-Τῇ γὰρ ἐλπίδι ἐσώθημεν

Μὲ τὰ παιδιὰ τῆς παρέας σηκωθήκαμε ἀπὸ τὶς καρέκλες, βγήκαμε ἀπὸ τὴν καφετέρια καὶ σύμφωνοι γιὰ τὸ βράδυ, χαιρετηθήκαμε. Θὰ ξαναμαζευτοῦμε στὸ σπίτι μου γιὰ νὰ δοῦμε κάποια ταινία μὲ “ἐκρηκτικὴ” συνταγή. Θὰ παραγγείλουμε καὶ ἀπ’ ἔξω γιὰ νὰ φᾶμε μέχρι νὰ σκάσουμε, καὶ ἔχοντας χλευάσει τοὺς πάντες, καὶ ἔχοντας δεῖ στὴν ταινία “τὰ πάντα”, θὰ τελειώσει ἡ βραδιά. Λίγο πιὸ πέρα εἶδα τὸν Ἰουστῖνο ποὺ μὲ εἶδε κι αὐτός, καὶ ἐρχόταν πρὸς τὸ μέρος μου.

«Σωφρόνιε!», μοῦ φώναξε. Πέρασε ἀπέναντι στὸν δρόμο, καὶ μέχρι νὰ φτάσει δίπλα μου δὲν μὲ ἔχασε ἀπὸ τὰ μάτια του. «Στὸ σπίτι σου πᾶς;», ῥώτησε κοιτάζοντάς με ἐρευνητικά.

Ἡ αἴσθηση ὅτι βρίσκομαι στὰ ὅρια τῆς ψυχικῆς ναυτίας, μοῦ βγῆκε σὰν ἐπιφυλακτικότητα, στὴν ἰδέα ὅτι θὰ συζητοῦσα μὲ τὸν Ἰουστῖνο. Ὄχι ὅτι μοῦ ἔκανε ποτὲ τὸν δάσκαλο, ἀντιθέτως· μόνο στὴν σκέψη ὅμως πὼς τὸ βράδυ μὲ περίμενε ἀκόμα μία βραδιὰ κραιπάλης, ἔνοιωθα ὅτι παρέλυα! Κούνησα καταφατικὰ τὸ κεφάλι, καὶ ἀμίλητος ξεκίνησα νὰ περπατάω. Δὲν εἶχα τὴν δύναμη νὰ ῥωτήσω ποῦ πήγαινε ἐκεῖνος, καὶ βλέποντας ὅτι περπατοῦσε δίπλα μου ἀμίλητος κι αὐτός, ἡσύχασα κάπως. Ἔχω σταματήσει νὰ κάνω κολλητὴ παρέα μὲ τὸν Ἰουστῖνο, ἀφ’ ὅτου μᾶς ἔστειλαν σὲ διαφορετικὰ γυμνάσια, ἀλλὰ ὅποτε βρισκόμουν μαζί του, ξαναθυμόμουν τὴν ἀθέατη πλευρὰ τοῦ ἑαυτοῦ μου. Γιὰ νὰ τὸ πῶ διαφορετικά, ὁ Ἰουστῖνος μοῦ θύμιζε τὴν ἀθέατη πιὰ ζωὴ μὲ τὸν συγχωρεμένο παπποὺ Σωφρόνιο, ποὺ ἦταν ἄνθρωπος ποὺ πίστευε. Τὸ σπίτι αὐτοῦ τοῦ παπποῦ μου ἦταν κάτω ἀπὸ τὸ δικό μας. Θυμᾶμαι πὼς τὰ λόγια του γιὰ τὴν εὐλογία ποὺ εἶχαμε κάνοντας τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ, εἶχαν μεγάλη βαρύτητα τότε στὴν παιδικὴ ἡλικία μου. Μὲ ἔπαιρνε συχνὰ μαζί του στὴν ἐκκλησία, καὶ πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ μοῦ ἐξηγοῦσε, κάποιες φορὲς μοῦ ἔρχονται ἀκόμα στὸ μυαλό. Ἐκεῖνο ποὺ μοῦ εἶχε ἐντυπωθεῖ σὰν σχῆμα ἐπαναλαμβανόμενο, ὅταν ἐπέστρεφα στὸ δικό μου σπίτι, ἦταν ἡ ἀτμόσφαιρα ἔντασης ποὺ συναντοῦσα. Ἡ τηλεκόλαση, οἱ θορυβώδεις ἐπισκέψεις καὶ οἱ συζητήσεις τῶν μεγάλων γιὰ τὰ οἰκονομικὰ καὶ ὅσους “δὲν ἦταν στὰ καλά τους”, τὸ μανιῶδες κυνήγι τῶν γνώσεων γιὰ τὰ ἀθλητικά, τοὺς ἠθοποιούς, τὴν μουσική, ὅλη ἠ “θάλασσα” τῶν ἠλεκτρονικῶν παιχνιδιῶν καὶ τῆς τεχνολογίας, ὑποχρέωναν τὴν ἐσωτερικὴ εἰρήνη νὰ “ἐξατμίζεται”! Μάλιστα, κάτι ἀνάλογο ἔβλεπα καὶ ὅταν τύχαινε νὰ πᾶμε στὸν ἄλλο παππού μου, τὸν Παναγιώτη, ποὺ ἔμενε μακριά. Ἐνῶ πηγαίναμε σὲ ἡμέρες γιορτινές, στὴν ἐκκλησία δὲν πατοῦσε τὸ πόδι του κανείς μας. Τὰ σχόλια γεμάτα καχυποψία γιὰ τὴν πίστη, ποὺ συνήθιζε νὰ κάνει ὁ παπποὺς Παναγιώτης, μοῦ προκαλοῦσαν ἀμηχανία. Ὅταν κοιμήθηκαν καὶ οἱ δύο παπποῦδες μου, ὁ Ἰουστῖνος λειτουργοῦσε ὡς “βεβαίωση”, πὼς τὰ βιώματά μου μὲ τὸν παπποὺ Σωφρόνιο δὲν ἦταν κάτι ποὺ εἶχα φανταστεῖ, ἀλλὰ ὑπῆρξαν στὴν ζωή μου. Οἱ λέξεις ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ παλιὸς κολλητός μου, τὰ θέματα γιὰ τὰ ὁποῖα συζητάει, οἱ ἐπιλογὲς ποὺ φανερώνουν τοὺς χαμηλοὺς τόνους του, ἀποτυπώνουν τὴν σταθερότητα στὴν πίστη του. Πρόκειται γιὰ πράγματα ποὺ προσωπικὰ μπορεῖ νὰ μὴν κατανοῶ, ὅπως εἶναι ἡ νηστεία, ὡστόσο προκαλοῦν ἀβίαστα τὸν σεβασμό μου στὴν κρίση του. Ἀπὸ τὸν τόνο τῆς φωνῆς του, ἤμουν βέβαιος πὼς ἀντιλήφθηκε τὴν αἴσθηση ἀηδίας ποὺ ἀνέβηκε στὴν ψυχή μου, τὴν στιγμὴ ποὺ μὲ φώναξε, ἀλλὰ περίμενε πρῶτα νὰ τοῦ ἀφήσω χῶρο. «Μὴν τὸ παίρνεις ἀνάποδα, ποὺ δὲν μιλάω. Δὲν νοιώθω ἐντελῶς καλά».

«Σωφρόνιε, συνέχεια σκεφτόμουν νὰ τηλεφωνήσω γιὰ νὰ βρεθοῦμε. Πῆρα κάποιες πληροφορίες ποὺ πιστεύω ὅτι πρέπει νὰ τὶς μάθεις, μὲ αὐτὴ τὴν κλίση ποὺ ἔχεις στὰ φιλολογικά. Νὰ ἔρθω μαζὶ σου στὸ σπίτι σου; Κι ἄν συνεχίζεις νὰ μὴν νοιώθεις καλά, τότε ξαναβρισκόμαστε!».

Ἀναγνώρισα πὼς ἡ ἐπίδραση τῆς διακριτικῆς παρουσίας του ἦταν εὐεργετική, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀναφορὰ τῶν φιλολογικῶν, ἦταν καταλυτική. «Τὸ ῥωτᾶς; Ἔλα μέσα». Ἔβαλα τὸ κλειδὶ στὴν πόρτα καὶ τοῦ ἄνοιξα γιὰ νὰ περάσει, καὶ νὰ πᾶμε στὸ δωμάτιό μου. Ἡ εὐαισθησία του νὰ περιμένει καὶ πάλι νὰ ξεκινήσω ἐγὼ τὴν συζήτηση, μοῦ ὑπενθύμιζε πὼς ὁ Ἰουστῖνος ἤξερε νὰ σέβεται τὴν ἀξία του, καὶ μαζὶ καὶ τὴν δική μου. Τὴν ἑπόμενη στιγμὴ ἀποφάσισα ὅτι δὲν ἤθελα ἄλλο νὰ κρύβομαι πίσω ἀπὸ τὸ δάχτυλό μου. «Ἔχει ἀρχίσει ἕνα πράγμα τελευταῖα, ποὺ δὲν ξέρω πῶς νὰ τὸ χειρίζομαι. Δὲν ἔχω ὄρεξη γιὰ τίποτα!». Προς στιγμὴν σκέφτηκα τὴν “ἀξιοπρέπειά μου”, ἀλλὰ τουλάχιστον μπροστὰ στὸν Ἰουστῖνο, ἤθελα νὰ πετάξω τὸ “προσωπεῖο μου”, καὶ συνέχισα. «Αὐτὸ μοῦ φέρνει θλίψη. Ποὺ μετὰ γίνεται πόνος μέσα στὴν ψυχή μου, ὁ ὁποῖος μερικὲς φορὲς τρελαίνεται καὶ μεταμορφώνεται σὲ ἀηδία ποὺ “ξεχειλίζει”!». Ὁ Ἰουστῖνος κατέβασε τὸ κεφάλι, γιὰ νὰ μὴν ἀναμετρηθοῦν τὰ βλέμματά μας. «Ὅλα αὐτὰ ποὺ μπορεῖ νὰ ἐπιθυμήσει ἕνας νέος, στὴν ἀρχὴ μοῦ ἔδιναν εὐχαρίστηση, ποὺ ὅμως δὲν κράτησε πολύ. Μετὰ ἄρχισα νὰ συνηθίζω, νὰ κουράζομαι καὶ νὰ βαριέμαι! Ἰουστῖνε, Ο ΚΟΡΕΣΜΟΣ ΕΦΕΡΕ ΤΗΝ ΑΗΔΙΑ! Ἡ ἀηδία ἔφερε τὴν ἀνία, καὶ ἡ ἀνία τὴν θλίψη ποὺ μετὰ γίνεται πόνος ποὺ μοῦ διαπερνάει τὴν ψυχή! Περνώντας ὅμως ὁ καιρὸς ξεχνοῦσα τὸ κακὸ ποὺ μοῦ ἔφερνε, καὶ ἐπαναλάμβανα τὰ ἴδια λάθη! Τελικά, ἡ μόνη μου “χαρά”, πάντα καταλήγει σὲ… ἀηδία! Ἡ ὁποία μὲ κάνει νὰ χάνομαι μέσα στὴν ἀδράνεια, καὶ νὰ ἀποξεχνιέμαι στὴν ἀποχαύνωση! Ἡ λύπη γίνεται κατάθλιψη ποὺ μοῦ κλέβει ὅλη τὴν δύναμη, δηλαδὴ μὲ ἀχρηστεύει…».

«Σωφρόνιε, ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἔλεγε πὼς ὅλα τὰ κακὰ αἰσθήματα ὅπως ἡ ἀνασφάλεια, ἡ ἀπελπισία, ἡ ἀπογοήτευση, ποὺ πᾶνε νὰ κυριεύσουν τὴν ψυχή, φεύγουν μὲ τὴν ταπείνωση. Αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει ταπείνωση, ὁ ἐγωιστής, δὲν θέλει νὰ τοῦ κόψει κανεὶς τὸ θέλημα, νὰ τὸν θίξει, νὰ τοῦ κάνει ὑποδείξεις. Στενοχωριέται, νευριάζει, ἐπαναστατεῖ, ἀντιδρᾶ, τὸν κυριεύει ἡ κατάθλιψη. Ἡ κατάσταση αὐτὴ θεραπεύεται μὲ τὴν Χάρη! Πρέπει ἡ ψυχὴ νὰ στραφεῖ στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ! Ἡ προσευχή, ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ, μεταβάλλει σιγὰ σιγὰ τὴν κατάθλιψη καὶ τὴν γυρίζει σὲ χαρά, διότι ἐπιδρᾶ ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ! Καὶ ὅταν ἑνωθεῖς μὲ τὸν Θεὸ καὶ δοθεῖς σὲ Ἐκεῖνον, πᾶνε ὅλα τὰ ἄλλα, τὰ ξεχνᾶς καὶ σώζεσαι!».

«Ἐντάξει τώρα! Μιλᾶμε γιὰ τὴν ἐποχὴ τῆς τεχνητῆς νοημοσύνης! Αὐτὴ μᾶς ἀνοίγει δρόμους στὶς ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ! Στὴν κοινωνία μας ἡ “ἐλπίδα” ἔρχεται ἀπὸ τοὺς τεχνο-ἐπιστήμονες, ποὺ οἱ γνώσεις τους εἶναι “χειροπιαστές” καὶ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ! Οἱ “ἔξυπνες” συσκευὲς εἶναι μέρος τῆς καθημερινῆς ζωῆς μας! Χωρὶς παρεξήγηση, ἐξελιχθήκαμε! Τώρα τὰ “θαύματα” τὰ κάνει ἡ τεχνολογία, καὶ ἡ “ἠθικὴ” ἀποκαλεῖται ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ! Ὁπότε οἱ ἐσωτερικὲς δυσκολίες σαφῶς καὶ δὲν πρόκειται νὰ λυθοῦν μὲ τὴν “καταπίεση”… Ἀκόμα καὶ ὁ ἰσχυρότερος ἄνθρωπος στὴν κοινωνία μας, εἶναι ΦΥΣΙΚΟ νὰ μὴν μπορεῖ νὰ γνωρίζει ΟΛΟΥΣ τοὺς παράγοντες ποὺ ὁδηγοῦν στὴν διαρκῆ ἐπιτυχία του, καὶ νὰ ὑπάρχουν πάντα πράγματα ποὺ γίνονται πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη του. Κατὰ συνέπεια, Ἰουστῖνε, εἶναι φυσικὸ νὰ ἔχει κάποια ΝΕΥΡΙΚΟΤΗΤΑ στὴν ζωή του, ἐπειδὴ ἡ πολυπλοκότητα εἶναι αὐτὴ ποὺ ἐκ τῶν πραγμάτων φέρνει τὶς ἐσωτερικὲς συγκρούσεις!».

