Οἱ γονεῖς μου εἶναι ἄνθρωποι ἀπροσποίητοι, καὶ ἡ ζωή μας ἦταν πάντα λιτὴ καὶ ἀνεπιτήδευτη. Ἴσως ἡ μαμά μου νὰ θέλει νὰ μὲ προλάβει γιὰ νὰ μὴν ἐπηρεάσω τὰ τρία μικρότερα ἀδέρφια μου μὲ τὸν τελευταῖο ἐνθουσιασμό μου, ὅτι ἡ προϋπόθεση γιὰ μία ἐξασφαλισμένη καὶ “ἀκύμαντη” ζωή, εἶναι οἱ σπουδὲς καὶ τὸ “καλύτερο” ἐπίπεδο ζωῆς ποὺ προσφέρουν.
«Νεκταρία, ὁ κόσμος καὶ ἡ ζωή μας πάνω στὴν γῆ περνᾶνε καὶ φεύγουν σὰν μία σκιά, παιδί μου! Δὲν εἶναι συνετὸ νὰ χάνουμε τὸ μέτρο στὴν ἀπόλαυση τῶν ἀγαθῶν τοῦ κόσμου ἐτούτου, ἐπειδὴ αὐτὸ μαρτυράει πὼς ξεχάσαμε “ποιοὶ εἴμαστε”! Ὁ πατέρας σας μεγάλωσε μὲ τὰ ἀπολύτως ἀπαραίτητα γιὰ νὰ μπορέσει νὰ “ἐξασφαλιστεῖ”, ἔτσι μοῦ εἶπε ἡ μακαρίτισσα ἡ πεθερά μου τὴν πρώτη φορὰ ποὺ τὴν γνώρισα, ἐννοώντας ὅμως “ἐξασφάλιση”, τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ! Οὔτε ἡ γιαγιά σου ἤξερε πολλὰ γράμματα, ἀλλὰ μὲ τὴν ζωή της δίδασκε τοὺς δύο δρόμους ποὺ ἔχει ἡ ζωή, ποὺ ὁ ἕνας ἀπέχει ἀπὸ τὸν ἄλλο. Ἕνας ἱερέας τῆς εἶχε πεῖ κάποτε, πὼς ὁ πολιτισμὸς δημιουργήθηκε ὄχι ἀπὸ τὰ “παιδιὰ τοῦ Θεοῦ”, ὅπως λεγόταν ἡ γενιὰ τοῦ Σήθ, ἀλλὰ ἀπὸ τοὺς “ἀνθρώπους”, ὅπως ὀνομαζόταν ἡ γενιὰ τοῦ Κάιν, καὶ μάλιστα ἡ προσπάθεια ἀνάπτυξης τοῦ πολιτισμοῦ προσδοκοῦσε νὰ δώσει κάτι σὰν ὑποκατάστατο τοῦ Παραδείσου· δηλαδὴ ὁ πολιτισμὸς εἶναι μία κατάσταση μεταπτωτική! Ἡ γενιὰ τοῦ Σὴθ ἔμεινε πιστὴ στὴν λατρεία τοῦ Θεοῦ καὶ ἔκανε ἁπλὴ ζωή, προσμένοντας νὰ ξαναγυρίσει στὸν Παράδεισο ποὺ ἔχασε, καὶ φυσικὰ δὲν εἶχε τὴν ἀνάπτυξη τοῦ πολιτισμοῦ ὡς προτεραιότητα. Στὰ μοναστήρια οἱ μοναχοὶ καὶ οἱ μοναχὲς ἔχουν μόνο ὅσα χρειάζονται, ὄχι ἐπειδὴ ὁ πολιτισμὸς ἀπὸ μόνος του εἶναι κακός, ἀλίμονο! Ἁπλῶς ἡ ψυχὴ δὲν πρέπει νὰ προσκολλᾶται σὲ αὐτὴ τὴν ζωή, καὶ βεβαίως νὰ μὴν χρησιμοποιεῖ ἡ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ τὸν πολιτισμὸ ὡς ΠΑΓΙΔΑ, γιὰ νὰ θανατώνει τοὺς λαούς! Ὁ Ἀπ. Παῦλος στὴν Ἁγία Γραφή, μᾶς δίνει τὸ μέτρο: “καὶ οἱ χρώμενοι τῷ κόσμῳ τούτῳ ὡς μὴ καταχρώμενοι1“. Ἔτσι στὴν κοινὴ πορεία μὲ τὸν πατέρα σας, βάλαμε προτεραιότητα τῆς οἰκογένειάς μας τὴν “γεύση” τοῦ ἐσωτερικοῦ παραδείσου, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ τὸν ἀπειλήσει κανένας καὶ τίποτα! Οὔτε ἡ ἀνεργία τοῦ πατέρα σας, ὅταν ἦρθε, οὔτε ἡ δική μου ἀρρώστια, ὅταν ἦρθε. Ἡ φθορὰ τῆς ψυχῆς ἀρχίζει μόλις δεχτοῦμε τὸν ὑπερήφανο λογισμό· αὐτομάτως ὁ ἀδερφικὸς δεσμός μας μὲ τὸν πλησίον πληγώνεται, καὶ εἴτε κατηγοροῦμε καὶ καταδιώκουμε τὸν ἀδερφό μας ἀπὸ τὸ ψεύτικο ὕψος ποὺ μᾶς ἀνέβασε ὁ λογισμός, εἶτε ἀπομακρυνόμαστε γιὰ νὰ μὴν ἀποκαλυφθεῖ ἡ ἀπάτη τῆς μεγάλης ἰδέας τοῦ ἑαυτοῦ μας! Τὰ “ἀποφθέγματα” ποὺ ἄρχισες νὰ λές, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΙΜΑ! Δὲν λέω, καλὲς εἶναι οἱ ἐπιστήμες, πολὺ καλές. Πρῶτα ὅμως νὰ βασιζόμαστε στὴν ταπεινοφροσύνη, καὶ νὰ συναισθανόμαστε τὴν μικρότητά μας! Νὰ γνωρίζουμε πὼς μόνο μὲ τὴν θεία ἐπέμβαση γεφυρώνεται καὶ ἑνώνεται τὸ ἀπειροελάχιστο, μὲ τὸ ἀπείρως μέγιστο! Μὲ τὴν ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης, ὁ ἄσωτος υἱὸς δὲν θεωροῦσε τὸν πατέρα του “καλὸ διαχειριστὴ” τῆς περιουσίας ποὺ δημιούργησε! Τέτοιο ἐγωισμὸ φέρνει ἡ πλήρης πεποίθηση στὴν δική μας ἱκανότητα, ποὺ εἶναι ἡ αἰτία ὅλων τῶν συμφορῶν!».
