“Χριστέ μου, σῶσε με!”. Ἡ ἐσωτερικὴ κραυγὴ ἀναδύθηκε μέσα ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς μου, καὶ πρὸς στιγμὴν κίνησε μία πνοὴ λύτρωσης μέσα μου! Ἀνακουφίστηκα ποὺ μὲ φυγάδευσε στὴν ἀπέναντι ὄχθη τῆς ζωῆς μου, ὅπου δὲν θέλω νὰ κάνω οὔτε βῆμα μόνη μου, χωρὶς τὸν Λυτρωτὴ τῶν ψυχῶν! Ἡ ἐπιμονὴ νὰ αὐτοδικαιώνεις τὸν ἑαυτό σου εἶναι βέβαιο ὅτι θὰ σὲ τσακίσει στὸ ποτάμι τῆς δυστυχίας, γιὰ νὰ χαθεῖς· ἐκτὸς ἄν θελήσεις νὰ συρθεῖς πάνω στὸ γεφύρι τῆς ταπείνωσης ἀπὸ τὴν αὐτοκριτική, καὶ τὴν μομφὴ γιὰ τὸν βίο τῆς ἀκαταστασίας σου! Ἡ αἰχμαλωσία τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸ ψέμα κάποια στιγμὴ τὴν φτάνει στὰ ὅριά της, καὶ τὸ βλέπει ὅτι ἀδυνατεῖ νὰ ὑφίσταται ἄλλο τὴν πανωλεθρία, μέσα στὶς ἐσωτερικὲς συγκρούσεις… Ἡ καημένη ἡ ψυχή! Νὰ εἶναι πλασμένη “κυρία”, καὶ νὰ τῆς τὸ κρύβουν ὅλοι! Σπεύδοντας νὰ κάνουν τὴν ὑψηλὴ ἀποστολή της “ἀόρατη”, πῶς νὰ μὴν τῆς διαφεύγει ὁ δρόμος ποὺ καταλήγει στὴν ἀνάστασή της;
«Μαγδαλινή, φεύγουμε», φώναξε ἡ μαμά μου ἀπὸ μακριά. «Θὰ ἀργήσουμε νὰ γυρίσουμε· σὲ λίγο πέσε γιὰ ὕπνο».
Μόλις ἔκλεισε πίσω της ἡ πόρτα, ἡ βαριὰ ἡσυχία συμμάχησε μαζί μου. Γιὰ πολλὴ ὥρα οἱ γονεῖς μου τσακώνονταν, ἐπειδὴ τὰ χρήματα πήγαιναν στὰ περιττὰ καὶ τὰ βασικὰ ἔμεναν πίσω. Στὸ σπίτι ἐπικράτησε ἰσχυρὴ θαλασσοταραχή! Ἡ “κεκλεισμένων τῶν θυρῶν” γιγαντομαχία μεταξὺ τους, ἀπόψε ἔληξε πρόωρα ἐπειδὴ τοὺς εἶχαν καλέσει οἱ φίλοι τους νὰ παίξουν χαρτιά. Ὅταν εἶναι ἡ σειρὰ τοῦ σπιτιοῦ μας νὰ στεγάσει τὴν “δεμένη” παρέα τους, ὁ χῶρος ἐδῶ μετατρέπεται σὲ γήπεδο, ὅπου τὰ πάντα λέγονται ἀθυρόστομα… Εἶναι τὸ “γιατρικὸ” ποὺ ἔχουν γιὰ τὴν πλήξη, λένε, δηλαδὴ βλέπουν τὸ θέμα “ἰδεολογικῶς”! Ὡς “γιατρικὸ” ἔχουν καὶ τὶς διαφωνίες γιὰ τὰ πολιτικὰ καὶ τὰ οἰκονομικά, ποὺ ἀνάβουν τὰ αἵματα!