«Ἄν δὲν σὲ ἤξερα, θὰ ἔλεγα ὅτι εἶσαι διχασμένη προσωπικότητα, ἀλλὰ ἀκριβῶς ἐπειδὴ σὲ ἔχω ζήσει, ἔτρεξα νὰ σοῦ μιλήσω. Ἐδῶ καὶ δέκα ἡμέρες ἔχει ἔρθει ὁ ἀδερφός μου, ποὺ εἶναι φαντάρος. Ὑπηρετεῖ μαζὶ μὲ κάποιον ποὺ εἶχε σπουδάσει Κοινωνιολογία, ποὺ ὅμως δὲν τοῦ τὰ ἕλεγε καὶ πολὺ καλά! Ὅταν παρατήρησε, πὼς ὁ κοινωνιολόγος συστηματικὰ παρουσίαζε τὰ πράγματα ΑΝΤΕΣΤΡΑΜΜΕΝΑ, ἄρχισε στὶς συζητήσεις μαζί του νὰ κάνει κάτι σὰν ἔρευνα, γιὰ νὰ βρεῖ τὶς ῥίζες αὐτῶν τῶν ἀντιστροφῶν. Τὸ πρῶτο παράδοξο ποὺ λέει ἡ Κοινωνιολογία, καὶ συγκεκριμένα στὴν θεωρία τῆς “κοινωνικῆς κατασκευῆς” τῆς πραγματικότητας, εἶναι πὼς ἡ πραγματικότητα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ, ἀλλὰ… πολλές! Καὶ πὼς ἡ μετατόπιση ἀπὸ τὴν μία “πραγματικότητα” στὴν ἄλλη, βιώνεται… ὡς ὀδυνηρὸ ξάφνιασμα καὶ ὡς ΕΜΒΡΟΝΤΗΣΙΑ! Ἀνάμεσα στὶς “πολλὲς πραγματικότητες”, αὐτὴ τῆς καθημερινῆς ζωῆς ὁρίζεται ὡς ἡ “ΑΝΩΤΑΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ”, τὴν ὁποία δὲν μποροῦμε νὰ ἀγνοήσουμε. Ἡ κατάσταση ΠΛΗΡΟΥΣ ΕΓΡΗΓΟΡΣΗΣ ἐκεῖ, λέει ἡ Κοινωνιολογία, συνιστᾶ τὴν ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΜΑΣ ΣΤΑΣΗ. Ἄν συμβεῖ νὰ “ἀποσυνδεθοῦμε” ἀπὸ τὴν καθημερινὴ “πραγματικότητα”, γιὰ παράδειγμα ὅταν λέμε ἀνέκδοτα, ἤ παρακολουθοῦμε θέατρο, μπορεῖ νὰ ἀμφισβητήσουμε κάποια στοiχεῖα τῆς καθημερινῆς ζωῆς, ἀλλὰ αὐτὲς οἱ ἀμφισβητήσεις ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΙΡΝΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ. Ὁ κοινωνιολόγος ἔφερε παράδειγμα στὸν ἀδερφό μου γενικὰ ἕναν ἐπιχειρηματία, ὁ ὁποῖος γνωρίζει ὅτι ἡ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ γιὰ τοὺς ἄλλους, ΑΠΟΔΙΔΕΙ οἰκονομικά. Ἴσως κάποιος ἠθοποιὸς ποὺ ἐξυμνεῖ τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, νὰ καταφέρει νὰ τὸν συγκινήσει, ἀλλὰ μόλις ἡ συγκίνηση τοῦ “περάσει”, θὰ ἐπιστρέψει στὸν “ΣΟΒΑΡΟ” ΚΟΣΜΟ τῶν ἐπιχειρήσεων ὅπου θὰ συνεχίσει νὰ κινεῖται χωρὶς… αἰσθήματα! Ἡ Κοινωνιολογία τονίζει πὼς οἱ τυποποιήσεις τῶν κοινωνικῶν ῥόλων ποὺ ὑποδύεται κάποιος, δομοῦν ἕναν ὁλόκληρο τομέα “συνείδησης” τοῦ ἑαυτοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι Ο ΑΛΗΘΙΝΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΕΑΥΤΟΣ! Δηλαδὴ… ὁ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΣ ἑαυτός του! Λέει ἀκόμα πὼς ἡ ΓΝΩΣΗ τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὴν καθημερινὴ ζωή, εἶναι σὰν ἕνα ἐργαλεῖο ποὺ ἀνοίγει ἕνα “μονοπάτι στὸ δάσος”, σὰν νὰ ῥίχνει μία ΣΤΕΝΗ ΔΕΣΜΗ ΦΩΤΟΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΓΥΡΩ ΤΟΥ. Σὲ ὅλες τὶς ἄλλες πλευρὲς τοῦ “μονοπατιοῦ” ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΚΟΤΑΔΙ… Αὐτὴ ἡ εἰκόνα τοῦ σκοταδιοῦ ἀντιστοιχεῖ στὶς ὑποτιθέμενες πολλαπλὲς “πραγματικότητες”, ἐξ αἰτίας τῶν ὁποίων, ἡ καθημερινὴ ζωὴ ΣΚΙΑΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΙΦΩΣ! Δηλαδὴ τὸ… μισοσκόταδο! Αὐτὸ ποὺ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ἡ δυτικὴ κοινωνία, Σωφρόνιε, εἶναι πὼς τὸ ΑΠΟΘΕΜΑ “ΓΝΩΣΗΣ” ποὺ διαθέτει, τῆς παρουσιάζει τὸν καθημερινὸ κόσμο χωρισμένο σὲ ζῶνες οἰκειότητας καὶ ζῶνες ἀπόστασης, ἀλλὰ σίγουρα ἀφήνει ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΘΟΛΟ! Ἡ “πραγματικότητα” τῆς καθημερινῆς ζωῆς φαίνεται ΠΑΝΤΑ ΣΑΝ ΜΙΑ ΖΩΝΗ ΔΙΑΥΓΕΙΑΣ, πίσω ἀπὸ τὴν ὁποία ὑπάρχει ἕνα ΦΟΝΤΟ ΣΚΟΤΟΥΣ. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ στὴν δυτικὴ κοινωνία δὲν μπορεῖ νὰ γνωρίζει κανεὶς ὅλα ὅσα ὑπάρχουν σχετικὰ μὲ τὴν… “πραγματικότητα”. Κάτι ἀνάλογο δηλαδὴ μὲ αὐτὸ ποὺ εἶπες κι ἐσὺ λίγο νωρίτερα, γιὰ τὸν ἰσχυρότερο ἄνθρωπο στὴν κοινωνία μας. Πιστεύεις ὅτι “δικαιώνεσαι” ἀπὸ τὶς ἐξηγήσεις τῆς Κοινωνιολογίας; Ὑπόψιν, ὥς τώρα σοῦ περιέγραφα τὴν αἱρετικὴ κοινωνία, ἡ ὁποία ὅλα αὐτὰ τὰ χαρακτηριστικὰ μὲ τὰ σκοτάδια, ΤΑ ΘΕΩΡΕΙ ΔΕΔΟΜΕΝΑ καὶ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ!».