«Νομίζεις ὅτι μόνο ἐγὼ λέω γιὰ τὴν προσωπικὴ ἀνάπτυξη; Ὅλο τὸ γυμνάσιο τόσους μῆνες, μὲ αὐτὴ ἀσχολεῖται!», εἶπα, καὶ ἄρχισα νὰ πλένω τὰ πιάτα γεμάτη χαρά, γιὰ τὸ καλοκαιράκι ποὺ ξεκινοῦσε ἀπὸ σήμερα! Τὸ πρωὶ μᾶς ἔδωσαν τοὺς βαθμοὺς καὶ μόλις εἶδα ὅτι ἀρίστευσα καὶ φέτος, ἄρχισα νὰ κάνω σχέδια γιὰ τὸ διάβασμα τοῦ λυκείου! Θέλω νὰ βάλω γερὲς βάσεις ἀπὸ τὴν πρώτη τάξη, ὥστε στὴν τρίτη νὰ ἔχω βοηθήσει τὸν ἑαυτό μου γιὰ νὰ τὰ δώσει ὅλα! Ἔχω μία ἰδιαίτερη κλίση στὴν μαθηματικο-φυσικο-χημεία, καὶ γενικὰ τρέφω ἀπεριόριστη ἐμπιστοσύνη στὴν ἐπιστήμη, τὴν ὁποία βλέπω κάτι σὰν “ἄρρηκτη πανοπλία” γιὰ τὴν ζωή! Νοιώθοντας ὅτι ἔχω νὰ δώσω στὰ παιδιὰ πολλά, ὁ στόχος μου εἶναι νὰ γίνω καθηγήτρια. Ἐπειδὴ ἡ οἰκογένειά μας εἶναι μεγάλη ξέρω τὴν ἀξία τῆς προσφορᾶς, τῆς ὑπομονῆς, τῆς προσπάθειας, καὶ γενικὰ πιστεύω στὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν μάθηση, ποὺ τὴν θεωρῶ ὡς “ἐγγύηση” τοῦ πολιτισμοῦ! Πιστεύω πὼς τὰ νέα παιδιὰ πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ γίνουν πολὺ καλοὶ μαθητές, ἀλλιῶς ἀργὰ ἤ γρήγορα θὰ χάσουν τὸν δρόμο τους. Τὸ δικό μου πρότυπο εἶναι ὁ φετινὸς καθηγητὴς τῆς φυσικῆς, ὁ κύριος Καλλίμαχος, γιὰ τὸν ὁποῖο ξέραμε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς χρονιᾶς ὅτι εἶχε κυκλοφορήσει στὴ ἀγορὰ ἕνα βιβλίο πάνω στὴν προσωπικὴ ἀνάπτυξη, ποὺ ἔγινε ἐμπορικὴ ἐπιτυχία! Ἀπὸ πολλὰ σχόλια ποὺ γίνονταν στὸ διαδίκτυο βλέπαμε τὴν ἀναγνώριση τοῦ ἔργου του, ἀλλὰ κι ἐγὼ διέκρινα ἀπὸ τὸ πρῶτο μάθημα ποὺ μᾶς ἔκανε, ὅτι δὲν ἦταν ἀπὸ τοὺς συνηθισμένους ἀνθρώπους. Σίγουρα ὁ λόγος του ξεχώριζε καὶ τὸ παρουσιαστικό του ἔδειχνε ἄνθρωπο ἐπιτυχημένο! Συνδυάζοντας πρωτότυπα τὴν ἐπιστήμη του μὲ τὰ ῥητὰ τῆς προσωπικῆς ἀνάπτυξης, ἔκανε τὴν φυσικὴ ἀκόμα πιὸ ἐνδιαφέρουσα, σὰν νὰ ἦταν ἡ ἀπάντηση σὲ ὅλα, ἤ σὰν ὁ κύριος Καλλίμαχος νὰ εἶχε ἀπαντήσεις γιὰ ὅλα! Σύντομα κατάλαβα πὼς μὲ τὸ “ἄριστα” ποὺ συνήθιζα νὰ παίρνω, θὰ μποροῦσα νὰ κατακτήσω ὅλο τὸν κόσμο! Ὁ κύριος Καλλίμαχος δικαίωνε τὴν πίστη μου στὴν ἀποστολὴ τοῦ σχολείου, καὶ τὴν βεβαιότητά μου ὅτι ἡ ἐπιστήμη μπορεῖ νὰ βοηθήσει σημαντικὰ στὴν καλυτέρευση τοῦ κόσμου. Κάποια στιγμὴ μᾶς εἶπε, πὼς μὲ τὴν προσωπικὴ βελτίωση μαθαίνουμε νὰ ἐμπιστευόμαστε τὴν ἐσωτερικὴ ἀντοχή μας, καὶ αὐτὸ τὸ καταχωροῦμε σὰν κατόρθωμα αὐτογνωσίας καὶ δύναμης, κι αὐτὸ μὲ συγκίνησε!
«Ὅταν μιλᾶμε γιὰ κάτι ἄσχετο μὲ τὸ ἀληθινὸ νόημα, ποὺ ἐμεῖς ὅμως τὸ “καταναλώνουμε”, στὴν οὐσία κρύβουμε ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας ὅτι γνωρίζουμε, γιὰ νὰ μᾶς πείσουν οἱ ἄλλοι ὅτι κάναμε κατόρθωμα! Νὰ ὅμως ποὺ ἔχει νόημα γιὰ ἐμᾶς, ΜΟΝΟ Ο,ΤΙ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΟΤΙ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΣΤΟ ΑΝΩΤΕΡΟ! Ἅπαξ καὶ ὁ Χριστὸς τῆς διδάξει πῶς νὰ πράττει γιὰ αὐτὸ ποὺ τῆς ἁρμόζει, τότε ἡ ψυχή μας αἱμοδοτεῖται, ΖΩΝΤΑΝΕΥΕΙ, καὶ ἀρχίζει νὰ ἐργάζεται μὲ φλογερὸ φιλότιμο γιὰ ὅσα τῆς ἁρμόζουν! Αὐτὸ εἶναι ΕΥΤΥΧΙΑ! Ἡ ἐντιμότητα τῆς ψυχῆς νὰ ἐργάζεται πάνω στὸ μάθημα μὲ τὸ ὁποῖο τὴν ΤΙΜΗΣΕ Ο ΦΙΛΕΥΣΠΛΑΧΝΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΤΗΣ!». Κοντοστάθηκε λίγο πρὶν βγεῖ ἀπὸ τὴν κουζίνα γιὰ νὰ μὲ κοιτάξει, καὶ συμπλήρωσε μὲ πραότητα: «ἄν εἶναι νὰ παριστάνουμε τὸν σημαντικὸ στὸν ἑαυτό μας, τότε ἤ στραβὸς εἶναι ὁ γιαλός, ἤ στραβὰ ἀρμενίζουμε!».
Ἔπρεπε νὰ πείσω τοὺς γονεῖς μου ὅτι ἐξαρτιόμαστε ἀπὸ τὴν πρόοδο γιὰ νὰ ἐξαλείψουμε τὰ μεγάλα προβλήματα! Χρειαζόταν νὰ ἀποδείξω ὅτι οἱ ἐπιφυλάξεις τους γιὰ τὴν προσωπικὴ ἀνάπτυξη ἦταν ὑπερβολικές, καὶ θὰ ἄρχιζα ἀμέσως νὰ συγκεντρώνω τὸ ἀνάλογο ὑλικό. Τοὺς ἀγαπάω πολύ, ὅπως καὶ ὅλος ὁ κόσμος, ποὺ τοὺς ἔχει ἄπειρη ἐκτίμηση καὶ σεβασμό! Οἱ γονεῖς μου ἦταν πάντα ἄψογοι καὶ μέσα στὸ σπίτι καὶ ἔξω ἀπὸ αὐτό, καὶ ὅσες τρικυμίες μᾶς ἔχουν βρεῖ, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ κρατοῦσαν τὸ τιμόνι γερὰ καὶ προχωρούσαμε! Ὅμως ἡ μεγάλη κατάρτισή τους εἶναι μόνο πνευματική, καὶ δὲν μποροῦν νὰ γνωρίζουν θέματα πολύπλοκα. Ὁ πατέρας ἦρθε καὶ ἔκατσε στὸ τραπέζι χωρὶς νὰ μιλάει. Τελειώνοντας μὲ τὰ πιάτα, βεβαιώθηκα ὅτι ἦταν στενοχωρημένος, καὶ δὲν ἄντεχα νὰ τὸν βλέπω ἔτσι. «Τί ἔχεις μπαμπά;», ῥώτησα καὶ ἔκατσα δίπλα του.
«Συναντήθηκα μὲ τὸν γνωστό μου, τὸν πατέρα τοῦ Διοσκουρίδη, ποὺ πᾶτε μαζὶ στὸ σχολεῖο. Δὲν εἶμαι ὁ μόνος ποὺ ἀνησυχεῖ γιὰ τὴν ἐπιρροὴ ἐκεῖνου τοὺ ὑπερήφανου καθηγητή σας, τὴν ἴδια ἀναστάτωση ἔχει καὶ ὁ γνωστός μου! Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ Διοσκουρίδης ἀγόρασε τὸ βιβλίο τοῦ καθηγητή σας, ἀποσυντονίστηκε ἀπὸ τὴν ὑπόλοιπη οἰκογένεια καὶ ἔγινε ἐριστικὸς καὶ ἀλαζόνας! Εἶναι πολὺ λυπηρὸ νὰ βλέπεις ὅτι ἕνας νέος ξέχασε “ποιὸς εἶναι”, καὶ ἔγινε “δοῦλος ἀνθρώπων”! Ξέρεις τί εἶπε στὸν πατέρα του; Ὅτι γιὰ νὰ κάνει κάποιος καλὴ ἐντύπωση στοὺς ἄλλους, πρέπει πρῶτα νὰ εἶναι ἱκανὸς νὰ κάνει καλὴ ἐντύπωση στὸν ἑαυτό του! Αὐτὸς ὁ καθηγητὴς διδάσκει στὰ παιδιὰ πρῶτα τὴν δαιμονικὴ ὑπερηφάνεια, καὶ μετὰ τὴν εἰδωλοποίηση τοῦ ἑαυτοῦ τους! Νεκταρία δὲν θέλω σὲ καμία περίπτωση νὰ πάρεις αὐτὸ τὸ ἀσεβὲς βιβλίο στὰ χέρια σου, ποὺ βάζει τοὺς ἀνθρώπους μέσα στὴν μάζα! Ἐμεῖς δὲν θὰ ἔχουμε σχέση μὲ τέτοια πράγματα, παιδί μου…». Ἤθελε νὰ μοῦ μιλήσει, ἀλλὰ καὶ ἐγὼ ἤθελα νὰ τὸν ἀκούσω, ποὺ συνέχισε: «Ἡ ἄσκηση τοῦ Χριστιανοῦ χρειάζεται μόνο τὰ ἀπαραίτητα ἀγαθά. Ὅσο πορευόμαστε στὴν ἀσκητικὴ πορεία μας, εἴμαστε δούλοι ἀχρείοι στὰ πόδια τοῦ Κυρίου μας, ἔχοντας βεβαίως τὴν ἄσβεστη λαχτάρα νὰ γίνουμε συνκληρονόμοι Του! Ἄν ὅμως “ῥιζώσουμε” στὰ χαμηλά, τὰ χαμερπῆ, τότε γινόμαστε δούλοι τῶν ἀνθρώπων, ποὺ μᾶς σύρουν στὴν ἁμαρτία… Βασικὸ χαρακτηριστικὸ ἑνὸς τέτοιου “πονηροῦ” δούλου εἶναι ὅτι οἱ δυνάμεις του συστηματικὰ ἀποστραγγίζονται, ὥστε ἡ ζωή του νὰ καταντάει ἐπαχθὲς βάρος! Πέρα ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς δουλείας, ΔΕΝ ΔΙΑΚΡΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ! Ἡ ἀναζήτηση τοῦ πνευματικοῦ συμφέροντος εἶναι “ἀταίριαστη” μὲ τὴν ἀτιμωτικὴ δουλεία, ὁπότε ὁ δοῦλος —σὲ ἄλλους ἀνθρώπους— δὲν ἐλέγχει κατὰ πόσο εἶναι ἀλήθεια ὅσα τὸν ἀφοροῦν, οὔτε ἐξετάζει τὶς ἐπιπτώσεις τὶς ὁποῖες ὑφίσταται· ἤ ἄν ἀντιληφθεῖ πὼς διαρκῶς κυλάει σὲ πνιγηρότερη δουλεία, δὲν δείχνει τὸ σθένος νὰ ἀποτραβηχτεῖ ἀπὸ τὶς ἐπιλογές του, τὴν αἰτία τῆς ἐντονότερης δουλοποίησής του. Ἄλλο χαρακτηριστικὸ τοῦ δούλου εἶναι ὅτι ἔχει ἐμπεδώσει πὼς ὅλα εἶναι εἰς βάρος του! Βλέπει πὼς οἱ ὅροι φτιάχτηκαν γιὰ νὰ εἶναι αὐτὸς ὁ χαμένος, ἀλλὰ ὅπως δὲν ἔχει τὴν θέληση ἤ τὴν ἀντοχὴ νὰ σκεφτεῖ κάτι παραπάνω, δὲν διακρίνει πὼς ὅλο τὸ σύστημα στηρίζεται στὴν δική του δουλεία! Ἔτσι ἀπελπίζεται ὅτι δὲν ὑπάρχει διαφυγή, καὶ πάει χαμένος… Στὴν πίστη Νεκταρία, μᾶς ἔχουν παραδοθεῖ ὑπερπολύτιμα πνευματικὰ ὅπλα, γιὰ νὰ κρατήσουμε τὸ “ὕψωμά μας” στὸν ἀόρατο πόλεμο! Πρέπει νὰ τὰ τιμήσουμε καὶ νὰ τὰ ἀξιοποιήσουμε γιὰ νὰ ζήσουμε ἐλεύθεροι, ὡς Πνοὴ τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἴμαστε!».
Ἤμουν τόσο βέβαιη πὼς μὲ τὴν γνώση ὁ ἄνθρωπος θὰ ξέφευγε ἀπὸ τὴν δουλεία, ποὺ ἀποφάσισα νὰ τὸ διακινδυνεύσω. Πηγαίνοντας στὴν πρώτη σελίδα τοῦ ἐπίμαχου βιβλίου ποὺ δανείστηκα ἀπὸ τὸν Διοσκουρίδη, διάβασα: “Κερδίζεις δύναμη, κουράγιο καὶ αὐτοπεποίθηση ἀπὸ κάθε ἐμπειρία ποὺ ὀρθώνεις τὸ ἀνάστημά σου καὶ, πραγματικά, κοιτᾶς τὸν φόβο στὰ μάτια”. Ἦταν ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ξεκινοῦσα ἕνα βιβλίο ἔχοντας ἕναν κόμπο στὸν λαιμό μου. Σὰν ἡ ντροπὴ νὰ θάμπωνε τὰ μάτια μου ὅσο “ἀπομακρυνόμουν” ψυχικὰ ἀπὸ τὸν πατέρα καὶ τὴν συμβουλή του, τὸ σθένος ποὺ μὲ χαρακτήριζε μὲ εἶχε ἐγκαταλείψει καὶ ἔνοιωθα πὼς ἄδειαζα… Ἄρχισα νὰ διαβάζω γιὰ τὸ πρῶτο σημαντικὸ βῆμα, ποὺ ἔγραφε ὁ κύριος Καλλίμαχος· “νὰ ἀποδεχόμαστε τὸ παρελθόν μας —ὅποιο κι ἄν εἶναι— ὥστε “ἀγκαλιάζοντας” τὸν ἑαυτό μας ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΣΟΥΜΕ ΣΦΟΔΡΑ, νὰ τοῦ μιλᾶμε μόνο γλυκά! Ἄν οἱ ἄλλοι μᾶς κατηγοροῦν ὅτι εἴμαστε ἀδιαφοροι μὲ τοὺς ἀνθρώπους καὶ ὅτι δὲν ἀξίζουμε, ἐμεῖς νὰ ζητήσουμε τὴν γνώμη τοῦ ἑαυτοῦ μας, γιὰ νὰ μὴν ἑτεροκαθοριζόμαστε· δὲν θὰ μᾶς ποῦν οἱ ἄλλοι ποιοὶ εἴμαστε…” Πιὸ πέρα ἔλεγε πὼς “ἄν “συμφιλιωνόμασταν” μὲ τὸν ἑαυτό μας νωρίτερα, θὰ εἴχαμε γλιτώσει ἀπὸ τὴν ἐσωτερικὴ βιαιότητα καὶ τὸν πόλεμο ποὺ μαίνεται μέσα μας λόγῳ τῆς “ἀποσύνδεσης” μὲ τὸν ἑαυτό μας, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ γινόμαστε τώρα ἐπιθετικοὶ καὶ μὲ τοὺς ὑπόλοιπους… Ἄλλος εἶναι συνεσταλμένος, ἄλλος ἀγχώδης, ἄλλος παρορμητικός, ἄλλος εἶναι τῶν παθῶν καὶ τῶν λαθῶν. Ὅσο δὲν ἔχουμε βρεῖ τὴν “θέση μας”, πολεμᾶμε νὰ κατακτήσουμε λίγο ἀπὸ τὸν ἕναν, λίγο ἀπὸ τὸν ἄλλον, ἐπειδὴ δὲν ἀποδεχόμαστε τὸν ἑαυτό μας μὲ τὰ στραβά του καὶ τὰ πάθη του. ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ὅτι σὰν ἄνθρωποι, τὰ ἔχουμε ὅλα μέσα μας: θυμό, ζήλια, κακία, χαρά, καλοσύνη, νεῦρα. Ἕχουμε πληγώσει καὶ μᾶς ἔχουν πληγώσει, αὐτὰ εἶναι κομμάτι τῆς φύσης μας! Ὅσο καὶ νὰ τὰ πολεμᾶμε δὲν πρόκειται νὰ φτάσουμε σὲ σημεῖο νὰ μὴν μᾶς ἐπηρεάζουν, ἐκτὸς πιὰ κι ἄν ἀπομονωθοῦμε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους! Ὅλοι θὰ ἤθελαν νὰ μὴν θυμώνουν καὶ νὰ εἶναι συνέχεια ἤρεμοι, ἀλλὰ ΤΕΤΟΙΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ! Μόλις αποδεχτοῦμε ὅτι ἐπιτρέπεται νὰ εἴμαστε “κακὰ παιδιά”, τότε θὰ φύγει τὸ βάρος ἀπὸ μέσα μας!” Δὲν μπορῶ νὰ καταλάβω γιατὶ οἱ ἀπόψεις τοῦ κυρίου Καλλίμαχου εἶναι ἔτσι… σαλεμένες, σὰν νὰ μὴν ἦταν μορφωμένος ἄνθρωπος! Ἡ μαμά μου ἐπιμένει ὅτι σεβόμαστε τὸ πρόσωπο ἐκείνου ποὺ βλέπουμε ὅτι ἁμαρτάνει, ἀλλὰ ἡ βαρβαρότητα καὶ οἱ ἐλλείψεις του, πρέπει νὰ γίνουν γιὰ ἐμᾶς ἕνα γύμνασμα! Στὴν τάξη δὲν ἔβλεπα τὸν καθηγητὴ νὰ δίνει δικαιώματα, ἀλλὰ αὐτὰ ποὺ διαβάζω τώρα, δείχνουν πὼς ὁ κύριος Καλλίμαχος ἀντιμετωπίζει τοὺς ἀνθρώπους σὰν νὰ ἦταν… “κινούμενα σχέδια”! Ἤ, σὰν ὁ ἴδιος νὰ ταυτιζόταν μὲ τὶς… σκοτεινές, τρομερὲς καὶ βασανιστικὲς ῥοπὲς τῆς ψυχῆς! Θεὸς φυλάξει! Ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ γνωρίζουμε πὼς μὲ τὴν μετάνοια, τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ἄσκηση ὁ θυμός νικιέται, ὅπως βεβαίως καὶ ὅλα τὰ πάθη τῆς ψυχῆς! Μὰ ἀπὸ τὸν Ἅγιο Μάρκο τὸν Ἀσκητὴ ξέρουμε, πὼς ὁ διάβολος στηρίζει ὅλη τὴν ἐχθρικὴ δύναμή του πάνω σὲ τρεῖς ἰσχυρότατους γίγαντες, ποὺ ἔτσι καὶ νεκρωθοῦν, εὔκολα μετὰ θὰ ἐξασθενίσει ὅλη ἡ δύναμη τῶν πονηρῶν πνευμάτων! Πρόκειται γιὰ τὴν ΑΓΝΟΙΑ, μητέρα ὅλων τῶν κακῶν, τὴν ΛΗΣΜΟΣΥΝΗ, ἀδερφή, βοηθὸ καὶ συνεργάτη τῆς ἄγνοιας, καὶ τὴν ῬΑΘΥΜΙΑ, ποὺ ὑφαίνει τὸ σκοτεινὸ καὶ μαῦρο σύννεφο γιὰ ἔνδυμα καὶ σκέπασμα τῆς ψυχῆς· καὶ ἡ ὁποία στηρίζοντας καὶ δυναμώνοντας τὶς ἄλλες δύο, δίνοντάς τους ὕπαρξη, φυτεύει στὴν ἀμελέστατη ψυχὴ τὴν κακία καὶ τὴν στερεώνει! Ἀπὸ τὴν ῥαθυμία, τὴν λησμοσύνη καὶ τὴν ἄγνοια δυναμώνουν τὰ ὑποστηλώματα τῶν λοιπῶν παθῶν καὶ μεγαλώνουν. Ὄντας οἱ τρεῖς αὐτὲς κακίες βοηθοὶ ἡ μία στὴν ἄλλη, ἀποδεικνύονται ἰσχυρὲς δυνάμεις καὶ δυνατοὶ “ἄρχοντες” τοῦ πονηροῦ διαβόλου, μέσῳ τῶν ὁποίων ὁ στρατὸς τῶν πονηρῶν πνευμάτων ἐπιστρέφει, καὶ ὅπως ὑποστηρίζεται, μπορεῖ νὰ ἐκτελεῖ τὶς πονηρὲς βουλές του… Ὅμως χωρὶς αὐτοὺς τοὺς γίγαντες, ὁ στρατὸς τῶν πονηρῶν πνευμάτων, δὲν μπορεῖ νὰ κάνει τίποτα! “Ἡ ντροπὴ ἐκφράζεται μέσα ἀπὸ τὰ ἀρνητικὰ συναισθήματα ποὺ ἔχουμε ἐμεῖς γιὰ τὸν ἑαυτό μας! Πρόκειται γιὰ ἕνα ὑπαρξιακὸ συναίσθημα ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑΣ, ὅπου πραγματικὰ ὁ ἄνθρωπος πιστεύει ὅτι εἶναι ΑΝΑΞΙΟΣ!” Τί περίεργα πράγματα γράφει ἐδῶ αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος; Τίποτα ἀπὸ αὐτὰ δὲν εἶναι ἀλήθεια! “Συνήθως ἡ ἐνοχὴ συνοδεύει ἕνα γεγονὸς ἤ μία πράξη ποὺ ἔχει συμβεῖ, ὅπως τὸ νὰ πάρει κάποιος μία λάθος ἀπόφαση καὶ νὰ νοιώσει ἄσχημα γιὰ αὐτό. Ὅμως ἡ ντροπὴ εἶναι πιὸ δυνατὴ ἀπὸ τὴν ἐνοχή, ἐπειδὴ ὁ ἄνθρωπος νοιώθει ἄσχημα μὲ αὐτὸ ποὺ εἶναι ὁ ἴδιος, δηλαδὴ ὑποφέρει μὲ τὴν ὕπαρξή του! Ἡ αίσθηση ΕΛΑΤΤΩΜΑΤΟΣ ποὺ νοιώθει μὲ αὐτὸ τὸ συγκαλυμμένο συναίσθημα, συνήθως κάνει τὴν ζωή του ἀφόρητη! Χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ ἐξηγήσει τὶ ἀκριβῶς τοῦ συμβαίνει, καταφεύγει στὴν ἀπομόνωση καὶ τὴν κατάθλιψη!” Μὰ γιατὶ γράφει ὅλα αὐτὰ τὰ ψέματα ἔνας ἄνθρωπος ποὺ βρίσκεται δίπλα στὰ παιδιά; ΉΘΕΛΕ ΝΑ ΜΑΣ ΜΠΕΡΔΕΥΕΙ; Σὰν νὰ ἔνοιωθα τὴν ψυχή μου ναρκοθετημένη ἀφ’ ὅτου ἄρχισα τὴν ἀνάγνωση, ἡ πρώτη “νάρκη” ποὺ ἐξερράγη μέσα μου ἔφερε ἕναν τρομερὸ κλυδωνισμὸ ντροπῆς, ποὺ συμπίεσε τὴν ψυχή μου καὶ ἡ δεύτερη ἔκρηξη, τὴν διασάλευσε μὲ ἕναν ἀνεκδιήγητο φόβο! Παρακούοντας τὴν συμβουλὴ τοῦ πατέρα μου ἔδειξα ἀσέβεια στὸ πρόσωπό του, καὶ ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης στὸ γονεϊκὸ κύρος του καὶ τὸν ἀγῶνα του νὰ μὲ προστατεύει, ὅπως ὁ ἄσωτος υἱός! Μόλις στάθηκα “ἀπέναντι” στὸν πατέρα μου, αὐτοστιγμεὶ βρέθηκα “δίπλα” στὸ κακό, καὶ ἡ ἀπερίσκεπτη ἔκθεσή μου στὸν κίνδυνο μὲ γέμιζε φόβο! Ἦταν μεγάλο ψέμα αὐτὸ ποὺ ἔγραφε ο κύριος Καλλίμαχος ὅτι ἄν “ὄρθωνα τὸ ἀνάστημά μου”, θὰ μποροῦσα νὰ κοιτάξω τὸν φόβο στὰ μάτια! Ὄχι μόνο δὲν κέρδισα τὴν ὑποτιθέμενη αὐτοπεποίθηση, ἀλλὰ οὔτε