Ὅταν ἤμουν μικρὸ παιδὶ ἡ μαμά μου εἶχε αὐστηρὸ χρονικὸ ὅριο στὴν τηλεόραση ποὺ θὰ ἔβλεπα, ἤ στὰ ἠλεκτρονικὰ παιχνίδια ποὺ θὰ ἔπαιζα. Τί μεσολάβησε, καὶ κάθεται τώρα μὲ τὶς ὧρες μπροστὰ στὸ τάμπλετ καὶ τὸ κινητό της, κάτι ποὺ μπορῶ νὰ κάνω ἐλεύθερα καὶ ἐγὼ χωρὶς νὰ ἐνοχλεῖται κανείς; Δηλαδὴ μπορῶ νὰ τὸ βλέπω καὶ ἐγὼ “ἰδεολογικῶς”, καὶ νὰ ἐφαρμόζω ἐπιλεκτικὰ τὶς ἀξίες ποὺ μοῦ μάθαιναν τόσα χρόνια; Τώρα στὸ τέλος τοῦ γυμνασίου ἔχω τὴν “ἐλευθερία” νὰ ἀναθεωρήσω ποιὲς ἀπὸ τὶς ἀξίες μου “θὰ κρατήσω”; Τότε ἀφοῦ ἀναθεωροῦνται, πῶς μποροῦν νὰ λέγονται “ἀξίες”; Ἡ Ἀγάπη, ἡ κολλητή μου, λέει ὅτι ΟΙ ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΑΞΙΕΣ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΑΝΑΛΟΙΩΤΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ! Ἡ ἔννοια τῆς Ἀλήθειας εἶναι αὐτή, ὅτι βρίσκεται ἐνώπιόν μας ἀνεξαρτήτως σὲ ποιὰ ἐποχὴ θὰ γεννηθοῦμε! Ἄν διαλέγουμε τὶς “ἀξίες” ποὺ μᾶς βολεύουν, ἤ ἐγκαταλείπουμε ὅσες μᾶς παραζορίζουν, εἶναι αὐταπόδεικτο ὅτι παραβιάζουμε τὴν Ἀλήθεια! Χάνεται δηλαδὴ τὸ πλεονέκτημα τῶν ἀξιῶν, νὰ μᾶς κρατᾶνε ἀσφαλεῖς, φρενάροντάς μας! Ξαναρωτάω, τί μεσολάβησε καὶ ἀντὶ νὰ ὑπακοῦμε στὴν Ἀλήθεια καὶ τοὺς προαιώνιους Νόμους Της, ἀλλάξαμε τὴν πορεία καὶ δεχόμαστε ὡς λογικὸ —δηλαδὴ ὡς “ἀληθινὸ”— τὴν προσωπικὴ ἀντίληψή μας; Γιατὶ οἱ φιλοπροοδευτικοὶ γονεῖς μου δὲν φρενάρουν τὸ στόμα τῶν φίλων τους, ποὺ βρομίζουν τὸ σπίτι μας μὲ τὴν ἀνία καὶ τὴν ψυχικὴ κόπωσή τους; Τί ἔνιωθε μέσα στὴν ψυχή της παλιότερα ἡ μαμά μου, λέγοντάς μου ὅτι μᾶς βλάπτει νὰ καθόμαστε μπροστὰ στὴν ὀθόνη γιὰ πολύ, ἀλλὰ τώρα αὐτὸ ἐκδιώχθηκε ἀπὸ τὴν ψυχή της; Δηλαδὴ τί, ἔμεινε κούφια; Ἔμεινε ἄδεια, σὰν ἄγαλμα; Ἀπὸ ἐκεῖ τὸ πῆρα, ποὺ ἀνάμεσά τους πολλὲς φορὲς