«Αὐτὸ ποὺ βλέπουμε μὲ τὸν Κύριο στὴν εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως, νὰ πιάνει τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα ἀπὸ τὸ χέρι καὶ νὰ τοὺς τραβάει ἀπὸ τὸν θάνατο, γίνεται καὶ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ, Φεβρωνία! Ὅταν βλέπουμε γύρω τὴν στάθμη τοῦ θανάτου νὰ ἀνεβαίνει ταχύτατα σὲ σημεῖο τραγικό, εἶναι βεβαιότητά μας ὅτι ἐκεῖ ἡ ψυχή μας δὲν ἔχει καμία δουλειά! Γνωρίζει πὼς εἶναι πνοὴ τῆς Ζωῆς, δὲν τὸ διαπραγματεύεται, καὶ μόνο ὡς τέτοια μπορεῖ νὰ ἀναγνωρίζει τὸν ἑαυτό της! Μετά, ὅταν ἀγωνιζόμαστε καὶ μιλᾶμε στὸν Χριστό μας, ἔρχεται τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ ἑνώνεται μὲ τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή μας, καὶ μέσα στὴν καρδιά μας ὡς ἄλλη φάτνη γεννιέται ὁ Κύριός μας! Τὸν ἀκοῦμε νὰ μᾶς μιλάει στὴν καρδιά μας, νὰ μᾶς φωτίζει, νὰ μᾶς ἐμπνέει, νὰ μᾶς ἐνθουσιάζει, νὰ μᾶς παρηγορεῖ!». Ἐνῶ ἐκεῖνος ποὺ κάνει τὸ καλὸ γιὰ δική του δόξα, ἔχει διαπεραστεῖ ἀπὸ τὸ καρφὶ τῆς κενοδοξίας καὶ προτιμάει τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὸν Θεό, σκέφτηκα· τὸ μυαλό μου πῆγε στὸν γιατρό μας, ποὺ μόλις μᾶς ἔκανε ἐπίσκεψη στὸν θάλαμο γιὰ νὰ δεῖ ὅτι ὅλα ἦταν ἐντάξει. «Μπορεῖ σήμερα ἡ σκωληκοειδίτης νὰ εἶναι ἐπέμβαση καθημερινότητας, ἀλλὰ ἐγὼ αἰσθάνομαι εὐγνώμων στὸν Κύριο ποὺ σὲ λίγο θὰ πάω στὸ σπίτι μου! Ξέρεις, δὲν μπορῶ νὰ καταλάβω πῶς γίνεται ἕνας γιατρὸς ποὺ “σήκωσε τὰ χέρια ψηλά” —ἐπειδὴ ἡ ἐπιστήμη δὲν μποροῦσε νὰ κάνει τίποτα— νὰ λέει ὅτι δὲν πιστεύει στὸν Χριστό, τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ βαριὰ ἀσθενής του ἔγινε καλὰ μόλις ἡ οἰκογένειά του σήκωσε τὰ χέρια σὲ ἱκεσία! Ἡ φίλη μου εἶπε ξεκάθαρα ὅτι ἡ ἀνάκαμψη τῆς ὑγείας τοῦ πατέρα της ἦταν ἕνα θαῦμα! Ἀφότου εἶπε μπροστά μας ὁ γιατρὸς ὅτι… ὁ Θεὸς μᾶς φοβερίζει μὲ τὴν ἀπειλὴ τῆς Κολάσεως, τὸ ἐνθαρρυντικὸ εἶναι ποὺ μετὰ οἱ νοσηλεύτριες μᾶς καθησύχασαν ὅτι στὴν πλειοψηφεία τους, οἱ γιατροὶ τοῦ νοσοκομείου ἔχουν στὰ γραφεῖα τους εἰκόνες τοῦ Κυρίου καὶ ἁγίων. Γιὰ τὴν ἀχαριστία, οἱ γονεῖς μου δὲν θέλουν οὔτε νὰ ἀκούσουν. Λένε πὼς ὁ νοῦς ποὺ μετεωρίζεται στὰ ὕψη, καὶ καυχιέται σὰν νὰ ἦταν δικά του τὰ καλὰ ποὺ τοῦ ἔδωσε ὁ Κύριος, ὑφίσταται τὸ σταμάτημα τῆς χορηγείας τῶν θείων χαρισμάτων! Ἐκεῖνος ποὺ νομίζει πὼς ἔφτασε στὸ “ἄκρο” τῆς ἀρετῆς δὲν ζητάει πλέον τὸν Κύριο, ποὺ παρέχει τὴν σωτηρία μας, ἐπειδὴ περιόρισε τὴν δύναμη τῆς ἐπιθυμίας του στὸν ἑαυτό του μόνο…».
«Παϊσία, τὸ πρόβλημα ἐκείνου ποὺ πράττει ἤ μιλάει γιὰ τὴν ἀρετὴ γιὰ νὰ τὸν δοῦν οἱ ἄλλοι, λέγεται πάθος τῆς ἀνθρωπαρέσκειας, τὸ ὁποῖο ἀκριβῶς ἐπειδὴ θεωρεῖ τὴν ἀνθρώπινη ἀναγνώριση ἀνώτερη ἀπὸ τὴν θεϊκή, δὲν στρέφει στὸν Θεὸ τὸν σκοπὸ τῶν ἔργων του! Ὅταν χρωματίζουμε ὕπουλα τὰ ἤθη μας μὲ τὴν σεμνότητα τῆς ἀρετῆς γιὰ νὰ ἐξαπατήσουμε τοὺς ἄλλους, καὶ σκεπάζουμε τὴν πονηρὴ προαίρεσή μας μὲ τὸ φαινομενικὸ σχῆμα τῆς εὐλάβειας, τότε ἐξαγοράζουμε τὴν ἀρετὴ μὲ τὸν δόλο τῆς ὑποκρισίας! Ἡ αἰτία τῶν ὄντων καὶ τῶν ἀγαθῶν ποὺ ὑπάρχουν σὲ αὐτά, εἶναι ὁ Θεός. Ὅταν λοιπὸν ἐπαιρόμαστε γιὰ τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν γνώση μας, καὶ δὲν ΕΠΕΚΤΕΙΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ ΜΑΣ σὲ ὅλο τὸ μῆκος τῆς κατὰ Χάρη ἀρετῆς μας, εἰσερχόμαστε στὸ κακὸ τῆς ὑπερηφάνειας. Ἡ Ἰατρικὴ προσφέρει γνώση, ΜΕ ΑΓΩΝΙΑ. Ἡ θρησκεία ἐμπνέει πίστη, ΜΕ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ! Ὁπότε, ἡ συνεργασία καὶ τῶν δύο χαρίζει τὴν ψυχοσωματικὴ ὑγεία! Φυσικὰ ὅταν συναισθανόμαστε τὴν φυσικὴ φτώχεια μας στὰ καλά, δὲν σταματᾶμε νὰ τρέχουμε πρὸς Ἐκεῖνον ποὺ μπορεῖ νὰ ἀναπληρώσει τὶς ἐλλείψεις μας. Ὁ ἄνθρωπος κατανοώντας τοὺς πνευματικοὺς λόγους τῶν ὁρατῶν, μαθαίνει ὅτι ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΟΣΩΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ, δὲν ἐξετάζει ὅμως πῶς εἶναι Ἐκεῖνος, ἐπειδὴ αὐτὸ εἶναι ἀνέφικτο. Ἡ κτίση, ὅπως τὴν βλέπουμε, μᾶς δίνει νὰ καταλάβουμε ὅτι ὑπάρχει Δημιουργός, ὄχι ὅμως καὶ πῶς εἶναι».
