«Ὅταν μιὰ κοπέλα ἔχει ἄγνοια τοῦ θήλεος ψυχικοῦ κόσμου —ὅπως τὸν λέει ἡ μαμά σου, Χαριτίνη—, ἡ ζωή της ὑποβαθμίζεται σὲ στείρα ὑπακοὴ κανόνων, εἶναι δηλαδὴ ζωὴ πρωτόγονη! Ὅμως ἐπιβάλλεται στὴν κοινωνία νὰ βοηθάει τὴν νέα νὰ γνωρίσει τὸν ἑαυτό της, καὶ νὰ τὴν βοηθάει νὰ συνειδητοποιήσει ὅλα αὐτὰ ποὺ εἶναι δυνατὸν νὰ ΕΥΟΔΩΣΟΥΝ, ἀλλὰ καὶ νὰ ΑΝΑΣΤΕΙΛΟΥΝ, τὴν κατεύθυνση, τὴν συγκρότηση καὶ τὴν ἀνάπτυξη ὁλόκληρης τῆς ὕπαρξής της». Ἀφ’ ὅτου διαπίστωσα πὼς ἡ Εὐδώρα, ἡ συνομήλικη ξαδέρφη μου, συναναστρέφεται ἄτομα ποὺ “εἰδικεύονται” στὴν περιφρόνηση τῆς σεμνότητας, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ τῆς ἁγνότητας, νοιώθω τὴν καρδιά μου σφιγμένη ἀπὸ τὴν ἀνησυχία. Σὲ ὅλο τὸ δημοτικὸ δὲν βρισκόμασταν συχνά, ἀλλὰ μπαίνοντας στὴν προεφηβεία κάναμε στενὴ παρέα στὸν κοινὸ ἀγῶνα μας, νὰ γυρίζουμε τὴν πλάτη σὲ κάθετι ποὺ μᾶς θύμιζε πὼς πρὶν λίγο, ἤμασταν “μικρές”. Γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς “αὐτονομίας μας”, ἀπὸ τὴν μία ἐντείναμε τὴν δράση μας ἐναντίον τῶν θέσεων τοῦ οἰκογενειακοῦ περιβάλλοντός μας, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη, δεχόμασταν τὶς ποικίλες ἐξωτερικὲς ἐπιδράσεις μὲ ΑΠΛΗΣΤΙΑ. «Ἐπιβάλλεται στὴν κοινωνία, στὰ χρόνια τῆς ἔφηβης νὰ ῥίχνει ἄπλετο φῶς στὴν ψυχοσωματικὴ σύστασή της, ὥστε μεταξύ χιλιάδων δυνατοτήτων ποὺ θὰ τὴν καλοῦν, ἐκείνη νὰ ἐκλέγει ΕΛΕΥΘΕΡΑ τὸν δρόμο της· μακριὰ ἀπὸ τὶς ψυχικὲς περιπλανήσεις, τὰ ἀδιέξοδα καὶ τὶς καταστροφὲς ποὺ σύρουν πίσω τους οἱ ψευδεῖς ἀντιλήψεις καὶ ἡ ἄγνοια».
«Σωτηρία, ὁ πατέρας μου λέει ὅτι ἐπειδὴ οἱ ἄνθρωποι δὲν παίρνουν τὴν ἀναγκαία ἀγωγὴ γιὰ νὰ κάνουν καλὴ χρήση τῆς δύναμής τους, σὲ μεγάλο βαθμό, ἀδυνατοῦν ἔστω καὶ νὰ συνειδητοποιήσουν αὐτὴ τὴν ἔλλειψή τους! Ὅμως τὸ τί θὰ γίνει στὴν πραγματικότητα μὲ τὴν δύναμη τοῦ ἀνθρώπου, ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν σκέψη ποὺ τὴν κυβερνάει, καὶ ἀπὸ τὸν σκοπὸ γιὰ τὸν ὁποῖο χρησιμοποιεῖται. Ἐγὼ ξέρω πὼς γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ἡ ἀληθινὴ δύναμη εἶναι πνευματικῆς φύσης· διότι εἶναι συνδεδεμένη μὲ τὴν ἄσκηση μιᾶς ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, καὶ μὲ τὴν ἄσκηση τοῦ ΕΛΕΓΧΟΥ ποὺ ἀσκεῖ αὐτὴ ἡ ἐλευθερία, στὶς ἀνθρώπινες πράξεις. Χωρὶς αὐτὸν τὸν ἔλεγχο, ἐγκαθίσταται ἡ ἀταξία καὶ τὸ χάος, ὅπου ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΥΝΑΜΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ».
«Ἡ “ζυγαριὰ” τῆς ψυχῆς εἶναι ἀκριβείας καὶ πιάνει καὶ τὸ ἀνεπαίσθητο βάρος, ἀλλὰ κάποια πράγματα ποὺ μᾶς βαραίνουν, εἴμαστε σὲ θέση νὰ τὰ συζητήσουμε μόνο πολὺ ἀργότερα. Πρὶν καθήσουμε μαζὶ στὸ θρανίο, πέρσι, καὶ γνωριστοῦμε καλύτερα, νόμιζα ὅτι ἕνα “σκουλήκι” ἔτρωγε τὴν ψυχή μου. Τὸ μυαλό μου ἦταν σκόρπιο σὲ ἀμέτρητες εἰκόνες, ἐντυπώσεις καὶ πληροφορίες, κατάσταση ποὺ μὲ ἀπομάκρυνε ἀπὸ κάθε εἴδους δημιουργικότητα, καὶ μὲ ἐγκλώβιζε στὴν ἀποχαύνωση. Τώρα ξέρω ὅτι ὁ ναρκισσισμὸς πρῶτα μὲ ὁδήγησε σὲ μεγαλύτερη αὐτοπεποίθηση, καὶ μετὰ σὲ ἀλαζονικὴ μεγαλομανία. Παρόλο ποὺ δὲν μποροῦσα νὰ βάλω φραγμὸ στὴν ἄμετρη πλημμυρίδα, ὅσων ἐπιθυμοῦσα νἀ “γίνω” ἤ νὰ ἀποκτήσω, μέσα σὲ τόση ποικιλία ἡ καρδιά μου δὲν ἀναπαυόταν πουθενά, καὶ κλονιζόταν! Θυμᾶσαι, τότε εἶχα ὡς πρότυπό μου τὴν ξαδέρφη μου τὴν Νιόβη, τὴν μεγαλύτερη ἀδερφὴ τῆς Εὐδώρας, ὅπως ἄλλωστε καὶ ἡ ἴδια ἡ Εὐδώρα. Χαριτίνη, ὅσο πατοῦσα στὰ ἴχνη τῆς Νιόβης σχετικὰ μὲ τὶς ἐπιλογὲς στὰ ῥοῦχα, τὶς τάσεις στὰ χτενίσματα, τὶς ἐξόδους, τὴν στάση της ἔναντι τῶν κινδύνων, καὶ στὰ πάντα, ἔβλεπα πὼς γενικῶς ἀποτύγχανα. Ὅπως ἦταν τὸ ναρκισσιστικὸ ἐγώ μου ΑΚΡΩΣ ΑΠΑΙΤΗΤΙΚΟ καὶ ΑΚΡΩΣ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟ, στὰ ἐλλείματα ἀγάπης καὶ θαυμασμοῦ ἀπὸ τὶς φίλες, ἀπογοητευόμουν. Εἶχα τὸ συναίσθημα, ὅτι “κανεὶς δὲν μὲ ἀγαπάει!”».
«Ἄν ἐπικρατήσουν οἱ ναρκισσιστικὲς δυνάμεις μέσα μας, σβήνει ἡ κριτικὴ διάθεση τοῦ ἑαυτοῦ μας, ἀπέναντι στὴν ζωή. Κατὰ συνέπεια χάνουμε τὴν θέση ποὺ μᾶς πρέπει, ἐπειδὴ ἀργὰ ἤ γρήγορα θὰ ὑστεροῦμε στὴν σχέση τοῦ ἀληθινοῦ “δίνειν καὶ λαμβάνειν”».
«Τὸ γεγονὸς πὼς ἀναγνώρισα καὶ στὸν ἑαυτό μου μειωμένη ἱκανότητα γιὰ ἀγάπη, μὲ ὁδήγησε σὲ ἐσωτερικὴ ἀπομόνωση. Ἡ ἤδη αὐξημένη αὐτοπεποίθησή μου, μέσα στὸν “πύργο” τῆς ἀπομόνωσής μου, διέγειρε μέσα μου ἰσχυρὴ ὑπερηφάνεια ὥστε νὰ κοιτάζω τοὺς ἄλλους “ἀφ’ ὑψηλοῦ”. Τὸ συγκινησιακὸ κενὸ μεταξὺ ἑνὸς κόσμου ποὺ ἐξαφανιζόταν, καὶ ἑνὸς ἄλλου ποὺ δὲν εἶχε ἔρθει ἀκόμα, γέμιζε μὲ συγκινήσεις ποὺ στρέφονταν πρὸς τὸ ἐγώ μου, καὶ ἀναρωτιόμουν, “ποιόν θὰ ἀγαπήσω τώρα;”, ἤ “ποιός θὰ μὲ ἀγαπήσει”; Δηλαδὴ ὅσο ἡ διάπλαση τῆς προσωπικότητας πρόοδευε σημαντικά, καὶ λάμβανα συνείδηση τοῦ “ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ”, ἡ κατάσταση τῆς ἀπομόνωσης μοῦ γεννοῦσε καὶ ἕναν πόνο, ποὺ ἦταν ἀδυνατον νὰ ὑπερνικηθεῖ ἀπὸ τὴν συμμαχία τῆς ναρκισσιστικῆς αὐτοπεποίθησης. Μιὰ ἀφόρητη πίεση πρόβαλλε ἀπὸ τὴν ἀνάγκη ὄχι μόνο νὰ ἀγαπηθῶ, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀγαπήσω. Λόγῳ τοῦ ἀνεκπλήρωτου αὐτῆς τῆς πίεσης, στρεφόμουν ἀσύδοτα πρὸς νέα ἀντικειμενα, ποὺ χρησίμευαν ὡς “πρότυπα” γιὰ τὴν ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΕΓΩ, δοκιμάζοντας τὸ κέντρισμα τοῦ κάθε συναισθήματος. Ὅμως ὅσο ἐπαληθεύονταν οἱ ὑποψίες μου πὼς οἱ “ἀσφάλειες” πάνω στὶς ὁποῖες ἀκουμποῦσαν ὅλοι, ἦταν ψεύτικες, τόσο ἡ πληγὴ τῆς ἀγάπης ποὺ ἔλειπε ἀπὸ τὴν ζωή μου, γινόταν βαθύτερη! Ἐπιθυμοῦσα μὲ ἔνταση κάτι ποὺ μοῦ ἦταν ἄγνωστο, ἀλλὰ τὸ περίμενα νὰ εἶναι ΒΑΘΥ καὶ ΩΡΑΙΟ, ἴσως σὰν νὰ ἐπρόκειτο νὰ μὲ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΙ! Ἡ συγκινησιακὴ εὐαισθησία ποὺ ὀξυνόταν, ξεχείλιζε καὶ πλημμύριζε ὅλες τὶς πλευρὲς τῆς προσωπικότητας, καὶ τὰ συναισθήματα πάλευαν γιὰ νὰ βροῦν μία λύτρωση, μία ἐλευθερία, ἕναν προσανατολισμό! Ὅλες οἱ θαυμαστὲς δυνάμεις ποὺ μὲ κατέκλυζαν, ἀνυπομονοῦσαν γιὰ μία νέα δημιουργία!».
