Μὲ τὸν Χαρίσιο εἴμαστε κολλητοί σὲ ὅλο τὸ γυμνάσιο, καὶ ἤξερε ὅτι ἡ μελέτη τῶν πατερικῶν κειμένων συνηθίζεται στὴν οἰκογένειά μου. Ἐπειδὴ αὐτὸ δὲν μπόρεσε νὰ τὸ καταλάβει ποτέ, δὲν ἔχανε εὐκαιρία νὰ μοῦ προβάλλει τὴν γνώμη του γιὰ τὴν “ἀνωτερότητα” τῆς σύγχρονης ζωῆς, ποὺ πίστευε πὼς ἀντικατέστησε ὁριστικὰ ὁτιδήποτε παλιό. Γενικὰ ἐπηρεάζεται πολὺ ἀπὸ τὸν φίλο τοῦ μεγαλύτερου ἀδερφοῦ του, ποὺ σπουδάζει Κοινωνονιολογία, καὶ μεταφέρει πολλὰ πράγματα στὸν Χαρίσιο καὶ τὸν ἀδερφό του. Ὁ κολλητός μου περιέγραψε ἐκεῖνον ποὺ ἐντρυφᾶ στὴν διδασκαλία τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς “διανοούμενο”, προσπαθώντας νὰ μοῦ ἀποδείξει ἀπὸ μία ἄλλη πλευρά, ἐπιστημονική, ὅτι τὰ πράγματα ἄλλαξαν ἀνεπιστρεπτί.
«Ὁ “διανοούμενος”, Μύρων, κοινωνικὰ εἶναι πλέον ἕνας περιθωριακὸς τύπος, καὶ ἡ ἐξειδίκευσή του δὲν χρειάζεται πουθενὰ στὴν κοινωνία! Εὔκολα μπορεῖ κανεὶς νὰ συμπονέσει τοὺς εἰδικοὺς στοὺς παραδοσιακοὺς ὁρισμοὺς τῆς πραγματικότητας, ὅταν ἀναπολοῦν νοσταλγικὰ τὶς ἐποχὲς ποὺ μέσα στὴν κοινωνία, αὐτοὶ οἱ ὁρισμοὶ εἶχαν τὸ μονοπώλιο. Οἱ πρώην ἀντικειμενικοὶ ὁρισμοὶ τῆς πραγματικότητας ἀποσυντέθηκαν, καὶ ἡ ἐπικρατοῦσα κοινωνία ἔπαψε νὰ τοὺς ἀναγνωρίζει. Ἡ κοινωνικὴ περιθωριοποίηση τοῦ “διανοούμενου”, ἐκφράζει τὴν ἔλλειψη τῆς θεωρητικῆς ἐνσωμάτωσής του στὴν ἐπικρατοῦσα κοινωνία, μέσα στὴν ὀποῖα ζεῖ ὁ ἴδιος. Πῶς νὰ στὸ πῶ ἀλλιῶς, κινεῖται μέσα σὲ θεσμικὸ κενό! Τὸ μόνο ποὺ τοῦ μένει νὰ κάνει, εἶναι νὰ ἀποτραβηχτεῖ σὲ μία ὑπο-κοινωνία, ποὺ θὰ λειτουργεῖ σὰν συναισθηματικὸ καταφύγιο! Περιορισμένος ἐκεῖ μέσα, μαζὶ μὲ ἄλλους ἀντι-εἰδικοὺς συναδέλφους του “διανοούμενους”, θὰ μποροῦν νὰ συντηροῦν τοὺς “παρεκκλίνοντες” ὁρισμούς τους γιὰ τὴν πραγματικότητα. Θὰ πρέπει ὅμως διαρκῶς νὰ προστατεύουν τὴν ἐπισφαλῆ πραγματικότητα τῆς ὑπο-κοινωνίας τους, μὲ τὶς ἐξωφρενικὰ “παρεκκλίνουσες” ἀντιλήψεις, ἀπὸ τὶς ἔξωθεν ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΕΙΛΕΣ! Μόνο ὁ ἐπίσημος εἰδικὸς στὴν ἐπιχείρηση ὁρισμοῦ τῆς “πραγματικότητας”, ἔχει σχέδιο ἐναρμονισμένο μὲ τὰ θεσμικὰ προγράμματα τῆς ἐπικρατοῦσας κοινωνίας!». Ἱκανοποιημένος ποὺ ὑπερασπίστηκε τὸν “ἐπίσημο εἰδικὸ” γιὰ μία ἀκόμα φορά, ἤθελε νὰ ὁλοκληρωθεῖ ἡ ἱκανοποίησή του, καὶ μὲ κοίταξε μὲ σημασία. «Πάλι καλὰ ποὺ ἐσὺ ἄρχισες νὰ ἀναγνωρίζεις ὅτι ἀνήκεις στὴν “ἐπικρατοῦσα” κοινωνία, καὶ κάνεις τὰ πρῶτα βήματα τῆς προσαρμογῆς σου! Τουλάχιστον νὰ προλάβεις νὰ μὴν βρίσκεσαι μέσα στὴν ὑπο-κοινωνία, τὴν στιγμὴ τοῦ ὁριστικοῦ ἀφανισμοῦ τῶν ἀντι-ὁρισμῶν τῆς πραγματικότητάς της…».
Συνήθως ὁ Χαρίσιος ἁπλῶς ἔλεγε αὐτὸ ποὺ ἤθελε, ἀλλὰ ἀπὸ ἕνα σημεῖο καὶ μετὰ ἄρχισε νὰ ἐκφράζεται μὲ συναισθηματικὲς ἐκρήξεις, καὶ παρόλο ποὺ μοῦ φαινόταν καὶ περίεργο καὶ παράλογο, ἔκανα μαζί του ὑπομονή. Ἔβλεπα ὅτι στὴν φάση ποὺ περνοῦσε γινόταν εὐαίσθητος μὲ τὴν γνώμη τῶν ἄλλων, καὶ ἀντιδροῦσε ἔντονα· μέχρι ποὺ κατάλαβα πὼς ἡ ἄγρια συναισθηματικὴ μετάβαση, ἐξ αἰτίας τοῦ ἄγχους, σταδιακὰ τὸν ἔσπρωχνε σὲ κάτι ποὺ θύμιζε μελαγχολία. Κάποια στιγμὴ τὰ μάτια μου συνήθισαν στὴν ἀξίωσή του, οἱ γονεῖς του νὰ ἀνταποκρίνονται σὲ ὅλες τὶς παρορμήσεις καὶ τὶς παράλογες ἀπαιτήσεις του, ὅπως γιὰ ῥοῦχα ἐπώνυμα. Ὅταν μπόρεσε νὰ μοῦ μεταφέρει πόσο πολὺ τὸν τυραννοῦσε ἡ ῥευστότητα τῆς ἐποχῆς μας, μὲ τὴν ΜΕΤΑΒΟΛΗ ΓΥΡΩ ΜΑΣ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΠΟΛΛΩΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ, ποὺ ἔφερναν μέσα του συνεχεῖς ψυχικοὺς τριγμοὺς καὶ διακυμάνσεις, καὶ πόσο ἀμήχανα ἔνοιωθε ὅταν ἡ γνώμη του διέφερε ἀπὸ τὴν γνώμη τῶν ἄλλων, μπόρεσα νὰ νιώσω τὸ βάθος τῆς λύπης καὶ τῆς ἀνησυχίας του! Ἔλεγε πὼς ἐπειδὴ ἡ ἀνώτερη τεχνολογία ἀναπτύσσεται ῥαγδαία, ὅπως καὶ τὸ ἠθικὸ πρόσωπο τῆς κοινωνίας, εἴμαστε ἀναγκασμένοι θέλοντας καὶ μὴ νὰ ἀκολουθοῦμε, ἄν δὲν θέλουμε ἐξ αἰτίας τοῦ πελαγώματος ἀπὸ τοὺς ἐξωτερικοὺς κλυδωνισμούς, νὰ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ὅτι ΑΦΟΠΛΙΣΤΗΚΑΜΕ, “ΕΞΟΝΤΩΘΗΚΑΜΕ” καὶ ΑΠΟΜΟΝΩΘΗΚΑΜΕ ἀπὸ τοὺς ὑπόλοιπους… Συνειδητοποιώντας ἐγὼ πὼς μὲ τὴν γενικότερη διασάλευση καὶ ἀποσταθεροποίηση, ὅταν ὁ φίλος μου δὲν ἦταν βέβαιος γιὰ κάτι, περίμενε πρῶτα νὰ ἀκούσει τὴν γνώμη τῶν εἰδικῶν καὶ μετὰ νὰ διαμορφώσει τὴν ἄποψή του, βαθμιαία ἔπαψα νὰ ἀντιδρῶ στὶς ἀμφιταλαντεύσεις