Ἡ Φεβρωνία εἶναι ἐνήλικη· φαίνεται μεταξὺ εἰκοσι πέντε καὶ τριάντα ἐτῶν ἀλλὰ ταιριάξαμε μιὰ χαρά, ἐδῶ στὸ δωμάτιο τῆς Χειρουργικῆς. Τώρα ποὺ μοῦ ἔβγαλαν τοὺς ὁροὺς καὶ δὲν χρειάζομαι βοήθεια, εἶπα στὴν μαμά μου νὰ πεταχτεῖ γιὰ λίγο στὸ σπίτι, γιὰ νὰ ξεκουραστεῖ· ὅπως εἶναι ἄδεια τὰ ἄλλα κρεβάτια καὶ ἔχουμε ἡσυχία, θὰ ἐκμεταλλευτῶ τὴν εὐκαιρία γιὰ νὰ πάρω τὴν γνώμη τῆς Φεβρωνίας, γιὰ τὴν δυσκολία ποὺ ἔχω μὲ τὴν Ἀντιόπη. «Γιὰ νὰ διακονήσω τοὺς ἀνθρώπους σκέφτομαι νὰ ἀκολουθήσω κάποια ἀπὸ τὶς κοινωνικὲς ἐπιστήμες. Ὁ πραγματικὸς στόχος μου βέβαια εἶναι νὰ ὑπηρετήσω τὴν ἀλήθεια. Ὑπάρχει μία κοπέλα στὴν τάξη μου ποὺ ὅ,τι κάνω τὸ ἀντιγράφει. Μόλις ἄκουσε γιὰ τὶς κοινωνικὲς σπουδές, ἄρχισε νὰ διατυμπανίζει πὼς μὲ αὐτὲς ἐκείνη θὰ ὑπηρετήσει τὴν προσωπικὴ ἀνάπτυξη, γιὰ νὰ βοηθήσει τὸν κόσμο νὰ ἐλέγχει τὴν ζωή του, ὑπονοώντας ἀνοιχτὰ πὼς ἡ πίστη εἶναι ἐμπόδιο σὲ κάτι τέτοιο. Παραχωρώντας της τὸ ἀπουσιολόγιο γιὰ νὰ δεῖ ὅτι δὲν τὴν ἀνταγωνίζομαι, εἶδε πὼς ἡ εὐγένειά μου προσείλκυε τοὺς ὑπόλοιπους καὶ ἄρχισε νὰ μὲ ζηλεύει πολὺ περισσότερο. Ὅμως ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς ἀνάλογα μὲ τὴν πίστη του* ἔχει καὶ τὶς ἐκδηλώσεις τῆς ἐνέργειας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὥστε ὁ καθένας εἶναι ταμίας τῆς Χάρης γιὰ τὸν ἑαυτό του. Καὶ ποτὲ —ἄν σκέφτεται σωστὰ— δὲν θὰ φθονήσει ἄλλον ποὺ προοδεύει στὰ χαρίσματα, ἀφοῦ ἀπὸ τὸν ἴδιο ἐξαρτᾶται ἡ διάθεση ποὺ δέχεται τὰ θεϊκὰ ἀγαθά. Ἀπὸ τότε ἡ Ἀντιόπη ἐπιμένει ἠχηρά, πὼς ἀνωτερότητα στὸν ἄνθρωπο δίνουν μόνο ὅσα μαθαίνει ἀπὸ τὴν αὐτοβοήθεια. Ἔτσι συνειδητοποίησα πὼς φτάνοντας ὥς τὶς σπουδὲς τὸ πιθανότερο εἶναι νὰ ἀποδειχτεῖ, πὼς μέσα ἀπὸ τὴν ὕλη θὰ ξεπετάγονται προτεσταντικὲς θεωρίες τῆς προσωπικῆς ἀνάπτυξης, ποὺ ΠΟΛΕΜΑΝΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ! Ὅμως ἐγὼ θεωρῶ τὴν ὑπερήφανη γνώση ἀποκρουστική, καὶ δὲν θέλω καμία σχέση μαζί της!».
«Ἔθιξες δύο θέματα, μὲ πρῶτο τὴν πίστη· ὄντως, αἰτία τῆς διανομῆς τῶν θεϊκῶν ἀγαθῶν εἶναι τὸ μέτρο τῆς πίστεως τοῦ καθενός, γιατὶ ἀνάλογος μὲ τὴν πίστη μας εἶναι ὁ βαθμὸς τῆς προθυμίας νὰ πράττουμε. Ἐκεῖνος λοιπὸν ποὺ πράττει, ἀνάλογα μὲ τὴν πράξη δείχνει καὶ τὸ μέτρο τῆς πίστεώς του, καὶ δέχεται τὸ μέτρο τῆς Χάρης ὅσο πίστεψε. Ἐκεῖνος ποὺ δὲν πράττει, ἀνάλογα μὲ τὴν ἀπραξία του φανερώνει καὶ τὸ μέτρο τῆς ἀπιστίας του, καὶ δέχεται τὴν στέρηση τῆς Χάρης, ὅσο ἀπίστησε. Ἑπομένως δὲν κάνει καλὰ ὁ φθονερὸς νὰ φθονεῖ ἐκείνους ποὺ κατορθώνουν τὴν ἀρετή, ἀφοῦ σαφῶς ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸν ἴδιο, κι ὄχι ἀπὸ ἄλλον, ἡ ἐπιλογὴ μέσῳ τῆς πίστεως καὶ τῶν ἔργων του, νὰ δεχτεῖ τὴν Χάρη ποὺ ἔρχεται κατὰ τὸ μέτρο τῆς πίστεως. Ὅσο γιὰ τὸ δεύτερο, χρειάζεται νὰ ποῦμε γιὰ το κοσμοείδωλο· εἶναι ἡ κυρίαρχη, συνήθως ἐπιστημονικὴ ἰδεολογία ποὺ διαμορφώνεται ἀνάλογα μὲ τὶς ἐπιταγὲς κάθε ἐποχῆς, δηλαδὴ ὁ τρόπος ποὺ ἀντιλαμβάνεται κάποιος τὸν κόσμο μέσα ἀπὸ αὐτή. Ὑπάρχει τὸ ἀνθρωποκεντρικὸ κοσμοείδωλο, τὸ θρησκευτικό, τὸ μηχανιστικὸ καὶ ἄλλα. Ὅλα αὐτὰ ἐπιδιώκουν νὰ ἀντικαταστήσουν τὴν Θεοκεντρικὴ ζωὴ τῶν ὀρθοδόξων, ἀρχίζοντας στὴν Εύρώπη ἀπὸ πολὺ παλιά. Γιὰ νὰ δικαιολογήσει ὁ ἀποχριστιανισμένος κόσμος τὶς ἠθικὲς παρεκτροπὲς καὶ τὴν παραστρατημένη ζωή, ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΕ ΤΙΣ ΗΘΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΩΣ ΑΝΑΧΡΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΠΑΡΧΑΙΩΜΕΝΕΣ, καὶ ὡς ἀσυμβίβαστες μὲ τὴν δική του… ἰδεολογικὴ ἀνωτερότητα! Κοιτάζοντας ἐκ τῶν ὑστέρων τί “κατάφεραν” οἱ διακηρύξεις τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης, βλέπουμε πὼς τὴν πνευματικότητα τοῦ ἀνθρώπου τοῦ τὴν ἀποστέρησαν χρησιμοποιώντας… τὴν ἐπιστήμη ὡς κοσμοείδωλο. Μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖ, πίστευαν ὅτι μὲ τὴν βοήθειά της ὅλα τὰ προβλήματα τοῦ ἀνθρώπου θὰ λύνονταν. Τὰ πλήθη τότε μπῆκαν στὴν ἄρνηση τῆς ἀλήθειας χωρὶς νὰ διαθέτουν ἄλλο ἀσφαλὲς καταφύγιο. Ὁ ὀρθολογισμὸς ὀνομάστηκε ἔτσι γιὰ νὰ “ἀκινητοποιεῖ” τὴν λογική, ξεκαθαρίζοντάς της αὐταρχικὰ πὼς ὅ,τι λέει ἐκεῖνος εἶναι σωστὸ… Ἐπειδὴ ὅμως ἐνθαρρύνει τὴν ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἀποσπαστεῖ ἀπὸ τὸν λόγο ποὺ τῆς ἔδωσε ὁ Κύριος, γεννάει τὴν ἡδονὴ καὶ δὲν ἐπιτρέπει στὴν ψυχὴ νὰ σωθεῖ!».
«Μὰ ποιός εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ ἄν δὲν ἔχει ἔνοικο τὸν θεῖο λόγο στὸ βάθος τῆς καρδιᾶς του, θὰ ἀποφύγει τὶς κρυφὲς πανουργίες τῆς ὑποκρισίας τῶν δαιμόνων ἐναντίον του; Ἡ σχέση μαζί τους ἀφανίζει τὴν ψυχὴ καὶ σωριάζει ὅλη τὴν χάρη τῆς εὐπρέπειας! Ὅποιος περιορίζει τὴν κίνηση τῆς ἐπιθυμίας του γύρω ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, μπορεῖ νὰ νομίζει ὅτι ἔφτασε στὴν “τελειότητα” τῆς ἀρετῆς, ἀλλὰ χάνει τὴν ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος τῆς ἀρετῆς, δηλαδὴ τὸν Θεό!».
