Περπατοῦσα στὸν δρόμο φορώντας τὰ ἀκουστικὰ στὰ αὐτιά, καὶ ἤμουν ἀπορροφημένος ἀπὸ ὅσα δὲν ἄντεχα νὰ ἀκούω, στὶς συμβουλὲς ποὺ παρακολουθοῦσα. Δὲν πρόσεξα τὰ σπασμένα τούβλα ποὺ πάτησα, δίπλα ἀπὸ τὸν κάδο ἀπορριμμάτων, καὶ ὅπως παραπάτησα, εἶδα τὸ πόδι μου νὰ γυρίζει πρὸς τὰ μέσα. Γρήγορα διαπίστωσα ὅτι μόλις τὸ πατοῦσα, ὁ πόνος στὸν ἀστράγαλο δὲν ἀστειευόταν! Ἡ στάση τοῦ λεωφορίου ἦταν μακριά, καὶ τὸ ἄλλο μου πόδι ἄρχισε νὰ κουράζεται. Ἀποκαρδιωμένος, κοίταξα νὰ βρῶ ἐπειγόντως μία λύση καὶ τὰ δύο παγκάκια πιὸ πέρα, μοῦ φάνηκαν σὰν ἀνέλπιστη ὄαση! Κακὴν κακῶς, τὰ ἔφτασα, καὶ ὅσο περιμένω τώρα τὸν πατέρα μου νὰ ἔρθει νὰ μὲ πάρει, ὁ πόνος ἐξακολουθεῖ νὰ μοῦ δίνει ἕνα τρελὸ καρδιοχτύπι. Ἐκτὸς κι ἄν αὐτὸ εἶναι ἡ συνέχιση τῆς ἐπίδρασης ἀπὸ τὸ ἀσυμπάθιστο θέμα, ποὺ ἠχεῖ ἀκόμα στὰ αὐτιά μου… Ὁ εἰδικὸς τῆς προσωπικῆς ἀναπτυξης ποὺ ἄκουγα πρὶν ἔλεγε, ὅτι τὸ καλὸ γίνεται μόνο ὅταν ὑπάρχει ἀντάλλαγμα! Εἴτε τὸ “κέρδος” εἶναι κάτι ἁπτό, εἶτε ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν ἀναγνώριση ποὺ περιμένει κάποιος, στὶς σχέσεις. Ὅταν μὲ πιάνει αὐτὸ τὸ πράγμα καὶ ἡ ψυχή μου ἀρχίζει νὰ “κρυώνει” ὅπως τώρα, νοιώθω σὰν νὰ χάνω τὶς δυνάμεις μου. Ὁ συγκεκριμένος ἄνθρωπος, στὸ διαδίκτυο, δὲν ἔκανε προσπάθεια νὰ κρύψει ὅτι κάθε φορὰ ποὺ ἀναφερόταν στὴν καλοσύνη… συγχυζόταν! Ἐν ὀλίγοις, ἔλεγε ὅτι ἄξιζε νὰ ἤμαστε δοτικοὶ καὶ νὰ δίνουμε ἀπὸ τὴν ψυχή μας, ἀλλὰ μόνο ἐκεῖ ποὺ θέλουμε ἐμεῖς! Ἀποκλειστικὰ ἐκεῖ ποὺ ἐπιλέγουμε, ἁπλῶς γιὰ τὴν χαρὰ τοῦ “νὰ δίνεις”… Οἱ φίλοι μου ἔχουν ξετρελαθεῖ μαζί του, καὶ κάποιος μοῦ ἔστειλε τὸ ἀρχεῖο γιὰ νὰ τὸ ἀκούσω καὶ ἐγώ. Βέβαια ἐγὼ τὸ ἀκούω μήπως καὶ ἐντοπίσω ποῦ βρίσκεται τὸ λάθος, ποὺ κάνουν ὅλοι τους. Διαφορετικὰ —λένε οἱ φίλοι μου— θὰ εἶμαι ὑποχρεωμένος νὰ παραδεχτῶ ὅτι εἶναι “δίκαιο”, ποὺ αὐτὸς ὁ εἰδικὸς μιλάει μᾶλλον ἀπαξιωτικὰ γιὰ ὅσους ἐπιμένουν ὅτι ἡ καλοσύνη, ὑφίσταται! Λένε ἀκόμα πὼς θέλουν νὰ τελειώνουν μὲ τὴν περίπτωσή μου, ἐπειδὴ κάποιος ποὺ δὲν θέλει νὰ χαλάει χατίρια, “ἀπειλεῖ” νὰ προσελκύσει ἀνθρώπους ποὺ θὰ ἤθελαν κι αὐτοὶ νὰ ἱκανοποιοῦν τοὺς πᾶντες, καὶ ἐκεῖνοι μὲ τὴν σειρά τους κάποιους ἄλλους, κ.