«Ὅ,τι δὲν σὲ σκοτώνει σὲ κάνει πιὸ δυνατό! Ὅταν ὅλα εἶναι ἐναντίον σου, πρέπει νὰ προχωρήσεις μὲ τὴν μαγκιά σου! Δὲν ἔχεις καὶ κάτι ἄλλο…», εἶπε ἡ Νίκη, ποὺ ἦταν περίπου εἰκοσιτριῶν ἐτῶν. Γνωρίζω τὴν μητέρα της καὶ τὴν ἴδια τὴν ζῶ ἀπὸ ὅταν γεννήθηκε. Τὰ τελευταῖα χρόνια μοῦ δίνει τὴν ἐντύπωση ὅτι “ξέχασε” ὅτι ὑπάρχουν φωτεινοὶ σηματοδότες στοὺς δρόμους, καὶ τὸ ἐπίτευγμά της τώρα εἶναι ὅτι ἐπιχειρεῖ νὰ περάσει ἀπέναντι στὴν “ζούγκλα” τοῦ δρόμου ἐκτεθειμένη, χωρὶς ἀσφάλεια! Τῆς εἶπα πρὶν ἀπὸ λίγο ὅτι συνήθισε αὐτὸ νὰ τὸ ἀποκαλεῖ “ἐλευθερία κινήσεων”, καὶ ὅτι τὰ “γουβώματα” στὸ ἁμάξι της πλὲον τὰ θεωρεῖ μέρος τῆς “διαδικασίας”, γι’ αὐτὸ μοῦ ἀπάντησε ἔτσι…
«Πῶς σὲ κάνει πιὸ δυνατό, κάτι ποὺ μπορεῖ νὰ ἀχρηστέψει τὸ “ὄχημά” σου; Πῶς γίνεται νὰ μὴν ἔχει τὸ αὐτοκίνητό σου ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΘΕΣΗ στὸν δρόμο τῆς ζωῆς;», τὴν ῥώτησα.
«Μὲ τὸ νὰ μὴν εἶμαι θύμα! Κανεὶς δὲν μοῦ λέει ὅτι ἡ ζωὴ δὲν μὲ ὑπολογίζει, ἀλλὰ ἐπειδὴ τὸ καταλαβαίνω ἀπὸ τὰ “συμφραζόμενα” πρέπει νὰ εἶμαι καὶ ἐγὼ σὲ θέση νὰ ἐπιβάλλω τὴν ἀξία μου… Ἔτσι γίνεται ὁ ἄνθρωπος πιὸ δυνατός!», εἶπε, ἀφήνοντας νὰ φανεῖ ὅτι ἡ φύση τῆς δύναμης, τῆς ἧταν ἀκαθόριστη. «Καὶ τέλος πάντων, πᾶς ὅπως σὲ πᾶνε… Βλέπεις ὅτι ἄν ὑπάρχει χάος γύρω σου, κοιτᾶς μόνο νὰ τὰ βγάλεις πέρα!», συνέχισε νὰ περιγράφει μία ὑποτιμητικὴ ἑρμηνεία τῆς “ἀξίας” της, ποὺ —κατὰ τὴν γνώμη μου— τὴν ἐξουθένωνε…
«Νίκη δὲν εἶσαι πρόβατο, νὰ τὰ βγάλεις πέρα μέχρι νὰ ἔρθει ἡ ὥρα τῆς σφαγῆς σου…».
«Κι ὅμως, βιολογικὰ οἱ ἄνθρωποι ἀνήκουμε στὴν ἴδια κατηγορία μὲ τὰ ζῶα! Γι’ αὐτὸ δὲν μποροῦμε νὰ ἀντισταθοῦμε στὰ ἔνστικτά μας… Αὐτὸ τὸ ξέρει ἡ ἐπιστήμη, ποὺ εὐτυχῶς μᾶς βοηθάει νὰ ὑποφέρουμε τὴν ζωή μας… Ἀλλὰ νὰ ξέρεις, ὅτι τὸ πρῶτο κύτταρο σχηματίστηκε τυχαία! Ἀπὸ τύχη ὑπάρχουμε!», εἶπε καὶ χαμογέλασε θλιμμένα.
