ἀγαπητά, καὶ σὲ αὐτὴ ποὺ ὑποθέτει ὅτι τὰ ἀγαπάει, ἀλλὰ ἀντὶ νὰ φτάνει ἡ ἀγάπη ὥς αὐτά, τὰ προφταίνει ὁ φόβος! Ἡ Πίστη μας εἶναι “Οἰκογένεια” ποὺ ταΐζει τὰ παιδιά της μὲ τὴν δύναμη τοῦ οὐρανοῦ! Εἴτε βρίσκεται μέσα στὸν κόσμο, εἴτε στὴν “ἔρημο”».
«Ξέρω τί λές. Παραδοσιακὰ οἱ Ἕλληνες ἤξεραν πὠς νὰ μεγαλώνουν τὰ παιδιά τους, τὸν θησαυρό τους ἐπὶ γῆς, ἐπειδὴ τὸ μάθαιναν ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο! Ἄκουγαν τὰ λόγια τοῦ Κυρίου, ποὺ ἦταν ξεκάθαρα καὶ ἴσχυαν γιὰ κάθε ἄνθρωπο, κάθε τόπου, κάθε ἐποχῆς. Κριτήριο ἄν ταίριαζε στὴν ζωή τους κάτι, ἦταν ἄν γινόταν ἀπὸ εὐλάβεια! Ἀκούγοντας τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ “ὁ φιλῶν υἱὸν ἤ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος”, οἱ γονεῖς ἀγαποῦσαν τὸν Χριστὸ πιὸ πολὺ ὰπὸ τὰ παιδιά τους, καὶ τὰ δίδασκαν τὴν διατήρηση τῆς χριστιανικῆς πίστης “στὸ στένεμα” πρὸς τὸν Γολγοθᾶ. Τὸ νὰ τοὺς παρεῖχαν ἀνέσεις καὶ ἀνώτερη θέση στὴν τουρκοκρατούμενη κοινωνία ἦταν τὸ εὔκολο, ἀλλὰ προτιμοῦσαν νὰ θυσιάσουν τὸ αἷμα τους, ἤ τὸ αἷμα τῶν παιδιῶν τους! Ἐπειδὴ ἀγαποῦσαν περισσότερο τὸν Χριστό, αὐτὸ ἦταν ἐγγύηση ὅτι θὰ ἀσφάλιζαν τὰ παιδιά τους κοντά Του! Ἔτσι τοὺς ἀποδείκνυαν τὴν ἀμέτρητη ἀγάπη τους! Ἐπειδὴ πρῶτα οἱ ἴδιοι εἶχαν βάλλει ἔξω τὸν φόβο, τὰ κοινωνοῦσαν καὶ τὰ μεγάλωναν ΠΑΝΟΠΛΑ μέσα στὴν θεία Χάρη, κάνοντάς τα λιονταρόψυχα!».
«Χθὲς τὸ ἀπὸγευμα ποὺ ἤρθαμε μὲ τὴν μαμά μου καὶ τὴν γιαγιά μου, καὶ εἴδαμε τὴν ἁγιογραφία τῆς ἁγίας Ἀκυλίνας τῆς Ζαγκλιβερινῆς, μοῦ εἶπαν γιὰ τὸν βίο της. Ἦταν μοναχοκόρη καὶ παρόλο ποὺ ἡ μαμά της τῆς εἶχε ἀδυναμία, γαλούχησε τὴν ψυχή της μὲ τὴν φλογερὴ πίστη! Τῆς μιλοῦσε γιὰ τὸν Χριστό, τὴν Παναγία καὶ τοὺς ἁγίους καὶ τὴν δίδαξε ὅτι ἡ πίστη μας εἶναι τὸ πιὸ ἀκριβὸ διαμάντι! Ὁ πατέρας της ἀλλαξοπίστησε καὶ ζοῦσε στὴν ντροπή τῆς λιποταξίας. Ἡ μόνη ἔννοια τῆς μαμᾶς της πιὰ ἦταν νὰ φυλάξει τὴν κόρη της ἀπὸ τὸν ἐξισλαμισμό! Ὅταν μεγάλωσε, τὴν εἶδε ὁ γιὸς τοῦ πασᾶ τῆς Θεσσαλονίκης καὶ θαμπώθηκε ἀπὸ τὴν ὀμορφιά της. Τὴν ζήτησε σὲ γάμο ἀπὸ τὸν πατέρα της καὶ αὐτὸς τὴν ἔδωσε, ἀλλὰ ἡ ἴδια ἀρνήθηκε κατηγορηματικά! Ὁ πατέρας της τὴν παρέδωσε στοὺς Τούρκους γιὰ νὰ τὴν κάνουν ὅ,τι ἤθελαν κι ἐκείνοι τὴν χτυποῦσαν καὶ τὴν βασάνιζαν ἀλύπητα γιὰ τρεῖς ἡμέρες! Ἡ Ἀκυλίνα ὁμολογοῦσε διαρκῶς ὅτι ἦταν Χριστιανή! Τὴν τρίτη ἡμέρα τὴν πῆγαν αἱμόφυρτη στὸ σπίτι της καὶ μισοπεθαμένη. Ἡ μεγαλύτερη ἀγωνία τῆς πιστῆς μάνας ἦταν ἄν κράτησε τὴν ψυχή της ὁλοκάθαρη ἀπὸ τὴν προδοσία! Ἡ ἀγωνία της σταμάτησε ὅταν ἡ Ἀκυλίνα τὴν βεβαίωσε ὅτι τὸ διαμάντι ποὺ εἶχε στὴν καρδιά της τὸ φύλαξε καθαρὸ καὶ ἀμόλυντο, καὶ τῆς εἶπε ὅτι ἔφευγε γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ Θεό της! Θεοδώρα, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἄκουσα γιὰ τὴν ζωὴ τῆς ἁγίας σκέφτομαι ἕνα πράγμα: ὅτι ὅταν οἱ Ἕλληνες ζοῦσαν ὡς δούλοι, εἶχαν στὴν ψυχή τους σαφὴ καὶ ἔντιμη τὴν εἰκόνα τῆς πνευματικῆς ἐλευθερίας τους! Ἐνῶ ἦταν ἀγράμματοι, ἦξεραν νὰ περιγράψουν τὴν πίστη τους στὰ παιδιά τους καὶ γι’ αὐτὸ τὴν κληροδοτοῦσαν ἀναλλοίωτη μέσα στοὺς αἰῶνες! Ἐνῶ ζοῦσαν μέσα στὴν σκλαβιά, ΔΕΝ ἘΠΕΤΡΕΠΑΝ ΣΤΟΝ ἙΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΝΑ ΠΟΥΛΗΘΕΙ!».
«Ἐπειδὴ ἦταν μαθητὲς τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ τοὺς ἔλεγε νὰ μείνουν μακριὰ ἀπὸ τὸν φαρδὺ δρόμο τοῦ κατήφορου! Μακριὰ ἀπὸ τὴν ἄνεση! Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε νὰ σηκώσουμε τὸν σταυρό μας γιὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε».
«Τὸ θέμα ὅμως εἶναι ἄν τὸ βάρος ποὺ σηκώνουν οἱ γονεῖς γιὰ τὰ παιδιά τους, εἶναι ὁ πραγματικὸς σταυρὸς ποὺ τοὺς προόρισε ὁ Χριστός, ἤ ἄλλο “παράλογο βάρος” ποὺ τὸ ἔβαλαν στοὺς ὤμους τους οἱ ἄνθρωποι… Αὐτὸ φαίνεται βέβαια ἀπὸ τὸ ἄν καταλήγει στὸν Παράδεισο, ΣΤΗΝ ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ! Στὰ χρόνια τῆς πικρῆς σκλαβιᾶς ἡ ἀνασφάλεια ἀπὸ τὸ ἐσωτερικὸ χάος καὶ ἡ λύπη ἀπὸ τὴν ἀκαταστασία τῆς ψυχῆς ἦταν ἄγνωστες καταστάσεις! Ὑπῆρχε μόνο τὸ ἐξωτερικὸ χάος καὶ οἱ θλίψεις».
«Γιὰ νὰ ἐξηγήσει ἡ μαμά μου στὶς ἀδερφές μου ὅτι ἡ φτώχεια εἶναι κάτι ἀπόλυτα φυσικὸ στὴν ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ὅτι Ἡ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ἘΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ μένει ἀνεπηρέαστη ἄν τὸ φαγητό του εἶναι λίγο, τοὺς διηγήθηκε ἕναν ἀπάνθρωπο φόρο ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Ἐνῶ τὰ ἑλληνόπουλα ἔτρωγαν λίγο, ξεχείλιζαν ἀπὸ ζωὴ καὶ ἐργατικότητα! Εἶχαν δύναμη! Γιὰ νὰ κάμψουν τὴν χαρακτηριστικὴ εὐρωστία τῶν Ἑλλήνων, ὑποχρέωναν τὶς Ἑλληνίδες μάνες νὰ θηλάζουν πρῶτα τὰ τουρκόπουλα γιὰ νὰ γίνουν κι αὐτὰ δυνατὰ σὰν τὰ ἑλληνόπουλα, γιὰ τὰ ὁποῖα θὰ ἔμενε ἐλάχιστο γάλα ἤ… καθόλου! Καὶ ὅμως, ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ δυνάμωνε τὰ βαφτισμένα παιδιά, ἀλλὰ τὰ τουρκόπουλα δὲν ἀποκτοῦσαν τὴν ἀνθεκτικότητα τῶν Ἑλλήνων! Οὕτως ἤ ἄλλως, Ἡ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ ΕΙΝΑΙ ἈΣΚΗΤΙΚΟ ΒΙΩΜΑ ποὺ ἱκανώνει τὴν ψυχὴ νὰ “νιώσει” τὸν Χριστό! Αὐτὸ οἱ Τούρκοι τὸ ἔτρεμαν!».