αἰσθάνομαι σὰν “γλάστρα”; Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ στὸ σπίτι μας, τὸ “γιατρικὸ” γιὰ τὴν ἐσωτερικὴ ἀνησυχία εἶναι ἡ τέλεια ἐμφάνιση στὸ σῶμα καὶ στὰ ροῦχα; Ναὶ ἀλλὰ ἔτσι, ὁ κόσμος γιὰ ἐκείνη ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι ἀνιαρὸς καὶ ἐχθρικὸς… Μήπως, θέλει τὴν παρατεταμένη ἐπαφὴ μὲ τὴν ὀθόνη γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ βυθίζεται στὸ “ὄνειρο”— δηλαδὴ νὰ βουλιάζει στὸ ψέμα— ἐπειδὴ ἡ ἴδια καταπατάει τὴν Ἀλήθεια; Κάτι δὲν πηγαίνει καλά! Θέλω πολὺ νὰ ἐντοπίσω αὐτὸ τὸ “νοσηρὸ σύννεφο” ποὺ μεσολάβησε… Ποὺ ῥίχνει πάνω μας τὴν παράλογη μαυρίλα του, καὶ ποὺ ἔχει εἰσχωρήσει στὶς περισσότερες οἰκογένειες ποὺ ξέρω! Σὰν ἕνα μη-λογικὸ συμβόλαιο ποὺ ὑπογράψαμε ὅλοι, ἀλλὰ τὸ ἀποσιωποῦμε… Ὅπως βλέπω, τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἐπίδρασης τοῦ “νοσηροῦ σύννεφου” εἶναι ἡ ΔΙΑΧΥΤΗ ΑΔΙΚΙΑ ΠΡΟΣ ΠΑΣΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ, ἄρα καὶ ΤΟ ΑΝΕΙΠΩΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ! Ἐν ὀλίγοις, αὐτὴ ἡ “μυστηριώδης ὁμίχλη” ἔχει κάνει ὅλο τὸν κόσμο “κεραμιδαριὸ”…
Γιατὶ γιὰ παράδειγμα τοὺς τελευταίους μῆνες, ὅσο ζητοῦσα ἀπὸ τὴν μαμά μου ῥοῦχα ἀκόμα καὶ ἀλλοπόσαλλα, ποὺ ΗΞΕΡΑ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΗ ὅτι δὲν ἦταν γιὰ ἐμένα ἐπειδὴ δὲν ἦταν εὐπρεπῆ, μοῦ τὰ ἀγόραζε; Γιατὶ ὁ πατέρας μου ἔλυωνε ἀπὸ ἱκανοποίηση ὅταν τροφοδοτοῦσε τὶς παραξενιές μου, καὶ προχωροῦσε σὲ ἄκαιρες ἀγορὲς π.