«Αὐτὸ θέλει νὰ πετύχει τὸ Σκότος! Ὁ Θεὸς μᾶς ἔδωσε τὸ λογικὸ γιὰ νὰ διακρίνουμε ἐκεῖνα ποὺ συμφέρουν τὴν ψυχή μας, ἀλλὰ ὁ ἀποσυντονισμὸς ὀργανώθηκε σὲ ἐπίσημο σύστημα “κοινῆς λογικῆς”, ὅτι οἱ ἄνθρωποι δὲν θὰ εἶναι συγκροτημένοι πνευματικά, ἐφόσον… “δὲν τοὺς χρειάζεται”! Καὶ ἐπειδὴ τὸ Σκότος δὲν “ἐπιτρέπει” στὸν ἄνθρωπο νὰ σκέφτεται, μηχανεύεται μονίμως κάποιον ΑΝΤΙΠΕΡΙΣΠΑΣΜΟ, ΣΕ ΕΞΟΝΤΩΤΙΚΟΥΣ ῬΥΘΜΟΥΣ(!), ὥστε ἐν μέσῳ νεφῶν ὁ ἄνθρωπος κάθε ἐποχῆς νὰ βλέπει πὼς τὰ προβλήματά του βρίσκονται πάνω ἀπὸ τὶς δυνατότητές του, πάνω ἀπὸ τὶς ἀντοχές του, ἤ μᾶλλον πάνω ἀπὸ τὴν νόησή του!».
Ἡ Φεβρωνία τράβηξε τὸ σεντόνι καὶ σκεπάστηκε, ἀλλὰ δὲν πῆρα τὰ μάτια ἀπὸ πάνω της περιμένοντας νὰ ἀκούσω τὴν συνέχεια. Ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ μιλοῦσε συμπέραινα πὼς γνώριζε κάτι περισσότερο γιὰ τὶς ἐπιρροὲς τῶν παραστρατημένων λαῶν, πάνω στὴν γλυκιὰ πατρίδα μας.
»Ἡ μητέρα μου εἶναι χημικὸς καὶ διδάσκει· ὅμως πρὶν κάνει οἰκογένεια ἐργαζόταν στὴν ἔρευνα καὶ ἔβλεπε τὴν εὐλογία ποὺ ἔχουν οἱ ἐπιστήμονες, νὰ παρατηροῦν ἀπὸ κοντὰ τὴν “ἐνορχίστρωση” τοῦ Θεοῦ μέσα στὴν Δημιουργία Του! Μελετώντας καθημερινὰ τὸ “βιβλίο τῆς φύσης” μέσα ἀπὸ τὸ μικροσκόπιο, ἡ Χριστιανικὴ πίστη τὴν γέμιζε μὲ βεβαιότητα καὶ εἰρήνη, καὶ πραγματικὰ ἀφιέρωνε τὸν μόχθο τῆς ἔρευνά της στὴν δόξα τοῦ Θεοῦ! Ὅμως μέσα σὲ αὐτὸ τὸ περιβάλλον πληροφορήθηκε πὼς στὸ παρελθὸν ἐκτυλίχθηκαν πολλὲς συμπαιγνίες, πλεκτάνες καὶ ἀπάτες, ἀπὸ τὶς ὁποῖες τὸ ὄνομα τῆς ἐπιστήμης δὲν ἔλειπε, καὶ παραξενεμένη ἀνέτρεξε στὸ παρελθόν. Ἔμαθε λοιπὸν πὼς στὸ βασίλεμα τοῦ 19ου πρὸς τὸ ξημέρωμα τοῦ 20ου αἰώνα, ὁ ῥαγδαῖος ῥυθμὸς τῶν ἐπιστημονικῶν ἀνακαλύψεων, ποὺ εἶχαν ὡς συνεπακόλουθο καὶ τὴν καταιγιστικὴ παρείσφρηση καὶ ἐπικράτηση πλήθους τεχνολογικῶν ἐφαρμογῶν, στὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων τῆς Δύσης, κυριολεκτικὰ ἀντάλλαξαν τὴν ζωή τους μὲ τὸν ἴλιγγο! Παϊσία, ὅλο τὸ θέμα γιὰ τὸ Σκότος ἦταν νὰ πείσει τοὺς ἀνθρώπους νὰ περιμένουν ἀπὸ τὴν ἐπιστήμη ΤΑ ΠΑΝΤΑ, γιὰ νὰ τοὺς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν ἀλήθεια ποὺ δίδαξε! Προκειμένου νὰ πολεμήσει τὴν ἰδέα τοῦ Θεοῦ Δημιουργοῦ, ἡ κακία προωθοῦσε τὴν ἰδέα πὼς ἡ ἐπιστήμη… “παραγκώνιζε” τὴν πίστη, μὲ τελικὸ στόχο… ΝΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ! Ξεκινώντας ἀπὸ τὸν ἀδικαιολόγητο κομπασμὸ γιὰ ἀσήμαντα εὑρήματα, ἔφτανε καὶ σὲ ἐσκεμμένη ψευδὴ εἰδησεογραφία γιὰ τὰ ἑκάστοτε ἐπιστημονικὰ ἐπιτεύγματα, τὰ ὁποῖα παρουσίαζε ὑπερεξογκωμένα, ἤ διαστρεβλωμένα, ἀπὸ ὅπου βέβαια ἔβγαιναν ἐσφαλμένα συμπεράσματα, ποὺ δὲν εἶχαν καμία σχέση μὲ τὶς πραγματικὲς ἐπιστημονικὲς κατακτήσεις! Ὑπολόγισε πὼς οἱ λαϊκὲς μάζες ἀδυνατοῦσαν νὰ παρακολουθοῦν τὴν ἐπιστήμη ἀπὸ τὶς ἀνακοινώσεις τῶν ἐπιστημόνων, ἤ τὰ ἐπιστημονικὰ συγγράματά τους, καὶ ἔμεναν μὲ τὶς ἀπατηλὲς ἐντυπώσεις ἀπὸ τὰ ἀστήρικτα “ἐπιστημονικὰ” δεδομένα, ποὺ διαδίδονταν μὲ τὶς ἐκλαϊκευμένες φυλλάδες. Μετὰ ἀπὸ κάθε ἄνανδρη ἐπίθεση τῆς ἀθεΐας μὲ τὶς ψευδεῖς ἀνακοινώσεις, ποὺ ὑποτίθεται πὼς “κλόνιζαν” τὸ κύρος τοῦ Χριστιανισμοῦ, οἱ ἀμφιβολίες πλήθαιναν καὶ οἱ ἄνθρωποι γίνονταν χλιαροὶ… Σὲ κάθε χτύπημα οἱ “νεροκουβαλητὲς” τῆς κακίας ἔδιναν μεγάλη δημοσιότητα, καὶ τὸ ἐπιβλητικὸ “πυροτέχνημα” ποὺ ΔΙΑΒΡΩΝΕ διαρκοῦσε κάμποσο καιρό, μέχρι νὰ σιγήσει ὁ ἀντίλαλος. Ἔτσι ἡ ἀθεΐα πετύχαινε νὰ ἀποσπάσει ἀπὸ τὴν πίστη τὶς ἐντυπωσιασμένες μάζες, ἀφήνοντας τες περισσότερο ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΕΝΕΣ, περισσότερο “ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΕΣ” καὶ περισσότερο ΑΣΥΔΟΤΕΣ! Πρὶν προλάβουν νὰ συνέλθουν, ἕνα νέο κύμα τρανταχτῶν “ἐπιστημονικῶν” ἐπιτευγμάτων προκαλοῦσε σάλο ἀπὸ τὶς ἐξαγγελίες τῶν ΜΜΕ τῆς ἐποχῆς, μὲ τὴν ὑποτιθέμενη ἐκ νέου ἀναίρεση τοῦ Χριστιανισμοῦ… Περιμένοντας ἀπὸ τὴν ἐπιστήμη ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ὅλοι ὀνειρεύονταν ὅτι κατέκτησαν τὴν… παντοδυναμία, καὶ ἀπέδιδαν ὅλη τὴν νίκη στὸν ἑαυτό τους! Φούσκωναν τόσο γιὰ τὴν “ἀρετὴ” καὶ τὴν “γνώση τους”, ὥστε δὲν ἀναγνώριζαν τὸν Θεὸ ὡς αἴτιο τῆς εὐημερίας τους…».