«Σὲ συζητήσεις ποὺ εἶχα κάνει μὲ τὴν μαμά μου, εἶπε ὅτι κι ἐκείνη στὴν προεφηβεία της, προσπαθοῦσε νὰ κατανοήσει τὰ νέα στοιχεῖα ποὺ ἄρχισαν νὰ εἰσέρχονται στὸν ψυχικὸ κόσμος της, ἀπὸ τὴν ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΞΙΑΣ τῶν ΣΚΟΠΩΝ καὶ τῶν ΚΙΝΗΤΡΩΝ ΣΤΗΝ ΖΩΗ. Μπαίνοντας μετὰ στὴν ἐφηβεία, ἡ γνώση τοῦ ΑΓΑΘΟΥ καὶ τοῦ ΑΠΟΛΥΤΟΥ παρουσιάστηκε ὡς μία ψυχικὴ ἀνάγκη της, καὶ συμφώνησα μαζί της. Συμφώνησα ἐπίσης, ὅτι ἡ ἔννοια τῆς ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ στὴν προσωπικὴ καὶ κοινωνικὴ ζωή, γίνεται ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ τῆς ἐφηβικῆς ζωῆς. Οἱ γονεῖς μου λένε πὼς ὑγιὴς ναρκισσισμὸς καὶ ὑγιέστατη ἐνδυνάμωση τοῦ ἐγώ, εἶναι ἡ ταπεινόφρονη καύχηση γιὰ ἕνα συνετῶς ἐπιδιωκόμενο ἰδεῶδες ἀρετῆς, ἡ ἐγκόλπωση, ἡ προσήλωση σὲ αὐτό, ὡς ἡ ζωοδότειρα πηγὴ ἑνὸς ὑγιοῦς ἐγώ, ὡς καὶ ἡ εὐπρεπὴς ὑπερηφάνεια γιὰ αὐτό. Στὴν ἐφηβεία γίνεται κατ’ ἐξοχὴν ἡ ἀναζήτηση τοῦ ἰδεώδους, συνεπῶς ἡ ἀνεύρεση τοῦ πυρήνα του, ἀποτελεῖ πηγὴ μιᾶς ὑγιοῦς αὐτοπεποίθησης καὶ ἐπιβεβαίωσης τοῦ ἑαυτοῦ μας. Μέσα ἀπὸ τὴν ἀνεύρεση τοῦ ἰδεώδους καὶ τὴν ἐφαρμογή του, μὲ τοὺς τρόπους ποὺ προσιδιάζουν στὴν προσωπικότητα τῆς κάθε κοπέλας, εἶναι ἀναμφισβήτητο ὅτι οἱ πολλὲς ἀντιφατικὲς ἐκδηλώσεις τῆς ἡλικίας αὐτῆς, ἡ κακὴ περιέργεια καὶ τὰ ἀνεδαφικὰ ὄνειρα, ἐξομαλύνονται».
«Ὅταν ἡ ἐπιτακτικὴ ἔννοια τῆς ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ τοποθετήθηκε ἀπέναντι ἀπὸ τὸ “σκουλήκι” τῆς ψυχῆς, στὴν “ζυγαριὰ ἀκριβείας” τῆς συνείδησής μου, ἀπὸ τὴν πείνα τὸ “σκουλήκι” ἔλιωσε. Ἡ κριτικὴ διάθεση τοῦ ἑαυτοῦ σου καὶ ἡ περιφρόνησή σου πρὸς τὶς “ψευδο-ἀσφάλειες” τῶν ἄλλων, μὲ δίδαξε γιὰ πρώτη φορά, πὼς ἐκτὸς ἀπὸ τὴν πρωτόγονη κοινωνία ὑπῆρχαν κι ἄλλα πράγματα γιὰ νὰ μάθω. Ἐντρυφώντας κι ἐγὼ στὴν ἀρετὴ τῆς αὐτομεμψίας, βρῆκα τὴν θέση ποὺ μοῦ ἔπρεπε στὴν σχέση τοῦ ἀληθινοῦ “δίνειν καὶ λαμβάνειν”, βάζοντας σὲ ἐνέργεια τὴν ΕΝΩΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ τῆς ἀρετῆς, ἡ ὁποία προλαμβάνει τὴν διάλυση τῆς προσωπικότητας! Ἴσως Χαριτίνη, τότε νὰ μὴν κατάφερα νὰ σοῦ περιγράψω τὸν συθέμελο συγκλονισμό μου ἀπὸ τὶς περιγραφές σου γιὰ τὴν ἀξία τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ σκοπιὰ τοῦ “κόσμου”, ποὺ θεωρεῖ τὸν ἄνθρωπο ὡς… “ΜΕΣΟ”, καὶ τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ ὡς… “ΣΚΟΠΟ”, καθορίζοντας ἔτσι τὴν ἀνθρώπινη “ἀξία(!)”, μοῦ ἑρμήνευσε τὸν λόγο ποὺ τὰ διαφημιζόμενα ἀντικείμενα ΚΑΘΟΡΙΖΑΝ ΤΗΝ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΕΓΩ, μὲ τρόπο ποὺ νὰ τὰ “ὑπηρετῶ”… Ἐντάξει, ὅταν μοῦ εἶπες γιὰ τὰ μακριὰ νύχια μου, πὼς δείχνουν ἐκ τῶν πραγμάτων ἔκφραση ΑΠΕΙΛΗΣ, καὶ γενικὰ ὅτι τὰ ἔχουν μονάχα τὰ ἁρπακτικὰ γιὰ νὰ σκοτώνουν, δὲν τὸ πολυκατάλαβα. Θυμᾶμαι εἶπες, ὅτι πρόκειται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ γιὰ ὅπλο ἑνὸς θηρευτή, ἕτοιμο νὰ μπεῖ στὶς σάρκες ἐκείνου ποὺ θὰ τοῦ ἀφαιρεθεῖ ἡ ζωή, καὶ πὼς μακριά, ἐπιμήκη νύχια ταιριάζουν μόνο στὰ ζῶα καὶ τοὺς δαίμονες. Μπόρεσα καὶ προσανατολίστηκα μόνο ὅταν σὲ ἄκουσα νὰ λὲς γιὰ τὴν σκοπιὰ τοῦ διαβόλου, γιὰ τὴν ἀνθρώπινη “ἀξία”· ὁ ὁποῖος διάβολος δὲν ἀνανγωρίζει ΚΑΜΙΑ ΑΞΙΑ στὸν ἄνθρωπο, θεωρεῖ τὴν ἀνθρώπινη ζωὴ χωρὶς νόημα, καὶ μὲ τὸν ὁμαδικὸ ἤ τὸν ἀτομικό ΘΑΝΑΤΟ τῶν ἀνθρώπων, τοὺς ὁδηγεῖ στὸν μηδενισμὸ τῶν πάντων! Τότε χώρεσε στὸ μυαλό μου, ὅτι ἡ πλάνη βρίσκεται στὴν ταύτιση τῆς δύναμης μὲ τὴν ὑλικὴ δύναμη,ἰδιαίτερα μὲ τὴν κτηνώδη ἐκείνη δύναμη, ποὺ ἐκδηλώνει τὰ λιγότερο εὐγενῆ ἔνστικτα τοῦ ἀνθρώπου. Θυμᾶσαι ποὺ παραδέχτηκα ἀμέσως, ὅτι ἀπὸ τὰ σουβλερὰ νύχια μου ἱκανοποιοῦνταν τὰ κατώτερα ἔνστικτά μου; Παραδέχτηκα ὅτι ἡ ὑποσυνείδητη “ἀπόλαυση” τῆς κατώτερης δύναμης γιὰ ἄμεση “ἐπικράτηση”, ἀνάμεσα στὰ ἄλλα κορίτσια, στὴν πραγματικότητα ἦταν “ἀπόλαυση” τῆς ἀφανοῦς κακίας μου, καὶ πῆγα καὶ τὰ ἔκοψα. Εἶχα ἀποφασίσει πὼς στὴν “ζυγαριὰ ἀκριβείας” ἤθελα νὰ βάλω τὴν ἑρμηνεία τοῦ ΤΙ καὶ τοῦ ΠΩΣ, αὐτῶν ποὺ λαμβάνουν χώρα γύρῳ μου· ἐκτὸς ἀπὸ τὶς συζητήσεις ποὺ κάναμε, ζητοῦσα τὰ βιβλία σου γιὰ εἶμαι σὲ θέση νὰ διακρίνω σὲ κάθε περίπτωση, ΤΟ ΥΓΙΕΣ καὶ τὸ ΟΡΘΟ, ἀπὸ τὸ ΔΕΣΜΕΥΤΙΚΟ καὶ τὸ ΥΠΟΔΟΥΛΩΤΙΚΟ. Ὁ Κύριος δίδαξε ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ἀπὸ θηρίο ποὺ εἶχε γίνει ἀπὸ τὴν ἀποστασία, μπορεῖ νὰ ἐξανθρωπιστεῖ καὶ πάλι, καὶ νὰ γίνει καὶ ἅγιος! Ἡ σκοπιὰ τοῦ Χριστοῦ θεωρεῖ τὰ πάντα μέσο γιὰ τὸν ΑΝΘΡΩΠΟ, ὡς ἀξία ΑΝΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ, καὶ θεωρεῖ πὼς ὅλα πρέπει νὰ ὑπηρετοῦν τὴν ἀνάπτυξη καὶ τὴν σωτηρία αὐτῆς τῆς ἀξίας, γιὰ χάρη τῆς ὁποίας ἔδωσε τὴν ζωή Του, ὁ Ἴδιος ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ! Αὐτὴ ἦταν ἡ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ποὺ μόλις ἄγγιξε τὴν “ζυγαριὰ ἀκριβείας” τῆς συνείδησής μου, ἔνοιωσα πὼς ἔφτασα στὸν πυρήνα τοῦ ἰδεώδους ποὺ ἀναζητοῦσα! Στὸ ἔργο τῆς ΑΓΑΠΗΣ τοῦ Θεοῦ, ἤμουν ἕνα ὄν μὲ μεγάλη ΑΞΙΑ καὶ ΑΠΟΣΤΟΛΗ!».