«Αὐτὸ τὸ ὀδυνηρὸ ξάφνιασμα, ἡ ἐμβροντησία ποὺ εἶπες, μᾶλλον μοῦ εἶναι… οἰκεῖες καταστάσεις! Ἔχω χάσει τὸ μέτρημα στὶς φορὲς ποὺ νόμιζα ὅτι χτυπήθηκα ἀπὸ “βροντὴ”!», εἶπα μουδιασμένος. «Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν “ἀνώτερη πραγματικότητα”, οἱ πολλαπλὲς “πραγματικότητες” ποιές εἶναι ἀκριβῶς; Δὲν ἔχω καταλάβει».

«Εἶναι ἡ πνευματικὴ ζωή, ἐκεῖ ποὺ γίνεται ὁ ἀόρατος πόλεμος. Ἀλλὰ γιὰ νὰ ἔχεις καλύτερη εἰκόνα πάνω στὴν ΑΠΟΨΗ τῆς αἱρετικῆς κοινωνίας, γιὰ τὸν ἀόρατο πόλεμο, θὰ σοῦ πῶ καὶ τὰ ὑπόλοιπα γιὰ τὰ ὁποῖα ἡ Κοινωνιολογία τῆς δύσης, ΚΑΜΑΡΩΝΕΙ. Λέει, ἄν κανεὶς ἀντιλαμβάνεται τὴν ρουτίνα τῆς “ΑΝΩΤΑΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ” ὡς μία ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, τότε οἱ “ὁριακὲς περιστάσεις” —δηλαδὴ οἱ “πολλαπλὲς πραγματικότητες” ποὺ εἴπαμε, συνιστοῦν τὴν ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ποὺ διαρκῶς ΚΑΡΑΔΟΚΕΙ ΜΕ ΔΥΣΟΙΩΝΟ ΤΡΟΠΟ στὴν περιφέρεια τῆς καθημερινότητας. Ἐπειδὴ ἀκριβῶς εἶναι ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ, λένε οἱ αἱρετικοί, καὶ ἡ συχνότητά της εἶναι ΜΟΧΘΗΡΗ στὴν φύση της, ἀποτελεῖ μιὰ ΣΥΝΕΧΗ ΑΠΕΙΛΗ γιὰ τὴν ἐκλαμβανόμενη ὡς ΑΥΤΟΝΟΗΤΗ, πεζή, “ὑγιὴ πραγματικότητα” τῆς ζωῆς μέσα στὴν κοινωνία. Στὴν “μὴ ὑγιὴ σκέψη”, λένε, περιστρέφεται διαρκῶς ἡ ἰδέα πὼς ἴσως ἡ λαμπερὴ “πραγματικότητα” τῆς “πραγματικῆς” ζωῆς δὲν εἶναι παρὰ ΑΥΤΑΠΑΤΗ, ποὺ μπορεῖ ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΙΟΥΝ ΟΙ ΑΓΡΙΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΤΗΣ ΥΠΟΛΟΙΠΗΣ “ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ”! Τέτοιες σκέψεις ΤΡΕΛΑΣ καὶ ΤΡΟΜΟΥ ἀναχαιτίζονται μὲ τὸ νὰ ΔΙΑΤΑΣΣΟΝΤΑΙ ὅλες οἱ νοητὲς “πραγματικότητες” μὲ τρόπο, ὥστε ἡ “ΑΝΩΤΕΡΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ” νὰ ΔΙΑΤΗΡΕΙ ΤΟΝ ΑΝΩΤΑΤΟ χαρακτήρα της, ποὺ “βάζει τὰ πράγματα στὴν θέση τους”… Ὅταν κάποιος ΞΕΣΤΡΑΤΙΖΕΙ ἀπὸ τὴν συναίσθηση τῆς τάξης καὶ πάει στὶς ἐμπειρίες τῶν “ὁριακῶν περιστάσεων”, ἡ “ΑΝΩΤΑΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ” τοῦ ἐπιτρέπει νὰ “ἐπιστρέψει στὴν “ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ”, ὅπου ἀνήκουν ὅλες ΟΙ ΜΟΡΦΕΣ ΘΕΤΙΚΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΡΟΛΩΝ. Ἡ Κοινωνιολογία εἶναι ξεκάθαρη: ἡ ἀπώτατη νομιμοποίηση τῆς αἱρετικῆς θεσμικῆς τάξης, ἔχει τὴν ΠΡΩΤΟΚΑΘΕΔΡΙΑ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑ τῆς ἀνθρώπινης ἐμπειρίας…».