«Ἀναιρεῖς ὅσα λὲς τὴν προηγούμενη στιγμή, ἐπειδὴ δὲν ξέρεις τὴν ἀξία ποὺ σοῦ ἔδωσε ὁ Θεός! Ἄν τὸ πρῶτο κύτταρο σχηματίστηκε ἀπὸ τύχη, αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος θὰ ζεῖ βάση τῆς τύχης; Ἤ ὅτι θὰ ζεῖ σὰν ζῶο; Θὰ δουλεύει σὰν ζῶο, θὰ τὸν διατάζουν σὰν ζῶο, θὰ ὑποτάσσεται σὰν ζῶο, θὰ ζεῖ στὸ κλουβὶ σὰν ζῶο, καὶ θὰ τὸν καῖνε ἄν πεθαίνει σὰν ζῶο; Ἄν ὑφίσταται βία ἤ ἀδικηθεῖ, αὐτὸ θὰ ἀποδοθεῖ στὶς πιθανότητες τῆς τύχης, ποὺ εἶναι “ΤΥΦΛΗ”; Ἐπειδὴ ὁ μόνος τρόπος ποὺ ξέρεις γιὰ νὰ νιώθεις “δυνατὴ” εἶναι “νὰ ἐπιβάλλεσαι”, θὰ ἀσπάζεσαι κι ἐσὺ τὴν βία ἐπειδὴ ξέρει νὰ ἐπιβάλλεται, καὶ νὰ “διευθετεῖ” τὰ “πάντα”;
«Σοῦ εἶπα, ἡ ἐπιστήμη ἔχει ὅλες τὶς ἀπαντήσεις γιὰ τὸ πὼς ἐξελίχθηκε ὁ ἄνθρωπος στὴν μορφὴ ποὺ εἶναι τώρα, καὶ μάλιστα δὲν τὶς κρατάει γιὰ τὸν ἑαυτό της. Μοιράζεται τὶς γνώσεις μὲ ὅλους μας, γιὰ νὰ ἀνεβάζει τὸ ἐπίπεδο τῆς ζωῆς μας! Δὲν νομίζεις ὅτι τὸ νὰ ξέρουμε τόσα πολλὰ γιὰ τὴν ἐπιστήμη στὶς ἡμέρες μας εἶναι μοναδικὸ προνόμιο;».
«Πόσεξέ με λίγο· πρὶν δύο αἰῶνες κάποιοι ποὺ μισοῦσαν τὴν Ἁλήθεια κρύφτηκαν πίσω ἀπὸ δῆθεν ἐπιστημονικὰ εὑρήματα, προκειμένουν ΝΑ ΚΑΘΥΠΟΤΑΞΟΥΝ τὴν ζωὴ τῶν Χριστιανῶν, καὶ νὰ ἘΚΤΡΕΨΟΥΝ τὴν πορεία τῆς κοινωνίας! Χρησιμοποιώντας ἐπιστημονικὴ γλῶσσα, ἔπεισαν κάποιους ὅτι δὲν ἦταν ὁ Θεὸς Ἐκεῖνος ποὺ δημιούργησε τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΙΑΙΑ ΣΥΜΠΤΩΣΗ! Ἄρχισαν δηλαδὴ νὰ “χτίζουν” τὸ παράλογο! Ὅμως ἡ ἐπιστήμη θεμελιώνεται πάνω στὶς παρατηρήσεις, τὸ πείραμα καὶ τὸν μαθηματικὸ ὑπολογισμό. Ἡ θεωρία τῆς ἐξέλιξης τῶν εἰδῶν εἶναι ἄκρως ἀντιεπιστημονική, διότι ἀπὸ τὶς τρεῖς ἀπαιτούμενες προϋποθέσεις, δὲν πληροῖ καμία!».
«Ἀκόμα καὶ τὰ μικρὰ παιδιὰ ξέρουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος προέρχεται ἀπὸ τὸν πίθηκο…».