«Γιὰ νὰ δείξει ὁ Χριστὸς τὴν ἀξία τοῦ ἀνθρώπου, μίλησε μὲ πολλὴ τρυφερότητα καὶ σημασία γιὰ τὴν μεγάλη χαρὰ ποὺ γίνεται, στὴν γῆ καὶ τὸν οὐρανό, τὴν στιγμὴ τῆς γέννησης ἑνὸς ἀνθρώπου. Εἶπε πὼς “ἡ γυναίκα ὅταν γεννάει ἔχει πόνο καὶ ἀγωνία γιὰ τὴν γέννα. Ὅταν ὅμως γεννηθεῖ τὸ παιδί, ὅλα αὐτὰ τὰ ξεχνάει, ἀπὸ τὴν χαρὰ ποὺ ἕνας ἄνθρωπος γεννήθηκε στὸν κόσμο”! Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν οἰκογένειά τοῦ παιδιοῦ ποὺ χαίρεται, μία γέννηση εἶναι μεγάλη χαρὰ γιὰ ὅλη τὴν οἰκογένεια τῆς ἀνθρωπότητας, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀπέραντη οἰκογένεια τῶν ἀγγέλων καὶ τῶν Ἁγίων, τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ! Σκέψου, ὅτι ἕνα νέο μέλος προστίθεται στὴν εὐλογημένη οἰκογένεια τοῦ Ὑψίστου! Τὸ ὅτι δὲν ὑπάρχει “ἀντάλλαγμα”, νὰ δώσει κάποιος ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ “πληρώσει” τὴν ἀξία ἑνὸς μόνο ἀνθρώπου ποὺ ἔχασε τὴν ψυχή του, μᾶς ἀποκαλύπτει πὼς ἡ ἀνθρώπινη ἀξία εἶναι ἀνεκτίμητη! Μόνο ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος μποροῦσε νὰ μᾶς ἀγοράσει στὴν αἰωνιότητα, καὶ τὸ ἔκανε ἤδη μὲ τὸν Γολγοθᾶ! Σύμφωνα μὲ τὸ “καθ’ ὁμοίωσιν”, ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε γιὰ να μοιάσει στὸν Θεό, καὶ νὰ γίνει κι αὐτὸς σὰν παιδὶ τοῦ Θεοῦ, ἕνας μικρὸς θεός! Ἡ συνεχὴς προσπάθεια στοὺς πνευματικοὺς ἀγῶνες, ἡ καθαρὴ πίστη καὶ οἱ κόποι στὰ ἔργα, σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, γίνονται γιὰ νὰ παίρνει ὁ ἄνθρωπος τὴν Χάρη καὶ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, καὶ ἀπὸ ΠΑΛΑΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ νὰ ἀναγεννηθεῖ πνευματικὰ, καὶ νὰ γίνει ΚΑΙΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ! Ἐδῶ εἶναι λοιπὸν ἡ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ποὺ ἀναζητοῦσες, Σωτηρία!».
«Δόξα τῷ Θεῷ! Ἡ αὐτομεμψία μοῦ ἀποκάλυψε πὼς εἶχα μάτια τῆς ψυχῆς ΑΝΟΙΧΤΑ, δηλαδὴ ὅτι μέσα μου εἶχα ζωντανὸ τὸ πνευματικὸ στοιχεῖο, ποὺ λαχταροῦσε τὴν ἀγάπη τῶν ἰδανικῶν τοῦ οὐρανοῦ! Ὅταν ἄρχισα νὰ ποθῶ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου, ἡ νεανικὴ ψυχή μου τρεφόταν, καὶ γινόταν πνευματική, εὐγενικἠ, ἐνάρετη, καθαρή! Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μὲ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕ! Ὅλες οἱ ἐφηβικὲς δυνάμεις ποὺ μὲ κατέκλυζαν, ἀφιερώθηκαν στὸ ταξίδι τῆς γνώσης τοῦ ΑΓΑΘΟΥ καὶ τοῦ ΑΠΟΛΥΤΟΥ, ποὺ κάλυπταν τὴν ψυχικὴ ἀνάγκη γιὰ νὰ ἀγαπηθῶ καὶ νὰ ἀγαπήσω! Ἀνάγκη ποὺ μοῦ θύμισε καὶ ἀπὸ τὰ παιδικά μου χρόνια, τὶς πρῶτες ἀναλαμπὲς τοῦ μητρικοῦ πνεύματος καὶ τῆς στοργικῆς συμπεριφορᾶς, ἀκόμα καὶ πρὸς τὰ ἄψυχα!».
«Ὅλα αὐτὰ εἶναι ὑπέροχα! Ἡ μαμά μου λέει πὼς ὁ προορισμὸς τῆς νέας σήμερα, καὶ τῆς ἐνήλικης γυναίκας αὔριο, εἶναι τὸ ΝΑ ΑΓΑΠΑΕΙ! Ἡ ξαφνικὴ συνείδηση τῆς καρδιᾶς μας, ποὺ χτυπάει σὲ ἕναν κόσμο γεμάτο ἀπὸ εὐγενικὲς συγκινήσεις, μᾶς συναρπάζει ἀπὸ τὴν ἴδια της τὴν δύναμη γιὰ ἀγάπη, ΔΥΝΑΜΗ ΠΟΥ ΘΑ ΚΙΝΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ! Ἡ κοριτσίστικη δίψα μας γιὰ ἀγάπη, τὸ “κόχλασμα” τῶν ὑπεραφθόνων συναισθημάτων καὶ συγκινήσεών μας, καὶ ἡ γοητεία ποὺ ἀσκοῦν πάνω μας, μεταφράζουν τὴν βαθειὰ ἀνάγκη νὰ “ἀποκρυσταλλώσουμε” ὅλη αὐτὴν τὴν ἐσωτερικὴ κίνηση, στὴν ἀναζήτηση τῆς Πηγῆς τῆς Αἰώνιας Ζωῆς!».