«Οἱ γονεῖς μου μὲ ἔμαθαν ὅτι καθένας ποὺ ὑπερηφανεύεται γιὰ τὰ χαρίσματα ποὺ ἔλαβε, καὶ ὑψηλοφρονεῖ σὰν νὰ μὴν τὰ ἔλαβε ἀπὸ τὸν Θεό, δέχεται δίκαια ἐπάνω του τὴν ὀργή, μὲ τὸ νὰ παραχωρεῖ ὁ Θεὸς στὸν διάβολο νὰ τὸν πολεμήσει νοερά· νὰ ταράξει κατὰ τὴν πράξη τοὺς τρόπους τῆς ἀρετῆς, καὶ νὰ θολώσει κατὰ τὴν θεωρία τοὺς διαυγεῖς λόγους τῆς γνώσης. Ἔτσι θὰ μάθει τὴν ἀσθένειά του καὶ θὰ ἀναγνωρίσει τὴν μόνη Δύναμη ποὺ καταπολεμάει μέσα μας τὰ πάθη. Κι ἀφοῦ μετανοήσει καὶ ταπεινωθεῖ, ἀπορρίπτοντας τὸν κομπασμὸ τῆς οἴησης, καὶ τὸν Θεὸ θὰ ἐξιλεώσει, καὶ τὴν ὀργὴ ποὺ ἔρχεται στοὺς ἀμετανόητους θὰ ἀποφύγει, ἡ ὁποία ΑΦΑΙΡΕΙ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΠΟΥ ΦΡΟΥΡΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ, ΚΑΙ ΑΦΗΝΕΙ ΕΡΗΜΟ ΤΟΝ ΑΧΑΡΙΣΤΟ ΝΟΥ! Ἄν κρίνω ὅμως ἀπὸ τὴν κατάληξη ποὺ βλέπουμε ἐμεῖς τώρα στὶς ὑπερσύγχρονες κοινωνίες, οἱ παραστρατημένοι λαοὶ μᾶλλον ἔμειναν ἀμετανόητοι… Ἡ ἀναισθησία γιὰ τὴν στέρηση τῶν ἀρετῶν εἶναι κατήφορος πρὸς τὴν ἀσέβεια. Γιατὶ ἐκεῖνος ποὺ γιὰ τὶς ἡδονὲς συνήθισε νὰ παρακούει τὸν Θεό, θὰ φτάσει καὶ νὰ Τὸν ἀρνηθεῖ ὅταν δοθεῖ ἀφορμή· καὶ ἀντὶ τὸν Θεὸ θὰ προτιμήσει τὴν ζωὴ τῆς σάρκας, τὶς ἡδονὲς τῆς ὁποίας θεωρεῖ καλύτερες ἀπὸ τὰ θελήματα τοῦ Θεοῦ! Πάντως Φεβρωνία, νομίζω ὅτι οἱ ἐπιστήμονες ποὺ σέβονται τὸν ἑαυτό τους, ὅταν βλέπουν τὸν κλάδο τους νὰ ντροπιάζεται ἀπὸ κάποιους κακοὺς συναδέλφους, ὀφείλουν νὰ ξεκαθαρίσουν τὰ πράγματα, γιὰ νὰ ἀποφύγουν τὰ μπλεξίματα ἀλλὰ καὶ τὴν περαιτέρω δυσφήμιση».
«Ἔτσι τὸ σκέφτηκε καὶ ἡ μητέρα μου. Ὡστόσο μετὰ ἀπὸ ἐπίμονη ἀναζήτηση, ἀποκαλύφθηκε πὼς πολλοὶ ἀπὸ τοὺς “εἰδικοὺς” σὲ ἐπιστημονικὰ θέματα, ποὺ ὀργάνωναν τὰ θεαματικὰ χτυπήματα κατὰ τῆς χριστιανικῆς ἀλήθειας, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ! Τὴν ἄποψη ὅτι ἡ ἐπιστήμη μπορεῖ νὰ μᾶς δώσει τὸ πᾶν, τὴν ὑποστήριζαν ἐκεῖνοι ποὺ δὲν εἶχαν ἐπιστημονικὴ μόρφωση! Εἶδε δηλαδὴ μὲ ἔκπληξη πὼς αὐτὸ ποὺ τοὺς ἕνωνε μεταξύ τους ἦταν ὄχι ἡ ἐπιστήμη, ἀλλὰ Η ΚΟΙΝΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ, μὲ τὴν ὁποία ὅμως χάλκευαν τὰ “ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ” ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ ποὺ… θὰ “ἔσωζαν” τὸν κόσμο! Οἱ ἀναπόδεικτες τολμηρὲς ὑποθέσεις τῶν πειραμάτων καὶ ἡ παρερμήνευση τῶν ἀποτελεσμάτων τῶν ἀνακαλύψεων γίνοταν μὲ τρόπο ἐπίπλαστο, δῆθεν ἐπιστημονικό, σύμφωνα μὲ τὴν ἀντίθεη ἰδεολογικὴ τοποθέτηση τῶν πολεμίων τοῦ Χριστοῦ· οἱ ὁποῖοι προετοίμαζαν τὸν θρόνο τῆς ὑποτιθέμενης παντογνωσίας καὶ παντοδυναμίας τους, μὲ τρόπο ὥστε οἱ πολλοὶ νὰ μὴν μποροῦν νὰ διασταυρώσουν τὴν ὀρθότητα τῶν δικῶν τους πολεμοχαρῶν ἐξαγγελιῶν… Αὐτὸ τὸ παραπλανητικὸ φαινόμενο, ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ, μὲ τέτοιο παραπειστικὸ τρόπο ὀνομάζεται ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΣΜΟΣ, ὁ ὁποῖος ἐνθαρρύνεται ἀπὸ τὰ ὑλιστικὰ ὁλοκληρωτικὰ καθεστώτα, τὰ φανερὰ ἤ τὰ “μεταμφιεσμένα”… Συγκεκριμένα, οἱ ὑλιστὲς ἦταν ἐκεῖνοι ποὺ βεβαίωναν τοὺς πάντες πὼς ἡ ἐπιστήμη θὰ “σώσει” τὸν κόσμο, καὶ τοὺς συνήθησαν στὸ “πίστευε καὶ μὴ ἐρεύνα”. Ἔτσι λοιπὸν ὁ ἐπιστημονισμὸς σκοπίμως ΥΠΕΡΤΙΜΟΥΣΕ, ΠΕΡΙΦΡΟΝΟΥΣΕ ἤ καὶ ΕΚΡΥΒΕ τὰ ὅρια καὶ τὸν σκοπὸ τῆς ἀληθινῆς ἐπιστήμης. Μέσα στὸ γενικευμένο σύστημα τῆς “πολιτισμένης διαφθορᾶς”, τὸ Σκότος ἔδινε σὲ κάθε ἄθεη θεωρία τῶν φιλοσόφων τῆς ἀποστασίας τὸ ἐπίχρισμα τῆς ἐπιστημονικοφάνειας, ὅπου “ἀποδεικνύοντας” πὼς ἡ “ἐπιστήμη”… ὑποσκέλιζε τὴν πίστη, ἀποκτοῦσε ἀπήχηση σὲ ὅσους περιόριζαν τὴν δύναμη τῆς ἐπιθυμίας τους στὸν ἑαυτό τους μόνο!».