«Ἡ γιαγιά μου λέει ὅτι μόλις συναισθανθοῦμε ὅτι ἔχουμε τὴν Πνοὴ τοῦ Χριστοῦ μέσα μας, θὰ καταλάβουμε ὅτι οἱ ἀναπνοὲς ποὺ βγάζουμε εἶναι ὑπερπολύτιμες! Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀξία μας, ἡ θέση στὸν Παράδεισο ποὺ μᾶς περιμένει! Ἡ δική μας θέση στὴν αἰώνια χαρά! Ἀλλὰ γιὰ νὰ φτάσουμε ὥς ἐκεῖ πρέπει νὰ σηκώνουμε τὸν σταυρό ποὺ μᾶς ἔχει εὐλογήσει ὁ Χριστός! Τίποτα ἄλλο ποὺ ἀποπροσανατολίζει ἀπὸ τὸν Παράδεισο, γιατὶ τότε θὰ εἶναι ΠΑΝΤΑ ΠΙΟ ΒΑΡΥ ἈΠΟ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΠΟΥ ΠΡΟΟΡΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ἘΜΑΣ!».
«Γιὰ τοὺς σημερινοὺς ἀνθρώπους ποὺ γνώρισαν πρῶτα τὸ ψέμα ἀλλὰ ἀναζητοῦν τὴν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, ἴσως νὰ χρειάζεται πραγματικὰ μεγάλο θάρρος γιὰ νὰ ταπεινωθοῦν καὶ νὰ ἀποζητήσουν ὉΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ἘΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ὥστε νὰ διακρίνουν τί εἶναι τὸ “ψεῦδος” καὶ πώς “κινεῖται” μέσα τους…».
«Ὅμως τὰ περισσότερα παιδιὰ στὸ σχολεῖο δὲν ξέρουν ὅτι οἱ γονεῖς τους κουβαλᾶνε ἀνώφελα βάρη ἀντὶ γιὰ τὸν εὐλογημένο σταυρὸ ποὺ θὰ ἀσφάλιζε ὅλη τὴν οἰκογένεια! Μαθαίνουν ὅτι “ἄρχοντας” εἶναι ὁ ληστεμένος ποὺ δὲν ἔχει “οὐρανὸ” νὰ δώσει στὸν ἀναγκεμένο, ὄχι ὁ “ὑπηρέτης” ποὺ ἡ ψυχή του ἔχει εὐλογία ποὺ φτάνει γιὰ ὅλους…».
«Αὐτὸ κάνει τὴν ψυχή μου νὰ πονάει! Ἑλληνορθοδοξία εἶναι ἡ ἀνώτερη πνευματικὴ πορεία ποὺ βαστάζει τὴν ψυχὴ τὴν ὥρα τοῦ μαρτυρίου, ὥστε νὰ διαφυλαχτεῖ τὸ διαμάντι τῆς Πίστης ἀμόλυντο! Ἀπὸ τὴν Παναγία ζητάω ΝΑ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΑΣ ΠΟΥ ΒΑΔΙΖΟΥΝ ΣΤΟ ἌΔΟΞΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ! Εἶναι φρικτὸ νὰ ζεῖ ὁ ἄνθρωπος στὸν φόβο ἐξ αἰτίας τῆς μισοπεθαμένης συνείδησης, ἐπειδὴ δὲν ἔμαθε ποτὲ νὰ παρακαλάει τὸν Λυτρωτὴ τῶν ψυχῶν σὲ αἰχμαλωσία, νὰ τον σπλαχνιστεῖ!».