του πάνω στὰ θέματα ἤθους. Παρακολουθώντας τον ἀπὸ τὴν διβουλία του, μετὰ νὰ βάζει νερὸ στὸ κρασί του, πάνω στὸ ἄν ἔχουν οἱ ἀρσενοκοῖτες δικαίωμα νὰ παραλύσουν καὶ τὴν ὑπόλοιπη κοινωνία, ΕΒΛΕΠΑ ΤΗΝ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ, ποὺ ὑπέκυπτε στὴν πολυγνωμία, καὶ σταμάτησα νὰ τὸν “κατηγορῶ”. Ἡ γέφυρα ἀνάμεσα στὴν γνώμη τῶν εἰδικῶν, καὶ τὴν ταχύτατα ἐξελισσόμενη κοινωνία, εἶναι ἡ προσωπικὴ ἀνάπτυξη, ἡ ὁποία ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ τοὺς ΝΕΟΥΣ ΟΡΙΣΜΟΥΣ αὐτῆς τῆς ἐξέλιξης. Ἀπὸ κάποια στιγμὴ καὶ μετὰ ὁ Χαρίσιος ἔκδήλωνε στὴν συμπεριφορά του ὅσα ἄκουγε ἀπὸ τὸν ἀδερφό του ἀπὸ καιρό, ὁ ὁποῖος ἀδερφός του καταβρόχθιζε τὶς διατυπώσεις τῆς προσωπικῆς ἀνάπτυξης, γιὰ τὸ ποιὰ πράγματα ΟΡΙΖΕ ἐκεῖνη ὡς ἀξιόλογα, καὶ ποιὰ περιφρονοῦσε. Θέλοντας νὰ μὲ “βοηθήσει”, ὅπως εἶπε ὁ κολλητός μου, νὰ μάθω νὰ λέω στὸν πατέρα μου καὶ κανένα “ὄχι”, ὅταν ζητάει βοήθεια στὸ μικρὸ παντοπωλεῖο ποὺ ἔχει, περιέγραψε τὴν “κατάστασή μου” μέσα ἀπὸ τὴν “μετάφραση” τῆς προσωπικῆς ἀνάπτυξης, ὡς ἑξῆς· “Ὁ κόσμος πατάει πάνω σου ἐπειδὴ εἶναι σκληρός, ἤ ἐπειδὴ ἐσὺ Μύρων, ἔγινες πάτωμα; Ἔχεις σκεφτεῖ ποτὲ ὅτι ἴσως δὲν εἶσαι καλὸς ἐπειδὴ τὸ θέλεις, ἀλλὰ ἐπειδὴ φοβᾶσαι τὴν ἀπογοήτευση τῶν ἄλλων; Ἔτσι ὅμως φαίνεται ὅτι προσπαθεῖς νὰ διασώσεις μόνο τὴν εἰκόνα σου… Ἡ καλοσύνη ὅπως τὴν ἔχεις ἐσὺ στὸ μυαλό σου, δὲν εἶναι καλοσύνη ἀλλὰ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ!”… Φυσικὰ ἐγὼ δὲν θὰ μποροῦσα νὰ μιλήσω στοὺς γονεῖς μου μὲ τὸ θράσος καὶ τὴν ἀναίδεια ποὺ μιλάει ὁ Χαρίσιος στοὺς δικούς του, προκειμένου νὰ ξεφεύγει ἀπὸ τὶς ἀγγαρεῖες καὶ νὰ τελμπελιάζει, ξεστομίζοντας μάλιστα καὶ ψέματα. Παραδέχομαι ὅμως πὼς τελευταῖα ἄρχισα νὰ δυσανασχετῶ τὰ μεσημέρια, ποὺ ὁ πατέρας μου ζητάει νὰ τὸν ἀντικαταστήσω στὸ παντοπωλεῖο γιὰ κανένα δίωρο. Καταλαβαίνω πὼς θέλει κι ἐκεῖνος νὰ πάει γιὰ λίγο στὸ σπίτι, ἀλλὰ ἡ σκέψη ὅτι οἱ φίλοι μου κάθονται μὲ τὶς ὧρες ἀμέριμνοι στὶς καφετέρειες καὶ λύνονται στὰ γέλια, μοῦ τρυπάει τὴν καρδιά. Ἤθελα ἐπιτέλους νὰ ἔχω κι ἐγὼ λίγο χρόνο γιὰ τὸν ἑαυτό μου, ἀλλὰ δὲν ἤξερα πῶς νὰ τὸ χειριστῶ. Γενικὰ πιέζομαι, δὲν αἰσθάνομαι πολὺ καλά. Γιὰ κάποιον λόγο νιώθω μουδιασμένος, σὰν νὰ βρίσκομαι σὲ παραζάλη. Δὲν θέλω νὰ μὲ συζητᾶνε τὰ παιδιὰ τῆς παρέας, ὅτι δὲν βρίσκομαι μαζί τους σὲ ἁπλὰ πράγματα ἐπειδὴ εἶμαι δειλός καὶ παραιτοῦμαι, σὰν νὰ μὴν ὑπάρχω, ἐπειδὴ στὴν οἰκογένεια ποὺ μεγάλωσα, οἱ παραδοσιακοὶ ὁρισμοὶ τῆς πραγματικότητας τῆς πίστης νοοῦνται μόνο ὡς “μονοπώλιο”… «Χαρίσιε, ἡ χριστιανικὴ πίστη ποτὲ δὲν “ἐνσωματώνεται” κάπου ἀλλοῦ, μέσα στοὺς αἰῶνες παραμένει αὐθύπαρκτη καὶ ἀνόθευτη». Γιὰ πρώτη φορὰ βλέπω σὰν… “ἔλλειψη” τὸ στοιχεῖο ποὺ μὲ χαρακτήριζε, ΤΟ ΦΙΛΟΤΙΜΟ, καὶ “εὔχήθηκα” νὰ μὴν τὸ εἶχα. Ὥστε ΑΝΕΜΠΟΔΙΣΤΟΣ ἀπὸ τοὺς κανόνες τῆς πίστης νὰ ἔλεγα καὶ κανένα “ὄχι” στὸν πατέρα μου… Ὅσο ἔβλεπα τὰ πράγματα ἀπὸ τὴν πλευρά μου, τόσο ἡ διγνωμία, ἡ ἀμφιβολία καὶ ἡ ἀβουλία μου ἔκλιναν τὴν ψυχή μου πρὸς τὴν διεκδίκηση τῶν δικαιωμάτων μου, ἀλλὰ καὶ πάλι, νόμιζα πὼς κινοῦμαι μέσα σὲ ἀτμόσφαιρα θολή! Τὸ σφίξιμο ποὺ ἔνοιωθα μὲ ἀποδυνάμωνε.
«Μύρων; Τί κάνεις παιδί μου;».
Ἡ φωνὴ ποὺ ἀκούστηκε στὸ σταθερὸ τηλέφωνο τοῦ παντοπωλείου ἦταν χαρακτηριστική, καὶ ἰδιαιτέρως ἀγαπημένη. «Καλὰ εἶμαι π. Ἀβλάβιε! Χαίρομαι ποὺ σᾶς ἀκούω! Ἐσεῖς τί κάνετε;». Ὅταν κοιμήθηκε ὁ παππούς μου ἦταν ἡ τελευταία φορὰ ποὺ εἴδαμε τὸν ξάδερφό του, δηλαδὴ πρὶν δύο χρόνια. Ὁ παπποὺς μὲ ἔπαιρνε μαζί του κάθε φορὰ ποὺ ἐπισκεπτόταν τὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Θεολόγου, στὴν ὁποία μόναζε ὁ ὑπερήλικος ξάδερφός του, λίγο ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη. Ἀπὸ μικρὸ παιδί ποὺ πήγαινα, ὅταν περνοῦσε τὸ αὐτοκίνητο κάτω ἀπὸ τὴν μεγάλη πύλη τῆς Μονῆς καὶ προχωροῦσε, εἶχα τὴν αἴσθηση πὼς ἐπέστρεφα στὸ σπίτι μου!
«Καλὰ εἶμαι καὶ ἐγώ! Δόξα τῷ Θεῷ! Βέβαια ἔχουν περάσει τὰ χρόνια μου, καὶ τὰ πόδια μου δὲν μὲ κρατᾶνε. Ὅμως οἰ ἀδερφοὶ κάνουν ἀγάπη καὶ μὲ φροντίζουν, ποὺ βρίσκομαι συνέχεια στὴν ἀναπηρικὴ καρέκλα. Ἄμα ὁ ἄνθρωπος ἔχει γεμάτη καρδιά, δὲν τοῦ λείπει τίποτα, καλό μου παιδί. Νὰ δώσεις πολλὰ χαιρετίσματα στοὺς γονεῖς σου, Μύρων! Καὶ νὰ θυμᾶσαι, ὁ Θεὸς ἔχει γιὰ ὅλους! Ἡ Παναγία μαζί σας!».