«Εἶναι ἀπίστευτο· ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ πιστεύει κάποιος ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός, δέχεται νὰ παραδοθεῖ σὲ ὅ,τι φανταστεῖ! Κάποιος ἅγιος** εἶχε πεῖ πὼς μὲ τυφλωμένο τὸν νοῦ τῆς ψυχῆς τους δὲν βλέπουν, ἀλλὰ καὶ δὲν θέλουν νὰ δοῦν ὅτι σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο, ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ σταθεῖ χωρὶς τὸν Θεό! Ἐκεῖνος ποὺ ἀντὶ γιὰ τὴν θεία Δύναμη παρουσιάζει μὲ αὐθάδεια τὴν ἀσθένειά του σὰν δύναμη, αὐτὸς προσπέρασε τὸν ὅρο τῆς ἀρετῆς καὶ γι’ αὐτὸ δὲν συναισθάνεται ὅτι ἁμαρτάνει, ἀφοῦ τὸ κατώτερο τὸ ἔκανε γι’ αὐτὸν ἀνώτερο, καὶ νομίζει ἀρετὴ τὸ ἁμάρτημα. Συγχωρεῖται λοιπὸν πιὸ πολὺ ἐκεῖνος ποὺ περιόρισε τὸν ἑαυτό του μέσα στὴν ἀνθρώπινη ἀσθένεια, καὶ ἀπὸ ἀμέλειά του ξέπεσε ἀπὸ τὴν ἀρετή, παρὰ ἐκεῖνος ποὺ ἀντὶ γιὰ τὴν θεία Δύναμη προβάλλει τὴν δική του ἀσθένεια σὰν δύναμη, γιὰ τὴν ἐκτέλεση ὅσων πρέπει νὰ γίνουν, κι ἔτσι προκάλεσε τὴν ἔκπτωσή του ἀπὸ τὴν ἀρετή, μᾶλλον ἀπὸ αὐθάδεια! Ὅσα ψέματα καὶ νὰ ποῦν οἱ ἄνθρωποι, δὲν μποροῦν νὰ κρύψουν ὅτι ὁ ὅρος τῆς ἀρετῆς εἶναι Η ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΕΝΩΣΗ τῆς ἀνθρώπινης ἀσθένειας μὲ τὴν θεία Δύναμη!». Συνειδητοποιώντας πόσο ἀπογοητευτικὸ εἶναι νὰ ὁρίζουν κάποιοι ἄνθρωποι τὴν ζωὴ ὁλόκληρων λαῶν, πρόσθεσα καὶ αὐτὸ ποὺ μὲ στενοχωροῦσε. «Οἱ ὑλιστὲς παγίδευσαν γιὰ τὰ καλὰ τοὺς ἀνθρώπους! Τὰ “πάντα” ποὺ τοὺς ὑπόσχονταν ὅτι θὰ τοὺς “σώσουν”, ἦταν μονάχα ὅσα μποροῦσαν νὰ δοῦν μὲ τὰ μάτια τοῦ σώματος!».
«Φυσικά! Μὰ οἱ πομπώδεις “ἀναλύσεις” ποὺ γίνονταν πάνω στὰ πιστεύω κάθε θεομάχου θεωρίας, στὰ μάτια τῆς ἡμιμάθειας καὶ τῆς ἀμάθειας ἔμοιαζαν μὲ “ἐπιστημονικὲς” ἀναλύσεις! Ὅμως ἀποδεικνύεται εὔκολα πὼς ΥΛΙΣΜΟΣ εἶναι ἡ… “ἐπιστημονικὴ” ὁρολογία τῆς ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑΣ! Καυχώμενοι οἱ ὑλιστὲς ὅτι πλέον ὁ κόσμος “εἶναι χωρὶς μυστήριο(!)”, ἐξαπατοῦσαν ὅσους δὲν εἶχαν ἐπιστημονικὲς γνώσεις, ὅτι ἡ ἐπιστήμη “εἶχε ἀνακαλύψει τὰ πάντα”, καὶ πὼς μὲσα ἀπὸ τὴν λατρεία τῆς ὕλης οἱ ἄνθρωποι ἀποκτοῦν “παντοδυναμία”, δηλαδὴ γίνονται… “ὑπεράνθρωποι”! Ὅπως βλέπεις καλή μου, προκειμένου τὸ Σκότος νὰ μεταγγίσει στὴν ἀνθρωπότητα τὴν σατανικὴ ὑπερηφάνειά του καὶ τὴν ἄρνηση τοῦ Σωτήρα Χριστοῦ, ΜΕ ΤΟΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΣΜΟ ΕΙΣΧΩΡΗΣΕ ΣΤΟ ΠΕΔΙΟ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ, πλάθοντας μὲ τὶς ἀσεβεῖς θεωρίες “ἠθικὰ ἀξιώματα” δικῆς του ἐπινόησης, γιὰ νὰ ταΐσει τὴν παχυλὴ ἄγνοια καὶ τὸν λυσσώδη ἐγωισμό! Ἔτσι μπορεῖ νὰ ἐξηγηθεῖ πῶς μπορεῖ κάποιος ποὺ σώζει ἀνθρώπους μὲ τὶς ἰατρικὲς γνώσεις του, νὰ κομπάζει γιὰ τὶς ἱκανότητές του. Ὅταν ἡ γνώση δὲν χαλιναγωγεῖται κατὰ τὴν πράξη ἀπὸ τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ, προκαλεῖ ἔπαρση, πείθοντας ἐκεῖνον ποὺ ἐπαίρεται γι’ αὐτήν, νὰ παρουσιάζει σὰν δικό του ὅ,τι ἔχει δανειστεῖ, καὶ νὰ συλλέγει τὴν λογικὴ γνώση μὲ στόχο τὸν ἔπαινό του! Παϊσία, ἡ γνώση ποὺ δὲν περιέχει ΚΑΝΕΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΠΛΑΝΗΣ ποὺ νὰ τὴν ὑπονομεύει, καὶ ἡ ἀπαθὴς ἕξη τῆς άρετῆς, εἶναι οὐράνια κατοικία! Σὲ ὅποια σχολὴ καὶ νὰ πᾶς, νὰ θυμᾶσαι πὼς ὁ Κύριος ὀνόμασε τοὺς Μαθητές Του “τὸ ἅλας τοῦ κόσμου”, ἐπειδὴ δὲν θὰ ἄφηναν νὰ γεννηθοῦν στὶς ψυχὲς τὰ αἰώνια σκουλήκια!».
Ἀνοίγοντας τὴν σκέψη μου σὲ ὅσα ἄκουσα, στάθηκα κάπου. «Νομίζω πὼς κάτι δὲν ταιριάζει· εἶπες πρὶν πὼς κοσμοείδωλο εἶναι ἡ κυρίαρχη, συνήθως ἐπιστημονικὴ ἰδεολογία. Μὲ βάση ὅσα εἶπες, ἡ “ἐπιστημονικὴ ἰδεολογία” εἶναι ὀξύμωρο σχῆμα! Φωνάζει ἀπὸ μακριὰ ὅτι πρόκειται γιὰ ἐπιστημονισμό! Ἀλλὰ τί λέω; Ὁλόκληρο “εἴδωλο” ὑπάρχει στὸ κοσμοείδωλο, ποὺ ξαναφωνάζει ἀπὸ μακριὰ πὼς ὁτιδήποτε πρεσβεύει εἶναι ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΟ, δηλαδή ΠΡΩΤΟΓΟΝΟ καὶ ΑΠΟΛΙΤΙΣΤΟ!». Μαζί μὲ τὸ “κοσμοείδωλο” εἶχα συγκρατήσει καὶ τὴν λέξη ποὺ μὲ παραξένεψε. «Γιατὶ μίλησες γιὰ θρησκευτικὸ κοσμοείδωλο; Ἐννοοῦσες τὶς ἄλλες θρησκεῖες;».
«Ἴσως νὰ ἰσχύει καὶ αὐτό· ὅμως νωρίτερα ἐννοοῦσα τὴν τυπολατρεία, ποὺ ἁπλώθηκε ἐπικίνδυνα μέσα στὴν πίστη μας. Βλέπεις ὀρθόδοξος καὶ ὑποκριτὴς εἶναι ἐπίσης ὀξύμωρο σχῆμα! Τὸ θέμα εἶναι πὼς ἐπειδὴ ὁ ὑποκριτὴς πετάει στὰ σύννεφα, ἡ μοίρα τοῦ εἶναι νὰ πιάνεται κορόιδο καὶ νὰ πηγαίνει… σὰν τὸν στραβὸ στὸν Ἅδη!».
«Τί ἐννοεῖς; Ἔχει αὐτὸ σχέση μὲ τὴν προτεσταντικὴ ἀναίδεια ποὺ ἔχει ἡ προσωπικὴ ἀνάπτυξη, νὰ λέει ὅτι ἡ πίστη μας εἶναι ἐμπόδιο στὴν “πρόοδο”;». Ἀπὸ ὥρα εἶχε ἀναδυθεῖ μέσα μου ἡ ἐλπίδα πὼς σήμερα θὰ ἔπαιρνα ἀπάντηση στὸ ἀποφασιστικὸ ἐρώτημά μου, ποὺ ἔψαχνε μὲ πόνο τὴν πολυπόθητη ἀπάντηση, καὶ προσπάθησα νὰ συγκεντρωθῶ στὴν διατύπωση τῆς ἐρώτησης.