«Ἐννοεῖς ὅτι κι αὐτὸ ἐντάσσεται στὶς ἐπιστημονικὲς γνώσεις ποὺ ἔχουν οἱ ἁπλοὶ ἄνθρωποι τοῦ σήμερα;».
«Φυσικά!».
«Νίκη, ἡ δουλειὰ τῆς ΨΕΥΔΟΕΠΙΣΤΗΜΗΣ εἶναι νὰ ἈΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ σὲ ὅσους ΔΕΝ ἜΧΟΥΝ ἸΔΕΑ ἈΠΟ ἘΠΙΣΤΗΜΗ(!), γιὰ νὰ ἘΞΑΣΦΑΛΙΣΕΙ ὅτι ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΜΥΡΩΔΙΑ ΤΙΣ ἈΠΑΤΕΣ ΤΗΣ! Ἤ μήπως δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ κάτσουν τόσα χρόνια στὰ θρανία, ὅσοι διδάσκονται τὴν πραγματικὴ ἐπιστήμη;».
«Καὶ πῶς κέρδισε τόσο ἔδαφος αὐτὴ ἡ θεωρία;», ρώτησε ἡ Νίκη, ποὺ ἦταν ἐμφανὲς ὅτι εἶχε αἰφνιδιαστεῖ.
«Ἀνήθικοι, ἀσεβεῖς ἐπιστήμονες ἄρχισαν πρὶν τόσο καιρὸ νὰ διαχέουν στὸ πλατὺ κοινὸ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥΣ, “ντύνοντάς” την μὲ ὑποτιθέμενες ἐπιστημονικὲς γνώσεις, ἤ παρουσιάζοντας μισὲς ἀλήθειες, μὲ τρόπο ποὺ νὰ βεβαιώνουν ῬΗΤΑ, ὅτι ἡ ἰδέα ποὺ ἀνέλυαν ἦταν ἐπιστημονικά ἐπιβεβαιωμένη… Παρουσίαζαν τὸν ὑποβαθμισμένο τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἤθελαν ἐκείνοι νὰ βλέπουν τὸν “ἄνθρωπο”, καὶ ἀπαιτοῦσαν ΝΑ ἘΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΣΕ ὍΛΟΥΣ! Ποιός θὰ τοὺς ἔλεγχε, ποὺ ἔκρυβαν τὰ στοιχεῖα ποὺ θὰ ἀποκάλυπταν τὴν πλάνη ποὺ κατασκεύαζαν; Ἔτσι λοιπόν, ἄνθρωποι τοῦ λαοῦ ποὺ δὲν κατεῖχαν ἐπιστημονικὲς γνώσεις, ἄρχισαν νὰ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΙ τὰ “ἐπιστημονικὰ” κριτήρια, —ἄν εἶναι ποτὲ δυνατὸν— καὶ βάσει αὐτῶν νὰ ἐπιχειροῦν νὰ συμπεράνουν τὰ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥΣ, ἀφοῦ… αὐτοὶ δὲν εἶχαν τὸν Θεὸ γιὰ Πατέρα τους… Ὅμως ἐπειδὴ τὰ συγκεκριμένα κριτήρια ἦταν ἀπόλυτα “ἐγκεφαλικὰ”, δὲν ἦταν ἠθικά! Τὸ Ψεῦδος ὑπηρετεῖ τὴν Κακία, καὶ αὐτὴ ἡ ἰδέα τῆς “ἐξέλιξης” —ποὺ μὲ τὸν καιρὸ, ἀνάχθηκε σὲ ἰδεολογία— “ἘΚΤΙΝΑΞΕ” ΤΗΝ ὙΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ὍΣΩΝ ΤΗΝ ἈΣΠΑΣΤΗΚΑΝ! Μόνο ποὺ ἡ “νέα πεποίθηση” στηρίχτηκε στὴν ἡμιμάθεια, ἡ ὁποία φέρνει “ἐγγυημένα” τὸν διχασμό… Τὰ ἑπόμενα χρόνια οἱ ἄνθρωποι ποὺ ΠΙΣΤΕΥΑΝ ὍΤΙ ΕΙΧΑΝ “ΤΑ ἼΔΙΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΕ ΤΑ ΖΩΑ(!)”, ἄρχισαν νὰ πολεμοῦν τοὺς κανόνες τοῦ ἤθους ποὺ ἈΠΑΙΤΟΥΝ ἉΓΝΟΤΗΤΑ, ἐπειδὴ “περιόριζαν τὴν ΖΩΩΔΗ ἐλευθερία” τους! Ἡ ἀλαζονία “ὑποσχέθηκε” ζωὴ γεμάτη ἀπὸ δικαιώματα, καὶ ἄδεια ἀπὸ συναίσθηση εὐθύνης! Ὅταν κάποιος πιστεύει ὅτι κατάγεται ἀπὸ τὰ ζῶα δὲν μαθαίνει νὰ ἀποκωδικοποιεῖ τὶς ἐπαχθεῖς συνέπειες τῆς ἰδεολογίας του· δὲν συνειδητοποιεῖ ὅτι μὲ τὴν ἀποδοχὴ τῆς ἰδέας ὅτι δημιουργήθηκε ἀπὸ ἕνα “λάθος” τῆς φύσης, ΣΥΝΥΠΟΓΡΑΦΕΙ ὍΤΙ ΔΕΝ ἜΧΕΙ ἈΞΙΑ! Οὔτε ἀντιλαμβάνεται, ὅτι ὑφίσταται βία ἀπὸ τὴν Κακία, ἐπειδὴ ἡ βία φαίνεται “φυσιολογικὴ” σὲ ὅποιον πιστεύει στὸ πίσω μέρος τοῦ μυαλοῦ του, ὅτι δὲν έχει ἀξία…»
«Ἐγὼ οὔτε ἀσκῶ, οὔτε ὑφίσταμαι βία!», ἀπάντησε μὲ κομμένη τὴν ἀνάσα ἡ Νίκη.
«Ἀκόμα κι ἄν δὲν ἀσκεῖς βία στοὺς ἄλλους, ἌΝ ΔΕΝ ὙΠΕΡΑΣΠΙΖΕΣΑΙ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ἈΞΙΑ ΣΟΥ, ἈΣΚΕΙΣ ΒΙΑ ΣΤΟΝ ἙΑΥΤΟ ΣΟΥ! Ἀπόδειξη σὲ αὐτὸ εἶναι ἡ ταραχὴ ποὺ ἔχει ἡ ἡμέρα σου… Ἄν ὅλα εἶναι θέμα τύχης, πού χωράει ἡ εὐθύνη ποὺ ἔχεις; Γι’ αὐτὸ βλέπεις τὸ μέλλον σου ὡς “ἀνύπαρκτο”, γιατὶ πρώτη ἐσὺ δὲν πιστεύεις ὅτι ἀξίζεις! Γιὰ τὸν Θεὸ ποὺ σὲ ἀγαπάει ὅμως, ΕΙΣΑΙ ΠΟΛΥΤΙΜΗ!».
«Εἶναι εὔκολο γιὰ σένα νὰ τὸ λές, ἀλλὰ νὰ ξέρεις ὅτι ὁ Θεὸς δὲν δίνει εὐκαιρίες, κι ἐμεῖς οἱ νέοι τὶς χρειαζόμαστε!».
«Σὲ ἐμένα ἔδωσε εὐκαιρία ὅταν πήγαινα στὸ γυμνάσιο! Καὶ ἐπειδὴ ἐκτίμησα τὴν εὐκαιρία ποὺ μοῦ ἔδωσε ὁ Θεός, στηρίχτηκε σ’ αὐτὴ ἡ ὑπόλοιπη ζωή μου! Μάλιστα, τὴν κρατοῦσε στὰ χέρια της ἡ γιαγιά σου! ἘΚΕΙΝΗ ἜΓΙΝΕ “ΤΟ ΜΕΣΟ” ΓΙΑ ΝΑ ἜΧΩ ἘΓΩ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ, καὶ μετὰ τὸν Θεό, θὰ εὐγνωμονῶ κι ἐκείνη γιὰ πάντα!».