Ἄν μοῦ ἔλεγε κάποιος ὅτι ἀπὸ τὸν φόβο τὸ πρόσωπό μου πρασίνισε, θὰ τὸν πίστευα. Ἡ ἰδέα τῆς συνεχοῦς ἀπειλῆς ἀπὸ ἐκείνους τοὺς “ἅγριους ἐφιάλτες” ποὺ καραδοκοῦσαν στὴν σκοτεινὴ πλευρά, ἀποτελείωσε τὴν κλονισμένη ἀντοχή μου, ἐπειδὴ κλόνισε τὴν πεποίθησή μου ὅτι τὸ σκοτάδι ἦταν “ἄδειο”… «Ἰουστῖνε, μέχρι λίγο καιρὸ πρίν, δὲν γνώριζα τὶς περιγραφὲς ποὺ ἄκουσες νὰ λέω γιὰ τὶς “ἐκρήξεις πόνου” ποὺ γίνονται μέσα μου, καὶ τὸν κορεσμὸ ποὺ γίνεται ἀηδία. Τὶς ἄκουσα ἀπὸ τὸν Ἀντύπα ὅταν μοῦ ἐκμυστηρεύτηκε τὴν ἀπόφασή του νὰ συγκεντρώσει ὅσες δυνάμεις εἶχε, γιὰ νὰ κινηθεῖ πρὸς τὸν Χριστό. Ἐγὼ τὸν εἶχα γνωρίσει στὰ παιδιὰ ποὺ κάνω παρέα, πρὶν ἀπὸ μερικοὺς μῆνες. Ὁ Ἀντύπας ὅμως δὲν ἄντεξε τὴν πίεση ἀπὸ τὸν μετεωρισμὸ ἀνάμεσα στὴν προσοχὴ τῆς συμπεριφορᾶς ποὺ ἤξερε, καὶ τὴν κραιπάλη ποὺ τοῦ δείξαμε, καὶ πῆρε τὴν ἀπόφαση νὰ ἀντισταθεῖ καὶ νὰ στρέψει τὴν προαίρεσή του στὸ καλό. Ἀπὸ ἐκεῖνον ἔμαθα κάτι ποὺ εἶπε ὁ Ἅγιος Πορφύριος· ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἑκούσια ὑποκύπτει στὸ πονηρὸ πνεῦμα τῆς ὑπερηφάνειας, καὶ αὐτὸ μετὰ τοῦ παίρνει τὴν δύναμη τῆς ψυχῆς! Δηλαδή, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἁμαρτάνει, ὁ διάβολος καταφέρνει καὶ τοῦ κλέβει τὴν ψυχικὴ δύναμη ποὺ εἶχε ἀπὸ τὸν Χριστό, καὶ τὸν ἀχρηστεύει μὲ τὰ ψυχολογικά! Εἶπε καὶ ὅτι πίσω ἀπὸ κάθε πάθος κρύβεται καὶ ἕνας δαίμονας, ἀλλὰ τότε δὲν τὸ “πίστεψα”, ἐπειδὴ δὲν ἤθελα νὰ τὸ παραδεχτῶ! Θεώρησα τὴν ταπείνωση ποὺ εἶδα στὸν Ἀντύπα, καταπίεση, καὶ ἐγὼ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΜΟΥ ΚΟΨΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ! Ὅταν ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὴν παρέα, ἔλεγα στὸν ἑαυτό μου ὅτι γιὰ νὰ συμπεράνει ὁ Ἀντύπας ὅτι ἡ “πραγματικότητα” τῆς “πραγματικῆς” ζωῆς, ὅπως εἶπες, εἶναι ΑΥΤΑΠΑΤΗ, θὰ ἔχει “μὴ ὑγιὴ σκέψη”· ἔτσι ἐπέστρεψα στὴν “ΑΝΩΤΑΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ”, μὲ ὅλες τὶς μορφὲς “θετικῆς συμπεριφορᾶς” ποὺ ἔχουν γιὰ “σοβαρότητά τους” τὰ “θαύματα” τῆς τεχνολογίας, τὴν ἀνηθικότητα καὶ τὴν ἀπανθρωπιά… Ἡ θέλξη τῆς ΑΙΣΘΗΣΗΣ “ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΙΑΣ” ἀπὸ τὴν παρανομία στὸ ἦθος, σκλήραινε τὴν καρδιά μου καὶ ΦΟΒΟΜΟΥΝ ΝΑ ΠΩ, “ΓΕΝΗΘΗΤΩ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΣΟΥ, ΧΡΙΣΤΕ!”, ὅπως μὲ μάθαινε ὁ παππούς μου. Θέλει δύναμη ἀκόμα καὶ νὰ τὸ περιγράψεις, πὼς ὅταν ὁ ἄνθρωπος χτυπιέται ἑκούσια ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια, εἶναι σὰν νὰ χτυπιέται ἀπὸ βροντή, καὶ χάνοντας τὴν δύναμή του, δὲν ξέρει ἀπὸ ποῦ νὰ κρατηθεῖ! ‘Υπερηφάνεια ἔχει ὅποιος νομίζει ὅτι γνωρίζει τὰ πάντα, ἀλλὰ ὅμως ἡ ζωὴ ποὺ ξέρουμε ἀφήνει ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΘΟΛΟ! Δηλαδὴ ἐκ τῶν πραγμάτων μᾶς λέει, πὼς θὰ ὑπάρχουν πάντα πράγματα ποὺ γίνονται πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη μας! Μιλώντας ἡ Κοινωνιολογία γιὰ “σκοτεινὴ πλευρά”, παραδέχεται ὅτι “ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΑΤΙΑ” νὰ δεῖ πρὸς τὴν περιοχὴ ποὺ ἡ ἴδια ἐκλαμβάνει ὡς “χάος”! Ἰουστῖνε, τώρα ἀντιλαμβάνομαι τὴν θέση ποὺ πῆρε δίπλα στὸν Ἀντύπα, ὁ πνευματικός του ποὺ τὸν καθοδηγοῦσε· διατηρώντας τὸν ὀφθαλμὸ τῆς ψυχῆς του καθαρό, ὅπως ἔλεγε ὁ παπποὺς Σωφρόνιος, καὶ μὲ τὴν ἐξουσιοδότηση τοῦ Χριστοῦ, ἀνέλαβε νὰ κρατήσει τὸν Ἀντύπα ἀσφαλῆ ἀπὸ τὶς ἐπιθέσεις τῶν δαιμόνων! Δηλαδή, ὁ Χριστὸς βοηθάει τὸν πνευματικὸ νὰ “ΒΛΕΠΕΙ”, ἐκεῖ ποὺ ὁ ἀσεβὴς ΑΙΧΜΑΛΩΤΙΖΕΤΑΙ!».

«Βέβαια! Οἱ δύο καταστάσεις εἶναι ἀντίθετες ὅσο ἡ μέρα μὲ τὴν νύχτα! Λέγοντας οἱ αἱρετικοὶ πὼς τὸ πλησίασμα στὰ πνευματικὰ βιώνεται ὡς ἐμβροντησία, αὐτομάτως ὑπαινίσσονται ὅτι ἡ πνευματικὴ ζωὴ πρέπει νὰ “ἀγνοεῖται”, σὰν νὰ εἶναι ἀφύσικη γιὰ τὸν ἄνθρωπο —ἐνῶ εἶναι πραγματικὰ ἀφύσικη γιὰ τὰ ζῶα. Μόνο ποὺ οἱ αἱρετικοὶ ἔχουν τὴν ἴδια γνώμη μὲ τὸν διάβολο! Ὁ αἰώνιος ἐχθρὸς ἔχει συμφέρον, ὁ ἄνθρωπος νὰ καταξοδεύει τὸν χρὀνο τῆς ζωῆς του “δέρνοντας” τὸν ἀέρα, δηλαδὴ νὰ “κατασπαράσσεται” χωρὶς ἐπίγνωση στὸν ἀόρατο πόλεμο! Οἱ θιασῶτες τοῦ διαβόλου ἀποκαλοῦν τὴν πνευματικὴ ζωὴ “ΜΟΧΘΗΡΗ στὴν φύση της”, γεγονὸς ποὺ προδίδει ὅτι οἱ ἴδιοι γνωρίζουν καλὰ περὶ ποιᾶς φύσεως πρόκειται… Σωφρόνιε, οἱ ἀμελεῖς καὶ οἰ ἀπρόσεκτοι ἀφήνουν μέσα τους κενά, καὶ ὁ διάβολος τοὺς ξεγελάει ἑλκύοντας τὴν καρδιά τους στὴν ἀκαθαρσία! Ὅλος ὁ προσανατολισμὸς τῆς ἀνίερης αἱρετικῆς κοινωνίας εἶναι νὰ καθηλώνει τὶς ψυχὲς στὸ γαιῶδες καὶ ὑλικὸ φρόνημα, ὥστε νὰ τὶς παγιδεύει, κυριολεκτικὰ ἐκθέτοντάς τες στὸ μίσος καὶ τὴν βία τῶν δαιμόνων!».