«Θὰ προσπαθήσω νὰ στὸ σχεδιάσω μὲ δυὸ λόγια· μόλις “ἔφυγε” ἡ δικτατορία ἀπὸ τὴν πατρίδα μας, οἱ νέοι ἐπιστήμονες ἔλεγαν μὲ ἔπαρση πὼς μὲ τὴν ἐπιστήμη τους θὰ “σώσουν” τὴν Ἑλλάδα, καὶ πὼς ὅλοι “κρέμονταν” πάνω τους, πιστεύοντας ὅτι τὰ μυαλά τους ἦταν “τὸ κεφάλαιο τοῦ μέλλοντος”! Μετὰ ἀπὸ τὴν ἐπιδεικτικὴ ὑπερηφάνεια τῶν ἐπιστημόνων, ἀκολούθησε καὶ ἡ βαθιὰ μειονεξία ὅσων δὲν ἦταν μορφωμένοι, οἱ ὁποῖοι “πειθαρχοῦσαν” στους… “ἐγγράμματους”. Τὸ βέβαιο εἶναι πὼς μία τέτοια μειονεξία ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΓΙΑΤΡΕΥΤΕΙ ΜΕ ΤΑ ΑΘΕΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ! Ἡ κατάληξη ὅλων, ποιά εἶναι; Ἡ γεμάτη οἴηση “λατρεία” τῆς ἐπιστήμης, ποὺ ἐπιμένει νὰ καθησυχάζει τὸν ἄνθρωπο… ὅτι θὰ τὸν “σώσει” ἀπὸ τὴν “μειονεξία του”! Ἡ ἀπόδειξη ὅτι τὸ “δόγμα” τῆς ἐπιστήμης ἑδραιώνει τὴν κυριαρχία του, εἶναι ὅτι στὴν προώθηση καὶ τὶς διαφημίσεις πολλῶν κλάδων —ἄσχετων μὲ τὴν ἐπιστήμη— ἔχει παρεισφρήσει τὸ… “ἐργαστήριο”: στὴν μαγειρική, τοὺς καφέδες, τὰ κομμωτήρια, παντοῦ βλέπουμε νὰ δανείζονται στοιχεῖα ὀπτικὰ ἤ λεκτικά, ἀπὸ ὅ,τι χρησιμοποιεῖται στὸν πειραματικὸ χῶρο τῶν ἐπιστημόνων…».
Ἀκούγοντας γιὰ μειονεξία κάτι λαχτάρισε μέσα μου, καὶ ἡ καρδιά μου χτύπησε δυνατά. «Φεβρωνία, ὅταν βλέπω νὰ περιφρονεῖται ἡ πίστη μας μέσα στὴν ἴδια τὴν πατρίδα μας, πληγώνομαι! Ὄχι ἐπειδὴ οἱ ἄλλοι δὲν ἐκτιμᾶνε αὐτὸ ποὺ ὑπεραγαπάω ἐγώ, ἀλλὰ ἐπειδὴ πιστεύω πὼς ἡ ἀλήθεια μὲ τὴν ὁποία τρέφεται ἡ ψυχή μου, θὰ μποροῦσε νὰ θρέψει καὶ ἐκεῖνον ποὺ δὲν ἔχει γνωρίσει τὴν ἀλήθεια, δηλαδὴ τὸν Χριστὸ— καὶ γι’ αὐτὸ δείχνει τὴν περιφρόνηση στὸ πρόσωπό Του. Γιὰ τὴν ἀκρίβεια, πληγώνομαι βαθιὰ ὅταν κάποιος κατηγορεῖ μὲ διάφορους τρόπους τὸν Θεό, ὅτι μᾶς φοβερίζει μὲ τὴν ἀπειλὴ τῆς Κολάσεως, καὶ ἐγὼ ΔΕΝ ΞΕΡΩ νὰ δώσω ΤΗΝ ΠΙΟ ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ποὺ ὑπάρχει στὸν κόσμο, γιὰ νὰ ἀνοιχτεῖ ἔτσι καὶ γιὰ τὸν ἄλλον ὁ δρόμος πρὸς τὴν πίστη… Ὅσο σκέφτομαι ὅτι μέσα στὶς σχολὲς μπορεῖ νὰ συναντήσω τὴν προτεσταντικὴ ἀποστασία, πληγώνομαι βαθιά! Ἐπιθυμῶ μὲ ὅλη μου τὴν ψυχὴ νὰ ἀποκτήσω γνώσεις, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἔχω ἀποφασίσει νὰ ἀφιερώσω τὴν ζωή μου ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ!».
«Ἡ πραγματικὴ πίστη εἶναι ΑΛΗΘΕΙΑ ποὺ ΣΥΝΕΧΕΙ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΑΤΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, καὶ δὲν περιέχει ψεῦδος. Μπορεῖ τὸ Σκότος νὰ μὴν “ἐπιτρέπει” στὸν ἄνθρωπο νὰ σκέφτεται, γιὰ νὰ τὸν ὑποτάσσει στὸ ψεῦδος καὶ τὴν κακία, ἀλλὰ ἐμεῖς Παϊσία γνωρίζουμε ὅτι κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ δοξάσει ἀληθινὰ τὸν Θεό, ἄν δὲν ἁγιάσει τὸ σῶμα του μὲ τὶς ἀρετές, καὶ ἄν δεν ΚΑΤΑΦΩΤΙΣΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΓΝΩΣΕΙΣ. Ἡ ἀγαθὴ συνείδηση φέρνει τὴν δύναμη τῆς ἀγάπης, γιατὶ δὲν τὴν βαρύνει καμία παράβαση τῆς ἐντολῆς· ἄρα χρειαζόμαστε τὶς γνώσεις γιὰ νὰ καρπίσουμε τὴν δύναμη τῆς ἀγάπης, μένοντας μακριὰ ἀπὸ κάθε παράβαση! Κοίτα τί θὰ κάνουμε· γιὰ νὰ δεῖς σὰν παράδειγμα, ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΩΘΕΙ ΑΛΗΘΙΝΑ ἡ ψυχὴ ΜΕ ΤΙΣ ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ, ποὺ ἀποδεσμεύουν ἀπὸ τὴν μειονεξία τῶν ἄθεων γνώσεων, θὰ σοῦ μιλήσω γιὰ τὰ ἑφτὰ χαρίσματα*** ποὺ μᾶς δίνει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, καὶ τὰ ἰδιαίτερα γνωρίσματά τους. Τὸ χάρισμα, ἤ ἀλλιῶς τὸ πνεῦμα σοφίας, εἶναι ἡ ἀκατανόητη ἕνωση μὲ τὸν Θεό, κατὰ τὴν ὁποία μὲ τρόπο ἄγνωστο, ἀπὸ τὴν καρδιά μας, σὰν ἀπὸ πηγὴ ποὺ ἀναβλύζει, προσφέρουμε μὲ διάφορους τρόπους στοὺς ἀνθρώπους τὴν ΑΛΗΘΕΙΑ ποὺ ὑπάρχει στὰ πάντα. Κατ’ αὐτὴν τὴν ἕνωση, ἡ ἐπιθυμία τοῦ Θεοῦ γίνεται γιὰ τοὺς ἄξιους ἀπόλαυση τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία μὲ τὴν μετοχὴ στὸν Θεὸ θεώνει αὐτὸν ποὺ τὴν ἔχει· τὸ πνεῦμα τῆς συνέσεως, εἶναι ἡ καθολικὴ συγκατάθεση τῆς ψυχῆς πρὸς ὅσα κατανοήθηκαν, ἡ συγκατάθεση στοὺς τρόπους καὶ τοὺς λόγους τῶν ἀρετῶν, ἤ κυριολεκτικότερα, ἡ μεταβολὴ μὲ τὴν ὁποία γίνεται ἀνάμιξη τῶν φυσικῶν δυνάμεων μὲ τοὺς τρόπους καὶ τοὺς λόγους τῶν ἐντολῶν· τὸ πνεῦμα τῆς γνώσεως, εἶναι ἡ ἐνεργητικὴ κατάσταση τῶν θείων λόγων τῶν ἀρετῶν, δηλαδὴ ἡ κατανόηση τῶν ἐντολῶν καὶ τῶν λόγων τους, σύμφωνα μὲ τοὺς ὁποίους ὑπάρχουν οἱ τρόποι τῶν ἀρετῶν· τὸ πνεῦμα τῆς ἐπιστήμης, εἶναι ἡ ἀνόθευτη πληροφορία γιὰ ὅ,τι ὀφείλουμε, ἡ σωστὴ πληροφορία τῶν τρόπων ποὺ πράττουμε τὶς ἀρετές, ποὺ ὅταν ἐνεργοῦμε σύμφωνα μὲ αὐτήν, δὲν πέφτουμε ἔξω στὴν ὀρθὴ κρίση τοῦ λογικοῦ· τὸ πνεῦμα τῆς βουλῆς, εἶναι ἡ διάκριση τῶν ἀντιθέτων, ἡ ἕξη —δηλαδὴ ἡ συνήθεια— τῆς διακρίσεως σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία πράττουμε μὲ λόγο τὶς θεῖες ἐντολές, καὶ ἀποχωρίζουμε τὰ καλύτερα ἀπὸ τὰ χειρότερα· τὸ πνεῦμα τῆς ἰσχύος, εἶναι ἡ πραγμάτωση τῶν ἀγαθῶν, ἡ πρόθυμη ὁρμὴ καὶ κίνηση πρὸς ἐργασία τῶν ἐντολῶν· τὸ πνεῦμα τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ἡ ἀποβολὴ τῶν κακῶν, ἡ ἀποχὴ ἀπὸ τὴν διάπραξη τῶν κακῶν».