χ. γιὰ τὴν ὑπερσύγχρονη διακόσμηση τοῦ δωματίου μου, ἤ “ἡσύχαζε” ὅταν ἔβαζε χρήματα στὰ χέρια μου; Γιατὶ στὸ ὄνομα τῆς “ἐλευθερίας” ἀποδέχονταν “ἄνευ ὅρων καὶ ὁρίων”, τὶς ἀπαιτήσεις μου γιὰ τὴν ἔξοδό μου, ἐνῶ τὸ σύνθημά μας ἀπὸ χρόνια ἦταν, “τὰ ὅρια ὑπάρχουν γιὰ νὰ μὴν παραβιάζονται”; Βλέποντας ἐγὼ ἀπὸ τὴν ἄλλη ὅτι “ὅλα ἐξαρτῶνται ἀπὸ ἐμένα”, δὲν καταλάβαινα ὅτι ἡ εἰκόνα ποὺ εἶχα γιὰ τὸν ἑαυτό μου, ἦταν πέρα γιὰ πέρα λάθος! Ἄν ἐπιχειροῦσα νὰ τὸν περιγράψω, στὰ περισσότερα θὰ ἔπεφτα ἔξω! Δὲν μποροῦσα νὰ ἀποτυπώσω τὴν πραγματικότητα, ἐπειδὴ εἶχα ξεχάσει νὰ ζῶ στὴν πραγματικότητα! Ἡ λέξη “νομιμοφάνεια” χρησιμοποιεῖται γιὰ κάτι ποὺ φαίνεται καλό, νόμιμο, ἀλλὰ σίγουρα δὲν εἶναι! Στοὺς γονεῖς μου φαίνεται “νόμιμο” νὰ ζοῦμε μὲ τὶς ὑποβολὲς τῆς φαντασίας μας, τῆς φαντασίας τῶν ἄλλων γιὰ ἐμᾶς, ἤ τὴν αἰσθητικὴ καὶ τὴν ἠθικὴ τῶν ἄλλων… Ὅταν μαθαίνεις νὰ βλέπεις μέσα ἀπὸ τὰ μάτια τῶν ἄλλων, μαθαίνεις νὰ λαχταρᾶς αὐτὸ ποὺ λαχταρᾶνε οἱ πολλοί, νομίζοντας ὅτι δὲν θὰ ἔχεις συνέπειες! Ἡ Ἀγάπη εἶχε δίκιο, ὅτι ἡ κοσμικὴ ἀντίληψη δὲν εἶναι συνηθισμένη νὰ ὑπολογίζει τὶς πνευματικὲς συνέπειες. Οἱ ἄνθρωποι σήμερα ἀγνοοῦν ὅτι ἀκριβῶς ἐπειδὴ δίνουν τὴν ζωή τους στὰ χέρια τῶν ἄλλων, τοὺς τὴν κάνουν ἀνιαρή! Ὑπάρχει δυσκολότερη ζωὴ ἀπὸ τὴν ἄγευστη;
Λίγο πρὶν ἄκουγα τοὺς γονεῖς μου νὰ δαπανῶνται στὴν μάχη τῆς ἐπικράτησης, προσπαθώντας καὶ οἱ δύο νὰ ἀποδείξουν αὐτὸ ποὺ ἡ πράξη, τὸ διέψευδε! Ἄν εἶχε δίκιο ἔστω ὁ ἕνας, πιστεύω ὅτι κάποια στιγμὴ θὰ ἔβρισκε τρόπο νὰ τὸ ἐξηγήσει. Ἄν ὁ τρόπος ποὺ σέβεται ὁ ἕνας τὸν ἑαυτό του, δὲν “ἀναγκάζει” τὴν ψυχὴ τοῦ ἄλλου νὰ τὸν σεβαστεῖ, τότε στὴν πραγματικότητα ὁ πρῶτος ἀπέχει ἀπὸ τὸν αὐτοσεβασμό! Τὸ νομιμοφανὲς εἶναι ὑπολογιστικό, ἀδιάφορο γιὰ τὴν οὐσία τοῦ καλοῦ, καὶ ὁπωσδήποτε δὲν στοχεύει στὸν αὐτοσεβασμό! Θέλει νὰ βλέπουν οἱ ἄλλοι ὅτι ἔχεις καλοὺς τρόπους, ὅπως αὐτοὺς ποὺ μοῦ μάθαιναν οἱ γονεῖς μου, προκειμένου νὰ εἶναι ἱκανοποιημένοι μαζί μου. Ὅμως μεγαλώνοντας ἐγὼ ἤξερα ὅτι μπορεῖ ἐξωτερικὰ νὰ φαινόμουν ἐνάρετη, ἀλλὰ μὲ τὴν ἴδια τὴν ἀρετὴ δὲν εἶχα σχέση! Ἤ, μπορεῖ ἐμφανῶς νὰ μὴν ἔκανα κάτι κακό, ἀλλὰ μέσα μου πλησίαζα πρὸς τὴν κακία… Προφανῶς αὐτὴ ἡ “νοσηρὴ ὁμίχλη” κάνει ἀπατηλὸ τὸν αὐτοσεβασμό, δηλαδὴ τὸν ἀκυρώνει, δὲν ἐξηγεῖται ἀλλιῶς! Προσέχοντας νωρίτερα τοὺς γονεῖς μου, νὰ μὴν παραδέχονται τὴν ἀνασφάλεια μὲ τὴν ὁποία τοὺς καταχρεώνει ὁ ἀπατηλὸς αὐτοσεβασμός, δὲν εἶχα ἑτοιμαστεῖ γιὰ τὴν κρίση εἰλικρίνειας ποὺ ξαφνικά, ἀπαίτησε νὰ ἐλέγξει καὶ ἐμένα… Ἦταν τόση ἡ ἄκαμπτη πίεση, ποὺ ὑποχρεώθηκα νὰ παραδεχτῶ καὶ στὸν ἑαυτό μου ὅσα ἔβλεπα μὲ διαύγεια στοὺς ἄλλους! Ἀπὸ ποιὸν νὰ ἔκρυβα ὅτι ἐνῶ τὴν ψυχὴ μου τὴν καλοῦσε κάθε τόσο τὸ καλό, ἐκείνη ἀπωθοῦσε τὴν κάθε παραίνεσή του; Πόσα σημεῖα τοῦ χαρακτήρα μου ποὺ θεωροῦσα ὡς πλεονεκτήματά μου, δὲν ἦταν αὐταπάτη; Πόσα ἰδανικὰ τῶν ἄλλων, εἶχαν πάρει τὴν θέση τῶν δικῶν μου, ἐπειδὴ —λόγῳ ἄνεσης— δὲν μπῆκα στὸν κόπο νὰ τὰ ἀναζητήσω; Τώρα ὅμως ἤξερα ὅτι ὑπῆρχαν οἱ αἰώνιες ἀξίες! Ἡ Ἀλήθεια μένει ἀναλοίωτη μέσα στοὺς αἰῶνες! Ἔχοντας κάνει τόσες συζητήσεις γιὰ τὴν πίστη μὲ τὴν Ἀγάπη, εἶχα παρηγορηθεῖ ὅτι τὸ μόνο ποὺ ἔχουμε οἱ ἄνθρωποι γιὰ νὰ στηριχτοῦμε, ἦταν ἡ Ἀλήθεια! Ἀκούγοντας τοὺς γονεῖς μου νὰ ἀλληλοσπαράσσονται καὶ νὰ ὑποτιμοῦν τὴν Ἀλήθεια, ἡ ψυχή μου μάτωσε! Δὲν εἶχα ἄλλα περιθώρια, ἔπρεπε νὰ ἀποκαλύψω ὅλα τὰ ψέματα ποὺ ἄφηνα νὰ ἑδραιώνονται μέσα μου! Ἀλλὰ ἡ αὐταρχικὴ ἀλαζονεία τῆς αὐτοδικαίωσής μου πρόλαβε νὰ ἀγριέψει γιὰ νὰ μὲ πτοήσει, καὶ ἐκ πρώτης ὄψεως ὅλο αὐτὸ φάνηκε ἐφιαλτικό! Ὅμως ἀπὸ σεβασμὸ πρὸς τὸν ἑαυτό μου, ἀποφάσισα ὅτι ἡ ψυχή μου θὰ σταματοῦσε νὰ ἐκμεταλλεύεται τὴν ἀλήθεια, καὶ αὐθόρμητα κραύγασα ζητῶντας βοήθεια ἀπὸ τὸν Χριστό, ποὺ εἶναι ἡ Ἴδια ἡ Ἀλήθεια!