«Τὸτε τὸ γαιῶδες καὶ ὑλικὸ φρόνημα ἦταν ὁ λόγος ποὺ δὲν ἤθελα νὰ προσέξω τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς, ὅταν ἄρχισε νὰ ἀγωνίζεται ὁ Ἀντύπας. Ἄκουγα ποὺ μοῦ μιλοῦσε γιὰ τὴν ἁμαρτία, γιὰ τὴν χριστιανικὴ ἀναγέννηση, γιὰ τὴν ἁγνότητα, γιὰ τὴν ἀρετὴ γενικά, ἀλλὰ ἡ ἐπίδραση τοῦ πονηροῦ πνεύματος ἔκανε τὴν ψυχή μου νὰ μὴν ἔχει ζωή! Δὲν ἀντιδροῦν οἱ νεκροὶ… Σωφρόνιε, γιατὶ ἡ ἀπόλαυση φέρνει τὸν κορεσμό;».

«Ἐπειδὴ ἡ ἀπόλαυση δὲν ἔχει μέσα της κάτι αἰώνιο. Ὁδηγεῖ στὴν φθορά. Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΑΦΥΣΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ! Ἤρθαμε σὲ αὐτὴ τὴν ζωὴ γιὰ νὰ πεθάνουμε, καὶ ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΑΙΩΝΙΩΣ! Ἰουστῖνε, τὴν ἀγάπη μᾶς τὴν δίνει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ὁ Χριστὸς ὡς δυνατότητα, ἀλλὰ ἡ πτωτικὴ κατάστασή μας μᾶς ἐμποδίζει νὰ τὴν ἐφαρμόσουμε· δηλαδὴ ὁ ἐγωισμός μας, ἡ φιλαυτία μας, τὰ πάθη μας! Οἱ αἱρετικοὶ μὲ τὰ λόγια καὶ τὰ ἔργα τους ὑπερασπίζονται τὴν ἄποψη τοῦ διαβόλου, πὼς “ὁ προορισμὸς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ θάνατος”, ὁ ὁποῖος ὅμως εἶναι πραγματικὰ φυσικὸς γιὰ τὰ ζῶα».

«Κάποια στιγμή, ἡ φιλόλογός μας εἶπε ὅτι ἡ κοινωνία φοράει στοὺς ἀνθρώπους παρωπίδες. Μιὰ ἄλλη φορὰ εἶπε ὅτι μὲσα ἀπὸ τὴν γλωσσικὴ ἡμιμάθεια ποὺ ἐπιβάλλει στοὺς μαθητὲς, καλλιεργεῖ συστηματικὰ τὴν ἔχθρα καὶ τὴν ὄξυνση ἀνάμεσα στὴν τεχνολογία καὶ τὴν ἀνώτερη σοφία, ἡ ὁποία διδάσκει τὸ αἰώνιο. Ὅσο μιλοῦσες, μοῦ ἦρθε στὸ μυαλὸ κάτι ποὺ ἄκουσα πρὶν πολλὰ χρόνια: Ὅταν μελετᾶμε τὶς θεῖες Γραφές, πρέπει νὰ διακρίνουμε τὸν σκοπὸ κάθε λόγου, γιὰ νὰ κατανοήσουμε σὲ βάθος τὰ ἅγια νοήματα! Γι’ αὐτὸ καὶ ἐγὼ θὰ ξαναρχίσω νὰ διαβάζω τὴν Καινὴ Διαθήκη τοῦ παπποῦ, κοιτάζοντας ἀρχικὰ τὸ πρωτότυπο κείμενο, ποὺ μὲ ἐνδιαφέρει. Τουλάχιστον ἀφοῦ διαβάζω κείμενα, νὰ μὴν εἶναι στεῖρα ἀπὸ τὴν διδασκαλία τῆς πνευματικῆς ζωῆς! Ὁ παπποὺς Σωφρόνιος ἔλεγε ὅτι ἡ χαρὰ τοῦ κόσμου χωρὶς Θεὸ εἶναι εὐμετάβολη, εὔθραυστη καὶ τόσο πρόσκαιρη, ποὺ μεταβάλλεται καὶ ἀντιστρέφεται πολὺ εὔκολα. Μᾶλλον φταῖνε αὐτὲς οἱ παρωπίδες, ποὺ ἐγὼ παγιδεύτηκα σὲ μία τέτοια ζωὴ καὶ μετὰ φοβόμουν, καὶ κρυβόμουν ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ…».

«Ἐξηγώντας μου ὁ ἀδερφός μου τὰ σχέδια τῶν αἱρετικῶν, μέσῳ τῆς ψευδο-ἐπιστήμης τῆς Κοινωνιολογίας, ἤσουν ὀ πρῶτος ἄνθρωπος ποὺ σκέφτηκα ὅτι ἔπρεπε νὰ μιλήσω. Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ μέσῳ τῆς “ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗΣ(…)” γλωσσικῆς ἡμιμάθειας τῶν Ἑλλήνων, ἡ Κοινωνιολογία “φύτεψε” καὶ στὴν πατρίδα μας τὴν αἰσχρὴ ἀπάτη τοῦ “κοινωνικοῦ φύλου”! Τὸ Ψεῦδος ἔφερε τὸ πρωτοφανὲς στὴν ἀποθράσυνση ΤΑΞΙΝΟΜΗΤΙΚΟ ΣΧΗΜΑ τῆς ἀνωμαλίας, δίπλα στὸν ἄντρα καὶ τὴν γυναίκα, ποὺ ἔπλασε ὁ Χριστός, ἐπειδὴ πρῶτα… “ἐξουδετέρωσε” τὸ πνεῦμα τῶν Ἑλλήνων! Ὁ κοινωνιολόγος ἐξήγησε στὸν ἀδερφό μου ὅτι ἡ γλῶσσα οἰκοδομεῖ σημασιολογικὰ πεδία, δηλαδὴ ΖΩΝΕΣ ΝΟΗΜΑΤΟΣ, ποὺ εἶναι ΓΛΩΣΣΙΚΑ ΠΕΡΙΓΕΓΡΑΜΜΕΝΕΣ! Δηλαδή ΠΕΡΙΦΡΑΓΜΕΝΕΣ! Μέσῳ τῆς γλώσσας οἱ ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ κατασκεύασαν φόρμες, ὥστε νὰ διατυπώνονται ΠΑΝΤΟΥ ἀποφάνσεις ΔΡΑΣΗΣ, ποὺ ἔρχονται σὲ ἀντιδιαστολὴ μὲ τὶς ἀποφάνσεις ΥΠΑΡΞΗΣ! Φυσικά, ἀπόφανση εἶναι ἡ ΓΝΩΜΗ ποὺ διατυπώνεται μὲ τὴν ἀξίωση ὅτι εἶναι ἀληθινή, κάτι σὰν δόγμα! Οἱ “ἀποφάνσεις” αὐτὲς ΤΥΠΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ καὶ “συσσωρεύονται” στὸν ΚΟΙΝΟ ΝΟΥ, δηλαδὴ τὴν ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ. Ἡ “συσσώρευση” εἶναι ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ, ΜΕ ΤΑ ΣΗΜΑΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΠΕΔΙΑ ΝΑ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΙ ΘΑ ΚΡΑΤΗΘΕΙ ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ “ΞΕΧΑΣΤΕΙ” ἀπὸ τὸ σύνολο τῆς ἐμπειρίας τόσο τοῦ ἀτόμου, ὅσο καὶ τῆς κοινωνίας. Δυνάμει τῆς “συσσώρευσης” αὐτῆς ΣΥΓΚΡΟΤΕΙΤΑΙ ΕΝΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΠΟΘΕΜΑ “ΓΝΩΣΗΣ”, ποὺ μεταβιβάζεται ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιὰ… Ζώντας δηλαδὴ ὁ ἄνθρωπος στὴν αἱρετικὴ κοινωνία, ἐφοδιάζεται μόνο μὲ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ σώματα “γνώσης”, ποὺ ἐξυπηρετοῦνται μόνο ἀπὸ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ ΛΕΞΕΙΣ! Ἑπομένως ἡ ἀλληλόδρασή μας μὲ τοὺς ἄλλους, λένε οἱ ψευτο-ἐπιστήμονες, ἐπηρεάζεται διαρκῶς ἀπὸ τὴν κοινή μας συμμετοχὴ στὸ διαθέσιμο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΠΟΘΕΜΑ “ΓΝΩΣΗΣ”, τὸ ὁποῖο περιλαμβάνει ΤΗΝ “ΓΝΩΣΗ” ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ… ΟΡΙΩΝ ΤΗΣ!».