Σὰν νὰ ξύπνησα ἀπὸ κάποια βαθιὰ νάρκωση, συνειδητοποίησα ὅτι δὲν θυμόμουν ἀπὸ πότε εἶχα νὰ προσευχηθῶ. Στὴν οὐσία εἶχα ἐγκαταλείψει ὅλα τὰ χριστιανικὰ καθήκοντά μου. Σὰν νὰ βρισκόμουν μέσα σὲ ὁμίχλη, ξανάφερα στὴν μνήμη τὸν ἑαυτό μου ποὺ δυσκολευόταν νὰ συγκεντρωθεῖ στὴν προσευχή, καὶ μόλις αὐτὴ ἄρχισε νὰ φαίνεται “βαριά”, ἔπαψα νὰ τὴν σκέφτομαι… Μέσα στὴν θολὴ πνευματικὴ ὅραση, ἡ ψυχὴ μου ἀνακάλεσε ἀμυδρὰ τὸ ψυχαγκάλιασμα μὲ τὸν Κύριο, καὶ μὲ τὸ ἐσωτερικὸ τρέμουλο, ἔνιωσα ἔντονα τὴν ἀνάγκη νὰ μιλήσω μὲ τὸν π. Ἀβλάβιο.
«Πίστεψα αὐτὸ ποὺ πιστεύουν ὅλοι οἱ φίλοι μου, πάτερ, ὅτι ἡ ἐπιστήμη θὰ φωτίσει τὸ κάθε τι, θὰ ἀνοίξει ὅλες τὶς πόρτες καὶ θὰ μᾶς ἐπιτρέψει νὰ καταλάβουμε τὰ πάντα! Βλέπετε, ἡ πίστη στὴν παντοδυναμία της παίρνει πρωτοφανεῖς διαστάσεις, ποὺ τὴν χαρακτηρίζουν ὡς φαινόμενο παγκόσμιο…». Εἶχα φέρει τὸν π. Ἀβλάβιο στὸν κῆπο, μέσα στὴν ἥσυχη ὀμορφιὰ τῆς φύσης. Ὥς ἕνα σημεῖο ἦρθα μὲ τὸ λεωφορεῖο καὶ στὴν πολὺ μικρὴ ἀπόσταση ποὺ περπάτησα, μετὰ ἀπὸ τόσο καιρό, ἔκανα τὴν πρώτη μου προσευχή.
«Δηλαδὴ παιδί μου, πρὶν καλὰ καλὰ τὸ καταλάβεις, ἔγινες “πρακτικὸς ἄθεος”! Ἡ θρησκευτικὴ ἀδιαφορία εἶναι ἀθεΐα στὴν πράξη! Ἡ εὐκολία τοῦ ὑλισμοῦ εἶναι ἡ παγίδα, ποὺ… “ἀπαλλάσσει” τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ταπείνωση τοῦ κόπου, καὶ τῆς ὑπομονῆς, καὶ τῆς πίστεως… Δὲν νομίζεις ὅτι εἶναι μεγάλη προχειρότητα στὰ δεκαπέντε χρόνια του ὁ φίλος σου, νὰ παίρνει ἀνεξέταστα καὶ ἀβασάνιστα τὴν ἀπόφαση ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός, καὶ γι’ αὐτὸ νὰ ἀκολουθεῖ τὸν ἀθεϊσμό; Εἶναι ἐπιπολαιότητα νὰ πιάνεται κάποιος στὶς πλεκτάνες, ποὺ διατείνονται πὼς ὁ Θεὸς εἶναι ἀνθρώπινο κατασκεύασμα, ὁπότε δὲν μᾶς χρειάζεται… Μύρων, ὁ σύγχρονος ἀθεϊσμὸς εἶναι ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣ! Δὲν εἶναι καρπὸς κάποιας σοβαρῆς μελέτης, ἀλλὰ ἀποτέλεσμα παραπλανητικῶν διακηρύξεων· ποὺ ἔγιναν ἀποδεκτὲς ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ ἐντυπωσιάζονται εὔκολα, καὶ δὲν ὑποπτεύονται κὰν τὶς δυσχέρειες ποὺ παρουσιάζει ἡ κοσμοθεωρία του. Ἀργότερα ὅμως τὸ πνεῦμα τους βασανίζεται ἀδιάκοπα ἀπὸ τὴν ἀμφιβολία! Χωρὶς ἕνα πνευματικὸ στήριγμα ἡ ψυχή, ἀπὸ ποῦ θὰ πάρει ἀπάντηση στὰ μεγάλα προβλήματα ποὺ τὴν συγκλονίζουν;».
«Αὐτὸ ποὺ εἴπατε ἐσεῖς ὅτι εἶναι ἀθεΐα πάτερ, ἐγὼ στὸ μυαλό μου τὸ εἶχα περισσότερο σὰν “ἐξέλιξη”. Ὁ μαχητισμὸς καὶ ὁ δυναμισμός της σύγχρονης προόδου τὴν ἔκαναν στὰ μάτια μου ἑλκυστική, ἐπειδὴ ἔχει νὰ παρουσιάσει ὅλα τὰ ἐπιτεύγματα τῆς ἀνθρωπότητας! Μεταξὺ ἄλλων, ἡ πρόοδος θὰ ἐξασφαλίσει καὶ τὴν κατάκτηση τῆς ἐλευθερίας μας!».
«Ὁτιδήποτε φτιάχτηκε ἀπὸ ἀνθρώπους γιὰ νὰ βοηθήσει τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, καλό μου, ἀνήκει στὴν δημιουργία. Ὅτιδήποτε φτιάχτηκε ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ στόχευε στὴν καταστροφὴ τῶν ἄλλων, ἀνήκει στὴν καταστροφή. Οἱ κορυφαῖοι τῆς ἐπιστήμης, τῆς τέχνης καὶ τῶν γραμμάτων, ἦταν συγχρόνως καὶ προσωπικότητες μὲ βαθιά, κατὰ κανόνα, πίστη στὸν ἐνανθρωπίσαντα Θεό, τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Λάβε ὑπ’ ὄψιν πὼς ἡ δημιουργία προϋποθέτει τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ποὺ μὲ τὴν σειρά της προϋποθέτει ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ, ΘΥΣΙΑ καὶ ΑΔΕΛΦΟΣΥΝΗ. Ἡ ἀθεΐα προσεταιρίστηκε ΟΛΑ τὰ ἐπιτεύγματα, παρουσιάζοντάς τα ὡς δικά της κατορθώματα, ἤ πῆρε ἕτοιμα δημιουργήματα καὶ τὰ χρησιμοποίησε γιὰ τὴν καταστροφὴ τῶν ἀνθρώπων. Ἐξέλιξη πραγματικὴ θὰ εἴχαμε, μόνο ἄν τὰ ἀνθρώπινα δημιουργήματα στρέφονταν ἀπαρεγκλίτως πρὸς ὄφελος τῶν ἀνθρώπων! Ἡ σύγχρονη πείρα δείχνει ὅτι ἡ ἀθεΐα βδελύσσεται τὴν ἀνθρώπινη ἐλευθερία! Εἶναι κοινὸ μυστικὸ πὼς ὅπου ἐπικράτησαν ἀθεϊστικὰ συστήματα, ἡ ἐλευθερία στραγγαλίστηκε βάναυσα καὶ τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα καταπατήθηκαν, ἤ ἔγιναν εὐκαιρία φτηνῆς λογοκοπίας καὶ μωρολογίας… Ἡ ἀθεΐα Μύρων, ἔδωσε ἑρμηνείες μὲ μόνο ὑλιστικὰ κριτήρια, ἀφοῦ πρῶτα διέβαλε καὶ ἀπέρριψε κάθε μεταφυσικὸ προσανατολισμό. Δηλαδὴ μὲ τὴν νοθεία, τὴν παραποίηση, τὴν παραχάραξη καὶ τὴν κιβδηλοποίηση τῶν ἐννοιῶν, χτύπησε ἀνελέητα ὅλες τὶς πνευματικὲς καὶ ἠθικὲς ἀξίες, ποὺ θεμελιώνουν τὸν πνευματικὸ πολιτισμὸ καὶ στηρίζουν τὸν ἄνθρωπο. Ἐφ’ ὅσον ἡ ἀθεΐα καταργεῖ τὸν Θεό, καταργεῖ καὶ τὸν ἄνθρωπο, δηλαδὴ στὴν βάση της εἶναι ΑΝΤΙΑΝΘΡΩΠΙΝΗ! Ἕτσι ὅλες τὶς ἰδέες καὶ τὶς ἀρετὲς ποὺ ἐκπροσωποῦν τὸ θεῖο καὶ ἀνυψώνουν τὸν ἄνθρωπο σὲ ἠθικὰ ἐλεύθερο, ἡ ἀθεΐα τὶς ΑΝΤΕΣΤΡΕΨΕ, ὥστε βάζοντας τοὺς χειρότερους τσαρλατάνους νὰ κατευθύνουν τὰ πάθη τῶν ἀνθρώπων, ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΞΑΝΑΓΚΑΖΕΙ ΣΕ ΗΘΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ… Στὸ βάθος τοῦ ἀθεϊσμοῦ ὑπάρχει ἡ ἀπελπισία τοῦ ξεριζωμένου, ποὺ σημαίνει τὴν ἀπώλεια τῆς ἑνότητας καὶ τῆς ὕπαρξης. Ὁ φίλος σου δὲν ἀπέρριψε τὴν πίστη ἐπειδὴ τὴν γνώριζε, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἁπλῶς συνέχισε παθητικὰ τὴν ἀθεΐα ποὺ παρέλαβε ἀπὸ τοὺς γονεῖς του. Ὅμως πρόσεξε. Ὅποιος πεῖ ὅτι “δημιουργεῖ” χωρὶς νὰ ἔχει ἀρετές, νὰ ξέρεις ὅτι εἶναι ἐπικίνδυνος!».
Ἤξερα πὼς ὁ π. Ἀβλάβιος εἶχε δίκιο σὲ ὅσα εἶπε, ἀλλὰ καὶ πάλι, τὸ μυαλό μου δὲν μποροῦσε νὰ καταλάβει ΠΩΣ θὰ μποροῦσα νὰ πορευθῶ, ΧΩΡΙΣ τὴν θεωρητικὴ ἐνσωμάτωσή μου στὴν ἐπικρατοῦσα κοινωνία. Τὸ βέβαιο ἦταν πῶς ἐγὼ ΖΟΥΣΑ μέσα στὸ κενό, ποὺ προφανῶς ἦταν τὸ “θεσμικὸ κενὸ” μέσα στὸ ὁποῖο κινεῖται ὁ “διανοούμενος”, ὅπως εἶπε ὁ Χαρίσιος. Μοῦ τηλεφώνησε ὅτι ἔρχεται στὸ σπίτι μου μὲ νέα ἐπιστημονικὰ δεδομένα, καὶ μάλιστα μοῦ ἔστειλε καὶ σὲ μήνυμα τὶς σελίδες-τρόπαιο ποὺ ἀπέσπασε ἀπὸ τὸν φίλο τοῦ ἀδερφοῦ του. Ἴσα ποὺ πρόλαβα νὰ ῥίξω μιὰ ματιά, τώρα ποὺ χτύπησε τὸ κουδούνι.
«Μύρων, θυμᾶσαι ποὺ σοῦ ἔλεγα ὅτι δὲν πρέπει νὰ ΑΠΟΜΟΝΩΘΟΥΜΕ ἀπὸ τοὺς ἄλλους; Ὁρίστε, τώρα θὰ σοῦ πῶ περισσότερα γιὰ τὴν ἐναρμόνιση μὲ τὴν ἐπικρατοῦσα κοινωνία! Ὁ δικός μας προσδιορισμὸς τῆς ταυτότητάς μας, μπορεῖ νὰ ἀποκτήσει σταθερότητα μόνο μὲ τὴν ταύτιση μὲ μία ΓΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΑΠΟ ΑΛΛΟΥΣ! Δὲν θὰ ἔχουμε δηλαδὴ μόνο μία ταυτότητα ἀπέναντι στοὺς γονεῖς μας, ἀλλὰ μια ταυτότητα ΓΕΝΙΚΑ!».
«Καὶ νὰ εἴμαστε ἕνας κόκκος μέσα στὴν ἄμμο;», ἀναρωτήθηκα.
«Γιὰ νὰ τελειώνουμε, βάλε ὅ,τι ξέρεις στὴν ἄκρη, καὶ ἄνοιξε τοὺς ὁρίζοντές σου! Ξέχνα τὴν ταυτότητα ποὺ ἔχεις μπροστὰ στοὺς γονεῖς σου, καὶ ὅ,τι “περιέχει” αὐτὴ ἡ ταυτότητα, καὶ ταυτίσου μὲ τὸν ΧΩΡΟ ποὺ ΔΕΝ περιορίζεται ἀπὸ τοὺς ἄλλους! Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΟΣ ΑΛΛΟΣ ἔχει ἀποκρυσταλλωθεῖ στὴν συνείδηση, ἀνάμεσα στὴν ἀντικειμενικὴ πραγματικότητα καὶ τὴν ὑποκειμενική, ἐγκαθιδρύεται μία συμμετρικὴ σχέση. Ἐκεῖνο ποὺ εἶναι πραγματικὸ στὸ “ἐξωτερικό”, ἀντιστοιχεῖ μὲ αὐτὸ ποὺ εἶναι πραγματικὸ στὸ “ἐσωτερικό μας”, καὶ ἀντιστρόφως. Ἡ ἀντικειμενικὴ πραγματικότητα μπορεῖ ΕΥΚΟΛΑ νὰ “μεταφραστεῖ” σὲ ὑποκειμενικὴ πραγματικότητα, καὶ ἀντιστρόφως. Ἔτσι γίνεται ἡ ἐναρμόνιση ποὺ θέλουμε! Ἐννοεῖται, ὅτι ἡ “διαθέσιμη” ἀντικειμενικὴ πραγματικότητα, πάντα θὰ εἶναι κατὰ πολὺ περισσότερη ἀπὸ ἐκείνη ποὺ ἐσωτερικεύουμε ἐμεῖς».
Ἡ λέξη “ἀποκρυστάλλωση” μίλησε μέσα μου, καὶ μάλιστα μὲ τὴν φωνὴ τοῦ παπποῦ μου. Κάποτε ποὺ βρισκόμασταν οἱ δυό μας στὸ ἁμάξι, εἶπε πὼς μὲ τὴν άντίληψή μας συλλαμβάνουμε τὸ νόημα σὲ κάτι ποὺ βλέπουμε, καὶ μετὰ τὸ κατατάσσουμε ἀναλόγως, μέσα στὴν κλίμακα μεταξὺ καλοῦ καὶ κακοῦ. Αὐτὴ ἡ κατάταξη ἀποκρυσταλλώνεται μέσα στὴν συνείδησή μας, ὡς ΣΑΦΗ καὶ ΟΡΙΣΤΙΚΗ γνώμη. Ἄν ὅμως κάποιου ἡ γνώμη εἶναι “ἄγνωμη”, δηλαδὴ εἶναι “ἀναποφάσιστος” γιὰ κάτι ἄν εἶναι καλὸ ἤ κακό, ἤ δὲν ἔμαθε νὰ διακρίνει τὸ κακό, τότε αὐτὸς εἶναι ἐπιπόλαιος, ῥηχὸς καὶ ἀνόητος, καὶ συνήθως τὸν ἐκμεταλλεύονται… Ἐπειδὴ ἐξακολουθοῦσα νὰ θέλω νὰ δείξω ὅτι δὲν εἶμαι δειλὸς καὶ ὅτι δὲν παραιτοῦμαι, σὰν νὰ μὴν ὑπάρχω, πῆρα θέση. «Ναὶ ἄλλὰ ὁ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΟΣ ΑΛΛΟΣ ἀποκρυσταλλώνεται στὴν συνείδηση μὲ τρόπο ποὺ δὲν μᾶς βοηθάει νὰ σκεφτόμαστε…».
«Θὰ τὸ ξαναπῶ· ὅσα ξέρεις, ἄστα στὴν ἄκρη! Ὁτιδήποτε προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀντικειμενικὴ πραγματικότητα, εἶναι κάτι σὰν ΕΛΕΓΜΕΝΟ καὶ ΕΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ! Συνεχίζω· πάντα ὑπάρχουν στοιχεῖα τῆς ὑποκειμενικῆς πραγματικότητας ποὺ δὲν προέρχονται ἀπὸ τὴν κοινωνικοποίηση· ὅπως εἶναι ἡ συναίσθηση ποὺ ἔχει τὸ ἄτομο γιὰ τὸ σῶμα του, ἡ ὁποία ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ καὶ εἶναι πέρα ἀπὸ κάθε σχετικὴ κοινωνικὰ διδαγμένη ἀντίληψη. Αὐτὸ συνεπάγεται ὅτι ἡ συμμετρία μεταξὺ ἀντικειμενικῆς καὶ ὑποκειμενικῆς πραγματικότητας, δὲν εἶναι ποτὲ στατική, μιὰ-γιὰ-πάντα κατάσταση πραγμάτων, ἀλλὰ πρέπει συνεχῶς νὰ παράγεται καὶ νὰ ἀναπαράγεται στὴν πράξη. Μὲ ἄλλα λόγια, ἡ σχέση ἀνάμεσα στὸ ἄτομο καὶ τὸν ἀντικειμενικὸ κόσμο μοιάζει μὲ μία ΣΥΝΕΧΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΞΙΣΟΡΡΟΠΗΣΗΣ».