Ξαπλωμένη στὸ κρεβάτι μου τώρα, τὰ μάτια τῆς ψυχῆς ἔχουν ἐνημερωθεῖ γιὰ τὴν γενικὴ ἐπιθεώρηση ποὺ τοὺς ἔχω ἀναθέσει. Μόνο ἄν βάλω τὰ πράγματα στὴν θέση τους, θὰ μπορῶ μετὰ νὰ στηριχτῶ πάνω τους. Ἐξ ἄλλου, ἡ ὡριμότητα δὲν εἶναι ἕνα γνώρισμα χρονικὸ ἀλλὰ πνευματικό, καὶ ἐγὼ πλὲον πέρασα στὴν ταπεινὴ ὄχθη τῆς ζωῆς μου. Σὲ αὐτό, ἡ Ἀγάπη ἔπαιξε καθοριστικὸ ῥόλο· ἔχει μέσα στὴν καρδιά της τὸν ἅγιο Μάρκο τὸν Ἀσκητή, καὶ μοῦ λέει συχνὰ διάφορα σοφὰ πράγματα ποὺ μαθαίνει ἀπὸ τὸν προστάτη της. “Ὅταν δὲν σοῦ συμβαίνει καμία ζημία, περίμενε θλίψη. Καὶ ἐπειδὴ πρόκειται νὰ δώσεις λόγο, διώξε τὴν πλεονεξία σου”. Ὅταν ἄκουσα προσφάτως τὰ λόγια τοῦ ἁγίου, ἔνιωσα μέσα μου κάτι ἰδιαίτερο! Ἡ ψυχή μου ἀνίχνευσε σὲ αὐτὰ κάποια δύναμη ποὺ τῆς ἔκανε αἴσθηση, καὶ προσπαθώντας νὰ τὰ διυλίσει, ἡ προσοχὴ φυλακίστηκε ἀπὸ τὴν “θερμότητά τους”! Ἡ Ἀγάπη εἶπε ὅτι αὐτὴ ἡ πνευματικὴ δύναμη ποὺ ἔχουν τὰ λόγια ποὺ ἐμπνέει ὁ Θεὸς στὶς καθαρὲς ψυχές, εἶναι ἡ πύρα τῆς ἀέναης Ἀλήθειας, ποὺ μπαίνει στὴν ὕπαρξή μας καὶ τὴν φλογίζει μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ! Θυμᾶμαι, ὅσο καλοσκεφτόμουν τὴν συνετὴ ῥήση ἡ ὁλοκάρδια ζέση στερεωνόταν μέσα μου, ἀλλὰ τὴν πλεονεξία μου, δυσκολευόμουν νὰ τὴν διακρίνω. Τὶς προάλλες, ποὺ πῆγα στὸ σχολεῖο μὲ τὰ καινούργια ροῦχα ποὺ δὲν κουράστηκα νὰ πείσω τὴν μαμὰ νὰ μοῦ ἀγοράσει, ἔνιωθα τὸν “αὐτοσεβασμό μου” ᾀνεβασμένο στὰ ὕψη! Μόλις ὅμως εἶδε ἡ Ἀγάπη τὸ κοντὸ μπλουζάκι μου καὶ τὸ ἀπολύτως ἐφαρμοστὸ παντελόνι μου, φάνηκε σὰν νὰ σφίχτηκε ἡ καρδιά της! Δὲν μποροῦσα νὰ καταλάβω τὸν λόγο τῆς λύπης της, ὅταν εἶπε ὅτι διαγραφόταν ἡ μορφολογία τοῦ σώματός μου, καὶ ἀποκαλυπτόταν σὰν νὰ ἤμουν χωρὶς ροῦχα… Μὰ ἔτσι ντύνονταν ὅλες τώρα, ἀκόμα καὶ οἱ μεγάλες γυναῖκες, τῆς ἀπάντησα. Ἔτσι ἦταν τώρα ἡ μόδα! Ἡ ἀπροσδόκητη ἀπάντησή της ἦταν ἔκπληξη γιὰ ἐμένα: “Ἡ Παναγία μᾶς θέλει σκεπασμένες! Δὲν ἐπιτρέπει οἱ κόρες Της νὰ κυκλοφοροῦν σὰν γυμνές, ὅπως γινόταν παλιότερα μὲ τὶς σκλάβες, ποὺ κανεὶς δὲν ἔβλεπε ἀξία πάνω τους! Ἐσὺ ἄν δὲν θέλεις νὰ εἶσαι σκλάβα τῆς δυστυχίας, δὲν θὰ κοιτᾶς γύρω σου, ἀλλὰ μέσα σου!”