τὸν πατέρα μου μποροῦσα νὰ ἀντικρίσω τώρα ποὺ παραβίασα τὴν ἐντολή του, νὰ μὴν πιάσω τὸ ἀσεβὲς βιβλίο στὰ χέρια μου! Γιατὶ αὐτὸς ὁ καθηγητὴς ἐξίσωνε τὴν ντροπὴ μὲ τὴν κακὴ εἰκόνα γιὰ τὸν ἑαυτό μας, καὶ τὴν ἀναίτια αἴσθηση ἀνεπάρκειας καὶ ἀναξιότητας; Γιατὶ διαστρέβλωνε τὴν ἔννοια τῆς ντροπῆς, ἀφοῦ πρῶτα διαστρέβλωνε καὶ τὴν ἔννοια τῆς ἐνοχῆς, ἐξισώνοντάς την μὲ τὴν παράλογη αἴσθηση ἐλαττώματος τοῦ ἑαυτοῦ μας; Μήπως στηριζόταν ἀκριβῶς στὸν ἑωσφορικὸ “ἄρχοντα”, τὴν γιγάντια ἄγνοια ὅσων ἔπεφταν θύματα τῆς πλάνης του; Ὅμως ἐγὼ τὴν ἄγνοια ἤθελα νὰ πολεμήσω ἐξ ἀρχῆς, μὲ τὴν… ἔμπνευση ποὺ ἔπαιρνα ἀπὸ τὸν κύριο Καλλίμαχο γιὰ… κατορθώματα “αὐτογνωσίας καὶ δύναμης”, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ ψεύτικο ὕψος τῆς ἐγωπάθειάς μου, κατάντησα νὰ ἁμαρτήσω ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, καὶ ἐνώπιον τοῦ πατέρα μου… Πρὶν νὰ κατρακυλίσω στὴν ὑπεροψία καὶ τὴν παρανομία, ὅσο μποροῦσα νὰ κοιτάζω τὸν πατέρα μου στὰ μάτια, “ΔΕΝ ΕΣΤΕΚΕ” νὰ ἐπιδιώκω μανιωδῶς νὰ ἔχω αὐτοπεποίθηση, κατέληξε ἡ ψυχή μου πονώντας ἀπὸ τὴν μετάνοια. Ὁ καθηγητής μου, ποῦ ἀκριβῶς χρειαζόταν τὴν αὐτοπεποίθηση; Ἀναρωτήθηκα ἔχοντας τὴν ἐντύπωση ὅτι κάτι “ξεγλιστροῦσε” ἀπὸ τὴν ἀντίληψή μου. Ὁ καθηγητής μου διέστρεφε τὴν ἀλήθεια, δηλαδὴ… πολεμοῦσε τὸν Χριστό! Προφανῶς ἡ διαφορά μας ἦταν ὅτι ἐκεῖνος δὲν μετάνοιωνε γιὰ τὰ ψέματα ποὺ ἔλεγε ἀπὸ τὴν ἔκδοση τοῦ βιβλίου του καὶ μετά, καὶ ἐννοεῖται ὅτι μποροῦσε νὰ μᾶς κοιτάζει στὰ μάτια! Ἄρα ἡ αὐτοπεποίθηση χρειάζεται σὲ ὅποιον ἔχει διαπράξει σοβαρὸ παράπτωμα, ποὺ τὸν χωρίζει ἀπὸ τοὺς άλλους, ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙ ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΕΙ, ΚΟΜΠΑΖΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΟΥ! Ἄ, γι’ αὐτὸ ἔγραφε στὸ βιβλίο, νὰ ἀποδεχόμαστε τὸ παρελθόν μας ὅποιο κι ἄν ἦταν, ἀφήνοντας ἄπλετο χῶρο στὴν ἠθικὴ ἀκαταστασία· καὶ μὲ τὴν φιλαυτία ἤθελε νὰ νομιμοποιοῦμε χίλια τοῑς ἑκατὸ τοὺς ἀσεβεῖς λογισμοὺς πάσης φύσεως, ὡς… “ἄξιους” γιὰ ὑποδούλωση σὲ αὐτούς! Ὁ προστάτης μου, ὁ ἀγαπημένος μου ἅγιος Νεκτάριος, λέει ὅτι ὁ λόγος ποὺ ἁμαρτάνουμε εἶναι ὅτι ΞΕΓΕΛΑΣΤΗΚΑΜΕ στὴν ἀναζήτηση τοῦ καλοῦ, καὶ ἀθετήσαμε τὸν ἠθικὸ νόμο ποὺ εἶναι γραμμένος στὴν καρδιά μας2. Ἀλλοῦ λέει πὼς ὅταν ὁ ἄνθρωπος φτὰνει στὴν πώρωση τῆς καρδιᾶς, δηλαδὴ τὴν ἠθικὴ ἀναισθησία, πράττει τὸ κακὸ χωρὶς νὰ ντρέπεται καὶ μάλιστα ΚΑΥΧΙΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΤΟΥ3! Δηλαδὴ ἡ αὐτοπεποίθηση, ἡ πλήρης ἐμπιστοσύνη στὴν δική μας ἱκανότητα, στὴν οὐσία ἀποτελεῖ ΕΚΓΥΜΝΑΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΩΡΩΣΗ; Γι’ αὐτὸ εἶναι ἀπαραίτητη στὶς διεκδικήσεις ἀπὸ τοὺς ἄλλους καὶ τὶς συγκρούσεις, ποὺ θέλει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ἡ προσωπικὴ ἀνάπτυξη; Ποὺ εἰρωνεύεται ὡς… “προβληματικοὺς” ὅποιους δὲν ἐπιβάλλουν τὶς ἐπιθυμίες τους, στοὺς ἄλλους; Ὅσο φυλᾶμε στὴν καρδιά μας τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου, οἱ ἀδερφικοὶ δεσμοὶ μὲ τὸν πλησίον τρέφονται ἀπὸ τὴν ἀγάπη, καὶ μποροῦμε νὰ κοιτάζουμε τὸν ἀδερφό μας στὰ μάτια. Ὅμως γιὰ νὰ κρύψει ἡ ἀσεβὴς ψυχὴ τὴν ἐσωτερικὴ δίνη ποὺ τῆς προκαλεῖ ὁ ξεπεσμὸς ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ὑποκρίνεται ὅτι θαυμάζει τὸν ἀμετανόητο, κακὸ ἑαυτό της! Αὐτὴ εἶναι τελικὰ ὅλη ἡ χρησιμότητα τῆς διαβόητης αὐτοεκτίμησης…
Μὲ τὴν ψυχὴ νὰ ἔχει μεταστραφεῖ ἀπὸ τὴν ἐμπιστοσύνη στὸ θέλημά μου, ἔσκυψα καὶ φίλησα μὲ σεβασμὸ τὸ χέρι τοῦ πατέρα μου, κι αὐτὸς μὲ ἀγκάλιασε μὲ στοργὴ καὶ μὲ φίλησε στὰ μαλλιά. Εἶχε δὲχτεῖ τὴν διάπυρη συγγνώμη μου, καὶ τώρα καὶ οἱ δύο νοιώθαμε τὴν ἀνάγκη νὰ βάλουμε στὴν θέση του ὅ,τι ἐκκρεμοῦσε. Ἔχοντας ἐξιστορίσει τὶς διαστρεβλώσεις τοῦ ἀνέντιμου καθηγητή, ποὺ ὑπηρετοῦσαν δουλοπρεπῶς τοὺς τρεῖς “ἄρχοντες” τοῦ διαβόλου, ἡ μεγάλη ἀπορία μου ἦταν, Η ΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΟΥ. «Μπαμπά, τὸ ξέρεις ὅτι τὰ περισσότερα παιδιὰ ποὺ ἔχουν διαβάσει αὐτὸ τὸ ἀσεβὲς βιβλίο, δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ διακρίνουν τὴν ἠθικὴ πλάνη τῆς παραμόρφωσης τῶν ἐννοιῶν; Ἀφοῦ ξεγελιοῦνται ὅτι εἶναι ἀνήμπορα μπροστὰ στὰ πάθη τους, δὲν θὰ παραδοθοῦν στὴν ῥαθυμία καὶ τὴν λησμοσύνη, ποὺ καταλήγουν στὴν ἐκβαρβάρωση; Ἡ δουλειὰ τοῦ σχολείου δὲν εἶναι ἡ καταπολέμηση τῆς ἄγνοιας, πάνω στὸν πόλεμο ποὺ μᾶς κάνουν οἱ δαίμονες;».