ο.κ. Ἐγὼ ξέρω τί θέλω νὰ πῶ, ἀλλὰ δὲν μπορῶ νὰ τοὺς τὸ ἐξηγήσω. Πρόσφατα, ποὺ μιλοῦσα στὸ τηλέφωνο μὲ τὸν παπποὺ στὸ χωριό, μὲ ῥώτησε ἄν στενοχωριόμουν ποὺ μέσα στὶς γιορτές θὰ ἀναγκαζόμασταν νὰ ταξιδεύαμε, γιὰ τὴν ἐπαγγελματικὴ ὑποχρέωση τοῦ πατέρα. Μόνο ποὺ αὐτὸ δὲν ἦταν ἀλήθεια… Τοῦ τὸ εἶπε ὁ πατέρας μου, ἐπειδὴ οἱ ἔξοδοι ποὺ ἔχουν προγραμματιστεῖ, δὲν τὸν ἄφηναν νὰ σκεφτεῖ ὅτι θὰ έφευγε ἀπὸ τὶς παρέες του, “τέτοιες ἡμέρες”… Δὲν μοῦ εἶχε περάσει ἀπὸ τὸ μυαλό, ὅτι θὰ χρειαζόταν νὰ ὑποστηρίξω τὸ ψέμα τοῦ πατέρα μου! Ὁ παπποὺς μὲ σπλαχνιζόταν ποὺ θὰ “ξεσπιτωνόμουν” μέρες χρονιάρες, καὶ ἐνῶ ἡ μελένια φωνή του παλλόταν ἀπὸ ἀγάπη, αὐτὸ ἐμένα μοῦ ἔσκιζε τὴν καρδιά! Ἡ ἐμπιστοσύνη του στὸ πρόσωπό μου, καὶ ἡ ἁπλότητα τῆς ζωῆς καὶ τοῦ χαρακτήρα του, πάντα ἄφηναν μέσα μου κάτι, ποὺ ἰσοδυναμοῦσε μὲ ἐσωτερικὴ δύναμη! Στὴν σκέψη μου ἐρχόταν ἡ εὐγενικὴ φυσιογνωμία του, ἡ καλοσύνη του, καὶ ἡ σοβαρότητά του ὅταν μοῦ ἐξηγοῦσε κάτι. Τὸ κύριο χαρακτηριστικό του, ἦταν ἡ ἀσκίαστη ἐντιμότητα! Ἦταν ὅμως πάνω ἀπὸ τὶς δυνάμεις μου νὰ ἀποκαλύψω τὸ “παραμύθι” τοῦ πατέρα μου, καὶ βλέποντας νὰ ἔχω βρεθεῖ πρὸ τετελεσμένων γεγονότων, ἕνας κόμπος στὸν λαιμὸ ἄρχισε νὰ μὲ πονάει… Μόλις ξεστόμισα ὅτι δὲν μὲ πείραζε ποὺ θὰ “ξεσπιτωνόμουν”, μέσα μου ἄδειασα ἀπὸ κάτι! Ἡ ἀμηχανία, ποὺ πάγωσε κάθε ἐσωτερικὴ κίνηση, σύντομα μετατράπηκε σὲ ντροπή! Ἐνῶ κάθε φορὰ ἤθελα νὰ ὑποκλιθῶ μπροστὰ στὸν ἀγράμματο- σοφὸ παππού μου, τοῦ εἶχα φερθεῖ σὰν νὰ μὴν ἔνοιωθα τίποτα γι’ αὐτόν! Ὅταν ἀργότερα πέρασε ἀπὸ τὸ μυαλό μου ἡ πιθανότητα νὰ μάθει ὁ παπποὺς τὴν ἀλήθεια, ὁ φόβος μὲ ἔκανε νὰ ἱδρώνω! Ἐνῶ συνήθιζα νὰ τοῦ τηλεφωνῶ καὶ νὰ τὰ λέμε, τώρα ἀφήνω τὶς ἡμέρες νὰ περνᾶνε, θέλοντας νὰ κρατήσω ἀπόσταση… Αὐτὸ ὅμως κάνει τὸ ἐσωτερικὸ ἀνακάτεμα, χίλιες φορὲς ἀνεξέλεγκτο! Ἔρχονται στιγμὲς ποὺ νομίζω πὼς τὰ ἐπιθετικὰ συναισθήματα κατὰ τοῦ ἑαυτοῦ μου, θὰ ἐκραγοῦν! Δὲν μπορῶ νὰ μὲ συγχωρήσω ποὺ πρόδωσα τὴν ἀγάπη τοῦ παπποῦ μου, καὶ πλέον δὲν εἶμαι ἄξιός του! Θὰ ἔδινα τὰ πάντα γιὰ νὰ ἤμουν καὶ πάλι σὲ θέση νὰ ἀπολαμβάνω τὴν καλοσύνη του, ἡ ὁποία ΟΝΤΩΣ, ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΖΗΤΟΥΣΕ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ! Τὴν δική του καλοσύνη θέλω νὰ ὑπερασπιστῶ μὲ κάθε τρόπο! Ἔτσι πρέπει νὰ τὸ πῶ στοὺς φίλους μου! Οὔτως ἤ ἄλλως, καὶ πρὶν προδώσω τὴν ἀγάπη τοῦ παπποῦ μου, ἔνοιωθα πὼς ἐγὼ δὲν ἤμουν “ἐξουσιοδοτημένος” νὰ ὑπερασπιστῶ τὴν δική μου καλοσύνη, σὰν νὰ μὴν “πληροῦσα” κάποιες μυστηριώδεις προϋποθέσεις, ἤ σαν νὰ μὴν εἶχα “τὸ δικαίωμα”… Ἔτσι ποὺ τὰ κατάφερα μὲ τὴν παραβίασή μου, νὰ χάσω τὴν ζωτικὴ σύνδεση μὲ τὸν παππού, ὁ μόνος τρόπος γιὰ νὰ μὴν ἀναγκαστῶ νὰ ἐγκαταλείψω καὶ ἐγὼ τὴν καλοσύνη, ὡς τὸ μοναδικὸ αἴσθημα ποὺ βίωσα ὡς καταφύγιο, ἦταν νὰ βρῶ κάποιο λάθος σὲ ὅσα πιστεύουν οἱ φίλοι μου, κάποια ἀντίφαση, κάποιο πρόβλημα, ὁτιδήποτε…
«Συγγνώμη, μήπως ξέρεις τί ὥρα ἀνοίγουν τὰ μαγαζιὰ τώρα τὸ ἀπόγευμα;».
Ἀφήνοντας τὸ πέλαγος τῶν σκέψεών μου, εἶδα τὸν μοναχὸ ποὺ μὲ πλησίασε. Κοιτάζοντας πρῶτα τὸ τηλέφωνό μου, τοῦ ἀπάντησα μὲ ὕφος εὐγενικό, ὅπως τὸ δικό του: «Σὲ περίπου σαράντα λεπτά· ποὺ γιὰ ἐμένα μάλλον θὰ εἶναι ἰδιαιτέρως βασανιστικά, μέχρι νὰ ἔρθει ὁ πατέρας μου νὰ μὲ πάρει!», εἶπα αὐθόρμητα καὶ ἔσκυψα γιὰ νὰ βγάλω τὸ παπούτσι, μὴν ἀντέχοντας ἄλλο τὴν πίεση ἀπὸ τὸ πρήξιμο.
«Ἔχεις χτυπήσει; Γιὰ νὰ δῶ…». Μόλις ὁ —σχετικὰ νέος— μοναχός εἶδε ἀπὸ κοντὰ τὸν ἀστράγαλό μου, μόρφασε. «Μὲ κάποιο τρόπο, πρέπει νὰ βάλουμε τὸ πόδι ψηλά. Μπορεῖς νὰ ξαπλώσεις στὸ παγκάκι καὶ νὰ τὸ ἀκουμπήσεις πάνω στὸν σάκκο σου; Ἴσως ἔτσι νὰ πονάει λιγότερο».
Πραγματικά, αἰσθάνθηκα τὸ πόδι μου πολὺ καλύτερα ποὺ βρισκόταν ἐλαφρῶς ψηλότερα ἀπὸ τὸ ὑπόλοιπο σῶμα, καὶ ὅπως ὁ μοναχὸς ἔκατσε στὸ ἀπέναντι παγκάκι, ἔσπευσα νὰ τοῦ δείξω τὴν εὐγνωμοσύνη μου. «Σᾶς εὐχαριστῶ πολὺ γιὰ τὸ καλὸ ποὺ μοῦ κάνατε!».