«Καλά, ἐσὺ ἦσουν ἐξαίρεση, ἀλλὰ οἱ ὑπόλοιποι ξέρουμε ὅτι δὲν ἔχουμε προοπτικὴ γιὰ κάτι καλύτερο!».
«Κι ἐσένα σοῦ ἔδωσε ὁ Θεὸς μία μεγάλη εὐκαιρία, ὅταν ξεκίνησες τὸ λύκειο, τὸ θυμάμαι σὰν τώρα!», εἶπα, καὶ μὲ κοίταξε ἀποσβολωμένη. «Ἦσουν σὰν νὰ εἶχες βγεῖ ἀπὸ χειμέρια νάρκη, καὶ τὰ μάτια σου νὰ “ἔβλεπαν” αὐτὰ ποὺ πρὶν δὲν μποροῦσαν!».
«Πότε λές;», ρώτησε σμίγοντας τὰ φρύδια.
«Ὅταν μετὰ ἀπὸ τὴν χαρακτηριστικὴ ἀδιαφορία ποὺ ἔδειχνες γιὰ τὰ μαθήματα στὸ γυμνάσιο, ἘΝΤΕΛΩΣ ΞΑΦΝΙΚΑ ἄρχισες νὰ διαβάζεις γιὰ νὰ γίνεις… ἄριστη!».
«Καὶ πού εἶναι ἡ εὐκαιρία ἀπὸ τὸν Θεό;», εἶπε χωρὶς νὰ παίρνει τὰ μάτια της ἀπὸ τὰ δικά μου.
«Πρὶν ἦσουν ἕνα νωθρὸ “πετραδάκι”, πανομοιότυπο μὲ τὰ διπλανά. Ὅταν ὅμως ΣΟΥ ἜΣΤΕΙΛΕ Ὁ ΘΕΟΣ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΤΟΥ καὶ ΓΕΥΤΗΚΕΣ ΛΙΓΗ ἈΠΟ ΤΗΝ ἈΞΙΑ ΣΟΥ, ὅσο ἄρχιζε τὸ μυαλό σου νὰ ἐργάζεται, τόσο γέμιζες ἀπὸ ἈΚΑΤΑΒΛΗΤΟ ΣΘΕΝΟΣ ΓΙΑ ἈΓΩΝΑ! Εἶχες βάλει ΣΤΟΧΟ, καὶ ἡ ΕΥΘΥΝΗ γιὰ τὸ μέλλον σου σὲ κινητοποιοῦσε νὰ ἀλλάξεις τὶς ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ σου, ἄρα καὶ τὸν τρόπο ποὺ χρησιμοποιοῦσες τὸ μυαλὸ καὶ τὸν χρόνο σου! Ἡ ΕΥΠΡΕΠΕΙΑ ποὺ ξεχείλιζε ἀπὸ μέσα σου, Ἡ ΨΥΧΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ, ἡ ὈΜΟΡΦΙΑ ποὺ σοῦ προσέθετε τὸ ΔΕΟΣ ποὺ αἰσθανόσουν γιὰ τὴν κατάσταση στὴν ὁποία ἤθελες νὰ φέρεις τὸν ἑαυτό σου, μὲ γέμιζε ΘΑΥΜΑΣΜΟ γιὰ τὴν ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ ἘΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ὙΓΕΙΑΣ ΣΟΥ! Ἄρχισες νὰ ἀναμετριέσαι μὲ μαθήματα ποὺ ἀδυνατοῦσες νὰ κατανοήσεις, ἀλλὰ μὲ τὸ νεοφανὲς πεῖσμα νὰ κάνεις τὸ ΧΡΕΟΣ σου, σταδιακὰ κατάφερνες νὰ τὰ δαμάσεις! Ἡ ἹΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ποὺ ἀντανακλοῦσες, καὶ ἡ ΚΟΠΩΣΗ πάνω στὸ ΚΑΘΗΚΟΝ, σὲ μετέβαλαν σὲ “σπάνιο λίθο” τοῦ ὁποίου τὰ χρώματα εἶχαν γίνει