«Φεβρωνία, ὅλα αὐτὰ εἶναι ὑπέροχα! Καὶ νὰ σκεφτεῖς ὅτι ὅλα τὰ κατορθώματα τῶν ἁγίων ἦταν ὁλοφάνερα χαρίσματα τοῦ Θεοῦ! Κανένας δὲν εἶχε ἀπολύτως τίποτα, παρὰ μόνο αὐτὸ τὸ ἀγαθὸ ποὺ τοῦ εἶχε δοθεῖ ἀπὸ τὸν Κύριο, καὶ ποὺ ἦταν ἀνάλογο μὲ τὸ μέτρο τῆς εὐγνωμοσύνης καὶ τῆς ἀγάπης ἐκείνου ποὺ τὸ δεχόταν! Ἀπὸ ἐμᾶς ὅμως κανένας δὲν ξέρει πῶς νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸν Κύριο γιὰ νὰ ἀποκτήσει σοφία! Ὅσο γιὰ τὴν καρδιά μας, καλύτερα ἄς μὴν ποῦμε “τί ἀναβλύζει” ἀπὸ ἐκεῖ…».
«Παϊσία, ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ μᾶς ἔχει δώσει συγκεκριμένο τρόπο γιὰ νὰ κινηθοῦμε, ποὺ εἶναι σοφός! Ἀπὸ τὰ πρῶτα, ἐκεῖνα ποὺ εἶναι κοντὰ σὲ ἐμᾶς, ἀνεβαίνουμε διαδοχικὰ καὶ μὲ τὰξη γιὰ νὰ πλησιάζουμε πρὸς ἐκεῖνα ποὺ εἶναι κοντὰ στὸν Θεό. Ἀπὸ τὴν ἀποχὴ τῶν κακῶν λόγῳ τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ, προχωρᾶμε πρὸς τὴν ἰσχὺ στὴν ἐργασία τῶν ἀρετῶν· ἀπὸ αὐτὴν πηγαίνουμε στὴν διάκριση τῆς βουλῆς· μετὰ στὴν ἐπιστήμη, ποὺ εἶναι ἡ ἕξη τῶν ἀρετῶν· ἀπὸ ἐκεῖ στὴν γνώση τῶν λόγων τῶν ἀρετῶν· στὴν συνέχεια πᾶμε στὴν ἕξη ποὺ μᾶς μεταβάλλει σύμφωνα μὲ τοὺς λόγους τῶν ἀρετῶν ποὺ γνωρίσαμε, δηλαδὴ τὴν σύνεση· ἀπὸ αὐτὴν τέλος, στὴν ἁπλὴ καὶ ἀκριβὴ θεωρία τῆς ΑΛΗΘΕΙΑΣ ποὺ βρίσκεται σὲ ὅλα, ἀπὸ τὴν ὁποία θὰ προσφέρουμε πολλοὺς καὶ ποικίλους εὐσεβεῖς λόγους γιὰ τὴν ἀλήθεια, ἀπὸ τὴν σοφὴ θεωρία τῶν αἰσθητῶν ὄντων καὶ τῶν νοητῶν οὐσιῶν!».
«Ἀρχὴ σοφίας, φόβος Θεοῦ! Νὰ βάλουμε κι αὐτὸ μαζί;».
«Αὐτὸ θὰ σοῦ ἔλεγα τώρα· τὸ καλὸ ποὺ εἶναι ἡ πρώτη δική μας ἐνέργεια, δηλαδὴ τὸν φόβο Θεοῦ, ὁ λόγος τῆς Γραφῆς τὸν ἀπαρίθμησε τελευταῖο, ἐπειδὴ εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς σοφίας. Ἀπὸ τὸν φόβο ξεκινᾶμε καὶ ἀνεβαίνουμε στὴν σύνεση, ὕστερα ἀπὸ τὴν ὁποία πλησιάζουμε τὸν Θεό, ἔχοντας μόνο τὴν σοφία νὰ μεσιτεύει γιὰ τὴν ἕνωσή μας μὲ Αὐτὸν. Γιατὶ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπιτύχει τὴν σοφία ἐκεῖνος ποὺ διὰ μέσου τοῦ φόβου καὶ τῶν λοιπῶν ἐνδιάμεσων χαρισμάτων, δὲν ἀποτίναξε τελείως ἀπὸ πάνω του τὸ μόλυσμα τῆς ἄγνοιας καὶ τὴν σκόνη τῆς κακίας. Γι’ αὐτὸ ἡ τάξη τῆς Γραφῆς τοποθέτησε τὴν σοφία κοντὰ στὸν Θεὸ καὶ τὸν φόβο κοντὰ σὲ ἐμᾶς, γιὰ νὰ μάθουμε τὸν κανόνα καὶ τὸν νόμο τῆς σωστῆς τάξεως. Ἀνεβαίνοντας λοιπὸν μὲ αὐτὰ τὰ μάτια τῆς πίστεως, δηλαδὴ μὲ τοὺς φωτισμούς, ἀποκαθιστοῦμε τὴν διαίρεση τῶν χαρισμάτων μὲ τὶς ἐπιμέρους κατακτήσεις τῶν ἀρετῶν. Δὲν παραλείπουμε τίποτα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ εἴπαμε —μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ— γιὰ νὰ μὴν κάνουμε τὴν πίστη μας, ἀμελώντας σιγὰ-σιγά, τυφλὴ καὶ ἀόμματη, χωρὶς δηλαδὴ τοὺς φωτισμοὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσῳ ἔργων, καὶ κολαστοῦμε δίκαια στοὺς ἄπειρους αἰῶνες, ἐπειδὴ τυφλώσαμε μέσα μας, ὅσο ἐξαρτιόταν ἀπὸ ἐμᾶς, τὰ θεῖα μάτια τῆς πίστεως…».