. Ἀνυποψίαστη τότε γιὰ τὴν “νοσηρὴ ὁμίχλη”, ζήτησα περισσότερες ἐξηγήσεις. “Μιμούμαστε τοὺς ἄλλους ὅταν δὲν ξέρουμε τὴν θέση μας”, ἦταν ἡ ἀπάντηση· “ἡ ζωὴ ὡς ἀπομίμηση, εἶναι παράδοση τοῦ ἑαυτοῦ μας ἄνευ ὅρων καὶ ὁρίων!”. Κι ὅμως, σκέφτηκα αὐτομάτως, ἐγὼ θὰ ἔδινα τὰ πάντα γιὰ νὰ ἔβρισκα “τὴν δική μου θέση”! Ἡ καρδιά μου συνταυτιζόταν μὲ τὴν πνευματικὴ θερμότητα τῶν συνετῶν λόγων ποὺ μάθαινα ἀπὸ τὴν κολλητή μου! Ἀσυναίσθητα γνώριζα ὅτι εἶχα τὴν προθυμία νὰ τοὺς δεχτῶ ὡς δικούς μου, ἄν τοὺς καταλάβαινα κάπως καλύτερα! Ὅπως τὴν ἄλλη ῥήση, ποὺ ἀγωνιζόταν ἡ ψυχή μου νὰ νιώσει τὸ νόημά της: “Κάθε καλὸ ἔρχεται ἀπὸ τὸν Κύριο, κατ’ οἰκονομίαν. Αὐτὸ διαφεύγει μὲ τρόπο μυστικὸ ἀπὸ τοὺς ἀχάριστους καὶ ἀγνώμονες καὶ ὀκνηρούς” *. Νὰ εἶχε αὐτὸ σχέση μὲ τὸν ἀπατηλὸ αὐτοσεβασμό; Προφανῶς, ἡ “νοσηρὴ ὁμίχλη” βασίζεται στὴν ἄγνοιά μου, καὶ γι’ αὐτὸ διαιωνίζεται…
Ἀκούγοντας τὴν Ἀγάπη νὰ λέει, ὅτι ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔπεσε στὴν ἁμαρτία, κρύφτηκε ἀπὸ τὸν Κύριο, ὁ Ὁποῖος τοῦ φώναζε, “Ἀδὰμ ποὺ εἶσαι;”, τότε τὴν πλησίασα καὶ γίναμε φίλες. Ἔκτοτε δὲν μποροῦσα νὰ ξεχάσω τὴν εἰκόνα τοῦ “φθαρμένου” ἀνθρώπου νὰ εἶναι ἀπομονωμένος μέσα στὶς ἐσωτερικὲς συγκρουσεις του. Ἐκεῖ μέσα οὔτε μιλάει στὸν Χριστό, οὔτε Τοῦ ἀνοίγει τὴν πόρτα τῆς ψυχῆς του! Εἶμαι βέβαιη, ὅτι αὐτὴ ἡ ἀπομόνωση ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν “νοσηρὴ ὁμίχλη”! Μήπως τὸ “κρύψιμο”, νὰ εἶναι τὸ ὄνειρο ποὺ ἐξασφαλίζει ἡ ὀθόνη; Ποὺ βυθίζεται μέσα ὁ πεσμένος ἄνθρωπος, καὶ ἀποκόβεται ἀπὸ τὴν πραγματικότητα; Ἡ παρατεταμένη ἐπαφὴ μὲ τὸ “ὄνειρο”, εἶναι ἡ μόνη ἀλλαγὴ ποὺ ἔχουν κάνει στὴν ζωή τους οἱ γονεῖς μου, ἐγώ, οἱ περισσότεροι, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ἀγάπη, ποὺ εἶπε ὅτι τὸ “ὄνειρο” καταπατάει τὴν Ἀλήθεια! Εἶπε