ἈΞΙΟΛΑΤΡΕΥΤΑ! Ἦταν πραγματικὰ ἈΞΙΕΠΑΙΝΟ νὰ ἀλλάξεις τὴν νοοτροπία ποὺ εἶχες γιὰ τὴν ζωή, καὶ νὰ ἀποκτήσεις ἐσωτερικὴ καὶ ἐξωτερικὴ τάξη! Αὐτὸ ποὺ μὲ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕ τότε, ἦταν ποὺ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΣΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑΝ νὰ ἀναγνωρίσει τὴν ἀξία σου, ἐπειδὴ ΤΗΝ ἈΞΙΑ ΣΟΥ ΤΗΝ ΖΟΥΣΕΣ! Γι’ αὐτὸ δὲν κουραζόσουν στὸν ἈΓΩΝΑ σου νὰ πετύχεις! Ὁ ΑΥΤΟΣΕΒΑΣΜΟΣ σου μᾶς ἄγγιξε ὅλους, καὶ μᾶς ὑπέδειξε ἀκόμα καὶ τὶς λέξεις μὲ τὶς ὁποῖες ἔπρεπε νὰ σοῦ μιλᾶμε! Δὲν συμφωνεῖς τώρα, ὅτι ἡ ΠΡΟΝΟΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, σοῦ ἔδωσε μιὰ ἀνεκτίμητη ΕΥΚΑΙΡΙΑ;».
Ἡ Νίκη κυριευμένη ἀπὸ τὰ ἔντονα συναισθήματα τῆς “ξεχασμένης” ζωῆς της, δὲν ἦταν σὲ θέση νὰ μιλήσει. Τόλμησα νὰ ὑποθέσω τὴν ἀπορία ποὺ θὰ τὴν πίεζε: γιατὶ αὐτὴ ἡ εὐλογημένη κατάσταση δὲν συνέχισε νὰ δίνει δύναμη στὴν ψυχή της; Γιατὶ νὰ μὴν ἦταν πάντα τόσο “εὔκολη” ἡ ζωή μας, ὥστε νὰ ξέρουμε ἈΚΡΙΒΩΣ τὶ πρέπει νὰ κάνουμε! Δυστυχῶς, ἡ ἉΜΑΡΤΙΑ ἐπιτίθεται σὲ ὅλες τὶς ψυχὲς ποὺ ἈΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ, γιὰ νὰ κλέψει τοὺς θησαυρούς τους… Προσπαθεῖ νὰ παρασύρει τὴν ἁγνὴ ψυχὴ στὴν παρανομία καὶ νὰ τὴν μαγαρίσει… Προσπαθεῖ νὰ “ἀπονευρώσει” τὴν ἐσωτερικὴ ἈΚΜΑΙΟΤΗΤΑ, καὶ νὰ τὴν ἀντικαταστήσει μὲ τὸν ΜΑΡΑΣΜΟ τῆς “ἌΡΡΩΣΤΗΣ” ζωῆς…
Προτίμησα νὰ ἀναφερθῶ μόνο σὲ ὅσα λέγαμε νωρίτερα: «Ἡ πίστη στὴν τυχαιότητα τῆς ζωῆς σου, σημαίνει ὅτι ἀρνεῖσαι τὴν ἐγγύηση ὅτι ἡ ἀξία σου προστατεύεται ἀπὸ τὴν Ἀνώτερη Δύναμη! Εἶναι σὰν νὰ παραδέχεσαι ὅτι δὲν ἀξίζεις νὰ μπεῖς καὶ πάλι μέσα στὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι τὸ Α καὶ τὸ Ω στὴν ζωή μας!…». Στὰ μάτια της φάνηκε ἡ μαχαιριὰ ἀπὸ τὸν φόβο μήπως ἰσχύσει κάτι τέτοιο, καὶ μὲ ρώτησε:
«Δηλαδή; Τί σημαίνει ὅτι εἶναι τὸ Α καὶ τὸ Ω;».