«Οἱ γονεῖς μου λένε ὅτι ἀπὸ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Ἑλλάδας ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ μετά, τὸ Σκότος προσπαθεῖ νὰ μᾶς ἐκδυτικίσει, νὰ μᾶς ἐξευρωπαΐσει, νὰ μᾶς ἀποκόψει ἀπὸ τὸ ἁγιοπνευματικὸ καὶ ἀσκητικὸ κλίμα τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολῆς, ὥστε νὰ μᾶς ὑποτάξει στὴν ὑλιστικὴ Δύση. Ξέρω ὅμως πὼς στὸ παρελθὸν ὁ θεῖος Φωτισμὸς ἔχει θριαμβεύσει πολλὲς φορὲς μπροστὰ στὸν ἀνθρώπινο δυτικὸ “Διαφωτισμό”, ὁ ὁποῖος μὲ τὸν ὀρθὸ λόγο καὶ τὴν ἐπιστήμη εἶναι ἀνήμπορος νὰ βοηθήσει πνευματικὰ τοὺς ἀνθρώπους. Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ ὅταν ἡ Ἑλλάδα συνδέθηκε μὲ τὴν ἄθεη καὶ ἠθικὰ ἐκπεσμένη Εὐρώπη, πλήθη προσκυνητῶν, παιδαγωγῶν, φιλοσόφων, πολιτικῶν, νομικῶν, γιατρῶν, ψυχαναλυτῶν, ἔτρεχαν ἤδη στὸν Ἅγιο Παΐσιο, στὸ Ἅγιο Ὄρος ἤ στὸ μοναστήρι τῆς Σουρωτῆς. Ἤθελαν νὰ ἀποθέσουν τὸν πόνο καὶ τὰ προβλήματά τους καὶ νὰ ἀκούσουν λόγια παρακλήσεως ἀπὸ τὸν φωτισμένο λόγο του, ποὺ δὲν ἦταν καρπὸς κοσμικῆς παιδείας, ἀφοῦ εἶχε τελειώσει μόνο τὸ δημοτικὸ σχολεῖο, ἀλλὰ τῆς φωτιστικῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! Αὐτὸ ποὺ ἐπεδίωκε τὸ Σκότος, τὸ ἀπέτρεψε ἕνας ἀσκητὴς ὀλιγογράμματος, ἀλλὰ πλουτισμένος ἀπὸ τὸν ὑπέρφωτο Φωτισμὸ τοῦ Παναγίου Πνεύματος! Μὲ ἀνάλογο τρόπο ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΣ ΔΙΔΑΞΑΝ ΝΑ ΦΥΛΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΓΛΥΚΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ, καὶ νὰ συνεχίσουμε τώρα ἐμεῖς τὸ ἅγιο ἔργο ποὺ ξεκίνησαν οἱ Πατέρες μας!». Μιὰ ξαφνικὴ σκέψη μὲ δικαίωσε. «Εἶναι φυσικὸ νὰ μειονεκτεῖ κάποιος ὅταν δὲν γνωρίζει ὅτι ὁ φόβος Θεοῦ εἶναι ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΧΑΡΙΣΜΑ, μὲ τὸ ὁποῖο ἀντιστεκόμαστε στοὺς φθονεροὺς λογισμούς! Ὁπότε ἤ αὐτοὶ ποὺ μᾶς καλλιέργησαν τὴν μειονεξία δὲν ἤξεραν ὄτι ὁ συγκεκριμένος φόβος ὁδηγεῖ στὴν σοφία, ποὺ εἶναι ἡ ὑψηλότερη μορφὴ γνώσεως, ἤ μᾶς εἰρωνεύονταν ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἦταν ἐνήμεροι γιὰ τὴν ἱερότητά του!».
«Παϊσία, ἡ σοφία εἶναι ΦΟΒΟΣ γιὰ ἐκείνους ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ, καὶ γι’ αὐτὸ ἀποφεύγουν νὰ στεροῦνται καὶ νὰ ἐγκρατεύονται! Γιὰ ἐκείνους ποὺ τὴν ΑΓΑΠΑΝΕ βέβαια εἶναι ΠΟΘΟΣ ποὺ βρίσκεται σὰν ἕξη ἀπολαυστικῆς ἐνέργειας! Γιατὶ ἡ σοφία, ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΟΝΤΑΣ μὲ τὴν ἀπειλὴ τῆς Κολάσεως τὸν ἄνθρωπο ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΘΗ, προκαλεῖ φόβο, ΑΛΛΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΚΑΙ ΠΟΘΟ μὲ τὴν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν, συνηθίζοντας τὸν νοῦ νὰ βλέπει ὅσα θὰ ἔρθουν! Ἄς φωτίσουμε λοιπὸν τὸν νοῦ μὲ τὰ θεῖα νοήματα, καὶ ἄς λαμπρύνουμε τὸ σῶμα μὲ τοὺς τρόπους τῶν θείων λόγων ποὺ νοήσαμε, κάνοντας το μὲ τὴν ἀποβολὴ τῶν παθῶν, λογικὸ ἐργαστήριο ἀρετῆς!».
Τὶς σοφὸς καὶ ἐπιστήμων ἐν ὑμῖν; Δειξάτω ἐκ τῆς καλῆς ἀναστροφῆς τὰ ἔργα αὐτοῦ ἐν πραΰτητι σοφίας.
Εἰ δὲ ζῆλον πικρὸν ἔχετε καὶ ἐριθείαν ἐν τῇ καρδία ὑμῶν, μὴ κατακαυχᾶσθε καὶ ψεύδεσθε κατὰ τῆς ἀληθείας.
Οὐκ ἔστιν αὔτη ἡ σοφία ἄνωθεν κατερχόμενη, ἀλλ’ ἐπίγειος, ψυχική, δαιμωνιώδης.
Ὅπου γὰρ ζῆλος καὶ ἐριθεία, ἐκεῖ ἀκαταστασία καὶ πᾶν φαῦλον πράγμα.
Ἡ δὲ ἄνωθεν σοφία πρῶτον μὲν ἁγνὴ ἐστιν, ἔπειτα εἰρηνική, ἐπιεικής, εὐπειθής, μεστὴ ἐλέους καὶ καρπῶν ἀγαθῶν, ἀδιάκριτος καὶ ἀνυπόκριτος.
Καρπὸς δὲ τῆς δικαιοσύνης ἐν εἰρήνη σπείρεται τοῖς ποιοῦσιν εἰρήνην.
Ποιός μεταξύ σας εἶναι ἀληθινὰ σοφὸς καὶ ἐπιστήμων, ἄνθρωπος φωτισμένος ἀπὸ τὸν Θεό; Ἄς τὸ δείξει ὄχι μόνο μὲ τὰ λόγια του, ἀλλὰ μὲ τὰ ἐνάρετα ἔργα τοῦ καλοῦ του βίου, μὲ πραότητα, τὴν ὁποία χαρίζει στὸν ἄνθρωπο ἡ ἀληθινὴ σοφία.
Ἄν ὅμως ἔχετε πικρὴ ζηλοφθονία μεταξύ σας, φατριασμούς, ἀντιθέσεις καὶ ἐριστικὸ πνεῦμα στὴν καρδιά σας, μὴν καυχᾶσθε ὅτι εἶστε ἀνώτεροι ἀπὸ τοὺς ἄλλους, καὶ ψεύδεσθε ἔτσι ἐναντίον τῆς χριστιανικῆς ἀλήθειας, τῆς ὁποίας ἐν τούτοις θέλετε νὰ παρουσιάζεσθε ὡς δάσκαλοι.
Αὐτὴ ἡ ἀνόητη ὑψηλοφροσύνη, ὅτι εἶστε σοφοί, δὲν εἶναι ἡ θεία σοφία ποὺ κατεβαίνει ἀπὸ τὸν οὐρανό· ἀλλὰ εἶναι σοφία ἐπίγεια, σαρκικὴ καὶ ἐμπαθής, δαιμονική.
Διότι ὅπου ὑπάρχει ζηλοφθονία καὶ φατριασμὸς καὶ ἐριστικότητα, ἐκεῖ ἐπικρατεῖ ἀκαταστασία καὶ ἀναταραχὴ καὶ κάθε φαῦλο πράγμα.
Ἡ δὲ σοφία ποὺ διδάσκεται ἐκ τῶν ἄνω, ἀπὸ τὸν Θεό, πρῶτον εἶναι καθαρὴ καὶ ἀμόλυντη ἀπὸ κάθε τι φαῦλο καὶ ἁμαρτωλό, ἔπειτα εἶναι εἰρηνικὴ καὶ εἰρηνοποιός, ἐπιεικὴς καὶ συγκαταβατικὴ στὴν ἄγνοια καὶ τὶς ἀδυναμίες τῶν ἄλλων, πρόθυμη νὰ ὑποτάσσεται στὴν ἀλήθεια, γεμάτη ἀπὸ εὐσπλαχνία καὶ ἀγαθὰ ἔργα, ἀπαλλαγμένη ἀπὸ ἀμφιβολίες καὶ ὀλιγοπιστίες, καθαρὴ καὶ ἀμόλυντη ἀπὸ ὑποκρισία.
Ὁ δὲ καρπὸς τῆς ἁγιότητας καὶ κάθε ἀρετῆς σπέρνεται στὴν καρδιὰ τῶν ἀνθρώπων μὲ εἰρήνη καὶ πραότητα ἀπὸ ἐκείνους, ποὺ ἔχουν εἰρήνη καὶ τὴν μεταδίδουν, ἀπὸ τοὺς ἀληθινὰ σοφοὺς καὶ ἐνάρετους διδασκάλους.
(Ἰακ. 3,13-18)
Τὸ κείμενο βασίζεται στὴν πέμπτη ἑκατοντάδα τοῦ ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητῆ, στὰ “Διάφορα κεφάλαια περὶ θεολογίας, οἰκονομίας, ἀρετῆς καὶ κακίας”, τοῦ β΄ τόμου τῆς Φιλοκαλίας
* πρὸς Ῥωμαίους 12, 6
** ὁ ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς
*** Ἠσαΐας 11, 2-3
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει
τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