«Τὸ ἤξερα ὅτι ἡ γλῶσσα δὲν εἶναι μόνο τὸ ὄχημα τῆς σκέψης, ἀλλὰ καὶ ὁ ὁδηγός της! Δὲν φανταζόμουν ποτὲ ὅμως ὅτι κάποιοι χρησιμοποιοῦσαν τὴν γλῶσσα γιὰ νὰ βάζουν… “παρωπίδες” στὴν σκέψη! Σημασιολογικὰ πεδία, εἶναι οἱ τομεῖς ποὺ ἀποφασίζουν ΤΙ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ, δηλαδὴ ΝΟΗΜΑ, χαρακτηρίζοντας αὐτομάτως τὰ ὑπόλοιπα ὡς ΑΣΗΜΑΝΤΑ καὶ ΑΝΟΗΤΑ. Εἶναι προφανὲς πὼς ὁ ΚΟΙΝΟΣ ΝΟΥΣ τῶν Μ.Μ.Ε. διαχέει στὴν ἑπόμενη γενιὰ τὴν ΗΘΙΚΗ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ, ποὺ “συσσώρευσε” ἐπειδὴ τὴν θεωρεῖ… “σημαντικὴ” στὴν φαυλοποίηση τῶν ἀνθρώπων! Τώρα τὸ βλέπω ὅτι “περιφράσσει” τὴν σκέψη μικρῶν καὶ μεγάλων καὶ ὅτιδήποτε μᾶς περιβάλλει, ἀναδεικνύει τὸ “τώρα” καὶ τὶς στιγμιαῖες ἀπολαύσεις τῆς ζωῆς… Ἰουστῖνε, μὲ τὴν ἐλεεινὴ γλῶσσα ποὺ χρησιμοποιεῖ ἡ τηλεκόλαση, ἔδειξε στὸν κόσμο πῶς νὰ αἰσθάνεται καὶ νὰ ζεῖ ὡς ΣΑΡΚΑ! Νὰ ζεῖ μὲ τὸν διακαῆ πόθο νὰ ἐπιδεικνύεται, νὰ διακρίνεται γιὰ μάταια καὶ παράνομα πράγματα! Τώρα ποὺ τὸ σκέφτομαι, τὰ ἑπόμενα “σημασιολογικὰ πεδία” ποὺ προσέθεσε ἡ τεχνολογία στὴν σύγχρονη ζωή, ἀκολούθησαν τὸ κυνικὸ παράδειγμά τῆς τηλεκόλασης· τὰ ὁποῖα μᾶς κατακλύζουν μὲ τέτοιο παρεκτραπημένο λεξιλόγιο, ὡστε ἡ καρδιά μας νὰ σκληραίνει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ποὺ προβάλλεται ὡς “ἀνδρεία”, καὶ νὰ περνάει ὁ βόρβορος ἀπὸ τὰ αὐτιά μας χωρὶς νὰ μᾶς κάνει ἐντύπωση! Σοῦ μιλάω εἰλικρινά, δὲν κατάλαβα πῶς ἔπαψα νὰ εἶμαι ἱκανὸς νὰ σηκώνω τὰ μάτια ψηλά, καὶ νὰ ἀντικρίζω τὰ μεγάλα… Ἀπὸ ἕνα σημεῖο καὶ μετὰ βρισκόμουν σὲ σύγχυση, καὶ ἀναρωτιόμουν ἄν ὑπάρχει Παράδεισος καὶ Κόλαση…».

«Στὴν “ἐξουδετέρωση” τοῦ ἀνθρώπινου πνεύματος ποὺ ἀποφάσισε παλιότερα ἡ τηλεκόλαση, τὸ σχολεῖο θὰ μποροῦσε νὰ μπεῖ ἐμπόδιο». Ἄνοιξα τὸν σάκο μου, ἔβγαλα ἀπὸ μέσα ἕνα βιβλίο καὶ τὸ ἔδωσα στὸν Σωφρόνιο γιὰ νὰ τὸ δεῖ. «Τὸ ἀγόρασα νωρίτερα ἀπὸ ἕνα παλαιοβιβλιοπωλεῖο, ἀλλὰ ἄν θέλεις μπορεῖς νὰ τὸ κρατήσεις γιὰ λίγες ἡμέρες. Ὅπως βλέπεις εἶναι σχολικὸ βιβλίο τοῦ παρελθόντος. Ἄν ἄκουγαν παλιότερα τὰ γυμνασιόπαιδα κάποιον νὰ λέει ὅτι ἡ ὕπαρξη δαιμόνων στὸ σκοτάδι, ποὺ καραδοκοῦν γιὰ νὰ μᾶς ἀφανίσουν, εἶναι σκέψεις ΤΡΕΛΑΣ καὶ ΤΡΟΜΟΥ, θὰ τὸν χαρακτήριζαν ἀπὸ γελοῖο, καταχλεύαστο καὶ κατάπτυστο, ὥς καὶ παράφρονα καὶ ἐπικίνδυνο γιὰ τὴν δημόσια ὑγεία! Στερώντας ὅμως τὸ σχολεῖο βιβλία σὰν κι αὐτό, ἀπὸ τὰ χέρια τῶν ἑλληνόπουλων, ἦταν “παιχνιδάκι” μετὰ νὰ ΠΕΡΙΦΡΑΞΕΙ μέσα στὴν κακία, τὸ λεξιλόγιο καὶ μαζὶ καὶ τὴν σκέψη μας, παρουσιάζοντας τὸ ΑΙΡΕΤΙΚΟ ΣΚΟΤΑΔΙ γιὰ δῆθεν… “φωτεινὴ πλευρὰ” τῆς ζωῆς! Ἡ ὁποία περιέργως ΜΙΣΕΙ ΤΗΝ ΗΘΙΚΗ, ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥΣ!».