«Δὲν εἶναι “αὐτόνομο” τὸ σχολεῖο παιδί μου, κάνει ὅ,τι τοῦ λέει τὸ ἀφεντικό του, “τὰ κατὰ συνθήκη ψεύδη”! Μάλιστα, ἔχει “συνάδελφους” τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἀποβλάκωσης, εἶναι “συγκοινωνοῦντα δοχεῖα”! Τὴν ὥρα ποὺ μαίνεται ὁ ἀόρατος πόλεμος, καὶ χαλάει ὁ τόπος ἀπὸ τὶς σφαῖρες τῆς ἁμαρτίας, τὶς ἐνέδρες τοῦ φθόνου καὶ τὶς ἐπιθέσεις τῆς κακίας καὶ τῆς βαρβαρότητας, αὐτὸς ποὺ “κοιμᾶται” τὴν στὶγμὴ ποὺ τὰ ἀδέρφια του βιάζουν τὸν ἑαυτό τους στὴν ἄμυνα, ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΟΔΟΤΗΣ! Ποὺ νομίζει ὅτι εἶναι ἐξασφαλισμένος ἀπὸ τὸν ἐχθρό, ἐπειδὴ τὸν προσκύνησε! Τὸ σχολεῖο ἔκλεψε ἀπὸ τοὺς μαθητές του ΤΟΥΣ ΗΡΩΙΣΜΟΥΣ καὶ τὶς ΘΥΣΙΕΣ τοῦ χθές, καὶ ἐκεῖνοι μεγαλώνουν ξένοι καὶ ἀσυγκίνητοι ἀπὸ τὰ διδάγματα τῆς ἐλευθερίας, ποὺ διέδωσαν οἱ ῥίζες τους! Ἄν ἀκούσει τὸ σημερινὸ παιδὶ γιὰ “τὸ μεγαλεῖο τοῦ ἀποθνήσκομεν ἀλλὰ δὲν προσκυνοῦμεν”, ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ! Φλογεροὶ στὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ γνήσιοι Ἕλληνες ὥς τὰ κατάβαθά τους οἱ πρόγονοί μας, ἄυπνοι, νηστικοὶ καὶ βασανισμένοι μὲ κάθε τρόπο, σὲ κάποια στιγμὴ βρίσκονταν μπροστὰ στὸ χειρότερο ποὺ μπορεῖ νὰ τοὺς συνέβαινε: νὰ ἀρνηθοῦν τὴν πίστη τους. Ἀντιστέκονταν ὅμως μὲ σθένος καὶ ψυχὴ κάνοντας τὴν δική τους ἐπανάσταση, καὶ ἀρνοῦνταν νὰ βεβηλώσουν τὰ Ὅσια καὶ τὰ Ἱερά τους! Αὐτὸς ὁ σεβάσμιος “σπόρος” βρίσκεται στὴν ψυχὴ κάθε Ἕλληνα, εἶναι ἡ εὐλογία ποὺ μᾶς ἔδωσε ὁ Χριστός! Λυπᾶμαι ποὺ τὸ λέω Νεκταρία, ἀλλὰ τὸ σχολεῖο συντρίβει τὴν πνευματικὴ προσωπικότητα τοῦ παιδιοῦ, γιὰ νὰ χάσει τὴν ἁγνότητά του! Ποὺ εἶναι ἡ συγκέντρωση σὲ ἕνα πράγμα, τὸ σημαντικὸτερο ὅλης τῆς ζωῆς, ὥστε τὸ παιδὶ νὰ τοῦ ἀφιερωθεῖ ὁλοκληρωτικά! Ὁ ἅγιος Νεκτάριος λέει, ὅτι οἱ ἀνελεύθεροι ἐπιλέγουν πράξεις ποὺ τοὺς κατολισθαίνουν στὴν ἀποκτήνωση. Αὐτὸ ἀκριβῶς ζητᾶνε οἱ δαίμονες, ἐπειδὴ δὲν ἀνέχονται τὴν δόξα τοῦ ἀνθρώπου4. Ὅσο τὸ σχολεῖο μαθαίνει στὰ παιδιὰ νὰ “ἐμπιστεύονται” τὸ ψέμα καὶ τὴν ὑποκρισία, τὰ βάζει στὸ σκότος γιὰ νὰ ἀποπροσανατολίζονται.Τὰ βάζει νὰ παπαγαλίζουν ὅτι τὸ δίκιο τὸ ἔχει ὁ παγκόσμιος ἰσχυρός, δηλαδή τὰ “κοιμίζει” γιὰ νὰ μὴν ἔχουν αἴσθηση τῆς πραγματικότητας, καὶ νὰ φτιάχνουν ὄνειρα ὅτι εἶναι κι αὐτὰ ἰσχυρά! Τὸ “κοίμισμα” τῶν ἄλλων δείχνει ἀδυσώπητη ἐξουσία πάνω τους! Ἐξουσία τῆς νύστας καὶ τῆς μαλθακότητας “ὥς τὸ μεδούλι”, ποὺ στηρίζεται στὴν ἄγνοια, τὴν λησμοσύνη καὶ τὴν ῥαθυμία. Αὐτοὶ οἱ τρεῖς “ἄρχοντες” τοῦ διαβόλου εἶναι τὸ κάστρο τῆς ἐξουσίας πάνω στοὺς μαθητές, οἱ ὁποῖοι συμβιβάζονται μὲ τὴν ἰδέα πὼς τὸ αὐτεξούσιο τοὺς “ξεβολεύει”, καὶ ἔτσι μαθαίνουν νὰ ψάχνουν ποῦ θὰ ἀποθέσουν τὴν ἐλευθερία τους, γιὰ νὰ γίνονται καλοὶ στὴν ἀποποίηση τῶν εὐθυνῶν… Οἱ “κοιμισμένοι” δὲν παίρνουν ποτὲ ὅσα ἔχουν ἀνάγκη. Ἀντὶ γιὰ “τὸ μεγαλεῖο τοῦ ἀποθνήσκομεν ἀλλὰ δὲν προσκυνοῦμεν”, ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΝΗΚΕΙ, τὰ Ἑλληνόπουλα μεγαλώνουν σὰν “νόθα”, ποὺ προκειμένου νὰ τὰ “ἀναγνωρίσει” κάποιος, ἀγωνιοῦν νὰ τοῦ προσφέρουν τὴν πνευματικὴ προσωπικότητά τους γιὰ νὰ τὴν συντρίψει, τὸ ἴδιο ποὺ θὰ κάνει καὶ μὲ τὴν ἁγνότητά τους… Στὴν πραγματικότητα, τὸ σχολεῖο μαθαίνει τὰ παιδιά μας νὰ εἶναι… ΠΡΟΔΟΤΕΣ τοῦ Χριστοῦ!».
«Παλιότερα Νεκταρία, ποὺ οἱ ἄνθρωποι ἦταν ἀγράμματοι, κάποιοι τοὺς ξεγελοῦσαν καὶ τοὺς ἔκλεβαν στὸν λογαριαμό. Τώρα οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀγράμματοι στὰ πνευματικά. Οἱ σπουδαγμένοι κλέφτες δὲν κλέβουν τὸ πορτοφόλι τους μέσα στὸ “τρένο”, κλέβουν ὅλο τὸ “τρένο”, μαζὶ μὲ τοὺς ἀγράμματους στὰ πνευματικά, οἱ ὁποῖοι δὲν παρατηροῦν τίποτα…».