Ἀπὸ τὴν ἀγωνία, στὴν σκέψη ποὺ ἐπέστρεψε στὸ μυαλό μου, ἡ καρδιά μου κόπηκε στὰ δύο. «Ἄν οἱ οἰκεῖοι μιᾶς κοπέλας δὲν στρέψουν τὸ “κόχλασμα” τῶν ὑπεραφθόνων συναισθημάτων της πρὸς τὴν Ἀλήθεια, ὥστε ἡ ἑστίαση καὶ ἡ προσφορὰ νὰ στρέφεται πρὸς ἄλλους, ἡ τόση πολλὴ ἀγάπη τῆς κοπέλας μπορεῖ εὔκολα νὰ ἐπαναστραφεῖ πρὸς τὸ ΕΓΩ ΤΗΣ, καὶ νὰ γίνει ὄργανο ἑνὸς καταστρεπτικοῦ ναρκισσισμοῦ! Δυστυχῶς, μετὰ ἀπὸ τὴν ματαιόδοξη φάση δὲν συμβαίνει πάντα, μία κοπέλα νὰ γεμίσει την προηγούμενη ΚΕΝΗ ΖΩΗ ΤΗΣ μὲ τὴν διάθεση ἀφοσίωσης καὶ διακονίας. Ἔτσι ἀντὶ ἡ κοπέλα νὰ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν κρίση τῆς μητέρα της, μεταθέτει τὴν ἐξάρτησή της σὲ ΤΡΙΤΟΥΣ. Μὲ μία τέτοια δέσμευση, ἡ εὐτυχία ἤ ἡ δυστυχία της ἐξαρτᾶται ἀπολύτως ἀπὸ τὴν ΚΡΙΣΗ τῶν τρίτων, καὶ τὸ μεγαλύτερο μέρος τῶν ἐνεργειῶν της καταναλώνεται στὸ νὰ ἐρευνώνται οἱ ἀντιδράσεις ἐκείνων ποὺ τὴν περιβάλλουν, σχετικὰ μὲ ὅσα πράττει. Μὲ τὴν αὐξημένη αὐτὴ ἀγάπη της ἡ νέα, τείνει ἐντατικὰ τὸ αὐτί της στὶς ἐξωτερικὲς φωνὲς, ποὺ ἔρχονται καὶ ΕΠΙΚΥΡΩΝΟΥΝ τὴν ἰδέα ποὺ σχημάτισε γιὰ τὸν ἑαυτό της. Παρατηρώντας συστηματικὰ τὶς ἐμπειρίες της, τὶς ὁποῖες προσπαθεῖ νὰ χρησιμοποιεῖ γιὰ νὰ αὐξήσει τὴν αὐτοπεποίθησή της, ἡ νἐα αὐτοθαυμάζει τὶς ἱκανότητές της καὶ προσπαθεῖ νὰ τὶς ἐνισχύει, ὁπλίζοντας ἔτσι τὸν ἑαυτό της μπροστὰ στοὺς φόβους της… Ὅμως ὁ αὐτοθαυμασμὸς στρέφεται καὶ πρὸς τὸ σῶμα της· γίνεται φιλάρεσκη καὶ ἐπηρεάζεται ἀπὸ τοὺς ἐπαίνους γύρω της, ἐπιζητώντας εὐκαιρίες γιὰ νὰ προκαλεῖ τὸν θαυμασμό, ἰδίως γιὰ τὴν ὀμορφιά της. Δηλαδή, αὐτὸ ποὺ ἔγινε καὶ μὲ τὴν Εὐδώρα, ἡ ὁποία πιστεύει ὅτι ἡ “ἀγάπη” ποὺ ξεχειλίζει δὲν πρέπει νὰ πηγαίνει “χαμένη”, καὶ πὼς ὁ τρόπος ποὺ ἀποδεικνύει ὅτι μία ἔφηβη “μεγάλωσε”, εἶναι νὰ σχετιστεῖ μὲ κάποιο ἀγόρι —κάτι ποὺ ἔχει θέση μόνο ἀρκετὰ ἀργότερα. Προσπαθῶ νὰ τῆς πῶ ὅτι στὰ δέκα πέντε της δὲν εἶναι προετοιμασμένη γιὰ τὴν πλημμυρίδα τοῦ κόσμου ἐκεῖ ἔξω, ἀλλὰ δὲν ἀκούει… Ἐμεῖς οἱ δύο συμφωνοῦμε, Χαριτίνη, ὅτι ἡ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ εἶναι φυσιολογικὴ καὶ δίκαιη διάθεση γιὰ τὴν ἔφηβη. Σημαίνει ἔναν ἀγῶνα ΣΤΑΔΙΑΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ἀπὸ τὶς ἐξωτερικὲς δυνάμεις, ὅπως εἶναι τὸ περιβάλλον, ἡ μητρικὴ ἐπίδραση καὶ ἄλλα. Κυρίως ὅμως σημαίνει τὴν ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΒΗΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΙΣ ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ, ποὺ ἀναδύονται ἀπὸ τὸν ΠΑΛΑΙΟ ΑΝΘΡΩΠΟ καὶ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΥΝΑΣΤΕΥΟΥΝ! Ἄν ἡ ἐπαναστατικότητα αὐτὴ ἀποτύχει τὸν σκοπό της, δηλαδὴ τὴν ΟΡΘΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ, ἤ δὲν λάβει τὴν ΟΡΘΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ, τότε ἀφήνει αἰσθήματα ΜΕΙΟΝΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑΣ καὶ ΕΝΟΧΗΣ, σχετικὰ μὲ τὶς ἀνερμήνευτες ὁρμὲς τοῦ σώματος καὶ τὶς σχετικὲς ψυχικὲς συγκρούσεις, ποὺ παίρνουν εὔκολα τὴν ἄγουσα πρὸς τὸν συμπλεγματικὸ κόσμο τῆς ψυχῆς, καὶ ΟΧΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, τὴν ἀληθῶς δημιουργική! Οἱ δυνάμεις ποὺ κατακλύζουν ἐμᾶς τὶς ἔφηβες, μᾶς χρειάζονται γιὰ νὰ ἀντιστεκόμαστε καὶ νὰ μαχόμαστε ἐνάντια στὸ ῥεῦμα, ποὺ παρασύρει μὲ τὴν ὀρμὴ καὶ τὴν δύναμή του ὅ,τι βρίσκεται στὸ πέρασμά του».
Βγαίνοντας ἀπὸ τὸ σπίτι τῶν θείων μου, ἔτρεξα τρομαγμένη νὰ καταφύγω στὴν Χαριτίνη, μὴν βλέποντας νὰ μποροῦσα νὰ ἐμποδίσω τὸν τυφῶνα τῆς συμφορᾶς ποὺ πλησίαζε. «Ἡ πρωτόγονη κοινωνία ποῦ ζοῦμε εἶναι ΜΕΓΑΙΡΑ, καὶ ἀπαιτεῖ νὰ ἔχει Καιάδα!», εἶπα, καὶ ἡ φοβισμένη καρδιά μου ἤχοῦσε τὸν συναγερμὸ γιὰ τοὺς ἐφιάλτες. «Ἡ Νιόβη εἶναι ἔγκυος, ἀλλὰ δὲν δυσκολεύτηκε νὰ ἀποφασίσει ὅτι θὰ σκοτώσει τὸ παιδί της! Τῆς εἶπα νὰ ἔκλεινε τὰ αὐτιά της στὰ κοράκια τοῦ σατανᾶ, ποὺ τὴν ἤθελαν νὰ χάσει τὴν ἰσορροπία της καὶ νὰ πέσει στὸ χάος· ὅπως καὶ ὅτι ὁ ἄνθρωπος ποὺ εἶχε μέσα της λαχταροῦσε νὰ γεννηθεῖ καὶ νὰ ζήσει! Τῆς εἶπα ὅτι ἡ ζωὴ ποὺ θὰ “ἔδινε” σήμερα ἦταν τὸ μεγάλο πλεονέκτημά της, καὶ ἐδῶ καὶ στὴν αἰωνιότητα! Τελικὰ εἶδα καθαρὰ πὼς ἐπειδὴ δὲν ἐπιθυμοῦσε τὴν ἀλήθεια, καὶ δὲν εἶχε τὴν ἐλπίδα της στὸν Χριστό, δὲν ἤθελε νὰ ὁδηγηθεῖ ἡ ψυχή της στὴν ἐλευθερία. Μοῦ ἀπάντησε πὼς οἱ χιλιάδες ἐκτρώσεις ποὺ γίνονται καθημερινά, δείχνουν ὅτι ἡ σημερινὴ κοινωνία ἔχει “ἀναγνωρίσει” τὸ γεγονός, ἀκριβῶς ἐπειδὴ δὲν… τῆς “δημιουργεῖ ἠθικὸ πρόβλημα”!».
«Οἱ ἀπόψεις τῶν ὑποστηρικτῶν τῶν ἐκτρώσεων ἔχουν ἐξωφρενικοὺς συλλογισμούς! Γιὰ ὅλα αὐτὰ τὰ θέματα τῆς κοινωνίας, τὸ κυοφορούμενο μωρὸ ΠΟΥ ΦΤΑΙΕΙ; Στὴν πρωτόγονη κοινωνία ποὺ εἶπες, Σωτηρία, οἱ ἄνθρωποι “ἐκπαιδεύονται” στὰ πλέον συγκεχυμένα συμπεράσματα· ἡ ἠθικὴ πλευρὰ ἑνὸς γεγονότος, εἶναι ἄσχετη μὲ τὴν συχνότητα τῆς ἐπανάληψής του. Ὅπως τὸ ψέμα εἶναι πράξη ἀνήθικη καὶ ἄδικη εἶτε ψεύδεται ἕνας, εἶτε ὅλος ὁ κόσμος, τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὸν φόνο, τὸν βιασμὸ ἤ τὶς κλοπές! Μὲ ποιὰ λογικὴ ἄλλωστε, σήμερα ὁ “νόμος” ἐπιτρέπει μία πράξη γιὰ τὴν ὁποία μέχρι χθὲς τιμωροῦσε μὲ συνέπειες φοβερές, ἀφοῦ κατέτασσε τὴν ἔκτρωση στὰ ἐγκλήματα κατὰ τῆς ζωῆς; Ὅσοι ὑποστηρίζουν τὶς ἐκτρώσεις, φέρνουν πηχτὸ σκοτάδι στὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Ὑποστηρίζουν ὅτι στὴν ἀρχὴ τῆς κύησης ἡ ἔκτρωση δὲν εἶναι φόνος, ἐπειδὴ λένε, τὸ ἔμβρυο δὲν εἶναι ἀκόμα ἄνθρωπος. Ἀλλὰ τὰ ὀνόματα, ἔμβρυο, νήπιο, παιδί, ἔφηβος, ἄντρας, γέροντας, εἶναι χαρακτηριστικὰ τῆς ἡλικίας τοῦ ἴδιου ὄντος ποὺ λέγεται ἄνθρωπος, καὶ ΟΧΙ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΙΔΙΟΤΗΤΑΣ! Μπορεῖ τὸ ἔμβρυο νὰ ἀλλάξει εἶδος καὶ ἀντὶ νὰ γεννηθεῖ ἄνθρωπος, νὰ γεννηθεῖ κάποιο ζώο; Δὲν μπορεῖ! Τὸ ἀνθρώπινο ἔμβρυο πάντοτε γεννιέται ἄνθρωπος, ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ὕπαρξής του εἶναι ἄνθρωπος. Ἐκτὸς κι ἄν οἱ “ΣΠΟΥΔΑΓΜΕΝΟΙ ΣΦΑΓΕΙΣ”, μᾶς λένε ὅτι μόλις παρέλθει καὶ τὸ τελευταῖο δευτερόλεπτο ἀπὸ τὶς δέκα τέσσερις ἑβδομάδες ποὺ τὸ ἔμβρυο ὐποτίθεται ὅτι “δὲν ἔχει ψυχή”, κατεβαίνει ἕνας ἄγγελος καὶ τοῦ τῆν “παρέχει”…».