«Λίγο πρὶν φύγει ὁ Ἀντύπας, τὴν τελευταία φορὰ ποὺ μιλήσαμε, εἶπε πὼς εἶναι ὀντολογικὴ ἀνάγκη μας νὰ ζοῦμε μὲ τὸν Χριστό, ἐπειδὴ ἔτσι εἴμαστε φτιαγμένοι! Ἄν χωριστοῦμε ἀπὸ Ἐκεῖνον, γινόμαστε σὰν ἕνα φυτὸ ποὺ τοῦ κόβονται οἱ ῥίζες καὶ ξεραίνεται ἀμέσως! Ἕνας ἄνθρωπος χωρὶς τὸν Θεό, εἶναι νεκρός! Μὲ τὴν βοήθεια τοῦ πνευματικοῦ του ἔνοιωσε ὅτι ἡ λύπη εἶναι κι αὐτὴ μιὰ δύναμη ποὺ μᾶς ἔδωσε ὁ Χριστός, ἀλλὰ γιὰ νὰ λυπόμαστε γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας! Ὅταν ὁ ἄνθρωπος μετανοήσει, ἐξομολογηθεῖ, ἀποτινάξει τὰ πονηρὰ πνεύματα ποὺ ἔχουν δικαιώματα πάνω του λόγῳ τῶν ἁμαρτιῶν του, μετὰ θὰ μπορεῖ πλέον νὰ χρησιμοποιεῖ σωστὰ καὶ τὴν δύναμη τῆς ψυχῆς του, καὶ νὰ τὴν κατευθύνει πρὸς τὸν Χριστό! Ὄσο πίστευα ὅτι εἶχα… κοινὸ νοῦ μὲ τὰ ὑπόλοιπα παιδιὰ τῆς παρέας, ἡ γνώμη τους γιὰ ἐμένα ἦταν συντριπτική. Τώρα ποὺ βεβαιώθηκα ὅτι δὲν θέλω καμία ἀνάμειξη μὲ τὸ… ΑΙΡΕΤΙΚΟ ΑΠΟΘΕΜΑ τῆς ΘΟΛΗΣ “ΓΝΩΣΗΣ”, θὰ τηλεφωνήσω στὴν παρέα καὶ θὰ ἀκυρώσω κάθε διαδρομὴ στὴν “στενὴ δέσμη φωτὸς” μπροστὰ μου καὶ λίγο γύρῳ μου, ἐπειδὴ θέλω ἡ ζωή μου ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ ΟΛΟΦΩΤΕΙΝΗ! Τὰ “ὑλικὰ” τὰ γνωρίζω ἀπὸ παιδί· χρειάζεται ΒΟΥΛΗΣΗ, καὶ ΥΠΑΚΟΗ στὶς ὁδηγίες τοῦ πνευματικοῦ, ὁ ὁποῖος φωτίζεται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα!».

«Σωφρόνιε, οἱ πανοῦργοι ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ δὲν θέλουν νὰ μποροῦμε νὰ περιγράψουμε μὲ λέξεις τὸν ἀόρατο πόλεμο στὸν ὁποῖο συμμετέχουμε ἐκ τῶν πραγμάτων, σὲ αὐτὴ τὴν ζωή· ξέρουν πὼς ἀπὸ τὴν σωστὴ χρήση τοῦ πνευματικοῦ λεξιλογίου, θὰ κερδίσουμε στὴν αἰώνια ζωὴ ἀγαθὰ ποὺ λόγος καὶ γλῶσσα ἀνθρώπινη δὲν ἔχει τὴν δύναμη νὰ τοὺς πεῖ καὶ νὰ τοὺς περιγράψει*! Διάβασε τί γράφει στὴν πρώτη σελίδα τοῦ βιβλίου. Ὅποιος τὸ εἶχε παλιότερα στὰ χέρια του, θὰ ζοῦσε συνεχῶς μέσα στὴν εἰρήνη ποῦ δημιουργεῖ ἡ Παρουσία τοῦ Χριστοῦ!».

“Πάνω ἀπὸ τὰ ἄστρα καὶ τοὺς γαλαξίες βρίσκεται ὁ Τρίτος Οὐρανός! Ποιός εἶναι ὁ Τρίτος Οὐρανός; Ἐκεῖ λάμπει ἕνας ἄλλος Ἥλιος! Ὦ Θεέ μου! Τί μεγαλεῖα ἔχει ἡ Πίστη μας, καὶ τί σκουλήκια γίναμε ἐμεῖς… Πάνω ἀπὸ τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ ὑπάρχει ἕνας ἄλλος Ἥλιος, Ἀφάνταστος, Ἀπερίγραπτος, ἕνα Μυστήριο ἀσύλληπτο, ἕνα Φῶς Ἄπειρο καὶ Αἰώνιο! Ἡ Ἁγία Τριάς! Ὁ Πατήρ, ὁ Υἱός, καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα! Εἶναι ὄχι ἕνας ἁπλὸς ἥλιος, ἀλλὰ ἡ Τρισήλιος Θεότητα!”**.

Οἴδαμε γὰρ ὅτι πᾶσα ἡ κτίσις συστενάζει καὶ συνωδίνει ἄχρι τοῦ νῦν·

οὐ μόνον δέ, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ τὴν ἀπαρχὴν τοῦ Πνεύματος ἔχοντες καὶ ἡμεῖς αὐτοὶ ἐν ἑαυτοῖς στενάζομεν υἱοθεσίαν ἀπεκδεχόμενοι, τὴν ἀπολύτρωσιν τοῦ σώματος ἡμῶν.

Τῇ γὰρ ἐλπίδι ἐσώθημεν· ἐλπὶς δὲ βλεπομένη οὐκ ἔστιν ἐλπίς· ὅ γὰρ βλέπει τίς, τί καὶ ἐλπίζει;

Εἰ δὲ ὅ οὐ βλέπομεν ἐλπίζομεν, δι’ ὑπομονῆς ἀπεκδεχόμεθα.

Δὲν στενάζει δὲ μόνο ἡ κτίση, ἀλλὰ καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, μολονότι ἔχουμε πάρει τὴν ἀπαρχὴ τῶν δωρεῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, σὰν ἄλλον ἀρραβῶνα καὶ πρώτη συγκομιδὴ τῶν μελλόντων ἀγαθῶν, στενάζουμε ἀπὸ τὸ βάθος τῆς καρδιᾶς μας, περιμένοντας τὴν τελειωτική, καὶ ὁλοκληρωτικὴ καὶ ἔνδοξη φανέρωση τῆς υἱοθεσίας, τὴν ἀπελευθέρωση δηλαδὴ τοῦ σώματός μας ἀπὸ τὴν φθορά. Περιμένουμε δὲ τὴν φανέρωση τῆς υἱοθεσίας, διότι τώρα μὲ τὴν ἐλπίδα σωθήκαμε. Ἐλπίδα δὲ ποὺ βλέπεται, δηλαδὴ πραγματοποιήθηκε, παύει νὰ εἶναι ἐλπίδα. Διότι γιὰ ἐκεῖνο ποὺ βλέπει κανεὶς μὲ τὰ σωματικὰ μάτια του, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἐλπίζει ἀκόμα γιὰ αὐτό; Ἄν ὅμως ἐκεῖνο, ποὺ δὲν βλέπουμε τώρα, αὐτὸ ἐλπίζουμε νὰ ἀπολαύσουμε στὸ μέλλον, τὸ περιμένουμε μὲ πολλὴ ὑπομονὴ καὶ πόθο. (πρὸς Ῥωμαίους 8,23-5)

* Β΄Κορ. 12,2
**Αὐγουστῖνος Καντιώτης, ἀειμακάριστος Ἐπίσκοπος Φλωρίνης