ἀκόμα πὼς ὅταν λείπει ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ταπείνωση, ἡ Ἀλήθεια σκεπάζεται! Δὲν εἶναι Ζωὴ ἡ ἀπομίμηση, τὰ ὑποκατάστατα, δηλαδὴ τὸ ψέμα, γιατὶ ἐκεῖ ὁ ἄνθρωπος πληγώνεται ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ θανάτου! “Κάθε κακία καταλήγει στὴν ἀπαγορευμένη ἡδονή, καὶ κάθε ἀρετὴ σὲ πνευματικὴ παρηγοριά. Ὅταν ἐπικρατήσει ἡ πρώτη, ἐρεθίζει τὰ σχετικὰ μὲ αὐτήν. Ἀντίστοιχα γίνεται καὶ μὲ τὴν δεύτερη” *. Ἐδῶ στὴν ταπεινὴ καὶ σεμνὴ ὄχθη τῆς ζωῆς μου, νιώθω ὅτι κακία εἶναι νὰ βλέπω “ἰδεολογικῶς” τὸ ψέμα, δηλαδὴ νὰ “ξεχειλώνω” τὴν συνείδησή μου, σύμφωνα μὲ αὐτὸ ποὺ ἀποκαλοῦμε “πολιτισμό”! Κακία εἶναι νὰ πιστεύω ὅτι “ὅλα ἐξαρτῶνται ἀπὸ ἐμένα”, καὶ ὅτι ἔχω τὴν “ἐλευθερία” νὰ ἀναθεωρήσω ποιὲς ἀπὸ τὶς ἀξίες μου “θὰ κρατήσω”… Ταπείνωση εἶναι νὰ ξεκινήσω τὴν ἀρετὴ ἀπὸ τὰ μικρά ὅπως ὀφείλω, πράττοντας “κατά συνείδηση”· θὰ δώσω λόγο καὶ πρέπει νὰ διώξω τὴν πλεονεξία μου! Ἀντιγράφοντας τοὺς ἄλλους, συμπράττω μὲ ὅσους παραβιάζουν τὴν Ἀλήθεια καὶ κρύβουν τὸν δρόμο ποὺ καταλήγει στὴν ἀνάσταση τῆς ψυχῆς… Αὐτὸ εἶναι! Ἡ “νοσηρὴ ὁμίχλη” εἶναι ἡ “προσαρμογὴ” τῆς ἠθικῆς συνείδησης σύμφωνα μὲ τὸν “πολιτισμὸ τοῦ ὀνείρου(!)”, ὁ ὁποῖος δὲν θέλει νὰ μάθω ὅτι μὲ τὴν αὐτοκριτική, θὰ δώσω μομφὴ στὸν βίο τῆς ἀκαταστασίας μου! Ἦταν σωστὴ ἡ ὑπόθεση λοιπόν, ὅτι βασίζεται στὴν ἄγνοιά μου…
Νὰ θεωρῆς κατὰ τρόπον συνειδητὸν τὸν ἑαυτόν σου μυρμήγκι καὶ σκουλίκι, γιὰ νὰ γίνεις θεόπλαστος. Γιατὶ ἄν δὲν συμβῆ τὸ πρώτον, δὲν θὰ ἀκολουθήση τὸ δεύτερον. Καὶ ὅσον κατεβαίνεις, τόσον καὶ θὰ ἀνεβῆς ψηλά. Ὅταν λογαριάζεις τὸν ἑαυτόν σου ὡς ἕνα τίποτα ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, τότε γίνεσαι μέγας ἀπὸ μικρὸς, χωρὶς νὰ τὸ καταλάβης. Καὶ ὅταν νομίζης ὅτι δὲν ἔχεις καὶ δὲν γνωρίζεις τίποτα, τότε γίνεσαι πλούσιος σε πρὰξι καὶ γνῶσι ἐπαινετὴ ἀπὸ τὸν Κύριον
Ὅσιος Θεόγνωστος
*ἅγιος Μάρκος ὁ Ἀσκητής
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