Ἐκεῖνος χαμογελώντας μὲ συμπάθεια, ἔκανε μία ἀναπάντεχη ἐρώτηση: «Πότε λέμε γιὰ κάτι ὅτι εἶναι πραγματικὰ καλό, ξέρεις; Ἄν θέλεις, μοῦ λὲς καὶ τὸ ὄνομά σου». Τοῦ εἶπα ὅτι μὲ λένε Βλάση, καὶ ἀφοῦ εἶπε πὼς τὸν ἔλεγαν Συνέσιο, φανέρωσε καὶ τὴν ἀπάντηση: «Καλὸ εἶναι αὐτό, ποὺ δὲν ἀπολαμβάνει ἐδῶ στὴν γῆ τὸν μισθό του ἀπὸ ὁποιαδήποτε αἰτία, π.χ. ἀπὸ ἀνθρωπαρέσκεια λόγῳ καλῆς φήμης, ἤ ἐπιδίωξη δόξας, ἤ ἀπὸ πλεονεξία καὶ ἀδικία».
Μὴν καταλαβαίνοντας τὰ περισσότερα, θεώρησα ὅτι καὶ ὁ μοναχὸς ἔλεγε πὼς τὸ “ἀντάλλαγμα” ἦταν ὁ μόνος λόγος γιὰ νὰ κάνει κάποιος τὸ καλό, καὶ διαμαρτυρήθηκα: «Ὁ παππούς μου λέει πώς ἄν μᾶς ζητήσει κάποιος νὰ πᾶμε μαζί του ἕνα μίλι, γιὰ νὰ τὸν βοηθήσουμε, ἐμεῖς νὰ μείνουμε μαζί του δύο μίλια· αὐτὸ εἶναι ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ!». Μπορεῖ νὰ ἦταν ὁ πόνος στὸ πόδι ἡ αἰτία ποὺ ἔνοιωσα νὰ μὲ ἐγκαταλείπουν οἱ δυνάμεις μου. Μὴν ἀντέχοντας νὰ ὑπερασπιστῶ ἄλλο τὴν καλοσύνη τοῦ παππού μου, ἄφησα νὰ φανεῖ καὶ ἡ στάση τῶν φίλων μου καὶ νοιώθοντας ἡττημένος, εἶπα σχεδὸν μέσα ἀπὸ τὰ δόντια: «Ὅμως ὑπάρχει καὶ ἡ ἄποψη ὅτι ὅταν μᾶς ζητᾶνε βοήθεια πρέπει νὰ λέμε πολλὰ ὄχι, χωρίς νὰ ἔχουμε ἐνοχές, ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχει σωστὸ καὶ λάθος, καὶ ἐπειδὴ τὴν εὐτυχία τὴν φτιάχνουμε μόνοι μας…». Ἔνοιωσα σὰν νὰ ὑπέγραψα τὴν καταδίκη μου! Δυχτυχῶς, τὸ παράπονο μέσα μου ἔδειξε ὅτι ξέμεινα ἀπὸ τοὺς λόγους ποὺ θὰ ἐπέτρεπαν νὰ κρατιέμαι ἀκόμα ἀπὸ τὴν καλοσύνη, μὲ τὴν ὁποία πρῶτα πρῶτα μποροῦσα ὥς τώρα νὰ κοιτάζω τὸν ἑαυτό μου. «Οἱ φίλοι μου λένε ὅτι γιὰ νὰ μὴν νοιώθουμε μειονεκτικὰ ποὺ κάνουμε λάθη, δὲν θὰ πρέπει νὰ ἔχουμε ὑψηλὲς προσδοκίες ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας, καὶ ὅτι πρέπει νὰ εἴμαστε ΑΠΟΛΥΤΩΣ συγχωρητικοὶ μαζί του…». Συνειδητοποιώντας ὅτι προκειμένου νὰ συνεχίσω τὴν ζωή μου, ΗΜΟΥΝ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ νὰ ταυτίσω τὴν “ἐλευθερία μου” μὲ τὴν ἀναισθησία γιὰ τὴν παραβίασή μου στὴν ἀγάπη τοῦ παπποῦ, ὁ πόνος τῆς ψυχῆς μου ἔγινε ἀκόμα βαθύτερος. Ὅμως ἡ ἀγάπη καὶ ὁ σεβασμός μου γιὰ τὸν παππού, προκαλοῦσε μέσα μου διαπεραστικὴ λύπη γιὰ τὸ ψέμα μου, ὄχι τόσο ἐνοχές! Μὴν ἀντέχοντας τὸ ἡφαίστειο τῆς στενοχώριας ποὺ ξεχείλιζε, ξαπλωμένος ὅπως ἤμουν σφράγισα τὰ μάτια, μέχρι νὰ καταφέρω νὰ κρατήσω τὴν ψυχραιμία μου.
«Ὅταν χάνεται ἡ διάκριση ἀνάμεσα στὸ σωστὸ καὶ τὸ λάθος, ἡ ἐλευθερία χάνεται μέσα ἀπὸ τὰ χέρια μας, Βλάση! Ἑπομένως, ἡ εὐτυχία ἐξορίζεται!».