«Πόσο γελοῖα εἶναι ὅλα αὐτά! Ἀπὸ τὴν ἄλλη, χρησιμοποιοῦνται καὶ πολλὰ παραπλανητικὰ ἐπιχειρήματα, ἀληθοφανῆ, ἀλλὰ ὄχι ἀληθῆ. Ὅπως ὅτι τὸ σῶμα ἀνήκει στὴν γυναίκα, καὶ ἔχει “δικαίωμα” νὰ τὸ κάνει ὅ,τι θέλει! Μὰ ἡ φύση ἔδωσε στὴν γυναίκα τὴν μήτρα, ὥστε νὰ φιλοξενεῖ τὸ παιδί της γιὰ λίγους μῆνες. Ἄν τὸ σῶμα τοῦ ἐμβρύου ἦταν σῶμα τῆς γυναίκας, τότε γιατὶ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΕΠ’ ΑΠΕΙΡΟΝ, ὅπως κρατάει τὰ πραγματικὰ μέλη τοῦ σώματός της; Γιατὶ ὅταν ἔρχεται ἡ ὥρα τῆς γέννας, ἄν δὲν ὑπακούσει στοὺς νόμους τῆς φύσης, καὶ θέλει νὰ τὸ κρατήσει μέσα της, ἀναπόφευκτα βαδίζει στὸν θάνατο; Οἱ πλάνοι λένε ἐπίσης, πὼς ἡ “νομιμοποίηση” τῶν ἐκτρώσεων προστατεύει τὴν ὑγεία καὶ τὴν ζωὴ τῶν γυναικῶν, ἐνῶ ὅταν ἦταν “παράνομες” δὲν λαμβάνονταν ὅλα τὰ ἀπαραίτητα μέτρα. Ὅμως ἐξ ὁρισμοῦ ἡ ἔκτρωση εἶναι πράξη ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ, ἐπειδὴ εἶναι πράξη ΑΦΥΣΙΚΗ! Ὅταν μία γυναίκα συλλαμβάνει παιδί, τὸ συλλαμβάνει γιὰ νὰ τὸ γεννήσει, καὶ ὄχι γιὰ νὰ τὸ ἀποβάλλει. Ὁ ψυχοσωματικὸς ὀργανισμός της μπαίνει σὲ συναγερμό, γιὰ ἕναν μοναδικὸ σκοπό, νὰ δώσει στὸν καινούργιο ἄνθρωπο ποὺ θὰ διαιωνίσει τὸ ἀνθρώπινο Γένος, ὅλα τὰ στοιχεῖα ποὺ χρειάζεται γιὰ νὰ ὁλοκληρωθεῖ, καὶ νὰ ζήσει ἐκπληρώνοντας τὴν ἀποστολή του. Μὲ τὴν ἔκτρωση, αὐτὸς ὁ ψυχοσωματικὸς συναγερμός σὲ μία στιγμὴ διακόπτεται ΒΙΑΙΑ καὶ ΑΦΥΣΙΚΑ! Εἶναι λοιπὸν ἀναπόφευκτες οἱ ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ, ἐπειδὴ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΦΥΣΗ, ΑΤΙΜΩΡΗΤΙ! Χαριτίνη, στὴν ὥρα τῆς ἐπέμβασης, ἡ γυναίκα κινδυνεύει νὰ πάθει διάτρηση τῆς μήτρας, καθὼς τὰ ἐργαλεῖα τῆς ἔκτρωσης κυνηγᾶνε νὰ πιάσουν τὸ ἔμβρυο καὶ νὰ τὸ κατακομματιάσουν!».
«Ἡ μόνη προστασία τῆς γυναίκας εἶναι νὰ βοηθηθεῖ γιὰ νὰ ἔχει μία φυσιολογικὴ ἐγκυμοσύνη καὶ γέννα, καὶ ὄχι νὰ ὁδηγεῖται στὴν ἀφύσικη καὶ ἐπικίνδυνη λύση τῆς ἔκτρωσης! Ξέρεις Σωτηρία, ὁ πατέρας μου πηγαίνει συχνὰ γιὰ προσκύνημα σὲ κάποια συγκεκριμένη Μονή. Ἐκεῖ ἡ ψυχή του ἀναπαύεται ἀπὸ τὸν θεῖο χορὸ τῶν ἀνθρώπων ποὺ ψάλλουν γεμάτοι θεοσέβεια καὶ ἀρετή, μελετοῦν τὰ πνευματικὰ λόγια, νηστεύουν καὶ προσεύχονται, καὶ ἐλπίζουν στὴν μέλλουσα εὐτυχία. Μαζί τους μαθαίνει νὰ ζεῖ χωρὶς στηρίγματα ἀνθρώπινα, μὲ μόνη ἐλπίδα τὸν Χριστό· ἐκεῖ ἀγωνίζεται νὰ μάθει καὶ ὁ ἴδιος νὰ ζεῖ τὴν κατὰ Θεὸν ἡσυχία καὶ σιωπή, ὥστε νὰ κρατάει μακριὰ τὸν φόβο τοῦ θανάτου, τὴν δυστυχία, τὴν ἀπελπισία, καὶ ὅλες τὶς λέξεις ποὺ εἶναι ἄγνωστες στὸ λεξιλόγιο τῆς ἀληθινῆς Ὁρθοδόξου ζωῆς. Στὴν Μονὴ ὁ πατέρας μου “ἀνακάλυψε” πράγματα, ποὺ δὲν τὰ χωράει τὸ μυαλό τοῦ ἀνθρώπου! Ὁ Γέροντας τοῦ ΑΠΕΔΕΙΞΕ πὼς τὸ ἔμβρυο ΕΧΕΙ ΨΥΧΗ ἀπὸ τὴν ἀρχή, κι ἄς λένε οἱ ἀντίθεοι ὅτι εἶναι μία “μάζα κρέατος”!».
«Αὐτὸ εἶναι σπουδαῖο! Μὲ ποιά ἐπιχειρήματα τὸ ἀπέδειξε;».
«Κυρίως μὲ αὐτὸ ποὺ εἶπες κι έσύ, ὅτι ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΦΥΣΗ, ΑΤΙΜΩΡΗΤΙ, ἐπειδὴ οἱ ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ εἶναι ἀναπόφευκτες. Στὴν ἔκτρωση τὸ μωρὸ ξεριζώνεται ἀπὸ τὴν μήτρα, δηλαδὴ ὁ “ἐπιτυχημένος δήμιος” τοῦ κόβει τὸν ὀμφάλιο λῶρο ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ. Ὑπάρχει ὅμως καὶ δεύτερος λῶρος, ἐκεῖνος ποὺ συνδέει τὶς ψυχὲς τῆς μάνας καὶ τοῦ παιδιοῦ, ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἐκεῖνο τρέφεται ψυχικά. Φυσικὰ Ο ΑΟΡΑΤΟΣ ΛΩΡΟΣ ΔΕΝ ΚΟΒΕΤΑΙ ΠΟΤΕ, συνεχίζει νὰ συνδέει τοὺς δύο ἀνθρώπους, ἀλλὰ μὲ τὸν φόνο τοῦ παιδιοῦ ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν μάνα του, ὁ ψυχικὸς λῶρος τῆς προκαλεῖ ΑΦΥΣΙΚΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΣΗΨΑΙΜΙΑ! Ἐνῶ ὅλος ὁ ψυχοσωματικὸς ὀργανισμός, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς κύησης βρίσκεται σὲ συναγερμό ζωῆς, ΤΟ ΜΙΣΟΣ γιὰ τὴν ζωούλα τοῦ ἀπροστάτευτου ἀνθρώπου, τὸν μετατρέπει σὲ συναγερμὸ ΘΑΝΑΤΟΥ! Ὅση “ἐλευθερία” κι ἄν ἀναγνωρίζεται γύρῳ ἀπὸ τὰ ἐγκλήματα τῶν φρικαλέων ἐκτρώσεων, κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ βοηθήσει τὶς κακοῦργες “μανάδες” ἀπὸ τὰ συμπτώματα τῆς βαριᾶς νεύρωσης, ποὺ θὰ τὶς βασανίζουν ἐφ’ ὅρου ζωῆς! Η ΑΠΩΘΗΣΗ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΤΙΜΩΡΗΤΙ! Τὰ παιδιὰ ποὺ τοὺς ἀπαγορεύουν νὰ γεννηθοῦν, ζοῦν μέσα στὸ ὑποσυνείδητο ὅπου ἔχουν ἀπωθηθεῖ, καὶ ΔΙΑΡΚΩΣ ΟΥΡΛΙΑΖΟΥΝ μέσα στὴν ψυχὴ τῆς “μάνας τους”, μὴν ἀφήνοντάς τες νὰ ἡσυχάσουν οὔτε στιγμή! Πλέον, δὲν ὑπάρχει κάτι βιαιότερο γιὰ τὴν συνείδηση τῶν “χειραφετημένων” γυναικῶν, ἀπὸ “τὸ σκουλήκι ποὺ τὶς τρώει καὶ δὲν πεθαίνει, καὶ τὴν φωτιὰ ποὺ τὶς καίει καὶ δὲν σβήνει!”* Κανεὶς δὲν λέει στὴν “ἀπελευθερωμένη” γυναίκα ὅτι Ο ΘΥΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΘΥΜΑ ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ, καὶ πὼς σὰν ΣΦΑΓΙΟ, Η ΕΚΤΡΩΣΗ ΘΑ ΤΗΝ ΣΚΟΤΩΣΕΙ ΗΘΙΚΑ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙΚΑ, ὁπότε μετὰ θὰ καταλήξει ἕνα ψυχοσωματικὸ ῥάκος! Ὅσο ὅμως οἱ γυναῖκες δὲν ἐπιθυμοῦν τὴν ἀλήθεια, παρ’ ὅλες τὶς ὀδύνες τῆς Κολάσεως ποὺ βιώνουν, μετὰ ἀπὸ καιρὸ ξαναπηγαίνουν στὸν δήμιο γιὰ ἔκτρωση, ὤστε νὰ εἰσέλθουν ἀκόμα βαθύτερα στὸ σκότος. Ὅμως καμία δικαιολογία δὲν μπορεῖ νὰ τοὺς δώσει ἐλαφρυντικὸ…».