Μὲ τὸν π. Ναζάριο, τὸν πνευματικό μου, μετὰ τὴν ἐξομολόγηση καθίσαμε ἔξω στὴν δροσούλα, στὸ πεζούλι κοντὰ στὸ δέντρο. Πόσο μεγάλη ἦταν ἡ διαφορὰ τοῦ νὰ εἶσαι ἁπλῶς “ἄνθρωπος”, μὲ τὸ νὰ εἶσαι “παιδὶ τοῦ Θεοῦ”! Μετάνοια σημαίνει γονάτισμα ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ! Πρέπει νὰ μάθουμε νὰ ἀρνούμαστε τὴν “δύναμή μας” καὶ τὴν “ἀρετή μας”, καὶ νὰ γονατίζουμε μπροστὰ στὸ ἔλεος καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ! Τώρα ποὺ ἤμουν ἔντιμη μπροστὰ στὸν Κύριο, καὶ κρατοῦσα καὶ πάλι τὸ χέρι Του, στὴν ψυχή μου ἀποκαταστάθηκε ἡ ἀνώτερη τιμή, ποὺ εἶναι ἡ ἀγάπη! «Πάτερ, διάβαζα χθὲς γιὰ τὴν ἀληθινὴ ἐλευθερία· ὁ ἅγιος Νεκτάριος εἶπε ὅτι εἶναι ἡ κυριαρχία τοῦ φρονήματος τοῦ πνεύματος ποὺ ἀκολουθεῖ τὸ ἀγαθό, ἐνῶ ἡ ψευδὴς ἐλευθερία εἶναι ἡ ἐπικράτηση τοῦ φρονήματος τῆς σάρκας, ποὺ ἔργο της ἔχει τὰ πονηρά4. Τί θὰ γίνει μὲ ἐμᾶς τὰ παιδιά, ποὺ τὸ σχολεῖο ὑποστηρίζει τὴν ψευδὴ ἐλευθερία, καὶ στὰ πνευματικὰ μᾶς ἀφήνει ἀναλφάβητα;». Ὁ π. Ναζάριος ἔμεινε γιὰ λίγο σκεπτικός. Τὴν προηγούμενη φορὰ μοῦ εἶπε, ἀλλὰ τὸ ξέρω καλὰ καὶ ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου, πὼς μόνο ἄν ὑπάρχει εἰλικρινὴς μετάνοια, ποὺ θὰ ὁδηγήσει στὸ “Νοσοκομεῖο” τῶν ψυχῶν, τὴν Ἐκκλησία, μπορεῖ νὰ σωθεῖ μία ψυχή!
«Τὸ πρόβλημα ξεκινάει ἀπὸ τὸν ἐκχυδαϊσμὸ τῆς σκέψης, ποὺ βεβαίως ἔρχεται μέσα ἀπὸ τὸν γλωσσικὸ ἐκχυδαϊσμό· καὶ τὰ δύο συντελοῦνται παράλληλα στὸ σχολεῖο καὶ τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἀποβλάκωσης! Ἀπὸ ἐκεῖ ξεχύνεται ἕνας βορβορώδης πακτωλὸς λέξεων, ποὺ προβάλλει μονομερῶς τὴν ψευδὴ ἐλευθερία! Οἱ ἀφηρημένες ἔννοιες, οἱ ἀξίες, χρειάζονται στὸν ἡγεμόνα νοῦ, προκειμένου αὐτὸς νὰ διακονεῖ τὸ καθήκον του στὸν Χριστό, ἀφοῦ οἱ ἀξίες ἀποτελοῦν ἀντανάκλαση τοῦ φωτὸς τῆς αἰωνιότητας, καὶ λειτουργοῦν σὰν κανόνες! Ἀγάπη, Πίστη, Εἰρήνη, Δικαιοσύνη, Χαρά, Ταπείνωση, Καρτερικότητα, Φιλανθρωπία! Ὅμως ὁ σκοτισμὸς τοῦ νοὸς ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ποὺ ἀπονευρώνει τὸν “βαρὺ ὁπλισμό”, τὶς ἠθικὲς δυνάμεις, “καταργεῖ” τὶς ἀφηρημένες ἔννοιες καὶ ὁ νοῦς μπαίνει στὴν λησμοσύνη· οὔτε θυμᾶται “ποιὸς εἶναι”, οὔτε μπορεῖ νὰ συλλάβει τὶς ἔννοιες γιὰ νὰ συγκινηθεῖ καὶ νὰ ἐκφραστεῖ, οὔτε νὰ σχηματίσει ἰδέες, οὔτε νὰ μορφώσει κρίση! Βλέπουμε λοιπὸν τὴν παντοειδὴ βαρβαρότητα νὰ ἐξαπλώνεται καὶ μάλιστα νὰ γίνεται καὶ “ἀποδεκτή”, ἐπειδὴ οἱ δαίμονες μαθαίνουν σὲ μικροὺς καὶ μεγάλους “ἀκολούθους τους” νὰ σκάβουν “λάκκους” στοὺς ἄλλους, ἀλλὰ γιὰ νὰ πέφτουν μέσα οἱ ἴδιοι… Φαντάσου ὅλη τὴν Ἑλλάδα σὰν ἕνα τεράστιο “Κολοσσαῖο”, ὅπως αὐτὸ ποὺ ὑπῆρχε παλιά, ἀντὶ ὅμως οἱ ἄνθρωποι νὰ μονομαχοῦν μὲ τὰ ἄγρια θηρία, νὰ παλεύουν μὲ τοὺς μοχθηροὺς δαίμονες, ποὺ θέλουν νὰ τοὺς ῥίξουν σὲ κάποια αἰσχρότερη πτώση καὶ νὰ τοὺς φᾶνε τὴν ψυχή! Κατὰ χιλιάδες κάθε στιγμή, ἀγωνίζονται ὅσοι ἔχουν ὑποταχθεῖ στὴν ἀνωμαλία, τὰ ναρκωτικά, τὰ σαρκικά, τὶς μαγείες, τὶς αἱρέσεις καὶ τὰ πάσης φύσεως ἐγκλήματα. Οἱ καταπληγωμένες ψυχὲς ποὺ ἔχουν χάσει κάθε εὐγενὲς αἴσθημα καὶ κάθε ὑψηλὴ σκέψη, αἰσθάνονται ἀνείπωτο ὀδυρμὸ ἀπὸ τὶς μάστιγες τοῦ ἠθικοῦ κακοῦ: ἀηδία, τύψεις, κατάπτωση! Ἡ ἀνηθικότητα τοὺς ἔχει ἀφαιρέσει κάθε τιμὴ καὶ ὑπόληψη, καὶ ἡ ἀκολαστη ζωὴ ὁδηγεῖ τὴν καρδιά τους στὴν πώρωση! Τὶς μάχες ποὺ φέρνουν τὸν θάνατο στὴν αἰωνιότητα, παρακολουθοῦν μὲ κυνισμὸ καὶ ὑπολογισμὸ ἀπὸ τὶς κερκίδες, ὅσοι κρατᾶνε τοὺς ἀνθρώπους ἀναλφάβητους στὰ πνευματικά, ἤ ῥαδιουργοῦν μὲ τὴν καθημερινότητα γιὰ νὰ παγιδεύουν τοὺς συνανθρώπους τους μέσα στὸ “Κολοσσαῖο”: ὅσοι φτιάχνουν τοὺς ἀσεβεῖς νόμους, τὰ τηλεκολαστικὰ προγράμματα, τὴν θανατηφόρο διασκέδαση, τὶς σχολὲς τῆς ἀνωμαλίας· οἱ γιατροὶ ποὺ κάνουν ἐκτρώσεις, ἐπεμβάσεις στὸ φύλο, ἤ πουλᾶνε ἀνθρώπινα ὄργανα· ὅσοι “διακινοῦν” ἀνθρώπους, οἱ προδότες τῆς πίστης, τῆς πατρίδας, τῆς οἰκογένειας… Ὅλοι αὐτοὶ καὶ πολλοὶ ἄλλοι ἐνθουσιάζονται μὲ τὶς νίκες τῶν δαιμόνων, πανηγυρίζουν! Εἶναι τὰ “καλὰ” νέα γιὰ αὐτοὺς…».