«Μισὸ λεπτό! Ἄν ἡ ἔξω πραγματικότητα μπορεῖ νὰ “μεταφραστεῖ” ΕΥΚΟΛΑ στὴν ἔσω, καὶ ἀντιστρόφως, τότε γιατὶ χρειάζεται ἡ προσπάθεια γιὰ ἐξισορρόπιση, καὶ σὲ ποιὸ ἂκριβῶς σημεῖο; Μετὰ εἶναι καὶ τὸ ἄλλο· ἄν ἡ σχέση μεταξὺ ἀτόμου καὶ ἀντικειμενικοῦ κόσμου ἔχει δυσκολία γιὰ νὰ γίνει συμμετρική, καὶ ἡ ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ, δηλαδὴ ἔχει χρονικὸ προβάδισμα σὲ ὅσα γνωρίζουμε, τότε ἡ ἀνισσοροπία στὴν παραγωγὴ συμμετρίας δείχνει, πὼς ἡ ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ ἀντιδρᾶ ἐπειδὴ εἶναι ἐπιφυλακτικὴ σὲ κάτι ἀπὸ τὸν ἔξω κόσμο… Ἄν ὅμως ἐμεῖς πιέσουμε γιὰ ἐξισορρόπηση, δὲν θὰ ἀναγκάσουμε τὴν ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ νὰ ὑποχωρήσει, προκειμένου ἡ ἀσυμμετρία νὰ γίνει συμμετρία; Μὰ ἄν μιλᾶμε γιὰ ψευδο-συμμετρία, αὐτὰ ποὺ λέει ἡ Κοινωνιολογία τί νόημα ἔχουν; Ἐκτὸς κι ἄν τὴν ἀνισσοροπία τὴν προκαλεῖ ὁ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΟΣ ΑΛΛΟΣ ποὺ ἔχει ἀποκρυσταλλωθεῖ στὴν συνείδηση. Ἄν ἔχει παρεξηγήσει τὰ πράγματα καὶ ἐγκαθιδρύει μὲ τὸν ἔξω κόσμο, συμμετρίες ὅ,τι νά’ ναι, τότε φοβᾶμαι πὼς μὲ τὴν “διδαγμένη ἁντίληψη”, ἔχουμε σοβαρὸ πρόβλημα…». Ὁ Χαρίσιος δὲν ἔβλεπε ὅτι οἱ σχέσεις ποὺ περιέγραφε, ἀλληλοσυγκρούονταν, καὶ ἀποροῦσα μαζί του.
«Ἴσως σοῦ πάρει πολλὰ χρόνια Μύρων, γιὰ νὰ ἀντέξεις τὴν πολυτέλεια κάποιας ἐλάχιστης ἀμφιβολίας γιὰ ὅσα ἔμαθες ἀπὸ τοὺς γονεῖς σου! Αὐτὸ εἶναι τὸ ἄδικο μειονέκτημα τῆς θέσης τοῦ παιδιοῦ, τὸ καθένα πρέπει νὰ ἀρκεστεῖ στοὺς γονεῖς ποὺ τοῦ χάρισε ἡ μοίρα! Τὸ λέει καὶ ἡ Κοινωνιολογία, στὴν πρωτογενῆ κοινωνικοποίηση δὲν ὑπάρχει… “πρόβλημα” ἀναγνώρισης τῆς ταυτότητας στὸ παιδί, ἐπειδὴ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΠΙΛΟΓΗ τῶν σημαντικῶν ἄλλων! Ἡ ταύτισή του μαζί τους γίνεται μὲ τρόπο σὰν αὐτόματο! ΟΙ ΕΝΗΛΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΘΕΤΟΥΝ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ! Τὸ παιδὶ μπορεῖ νὰ παίξει ἕνα παιχνίδι μὲ ἐνθουσιασμὸ ἤ μὲ δύσθυμη ἀντίσταση, ὅμως —δυστυχῶς!— δὲν ὑπάρχει κανένα ἄλλο παιχνίδι ἐκεῖ γύρω!». Τὸ βλέμμα τοῦ Χαρίσιου μαρτυροῦσε σκληρότητα, καὶ βλέποντας πὼς σὲ κάποια ἀπὸ τὰ λεγόμενά του δὲν ἔβγαλα νόημα, μὲ κοίταζε μὲ περιφρόνηση.
«Χαρίσιε, ἡ ταυτότητα ἑνὸς παιδιοῦ ξεκινάει νὰ διαπλάθεται, ὅταν τοῦ μαθαίνουν οἱ γονεῖς του τὸ καλό, ὥστε νὰ μεγαλώνει κοντά του! Λίγο τὸ ἔχεις; Ταυτόχρονα τοῦ μαθαίνουν καὶ νὰ μένει μακριὰ ἀπὸ τοὺς κινδύνους. Γιατὶ σὲ πειράζει ποὺ ἡ προτεραιότητα τῶν γονιῶν ἑνὸς μικροῦ παιδιοῦ δὲν εἶναι ἡ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ τῆς ταυτότητάς του; Καὶ δὲν σὲ πειράζει νὰ ξεχάσω ἐγὼ τὴν ταυτότητα ποὺ ἤδη ἔχω διαμορφώσει, μαζὶ μὲ ὅ,τι αὐτὴ “περιέχει”;». Ἤμουν βέβαιος πιά, ὅτι κάτι δὲν πήγαινε καλὰ μὲ τὸν Χαρίσιο, φαινόταν καὶ στὴν ὄψη του. Γιατὶ ἀντιφάσκει; Τί τὸν ἐμποδίζει νὰ δεῖ ὅτι δὲν μένει μακριὰ ἀπὸ τοὺς κινδύνους;
«Τὸ πρόβλημα εἶναι, πὼς τὸ παιδὶ δὲν ἐσωτερικεύει τὸν κόσμο τῶν γονιῶν του ὡς ἕναν ἀπὸ τοὺς πολλοὺς δυνατοὺς κόσμους! Τὸν ἐσωτερικεύει ὡς ἕναν κόσμο ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ, ὡς τὸν ΜΟΝΑΔΙΚΟ κόσμο ποὺ μπορεῖ νὰ συλλάβει ὁ νοῦς! Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ εἶναι τόσο σταθερὰ ἑδραιωμένος στὴν συνείδηση τοῦ παιδιοῦ, σὲ σχέση μὲ τοὺς κόσμους ποὺ θὰ ἐσωτερικεύσει ἀργότερα στὴν ζωή του! Ὅσο κι ἄν ἡ ἀρχικὴ αἴσθηση τοῦ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟΥ ἐξασθενίσει μὲ τὶς μεταγενέστερες ἀπο-γοητεύσεις, ἡ ἀνάμνηση μιᾶς ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑΣ ποὺ ὑπάρχει στὴν πρώτη αὐγὴ τῆς πραγματικότητας —ποὺ δὲν θὰ ἐπαναληφθεῖ ποτέ, ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι προσκολλημένη στὸν κόσμο τῆς πρώτης παιδικῆς ἡλικίας. Αὐτὴ ἡ βεβαιότητα Μύρων, μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ ἡ πιὸ σημαντικὴ ἀπάτη ποὺ στήνει ἡ κοινωνία εἰς βάρος τοῦ ἀτόμου! Νὰ κάνει νὰ φαίνεται ὡς ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ἐκεῖνο ποὺ στὴν πραγματικότητα εἶναι ἕνας σωρὸς ἀπὸ ἐνδεχόμενα, καὶ ἔτσι ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΝΟΗΜΑ ΣΤΟ ΤΥΧΑΙΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ… Γι’ αὐτὸ σοῦ μίλησα γιὰ τὴν πολυτέλεια τῆς ἀμφιβολίας, ποὺ θὰ καλύψει τὴν ΑΝΑΓΚΗ γιὰ κάποιον ΑΡΧΕΓΟΝΟ ΡΕΑΛΙΣΜΟ!».
Σχεδὸν δὲν τὸν ἀναγνώριζα… Στὰ λόγια του θυμήθηκα τὸ κείμενο ποὺ διάβασα στὰ γρήγορα πρὶν ἀνοίξω τὴν πόρτα, τὸ ὁποῖο οὔτε τώρα πολυκατάλαβα ἀλλὰ γιὰ τὴν ὥρα θὰ τὸ παρέβλεπα, κρατώντας μόνο τὸ τέλος. «Αὐτὸ ποὺ εἶπες γιὰ τὴν γέννηση τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι ἀντι-ανθρώπινο! Ἔτσι βλέπεις τὸν ἑαυτό σου, σὰν τὸ ἀποτέλεσμα τῆς τύχης; Δὲν καταλαβαίνεις ὅτι ἀξίζεις πολύ περισσότερο, καὶ ὅτι ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ σὲ ἀγαπᾶνε;».