«Τὸ ζήτημα εἶναι ἐξολοκλήρου ΠΑΡΑΛΟΓΟ! Μέσα στὰ βιβλία σου ὑπῆρχε ἕνα ποὺ ἀνέφερε, πὼς τὸ ἔργο τοῦ νομοθέτη εἶναι ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ, καὶ ὀφείλει ὄχι μόνο νὰ ἐκφράζει τὸ δέον, ἀλλὰ καὶ νὰ κατευθύνει πρὸς αὐτό. Ὅμως ὅσοι καλλιεργοῦν τὴν ἁμαρτία μέσα στὴν κοινωνία, λένε ὅτι ὁ νομοθέτης δὲν εἶναι “ἠθικολόγος” ἤ “ἠθικοδιδάσκαλος”, ἀλλὰ εἶναι ἐκφραστὴς τῆς κοινῆς γνώμης. Καὶ πὼς κάτι ποὺ “ἀποδέχεται” ἡ κοινὴ γνώμη, ἤ ἔστω τὸ ἀνέχεται, ὁ νομοθέτης ὀφείλει νὰ πάψει νὰ τὸ θεωρεῖ ἀδίκημα. Μήπως ὅμως Χαριτίνη, ἡ κοινὴ γνώμη δὲν θὰ ἐπιθυμοῦσε τὴν φοροδιαφυγή, τὴν ὁποία διαπράττει καὶ μὲ ἐλαφρὰ καρδία; Γιατὶ δὲν καταργοῦν τὶς φορολογικὲς δηλώσεις, γιὰ νὰ μὴν φοροδιαφεύγει κανείς; Τὰ ναρκωτικὰ ἔχουν πάρει μεγάλη ἔκταση· θὰ μᾶς πεῖ ὁ νομοθέτης ὅτι θὰ τὰ ἀφήσει ἐλεύθερα, γιὰ νὰ μὴν δημιουργοῦν οἱ ἔμποροι, προβλήματα στοὺς τοξικομανεῖς;».
«Σωτηρία, εἶναι ξεκάθαρο ὅτι οἱ πρωτόγονοι “νόμοι” δὲν σέβονται τὴν ἀξία τῶν ἀνθρώπων!».
«Εἶχα διαβάσει ἀκόμα ἕνα ΠΑΡΑΛΟΓΟ, ὅτι μαζὶ μὲ τὴν διακήρυξη ὅτι θὰ ἐπιτρέπονται ἐλεύθερα οἱ ἐκτρώσεις, ἔγινε καὶ ἡ διακήρυξη ὅτι θὰ καταργηθεῖ ἡ ποινὴ τοῦ θανάτου. Ἀφ’ ἑνὸς τέτοια ποινὴ ἐπιβαλλόταν σπανιότατα, ἀφ’ ἑτέρου ὁ θανατοποινήτης διέθετε σωρεία δικονομικῶν μέσων πρὸς τὴν ὑπεράσπιση τοῦ ἑαυτοῦ του· ἀνακρίσεις, καταθέσεις μαρτύρων, ἀπολογία, ἔκδοση βουλεύματος, ἔφεση, ἐξετάσεις πραγματονόμων, ἐπίκλιση χιλίων ἐλαφρυντικῶν, ἐκδίκαση ἐκ νέου, ἤ καὶ ὑποβολὴ αἴτησης χάριτος. Δηλαδὴ ἡ “ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ” τοῦ πρωτόγονου νόμου, ΔΕΝ ΑΝΕΧΕΤΑΙ τὴν θανάτωση τοῦ ΚΑΚΟΥΡΓΟΥ ποὺ διέπραξε κάποιο εἰδεχθὲς ἔγκλημα. Τότε πῶς ἀνέχεται τὴν θανάτωση τοῦ ἀθώου καὶ ἀνυπεράσπιστου ἀνθρώπου, μὲ μόνο “ἔγκλημά του” ὅτι ἔλαβε ὕπαρξη; ΤΙ ΔΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΜΕΣΑ ΕΧΕΙ ΣΤΗΝ ΔΙΑΘΕΣΗ ΤΟΥ Ο ΚΥΟΦΟΡΟΥΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ὥστε νὰ ἔχει τὰ “ἴδια δικαιώματα” μὲ τὸν ΚΑΚΟΥΡΓΟ; Πῶς μπορεῖ τὸ ἔμβρυο νὰ κάνει ἔφεση, στὴν αἰφνίδια θανατικὴ ποινή του; Οἱ δύο-τρεῖς κακοῦργοι ποὺ γλύτωσαν ἀπὸ τὴν θανάτωση ἀνὰ μία δεκαετία, ζυγίζουν τὸ ἴδιο μὲ τὶς χιλιάδες ψυχὲς ποὺ καθημερινὰ σφαγιάζονται “ἀξιοπρεπῶς”; Τί μπορεῖ νὰ σημαίνουν ὅλα αὐτά;».
«Οἱ ἐκτρώσεις εἶναι ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΕΣ! Στὴν πρώτη παράγραφο τοῦ δεύτερου ἄρθου τοῦ Συντάγματος, ὁρίζεται: “Ὁ σεβασμὸς καὶ ἡ προστασία τῆς ἀξίας τοῦ ἀνθρώπου, ἀποτελοῦν τὴν πρωταρχικὴ ὑποχρέωση τῆς Πολιτείας”. Ὁ πατέρας μου λέει ὅτι ἡ τρίμηνη “προθεσμία” γιὰ νὰ μὴν τιμωροῦνται οἱ ἄνθρωποι γιὰ τὸν φρικτὸ κατατεμαχισμὸ τοῦ ἐμβρύου, σὰν νὰ ἦταν κοτόπουλο, στοχεύει στὴν ΕΞΑΣΘΕΝΙΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, ποὺ ἀκόμα δὲν εἶδε τὸ φῶς τῆς ἡμέρας. Κατὰ συνέπεια, ὁ πρωτόγονος “νόμος” θέλει ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νὰ ἔχουν ἐξασθενημένη συνείδηση γενικῶς, γιὰ τὴν ἴδια τὴν ἀξία τους! Γιατὶ ὅμως οἱ “νόμοι” ποὺ ψηφίζουν οἱ πολιτικοί, ΜΗΔΕΝΙΖΟΥΝ τὴν ἀξία τοῦ ἀνθρώπου, σὰν νὰ… ἀσπάζονται τὴν σκοπιὰ τοῦ διαβόλου, ὅτι ἡ ἀνθρώπινη ζωὴ εἶναι χωρὶς νόημα; Δὲν σοῦ φαίνεται χτυπητὴ ἡ τόση “εὔνοια” τῶν φιλελευθεριαζόντων, στὸ ἔγκλημα;».
«Τίποτα δὲν εἶναι τυχαῖο, Χαριτίνη! Ὅλοι τους γνωρίζουν καλὰ τὸ δημογραφικὸ πρόβλημα τῆς ὑπεργεννητικότητας τῶν Τούρκων, δίπλα μας. Ξέρουν πόσο ἀσφυκτικὰ πιεσμένοι ζοῦν οἱ γείτονες, οἱ ὁποῖοι στὰ σχολικὰ βιβλία τους μιλᾶνε στὰ τουρκόπουλα γιὰ… “γαλάζια πατρίδα”! Ἄρα ἀφοῦ στὸ δικό μας δημογραφικὸ πρόβλημα ὑπογεννητικότητας, ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΡΩΤΟΓΟΝΟΙ ΑΡΧΗΓΟΙ ἐμμένουν σταθερὰ σὲ τακτικὲς ποὺ ταιριάζουν ΟΧΙ ΣΕ ΑΔΕΛΦΙΑ, ἀλλὰ μόνο σὲ… “ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ”, ὁ πληθυσμὸς τῶν Ἑλλήνων συρρικνώνεται ῥαγδαία! Θὰ μποροῦσα νὰ πῶ ἀκόμα, πὼς οἱ πρωτόγονοι “νόμοι” ποὺ εἶπες, ποὺ “εὐνοοῦν” τὸ ἔγκλημα, περισσότερο πέφτουν στοὺς ὤμους τοῦ λαοῦ μας σὰν… “ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΤΙΚΕΣ ΤΙΜΩΡΙΕΣ”! Τί γίνεται ὅμως; Ἐκπαιδεύοντας οἱ ΠΡΩΤΟΓΟΝΟΙ ΑΡΧΗΓΟΙ τοὺς ἀνθρώπους νὰ ζοῦν μὲ τὴν κτηνώδη δύναμη, ποὺ ἐκδηλώνει τὰ λιγότερο εὐγενῆ ἔνστικτα, ἐκεῖνοι ΣΥΝΗΘΙΖΟΥΝ στὴν ΔΙΑΠΡΑΞΗ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ καὶ τὴν “ἀπόλαυση” τῆς ἀφανοῦς κακίας τους, ξέροντας πὼς ΔΕΝ ΘΑ ΤΙΜΩΡΗΘΟΥΝ! Δηλαδὴ οἱ ἄνθρωποι χάνουν τὴν σοβαρότητα μπροστὰ στὶς εὐθύνες, ἐπειδὴ χάνουν τὴν διαύγεια τῆς συνείδησης καὶ τὴν δύναμη τοῦ χαρακτῆρα. Αὐτὸ σημαίνει ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ, σταδιακὰ νὰ ἐπιστρέφει τὸ χάος ὅπως πρὶν ἀπὸ τὴν Δημιουργία τοῦ κόσμου! Ὅλα αὐτὰ ἀποκαλύπτουν τὴν “βεβαιότητα” τῶν ΠΡΩΤΟΓΟΝΩΝ ΑΡΧΗΓΩΝ, ὅτι τοὺς ἐπιτρέπεται ἡ ΔΙΑΠΡΑΞΗ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ, ξέροντας πὼς… ΔΕΝ ΘΑ ΤΙΜΩΡΗΘΟΥΝ!».