Ἡ λύπη στὴν φωνή του ἔμοιαζε σὰν νὰ εἶχε μοιραστεῖ τὴν δική μου λύπη, καὶ τὸ πλησίασμα τῆς ψυχῆς του, τὸ ἔνοιωσα! «Γιατὶ τὸ λέτε αὐτό;», ῥώτησα κι ἐγὼ σὲ τόνο οἰκειότητας, μὲ τὴν ἐλπίδα πὼς ἴσως ἀπαντοῦσε στὰ “μπερδεμένα κουβάρια” τῆς ζωῆς: ὅπως, πόσο “δίκαιο” εἶναι νὰ μιλᾶμε ἀπαξιωτικὰ γιὰ ὅσους παραδέχονται τὴν καλοσύνη;
«Ἡ ζωή μας πάνω στὴν γῆ ἀντιστοιχεῖ σὲ ἐξορία, ποὺ ἔχει μόνο δύο δρόμους: τὸν σωστὸ καὶ τὸν λάθος, ἤ ἀλλιῶς τὸν καλὸ καὶ τὸν κακό. Βεβαίως, ἡ θέση μας δὲν εἶναι στὸν τόπο τῶν θλίψεων, ἔχουμε ἔρθει γιὰ ἕνα σύντομο πέρασμα. Ἡ καταγωγὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι οὐράνια, ὁ αἰώνιος ἄνθρωπος ἀνήκει στὸν οὐρανό! Δημιουργώντας ὁ Θεός τὸν ἄνθρωπο μέσα στὸν Παράδεισο τῆς πνευματικῆς τρυφῆς, τὸν ἔκανε “ὁμόγλωσσό” Του, καὶ τὸν ἔτρεφε μὲ τὴν Χάρη Του! Μέσα στὴν Κτίση, ὅπου τὰ πάντα ζωογονοῦνταν ἀπὸ τὴν Ἀγάπη καὶ τὴν Δικαιοσύνη τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἄνθρωπος ἦταν βασιλιάς! Ὡστόσο, ἄφησε τὸν ἑαυτό του νὰ πειραστεῖ ἀπὸ τὸν διάβολο… Μετὰ ἀπὸ τὴν παρακοὴ τῶν Πρωτοπλάστων καὶ τὴν ἔξωσή τους ἀπὸ τὸν Παράδεισο, ἡ φύση τοῦ ἀνθρώπου ῥέπει πρὸς τὴν ἁμαρτία, ὁπότε εἶναι ἔνοχη ἐνώπιον τοῦ Ἁγίου καὶ Δικαίου Θεοῦ! Ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ σωθεῖ μόνος του στὴν αἰωνιότητα, παρὰ μόνο διὰ τοῦ Λυτρωτῆ Ἰησοῦ, ποὺ ἦρθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ σώσει ὅσους πιστέψουν σὲ Αὐτὸν καὶ τὴν θεία διδασκαλία Του». Σταμάτησε, ἀλλὰ ἐγὼ ἐξακολουθοῦσα νὰ τὸν κοιτάζω, περιμένοντας. «Πρὶν μίλησες γιὰ ἐνοχές, ἀλλὰ ἐννοοῦσες κάτι ἄλλο, ἄσχετο, καὶ κατάλαβα ὅτι ἔχεις κάπως μπερδεμένα τὰ πράγματα μέσα σου. Θὰ ἤθελες νὰ τὰ βάλουμε σὲ μία σειρά;».
Ἕνα περίεργο μίγμα θυμοῦ καὶ ἐσωτερικῆς φτώχειας “σκέπασε” τὸν πόνο στὸ πόδι μου, καὶ ἔκανα νὰ ἀνασηκωθῶ. «Θέλω! Κυρίως θέλω νὰ μάθω, γιατὶ οἱ φίλοι μου λένε νὰ συγχωροῦμε κάποιον γιὰ νὰ μὴν αἰσθανόμαστε ἐμεῖς ἄσχημα, ἀλλὰ μετὰ νὰ τὸν κρατᾶμε σὲ… ἀπόσταση, γιὰ νὰ παίρνουμε τὴν δύναμή μας πίσω, ὅπως καὶ τὸν ἔλεγχο τῆς ζωῆς μας… Δὲν βγάζω νόημα, καταλαβαίνετε;».