«Οἱ δοῦλοι ἔχουν ἐμπεδώσει πὼς ὅλα εἶναι εἰς βάρος τους, πάτερ… Ἐκτὸς κι ἄν ὅσοι “ἑτοιμοθάνατοι” μονομαχοῦν μὲ τοὺς δαίμονες, ἀντὶ νὰ πᾶνε κατευθείαν στὸ “νεκροταφεῖο”, καταφύγουν στὸν Ἰατρὸ τῶν ψυχῶν! Ἄν προλάβουν νὰ φτὰσουν στὸ “Νοσοκομεῖο Του”, καὶ γονατίσουν μπροστά Του μὲ πίστη, θὰ βροῦν τὴν ἴαση καὶ θὰ σωθοῦν! Ὁ Φιλάνθρωπος Χριστὸς ἔχει ἐξουσιοδοτήσει τὸ “Νοσοκομεῖο Tου” νὰ ἐμψυχώνει, νὰ ζωογονεῖ καὶ νὰ ἀνεβάζει στὰ ὕψη τοῦ οὐρανοῦ τοὺς νεκρωμένους ἀπὸ τὴν ἁμαρτία! Χρειάζεται ἕνα εἰλικρινὲς ΗΜΑΡΤΟΝ καὶ τὰ ἀδύνατα γιὰ τοὺς ἀνθρωπους, ἀποδεικνύεται πὼς γιὰ τὸν Θεό εἶναι δυνατά!». Ἕνα “κομμάτι” τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας, εἶναι νὰ μποροῦμε νὰ αἰτιολογήσουμε στὸν ἑαυτό μας, τὸν ἠθικὸ λόγο ποὺ κάνουμε κάτι. Τότε εἴμαστε ἔντιμοι μαζί του, ἐπειδὴ ἀναγνωρίζουμε τὴν ἐσωτερικὴ μορφή μας καὶ ἀναπαυόμαστε. Αυτὸ ἀκριβῶς ἦταν τὸ σημεῖο τῆς βεβαιότητάς μου, ὅτι μὲ τὴν γνώση ὁ ἄνθρωπος θὰ ξέφευγε ἀπὸ τὴν δουλεία. «Αὐτὸ ποὺ κατάλαβα πάτερ, ἀπὸ τὸ μικρὸ “πέρασμά μου” μέσα ἀπὸ τὸ “Κολοσσαῖο”, εἶναι ὅτι ἡ μετάνοια διδάσκει στὴν ψυχή μας ἄπειρες “ζέουσες” ἀφηρημένες ἔννοιες, ὅπως πίστη, ἐλπίδα, συντριβή, εὐθύτητα, ἀνδρεία, φιλοθεΐα, ἐπίγνωση, στεναγμός, ἀγαθὴ προαίρεση, μνήμη θανάτου, πόνος ψυχῆς, θεῖος ζῆλος, καιόμενη καρδιά, ἱκεσία, ὁμολογία καὶ πόσες ἀκόμα! Μία τέτοια ζωογονημένη καρδιὰ μπορεῖ νὰ προκόψει γρήγορα στὰ πνευματικά, ἄν μελετώντας, ἀντιστοιχίσει τὰ διαφορετικὰ σκιρτίματα, μὲ τὰ ὀνόματα τῶν ἀρετῶν καὶ ὅσα ἀκόμα τὶς χαρακτηρίζουν! Κάτι τέτοιο πραγματικά, εἶναι σὰν “ἄρρηκτη πανοπλία” γιὰ τὴν ζωή! Εἶχα μπερδευτεῖ, καὶ νόμιζα πὼς ἡ ἐπιστήμη μποροῦσε νὰ προσφέρει τέτοιες γνώσεις στὸν ἄνθρωπο, καὶ σχεδὸν ὐποτιμοῦσα τὴν πνευματικὴ ὑποδομὴ ποὺ μοῦ ἔδινε ἡ οἰκογένειά μου τόσα χρόνια… Τώρα πιστεύω ὅτι πρέπει νὰ μάθουμε νὰ βιάζουμε τὸν ἑαυτό μας, πάτερ, γιὰ νὰ ἀντιστεκόμαστε στὴν ῥοπὴ τῆς φύσης μας πρὸς τὶς ἄτιμες σκέψεις καὶ ἐπιθυμίες, καὶ νὰ μὴν ἀφήνουμε χῶρο στὴν ῥαθυμία, τὴν λησμοσύνη καὶ τὴν ἄγνοια. Ἡ ἀνώτερη γνώση εἶναι χαρά, ἐπειδὴ εἶναι ἀποκάλυψη! Ἡ εὑρεση, ἡ ἀνακάλυψη, εἶναι μία αἰφνίδια τόνωση ποὺ μᾶς ἐφοδιάζει μὲ ἐργαλεῖα πολύτιμα! Ἐξ ἄλλου, ἡ μάθησή μας στὰ πνευματικὰ “ἀποδεικνύει” ὅτι εἴμαστε “ζωντανοί”, καὶ ὅτι ἀναπτυσσόμαστε! Ὅποιος ἔχει τὴν ἀνώτερη ὁρμὴ γιὰ μάθηση, ἔχει καὶ τὴν ἀνώτερη ὁρμὴ τῆς ζωῆς!».
«Ἔτσι εἶναι παιδί μου, ἡ γνώση εἶναι δοσμένη στὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν Θεό, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ κάνει τὴν ζωή του καλύτερη, ἀλλὰ ἀπὸ μόνη της δὲν μπορεῖ νὰ ἐλευθερώσει τὸν ἄνθρωπο. ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ! Νὰ μὴν σκαλώνουμε στὴν λογικὴ γιὰ τὴν ἐπίλυση τῶν προβλημάτων μας, νὰ ἀκουμπᾶμε στὸ ὑπερφυσικό, ποὺ εἶναι ἡ οὐσία τῆς Ὀρθοδοξίας! Σὲ σχέση μὲ τὸ “Κολοσσαῖο” ποὺ σοῦ εἶπα, ὁ ἁγιος Παΐσιος εἶχε πεῖ: “Ἄν δὲν ὑπάρχει ἡρωισμός, δὲν γίνεται τίποτα. Καὶ νὰ ξέρετε, ὁ πιστὸς εἶναι καὶ γενναῖος! Θὰ τιμωρηθοῦν ὅσοι ἐπιδιώκουν νὰ ἐξαφανίσουν τὴν Ἑλλάδα… Ὑπάρχει ἡ μαγιὰ κι αὐτὴ ἡ μαγιὰ κρατάει τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν Ἑλλάδα. Γι’ αὐτὴ τὴν μαγιὰ ὁ Κύριος θὰ κάνει ὅ,τι θὰ κάνει! Ὁ θυμὸς χρειάζεται ὅταν πρόκειται νὰ ὑπερασπιστοῦμε τὴν πίστη μας. Πρέπει νὰ θυμώνουμε, ὅταν βλέπουμε ὅτι πολεμεῖται ἡ πίστη μας. Γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία χρειάζεται θυμός! Θέλουν νὰ ἐξαφανίσουν τὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ δὲν θὰ προλάβουν…».”
Τῷ δὲ Θεῷ χάρις τῷ πάντοτε
θριαμβεύοντι ἡμᾶς ἐν τῷ Χριστῷ
καὶ τὴν ὀσμὴν τῆς γνώσεως Αὐτοῦ
φανεροῦντι δι’ ἡμῶν ἐν παντὶ τόπῳ
Ὀφείλουμε εὐχαριστία στὸν Θεό, ὁ Ὁποῖος νικῶν καὶ θριαμβεύων περιφέρει καὶ ἐμᾶς πάντα εἰς τὸν θρίαμβό Του, ὡς διακόνους τῆς νίκης Του, ποὺ συντελεῖται διὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὸ Εὐαγγέλιό Του. Ὁ Θεὸς κατὰ τὴν θριαμβευτικὴ αὐτὴ πορεία τοῦ Εὐαγγελίου Του φανερώνει διὰ μέσου ἡμῶν τὴν εὐωδία τῆς γνώσεώς Του εἰς κάθε τόπο (Β΄Κορ 2,14)
1 Καὶ αὐτοὶ ποὺ χρησιμοποιοῦν καὶ μεταχειρίζονται τὰ ἀγαθὰ τοῦ κόσμου τούτου, ἄς ἀποφεύγουν τὴν κατάχρηση καὶ κάθε ἄμετρο ἀπόλαυσή τους, διότι τὸ ἐξωτερικὸ φαινόμενου τοῦ κόσμου αὐτοῦ περνάει καὶ φεύγει σὰν σκιὰ (Α΄ Κορ. 7,31)
2 Γνῶθι σαυτόν, Ποιὸς ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο ἁμαρτάνουμε.
3 Γνῶθι σαυτόν, Περὶ πωρώσεως τῆς καρδιᾶς
4 Γνῶθι σαυτόν, Περὶ τῆς ἀληθινῆς ἠθικῆς ἐλευθερίας καὶ περὶ τῆς ἐπιφανειακῆς ἤ ψευδοῦς ἐλευθερίας
αὐτὸ τὸ χρῶμα δείχνει τὸ κείμενο ποὺ διαβάζει ἡ Νεκταρία
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει
τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