«Τὸ ΠΑΡΑΛΟΓΟ εἶναι πὼς οἱ ἄθεοι πολιτικοὶ δὲν ἐμφανίζονται ὡς ἄθρησκοι, ἀλλὰ ὡς “Ὀρθόδοξοι”! Τί ντροπὴ ἦταν αὐτὴ, νὰ πατήσουν τὰ πόδια τους στὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας μας! Καὶ ἐκεῖ ποὺ φανταζόμασταν ὅτι θὰ τοὺς τὰ ἔκοβαν τὰ πόδια γιὰ νὰ μὴν μποῦν, ἐπειδὴ ψήφισαν τὴν ἀνωμαλία γιὰ “δίκαιη”, ὄχι μόνο δέχτηκαν τοὺς διαφθορεῖς τοῦ λαοῦ μὲ ἀγκαλιὲς καὶ χαμόγελα, ἀλλὰ ΤΟΥΣ ΤΙΜΟΥΣΑΝ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΘΕΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ποὺ τελοῦσαν, σὰν ὅλοι τους νὰ ἔπασχαν ἀπὸ ἄνοια! Ὄπως τὸ καταλαβαίνω, ὅλοι αὐτοὶ οἱ ΕΠΙΓΕΙΟΙ ΕΚΠΕΣΟΝΤΕΣ μαζὶ μὲ τοὺς ΑΙΡΕΤΙΖΟΝΤΕΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ γενικῶς, συμφωνοῦν καὶ μὲ τὰ ἐγκλήματα ποὺ ἔχουν κάνει κατὰ καιροὺς οἱ διάφοροι ψευδο-ἐπιστήμονες, καὶ μὲ τὰ ψεῦδη ποὺ ἔχουν πεῖ οἱ διάφοροι ψευδο-φιλόσοφοι! Αὐτὸ εἶναι τραγικό! Ἐνῶ οἱ ἀφοσιωμένοι ποιμένες τοῦ Κυρίου, πάντα διαμαρτύρονταν μὲ ὅλη τὴν δύναμη τῆς ψυχῆς τους, γιὰ τὶς ἀκαθαρσίες ποὺ “νομοθετοῦσαν” οἱ ΠΡΩΤΟΓΟΝΟΙ ΑΡΧΗΓΟΙ, οἱ διάφοροι ΕΠΙΓΕΙΟΙ ΕΚΠΕΣΟΝΤΕΣ ἔκαναν τὰ στραβὰ μάτια! Ὅταν ὁ “νόμος” παύει νὰ θεωρεῖ ἐγκληματικὴ μία ἐνέργεια, εἶναι σὰν νὰ δίνει τὸ πράσινο φῶς γιὰ αὐτήν! ΤΟ ΚΑΚΟ ΑΥΞΗΘΗΚΕ ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΑ, τὸ βλέπουμε ὅλοι!».
«Γιατὶ οἱ ΕΠΙΓΕΙΟΙ ΕΚΠΕΣΟΝΤΕΣ νὰ ΘΕΛΟΥΝ νὰ καταστρέφονται οἱ εἰκόνες τοῦ Θεοῦ, μέσα στὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας τους; Γιατὶ νὰ ΘΕΛΟΥΝ τὸ κακὸ νὰ βρίσκεται μέσα στὸν ἄνθρωπο, καὶ νὰ ζωντανεύει τὸν ΠΑΛΑΙΟ ΑΝΘΡΩΠΟ; Τί λόγο νὰ εἶχαν οἱ ΕΠΙΓΕΙΟΙ ΕΚΠΕΣΟΝΤΕΣ ὥστε νὰ ΣΥΝΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ μὲ τοὺς μιαρούς, ποὺ ΘΕΛΟΥΝ ΤΗΝ ΕΚΠΟΡΝΕΥΣΗ ΟΛΩΝ; Ἡ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας κράτησε γιὰ τέσσερις αἰῶνες ζωντανὴ τὴν πίστη, τώρα γιατὶ ἔπιασε “σκουλήκια”;».
«Ἡ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας ὄφειλε νὰ κάνει τὰ πάντα, προκειμένου ὁ λαὸς νὰ παραμένει ταπεινὸς καὶ φιλότιμος. Ἀφοῦ ὅμως δὲν ἀντιστάθηκε στὴν πτώση τῆς ἐκκοσμίκευσης, ἄλλαξε “δουλειά”. Ἀνέλαβε νὰ ἀφήνει τὰ “παιδιά της” ἐκτεθειμένα στὴν πυρὰ τῆς ἁμαρτίας, γιὰ νὰ ΑΓΡΙΕΥΟΥΝ ἀπὸ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ, καὶ νὰ ἀποστατοῦν! Ἡ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας ἐγκατέλειψε τὸν ἑλληνικὸ λαό, γιὰ νὰ γίνει χλιαρὸς καὶ νὰ τὸν ἐμέσει ὁ Κύριος! Αὐτὰ ποὺ σοῦ λέω, Σωτηρία, εἶναι τὰ συμπεράσματα τοῦ πατέρα μου, ποὺ τὰ ἔλεγε στὸν Γέροντα ποὺ ἐπισκέπτεται. Ὁ Γέροντας μόνο ἄκουγε τὸν πατέρα μου ἀμίλητος, κάνοντας κομποσχοίνι. Τοῦ εἶπε λοιπὸν ὁ πατέρας μου, ὅτι τὸ ΠΑΡΑΛΟΓΟ σήμερα εἶναι, ὁ ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ νὰ γίνεται ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς ΕΠΙΓΕΙΟΥΣ ΕΚΠΕΣΟΝΤΕΣ! Αὐτοί, μὲ τὴν προδοσία τους πρὸς τὸν Ἰησοῦ Χριστό, παραδίδουν ἐμᾶς, τὰ βαπτισμένα “παιδιά τους”, στοὺς αἱμοδιψεῖς βασανιστές —ποὺ εἶναι οἱ ἴδιοι οἱ δαίμονες—, γιὰ νὰ ἁλυσοδένουν τὶς ἀδιάφορες ψυχὲς καὶ νὰ ταλανίζουν τὶς συνειδήσεις! Ἀπὸ τὰ δαιμονικά, χαιρέκακα καὶ θανατηφόρα χτυπήματα, οἱ ψυχὲς παραδίδονται στὸ αἰώνιο σάπισμα καὶ τὴν ἀνείπωτη δυσωδία… Ἀπὸ υἱοὶ τοῦ φωτὸς ποὺ ἦταν, οἱ προδότες τοῦ Χριστοῦ ἔγιναν πνευματικὰ κανίβαλοι, ἤ κάτι σὰν τὸν… “θεὸ Κρόνο” ποὺ τρώει τὰ παιδιά του!».
«Ὅταν ἡ συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου δὲν ἀναλαμβάνει τὴν εὐθύνη τῆς δύναμής του, τότε τὴν ἀναλαμβάνουν οἱ δαίμονες! Κυβερνᾶνε τὴν δύναμη τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὰ ἔνστικτα, ποὺ εἶναι ἐπαναστατικά, μὲ τὴν λογική, ποὺ εἶναι εὐκολοεπηρέαστη, μὲ τὸν ἐγωισμό, τὸν τόσο ἀπογυμνωμένο… Αὐτὸ ποὺ ξέρω ἐγὼ εἶναι πὼς ὁ ἄνθρωπος χωρὶς οἰκογένεια δὲν ζεῖ· χωρὶς Πατρίδα δὲν ξέρει ποῦ ζεῖ· χωρὶς Θεὸ δὲν ξέρει γιατὶ ζεῖ!».
«Ἡ πραγματικότητα μοιάζει σὰν ἐφιάλτης! Οἱ ΕΠΙΓΕΙΟΙ ΕΚΠΕΣΟΝΤΕΣ θέλουν οἱ ἑπόμενες γενιὲς τῶν Ἑλλήνων νὰ ἀποβληθοῦν ὁριστικὰ ἀπὸ τὴν αἰώνια ζωή! Ὁ σκοπὸς τοῦ διαβόλου εἶναι ἀπὸ τὶς τερατουργίες ποὺ θὰ ὠθεῖ τὸν ἄνθρωπο νὰ κάνει, αὐτὸς νὰ ἐκπέσει σὲ ΗΘΙΚΟ ΕΚΤΡΩΜΑ! Λέει στοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὸ προσωρινὸ βάρος ἑνὸς παιδιοῦ, γιὰ νὰ τοὺς φορτώνει τὸ αἰώνιο βάρος ἑνὸς ἐγκλήματος! Τοὺς ἐκπαιδεύει νὰ ἱκανοποιοῦν τὰ κατώτερα ἔνστικτά τους, ὥστε σταδιακὰ νὰ γίνονται ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΕΣ ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΕΣ, πιστεύοντας πὼς μόνο ἄν ἐγκληματήσουν θὰ μπορέσουν νὰ ἐπιβιώσουν! Καλή μου Σωτηρία, οἱ ἐκτρώσεις εἶναι τὸ μεγάλο σχέδιο γιὰ τὴν ΔΑΙΜΟΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ! Ὁ παρὼν αἰώνας ὀνομάζεται καὶ ἀπατεώνας, δηλαδὴ ἕνα τεράστιο ψεῦδος! Ὁ παρὼν κόσμος, ὁ σκιώδης, προσπαθεῖ νὰ παρασύρει σὰν δυνατὸς ἀνεμοστρόβιλος ΚΑΘΕ ΘΕΜΕΛΙΩΔΗ ΑΛΗΘΕΙΑ!».