«Ὡραῖα… Κατ’ ἀρχάς, ἡ μόνη ἐνοχὴ ποὺ ὑφίσταται εἶναι αὐτὴ ποὺ ἀναφέρεται στὸν Χριστό, ὁ Ὁποῖος μᾶς ἔπλασε γιὰ νὰ ζήσουμε ἐλεύθεροι, ἀλλὰ ἐμεῖς μὲ τὴν ἁμαρτία γινόμαστε δοῦλοι τοῦ θανάτου. Ὁπότε ἄν δὲν πᾶμε δύο μίλια μαζὶ μὲ τὸν διπλανό μας γιὰ νὰ τὸν βοηθήσουμε εὐχαρίστως —ἐνῶ μποροῦμε— ἐννοεῖται ὅτι δὲν εἴμαστε ὑπόλογοι στὸν διπλανό μας, ἀλλὰ στὸν Κύριο! Τὸ θέμα εἶναι ὅτι εἴμαστε συνεξόριστοι μὲ τὸν διάβολο, ποὺ ἐνῶ βρισκόταν σὲ ὑψηλὸ ἀξίωμα, ἐπιθύμησε μία περίεργη “ἐλευθερία”, καὶ “κέρδισε” τὴν ἐλεύθερη πτώση του, μαζὶ μὲ τὴν μειονεξία ἀπὸ τὴν ἀπώλεια τῶν δώρων του. Ἔτσι, ὁ κακὸς δρόμος στὴν ἐξορία, ποὺ καταλήγει στὴν Κόλαση, εἶναι αὐτὸς τοῦ διαβόλου καὶ ὅλων τῶν δαιμόνων· καὶ ὁ καλὸς δρόμος, ποὺ καταλήγει στὸν Νυμφώνα τοῦ Κυρίου μας, εἶναι ὁ εὐλογημένος δρόμος γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Σημείωση: τὸ δικό μας συμφέρον εἶναι τὸ ἀντίθετο ἀπὸ τὸ συμφέρον τοῦ διαβόλου. Ἐμεῖς θέλουμε νὰ σωθοῦμε, καὶ ὁ διάβολος θέλει νὰ μὴν σωθοῦμε, ἀπὸ τὸ μίσος του γιὰ τὸν Ἅγιο Πατέρα μας. Τὸ “δοχεῖο πάσης κακίας” ἀδειάζει πάνω μας ὅλη τὴν μοχθηρία καὶ τὴν πονηρία του, θέλοντας νὰ ἐκδικηθεῖ τὸν Χριστό, ἐπειδὴ τὸν συνέτριψε! Ὁπότε, ἄν ἀντὶ νὰ κάνουμε τὸ θέλημα τοῦ Πατρός μας, κάνουμε τὸ θέλημα τοῦ διαβόλου, ζημιωνόμαστε. Προκειμένου ὅμως νὰ ζημιωθοῦμε, ὁ διάβολος πασχίζει νὰ μᾶς ξεγελάει· μᾶς παρουσιάζει τὸ θέλημά του, ὡς δικό μας θέλημα, καὶ μάλιστα μὲ τέτοιο τρόπο ὥστε μέσα στὴν θολούρα μας, νὰ ὑπολογίζουμε ἀκόμα καὶ ὅτι θὰ σωθοῦμε, ἔτσι… Ὅπως καταλαβαίνεις, κάνοντας τὸ θέλημά μας, ἔχουμε πάρει τὸν λάθος δρόμο! Ὁ αἰώνιος ἐχθρὸς μᾶς “ἀχρηστεύει”, μόλις μᾶς κάνει “συνενόχους του”, ὁπότε ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, εἶναι ζημιὰ αἰώνια… Ἡ ἐνοχὴ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, εἰδοποιεῖ τὴν ψυχή ὅτι βγῆκε ἀπὸ τὴν εὐλογημένη ὁδό, καὶ τὴν καλεῖ σὲ εἰλικρινὴ μετάνοια καὶ ἐπιστροφὴ στὸν Χριστό. Ὁποιαδήποτε ἄλλη “χρήση” τῆς ἐνοχῆς, εἶναι ἀδόκιμη, καὶ εὔκολα γίνεται μέσο ἐξαπάτησης τοῦ ἀνθρώπου!».
Πῶς μποροῦσα νὰ φανταστῶ νωρίτερα, ὅτι θὰ ἐρχόταν ἕνας ἄνθρωπος καὶ θὰ μοῦ ἐξηγοῦσε τόσα γιὰ τὴν καλοσύνη τοῦ παπποῦ μου; Τώρα εἶμαι βέβαιος, ὅτι δὲν τὴν εἶχα πλάσει μὲ τὴν φαντασία μου, ἔτσι ποὺ ξεκούραζε τὴν ψυχή μου! «Δὲν κατάλαβα τὸν λόγο ποὺ ἡ ἀνθρώπινη φύση, εἶναι ἔνοχη ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ».