«Δυστυχῶς αὐτὸ κατέληξε “κοινὴ λογική”, δηλαδὴ τὴν νοοτροπία ποὺ “συμφωνήθηκε” ὅτι θὰ ἰσχύει ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους… Ὁ παραδοσιακὸς τρόπος σκέψης τῶν Ἑλλήνων ὁδηγοῦσε σὲ λογική, ἀσφαλὴ ἔκβαση τῆς ζωῆς, καὶ σίγουρα πορεύονταν ἀντίθετα ἀπὸ τὴν σημερινὴ “κοινὴ λογική”. Ὅμως ὅταν μιλᾶμε γιὰ ΛΟΓΙΚΗ ἐννοοῦμε μόνο Ὅ,ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΧΤΕΙ! Ὅτιδήποτε ἅπτεται τῆς “κοινῆς λογικῆς” “ἀξιώνει” νὰ μὴν ἐξετάζεται ἄν ὀδηγεῖ στὴν ἀσφάλεια τοῦ Παραδείσου, ἤ ἄν ἈΠΑΓΟΡΕΥΕΙ τὴν νοσταλγία του! “Ἐξυπακούεται” δηλαδὴ ὅτι ὅποιος λειτουργεῖ μὲ τὴν “κοινὴ λογική”, πρῶτον θὰ παραιτεῖται ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀπόδειξη —ὅτι τὸν ἀσφαλίζει— δεύτερον δὲν θὰ μαθαίνει ποτὲ πώς γίνεται ἡ “ἐξέταση” καὶ ἡ “ἀπόδειξη”, καὶ τρίτον δὲν θὰ “ὑποψιάζεται” ὅτι ΧΡΩΣΤΑΕΙ ΣΤΟΝ ἙΑΥΤΟ ΤΟΥ ΝΑ ἈΠΑΙΤΕΙ ἘΓΓΥΗΣΗ ἈΠΟ ΤΟΝ “ΔΡΟΜΟ” ΣΤΟΝ ὉΠΟΙΟ ἘΜΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ!».
«Μὰ ὅ,τι δὲν μπορεῖ νὰ ἀποδειχτεῖ, εἶναι παράλογο! Δηλαδὴ ἐπικίνδυνο! Παράλογο εἶναι αὐτὸ ποὺ μᾶς κουράζει τὴν ὕπαρξη καὶ θέλουμε νὰ τὸ ἀποτινάξουμε ἀπὸ τὴν ζωή μας, καὶ γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἀντέχει στὸν χρόνο! Ὅσο γιὰ τὴν “ἐξέταση” καὶ τὴν “ἀπόδειξη” ἄν κάτι εἶναι λογικὸ ἤ παράλογο, ὁ Χριστὸς μᾶς τὶς φανέρωσε μέ τὴν διδασκαλία Του! Καὶ μόνο τὸ “Πάτερ ἡμῶν” νὰ ποῦμε καὶ νὰ ψάξουμε τὸ βάθος του, ἀμέσως θὰ ἀποκαλυφθεῖ ποιὸς εἶναι ὁ πραγματικὸς σταυρὸς γιὰ νὰ δώσουμε τὶς δυνάμεις μας! Πόσο μᾶλλον νὰ μποῦμε κάτω ἀπὸ τὸ πετραχήλι, ποὺ ἔχει τὴν ἐξουσία νὰ καταργεῖ τὴν δουλεία στὸ παράλογο! Ἀπὸ ἐκεῖ ἡ ζωὴ ἀρχίζει ἐπὶ γῆς νὰ μοσχοβολάει Παράδεισο!».
Ἡ Ἀκυλίνα ξεψύχησε στὰ χέρια τῆς μητέρας της στὶς 27 Σεπτεμβρίου 1764. Ἦταν 19 ἐτῶν. Ἀπὸ τὸ Ἅγιο Λείψανό της ξεχύθηκε μία ἀνέκφραστη οὐράνια εὐωδία καὶ ὅλοι οἱ δρόμοι ἀπὸ ὅπου τὸ πέρασαν εὐωδίαζαν γιὰ ἡμέρες! Γιὰ νὰ τὴν θεωρήσουν δική τους ἔστω καὶ μετὰ θάνατον, οἱ Τούρκοι τὴν ἔθαψαν σὲ τούρκικο νεκροταφεῖο, ἀλλὰ ἕνα οὐράνιο φῶς στάθηκε πάνω ἀπὸ τὸν τάφο της γιὰ πολλὲς ὧρες! Τὸ βράδυ τρεῖς Χριστιανοί, γνήσια παλικάρια τοῦ Χριστοῦ, ξέθαψαν τὸ μαρτυρικὸ σῶμα τῆς ἁγίας καὶ τὸ ἔθαψαν σὲ ἄγνωστο σημεῖο, τὸ ὁποῖο φανέρωσε ὁ Θεὸς μὲ θαυμαστὸ τρόπο, τὸ 2012!
Ἁγία Ἀκυλίνα πρέσβευε στὸν Κύριο νὰ ξεφύγουν οἱ φίλοι μας ἀπὸ τὸ ἄδοξο μαρτύριο τοῦ παραλόγου!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