«Ἄν κάποια γυναίκα σκοτώσει τὸ μωρό της, τὸν σταυρὸ ποὺ εἶχε κρίνει ὁ Κύριος ὅτι ἔπρεπε νὰ σηκώσει, θὰ τὸν σηκώσει μὲ ἄλλον τρόπο, ἴσως καὶ πολὺ δυσκολότερο! Ὅταν ὅμως σηκώνουμε τὸν σταυρό μας ἐκουσίως, αὐτὸ ἔχει μεγάλη ἀξία γιὰ τὸν Χριστό! Ὅσο δύσκολες κι ἄν εἶναι οἱ οἰκογενειακὲς συνθῆκες, γιὰ νὰ δώσει ὁ Χριστὸς ἕνα μωρό, σημαίνει πὼς θὰ ἀνοίξει καὶ τὸν δρόμο γιὰ τὸ μεγάλωμά του. Χρειάζεται νὰ ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στὴν ἀγάπη καὶ τὴν πρόνοιά Του! Ἡ μητρότητα εἶναι ἐντεταγμένη στὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν σωτηρία τῆς μάνας, ἀλλὰ εἶναι καὶ ἀνώτερο δῶρο! Εἶναι μεγάλη ἀδικία κάποιες γυναῖκες νὰ μὴν μαθαίνουν ποτέ, ὅτι ἀπὸ τὴν ἐφηβεία σκιαγραφεῖται μέσα μας ἡ δυνατότητα μιᾶς ἀφοσίωσης τόσο βαθιᾶς, ποὺ δὲν θὰ ζητήσει ΤΙΠΟΤΑ γιὰ ἀνταπόδοση! Τίποτα, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν εὐτυχία τοῦ πλάσματος ποὺ θὰ ἔχουμε μέσα στὸ σῶμα μας! Μὲ τὸ μητρικὸ φίλτρο, ἡ γυναίκα φτάνει μὲ προθυμία καὶ χαρὰ πρὸς τὴν ἀνώτατη βαθμίδα στοργῆς, γιὰ τὴν ὁποία ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΗ! Οἱ ῥίζες τοῦ μητρικοῦ φίλτρου ἀρχίζουν μέσα στὰ βαθύτερα στρώματα τῆς γυναικείας ψυχῆς, καὶ ἀγγίζουν δυνάμεις, ποὺ τὴν ὕπαρξής τους ἡ γυναίκα δὲν φανταζόταν ποτέ! Μὲ τὴν διατήρηση καὶ τὴν συνέχιση τῆς ζωῆς ἐμπλουτίζεται ψυχικά, καὶ ὑπερνικᾶ τὶς ἐγωιστικὲς τάσεις, σὲ τέτοιο ὕψος, ὥστε νὰ ἀντιλαμβάνεται τὰ καθήκοντα τῆς μητρότητας ὡς ἔργο ποὺ ἀπεργάζεται τὴν ὁλοκλήρωση τοῦ ἑαυτοῦ της! Ὅπως ἔχουμε ξαναπεῖ, Χαριτίνη, τὸ ἔργο τῆς γυναίκας θὰ εἶναι πάντα ἕνα ἔργο ἀγάπης, καὶ ὅλα μέσα της εἶναι διατεταγμένα γιὰ τὴν προσφορὰ καὶ τὴν ἄνθηση τῆς ὕπαρξής της μέσα στὴν ἀγάπη! Εἴτε μέσα στὴν οἰκογένεια, εἴτε μέσα στὴν κοινωνία, ἡ εὐτυχία της θὰ ἐξαρτηθεῖ ἀπὸ τὸ μέτρο, μὲ τὸ ὁποῖο ἡ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ θὰ ἐκδηλωθεῖ καὶ θὰ λειτουργήσει πρὸς ὄφελος τοῦ πλησίον της. Εἶναι ἀδιάφορο ἄν ἀποκτήσει δικά της παιδιά, ἤ ὄχι. Ἡ μητρότητα ὅμως θὰ προσδιορίσει τὴν αὐριανὴ ἀποστολή της: Σωματικὴ ἤ πνευματικὴ διακονία, ποὺ ἡ ἐπίδρασή της θὰ ἔχει ἀντίκτυπο στὸ περιβάλλον της, καὶ ποὺ θὰ τὴν καθιστᾶ ὑπεύθυνη ἀπέναντι στὴν οἰκογένειά της, στὴν Πατρίδα της καὶ ἀπέναντι στὸν Σωτήρα μας Κύριο!»
20 ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι κλαύσετε καὶ θρηνήσετε ὑμεῖς, ὁ δὲ κόσμος χαρήσεται· ὑμεῖς δὲ λυπηθήσεσθε, ἀλλ’ ἡ λύπη ὑμῶν εἰς χαρὰν γενήσεται.
21 ἡ γυνὴ ὅταν τίκτῃ, λύπην ἔχει, ὅτι ἦλθεν ἡ ὥρα αὐτῆς· ὅταν δὲ γεννήσῃ τὸ παιδίον, οὐκέτι μνημονεύει τῆς θλίψεως διὰ τὴν χαρὰν ὅτι ἐγεννήθη ἄνθρωπος εἰς τὸν κόσμον.
22 καὶ ὑμεῖς οὖν λύπην μὲν νῦν ἔχετε· πάλιν δὲ ὄψομαι ὑμᾶς καὶ χαρήσεται ὑμῶν ἡ καρδία, καὶ τὴν χαρὰν ὑμῶν οὐδεὶς αἴρει ἀφ’ ὑμῶν.
23 καὶ ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ ἐμὲ οὐκ ἐρωτήσετε οὐδέν· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὅσα ἄν αἰτήσητε τὸν πατέρα ἐν τῷ ὀνόματί μου, δώσει ὑμῖν.
24 ἕως ἄρτι οὐκ ᾐτήσατε οὐδὲν ἐν τῷ ὀνόματί μου· αἰτεῖτε καὶ λήψεσθε, ἵνα ἡ χαρὰ ὑμῶν ᾖ πεπληρωμένη.
20 Σᾶς πληροφορῶ καὶ σᾶς διαβεβαιώνω, ὅτι ἐσεῖς θὰ κλάψετε καὶ θὰ θρηνήσετε γιὰ τὸν σταυρικό Μου θάνατο, ἐνῶ ὁ ἁμαρτωλὸς καὶ ἀμετανόητος κόσμος θὰ χαρεῖ. Ἐσεῖς θὰ λυπηθεῖτε βέβαια, ἀλλὰ πολὺ σύντομα ἡ λύπη σας θὰ γίνει χαρά. 21 Ἡ γυναίκα ὅταν γεννάει, ἔχει πόνους καὶ λύπη, διότι ἦρθε ἡ ὥρα της. Ὅταν ὅμως γεννήσει τὸ παιδί, τότε δὲν θυμᾶται πλέον τὴν θλίψη καὶ τοὺς πόνους, ἕνεκα τῆς χαρᾶς ποὺ δοκιμάζει, διότι γεννήθηκε ἄνθρωπος στὸν κόσμο. 22 Καὶ ἐσεῖς, λοιπόν, τώρα ἔχετε λύπη, πάλι ὅμως θὰ σᾶς δῶ μετὰ τὴν ἀνάστασή Μου καὶ θὰ γεμίσει ἡ καρδιά σας ἀπὸ χαρά, καὶ τὴν χαρά σας αὐτὴ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ σᾶς τὴν ἀφαιρέσει. 23 Κατὰ τὴν ἡμέρα ἐκείνη ποὺ θὰ κατέλθει σὲ ἐσᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, δὲν θὰ Μὲ ῥωτήσετε τίποτα, διότι θὰ σᾶς ἔχει φωτίσει Ἐκεῖνο. Ἀλήθεια σᾶς λέω, ὅτι ὅσα ζητήσετε ἀπὸ τὸν Πατέρα Μου στὸ ὄνομά Μου, θὰ σᾶς τὸ δώσει. 25 Ἕως τώρα δὲν ἔχετε ζητήσει τίποτα, ἐπικαλούμενοι τὸ ὄνομά Μου, ποὺ εἶμαι ὁ αἰώνιος ἀρχιερύς καὶ μεσίτης δικός σας πλησίον τοῦ Πατρός. Ἀπὸ ἐδῶ ὅμως καὶ πέρα νὰ ζητᾶτε πάντοτε καὶ θὰ λαμβάνετε, γιὰ νὰ εἶναι ἔτσι πλήρης καὶ τέλεια ἡ χαρά σας ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Πατὴρ θὰ ἀκούει τὶς προσευχές σας.(Ἰωα. 16,20-25)
Τὸ κείμενο δανείστηκε πολλὰ διδάγματα καὶ ὑλικὸ:
-ἀπὸ τὸ βιβλίο ΠΡΟΓΑΜΙΑΙΑΙ ΣΧΕΣΕΙΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΓΑΜΟΣ, ΑΜΒΛΩΣΕΙΣ, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἐπιφανίου Θεοδωρόπουλου, τῆς κορυφαίας σύγχρονης ἐκκλησιαστικῆς μορφῆς, ποὺ ἐνσάρκωσε τὸ ἰδεῶδες τοῦ ὀρθοδόξου ποιμένα. Εὐχόμαστε τὸ ἁγιασμένο πνεῦμα του νὰ μᾶς καθοδηγεῖ ἀπὸ τὸν οὐρανό, στὶς δύσκολες ὧρες τοῦ Γένους μας.
-ἀπὸ τὸ βιβλίο ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ, τοῦ Νικολάου Ψαρουδάκη
-ἀπό τὸ βιβλίο ΑΠΟ ΤΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ- ΕΦΗΒΕΙΑ, τοῦ ἀειμνήστου ψυχιάτρου καὶ φωτισμένου Χριστιανοῦ, Ἀρίστου Ἀσπιώτη (τοῦ ὁποίου τὴν μνήμη ἔχει κατασυκοφαντήσει νεοταξικὴ διαδικτυκακὴ ἐγκυκλοπαίδια· πρόκειται γιὰ πράξη ἀηδή, κατάπτυστη καὶ ἀπολύτως περιφρονητέα). Διαβάζοντας κάποιος ἕνα βιβλίο τοῦ ἱκανότατου αὐτοῦ ἐπιστήμονα —ποὺ πραγματικὰ ἀγωνίστηκε γιὰ τὴν καλλιέργεια τοῦ ἑλληνορθοδόξου πνευματικοῦ πολιτισμοῦ μας—, μπορεῖ νὰ συγκρίνει καὶ νὰ ἀντιληφθεῖ τὴν ἀναξιότητα τῶν συγχρόνων ψευδο-ἐπιστημόνων, ποὺ καταδίκασαν τὴν ἀνθρωπότητα στὴν ἀπαξίωση καὶ τὴν ἀποσύνθεση!
* Μάρκ. 9,44
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει
τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