«Ἄν θέλει κάποιος νὰ γνωρίσει τὴν ἀσθένειά του, μπορεῖ νὰ παρατηρήσει ἔστω καὶ μία ἡμέρα τοὺς λογισμοὺς ποὺ σκέφτηκε, τὰ λόγια ποὺ εἶπε καὶ τὰ ἔργα ποὺ ἔκανε. Θὰ βρεῖ ὅτι στὸ σύνολό τους εἶναι ἐσφαλμένα, στραβὰ καὶ κακὰ… Ὅλοι πρέπει νὰ γνωρίζουμε τὴν ἀσθένεια τῆς φύσης μας. Ξέροντας πὼς χωρὶς τὸν Κύριο δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε τίποτα, κρατᾶμε τὸν ἑαυτό μας στὴν ταπείνωση, καὶ μὲ τὴν βοήθειά Του, ἐλευθερωνόμαστε ἀπὸ τὴν δουλεία στοὺς δαίμονες! Μπορεῖ νὰ μὴν διωκόμαστε ἀπὸ τὸν Παράδεισο τώρα, ἀλλὰ χρειάζεται νὰ μὴν ἀποδιώχνουμε τὸν ἑαυτό μας ἀπὸ τὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν, καὶ γίνουμε ὑπόδικοι τῆς Κόλασης… Παραμένουμε στὴν εὐλογημένη πορεία μας, κρατώντας σφιχτὰ τὴν πυξίδα μας, δηλαδὴ τὴν συνείδησή μας».
Ὁ γνώριμος κόμπος στὸν λαιμό, ἄρχισε καὶ πάλι νὰ μὲ πονάει, καὶ στὸ μυαλὸ μοῦ ἦρθε ἡ ἀμηχανία ἀπὸ τὸ ψέμα, ποὺ μετὰ ἔγινε ντροπή. «Πῶς γίνεται ὅμως νὰ μᾶς μπερδεύει τόσο ὁ διάβολος, ὥστε νὰ πιστεύουμε ὅτι κάνουμε κάτι καλό, ὅταν κάνουμε τὸ θέλημά του; Δὲν εἶναι παράξενο αὐτό;».
«Ὅσο ἀκοῦμε τὴν φωνὴ τῆς συνειδήσεώς μας, δεχόμαστε θεῖο φωτισμό, καὶ δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς μπερδέψει. Ὁ σκοπός του ἐχθροῦ εἶναι νὰ διαστρεβλώνει τὶς ἔννοιες, νὰ τὶς διαβάλλει, ἤ ἀκόμα καὶ νὰ τὶς συκοφαντεῖ, προκαλώντας σύγχυση καὶ παρανόηση μεταξὺ διαφορετικῶν ἐννοιῶν! Ἔτσι κάνει τὸ παράλογο, νὰ φαίνεται στοὺς ἀπρόσεκτους ὡς κάτι λογικό, ἤ εὐλογοφανὲς καὶ φυσικά, “ἀπαραίτητο”! Γιὰ τὴν ἀκρίβεια, κάνει τὴν ἀρρώστια τῆς ψυχῆς, τὰ δαιμονικὰ πάθη, νὰ φαίνονται ἑλκυστικά, “λογικά”, καὶ ἀναπόφευκτα… ΕΤΣΙ ΔΕΣΜΕΥΕΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ…».
«Ἡ προτροπὴ νὰ μὴν νοιώθουμε μειονεκτικὰ ποὺ κάνουμε λάθη, καὶ νὰ μὴν πρέπει νὰ ἔχουμε ὑψηλὲς προσδοκίες ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας, γιὰ παράδειγμα, εἶναι διαστρέβλωση;», εἶπα ἔκπληκτος. «Ξέρετε πόσα τέτοια ἀκούω καθημερινά; Ποὺ πάντα ῥίχνουν τὴν εὐθύνη στοὺς ἄλλους;».
«Αὐτὸ ἤθελα νὰ σοῦ πῶ νωρίτερα, ὅτι οἱ “ἀπενοχοποιητὲς” δείχνουν πῶς νὰ ἀποφεύγει κάποιος τὴν εὐθύνη τῆς ἀξίας του, ἀλλὰ γιὰ τὸν Θεὸ μία τέτοια κατάσταση, εἶναι ἀληθινὸς ξεπεσμός τοῦ ἀνθρώπου! Μὲ τὴν δολιότητα καὶ τὴν πανουργία ο διάβολος, ἀγωνίζεται νὰ ὑποδαυλίσει τὰ πάθη τῆς ψυχῆς, ὥστε νὰ τὴν “πείσει” νὰ ἐπιθυμεῖ τὴν ζωή “μέσα ἀπὸ τὰ δικά του μάτια”…».