«Ὁ στωικὸς δὲν θυσιάζει τὸν ἑαυτό του γιὰ νὰ ἀγαπηθεῖ! Θυσιάζει τὴν ἀνάγκη του νὰ ἀγαπηθεῖ, γιὰ νὰ μείνει ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ! Αὐτὸ ποὺ φοβᾶσαι ἐσὺ μήπως χάσεις ἀπὸ τοὺς γονεῖς σου, δὲν εἶναι ἀγάπη, ἀλλὰ ὁ καθρέφτης ποὺ ἔχεις ἀνάγκη γιὰ νὰ πιστεύεις ὅτι ἀξίζεις! Οἱ στωικοὶ δὲν δίδαξαν νὰ γίνεις ἀδιάφορος, ἀλλὰ νὰ εἶσαι αὐτάρκης. Νὰ εἶσαι πλήρης, ὥστε ἡ συμπεριφορὰ τῶν ἄλλων νὰ μὴν καθορίζει τὴν συμπεριφορά σου. Νὰ ἀγαπᾶς, ἀλλὰ νὰ μὴν ὑποτάσσεσαι. Νὰ φροντίζεις, ἀλλὰ νὰ μὴν διαλύεσαι. Νὰ συγχωρεῖς, ἀλλὰ νὰ μὴν ξεχνᾶς τί ἀξίζεις. Μπορεῖς νὰ εἶσαι καλός, χωρὶς νὰ εἶσαι θύμα. Μπορεῖς νὰ εἶσαι εὐγενικός, χωρὶς νὰ εἶσαι δεδομένος. Ὁ στωικὸς ἄνθρωπος δὲν εἶναι ἄκαρδος. Εἶναι εἰρηνικός, ἀλλὰ ὄχι ὑποχωρητικός. Εἶναι δίκαιος, ἄλλὰ ὄχι ἀφελής. Κάποτε σοῦ εἶπαν ὅτι σὲ ἀγαπᾶνε ἀλλὰ σοῦ ζήτησαν νὰ ἀλλάξεις καὶ νὰ γίνεις πιὸ ἤρεμος, πιὸ ὑπομονετικός, πιὸ συγκαταβατικός, καὶ ἄλλαξες! Ὅμως δὲν σὲ ἀγαποῦσαν, σὲ ἤθελαν χρήσιμο! Ὅταν πάψεις νὰ εἶσαι καλὸ παιδί, κάποιοι θὰ σὲ κατηγορήσουν πὼς ἄλλαξες, ὅμως ἐσὺ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΗΚΕΣ!».
«Μιλᾶς γιὰ τοῦς φιλοσόφους στωικούς; Μαθαίνεις νὰ ζεῖς ὅπως οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες, ποὺ ἦταν εἰδωλολάτρες;».
«Μύρων, ὁ στωικὸς εἶναι πάνω ἀπὸ ὅλα ἀληθινός. Ἄν θέλεις νὰ ἀλλάξει ἡ ζωή σου, ξεκίνα ἀπὸ τὴν ἀλήθεια. Ἡ ἐλευθερία ἔρχεται μὲ ἀπόφαση ποὺ δὲν εἶναι εὔκολη. Θὰ μοιάζει μὲ προδοσία, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα θὰ εἶναι ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ!».
Εἶχα μείνει στήλη ἅλατος! Τώρα ὅλα τὰ ἀνεξήγητα, ἐξηγοῦνταν… Ὁ Χαρίσιος εἶχε μπεῖ σὲ δρόμους ἐπικίνδυνους, καὶ μαζὶ μὲ τὴν ἀπώλεια τῆς προσωπικότητάς του κινδύνευε νὰ χάσει καὶ τὴν ψυχή του! Ἀποδέχθηκε τὴν παραχάραξη τόσων ἀρετῶν ποὺ ἀνέφερε, καὶ τὴν κιβδηλοποίησή τους, καὶ πίστεψε ὅτι μπορεῖ νὰ δημιουργήσει χωρὶς αὐτὲς… Μὲ τὴν “ἄγνωμη” γνώμη δέν διέκρινε τὸ κακό, καὶ ἄφησε τοὺς χειρότερους τσαρλατάνους νὰ τὸν ἐκμεταλλεύονται! «Γιατὶ βάζεις ὅλους τοὺς γονεῖς σὲ ἕνα τσουβάλι; Γιατὶ ἕνα παιδὶ νὰ πρέπει νὰ πιέζεται ἀπὸ τοὺς κανόνες τῶν γονιῶν του, ἀλλὰ νὰ δείχνει τυφλὴ ἐμπιστοσύνη στὴν ΓΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΑΠΟ ΑΛΛΟΥΣ, ποὺ εἶναι μόνο ξένοι; Τί τοῦ ἔχουν προσφέροι αὐτοί, ὥστε νὰ τοὺς θεωρεῖ ἀλάνθαστους, καὶ νὰ τοὺς ἐπιτρέπει μάλιστα νὰ κατακρίνουν τοὺς γονεῖς του ὅτι τὸ κάνουν δυστυχισμένο; ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΑΘΕΙ ΤΟΣΗ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ;».
Κοιτοῦσα τὸν φίλο μου —ποὺ ἔπαψε νὰ τὸν θυμίζει, καὶ ποὺ ἔδειχνε νὰ μὴν μὲ ἀναγνωρίζει οὔτε ἐκεῖνος— νὰ σηκώνεται ἔχοντας κοκκινίσει, χωρὶς κὰν νὰ μὲ κοιτάζει.
«Μὴ μὲ ξαναενοχλήσεις!», εἶπε ἀγριεμένος, ἄνοιξε τὴν πόρτα καὶ ἔφυγε.
Συγκλονισμένος, συνειδητοποίησα ὅτι ἡ ψυχὴ τοῦ φίλου μου εἶχε νοσήσει ἀπὸ τὴν ἀσθένεια τῆς ἀθεΐας. Ἡ πτώση του ἔκανε τὴν καρδιά μου νὰ κατακλύζεται ἀπὸ λύπη, καὶ αὐθόρμητα ἀνέβασα τὴν ὁλόθερμη δέησή μου πρὸς τὸν Κύριο, νὰ μᾶς φωτίζει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ μᾶς ἐλεεῖ, καὶ τὸν Χαρίσιο περισσότερο. Ποιὸς μπορεῖ νὰ ἔπεισε ἕνα παιδὶ ὅτι ἡ ἀξία του εἶναι μηδαμινή, ὥστε νὰ τοῦ ἐμφυσήσει καὶ τὴν ἀποστροφὴ πρὸς τὸν “ἀνάξιο” ἑαυτό του; Ἐξ ἀρχῆς τὸ παιδὶ ἐπιβιώνει μόνο ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ γονιοῦ του, ποιὸς ἔχει συμφέρον νὰ τὸ ἀποκόψει ἀπὸ ἐκεῖνον; Θέλοντας ἀπαντήσεις, σηκώθηκα καὶ ἐκτύπωσα τὶς σελίδες ποὺ μοῦ εἶχε στείλει, καὶ ἄρχισα νὰ μελετάω τὴν ἀψυχολόγητη ΑΝΤΙΠΑΘΕΙΑ τῆς Κοινωνιολογίας γιὰ τοὺς γονεῖς… “ΟΙ ΕΝΗΛΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΘΕΤΟΥΝ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ! Τὸ παιδὶ μπορεῖ νὰ παίξει ἕνα παιχνίδι μὲ ἐνθουσιασμὸ ἤ μὲ δύσθυμη ἀντίσταση, ὅμως δὲν ὑπάρχει κανένα ἄλλο παιχνίδι ἐκεῖ γύρω!”. Δύσθυμη ἀντίσταση ἔχουμε ὅταν δὲν θέλουμε νὰ παίξουμε, ἤ ὅταν στὸ παιχνίδι μᾶς ἀδικοῦν ἤ μᾶς βλάπτουν. Ἡ Κοινωνιολογία δὲν σταματοῦσε νὰ γράφει ἀλλόκοτα πράγματα. “Αὐτὸ εἶναι τὸ ἄδικο μειονέκτημα τῆς θέσης τοῦ παιδιοῦ, τὸ καθένα πρέπει νὰ ἀρκεστεῖ στοὺς γονεῖς ποὺ τοῦ χάρισε ἡ μοίρα!”— “Ἀναγνώριση τῆς ταυτότητας στὸ παιδὶ” — “Ἐσωτερικεύει τὸν κόσμο ὡς ἕναν ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ, ὡς τὸν ΜΟΝΑΔΙΚΟ κόσμο ποὺ μπορεῖ νὰ συλλάβει ὁ νοῦς(;)!” — “Ἠ ἀνάμνηση μιᾶς ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑΣ ποὺ ὑπάρχει στὴν πρώτη αὐγὴ τῆς πραγματικότητας, καὶ ποὺ δὲν θὰ ἐπαναληφθεῖ ποτέ, ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι προσκολλημένη στὸν κόσμο τῆς πρώτης παιδικῆς ἡλικίας” — “Αὐτὴ ἡ βεβαιότητα, μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ ἡ πιὸ σημαντικὴ ἀπάτη ποὺ στήνει ἡ κοινωνία εἰς βάρος τοῦ ἀτόμου! Νὰ κάνει νὰ φαίνεται ὡς ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ἐκεῖνο ποὺ στὴν πραγματικότητα εἶναι ἕνας σωρὸς ἀπὸ ἐνδεχόμενα, καὶ ἔτσι ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΝΟΗΜΑ ΣΤΟ ΤΥΧΑΙΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ”… Αὐτὸ ποὺ μοῦ φαινόταν ἀπόκοσμο, ξαφνικὰ μοῦ ἔσκισε τὴν καρδιά! Ἡ πρώτη αὐγὴ τῆς πραγματικότητας ἦταν ἡ… ΑΓΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ! Τῆς ὁποίας ἡ ἀνάμνηση ἀπὸ τὴν πρώτη παιδικὴ ἡλικία, ἔμενε γιὰ πάντα στὸν ἄνθρωπο ὡς ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ! Γιατὶ δὲν θὰ ἐπαναληφθεῖ ποτέ; Ποιὸς ἦταν ἐκεῖνος ποὺ βλέπει τὴν ΑΓΝΟΤΗΤΑ ὡς τὴν σημαντικότερη ἀπάτη ποὺ στήνει ἡ κοινωνία εἰς βάρος τοῦ ἀτόμου, καὶ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΧΩΡΙΣ ΝΟΗΜΑ; Μόνο ὁ ἀντίδικος! Ἡ πρώτη αὐγὴ τῆς πραγματικότητας ἦταν ἡ… ΑΓΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ, ὅπως τὴν ἔπλασε ὁ Κύριος μέσα στὸν Παράδεισο! Πρώτη παιδικὴ ἡλικία τοῦ ἀνθρώπου, ἦταν ἡ προπτωτικὴ περίοδος· ὁ ἀντίδικος ζήλευε τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἦταν βασιλιάς, καὶ στὴν “πρωτογενῆ κοινωνικοποίηση” ὅπως τὴν λέει, δὲν εἶχε ἀνάγκη γιὰ “ἀναγνώριση”, ἐπειδὴ δὲν γνώριζε τὴν μειονεξία —ὅπως συνέβαινε μὲ τὸν ἀντίδικο. Ἡ ἀνάμνηση τῆς ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑΣ τοῦ Παραδείσου, ποὺ ὑπάρχει στὴν ἐξομολογημένη καρδιά, τὴν κρατάει προσηλωμένη στὴν ΑΓΝΟΤΗΤΑ, ὡς ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ποὺ δίνει ΝΟΗΜΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ. Ὁ προδότης διάβολος ποὺ κρυβόταν μέσα στὴν Κοινωνιολογία, τὸ ἔβρισκε “ἄδικο” ποὺ ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει “ἐπιλογὴ” στὸν Φιλεύσπλαχνο Πατέρα ποὺ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ, ὁ Ὁποῖος θέτει τοὺς κανόνες τῆς ζωῆς. Καὶ φυσικὰ ὁ ἄνθρωπος ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ μὲ τὸν Ζωοδότη Χριστὸ μὲ τρόπο σὰν “αὐτόματο”, δηλαδὴ μὲ τὸν πιὸ φυσικὸ καὶ εὐλογημένο τρόπο! Μὲ τοὺς Κανόνες Του ὁ Φιλάνθρωπος Κύριος δὲν ἐπιτρέπει στὸν ἄνθρωπο νὰ παίζει μὲ τὴν φωτιὰ τῆς ἁμαρτίας· ἄλλοι ἄνθρωποι ἐκτίθενται στὴν ἁμαρτία μὲ ἐνθουσιασμό, δηλαδὴ “καλοδέχονται” τὰ δαιμονικὰ πάθη ποὺ τοὺς φυλακίζουν, ἐνῶ ἄλλοι ἀγωνίζονται μὲ τὸν ἱδρῶτα καὶ τὸ αἷμα τους· καὶ μὲ τὴν ἀντίσταση στὴν ἁμαρτία ἐσωτερικεὺουν, “γνωρίζουν” τὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν ὡς τὸν ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΤΕΛΕΙΟ κόσμο ποὺ μπορεῖ καὶ “συλλαμβάνει” ὁ νοῦς, ὁ ὀφθαλμὸς τῆς ΑΓΝΗΣ ΨΥΧΗΣ! Στὶς “δευτερογενεῖς κοινωνικοποιήσεις” ποὺ πολλοὶ ἀσήμαντοι “σημαντικοί ἄλλοι” πλησιάζουν τὸν ἄνθρωπο, καὶ τοῦ σπέρνουν τὴν “ἀνάγκη” γιὰ ἀμφιβολία, δηλαδὴ τὸν ἀρχέγονο “ῥεαλισμὸ” τοῦ διαβόλου, τὸν ὠθοῦν νὰ “ἐσωτερικεύσει” ἕναν ἀπὸ τοὺς πολλοὺς κόσμους τῶν πτώσεων· ὅμως ὅσο καὶ ἄν ἡ αἴσθηση ὅτι βγήκαμε ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Χριστοῦ, “κρυφτεῖ”, ἐξ αἰτίας τῶν ἠθικῶν σπίλων, ἡ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΤΗΣ ΜΥΡΩΔΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ μοσχοβολάει καὶ πάλι στὴν καρδιὰ ποὺ ἐξαγνίζεται!
«Μοῦ χρειάστηκε πολὺς δρόμος πατέρα Ἀβλάβιε, γιὰ νὰ θυμηθῶ, πὼς ὅταν ὁ ἀνθρωπος προσπαθεῖ νὰ λύσει τὶς πνευματικὲς δυσκολίες του μὲ τὸ μυαλό, τὸ κενὸ ποὺ τὸν ἀπειλεῖ μεγαλώνει ἀκόμα περισσότερο…». Μετὰ ἀπὸ λίγες ἡμέρες βαθιᾶς συντριβῆς καὶ μετάνοιας, γιὰ τὴν ἀδικαιολόγητη λιποταξία μου ἀπὸ τὴν πνευματικὴ παλαίστρα, καὶ τὴν συγγνώμη ποὺ ζήτησα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἀποφάσισα νὰ κάνω ἕνα εἶδος ἔρευνας. Η ΝΟΗΤΙΚΗ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ ἀπὸ τὴν ὑποτιθέμενη στωικὴ “φιλοσοφία” ποὺ γέμισε τὸ διαδίκτυο, ἔμοιαζε πολὺ μὲ τὴν σφοδρὴ μοχθηρία καὶ τὴν πανουργία τῆς αἱρετικῆς προσωπικῆς ἀνάπτυξης, ἁπλῶς συνοδευόταν ἀπὸ ἄφθονες εἰκόνες μὲ ἀγάλματα ἀρχαίων Ἑλλήνων. Ἤθελα μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, νὰ ἔβρισκα τὰ ψέματα ποὺ ξεγέλασαν τὸν φίλο μου, γιὰ νὰ τὸν βοηθοῦσα νὰ σώσει τὴν ψυχή του πρὶν νὰ εἶναι ἀργά. «Ἐπειδὴ ὁ Χριστὸς γκρέμισε τὸν διάβολο ἀπὸ τὸν οὐρανό, ὁ διάβολος πασχίζει νὰ “ἀδειάσει” τελείως τὸν οὐρανό, στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων… Ὁ Μὰρξ ἔλεγε ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι δύναμη ἀλλοτριωτικὴ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, καὶ πρέπει νὰ καταργηθεῖ! Ὁ Νίτσε κατηγοροῦσε τὸν Θεὸ σὰν τὸν πιὸ μεγάλο κίνδυνο γιὰ τοὺς ἀνθρώπους!».
«Ὁ δογματισμὸς τῆς ἀθεΐας κατηγόρησε μὲ προκλητικὴ ἀναισχυντία τὸν συνειδητὸ καὶ φωτισμένο Χριστιανό, ὡς εὐκολόπιστο, ἀπροβλημάτιστο, ποὺ πιστεύει μοιρολατρικὰ χωρὶς νὰ γνωρίζει τίποτα. Ὅμως αὐτὸς ποὺ ζεῖ στὴν ἄγνοια γιὰ τὸ πραγματικὸ περιεχόμενο τῆς Χριστιανορθόδοξης πίστης, εἶναι βεβαίως, ὁ ἄθεος. Γι’ αὐτὸ παίρνει γιὰ πίστη ὅλα τὰ καχέκτυπα καὶ τὶς πιὸ παραχαραγμένες μορφές της, καὶ κατηγορεῖ τὴν φανταστικὴ πίστη ποὺ ἔφτιαξε μὲ τὸ μυαλό του!».
«Μὰ τὴν ψεύτικη πίστη δὲν χρειάζεται νὰ τὴν στηλιτεύσει ὁ ἄθεος! Τὴν ἀποδοκιμάζει πρῶτος ὁ Χριστιανός!».