«Σημαίνει ὅτι ὁ Χριστὸς διοικεῖ τὸν κόσμο! Ἔχεις ὑπόψιν τὴν εἰκόνα μιᾶς ὀρχήστρας καὶ τοῦ διευθυντή της; Τὰ μουσικὰ ὄργανα μπορεῖ νὰ εἶναι πραγματικὰ πολυπληθῆ, ἀλλὰ συγχρονίζονται μὲ ἀκρίβεια, μὲ τὶς κινήσεις τῶν χεριῶν τοῦ προσώπου ποὺ τὰ καθοδηγεῖ! Τὸ ἄμεσο ἀποτέλεσμα εἶναι νὰ κατορθώνουν οἱ μουσικοὶ νὰ συντονίζονται καὶ μεταξύ τους, ἀφοῦ ἀκολουθοῦν πιστὰ τὸ “μέτρημα” τοῦ διευθυντῆ τους, καὶ ἔτσι ὅλοι συντελοῦν στὸ “ἅπλωμα” τῆς μουσικῆς ἁρμονίας ὥς τοὺς θεατές!».
«Δηλαδή, μοῦ λὲς ὅτι αὐτὸ ποὺ μὲ κρατοῦσε στὴν πρώτη λυκείου ἦταν τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ; Γι’ αὐτὸ καταλάβαινα τί ἔπρεπε νὰ κάνω, καὶ ἔβρισκα καὶ τὴν δύναμη νὰ το κάνω;», μὲ ρώτησε ἀπορροφημένη ἀπὸ σκέψεις, γνωρίζοντας ὅμως ἤδη τὴν ἀπάντηση, ἐμπειρικά.
«Ναὶ καλό μου! Ἡ ψυχὴ ὅλων τῶν ἀνθρώπων ἀνεξαιρέτως, συνδέεται μὲ τὸν Κύριο, καὶ κάποια στιγμή “γνωρίζεται” μὲ τὴν “φωνὴ” τοῦ Δημιουργοῦ της! Τὸ Πλᾶσμα τοῦ Θεοῦ δημιουργήθηκε γιὰ νὰ ζεῖ μέσα στὴν πνευματικὴ ἁρμονία τῆς σχέσης μαζί Του, καὶ δὲν μπορεῖ τίποτα ἄλλο νὰ τὸ “θρέψει” καὶ νὰ το “μεγαλώσει”! Ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Αἰώνιος “Ἐξάρχων” τῆς Κτήσης, ὅπου τὰ πάντα διακονοῦν τὸ Σχέδιό Του γιὰ τὴν σωτηρία μας! Μᾶς ἔβαλε στὴν καρδιὰ τὶς Ἐντολές Του γιὰ νὰ εὐθυγραμμιζόμαστε μαζὶ Του· ὅποιος τὶς ἀκολουθεῖ καὶ μετανοεῖ γιὰ τὶς ἁμαρτίες του, ἀπαλλάσσει τὴν ψυχή του ἀπὸ τὶς συγκρούσεις, τὴν ταραχὴ καὶ τὴν ανασφάλεια —πάσης φύσεως! Τίποτα δὲν γίνεται τυχαία γύρω μας! Τὰ πάντα στὴν ζωή μας εἶναι ὁρισμένα νὰ ὑπηρετήσουν κάποιο σκοπό, ὁ ὁποῖος εἶναι αἰώνιος!
Στὸν πνευματικὸ ἀγώνα
δὲν ὑπάρχει ἄμαχος πληθυσμός·
ΕΙΜΑΣΤΕ ὍΛΟΙ ΜΑΧΙΜΟΙ!
ἀφιερωμένο στὴν μνήμη τῆς Ε.
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἀνάπαυσε τὴν ψυχὴ τῆς δούλης Σου
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