Γιὰ δεύτερη φορά, ἡ ψυχή μου ἄρχισε νὰ “κρυώνει”, ἀπὸ τὴν ἀπογοήτευση. Πῶς θὰ μποροῦσα νὰ φυλάξω τὴν καλοσύνη τοῦ παπποῦ μου, ὅταν ὅλα φαίνονταν νὰ εἶναι ἐναντίον μου; «Πῶς θὰ καταφέρουμε οἱ ἄνθρωποι νὰ κρατηθοῦμε στὸν καλό δρόμο; Πῶς θὰ κατορθώσουμε νὰ διατηρήσουμε τὴν αἰώνια ἐλευθερία μας; Φαίνεται δύσκολο, καὶ παντοῦ ὑπάρχουν ἐμπόδια!». Ἡ ἀποθάρρυνσή μου δὲν κρυβόταν, ἀλλὰ ἔνοιωθα πὼς ἡ ἀποθάρρυνση δὲν τὸν πτοοῦσε τὸν μοναχό.
«Παιδί μου, ὑπάρχει ἕνα σημεῖο, ποὺ ἄν τὸ λάβει κανεὶς ὑπόψη, θὰ κάνει τὴν διαφορά». Κοιταχτήκαμε στὰ μάτια καὶ “συμφωνήσαμε”, ὅτι ἡ συζήτησή μας ἦταν καὶ γιὰ τοὺς δύο ἄκρως σημαντική. «Λόγῳ τῆς ἀδυναμίας ποὺ ἔχουμε οἱ ἄνθρωποι, γιὰ νὰ περάσουμε μὲ ἀσφάλεια τὸν ἐπίγειο βίο χρειαζόμαστε τὴν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ τὴν βοήθειά Του καὶ τὴν προστασία Του. Ἔτσι χωρὶς νὰ ἔχουμε τίποτα, κατέχουμε τὰ πάντα! Ὁ διάβολος ἀποστάτησε ἀπὸ τὴν θεία Πρόνοια, καὶ ἡ περίεργη “ἐλευθερία” ποὺ θέλει νὰ ἐπιβάλλει στὸν ἄνθρωπο, εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἀπομάκρυνσή του ἀπὸ τὴν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ· γιὰ νὰ καταφέρνει νὰ καταληστεύει τὴν ψυχή του, καὶ νὰ τὸν ἐγκαταλείπει σὰν τὸν πληγωμένο στὴν παραβολὴ τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη. Ἄρα ὅλες οἱ διαστρεβλώσεις τῶν ἐννοιῶν καὶ τὰ διαβολικὰ σχέδιά του, μποροῦν νὰ σταθοῦν μονάχα ὑπὸ μία προϋπόθεση: ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΝΑ ΣΤΕΡΗΘΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ! Εἶναι τόσο λεπτὸ τὸ σημεῖο αὐτό, ἀλλὰ ὅμως καθορίζει τὰ πάντα! Τώρα ποὺ τὸ ξέρεις, θὰ εἶσαι σὲ θέση κάθε στιγμὴ νὰ σηκώσεις τὰ μάτια στὸν Κύριο, καὶ ἀπλῶς νὰ Τοῦ ζητήσεις ΝΑ ΣΕ ΣΚΕΠΑΣΕΙ μὲ τὴν Πρόνοιά Του! Μόλις βρεῖς τὴν θέληση νὰ ἀρνηθεῖς τὰ βήματα στὸν λάθος δρόμο, θὰ ἔχεις ἤδη διανύσει τὴν μισὴ ἀπόσταση πρὸς τὴν Πηγὴ τῆς Ζωῆς! Ὁ Χριστὸς ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ μᾶς λυτρώσει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, καὶ γιὰ νὰ βρεθοῦμε καὶ πάλι κοντά Του, πρέπει νὰ πιστέψουμε ὁλόψυχα ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου! Τότε ἡ μόνη μας ἔννοια θὰ εἶναι νὰ πιστέψουμε στὴν διδασκαλία Του, μέσω τῆς ὁποίας θὰ μάθουμε γιὰ τὴν σωτηρία μας, ποὺ εἶναι ἔργο τῆς ἀγάπης Του!
Χριστὸς γεννᾶται
δοξάσατε
Μὲ τὸ πράσινο χρῶμα εἶναι λόγια τοῦ Ἁγίου Ἱωάννη τοῦ Δαμασκηνοῦ
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