«Εἶναι πολὺ σημαντικὸ νὰ ἀναρωτηθοῦμε, “ΠΟΙΟΝ ΘΕΟ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΑΘΕΟΙ; Γνώρισαν ποτὲ τὸν Ἀληθινὸ Θεό, γιὰ νὰ Τὸν ἀρνηθοῦν; Ὅπως δείχνουν τὰ πράγματα, Τὸν ἀγνοοῦν τελείως. Ἔχουν σχηματίσει μία παραποιημένη εἰκόνα νοσηρῆς φαντασίας, μία ἀπρόσιτη, σκληρὴ καὶ ἀποκρουστικὴ μορφή, μία κακογραφία τοῦ Θεοῦ. Δηλαδὴ οὐσιαστικὰ ἀρνοῦνται ἕναν ἀνύπαρκτο θεό, ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ! Στὰ ἄθεα κείμενά τους φαίνεται ἡ χτυπητὴ ἄγνοια καὶ ἡ παραποιημένη εἰκόνα ποὺ σχημάτισαν. Φαντἀζονται τὸν Θεό, ὅπως ἀκριβῶς τὸν μορφοποιοῦσαν καὶ τὸν λάτρευαν οἱ προχριστιανικοὶ λαοί, ἤ οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες. Εἰπώθηκε κάποτε, πὼς ὁ Θεὸς δημιουργησε τὸν ἄνθρωπο κατ’ εἰκόνα δική Του, καὶ ὁ ἄνθρωπος Τοῦ τὸ ἀνταπέδωσε, δημιουργώντας τὸν θεὸ κατ’ εἰκόνα δική του. Δηλαδὴ Μύρων, ἕναν θεὸ δυνατό, βέβαια, ἀλλὰ ποὺ τὴν δύναμή του τὴν χρησιμοποιεῖ γιὰ τὴν καταπίεση καὶ τὴν τυραννία τοῦ ἀνθρώπου. Ὅμως ἕνα τέτοιο κατασκεύασμα, ἑπόμενο εἶναι νὰ ἀπορρίπτεται ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ἔχει ἀνάγκη τὸν Ἀληθινὸ Θεό. Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, δημιουργημένη ἀπὸ τὸν Θεό, αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη νὰ ἐπικοινωνήσει μὲ τὸν Δημιουργὸ καὶ Πατέρα της. Νὰ ἔρθει σὲ μία στενὴ καὶ προσωπική, υἱκὴ σχέση μαζί Του, καὶ νὰ Τὸν αἰσθανθεῖ ὅπως τὸ παιδὶ κοντὰ στὸν πατέρα».
«Μὰ ἀκριβῶς ἐπειδὴ οἱ ἄνθρωποι ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΘΕΟ, σαρκώθηκε ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ! Ἦρθε στὴ γῆ γιὰ νὰ μᾶς ἀποκαλύψει τὸν Ἑαυτό Του! Γιὰ νὰ Τὸν γνωρίσουμε, νὰ διδαχθοῦμε καὶ νὰ παραδειγματιστοῦμε ἀπὸ τὸν Ἴδιο! Καὶ νὰ μᾶς φανερώσει καὶ τὸν Θεὸ Πατέρα, ποὺ εἶναι στοργικὸς μὲ ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς ἀνθρώπους! Ὁλόκληρη ἡ Καινὴ Διαθήκη εἶναι διαποτισμένη ἀπὸ τὴν πιὸ βαθιὰ καὶ ὑψηλὴ ἔννοια τῆς πατρότητας, καὶ ἀπὸ ὅ,τι ἱερὸ καὶ μεγάλο ἐκφράζει. Δὲν μὲ ἀποδοκίμασε ὁ Θεός, πάτερ, οὔτε μὲ τιμώρησε, ποὺ πῆρα τὸν δρόμο γιὰ τὴν ξενιτιά! Μὲ περίμενε καὶ μὲ ὑποδέχτηκε μὲ στοργὴ ποὺ μὲ συγκίνησε! Σφίγγοντάς με ΣΤΗΝ ΑΠΛΟΧΕΡΗ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ, μὲ συγχώρεσε, μὲ ξανάντυσε μὲ τὴν πρώτη στολή, καὶ γιὰ χάρη μου ἔσφαξε τὸν σιτευτὸ μόσχο!».
«Αὐτὸς λοιπὸν ὁ Θεός, ὁ Πατέρας ποὺ συγχωρεῖ τὸν Ἄσωτο υἱό, εἶναι γιὰ τὸν ἀθεΐσμὸ ὁ ἀποκρουστικὸς τύραννος καὶ καταπιεστής; Ὁ ἀλλοτριωτὴς τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ πρέπει νὰ καταργήσουμε καὶ νὰ “σκοτώσουμε”, γιὰ νὰ ἀπαλλάξουμε τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ ἕναν πιεστικὸ βραχνά; Κανένα ἀπὸ τὰ ἀθεϊστικὰ συστήματα, ποὺ κόπτεται γιὰ τὸν ἄνθρωπο, καὶ ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴν δοκιμαζόμενη νέα γενιά, δὲν ἔχει νὰ μᾶς παρουσιάσει ἕνα τέτοιο παράδειγμα ἀγάπης, ὅπως τοῦ Πατέρα ποὺ συγχωρεῖ τὸν Ἄσωτο!».
«Δηλαδή, ἡ αἱρετικὴ προσωπικὴ ἀνάπτυξη καὶ ἡ ἀντίθεη Κοινωνιολογία μίλησαν στὸν Χαρίσιο γιὰ ἀποστροφὴ πρὸς τὸν Θεό, γιὰ νὰ μὴν προλάβει ἐκεῖνος νὰ ἐπιστρέψει στὸν Χριστό, ὁ Ὁποῖος περιμένει νὰ ξαναντύσει τὸν Χαρίσιο μὲ τὴν πρώτη στολή! Ἄρα ὁ ἐφιάλτης τῆς ἀθεΐας, εἶναι ἡ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ποὺ ΜΠΟΡΕΙ νὰ ζητήσει ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸν Χριστό! Πατέρα Ἀβλάβιε, οἱ περιβόητοι ἄθεοι μίλησαν μὲ πάθος γιὰ “ἀλλοτρίωση” τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Χριστό, ἀλλὰ στὴν ἐπιστολὴ πρὸς Κολοσσαεῖς γράφει, πὼς ὁ Κύριος ΒΡΗΚΕ τοὺς ἀνθρώπους ἀλλοτριωμένους ἀπὸ τὴν ἁμαρτία*! Ἀπὸ τὴν ἐξουσία τοῦ σκότους, μᾶς ἔσωσε μὲ τὴν σταυρική Του θυσία! Συνεπῶς τὴν “ἀλλοτρίωση” ὁ Μὰρξ τὴν ἔβλεπε ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος λυσσάει μὲ τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων! Ἀφρίζει μὲ τὴν ΑΓΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ! Φρίττει ποὺ ἡ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΤΗΣ ΜΥΡΩΔΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ θὰ μοσχοβολάει γιὰ πάντα στὴν ἐξομολογημένη καρδιά! Ὅλο τὸ πρόβλημα τοῦ παράφρονα διαβόλου, εἶναι νὰ μὴν μάθει ὁ ἄνθρωπος αὐτὸ ποὺ διακήρυξε ὁ Ἰησοῦς, ὅτι οἱ ἄνθρωποι κατὰ Χάρη εἴμαστε παιδιά Του, καὶ ὅτι δὲν πλαστήκαμε γιὰ δοῦλοι! Ὁ Χριστὸς ἦρθε νὰ θεραπεύσει τοὺς “συντετριμμένους τὴν καρδίαν”, νὰ “κηρύξει αἰχμαλώτοις ἄφεσιν καὶ τυλφοῖς ἀνάβλεψιν”, νὰ “ἀποστείλη τεθραυσμένους ἐν ἀφέσει”**! Ὁ Κύριός μας ἦρθε νὰ ἀλλάξει καὶ νὰ μεταμορφώσει τὶς ψυχές, καλώντας τες ἀπὸ τὴν φθορὰ στὴν ἀφθαρσία! Μόνο ὅταν ὁ ἄνθρωπος ποὺ κατέληξε στὸ χοιροστάσιο, ἐπιστρέψει στὸ ἀρχοντικὸ σπίτι τοῦ στοργικοῦ Πατέρα του ὡς ΠΑΙΔΙ, εἶναι ΣΩΤΗΡΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ!».
Φοβοῦμαι δὲ μήπως, ὡς ὁ ὄφις Εὔαν
ἐξηπάτησεν ἐν τῇ πανουργίᾳ αὐτοῦ,
οὔτω φθαρῇ τὰ νοήματα ὑμῶν
ἀπὸ τῆς ἁπλότητος τῆς εἰς Χριστόν.
Φοβᾶμαι ὅμως μήπως, ὅπως ἄλλοτε ὁ ὄφις ἐδελέασε καὶ ἐξαπάτησε τὴν Εὔα μὲ τὴν πανουργία του, ἔτσι ἐξαπατήσει καὶ ἐσᾶς καὶ διαφθαροῦν οἱ σκέψεις καὶ τὰ φρονήματα τοῦ νοῦ καὶ τῆς καρδιᾶς σας, καὶ ξεπέσετε ἀπὸ τὴν ἁπλότητα καὶ τὴν εἰλικρίνεια, ποὺ πρέπει νὰ ἔχουμε πρὸς τὸν Χριστό. (Β΄Κορι 11,3)
* Κολοσ. 1,21
** Λουκ. 4,18-19
οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τὴν ἀθεΐα εἶναι ἀπὸ τὸ βιβλίο ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΘΕΟΣ, τοῦ ἀξέχαστου ἀδερφοῦ μας Γεωργίου Μελέτη.
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει
τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
